CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    ฟิคเรื่องสั้น "The Memory" ส่งท้ายก่อนเปิดเทอมค่า

    ก็อย่างที่บอกอ่ะน่ะว่าส่งท้ายก่อนเปิดเทอม เพราะเราจะเปิดวันที่ 1 นี้แล้ว เทอมหน้าก็ดันเลิกเย็นตั้งหลายวันแนะ
    ก็เลยคิดว่าคงไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยเหมือนตอนปิดเทอม
    อ่ะ ไม่พูดมากแล้วไปอ่านกันเล้ย
    ###########################
    “ฮือ...พ่อ แม่ พี่บิล ทุกคนอยู่ไหนน่ะ” เด็กชายผมสีแดงเพลิงวัยหกขวบยืนร้องไห้อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายกลางกรุงลอนดอน วันนี้เป็นวันแรกที่เด็กชายได้มาลอนดอน พ่อของเค้าบอกไว้ว่าจะพามาเยี่ยมเพื่อนร่วมงานคนสำคัญที่โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก แต่แค่การมาลอนดอนครั้งแรกของเค้าก็ไม่น่าจดจำเสียแล้ว เด็กชายเกิดพลัดหลงกับครอบครัว และตอนนี้เค้าก็เป็นเพียงพ่อมดตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ไม่รู้จักคาถาอะไรเลยท่ามกลางบรรดามักเกิ้ลที่เดินกันขวักไขว่ เด็กชายเดินร้องไห้ไปเรื่อยๆ จนมาถึงสวนแห่งหนึ่ง เขาหยุดพักที่ม้านั่งแต่ยังคงไม่หยุดร้องไห้
    “ฮือ...ฮือ...ฮือ...”

    “หวัดดี เธอร้องไห้ทำไมน่ะ” เด็กหญิงหน้าตาสดใสผมสีน้ำตาลมัดผมรวบนั่งลงข้างๆ เด็กชาย เธอใช้ดวงตากลมโตของเธอจ้องมาที่เด็กชาย

    เด็กชายหันมามอง พลางใช้ความคิดว่านี่คือมักเกิ้ลหรือแม่มดกันแน่
    “ฮึ่ก...คือฉันหาพ่อ แม่แล้วก็พี่ไม่เจอน่ะ ฮือ” เด็กชายตอบ ยังคงไม่หยุดร้องไห้

    “อ๋อ พลัดหลงล่ะซิเธอน่ะ” เด็กหญิงพูดเสียงใส

    เด็กชายไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งสะอึกสะอื้น

    “เฮ้อ...นี่เธอเป็นผู้ชายแน่หรือเปล่าเนี่ย เอ้านี่” เด็กหญิงพูดเธอล้วงมือเข้าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วยื่นให้
    เด็กชายรับมา เขาใช้ผ้าผืนสีขาวเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเอง ตอนนี้เขาหยุดร้องไห้แล้ว บางทีอาจเป็นเพราะมีเพื่อนคุยจึงทำให้เขาผ่อนคลายขึ้น เมื่อเด็กชายเช็ดเสร็จเขาก็ยื่นผ้าคืนเจ้าของ แต่เด็กหญิงทำหน้าเบ้แล้วบอกให้เขาเก็บไว้ดีกว่า

    “เธอหลงกับพ่อแม่ที่ไหนเหรอ” เด็กหญิงถามขึ้น ตอนนี้เธอกำลังรื้อหาอะไรซักอย่างในกระเป๋าที่เธอสะพายมาด้วย

    “แถวๆ นั้นแหละ” เด็กชายตอบพลางชี้มือไปยังทิศทางที่เขาเดินมา

    “โห...เธอเดินมาไกลมากเลยน่ะ” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมามอง เธอหยิบห่อเล็กๆ สองห่อออกมาจากกระเป๋า เธอยื่นห่อหนึ่งให้เด็กชาย ส่วนอีกห่อเธอก็แกะออกมากิน
    “กินได้น่า ไม่เป็นไรหรอก มันก็แค่ลูกอม” เด็กหญิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กชายเอาแต่นั่งจ้องห่อลูกอม
    “แล้วเธอกำลังจะไปที่ไหนเหรอ” เด็กหญิงยังคงพูดไม่หยุด

    เด็กชายเงียบ เขากำลังคิดว่าถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นมักเกิ้ลก็คงไม่รู้จักโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกหรอก
    “เธอไม่รู้จักหรอก สถานที่ที่ฉันจะไปน่ะ” เด็กชายตอบ

