ความคิดเห็นที่ 1 ทางด้านทูฟลาวเวอร์นั้น ปัจจุบันดูเหมือนว่าเขากำลังสนใจเรื่องของเวทย์มนตร์อยู่ไม่น้อย “.... ถ้าเป็นอย่างที่ว่า ยังงี้เวทย์มนตร์มันก็ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่ล่ะซิ... ” ทูฟลาวเวอร์ว่า “ผมเคยเข้าใจว่า ทั้งหมดที่พ่อมดต้องทำก็คือท่องคาถา แล้วทุกอย่างก็เป็นอันเรียบร้อย ไม่ยักรู้ว่าต้องมีการท่องจำเยอะแยะอย่างงั้นด้วย...” รินซ์วินด์ยอมรับอย่างเสียไม่ได้ เขาเองเฝ้าพยายามอธิบายว่าเวทย์มนตร์นั้นครั้งหนึ่งเคยมีอำนาจมหาศาลโดยปราศจากเงื่อนไขและข้อผูกมัด ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เหล่านักปราชญ์ก็ได้ผูกมัดเวทย์มนตร์ทั้งหมดไว้ด้วยกฏหลายประการและหนึ่งในนั้นคือกฏทรงความเป็นจริง (Law of Conservation of Reality) กฏนี้บังคับว่าความพยายามใด ๆ ในการบรรลุเป้าหมายหนึ่ง ๆ ล้วนต้องมีระดับเท่าเทียมกันทั้งสิ้น อย่างเช่นการสร้างภาพลวงตาของไวน์สักแก้วนั้นสามารถกระทำได้ไม่ยากนัก ด้วยนั่นเป็นเพียงการปรับแต่งการเรียงตัวของแสง ทว่าการจะยกแก้วไวน์จริง ๆ ซักแก้วโดยใช้เพียงการเพ่งกสิณกลับต้องใช้เวลาเตรียมการเป็นชั่วโมงเพื่อให้แน่ใจว่าสมองของผู้เพ่งกสิณจะมิได้ทะลักออกทางรูหูในระหว่างการยกแก้ว รินซ์วินด์อธิบายต่อไปอีกถึงความเป็นไปได้ที่จะยังมีการค้นพบเวทย์มนตร์ดึกดำรรพ์บางบทที่มิได้ถูกผูกมัด และสำหรับเหล่าพ่อมดหรือผู้ที่ผ่านการฝึกมาแล้ว พวกเขาสามารถตรวจพบการมีอยู่ของเวทย์มนตร์ดึกดำบรรพ์เหล่านี้ได้จากรูปร่างแปดมิติของมันที่ตกผลึกอยู่ในกาลอวกาศ แร่อ็อกต์ไอออนและก๊าชอ็อกตาเจนซึ่งต่างล้วนแผ่รังสีเวทย์มนตร์ปริมาณสูงออกมาตลอดเวลาล้วนต่างเป็นหลักฐานพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี “...สรุปก็คือ เวทย์มนตร์มันก็ไอ้เท่านั้น...” รินซ์วินด์ให้ความเห็น “...ไอ้เท่านั้น?” ทูฟลาวเวอร์ทวนคำของรินซ์วินด์ รินซ์วินด์เหลียวมามองไปยังกำปั่นของทูฟลาวเวอร์ซึ่งวิ่งเหยาะ ๆ ตามมาพร้อมกับอ้าฝาไล่งับผีเสื้อที่บินอยู่รอบ ๆ รินซ์วินด์มิได้กล่าวอะไรอี เขาเพียงถอนหายใจ “แบบว่าคุณรินซ์วินด์นี่เพียงแต่คิดว่าเขาน่าจะเอาพลังฟ้าผ่ามาใช้ลากเกวียนได้น่ะขอรับ” อสูรในเครื่องจารึกซึ่งกำลังชะโงกดูวิวผ่านทางประตูเล็ก ๆ ของเครื่องจารึกซึ่งทูฟลาวเวอร์ เช้านี้ทูฟลาวเวอร์ใช้มันถ่ายรูปมาตลอดและเพิ่งจะพักให้มันได้สูบบุหรี่ “เปล่า ตอนที่ข้าบอกว่าจะเอาฟ้าผ่ามาใช้น่ะ ข้าไม่ได้หมายถึงว่าจะเอามันมาลากเกวียนอะไรเทือกนั้น แต่ข้าหมายความว่า... หมายความว่า... ไม่รู้แฮะ ข้าเองก็ไม่รู้จะบรรยายยังไง แบบว่าเราน่าจะมีวิธีที่สามารถควบคุมมันได้น่ะ” “นั่นมันเพ้อฝันชัด