ความคิดเห็นที่ 1 ลิลลี่กระโดดลุกขึ้นอย่างโมโหเป็นที่สุด "นี่นายมาขโมยไดอารี่ของฉันไปได้ยังไงกัน"ลิลลี่ดุ "พูดให้ดีๆนะเธอ นี่ฉันไม่ทิ้งไว้เปนขยะที่สถานีเมื่อกี๊ก็ดีเท่าไหร่แล้ว"ฮิวโก้พูดพลางนวดอกตัวเอง "แต่นายก็ไม่มีสิทธิที่จะมาอ่านไดอารี่ของฉัน"ลิลลี่กล่าวอย่างที่ไม่คิดจะฟังเหตุผลใดๆทั้งสิ้น "หยั่งกะมันสำคัญนักล่ะ นี่เธอนึกว่าฉันสนใจประวัติชีวิตเธอมากนักรึไงกันนะ"ฮิวโก้เริ่มรู้สึกฉุนขึ้นมาบ้าง ทั้งสองคนนั่งโต้เถียงกันไปตลอดทางจนกระทั่งรถไฟจอด "พวกปีหนึ่งมาทางนี้ เร็วเข้าตามฉันมา"เสียงเรียกจาก ยักษ์ ในความคิดของพวกเด็กปีหนึ่งทั้งหลายที่เพิ่งได้พบกับ แฮกริด คนดูแลสัตว์ที่ฮอกวอตส์เป็นครั้งแรก ลิลลี่ถูกต้อนไหลไปกับกะแสของพวกเด็กปีหนึ่งที่ไปตามเสียงเรียกของแฮกริด "พวกเธอขึ้นเรือลำละ 4 คนนะ ...ไม่ต้องแย่งกันมีที่พอสำหรับพวกเธอทุกคนน่า" แฮกริดรีบกล่าวเมือเห็นว่ามีเด็กผู้หญิง 3 คนกำลังแย่งกันขึ้นเรือลำเดียวกันที่ฮิวโก้นั่งอยู่ ลิลลี่ซึ่งนั่งอยู่หัวเรือหันไปมองเหตุการณ์ด้านหลังด้วยความเอือมระอา "ทำไมนายนี่ต้องเดินตามฉันมาขึ้นเรือลำเดียวกันด้วยนะ"ลิลลี่คิดในใจ พวกปีหนึ่งนั่งเรือข้ามทะเลสาปมายังฮอกวอตส์กันด้วยความตื่นเต้น "โอ้....โห"เกิดเสียงขึ้น เมื่อทุกคนได้เห็นปราสาทกันเป็นครั้งแรก พวกปีหนึ่งกำลังยืนรอชะตากรรมอยู่ที่หน้าห้องโถงใหญ่ความตื่นตระหนกแผ่กระจายไปทั่วถึงกันทุกคน "ฉันได้ยินมาว่าการคัดตัวเข้าบ้านน่ะ เปนอะไรที่ทรมานมากเลย "เด็กผู้หญิงหน้าตาตกกระถักเปีย 2 ข้างกล่าวด้วยความกลัว ทำให้เด็กคนอื่นๆต่างกลัวกันไปด้วย ในขณะนั้นก็มี อ.คนหนึ่งเดินเข้ามา เธอเปนคนที่ดูดุมากๆ ผมรวบเป็นมวยตึงอยู่ด้านหลัง ริมฝีปากเม้มบางเป็นเส้นตรง "สวัดดีนักเรียนทุกคนยินดีต้อนรับสู้ฮอกวอตส์ ฉัน ศ.มักกอลนากัล เปนอ.ประจำบ้านกริฟฟินดอร์ เราจะมีพิธีคัดเลือกนักเรียนเข้าบ้านแต่ละหลัง ได้แก่กริฟฟินดอร์ เรเวนคลอ ฮัฟเฟิลฟัฟ และสลิธิริน ตลอดเวลาที่พวกเธออยู่ที่นี่ บ้านแต่ละหลังจะเปรียบสมือนกับเป็นครอบครัวของพวกเธอขอให้เข้าใจกันไว้ด้วย ตามฉันมา" พวกเด็กๆก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เป็นสถานที่ๆสวยงามที่สุดในโลกในความคิดของลิลลี่ ด้านหน้าของเธอมีหมวกพ่อมดเก่าๆอยู่ใบหนึ่ง มันร้องเพลงได้ด้วยลิลลี่ตกตะลึง เมื่อเพลงจบก็มีเสียงปรบมือดังลั่นจากทุกคนในห้องโถง แต่อาจยกเว้นพวก ปี1 "เมื่อฉันเอ่ยชื่อใครขอให้คนนั้นก้าวออกมาหาฉันข้างหน้า