PANTIP.COM : A2960921 The Color of Magic -- Discworld (12){แตกประเด็นจาก A2940749} [Sci-Fi & Fantasy]

ความคิดเห็นที่ 1

วีเซลลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นสูงมากแล้ว ส่วนแองค์มอร์ปอร์คที่ข้างล่างนั่นเล่าก็ถูกปกคลุมด้วยกลุ่มควันและสายหมอกจนมิด อย่างหนึ่งที่วีเซลรู้ดีก็คือมนุษย์นั้น ล้วนรักชีวิต นี่เป็นความจริงแม้แต่มนุษย์ชาวแองมอร์ปอร์ค เมื่อถึงเวลาที่ต้องเลือกระหว่างสมบัติกับการถูกไฟคลอกทั้งเป็น ไม่ว่าใครก็คงเลือกจะทิ้งเมืองหนีมากกว่าจะตายเป็นผีเฝ้าสมบัติ และบัดนี้ถึงเวลาแล้วที่มันและคู่หูจะเข้าไปเก็บกวาดสมบัติที่ถูกทิ้งไว้

วีเซลก้มมองชายร่างเล็กที่ชื่อทูฟลาวเวอร์ก่อนจะส่ายหัว “ถึงเวลาต้องไปล่ะ แองค์มอร์ปอร์ครอพวกข้าอยู่ ขอบใจนะสำหรับเรื่องของแก พ่อมด ว่าแต่ว่าแกจะทำยังไงต่อไปล่ะนี่?”
รินซ์วินด์ชำเลืองมองกำปั่นซึ่งก็ขยับถอยหลังพร้อมกับงับฝากำปั่นใส่เขาดังฉับ
“อย่างว่าแหละ ตอนนี้มันก็ไม่มีเรือที่แองค์มอร์ปอร์คอีกแล้ว” รินซ์วินด์ว่า “ข้าก็เลยคิดว่าข้าจะใช้ถนนเลียบทะเลนี่มุ่งหน้าไปที่เควิร์ม แล้วข้าก็ยังต้องคอยดูแลไอ้หมอนี่ด้วย ฟังนะ ข้าไม่มีเงิน...”
“เออ ๆ ข้ารู้” วีเซลว่าเรียบ ๆ และหันมาเหนี่ยวตัวเองขึ้นหลังม้าที่บราฟด์จูงมาให้ ไม่นานนักทั้งคู่ก็ทิ้งรินซ์วินด์และทูฟลาวเวอร์ไว้เบื้องหลังและมุ่งหน้าสู่แองค์มอร์ปอร์คที่กลายเป็นเถ้าถ่านอยู่ข้างล่าง

รินซ์วินด์จ้องมองดูทูฟลาวเวอร์และกำปั่น ในสมองของเขานั้นความคิดที่แว่บเข้ามาบอกว่า “ให้ตายเถอะวะ นี่แกจะสร้างปัญหาให้ข้าอีกซักเท่าไหร่วะ?”
รินซ์วินด์ครางอย่างอ่อนใจก่อนจะล้มแผ่หงายหลัง

“หมอนั่นมันบ้า” วีเซลว่า ซึ่งบราฟด์ที่กำลังขี่ม้าตามมาที่ด้านหลังก็พยักหน้าเห็นด้วย
“พวกพ่อมดมันก็เพี้ยน ๆ กันทั้งนั้นแหละ” บราฟด์เสริม “คงเพราะไอปรอทนั่นแหละ ดมมันเข้าบ่อย ๆ ก็เลยสมองเสื่อม แถมยังมีพวกเห็ดนั่นอีก...”
“ยังงั้นก็เถอะ...” วีเซลล้วงมือหยิบเอาจานสีทองเล็ก ๆ คล้องสายโซ่สั้น ๆ ออกมาจากในเสื้อ
คิ้วของบราฟด์เลิกสูง
“ไอ้พ่อมดนั่นบอกว่าไอ้ตัวเล็กนั่นมีจานทองเล็กที่บอกเวลาได้...” วีเซลอธิบาย
“แกก็เลยอยากรู้อยากเห็นขึ้นมางั้นซิ สหายตัวน้อยของข้า? ข้าไม่น่าลืมเลยว่าแกนะเป็นโขมยระดับไหนแล้ว...”
“ขอบคุณ ขอบคุณ” วีเซลว่าอย่างถ่อมตัว ก่อนจะลองกดปุ่มเล็ก ๆ ที่ขอบจาน ทันทีนั้นฝาจานก็เปิดผางออก

