ความคิดเห็นที่ 1 “เฮ้ย! ใครวะ เปิดประตูเบา ๆ หน่อยซี...” บรอดแมนหันมาตวาด ทว่าทันทีที่เห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้าประตูมันก็มุดปราดหลบลงใต้โต๊ะ เสียงลูกดอกหวีดหวิวผ่านไปปักอยู่ที่ผนังไม้ที่ด้านหลัง ยมอร์เพียงยื่นมือออกไปหยีบเหยือกเบียร์พร้อมกับเอ่ยทักทายผู้มาใหม่ “ไง? เอาเบียร์ซักหน่อยไหม ซลอร์ฟ? อ้อ เก็บดาบเสีย ไซเรน ... ซลอร์ฟ แฟลนเนลฟูต แค่แวะมาทักทายเท่านั้นแหละ” ประธานสมาคมมือสังหารควงกระบอกยิงลูกดอกในมืออย่างชำนาญก่อนจะเสียบมันกลับลงในซองที่ข้างเอวอย่างรวดเร็ว “ไซเรน!” ยมอร์สำทับ ไซเรนเก็บดาบอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ สายตาของมันจ้องจับที่มือสังหารขณะที่มือของมันก็ยังคงอยู่ไม่ห่างจากด้ามดาบ ในสมาคมมือสังหารนั้น การเลื่อนตำแหน่งนั้นมีการแข่งขันสูงมาก และคนที่เลื่อนขั้นได้นั้นคือคนที่เหลือรอดจากการแข่งขัน รอยแผลเป็นจำนวนมากบนหน้าบากของซลอร์ฟเป็นเครื่องยืนยันอย่างดี แม้กระนั้นใบหน้าของซลอร์ฟที่ไร้รอยแผลก็เชื่อว่ามิได้น่าดูซักเท่าไหร่ ว่ากันว่าเหตุผลหนึ่งนั้นที่ซลอร์ฟเลือกจะมาเป็นมือสังหารที่ต้องใช้ชีวิตในเสื้อคลุมและเงามืดอยู่ตลอดเวลาก็เพื่อที่จะปิดบังใบหน้าอันแสดงสายเลือดโทรลที่หวั่นเกรงแสงอาทิตย์ของเขา อนึ่ง ใครก็ตามที่ตั้งข้อสังเกตนี้ให้ซลอร์ฟได้ยิน ล้วนต่างกลับบ้านโดยมีใบหูตัวเองอยู่ในกระเป๋ากางเกงทั้งสิ้น ซลอร์ฟเดินลงบันไดเข้ามาใกล้โดยมีมือสังหารอื่น ๆ เดินตามมาเป็นฝูง มันหยุดยืนตรงหน้ายมอร์และเอ่ยขึ้น “ข้าต้องการไอ้นักท่องเที่ยวนั่นว่ะ!” “แกเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยวะ ซลอร์ฟ?” “เกี่ยวเยอะเลยว่ะ ... กริงโก .. เออร์มอนด์ เอาตัวมันมา!” มือสังหารลูกจ๊อกสองคนเดินออกมาจากฝูง ทว่าไซเรนยืนขวางอยู่ข้างหน้า ปลายดาบในมือทั้งสองอยู่ห่างคอหอยคนทั้งสองไม่ถึงนิ้ว “ข้าอาจฆ่าแกทั้งคู่พร้อมกันไม่ได้ เพราะฉนั้นแกถามตัวแกเองซิว่าข้าควรจะฆ่าคนไหนดี?” จากคุณ : Away from Thailand - [ 21 ก.ค. 47 12:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “แกน่าจะเงยหน้าดูข้างบนหน่อยนะ ซลอร์ฟ” ยมอร์ว่า ข้างบนนั้นดวงตากราดเกรี้ยวสีเหลืองหลากคู่กำลังจ้องลงมาจากมุมมืดบนคานใต้หลังคา “ถ้าแกก้าวอีกแค่ก้าวเดียว แกมีหวังกลับออกไปโดยมีตาน้อยลงแน่ ๆ ว่ะ... เพราะฉนั้น นั่งลงซะ” หัวหน้าโจรว่า “.. แล้วเราจะได้คุยกันอย่างคนมีการศึกษาเขาทำกัน ข้านึกว่าเราตกลงกันแล้วนี่หว่า ... ซลอร์ฟ ... แกไม่ปล้น และข้าไม่รับจ้างฆ่า ใช่ไหม? ” ซลอร์ฟหยิบถ้วยเบียร์ที่ยมอร์ส่งให้ก่อนตอบ “แล้วไง? ให้ข้าฆ่ามันก่อนแล้วแกค่อยมันปล้นมันซิ ไอ้ตัวตลกตรงนั้นคือไอ้หมอนั่นซินะ” “ฮื่อ..” ซลอร์ฟจ้องมองทูฟลาวเวอร์ผู้ซึ่งกำลังยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ซลอร์ฟยักไหล่ มันไม่สนใจเท่าไหร่หรอกว่าใครอยากให้ใครตาย มันแค่รับจ้างฆ่าเท่านั้น “ถามหน่อยได้ไหมว่า ใครจ้างแกมาฆ่าหมอนี่วะ?” ยมอร์ถาม “ตอบไม่ได้โว้ย จรรยาบรรณของมือสังหารว่ะ” “ก็ได้ ๆ ว่าแต่ว่า...” “อะไรอีก?” “รู้สึกว่าข้าจะมีคนเฝ้าทางอยู่ข้างนอก...” “เคยมีว่ะ” “แล้วก็พวกที่แอบอยู่ตามซอก...” “นั่นก็ด้วย” “ถ้างั้น มือธนูสองคนที่หลังคา...” แววไม่แน่ใจผ่านแว่บบนใบหน้าของซลอร์ฟ ทว่ายังไม่ทันที่มันจะตอบ ประตูก็เปิดผางอีกครั้งและฟาดมือสังหารที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ลงไปนอนสลบเหมือดกับพื้น “เว้ย! เปิดประตูเบา ๆ หน่อยซิโว้ย ของข้าพังหมด” เสียงบรอดแมนตะโกนมาจากใต้โต๊ะ ซลอร์ฟและยมอร์เงยหน้ามอง ผู้มาใหม่นั้นมีรูปร่างอ้วนเตี้ยแต่แต่งกายหรูหรายิ่ง รอบตัวเขานั้นรายล้อมด้วยองครักษ์ร่างยักษ์จำนวนมาก “หมอนี่ใครวะ?” ซลอร์ฟว่า “ข้ารู้จักหมอนี่” ยมอร์ตอบ “มันชื่อ ‘เริปฟ์’ รู้สึกว่าจะเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยม ‘ถาดหอน’ ตรงถนนบร๊าส ... ไซเรน จัดการมันซะ” ทว่าก่อนที่ไซเรนจะทันขยับ เริปฟ์ก็ยกมืออวบอ้วนเต็มไปด้วยแหวนขึ้นให้สัญญาน เหล่าโทรลตัวมหึมาจำนวนมากพร้อมขวานสองคมเล่มยักษ์ที่หลบรออยู่ด้านนอกพังประตูโรงเตี๊ยมกรูกันเข้ามาในทันที ภาพที่เห็นทำให้ไซเรนชะงัก บรอดแมนโกรธจนเลือดขึ้นหน้า มันกระโดดออกมาจากใต้โต๊ะและร้องตะโกน “ออกไปโว้ย ออกไปให้หมด ไอ้พวกโทรลนั่นด้วย ออกไปให้หมดเลย!” ทั้งห้องเงียบกริบ บรอดแมนมองไปรอบ และดูเหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปและกับใคร เข่าของบรอดแมนสั่นและค่อย ๆ ถอยไปยังประตูหลัง ทว่าก่อนที่บรอดแมนจะทันเปิดประตูหนีออกไป โทรลตัวหนึ่งก็ขยับมือขว้างขวานมาเบา ๆ เล่มนั้นเสียบเข้าที่ประตูด้วยเสียงกัมปนาทและพังมันเป็นชิ้น ๆ “ตายห่...” ซลอร์ฟอุทาน “ต้องการอะไรวะ?” ยมอร์ถาม “ผมเป็นตัวแทนจากสมาคมพ่อค้าและนักธุรกิจแห่งแองค์มอร์ปอร์ค” เริปฟ์พูดเรียบ ๆ “เอาเป็นว่า ผมมาที่นี่เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของประชาชนผู้หาเช้ากิรค่ำก็แล้วกัน” ยมอร์ขมวดคิ้ว “ไหน ว่าอีกทีซิ? แกว่าแกเป็นคนของสมาคมพ่อค้า?” “และนักธุรกิจ” เริปฟ์เสริม ข้างหลังเขานั้น ตอนนี้นอกจากจะมีเหล่าองครักษ์และพวกโทรล ยังมีกลุ่มคนอีกจำนวนหนึ่ง ยมอร์คิดว่ามันคุ้นหน้าบางคนในกลุ่มนั้น พวกนั้นบ้างก็เป็นเสมียนเก็บเงิน เด็กเดินโต๊ะ คนรับใช้ธรรมดาที่ไม่มีใครสนใจใส่ใจมากนัก สังหรณ์บางอย่างทำให้ยมอร์ไม่สบายใจนัก สังหรณ์ของหมาจิ้งจอกที่ถูกล้อมกรอบโดยเหล่าลูกแกะบ้าเลือด ... โดยเฉพาะเหล่าลูกแกะทีมีเงินมากพอจะจ้างหมาป่าได้ “มันมีมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ไอ้สมาคมเนี่ย วานบอกที” ยมอร์ถามต่อ “เพิ่งตั้งบ่ายนี้เองแหละ” เรปฟ์ตอบ “ผมเป็นรองประธานฝ่ายการท่องเที่ยว” “การท่องเที่ยว? มันคืออะไรวะ?” “เอ้อ เราก็ไม่ค่อยแน่ใจ..” เริปฟ์ลังเล ทว่าตาแก่หนวดยาวที่ด้านหลังพูดแทรก “ในฐานะตัวแทนของพ่อค้าไวน์ ข้าคิดว่าการท่องเที่ยวก็เป็นธุรกิจอย่างหนึ่งว่ะ” “แล้วไง?” ยมอร์ถามเสียงเย็นชา “แล้วไง? ก็อย่างที่ผมบอกตอนแรก เราก็กำลังปกป้องผลประโยชน์ของเราไง” “โจร ออกไป! โจร ออกไป!” ตาแก่เริ่มท่องคำขวัญ หลายคนที่ข้างหลังร้องตามในทันที ซลอร์ฟยิ้มกับสิ่งได้ยิน “...มือสังหารด้วย มือสังหารออกไป! มือสังหารออกไป!” ซลอร์ฟยิ้มค้าง “ก็แค่เหตุผลง่าย ๆ” เริปฟ์บรรยาย “ถ้าเรามีโจรปล้นชิง มีการฆาตกรรมกันบ่อย ๆ มันก็คงเป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ดีจริงไหม คนที่มาเยือนแองค์มอร์ปอร์คของเราเพราะหวังจะมารู้จักประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมอันรุ่งเรืองของอแงค์มอร์ปอร์คจะรู้สึกยังไงถ้าต้องตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองกลายเป็นศพอยู่ในตอกหรือกลายเป็นซากลอยน้ำอยู่กลางแองค์ พวกเขาคงไม่บอกเพื่อน ๆ และคนที่บ้านเหรอว่าพวกเขามีความสุขที่ได้มาที่นี่ เอาง่าย ๆ ก็แล้วกันว่าถึงเวลาที่พวกคุณต้องปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัยแล้ว” ซลอน์ฟหันมามองต่ากับยมอร์ “สงสัยนี่คงป็นเวลาที่เราต้องปรับตัวซินะ!” ยมอร์ว่า “งั้นรึ ได้เลยน้อง” ซลอร์ฟตอบรับ พร้อมกับยกกระบอกยิงลูกดอกขึ้นเป่าในทันที ลูกดอกพุงลิ่วเข้าใส่โทรลตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด ทว่าโทรลก็มิได้หยุดรอลูกดอก มันหมุนตัวขว้างขวานซึ่งก็ลอยข้ามหัวซลอร์ฟไปฝังเข้ากับโจรโชคร้ายที่ยืนอยู่ด้านหลัง ขณะเดียวกันนั้น เริปฟ์ก้มหลบลงอย่างรวดเร็วเปิดทางให้โทรลยกหน้าไม้มหึมาพร้อมลูกหน้าไม้ดอกเท่าหอกขึ้นเล็งยิงไปยังเหล่ามือสังหาร และนั่นคือจุดเริ่มต้น จากคุณ : Away from Thailand - [ 21 ก.