ความคิดเห็นที่ 1 I kept reminding myself that I am going to forget him, that it’s going to end. ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันกำลังจะลืมเขา เรื่องของเราจะจบลง Then he came into my sight, holding a big doll. จากนั้นเขาเดินมาหาฉัน ในมือถือตุ๊กตาตัวใหญ่เอาไว้ Jin: Jo, I thought you were pissed, you really came? จิน:โจ ฉันคิดว่านายจะโกรธมาก แต่ว่านายออกมาจริง ๆ เหรอ? I couldn’t help hating him, acting like nothing had happen and joking around. ฉันยังรู้สึกเกลียดเขาอยู่ แต่ได้แต่ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วพูดจาหยอกเย้าเขา Soon, he held out the doll as usual... ในไม่ช้าเขาก็ให้ตุ๊กตากับฉันเหมือนอย่างเคย Me: I don’t need it. ฉัน: ฉันไม่ต้องการมัน Jin: What? ...why? จิน:อะไรกัน?..ทำไมล่ะ? I grabbed the doll from his hands and threw it on the road. ฉันดึงตุ๊กตาจากเขาแล้วก็โยนมันทิ้งไปบนถนน Me: I don’t need this doll, I don’t need it anymore!! I don’t want to see a person like you again! ฉัน: ฉันไม่ต้องการมัน ไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว!! ฉันไม่อยากเจอคนอย่างนายอีกต่อไป! I spitted out all the words that were inside me. But unlike other days, his eyes very shaking. ฉันพูดทุกคำพูดในใจฉัน แต่ไม่เหมือนวันอื่นๆ ดวงตาของเขาดูตกตะลึง "I’m sorry" He apologized in a tiny voice. "เราขอโทษ" เขาพูดคำขอโทษเบาๆ He then walked over to the road to pick up the doll. แล้วเขาก็เดินออกไปที่ถนนเพื่อจะเก็บตุ๊กตานั้น Me: You stupid! Why are you picking up the doll?! Just throw it away!!! ฉัน: โง่จริง! เก็บมันขึ้นมาทำไม ทิ้งมันไปนะ!!! But he ignored me and just went to pick the doll. แต่ว่าเขาไม่ได้สนใจ ยังคงเดินต่อไปเพื่อจะเก็บมัน Then... ทันใด..... Honk~ Honk~ บรืน~บรืน~ With a loud honk, a big truck was heading towards him. ด้วยเสียงอันดัง รถบรรทุกคันใหญ่ก็วึ่งมา "Jin! Move! Move away!" I shouted... "จิน! หลบ! หลบไป!" ฉันตะโกน... But he didn’t hear me, he squatted down and picked up the doll. แต่ว่าเขาไม่ได้ยินเสียงฉัน เขาก้มลงไปเก็บตุ๊กตา "Jin, move!" "จิน!หลบไป" HONK~!! บรืน~!! Boom! โครม!!!!!! That sound, so terrifying. เสียงนั้นช่างน่ากลัวมาก That’s how he went away from me. นั่นคือวิธีที่เขาจากไปจากฉัน That’s how he went away without even opening his eyes to say one word to me. จากไปโดยไม่สามารถลืมตาขึ้นมากล่าวคำใดกับฉันอีก After that day, I had to go through everyday with guiltiness and the sadness of losing him... จากวันนั้น ฉันจะต้องผ่านความรู้สึกผิดและความเศร้าเพราะว่าสูญเสียเขา... And after spending two months like a crazy person, I took out the dolls. และหลังจากที่ฉันใช้เวลา 2 เดือนเหมือนคนบ้า ฉันหยิบตุ๊กตาขั้นมา Those were the only gifts he left me since the day we started going out. มันคือของขวัญอย่างเดียวที่เขาให้ตั้งแต่เราคบกัน I remembered the days I spent with him and started to count the days when we were in love... ฉันจำวันเหล่านั้นที่ฉันใช้เวลาอยู่กับเขาและเริ่มนับวันที่เราเคยรักกัน One... Two... Three... 1...2...3 ...Four hundred and eighty four. Four hundred and eighty five... ...484...485.... It all ended with 485 dolls. แล้วก็หยุดที่ตุ๊กตา 485 ตัว I then started to cry again, with a doll in my arms. แล้วฉันก็เริ่มร้องไห้อีกครั้งพร้อมกับถือตุ๊กตาตัวนึงในแขนของฉัน I hugged it tightly, then suddenly... ฉันกอดมันอย่างแรง ทันใดนั้น... "I love you~, I love you~" "ฉันรักเธอ~ ฉันรักเธอ~" I dropped the dolls,shocked. ฉันปล่อยมันหล่นลงพื้น ตกตะลึง... I...lo..ve...you?? ฉัน.รั..ก..เธอ?? I picked up the dolls and pressed its stomach. ฉันหยิบตุ๊กตาขั้นมาแล้วก็กดลงไปที่ท้องของมัน "I love you~ I love you~" "ฉันรักเธอ~ ฉันรักเธอ~" It can’t be! เป็นไปไม่ได้! I pressed all the dolls’ stomach as it piled on the side. ฉันกดลงไปที่ท้องของตุ๊กตาทุกตัว แล้วข้างๆฉันก็เต็มไปด้วยเสียง "I love you~" "ฉันรักเธอ~ " "I love you~" "ฉันรักเธอ~ " "I love you~" "ฉันรักเธอ~ " Those words came out non-stop. คำพูดเหล่านั้นหลั่งไหลออกมาไม่หยุด I... love... you... ฉัน...