CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    FIC....ตอนที่ 15เรื่อง..จินนี่ วีสลีย์..ตอน ต้นเลือดพิษ{แตกประเด็นจาก A3034716}

    เรียนคุณDomingo

    นิตยสาร เดอะควิบเบอลอร์ ขอแสดงความเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่จะแจ้งให้คุณทราบว่ามีความผิดพลาด ทางฝ่ายบุคลากร  บริษัทไม่สามารถที่จะรับคุณทำงานในตำแหน่งพนักงานพิสูจน์อักษร ได้
         แต่เนื่องจากทางเรายังขาดพนักงานดูแลนกฮูก โดยให้เงินตามค่าแรงขั้นต่ำ 175 แกลเลี่ยนต่อ ปี
           ถ้าคุณยังสนใจที่จะร่วมงานในบริษัทของเรา
    ขอเชิญคุณติดต่อเข้ารายงานตัวอีกครั้ง ที่สำนักพิมพ์ของเราได้ในวันพรุ่งนี้
            ผู้จัดการฝ่ายบุคลากร เดอะควิบเบอลอร์

    ............................................................



    ตอนที่ 15   ต้นเลือดพิษ


    “จินนี่ จินนี่” เสียงเรียกฉันเบาๆหลายครั้งก่อนที่จะมีศอกกระทุ้งตามมา ฉันจึงรู้สึกตัว ฉันหันมองลูน่าเหม่อลอย เธอมุ้ยหน้าให้ฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นพบกับ สายตาคมเหมือนเหยี่ยว จมูกโตงุ้ม ผมดำเหลือบไม่เป็นทรงปรกหน้าเมื่อก้มมองดูฉัน


    “มีสวีสลีย์!” เสียงทุ้มดังกังวานของศาสตราจารย์เสนป เรียกชื่อของฉันดังด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง มันทำให้ฉันพอรู้สึกตัวบ้าง ทุกคนในห้องเรียนวิชาปรุงยาต่างหันมามองฉันเป็นตาเดียว นี่ไม่ใช่การเรียกชื่อฉันครั้งแรกในรอบยี่สิบนาที ฉันสบตามองศจ.เสนปด้วยสายตาว่างเปล่า แต่เขาคงอยากเสกให้ฉันเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์

    “หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน ถ้าเธอยังคิดว่าวิชานี้ไม่สำคัญ...”
    ฉันนิ่ง แต่ลูน่านั่งกระสับกระส่าย มองฉันด้วยความไม่สบายใจ
    “เธอเข้าใจที่ฉันพูดไหมมิสวีสลีย์..เธอถูกทำโทษให้อยู่ทบทวนการปรุงยาจากต้นมองส์ ใหม่ทั้งหมดในเย็นนี่จนกว่าจะสำเร็จ”
            เขาพูดเสียงเข้ม นักเรียนในห้องต่างไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจากหม้อปรุงยา
      ก่อนที่ความเดือดของเสนปจะพุ่งขึ้นไปมากกว่านี้   ชายหนุ่มผมสีทองพรีเฟ็คบ้าน    สลิธรีน เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วในระหว่างชั่วโมงปรุงยาของนักเรียนปีห้า ทุกคนอดที่จะเหลียวมองด้วยความแปลกใจไม่ได้  ชั่วครู่หนึ่งที่สายตาของเขาสบตากับฉัน สีหน้าเคร่งเครียด เขาเดินตรงไปหาศาตราจารย์เสนปที่ปีนี้สอนควบสองวิชาคือวิชาปรุงยา และ วิชาป้องกันตัวจากศาตร์มืด เดรโกกระซิบบางอย่างกับเสนปเบาๆ ฉันเห็นความตึงเครียดเป็นทวีคูณจากเสนป เขาขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดเป็นรอยเขียวตามหน้าผาก
    แล้วเขาจึงหันมากวาดสายตามองทุกคน
    “วันนี้เลิกเรียนเพียงเท่านี้ แล้วขอให้ทุกคนรีบตรงกลับเขาหอบ้านตนเอง”

    นักเรียนในห้องต่างมีเสียงพึมพัมดังมา
    “มัลฟอย เธอดูแลทางนี้”
    “ครับ” มัลฟอยพยักหน้า  เสนปหันหลังเดินผละออกไปจากห้องสอน มัลฟอยหันมา นักเรียนในบ้านสลิธรีนคนหนึ่งหันมาถามมัลฟอย
    “เกิดอะไรขึ้นอีกหรือ”
    “ชั้นว่านายเอาเวลาที่ถาม เดินกลับไปหอก่อนที่ศาตราจารย์จะไปแล้วไม่พบนายดีกว่า” มัลฟอยตัดบทห้วนๆ นักเรียนคนนั้นถึงกับหน้าจ่อยทันที เดรโกกวาดสายตาดูนักเรียนปีห้าทยอยเดินออกจากห้อง


    ลูน่าเดินมาข้างๆฉัน
    “จินนี่ เธอเป็นไงบ้าง......สีหน้าเธอไม่ดีเลย”
    ฉันเหลือบมองลูน่า แล้วหยิบหนังสือขึ้นมา
    “เปล่านี่...”
    ลูน่าแทบอยากจะร้องไห้ตรงนั้น
      “จินนี่..ถ้าเธอยังโกรธชั้นเรื่องรอนอยู่ฉันก็จนใจนะ เธอจะโกรธชั้น ฉันบอกเธอเป็นร้อยๆรอบแล้วว่า รอนเขาแค่ห่วงเธอเท่านั้น ชั้นก็ห่วง ดูเธอตอนนี้ซิ...จินนี่”
    ลูน่าพูดแล้วหันสบตากับเดรโก
    “ลูน่า....เธอวางใจเถอะเรื่องนั้นมันจบไปแล้ว ฉันไม่โกรธเธอจริงๆนะ แค่ช่วงนีฉันมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย..”
    ฉันมองลูน่าปลอบใจ เธอเข้ามากอดฉันเบาๆ ฉันยิ้ม
    “ความจริงฉันโล่งอกไปเยอะเลย รอนรู้เรื่องแล้วอย่างน้อยเขาก็พยายามจะทำความเข้าใจอะไรหลายอย่างให้มากขึ้น เฮ้ย...แต่เขาก็น่ารำคาญชะมัด คอยดูแลเหมือนฉันเป็นเด็กๆ”
    ลูน่าผละออกจากฉันหันไปมองเดรโก

    แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 47 14:17:28

    จากคุณ : grinny2545 - [ 8 ต.ค. 47 20:24:29 ]