 |
กระทู้นี้ ไว้อาลัยแก่ เหยื่อของนักเรียนนักเลง ทุกคน
วันนี้ดูรายการเรื่องเล่าเช้านี้ของเฮียสอ
ได้มาเจอเรื่องที่หลายๆคนอาจจะว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วในยุคนี้ สังคมนี้ เรื่องนักเรียนตีกัน ยิงกันแล้วมีคนตาย คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องมาโดนลูกหลง ต้องบาดเจ็บ ล้มตายไปทั้งๆที่พวกเขาไม่มีส่วนรู้เห็นในความคิด อุดมการณ์อันชั่วร้ายที่บรรดารุ่นพี่ได้ปลูกฝังให้ป็นความแค้นระหว่างสี ระหว่างสถาบัน
ผมรู้สึกไม่ดีเลยนะ กับเหตุการณ์ที่เกิดซ้ำซากอย่างนี้ ไม่ว่าสาเหตุจะเกิดจากอะไรกันแน่ ผมขอเป็นอีกคนหนึ่ง ที่ขอให้กำลังใจญาติพี่น้อง เพื่อนๆของบรรดาเหยื่อของพฤติกรรมเดรัจฉานในร่างมนุษย์ ให้สู้ต่อไปนะครับ และขอให้ผลกรรมที่พวกได้ก่อไว้ ตกถึงตัวเร็วที่สุด
ท้ายนี้ ผมขออนุญาตนำเพลงนี้ มาโพสต์ เพื่อเป็นการไว้อาลัยแก่เหยื่อทมิฬทุกคนครับ
หนุ่มน้อย โดย พงษ์สิทธิ์ คัมภีร์
เขาเดินเข้าออก ในซอยทุกวัน เพื่อนฝูง
ทุกคน ต่างรักใคร่เขา ทุกทุกตอนเช้า แต่งตัวไปเรียน ไม่เคยจะเกจะขาด พ่อแม่ภูมิใจ มีลูกผู้ชาย เอาการเอางาน เอาเรียน โอ้ชีวิตนี้ ดั่งไม้ใกล้ฝั่ง หวังพึ่งพาลูกชายคนเดียว โอ....โฮ เจ้าเด็กหนุ่มของพ่อ โอ.....โฮ เจ้าเด็กหนุ่มของแม่
ตกเย็นเลิกเรียน เขากลับบ้านตามเคย ห้อยโหนรถเมล์อย่างเก่า นึกถึงกลับบ้าน บนจานใบเก่า มีแม่กับพ่อล้อมวง
**แต่แล้วทันใด โลกมืดดับไป มีสัตว์ร้ายมองดูคล้ายว่าเป็นคน ทำร้ายร่างกาย ตีลูกแม่จนตาย แล้วสลายร่างหายในหมู่คน โอ....โฮ เจ้าเด็กหนุ่มของพ่อ โอ.....โฮ เจ้าเด็กหนุ่มของแม่
**พ่อแม่รู้ข่าวร้ายร่ำร้องแทบวางวาย กลิ้งเกลือกลงกับกองเลือดของลูก ลูกฉันทำอะไร เขายังไม่ควรตาย หนุ่มน้อยผู้มีอนาคตไกล แค่สีเสื้อไม่เหมือน คำสอนแต่ปางไหน นี่สีใคร นั่นสี MEUNG นี่สี KOO ความหวังพังทลาย แต่นี้จะอยู่อย่างไร เพราะหัวใจเพียงดวงเดียวแหลกสลาย
นับแต่บัดนี้ ไม่มีอีกแล้ว เด็กหนุ่มคนดีประจำซอย พ่อแม่ก็หาย ครอบครัวสลาย ไม่สายทุกคนก็ลืม
เมื่อไหร่นะครับ มนุษย์ในพวกนี้จะหมดไปเสียที ไม่แน่ใจนะ ว่าทุกวันนี้ พวกเขากินหญ้าหรือกินข้าวกันแน่ ?
จากคุณ :
เตหน่าก้องดอย 
- [
18 ส.ค. 47 10:51:06
]
|
|
|
|
|
|
