ความคิดเห็นที่ 1 เทพบอดไอโอล้มกองเบี้ยพนันตรงหน้าของเขาทั้งหมดออกมากลางโต๊ะ ดวงตาของเขาที่เรียงรายอยู่ทั่วห้องดูหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นยอมแพ้และเดินออกจากโต๊ะ เหล่าเทพอื่น ๆ ซุบซิบกันให้แซ่ด อย่างน้อยเทพออฟเลอร์ซึ่งเสียเบี้ยโทรลอันมีค่าของเขาก็ยังแสดงอาการเป็นักกีฬากว่า (ถึงจะเป็นอาการนักกีฬาแบบจระเข้ ๆ ก็เถอะ) บัดนี้คงเหลือเทพสำคัญเพียงองค์เดียวเท่านั้นที่ยังแข่งกับเทวี เทพผู้ร่วมเล่นหมากกระดานองค์สุดท้ายย้ายที่นั่งมายังด้านตรงข้ามกับเทวี “ท่านเทพ” เทวีทักทาย “ท่านเทวี” เทพตอบรับ ท่านเทพดูสง่าอยู่ไม่น้อย เป็นที่เล่าลือกันว่าท่านเทพนั้นแต่เดิมแล้วมิได้เป็นเทพของพิภพแบนมาแต่เริ่มต้นหากแต่ปรากฏขึ้นที่นี่ด้วยเหตุลึกลับและน่าหวาดหวั่นในมิติอื่น โดยเหตุที่เหล่าเทพในพิภพแบนสามารถกำหนดรูปโฉมตนเองได้ ทั้งนี้เว้นแต่ดวงตาเท่านั้นที่พวกเขาไม่อาจปกปิดธรรมชาติอันแท้จริง ท่านเทพจึงมีรูปโฉมปรากฏในรูปของชายใจดีวัยกลางคน ผมซึ่งเริ่มปรากฏสีดอกเลานั้นหวีเรียบร้อย รูปโฉมของท่านเทพนั้นมีเสน่ห์มากพอจะยั่วใจสาวน้อยให้หลงไหล และมากพอจะชักชวนหนุ่มน้อยให้วางใจได้ กระนั้นดวงตาของท่านเทพกลับดูดำสนิทและลึกลับกระทั่งใครก็ตามที่จ้องดวงตาของเขาอาจถูกดึงดูดลงไปในวังวนของดวงตานั้นโดยมิอาจถอนกลับมาได้อีก นามของท่านเทพคือ ชะตา (Fate) เทวีกระแอมเล็กน้อยก่อนจะวางเบี้ยพนันยี่สิบเอ็ดชิ้นลงบนโต๊ะ ก่อนจะล้วงมือลงในชุดของเธอและหยิบเหรียญสีเงินที่เปล่งประกายแวววาวและดูโปร่งใสออกมา เหรียญสีเงินนี้ใหญ่กว่าเบี้ยพนันทั่วไปถึงเกือบสองเท่า แน่ละว่าวิญญาณอันบริสุทธิ์ของผู้กล้านักผจญภัยย่อมมีมูลค่าสูงกว่าเบี้ยทั่ว ๆ ไป และยังเป็นที่นิยมอย่างยิ่งสำหรับเหล่าเทพ ชะตาเลิกคิ้วสูง “คงไม่มีการเล่นโกงหรอกนะ ท่านเทวี” “ก็ใครเล่าจะสามารถโกงชะตาได้?” เทวีถาม ชะตายักไหล่ “แน่ละว่าไม่มีใครทำได้ แต่ก็เห็นอยากลองกันทั้งนั้น” “จะว่าไป ข้าคิดว่าท่านเองก็เข้าข้างข้าอยู่ไม่น้อยเมื่อยามที่ข้าเล่นกับเทพองค์อื่น ๆ” “ก็แค่เพื่อให้หมากมันสนุกขึ้นหรอก เทวี แต่ตอนนี้...” ชะตาหยิบเบี้ยของเขาออกมาจากกล่องและวางลงบนกระดาน เทพทุกองค์ล้วนอุทานเมื่อเห็นเบี้ยนั้นเต็มตา แม้เทวีเองก็ชะงักไปชั่วครู่ เบี้ยของชะตานั้นดูน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนัก ลวดลายบนเบี้ยดูเลือนรางและหวั่นไหวราวกับว่าช่างผู้แกะสลักกำลังหวาดกลัวสิ่งที่เขากำลังสรรค์สร้าง