PANTIP.COM : A2959744 FIC...fic..ตอนที่5เรื่อง..จินนี่ วีสลีย์..ตอนตอนตรอกเดียกอน{แตกประเด็นจาก A2951395} [Harry Potter]

ความคิดเห็นที่ 3

พี่ชาย คุณแม่ กาสีดำตัวหนึ่งบินมาแล้วเกาะที่มือฉัน เป็นนกส่งข่าวของเพอซี่ ฉันอ่านจดหมายเล็กรหัสที่รู้เพียงสองคน
พวงมาลัย “ยกเลิกนัด”
เมื่ออ่านแล้วกระดาษก็ไหม้ไปเอง ฉันจึงตัดสินใจที่จะรีบไปสมทบกับพี่ๆ คนอื่นก่อนที่เขาสงสัย
ฉันมองรอบๆรู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา ฉันตกใจแต่พยายามรวบรวมสติ
“บ้า..น่า...ทำไมมาเป็นตอนนี้ด้วย..”
ปกติถ้ามาที่นี่เพอซี่จะมาเป็นเพื่อน เขาพาฉันเข้ามา แล้วออกไป ตอนนี้ร่างกายฉันอ่อนล้าขึ้นมาเฉยๆ ฉันเดินออกไปในทิศทางที่คิดว่าเป็นทางออกแต่กลับยิ่งรู้สึกสับสน ฉันเดินชนคนหลายคน..แล้วในที่สุดก็มาหยุดทีชะงักเมื่อ เจอพ่อมดวัยกลางคนขอบตาแดงกล่ำ รูปร่างผอมโซสวมเสื้อผ้าเก่าๆ มองฉันอย่างไม่เป็นมิตร เกรี้ยวกราด
“แม่สาวน้อย...เจ้า...อ่า...กลิ่นอายความชั่วร้าย”
“ข้าสัมผัสถึง....อำนาจ...”
ฉันแทบไม่มีแรงแม้แต่ยกไม้ ตัวฉันเหมือนจะหายไปจากโลกนี้หน้าอกปวดร้าว ฉันถึงกับทรุดนั่งลงกับพื้น มองดูเด็กหนุ่มผมสีทองร่างสูงโปร่งสีหน้าเคร่งขรึม เดินเข้ามามองดูฉันด้วยสายตาเหยียดๆ
ฉันมองเดรโก เขาหันมองพ่อมดแปลกหน้าที่พร้อมจะทำร้ายฉัน
“อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นเลยพ่อหนุ่มน้อย..”
“ไม่มีใครสั่งให้ชั้นทำ หรือไม่ให้ทำอะไรได้หรอกนะ”
เดรโกพูดเสียงเย็น เหลือบมองดูชายแปลกหน้าอย่างดูถูก ชายคนนั้นท่าทางโกรธยิ่งกว่าเก่า
“เจ้าเด็กน้อย..อย่างนี้ก็เห็นดีนะซิ...เอกซ์เปลลิอาร์มัส” พร้อมกับใช้คาถาปลดอาวุธ แต่เดรโก ระวังตัวอยู่แล้ว เขาหลบได้ พร้อมสวนกลับด้วยคาถาสะกดนิ่ง “สตูเปฟาย”
ชายคนนั้นนิ่งไม่เคลื่อนไหว
เขาคงคิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มอายุ16 ปีจะใช้คาถาได้มีพลังขนาดนี้
เขาคงไม่เคยรู้ว่ายิ่งเดรโก อยากชนะแฮรี่แค่ไหน แม้จะแพ้แฮรี่บ่อยๆ แต่ความสามารถของเขาก็ยิ่งจะพัฒนามากเท่านั้น
เดรโกเหลือบมองดูฉัน แล้วจะเดินออกไป
“ขอบคุณมาก ที่ช่วยฉัน”
“ชั้นไม่เคยคิดที่จะช่วยใคร...มันแค่แส่หาเรื่องเอง” เขาพูดพร้อมก้าวเท้าออกไป
ฉันรีบเรียก
“ฉันหลงทาง ฉันใช้ผงฟลูมาแต่พูดชื่อผิด แล้วตอนนี้ฉันไม่สบาย”
เขาหยุดแล้วเหลือบมองดูฉันอีกครั้ง
ดอกไม้ “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดพวกชั้น....อยากจะเกลียดก็เกลียดไปเถอะ แต่เธอเป็นพรีเฟคของโรงเรียนจะปล่อยให้ฉันเป็นอะไรได้ยังไง”
ฉันจับหน้าอก เดรโกมองฉันขมวดคิ้ว ก้มดูใกล้ๆ
“เธอไม่สบายมาก...” เขายื่นมือมาประคอง ฉัน ไม่พูดอะไรเกาะแขนเขาแน่น
“แค่พาฉันออกไปในพ้นจากที่นี่ก็พอแล้ว”
เขาประคองพาฉันเดินออกจากตรอกนั่น ทิ้งให้ชายแปลกหน้ายืนตัวแข็งอยู่ คงสักชั่วโมงกว่าที่คาถาจะคลาย สักพักใหญ่ฉันก็เห็นตรอกอีกมุมหนึ่ง ผู้คนเดินขวักไขว่เพื่อจับจ่ายซื้อของก่อนเปิดเรียน อาการฉันเริ่มดีขึ้น ฉันมองชายที่ยืนอยู่ข้างเขาปล่อยมือฉัน
“พี่ชายเธออยู่ทางนั้น...”เดรโกบอก ฉันหันสายตามองตามเห็นรอนกับแฮรี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เหมือนจะมองดูของในร้านของวิเศษ
“ขอบคุณมากนะเดรโก..ความจริงเธอก็...เป็นคนดี”
ฉันสบตาเขาตรงๆ แต่สายตาที่มองฉันว่างเปล่าไร้ความรู้สึก เขาปล่อยมือฉันแล้วผละตัวออกไป ฉันยืนมองตามร่างสูงโปร่งผมสีทองหายลับไปกับผู้คน เหมือนมีความรู้สึกใหม่ๆ มุมมองอีกด้านของเดรโก… ดอกไม้ ดอกมะลิ
………………………………… …………………….

จากคุณ : grinny2545 - [ 13 ส.ค. 47 21:57:57 ]