ความคิดเห็นที่ 1 ยังไม่เห็นที่แผงนะคะ คงต้องรอตามเดิม สายสไตล์ปอป จากคุณ : Cruella De Vil - [ 16 ก.ย. 47 17:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ร้านประจำของผมยังไม่มีเล่มใหม่มาเลยครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลองแวะเข้าไปเดอะมอลล์บางกะปิดูนะครับผม ถ้าเจอแล้วจะเอามาบอกครับ ดีใจจังตัวอยู่ไกลแต่ใจถึงคิดปอป ปลื้มแทนจริงๆ จากคุณ : ++peter++ - [ 16 ก.ย. 47 17:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ้อ ลืมอีกอย่างนึง พี่บุ๊คมาร์คกระทู้นี้เอาไว้ด้วยนะครับผมเดี๋ยวถ้าเจอจะเอาที่เจ๊ตี้เขียนมาลงให้อ่าน บุ๊คมาร์คเอาไว้เฉยๆ แล้วถ้าได้อ่านเมือ่ไหร่จะหลังไมค์ไปบอกให้กลับมาเช็คกระทู้นะครับ ดีปะ? จากคุณ : ++peter++ - [ 16 ก.ย. 47 17:29:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 thanks so much peter!!! BOOK laaaaw ... sorry I can't type in Thai How about  August peter? Could you please show it to me too? แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 47 07:23:48 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 47 07:20:40 จากคุณ : Rassamiman J - [ 17 ก.ย. 47 07:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 17 ก.ย. 47 16:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 i will give you by tomorrow or the next day na krab จากคุณ : ++peter++ - [ 17 ก.ย. 47 21:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Thanks peter but I can read thai no problem...umm my friend told me there's news about Chris Martin and Gweneth what's pee poj write on POP about this news? thanks จากคุณ : Rassamiman J - [ 18 ก.ย. 47 05:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาละคร้าบ ขอเริ่มที่ บก. ก่อนนะ เยอะทีเดียว 2 หน้าเต็มๆ อย่างหนึ่งที่ฉันชอบเกี่ยวกับการได้รู้จักบรรดานักท่องเที่ยวหนุ่มสาวแบบแบ็คแพคเคอร์บนถนนข้าวสารก็คือ คุณได้เรียนรู้อะไรมากมายจากพวกเขา เช่นที่ฉันได้เรียนรู้จากสเตฟาน สเตฟานเป็นชายหนุ่มจากสวีเดนอายุยี่สิบสองปี เขาเป็นคนตลกสนุกสนาน มองโลกในแง่ดี มีอารมณ์ขัน รอยยิ้มไม่เคยห่างหายไปจากใบหน้าอันหล่อเหลานั่นเลย พอๆ กับเสียงหัวเราะของเขาก็ไม่เคยเงียบงัน ฉันรู้จักเขาครั้งแรกในบาร์แห่งหนึ่งบนถนนข้าวสาร หลังจากได้คุยต่อปากต่อคำกันอย่างสนุกสนานเพียงชั่วครู่ ฉันก็รู้สึกถูกชะตากับเขาทันที หลังจากนั้นฉันถึงได้ตระหนักว่าคนที่มีนิสัยร่าเริง สนุกสนาน ตลก มีอารมณ์ขัน มองโลกในแง่ดี และมีความบ้าระห่ำแบบแปลกๆ มักจะมีเสน่ห์ดึงดูดเหมือนแม่เหล็กให้ฉันหลงใหลอย่างง่ายดาย--คงเป็นอาการคล้ายๆ กับพวกเสี่ยที่เห็นนักศึกษาสาวๆ แล้วตาลุกโพลงต้องวิ่งรี่เข้าใส่ อย่างไรก็อย่างนั้น หากคุณได้รู้ประวัติชีวิตของเขาคุณจะแปลกใจว่าทำไมเขายังจึงหัวร่อทำหน้าเป็นอยู่ได้ เขาเติบโตมาเป็นเด็กที่พ่อแม่ไม่รัก อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นคนเกกมะเหงกเกเร ไม่เป็นโล้เป็นพาย เขาจึงตัดสินใจยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า มุ่งมาตายเอาดาบหน้า ที่ประเทศไทย--ที่เขาได้ยินกิตตศัพท์ว่าเป็นดินแดนแห่งความบันเทิง