เบี้ยที่เห็นนั้นมีดวงตาโตใหญ่เพียงดวงเดียวภายใต้องคาพยพมากมายที่อุดมไปด้วยทวารและคมเขี้ยว “ข้านึกว่ามันสาบสูญไปจนสิ้นแล้วนับแต่จุดเริ่มต้นแห่งกาลเวลา” เทวีว่า “ไอ้ตัวนี้น่ะ กระทั่งเมย์แฮป (Mayhap) เทพผู้บังคับศพยังไม่อยากเข้าใกล้เลยนะนี่” ชะตาว่ายิ้ม ๆ ด้วยอาการชอบใจ “มันมิควรจักได้ถือกำเนิดเกิดมาแต่แรก” “ยังไงก็แล้วแต่...” ชะตาไม่สนใจและรวบลูกเต๋ามาเทลงในกระบอกก่อนจะชำเลืองมาทางเทวี “...หรือว่าท่านจะยอมแพ้?” “ถ้าท่านเจตนาจะเล่นก็เชิญวางเบี้ยพนันของท่านลงมาเถิด แล้วจงทอดลูกเต๋าของท่าน” เทวีท้า จากคุณ : Away from Thailand - [ 27 ส.ค. 47 21:59:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รินซ์วินด์เคยคิดว่าเขารู้ว่าในต้นไม้มีอะไร ไม้ ยางไม้ หรือบางครั้งก็กระรอกด้วย แต่เขามิได้เคยคาดคิดมาก่อนว่าในต้นไม้จะมีคฤหาสน์อย่างที่เขาเห็นในยามนี้ ตั่งที่เขานั่งอยู่ก็ช่างนิ่ม เตียงที่เขานอนก็แสนนุ่ม อีกทั้งไวน์ในแก้วไม้ที่เขาประคองอยู่นั้นก็แสนละมุนยิ่งกว่าที่เขาเคยลิ้มชิมรส เหนืออื่นใดนั้นกระรอกใด ๆ ก็มิอาจเทียบได้กับสาวน้อยที่นั่งจ้องมองรินซ์วินด์อยู่ต่อหน้า ห้องที่พวกเขาพักผ่อนอยู่นั้นทั้งสูงทั้งกว้างและยังสว่างด้วยแสงเหลืองนวลซี่งรินซ์วินด์ไม่สามารถระบุแหล่งกำเนิดได้ เมื่อรินซ์วินด์มองผ่านมุมห้องออกไปด้านนอก เขาก็สามารถสังเกตห้องอีกจำนวนมากรวมทั้งขั้นบันไดขนาดมโหฬาร รินซ์วินด์ไม่อยากเชื่อเลยว่าทั้งหมดนี้มีอยู่ในลำต้นของไม้ที่ภายนอกดูแสนจะธรรมดาเช่นนี้ สาวน้อยตรงหน้ารินซ์วินด์นั้นมีผิวกายทั้งตัวเป็นสีเขียวสด รินซ์วินด์มั่นใจในข้อนี้เป็นอย่างยิ่งด้วยเครื่องแต่งกายของเธอมีเพียงเหรียญเล็ก ๆ ที่ห้อยคออยู่เท่านั้น ผมยาวสลวยของเธอนั้นเล่าก็เป็นสีเขียวคล้ายมอส ส่วนดวงตาของเธอก็มิได้ปรากฏตาดำหากมีเพียงแสงสีเขียวส่องสว่างเรืองรองอยู่เท่านั้น ถึงยามนี้รินซ์วินด์ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ค่อยใส่ใจวิชามนุษยวิทยามากนักเมื่อยามที่เขาเป็นพ่อมดฝึกหัดในมหาวิทยาลัย ส่วนทางนางไม้นั้น นับจนบัดนี้เธอยังมิได้เอ่ยปากใด ๆ นอกจากเพียงพยักหน้าให้เขานั่งลงบนตั่งและเสนอไวน์ให้เขา เธอคงเพียงนั่งนิ่งมองเขาโดยมีบางครั้งที่เธอเผลอลูบรอยแผลที่บาดลึกบนท่อนแขน รินซ์วินด์รู้ดีว่าเขาเป็นต้นเหตุของแผลที่เห็น “ผมเสียใจจริง ๆ สำหรับแผลนั่น” รินซ์วินด์ระล่ำระลัก “มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจ คือผมหนีพวกหมาป่ามา แล้ว...” “แล้วท่านก็ปีนขึ้นมาบนตัวข้า แล้วข้าก็ช่วยท่าน” นางไม้สรุป “ก็คงต้องบอกว่านี่เป็นโชคดีของท่านและเพื่อน จริงไหม?” “เพื่อนผม?” “คนตัวเล็กที่มีหีบวิเศษ?” นางไม้ว่า “เอ้อ ใช่ ๆ” รินซ์วินด์ยอมรับ “ก็หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดกับหมอนั่นหรอกนะ” “เขากำลังต้องการความช่วยเหลือ” “ก็ทุกทีน่ะแหละ เขาอยู่ในต้นไม้เหมือนกันงั้นซิ ?” “เปล่า ตอนนี้เขาอยู่ที่วิหารชองเบล-แชมฮาร็อธ” รินซ์วินด์สำลักและรู้สึกเหมือนใบหูของเขาได้หดตัวหลบวูบเข้าไปอยู่ในรูหูเนื่องด้วยหวาดกลัวในสิ่งที่ได้ยิน กว่าจะทันรู้ตัวเรื่องเล่าลือสยองขวัญต่าง ๆ ของผู้เสพวิญญาณ (Soul Eater) ก็ทะยอยกันเสนอตัวเข้ามาในหัว รินซ์วินด์ยังจำได้ถึงเหตุการณ์ในสมัยที่เขายังเป็นพ่อมดฝึกหัดในมหาวิทยาลัยลับแล ครั้งหนึ่งเขาเคยพนันกับเพื่อนว่าเขาจะแอบเข้าไปในห้องลับข้างห้องสมุด ห้องซึ่งผนังทุกด้านบุด้วยยันต์ตะกั่วทรงห้าเหลี่ยม ห้องซึ่งไม่อนุญาติให้ผู้ใดเข้าไปนานเกินกว่าสี่นาทีสามสิบสองวินาทีอันเป็นระยะเวลาปลอดภัยซึ่งวิเคราะห์ได้หลังการทดลองนานนับสองร้อยปี ในเวลานั้น รินซ์วินด์ได้แอบเปิดดูหนังสือซึ่งถูกล่ามไว้กับแท่นซึ่งสร้างจากโลหะอ็อกต์ไอออน แท่นและหนังสือล่ามโซ่ทั้งหมดนี้ถูกจัดวางไว้กึ่งกลางพื้นห้องซึ่งเขียนเต็มไว้ด้วยอักษรมนตร์ ทั้งหมดทั้งปวงนี้ถูกจัดทำขึ้นมิใช่เพื่อมิให้ผู้ใดสามารถโขมยหนังสือ หากแต่เพื่อป้องกันมิให้หนังสือหนีออกไปได้ เหตุผลนั้นเพราะหนังสือเล่มนั้นคืออ็อกตาโว หนังสือมหาเวทย์ซึ่งทรงอำนาจกระทั่งเกิดความรู้ตัวเกิดเป็นชีวิตของตนเอง ไม่มีผู้ใดรู้ว่าอ็อกตาโวบรรจุเวทย์มนตร์ใด สิ่งเดียวที่อาจคาดเดาได้คือเวทย์มนตร์นั้นเป็นหนึ่งในแปดมหาเวทย์สูงสุด กระทั่งรินซ์วินด์ผู้ซึ่งถูกมหาเวทย์แห่งอ็อกตาโวกระโจนเข้าสิงสู่เมื่อยามที่เขาแอบเปิดมันออกดูก็มิอาจล่วงรู้ความลับนี้ แม้ว่าบางครั้งรินซ์วินด์จะรู้สึกได้ถึงอำนาจของมันที่หลบอยู่ใต้จิตสำนึกของเขา จะอย่างไรก็ตาม บนปกหน้าของอ็อกตาโวนั้นปรากฏไว้ด้วยรูปลักษณ์ของเบล-แชมฮาร็อธ หากจะกล่าวให้ถูกต้องแล้ว เบล-แชมฮาร็อธใช่ว่าจะชั่วร้าย ทั้งนี้ทั้งนั้นด้วยว่านิยามของความชั่วร้ายนั้นไม่อาจใช้บรรยายมันได้ หากจะเปรียบเทียบก็คงบอกได้เพียงว่าเบล-แชมฮาร็อธคือหน้าหนึ่งของเหรียญโดยที่ความดีและความชั่วล้วนเป็นหน้าตรงข้าม จากคุณ : Away from Thailand - [ 27 ส.