ความคิดเห็นที่ 1 โหย เป็นความก๊งของข้าพเจ้าเอง ดูในโพลไฟน์ก็ไม่มีเหมือนกัน ทำไมฉันถึงโง่คอมแบบนี้หนอ (งึมงำ) ใช้วิธีเบสิคที่สุดเลยละกัน แปะใหม่ให้โดยเฉพาะค๊าบ ########################### ตอนพิเศษ 1 ขอฝากเล็ก ๆ น้อยๆ เก็บตกจากกองถ่าย Ever After ช่วงเวลาต่อจากนี้ไป นะโอ: สวัสดีขอรับทุกท่าน ข้าพเจ้า นะโอ (หรือนาโอนั่นเอง) ผู้เขียน บทเรื่อง Ever After ขอรายงานตัว เนื่องจากเสียงตอบรับจากฟิกของเราดีมั่ก ๆ (คนเขียนดีใจจนน้ำตาไหลพราก) วันนี้เราจึงจัดรายการพิเศษ Special Report เก็บตกจากเบื้องหลัง Ever After มากฝากกันนะคะ (ก็อกโก เอลฟ์บ้านเดินผ่านมา) หวัดดีก็อกโก ก็อกโก: สวัสดีขอรับท่านคนเขียนบท มีอะไรให้ก็อกโกรับใช้ขอรับ นะโอ: เอ่อ ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ ช่วยไปตามแฮร์รี่กับเดรโกมาให้หน่อยได้ไหม ก็อกโก: ทันทีขอรับ (หายวับไป) นะโอ: ทันอกทันใจจริงๆ อ๊ะ เดินมากันแล้วค่ะ (แฮร์รี่กับเดรโกเดินออกมาจากห้องแต่งหน้าพอดี) ตอนนี้เป็นช่วงพักเปลี่ยนฉาก เราคงมีเวลาสนทนากับทั้งสองคนประมาณ 5 นาที (ตัวละครเอกทั้งคู่เดินมาถึงโต๊ะคนเขียนบท แฮร์รี่ใช่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ สวมหมวกเบสบอลแบบสปอร์ตแมนทั่วไป เดรโกใส่เสวตเตอร์ แน่นอนสีดำล้วน กับกางเกงยีนส์ รวบผมยาวไว้ข้างหลัง) นะโอ: หวัดดีค่ะทั้งสองคน ขอโทษนะที่ตามมาตอนพัก แฮร์รี่: (ยิ้มนิดๆ) ไม่เป็นไรครับ เดรโก: ยัยหมวยอ้วนนี่ใครฮ๊ะ นี่เวลาพักของฉันนะ (หน้าหงิก) นะโอ: แหะ แหะ คือ อยากจะสัมภาษณ์ไปทำสกู๊ปพิเศษหน่อยน่ะ (งึมงำ หนอยหมวยแล้วไงยะ ไม่ได้อ้วนนะเฟ้ย เดี๋ยวแม่เขียนบทให้โดนรังแกเสียเลย) (แฮร์รี่ดึงเดรโกทรุดนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม) นะโอ: ถามแฮร์รี่ก่อนนะ เป็นไงบ้าง ฟิกวายเรื่องแรก เรื่องนี้ต้องคู่กับเดรโกที่ปกติเป็นคู่กัดกันด้วย แฮร์รี่: (ยิ้มเขิน) ก็เขินเหมือนกันนะครับ เล่นแบบวาย ดีว่าตัวเอกที่คู่กันน่ารักเหมือนผู้หญิง (เหลือบมองเดรโกที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ) ก็เลยไม่ค่อยรู้สึกแปลกๆ มากนัก เดรโก: แต่ฉันรู้สึกแปลกมาก ไม่ชอบ (ค้อนคนข้าง ๆ วงเบ้อเริ่ม) นะโอ: (รีบเปลี่ยนประเด็น) อ้อ เหรอๆ งั้นถามเดรโกนะ เรื่องนี้ต้องเป็นหนุ่มหน้าหวานแถมไว้ผมยาว กลัวเรตติ้งพระเอกตกบ้างรึเปล่าคะ เดรโก: (ตอบหน้าตาย) ไม่กลัว ปกติฉันก็เล่นเป็นพระเอกมากกว่าหมอนี่อยู่แล้ว