PANTIP.COM : A3071264 The Color of Magic -- Discworld (17) [Sci-Fi & Fantasy]

ความคิดเห็นที่ 2

ตรงหน้ารินซ์วินด์นั้น แสงสีม่วงเข้มส่องจัดจ้ากระทั่งสีของทุกสิ่งที่เขาเห็นดูผิดเพี้ยนน่าหวาดหวั่น ตรงหน้าเขานั้นไม่ใช่ทางเดินอีกต่อไป หากเป็นห้องกว้างใหญ่ซึ่งรินซ์วินด์พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่นับจำนวนด้านของมัน กระนั้น 7a เป็นสิ่งแรกที่ผุดขึ้นในใจของเขา แต่ละด้านของผนังนั้นล้วนปรากฏช่องทางเดินแยกออกไปอยู่ทุกด้าน

ตรงหน้ารินซ์วินด์ไม่ไกลออกไปนัก รินซ์วินด์มองเห็นแท่นซึ่งมีจำนวนด้านเป็นสองเท่าของจัตุรัส แท่นที่ว่าดูใหญ่และหนาหนักเป็นอย่างยิ่ง ท่ามกลางแสงสีม่วงเข้มที่ส่องสว่างอยู่นี้ แท่นดังกล่าวดูเหมือนจะลาดเอียงลงเล็กน้อยกระทั่งมุมหนึ่งของแท่นลอยสูงเด่นกว่ามุมอื่น ๆ

ทูฟลาวเวอร์กำลังยืนอยู่บนแท่นนั่น

“เฮ้ รินซ์วินด์! ดูนั่นซิ!” ทูฟลาวเวอร์ร้องเรียกและชี้มือชี้ไม้
จากช่องทางเดินที่อีกผนังหนึ่งนั้น กำปั่นวิ่งตรงมาที่พวกเขา
“เยี่ยมที่สุด!” รินซ์วินด์ดีใจ “ทีนี้ เราก็แค่ให้มันนำเราออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”
“แน่นอน แน่นอน” ทูฟลาวเวอร์ว่าพร้อมกับรื้อค้นของในกำปั่น “ทันทีที่ผมเก็บรูปที่นี่เป็นที่ระลึกซักหลาย ๆ ใบนะ เอ... ไอ้อุปกรณ์ต่อนี่มันอยู่ไหนน้า...”
“ข้าบอกว่าเราต้องไปเดี๋ยวนี้...”
รินซ์วินด์ชะงัก ฮรุนไอ้คนเถื่อนเพิ่งโผล่ออกมาพร้อมกับดาบดำเล่มยักษ์ในมือที่ใหญ่ราวใบตาลจากทางเดินที่ผนังตรงข้ามกับรินซ์วินด์

“แก?” ฮรุนนึกหาศัพท์
“อะฮ้า!” รินซ์วินด์ว่า “ฮรุน ใช่ไหมนี่? ไม่เจอกันตั้งนาน เป็นยังไงมายังไงกันละนี่?”
ฮรุนชี้ไปที่กำปั่น
“นั่น...” ดูเหมือนฮรุนจะตั้งใจเป็นอย่างยิ่ง เขาเอ่ยเสริมด้วยน้ำเสียงข่มขู่ จริงจังและจริงใจ “ของตู!”
“เฮ้ย นั่นมันของเจ้าทูฟลาวเวอร์คนนี้” รินซ์วินด์แย้ง “เชื่อข้า อย่าแตะมันเชียวล่ะ”

