ความคิดเห็นที่ 1 ที่บ้านทำงานอะไรคะ เป็นโรงงานทำบะหมี่ฮกเกี้ยน เส้นคล้ายๆ ยากิโซบะครับ ทำมาตั้งแต่ก่อนผมเกิด ตอนนี้เกือบๆ 30 ปีได้แล้ว เลยอยู่กับบะหมี่ตั้งแต่เด็กๆ จำความได้ก็คลานเล่นบนกองบะหมี่แล้ว (หัวเราะ) แต่เป็นเส้นที่มันตกพื้นแล้วนะ พอขึ้นป.4 ก็เริ่มตามพ่อไปส่งบะหมี่ ผมก็นั่งข้างหน้าหลังมอเตอร์ไซค์เป็นกระบะอะลูมิเนียมใส่บะหมี่ เอ่อ...(นิ่งคิดนาน) ตอนนั้นอากาศหนาวแต่อบอุ่น เพราะพ่อนั่งอยู่ข้างหลัง รู้สึกว่ามันสบายใจ ถึงมันจะเหนื่อย ง่วงนอน แต่ไม่เคยว่าสิ่งนั้นทำให้เราทุกข์ทรมานเลย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่ายิ่งทำมากยิ่งดี ยิ่งช่วยงานที่บ้านมากๆ ทำทุกอย่างแทนพ่อได้ มันเป็นความภาคภูมิใจในวัยเด็ก ถือว่าวัยเด็กมีความสุขดี จริงๆ ก็ไม่ได้เรียกร้องความสุข คือไม่ได้มีเงื่อนไขเยอะ รู้แค่ ตื่นเช้ามาไปเรียนหนังสือ แล้วก็ช่วยงานที่บ้านตามอัตภาพ ดูหนัง ดูทีวี กินข้าวเย็นกับที่บ้านทุกวัน ไม่เคยขาดสารอาหารเลย แม่จะทำแบบ Full Option ทุกวัน (ยิ้ม) โตขึ้นเรารู้กันแล้วว่าเข้าสู่วงการบันเทิง ประมาณม.5 คนทำงานในวงการเขาไปธุระที่โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ เขาเห็นว่าเราน่าจะได้ เลยชวน ตอนนั้นในหัวสมองไม่เคยมีความคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่ามันมีทีวี และหลายคนบอกว่ามันได้เงิน ซึ่งโตขึ้นมาเราเห็นว่าบางช่วงบ้านเรากำลังขาดเงิน เราคิดแบบเด็กๆ ตอนนั้นว่าถ้ามีเงินทุกคนคงสบายขึ้น และพ่อแม่ก็สนับสนุนเพราะเป็นโอกาสดีที่สุดที่จะได้เรียนรู้ชีวิตที่แตกต่างจากคนอื่น อยู่ในวงการจนจบมหาวิทยาลัย ก็ 7 ปีได้ ช่วงหลังๆ มาอยากเปลี่ยนแปลง อยากลองอาชีพอื่นดูบ้าง คือความตั้งใจตั้งแต่ตอนต้นคือทำงานเก็บเงินให้พ่อแม่ แล้วก็จบ จะไม่ยึดติดอะไรกับมัน คือไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่งกาจอะไร แค่รู้สึกว่าไม่ชอบและไม่ใช่ จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 11:50:30 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่เคยฝันหรือหวังไกลๆ เลยใช่ไหมคะ เป็นคนที่เจียมตัวอยู่ตลอด ไม่มีความคิดว่าตัวเองหล่อหรือถนัดกับการดูแลเอาใจใส่ตัวเอง ไม่มีเลย จะเป็นคนที่เซอร์ๆ สปอยล์ตัวเองในด้านความไร้ระเบียบมากกว่า รู้สึกแปลกแยกไหมคะ ตอนอยู่ในวงการ สุดๆ ฮะ จะรู้สึกแปลกแยกในแง่ที่ว่าเราก็เป็นธรรมชาติและก็มีความจริงใจอยู่เต็มเปี่ยม แต่นั่นก็เป็นความแปลกแยกเพราะเราไม่สามารถแสดงตัวตนของเราออกมาได้ทุกที่ ทุกเวลา แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเราจะอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ เพียงแต่อยู่ร่วมในลักษณะที่ว่าเราเป็นตัวของเรา แต่คนอื่นเขาไม่เป็นตัวของเขา เราก็ไม่โทษกัน เราก็ไม่ได้ว่าเราดี แต่เราก็ไม่ได้ว่าคนอื่นผิด 7 ปีนี้ถือว่าพอหรือยัง สุดๆ แล้วครับ ยิ่งกว่าพอ จริงๆ จะเลิกตั้งแต่ปีที่ 3 ที่ 4 ด้วยซ้ำไป เพราะตอนนั้นเข้ามหาวิทยาลัย เริ่มเติบโต เริ่มจะขวนขวายดิ้นรนเพื่อสิทธิหรือหน้าที่ของตัวเองบางอย่าง เช่น อาชีพในฝัน ตอนนั้นเรียนจิตวิทยา ก็ใฝ่ฝันอยากเป็นนักจิตวิทยา อยากช่วยให้คนไม่ทะเลาะกัน คือมีความฝังใจตั้งแต่เด็ก เพราะเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน พ่อดื่มเหล้าแล้วไม่มีใครห้าม แม่ก็เลยจะฆ่าตัวตาย และเราก็รู้สึกว่า จิตวิทยามันช่วยได้ มันเป็นคำตอบในทุกๆ ปมของชีวิตเราได้ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ผมมีสัจจะกับตัวเองว่า