PANTIP.COM : A3029481 fic.. ตอนที่12 .จินนี่ วีสลีย์ ตอน เกม{แตกประเด็นจาก A3008061} [Harry Potter]

ความคิดเห็นที่ 1

“เธอควรไว้ใจดัมเบิลดอร์....เค้าดูแลนักเรียนที่นี่ทุกคน แม้แต่แฮรี่ยังไว้ใจเค้า”
ฉันมองลูน่าอย่างไม่พอใจ
“การที่เธอบังเอิญมารู้เรื่องของฉัน ใช่ว่าจะบังคับให้ฉันเชื่ออย่างที่เธอคิดได้นะ”
ฉันเดินออกไปจากเตียง ลูน่าเดินตาม
“จินนี่ ฉันรู้...แต่...”
“สถานการณ์ตอนนี้ของฉัน ไม่เหมือนแฮรี่ ดัมเบิลดอร์เขาอยู่ฮอกวอตมานานนับสิบๆปีเพราะอะไร แม้แต่ทอมยังกลัวเค้า...”
“ใช่คนที่คุณรู้ว่าใครกลัว...แต่เธอไม่ใช่...เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเค้านี่” ลูน่ามองฉันด้วยสายต่วิงวอน ฉันส่ายศรีษะ
“แล้วนี่เธอจะไปไหนอีก....”
“ดัมเบิลดอร์ให้ฉันพักได้อีกหลายวัน..แต่ไม่ได้บอกว่าต้องอยู่ที่นี่”
ฉันเดินออกนอกห้องพยาบาล ผ่านไปยังระเบียงที่ปราศจากผู้คน
“ลูน่าตอนนี้ นักเรียนหายไปไหนกันหมด”
“คงอยู่ที่สนามควิดดิช รู้สึกเพิ่งซ้อมวันแรก นักเรียนส่วนใหญ่ไปรวมกันที่สนาม”
ฉันหยุดเดินทันที
“จริงหรือ?” ฉันสบตาลูน่า เธอพยักหน้าช้าๆ เอนหลังพิงระเบียง
“มีแผนอะไรอีกล่ะ”
“ฉันคงอยู่ที่นี่ อย่างไม่สบายใจแน่ ถ้ายังมีแผนที่ตัวกวนอยู่ใกล้ๆ”
ฉันตอบ
“งั้นเธอจะทำยังไงล่ะ...แต่แผนที่อยู่กับแฮรี่..”
“ตอนนนี้เค้าคงซ้อมควิดดิชอยู่ คงไม่พกติดตัวไปด้วย”
“เธอหมายความว่า.....”
ฉันพยักหน้า
“เธอไปที่สนาม ถ้าพวกเค้าเลิกเร็วก็ช่วยถ่วงเวลา ฉันจะกลับไปหอ...ได้ไม่ได้ฉันจะตามไป”
ลูน่าถอนหายใจแล้วแยกตัวออกไป ฉันนมองดู ตามร่างผอมบางเดินออกไป สักครู่แล้วหันเดินไปอีกทาง ตั้งแต่ฉันรู้เรื่องที่เฟร็ดกับจอร์จให้แผนที่ตัวกวนกับแฮรี่ ฉันก็กังวลกลัวที่เค้าจะติดตามว่าฉันไปไหนมาไหน ฉันเคยขอร้องจอร์จว่าให้ขอคืนจากแฮรี่ แต่จอร์จก็ปฏิเสธ
“ไม่เอาน่า จินนี่ พี่ให้แฮรี่ไปแล้วนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะขอคืนได้ แต่นี่เราก็รู้ว่าเคยเป็นของพ่อเขาอย่าไปยุ่งเลย”
ฉันถึงกับพูดไม่ออกไม่พูดกับจอร์จไปหลายวัน
เมื่อก่อนอาจจะไม่ค่อยกังวลใจเท่าไหร่ เพราะเขายังไม่สงสัยอะไร แต่ตอนนี้เรื่องของฉันชื่อของฉันอยู่ในใจของทุกคนตลอดเวลา มันคงไม่ยากเลยถ้าจะติดตามฉันไปทั่วฮอกวอต
ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงประตูทางเข้าหอกริฟฟินดอร์ สุภาพสตรีอ้วนหันมายิ้ม
“สวัสดีจ๊ะ มิสวีสลีย์ ไม่เจอกันหลายวันนะจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะ หนูอยากเข้าหอค่ะ”
“ได้ซิจ๊ะ รหัสผ่าน” นางยิ้ม ฉันก็ยิ้มค้าง
“เออ...คือหนูไม่สบายไปหลายวัน แล้วยังไม่เจอใครเลย...”
“โอ๊ย...จริงหรือจ๊ะ แย่จังเลย..แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
ฉันสูดลมหายใจ กลั้นใจยิ้มตอบ
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังรู้สึกเพลียค่ะ ศจ.ดัมเบิลดอร์ให้หนูมาพักได้”
“ดีจ๊ะ...บอกรหัสผ่านซิจ๊ะ..”
“หนูไม่ทราบค่ะ ยังไม่เจอใครเลย”
หญิงอ้วนยกมือปิดปาก
“งั้นแย่ซิจ๊ะ ขอโทษทีนะมีสวีสลีย์ เธอคงต้องกลับไปถามเพื่อนๆแล้วล่ะ”
“แต่ คุณก้รู้ว่าหนูอยู่ที่นี่ ปีที่ห้าแล้ว”
“ฉันรู้จ๊ะ แม่สาวน้อย แต่ที่นี่ก็มีกฏมาหลายร้อยปีแล้วเช่นกัน”
รูปสตรีอ้วนตอบ ความอดทนของฉันหมดลง ฉันหันหลังเดินลงส้นเท้าอย่างแรง ออกไปจากที่นั้นอย่างไม่พอใจ ต่อให้ฉันยืนอ้อนวอน หรือร้องไห้น่าสมเพชอย่าง เนวิล ลองบอตท่อม อีกสักชั่วโมง หรือสักปีถ้าไม่มีรหัสผ่านคงไม่มีวันได้เข้าไป ฉันน่าจะลองใช้คาถาที่ฝึกมาพังประตูเข้าไปท่าจะดี แต่นั้นแหล่ะก็คงได้แต่คิด ถ้าทำลงไปจริงๆคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

จากคุณ : grinny2545 - [ 23 ก.ย. 47 19:39:11 ]