ความคิดเห็นที่ 1 “ก็ยังไม่อยากปล่อย” แฮร์รี่พูดด้วยท่าทางกวนๆ ตอนนี้เขาอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าให้กับอาการที่เธอเห็นและพยายามดึงข้อมือของเธอให้หลุดจากมือแฮร์รี่ “เรารีบไปกันเถอะป่านนี้รอนถึงห้องพยาบาลแล้วมั้ง” แฮร์รี่ทำเป็นไม่สนใจอาการของเฮอร์ไมโอนี่ที่พยายามดึงข้อมือของเธอให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขา แฮร์รี่เดินนำพลางจับข้อมือเฮอร์ไมโอนี่ให้เดินตาม ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่รู้แล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งตัวเองเอาไว้เธอจึงเดินตามแฮร์รี่ไปแต่โดยดี เด็กนักเรียนหลายคนที่เดินผ่านคนทั้งสองต่างมองกันเป็นตาเดียว บางคนก็หยุดมองอย่างสงสัย บางคนก็จับกลุ่มมองและพูดคุยกับเพื่อน แฮร์รี่ไม่สนใจกับคนรอบข้างเขาเดินนำไปอย่างสบายอารมณ์ ผิดกับเฮอร์ไมโอนี่ที่เริ่มหน้าแดงด้วยความอาย เพราะตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว เด็กนักเรียนต่างพากันเดินไปยังห้องโถงใหญ่ ซึ่งเส้นทางที่เธอกำลังเดินผ่านนี้ก็มีเด็กนักเรียนเดินผ่านไปเป็นจำนวนมาก เฮอร์ไมโอนี่จึงจ้ำเท้าให้เร็วขึ้นจนเหมือนเธอกำลังลากแฮร์รี่เองมากกว่า “เฮอร์มี่ เธอเดินเร็วไปแล้วนะ” แฮร์รี่เอ่ยในขณะที่ก้าวเท้าตามมาติดๆ “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดินในทันทีที่เธอได้ยิน “อ้าว” แฮร์รี่หยุดฝีเท้ากระทันหันจนเซไปโดนเฮอร์ไมโอนี่ “เธอว่าอะไรนะ” แฮร์รี่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ก็เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรละ” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามอย่างจริงจังจนแฮร์รี่อดขำไม่ได้ “ฉันพูดว่า เฮอร์ไมโอนี่ เธอเดินเร็วไปแล้วนะ ก็แค่นั้นเอง” แฮร์รี่แกล้งพูดในขณะที่หลิ่วตามองเฮอร์ไมโอนี่ที่จ้องเขาอย่างไม่ละสายตา “ฉันว่าเธอไม่ได้พูดชื่อนี้นะ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มจ้องหน้าแฮร์รี่อย่างสงสัย ซึ่งเธอก็ได้รับรอยยิ้มของเขาแทนคำตอบ “บอกมาเลยแฮร์รี่ว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร” เธอเริ่มพูดด้วยท่าทางจริงจังมากยิ่งขึ้น เด็กนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองคนทั้งสองอย่างสงสัย เพราะแฮร์รี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือเฮอร์ไมโอนี่เสียที “ก็เรียกว่า เฮอร์มี่ ก็เท่านั้นเอง” แฮร์รี่ตอบพลางยิ้มอย่างขบขันเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ทำสีหน้าตกใจและอ้าปากค้าง “เธอรู้ได้ไง” เฮอร์ไมโอนี่ถามหลังจากตั้งสติได้ เธอพูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยคล้ายคนตกประหม่า “เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่าที่นี่คนเยอะ” แฮร์รี่พูดพลางจูงมือเฮอร์ไมโอนี่ให้เดินต่อไป โดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีโอกาสได้คัดค้านใดๆทั้งสิ้นเธอยังตกตะลึงกับเรื่องชื่อที่เป็นความลับของเธออยู่ เธอจึงเดินตามแฮร์รี่ไปอย่างว่าง่าย แฮร์รี่พาเฮอร์ไมโอนี่มาจนถึงห้องพยาบาลก็พบรอนกำลังมองจินนี่อยู่อย่างเศร้าๆ แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปดูอาการของจินนี่ด้วยความเป็นห่วงจนลืมเรื่องราวเมื่อสักครู่ไปในทันที “จินนี่เป็นไงบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะใบหน้าสีซีดของจินนี่ที่วางอยู่บนหมอนทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงมาก “ไม่เป็นไรแล้วละ มาดามพรอมฟรีย์บอกว่าจินนี่ทานยาไปแล้วแต่ต้องพักผ่อนที่นี่อีกวันสองวันน่ะ” รอนตอบในขณะที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา เขากำลังจดจ้องใบหน้าของน้องสาวด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถปกป้องและช่วยเหลือเธอได้ “แล้วใครเป็นคนพาเธอมาละ” แฮร์รี่เอ่ยถามบ้าง รอนเงียบไปสักพักก่อนจะหันมาตอบแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่รอฟังคำตอบอย่างอยากรู้ “มัลฟอย” รอนตอบด้วยเสียงค่อนข้างเบา รอนรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไปด่าว่ามัลฟอยไว้อย่างนั้นทั้งที่เขาเป็นคนช่วยชีวิตน้องสาวของเขาเอาไว้แท้ๆ แฮร์รี่เห็นใบหน้าของรอนเขาก็เข้าใจดีแล้วว่าตอนนี้เพื่อนเขากำลังรู้สึกอย่างไร เฮอร์ไมโอนี่เองก็เช่นกัน เธอรู้สึกได้ว่ารอนกำลังเสียใจเธอจึงเดินเข้าไปตบบ่าของรอนเป็นการปลอบใจโดยที่ทั้งหมดไม่ได้พูดอะไรกันแม้แต่น้อย แต่ความรู้สึกต่างๆที่ผ่านถึงกันเป็นความรู้สึกที่ถ่ายทอดทางจิตใจมากกว่าคำพูดหรือการกระทำด้วยซ้ำ ณ เวลานี้พวกเขาทั้งสามคนไม่จำเป็นที่จะพูดเพื่อสื่อสารถึงความในใจแล้ว เพราะพวกเขาสามารถที่จะเข้าใจกันผ่านทางสายตาได้ดีกว่าเสียอีก “งั้นจินนี่คงยังไม่ตื่นตอนนี้หรอกเราไปทานข้าวกันเถอะรอน” เฮอร์ไมโอนี่บอกรอนในขณะที่เธอช่วยจัดผ้าห่มให้กับจินนี่ จากคุณ : Melody (daniel_melody) - [ 9 ก.ค. 47 17:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “จริงด้วยรอน ถึงแม้ตอนนี้นายจะเฝ้า จินนี่ก็คงยังไม่ตื่นขึ้นมาหรอก ฉันว่านายควรไปกินข้าวแล้วเข้าเรียน ตอนเย็นเราจะมาเยี่ยมจินนี่กันอีกดีกว่าไหม” แฮร์รี่เสนอความคิดเห็น เขามองหน้ารอนพลางตบบ่าให้กำลังใจเพื่อให้เขาไม่คิดมาก “ก็ได้” รอนตอบพลางยิ้มเจื่อนๆให้กับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่ยิ้มให้กับเขา “ขอบใจพวกนายมากนะ แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่” รอนกล่าวเพิ่ม “ทำไมต้องพูดอย่างนั้นละเราเป็นเพื่อนกันนะ” แฮร์รี่พูดพลางหัวเราะน้อยๆ “จริงด้วยรอน เราเป็นเพื่อนกันนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสริมขึ้นมาบ้าง “นั่นสินะ” รอนพูดพลางหัวเราะขึ้นมาทำให้เกิดเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งสองตามมาอีก “ฉันคงต้องไปขอโทษมัลฟอยด้วย” รอนเอ่ยในขณะที่เดินอยู่ “ก็ดีเหมือนกัน เราเข้าใจใครผิดก็ควรไปขอโทษเขา มันก็ไม่เสียหายอะไรใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น เธอเห็นด้วยกับรอน แต่แฮร์รี่กลับไม่ได้คิดอย่างนั้นสักเท่าไหร่กับคนที่ชื่อ เดรโก มัลฟอย คนที่ทำให้เขารู้สึกไม่ถูกชะตามาตั้งแต่เจอกันที่ร้านเสื้อคลุมทุกโอกาสของมาดามมัลกินท์แล้ว ถ้าเขาต้องไปขอโทษคนอย่างนั้นสู้ส่งเขาไปอยู่กับพวกดัดลีย์ยังจะดีเสียกว่าอีก แฮร์รี่คิดในใจแต่เขาไม่ได้พูดอะไร ทั้งสามคุยกันไปเรื่อยระหว่างทางที่เดินไปสู่ห้องโถงใหญ่เพื่อรับประทานอาหารกลางวัน ############################# จากคุณ : Melody (daniel_melody) - [ 9 ก.ค. 47 17:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ++ Love 14 ++ ทั้งสามลงมือรับประทานอาหารอย่างรวดเร็ว เพราะต้องการใช้เวลาที่เหลือในช่วงพักกลางวันไปทำการบ้านที่ห้องสมุด เพราะตอนเย็นแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ต้องไปเดินสำรวจโรงเรียน “เดี๋ยวฉันมา ไปเจอกันที่ห้องสมุดนะ” รอนกล่าวอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขามองไปยังประตูห้องโถง โดยไม่ลืมหยิบขนมปังไปด้วย “ฉันว่ารอนเขาแปลกๆนะ แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นหลังจากที่มองตามหลังรอนซึ่งเกือบจะไปถึงประตูห้องโถงอยู่แล้ว “ฉันก็ว่าแปลกๆนะ เราตามไปดูกันมั้ย” แฮร์รี่เสนอความคิด พลางเหลือบมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างรอคำตอบ “ฉันว่า..” เฮอร์ไมโอนี่ลังเล แต่แฮร์รี่ไม่ได้รอคำตอบจากเธอ เขาฉุดให้เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นแล้วลากเธอไปตามทางเดิน ซึ่งมันก็ตามมาด้วยสายตาของเพื่อนร่วมบ้านที่งุนงง และเด็กบ้านอื่นที่พากันซุปซิปอีกครั้ง มัลฟอยมองตามคนทั้งสองอย่างฉุนโกรธ เขากระแทกช้อนส้อมพลางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาต้องทำอะไรสักอย่าง มัลฟอยคิดในใจ แต่ใครคนหนึ่งข้างหลังเขากระซิปและกดเขาไว้กับเก้าอี้ “ไง เดรโก โกรธนักเหรอที่ยายเลือดสีโคลนเดินจูงมือไปกับพอตเตอร์น่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นหลังเขาพลางกดให้เขานั่งลงกับเก้าอี้ตามเดิมอีกครั้ง มัลฟอยกำลังจะเงยหน้าไปมอง แต่เธอคนนั้นกลับกระซิปที่หูของเขาอีกครั้ง “รักมันมากหรือไง เดรโก มันคงผสมยาเสน่ห์ให้เธอกินละสิ ถึงทำให้เธอลืมตัวได้ขนาดนี้” เสียงนั้นยังคงดังอยู่ข้างหูเขาด้วยระนาบเสียงเดียวกันต่อไป ซึ่งมันก็ผสมไปด้วยความเย้ยหยันและเคียดแค้นอยู่ในที “ไม่มีทาง เฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่คนอย่างนั้น เลิกยุ่งกับฉันเสียที แพนซี่” มัลฟอยหันไปจ้องหน้าแพนซี่ด้วยความฉุนโกรธที่เข้ามาขวางทางเขา เขาลุกขึ้นและหันไปประจัญหน้าอย่างขุนเคือง เสียงของเขาดังพอที่จะทำให้ใครต่อใครในบริเวณนั้นได้ยิน แต่สิ่งที่เขาได้รับ กลับเป็นรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ยและเศร้าสร้อยซึ่งมันทำให้แพนซี่ดูน่ากลัวไม่น้อยเลยทีเดียว แววตาที่จ้องมองกลับมายังเขาดูเจ็บแค้นเสียจนเขารู้สึกได้ “อย่างนั้นหรือเดรโก แสดงว่าเธอรักยายนั่นใช่มั้ยถึงกล้าเรียกชื่อมันอย่างนี้” เสียงของแพนซี่ไม่ได้ดังไปกว่าเสียงขู่ฟ่อของงูแม้แต่น้อย เธอยังยิ้มให้กับเดรโกและเดินเข้าไปใกล้เขามากยิ่งขึ้น “อย่าคิดว่าเธอกับยายนั่นจะสมหวังกันได้” เธอเลิกคิ้วพูดอย่างท้าทาย “เพราะถ้าฉันไม่ได้เธอ ก็อย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะได้เธอไป ไม่มีทาง” แพนซี่พูดด้วยเสียงนุ่มนวลดูสุขุมและเยียบเย็นน่ากลัวผิดปรกติ “จำไว้ว่าฉันจะไม่ยอมให้เธอมีความสุขแน่ เดรโก” เมื่อเธอพูดจบก็เข้าไปหอมแก้มมัลฟอยที่ยืนอึ้งกับกิริยาท่าทางของเธอก่อนจะผละเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ มัลฟอยยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เสียงซุปซิปนินทาดังไปทั่วบริเวณ เกิดประเด็นน่าสงสัยถึงสองข้อในเวลาไล่เลี่ยกัน ทำให้เกิดหัวข้อนินทามากมาย มัลฟอยเดินออกไปจากห้องโถงโดยไม่ได้สนใจกับสายตาหรือข่าวที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด เด็กบ้านสลิธีรินต่างตั้งข้อสงสัยกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเดรโกและแพนซี่ พวกเขาต่างวิพากวิจารณ์ไปต่างๆนานากับเรื่องราวที่ได้ยินและภาพที่ได้เห็นเมื่อสักครู่ที่แพนซี่หอมแก้มเดรโก ส่วนเด็กบ้านกริฟฟรินดอร์ต่างก็คุยกันถึงเรื่องของแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูแปลกไปจากทุกที เชมัสตั้งประเด็นต่างๆขึ้นมาถกเถียงกันอย่างสนุกสนานและได้รับความสนใจอย่างมากจากทั้งเด็กบ้านเดียวกันและต่างบ้าน เป็นที่ครึกครื้นสนุกสนานอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว “ปล่อยได้แล้วแฮร์รี่ฉันเดินเองได้” เฮอร์ไมโอนี่ขัดขึ้นหลังจากออกมาจากห้องโถงใหญ่ “เอาน่า ตอนนี้เรากำลังรีบตามรอนอยู่ ฉันปล่อยเธอเดี๋ยวเธอก็เดินตามไม่ทันหรอก” แฮร์รี่บอกพลางลากเฮอร์ไมโอนี่ให้เดินต่อไปอีก เขายิ้มน้อยๆที่หันมาเห็นเฮอร์ไมโอนี่หน้าบึ้งอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่เธอก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี เมื่อเลี้ยวพ้นหัวมุมหนึ่งไปแฮร์รี่ก็หยุดในทันที เขาเห็นรอนยืนอยู่กับใครบางคนที่ระเบียง ลมที่พัดอยู่ภายนอกทำให้เส้นผมของเด็กผู้หญิงคนนั้นปิดบังใบหน้าเธอเอาไว้ ซึ่งแฮร์รี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเป็นใคร แต่จากผ้าพันคอที่เธอใช้บอกได้ว่าเธออยู่บ้าน..ฮัฟเฟิลพัฟ จากคุณ : Melody (daniel_melody) - [ 9 ก.ค. 47 17:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “โอ๊ย..หยุดทำไมแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นพลางชะโงกหน้าไปมองด้านหน้า ซึ่งแฮร์รี่ดึงเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะชะโงกไปมากกว่านั้น “นี่.เฮอร์ไมโอนี่ เธอทำอย่างนี้รอนก็เห็นหมดพอดีจริงไหม เราควรดูอยู่ตรงนี้ก่อนจะดีกว่า” แฮร์รี่พูดด้วยเสียงอันเบา เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้สังเกตเลยว่าการชะโงกหน้าไปด้านหน้าของเธอนั้นทำให้ใบหน้าด้านข้างของเธอห่างจากหน้าแฮร์รี่ไปไม่ถึงคืบเท่านั้น “แต่รอนเป็นเพื่อนเรา เขาคงไม่ปิดบังเราหรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่แสดงความคิดเห็นทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากรอน “แต่ถ้าเธอเข้าไปตอนนี้เธอก็จะเข้าไปขัดจังหวะของรอนจริงไหม” แฮร์รี่พูดขึ้นอีกครั้ง “ก็จริง” เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับพลางหันไปมองแฮร์รี่ซึ่งตอนนี้หน้าของเธอและเขาช่างใกล้กันเหลือเกิน เฮอร์ไมโอนี่รับรู้ได้ถึงลมหายใจของแฮร์รี่ได้เลยทีเดียว ความเขินอายทำให้เธอผละห่างออกมาโดยเร็ว แฮร์รี่ได้แต่ยิ้มและขำท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่ไม่น้อย แต่เธอก็ไม่สามารถไปไหนได้ไกลเพราะแฮร์รี่ยังคงจับข้อมือเธออยู่ “ฉันว่าเราไปกันดีกว่า แอบดูแบบนี้มันไม่ค่อยดี เราค่อยไปถามรอนในห้องนั่งเล่นจะดีกว่า” แฮร์รี่เสนอ และผละออกจากมุม เฮอร์ไมโอนี่ทำตามอย่างว่าง่าย เพราะเธอคิดว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป แฮร์รี่จูงข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่จนมาเกือบถึงหน้าห้องสมุดแล้ว แต่เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ก็ดังขึ้นขัดจังหวะการเดินของเขา “แฮร์รี่ปล่อยฉันได้แล้วละ ตอนนี้เราไม่ได้เดินตามรอนแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดทำให้แฮร์รี่หยุดเดินในทันที “ทำไมเหรอ เธอรังเกียจที่ฉันจับข้อมือเธอหรือไง” แฮร์รี่หันมาจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่ แววตาส่อความสงสัยและไม่พอใจ “เปล่าหรอก แต่ฉันเจ็บก็เธอบีบข้อมือฉันมาตลอดเลย” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวอย่างอึกอัก ที่จริงเธอไม่ได้เจ็บที่ข้อมือสักเท่าไหร่ เพียงแต่เธอเขินแฮร์รี่และกลัวว่าเธอเองจะซ่อนความรู้สึกต่อไปไม่ได้มากกว่า แฮร์รี่ดึงมือของตัวเขาจับข้อมือเฮอร์ไมโอนี่ให้สูงขึ้น เขายิ้มพลางเปลี่ยนลักษณะการจับใหม่ “งั้นแบบนี้แล้วกันนะ” แฮร์รี่บอกพลางส่งยิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งสิ่งที่แฮร์รี่ทำยิ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่หัวใจเต้นแรงมากขึ้นด้วยความตะลึงในการกระทำของเขา เพราะเขาเปลี่ยนมาเป็นจับมือเธอแทน “เธอคงไม่เจ็บแล้วนะ” แฮร์รี่พูดต่อพลางส่งยิ้มให้เธออีกครั้ง “เดินกันต่อเถอะ” แฮร์รี่พูดพลางจูงมือเฮอร์ไมโอนี่ให้เดินต่อไปจนเข้าไปในห้องสมุด เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าความร้อนจากทั่วร่างกายของเธอ ตอนนี้ได้มารวมตัวกันอยู่ที่ใบหน้าของเธอเสียแล้ว เธอได้แต่เดินตามแฮร์รี่ไปอย่างว่าง่าย “แฮร์รี่ฉันมีอะไรจะบอก” เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจที่จะพูดอะไรบางอย่างออกไป ในขณะที่เธอและเขาเดินเข้าไปอยู่ในระหว่างชั้นหนังสือที่เงียบสงบไร้ผู้คน “เธอมีอะไรเหรอเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่หันมาถามเธอพลางจ้องใบหน้าที่ระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด “คือ ฉัน..ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก “แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่อยู่นี่เอง มาทำไรกันตรงนี้” รอนพูดขึ้นระหว่างที่ดันหนังสือในชั้นให้หลบไปอีกฝั่งหนึ่งแล้วเขาก็ยื่นหน้าออกมา ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่รู้สึกตกใจไม่น้อยที่เห็นรอนยื่นหน้าออกมาจากชั้นหนังสืออีกฝั่งหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่ตกใจและดึงมือเธอออกจากมือของแฮร์รี่ทันที แล้วเธอก็เดินนำแฮร์รี่ไปอีกฝั่งเพื่อจะไปหารอน โดยไม่หันไปมองแฮร์รี่เลย ############################# จากคุณ : Melody (daniel_melody) - [ 9 ก.ค. 47 17:27:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ++ Love 15 ++ “ไปทำไรกันอยู่ฟังโน้น หนังสือเวทมนต์มันอยู่ฝั่งนี้ต่างหาก” รอนเอ่ยขึ้นหลังจากที่แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เดินข้ามฝั่งมาหาเขาแล้ว “เราก็แค่เข้าผิดฝั่งนะรอน อย่าพูดมากเลย รีบหาหนังสือดีกว่า” แฮร์รี่เอ่ยตอบ ทั้งสามคนช่วยกันค้นหาหนังสือที่ต้องการมาจนครบขาดแต่เพียงหนังสือ”ว่าด้วยเวทมนต์คาถาชั้นสูงสุด” อีกเล่มเดียวเท่านั้นที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องการ ถึงแม้ว่ารอนและแฮร์รี่จะบอกว่าหนังสือที่เธอเลือกมาเกือบยี่สิบเล่มก็เพียงพอแกการเขียนรายงานยาวกว่าสามเมตรแล้ว แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังต้องการหนังสือเล่มนั้นอยู่ดี