ผมจะมองงานบันเทิงเป็นแค่งานอดิเรก นั่นเองเป็นที่มาที่ไปว่า ทำไมเมื่อผมจบปริญญาตรี ผมพร้อมที่จะก้าวออกมาเติบโตด้วยวิถีและวิธีคิดของตัวเอง ก็พยายามเดินทางนั้น จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 11:52:04 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แสดงว่าเข้ามาวงการบันเทิงเพื่อเก็บเงิน นั่นบรรลุแล้ว มันไม่สำเร็จหรอกครับ ตอนแรกคิดว่าเงินเป็นคำตอบแต่ท้ายที่สุดแล้วมันไม่ใช่ พ่อแม่ได้เงินจากเราไป แล้วท่านก็เก็บแล้วก็ตั้งชื่อเราไว้ในบัญชีอีก มันกลายเป็นว่าเราเก็บให้ตัวเอง แล้วเราก็ยังรู้สึกว่าพ่อแม่ยังมีชีวิตที่หนักหน่วงอยู่เหมือนเดิม พ่อเคยบอกไว้ว่า งานของพ่อไม่ได้ทำเพื่อเงินแต่ทำเพื่อลูกๆ ทำเพราะเป็นนิสัย พ่ออายุ 60-70 เขาก็ยังทำอยู่ ท้ายที่สุดแล้วเราคิดได้ว่ามันไม่ได้อยู่ที่ผล ไม่ได้อยู่ที่เงิน มันอยู่ที่การได้ทำมากกว่า และท้ายที่สุด เราได้อยู่กับครอบครัว นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด ผมตรวจสอบตัวเองตลอดเวลาว่าผมขาดอะไร ผมมีอะไร ผมพบว่าผมมีพร้อมในส่วนที่หลายคนมี แต่ผมขาดความอบอุ่นในใจเพราะเราแปลกแยกไปตั้งแต่ตอนที่เราทำงานในวงการ ชีวิตเรามันห่างเหินและค่อยๆ ห่างหายไปจากครอบครัว เราอยากได้เวลาที่อยู่กับพ่อแม่กลับคืนมา จนมาถึงจุดหักเหของชีวิตที่หลายๆ คนเคยถามมาแล้ว ใช่ มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก แต่จริงๆ มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดเท่าที่เราเคยพูดมา เพราะมันเป็นเรื่องของความเจ็บปวดแล้วเรายอมรับมันได้ คือคุณพ่อเสียไป แล้วมันกลายเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ถูกมองว่า เพี้ยนไป เสียสติไป บ้าบ้าง คำด่าคำตำหนิพวกนี้มันมีผลกระทบต่อจิตใจว่าทำไมไม่มีคนสนใจเสียงที่เราเคยบอกมาตั้งแต่ก้าวแรกในวงการว่าเราไม่ได้มองมันเป็นงานใหญ่ หรือไม่ได้มองเงินเป็นพระเจ้าสำหรับชีวิตเรา แต่เรามองครอบครัว มองการสูญเสียของพ่อว่าเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก ทำร้ายความรู้สึกเราได้ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด มันเป็นจุดเปลี่ยนและจุดเจ็บที่คนมักจะมองข้ามตรงนั้น แต่เขามักมองไปตรงจุดเล็กๆ และคิดว่ามันเป็นจุดใหญ่ เลยกลายว่าเป็นวิธีคิดที่ต่างมุมมอง ก็โชคดีที่เรามีภูมิคุ้มกันบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นจิตวิทยา หรือคำที่พ่อสอน ทำให้ใจเรามั่นคงว่าเราคิดยังไงเราก็เป็นอย่างนั้น เขาแค่ไม่รู้จักเรา เราก็เข้าใจเขาแต่เขาไม่เข้าใจเรา จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 11:54:14 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วงที่สื่อว่าเราเยอะๆ เป็นอย่างไรบ้าง เก็บตัวครับ พยายามเงียบ ไม่ต่อล้อต่อเถียงหรือต่อต้านเขา เพราะเจ็บในใจลึกๆ ว่าเขาเคยเป็นเพื่อนเรา มีมิตรไมตรีต่อกันในวันที่เราเป็นดารา แล้ววันหนึ่งที่เราหันหน้าไปใช้ชีวิตของเรา มันกลายเป็นว่าหลายฝ่ายโจมตี เราก็ไม่อยากยืนยันอะไรทั้งสิ้นแต่ให้เวลาและคุณค่าที่เราทำยืนยันตัวเราเองดีกว่า เพราะมันไม่ใช่หน้าที่เราจะไปต่อต้านหรือตอบรับอะไร แค่รู้สึกเจ็บ อยู่ในสภาพนั้นนานไหม หนักๆ ที่สุดคือ 7 วัน อยู่กับพ่อก่อนจะฝังและหลังจากนั้นอีกหลายเดือน มันทุกข์ทรมานมาก เพราะเราไม่มีโอกาสได้แสดงออก นี่ผมเรียกว่าเป็นหายนะของวัยรุ่นเลยก็ว่าได้ คือเรารักใครแล้วเราไม่ค่อยได้แสดงออก มันเป็นหายนะของความรู้สึก เป็นความวิบัติของความรัก ถ้ารักแล้วไม่แสดงออก เขาไม่รู้ เราไม่ได้รับ มันแย่ แย่ยิ่งกว่าไม่ได้รักอีก ความเป็นลูกผู้ชายมีส่วนด้วยไหมคะ เต็มเปี่ยม ความเป็นผู้ชายไม่ได้สอนให้เราแสดงออก และมันก็เป็นอย่างนั้น ครอบครัวเราไม่ได้สอนให้สัมผัส การกอด การแสดงออกซึ่งความรัก แต่ไปมุ่งเรื่องการสร้างฝันด้วยกันให้สำเร็จมากกว่า ซึ่งเราเข้าใจว่านั่นคือความรัก เราประกาศตัวตนมาตั้งนานว่าเราไม่ได้เป็นคนรักสบาย เราพร้อมจะลำบากกับคนที่เรารัก แล้วเราก็ทำตรงนั้นเต็มที่ ไม่เคยโกหกตัวเองเลยว่า อยากมีชีวิตสุขสบายแล้วก็ทิ้งทุกคนให้ลำบาก แต่ไม่มีใครมองเห็นเพราะคิดเอาว่าคงไม่มีคนที่รักครอบครัวอย่างนี้ แต่เราก็ไม่อยากเอาความรักครอบครัวมาเป็นจุดขาย แค่อยากจะบอกว่าขอให้รักครอบครัวแล้วแสดงออกอย่างเต็มที่ ไม่ต้องกลัวอะไร เพราะสื่อหรือคนปัจจุบันมักจะมองในแง่ที่ลบหรือร้ายไว้ก่อน อยากชวนให้มองโลกในแง่ที่ดีขึ้น คือจะดีหรือไม่ดีไม่รู้ แต่ให้ดีขึ้น แล้วผมเชื่อว่าชีวิตจะดีขึ้น จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 11:55:35 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นอกจากเรื่องการสูญเสียแล้ว มีอะไรอีกไหมคะที่ทำให้ชีวิตหักเหอีก ธรรมะ ต้องประกาศเพราะยอมรับและยืนยันเลยว่าธรรมะเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุด คือตอนนั้นมันมีความทุกข์และไม่รู้จะหาทางออกทางไหน โชคดีที่เป็นคนชอบอ่านหนังสือและมักจะมีคำถามเกิดขึ้นในใจว่าหนังสืออะไรดีที่สุดในโลก ที่อ่านเล่มเดียวแล้วไม่ต้องรู้อะไรอีกเลย จิตวิทยาเป็นคำตอบได้แค่ในช่วงแรกๆ ท้ายที่สุดแล้วก็ลองอ่านหนังสือเรื่อง 'จิตว่าง' ของท่านอาจารย์พุทธทาส โดยคำแนะนำของเพื่อนคนหนึ่ง ก็ไปหาซื้อมาอ่าน แต่อ่านไปอ่านมา ไม่เข้าใจ คือความรู้มันไม่เกิดเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกมันเกิดในแง่ที่ทำให้จิตใจสบายและสงบ มันสว่างๆ ในใจบอกไม่ถูก ทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตมันก็แค่นี้ ทำใจให้ว่างๆ กลางๆ ดีกว่า ไม่ดีใจมาก ไม่เสียใจมาก ให้มันอยู่สงบๆ แล้วมันจะอยู่อย่างปกติได้ คือเราทรมาน กับการสูญเสีย เจ็บปวด ค้นหา ดิ้นรน ไขว้คว้า ทุกๆ อย่างที่คิดว่าดีที่สุดในตอนนั้น ทั้งชื่อเสียง เงินทอง เกียรติยศ ได้ทุกอย่างมาพอสมควร แต่ขาดอยู่เรื่องเดียวคือจิตใจ ท้ายที่สุดธรรมะคือคำตอบ ก็เลยบวช การบวชก็เป็นจุดเปลี่ยนที่ดีที่สุด และเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุดเลย มันเป็นทางเดียวที่เราจะได้ตอบแทนพระคุณแม่และได้อุทิศส่วนกุศลให้พ่อ พอสึกออกมาแล้ว ได้เดินตามทางที่ตัวเองอยากเดินเลยหรือเปล่าคะ ครับ เริ่มตั้งห้องจิตวิทยาขึ้น มันเป็นสถานที่เล็กๆ ที่จัดตั้งขึ้นเพื่อช่วยให้คนมีความสุข ผ่อนคลาย เข้าใจตัวเอง โดยอาจจะใช้หลายๆ วิธี ใช้ความสนุก เสียงเพลง ความซาบซึ้ง หรือแม้แต่การอยู่กับตัวเองในห้องเล็กๆ เงียบๆ คนเดียวทั้งวัน แล้วก็ลองทบทวนตัวเอง แต่หลักๆ จะเน้นวิธีคิด จากนั้นเราก็เตาะแตะมาเรื่อยๆ จนเปิดเป็นตู้ปณ.เราเรียกว่ามันเป็นห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งสำหรับตอบปัญหา ตอบคำถาม สำหรับคนที่มีเรื่องไม่สบายใจก็เขียนมาหาได้ ที่ตู้ปณ.7 ปณฝ.ศรีนครินทรวิโรฒ วัฒนา กทม.10117 จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 11:58:12 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นอกจากงานนี้แล้ว ตอนนี้ทำอะไรอยู่บ้าง ตอนนี้ในหน้าที่จะเป็นอนุกรรมาธิการกิจการสตรีเยาวชนและผู้สูงอายุวุฒิสภา และเป็นกรรมการชมรมหัวใจไร้สารของป.ป.ส.