รัก....เธอ... Why didn’t I realize that?. ทำไมฉันไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น? That his heart was always by my side, protecting me. ว่าหัวใจของเขาอยู่ข้าง ฉัน ปกป้องฉันไว้ Why didn’t I realize that he love me this much? ทำไมฉันไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าเขารักฉันขนาดนี้? I took out the doll under the bed and pressed it’s stomach, ฉันหยิบตุ๊กตาอีกต้วหนึ่งใต้เตียง แล้วก็ กดท้องของมัน that was the last doll, the one that fell on the road. มันเป็นตุ๊กตาตัวสุดท้าย ตัวที่ตกบนถนน It had his blood stain on it. ยังมีคราบเลือดของเขาติดอยู่ The voice came out, the on that I was missing so much... เสียงที่ออกมาเป็นเสียงที่ฉันคิดถึงมาก "Jo... Do you know what today is? We’ve been loving each other for 486 days. Do you know what 486 is? I couldn’t say I love you...Um... since I was too shy... If you forgive me and take this doll, I will say that I love you... everyday... till I die... "โจ...รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา 486 วันแล้วนะ นายรู้ไหมว่า 486 คืออะไร? เราบอกรักนายไม่ได้....อืม...เพราะว่าเราขี้อายเกินไป....ถ้านายให้อภัยเราและเอาตุ๊กตาตัวนี้ไป เราจะบอกว่า เรารักนาย...ทุกวัน...จนวันตาย" "Jo... I love you..." "โจ...เรารักนาย...." The tears came flowing out of me. Why? Why? I asked God, why do I only know about all this now? น้ำตาหยดลงมาบนแก้มของฉัน ทำไม? ทำไม? ฉันถามพระเจ้า ...ทำไมฉันถึงเพิ่งมารู้ตอนนี้ He can’t be by my side, but he loved me until his last minute... เขาไม่สามารถอยู่ข้างกายฉันได้ แต่ว่าเขารักฉันจนนาทีสุดท้ายของชีวิตเขา For that, and for that reason... to me... it became courage... to live a beautiful life.... เรื่องนั้น...สำหรับฉันแล้ว มันกลายมาเป็น ความแข็งแกร่ง..ที่จะสร้างทางเดินชีวิตที่สวยงาม.... ****** เวลาสำหรับคนสองคนอาจดูเหมือนไม่มีค่าเมื่ออยู่ด้วยกันทุกวัน แต่อย่าลืมว่าหลายๆคนร้องไห้มาแล้วเมื่อสูญเสียมันไป... ใช้เวลาที่มีใช้มีความหมายก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ.. นะ ^^ จากคุณ : ลูกสาวอีฟ - [ 24 ก.ย. 47 21:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อีกสักหน่อย **** ความรัก......คือความรู้สึกที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายไมไ่ด้ทำอะไรเลย...ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดได้ ใครที่เคยรักจะรู้ดีถึงความรู้สึกกระวนกระวายแบบไม่มีเหตุผล แค่คิดถึงเค้าก็เหมือนจะหายใจไม่ออก ..มันเจ็บข้างในใจ รักไม่ใช่ความรู้สึกที่มีความสุข ดังนั้น รักจึงพยายามให้เราสร้างความสุข. ถ้าคุณยืนยันจะรัก...ต้องสู้กับความรู้สึกไร้เหตุผลต่างๆนานา รักไม่มีสาเหตุ ที่พูดๆกันว่า รักเพราะเธอน่ารัก รักเพราะเธอช่างเจรจา รักเพราะเธอนิสัยดี รักเพราะเขาสมาร์ท รักเพราะเขาเทคแคร์ดี ......นั่นเป็นความรู้สึกที่"ชอบ"เท่านั้น ......สักวันถ้าเธอไม่น่ารัก เธออาจจะประสบอุบัติเหตุ จะเลิกรักเธอไหม เลิกรักเธอได้ไหม ......สักวันถ้าเธอไม่ช่างเจรจา เธออาจมีความทุกข์ใจ จะเลิกรักเธอไหม เลิกรักเธอได้ไหม ......สักวันถ้าเธอแสดงนิสัยที่ไม่ดี อาจเป็นส่วนหนึ่งของเธอ จะเลิกรักเธอไหม เลิกรักเธอได้ไหม ......ถ้าสักวันเขาไม่สมาร์ท เขาอาจเล่นกีฬาบางอย่างไม่เก่ง จะเลิกรักเขาไหม เลิกรักเขาได้ไหม ......ถ้าสักวันเขาเทคแคร์ไม่ดี เขาอาจขาดทุนกับกิจการ จะเลิกรักเขาไหม เลิกรักเขาได้ไหม ชอบ อาจจะเป็นขั้นบันไดซึ่งนำมาสู่รัก แต่เมื่อรักเกิดขึ้นแล้ว.....เราก็ไม่ต้องอาศัยขั้นบันไดอีกต่อไป เราอาจเคยพยายามหาเหตุผลว่าทำไมจึงอยากอยู่ใกล้เขาหรือเธอ หากว่าหาไม่เจอก็อาจพบว่า...จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากเจอนัก แต่ถ้ารักขึ้นมาแล้ว ความรู้สึกอยากอยู่ใกล้เขาหรือเธอ.......