ๆ” ทูฟลาวเวอร์ตอบ “เออ ข้ารู้ และนั่นแหละคือปัญหาของข้า” รินซ์ถอนใจอีก มันก็ไม่เลวนักหรอกกับการจินตนาการถึงหลักการ เหตุและผล ตลอดถึงการพยายามจะอธิบายจักรวาลด้วยตรรกะและตัวเลข ทว่าความจริงก็คือพิภพแบนกำลังเคลื่อนไปในจักรวาลบนหลังเต่ายักษ์ และเหล่าเทพทั้งหลายก็ชอบที่จะแสดงตัวทำลายความเชื่อของเหล่าผู้นิยมตรรกะอยู่บ่อย ๆ เสียงประหลาดดังขึ้นเบา ๆ มันไม่ได้ดังไปกว่าเสียงฮัมของเหล่าผึ้งที่บินวนอยู่รอบ ๆ ดอกไม้ที่ริมทาง เสียงประหลาดนั่นฟังคล้ายกับเสียงกระโหลกกลิ้งหรือมิฉนั้นก็เสียงสั่นกระบอกทอยลูกเต๋า รินซ์วินด์หันมองไปรอบ ๆ แต่ก็มิได้มีใครอื่นปรากฏให้เห็น แปลกที่รินซ์วินด์รู้สึกกังวลขึ้นมาในทันที ฉับพลันนั้นสายลมเอื่อยก็พัดวูบผ่านไปโดยใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจ สายลมนั้นมิได้ส่งผลกระทบมากนักกับทุกสิ่งเว้นแต่บางสิ่งที่น่าสนใจมาก ๆ เท่านั้น จากคุณ : Away from Thailand - [ 22 ส.ค. 47 10:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บางสิ่งที่ว่านั้นก็อย่างเช่น การปรากฏในทันทีของโทรลสูงห้าเมตรที่กำลังโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างยิ่งขึ้นมายืนขวางหน้ารินซ์วินด์และทูฟลาวเวอร์ อาการโกรธของโทรลนั้นส่วนหนึ่งเป็นเพราะนั่นเป็นลักษณะปรกติของโทรล ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญกว่านั้นเป็นเพราะมันเพิ่งถูกทำให้หายตัวมาจากรังของมันบนเขาแรมเมอร์ร็อกซึ่งอยู่ห่างไปเกือบห้าพันกิโลเมตร การที่มันต้องมาอยู่ใกล้ขอบพิภพแบนซึ่งอุ่นกว่าก็ทำให้อุณหภูมิภายในสูงขึ้นจนถึงระดับอันตรายด้วยดังบรรยายได้กฏทรงพลังงาน โทรลแยกเขี้ยวและพุ่งเข้าหาพวกเขา “ตัวนี้ประหลาดดีแฮะ” ทูฟลาวเวอร์ชื่นชม “ดุหรือเปล่า?” “กับคนละก็ ดุมากเชียวล่ะ!” รินซ์วินด์ตะโกนก่อนจะชักดาบออกขว้างโดยแรงไปยังโทรลที่พุ่งเข้ามา แน่นอนดาบนั่นมิได้แม้แต่จะเฉียดใกล้โทรลแม้แต่น้อย ดาบปลิวลิ่วไปทางด้านข้างไปเสียบเข้ากับซอกของโคตรหินซึ่งแอบอยู่กับหน้าผาที่ริมถนน เจ้าโคตรหินที่แอบอยู่นั้นก็ช่างแอบได้ดีกระทั่งหากมีใครจ้องมองจุดที่ว่านั้นอยู่ ใครที่ว่าก็คงจะสาบานได้เลยว่าเพียงไม่กี่วินาทีก่อนหน้านั้นไม่ได้เคยมีโคตรหินหินอยู่ตรงนั้นแม้ซักก้อน อย่างไรก็ตามดาบที่เสียบลงไปนั้นเป็นผลให้โคตรหินก้อนนั้นเคลื่อนหลุดออกจากหน้าผาและร่วงลงกระแทกต้นคอโทรลที่วิ่งเข้ามาพอดี โทรลคำราม กรงเล็บของมันที่เหวี่ยงออกสร้างแผลโชกเลือดให้ที่สีข้างของม้าที่รินซ์วินด์ขี่ในทันที ม้าร้องลั่นด้วยอาการเจ็บปวดและทำท่าจะวิ่งเตลิดเข้าไปในป่าข้างทาง โทรลเองนั้นหลังจากที่โจมตีม้าก็หันมาจ้องเล่นงานรินซ์วินด์ในทันที ตอนนี้เองที่ระบบประสาทอันแสนจะเชื่องช้าของโทรลเพิ่งจะบอกตัวเองว่ามันน่าจะตายไปแล้วตั้งแต่ตอนที่ถูกโคตรหินหล่นใส่ โทรลดูสับสนเล็กน้อยก่อนจะทรุดฮวบลงแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย (โดยเหตุที่โทรลเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นจากหินซิลิกา เมื่อโทรลตายมันก็จะกลายสภาพกลับเป็นหินในทันที) -- เหวอ – รินซ์วินด์ร้องในใจขณะที่ม้าของเขาตื่นตระหนก เขาเกาะม้าของเขาแน่นขณะที่มันวิ่งเตลิดเข้าไปในป่าข้างทาง เสียงเกือกม้าดังและค่อย ๆ ห่างออกไป คงเหลือแต่เพียงเสียงฮัมของผึ้งและเสียงกระพือปีหกของผีเสื้อ อันที่จริงยังมีอีกเสียงหนึ่งที่เงียบกว่า เสียงสั่นของลูกเต๋า จากคุณ : Away from Thailand - [ 22 ส.ค. 47 10:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “รินซ์วินด์?” เสียงทูฟลาวเวอร์สะท้อนกลับไปกลับมาอยู่ในป่าโดยปราศจากเสียงตอบรับ ทูฟลาวเวอร์นั่งลงบนก้อนหินและคิด อย่างแรกคือเขาหลงทาง แย่หน่อยแต่ก็ยังไม่แย่มาก ป่านี้ดูไปก็น่าสนใจไม่น้อย น่าจะมีเอลฟ์หรือไม่ก็โนม จะยิ่งดีใหญ่ถ้ามีทั้งสองอย่าง จะว่าไปถ้าตาเขาไม่หลอกตัวเอง ทูฟลาวเวอร์เชื่อว่าเขาเห็นหน้าแปลก ๆ สีเขียวแอบมองลงมาทางเขาจากเงาไม้ข้างบนนั้นอยู่หลาย ๆ ครั้ง ทูฟลาวเวอร์เองนั้นอยากเห็นเอลฟ์ตัวจริงมาก แต่เหนืออื่นใดนั้น เขาอยากเห็นมังกรเป็น ๆ มากที่สุด แต่ถ้าไม่ได้ เอลฟ์ก็ยังดี ไม่งั้นกอบลินก็ได้ แย่หน่อยที่เขาไม่รู้ว่ากำปั่นของเขาหายไปทางไหน ยิ่งกว่านี้ฝนเองก็ทำท่าจะตก ทูฟลาวเวอร์กระสับกระส่ายอยู่บนก้อนหินที่นั่งไม่สบายแม้แต่น้อยและพยายามมองโลกในแง่ดี อย่างเช่นตอนที่ม้าของเขาตื่นวิ่งหนีเข้ามาในป่านั้น เขาก็ให้เผอิญฝ่าเข้าไปเจอกับแม่หมีลูกอ่อน ดีแต่ว่าม้าของเขาเตลิดออกมาทันก่อนที่แม่หมีที่กำลังหัวเสียจะได้ทันอาละวาด จากนั้นม้าของเขาก็วิ่งตะลุยเข้าไปในใจกลางฝูงหมาป่าที่กำลังนอนหลับแต่ก็วิ่งหนีออกมาได้อีก ทิ้งไว้แต่เสียงร้องเอ๋งอยู่ที่เบื้องหลัง จะอย่างไรก็แล้วแต่ทูฟลาวเวอร์เองคิดได้ว่าการจะเดินตุหรัดตุเหร่ไปเรื่อย ๆ ในป่าเช่นนี้คงไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก ถ้าโชคดีเขาอาจจะเจอเข้ากับบ้านที่สร้างจากขนมผิง ... อย่างที่เขาเคยอ่านเจอว่าป่าลึกในนิยายทั่วไปเขามีกัน... หินก้อนนั้นนั่งไม่สบายเป็นอย่างยิ่ง ทูฟลาวเวอร์อดไม่ได้ต้องก้มมองและเพิ่งสังเกตเห็นรอยสลักประหลาดบนก้อนหินเป็นครั้งแรก รอยสลักรอยนั้นดูคล้ายแมงมุม หรือไม่อย่างนั้นก็ปลาหมึก มอสและไลเคนส์ที่ขึ้นอยู่บนก้อนหินทำให้รอยสลักนั้นดูเลือนไปบ้าง