เน้นเรื่องยาเสพติด เป็นกรรมการชมรมเกื้อไทยกู้ไทย เป็นอนุกรรมาธิการกิจการเผยแผ่ศาสนธรรมและจริยธรรม ของสำนักเอกลักษณ์ของชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี ล่าสุดเป็นที่ปรึกษาโครงการกล้าทำดี ของมูลนิธิศุภนิมิตร ฟังดูเยอะนะคะ มันค่อยๆ สะสมไป โชคดีอยู่อย่างคือเราเป็นคนชอบแสวงหาความรู้ เพราะผมเชื่อว่ามีความรู้ก็มีความคิดที่ดี ผมก็จะไปฟังบรรยาย ไปฟังเขาพูด ไปฟังเสวนา ไปร่วมกิจกรรมกับเขา เริ่มจากการไปนั่งฟัง หลังๆ เห็นเขายกของก็ไปช่วยเขา ทำจนเขาคิดว่าเราเป็นเพื่อนของเขาได้ เขาก็ชวนเรามาช่วยเป็นครั้งคราว จนเป็นเรื่องเป็นราว จากที่เราใช้แรงงานเขาก็มาชวนเราคุยว่า เฮ้ย ทำไมมาทำอย่างนี้ล่ะ เป็นดาราทำไมไม่ไปทำอย่างอื่น มาทำงานกรรมกรทำไม หลังจากที่เราได้คุย เขาก็เห็นว่าเรามีวิธีคิดและมีความจริงใจพอที่เราจะทำอะไรได้อย่างเต็มที่ แต่ไม่เคยออกหน้าออกตาว่าจะต้องมาเป็นคนธรรมะธัมโม หรือนักช่วยเหลือสังคม มันเริ่มจากที่ใจเราชอบและอยากช่วย เลยเชื่อมโยงต่อไปเรื่อยๆ สุดท้ายเขาก็เลยให้เรามีโอกาสได้เป็นวิทยากร พูดในสิ่งที่เราคิด ในสิ่งที่เราเป็นจริงๆ มันไปกันได้กับแนวที่เราค้นหาและเขาค้นพบ ชีวิตประจำวันปัจจุบัน ทำอะไรบ้างคะ งานและรายได้หลักเป็นอาจารย์สอนภาษาจีน แล้วก็ทำงานที่บ้านเหมือนเดิม ช่วยงานแม่ เพราะถือว่าเป็นกิจการที่ต่อยอดไปได้เรื่อยๆ ก็ทำไปเรื่อยๆ เป็นรายได้ ส่วนงานที่ทำประจำคือเป็นวิทยากร อย่างเย็นนี้(วันสัมภาษณ์)ต้องไปพูดที่หนองบัวลำภู เมื่อวานเพิ่งกลับมาจากขอนแก่น ไปทุกที่แหละครับที่มีโอกาส อาทิตย์หนึ่งก็ 3-4 จังหวัด แต่ขอไม่รับเงินค่าวิทยากรเพราะผมถือหลักว่าไปช่วย ถ้าเอาเงินคือการทำงานแลกเปลี่ยน เราไม่อยากได้ชื่อว่าถูกว่าจ้างให้ไปทำบุญหรือทำดี จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 11:59:37 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความเป็นดาราเอื้อต่องานตรงนี้หรือเปล่า เป็นไปได้ เพราะมันทำให้คนไว้ใจเรามากขึ้น ไว้ใจเราในแง่ที่ว่าเราคงไม่ได้มาหลอกลวง ขณะเดียวกันก็เป็นห่วงว่าเขาจะกลัวเราสร้างภาพหรือเปล่า ซึ่งสิ่งเหล่านี้เราสะท้อนให้เขาเห็นด้วยความจริงจัง ว่าสิ่งที่เราทำไม่ใช่เรื่องที่ทำแบบผิวเผิน แล้วใช้หน้าตาโฉบเฉี่ยวไปมา แต่เป็นเรื่องของการตั้งใจจริงๆ นอกจากเรื่องธรรมะแล้ว สนใจเรื่องไหนอีกบ้างในแนวทางเดียวกัน การเมือง(ตอบทันที) แง่ของการเข้าไปมีส่วนร่วมของภาคการเมืองให้มากที่สุด ล่าสุดก็ไปช่วยทางสมาคมมวยไทย (ยิ้ม) มวยไทยเลยเหรอคะ เขาเพิ่งจัดงานปริ๊นซ์คัพชิงถ้วยพระราชทานสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ เป็นการชกมวยเยาวชนนานาชาติ เพิ่งไปช่วยรับเสด็จและเป็นพิธีกร แล้วนับจากนี้จะช่วยดูแลการประชาสัมพันธ์ หรือการเผยแพร่มวยไทยออกไป ภาษาจีนก็สนใจนะครับ ถึงปัจจุบันจะสอนแต่ก็ยังเรียนอยู่ด้วย ไม่อยากให้มันหายไป พ่อเคยสอนตั้งแต่เด็กๆ แต่ตอนนั้นไม่เอาไหน อย่างที่บอกว่าการที่พ่อเสียไป เราไม่ได้ภูมิใจที่จะนำเสนอ แต่สิ่งที่เราภูมิใจคือเราสามารถยืนอยู่ได้บนความทุกข์ สามารถพบธรรมในทุกข์นั้นได้ เราสามารถเติบโตบนแง่งามที่ถูกต้อง และเราเห็นว่ามันเป็นแง่ที่สังคมหรือวัยรุ่นควรจะเป็นก่อน กำลัง หรือหลังจากที่ประสบเหตุไม่ดี ผมคิดว่าสังคมไทยกำลังขาดการพัฒนาเยาวชนในแง่การเจริญความคิดและจิตใจ จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 12:02:05 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วมองวัยรุ่น ณ ตอนนี้อย่างไรบ้าง ตอนนี้วัยรุ่นค่อนข้างเติบโตอย่างแยกส่วน