    “ทำไมล่ะ บางทีฉันอาจจะรู้จักก็ได้น่ะ เธอจะแปลกใจก็ฉันอ่านหนังสือมาเยอะแยะเลยหล่ะ” เด็กหญิงพูดพลางยืดอกขึ้น

    “อ่านหนังสือเหรอ เธออ่านหนังสือได้แล้วเหรอ” เด็กชายถามอย่างประหลาดใจ ก็ตัวเขาเองยังอ่านหนังสือได้ไม่คล่องเท่าไหร่เลย

    เด็กหญิงหน้าเจื่อนเล็กน้อย ก่อนจะตอบเบาๆ ว่า
    “ฉันให้แม่อ่านให้ฟังตัวที่ฉันอ่านไม่ออกน่ะ”

    เด็กชายมองหน้าเด็กหญิงก่อนจะพูดว่า
    “โรงพยาบาลเซนต์มังโก เธอรู้จักมั้ย” เด็กชายเลือกที่จะไม่พูดคำว่า ‘วิเศษ’ ออกมาด้วย

    เด็กหญิงคิ้วขมวด เธอกำลังนึกถึงเนื้อหาในหนังสือท่องเที่ยวลอนดอน หนังสือเล่มนั้นบอกสถานที่ทั้งหมดในลอนดอน เธอเพิ่งอ่านมาเมื่อวันก่อน
    “ไม่เห็นเคยได้ยินเลย เธอจำผิดหรือเปล่า”

    เด็กชายถอนหายใจพลางคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นมักเกิ้ลจริงๆ เสียด้วย ถ้างั้นเธอก็คงช่วยอะไรเขาไม่ได้
    “ไม่ผิดหรอก แต่ฉันว่าเธอไม่รู้จักมากกว่า”

    “ต้องรู้จักสิ ฉันจำสถานที่สำคัญในลอนดอนได้เกือบหมดแล้วน่ะ ฉันว่าเธอนั่นแหละจำผิด!” เด็กหญิงพูดใบหน้าเป็นสีชมพูเพราะความโกรธ

    “ไม่ผิด ก็เธอไม่รู้จักมันจริงๆนี่” เด็กชายเถียง

    “ผิดสิ!”

    “ไม่ผิด!”

    “ผิด!”

    “ไม่ผิด!”

    ทั้งสองคนเถียงกันไปเรื่อยๆ จนเด็กหญิงรำคาญจึงพูดว่า
    “โอ๊ย! ฉันไม่เถียงกับเธอแล้ว ช่างมันเถอะ”

    เด็กชายและเด็กหญิงนั่งเงียบๆ ไม่คุยอะไรกันไปพักใหญ่ เด็กหญิงอึดอัดกับความเงียบนี้เธอจึงเอ่ยขึ้น
    “นี่ ฉันคิดอะไรได้อีกอย่างแล้วล่ะ ฉันว่าเวลาที่เราหลงทางน่ะ เราควรจะยืนอยู่กับที่เผื่อว่าเวลาพ่อแม่ย้อนมาหาเราแล้วเค้าจะได้เจองัยล่ะ จริงมั้ย”

    เด็กชายหันมองเด็กหญิง
    “เธอคิดยังงั้นเหรอ”

    เด็กหญิงพยักหน้า ตาเป็นประกายวิบวับ
    “เอางี้มั้ยฉันจะเดินกลับไปที่นั่นกับเธอ”
    “แล้วพ่อกับแม่ของเธอล่ะ”

    “พวกเขาไปทำธุระน่ะ แม่บอกให้ฉันรออยู่ที่สวนนี้ พอแม่ทำธุระเสร็จ แม่จะกลับมารับ ฉันนะไว้ใจได้น่ะ แม่ถึงกล้าปล่อยฉันไว้งัยล่ะ” เด็กหญิงพูดด้วยท่าทางภูมิใจ
    “เอ้า! ไปกันเถอะ” เด็กหญิงพูดพลางกระโดดลงจากม้านั่ง

    เด็กชายชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกระโดดตามลงไป มันก็ยังดีกว่านั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆ ละมั้ง เขาคิด
    ทั้งสองคนเดินจูงมือกันไป พวกเขาเดินกลับไปทางเดิมที่เด็กชายเดินมา

    จากคุณ : Minny_P - [ 30 ต.ค. 47 14:34:12 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป