ความคิดเห็นที่ 1 “จินนี่?” รอนเรียก ขณะเดินมาที่หน้าห้องของจินนี่ พ้อมกับความหวังว่าจะทำต่อให้สำเร็จ “ต้องการอะไร รอน?” จินนี่ตอบ น้ำเสียงเหมือนยังเคืองๆเขาอยู่ “ขอเข้าไปได้ไหม?” รอนถาม พร้อมกับโบกมือไปมา แม้จินนี่ไม่อาจมองผ่านประตูที่ปิดอยู่ได้ “มีอาวุธหรือเปล่า?” “ไม่มี แม่ยึดไม้กายสิทธิ์ไปแล้ว” “ประตูไม่ได้ล้อค” “ขอบใจ” รอนเดินเข้าไปในห้อง หลายปีมานี้ห้องไม่เปลี่ยนไปซักเท่าไหร่ ภาพโปสเตอร์จากควิดดิชเวิร์ลด์คัพติดอยู่เหนือโต๊ะเขียนหนังสือ กล่องผ่านวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆใกล้ๆนั้น ในห้องไม่เปิดไฟ มีเพียงแสงสว่างจากพระอาทิตย์รุ่งเช้าที่ส่องพรมเช็ดเท้าข้างๆเตียง ที่ผนังอีกด้านมีงานทอแขวนอยู่ ช่อดอกไม้จากงานยูลบอลล์ถูกทำให้แห้ง วางอยู่หน้ากระจกบนโต๊ะ เตียงของจินนี่ไม่มีตุ๊กตาสัตว์เต็มไปหมดเหมือนเมื่อก่อน พวกมันถูกเนรเทศไปอยู่ห้องใต้หลังคาโดยไม่มีงานฉลองเมื่อช่วงต้นหน้าร้อน หนังสือกระจัดกระจายบนเตียงและบนพื้นห้อง ก้อนกระดาษที่ถูกขยำหลายก้อนหล่นอยู่ข้างถังขยะ และอีกเยอะกว่านั้นในถัง รวมกับทิชชู่ใช้แล้ว จินนี่กำลังนอนอยู่ หันหน้าเข้าหาผนัง และไม่หันมาทางรอนแต่อย่างใดขณะที่เขาเดินเข้ามา รอนรู้สึกผิดเมื่อเขาเห็นเศษทิชชู่ ‘จินนี่ร้องไห้’ รอนคิด ‘เราต้องทำๆ’ “จินนี่?” “เรียกทำไมอีก” “ขอโทษ” “ขอโทษเรื่องอะไร?” เธอถาม เห็นได้ชัดว่ารู้สึกเซ็ง “เรื่องที่เธอพูด” จินนี่ถอนหายใจ “ฉันขอโทษเรื่องที่พูดไปเหมือนกัน แต่ฉันก็ยังถูกกักบริเวณและพี่ก็ยังหัวล้าน” จินนี่พูดด้วยเสียงจริงจัง รอนเสยผม ด้วยความเคยชิน ก่อนรู้ว่าทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์เมื่อหัวโล้น “ฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้” “ใช่ พี่ไม่ถนัด ฉันเดาไม่ออกเลยว่าพี่กำลังจะพูดอะไรแน่” “พี่พยายามจะ....” “ใช่พี่กำลังพยายาม” จินนี่กัด “นั่นล่ะปัญหาใหญ่ตลอดห้าปีนี้” เธอพูดแล้วลุกขึ้นนั่งเท้าคาง รอนนั่งลงที่ปลายเตียง หวังว่าจะเป็นระยะที่ปลอดภัย “ที่เธอพูด หลังจากตบแล้วน่ะ” “แล้ว?” รอนก้มหน้า “มันเป็นเรื่องจริง” “อะไรนะ???” จินนี่ร้อง รอนยืนขึ้นทันที บิดมือไปมาเหมือนพยายามอธิบายเรื่องโกหกให้ศาสตราจารย์สเนปฟัง “มันจริง พี่แย่จริงๆ พยายามบงการชีวิตเธอ ยังกับว่าเป็นแม่แล้วเธอเป็นเด็กหกขวบ ไม่ทำเหมือนเธอโตแล้ว พี่เป็นไอ้งั่ง จินนี่” รอนพูดขณะที่ยังก้มหน้า จินนี่กลิ้งลงจากเตียง ยืนขึ้น จ้องหน้ารอนเงียบๆ ก่อนจะกางแขนออก แล้วกอดรอน ซุกหน้าลงที่เสื้อของเขา จินนี่ตัวสั่น มีเสียงสะอื้น รอนสูดลมหายใจลึกๆ แล้วโอบแขนรอบตัวน้องสาว กอดไว้จนกระทั่งเธอสงบลง ไม่ว่าเขาจะเคยขุดหลุมอะไรฝังตัวเองมาก่อน ตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้ว น้องสาวคนนี้ ที่ชอบมาที่ห้อง และปีนขึ้นนอนบนเตียงกับเขา ได้กลับมาแล้ว เสียงสะอื้นห่างขึ้น เธอเริ่มหายใจลึกๆ กอดเขาแน่นขึ้น “รอน ฉันรักพี่มากนะ รู้สึกแย่จริงๆ” รอนยิ้ม ดวงตาเป็นประกายเป็นครั้งแรกในวันนั้น “ใช่ แต่เธอยังดูดี แต่ฉันเป็นไอ้หัวล้าน” “ฉันเขียนถึงเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเช้านี้ บอกว่าพี่ดูเซ็กซี่ดี” “จริงเหรอ?” “อื่อฮึ” รอนรู้สึกว่ารอยยิ้มกระจายทั่วหน้า “ช่วยไม่ได้ ฉันมันคนเซ็กซี่น่ะ ” จินนี่ต่อยรอนที่ท้องเบาๆ “เหลือเกินจริงๆ!” “ไม่เลย นี่ฉันหิวสุดๆ เมื่อวานไม่ได้กินมื้อเย็น” “ฉันเหมือนกัน ถ้าพี่ให้ฉันเข้าห้องน้ำก่อน จะทำมื้อเช้าให้” “ตกลง!” ~+~ ท็องซ์แต่งตัว...ดี ต่างไปจากเสื้อเกาะอกกับกางเกงยีนส์ขาดๆ เธอกำลังใส่เสื่อผ้ามักเกิ้ล กระโปรงสีฟ้าเข้ากับกระเป๋าถือ รองเท้าส้นเตี้ยๆสีเข้ากัน กับเสื้อแขนยาวสีขาวที่ปกคล้ายๆเสื้อของปีเตอร์แพน แฮรี่ไม่รู้ว่ามันเรียกยังไง แต่โดยภาพรวมๆ ครั้งนี้ท็องซ์ดูเหมือนคนธรรมดา ที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ใช่คนจากรายการสารคดีเกี่ยวกับดนตรีเทคโนยุค 90 สีผมของท็องซ์เป็นสีน้ำตาลเข้มๆ คล้ายกับสีผมของเฮอร์ไมโอนี่ ยกเว้นที่ของท็องซ์ เป็นผมตรง มีหน้าม้า และข้างหลังรวบเป็นหางม้ายาวเลยไหล่ แฮรี่ดีใจที่เห็นว่าเธอใส่สร้อยอาเกตกับต่างหูที่ได้จากอเบอลาร์ดเมื่อวันก่อน “อืม อืม อืม” แฮรี่เริ่ม “หลังจากนี้แล้วจะไปดื่มชากับพระราชินีเหรอฮะ?” “ไม่ใช่ แต่แย่กว่านั้นอีก” เธอตอบ “ฉันต้องไปกินมื้อเที่ยงกับลูปิน” “เคยกินกับเขาแล้วนี่ฮะ” “ใช่แหละ แต่มันไม่เหมือนกัน ครั้งนี้มัน แบบ แบบ เดตน่ะ” เธอตอบด้วบเสียงอันเบาตอนท้ายประโยค “ฉันดูโอเคไหม? เปลี่ยนเสื้อดีไหม? หรือเปลี่ยนตัวฉันตรงไหนไหม? เขาจะชอบกว่าไหมเธอว่า ถ้าฉันไปแบบแฮเรียต? ฉันทำได้นะ รู้ไหม” ท็องซ์ตอบ บิดมือด้วยขณะเดินไปเดินมา “ทองซ์พอเถอะ” แฮรี่บอก แตะท็องซ์ที่ไหล่ “เขารู้สึกดีกับคุณนะ คุณทำให้เขาหัวเราะ ไม่ได้มีหลายคนนักหรอกที่ทำได้” แฮรี่นึกภาพคนดูเศร้าๆ ฉลาด เป็นอาจารย์ จับคู่กับ มือปราบมารซุ่มซ่าม ขี้เล่น แต่แฮรี่คิดว่าพวกเขาดีสำหรับอีกฝ่ายเหมือนหยิน-หยาง “แต่เสื้อผ้า ผมฉัน แน่ใจนะว่าเขาไม่ชอบแฮเรียตมากกว่า....” “ท็องซ์! คุณต่างหากล่ะที่เขาอยากอยู่ด้วย ไม่ใช่กระเทยจากร่างผม” ทองซ์เงียบไปครู่หนึ่ง มองไปรอบๆ แฮรี่สังเกตสีผมของเธอเปลี่ยนจากน้ำตาบ ไปแดง ไปทอง ไปน้ำตาล และความยาวก็ยาวขึ้นหดลงอยู่หลายเที่ยว ท็องซูสูดลมหายใจลึกๆ จัดกระโปรงให้เรียบร้อย แล้วหันมาทางแฮรี่ “ขอบใจ น้องชาย” “ไม่เป็นไรฮะ ประสบการณ์ผมเยอะเรื่องทำตัวเป็นที่ปรึกษาชีวิต” แฮรี่ตอบพร้อมกับกรอกตา “น่า แม้แต่นาฬิกาตาย วันหนึ่งมันยังบอกเวลาถูกตั้งสองครั้ง” ท็องซ์นั่งลง หยิบที่ขัดเล็บออกมาจากกระเป๋า แล้วเริ่มขัดจากมือซ้าย “แล้วนี่ บอกได้ไหมฮะ ว่าทำไมตอนรออเบอลาร์ดครั้งที่แล้ว คุณถึงวิตกนัก?” ท็องซ์เยาะ “เรื่องนั้นน่ะ เราไม่มีรูปเขาที่ภาคี พวกมือปราบมารก็ไม่มีรูปเหมือนกัน เขาเป็นหนึ่งในนักพยากรณ์ชื่อดังที่สุดในยุคนี้ และเราไม่มีรูปเขาซักใบ การติดต่อคุยกันก่อนจะนัดเจอนี่ค่อนข้างไม่ได้ความเท่าไหร่ ไม่ได้ยืนยันว่าใครจะมาเจอกับเธอ จากนั้นเขาก็มา และมาพาเธอไป ” “ชายทะเลเป็นไงบ้างฮะ?’ “ดีเลยแหละ พอฉันปลงว่าต้องใช้เวลาสองชั่วโมงที่นี่” เธอตอบด้วยน้ำเสียงประชด “ที่จริงตรงนั้นมีต้นแมงโก ลาซี่ที่ชายหาดด้วย ฉันกินไปหลายลูกเหมือนกัน แล้วก็นั่งมองพระอาทิตย์ตก ถ้ารีมัสอยู่ด้วยคงจะเยี่ยมไปเลย” เธอถอนหายใจ แฮรี่ลืมคำตอบเมื่อมองเห็นกรอบประตูทองเหลืองตรงหน้า ตามด้วยที่เปิดประตู “คิดว่าปลอดภัย ไหมฮะ อเบอลาร์ดบอกว่าที่เปิดถูกปรับให้ยอมรับผมแล้ว” “ลองดูแฮรี่ ถ้ามีอะไรแปลกๆก็เปิดประตูไว้ ฉันจะเข้าไปด้วย ถ้าไม่มีอะไรฉันก็จะรอที่นี่” แฮรี่จับที่เปิด เกิดความรู้สึกแปลบๆที่มือ ประตูปรากฏขึ้น สะท้อนแสงแดดยามเช้า แฮรี่บิดและดันประตูให้เปิด ด้านโน้นของประตูเป็นสวน คล้ายๆกับสวนของมิสซิสฟิกก์ อเบอลาร์ดกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ เขาถือไม้เท้าโลหะ หมาตัวใหญ่ที่ดูคุ้นๆ หมอบอยู่ที่เท้า “ยินดีต้อนรับแฮรี่ คุณมือปราบมาร วันนี้ขอตัวเขาทั้งวันนะ ประตูจะเปิดอีกครั้งใน 12 ชั่วโมง เขาเดินกลับบ้านเองได้ไหม หรือต้องรอให้มีคนพาไป? ว่าแต่เครื่องประดับดูสวยจริงๆเมื่ออยู่กับเธอ เป็นเกียรติมากที่เธอเลือกมันมาใส่” “ต้องมีซักคนรอเขาที่นี่ค่ะ ขอบคุณนะ ฉันก็รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับค่ะ” ท็องซ์ตอบ แก้มเป็นสีชมพูขึ้น “กินมื้อเที่ยงให้อร่อยนะฮะท็องซ์” แฮรี่พูดขณะที่เขาเดินผ่านเข้าไปในประตู “คิดว่านะ น้องชาย น่าจะยังงั้นล่ะ” ~+~ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 47 15:02:12 จากคุณ : hs3puk - [ 27 ก.ย. 47 14:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อเบอลาร์ดเรียกแฮรี่ และเมื่อเขาเข้าใกล้ อเบอลาร์ดก็ลุกขึ้น ยื่นมือมาเกาะแฮรี่ที่ศอก “ยินดีต้อนรับแฮรี่ สู่บ้านหลังน้อยของฉัน” อเบอลาร์ดพูด และเดินจากเก้าอี้ไปที่ซุ้มใกล้ตัวบ้าน หมาที่หมอบอยู่ลุกขึ้นเมื่ออเบอลาร์ดลุก มันแกว่งหางไปมา และดมๆที่เป้าของแฮรี่แบบไม่มีฟอร์ม แฮรี่เกาหัวมันเป็นการตอบแทน “หวัดดี” แฮรี่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น หมาตัวนี้ทำตัวดีกว่าหมาของป้าเขาทุกตัว “เดี๋ยวฮะ อเบอลาร์ด ผมเคยเป็นหมาตัวนี้! คืนงานศพซิริอัส!” อเบอลาร์ดหัวเราะ “เธอเหมือนหมาตัวนี้ แต่ไม่ได้เป็น การแปลงข้ามเผ่าพันธุ์น่ะยากพอๆกับแปลงข้ามเพศนะ โรซี่กลับไปที่แก ไป” โรซี่วิ่งเข้าบ้าน “หลวงพ่อมาร์ตินบอกเรื่องยืมร่างโรซี่แล้วล่ะ” “คืนนั้นทำให้รู้สึกดีขึ้นมากเลยครับ” “ก็ควรจะเป็นยังงั้นแหละ” “ตอนนี้เราอยู่ไหนฮะ” แฮรี่เปลี่ยนเรื่อง พลางมองที่กำแพงรอบๆสวน “เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกแฮรี่ เอาเป็นว่าที่นี่ใช้เวลาโซนเดียวกับที่ลิตเติ้ล วิงจิ้ง แต่อยู่ทางใต้กว่ามาก อะไรที่ยังไม่รู้ ก็อย่ายอมแพ้แฮรี่ คุณนายพาปริกัช! เขามาแล้ว” ผู้หญิงสูงวัย ใส่ส่าหรีสีพีชเดินออกจากบ้าน มายืนในซุ้มไม้ นางสูงพอๆกับอเบอลาร์ด แต่เคลื่อนไหวได้เร็วกว่ามาก ถ้าให้แฮรี่เดาอายุ เธอผู้นี้ก็น่าจะแก่กว่าแม่ของเฮอร์ไมโอนี่ แต่ไม่เท่าศาสตราจารย์แมคกอนนากัล “ยินดีต้อนรับค่ะท่าน” นางพูดพร้อมโค้งตัวเล็กน้อย มือประสานกัน นางเสียงสูง พูดเสียงขึ้นจมูกเหมือนคนอินเดีย “ขอแนะนำลูกสาวดิฉันค่ะ” พอพูดจบ หญิงสาวสองคนก็ออกจากตัวบ้าน มาที่ซุ้มบ้าง ผู้หญิงทั้งสองคนสูงกว่าแม่ แต่หน้าตาดูคล้ายๆกัน คนที่ดูอายุมากกว่า แต่งตัวเหมือนแม่ แต่เป็นส่าหรีสีเหลืองและปล่อยผมสยาย ขณะคนที่เด็กกว่าใส่กางเกงยีนส์สีดำหลวมๆ กับเสื้อยืดสีเทา ผมสีดำของเธอถูกถักเปียไว้แน่นๆ ผู้หญิงทั้งสองคนสวยมาก คนพี่ดูเหมือนฮีโร่สาวจากหนังสือการ์ตูนของดัดลีย์ ส่วนคนเล็กดูคล้ายตัวละครจากวิดีโอเกมของดัดลีย์ นักโบราณคดีที่พกปืนเป็นกระตั๊ก แฮรี่จับมือกับคนพี่ ที่แนะนำตัวว่าชื่อ รูพังจี ส่วนคนเล็กเพียงแค่พยักหน้าให้แฮรี่ และบอกว่าเธอชื่อจัสมิน ทั้งคู่พูดภาษาอังกฤษ สำเนียงอ๊อกฟอร์ดได้อย่างคล่องแคล่ว “คุณนายพาปริกัชทำงานให้ฉันมาหลายปีแล้ว รวมทั้งสมาชิกในครอบครัวของเธอคนอื่นๆด้วย รูพังจี เพิ่งลาออก และได้จัสมินมาทำแทน” อเบอลาร์ดกระแอมและยืดตัวตรงๆ เขาเตี้ยกว่าแฮรี่ราวๆสามนิ้ว “ฉันพร้อมจะสอนเธอแล้ว แฮรี่ เจมส์ พอตเตอร์ เธอจะสมัครเป็นศิษย์ของฉันในช่วงหน้าร้อนนี้ไหม?” อเบอลาร์ดถามอย่างจริงจัง อเบอลาร์ด คุณนายพาปริกัชและลูกๆยืนนิ่งเงียบ ต่างมองที่แฮรี่ แฮรี่รู้สึกถึงเวทมนตร์ลอยกรุ่นในอากาศ ขนแถวต้นคอด้านหลังของเขาลุกซู่ “ครับ” แฮรี่ตอบ “ผมต้องการเรียนรู้จากคุณ และผมขอสมัครเป็นศิษย์ครับ” แฮรี่รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจว่าจะพูดเป็นทางการขนาดนี้ แต่ขณะที่ได้พูดออกไป แฮรี่ก็รู้สึกว่าความตึงเครียดที่กรุ่นอยู่ในอากาศได้รับการปลดปล่อย “ดีมาก พ่อหนุ่ม” อเบอลาร์ดตอบ คุณนายพาปริกัชและรูพังจีกลับเข้าไปในบ้าน จัสมินย้ายไปบริเวณกว้างๆใต้ร่มไม้ใหญ่ นั่งลงตัวตรงขัดสมาธิ มองที่แฮรี่และอเบอลาร์ด อเบอลาร์ดนั่งลงที่เก้าอี้ รับแสงแดดเหมือนแมวผอมๆนั่งที่ขอบหน้าต่าง “เรามีอะไรต้องทำหลายอย่างแฮรี่ แต่เรามีเวลาไม่เยอะพอ บางครั้งฉันจึงใช้วิธีลัด เหมือนอย่างการให้เธอกินจินจิน แต่เธอจะไม่เป็นอันตรายเมื่ออยู่กับฉัน ว่าแต่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นบ้างไหมหลังจากกลับบ้านเมื่อวานนี้?” “ก็ มีที่ผมปวดหัวมากจนตื่นเลยครับ จากนั้นผมก็ฝันที่สีสันตัดกันแรงมาก แต่ไม่ได้ฝันเป็นเรื่องราวอะไรฮะ แล้วผมก็ฝันเห็นเหตุการณ์ในระยะไกล ที่ไม่เกี่ยวข้องกับโวลเดอร์มอร์เป็นครั้งแรกด้วย” “เล่าเรื่องฝันมาซิ” “จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรฮะ ผมฝันหลายเรื่อง เหมือนอะไรๆที่ทำมาเมื่อวันสองวันก่อน แต่สีแปลกๆฮะ จากนั้นก็เห็นห้องอาหารของบ้านเพื่อนผมครับ ตอนเช้าๆ ผมเห็นพระอาทิตย์ขึ้นผ่านหน้าต่าง ได้ยินเสียงนกร้อง บางทีผมก็ว่าได้ยินเสียงนาฬิกาด้วย มันชัดมากและรายละเอียดก็เยอะ” แฮรี่พูด พร้อมกับนึกถึงภาพห้องอาหารในใจ “รู้ได้ยังไงว่าเป็นการเห็นระยะไกล?” “ผมเขียนจดหมายหาเพื่อนเช้านั้น บอกเธอว่าผมเห็นอะไรบ้าง เธอเขียนตอบมาฮะ ว่าที่ผมเห็นมันเหมือนห้องอาหารบ้านเธอในเช้านั้นไม่มีผิด” “เพื่อนคนนั้นเป็นใคร?” “เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เพื่อนที่โรงเรียน อยู่บ้านเดียวกันครับ เราสนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เหมือนเป็นพี่น้องกัน แต่ก็แปลกๆ เพราะว่าเธอชอบเพื่อนสนิทอีกคนของผม ซึ่งนอนห้องเดียวกับผมด้วย ใครๆก็ดูออกว่าพวกเขารู้สึกกันมากกว่าเป็นเพื่อนธรรมดาๆ แต่ทั้งคู่ไม่เคยยอมรับกับอีกฝ่าย อย่างน้อยก็เท่าที่ผมรู้นะครับ” แฮรี่พูดพร้อมรอยยิ้ม “คงจะยากเอาการที่เพื่อนสนิทของเราเกิดมีความรู้สึกแบบนั้นต่อกัน” อเบอลาร์ดเลิกคิ้ว “ก็ตอนพวกเขาทะเลาะกันน่ะครับ ผมแทบบ้าให้ได้” “เธอมองเห็นอะไรในห้องนั้นบ้างที่เฮอร์ไมโอนี่ยืนยันว่าถูก?” “รายละเอียดเล็กๆน้อยๆฮะ ดอกไม้แห้ง ที่วางอยู่บนเตาผิงใกล้ๆโถทองเหลืองที่ใส่ผงฟลู ถาดพายที่เหลือพายอยู่หนึ่งชิ้นวางอยู่บนโต๊ะอาหาร อะไรประมาณนี้ล่ะครับ” แฮรี่อธิบาย พลางสงสัยว่าบทสนทนากำลังจะไปทางไหน “เฮอร์ไมโอนี่ยืนยันรายละเอียดพวกนี้?” “เธอกินพายชิ้นนั้นเป็นอาหารเช้าฮะ” “ดีมาก ฉันชอบกินพายเป็นอาหารเช้าเหมือนกัน” อเบอลาร์ดลุกขึ้นแล้วเดินไปทางจัสมิน แฮรี่ไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรกับเธอ จัสมินเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขาสังเกตเห็นว่าส่วนนั้นของเธอส่ายไปมาขณะเดิน ‘ให้ตายเถอะเมอร์ลิน’ แฮรี่คิดกับตัวเอง ‘ทำไมไม่เป็นคนหน้าอกแบนๆแล้วก็ขี้เหร่นะ’ จัสมินกลับมา พร้อมกับหินทรงกระบอกสองอัน และกล่องไม้เล็กๆ “ให้ช่วยไหม?” แฮรี่ถาม จัสมินหันมา และทำสีหน้าแปลกใจ “ฉันว่าไม่ดีกว่า แต่ก็ ขอบใจนะ” เธอตอบ และยิ้มสดใส แฮรี่ไม่สนใจคำตอบของจัสมิน เขาไปช่วยตั้งหินที่ล้มอยู่เมื่อจัสมินวางลง หินแข็ง เย็น และหนัก หนักมาก “เธอยกพวกนี้เองได้ยังไง?” แฮรี่ถามด้วยความทึ่ง “ฉันไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนที่เห็นหรอกนะ” เธอตอบ พลางยกหินขึ้นสูงก่อนจัดวางให้ตรง เธอเปิดกล่องไม้แล้วหยิบไม้ออกมาสองแท่ง มันดูเหมือนดินสออ้วนๆที่ไม่ได้เหลา หรือไม้กายสิทธิ์ที่รูปแบบไม่เหมือนใคร “เอานี่ใส่ไว้ในรูนั่น” เธอพูดพลางชี้ไปที่รูด้านบนของท่อนหิน แฮรี่ทำตาม และรู้สึกว่าไม้เสียบลงสลักดังคลิ้กเมื่อเสียบลงลึกพอประมาณ อเบอลาร์ดยืนขึ้น บิดตัวแล้วหันมาทางแฮรี่ “นี่คือบทเรียนแรก เราจะยังไม่เรียนอ๊อคคลูเมนซี่ การเห็นระยะไกล หรือการเห็นอนาคตในวันนี้ เพราะเราต้องเติมช่องว่างบางอย่างให้เธอก่อน ลองจินตนาการว่า หินพวกนั้นเป็นศัตรู และมันกำลังชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เธอ แรกสุดเลยเธอจะตอบโต้อย่างไร?” “ง่ายฮะ เอ๊กซ์เปลิอามัส” แฮรี่ตอบพลางนึกถึงบทเรียนแรกที่ DA “ลองเลยแฮรี่” แฮรี่ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่หินสองก้อนนั้นแล้วเรียกคาถา หินสั่นเล็กน้อย แต่ไม่กายสิทธิ์ยังอยู่นิ่ง “ทำไมเป็นยังงี้ล่ะฮะ?” “ปัญหาก็คือ คาถาปลดอาวุธจะใช้กันในโรงเรียน ไม่ใช่ในโลกจริงๆ ไม่อาจใช้ปลดอาวุธพ่อมดที่จับไม้กายสิทธิ์แบบล้อคแน่นได้ หรือไม้กายสิทธิ์ที่ปรับแต่งอย่างถูกต้องก็จะไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับคาถานี้เหมือนกัน” “ปรับแต่งอย่างถูกต้องเป็นไงฮะ?” “จัสมินเอาไม้ของเธอให้แฮรี่ดูซิ” จัสมินเดินมาที่แฮรี่ ยื่นแขนมาข้างหน้าเล็กน้อย ขยับแขนอย่างรวดเร็ว และเมื่อหงายมือขึ้น แฮรี่ก็เห็นว่าเธอกำลังถือไม้กายสิทธิ์ที่สั้นๆอ้วนๆยาวประมาณสี่ถึงห้านิ้ว ด้ามของไม้กายสิทธิ์ติดอยู่กับสายหนังที่รัดข้อมือเธออยู่ ยิ้มสวยๆของเธอหายไป เหลือไว้แค่สีหน้าว่างเปล่า “ผมไม่เคยเห็นไม้กายสิทธิ์แบบนี้มาก่อน” “ภาวนาว่าอย่าให้เห็นเวลาใครใช้มันด้วยแฮรี่ นี่เป็นไม้กายสิทธิ์สำหรับสงคราม ไม่ได้เหมาะสำหรับคาถาน่ารักอย่างการแปลงร่าง แต่ไม่มีอะไรจะเหมาะเท่านี้อีกสำหรับคาถาที่ใช้ในการต่อสู้” อเบอลาร์อธิบาย “เอาล่ะ ขอบใจจัสมิน” จัสมินกลับไปที่เดิม นั่งขัดสมาธิอีกครั้ง พร้อมกับรอยจิ้มจางๆ แฮรี่รู้สึกเย็นวาบไปตามกระดูกสันหลังเมื่อนึกถึงที่ลอเรลพูดถึงแม่มดสงคราม ‘สวยเยี่ยงเทพ เร็วเหมือนฟ้าผ่าและอันตรายกว่าสองเท่า’ แฮรี่คิดว่างานที่จัสมินทำให้กับอเบอลาร์ดคงจะไม่ใช่เก็บกวาดบ้านหรือทำสวนเป็นแน่ “แล้วควรจะทำยังไงฮะ อเบอลาร์ด?” “ถ้ามีไม้กายสิทธิ์ก็ใช้แฟรคตัส คาถาใช้ตัด” “มันทำอะไรฮะ?” “จัสมิน?” โดยไม่ต้องลุกขึ้น จัสมินสะบัดไม้กายสิทธิ์พร้อมกับพึมพำเบาๆ ท่อนหินที่อยู่ใกล้ๆแฮรี่สั่นเล็กน้อยพร้อมกับควันลอยกรุ่น เมื่อควันจางไป แฮรี่ก็มองเห็นแท่งไม้แตกเป็นเสี่ยงๆ จัสมินลุกขึ้น เดินผ่านแฮรี่แล้วเอาไม้แท่งใหม่ใส่ในท่อนหินแทน ก่อนเดินกลับไปนั่งท่าเดิม “ตั้งสติไว้ที่บทเรียนแฮรี่ ไม่ใช่ก้นของเธอ” แฮรี่ยังไม่ได้ประมวลคำพูดของอเบอลาร์ด “แล้วถ้าไม่มีไม้กายสิทธิ์ล่ะฮะ?” “ถามดีแฮรี่ เมื่อไม่มีไม้กายสิทธิ์ก็ยังพอมีความหวัง เธอต้องใช้คาถาโดยการผิวปาก” อเบอลาร์ดห่อปาก ผิวปากแรงๆ และแท่งไม้แตก อเบอลาร์ดผิวปากอีกครั้ง ดังกว่าเดิม คราวนี้ท่อนหินแหลกละเอียด “อเบอลาร์ด!” จัสมินร้อง “ฉันไม่เหลือหินพวกนั้นอีกแล้วนะ อย่าโชว์ออฟได้ไหม!” “โทษทีคุณผู้หญิง” เขาตอบ แล้วผิวปากสั้นๆ เศษของหินกลับมารวมกันอีกครั้ง ยกเว้นเศษไม้ “จัสมิน ช่วยสอนแฟรคตัสให้พ่อหนุ่มคนนี้ จนกว่าเขาจะทำได้ จากนั้นลองดูว่าเธอจะทำให้เขาผิวปากรวมพลังงานได้ไหมก่อนมื้อเที่ยง ฉันมีแขก ถ้าต้องการฉันก็เรียกได้นะ” ‘เยี่ยมจริงๆ อเบอลาร์ดทิ้งเราให้เรียนกันกับแม่มดสงคราม วันนี้จะเจออะไรบ้างนะ?’ แฮรี่คิด โชคดีที่จัสมินเป็นครูที่ดี เธอดูคล้ายๆเฮอร์ไมโอนี่เวลาเข้าสู่โหมดการสอน ซึ่งพอทนได้ ท่าเดินของจัสมินก็ต่างไปเมื่ออยู่ในโหมดสอน คือสะโพกไม่ส่ายไปมา พวกเขาใช้เวลาครู่หนึ่งฝึกแฟรคตัส “ดูที่เป้าหมาย คิดว่าจะทำให้มันแตกเป็นสองส่วน เอาล่ะ เริ่มเลย” จากนั้นพวกเขาก็เข้าสู่การผิวปาก ซึ่งแฮรี่ทำไม่สำเร็จ จนกระทั่งจัสมินเดินมาข้างหลัง วางมือซ้ายไว้ที่ท้องของแฮรี่ และใช้นิ้วนางกดที่สะดือ มือขวากำหมัด วางเหนือมือซ้ายเล็กน้อย แฮรี่รู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายเล็กๆของเธอ พร้อมกับลมหายใจร้อนๆที่รดบริเวณไหล่ (รวมทั้งอะไรอื่นๆที่กดด้านหลังของแฮรี่) เหล่านี้ทำให้แฮรี่เขวไม่น้อย เมื่อแฮรี่พยายามเรียกคาถา จัสมินขยับมือซ้ายขึ้นมาทับกำปั้นมือขวาแล้วกดเบาๆ เสียงผิวปากดังขึ้น ก่อนที่แฮรี่จะอ้าปากด้วยความแปลกใจ ส่วนแท่งไม้เป้าหมาย ก็หายไปพร้อมกับกลุ่มควัน และต้นไม้ด้านหลังเป้าหมายล้มไม่เป็นท่า “ค่อยยังชั่ว แฮรี่ เธอคิดว่าจะทำเองได้ โดยไม่ต้องให้ฉันกดไล่ชี่ออกมาได้ไหม?” จัสมินถาม “ลองดู” แฮรี่ตอบ ภาวนาให้ใกล้เวลาอาหารเที่ยง แฮรี่ยืนขึ้น หันไปที่เป้าหมายที่เหลืออยู่ ค่อนข้างแปลกๆที่ต้องฝึกการใช้คาถาเมื่อไม่มีไม้กายสิทธิ์ ซึ่งใช้ช่วยรวมศูนย์พลังงาน โดยการชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เป้าหมาย แล้วท่องคาถา แฮรี่ตั้งเป้าไว้ที่แท่งไม้ คิดถึงภาพที่มันแตกกระจุย แล้วผิวปากโดยเริ่มจากกระบังลม เขารู้สึกถึงอะไรอุ่นๆผ่านลำตัว ได้ยินเสียงของแตกและเห็นกลุ่มควัน เมื่อควันจางไป ทั้งแท่งไม้ทั้งท่อนหินก็แตกละเอียด “พระศิวะ! เธอกับเขาก็แย่พอกัน แฮรี่!” จัสมินร้อง แฮรี่ไม่รู้ว่าเขากำลังเจอปัญหาหรือเปล่า คุณนายพาปริกัชปรากฏตัวขึ้นช่วยไว้ได้ “มื้อเที่ยงพร้อมแล้ว” นางพูด แล้วกลับเข้าบ้าน “ฉันจะจัดการเธอหลังจากมื้อเที่ยง” จัสมินพูด สะบัดหางเปียไปข้างหลัง แล้วกลับตัวเดินเข้าบ้านนำหน้าแฮรี่ เธอไม่อยู่ในโหมดสอนอีกแล้ว ‘อย่ามองแฮรี่ ถ้าเธอจับได้ นายเจ็บตัวแน่’ แฮรี่บอกตัวเอง ขณะเช็ดเหงื่อออกจากคิ้ว ‘เที่ยงนี้จะมีอะไรกินนะ?’ เขาคิด แล้วต้องยิ้ม เมื่อรู้สึกว่า พูดแบบนี้แล้วเหมือนรอน แฮรี่หันไปทางท่อนหินที่แตกละเอียด สะบัดไม้กายสิทธิ์ “รีแพโร” แล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ~+~ จากคุณ : hs3puk - [ 27 ก.ย. 47 14:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อเบอลาร์ดนำกล่าวขอบคุณพระเจ้าก่อนมื้อเที่ยง “ลงมือได้’ “เอ่อ อเบอลาร์ด นี่อะไรฮะ?” “มื้อเที่ยงไงพ่อหนุ่ม จานที่มีถั่วงอกด้วยเป็นอาหารเส้นของไทย เรียกว่าผัดไทย จานที่สีแดงกับเขียว คือผักที่นิยมกินกันแถบนี้ มะเขือเทศกับผักโขม ตกแต่งด้วยถั่วลิสง ส่วนชามสีเขียวนั่นป็นแอปเปิ้ลซอส และของหวานวันนี้คือพุดดิ้งข้าว กินหรือไม่ มันก็คือมื้อเที่ยงวันนี้” แฮรี่สรุปว่าเขาคงจะชอบการกินอาหารที่บ้านอเบอลาร์ด ถึงแม้อาหารจะดูไม่เหมือนที่เขาเคยกินมาก่อน แต่มันก็อร่อย อิ่มท้อง และช่วยให้หายเหน็ดเหนื่อย จัสมินกับคุณนายพาปริกัชนั่งกินที่โต๊ะกับแฮรี่และอเบอลาร์ด เขาสังเกตด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าจัสมินกินเยอะกว่ารอนเสียอีก ส่วนที่ว่าเธอเอาไปเก็บไว้ที่ไหนนั้นเป็นอีกเรื่อง