เธอบอกว่ามันเป็นหนังสือที่ดีที่สุดที่จะใช้เขียนอ้างอิงถึง เฮอร์ไมอนี่ยังไม่หมดความพยายามที่จะหามันต่อไป รอนและแฮร์รี่ช่วยกันแบกหนังสือคนละครึ่งไปวางบนโต๊ะที่ว่างอยู่ซึ่งห่างออกไปจากชั้นพอสมควรเพราะเป็นบริเวณที่แทบจะไม่มีใครเข้ามาใช้เลยก็ว่าได้ “ไม่มี หายไปไหนนะ ฉันจำได้ว่าฉันเห็นมันเมื่อวานนี้เองนี่นา” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นหลังจากที่เธอนั่งลงที่เก้าอี้ แฮร์รี่และรอนต่างเงยหน้าจากกองหนังสือที่เฮอร์ไมโอนี่เลือกมาพวกเขาลงเมื่อเขียนรายงานแล้ว เพราะศาสตราจารย์มักกอนนากัลสั่งให้พวกเขาเขียนรายงานเรื่อง “ลักษณะจำเพาะของเวทมนต์” มาสองม้วนกระดาษ ซึ่งมันก็ทำให้ทั้งรอนและแฮร์รี่เกือบจะบ้าคลั่งเพราะนั่นหมายถึงการเขียนรายงานที่มีความยาวเกือบเมตรทีเดียว แต่สำหรับเฮอร์ไมโอนี่การเขียนรายงานเป็นเรื่องเล็กน้อยมากสำหรับเธอ “ฉันว่านะเฮอร์ไมโอนี่ หนังสือพวกนี้ก็มากพอให้เราเขียนรายงานได้แล้ว เธอเลิกหาเหอะ แค่ความรู้ที่เธอมีก็ทำให้เธอได้คะแนนเต็มไม่ยากอยู่แล้วละ” รอนกล่าวเสริม เขาเชื่อแน่ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น เพราะไม่มีครั้งใดเลยที่เฮอร์ไมโอนี่จะเขียนรายงานแล้วจะไม่ได้คะแนนเต็ม “แต่ฉันอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมนะรอน ฉันว่ามันทำให้รายงานดูน่าสนใจมาก งั้นฉันไปถามมาดามพินซ์ดีกว่าว่ามีใครยื้มไปบ้างไหม” เฮอร์ไมโอนี่ลุกจากที่ในทันทีที่เธอพูดจบ โดยไม่สนใจอาการถอนหายใจของเพื่อนทั้งสองแม้แต่น้อย เธอมุ่งหน้าไปยังโต๊ะบรรณารักษ์ที่อยู่เกือบถึงด้านหน้าสุดของห้องสมุด “สวัสดีค่ะมาดามพินซ์” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างคุ้นเคย เพราะตั้งแต่เธอเรียนหนังสือที่นี่มาเธอก็มาห้องสมุดแทบจะทุกวันเพื่ออ่านหนังสือหรือไม่ก็ยืมไปอ่าน เธอจึงเป็นที่รู้จักของมาดามพินซ์เป็นอย่างดี เธอเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเอ่ยปากออกมา “มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอมิสเกรนเจอร์ “ มาดามพินซ์มองลอดแว่นตาออกมาในขณะที่เธอเงยหน้าออกจากการตรวจตราหนังสือ “คือว่าหนูหาหนังสือเรื่อง “ว่าด้วยเวทมนต์ชั้นสูงสุดไม่เจอนะค่ะเลยอยากมาถามมาดามว่ามีใครยืมไปหรือเปล่าค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงใสเธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่ามาดามพินซ์คงจะนำมันมาเพื่อที่จะซ่อมแซมโดยที่ยังไม่มีใครยืมไปก่อนหน้าเธอ “เสียใจด้วยมิสเกรนเจอร์ ฉันเพิ่งให้มิสเตอร์มัลฟอยยืมไปเมื่อสักครู่ใหญ่ๆนี้เองก่อนที่เธอจะมาถึงน่ะ” เธอตอบโดยจัดแบ่งหนังสือไปด้วย จากคุณ : Melody (daniel_melody) - [ 9 ก.ค. 47 17:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “งั้นเหรอค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเศร้าระคนแปลกใจที่มัลฟอยมายื้มหนังสือในห้องสมุดเหมือนกันกับเธอ แต่เธอก็ยังมีความหวังอยู่อีก “แล้วพอจะมีอีกเล่มให้หนูยืมไหมค่ะ หนูจะไปเขียนประกอบรายงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัลค่ะ” เธอถามอย่างมีความหวัง ดวงตาจ้องมองมาดามพินซ์ไม่กระพริบ “ไม่มีเลยจ๊ะ นั่นมันเป็นหนังสือหายากที่เรามีเพียงเล่มเดียวเท่านั้น เพราะหนังสือเล่มนั้นเขียนขึ้นจากพ่อมดแม่มดที่มีเวทมนต์สูงในช่วงศตวรรษที่13 ฉันเสียใจด้วย” เธอตอบพลางหันมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่เจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “แต่สำหรับเธอ การเขียนรายงานเรื่องนี้คงไม่ยากเกินไปหรอกนะ เพราะเธออ่านหนังสือจนเกือบจะหมดทั้งห้องสมุดอยู่แล้วนะ เหลือแต่เพียงแค่ส่วนหวงห้ามก็เท่านั้นเอง ฉันมั่นใจว่าถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีมันเธอก็เขียนออกมาได้ดีจ๊ะ มิสเกรนเจอร์” มาดามพินซ์พูดต่อไป ซึ่งมันก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เกิดรอยยิ้มขึ้นมาได้ “ขอบคุณมากค่ะ มาดามพินซ์ บางทีหนูอาจจะไปขอยืมมัลฟอยอ่านก็ได้ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดทิ้งท้ายก่อนที่จะกล่าวลามาดามพินซ์กลับมาร่วมโต๊ะกับเพื่อนของเธอ “ว่าไงได้ไหม เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เอ่ยถามขึ้นเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาใกล้โต๊ะ “มีคนยืมมันไปแล้วน่ะ” เธอตอบพลางลงนั่งที่เก้าอี้สายตายังคงนึกคิดอะไรบางอย่างอยู่ “ช่างมันเถอะเฮอร์ไมโอนี่ฉันว่าเธอเอาเวลามาเขียนรายงานมหาโหดนี่จะดีกว่านะ” รอนขัดขึ้นเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่นิ่งคิดอะไรอยู่ เขามองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเข้าใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป “เราทำเท่าที่มีก่อนดีกว่านะจะได้ไม่เสียเวลาเปล่า” แฮร์รี่เอ่ยปากพูดพลางส่งยิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอก็ยิ้มอย่างเคอะเขินก่อนจะหยิบอุปกรณ์ต่างๆขึ้นมาจากกระเป๋า รอนเหลือบตามาทันเห็นอาการของทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขาอมยิ้มน้อยๆก่อนจะทำรายงานต่อไป กระดิ่งบอกเวลาเข้าเรียนดังไปทั่วบริเวณของฮอกวอตส์ แฮร์รี่และรอนต่างก็แยกจากเฮอร์ไมโอนี่เพื่อไปเรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์ที่หอทางทิศเหนือ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นเธอต้องไปเรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ ทั้งหมดนัดแนะเพื่อที่จะเจอกันที่ทะเลสาปก่อนที่จะไปกินข้าวที่ห้องโถงใหญ่ “แล้วเจอกัน” เฮอร์ไมโอนี่โบกมือลาพรางเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของเธอ เธอเดินใจลอยไปเรื่อยๆพลางนึกเสียดายที่เธอยังไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนั้น และคิดว่าถ้าเธอจะไปขอยืมมัลฟอยมาก่อนจะได้ไหม เฮอร์ไมโอนี่เดินขึ้นไปเรื่อยๆจนไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง จนข้าวของเขากระจัดกระจาย “ขอโทษค่ะขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รีบก้มลงไปเก็บของต่างๆลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน เธอรู้สึกอายไม่น้อยที่ทำอะไรเปิ่นๆแบบนั้นออกไป “ไงเกรนเจอร์ เดินเหม่ออะไรมาล่ะ” เจ้าของสิ่งของเอ่ยขึ้นพลางก้มลงไปเก็บอย่างนึกขำกับท่าทางของเธอ “มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างตกใจ เธอกำลังคิดอยากเจอเขาอยู่พอดีเพราะอยากได้หนังสือเล่มนั้นจากเขา แต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เฮอร์ไมโอนี่ยังรู้สึกไม่ค่อยดีที่เธอพูดกับมัลฟอยไปอย่างนั้นในชั่วโมงเรียนสัตว์วิเศษเมื่อตอนเช้า เธอจึงยังอ้ำอึ้งที่จะพูดกับเขา มัลฟอยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเขาเก็บของเสร็จก็ออกเดินไปในทันที เพราะยังรู้สึกน้อยใจกับท่าทีของเฮอร์ไมโอนี่ที่เขาเห็นในขณะนี้ เขาไม่รู้เลยว่าอาการที่เฮอร์ไมโอนี่อ้ำอึ้งอยู่ในตอนนี้ก็เพราะว่าเธอเองยังรู้สึกเสียใจในการกระทำของตนเองและไม่รู้จะเริ่มพูดกับเขายังไง เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่มองตามหลังมัลฟอยที่ค่อยๆเดินไกลออกไปเรื่อยๆ เธอพยายามนึกหาคำพูดที่คิดว่าดีที่สุด แต่เธอก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร เฮอร์ไมโอนี่จึงตัดสินใจวิ่งตามหลังมัลฟอยไปจนทันและสามารถไปดักหน้าของเขาได้ มัลฟอยงงกับการกระทำของเฮอร์ไมโอนี่ไม่น้อย เขาหยุดชะงักได้ทันตอนที่เฮอร์ไมโอนี่วิ่งมาดักหน้าเขาไว้ เขามองอาการหอบถี่ของเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถามหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมามองเขา จากคุณ : Melody (daniel_melody) - [ 9 ก.