สื่อที่เจาะกลุ่มเฉพาะวัยรุ่นมีเยอะมากๆ มีหลายโฆษณาที่พยายามเล็งเป้าจากเงินในกระเป๋าของวัยรุ่น อัดๆ กันเข้าไป ฉะนั้นวัยรุ่นจึงเป็นเหยื่อและเป็นเป้าหมายสำคัญของคนที่ต้องการเงิน เพราะชวนง่าย โน้มน้าวง่าย แค่หาศิลปินหรือคนหน้าตาดีๆ มาเป็นพรีเซ็นเตอร์ มันเลยขาดรากฐานของความคิดที่เป็นระบบและความหนักแน่นในจิตใจว่าอันนี้อย่าเชื่อ และจงต่อสู้ให้เต็มที่เพราะมันคือสิ่งที่หลอกลวงเราอยู่ แล้วตัวตนจริงๆ ของวัยรุ่นล่ะคะ มองพวกเขาอย่างไร ตัววัยรุ่นเองก็มีความกล้ามาก ขณะเดียวกันก็มีความห้าวหาญในการที่จะเป็นตัวของตัวเองมาก แต่บางทีถ้าพลาดมันก็พลาดเลย หรือถ้าถูกมันก็ยาวเลย เดี๋ยวนี้ยังมีคนเรียกว่าดาราอยู่หรือเปล่า ก็มีครับ เพราะมันเป็นภาพแรกที่ทุกคนเห็นและเข้าใจว่าเราเป็นอะไร เพราะภาพการทำงานเพื่อสังคมอย่างนี้เราไม่เคยเปิดตัว ไม่เคยประกาศ บอกตรงๆ ว่าพยายามจะเลี่ยงด้วยซ้ำ แต่ใจมันรักก็เลยพยายามไปร่วมกับทุกๆ ที่ แต่บางคนก็ยังถามถึงผลงานอยู่นะ ว่าหายไปไหน เล่นอะไรยังไง แล้วตอบเขาไปว่ายังไงล่ะคะ ก็ตอบเขาไปว่าเพิ่งเรียนจบแล้วกำลังหางานที่ชอบทำอยู่ สอนภาษาจีนอยู่หรืออะไรแนวๆ นี้ที่บอกได้ แต่จริงๆ ก็ไม่เคยประกาศว่าจะออกจากวงการเพราะไม่เคยคิดจะตัดอนาคต จริงๆ แล้วมันไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย ไม่ใช่ว่าเราเกลียดหรือแอนตี้ หรือทำอะไรชั่วจนต้องกระเด็นออกมา แต่เราแค่อยากหาทางเลือกเพื่อทางรอดของชีวิตเราเองบ้าง เพราะฉะนั้นเราก็จะเหลือที่เหลือทางไว้ให้ตัวเองเหมือนกัน สมมติว่าวันนึง มันเห็นบทดีๆ หรือใจมันนึกสนุก อยากครีเอทอะไรขึ้นมาใหม่เราก็กระโจนเข้าไป ใช้ทุนเดิมที่เรามีอยู่ต่อยอดมันขึ้นไป ก็ไม่เป็นอะไร คือผมไม่คิดว่าชีวิตผมจะต้องเป็นศัตรูกับใคร และวงการบันเทิงก็มีบุญคุณกับผมในหลายๆ ด้าน อย่างน้อยก็ทำให้ผมมีทั้งทุนทางสังคม ทุนทางปัญญา ทุนทรัพย์ที่จะนำมาทำอย่างอื่น ผมคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ผมได้มาดีกว่าหลายๆ คน และผมก็ไม่โง่พอที่จะตัดทางตัวเอง จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 12:03:25 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถือว่าเป็นทุนที่ใช้ทำงานแนวที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ได้สะดวกมากขึ้น ใช่ครับ ถูกต้อง เพราะเราก้าวได้เร็วกว่าคนอื่น ดังนั้นจังหวะที่เราจะก้าวได้แกร่งกว่าคนอื่น เราก็ต้องอาศัยทุนที่เราได้ก้าวไปก่อน ช่วงเวลาที่เราเก็บเงินมา เงินที่พ่อเก็บให้เรา เราก็เอามาทำงานในมุมที่เราชอบ สังคมก็ได้ประโยชน์ด้วย เราก็ได้พัฒนาตัวเองด้วย นั่นเป็นคุณค่าที่ผมคิดว่ามันหาได้ยากยิ่งกว่าการที่เราเป็นนักแสดงแล้วได้เงินมาสักช็อตหนึ่ง แล้วใช้ให้หมดไป ผมมองว่ามันมีคุณค่ามากกว่ามูลค่า วงการบันเทิงที่เคยอยู่กับวงการนี้ที่กำลังอยู่ มันต่างกันมากไหม วงการนี้มันมีความเป็นจริงมากขึ้นในแง่ที่ว่าทุกคนเป็นจริง เป็นคนๆ นั้นจริงๆ ไม่ต้องเล่นบทใคร ทุกคนเล่นบทเดียวกันคือบทที่ช่วยให้ตัวเองได้ทำประโยชน์ ทุกคนที่มาจะมีอุดมการณ์ร่วมกันว่าอยากทำประโยชน์โดยดึงความสามารถตัวเองออกมาใช้ ต่างกันแต่เดินไปด้วยกันได้ พระ ช่างภาพ นักเขียน ศิลปิน เราไม่เคยคิดว่าไอ้นี่เป็นดารา มันต้องเอาแต่หน้า บ่อยครั้งจะตายที่เราเป็นแค่คนยกเก้าอี้ให้เขา แล้ววงการบันเทิงล่ะคะ มันเหมือนกับว่าตรงนั้นเราได้รับเกียรติในการถูกยกขึ้นไปอยู่ข้างบน ข้างหน้า อยู่เป็นหัว มันก็ได้หน้าอยู่พอสมควรแล้ว มันก็เพียงพอที่เราจะอิ่มกับการมีหน้ามีตา ที่เหลือมันคือการเติมเต็มกับสิ่งที่เป็นตัวตนของเรา