แต่อักษรข้างใต้รูปสลักนั้นยังพออ่านได้ ประหลาด (และแม้แต่ทูฟลาวเวอร์ก็รู้ดีว่ามันประหลาด) ที่ทูฟลาวเวอร์เข้าใจความหมายของอักษรทั้งหมดนั้นแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักอักษรที่สลักไว้แม้แต่ตัวเดียว ดูราวกับว่าข้อความนั้นถูกส่งตรงมายังสมองของเขาโดยมิพักต้องผ่านทางดวงตาอย่างนั้นเลยทีเดียว ข้อความนั้นบอกว่า “ถึงผู้เดินทาง, วิหารกาลีแห่งเบล-แชมฮาร็อธ (Hospitable Temple of Bel-Shamharoth) อยู่ห่างออกไปพันก้าวทางทิศศูนย์กลาง” ทูฟลาวเวอร์ลุกขึ้นและปลดสายบังเห็นม้าของเขาซึ่งบัดนี้สงบลงแล้วออกจากิ่งไม้ เขาเองไม่แน่ใจนักว่าทางไหนแน่ที่เป็นทิศศูนย์กลาง แต่ก็ดูเหมือนจะมีทางเก่า ๆ ที่ทอดผ่านดงไม้ที่เขาน่าจะลองตามไปดู ไม่ว่าอย่างไร คนที่ชื่อ เบลขแชมฮาร็อธ ก็น่าจะเป็นคนดีมาก ๆ ที่ถึงกับมาติดป้ายบอกทางให้คนเดินทางอยู่ถึงในป่าทึบนี่ ไม่ว่าอย่างไรการไปที่นั่นก็น่าจะดีกว่าย้อนกลับไปเจอฝูงหมาป่าแน่ ทูฟลาวเวอร์ตัดสินใจ จากคุณ : Away from Thailand - [ 22 ส.ค. 47 10:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าสนใจเป็นอย่างยิ่งว่า ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น ฝูงหมาป่าที่วิ่งตามรอยทูฟลาวเวอร์มานั้นก็ได้ตามมาถึงตำแหน่งที่ทูฟลาวเวอร์หยุดพัก ดวงตากราดเกรี้ยวของพวกมันชะงักมองไปที่ก้อนหินพร้อมรอยสลักและเห็นรูปแมงมุม หรือปลาหมึก หรืออะไรก็แล้วแต่ที่พิลึกกึกกือยิ่งกว่านั้น ทันทีที่ได้เห็นสิ่งนั้นพวกหมาป่าก็ตัดสินใจได้ว่าพวกมันไม่ได้หิวมากพอจะตามทูฟลาวเวอร์ต่อไปอีก ห่างออกไปราวห้ากิโลเมตร พ่อมดสอบตกก็กำลังโหนกิ่งต้นไม้ที่สูงใหญ่อยู่ด้วยสองมือด้วยอาการมุ่งมั่นมิให้ตกลงไปเป็นอย่างยิ่ง การที่รินซ์วินด์มาถึงจุดนี้ได้นั้นเป็นผลจากเหตุการณ์ต่อเนื่องหลายเหตุการณ์ด้วยกัน อย่างแรกนั้นม้าของเขาที่วิ่งเตลิดเข้ามาในป่าก็ให้เผอิญเจอเข้ากับหมีแม่ลูกอ่อนที่กำลังโกรธจัดซึ่งก็คว่ำม้าของเขาล้มลงด้วยการตะปบเพียงครั้งเดียว จากนั้นขณะที่เขาวิ่งหนีการไล่ล่าของแม่หมี เขาก็ต้องมาเจอเข้ากับฝูงหมาป่าที่กำลังหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง ในตอนนั้นถ้าอาจารย์จากมหาวิทยาลัยลับแลที่เฝ้าจ้ำจี้จ้ำไชรินซ์วินด์เรื่องการใช้คาถาลอยตัวที่ไม่ได้เรื่องของเขาได้มาเห็นความสามารถของรินซ์วินด์ในการตะกายต้นไม้แล้ว เขาคงประทับใจเป็นอย่างยิ่งทีเดียว ตอนนี้ก็เหลือแค่เรื่องของงูเท่านั้น งูตัวนั้นมีสีเขียวและตัวใหญ่อย่างยิ่ง มันพันตัวเองกับกิ่งไม้และกำลังจ้องมองรินซ์วินด์ด้วยอาการอดทนเป็นอย่างยิ่ง รินซ์วินด์สงสัยจริง ๆ ว่างูตัวนี้จะมีพิษหรือเปล่าแต่ก็สรุปได้กับตัวเองโดยไม่ต้องเอ่ยปากถามงูว่ามีมีพิษแหง ๆ “ยิ้มหาอะไรวะ!” รินซ์วินด์ถามร่างที่ยืนอยู่บนกิ่งถัดไป โทษที หน้าผมมันเป็นอย่างนั้นเอง ความตายตอบ ว่าแต่ว่าแกจะช่วยปล่อยมือไปซักทีได้มั้ย ผมไม่มีเวลารอทั้งวันนะ “แต่ข้ารอได้โว้ย!” รินซ์วินด์ตะโกน ฝูงหมาป่าที่เบื้องล่างมองกันเองเลิกลั่กเมื่อเห็นอาหารของมันตะโกนโหวกเหวกอยู่บนกิ่งไม้ ไม่เจ็บหรอกน่า ความตายเกลี้ยกล่อม ถ้าคำพูดแต่ละคำมีน้ำหนัก คำคำเดียวของความตายคงจะถ่วงเรือทั้งลำได้เลยทีเดียว แขนของรินซ์วินด์ร้องอุทธรณ์แต่รินซ์วินด์ก็ได้แต่ตะโกนกลับไปยังร่างเลือน ๆ ที่กิ่งข้าง ๆ “ไม่เจ็บ ถูกหมาป่าทั้งฝูงข้างล่างรุมกัดนี่น่ะนะ ไม่เจ็บ?” รินซ์วินด์มองไปมา และสังเกตเห็นกิ่งเล็ก ๆ อีกกิ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงครึ่งเมตร ถ้าแค่เขาพอจะเอื้มมือไปได้... รินซ์วินด์พยายามเหวี่ยงตัวไปข้างหน้า มือข้างหนึ่งของเขายื่นออกไปสุดเอื้อม ทว่ากิ่งที่เขาโหนอยู่นั้นก็ได้รับแรงเขาไว้เต็มที่แล้ว แม้ว่ามันจะมิได้หักแต่ก็ส่งเสียงเอี๊ยดและบิดห้อยลงมา รินซ์วินด์รู้สึกหวาดเสียวเป็นอย่างยิ่งด้วยว่าก่งที่เขาโหนอยู่ตอนนี้ติดอยู่กัยลำต้นอยู่ได้โดยเส้นใยไม่กี่เส้น และเส้นใยไม่กี่เส้นนั้นก็กำลังฉีกจากเต้นออกมาเรื่อย ๆ รินซ์วินด์ก้มมองและรู้สึกยินดีเชิงซาดิสม์เล็กน้อยว่าเขาน่าจะล่วงลงใส่เจ้าตัวจ่าฝูงพอดี ร่างของรินซ์วินด์ค่อย ๆ ลดระดับลงช้า ๆ ขณะที่เปลือกไม้ค่อย ๆ ฉีกออกทีละน้อย ๆ งูใหญ่ตัวนั้นเล่าก็กำลังมองรินซ์วินด์ด้วยอาการครุ่นคิด แม้ว่าเปลือกไม้จะฉีกออกมาเรื่อย ๆ แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะรับน้ำหนักเขาไว้ได้อยู่ รินซ์วินด์รู้สึกใจชื้นขึ้นกระทั่งเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นซึ่งที่เขาไม่อยากสังเกตเห็น เหนือหัวเขานั้นคือรังต่อที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเคยเห็นมาในชีวิต รินซ์วินด์หลับตาปี๋ -- ไอ้โทรลตัวนั้นมันมาจากไหนกันวะ? -- รินซ์วินด์ถามตัวเอง -- ก็จริงว่าดวงข้าไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไร แต่ไอ้โทรลตัวนั้นน่ะมันเหลือเชื่อเกินไปหน่อย นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย? -- “คลิก” เสียงคล้ายกิ่งไม้หัก ทว่าจริง ๆ แล้วเสียงนั้นดูเหมือนจะมีแต่รินซ์วินด์ที่ได้ยิน “คลิก คลิก” ทันใดนั้นลมเอื่อยที่ไม่แต่จะทำให้ใบไม้ไหวก็โชยพัดอีกครั้ง รังแตนยักษ์หลุดจากกิ่งและร่วงผ่านรินซ์วินด์ลงไปเบื้องล่าง รินซ์วินด์ก้มมองและเห็นรังนั่นดูเล็กลง เล็กลง ขณะที่มันร่วงใส่วงล้อมของหมาป่าที่มองขึ้นมา ทันใดนั้น วงล้อมก็หุบเข้าหากัน และทันใดนั้น วงล้อมก็กระจายออก เสียงร้องเอ๋งฟังไม่ได้ศัพท์ของฝูงหมาป่าดังก้องกระจายไปทั่วป่า ขณะที่พวกมันวิ่งหนีฝูงต่อที่แตกฮือออกมาจากรังที่แตกกระจายอยู่กับพื้น รินซ์วินด์ยิ้มแยกเขี้ยวราวกับไอ้บ้า จากคุณ : Away from Thailand - [ 22 ส.ค. 47 10:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาเป็นคนแรก หุหุ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 22 ส.ค. 47 13:49:58 A:203.113.36.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนที่สอง อือม์ ฉากที่ทูฟลาวเวอร์เห็นข้อความบนหิน ทำให้คิดถึงตอนที่แกนดาล์ฟทิ้งข้อความไว้ใน FOTR แฮะ จากคุณ : ทินา (ทินา) - [ 22 ส.ค. 47 15:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อะไรๆๆๆ แกนดาล์ฟทิ้งอะไรไว้ที่ไหน เมื่อไหร่ ลืมๆๆๆ จากคุณ : Domingo - [ 22 ส.ค. 47 17:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ? จากคุณ : booklovers - [ 22 ส.ค. 47 18:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เซฟอีก จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 23 ส.ค. 47 08:05:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เซaด้วยค่ะ ขอบคุณคุณ Away from Thailand มากค่ะที่เอามาให้อ่านกัน ^__^ จากคุณ : Nokazar - [ 23 ส.ค. 47 10:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมั่กๆค่า จากคุณ : รอนแรมลงโลกพระจันทร์ (Moonflight) - [ 24 ส.ค. 47 00:43:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มารายงานตัวครับ จากคุณ : kennet - [ 24 ส.ค. 47 12:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เพื่อน ๆ ครับ ผมทำไฟล์ ของหนังสือเรื่องนี้หายครับ ตอนนี้ประสบปัญหาอ่านตามไม่ทันครับ เพื่อน ๆ ที่มีจิตใจดีงามทั้งหลายครับ ถ้ามีช่วยกรุณาส่งมาให้หน่อยจะได้ไหมครับ จะขอขอบคุณในน้ำใจ ในครั้งนี้เป้นอย่างยิ่ง eaksumo@hotmail.com ขอบคุณครับ จากคุณ : kennet - [ 24 ส.ค. 47 17:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รอสักพักหนึ่งนะครับ ตอนนี้มาได้หนึ่งในสามของต้นฉบับ กะว่าถึงครึ่งแล้วจะแจกฉบับแก้ไขและรวมเล่มทีหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 47 06:19:57 จากคุณ : Away from Thailand - [ 26 ส.ค. 47 06:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รับทราบครับ จากคุณ : kennet - [ 26 ส.ค. 47 09:14:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 The Color of Magic -- Discworld (14) จากคุณ : Away from Thailand - [ 27 ส.ค. 47 21:58:48 ]