อยู่เหนือเหตุผล ถึงแม้คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าทำไมถึงอยากอยู่ใกล้ ก็ยังอยากที่จะไปหา ชอบนั้นผิวเผิน จางหายไปได้ แต่ถ้ามีอีกอย่างหนึ่งคือ ความผูกพัน เข้ามาเป็นองค์ประกอบ...ชอบอาจแปรเปลี่ยนเป็นรัก ความผูกพันนั้นได้จากการใช้เวลาร่วมกัน ไม่จำเป็นต้องไปเที่ยว ดูหนัง ฟังเพลงร่วมกัน ขอเพียงเป็นเวลาที่สองคนอยู่ด้วยกัน อาจเป็นการโทรศัพท์ การคุยทางอินเตอร์เน็ต การนั่งอยู่ด้วยกันท่ามกลางกลุ่มเพื่อน ความผูกพันเกิดขึ้นได้ทุกสถานการณ์ เมื่อรู้ตัวก็ลึกซึ้งเกินชอบเสียแล้ว .........แต่ไม่ง่ายนักที่จะแยกว่ารักแล้วหรือยัง เสียงจากหัวใจมักจะสับสนต่อคำตอบนี้ เราอาจเพียงต้องการใครสักคนเคียงข้าง จึงคิดว่ารักเขาเรื่อยไป หรือเราอาจรักเขาแล้วแต่คิดว่าไม่ใช่.... หากยังสับสนล่ะก็.....เธอควรที่จะลองตามใจตนเองดู อาจจะผิดพลาดก็ได้ แต่..... ถ้าถูกต้องขึ้นมา......นั่นไม่ใช่คุ้มค่าหรอกหรือ? จากคุณ : ลูกสาวอีฟ - [ 24 ก.ย. 47 21:34:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อันนี้ชอบอย่างรุนแรงมากเลย copy ไว้... โพสอยู่ข้างล่างนี้เอง อยากให้เครดิตมากค่ะ แต่ว่าหากระทู้ไม่เจอซะแล้ว (มันวันนี้เองนี่นา -"-) เจ้าของข้อความยกมือด้วยนะคะ ~ ***** วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป แต่บางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น.. จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย หรือ คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่... บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย... จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน .. ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้ ... และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น .. แต่ในทางกลับกัน.. ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก .. กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป .. แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่ .. แต่นั่นแหละ ท! ุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ.. ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา พอ ๆ กับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก.. ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้ และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน.. เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน 1 ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้ .. และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ.. กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่ เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป.. แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่ ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด.. เคยรู้สึกใช่ไหมว่า .. ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม... กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน.. ขณะที่บางคนวิ่งตาม ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับความรู้สึกคน.. เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้ บนความห่าง ห่างจนลับตา .. ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน .. ไม่เคยรับรู้ว่า ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น ไม่ต้องห่างไป แต่ เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ .. ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ ... การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน... บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต.. ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม.. ขณะที่บางคนอยู่นิ่งๆ ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเวลา ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย... ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหารย์.. เอาใจช่วยสำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง ระยะห่างจะได้สั้นลง พยายามต่อไป เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ ไปเพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนี..เสียอีก.. แล้วคุณ ๆ เล่า เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม.. เคยรู้สึกไหมว่า บางที ความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึก กลับเป็นตัวแปรผกผันกัน เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ ๆ หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม.??? เคยคิดกันบ้างไหมว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี คนที่พยายามเดินตาม และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับเท่าเดิม คนไหนเจ็บปวดไปกว่ากัน ... .... อาจเป็นเพราะ .. โลกกว้างเกินไป หรือไม่ .. หัวใจเราแคบเกิน จากคุณ : ลูกสาวอีฟ - [ 24 ก.ย. 47 21:40:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหะๆ อ่านแล้วน้ำตาไหล ร้องไห้ไปหน่อย ช่วงนี้จิตใจอ่อนแอ มากๆ จากคุณ : Beeee(Beeee) - [ 24 ก.ย. 47 22:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ซึ้งๆ จากคุณ : ฉันทั้งน้านนนน.... - [ 24 ก.ย. 47 22:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โห... เศร้าเลยง่ะ ฮือๆๆ ร้องไห้ก่อนนอนมันจะดีหรอ อืม... ข้อความที่หล่อนก๊อปไว้ใน คห.3 มันช่างโดนใจแท้ เหมือนกับเรื่องที่เราคิดไว้เสมอๆ ว่ามีใครบางคนรอเราอยู่ จากคุณ : RedWine - [ 24 ก.ย. 47 22:30:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลูกสาวอีฟนะ.. ช่างสรรหานะ... เรามันพวก บ่อน้ำตาตื้น จิตอ่อน... อ่านงี้ไปก็ตายดิ.... จากคุณ : Hermione Granger - [ 24 ก.ย. 47 22:30:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อึ้ง จากคุณ : oh! gorge - [ 24 ก.ย. 47 22:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบนะ อ่านแล้วรู้สึกดี.. จากคุณ : totoh995 - [ 24 ก.ย. 47 22:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งจริงๆ นึ่งข้าวต้มมัดได้เป็นตันเลย จากคุณ : MnM (FIREHAWK) - [ 24 ก.ย. 47 22:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 T-T ซึ้งอ่ะ จากคุณ : dengerpooh - [ 24 ก.ย. 47 23:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "โจ...รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา 486 วันแล้วนะ นายรู้ไหมว่า 486 คืออะไร? นั่นสิ 486 คืออะไร? (คงไม่ตอบว่าเป็น CPU รุ่นนึงนะ) จากคุณ : Kenshin - [ 24 ก.ย. 47 23:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบจัง อ่านแล้วเข้าใจอะไรขึ้นแยะเลย ขอบคุณนะคะ ที่มีเรื่องดีๆมาฝากกัน จากคุณ : #เจ้าหญิงทอผ้าจากจันทร์เจ้า# - [ 24 ก.ย. 47 23:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านเรื่องแรก แล้วก็น้ำตาตก เมืองกัน เฮ้อออออออ จากคุณ : alpenglow - [ 24 ก.ย. 47 23:34:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอาเรื่องแบบนี้มาอีกน้าาา..คุณลูกสาวอีฟ ชอบมากๆเลย เศร้าๆๆ อยากร้องไห้ จากคุณ : ค อ ป เ ต อ ร์ ไ ม้ ไ ผ่ - [ 25 ก.ย. 47 10:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฃึ้งมากๆ จากคุณ : baby_15 - [ 25 ก.ย. 47 11:34:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เออ... นั่นจิ 486 มันอะไรหว่า คนแต่งบอกให้คิด แล้วอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนประเด็นไปซะงั้น จากคุณ : RedWine - [ 25 ก.ย. 47 13:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คงเป็นคำพ้องภาษาเกาหลีอ่า ไว้จะถามเพื่อนเกาหลีมาให้ >w< จากคุณ : ลูกสาวอีฟ - [ 25 ก.ย. 47 15:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบเรื่องแบบนี้มาก ๆ เลย ขอบคุณนะคะที่หามาฝากกัน จากคุณ : ทรายสามสี - [ 25 ก.ย. 47 18:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 โอ้... เด๋วนี้ใครๆ ก็มีเพื่อนเกาหลีทั้งนั้น ญี่ปุ่นนี่ไม่อินเทรนด์แล้ว นี่มันเพราะสินค้าเกาหลีเข้ามามาก หรือเพราะ RO น่อ 555 จากคุณ : RedWine - [ 25 ก.ย. 47 22:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มะช่ายน๊า ถึงเวลาจะมีมันก็มีง่ะ ~~~ จากคุณ : ลูกสาวอีฟ - [ 26 ก.ย. 47 17:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านจบ แล้ว ปวดใจ จากคุณ : มังกรผงาด ปะทะ จิ้งจอกสาว - [ 27 ก.ย. 47 12:55:30 ]