ไม่มีไรมากหรอก แค่เราเครียดจัด เขียนงานไม่ออก เลยต้องหาไรแก้เครียด มันออกมาเป็นรูปแบบเนี้ย เลยลองเอามาให้อ่านเล่นฮะ
##############################

มีหลายคนสงสัยว่า คืนที่สองที่เดรโกค้างที่บ้านแฮร์รี่ (ซึ่งมีอยู่เตียงเดียวเนี่ย) จะนอนกันยังไง แฮร์รี่นอนโซฟาหรือเปล่า เราลองมาตอบข้อสงสัยของทุกคนกันดีกว่านะฮะ

Ever After Special III (แก้โรคเครียดของคนเขียน)

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว  อพาร์ตเมนท์ของซีเรียสคืนนี้อบอุ่นเป็นพิเศษ จะเพราะเตาผิงที่วางอยู่มุมห้องหรือเพราะอารมณ์แจ่มใสของเจ้าของบ้านก็ไม่ทราบ

“เดรโก นายจะเสร็จหรือยัง” แฮร์รี่ตะโกนถามจากในครัว

เสียงตะโกนตอบจากห้องน้ำเคล้ากับเสียงฝักบัว “เสร็จแล้วๆ” สักพักเดรโกก็เดินออกมาพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูซับผมที่เปียกละอองน้ำเบา ๆ

แฮร์รี่เดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับนมอุ่น ๆ แก้วโต “เอ้า อาบน้ำเสร็จแล้วก็ดื่มนี่ซะ เดี๋ยวจะได้รีบนอน” เขาวางนมแก้วนั้นไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนจากในตู้เสื้อผ้าของซีเรียส

“แหวะ นม” เสียงเดรโกร้องแบบเอียนๆ ร่างบางเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ สวมชุดนอนสีขาวตัวใหม่เรียบร้อย “ฉันไม่ใช่พินซ์นะจะได้กินนมก่อนนอนน่ะ”หน้าบึ้งแบบเด็กดื้อ

แฮร์รี่เห็นแล้วอดที่จะยิ้มเอ็นดูไม่ได้ก่อนจะรีบทำหน้าขรึมเอาจริง “นายนั่นแหละสมควรจะกินนมมากที่สุด ดูซิ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาชิด ดึงข้อมือของอีกฝ่ายมากำไว้เบา ๆ “ข้อมือเล็กแค่เนี้ย...”

“เอ๊! ฉันตัวแค่นี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วเฟ้ย” เสียงค้านพลางพยายามดึงมือออก แต่มือหนายึดไว้

“นั่นแหละ นายผอมเกินไปแล้ว ตัวก็....” พูดไม่พูดเปล่า คนตัวสูงดึงร่างบางเข้ามาแนบอกแบบไม่ให้ตั้งตัว “ตัวก็เล็กจนจะปลิวลมได้แล้วรู้มั้ย” เขาสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเส้นผมสีทองของคนในอ้อมกอด

“พอเลย เจ้าคนสกปรก นายยังไม่ได้อาบน้ำนะเฟ้ย เหม็นจะตาย” เดรโกดิ้นขลุกขลัก

“โอเค แปลว่าอาบน้ำแล้วกอดได้ใช่มั้ย” ชายหนุ่มยอมปล่อยโดยดีแต่ยังถามด้วยรอยยิ้มกริ่ม

ใบหน้าสวยเบ้ปาก รีบเดินหนีก่อนจะโดนฉวยโอกาสรอบสอง “ตอนไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น อ้อ แล้วคืนนี้นายก็ไปนอนที่โซฟา”

แฮร์รี่ซึ่งกำลังจะเดินไปอาบน้ำหันกลับมาทำหน้าอ้อน “โธ่เดรโก ไหนเราตกลงกันแล้วไง”

“ใครตกลงกับใคร พูดดีๆนะ”

“เตียงก็ออกจะกว้าง” เสียงออดเป็นมอดกัดไม้ยังไม่ยอมเลิก

“ไม่เกี่ยวกับเตียงกว้างหรือแคบเฟ้ย หรือนายจะให้ฉันนอนโซฟาก็ได้นะ” คราวนี้หน้าตาคนตัวเล็กเริ่มบึ้งแบบหงุดหงิดแล้ว

“ฉันไม่อยากทิ้งนายไว้คนเดียว เดี๋ยวนายเกิดหายไปอีก” ดวงตาสีเขียวแสดงความห่วงใยชัดแจ้งจนเดรโกซึ่งตั้งท่าจะว้ากต่อชะงัก “เอ่อ....”

ต่อรองไม่ได้ผลก็ต้องใช้มุขนี้แหละ แฮร์รี่แอบกระหยิ่มในใจ

ใบหน้าเรียวสวยขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า “โอเค นายนอนในห้องนี้ก็ได้”

เห็นมั้ย  สำเร็จ  ชายหนุ่มทำท่าจะยิ้มก่อนจะต้องค้างกึกเพราะคำพูดต่อมา

“แต่นายต้องลากโซฟาเข้ามาเองนะ”

กลายเป็นว่าพ่อคนเจ้าแผนการณ์ต้องลากโซฟาเข้ามาในห้องนอน  ถึงจะใช้คาถาวิงกาเดียมเลวิโอซาก็เถอะ เล่นเอาเหนื่อยไม่น้อย ก็โซฟาของซีเรียสน่ะขนาดพอจะเป็นเตียงย่อม ๆ ได้เลย  