อสูรในนาฬิกาเงยหน้าขึ้นจากรางลูกคิดในมือและเอ่ยปากบอกเวลา “อีกสิบนาทีจะเป็นเวลาแปดโมงตรง” ทันทีที่กล่าวจบฝานาฬิกาก็ปิดลงอีกครั้งอย่างรวดเร็วจนเกือบจะงับนิ้วของวีเซลเลยทีเดียว

วีเซลสบถเสียงดังพร้อมกับเหวี่ยงนาฬิกาออกไปไกล ไม่ว่าจะเพราะนาฬิกาเรือนนั้นตกกระแทกใส่ก้อนหินหรืออะไรก็แล้วแต่ ประกายอ็อกตารินก็สว่างวาบมาจากทิศทางที่นาฬิกาตกตามมาด้วยกลิ่นฟอสฟอรัส ภูตนาฬิกาตัวนั้นไม่ว่ามันจะมาจากมิติใด เชื่อได้ว่ามันได้กลับไปยังมิตินั้นในที่สุด

“ทำอย่างนั้นทำไมวะ?” บราฟด์ผู้ซึ่งอยู่คล้อยไปด้านหลังและมิได้เห็นสิ่งที่วีเซลเห็นถามอย่างแปลกใจ
“ทำอะไร?” วีเซลไขสือ “ข้าไม่ได้ทำอะไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้นซักหน่อย มาเถอะ เราอย่ามามัวเสียเวลาพิรี้พิไรอยู่เลย!”
บราฟด์พยักหน้า และเดินทางมุ่งหน้าต่อไปยังแองค์มอร์ปอร์คที่ซึ่งสมบัติมากมายกำลังรอพวกเขา

จากคุณ : Away from Thailand - [ 14 ส.ค. 47 18:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2

(----------- บทแทรก -----------)

พิภพแบนนั้นน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าพิภพอื่น ๆ ทั่วไปที่เกิดขึ้นโดยไร้จินตนาการสร้างสรรค์หากถูกจำกัดโดยกลไกเชิงปฏิบัติ และแม้ว่าดวงสุริยันที่โคจรรอบพิภพแบนจะมีขนาดเพียงอุกกาบาตที่มิได้ใหญ่ไปกว่าลูกบอล ทว่าความมหัศจรรย์ของมหาเต่า อาตูอิน ซึ่งแบกรับพิภพแบนทั้งพิภพไว้บนหลังก็มากเกินพอจะชดเชยจุดด้อยดังกล่าวได้ ในระหว่างการเดินทางอันยาวนานข้ามจักรวาลอันเวิ้งว้างนั้น อาตูอินบางครั้งก็จะเอี้ยวศีรษะมหึมาของตนออกฮุบดาวหางที่ผ่านเข้าใกล้ แม้ภาพเช่นนี้จะน่าตื่นตาตื่นใจเพียงใด ก็ยังไม่อาจเทียบได้กับภาพที่คัดค้านเหตุและผลทุกประการของม่านน้ำตกอันไร้สิ้นสุดที่ไหลล้นขอบพิภพแบนบนหลังของมหาเต่าอาตูอิน ม่านน้ำที่เดือดมิรู้สลายเป็นนิรันดร์เกิดเป็นสายรุ้งแปดสีล้อมรอบม่านน้ำตกและสายหมอกบนขอบพิภพแบน สายรุ้งแห่งอ็อกตาริน สีที่แปดซึ่งเกิดขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์ฉายผ่านสนามเวทย์มนตร์อันเข้มข้น ภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อยกว่าก็คือภาพของดินแดนแห่งสัญประกาศ (Realm of Dunmanifestin) อันตั้งอยู่ที่จุดยอดสุดของภูผาน้ำแข็งสูงนับหลายกิโลเมตร ณ ตำแหน่งศูนย์กลางของพิภพแบน ดินแดนนี้เองเป็นถิ่นพำนักของเหล่าเทพทั้งมวลแห่งพิภพแบน