เล่นทีไรก็คู่กับยัยหัวฟูเกรนเจอร์ทุกที ไม่ใช่มิตร เพชรา นะจะได้คู่กันทุกเรื่อง เปลี่ยนบ้างก็ดี แต่ก็รำคาญผมยาวนี่ชะมัด ร้อน ว่าจะแอบตัดอยู่ นะโอ: (รีบห้าม) ใจเย๊น ถ้าตัดก็ไม่เหมือนเดรกในฟิกสิคะ เฮ่อ แล้วเรื่องนี้ต้องประกบคู่กับดาราเด็กน้องใหม่อย่างหนูพินซ์ มีปัญหาอะไรรึเปล่า เดรโก: ไม่มี ยัยนั่นพูดมาก แต่ก็ร่าเริงดี นะโอ: ถามแฮร์รี่บ้างนะคะ มีคนสงสัยว่าในตอนที่หน้าสลดเพราะรอนบอกว่าจะแต่งงานกับเฮอร์ไมโอนี่นี่เพราะเสียดายใครกันแน่คะ แฮร์รี่: (ยิ้มมีเลศนัย) คุณเป็นคนเขียนบทนี่ ทำไมไม่บอกเขาเองล่ะ นะโอ: (สบตามีเลศนัยมั่ง) งั้นไม่บอกดีกว่าเนอะ หุหุ เดรโก: จะคุยกันอีกนานมั้ย ฉันจะไปนอนแล้ว ง่วง (เสียงเรียกจากหน้าจอมอนิเตอร์) แฮร์รี่ ผู้กำกับเรียกไปคุยเรื่องบท แฮร์รี่: ครับๆ ขอตัวก่อนนะ (ลุกเดินจากไป) (นะโอกับเดรโกนั่งเผชิญหน้ากัน คนเขียนนั่งตัวลีบ ฝ่ายหลังหน้าบอกบุญไม่รับ) นะโอ: เอ่อ...คือ... เดรโก: (มองอีกฝ่ายนิ่งๆ พิจารณา) นี่ยัยหมวยอ้วน นะโอ: (ฮึ่ย หมวยอ้วนอีกแล้วเรอะ) ว่าไงจ๊ะเดรโก เดรโก: เธอเขียนบททั้งหมดนี่ใช่มั้ย นะโอ: ใช่ เดรโก: งั้น (ชะโงกหน้าเข้ามา) ลดบทตอนชั้นคู่กับเจ้าพอตเตอร์ซะ นะโอ: เฮ้ย ไม่ได้ๆ (ส่ายหน้าดิก) เรื่องนี้เธอสองคนเป็นตัวเอกนะ จะลดบทได้ไง เดรโก: (ดวงตาสีฟ้าส่อประกายเจ้าเล่ห์) เธอมีอะไรที่อยากได้มั้ย นะโอ: หา....เอ่อ....ก็มีอ่ะนะ เค้าอยากได้ปากกาเขียนได้ตามใจนึกของบัสคอตอ่ะ แต่มันยกเลิกผลิตไปแล้วเพราะว่าผิดกฎหมายลิขสิทธิ์พ่อมด เดรโก: ไม่ยาก เดี๋ยวจะฝากโรนีย์มันให้ เป็นอันตกลงนะ (ลุกเดินจากไปเลย) นะโอ: เอ๋ เดี๋ยวๆ เฮ้ย ยังไม่ได้ตกลงเลย (แฮร์รี่เดินกลับเข้ามา) แฮร์รี่: อ้าว เดรโกไปแล้วเหรอครับ นะโอ: (รับเสียงอ่อย) อือ.... แฮร์รี่: (นิ่งไปนิดนึงก่อนจะถาม) นะโอครับ มีของที่อยากได้มั้ยครับ นะโอ: (เฮ่ย อย่ามามุขเดียวกันนะ) เอ่อ ก็มีจ้ะ อยากได้น้ำยาสรรพรสรุ่นใหม่ เค้าอยากหน้าเหมือนพอลล่าอ่ะ แฮร์รี่: ผมให้ทอมหรือหมอที่กระทรวงปรุงให้ได้นะ แต่ว่า...มีข้อแม้นิดหน่อยฮะ นะโอ: อะไรจ๊ะ แฮร์รี่: (มองซ้ายมองขวาก่อนจะกระซิบ) ช่วยเพิ่มบทผมกับเดรโกหน่อยได้ไหมครับ คือ แบบว่า...