ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ฉันเฝ้าคอยถามตัวเองว่าตัวเองต้องการอะไร ความรู้สึกว่างเปล่ายามต้องอยู่คนเดียว หลังจากเกิดเรื่องที่ห้องแห่งความลับเมื่อเกือบสี่ปีที่แล้วทำให้ฉันได้ตระหนักดีว่าฉันนั้นจิตใจอ่อนแอเพียงใด ซึ่งเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ทอม รีดเดอร์เข้ามาครอบงำจิตใจจนเกือบทำให้คนอื่นๆต้องได้รับอันตราย ฉันเป็นคนเปิดห้องแห่งความลับที่มีเพียง แฮรี่ พอร์ตเตอร์คนเดียวที่รู้เรื่องนี้เขาอาจรักษาความลับของฉัน พอๆกับเห็นฉันเป็นเด็กไม่รู้จักโต...แล้วมันก็เท่านี้ในสายตาเขา
แน่นอนสำหรับฉันก็เป็นเพียงน้องสาวคนสุดท้องของบ้านที่มีพี่ชายคอยปกป้อง เป็นเพียงเด็กหญิงที่อ่อนแอตลอดเวลา ฉันไม่กล้าคิดหรือกล้าทำถ้าเขาไม่เห็นด้วย "นั่นมันอันตรายเกินไปสำหรับเธอนะจินนี่" ซึ่งมักได้ยินเป็นประจำ เหมือนพวกเขาจะคอยคุ้มครองฉันแต่พวกเขาไม่เคยเข้าใจฉันเลยว่าแท้จริงฉันต้องการอะไร หรืออยากได้อะไรบ้าง บางครั้งก็รู้สึกไม่เข้าใจตัวเองว่าแท้จริงชอบที่เขาคอยดูแลแนแบบนี้ แต่บางครั้งการทำให้ตัวเองเหมือนรู้สึกว่าเขลาก็ได้ประโยชน์ ฉันมักนั่งดูพี่ๆเล่นเกมคิกดิช ได้เห็นพวกเขาฝึกคาถายากๆตั้งแต่เด็ก ซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วใครจะมาใส่ใจว่าฉันขี่ไม้กวาดได้ตั้งแต่หกขวบ หรือสามารถเสกคาถาของปีสี่ปีห้าได้ตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียนปีหนึ่งด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องบอกให้ใครรู้ คาถาเก่าๆกับตำราเก่าๆพี่บิล กับ พี่ชาลีก็ต่างเติบโตและมีหนทางของตัวเอง เฟร็ดกับจอร์ช ก็มีโลกของพวกเขาแต่ฉันมักยิ้มได้เสมอยามอยู่กับพี่ทั้งสอง รอนพี่ชายที่อายุไล่เลี่ยกันมากที่สุดเขาเหมือนเพื่อนมากกว่าพี่ชาย แต่ตั้งแต่เขาเข้าเรียนปีหนึ่งชีวิตของเขาก็มีแต่แฮรี่กับเฮอไมโอนี่ ส่วนเพอซี่...ตอนนี้ทุกๆคนในบ้านหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเพอซี่..เพอซี่กลายเป็นเรื่องอ่อนไหวสำหรับคนในบ้านทุกคนเขาเตลิด เตลิดไปไกลกว่าที่ทุกคนเข้าใจ สำหรับครอบครัวและภาคีเพอซี่เป็นคนหลงทาง แต่สำหรับฉันเขากำลังเดินทางลัดต่างหาก แต่มันก็อันตรายเกินไปเกินกว่าจะพูดหรือจะห้ามฉันจะไม่พูดถึงพี่ชายคนนี้ให้ครอบครัวได้ยินไม่ใช่เพราะว่าฉันเกลียดพี่ชาย....แต่เพราะว่าฉันสัญญากับเขาไว้...มันเป็นความลับของเรา
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
จากคุณ :
grinny2545 
- [
วันอาสาฬหบูชา 01:34:33
]
FIC...fic..เรื่อง..จินนี่ วีสลีย์..กับ.สัญญาณ ตอนที่1
ดูเหมือนเรื่องของฉันยังไม่หมดไปจากความคิดรอนง่ายๆ ฉันได้ยินเขาเถียงกับเฟร็ดอีกตอนออกจากห้องครัว 
ไม่รู้ว่า เพื่อนๆจะชอบกันหรือเปล่า แต่แต่งเอาไว้เป็นเล่มแล้วจะทยอยออกมา...ก็ถือว่าอ่านรอเล่มหกก่อนก็แล้วกัน
บอกไว้ก่อนเลยว่าฟิคนี้ยาวมาก แล้วแต่งไปแต่งมาไม่รู้จะหลุดโลกไปถึงไหนติดตามกันยาวๆก็แล้วกันนะคะ
ชายฝาแฝดนัก ฉันจึงฝึกวิชาปรุงยาได้โดยไม่มีคำถามจากแม่ หรือเสียงบ่นจากรอน
โดยพี่ชายทั้งสองมีข้อแม้ว่าฉันจะไม่บอกใครเรื่องของพวกเขาเช่นกัน แล้วบางครั้งเขาจำเป็นให้ฉันเป็นหนูทดทองของเล่นใหม่ๆ โดยแม่กับพ่อไม่รู้ แต่ฉันก็มีรู้สึกสนุกมากกว่าที่จะจำใจ เพราะเขามักให้ฉันเป็นคนหายาแก้ไขถ้าผิดพลาด
ไม่ได้ก็ไมเห็นเป็นไรนี่ เรายังไม่ใช้กัน ที่บ้านก็มีแล้ว แล้วอีกอย่างยาตัวนี้ยุ่งยากมาก ปกติก็ไม่มีใครทำ... ฉันถอนหายใจนั่งลงที่พื้นอีกครั้งอย่างหงุดหงิด
ฉันยังนั่งอ้อยอิ่งอยู่ในห้องนั้น แล้วได้ยินเสียงนกร้อง ฉันลุกไปที่หน้าต่างมองเห็นนกอินทรีขนสีแดงเพลิงบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่าง 
มีคนตายด้วยหรือ...ฉันถามอย่างใจหาย มิน่าพ่อรีบไปกระทรวง
ไม่ ยักรู้ว่าจินนี่ชอบวิชาของเสนป...เห็นเล่นตาคำทายปริศนา กับตอบจดหมายของดีน เสียงรอนแทรกเข้ามา แล้วก็ทันทีที่ทั้งเฟร็ด จอร์จ และแฮรี่เรียกชื่อเขา
จอร์จ..คนพูดเป็นจอร์จ..ถ้าคนที่เลี้ยงนกเป็นเฟร็ด ก็ไม่น่าจะใจร้ายกับตัวเดซี่แบบนี้..... แฮรี่บอก