แล้วก็นำไปสู่การตัดตัวตน ตามหลักศาสนาพุทธ คือการไม่ถือมั่นในตัวตน ตรงนี้คือความสุขจริงๆ? จริงๆ ไม่ทุกข์มากกว่า ตั้งแต่เด็กผมไม่เคยดิ้นรนและเรียกร้องหาความสุข แค่เราทำแล้วใจเราสบายก็พอ ความสบายใจมันเกิดง่ายกว่าความสุขมั้งฮะ ความสุขมันลำบาก ค่อนข้างต้องดิ้นรน แต่ความสบายใจแค่ทำแล้วไม่เดือดร้อนใคร ความสุขก็อาจตามมาได้ ตอนนี้มีรายการประเภทล่าฝันเยอะเหมือนกัน หลายคนยอมทำทุกทางเพื่อจะก้าวเข้าไปในจุดที่คุณเองกลับเลือกที่จะเดินออกมา อยากฝากแล้วกันฮะ ให้ลองคิดทบทวนให้ดีๆ ว่าเข้าไปเพื่ออะไร ถ้ามีความรู้ความสามารถจริงมันก็เป็นที่ท้าทายที่สุด มันเป็นเวทีที่สำคัญ เป็นโอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิต แต่ขอให้แลกกับสิ่งที่คิดว่าพอควรแล้วกัน ถ้าต้องแลกกับชีวิต ความสุข หรือความทรงจำบางอย่างที่มันควรจะดีกว่านั้น อย่าแลกเลย ไม่คุ้ม เพราะว่าบทเรียนสุดท้ายของชีวิตมันก็คือความดีนั่นแหละ ผมว่าท้ายที่สุดแล้วเราวัดความเป็นคนที่ความดีมากกว่า มันไม่ได้อยู่ที่ว่าเรามีเงินมากมั้ย มีความสุขมากมั้ย มียศ มีชื่อเสียง มีบ้านหลังใหญ่ ซึ่งผมเคยเห็นคนในวงการเขามีกันเยอะแล้ว ซึ่งเขาต้องแลกด้วยความเจ็บปวดหลายอย่าง แล้วท้ายที่สุดแล้วเขาก็พบว่ามันไม่ใช่คำตอบหรือทางออก เหมือนประธานาธิบดีอเมริกาที่คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ที่สุด ตื่นเช้ามาเขาก็คงต้องคอยระวังระแวงว่าจะมีคนมาฆ่าเขามั้ย ต้องมีบอดี้การ์ดคุ้มครอง ซึ่งผู้นำบางคนของเราก็เป็นอย่างนั้น ไปไหนมาไหนก็อึดอัด ไม่มีอิสระ ชีวิตมันก็จบแล้ว มันสู้ขอทานคนหนึ่งที่ไปไหนมาไหนได้อย่างมีอิสระ มีชีวิตอย่างพอกินพอใช้ไม่ได้เลย จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 12:05:17 A:161.200.170.30 X: TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หาความสุขใส่ชีวิตยังไงบ้างคะ หลักๆ คือนอนครับ(หัวเราะ) เพราะเวลานอนจะน้อย ที่ชอบที่สุดเลยคือไปนอนบนสนามหญ้าที่มีต้นไม้ เวลาไปพูดตามโรงเรียน ผมจะหาโอกาสไปนอนกลิ้ง ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ หลังเลิกสอนแล้วผมก็จะไปนั่งพักใต้ร่มไม้และนั่งเล่นกับหมา นั่งอ่านหนังสือ เขียนหนังสือ วาดรูป ดูเหมือนเป็นคนปฏิเสธทุนนิยมหรือบริโภคนิยมนะคะ? ผมว่าเราทุกคนต้องดิ้นรนหาทางออกของชีวิตตัวเองให้ได้ ทางรอดที่เราจะอยู่ได้อย่างพอใช้นะฮะ คือผมเป็นคนไม่ได้มีฐานะมาก ฉะนั้นผมต้องประหยัด แล้วประหยัดยังไงให้เกิดประโยชน์ด้วย ทำยังไงให้เราได้ทำในสิ่งที่เรารักควบคู่ไปกับการจัดการบริหารชีวิตอย่างสมดุล ไม่ใช่ว่าเราเอาเงินไปทุ่มบริจาคหมดแล้วเราก็ไม่มีเงินกินข้าว มันก็ไม่ได้ ใช้เงินไปกับอะไรบ้างคะ ค่าเดินทางเป็นหลัก ค่ารถบัส รถประจำทาง เรือ หรือบางทีก็ค่าแท็กซี่ หรือบางทีก็ค่าน้ำมันรถ จะขับรถเองตอนที่ต้องแบกของเยอะแยะหรือต้องไปงานบางอย่างที่ต้องเร่งรีบ แต่หลังๆ พยายามเลี่ยงเพราะรถติดมาก ไม่มีอะไรทำมากๆ เลย ถึงแม้พยายามหาอะไรทำในรถ แต่มันเหนื่อย สู้เรานั่งรถมาแล้วอ่านหนังสือ หรือนั่งคิดนอนคิดอะไรไปเรื่อยๆ ประหยัดกว่าเยอะ ถ้าคนมองว่าอี้กำลังทำตัวติดดินให้เข้ากับสังคมแนวนี้หรือเปล่า จะว่ายังไง จริงๆ แล้วทุกคนต้องปรับตัว ถ้าใครมีเงินเยอะก็ใช้เงินเยอะไป ก็แล้วแต่ ผมมีเงินน้อยก็ใช้เท่าที่พอมีและพยายามไม่คิดว่า ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่บังเอิญว่าสิ่งที่เรามีอยู่ มันจำกัดให้เราไปเป็นอย่างนั้นโดยปริยาย มันก็ง่ายๆ เดินไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องห่วงว่าคนจะมองเรายังไง เพราะสุดท้ายเราก็ต้องดูแลตัวเอง 7 ปีในวงการบันเทิงมีเพื่อนบ้างไหม มีฮะ แต่ไม่ค่อยสนิท นับตั้งแต่เราคิดอะไรเปลี่ยนๆ ไป เราก็เริ่มไม่เหมือนเขา ไม่เป็นพวกเดียวกับเขาแล้ว ในความรู้สึกเรา เขาก็ยังเป็นเพื่อนเรา แต่เรายังเป็นเพื่อนเขาอีกหรือไม่ เราก็ไม่รู้ เพราะเราพยายามชวนเขามาในสิ่งที่เราคิดว่า มันน่าจะช่วยให้เราทุกคนรอดและหาทางออกจากความเหนื่อยหน่าย การดิ้นรนเพื่อให้มีหน้ามีตา - มันใม่ใช่ทางออกที่แท้จริง จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 12:06:51 A:161.200.170.30 X:161.200.255.163 TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เคยชวนเพื่อนในวงการมาลองในสิ่งที่เราสนใจอยู่บ้างไหมคะ เคยครับ แต่10 คนที่ผมชวนเนี่ย 7-8 คนจะเห็นด้วยกับผม แต่เขายังทำไม่ได้ เขายังรู้สึกว่ามันเป็นโอกาสที่ยังต้องเต็มที่กับมัน และผมก็เห็นด้วย เพราะผมไม่ได้ตั้งตนเป็นศัตรูกับใคร ผมยอมรับและยินดีกับเสรีภาพในชีวิตเขาอย่างเต็มที่ เพราะท้ายที่สุดแล้วเราทุกคนต่างหากที่ต้องทำหน้าที่หาสิ่งที่เหมาะกับเรา วันนี้ผมคิดว่าสิ่งนี้มันเหมาะกับผมมากที่สุดแล้ว ผมก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ใครจะมองยังไง เราก็ต้องยอมรับ แต่ขณะเดียวกัน เราต้องยอมรับความคิดคนอื่นเหมือนกัน แค่ทุกวันนี้ผมยิ้มได้ในสิ่งที่ทำ จริงใจ ภูมิใจ ไม่หลอกลวงใคร เท่านี้ก็พอแล้ว แล้วทุกวันนี้มีเพื่อนเต็มไปหมดเลย เยอะกว่าที่เคยมีอยู่ในวงการบันเทิงเป็นร้อยเป็นพันเท่า แล้วมาเปลี่ยนชื่อตอนไหนและทำไม (จากเอกชัย บูรณผานิต มาเป็นแทนคุณ จิตต์อิสระ) ระหว่างบวชก็ทบทวนตัวเอง ตอนนั้นจิตใจอ่อนแอหวั่นไหวมากๆ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต แทนคุณจึงเกิดขึ้น จิตต์อิสระจึงเกิดขึ้นเพื่อเป็นเกราะป้องกันให้กับจิตใจตนเอง แทนคุณเป็นชื่อที่ประกาศเพื่อให้ตัวเองหนักแน่นและมั่นคง จิตต์อิสระเหมือนเป็นประกายความหวังลึกๆ ว่าเราอยากจะเป็นอย่างนั้น เป็นเป้าหมายปลายทางของเรา เราอยากมีใจอิสระจากคำด่า จากความกลัวว่าคนอื่นมองยังไง ต่อไปลูกหลานเราก็ได้ใช้ เขาจะได้เข้าใจเจตนารมณ์ของคนตั้ง มองอนาคตไว้อย่างไรบ้าง เดิมที กำลังดูเรื่องงานการเมืองอยู่โดยเฉพาะงานด้านรัฐสภา งานกรรมาธิการทางวุฒิสภาที่ช่วยๆ อยู่ ว่าจะมีโอกาสขยับขยายไปยังไงได้บ้าง เพราะเป็นงานด้านสตรี เยาวชน ผู้สูงอายุที่ทำอยู่ สรุปคืออยากลองเรียนรู้งานการเมืองดู จะได้หรือไม่ได้ก็สุดแล้วแต่ ตอนเป็นดาราพูดเก่งอย่างนี้ไหมคะ (หัวเราะ) คงพูดอีกแบบหนึ่ง แต่คงไม่เก่งเท่านี้ คงพูดในแง่เชิญชวนให้มาดูละคร อะไรทำนองนี้ จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 12:08:30 A:161.200.170.30 X:161.200.255.163 TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คิดว่าตัวเองเป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชนได้หรือเปล่า ไม่กล้าบอก ดูไปเรื่อยๆ ดีกว่าอาจจะดีหรือไม่ดีก็ได้ แต่พอเป็นตัวอย่างได้ ไม่รู้ว่าจะดีหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นดารามาก่อน จะมาได้ไกลถึงขนาดนี้ไหมคะ ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะเรายอมรับว่าการเป็นดารามันเป็นทุน ที่ทำให้คนเรียกหาเรามากขึ้น บ่อยครั้งเขาบอกว่าที่ต้องเลือกเราเพราะเราเป็นที่สนใจ เป็นที่รู้จัก และดึงดูดเด็กได้ แรกๆ เราก็ข้องใจว่า เอ๊ะ ทำไมต้องยึดค่านิยมนี้ด้วย แต่สุดท้ายก็ยอมรับว่าถ้ามันเป็นประโยชน์ในแง่ไหนก็ต้องยอมทุกอย่าง