เซ็กซ์ ยาเสพติด ชีวิตยามราตรี ชายหาดสวย--เหมาะกับคนรักสนุกอย่างเขายิ่งนัก ตลอดเวลาที่อยู่เมืองไทย สเตฟานไม่เคยทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน ที่สำคัญ เขาไม่เคยทำงานสุจริตเลย ฉันรู้ตลอดเวลาว่ามีเพื่อนเป็นมาเฟีย แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสีย เพราะ- หนึ่ง-มันไม่ใช่กงการอะไรของฉันที่จะเที่ยวไปบอกคนอื่นว่าเขาควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไร และสอง-มันไม่มีผลอะไรต่อมิตรภาพของเราแน่นอน เพราะฉันไม่ตัดสินคนจากอาชีพที่เขาทำ รู้แต่ว่า ตลอดเวลาที่รู้จักกัน เขาดีกับฉัน--เท่านั้นเป็นพอ เพียงแต่ว่าฉันไม่เข้าใจเท่านั้นเองว่า...ทำไมบางคนถึงเลือกทางเดินของตัวเองแบบนั้น ทั้งๆ ที่มีอีกทางหนึ่งที่ปลอดภัยกว่าให้เลือก พวกเขาชอบความตื่นเต้นของการได้ทำผิดกฎหมายหรือ? หรือพวกเขาคิดว่าการได้ทำผิดกฎหมายมันทำให้พวกเขารู้สึกเป็นคนกล้าหาญ และทำให้พวกเขามีความนับถือตัวเองมากขึ้นและคิดว่าพวกเขาเก่งกาจกว่าคนอื่น? คนขี้ขลาดอย่างฉันไม่มีวันเข้าใจได้ คนบางคนเหมือนกับโดนพระเจ้ากลั่นแกล้งให้โชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า สเตฟานเป้นหนึ่งในคนประเภทนั้น ใครๆ ก็มองว่านายสเตฟานคือตัวเจ้าปัญหา เพราะเขามักจะนำตัวเองไปพัวพันกับเรื่องเดือดร้อนอยู่เสมอด้วยความไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หรือไม่เรื่องร้ายๆ ก็มักจะเกิดขึ้นกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ตลอดเวลา ฉันกลับเห็นใจเขา และมองว่าเขาเหมือนเด็กผู้ชายซนๆ ที่กลับบ้านมาหาแม่ หลังจากไปเล่นเกเรมาทั้งวัน ด้วยใบหน้ามอมแมมเปื้อนดิน และเสื้อผ้ายับยู่ยี่มีรอยฉีกขาด อย่างเดียวที่คุณทำได้คือยิ้มให้เขา และจัดหานมหนึ่งแก้วพร้อมคุ้กกี้โอริโอให้เขากิน ไม่นานมานี้นายสเตฟานได้ทำสิ่งดีๆ ให้ฉันอย่างหนึ่ง โดยที่ฉันไม่ได้คาดคิด และทำให้ฉันประหลาดใจมากในความมีน้ำใจของเขา เมื่อฉันขอบคุณเขา และถามเขาว่า ฉันจะทำอะไรให้เขาเป็นการตอบแทนได้บ้าง "คุณไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรผมหรอก ผมยินดีที่จะทำให้คุณ..." เขาพูดกลั้วเสียงหัวเราะอย่างไม่ถือสา "เอาเป็นว่า ถ้าวันหลังผมมีเรื่องเอดร้อน คุณช่วยผมบ้างก็แล้วกัน" ฉันรับปากเขาอย่างเต็มใจ และจำประโยคที่เขาพูดได้ไม่ลืม และได้แต่นึกในใจว่า...มันคงไม่นานหรอก เพราะเอ็งน่ะแส่หาเรื่องเดือร้อนมาใส่ตัวเป็นประจำนั่นแหละ ปกตินายสเตฟานจะเปรียบประหนึ่งดังร้านเซเว่นอีเลเว่น คืออยู่ตรงนั้นเพื่อคุณตลอดเวลา และถือเป็นคนดังประจำถนนข้าวสารที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่คืนวันเสาร์นั้นบนถนนข้าวสาร ไม่มีวี่แววของเขาและโทรศัพท์มือถือของเขาไม่มีสัญญาณตอบรับ สองสามวันต่อมามีเรื่องแปลกเกิดขึ้น เมื่อฉันเห็นสเตฟานในฝันเรานั่งคุยกันตามลำพัง เขาร้องไห้น้ำตานองหน้าบอกว่า "ผมกำลังเดือดร้อน..." ตื่นขึ้นมานั่งขนลุก จิตใจร้อนรนกระสับกระส่าย สังหรณ์ใจอย่างแรงกล้าว่านายสเตฟานจะต้องมีอันเป็นไปอย่างใดอย่างหนึ่งแน่ๆ ถึงขนาดส่งกระแสจิตมาติดต่อฉันได้ถึงในฝันนี่ เพราะฉันเป็นคนที่เชื่อในเรื่องความฝัน และเคยมีประสบการณ์ความฝันบอกเหตุอย่างนี้มาแล้ว