CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    (กระทู้ซีรีย์ แฟนตาซีญี่ปุ่น) องเมียวจิ :ตอนที่ 2 หยิบฉวยเพื่อยักษ์บิวะนามเก็นโซ : 2{แตกประเด็นจาก A2929256}

    ในคราวหนึ่ง-----
    อะเบะโนะเซย์เมย์ได้ไปยังที่พำนักของบุคคลซึ่งมีนามว่าฮิโรซาวะโนะคันโจโซโจ
    บรรดาคินดะจิ (คำเรียกบุตรชายของขุนนาง) วัยเยาว์ และพระจำนวนมากได้เข้าร่วมสนทนากับเซย์เมย์
    เนื่องด้วยทุกคนล้วนได้ยินคำร่ำลือเกี่ยวกับเซย์เมย์มาแล้วทั้งสิ้น เนื้อหาของการสนทนาจึงเป็นเรื่องของธรรมชาติกับคาถา

    “ท่านสามารถใช้สอยชิคิจินได้ เช่นนั้นคงสามารถสังหารผู้คนได้ด้วยกระมัง?”
    มีผู้ถามขึ้นกลางวงสนทนา
    “การซักถามเกี่ยวกับเรื่องลึกลับที่เกิดขึ้นบนถนนสายนี้ เป็นการถามที่ไม่สุภาพเลยนะขอรับ”
    เซย์เมย์อาจจ้องใบหน้าของคินดะจิซึ่งเป็นผู้ถามคำถามนั้น ด้วยสายตาที่น่ากลัวก็เป็นได้
    เมื่อหรรษากับความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นในดวงตาของคินดะจิผู้นั้นแล้ว เซย์เมย์ก็กล่าวต่อ
    “แหม จะให้สังหารมนุษย์ง่ายๆ เช่นนั้นคงไม่ได้หรอก”
    พลางยิ้ม เพื่อให้เหล่าคินดะจิสบายใจขึ้น
    “แต่จะว่าไปก็มีอยู่หลายวิธีนะขอรับ”
    เซย์เมย์อาจสำทับเช่นนี้ก็เป็นได้
    “เช่นนั้น หากเป็นแมลงเล็กๆ คงง่ายดายยิ่งสินะ”
    คินดะจิอีกผู้หนึ่งถามขึ้น
    “ใช่แล้วขอรับ แหม”
    ขณะที่เซย์เมย์ตอบเช่นนี้ ก็มีกบราวห้าหกตัวโจนเข้ามาในสวนพอดี
    “ท่านช่วยฆ่าให้เราชมสักหนึ่งจะได้ไหม”
    คินดะจิกล่าวขึ้น
    “ได้ขอรับ ทว่า การเข่นฆ่าน่ะ-----”
    “มีอะไรงั้นหรือ”
    “ข้าพเจ้าสามารถเข่นฆ่าได้ แต่ไม่สามารถคืนชีพให้สิ่งใดได้หรอก การเข่นฆ่าสิ่งซึ่งไร้ประโยชน์นั้นเป็นบาปนะขอรับ-----”
    “ตัวเดียวเองน่า------”
    “เราอยากเห็นนะ”
    “เราก็อยาก”
    “เราด้วย”
    เหล่าคินดะจิและพระทั้งหลายต่างก็ช่วยกันกล่าวขึ้น

    คำเล่าลือเป็นเรื่องหนึ่ง แต่เวทมนตร์ของเซย์เมย์นั้นแท้จริงมีระดับใดกันแน่ ความกระหายใคร่รู้ในสิ่งนี้ปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกเขาโดยพร้อมเพรียงกัน
    หากเซย์เมย์เอาแต่หลบเลี่ยง ไม่ยอมใช้คาถาของตนในที่แห่งนี้ พวกเขาก็จะพูดได้ว่า “บุรุษผู้นี้ไม่เห็นเก่งอย่างที่เล่าลือกันเลย” คำพูดเช่นนี้ปรากฏอยู่ในดวงตาของพวกเขา ขณะนี้
    เซย์เมย์จ้องหน้าพวกเขาครู่หนึ่ง
    “ให้ข้าพเจ้าทำบาปแล้วนะขอรับ”
    พลางพึมพำสั้นๆ แล้วยื่นแขนขวาออก
    จากนั้นจึงคว้าจับใบของกิ่งหลิวกิ่งใหม่ที่ค้างอยู่บนต้นใบหนึ่งไว้ด้วยปลายนิ้วสีขาว และปลิดออกมาอย่างง่ายดาย
    ก่อนจะโยนใบหลิวนั้นขึ้นกลางอากาศแล้วร่ายคาถา
    ใบหลิวหมุนคว้างกลางอากาศ แล้วจึงร่อนลงบนตัวของกบตัวหนึ่ง ทันใดนั้น กบก็แตกดังโพล๊ะสิ้นใจในทันที
    ทั้งเนื้อและเครื่องในกระจายอยู่ทั่วบริเวณนั้น
    “เหล่าพระทั้งหลายเมื่อเห็นเช่นนี้ ก็หน้าถอดสี ขวัญกระเจิงสิ้น”
    “คนจาคุโมโนงาตาริ” กล่าวไว้เช่นนั้น

