นานๆทีจะมีเรื่องบ่น & ระบายให้ชาวบ้านฟังกันซะที
เป็นเรื่องบ่นแบบส่วนตัวอ่ะนะ ถ้าไม่อยากอ่านก็ผ่านได้เลยนะ ^ ^
พอดีวันนี้รู้สึกครึ้มๆอยากจะไปเดินเหล่สาวๆแถวสยามกะมาบุญครองซะหน่อย เพราะวันหยุดติดกันหลายวันแต่ไม่ได้ไปเที่ยวไหน T T
ตอนแรกกะจะโบกรถเมล์ไปแต่นึกอีกที ไม่ได้แฮะ แต่งตัวอย่างหล่อ+เทห์ จะขึ้นรถเมล์ก็กระไรอยู่ เลยตัดสินใจไปรถไฟฟ้าดีกว่าฟ่ะ
ขึ้นที่ต้นทางสถานีจตุจักรเลย พอขึ้นปุ๊บก็ได้ที่นั่งเลย รถมันจอดรอสักพักรอคนเยอะหน่อยมั้งก็มีผู้ชายหุ่นล่ำขึ้นมาใส่หูฟังซาวเบ้าท์อย่างเท่ห์ ไอ้ตานี่ดันเจือกมานั่งข้างๆเรา ทั้งที่เรากะจะเว้นไว้เผื่อมีสาวๆหลวมตัวมานั่งข้างๆ ^ ^
ไอ้การที่ตานี่มานั่งข้างเราแทนที่จะเป็นสาวๆน่ะมันไม่เท่าไหร่ แต่โอ้พระเจ้าจอร์จ ให้ตายเถอะตูก็รู้อ่ะนะว่าเอ็งหุ่นบึ้ก+ล่ำ แต่ตูไม่รู้นะว่าเป้าเอ็งอ่ะจะบึ้มด้วย
ก็พี่เล่นนั่งกางขาโชว์เป้าซะ จนตูต้องนั่งหนีบไข่ ไม่ใช่เพราะเราเป้าไม่บึ้มอย่างมันหรอกนะ แต่เพราะมันนั่งกางขาเบียดที่เราจนต้องนั่งหนีบเป้า
พอรถไฟมาถึงแถวซอยอารีย์ สวรรค์ก็เริ่มโผล่มาให้เห็นลางๆ โอ้สาวสวย หน้าใส สายเดี่ยว โปรงสั้น ~ ~ ก็ก้าวขึ้นมา ไอ้ตัวกระผมก็รีบเสนอหน้าเลย โชว์ความเป็น Gentleman เต็มที่ ลุกขึ้นให้แม่สาวเจ้านั่ง กะเรียกคะแนนเต็มที่ แต่ที่ไหนได้ สวรรค์ที่เห็นลางๆที่แรก กำลังจะกลายเป็นนรกน้อยๆ
ก็ไอ้เวงหน้าเน่า เป้าบึ้มนั่นมันได้ทีตอนทีผมลุก จากที่มันกางเป้า 90 องศา พอผมลุกปั๊บมันก็กางออกมาซะเป็นมุมป้าน 135 องศา ไม่รู้ว่ามันเป็นไส้เลื่อนรึไงฟะ ทำไมต้องกางซะขนาดนั้น
สาวเจ้าเธอก็เลยไม่กล้านั่งอ่ะดิ ผมก็หน้าแตกดังเพล๊ง พลางสายตาก็เหลือบมองมันอย่างเหยียดนิดๆ กะจะให้มันรู้สึกตัว
แต่คุณพี่เป้าบึ้มของเราก็ทำเป็นไม่สนใจ ฟํงเพลงซาวเบ้าท์ของเค้าต่อไป ไอ้ตัวกระผมก็ด้วยเลือด Gentleman เต็ม 100 ไฉนเลยจะยอมเสียฟอร์มต่อหน้าแม่น้องนางสายเดี่ยวคนนี้
ก็เลยกะจะแสดงความเป็นพระเอกเต็มที่ กะว่าตายเป็นตายฟะถึงหุ่นเราจะแห้งๆสู้ไอ้บึ้กนี่ไม่ได้ แต่บนรถไฟคนเยอะอย่างนี้มันคงไม่กล้าทำไรเราหรอกมั้ง แต่ถึงเราจะโดนมันตื้บอย่างน้อยสถานีข้างหน้าก็มีทั้งโรงบาลพญาไท กะโรงบาลราชวิถีละว่ะ เอาฟ่ะตายเป็นตาย
เลยตัดสินใจพูดกะพี่เป้าบึ้มของเราด้วยวาจาสุภาพอย่างที่สุดว่า
Gentleman สุดหล่อ: " เอ่อ..พี่ครับช่วยขยับขาให้น้องเค้านั่งหน่อยได้มั้ยครับ "
พี่เป้าบึ้ม: ( เงียบ...ไม่มีท่าทีสนใจไอ้แห้งคนนี้ )
Gentleman สุดเท่ห์: เอ่อ..พี่ครับ..พี่
พี่เป้าบึ้ม: (หันมามองหน้าแบบรำคาญ )
Gentleman: (รู้สึกเย็นวาบๆที่หน้ากะที่สันหลัง) นึกในใจ ทำไมรู้สึกว่าเราอายๆฟ่ะ รู้สึกหน้าชาๆ หรือเป็นเพราะแม่น้องนางสายเดี่ยวมองเราด้วยสายตาเหยียดๆ แกมสังเวช ปนสงสาร ว่าไอ้นี่มันไม่มีน้ำยาเลย
เสียงรถประกาศ : สถานีต่อไปอนุสาวรีย์ขัยสมรภูมิ
แม่น้องนางสายเดี่ยว: พี่ๆไม่ต้องหรอกค่ะ นู๋ลงสถานีหน้านี้แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ ( แล้วก็ยิ้ม)
Gentleman ผู้น่าสงสาร: ( ยิ้มเจื๋อนๆ อย่างหมดฟอร์ม ) อ้อๆ ครับ แล้วก็ยืนอย่างหมดอาลัยตาอยากไปจนถึงสถานีสยาม ปล่อยให้ไอ้เวงเป้าบึ้ม มันนั่งถ่างเป้าอย่างสบายใจเฉิบไปเรื่อยๆของมัน T T
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า " การจะเป็นแมนโชว์สาวเนี่ย มันไม่ง่ายเลยนะเนี่ย T T "
จากคุณ :
เทพกระบี่ไร้นาม 
- [
25 ต.ค. 47 00:52:23
]
[กระทู้บ่น&ระบาย] : สุภาพบุรุษผู้น่าสงสาร
คุณทำดีแล้ว คนที่อายน่าจะเป็นเจ้านั่นมากกว่า เห็นแก่ตัวชะมัดยาด หน้าทนอีกต่างหาก