เมื่อนึกถึงความร้อนที่แผ่จากร่างของเธอมาที่เขา ตอนที่เธอยืนข้างหลัง แฮรี่ก็สรุปว่า สงสัยจัสมินจะมีระบบเผาผลาญอาหารอย่างดีเยี่ยม “จัสมิน พ่อหนุ่มคนนี้เป็นไงบ้าง?” “ไม่เลวค่ะ ใช้แฟรคตัสได้เหมือนกับเคยใช้มาเป็นปี แต่ผิวปากไม่ได้เลย จนฉันช่วยกดท้องดึงชี่ออกมา” “เธอคงสนุกล่ะสิ” อเบอลาร์ดพูดพร้อมกับขยิบตาให้จัสมิน “ได้โปรด ฉันว่าสาวๆที่โรงเรียนเขาคงเสียใจที่ต้องอยู่ห่างจากเขา แต่ฉันชอบให้หนุ่มของฉันแก่กว่าค่ะ และฉันก็ไม่จีบใครระหว่างทำงาน” เธอตอบ หูเปลี่ยนเป็นสีชมพู “สงสัยที่โรงเรียนของเขาจะไม่สอนการใช้คาถาโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์” จัสมินพูด พลางยื่นมือมาตักพุดดิ้งถ้วยที่สาม “เอ่อ ไม่ฮะ ผมเคยถูกสอนว่า เอ่อ หลังจากเป็นหนุ่มแล้ว ผมก็ใช้คาถาแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว” “เขาสอนผิด พ่อหนุ่ม ที่โรงเรียนของจัสมิน เขาสอนกันปีสุดท้าย ทั้งปีเรียนอยู่แต่เรื่องนี้ แม้ว่านักเรียนจะ เอ่อ เบ่งบานกันแล้ว” อเบอลาร์ดพูด พลางมองที่แก้วน้ำเหมือนเห็นอะไรบางอย่างน่าสนใจ “เธอเรียนที่ไหน” แฮรี่ถาม “สถาบันพระศิวะ เรียนหลักสูตร ‘หนทางแห่งพระศิวะ’” “คืออะไร?” “คือที่ แม่มดสงครามเรียกตัวเอง” อเบอลาร์ดอธิบาย “งั้นเธอก็เป็นแม่มดสงคราม” “ไม่ใช่ ฉันทำงานเพื่อหนทางแห่งศิวะ” เธอพยักหน้าไปทางคุณนายพาปริกัช “แม่เป็นสมาชิกตั้งแต่ก่อนฉันเกิด ฉันทำงานอีกหนึ่งปีถึงจะได้เป็นสมาชิกบ้าง” “แล้วทำไมต้องเรียกชื่อซะหรู?” แฮรี่ถาม พลางภาวนาไม่ให้จัสมินใช้ช้อนฉีกเขาเป็นชิ้นๆ “เพราะคำว่าแม่มดสงครามน่ะ ชื่อเสียงไม่ดีในประเทศแถบตะวันตก เขาว่า พวกเราทั้งหมดจะต้องสวย อันตราย และสำส่อน เหมือนผู้หญิงจากหนังเรื่องเจมส์ บอนด์” “เธอสวย” แฮรี่เสนอ “ใช่ และอันตรายด้วย แต่ฉันไม่สำส่อน ที่จริงแล้ว,” เธอพูดพลางลุกขึ้นยืน “ฉันยังบริสุทธิ์ด้วย” เมื่อจัสมินออกไป คุณนายพาปริกัชก็เริ่มเก็บกวาดโต๊ะ แฮรี่หันมาทางอเบอลาร์ด “ข้อมูลนั่นมันมากเกินกว่าที่ผมอยากรู้เกี่ยวกับเธอนะฮะ” “ฉันว่า เธอพูดแบบนั้นให้แม่ได้ยินมากกว่า ไม่ใช่บอกเธอหรอก ก่อนจะมาทำงานที่นี่ เธอคบหากับผู้ชายที่พ่อแม่ไม่ชอบ พวกเขามีอะไรๆเล็กๆน้อยกันอยู่ในครอบครัว ซึ่งฉันพยายามไม่เข้าไปยุ่งด้วย” “ผมว่าดีแล้วฮะ’ “ฉันก็ว่างั้นล่ะ” อเบอลาร์ดพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ ~+~ อเบอร์ลาร์ดใช้เวลาทั้งบ่ายแสดงการใช้เวทมนตร์แบบไม่มีไม้กายสิทธิ์ ความข้องใจของแฮรี่ ว่าที่เขาถูกสอนอยู่นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับอ๊อคคลูเมนซี่ซักเท่าไหร่หายไป เมื่ออีกส่วนหนึ่งของเขามองเห็นว่า จะใช้ประโยชน์จากสิ่งที่อเบอลาร์ดบอกได้อย่างไร "เวทมนตร์อยู่ในตัวของพ่อมด ไม่ใช่ในไม้กายสิทธิ์พ่อหนุ่ม" อเบอลาร์ดเตือน "อย่าลืมข้อนี้ล่ะ" จากนั้นเขาก็อธิบายระบบเซ็นเซอร์เมื่อเกิดการใช้เวทมนตร์อย่างไม่ถูกต้อง ของแผนกควบคุมการใช้เวทมนตร์ เมื่อมีการใช้เวทมนตร์ในรัศมีเล็กๆรอบที่อยู่ของบ้าน ที่มีพ่อมดแม่มดที่เกิดจากมักเกิ้ลและยังเป็นเด็กอยู่นั้น ให้ถือว่าพ่อมดแม่มดเด็กคนนั้นใช้เวทมนตร์ ส่วนนอกรัศมีดังกล่าว เมื่อมีการใช้เวทมนตร์ที่แรงพอ กระทรวงจะเช็คจากร่องรอยไม้กายสิทธิ์ ว่าเป็นของพ่อมดแม่มดเด็กคนไหน เมื่อแฮรี่ทำตาใสตอนได้ยินคำว่าร่องรอยไม้กายสิทธิ์ อเบอลาร์ดก็อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับการจดจำร่องรอย และการที่มันถูกตรวจสอบได้ รวมทั้งถูกปลอมแปลงได้ด้วยในบางครั้ง "อย่างงี้ ถ้าผมใช้คาถาแบบไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์ ผมก็ทำได้ทุกอย่างสิฮะ ตราบเท่าที่ผมอยู่นอกรัศมีของบ้านเลขที่สี่?" แฮรี่ถาม พลางเริ่มวางแผนว่าเขาจะทำอย่างไรกับอิสระภาพใหม่นี้ "อย่าคิดไกลขนาดนั้น แต่เธอก็ทำได้แหละ โดยไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับจดหมายตักเตือนจากทางกระทรวง" อเบอลาร์ดตอบ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า "อะไรเล็กๆน้อยๆ อย่างทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า หรืออะไรแบบนี้ ก็จะไม่แรงพอส่งสัญญาณเตือนระบบเซ็นเซอร์ เวลานอนน่ะ ระดับความแรงของเวทมนตร์ยังแผ่ออกมาจากตัวแรงกว่าตอนใช้คาถาพวกนี้อีก แต่อย่างการแปลงร่าง ซึ่งปล่อยพลังงานมาก ระบบก็จะจับได้ เพราะงั้น ต้องระงับอารมณ์ ไม่ไปแปลงร่างญาติให้เป็นหมูล่ะ แม้ว่าเขาจะสมควรเป็นจริงๆ" อเบอลาร์ดกล่าวหน้าตาย "ว้าว แจ๋วไปเลยฮะ ทำไมไม่เห็นมีใครบอกผมมาก่อนนะ?" อเบอลาร์ดทำท่ายักไหล่ "เพื่อนๆที่เป็นลูกพ่อมด รู้เรื่องนี้ตั้งแต่เกิด และเหมาว่าใครๆก็รู้แล้ว ส่วนเพื่อนที่เป็นลูกมักเกิ้ลก็จะไม่รู้เหมือนเธอ กลับมาที่บทเรียนแฮรี่ มีข้อยกเว้นเล็กน้อยนะ อะไรที่ทำได้โดยใช้ไม้กายสิทธิ์ ก็จะทำได้โดยไม่ใช้ไม้ ปัญหาคือพ่อมดแม่มดที่เคยใช้ไม้กายสิทธิ์อย่างเต็มประสิทธิภาพ มักจะลืมไปว่าจะบีบรวบรวมพลังงานได้อย่างไร โดยไม่ต้องใช้ไม้อีก" "งั้นแสดงว่า ถ้าไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์ก็จะเหนื่อยมากกว่าสิฮะ?" "แรกๆเท่านั้น แรกๆ เมื่อไหร่พัฒนาทักษะมากขึ้น ประสิทธิภาพก็จะเท่าหรือมากกว่าใช้ไม้กายสิทธิ์" "แต่มันก็มีข้อยกเว้น" "ทุกอย่างมีข้อยกเว้นทั้งนั้น พ่อหนุ่ม" "คำสาปที่ให้อภัยไม่ได้?" อเบอลาร์ดพยักหน้า "แทบทำไม่ได้เลย ถ้าไม่มีไม้ คาถาพวกนี้ใช้พลังงานมากเกินไป แต่คาถาต่อต้านพวกมันไม่ต้องใช้ไม้ก็ได้" "ศาสตราจารย์มู้ดดี้บอกว่าไม่มีคาถาต้านอวาดา เคดาฟร่าได้" "ถูกบางส่วน เมื่อสาปไปแล้วไม่มีทางแก้ได้ แต่ขณะกำลังยิงออกไป เรายังพอแก้ได้ ไม่ใช่ต้าน แต่ซึมซับไว้" "สอนผมได้ไหมฮะ?" แฮรี่ถามอย่างตื่นเต้น "ไม่ใช่วันนี้ แต่เราจะเรียนคาถาอันก่อนหน้าการต่อต้านที่ว่าก่อน มันมีประโยชน์มากเหมือนกัน หลับตาพ่อหนุ่ม นึกถึงศูนย์กลางในท้อง ที่ที่เวทมนตร์อยู่ ที่ที่รู้สึกวูบเวลาผิวปาก มองดูลูกไฟแห่งเวทมนตร์เผาไหม้อยู่ตรงนั้น ทีนี้ดึงลูกไฟนั้นขึ้นมาที่อก มาที่แขน ไล่มาจนถึงมือ ถือไว้ยังงั้นก่อน เอาล่ะลืมตาได้พ่อหนุ่ม" ชั่วครู่ที่แฮรี่มองเห็นลูกไฟแสงจ้าขนาดเท่าก้อนหินในฝ่ามือ พอแฮรี่เสียสมาธิ เขารู้สึกว่าลูกไฟเลื่อนกลับเข้าไปในฝ่ามือ แขน อก แฮรี่รู้สึกถึงความร้อน เหมือนเขากำลังอยู่ในเตาอบ "ว้าว นี่ร้อนนะฮะ" "แค่นี้น่ะไฟเล็กน้อย เธอเป็นพ่อมดที่มีพลังแฮรี่ อย่าเชื่อถ้าคนอื่นบอกต่างจากนี้ นั่นเป็นเวทมนตร์ร้อน ต้องระวังเวลาจะทำให้ใครดู มันอาจทำให้เจ็บตัวได้ถ้าควบคุมไม่ดีพอ" "เจ็บแแบไหนฮะ?" "ไหม้เป็นจุล ลุกไหม้ด้วยตัวเอง" "แล้วเมื่อกี๊ไม่กลัวว่าผมจะทำตัวเองไหม้เหรอฮะ?" "ไม่เลย" "ทำไมล่ะฮะ?" "หนึ่ง ฉันรู้ว่าเธอควบคุมพลังเวทย์ได้บ้าง ถ้าสามารถผิวปากเรียกคาถาแตกหักได้หลังจากเรียนแค่ช่วงเช้าแบบนี้ สอง ฉันรู้จักคาถาดับร้อนเป็นอย่างดีตั้งแต่ฉันยังเป็นหนุ่มนู่น" ~+~ คุณนายพาปริกัชนำเครื่องดื่มมาให้ตอนสี่โมงเย็น และหลังจากดื่มจนหมด อเบอลาร์ดก็เลิกสอน และเดินไปที่ครัว แฮรี่ตามเข้าไป ด้วยความช่วยเหลือจากแฮรี่ พวกเขาช่วยกันทำมื้อเย็นอย่างง่ายๆ และกินมื้อนั้นร่วมกับจัสมิน คุณนายพาปริกัสกลับไปหลังจากทำเครื่องดื่มให้ หลังจากมื้อเย็นพวกเขาเดินเล่นในสวนที่ดูเหมือนป่ารอบๆบ้านของอเบอลาร์ด โดยมีจัสมินเดินตามห่างๆ ขณะเดินเล่น อเบอลาร์ดให้แฮรี่ดูแมงมุม และเปรียบเทียบใยของมันกับใยในโซนปลอดภัย อเบอลาร์ดแสดงการสร้างเขตใยให้ดูด้วย พวกเขามองดูค้างคาวบินผ่านบริเวณที่แสงน้อยๆ และเปรียบความสามารถในการใช้เสียงสะท้อนของค้างคาว กับการสร้างกับดัก ร่วมกับคาถาอย่างหนึ่งอย่างใดเมื่อกับดักถูกกระตุ้น ทุกขณะคือการสอนสำหรับอเบอลาร์ด แฮรี่รู้สึกเหมือนตัวเขาเป็นฟองน้ำแห้งๆขนาดใหญ่ ที่ถูกโยนลงไปในทะเล เขาได้ความรู้มากมาย สมองเต็มเปี่ยม จนไม่อาจรับอะไรได้อีกแล้วในวันนี้ พวกเขาเดินกลับมาที่หลังบ้านของอเบอลาร์ด "วันนี้พอแค่นี้พ่อหนุ่ม ได้เวลาส่งเธอกลับลิตเติ้ลวิงจิ้งแล้ว" "แต่อเบอลาร์ดฮะ เรายังไม่ได้คุยเรื่องแม่เลย" แฮรี่ท้วง "เตือนฉันอีกทีวันศุกร์นะ ที่เก่า เวลาเดิมแฮรี่" อเบอลาร์ดเรียกประตู และเมื่อแฮรี่สัมผัสที่เปิด ประตูสีน้ำตาลออกทองก็ปรากฎขึ้น แฮรี่เปิดประตู และเห็นท็องซ์ยืนอยู่ในสวนของมิสซิสฟิกก์ เขาคิดถึงเมื่อเช้านี้ ตอนที่เจอเธอครั้งสุดท้าย ตอนนี้เพิ่งจะค่ำ แต่เขารู้สึกเหมือนจากไปนานมาก "ราตรีสวัสดิ์ฮะ อเบอลาร์ด" "ราตรีสวัสดิ์แฮรี่" แฮรี่ปิดประตู