ความคิดเห็นที่ 1 ทูฟลาวเวอร์ช่วยพยุงรินซ์วินด์ลุกขึ้นยืนก่อนจะพากันไปหลบอยู่ที่หลังเสาคอยแอบดูการต่อสู้ฮรุนกับระยางจากหลุมอุบาท์นั่น “หมอนั่นสู้มันไม่ได้แน่” รินซ์วินด์ถอดใจ “จะตัดมันไปเท่าไหร่ เจ้าแห่งแปดก็เสกแขนขึ้นมาใหม่ได้เรื่อย ๆ ไม่มีหมด นั่นแกจะทำอะไร?” ทูฟลาวเวอร์นั้นกำลังง่วนกับการติดกรงใส่ฝูงกิ้งก่าเข้ากับเครื่องจารึกซึ่งเขาได้ติดขาตั้งกล้องสามขาไว้เรียบร้อย “ถ่ายรูปไง รูปนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด” ทูฟลาวเวอร์ตอบงึมงำ “รูปนี้ต้องสุดยอดไปเลย อสูร... ได้ยินฉันไหม?” อสูรแห่งเครื่องจารึกเปิดฝาเครื่องออกมาตามเสียงเรียก ทว่าเมื่อมันกวาดสายตาไปรอบ ๆ และเห็นสิ่งที่มันเห็นมันก็หายแว่บกลับเข้าไปในเครื่อง รินซ์วินด์เองนั้นสะดุ้งเมื่อระยางของเจ้าแห่งแปดกวาดเปะปะมาแตะโดนขาเขาเข้าก่อนจะกระทืบและเตะมันออกไป “เฮ้ย ไปได้แล้ว” รินซ์วินด์ว่า “ถึงเวลาชิ่งแล้ว” รินซ์วินด์คว้าแขนทูฟลาวเวอร์เพื่อออกวิ่ง ทว่าทูฟลาวเวอร์ไม่ยอมขยับ “แล้วทิ้งฮรุนไว้กับไอ้ตัวนั่นงั้นหรือ?” ทูฟลาวเวอร์ว่า รินซ์วินด์ตอบหน้าตาเฉย “แล้วไง? ก็อีเป็นผู้กล้า สู้กับสัตว์ประหลาดก็เป็นงานของอีอยู่แล้วนี่” “แต่ไอ้ตัวนั่นจะฆ่าเขานะ” “โอ๊ย มันอาจแย่กว่านั้นอีก” รินซ์วินด์ตอบ “แย่กว่านั้นอีก?” “มันอาจฆ่าเราด้วยไง” รินซ์วินด์เฉลย “มาเร็ว!” “เดี๋ยวก่อน” ทูฟลาวเวอร์ร้องพร้อมกับชี้นิ้ว “มันได้กำปั่นผมไปแล้ว!” ไม่ทันที่รินซ์วินด์จะได้คว้าตัวเอาไว้ ทูฟลาวเวอร์ก็ได้วิ่งอ้อมหลุมเข้าไปหากำปั่นซึ่งก็อ้าฝากำปั่นไล่งับระยางประหลาดทั้งหลายที่กำลังพยายามลากมันลงหลุมไปด้วย ขณะทูฟลาวเวอร์พยายามไล่เตะเจ้าระยางที่รัดเอากำปั่นของเขาอยู่นั้น ระยางเส้นหนึ่งก็ได้เปลี่ยนความสนใจจากฮรุนมายังทูฟลาวเวอร์และรัดเอวเขาเอาไว้ ทางด้านฮรุนเองนั้นระยางจำนวนมากได้รัดเขาไว้ทั้งตัว กระทั่งดาบดำเล่มนั้นก็ได้ถูกบิดหลุดจากมือและเหวี่ยงกระเด็นไปอีกทางหนึ่ง “รินซ์วินด์ ร่ายมนตร์ของคุณ เร็ว!” ทูฟลาวเวอร์ตะโกน รินซ์วินด์ไม่ได้ขยับ เขากำลังตลึงมองสิ่งที่กำลังผลุดขึ้นมาจากหลุมขณะที่ดวงตามหึมาที่โผล่ขึ้นมาก็จับจ้องเขม็งมาที่รินซ์วินด์ เมื่อระยางของมันรัดเข้าที่เอวของเขาแน่นเข้าและแน่นเข้า รินซ์วินด์คงมีเพียงเสียงอึกอักอยู่ในลำคอ ราวกับว่าอยู่ในความฝันมหาเวทย์ที่ฝังอยู่ในร่างของรินซ์วินด์เริ่มแสดงฤทธิ์เหนือความควบคุมของเขา ทว่าเมื่อริมฝีปากของรินซ์วินด์เริ่มทำท่าเหมือนจะเอื้อนเอ่ยพยางค์แรกของมหาเวทย์ ระยางหนึ่งก็ตวัดวูบอย่างรวดเร็วราวกับแส้และคว้าหมับเข้าที่คอหอย หายใจไม่ออกและขยับไม่ได้ ร่างของรินซ์วินด์ก็กลายเป็นเหยื่ออีกหนึ่งที่ถูกลากเข้าสู่หลุม จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จังหวะหนึ่งนั้นเอง มือของรินซ์วินด์ที่เหวี่ยงเปะปะไปมาก็คว้าได้ขาตั้งสามขาพร้อมเครื่องจารึก ด้วยสัญชาติญาณเดียวกับที่มนุษย์ถ้ำจนตรอกคว้าก้อนหินขึ้นมาสู้กับเสือยักษ์ รินซ์วินด์หยิบมันติดมือโดยหวังว่าเขาอาจจะหาจังหวะเหมาะพอจะฟาด... ทว่าดวงตามหึมาอันเป็นสิ่งเดียวที่รินซ์วินด์เห็นอยู่ตรงหน้านั้นมากเกินพอจะทำให้ความกล้าของรินซ์วินด์ฝ่อลงได้ไม่ต่างกับน้ำที่รั่วออกจากถังรั่ว