ผู้อ่านเค้าเรียกร้องมาน่ะ.... นะโอ: (หรี่ตา ผู้อ่านเรียกร้อง แน่ใจนะแฮร์รี่) อืมมมมมม ไม่รู้สินะ แฮร์รี่: น่า น่าครับ (ดวงตาสีเขียวจ้องมองนิ่ง) นะโอ: (อย่ามาจ้องอย่างนั้น ฉันไม่ใช่เดรกนะยะ--- ) จะคิดดูละกันนะ (เดรโกเดินออกมาเรียก) เดรโก: พอตเตอร์ แต่งหน้าเตรียมเข้าฉากได้แล้ว (แฮรืรี่ลุกขึ้นยืน) แฮร์รี่: ไปก่อนนะครับ อย่าลืมสัญญานะนะโอ เดรโก: (คาดคั้น)อย่าลืมนะยัยหมวยอ้วน นะโอ: เฮ้ยๆ เดี่ยว อย่ามามัดมือชกเด่ะ (สองคนตกลงสองอย่างจะให้ฉันทำยังไง๊) ไม่รู้ด้วยนะ จบดีกว่า..... จากคุณ : นะโอ - [ 21 ต.ค. 47 13:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอน 2 โปรดสังเกตว่า ตอนพิเศษมักจะเกิดในช่วงที่เรื่องเครียดหนัก ๆ คนเขียนก็ปวดหัวใจจนต้องแต่งอะไรหวานๆ แก้ขัด ############################## Ever After ตอนพิเศษรอบสอง--- เจ้าชายนิทรา กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานแสนนาน ณ อาณาจักรอันแสนมั่งคั่ง เพราะปกครองด้วยพระราชาที่แม้จะโหดเหี้ยมแต่ก็เปี่ยมด้วยเดชานุภาพ พระเจ้ามัลฟอยที่ 3 (นามเดิมอุปราชลูเซียส) กับพระนางนาร์ซิซัส ประชาการชาวเมืองจึงอยู่กันอย่างสงบสุข (แม้จะหวาดหวั่นหน่อยๆ) และตอนนี้ชาวเมืองก็กำลังมีความยินดีกันทั่วไปเมื่อได้ทราบว่าพระราชินีทรงมีประสูติกาลพระโอรสเป็นทายาทแ ก่อาณาจักร เจ้าชายน้อยเดรโกจึงกำเนิดขึ้นมาท่ามกลางความชื่นใจของทุกคน พระชารามัลฟอยจัดงานฉลองยิ่งใหญ่ให้แก่เขา ในงานนั้นมีเหล่าพ่อมดมาร่วมงานมากมาย ต่างก็ให้พร(หรือเสกคาถา) อันเป็นมงคล เช่น ขอให้เจ้าชายมีรูปโฉมที่งดงาม เชี่ยวชาญในศิลปะและการดนตรี เก่งกล้าสามารถ ใช้เวทมนต์ได้คล่องแคล่วและอีกนานับข้อดี แต่ขณะที่ทั้งหมดกำลังฉลองกันอย่างรื่นเริงนั้นก็พลันมีเมฆดำทะมึนเข้ามาปกคลุมเมือง ร่างในชุดสีดำสนิทโผล่เข้ามาในงานพร้อมกับเสียงร้องอย่างเคียดแค้น “เจ้าลูเซียสจอมโอหัง เจ้ากล้าดียังไงถึงไม่เชิญข้า” “อ๊ะ นั่นโวลเดอร์มอร์นี่” พ่อมดคนหนึ่งอุทาน โวลเดอร์มอร์ พ่อมดฝ่ายมืดที่มีฤทธิ์มากที่สุด “ข้า...ข้าขออภัย” ราชาลูเซียสกล่าวอึกอัก “ข้าไม่คิดว่าท่านจะสนใจงานแบบนี้” “ไม่ต้องมาพูดดี” น้ำเสียงของโวลเดอร์มอร์ยังคงดังก้อง “แกต้องรับโทษ” ไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่เปลของเจ้าชายเดรโก “อย่า ได้โปรด” ราชินีนาร์ซิซัสทำท่าจะวิ่งเข้ามาหาโอรส “สายไปแล้ว” พ่อมดมืดหัวเราะก้อง “ข้าขอสาป ถึงเจ้าชายจะได้พรมากมายจากพ่อมดสวะพวกนี้ แต่เมื่อเจ้าชายอายุครบ 16 ปี เขาจะต้องกินยาพิษร้ายที่ชื่อว่า เนคตาร์ แล้วเจ้าชายก็จะตายไปในทันที ฮ่า ฮ่า ฮ่า” โวลเดอร์มอร์สาปแล้วก็หายวับไป “โธ่ ลูกข้า” ราชาอุทาน “ใจเย็นก่อน” เสียงสงบเสียงหนึ่งดังขึ้น พ่อมดเคราสีเงินที่สวมเสื้อคลุมสีฟ้าสดใสก้าวออกมาจากกลุ่มพ่อมด “ข้ายังไม่ได้ให้พรเจ้าชายเลย” “ท่านดัมเบิลดอร์ โปรดช่วยลูกข้าด้วย” ราชินีนาร์วซัสขอร้องทั้งน้ำตา ไม้กายสิทธิ์ชี้มาที่เจ้าชายน้อยซึ่งตอนนี้กำลังทำท่าหงุดหงิดราวกับจะถามว่าทำไมวันนี้มีคนเอาไม้มาชี้หน ้าเขาอยู่ได้ทั้งวัน “เจ้าชายจะดื่มยาพิษนั้น แต่จะไม่ตาย เพียงแต่จะเปลี่ยนร่างและหลับไปเท่านั้น จนเมื่อครบร้อยปีจะมีคนที่สามารถจะฝ่าพันอุปสรรคเข้ามาถึงในปราสาทและจะปลุกเจ้าชายให้ฟื้นขึ้นมาได้” คาถาจบลง “ข้าคงทำได้เท่านี้แหละนะ” ดัมเบิลดอร์บอก “ไม่เป็นไร เท่านี้ก็พอแล้ว” ทุกคนต่างพากันโล่งอก ยกเว้นตัวคนให้พรกับเจ้าชายน้อย “เอ..เราลืมอะไรไปรึเปล่านะ เจ้าชายจะเปลี่ยนเป็นอะไรล่ะเนี่ย” และแล้วกาลเวลาก็ผ่านไปไวหยั่งกับละครไทยน้ำเน่า 16 ปีต่อมาเจ้าชายเดรโกก็เติบโตขึ้นเป็นเจ้าชายรูปงาม ร่างสูงโปร่ง ผมสีทอง และดวงตาสีฟ้า แถมพกพาความสามารถรอบตัวอีกเพียบ แล้วก็รวมไปถึงนิสัยหัวแข็งอย่างร้ายกาจ ก็เค้าโดนตามใจมาตั้งแต่เด็กนี่นา “ทำไมข้าขึ้นไปที่หอคอยตะวันตกไม่ได้” เจ้าชายโวยวายกับเครบและกอยย์มหาดเล็กคนสนิท “ก็เพราะท่านพ่อบอกว่านั่นเป็นเขตหวงห้ามที่ขอรับ” แครบว่าอึกอัก กอยย์รีบเสริม “แล้ววันนี้พระคู่หมั้น เจ้าหญิงแพนซี่จะเสด็จมาเสวยน้ำชาด้วยนะขอรับ เจ้าชายไม่ควรออกไปไหน” เจ้าชายรูปงามเบ้หน้า “นั่นแหละที่ทำให้ข้าต้องไป” เขาว่าแล้วก้าวฉับๆ ทิ้งคนสนิทเงอะงะไว้เบื้องหลัง “เจ้าชาย เจ้าชาย” เรื่องอะไรเราจะต้องไปกินน้ำชากับยัยเจ้าหญิงหน้ามู่ทู่นั่น เจ้าชายเดรโกคิด ยัยเด็กเลือดสีโคลนลูกครึ่งชาวป่าอย่าง เกรนเจอร์ที่เป็นนางกำนัลของเสด็จแม่ยังหน้าตาดีเสียกว่า เฮอะ แต่เราก็มาสนอยู่ดี เขาเบะปากแล้วเดินพรวดๆ ขึ้นบันไดหอคอยไปอย่างรวดเร็ว มีอะไรกันนักกันหนานะ เสด็จพ่อถึงห้ามเราขึ้นมาบนนี้ เจ้าชายพิศวง เขาเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปในห้องนั้น ร่างในชุดคลุมสีดำกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ ตรงหน้ามีโถใสใส่น้ำยาสีเขียวเคี่ยวอยู่บนเตาเล็กๆ “เจ้าเป็นใคร” เจ้าชายขมวดคิ้วแถมแบบไร้มารยาทสุดๆ “กำลังทำอะไรอยู่” เสียงแหบๆตอบกลับ “ข้าก็เป็นแค่พ่อมดธรรมดา ๆ น่ะเจ้าชายเดรโก” “เจ้ารู้จักข้าด้วย? งั้นตอบมา น้ำยานั่นคืออะไร” “น้ำยาที่ทำให้ข้ามีเวทมนต์มากที่สุดในพิภพนี้” เสียงนั้นตอบ ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง “จริงเหรอ” รอยยิ้มแบบเด็กเกเรผุดขึ้น “ข้าไม่เชื่อหรอก นอกจากว่า” สาวเท้า เข้าไปใกล้ “จะให้ข้าลองกิน” “อ๋อ ได้แน่นอน” มือเหี่ยวย่นรินน้ำยาก่อนจะยื่นแก้วส่งให้ “ลองสิ ถ้าท่านไม่กลัว” “เรื่องอะไรข้าจะต้องกลัว” เจ้าชายว่าแล้วยกแก้วนั้นดื่มรวดเดียวหมด “โอ๊ะ” เขาอุทาน ร่างทั้งร่างกระตุก แก้วในมือตกแตกเปรื่องปร่าง “ข้าเป็นอะไรไป” เจ้าชายทรุดลงไปกองกับพื้น “ฮ่า ฮ่า คำสาปของข้าสัมฤทธิ์ผลแล้ว” พ่อมดร้ายหัวเราะอย่างสาสมใจจะหายตัวไป ร่างของเจ้าชายเดรโกที่อยู่ตรงนั้นหลับสนิทและกำลังเปลี่ยนแปลง เมื่อพระราชาและพระราชินีมาร่างของพระโอรสอีกครั้ง ทั้งสองก็แทบช็อค “ไอ้ลูกหัวดื้อ ไม่ยอมเชื่อข้า” พระเจ้าลูเซียสเบือนหน้าหนี ขณะที่พระราชินีร้องไห้อย่างสุดกลั้น “ต้องมาอยู่ในสภาพนี้ ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้นอกจากรอเวลาให้ครบร้อยปี พระราชาด้วยความที่อับอายต่อสภาพของทายาท พระองค์จึงทรงปิดตายหอคอยนั้น แล้วปิดข้าวทั้งหมดให้กลายเป็นว่าเจ้าชายเดรโกตายจากไปด้วยโรคร้าย และแล้วอาณาจักรที่ไร้ทายาทสืบต่อ เมื่อราชาแก่ชราลงก็เสื่อมไปตามองค์ผู้ปกครองบ้านเมือง จนสุดท้ายก็กลายเป็นเมืองร้างในที่สุด ทุกคนลืมเลือนเรื่องของเจ้าชายรูปงามผู้แสนเอาแต่ใจไปสิ้น เหลือเพียงตำนานที่บิดเบือนไปจากความจริงเท่านั้น และแล้วเวลาร้อยปีก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว (ไม่รู้จะช้าทำไม) “นี่รอน เจ้าว่าที่นี่แน่นะ” เสียงห้าวที่นั่งอยู่บนม้าสูงสีขาว “ที่มีปราสาทร้างน่ะ” คนพูดถามต่อพลางใช้มือปัดเส้นผมสีดำยุ่งเหยิงของตนให้พ้นหน้าผาก “ขอรับ เจ้าชายแฮร์รี่” คนสนิทของเขาตอบ เจ้าตัวก็พยายามลูบผมสีเพลิงของตนให้เข้าที่เข้าทาง “ตาเฒ่าที่หมู่บ้านข้าง ๆ นี่คงไม่โกหก” ถ้าแกไม่เลอะเลือนไปเองน่ะนะ เจ้าตัวคิดโดยไม่ยอมบอกเจ้านาย ไม่รู้ทำไมเจ้าชายของเขาถึงคลั่งไคล้เรื่องเก่า ๆ โบราณประเภทปราสาทร้างมีปีศาจสิงอยู่นัก “อืม” ใบหน้าหล่อเหลาขององค์รัชทายาทพยักหน้าท่าทางสมใจ ดวงตาสีเขียวจ้องมองกลุ่มดงไม้หนาทึบที่ปกคลุมตัวอาคารปรักหักพัง “งั้นเข้าไปกันเถอะ” “เอ่อ เจ้าชายขอรับ แต่ว่าเดี๋ยวจะถึงเวลานัดกับเจ้าหญิงโชแล้วนะขอรับ” คนสนิทพยายามเตือน “อ้อ จริงสิ ข้าลืมสนิท” เจ้าชายแฮร์รี่ชะงักม้า สีหน้ายินดียินร้าย “งั้น เจ้าช่วยไปบอกเจ้าหญิงทีว่าข้าติดธุระ คงไปงานเลี้ยงด้วยไม่ได้แล้ว” “จะดีหรือขอรับ ปฏิเสธพระคู่หมั้น” “ช่างเถอะน่า” เจ้าชายว่า กระตู้นม้าให้ออกวิ่ง โดยไม่รอฟังคำทักท้วงอีกต่อไป ความจริงพระองค์ก็ไม่ได้รังเกียจเจ้าหญิงโชหรอกนะ เคยชอบด้วยซ้ำ ก็เล่นน่ารักเสียขนาดนั้น แต่พระองค์ก็อดรำคาญท่าทางขี้แยเจ้าน้ำตา แถมขี้หึงอย่างร้ายกาจของเธอไม่ได้ ใครจะไปอยากอยู่กับ่อน้ำตาเคลื่อนที่ที่คอยตามติดเราตลอดเวลาล่ะ แล้วเรื่องตรงหน้าก็น่าสนใจกว่าเยอะ เจ้าชายแฮร์รี่เองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพระองค์ถึงสนใจเรื่องตำนานโบราณนี่นัก แค่เรื่องตำนานโบราณของเจ้าหญิงที่ถูกแม่มดสาปให้นอนหลับไปร้อยปีนั่น แต่พระองค์ก็เก็บไปฝันอยู่บ่อย ๆ ภาพเจ้าหญิงรูปงามที่นอนหลับอยู่ในปราสาทร้าง รอคอยจุมพิตจากเจ้าชาย “เฮ้อ เพ้อใหญ่แล้วเรา” รัชทายาทคิดก่อนจะลงจากม้า ดงไม้หนามนั้นหนาและทึบจนยากที่จะเข้าไปได้ แต่น่าอัศจรรย์ที่เมื่อเจ้าชายเดินไปใกล้ ดงไม้นั้นก็แยกออกเป็นทางให้เขาเดินเข้าไปภายใน ปราสาทกลายเป็นซากปรักหักพักแทบทั้งหมด เหลือเพียงหอคอยเท่านั้นที่ยังอยู่ดี เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจที่นั่น เจ้าชายเดินผ่านบันไดคดเคี้ยวขึ้นสู่หอคอย และเมื่อเปิดประตูเข้าไป เจ้าชายก็ต้องตกตะลึง บนเตียงนั้น ร่างบางร่างหนึ่งนอนอยู่ เมื่อยิ่งพิจารณาใกล้ ๆ ก็ยิ่งเห็นความงามอ่อนหวาน ผมสีทองที่ยาวสยายเต็มหมอมกับดวงตาหลับพริ้ม แก้มใสสีชมพูและริมฝีปากบาง จะแปลกตาก็แค่ร่างบางที่ควรจะใส่ชุดยาวเฉิดฉายกลับอยู่ในชุดเสื้อและกางเกงทะมัดทะแมงแบบเดียวกับที่เจ้าช ายสวม “ตำนาน เป็นความจริงเหรอเนี่ย” เจ้าชายแฮร์รี่อุทาน และแน่นอนพระองค์ไม่สามารถหักห้ามใจที่จะก้มลงจุมพิตริมฝีปากแดงเรื่อนั้นได้ และแน่นอนเมื่อเจ้าชายถอนจูบแสนหวานนั้นออก ดวงตาที่หลับพริ้มก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น จะผิดก็แต่ว่า ใบหน้างามนั้นไม่ได้ยิ้มให้เขา ดวงตาฟ้ากลับเบิกกว้างอย่างตกใจจนอ้าปากค้าง “ทำอะไรของแกฮ๊ะ!!!!!!!!!!!!” เสียงห้าวดังออกมาจากริมฝีปากบางนั้นก่อนที่กำปั้นลุ่นๆ จะซัดหน้าผู้มาปลุกจนกระเด็น “เจ้า เจ้าเป็น ผู้...ผู้ชาย” เจ้าชายแฮร์รี่ตะกุกตะกัก อ้าปากค้างไม่แพ้กัน ร่างบางลุกขึ้นนั่ง “ก็เออสิ เจ้าคิดว่าสภาพข้าแบบนี้จะเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงเหรอ” ใบหน้าเรียวหยิ่งเชิดพลางยกกำปั้นขึ้น แต่พอเห็นลำแขนบางของตัวเองก็ชะงัก “ทำไมแขนข้าเล็กนัก เฮ้ย ตัวข้าด้วย และ...