และเมื่อปล่อยมือประตูก็หายไป "มื้อเที่ยงเป็นไงบ้างฮะท็องซ์" "ยอดเยี่ยมแฮรี่ ยอดมาก" แฮรี่ฉีกยิ้ม "พาผมกลับบ้านที พี่สาว ผมเหนื่อยมาก" "ต้องป้อนข้าวไหมนี่?'" "คงไม่ต้องหรอกฮะ พาผมกลับให้ถึงบ้านก็พอ ตอนนี้ผมพร้อมจะหลับแล้ว" "ได้เลย" ท็องซ์ตอบ และด้วยกระพริบตาและสะบัดไม้ครั้งเดียว เธอก็กลายเป็นมิสซิสฟิกก์อีกครั้ง พร้อมจับแฮรี่ที่แขน พวกเขาเดินไปยังบ้านเลขที่สี่ ท็องซ์เดินไปส่งแฮรี่ถึงประตูหลังบ้าน รอจนกว่าได้ยินเสียงล้อคประตูจากข้างใน เธอจึงหายไปกับความมืด แฮรี่เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ไม่ใส่ใจหน้าบึ้งตึงของป้าเพ็ตทูเนีย เขาเดินเข้าห้องโดยไม่เปิดไฟ ล้มตัวลงบนเตียง ไม่สนใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือไม่ได้สังเกตว่ากล่องผ่านทั้งสี่สว่างอยู่ ด้วยพลังเพียงเล็กน้อย ประตูห้องแฮรี่ก็ปิดลงเอง แฮรี่เป็นนักเรียนอีก และเวลาแห่งการเรียนรู้ของเขาได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง +++++++++++ Copyright ? 2003 J Cornell – all rights reserved. kokopelli20878@yahoo.com จากคุณ : hs3puk - [ 27 ก.ย. 47 14:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อุ๊ย พี่ปุ๊ก เค้ากินผัดไทยกันจริงๆเหรอคะ โย่วๆ รู้สึกภูมิใจขึ้นมาซะงั้นเลยง่ะ เพิ่งอ่านฟิคจินนี่จบไป มาอ่านฟิคนี้ต่อ เปลี่ยนอารมณ์อย่างแรงเลยค่ะ :) จากคุณ : ยุ่งเหยิง - [ 27 ก.ย. 47 16:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กี๊ซซซซซซซซซ ครูสอนทุกคนเท่มั่กๆ ค่ะ >.< แฮร์รี่ออกจะพยศเล็กๆ นะคะ ท็องส์ก็วี้ดว้ายมากค่ะ 555+ (ตกลงลูปินชอบแฮเรียตหรือท็องส์เนี่ย อุอุ) ส่วนพี่ปุ๊ก ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพค่าาาา จากคุณ : m potter - [ 27 ก.ย. 47 22:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาลงชื่อก่อน ว่างๆกว่านี้จะตามมาอ่านจ้า... จากคุณ : grinny2545 - [ 27 ก.ย. 47 23:30:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แม้แต่นาฬิกาตาย วันหนึ่งมันยังบอกเวลาถูกตั้งสองครั้ง...ชอบ ให้ตายเถอะเมอร์ลิน’ แฮรี่คิดกับตัวเอง ‘ทำไมไม่เป็นคนหน้าอกแบนๆแล้วก็ขี้เหร่นะ’...ชอบ ชอบ “ตั้งสติไว้ที่บทเรียนแฮรี่ ไม่ใช่ก้นของเธอ”...ชอบ ชอบ ชอบ แฮร์รี่เป็นหนุ่มแร้วววว ^ O ^ ปล. เดินทางปลอดภัยคับท่าน : ) จากคุณ : Griffin - [ 28 ก.ย. 47 02:00:14 A:210.246.69.223 X: TicketID:058613 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ที่นี่ใช้เวลาโซนเดียวกับที่ลิตเติ้ล วิงจิ้ง <<<<< โซนเวลาเดียวกันน่าจะอยู่ในยุโรปตะวันตกหรืออาฟริกาตะวันตกนะ แต่การบรรยายบรรยากาศของตาคนแต่ง ทั้งการแต่งตัว โรงเรียนและอาหารการกินเหมือนอยู่ในอินเดียเลยอ่ะ จากคุณ : Domingo - [ 28 ก.ย. 47 02:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หา มีผัดไทยด้วย โอ้ เหอๆๆๆ อยากบอกว่า หยั่งกะหนังจีนแน่ะ!!~ จากคุณ : Firodendon - [ 28 ก.ย. 47 06:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรายังไม่ได้ปล่อยนะ ยังหาไม้กายสิทธ์ไม่เจอเลย สงสัยว่างๆ ต้องไปเรียนกับจัสมิน บ้างแล้ว อิอิ จากคุณ : แมวน้ำขี้เซา - [ 28 ก.ย. 47 23:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหอะๆๆ ท่าทางน่าหนุก แต่ขอแปะไว้ก่อนนะค๊า กำลังสอบอยู่อ่า TT^TT จากคุณ : Azure - [ 30 ก.ย. 47 16:33:13 A:unknown X:203.156.49.179 TicketID:069783 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านเรื่องนี้จนได้ค่ะพี่ปุ๊ก แต่อ่านไปไม่กี่ตอนเองอ่ะ สนุกมาก ๆ เลยค่ะพี่ จะพยายามอ่านให้ทันที่พี่แปลนะค่ะ จากคุณ : วิลโลว์จอมหวด - [ 6 ต.ค. 47 17:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โอ้วววว บทใหม่ยังไม่เสร็จเลย งานยุ่งหลาย ว่าแต่ เขากินผัดไทยจริงๆคับ the disk with bean sprouts is Thai noodle known as Pad thai. ประมาณนี้ล่ะค่ะ อ่านแล้ว แอบภูมิใจเหมือนกัน มิสเตอร์จอห์นดูท่าจะชอบเอเซียๆ สาวอินเดีย ชี่ อาหารไทย อุอุอุ โปรดจับตาดูจัสมินไว้ครับท่าน เอิ๊กๆๆๆ จากคุณ : hs3puk - [ 12 ต.ค. 47 08:55:47 ]