ๆ ตรงหน้าเขานั้น รินซ์วินด์สังเกตเห็นเหล่ากิ้งก่าวิ่งพล่านอยู่ในกรงที่ติดอยู่กับเครื่องจารึก เช่นเดียวกับที่นักโทษประหารที่สามารถมองเห็นร่องรอยทุกขีดทุกเส้นบนแท่นประหาร รินซ์วินด์สังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่าหางของกิ้งก่าเหล่านี้ได้เปลี่ยนเป็นสีขาวอมฟ้าขณะที่ตัวพวกมันก็บวมพองและดูเหมือนจะเต้นตุบ ๆ ราวกับจะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ ด้วยอาการป้องกันตัว รินซ์วินด์ยกเครื่องจารึกขึ้นบังหน้า จังหวะเดียวกันนั้นเสียงอสูรแห่งเครื่องจารึกก็ดังขึ้น “เอาละ ใช้ได้แล้ว ทุกคน ยิ้ม!” ประกายแสงขาวจ้าสว่างวูบ สว่างจนเหลือเชื่อ สว่างกระทั่งแม้ เบล-แช็มฮาร็อธ ยังตกใจร้องด้วยเสียงอันโหยหวน เสียงของมันดังเริ่มจากย่านสูงกว่าอุลตร้าโซนิกและลดต่ำลงกระทั่งมันอยู่ที่ไหนซักแห่งในลำใส้ใหญ่ของรินซ์วินด์ ระยางทั้งหลายของมันสะบัดเหยียดตรงส่งผลให้เหยื่อของมันทั้งหมดปลิวกระเด็นไปคนละทิศละทาง วินาทีต่อมาระยางทั้งหมดของมันก็รวบเข้าหากันในอาการปกป้องดวงตาของตัวเอง พร้อมกันนั้นทั้งดวงตามหึมาและระยางทั้งหมดก็หดผลุบกลับลงไปในหลุมยักษ์ ทั้งนี้โดยไม่ลืมที่จะคว้าแท่นแปดเหลี่ยมที่พลิกคว่ำอยู่ขึ้นมาปิดหลุมไว้โดยสนิทอีกต่างหาก ฮรุนนั้นปลิวกระเด็นไปที่ผนังแต่ก็กระเด้งกลับออกมา ฮรุนลุกขึ้นเก็บดาบและใช้มันสับเศษระยางที่ตกค้างอยู่บนพื้น รินซ์วินด์เองนั้นนอนกองอยู่กับพื้นพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เสียสติ เสียงไม้ตกกระแทกพื้นเรียกความสนใจของรินซ์วินด์ เมื่อเขาหันไปมองเขาก็เห็นว่ากำปั่นกำลังนอนคว่ำอยู่บนฝาโค้งของตัวเองและกำลังโยกตัวสุดฤทธิ์เพื่อกลับตัวลุกขึ้น ขาเล็ก ๆ ยุ่บยั่บของมันถีบอากาศไปมาอย่างไร้ผล รินซ์วินด์กวาดสายตามองไปที่ทูฟลาวเวอร์ ชายร่างเล็กนั่นนอนกองอยู่ที่ผนังอีกด้าน อย่างน้อยเขาก็ยังส่งเสียงโอดโอยให้รินซ์วินด์ได้ยินอยู่บ้างล่ะ พ่อมดลุกขึ้นและเดินโขยกเขยกเข้าไปหาพร้อมกับบ่นงึมงำ “ไอ้นั่นมันอะไรวะนั่น?” “อูย ... ทำไมมันถึงได้สว่างเกินไปขนาดนั้น?” ทูฟลาวเวอร์พึมพัม “... โอย ... หัวผม...” “... สว่างเกินไป?” รินซ์วินด์ทวนคำและมองเลยไปที่กรงกิ้งก่าที่ติดอยู่กับเครื่องจารึกซึ่งบัดนี้กลิ้งอยู่กับพื้น เหล่ากิ้งก่าในกรงซึ่งดูเหมือนจะตัวเล็กลงไปเยอะจ้องเขากลับ “พวกกิ้งก่าไฟ (salamander) น่ะ” ทูฟลาวเวอร์เฉลย “เสร็จเลย สงสัยรูปผมคงจะสว่างเกินแน่ ๆ” “พวกนั้นเป็นกิ้งก่าไฟ?” รินซ์วินด์ไม่อยากจะเชื่อ “อือฮึ อุปกรณ์มาตรฐาณเลยล่ะ” จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:14:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รินซ์วินด์เดินกระเผลกไปหยิบเครื่องจารึกขึ้นมาดู จะว่าไปแล้วตัวรินซ์วินด์เองนั้นได้เคยเห็นกิ้งก่าไฟมาก่อนแล้ว แต่ไอ้ที่เขาเห็นนั้นเป็นแค่ตัวเล็ก ๆ แถมยังดองอยู่ในโหลในพิพิธภัณฑ์ชีววิทยาใต้มหาวิทยาลัย ปัจจุบันนั้นเหล่ากิ้งก่าไฟได้สูญพันธุ์ไปจากแถบทะเลวงกลมไปหมดแล้ว รินซ์วินด์พยายามนึกถึงสิ่งเขาพอจะจำได้ (ซึ่งก็ไม่มากนัก) จากสิ่งที่เขาเรียนเกี่ยวกับกิ้งก่าไฟ พวกมันเป็นสัตว์เวทย์ ไม่มีปากเพราะพวกมันอยู่ได้โดยการดูดซับรังสีอ็อกตารินซึ่งมีอยู่ในแสงอาทิตย์ของพิภพแบนผ่านทางผิวหนัง พร้อมกันนั้นพวกมันก็ได้ดูดซับรังสีอื่นในแสงอาทิตย์ไปด้วย รังสีส่วนเกินเหล่านี้จะถูกเก็บไว้ในอวัยวะพิเศษจนกว่าพวกมันจะถูกขับถ่ายออกไปในที่สุด ในทะเลทรายนั้น แถบที่มีพวกกิ้งก่าไฟอยู่มาก ๆ นั้นตอนกลางคืนจะสว่างไสวราวกับมีประภาคารอยู่เลยทีเดียว รินซ์วินด์วางเครื่องจารึกลงพร้อมกับพยักหน้า โดยเหตุที่ที่นี่มีการสะสมของแสงอ็อกตารินปริมาณมหาศาล กิ้งก่าไฟเหล่านี้จึงสวาปามเข้าไปเกินขนาด และเมื่อบริโภคเข้าไปมากก็ย่อมถ่ายออกมามากเป็นธรรมดา เครื่องจารึกพร้องขาตั้งวางกลิ้งอยู่กับพื้น รินซ์วินด์เล็ง เตะ และพลาด รินซ์วินด์บอกตัวเองว่าเขาชักเกลียดไม้แห่งปัญญาขึ้นทุกที ๆ อะไรซักอย่างจิ้มใส่แก้มรินซ์วินด์ เขาปัดมันออกอย่างรำคาญ จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:15:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รินซ์วินด์ได้ยินเสียงแกรกกรากและมองไปทางต้นเสียง เสียงคล้ายมีดกรีดผ้าไหมเอ่ยขึ้น “อย่างนี้ดูถูกกันชัด ๆ” “หุบปาก!” ฮรุนตวาด เขากำลังพยายามใช้ดาบ ‘คริง’ งัดฝาแปดเหลี่ยมที่พื้น ฮรุนเงยหน้าขึ้นและแยกเขี้ยวให้รินซ์วินด์ รินซ์วินด์หวังว่านั่นแปลว่าฮรุนกำลังยิ้ม “เวทย์...แข็งแรง” คนเถื่อนชมขณะที่เขาง่วนอยู่กับใช้มือมหึมาของเขากดลงไปที่ด้ามดาบเต็มแรงเพื่องัดฝาแปดเหลี่ยมขึ้น “ทีนี้ เราแบ่งสมบัติ ดีมั้ย?” รินซ์วินด์อุทาน เขารู้สึกเหมือนถูกอะไรเล็ก ๆ ตอมและกัดใบหู ขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะมีลมโชยอยู่เบา ๆ แทบจะไม่รู้สึก “รู้ได้ไงว่าข้างใต้นั่นมีสมบัติ?” ฮรุนออกแรงกระทั่งเขาพอจะสอดนิ้วเข้าไปได้ “แอปเปิ้ลอยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ล สมบัติปีศาจก็ต้องอยู่ในหลุมของปีศาจ” ฮรุนกัดฟันและออกแรงดึง แท่นหินพลิกเปิดและล้มกระแทกกับพื้น ถึงตอนนี้ รินซ์วินด์รู้สึกได้ว่าอะไรซักอย่างตกใส่มือเขา รินซ์วินด์เงยหน้ามองอากาศก่อนจะก้มมองของในมือ สิ่งนั้นเป็นก้อนหินซึ่งมีห้าบวกสามด้าน รินซ์วินด์เงยหน้ามองเพดาน เขาไม่แน่ใจว่าเพดานควรจะกระเพื่อมได้อย่างที่เห็น ระหว่างนั้นฮรุนเองก็ง่วนกับการรื้อปากหลุมพร้อมกับผิวปากไปด้วย อากาศแตกตัวเปรี๊ยะ ๆ พร้อมกับเรืองแสงประหลาดพร้อมกับเสียงฮัมเบา ๆ ดังอยู่ในอากาศ สายลมโชยโบกสะบัดชายเสื้อของพ่อมดซึ่งก่อให้เกิดประกายวาบสีเขียวน้ำเงินเป็นระยะ เหนือหัวรินซ์วินด์นั้น ดวงวิญญานที่บ้างก็รางเลือนบ้างก็แจ่มชัดบินล่องลอยวนเป็นสายอยู่โดยรอบ เสียงดวงวิญญาณพึมพัมและกรีดร้องโหยหวนเริ่มดังขึ้นทุกที รินซ์วินด์ลองยกมือขึ้นและเห็นได้ชัดถึงแสงเรืองรองแห่งประกายอ็อกตารินที่เกิดล้อมรอบมือของเขาทุกครั้งที่สายลมโชยผ่าน ประหลาดที่ท่ามกลางสายลมแรงจนรินซ์วินด์ลืมตาแทบไม่ขึ้นเช่นนี้ ฝุ่นผงซักน้อยนิดก็มิได้ฟุ้งกระจายแต่อย่างใด จากช่องทางเดินรอบ ๆ เสียงลมหวีดหวิวดังให้ได้ยินชัดเจน ทูฟลาวเวอร์พยายามลุกขึ้นท่ามกลางลมที่เริ่มกรรโชกแรงขึ้นเรื่อย ๆ “เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย?” ทูฟลาวเวอร์ตะโกนถาม