 |
ขอถามความคิดเห็นเพื่อนๆหน่อยครับ เรื่องอดีตของผม...
บังเอิญวันนี้อยู่ดีๆก็นึกถึงเรื่องเก่าๆสมัยเด็กครับ ก็เกิดคำถามขึ้นในใจหลายอย่าง...
เรื่องมันมีอยู่ว่า
ตอนอายุ 12 ผมได้รู้จักกับคำว่า "รัก" เป็นครั้งแรก
เธอชื่อ อ. ครับ(นามสมมุติ) เราไม่เคยเจอกันมาก่อน หน้าตา ท่าทาง โห โคตร Spec เลย ตอนนั้นแบบ ตื่นเต้นจัง เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลยนะเนี่ย แน่นอนครับรักแรก(หรือเปล่า?) มักไม่สมหวัง อาจเป็นเพราะผลกรรมที่เคยแกล้งเพื่อนไว้ก็ได้มั้งครับ เพื่อนๆผมก็รู้กันว่าผมชอบเขา จำได้ว่าวันกีฬาสีไอ้นพ เพื่อนตัวดี ขอถ่ายรูปเขา...
หลังจากวันนั้น ผมก็มีรูปเธอในกระเป๋าตังค์ ผมเก็บรักษาฟิล์มม้วนนั้นไว้อย่างดี (เสียดายที่ตอนนี้มันหายไปแล้ว) ครับผมอาจจะพลาดเองที่ไม่เก็บรูปนั้นไว้ชื่นชมที่บ้าน การที่ผมเก็บรูปเธอไว้ในกระเป๋าสตางค์ทำให้เพื่อนแซวกันหนาหูจนไปเข้าหูเธอ...
เธอเริ่มมองผมแปลกไปจากที่เคยคุยกันบ้าง(ปกติก็ไม่ค่อยสนิทกันอยู่แล้ว)เปลี่ยนเป็น จงใจหลบหน้า แม้บางครั้ง มีกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกัน อาจารย์มักจับเรามาคู่กันเพราะเธอเป็นเด็กดี เรียนเก่ง ในขณะที่ผมตรงข้ามโดยสิ้นเชิง ช่วง Peak ของผม ถึงกับโดนอาจาร์ยทำโทษที่เรียกว่าปล่อยเกาะ คือจับมาแยกนั่งคนเดียวที้หลังสุดของห้อง ซึ่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะของอาจารย์ประจำชั้น
กลับมาที่น้อง อ. ดีกว่า รักครั้งแรกของผมจะไม่สมหวังมันยังไม่เป็นความทรงจำที่เลวร้ายขนาดที่ผมทำให้เธอร้องไห้...
เรื่องมันเกิดขึ้นใน ชม. ภาษาอังกฤษ ช่วงบ่ายวันหนึ่ง ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมมองออกไปนอกหน้าต่าง มองออกไปที่ฝั่งมัธยม คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
นี่นาย*** เสียงอาจาร์ยเรียก ถึงผมจะขี้เกียจแค่ไหน แต่ภาษาอังกฤษก็เป็นวิชาที่ผมเอาตัวรอดได้เสมอ แต่คราวนี้ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าตอบได้หรือไม่ แต่ปัญหามันอยู่ที่ผมไม่รู้ว่าคำถามคืออะไร
"เอ่อ... คือ อาจารย์ถามว่าอะไรนะครับ"
"อะไรกันครูถามตั้งหลายทีแล้ว ไม่ได้สนใจเลยใช่ไหม มัวแต่ไปเหม่อถึงใครล่ะ"
โอว... จะมีคำถามไหนที่เปิดช่องให้เพื่อนๆรุมประชาทัณฑ์ ได้มากกว่านี้อีกไหมครับ ไอ้ป่าน ไอ้แซน ไอ้ณู (จำได้ทุกตัวแหละครับ แง่งงง) เป็นต้นเสียงตะโกนออกมาว่าอ๋อคิดถึง ********* (เซ็นเซอร์ครับเดี๋ยวเขาจะเสียหาย...) น่ะสิ ครับอีกไม่กี่อึดใจทุกคนในห้องก็ฮาป่า ล้อผม ผมอายมากครับตอนนั้น แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมไม่กล้าจะเหลือบไปมองเขาด้วยซ้ำว่าเขาทำหน้ายังไง...
ตกเย็นเพื่อนผู้หญิงในห้องก็เดินเข้ามาหาผมขณะที่ผมกำลังเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านอยู่
"นี่! นายไม่เจียมเลยนะ จะไปชอบคนอย่าง ********* อะเหรอ รอไปเถอะย่ะ ดอกฟ้ากับหมาวัด..."