ค. 47 17:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยออกมาเป็นคำแรกหลังจากที่หยุดหอบ พลางจ้องหน้ามัลฟอย เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะพูดอย่างไร จึงนิ่งเงียบไปอีกครั้ง “มีอะไรเกรนเจอร์ ฉันต้องไปเรียนนะมาขวางทางฉันทำไม หรือคิดว่าฉันไปทำอะไรผิดมาอีกละ” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆตามความเคยชินของเขา แต่ฟังดูน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด ความคิดของเฮอร์ไมโอนี่กลับรู้สึกสับสนขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องที่เธอตั้งใจไว้ว่าจะพูดกับมัลฟอยกลับเลือนหายไปจากความคิด เพราะว่ามันถูกแทนที่ด้วยเรื่องเมื่อชั่วโมงสัตว์วิเศษอีกครั้ง ความตั้งใจที่จะขอยืมหนังสือจากเขาเป็นอันล้มเลิกไปในทันที เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอควรจะต้องขอโทษมัลฟอยกับคำพูดที่เธอได้พูดออกไป เมื่อไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมา มัลฟอยจึงเบี่ยงตัวออกจากเฮอร์ไมโอนี่ เขากำลังสับสนกับการกระทำของเฮอร์ไมโอนี่เหลือเกิน เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมความกล้าและพูดด้วยเสียงอันดังพอที่จะให้มัลฟอยได้ยิน “ฉันขอโทษ มัลฟอย ที่เข้าใจเธอผิด” เฮอร์ไมโอนี่พูดตามหลังมัลฟอยไปซึ่งมันก็ส่งผลให้เขาถึงกับหยุดชะงักได้ในทันทีก่อนที่จะหันมามองเธออย่างไว้เชิง “เธอว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน” มัลฟอยหรี่ตาพูด เขาได้ยินที่เฮอร์ไมโอนี่พูดเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เขานึกอยากแกล้งเธอมากกว่า เพราะไหนๆเขาก็ต้องเข้าเรียนสายอยู่แล้ว เขาจึงคิดว่าควรมีอะไรที่เฮอร์ไมโอนี่จะต้องรับผิดชอบบ้างเพราะเธอมีส่วนทำให้เขาเข้าสายเช่นกัน “ฉันบอกว่าฉันขอโทษเธอ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนกลับมาอีกครั้งซึ่งมันก็ดังกว่าเดิม “เธอขอโทษใครนะเกรนเจอร์” มัลฟอยเริ่มยียวนด้วยน้ำเสียงตามสไตล์ของเขา ซึ่งตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ได้หลงกลเขาอีกแล้ว เธอรู้ดีว่าอย่างไรมัลฟอยก็ต้องได้ยินสิ่งที่เธอพูด เธอจึงเดินปึงปังไปตามทิศทางที่มัลฟอยยืนอยู่ ซึ่งมัลฟอยเองก็กำลังยืนยิ้มอย่างมีชัย เพราะเขาคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่จะต้องเดินเข้ามาขอโทษเขาแน่ๆ เขาจึงยืนยิ้มอยู่จนเฮอร์ไมโอนี่เดินผ่านเขาไปอย่างเพิกเฉยโดยที่ไม่ได้หันมามองเขาแม้แต่น้อย “โธ่เอ๊ย” มัลฟอยอุทานพลางหัวเราะกับตัวเองในการคาดเดาที่ผิดคาดของเขา ก่อนที่จะเป็นฝ่ายวิ่งตามเฮอร์ไมโอนี่บ้าง “เกรนเจอร์ อย่าเข้าเรียนเลยเราสายมากแล้ว ขืนเข้าไปมีหวังโดนทำโทษแน่” มัลฟอยเริ่มพูดเมื่อเขาวิ่งมาทันกับเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งตอนนี้มีสีหน้าบูดบึ้งเพราะยังอารมณ์เสียจากเรื่องเมื่อสักครู่ ไม่มีเสียงตอบใดๆนอกจากเสียงฝีเท้าที่สอยเร็วขึ้นเรื่อยๆจากเฮอร์ไมโอนี่ เธอเพิ่งรู้สึกว่าไม่น่าเข้าไปขอโทษมัลฟอยเลย เพราะเธอต้องเสียรู้และต้องกล่าวขอโทษซ้ำสอง มัลฟอยยังไม่ละความพยายาม ถึงแม้ว่าเขาเองอยากจะขำกับสีหน้าอันบูดบึ้งของเฮอร์ไมโอนี่เท่าไหร่ก็ตามแต่ก็ต้องฝืนทนเก็บเอาไว้ เพราะเขารู้ตัวดีว่าเป็นฝ่ายทำให้เฮอร์ไมโอนี่อารมณ์เสีย มัลฟอยพยายามที่จะชวนเฮอร์ไมโอนี่คุย แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมาดังเดิมจนเขาเองก็เริ่มท้อใจ เขาจึงเริ่มพูดก่อนที่จะเดินถึงชั้นเรียนตัวเลขมหัศจรรย์ที่ทั้งเขาและเฮอร์ไมโอนี่ต้องเข้าเรียนในบ่ายวันนี้ “ฉันคงไม่เข้าเรียนหรอกนะ ถ้าเธออยากเข้าไปแล้วโดนทำโทษก็เชิญตามสบาย ฉันจะไปนั่งทำการบ้านวิชาเวทมนต์คาถาดีกว่า” มัลฟอยพูดตามหลังเฮอร์ไมโอนี่ไป ซึ่งมันก็ทำให้เธอฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ในทันที “ใช่สิ เราอยากขอยืมหนังสือว่าด้วยเวทมนต์ชั้นสูงสุดจากมัลฟอยนี่นา” เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจพลางหยุดยืน มัลฟอยเริ่มสงสัยขึ้นมาอีกครั้งว่าเขาพูดอะไรผิดไปอีกหรือเปล่าถึงทำให้เฮอร์ไมโอนี่หยุดได้แบบนั้น “ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” มัลฟอยถามอย่างงุนงงกับท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่ “เปล่า ฉันเพิ่งนึกได้ว่าอยากขอยืมหนังสือจากเธอ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวในขณะที่หมุนกลับมาและทันได้เห็นสีหน้าแสดงความสงสัยของมัลฟอยซึ่งมันค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเข้าใจทีละน้อย “อ๋อ ถ้าฉันไม่มีหนังสือเล่มนั้นเธอคงไม่พูดกับฉันเลยใช่ไหม” มัลฟอยพูดกวนๆขึ้นมาอีกครั้ง “ก็อาจจะใช่” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นกัน