ไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นจะคิดยังไงแต่กับผมแล้วรู้สึกแย่ครับคือว่าวันนี้ตอนบ่าย2โมงกว่าๆ ผมขับรถอยู่แถวถนนซุปเปอร์ไฮเวย์(จ.เชียงใหม่) แถวๆ ม.การเคหะซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าไหร่ทีแรกก็เห็นฝรั่ง 2 คน คิดว่าน่าจะเป็นพ่อกับลูกสาวอายุประมาณ 5-6 ขวบยืนอยู่ริมฟุตบาทเหมือนจะเรียกรถแท๊กซี่ผมก็คิดว่าถนนเส้นนี้ยากมากที่จะหารถไปส่งได้เพราะรถประจำทางจะไม่ค่อยวิ่งกัน ทีแรกผมก็ขับรถผ่านไปเฉยๆ แต่ในใจก็อยากจะถามว่าเค้าจะไปไหนแต่ด้วยที่ภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงอย่างมากก็เลยไม่รู้จะทำยังไงพอผมขับไปได้สัก 2-3 นาทีผมก็วนกลับมาก็ยังเห็นเเค้ายืนรอตรงที่เดิม ผมก็คิดอยากจะช่วยจริงๆแล้วแต่ก็ไม่กล้าจึงผ่านไปอีกระหว่างขับไปผมก็คิดว่าจะถามจะคุยยังไงดีสุดท้ายผมก็วนกลับมาอีกซึ่งคิดว่าเค้าน่าจะไปแล้วผิดคาดเค้าก็ยังยืนรอรถอยู่จึงตัดสินใจชะลอรถเปิดกระจกถามว่ามีอะไรให้ผมช่วยมั้ย จะไปไหน(ทุกคำที่ผมถามและคุยเป็นภาษาอังกฤษนะครับแบบว่ามั่วมากอายเค้าด้วย) เค้าก็บอกว่าจะไปห้างสรรพสินค้านึงที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากผมก็โอเคเรียกเค้าขึ้นรถบอกว่าผมสามารถไปส่งเค้า2คนได้ ทีแรกเค้าคงคิดว่าผมเป็นรถประจำทางมั้งครับถามว่า how much? ผมก็บอก no no...แล้วเค้าก็ขึ้นมานั่งลูกสาวเค้านั่งเบาะหลังน่ะครับ เค้ากับผมก็เริ่มสนทนากันซึ่งบอกตามตรงไม่รู้เรื่องเลยครับแต่พอจะเดาออกบ้างกับคำที่ง่ายๆเค้าบอกรอรถแท็กซี่อยู่นานแต่ไม่มีเลยซึ่งอย่างที่ผมบอกไปข้างต้นครับว่าถนนสายนี้ยากที่จะมีรถแท็กซี่ผ่านมาก็บอกเค้าให้เข้าใจ ซึ่งผมก็เป็นฝ่ายถามซะส่วนมาก555 ได้คำตอบมาว่า เค้าเป็นคนอเมริกา มาเที่ยวกับลูกสาวสุดที่รัก พักอยู่ที่ไหนสักแห่ง (แปลไม่ออกครับ) ซึ่งผมรู้สึกว่ามันน่าจะไกลจากจุดที่เค้ายืนรออยู่พอสมควร ดูเค้าเป็นคนค่อนข้างจะมีฐานะน่ะครับเลยคิดว่าน่าจะปลอดภัยเพราะคิดว่าถ้าเกิดเราช่วยคนผิดละยุ่งเลยอาจเป็นอันตรายต่อตัวเองได้ ผมก็ถามว่าตอนกลับจะกลับยังไงเค้าก็บอกไม่รู้เหมือนกัน พูดไทยก็ไม่ได้ ผมก็ไม่รู้จะทำไงดีเพราะอีกเดี๋ยวผมต้องไปทำธุระต่อ สักพักก็ถึงห้างที่เป็นจุดหมายของเค้าครับ เค้าก็ถามว่าเท่าไหร่สำหรับค่ามาส่งซึ่งผมไม่ได้หวังเรื่องเงินเลยครับ ก็บอกว่าไม่ ไม่เป็นไร เค้าก็ขอบคุณพร้อมกับขอจับมือผมแล้วก็บอกลากันนิดหน่อยละเค้าก็เดินเข้าห้างไปพร้อมกับลูกสาว ซึ่งในใจผมก็คิดอยากจะช่วยเค้าต่อน่ะครับช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุดแต่มันติดที่ว่าไม่ว่างน่ะครับ แล้วผมก็ออกรถไปจากที่ห้างนั้น ระหว่างนั้นผมก็คิดไปเรื่อยเปื่อยผมจึงตัดสินใจโทรไปหาแฟนบอกยกเลิกที่ต้องไปเที่ยว+ดูหนังกันแล้วผมก็วกรถกลับมายังลานจอดรถและผมก็วิ่งขึ้นไปตามหาเค้า 2 คนซึ่งก็หายากมากครับคนเยอะจริงๆ และแล้วผมก็เจอเค้ากำลังเลือกซื้อเสื้อผ้ากับลูกสาวแต่เค้าไม่เห็นผม แต่ผมก็นึกขึ้นได้ว่าจะพูดไงดีว่า เราสามารถรอเค้าและไปส่งเค้ากลับที่พักได้ ยืนคิดตั้งนาน พอหันกลับไปอีกทีเค้าก็หายไปเฉยๆ ผมก็เดินตามหาเค้าตั้งแต่เกือบ 3 โมงจนถึง 4 โมงครึ่งน่ะครับหายังไงก็หาไม่เจอเลย เหนื่อยมากครับแต่ก็พยายามอย่างมากสุดท้ายก็ไม่เจอผมก็เลยกลับบ้าน คือที่ผมคิดไว้ก็คือว่ากลัวเค้าจะหลงไปไม่ถูกทาง ถูกเอาเปรียบจากคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าจะเป็นไงต่อไป คิดไปต่างๆนานา ถ้าตอนนั้นตอนที่ผมเจอเค้าที่กำลังเลือกซื้อของแล้วผมเดินเข้าไปบอกตามที่ตั้งใจเอาไว้ว่าสามารถไปส่งเค้าตอนขากลับได้ก็คงสบายใจไปแล้ว สุดท้ายผมก็ทำไม่สำเร็จรู้สึกผิดและแย่จริงๆ ไม่รู้ว่าข้างหน้าต่อไปเค้าจะไปกันยังไงต่อ คิดมากจริงๆ ...เศร้าครับ เป็นเพราะความไม่กล้าของผมคนเดียวแท้ๆเลย ขอโทษครับที่เขียมาซะยาวเลยคงไม่ว่ากันนะครับ
จากคุณ :
silverstein 
- [
29 ส.ค. 47 01:42:13
]
ไม่รู้ว่าทำผิดไปรึป่าวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยครับ เศร้าด้วย.....ครับ
.....