“เฮ่อ” แฮร์รี่ถอนใจเฮือกพลางปาดเหงื่อ โดยมีเดรโกที่นอนคว่ำอ่านหนังสืออยู่บนเตียงมองดูโดยไม่ลุกมาช่วยสักนิด ใบหน้าสวยยิ้มขำด้วยซ้ำ ก็อยากทำตัวเองนี่หว่า  

“เสร็จแล้วก็ไปอาบซ้ำซะ เจ้าคนตัวเหม็น” คนเป็นแขกสั่งเจ้าของบ้านเสียนี่ แต่แฮร์รี่ก็หมดแรงค้านแล้วเหมือนกัน “อือ นายรีบนอนซะนะ”

“น่า เดี๋ยวก่อน” เดรโกพูดก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือเล่มหนาที่หยิบมาจากชั้นหนังสือของซีเรียสต่อแบบไม่สนใจชายหนุ่มอีก

ชายหนุ่มมองพลางแอบถอนใจ พอหายดีก็กลับมาดื้อเหมือนเดิมอีกแล้ว เขาเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเขาเดินออกมาก็เห็นร่างบางหลับอยู่ในท่านอนคว่ำ ใบหน้าซบกับหนังสือเล่มเดิม  แก้วนมที่ดื่มหมดแล้ววางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง แฮร์รี่อดยิ้มไม่ได้  เขาเดินเข้ามาดึงหนังสือออกจากคนที่นอนทับมันอยู่

“อือ” เดรโกงึมงำพลางพลิกตัว เขาเคยเห็นมากับตาว่าเจ้านี่ลงถ้านอนแล้วหลับลึกตื่นยากขนาดไหน เลยไม่แปลกใจนัก

“เอ้า นอนดีๆ” แฮร์รี่อุ้มคนตัวเล็กมานอนหนุนหมอนก่อนจะจัดแจงห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองก็กลับไปนอนที่โซฟา แหม ก็อุตส่าห์แบกเข้ามาจะไม่ใช้ก็กระไรอยู่ แถมขี้เกียจให้เจ้าจอมดื้อมาโวยวายหาว่าเขาฉวยโอกาสตั้งแต่เช้าด้วย

“ราตรีสวัสดิ์เดรโก” ชายหนุ่มพูดก่อนจะดับไฟ

ตกดึกแฮร์รี่ก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อคนตัวเล็กเข้ามาซุกตัวบนโซฟาที่เขานอนอยู่ “หนาว” เสียงบ่นงึมงำแบบง่วง ๆ สงสัยจะละเมอสิเนี่ย ก็ห่มผ้าให้แล้วนี่นา แฮร์รี่ชะโงกหน้ามองไปที่เตียงแล้วก็ได้คำตอบ ผ้าห่มผืนหนากองขยุ้มอยู่ปลายเตียง คงจะฤทธิ์นอนดิ้นมหากาฬของเจ้านี่แหละ

ตอนนี้จ้าตัวคนละเมอพยายามจะดึงผ้าห่มไปจากเขา  ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นสินะ เฮ่อ

“เอ้า ไม่ต้องดึงไป เดี๋ยวนายก็เตะออกอีก” แฮร์รี่ว่าก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาในวงแขน “อุ่นหรือยัง” เขากระซิบถามทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้สึกตัว

“อือ” ใบหน้าเรียวซุกอยู่กับอกเขา “อย่าไปไหนนะ” เสียงพูดแผ่ว ๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะนอนหลับนิ่งไปอีกครั้ง

แฮร์รี่แตะริมฝีปากกับหน้าผากเนียนเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงบ้าง “ฉันไม่ไปไหนหรอกน่า”

………………………………………………………………………

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงตะโกนโวยวายแต่เช้าทำเอานกพิราบบนระเบียงห้องแตกฮือ

“แฮร์รี่ ทำไมนายมานอนที่นี่ ฉันบอกแล้วไงให้นายนอนโซฟา”

“เดรโก นายลืมตาก่อนดีไหม นี่มันเตียงใครกันแน่ฮึ” เสียงพึมพำแบบง่วงสุดๆ ของชายหนุ่มตอบกลับ

“เอ๊ะ นี่มันโซฟานายนี่นา”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“นายลากฉันมานอนที่นี่เรอะ เจ้าบ้า ๆ” เสียงที่ตามมาคือเสียงกำปั้นทุบหลังคนขี้เซาดังปึ่ก ๆ

“โอ๊ย เดรโก นี่นายจำไม่ได้เลยเหรอเนี่ย”

“ไม่รู้ไม่ชี้เว้ย หนอย”

“งั้นก็ใจเย็นก่อนเซ่”

“ไม่เย็นแล้ว เจ้าคนฉวยโอกาส”

“เดี๋ยว เดรโก ใจเย็น โอ้ยๆ”

เช้าที่แจ่มใสก็เลยเริ่มต้นด้วยประการฉะนี้
#################################

เมื่อวานตรวจสุขภาพมา หมอบอกว่าความดันต่ำนิดหน่อย จะเพราะหมู่นี้แต่งฟิกหวานมากเกินไปรึเปล่าเนี่ย
ผู้อ่านที่บริโภคฟิกนี้ก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะฮะ

ว่าแล้วก็ไปนั่งจ้องหน้าจอเวิร์ดว่างเปล่าที่เป็นงานของเราต่อไป ฮือ