รินซ์วินด์พยายามเอี้ยวตัวทว่าลมที่แรงขึ้นนั้นพัดเขาจนเซไปทั้งตัว จังหวะนั้นเองที่ลมหมุนราวกับผีสิงคว้าเข้าที่ขาของเขา อย่างไรก็ตามฮรุนคว้าเขาไว้ได้ทันก่อนจะพาทั้งเขาและทูฟลาวเวอร์ไปหลบอยู่ใต้แท่นหินปิดปากหลุมที่ฮรุนพลิกขึ้น ข้างตัวพวกเขานั้นดาบปากมาก ‘คริง’ ซึ่งดูเหมือนจะได้รับอิทธิพลจากกระแสลมเวทย์มนตร์ที่พัดกระหน่ำกระทั่งอำนาจของมันถูกขยายขึ้นเป็นร้อยเท่ากำลังเรืองแสงและส่งประกายอยู่วูบวาบ “จับไว้ให้แน่น!” รินซ์วินด์ตะโกน “ลมพวกนี้มาจากไหนน่ะ?” ทูฟลาวเวอร์ตะโกนถาม “อีกอย่าง . . . แล้วมันจะพัดไปไหน?” ทูฟลาวเวอร์มองรินซ์วินด์ทว่าเห็นแต่อาการอุจจาระขึ้นสมองบนหน้าของรินซ์วินด์ และนั่นบอกให้ทูฟลาวเวอร์ออกแรงยึดฝาแท่นแปดเหลี่ยมขึ้นเป็นสองเท่า “ตายแน่....” รินซ์วินด์พึมพัมท่ามกลางเสียงแตกหักของเพดานและผนัง “แกอยากรู้ใช่ไหมว่าลมนี่พัดไปไหน? บอกให้ก็ได้ ถ้าแกรู้ว่าเงามาจากไหน ลมนี่ก็กำลังพัดไปที่นั่นนั่นแหละ” ว่ากันที่จริงแล้ว ตามที่รินซ์วินด์คาดเดานั้น แสงสว่างปริมาณมหาศาลที่ปลดปล่อยออกมาโดยกิ้งก่าไฟของทูฟลาวเวอร์ได้ทำร้ายดวงตาของ เบล-แชมฮาร็อธ กระทั่งมันต้องล่าถอยและละทิ้งมิติของพิภพแบน ผลที่เกิดขึ้นก็คืออำนาจของเบล-แชมฮาร็อธที่แทรกซึมอยู่ในวิหารนี้ก็ได้จากไปโดยพร้อมกันด้วย โดยเหตุดังกล่าววิหารซึ่งได้คงสภาพท้าทายกาลเวลาเช่นนี้มานับพันนับหมื่นปีจึงได้เสื่อมทรามลงในพริบตาเมื่อ ‘เวลา’ ได้กลับมาสู่พื้นที่แห่งนี้ ฮรุนชำเลืองมองรอยแตกร้าวที่กำลังขยายขนาดขึ้นเรื่อย ๆ และถอนใจก่อนจะยกสองนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากและผิวปากโดยแรง ประหลาดมากที่เสียงผิวปากของฮรุนกลับดังกว่าเสียงพายุเวทย์ที่พัดเป็นวงล้อมรอบแท่นหินแปดเหลี่ยมที่พวกเขาแอบอยู่ได้ ยิ่งประหลาดกว่าสำหรับรินซ์วินด์เมื่อเขาคิดว่าเสียงสะท้อนของเสียงผิวปากของฮรุนฟังดูคล้ายเสียงเขย่าลูกเต๋า ไม่นานนักเสียงอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ... เสียงเกือกม้า ม้าศึกของฮรุนวิ่งผ่านช่องทางเดินที่พร้อมจะถล่มลงมาทุกเมื่อมาหยุดอยู่ข้างผู้เป็นนาย ฮรุนลุกขึ้นและหยิบถุงใส่สมบัติของเขาวางพาดบนหลังม้าก่อนจะเหนี่ยวตัวเองขึ้นบนหลังอาน จากนั้นก็ก้มลงคว้าคอเสื้อของทูฟลาวเวอร์ก่อนจะวางเขาพาดไปกับถุงสมบัติอื่น ๆ จากนั้นฮรุนก็หันม้ากลับมาอีกข้าง จังหวะนั้นเองรินซ์วินด์ก็กระโจนและตะเกียกตะกายขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังม้าที่ด้านหลังของฮรุน ม้าศึกของฮรุนกระโจนและพุ่งทะยานผ่านทางวงกต ขณะที่เพดานและผนังของวิหารเริ่มถล่มทลายลงมาเรื่อย ๆ รินซ์วินด์นั้นเกาะหลังฮรุนแน่น แต่ก็ไม่วายต้องแอบชำเลืองมองไปที่ด้านหลัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมม้าศึกของฮรุนถึงได้วิ่งเป็นพายุอย่างนี้ ท่ามกลางแสงสีม่วงดำข้างหลังพวกเขานั้น กำปั่นซึ่งดูเหมือนจะหงุดหงิดเป็นพิเศษกำลังวิ่งไล่กวดมาติด ๆ ตามด้วยเครื่องจารึกที่วิ่งตามมาด้วยขาทั้งสามของขาตั้ง ว่ากันว่าไม้แห่งปัญญานั้นซื่อสัตย์กับเจ้านายยิ่งนักและมันจะติดตามพวกเขาไปทุกแห่ง