ค. 47 22:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ผู้เสพวิญญาณ เลขของมันอยู่หว่างกลางเจ็ดและเก้า แลทั้งเป็นสองเท่าของสี่” รินซ์วินด์รำพึงอย่างหวาดหวั่น “ตายละ! วิหารนั่นไปทางไหน?” “ทางทิศศูนย์กลาง ตรงกลางป่าเลยล่ะ” นางไม้ตอบ “เป็นวิหารโบราณมากทีเดียว” “แล้วไอ้บ้าที่ไหนกันที่ไปหลงบูชา เบล-... เออ ถ้าไปบูชาพวกปีศาจมันก็พอจะเข้าใจได้ แต่นั่นน่ะมันผู้เสพวิญญาณนะ!” “ความเชื่อบางครั้งก็ไม่อาจอธิบาย ยิ่งกว่านั้นพวกที่เคยมีชีวิตในบริเวณนั้นก็ออกจะมีความเชื่อที่ประหลาดอยู่ไม่น้อย” “แล้วตอนนี้พวกนั้นไปอยู่ที่ไหนกันล่ะนี่?” “ก็อย่างที่ข้าบอก ...พวกนั้นเคยมีชีวิต...” นางไม้ยืนขึ้นและส่งมือให้รินซ์วินด์ “ดรูเอลเล (Druellae) คือนามของข้า มาเถอะ ข้าจะให้ท่านได้เห็นเพื่อนของท่าน ข้าเชื่อว่ามันจะน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง” “คือผมไม่คิดว่าผมอยาก...” นางไม้ใช้ดวงตาเขียวเรืองของเธอมองที่รินซ์วินด์ “ท่านคิดว่าท่านมีทางเลือก?” บันไดที่กว้างราวทางหลวงวนเวียนผ่านแต่ละชั้นของคฤหาสน์ในต้นไม้เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ที่สุดปลายบันไดแต่ละชั้นนั้น รินซ์วินด์สังเกตเห็นห้องนับจำนวนไม่ถ้วนที่เรียงรายออกไปในทุกทิศทาง แสงสีเหลืองนวลนั้นยังคงส่องสว่างโดยปราศจากแหล่งกำเนิดอยู่ทุกที่ เมื่อเงี่ยหูฟัง รินซ์วินด์สามารถได้ยินเสียงคล้ายกับฟ้าร้องหรือมิฉนั้นก็เสียงน้ำตกดังอยู่ไกล ๆ “เสียงของต้นไม้” ราวกับนางไม้รู้ว่ารินซ์วินด์กำลังสงสัย “มันกำลังทำอะไรหรือ?” รินซ์วินด์ถาม “กำลังมีชีวิต” “นั่นซินะ ว่าแต่ว่านี่เราอยู่ในต้นไม้จริง ๆ ง่ะ? นี่แปลว่าผมถูกย่อตัวหรือยังไง? คือว่ามองจากข้างนอกนั่นต้นไม้ต้นนี้คงกว้างแค่ความยาวแขนผมเอง” “ใช่ มันกว้างแค่นั้น” “และผมกำลังอยู่ในต้นไม้นั่น?” “ใช่ ท่านกำลังอยู่ในต้นไม้นั่น” “เข้าใจละ” จริง ๆ แล้วรินซ์วินด์ก็ไม่ได้รู้อะไรมากขึ้นกว่าที่เคยรู้ ดรูเอลเลหัวเราะ “ท่านช่างน่าขันนัก พ่อมดเทียม สิ่งที่ท่านเรียกว่าต้นไม้นั้นเป็นมากกว่าสสารในสี่มิติ หากแต่เป็นพหุภพทั้งหมดไปพร้อมกัน ไม่หรอก ท่านไม่เข้าใจ ข้าควรจะตระหนักอยู่แล้วว่าท่านเป็นเพียงพ่อมดเทียมเมื่อข้าได้เห็นว่าท่านมิได้มีคฑาแห่งพ่อมดในมือของท่าน” “มันถูกไฟใหม้ไปต่างหาก” รินซ์วินด์แก้ตัว “แล้วหมวกประดับอักษรมนต์เล่า มันอยู่ที่ใด?” “ปลิวหายน่ะ” “ถ้าอย่างนั้น แล้วบริวารของท่านเล่า?” “ตายหมดแล้ว ... ฟังนะ ผมซาบซึ้งในน้ำใจของท่านเป็นอย่างยิ่ง แต่ถ้าท่านไม่ว่าอะไรล่ะก็ พอจะบอกทางออกให้ผมได้ไหม? ผมว่าผมต้องไปแล้วล่ะ” อะไรบางอย่างในดงตาของดรูเอลเลบอกให้รินซ์วินด์เหลียวกลับไปดูด้านหลัง ข้างหลังเขานั้นนายไม้ (he-dryad) หน้าตาคมสันสามตนกำลังก้าวเข้ามาทางรินซ์วินด์ นายไม้ทั้งสามต่างเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับดรูเอลเลและปราศจากอาวุธ อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้ทำให้อาการคุกคามของนายไม้แห่งสามดูลดทอนลงแม้แต่น้อย ด้วยพวกเขาทั้งสามแต่ละตนล้วนมีร่างกายมหึมาและดูเหมือนแข็งแรงพอจะเดินแทรกศิลาและล้มโทรลทั้งฝูงได้อย่างไม่ยากนัก นายไม้ร่างยักษ์ทั้งสามเดินเข้าประชิดและก้มมองดูรินซ์วินด์ ผิวกายของพวกเขาเป็นสีน้ำตาลคล้ายเปลือกวอลนัท กล้ามเนื้อของพวกเขาดูราวกับภุงหนังที่บรรจุแตงไว้ทั้งลูก รินซ์วินด์หันกลับมามองดรูเอลเลและยิ้มแห้ง ๆ ดูเหมือนว่าชะตาของรินซ์วินด์ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยน “ดูเหมือนว่าคุณจะตั้งใจจับผมมากกว่าจะช่วยผม ใช่มั้ย?” “ท่านเข้าใจถูกต้อง” “และไม่ว่ายังไงท่านก็จะไม่ปล่อยผม” นี่ไม่ใช่คำถาม รินซ์วินด์รู้คำตอบอยู่ก่อนแล้ว “ท่านทำร้ายต้นไม้ และนี่คือการลงโทษ ไม่ว่าอย่างไร ท่านยังโชคดีอยู่มากเทียบกับเพื่อนของท่าน เพราะท่านแค่รับโทษตายแต่เพื่อนของท่านจะต้องพบกับเบล-แชมฮาร็อธ...” แม้ขณะที่มืออันแข็งแรงราวกับคีมสองมือเอื้อมมาจากด้านหลังและตรึงบ่ารินซ์วินด์ไว้แน่นนั้น รินซ์วินด์ที่ลนลานกลับนึกออกเพียงคำถามไร้สาระว่า “รู้มั้ย ผมไม่เคยคิดเลยว่าโลกนี้จะมีนายไม้ นึกว่ามีแต่นางไม้ซะอีก” นายไม้ร่างยักษ์เพียงยิ้มเหี้ยมเกรียมแต่มิได้ตอบคำใด ๆ คงมีแต่ดรูเอลเลที่แค่นเสียง “โง่มาก! ถ้าไม่มีนายไม้แล้วท่านคิดว่ายางไม้มาจากที่ใดกันล่ะ?” จากคุณ : Away from Thailand - [ 27 ส.ค. 47 22:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พวกเขาเดินมาถึงห้องโถงกว้างใหญ่ หลังคาของมันสูงกระทั่งหายลับไปกับขั้นบันไดอันไร้จุดสิ้นสุดท่ามกลางแสงเหลืองทองซึ่งส่องสว่างที่ด้านบน ที่อีกด้านหนึ่งของห้องโถงนั้น รินซ์วินด์มองเห็นเหล่านายและนางไม้นับร้อยตนยืนรวมกันอยู่ เมื่อพวกเขาเดินเข้าใกล้เหล่านายและนางไม้ก็เปิดทางให้ดรูเอลเลด้วยความนบนอบ และเมื่อคล้อยหลังรินซ์วินด์ก็รู้สึกได้ว่าพวกเขากำลังจ้องตรงมาที่ตนอย่างไม่วางตา จากที่เห็นรินซ์วินด์บอกได้ว่าประชากรนางไม้ดูเหมือนจะมีมากกว่านายไม้อยู่มาก พวกนายไม้ร่างยักษ์เหล่านี้ยืนนิ่งราวกับรูปสลักท่ามกลางวงล้อมของเหล่านางไม้ ที่แปลกก็คือทำไมจึงยังมีนายและนางไม้เหลืออยู่ เท่าที่รินซ์วินด์รู้พวกเขาควรจะสูญพันธุ์ไปจากพิภพแบนไปแล้วตั้งแต่หลายร้อยปีก่อน