สองวันต่อมา ก็ได้มีข่าวลือออกมาจากสังคมของชาวข้าวสารว่า นายสเตฟานถูกเจ้าหน้าที่กองตรวจคนเข้าเมือง ณ ท่าอากาศยานจับกุม เพราะในกระเป๋าเดินทางของเขามีหนังสือเดินทางปลอมสองร้อยเล่มซุกซ่อนอยู่ แน่ละ--นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาลักลอบขนส่งสิ่งผิดกฎหมายเข้าประเทศไทย แต่นี่เป็นคราวซวยอย่างที่สุดของเขา ที่จะต้องถูกส่งเข้าไปอยู่ในคุกที่เป็นหนึ่งในบรรดาคุกที่โหดที่สุดในโลก นี่แหละเป็นเวลาที่จะต้องช่วยเหลือเขาตามที่เคยได้ให้คำมั่นสัญญาไว้ บุญคุณที่ต้องทดแทนกลับไปเป็นสองเท่า ฉันเดินเด๋อด๋าเข้าไปที่เรือนจำพร้อมกับถุงใส่อาหารหนักอึ้งเต็มสองมือสำหรับเป็นของฝาก และมีของขวัญชิ้นสำคัญคือกระดาษจดเบอร์โทรศัพท์ของทนายความ ที่ฉันไปสืบเสาะเพื่อมาว่าความให้นายสเตฟานโดยเฉพาะ ฉันได้แต่คิดว่า ทุกทีเวลาเจอกัน ได้แต่หัวเราะเฮฮาสนุกสนาน นี่คงเป็นครั้งแรก ตั้งแต่คบกันมาเป็นเวลาสองปี ที่ฉันจะได้เห็นเขาเศร้าสลด ฉันคงจะต้องพูดปลอบอกปลอบใจเขาอยู่นานสองนานเป็นแน่ หรือเขาอาจจะถึงขั้นร้องห่มร้องไห้.. ยืนอยู่หน้ากรงขังฉันมองเข้าไป เห็นสเตฟานนอนเขลงอยู่ในห้องขังเล็กๆ นั้นรวมกับผู้ชายชาวต่างชาติท่าทางซังกะตายอีกหลายสิบชีวิต ทั้งฝรั่ง แขก คนผิวดำ แออัดยัดเยียดกัน กลิ่นฮอร์โมนเทสโทสเทรอนอันพลุ่งพล่านอยู่ในร่างกายของชายฉกรรจ์เหล่านั้นอบอวลอยู่ในมวลอากาศจนฉันสัมผัสได้ เขารีบวิ่งมาเกาะที่ลูกกรง ดูประหลาดใจมากที่ได้เห็นฉัน "คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่?" "เพื่อนร่วมแก๊งมาเฟียของคุณเป็นคนบอกฉันเอง" ฉันตอบ "แต่จริงๆ แล้วใครๆ ในถนนข้าวสารเขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละ เรื่องของคุณออกจะดังกระฉ่อน ขนาดคนขายผัดไทยที่ซอยรามบุตรียังรู้เลยมั้ง" เขาหัวเราะ มีแววสดใสขึ้นแวบหนึ่งในดวงตาสีฟ้ากระจ่างนั้น "คุณเป็นไงบ้าง สเตฟาน? ฉันเป็นห่วงคุณ" ฉันพิจารณาดูเขาด้วยความสงสารจับหัวใจ หน่มหล่อที่เคยดูเท่ในเสื้อผ้าทันสมัยอยู่ท่ามกลางแสงสีของยามราตรี กลับดูซูบซีด อยู่ในเสื้อผ้ามอๆ ยืนอยู่เบื้องหลังลูกกรงเหล็ก นี่คงเป็นจุดต่ำสุดในชีวิตของเขาแล้วกระมัง ถ้าฉันเป็นคนบ่อน้ำตาตื้น ฉันคงน้ำตาซึมไปแล้ว "ก็ดูผมสิ ใครจะไปนึกว่าเราจะต้องมายืนคุยกันผ่านลูกกรงอย่างนี้..." เขาแค่นเสียงหัวเราะ "คุณอยากรู้อะไรตลกๆ มั้ย? คนที่ส่งจดหมายสถานทูตไปบอกพ่อแม่ผมให้พวกเขาช่วยเหลือ คุณรู้มั้ยพ่อแม่ผมตอบว่าอะไร เขาบอกว่า...เขาไม่สนใจ เขาไม่อยากรับรู้ ตำรวจไทยจะจัดการยังไงกับผมก็เชิญ...!" เขาจบประโยคนั้นด้วยเสียงหัวเราะราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดา ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ขำจริงๆ เขาพยายามจะหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนเสียงร้องไห้ในใจของตัวเอง แต่มันได้ผล เสียงหัวเราะนั้นทำให้สถานการณ์อันน่าหดหู่กัลบผ่อนคลายขึ้น "คุณเห็นไอ้มืดจากไนจีเรียที่ยืนอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า?" เขาเปลี่ยนเรื่องพูดปุบปับ พลางพยีกเพยิดไปตรงมุมห้อง "มันชอบมาแซวผมอยู่เรื่อยเลย มันบอกว่าผมน่ารัก มันบอกว่าแม่งอยากเล่นตูดผมอ่ะ..." ตามด้วยเสียงหัวเราะอย่างเห็นขันเต็มที่ "ผมบอกมันไปว่า...ฝันไปเถอะเมิง ฟ้าคคคค อ๊อฟฟฟฟ!...." นายสเตฟานกำลังทำในสิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุด--พูดเรื่องตลก และหัวเราะ ทำให้ตัวเองและคนรอบข้างอารมณ์ดี เขาพลอยทำให้ฉันหัวเราะก๊ากออกมาด้วย "คุณไม่ต้องห่วง ผมมีเพื่อนเยอะในนี้ ผมดังนะ พวกผู้คุมยังชอบผมเลย พวกเขาบอกว่าผมอ่ะกวนตีน" ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า--เขาหัวเราะลั่นอีกแล้ว ที่นึกว่าจะเศร้าซึมร้องไห้ฟูมฟายนี่ก็เลยผิดหมด เพราะจนบัดนี้ยังไม่เห็นแววสลดเลยสักนิดเดียว ได้ยินแต่เสียงหัวเราะร่าเริง จนทำให้ฉันเริ่มคิดว่าการอยู่ในคุกเป็นเพื่อนร่วมห้องขังกับนายสเตปานต้องสนุกมากแน่ๆ--ชักอิจฉาแฮะ เรายืนเกาะลูกกรงคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่นาน ฉันเห็นว่าสถานการณ์อันเลวร้ายไม่ได้เปลี่ยนแปลงความเป็นคนสดใสร่าเริงของเขาเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ทุกข์โศกเลยหรือไง เขาทำอย่างไรถึงทำให้ปุ่มโศกเศร้าในตัวเขาปิดตายใช้การไม่ได้อย่างถาวร แต่สามารถกดปุ่มความสุขให้มันสว่างวาบอยู่ได้ตลอดเวลา "สเตฟาน...ฉันอยากจะบอกว่า ฉันทึ่งจริงๆ นะ..." ฉันจ้องหน้าเขา "แล้วก็ยังดีใจมากๆ ที่ยังเห็นคุณเป็นคนเดิม ที่ยังตลก มองโลกในแง่ดีอย่างเหลือเชื่ออยู่เสมอ ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ไม่เป้นห่วงคุณเท่าไหร่แล้วด้วย เพราะพอได้มาเห็นคุณรับมือกับสถานการณ์ได้ดีอย่างนี้ ฉันก็รู้ว่าคุณจะผ่านพ้นมันไปด้วยดี ขอเพียงแค่คุณคงความเป็นตัวคุณเองอย่างนี้ต่อไปไว้เท่านั้นแหละ" "ผมจะสู้ ผมจะไม่ท้อแท้ และจะไม่ฟูมฟายยอมแพ้กับชะตาชีวิตหรอก" เขาไม่ได้ยิ้มตอนพูดประโยคนั้น ฉันรู้ว่าเขาหมายความตามนั้นจริงๆ ทุกคำ การได้ไปเยี่ยมนายสเตฟานในคุก เหมือนกับมีมือใหญ่ๆ มาเขกที่กระโหลกของฉันแรงๆ ให้สะดุ้งตื่น มันเป็นแรงบันดาลใจที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ได้เห็นคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานในแง่บวกมากมายขนาดนั้น คนที่แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิต ทว่ายังสามารถใช้ความหวัง การมองโลกในแง่ดี และเสียงหัวเราะ เป็นดาบอันใหญ่ยักษ์ฝ่าฟันลวดหนามเหล่านั้นออกมาได้ หลังจากนั้น ฉันถึงค้นพบว่า เหตุผลที่ฉันหลงใหลและชื่นชอบในตัวเขาก็เพราะฉันเห็นตัวตนของฉันเองซ้อนทับอยู่ในตัวเขา เราเหมือนับกระจกเงาสะท้อนตัวตนของกันและกัน มาดอนน่าเคยพูดอะไรเฉลียวฉลาดคมคายไว้มากมาย ประโยคหนึ่งที่เธอเคยพูดไว้ในนิตยสารอินเทอร์วิวเมื่อปี 1989 ที่ฉันอ่านแล้วรู้สึกประทับใจจนจำได้ไม่ลืมคือ "ชีวิตแท้จริงแล้วเป็นเรื่องเศร้านะ ฉันก็เลยต้องพยายามทำตัวให้ร่าเริงมีความสุขไงล่ะ" ฉันกับสเตฟานรู้ดีที่สุดว่าที่เธอพูดเป็นความจริง เพราะนั่นคือสิ่งที่ฉันปละสเตฟานได้พยายามทำมาตลอดทั้งชีวิต สุรจักร์ ชัยวรศิลป์, บรรณาธิการบริหาร popeditor@bntgroup.com ภาคผนวก : หลังจากอยู่ในคุกเพียงแค่สามเดือน รัฐบาลไทยใจดี ลงโทษเพียงแค่เนรเทศนายสเตฟานออกนอกประเทศ และส่งเขากลับบ้านเกิด คิดหรือว่าคนอย่างนายสเตฟานจะเข็ด? ระหว่างถูกควบคุมตัวอยู่บนรถบรรทุกของเรือนจำ เพื่อนำไปส่งที่สนามบิน ด้วยความกะล่อนทำให้เขาสามารถขอยืมโทรศัพท์มือถือของเจ้าหน้าที่บนรถโทร.มาหาฉัน "ไม่ต้องห่วง ผมรักเมืองไทยมาก ผมจะต้องกลับมาแน่ๆ ผมจะหาหนังสือเดินทางปลอมแล้วกลับมาเมืองไทยอีกปลายปีนี้ แล้วเราจะได้ไปฉลองปีใหม่ที่พะงันด้วยกันเหมือนปีที่แล้วไงล่ะ..." ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะ ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า ดังลั่น--ตามเคย +++++++++++++ จบละคับ จากคุณ : ++peter++ - [ 20 ก.ย. 47 00:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ส่วนข่าวที่ว่าก็ค้นมาได้เท่านี้ครับ ++++++++++++++++++++++ สร้างความโมโหโกรธาให้วู้ดดี้ย์ อัลเลน ด้วยการคืนคำปฏิเสธเล่นภาพยนตร์ของเขาไปแล้ว หนูจ้ำบ๊ะ เคท วินสเล็ท ก็หันมาหารายได้เข้ากระเป๋าด้วยวิธีอื่น คือการขายบ้านในลอนดอนให้กับเพ่อนนักแสดงแบบเอากำไร 756,000 ดอลล่าร์ จากที่ซื้อมา 3.78 ล้านดอลล่าร์ ก็เคาะทิ้งตัวเลขไว้ที่ 4.53 ล้าน ซึ่งคนซื้อก็ไม่ใช่ใครที่ไหนคือนาง กวินเน็ธ ผู้ขยันเด็ดขนผัวให้ร่วงวันร่วงคืนจนหัวล้านกบาลใสนี่เอง แต่มีการชี้แจงว่า เงินนี้เป็นเงินส่วนตัวของเจ้าหล่อนที่สะสมอยู่พูนพ้นล้นหน้าตัก ใช้เท่าไหร่ก็ไม่มีทางหมด เปล่ามือขอสามีแม้แต่แดงเดียว แหงละสิยะ ฉลาดขนาดนี้ก็ลงทุนซื้อแค่บ้านเปล่า ส่วนที่เหลือค่าตกแต่ง-อีตาคริสจ่ายชัวร์ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หน้า 32 ครับ ไม่มีรูปภาพประกอบ จากคุณ : ++peter++ - [ 20 ก.ย. 47 00:50:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Thanks a lot!!! peter!!! and how about miss Hell, Is she still reply the letter? จากคุณ : Rassamiman J - [ 20 ก.ย. 47 09:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โหย เจ๊เฮลล์หลังๆ ไม่ยอมตอบ จม. เล้ย เล่มก่อนๆ หน้านี้สักห้าหกฉบับน่าจะเปลี่ยนแปลงมากสุดจากฉบับละห้าหกเรนื่องเปลี่ยนเป็นฉบับละสามเรื่อง หลังๆ นี่สองเรื่องมาตลอด จนมาถึงล่าสุดนี่หละที่ไม่มีเลยสักเรื่อง มีแต่ feedback 2 หน้าจบ ไม่รู้เจ๊แกหายไปไหนหรือขี้เกียจอย่างไร เอ้อ ได้ยินว่าเล่ม september ออกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเดินแผงนะคับ จากคุณ : ++peter++ - [ 20 ก.ย. 47 14:09:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 thanks Peter for information จากคุณ : Rassamiman J - [ 21 ก.ย. 47 07:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไปเดินแผงมาแล้วซื้อฉบับ september มาแล้วคับ เดี๋ยวจะเอาบท บก. มาลงให้ตามสัญญา คงจะเป็นพรุ่งนี้นะ วันนี้เหนื่อยแล้ว ไปนอนก่อนนะคับ ฝันดีนะ จากคุณ : ++peter++ - [ 21 ก.ย. 47 21:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 thanks a lot again na peter jai dee jung จากคุณ : Rassamiman J - [ 22 ก.ย. 47 07:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่า ขอโทษอย่างแรง มีธุระด่วนต้องไปก่อนนะคับ ขอเป็นพรุ่งนี้แทนนะ อย่าโกรธกันนะ จากคุณ : ++peter++ - [ 22 ก.ย. 47 16:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 OK no problem peter thanks a lot aganin!!! จากคุณ : Rassamiman J - [ 23 ก.ย. 47 04:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปอป 09/04 หน้าปก อาลีช่า คีย์ส, แดเร็น เฮย์สกลับมาให้ถูกด่าอีกรอบ, คอนเสิร์ทสาวฮอตแอชลี่ย์ ซิมพ์สัน น้องสาวแท้ๆ ของเจสสิก้า ซิมพ์สัน, พาทัวร์มาเลเซีย, บทสัมภาษณ์จอช ฮาร์ทเน็ทท์กะหนังใหม่ wicker park (http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A3027851/A3027851.html), นายแบบแฟชั่นรูปหล่อสองคนนั่งจับมือกัน, รีวิววัทนี่ย์และออฟส์สพริงไลฟ์อินบางกอก และการตอบจดหมายของเจ๊เฮลล์เพียงฉบับเดียว ++editor's letter++ วันหนึ่ง กองปอปพร้อมใจอยู่ทำงานกันจนค่ำมืด กว่าจะเตรียมตัวเก็บข้าวของกลับบ้านก็หิวซ่กไปตามๆ กัน จนทุกคนเอาแต่พร่ำร้องโหยหวนว่า... "หิว...หิว...หิว..." เป็นระยะๆ ยังกะเสียงชะนีที่เขาดินร้องเรียก "ผัว...ผัว..ผัว..." ก็ไม่ปาน ใครคนหนึ่งเสนอความคิดให้ยกโขยงไปกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาเหนียวหนึบเด้งดึ๋งเจ้าอร่อยที่ปากซอยสุขุมวิท 39 ซึ่งเป็นร้านโปรดของพวกเรา ทั้ง บ.ก. และลูกน้องพากันไปนั่งหน้ามันสาวเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอยู่บ่อยไป กบ กิติพิพัฒน์ บ.ก. ฝ่ายสร้างสรรค์ได้ยินแล้วทำหน้าเหม็นเบื่อตะโกนท้วงขึ้นว่า "ไม่อาว...ขอ 'คุณภาพชีวิต' บ้างเถอะ..." ฉันไม่เคยได้ยินใครใช้คำนี้ในความหมายอย่างนี้มาก่อน ยังนึกในใจว่าเข้าใจสรรหาคำมาใช้ได้ดีเพราะฟังแล้วเข้าใจทันทีว่านายกบหมายความว่าอย่างไร เขากำลังหมายความว่า เขาไม่อยากไปนั่งจ๋องๆ เหงื่อโทรมอยู่บนบาทวิถีข้างถนน บนเก้าอี้เหล้กที่โยกไปมา มีรถวิ่งเข้าออกจอแจพร้อมควันเหม็นๆ จากท่อไอเสีย พลางกินก๋วยเตี๋ยวชามละยี่สิบห้าบาท กลั้วคอด้วยน้ำเปล่าเจือยาอุทัยทิพย์ เขาอยากเข้าไปนั่งในร้านอาหารดีๆ สวยๆ และกินอาหารหลากหลายที่ปรุงอย่างวิจิตรเลิศรส--เป็นรางวัลสำหรับการทำงานหนักในวันนี้ นั่นแหละความหมายของคำว่า 'คุณภาพชีวิต' ของเขา คำนี้ยิ่งมีความหมายเด่นชัดยิ่งขึ้นเมื่อฉันนึกย้อนไปถึงเมื่อสี่เดือนก่อน วันที่ฉันและเพื่อนพาไปกินอาหารเย็นที่ร้านชิ ที่เอชวันในซอยทองหล่อเป็นคัร้งแรก ร้านชิทำให้ฉันประทับใจ ตั้งแต่ย่างก้าวขึ้นบันไดซึ่งทอดไปสู่ตัวร้านบนชั้นสอง บันไดสีแดงสดเจิดจ้าแปลกตานั้นเหมือนกำลังยักคิ้วให้ฉันพลางบอกว่า...เดินขึ้นมาเลย ฉันเปรี้ยวเก๋ขนาดนี้ เธอต้องชอบร้านนี้แน่ๆ ในขณะที่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคนไทยยุคนี้จึงเห่อตกแต่งบ้านเรียบๆ น้อยๆ แบบมินิมัลลิสม์กันนัก ทั้งๆ ที่มันดูเท่เก๋ไก๋ดีเมื่อนำไปใช้ตกแต่งร้านเสื้อผ้า บาร์ หรือร้านอาหาร ทว่าหากมาใช้ในการตกแต่งบ้าน กลับทำให้บ้านหลังนั้นดูเงียบเหงา ขาดความอบอุ่น และน่าเบื่อหน่าย ร้านชิกลับตกแต่งในรูปแบบตรงกันข้ามกับมินิมัลลิสม์โดยสิ้นเชิง ด้วยการตกแต่งอย่างสนุกสนานน่าดูชมและอย่างเมามันในอารมณ์ของผู้ออกแบบ ให้ความรู้สึกน่าตื่นตาตื่นใจ สดใส และมีชีวิตชีวา ทุกอย่างแสดงถึงความเอาใจใส่อย่างละเอียดลออและพิถีพิถัน ตั้งแต่กลิ่นหอมหวานอบอุ่นแบบอโรมาเธอราพี่ที่โชยเข้าแตะจมูกทันทีที่คุณย่างเข้าในร้าน เมนูเล่มบอบบางน่าทะนุถนอมเหมือนกลีบกุหลาบ ที่บ่งบอกถึงความพิถีพิถันของผู้ประดิษฐ์ ชุดเครื่องจานชามอันสวยงาม ไปจนถึงกระทั่งเพลงดีพเฮ้าส์อันแสนเก๋ไก๋ที่เปิดคลออยู่ในร้าน