ช่วยได้ก็ต้องช่วยเต็มที่ ไม่มีปัญหา ไม่คิดอะไรมาก ถึงตอนนี้คิดว่าอี้ที่เป็นดารา กับอี้ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน มีอะไรเพิ่มขึ้นหรือน้อยลงไหมคะ สิ่งที่เพิ่มขึ้นคือความรู้และความคิด ชีวิตที่มีค่าขึ้น ที่ลดลงไปคือความน่าเบื่อ ความชิงชังในตัวเองที่เราต้องเล่นแต่บทร้ายตลอด ความหดหู่ใจที่เราไม่รู้จะทำยังไงดีกับชีวิต ความโง่เขลาที่เรากลัวไปหมดซะทุกอย่างว่าถ้าเราไม่มีเงิน ชีวิตเราจะย่ำแย่ หรือแม้แต่ความท้อแท้สิ้นหวังที่เราเคยคิดว่าถ้าหมดพ่อไป เราจะต้องตายให้ได้ ตรงกันข้าม ทุกวันนี้เปลี่ยนแปลงตัวเองหลายๆ ด้าน เพื่อจะได้ยืนหยัดต่อสู้ พึ่งตัวเองให้ได้(ยิ้ม) http://www.bangkokbiznews.com/jud/sat/20040901/news.php?news=column_14463613.html จากคุณ : ธิดาจันทรา - [ 6 ก.ย. 47 12:09:56 A:161.200.170.30 X:161.200.255.163 TicketID:000410 ]

ความคิดเห็นที่ 13 http://www.bangkokbiznews.com/jud/sat/20040901/news.php?news=column_14463613.html จากคุณ : ไอริส (กลีบบาง) - [ 6 ก.ย. 47 12:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบพี่อี๊มาตั้งนานแล้วนะ เค้าเคยมาออกสัญญามหาชนนานมากแล้ว ก็มาคุยเรื่องที่เค้าเปลี่ยนไปนี่แหละ ตอนนั้นดูไม่ค่อยละเอียด แต่รู้สึกชอบความคิดเค้านะ วันนี้ได้มาอ่านบทสัมภาษณ์ของเค้าก็ยิ่งรู้สึิกชอบมากขึ้น อยากให้มีคนดีๆ แบบนี้ในสังคมเพิ่มมากขึ้นอีกจังเลย จากคุณ : anne of greengable - [ 6 ก.ย. 47 12:31:12 A:204.180.74.219 X: TicketID:062549 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กว่าจะอ่านจบ มึนไปเลย เค้าเป็นคนดีจริงๆ จากคุณ : คนหัวฟู - [ 6 ก.ย. 47 12:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยาวมาก แต่ให้สัมภาษณ์ได้ดีมากๆเลยค่ะ จากคุณ : น้องสี่ - [ 6 ก.ย. 47 13:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 _/l\_ ค่าที่เอามาให้อ่าน ชอบอี๊เหมือนกันอ่ะ ^^ จากคุณ : *_ดอกไม้ไหวที่ปลายฟ้า_* - [ 6 ก.ย. 47 13:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อิจฉา คุณอี้จริงๆที่เค้าได้ค้นพบความสุขทีแท้จริงสำหรับตัวเองแล้ว เพิ่งรุ้ว่าจิตวิทยาสามารถช่วยชีวิตเราได้มากก็จากบทสัมภาษณ์ของพี่อี้นี่เหละ จากคุณ : เจเจ - [ 6 ก.ย. 47 14:08:04 A:unknown X:unknown, unknown, 202.28.62.69 TicketID:072236 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อะไรก็ดี มาแปลก ๆ ตรงเปลี่ยนทั้งชื่อ และนามสกุล จากคุณ : คุณแหวะ - [ 6 ก.ย. 47 15:59:31 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มีความคิดอิสระดี เราเองก็คิดแบบเค้า (แต่ยังไม่เท่าและยังทำไม่ได้แบบเค้า) จากคุณ : Red Apple - [ 6 ก.ย. 47 16:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เปลี่ยนไปเยอะมากเลย ดูจากคำพูดดูเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวจริง ๆ ยินดีมากที่ค้นพบทางเดินที่ตัวเองชอบ จากคุณ : kid - [ 6 ก.ย. 47 19:06:51 A:216.110.118.83 X: TicketID:045087 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ดูมีกึ๋นดีแฮะ จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 6 ก.ย. 47 22:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณเจ้าของกระทู้นะคะ ^_^ จากคุณ : chOOchUp - [ 6 ก.ย. 47 23:38:13 A:202.133.163.93 X: TicketID:005865 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แต๊งกิ้ว จากคุณ : UnDeR_RaDaR - [ 7 ก.ย. 47 22:05:42 ]