วิวัฒนาการของมนุษย์เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ มากมายต้องล้มหายตายจาก สำหรับพวกที่ยังคงเหลืออยู่เช่นเอลฟ์และโทรลนั้น พวกเขายังคงดำรงอยู่ได้ก็เพราะเอลฟ์นั้นฉลาดกว่ามนุษย์มากในขณะที่โทรลนั้นอย่างน้อยก็เหี้ยม โลภและเลวได้ไม่แพ้มนุษย์ อย่างไรก็ตามเหล่านายและนางไม้นั้นเป็นที่เชื่อกันว่าน่าจะสูญพันธ์ไปแล้วพร้อม ๆ กับเหล่าโนม (Gnome) และพิกซี่ (Pixie) เสียงครืนลั่นคล้ายฟ้าร้องหรือน้ำตกที่รินซ์วินด์เคยสงสัยดังได้ยินชัดมากในห้องโถงนี้ บ่อยครั้งจะมีแสงทองเรืองรางสว่างวาบขึ้นที่ผนังกึ่งโปร่งใสก่อนจะพุ่งไล่ไปตามผนังและหายลับไปกับแสงทองเบื้องบน “เอาละ ท่านพ่อมดเทียม” ดรูเอลเลเอ่ยขึ้น “นี่คือมนตราของเรา มนตราแห่งรากและกิ่งไม้ มนตราบริสุทธิ์อันมิได้ถูกปรุงแต่งดังเช่นมนตราของพวกท่านเหล่าพ่อมดสับปลับ จงดู...” จากคุณ : Away from Thailand - [ 27 ส.ค. 47 22:02:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มันเป็นอะไรที่เข้ามาเซฟ... ผมซื้อ Wee Free Men แล้วนะ เป็นมือสองสภาพดีเช่นเคยครับ ดีที่ไม่ซื้อเล่มใหม่มือหนึ่งไปซะก่อน จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 27 ส.ค. 47 23:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : Domingo - [ 28 ส.ค. 47 06:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : booklovers - [ 28 ส.ค. 47 10:30:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ DigiTaL-KRASH!!! คะ ขอรบกวนมากๆๆๆๆค่ะ ซื้อ wee free man มือ 2 ที่ไหนคะ? ไม่ทราบว่าคุณอยู่ที่ไหน แต่ถ้าเมืองไทยก็ยอดเลยค่ะ แต่ยังไงเดือนหน้าจะไปลอนดอน ว่าจะกวาดหนังสือSF+fantasy มาให้เยอะ มีแนะนำที่ไหนบ้างคะ จากคุณ : jackfruit - [ 28 ส.ค. 47 18:54:18 A:161.200.255.161 X: TicketID:014906 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ซื้อจาก Oxfam Bookshop ในเมือง Reading นี่ละครับ ที่นี่ก็มีสองที่คือ Oxfam กับ Keegan's Bookshop ที่เป็นร้านมือสอง จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 28 ส.ค. 47 22:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วันนี้เราก็มา จากคุณ : kennet - [ 29 ส.ค. 47 23:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมก็มา... WEE Free นี่หมายถึง Waste-of-Electronics-Equipment Free รึเปล่าครับ แบบว่าอยู่สายสิ่งแวดล้อมเลยลากมา หุหุ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 29 ส.ค. 47 23:14:48 ]