ผมก็ได้แต่เงียบ พยายามทบทวนว่าเรามันแย่อย่างนั้นเลยเหรอ แต่ยังไม่จบครับ แค่นี้มันยังเบาไป สักพักนึง ทั้งห้องเหลือแค่เรา ระหว่างที่เรานั่งทบทวน+ทำใจอยู่นั้นเอง เธอเดินเข้ามาครับ เธอเดินเข้ามาหาผมด้วยน้ำตานองหน้า ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับคิดอะไรไม่ออกแล้ว
"ทำไมต้องทำแบบนี้อะ" เธอตวาดผมทั้งน้ำตา
"เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" ผมพยายามจะใจเย็น
"ไม่ต้องมาชอบเรานะ เกลียดเราไปเลย" ประโยคนั้นของเธอ จนวันนี้ผมก็ยังไม่ลืม
"มาโกรธอะไรอะ เราไม่รู้เรื่องเลยนะ" ผมเสียใจนะ ที่ไม่ได้ขอโทษเธอ...
"ดี ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับเราอีก" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากเธอ
เธอเดินออกไปจากห้อง วินาทีนั้นผมรู้สึกแย่มากๆ สงสัยว่าเรามันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ แต่มันยังไม่จบครับ ไม่มีเวลาให้พักทำใจ เพื่อนสนิทเขา โผล่หน้าเข้ามา แล้วพูดกับผมว่า
"ได้ยินแล้วใช่ไหม ต่อไปอย่ามายุ่งกับเขาอีกนะ" จากวันนั้น ผมกลับมา ทบทวน พิจารณาตัวเองเป็นการใหญ่ คิดแล้ว เสียใจจัง
หลังจากนั้น 6 ปี โรงเรียนเราจัด Concert ม.6 ซึ่งเป็น Concert ที่ใหญ่มากสำหรับพวกเรา นับเป็นงานที่พวกเรารอคอยและพวกเรา เด็กม.6 ในตอนนั้น เป็นพระเอกของงาน
หลังจากประโยคสุดท้ายที่เราได้ยินจากปากเธอคนนั้น เราก็มีเรื่องให้ได้เจอกันอีกจนได้ โดยเธอเป็นคนนึงที่ขึ้นเวที Concert ม.6 ผมในฐานะหนึ่งในตัวตั้งตัวดี และเป็นคนที่รู้เรื่องค่อนข้างกว้างที่สุดคนนึง ก็ได้รับมอบหมายจากเพื่อนๆว่า
"เฮ๊ย เดี๋ยวมืงคอยคุมเขาหน่อยสิวะ คอยบอกคิว คอยดูเขาหน่อยละกันวะ เขาไม่เคยเล่นกับวง"
"เอ่อ เฮ๊ยโทษทีว่ะ กุไม่ค่อยสบาย ขอออกไปสูดอากาศข้างนอกแป๊ปนะ"
"ห่ าไรวะ เมื่อกี้มืงยังซ้อมยังเฮฮาอยู่เลย เวรนี่"
แต่ถึงกระนั้นเพื่อนผมไม่มีใครเอะใจ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเขายังรังเกียจผมอยู่ไหม แต่วันนั้น ผมก็ยังไม่กล้าสบตาเขาอยู่ดี
ล่วงเลยมาจนถึงวันปัจฉิม ในช่วงสุดท้ายของงานที่ให้ทุกคนร่ำลาและอวยพรกันผมเป็นคนแรกๆที่ร้องไห้ และเป็นคนหลังๆ ที่หยุดร้อง ทุกคนต้องถือเทียน วนไปรับพรจากอาจารย์ แล้วก็จับมือบอกลาเพื่อน แน่นอนครับว่าทุกคนจะได้เจอกันหมด ในที่สุด หลังจาก 6 ปีผมก็ต้องพูดกับเขาจนได้ สิ่งแรกที่ผมคิดเลยคือว่า ผมจะบอกเขาดีไหมว่าขอโทษ เขาจะรังเกียจที่จะมองหน้าผมอยู่ไหม เขาจะกล้าสัมผัสมือเราไหม ไม่นานแถวก็วนมาจนถึงเธอ...
"โชคดีนะครับ"
"อืม โชคดีนะ" ประโยคแรกที่ผมได้ยินจากปากเธอหลังจากเวลาผ่านมา 6 ปี
ผมพยายามจะให้ช่วงเวลาที่จับมือบอกกับเธอว่าโชคดีนั้นผ่านไปให้เร็วที่สุด ผมเกรงใจเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอยังรังเกียจผมอยู่ไหม แต่ผมอยากจะบอกเธอว่าผมเสียใจ ผมขอโทษ 2 ครั้งที่มีโอกาส ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกไป ผมไม่รุ้ว่าเธอต้องการมันไหม แต่ถ้าเธอบังเอิญผ่านมาทางนี้ ตอนนี้ผมโตพอแล้วที่จะไม่อายที่จะบอกเธอว่า... "เราขอโทษนะ"
________________________________
จากที่อ่านมาคิดว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะหายโกรธผมหรือยังครับ แล้ว ถ้าวันสุดท้ายวันนั้นถ้าผมได้ขอโทษเธอไป เธอจะรุ้สึกดีกับผมมากกว่านี้ไหมครับ ผมรู้ว่าเหตุการณ์ผ่านไปแล้วเราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก แต่ก็อยากจะขอโทษเขาน่ะครับ
เรื่องของผมอาจจะยาวและวกวนไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ : )
จากคุณ :
ดาวดวงน้อย 
- [
7 ส.ค. 47 16:45:30
]
|
|
|
|
|
|