กว่ารินซ์วินด์จะสำนึกได้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดกับฮรุน เขาก็ได้ผลักรินซ์วินด์กระเด็นไปข้าง ๆ และก้าวเข้าไปหากำปั่นแล้ว ทว่าตัวกำปั่นเองนั้นก็ได้งอกขาออกมาและขยับถอยหลังหนี พร้อมกับอ้าฝาออกมาด้วยอาการขู่ ภายใต้แสงสีม่วงประหลาดนั้น รินซ์วินด์แทบจะสาบานได้เลยว่าเขามองเห็นฟันซี่มโหฬารเรียงเป็นแถว ๆ อยู่ข้างในนั่น
“ฮรุน...” รินซ์วินด์ระล่ำระลัก “ข้ามีอะไรจะบอกแกนะ”
ฮรุนหันมามองรินซ์วินด์ด้วยอาการสงสัย
“อะไร?” ฮรุนว่า
“เรื่องตัวเลขน่ะ แกรู้ใช่ไหมว่าถ้าแกบวกเจ็ดกับหนึ่ง หรือสามกับห้า หรือไม่งั้นก็ลบสองออกจากสิบ แกจะได้ตัวเลขตัวหนึ่ง ใช่ไหม? เอาละ...ระหว่างที่แกอยู่ที่นี่ ห้ามแกพูดเลขนั้นเด็ดขาด ตราบใดที่เราไม่พูดมันเราก็ยังมีโอกาสออกไปจากนี่ หรืออย่างเลวที่สุดก็แค่ตายเฉย ๆ”

“หมอนี่ใครน่ะ?” ทูฟลาวเวอร์ถามขึ้น ในมือของเขาถือกรงอยู่ใบหนึ่ง ลึกเข้าไปข้างในกรงนั้นนอนกองไว้ด้วยกิ้งก่าสีชมพูฝูงใหญ่

“ตูชื่อฮรุน” ฮรุนตอบด้วยอาการภาคภูมิก่อนจะหันกลับไปทางรินซ์วินด์อีก “อะไรอีก?”
“แค่อยากย้ำว่าอย่าพูดออกมาเชียวนะ” รินซ์วินด์ย้ำซ้ำอีก

รินซ์วินด์ก้มมองดาบในมือของฮรุน ดาบดำเล่มนั้นดำยิ่งกว่าดำ ยิ่งกว่านั้นบนดาบเล่มนั้นยังสลักเต็มไว้ด้วยอักษรประหลาด แสงอ็อกตารินส่องเรื่อเรืองอยู่โดยรอบ ดาบเล่มนั้นก็ดูเหมือนจะรู้ว่ารินซ์วินด์กำลังจ้องมองมันด้วยทันทีนั้นมันก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงคล้ายกรงเล็บที่กรีดลงบนกระจกแก้ว
“ไม่เข้าใจว่ะ” ดาบดำว่า “ทำไมต้องห้ามพูดเลขแปดวะ?”

เสียงขานเลขต้องห้ามดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง เสียงเบา ๆ ดังจากใต้ดินคล้ายอะไรซักอย่างกำลังพยายามผุดขึ้น เสียงสะท้อนที่แม้จะเบาลงยังคงก้องไปมามิได้หยุด มันดังจากผนังด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งกลับไปกลับมาขณะที่แสงสีม่วงก็ดูเหมือนจะกระพริบทุกครั้งที่เสียงสะท้อนดังขึ้น

“แกพูดทำม้าย...” รินซ์วินด์โวยวาย “ข้าบอกแล้วว่าอย่าพูดเลขแปด!”
รินซ์วินด์ชะงักและด่าตัวเองในใจ ทว่าเลขต้องห้ามก็ได้ถูกเขาประกาศออกไปแล้ว เสียงประกาศของมันสะท้อนเสริมเพิ่มกันกับเสียงสะท้อนที่ดังอยู่ก่อนในทันที

รินซ์วินด์หันหลังและตั้งท่าออกวิ่ง ทว่าอากาศราวตัวเขาดูเหมือนจะข้นหนาหนักขึ้นโดยเฉียบพลัน ประจุเวทย์มนตร์ปริมาณมหาศาล มากยิ่งกว่าที่รินซ์วินด์เคยรู้สึกกำลังสะสมขึ้นภายในห้อง รินซ์วินด์พยายามขยับตัวแต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมด แขนขาที่เคลื่อนไหวของเขานั้นเล่าก็ทิ้งประกายแสงเป็นทางยาวเหยียดอยู่ในอากาศ

จากคุณ : Away from Thailand - [ 17 ต.ค. 47 19:06:30 ]