ค. 47 12:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ได้เคยกล่าวแล้วว่าคนที่มีประสาทรับรู้รังสีออกตาริน -- สีที่แปด สีแห่งจินตนาการ --  จะสามารถมองเห็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่อาจเห็นได้ ดังนี้เองขณะที่รินซ์วินด์วิ่งฝ่าฝูงชนอยู่ในใจกลางตลาดนัดที่ตามไฟอยู่อย่างเจิดจ้าโดยมีกำปั่นวิ่งตามมาอยู่ด้านหลังนั้น ก็ให้มีอันต้องชนเข้ากับร่างสูงในชุดดำ รินซ์วินด์ชะงักและสบถกับตัวเองก่อนจะหันไปพบกับความตาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นคือความตายแน่นอน เพราะคงไม่มีใครอีกแล้วที่จะมีตาโบ๋โดยปราศจากลูกตา แล้วยังเคียวยาวเล่มโตที่พาดบ่าอยู่นั่นอีก ขณะที่รินซ์วินด์ยืนขวัญผวาอยู่นั้น คู่รักสองคนก็เดินหยอกล้อกระหนุงกระหนิงเดินผ่านไปตรงหว่างกลางโดยมิได้ระแคะระคายใด ๆ แม้แต่น้อย สำหรับใบหน้าที่มีแต่กระโหลกนั้น ความตาย ดูเหมือนจะมีอาการประหลาดใจไม่น้อย รินซ์วินด์? ความตายว่า เสียงของเขานั้นทั้งลึกและหนักราวกับว่ามันดังขึ้นมาจากหลุมศพ “เอ่อ...” รินซ์วินด์พยายามหลบการมองจากเบ้าตาที่ไร้ดวงตาของความตาย ทำไมแกยังอยู่นี่? (เสียงประตูศิลาของสุสานโบราณใต้ภูผากระแทกปิดดังกระหึ่ม ) “เอ่อ...ก็ทำไมผมต้องไปอยู่ที่อื่นด้วยล่ะ?” รินซ์วินด์งง “เอาเถอะ ผมรู้ว่าท่านมีเรื่องเยอะแยะต้องทำ เพราะฉนั้นถ้าท่านจะ...” ข้าแค่แปลกใจที่แกวิ่งมาชนข้า รินซ์วินด์ เพราะว่าอันที่จริงแล้วคืนนี้แกมีนัดกับข้าพอดี “เหวอ  ไม่ ..  ไม่จริงมั้ง...” จริงแน่นอน ไอ้ที่ทำให้ข้าแปลกใจมาที่สุดก็คือว่าข้าควรจะเจอแกในซูโดโปลิส “แต่นั่นอยู่ห่างออกไปตั้งห้าร้อยไมล์!” ก็อย่างที่แกว่านั่นแหละ สงสัยระบบมันคงจะรวนอีกแล้ว เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน จะเป็นไปได้ไหมถ้าแกจะ...? รินซ์วินด์ถอยหลังกรูดโดยมีสองแขนยื่นออกไปขวางไว้ข้างหน้า พ่อค้าปลาแห้งตรงแผงใกล้ ๆ เองก็จ้องมองอาการของรินซ์วินด์อย่างสนใจ ข้าให้แกยืมม้าก็ได้นะเอ้า รับรองว่าไม่เจ็บหรอก “ข้าไม่เอา!” รินซ์หันหลังออกวิ่ง ความตายมองตามก่อนจะยักไหล่ ในเมื่อแกชอบลำบากก็ตามใจ ความตายรำพึงก่อนจะหันมามองพ่อค้าปลาแห้ง เมื่อความตายยื่นนิ้วออก หัวใจของพ่อค้าก็หยุดเต้น ความตายคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้ หากใครบอกว่าความตายกำลังยิ้มมันก็คงไม่ถูกนัก