อ้ากกกกกกกกกกก” เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั้งหอคอย “ร่างกายข้า ร่างกายข้า ผลข้างเคียงจากไอ้ยาบ้านั่นแน่ๆ” คนตัวเล็กโวยวาย เจ้าชายแฮร์รี่ที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วลุกขึ้นมานั่งข้างๆ “เอ่อ ใจเย็นก่อนนะ ข้าว่าร่างกายเจ้าก็ไม่ได้น่าเกลียด” ออกจะน่ารัก ข้ายังเผลอเคลิ้มเลย “ข้าจะทำยังไงดี” เสียงเจ้าชายจอมดื้อเริ่มเครือ ถูกปลุกเพราะโดนผู้ชายด้วยกันจูบ แถมตื่นขึ้นมาไม่เจอใครนอกจากไอ้บ้านี่ แล้วยังกลายเป็นครึ่งหญิงครึ่งชายอีก “เจ้าชื่ออะไร” เจ้าชายแฮร์รี่ถาม “เดรโก” เสียงตอบห้วน ๆ “’งั้น เดรโก เจ้ากลับไปอาณาจักรของข้าไหม” เจ้าชายแฮร์รี่ชวนยิ้ม ๆ “ทำไมข้าต้องไปกับเจ้า” เสียงตอบหงุดหงิดแม้จะเริ่มรู้สึกดีใจ “ก็..อยู่ที่นี่ก็ไม่มีใครนี่นา เจ้าล่าสัตว์เก่งไหม เล่นควิชดิชได้รึเปล่า” “อย่ามาดูถูก ข้าเก่งที่สุดในทีมด้วยซ้ำ” “ดี ข้ากำลังอยากได้เพื่อนมาซ้อมด้วยกันพอดี เจ้ากลับกับข้านะ” ใบหน้างามครุ่นคิดก่อนจะเชิดหน้าตอบ “ก็ได้ แต่บอกก่อนนะว่าข้าไม่เป็นคนใช้เจ้าแน่” (ไปอยู่บ้านเขาแล้วยังเรื่องมากอีกนะ) “ได้ๆ ใครว่าข้าจะให้เจ้าเป็นคนใช้ล่ะ” จะเอาไว้ตำแหน่งอื่นต่างหาก หึหึ แล้วทั้งสองจึงกลับอาณาจักร และอยู่ด้วยกันอย่างผาสุขตลอดไป ......................................................จบแล้ว........................................ จากคุณ : นะโอ - [ 21 ต.ค. 47 13:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านอีกก็ชอบอีก ^ ^ หุหุ จากคุณ : m potter - [ 21 ต.ค. 47 16:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ว้ายยยยยยยยยยยย !!! ขอบคุณมากค่ะ ตอน2 เนี่ย คุ้นๆนะคะ ชอบค่ะ เขียนอะไรที่หวานเก่งจัง แฮร์รี่/เดรโก จบให้หวานนะคะ หักมุมไม่เอา อย่าทำร้ายคนอ่าน(เป็นเบาหวานพอได้ หัวใจวายไม่เอา) ขอบคุณอีกครั้ง จากคุณ : gril1968 - [ 21 ต.ค. 47 18:57:23 A:202.57.159.151 X: TicketID:003210 ]

ความคิดเห็นที่ 5 oh god Draco ka Harry na rak jung จากคุณ : maria - [ 21 ต.ค. 47 20:37:21 A:193.60.74.89 X: TicketID:009911 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบมากค่ะ สนุกดี จากคุณ : Kend@ll_Huang - [ 22 ต.ค. 47 22:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหอะๆๆๆ หวานซ๊า ^^ จากคุณ : Azure_p - [ 9 พ.ย. 47 22:53:35 ]