ว่ากันว่านั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมกำปั่นใส่สมบัติของเหล่าจักรพรรดิที่สิ้นพระชนม์จึงล้วนถูกจัดสร้างจากไม้แห่งปัญญาทั้งสิ้น พวกเขาทั้งหมดหลุดออกมาภายนอกได้เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่อุโมงค์และวิหารทั้งหมดจะพังครืนลงกบพื้น จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ข้างนอกนี้ ตะวันยามเช้าเพิ่งเยี่ยมฟ้า ข้างหลังพวกเขานั้นวิหารทั้งหมดทรุดกองลงเหลือเพียงซากและฝุนผงที่ลอยกรุ่น รินซ์วินด์และพวกมิได้หันกลับไปมองซากข้างหลัง และนั่นน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง เพราะมิฉนั้นทูฟลาวเวอร์อาจสามารถเก็บภาพที่ถือได้ว่าประหลาดอย่างยิ่งแม้แต่กับมาตรฐานของพิภพแบนแห่งนี้ ข้างหลังพวกเขานั้น ซากปรักหักพังทั้งหลายดูเหมือนจะถูกปกคลุมอย่างรวดเร็วด้วยพรมหนาเขียวครึ้ม ทันทีนั้นต้นโอ๊กขนาดใหญ่ก็โตขึ้นในพริบตา กิ่งและใบของมันโตใหญ่ราวกับมันระเบิดออกจากลำต้น ทว่าแม้ขณะที่ยอดอ่อนของมันแทงยอด ลำต้นของมันก็ได้เหี่ยวแห้งตายซากไปในขณะเดียวกัน ต้นไม้อื่น ๆ ก็โตใหญ่อย่างเฉียบพลันและล้มหายไปในพริบตาในลักษณะเดียวกัน เพียงไม่กี่วินาทีซากวิหารแห่งนี้กว่าครึ่งก็ได้กลายสภาพเป็นเพียงป่าหินที่ปกคลุมด้วยหญ้ามอส ทว่า ‘เวลา’ ยังทำงานของมันไม่เสร็จ รอยต่อของสนามแห่งเวทย์ที่กำลังเสื่อมทรามและสนามแห่งเอนโทรปีที่มีแต่เพิ่มขึ้นได้ขยายตัวออกจากยอดเขาไปอย่างรวดเร็ว เร็วยิ่งกว่าม้าศึกของฮรุนที่กำลังเหยาะย่างลงจากยอดเขา สำหรับรินซ์วินด์และพวกทั้งหมดนั้น โดยเหตุที่พวกเขาล้วนอาศัยอยู่ในเวลา การขยายตัวเช่นนี้มิได้มีผลใด ๆ กับพวกเขา ทว่ากับป่าลึกลับแห่งนี้นั้น ป่าทั้งป่าได้ผ่านเวลานับศตวรรษไปในชั่วอึดใจเท่านั้น “น่าสนใจจริง ๆ จริงมั้ย” เสียงดังมาจากบริเวณเข่าของรินซ์วินด์ ขณะที่ม้าที่พวกเขาโดยสารเหยาะย่างผ่านป่าที่กำลังเสื่อมโทรมไปกับตา เสียงที่ว่าฟังคล้ายโลหะเป็นอย่างยิ่ง รินซ์วินด์ก้มมองที่ดาบ ‘คริง’ ดาบที่ว่านี้มีทับทิมฝังอยู่หลายเม็ดตรงบริเวณด้าม รินซ์วินด์รู้สึกได้ว่า ‘คริง’ กำลังจ้องมองเขา จากชายป่าทางทิศริบขอบ รินซ์วินด์และพวกหยุดดูการต่อสู้อันไร้ผลของป่ากับ ‘เวลา’ การหยุดดูของพวกเขานั้นถูกขัดจังหวะเพียงครั้งเพื่อจัดการกับมื้อเช้าอันได้แก่เนื้อหมีเคราะห์ร้ายที่มาจ๊ะเอ๋กับธนูของฮรุนเข้า ฮรุนในยามนี้นั้นกำลังมีความสุขกับการจัดการมื้อเช้าของผู้กล้าเป็นอย่างยิ่ง สำหรับรินซ์วินด์นั้น ฮรุนในยามนี้ดูต่างจากฮรุนขี้เมาที่เขาพบมาแล้วหลายครั้งในแองค์มอร์ปอร์ค ฮรุนยามนี้ระแวดระวังเหมือนแมว ว่องไวเหมือนเสือดาว และมีอำนาจอย่างยิ่ง เหนืออื่นใดคือพวกเขารอดมาจากเบล-แชมฮาร็อธ และนั่นเหลือเชื่อที่สุด ส่วนทางทูฟลาวเวอร์นั้น เขากำลังช่วยฮรุนดำเนินกิจกรรมของผู้กล้าในการตรวจนับสมบัติที่ฮรุนชิงมาได้จากในวิหาร ของพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นเครื่องเงินประดับหินสีม่วงที่ไม่น่าดูซํกเท่าใดนัก ลวดลายที่เขียนประดับอยู่บนเครื่องเงินเหล่านี้ส่วนใหญ่ก็เป็นรูปแมงมุม ปลาหมึกยักษ์ และแม้แต่ตัวไต่ไม้แปดระยาง (tree-dwelling octarsier) แห่งแดนรกร้างกลางพิภพ รินซ์วินด์พยายามไม่ให้ความสนใจกับเสียงเสียดหูที่ข้างตัวเขา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล “... หลังจากนั้นข้าก็ถูกเปลี่ยนมือกลายมาเป็นดาบของ ปาชาแห่งเรดูรัต (Pasha of Re’durat) ข้ามีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในสงครามแห่งเกรทเนฟ (Battle of the Great Nef) เนี่ยะ เห็นรอยบิ่นตรงแถว ๆ เกือบปลายดาบมั้ย ข้าได้มันมาตอนนั้นแหละ” ‘คริง’ พล่ามไม่หยุดจากฝักดาบที่ข้างม้า “ตอนนั้นนะ ไอ้บ้านั่นดันใช้ปลอกคอทำจากอ็อกต์ไอออน ขี้โกงชะมัด ก็จริงที่ตอนนั้นข้ายังคมกว่านี้เยอะ สมัยโน้นนะ เจ้าของข้าใช้ข้าตัดผ้าไหมกลางอากาศได้เลยเชียวนะ โทษทีข้านอกเรื่องไปหน่อย กลับมาว่าเรื่องของข้าต่อ ว่าแต่ว่าข้าไม่ได้ทำให้ท่านเบื่อใช่มั้ย?” “หือ หือ โอ๊ย เปล่า เปล่าเลย เรื่องที่เล่ามาเนี่ยตื่นเต้นดีออก” รินซ์วินด์ตอบโดยไม่ได้ละสายตาจากฮรุน เขาไม่แน่ใจว่าเขาไว้ใจฮรุนได้แค่ไหน ในป่าอย่างนี้ ป่าที่มีโทรลอยู่ที่ไหนซักแห่ง ... “ข้าว่าแกนี่ท่าทางมีการศึกษานะ” ‘คริง’ กลับไปพล่าม “ข้าไม่ค่อยได้เจอคนน่าสนใจซักเท่าไหร่ จะบอกให้นะ ข้าน่ะจริง ๆ แล้วอยากเกษียณเต็มที ถ้าโชคดีข้าคงหาที่แขวนดาบสวยที่ไหนได้ซักแห่ง ที่ไหนก็ได้ที่มันสงบ ๆ หน่อยน่ะ เชื่อไหมข้าเคยต้องจมอยู่ในทะเลสาบเป็นศตวรรษเชียวนะ” “ฟังดูดีนี่” รินซ์วินด์ว่า “ก็ไม่ดีเท่าไหร่” ‘คริง’ ตอบ “ว่าไงก็ว่างั้น” “ถ้าเลือกได้นะ ข้าอยากเกิดเป็นหัวคันไถว่ะ ข้าไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร ข้าแค่รู้สึกว่าเกิดเป็นหัวคันไถมันมีจุดหมายของมันน่ะ” *** ตรงนี้ TP เล่นคำนะครับ เขาพูดว่า “What I'd really like is to be a ploughshare. I don't know what that is, but it sounds like an existence with some point to it” ถ้าแปลตรง ๆ ก็คงเป็นแบบเดียวกับที่แปลข้างบนซึ่งอาจฟังดูแล้วไม่ค่อยเข้าเรื่องเท่าใด แต่ถ้าอ่านดี ๆ จะเห็นได้ว่าหัวคันไถมันก็มียอดแหลม (point) ที่ปลายด้านหนึ่งจริง ๆ *** จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถึงตอนนี้ทูฟลาวเวอร์ได้เร่งรีบเข้ามาหารินซ์วินด์ “ผมคิดอะไรดี ๆ ได้ล่ะ” ทูฟลาวเวอร์ระล่ำระลัก “ทำไมเราไม่...” “อือ ฮึ แกจะจ้างให้ฮรุนคุ้มกันเราไปถึงเควิร์มใช่ไหม?” รินซ์วินด์พูดแซงด้วยอาการเหนื่อยหน่าย ทูฟลาวเวอร์ดูประหลาดใจมาก “คุณรู้ได้ไง?” “ข้าแค่คิดว่าแกต้องคิดยังงั้นเท่านั้นแหละ” รินซ์วินด์ตอบ ในที่สุดฮรุนก็จัดของที่ฉกมาได้ลงในถุงบรรทุกที่พาดอยู่ข้างอานม้าได้จนหมด ฮรุนหันมาแยกเขี้ยวในอาการยิ้มให้กับรินซ์วินด์และทูฟลาวเวอร์ ทว่าสายตาของเขากลับกวาดเลยไปจ้องอยู่ที่กำปั่น “คิดดูซิ มีเขาไปด้วย ใครจะกล้าทำร้ายเรา” ทูฟลาวเวอร์ว่า รินซ์วินด์เกาคาง ก่อนตอบ“ฮรุนไง” “แต่ในวิหารนั่น เราช่วยชีวิตเขาไว้นะ” “เอางี้ก็แล้วกัน ถ้าคำว่าทำร้ายของแกหมายถึงว่าจะฆ่าเราล่ะก็” รินซ์วินด์อธิบาย “ข้าคิดว่าฮรุนคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก หมอนั่นไม่ใช่คนประเภทนั้น อย่างมากหมอนั่นก็แค่ปล้นเราหมดตัวก่อนจะมัดเราทิ้งไว้ให้พวกหมาป่าจัดการทีหลัง” “คิดมากน่า” “ฟังนะ นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายนะ” รินซ์วินด์ฉุนเฉียว “คิดูซิ แกน่ะไปไหนมาไหนพร้อมกับทองเต็มกำปั่น แกไม่คิดเลยหรือไงว่าจะมีใครซักคนอยากได้ทองนั่น” เป็นข้า ข้าก็ทำว่ะ – รินซ์วินด์คิดในใจ – ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้าได้เห็นไอ้กำปั่นนั่นมันทำยังไงกับนิ้วคนที่บังอาจมาแตะมันน่ะนะ ทันใดนั้น ปัญญาของรินซ์วินด์ก็สว่างปิ๊ง เขาหันไปมองฮรุนและหันกลับมามองเครื่องจารึก อสูรเครื่องจารึกนั้นกำลังซักผ้าอยู่ขณะที่กิ้งก่าไฟนั้นก็กำลังนอนอาบแดดอยู่ในกรงอย่างเกียจคร้าน “ข้านึกอะไรออกแล้วว่ะ” รินซ์วินด์ว่า “แกคิดว่าพวกผู้กล้าเนี่ย จริง ๆ แล้วเขาอยากได้อะไรวะ?” “ทอง?” ทูฟลาวเวอร์เดา “ไม่ใช่ ข้าหมายถึงของที่เขาอยากได้มากที่สุดน่ะ” ทูฟลาวเวอร์งง “ไม่รู้ซิ” แทนที่จะตอบ รินซ์วินด์คว้าเครื่องจารึกและเดินไปหาฮรุน “ฮรุน” เขาเรียก “ขอคุยด้วยหน่อยซิ” วันเวลาผันผ่านไปอย่างสงบ จริงอยู่ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่พวกเขาถูกพวกโทรลล้อมกรอบ และมีอีกครั้งที่พวกโจรลอบเข้ามาในยามที่พวกเขาหลับไหล (พลาดไปหน่อยที่พวกมันพยายามเปิดกำปั่นก่อนที่จะเชือดเจ้าทรัพย์) ทั้งสองครั้งนั้นฮรุนล้วนต้องการค่าจ้างเป็นสองเท่าซึ่งทูฟลาวเวอร์ก็จ่ายอย่างยินดี “ถ้าพวกเราเป็นอะไรไปล่ะก็” รินซ์วินด์ย้ำ “ทีนี้ก็จะไม่มีคนคอยใช้เครื่องนี่ถ่ายภาพฮรุน เข้าใจไหม?” ฮรุนพยักหน้า ตาของเขาจับจ้องอยู่แต่รูปตรงหน้า ในรูปนั้นฮรุนกำลังตั้งท่าผู้กล้าเต็มที่ ขาข้างหนึ่งของเขาเหยียบอยู่บนซากโทรลที่กองอยู่กับพื้น “ตู สู และตัวเล็กทูฟลาวเวอร์ เราดีกัน” ฮรุนว่า “พรุ่งนี้ เอารูปสวย ๆ นะ” กับรูปที่ถ่ายมาได้ทั้งหมดนี้ ฮรุนใช้หนังโทรลที่ถลกได้หารูปตัวเองอย่างดีและเก็บมันลงในถุงข้างอานม้า “รู้สึกจะได้ผล” ทูฟลาวเวอร์ว่าอบ่างชมเชย ขณะที่ฮรุนนำหน้าออกไปตรวจเส้นทาง “แหงละ” รินซ์วินด์ตอบ “มีผู้กล้าที่ไหนไม่หลงตัวเองบ้างล่ะ” “ว่าแต่คุณใช้เครื่องจารึกได้ดีขึ้นมากนี่ รู้ตัวหรือเปล่า” “ก็รู้สึกอยู่เหมือนกัน” “ถ้างั้นคุณคงอยากได้ไอ้นี่” ทูฟลาวเวอร์ส่งรูปให้ “รูปอะไรน่ะ?” รินซ์วินด์ว่า “อ๋อ รูปที่คุณถ่ายเองในวิหารไง” รินซ์วินด์ก้มมองด้วยอาการสยดสยอง ในรูปนั้นตรงขอบ ๆ รูปจะสามารถมองเห็นระยางอยู่บางส่วน ทว่าใจกลางรูปนั้นสิ่งเดียวที่อาจเห็นได้ก็คือภาพอันใหญ่ยักษ์ที่แม้จะเลือนรางแต่ก็ยังบอกได้ว่ามันเป็นภาพของวัตถุน่าเกลียดน่าขยะแขยง เต็มไปด้วยรอยเปื้อนของสารลึกลับ ภาพที่ว่านั้นคือภาพนิ้วหัวแม่มือของรินซ์วินด์นั่นเอง “งี้ทุกทีแหละ ชีวิตข้าน่ะ” รินซ์วินด์ว่าอย่างอ่อนใจ “ท่านชนะ” ชะตายอมแพ้ก่อนจะผลักกองวิญญาณอันเป็นเดิมพันตรงหน้าออกมากลางโต๊ะ เหล่าเทพที่ล้อมดูล้วนฮือฮาอยู่โดยรอบ “แต่เรายังมีหมากตาอื่นที่ต้องเล่นกันอีกแน่” ท่านหญิงไม่ตอบ เธอเพียงยิ้มให้กับดวงตาทั้งสองที่ดูราวกับหลุมดำแห่งจักรวาลเท่านั้น สิ่งที่หลงเหลือมีเพียงซากของป่าและละอองฝุ่นที่ปลิวอยู่ไกล ๆ บนหินที่ปกคลุมด้วยหญ้ามอสก้อนหนึ่งนั้นนั่งไว้ด้วยร่างในชุดดำที่ดูเก่าขาด ดูจากท่าทางของเขานั้นดูเหมือนจะกำลังผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง เขาผู้นั้นคือผู้ที่ทุกคนต่างหวาดกลัวและหวาดหวั่น เขาผู้เป็นมิตรผู้เดียวของยาจกและเขาผู้เป็นนายแพทย์คนสุดท้ายของผู้ใกล้สิ้นลม ความตาย นั้นแม้ว่าจะมิได้มีดวงตาแต่ประการใด ได้เฝ้าดูรินซ์วินด์หลุดรอดไปอีกครั้ง หากแม้นว่าใบหน้าของเขาจะมีเนื้อหนังอยู่บ้างแล้วขณะนี้มันคงบึ้งเป็นอย่างยิ่ง ความตายนั้นแม้ว่าจะมีภาระให้ต้องจัดการอยู่ตลอดเวลาบัดนี้ก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าเขาหางานอดิเรกได้แล้ว อะไรบางอย่างในตัวพ่อมดรินซ์วินด์นั้นดูเหมือนจะชวนให้ความตายรู้สึกหมั่นใส้เป็นอย่างยิ่ง อาจบางที่นี่คงเป็นเพราะรินซ์วินด์ชอบจะผิดนัดกับเขานั่นแหละ แกเสร็จข้าแน่ ไม่ช้าก็เร็ว ความตายประกาศด้วยเสียงที่ดังราวกับเสียงกระแทกปิดฝาตะกั่วของโลงศพ จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบครึ่งเรื่องแรกแล้วนะครับ ใครต้องการ Word ไฟล์ของครึ่งเล่มแรกส่ง email มาได้ที่ nil3333@netscape.net อ้อ ผมจะไปประชุมต่างประเทศอยู่หลายสัปดาห์ เพราะฉนั้นคงจะไม่มีโพสต์ตอนต่อไปจนกระทั่งหลัง วันที่ 20 พฤศจิกายน หวังว่าคงมีคนคอยนะครับ จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปล. Eaksumo@hotmail.com ส่งไปไม่ได้นะครับ มันตีกลับมาหมด จากคุณ : Away from Thailand - [ 25 ต.ค. 47 21:57:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมส่งไปแล้วนะครับ ถ้าคุณ Away from Thailand ไม่ได้ยังไง รบกวนส่งมาที่ asfaraseyecansee@gmail.com ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ช่างไม้ - [ 25 ต.ค. 47 22:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮรุนนี่ ตอนหลังแกไปรับเป็นรปภ. ใช่ไหมครับ คุ้นๆว่าเห็น โคเฮน ยอดคนเถื่อนแกบ่นๆอยู่กับพวก silver horde จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 26 ต.ค. 47 07:08:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่แน่ใจครับ อยู่ใน The Last Hero หรือเปล่า? คงต้องลองไปย้อนอ่านดูซักหน่อย จากคุณ : Away from Thailand - [ 26 ต.ค. 47 07:44:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คิดว่าไม่น่าใช่ น่าจะอยู่ใน Interesting Times มากกว่าครับ แต่เดี๋ยวเพื่อความแน่ใจลองหาดูอีกทีนะ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 26 ต.ค. 47 09:02:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ได้รับเมล์แล้วครับ ขอบคุณมากๆเลย ตั้งใจจะบอกในเมล์ว่าเป็นแฟนงานแปลของคุณ Away from Thailand ตั้งแต่ตอน Equal Rite แต่ดูเหมือนเมล์ที่ส่งไปจะกลายเป็นภาษายึกยือซะนี่ ("--_-)a ขอบคุณมากครับที่แปลงานดีๆให้อ่าน :D จากคุณ : HighLander - [ 29 ต.ค. 47 04:38:36 A:210.203.186.153 X: TicketID:073228 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ได้รับเมล์แล้วค่ะ ขอบคุณที่สุดเลย ส่วนตอนต่อไปก็ต้องคอยอยู่แล้วค่า จากคุณ : ทินา - [ 29 ต.ค. 47 23:38:45 A:203.209.121.213 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าส่งไม่ได้รับกวนอีกทีนะครับที่ eaksumonaja@yahoo.com ขอบคุณครับ จากคุณ : kennet - [ 12 พ.ย. 47 18:22:34 ]