แม้ว่าหน้ากระโหลกของเขาจะแสดงอาการถาวรเช่นว่า แต่อย่างน้อยความตายก็กำลังฮัมเพลงซึ่งฟังรื่นเริงราวกับเสียงโหยหวญจากหลุมลึก เขาหยุดเก็บวิญญาณจากแมลงวันและหนึ่งในเก้าชีวิตของแมวจากใต้แผงปลาอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนจะมุ่งหน้าสู่ ‘กลองแตก’ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 47 12:47:11 จากคุณ : Away from Thailand - [ 21 ก.ค. 47 12:44:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาคนแรกเลย อิอิ จากคุณ : booklovers - [ 22 ก.ค. 47 06:08:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาต่อจากบุ๊คจัง จากคุณ : ...วัช... - [ 22 ก.ค. 47 12:50:10 A:203.209.32.27 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกอีกตามเคยนะครับ จากคุณ : Sebaztian Le Zo Algiro - [ 22 ก.ค. 47 15:37:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อตามระเบียบครับ จริง ๆ ถ้าแค่[b][u]ความตาย[/b][/u] ยื่นนิ้วออกไปก็ตายแล้ว แกจะแบกเคียวมาด้วยทำไมครับ น่ะ ^ ^" คุณAway ครับ ถามอันนึง "...ขณะที่รินซ์วินด์วิ่งฝ่าฝูงชนอยู่ในใจกลางตลาดนัดที่ตามไฟอยู่อย่างเจิดจ้าโดยมีกำปั่นวิ่งตามมาอยู่ด้านหลังนั้น .." แปลว่า ไฟไหม้ตลาดอยู่เหรอครับ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 22 ก.ค. 47 16:11:57 A:203.145.23.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณช่างไม้ครับ เข้าใจว่าคำว่าตามไฟ แปลว่า เปิดไฟ หรือจุดคบไฟไว้น่ะครับ จากคุณ : Sebaztian Le Zo Algiro - [ 22 ก.ค. 47 17:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าอ่านต่อไปอีกซักพักแล้วจะพบว่า ความตาย ใช้เคียว ตัดสายใยที่ผูกวิญญาณไว้กับกายเนื้อครับ จะมีตอนหนึ่งที่รินซ์วินด์ถอดวิญญาณไปถึงมิติ ของ ความตาย โดยที่ยังไม่ได้ตาย ในกรณีนั้นรินซ์วินด์ ต้องตามสายใยที่โยงวิญญาณตัวเองกับกายเนื้อถึงจะกลับมาได้ครับ จากคุณ : Away from Thailand - [ 23 ก.ค. 47 06:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แว้บมาอ่านก่อนจะไปหมกตัวกับตำราต่อ เย้ DEATH ออกมาแล้ว (ขอใช้ภาษาอังกฤษเพราะพิมพ์ตัวหนาไม่เป็น) ปล. เรื่องที่ DEATH พูดกับรินซ์วินด์รู้สึกคุ้นๆอยู่นะ จากคุณ : ทินา - [ 23 ก.ค. 47 21:00:48 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 The Color of Magic -- Discworld (11) จากคุณ : Away from Thailand - [ วันเข้าพรรษา 21:07:54 ]