มัลฟอยเริ่มใช้ความคิด เขาเริ่มรู้สึกว่านี่คงเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้อยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ตามลำพังโดยที่ไม่มีทั้งรอนทั้งแฮร์รี่หรือแม้แต่แครบกับกอยล์ที่จะเข้ามาขัดจังหวะ ความคิดจึงเริ่มถูกเรียบเรียงเป็นคำพูด “ฉันให้เธอยืมหนังสือก็ได้ แต่ว่าเธอต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันตอนนี้ตกลงไหม” มัลฟอยเอ่ยออกมาพลางจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนอยู่ห่างออกไป “แล้วทำไมฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอด้วยละมัลฟอย ฉันจะเข้าเรียน” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มพูดตอบโต้กับมัลฟอย “ถ้างั้นเรื่องยื้มหนังสือก็เป็นอันยกเลิก” มัลฟอยพูดทิ้งท้ายพลางหมุนตัวจะเดินจากไป ทั้งที่ในใจเขาอยากให้เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาไว้ มัลฟอยพยายามเดินทอดน่องให้ช้าที่สุดเผื่อเฮอร์ไมโอนี่จะเปลี่ยนใจ ความเงียบเข้าครอบคลุมบริเวณนั้นอีกครั้ง มัลฟอยพยายามเหลือเกินที่จะเดินให้ช้าที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ด้วยความหวังที่มีอยู่เต็มหัวใจว่าเขาจะได้ยินเสียงตอบรับความต้องการของเขาจากเฮอร์ไมโอนี่ “พูดซะทีสิ” มัลฟอยงึมงำกับตัวเองเพราะอีกไม่ไกลเขาก็จะถึงหัวมุมแล้ว “พูดสิ” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงนิ่งเงียบต่อไปจนมัลฟอยเลี้ยวลับหายไปจากสายตา แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจพูดขึ้นเมื่อเขาลับตาไป “ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอก็ได้ มัลฟอย แต่เธอต้องให้ฉันยืมหนังสือนะตกลงไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างลังเลพลางจดจ้องไปยังหัวมุมที่มัลฟอยเพิ่งเดินลับหายไป เมื่อได้ยินเสียงจากเฮอร์ไมโอนี่มัลฟอยก็นิ่งไปในทันที เขารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ความเป็นคนวางท่าทำให้เขายังนิ่งเฉยอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะเดินถอยหลังกลับมา “งั้นก็ตามฉันมา” มัลฟอยพูดขึ้นในขณะที่หน้าเขาพ้นหัวมุมมาเล็กน้อย ซึ่งมันก็ส่งผลให้เฮอร์ไมโอนี่เดินตามเขามาอย่างง่ายดาย ############################# มาแล้วค่ะ เอามาต่ออีกสามตอนนะ ไม่รู้ว่าชอบกันหรือเปล่าแต่พยายามจะเอามาลงเรื่อยๆนะค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามและความคิดเห็นที่มีให้เสมอมาค่ะ จากคุณ : Melody (daniel_melody) - [ 9 ก.ค. 47 17:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จะ H/H หรือ D/H เนี่ย ??????????? ( ไม่เคยอ่านของเก่าอ่ะ ) จากคุณ : Griffin - [ 9 ก.ค. 47 21:58:48 A:10.137.130.46 X:203.152.61.5 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เเปิดมาดูรอตอนใหม่อยู่เนี่ย รู้สึกอ่านถึงตอน 15แหละ ขอตอนใหม่ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : N_potter - [ 9 ก.ค. 47 22:20:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ..เฮอร์มี่จะเลือกใคร จริงๆเราชอบอ่านฟิค D/H นะ แล้วก็ไม่ค่อยชอบอ่าน H/H เท่าไหร่ มันจั๊กกระจี้น่ะ เพราะเราคิดว่า H/H มีความเป็นเพื่อน มากเสียจน ไม่น่าจะคิดแบบหนุ่มสาวได้ แต่อ่านฟิค คุณ Melody (daniel_melody) แล้ว ชักคล้อยตามแฮะ แอบเชียร์แฮรี่อีกแน่ะ อิอิ รีบแต่งต่อน้า อยากรู้เฮอร์มี่จะเลือกใคร จากคุณ : แม่เนื้ออุ่น - [ 10 ก.ค. 47 01:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบที่ซู๊ดดดดดดดด อยากให้ เฮอร์ฯ คู่กะ แฮรี่อ่ะ อิอิ มาเร็ว ๆ นะ อยากอ่านใจจะขาดแล้ว จากคุณ : luMos - [ 10 ก.ค. 47 17:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบค่ะ อยากอ่านต่อเร็วๆ มาลงเพิ่มไวๆนะคะ หนุกดีค่ะ จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง - [ 10 ก.ค. 47 22:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตกลงใครคู่ใครดีอ่ะเนี่ย อ่านไปอ่านมาเริ่มงง เอาเป็นว่าตามอ่านเรื่อยๆ ดีก่า อิอิ จากคุณ : Minny_P - [ 11 ก.ค. 47 20:15:34 ]