สำหรับเทพแห่งพิภพแบนนั้น ทิวทัศน์อันน่าตื่นตาตื่นใจเช่นนี้ของพิภพแบนมิได้เป็นที่ใส่ใจแม้แต่น้อย ช่างน่าเสียดายยิ่งนักที่พวกเขาเป็นเทพบนพิภพที่คงอยู่ได้เพียงเพราะว่าความน่าจะเป็นที่แม้จะน้อยเพียงใดก็ยังมิได้มีค่าเป็นศูนย์เสียทั้งสิ้น และโดยเหตุดังนี้เอง เทพทั้งมวลบนพิภพแบนจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ทุ่มเถียงกันเองมากกว่าที่จะทำตัวให้เป็นเทพ

ในวันดีเช่นนี้ เทพบอดไอโอ (Blind Io) เทพสูงสุดแห่งเหล่าเทพ กำลังนั่งท้าวคางจ้องมองกระดานหมากบนโต๊ะหินอ่อนสีแดงที่ตรงหน้า สำหรับมูลเหตุที่ไอโอถูกขนานนามว่าเป็นเทพบอดนั้น สังเกตได้จากบริเวณบนใบหน้าที่ควรเป็นดวงตาของเขานั้นคงมีเพียงผิวเนื้อเกลี้ยงเท่านั้น อย่างไรก็ตามไอโอนั้นมีดวงตามากมายซึ่งต่างล่องลอยอยู่ทั่วไปราวกับมีชีวิตเป็นอิสระ ดวงตาเหล่านี้ส่วนหนึ่งก็กำลังล่องลอยอยู่เหนือโต๊ะใกล้กับกระดานหมาก

สำหรับกระดานหมากนั้น มันเป็นแผนที่อย่างละเอียดของพิภพแบนซึ่งถูกแบ่งออกเป็นตารางสี่เหลี่ยมทั่วทั้งแผนที่ บนกระดานหมากนั้น เบี้ยเดินหมากอันเป็นรูปจำลองอันงดงามจำนวนหนึ่งถูกวางอยู่ในช่องสี่เหลี่ยมเหล่านี้ หากจะมีมนุษย์ซักคนได้เห็นเบี้ยเหล่านี้ เขาก็จะจำได้ว่าเบี้ยสองตัวนั้นดูละม้ายคล้ายบราฟด์และวีเซลยิ่งนัก เบี้ยอื่น ๆ นั้นก็คือตัวแทนของเหล่าผู้กล้าและนักผจญภัยซึ่งมีอยู่เหลือเฟือนักบนพิภพแบนแห่งนี้

กับหมากกระดานนี้ ผู้เล่นที่ยังคงเหลืออยู่คงมีเพียง เทพบอดไอโอ จระเข้เทพออฟเลอร์ (Offler, the Crocodile God) เทพลมโชยเซฟิรัส (Zephyrusม the god of slight breezes) ชะตา (Fate) และเทวี (Lady) บรรยากาศรอบโต๊ะนั้นดูเหมือนจะเร่งเร้าขึ้นโดยเหตุที่เหล่าผู้เล่นมืออ่อนกว่าได้พ่ายแพ้ไปก่อนแล้วเป็นส่วนใหญ่ โอกาส (Chance) นั้นเป็นเทพองค์แรกที่พ่ายไปจากหมากตานี้เมื่อตัวเอกของเธอโผล่เข้าไปในรังของโนล (Gnoll) ซึ่งติดอาวุธเต็มที่ (ทั้งนี้ทั้งนี้เป็นเพราะการทอดลูกเต๋ามือขึ้นของจระเข้เทพออฟเลอร์) ต่อจากนั้นไม่นานนัก เทพราตรี (Night) ก็ขอแลกเบี้ยเลิกเล่นโดยให้เหตุผลว่ามีนัดอยู่ก่อนกับเป้าหมาย (appointment with Destiny)