    เซย์เมย์ผู้นี้ เมื่อไม่มีผู้ใดอยู่ภายในคฤหาสน์ คงจะใช้สอยชิคิจินเป็นแน่
    ไม่มีผู้ใดอยู่แท้ๆ แต่ชิโทมิ (กันสาดที่สามารถยกขึ้นลงได้ของบ้านญี่ปุ่น) กลับยกขึ้นลงได้เอง ไม่มีผู้ใดปิดแท้ๆ แต่ประตูก็กลับปิดได้เอง
    เรื่องลึกลับทั้งหลาย ล้วนเกิดขึ้นรอบกายเซย์เมย์ทั้งสิ้น
    อะเบะโนะเซย์เมย์ผู้นี้ หากลองค้นดูในเอกสารฉบับอื่นแล้ว ล้วนพบเรื่องการใช้เวทมนตร์ทำให้ผู้คนแตกตื่น เช่นเดียวกับเรื่องของนักพรตจิโทคุหรือกบที่ได้กล่าวมาแล้วทั้งสิ้น

    ดูท่าเขาคงสนุกสนานกับเรื่องเช่นนี้ยิ่ง  การทำเรื่องสำคัญด้วยใบหน้าสนุกสนานเช่นนี้ แสดงว่าเขาอาจมีนิสัยเหมือนเด็กอยู่บ้างก็เป็นได้

    จากนี้ข้าพเจ้าจะลองจินตนาการดู บุรุษนามอะเบะโนะเซย์เมย์ผู้นี้ อาจจะทำงานรับใช้อยู่ในวังไปพร้อมๆกับส่งผ่านคำร่ำลือจำนวนมากไปยังที่ต่างๆ ในวังก็เป็นได้
    เขาคงเป็นบุรุษอันงดงาม ผู้สูงสง่า ผิวขาว และมีดวงตาอันเยือกเย็น
    เพียงเยื้องกรายผ่านฝูงชนด้วยท่าทางดุจเดียวกับชนชั้นสูง เหล่าสตรีในวังที่พบเห็นย่อมเอาเรื่องนี้ไปร่ำลือกันแล้ว
    เขาย่อมได้รับจดหมายที่เขียนด้วยบทกวีพลอดรักจากเหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์สักหนึ่งหรือสองฉบับไม่ผิดแน่
    เมื่อเรื่องนี้ไปถึงบุคคลระดับสูงผู้ชาญฉลาด คำพูดอันหยาบคายย่อมหลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ
    “เฮ้ย”
    คงมีผู้เผลอกล่าวคำเช่นนี้กับองค์จักรพรรดิ์ด้วยเช่นกัน
    ริมผีปากที่ประดับด้วยรอยยิ้มอันสูงค่า ในเวลาอื่น ย่อมมีรอยยิ้มอันเหยียดหยามปรากฏขึ้นด้วย

    อาชีพองเมียวจิ จำเป็นต้องอยู่เบื้องหลังชะตาของมนุษย์ ในวังจึงต้องเลี้ยงดูผู้มีอาชีพนี้อย่างดี
    นอกจากการท่องจำบทกวีจีนแล้ว จากพรสวรรค์ที่มีเขาย่อมสามารถเล่นบิวะ เป่าขลุ่ย หรือเครื่องดนตรีชนิดอื่นสักอย่างสองอย่างได้มิใช่หรือ
    ข้าพเจ้ารำลึกเสมอว่ายุคเฮอัน เป็นยุคของความมืดอันสูงค่า
    จากนี้ไป ข้าพเจ้าจะเริ่มเล่าถึงเรื่องราวของบุรุษที่ล่องลอยไปมา ประดุจเมฆที่ต้องลมท่ามกลางความมืดที่อ่อนนุ่ม สูงค่า และน่ากลัวนี้แล้ว

    จากคุณ : ...วัช... - [ 7 ส.ค. 47 10:09:34 ]