แม้แต่อาหารก็เป็นการสร้างสรรค์แบบจับแพะชนแกะอย่างเมามันในอารมณ์ของพ่อครัว ปลาไข่ของญี่ปุ่นถูกนำมาจับสวมใส่รสชาติแบบอิทาเลี่ยน และเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ดื่มมาร์การิต้าสูตรพิเศษที่ใส่เหล้าสาเกของญี่ปุ่น รสชาติกลมกล่อมเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาด สถานที่สวย เพลงเพราะ อาหารอร่อย เพื่อนร่วมโต๊ะล้วนเป็นคนน่ารักและคุยสนุก ทุกอย่างเจริญหูเจริญตาไปหมด อันนำไปสู่การเจริญอาหาร มันจึงเป็นการกินอาหารเย็นที่น่ารื่นรมย์และเพลิดเพลินที่สุดมื้อหนึ่ง แม้ว่าราคาอาหารมื้อนั้นเบ็ดเสร็จแล้วที่จะพอเป็นค่าอาหารกลางวันของเด็กนักเรียนอำเภอหนองกระโทกไปได้ถึงสามเดือนเลยทีเดียว แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่ฉันได้รับจากการกินอาหารมื้อนั้นที่ร้านชิ--ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งนามธรรมจับต้องไม่ได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นความเลิศรสของอาหาร ความสุขที่ได้รับจากการกินอาหารกับเพื่อนและมีบทสนทนาดีๆ ร่วมกัน ไปจนถึงแรงบันดาลใจที่ได้รับจากการตกแต่งร้าน บรรยากาศและผู้คนในร้าน...มันคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปทุกบาททุกสตางค์ หนำซ้ำฉันกลับคิดว่ามันไม่แพงเลยด้วยซ้ำ คุณภาพชีวิตจำเป็นแค่ไหน มันคงน่าถีบเป็นบ้าเมื่อเรามานั่งถกกันถึงเรื่องการใช้ชีวิตอย่างไรให้มีคุณภาพสมกับที่เป็นคนหนุ่มสาวในยุคนี้ ในขณะที่คนในสลัมคลองเตยคดข้าวผสมลงในชามมาม่ากินแกล้มกับน้ำตา และคนที่จังหวัดอำนาจเจริญนั่งยองๆ กินตะกวดย่างไฟอยู่บนลานดินหน้าบ้าน คุณภาพชีวิตไม่ได้หมายความถึงความหรูหราฟุ้งเฟ้อเสมอไป ทว่ามันหมายถึงการสร้างสรรค์ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต โดยที่หลายๆ อย่างไม่จำเป็นต้องใช้เงินซื้อหาเลยสักนิด คุณภาพชีวิตของหนุ่มสาวบ้านนาอาจจะหมายถึงการจูงมือกันย่องออกมาจากห้องนอนและปูผ้าขาวม้านอนอิงแอบดูดาวด้วยกันที่ระเบียงในคืนฟ้าโปร่ง คุณภาพชีวิตของคนในสลัมคลองเตยอาจจะหมายถึงการช่วยกันขนโซฟาผุพังที่กองขยะนำกลับบ้าน แล้วช่วยกันทำความสะอาดซ่อมแซมปะชุน จนมันกลายเป็นสิ่งที่เชิดหน้าชูตาที่สุดในเพิงหมาแหงนสัปรังเคแห่งนั้น เปรียบเหมือนกับการมีเซ็กซ์--จุดหมายปลายทางของมันหาใช่การพุ่งไปให้ถึงจุดสุดยอดอย่างรวดเร็วที่สุดไม่ ถ้าคุณเป็นผู้ชายประเภทที่จะจ้ำไปให้ถึงจุดสุดยอดโดยคิดว่ามันเป็นเป้าหมายที่สำคัญที่สุดของการมีเพศสัมพันธ์ คุรก็คือบุคคลที่บรรดาผู้หญิงที่อ่านนิตยสารคอสโมโพลิแทนตราหน้าว่าเป็นนักรักที่ห่วยที่สุด สมควรจะถูกถีบตกจากเตียงและไล่ให้ไปมีเซ็กซ์โดยใช้นิ้วทั้งห้าของตัวเองแทน ทว่ามันอยู่ที่'ระหว่าง'การเดินทางไปให้ถึงจุดหมายนั้นต่างหาก ที่คุรจะสามารถสร้างสรรค์ให่มันสนุกสนานเพลิดเพลินไปจนถึงตื่นเต้นเร้าใจ แปลกใหม่ วิจิตรพิสดาร ได้อย่างไร มันอยู่ที่การจุมพิตอย่างดูดดื่ม มันอยู่ที่เสียงกระซิบคำรัญขวนใจแผ่วเบา มันอยู่ที่การโลมไล้ มันอยู่บนปลายนิ้วของคุณ มันอยู่บนปลายลิ้น และมันอยู่ในหัวสมองของคุณที่จะสร้างสรรค์'คุณภาพชีวิต'ของการมีเพศสัมพันธ์ขึ้นมา หาไม่แล้วมันก็จะเป็นเพียงแค่การระบายความใคร่ของหุ่นยนต์สองตัว แทนที่จะสมความหมายของการที่คนสองคนร่วมรักกัน เช่นเดียวกันกับการใช้ชีวิต