เหล่าเทพลำดับรองทั้งหลายยืนล้อมอยู่รอบโต๊ะและต่างพากันชะเง้อข้ามไหล่เทพองค์หน้า ๆ เพื่อให้ได้เห็นเบี้ยบนโต๊ะ เทพหลายองค์กำลังพนันกันว่าเทวีน่าจะเป็นเทพองค์ต่อไปที่ต้องเลิกเล่น เบี้ยตัวเอกของเธอนั้นบัดนี้กลายเป็นกองขี้เถ้าอยู่บนแผนที่แองค์มอร์ปอร์คไปแล้ว ส่วนเบี้ยตัวรองอื่น ๆ นั้นเล่าก็มิได้อยู่ในฐานะที่จะถูกเลื่อนขึ้นเป็นเบี้ยตัวเอกได้เลยแม้ซักชิ้น

เทพบอดไอโอหยิบกระบอกเต๋าซึ่งก็คือหัวกระโหลกที่ประดับด้วยทับทิมขึ้นขณะที่ดวงตาจำนวนหนึ่งของเขาจ้องจับที่เทวี ลูกเต๋าที่ทอยออกมานั้นได้แต้มรวมเป็นห้า

เทวียิ้ม นัยตาของเธอนั้นเป็นสีเขียวมรกตซึ่งมิได้ปรากฏเป็นตาดำหรือตาขาวแต่อย่างใด ภายในดวงตาสีเขียวนั้นแสงเรืองรองประหลาดส่องสว่างออกมาจากภายใน

ทั้งห้องเงียบกริบเมื่อเทวีหยิบเบี้ยสองตัวใหม่ออกมาจากส่วนลึกของกล่องเบี้ยของเธอ เทวีวางเบี้ยทั้งสองลงบนกระดานหมากอย่างมั่นใจ เหล่าเทพที่ห้อมล้อมโต๊ะอยู่นั้นล้วนชะเง้อดูเบี้ยของเธออย่างสนใจเป็นตาเดียว
“พ่อมกงี่เง่ากะเสมียงงั้งเรอะ” จระเข้เทพออฟเลอร์อุทาน เขี้ยวโง้งของเขาทำให้พูดได้ไม่ชัดนัก “แน่ใจนะ?”

จระเข้เทพใช้กรงเล็บของเขาเลื่อนเบี้ยที่ขาวราวกับกระดูกของเขาเข้าไปยังกลางกระดาน

เทวีพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกระบอกเต๋าขึ้น แม้มือของเธอที่ถือกระบอกเต๋าจะนิ่งราวกับศิลา เหล่าเทพก็สามารถได้ยินเต๋าทั้งสามสั่นอยู่ภายในได้อย่างชัดเจน จากเธอก็ทอยพวกมันออกมาบนโต๊ะ
หก สาม ห้า
อะไรซักอย่างเกิดขึ้นกับเต๋าที่ออกหมายเลขห้า โดยความน่าจะเป็นอันเนื่องมาจากการชนกับโมเลกุลนับพันล้าน ลูกเต๋าพลิกกลับและหมุนช้า ๆ บนมุมหนึ่งของตัวเต๋าก่อนจะหยุดและพลิกลงหงายแต้มเป็นเจ็ด

เทพบอดไอโอหยิบเต๋าขึ้นมานับดูหน้า “เฮ้ย! ไม่เอาน่า อย่าเล่นโกงซี่”

(----------- จบบทแทรก -----------)

จากคุณ : Away from Thailand - [ 14 ส.ค. 47 18:26:51 ]