ระหว่างการเดินทางในชีวิตของเราที่ต้องผจญทั้งความทุกข์โศก ความเหนื่อยหน่ายอ่อนล้า และความเบื่อหน่าย เราจะทำอย่างไรให้ชีวิตของเรามันน่ารื่นรมย์และมีสีสันขึ้นได้บ้าง ลองนึกจินตนาการว่าโลกนี้ไม่มีคำว่าแฟชั่น ลองนึกดูว่าจะเป็นอย่างไรถ้าทุกคนนึกว่าเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย--แทนที่จะมองว่ามันเป็นวัฒนธรรมอย่างหนึ่ง ลองนึกภาพทุกคนบนโลกใส่เครื่องแบบเสื้อเชิ้ร์ทแขนยาว และกางเกงขายาวสีเทา สีดำ สีขาว เหมือนกันหมด เหมือนประเทศจีนในยุคคอมมูนิสม์ นายปุระชัยอาจจะได้แต่นอนก่ายหน้าผากหวนนึกถึงวันคืนก่อนเก่า สมัยที่สาวไทยสวมเสื้อสายเดี่ยวน่ารักน่าเอ็นดู ลอกนึกภาพโลกนี้ที่ไม่มีแหล่งเริงรมย์ จะเป็นอย่างไรที่ทุกคนคิดว่าการเที่ยวเตร่ เต้นรำ ดื่มเหล้า ร้องเพลงคาราโอเกะ รำวง ตามสถานเริงรมย์คือสิ่งผิดบาปและเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย นักธุรกิจญี่ปุ่นสิงห์คาราโอเกะทั้งหลายคงจะจับมือกระโดดตึกฆ่าตัวตายหมู่กันก่อนเพื่อน สำหรับฉัน คุณภาพชีวิต เป็นสิ่ง'จำเป็น' มันคือสิ่งที่หล่อเลีย้งชีวิตฉันให้ดำเนินไปได้ด้วยดี โดยที่ไม่ทำให้ชีวิตฉันหดหู่และแห้งแล้งเกินไปนัก ถ้าฉันต้องใช้ชีวิตอย่างน่าเบื่อหน่ายซังกะตายโดยปราศจากสิ่งที่เรียกว่า--คุณภาพชีวิต ใครก็ได้ช่วยมาลากตัวฉันไป แล้วฆ่าให้ตายเสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้เลย สุรจักร์ ชัยวรศิลป์, บรรณาธิการบริหาร popeditor@bntgroup.com ++++++++++++++++++++++++++++++++++ พี่ชื่ออะไรและอยู่ประเทศไหนหรือครับ? เดี๋ยวผมจะเข้ามาอ่านอีกทีวันจันทร์นะคับ จะไปเข้าค่ายที่สัตหีบกะโรงเรียนนะ จากคุณ : ++peter++ - [ 23 ก.ย. 47 21:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 thnks peter I'll give you a detail on LUNG MIC na จากคุณ : Rassamiman J - [ 24 ก.ย. 47 06:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ลุงมิค???? จากคุณ : ++peter++ - [ 27 ก.ย. 47 16:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 LUNG MIC = ส่งข้อความถึง ++peter++ I'm sorry, It's difficult to type in thai cause in need to use www.dryes.webvena.com for help me type in thai. จากคุณ : Rassamiman J - [ 28 ก.ย. 47 04:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่า อิซ โซเค นะ แล้ว ดู ยู ว้อนท์ ทู โนว์ แอนิธิง เอลส์??? ออคโทเบอะ อิส คำมิ่ง แอนด์ เดอะ ปอป แมก ออลโซ โอ้ ไอ กอท ยัวร์ แมสเสจ อิน ลุงมิค เอ้ย หลังไมค์ ละนะ 555 จากคุณ : ++peter++ - [ 28 ก.ย. 47 14:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กร๊าาาำกๆๆ ร้ายกาจมากปีเตอร์ พิมพ์ไทยได้แล้ว--บางเวลาถ้าไม่ขี้เกียจเพราะำพิมพ์ยาาากเหลือเกินเวลาไม่มีคีย์บอร์ด...เอ้ยแป้นพิมพ์ (บก. ตี้ไม่ชอบให้ทัยศัพท์) จากคุณ : Rassamiman J - [ 30 ก.ย. 47 04:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ยินดีด้วยที่พิมพ์ไทยได้นะคับ พิมพ์ๆ ไปเหอะยากแค่ไหนก็กัดฟันจิ้มคีย์บอร์ดไป ภาษาไทยเดิ้นสุดในโลกาแล้ว วันนี้ก็วันที่ 1 แระ นับถอยหลังรอเล่ม 2 ก่อนนะ แล้วเมื่อไหร่กลับมาไทยละ??? จากคุณ : ++peter++ - [ 1 ต.ค. 47 19:31:57 ]