แล้วสวมหวกลงบนศรีษะ" "มาธาร์,เจนิเฟอร์" เด็กหญิงที่หน้าตาตกกระถักเปีย 2 ข้างกว้าออกไปข้างหน้า สักพักหมวกก็ตะโกนออกมา"กริฟฟินดอร์"เกิดเสียงโห้ร้องอื้ออึงจากทางโต๊ะของกริฟฟินดอร์ ลิลลี่ตื่นเต้นมากซะจนไม่เปนอันจะทำอะไรได้แต่ยืนปิดมือไปมา "สเนป,เซเวอรัส" เด็กชายจมูกเป็นตะขอ ผมที่ยาวประบ่าดูราวกับเมือกเย้มๆกว้าออกไปข้างหน้า เขาตัวสั่นอย่างรุนแรง ลิลลี่มองดูเด็กคนนี้ด้วยความสงสาร "สลิธีริน"หมวกตะโกน "คลินสกี้,ฮิวโก้"เขาก้าวออกไปด้วยความมั้นใจ เด็กหญิง กลุ่มด้านหลังของลิลลี่ซุบซิบกันหัวเราะคิกคัก "เรเวนคลอ"หมวกตะโกน "อีแวนส์ ,ลิลลี่"ลิลลี่สะดุ้งสุดตัวเพราะมัวแต่นึกรำคาญกลุ่มเด็กหญิงด้านหลัง เมื่อลิลลี่สวมหมวกก็ได้ยินเสียงหมวกพูด"อืม...ยาก ยากจริงๆ ฉลาด..เธอเปนคนที่ฉลาดสมกันที่จะเป็นเด็กเรเวนคลอนะ แต่อื้อหือ มีความเป็นตัวเองสูงกล้าหาญดี งั้นก็ไป................กริฟฟินดอร์" จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง -------------------------------------------- ลิลี่รีบเดินไปยังโต๊ะประจำบ้านกริฟฟินดอร์ ในขณะที่ ศ.มักกอนนากัลกำลังประกาศชื่อ "ลูปิน,รีมัส" เด็กหญิงผมเปียคนเมื่อกี้กระเถิบนิดหนึ่งเพื่อให้เก้าอี้มีที่ว่างพอสำหรับลิลี่ "ขอบคุณ" ลิลี่ยิ้มกว้าง และเธอคนนั้นก็ยิ้มตอบกลับมา "ฉัน เจนนิเฟอร์ เรียกเจนนี่ก็ได้ เอ่อ....เอฟเวนส์?" "ลิลี่จ๊ะ ยินดีที่รู้จัก เจนนี่" เธอตอบพลางจับมือเพื่อนใหม่เขย่า"ฉันเพิ่งรู้เรื่องโลกเวทมนตร์เมื่อไม่กี่เดือนนี้เอง ขอคำแนะนำด้วยนะ"ลิลี่พยายามพูดให้เหมือนเธอไม่ได้กังวลอะไร เจจนี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน "อย่าห่วงเลย เด็กปีหนึ่งก็ไม่รู้อะไรเท่าๆกันหมดนั่นแหล่ะ ฉันเองก็เหมือนกัน ลิลี่" ความโล่งใจนี้ทำให้เธอรู้ตัวว่า กำลังกังวลอยู่ตลอดเวลา ลิลี่ลอบมองไปที่โต๊ะเรเวนคลอ ฮิวโก้กำลังคุยกับพี่ชายของเขา ทั้งห้องโถงอื้ออึงไปด้วยเสียงคุย แต่เสียงประกาศชื่อของ ศ.มักกอนนากัลยังคงดังมีอำนาจเหนือเสียงเหล่านั้น "เพ็ตติกรูว์,ปีเตอร์" "พิโอนี่,โพนี่" "พอตเตอร์,เจมส์"....... *********************** "ปี 1 มาทางนี้" พรีเฟ็คประจำแต่ละบ้านร้องเรียกเมื่องานเลี้ยงเปิดภาคเรียนสิ้นสุดลง ลิลี่กับเจนนี่เดินตามเด็กกริฟฟินดอร์คนอื่นๆไปยังทางเดินสู่หอนอน เด็กหญิงอดใจไม่ให้มองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นไม่ได้ ทุกอย่างที่นี่ช่างสวยไปหมด ในสายตาของเธอ ชุดเกราะเหล็ก ระเบียงทางเดิน หน้าต่าง ประตูห้องเรียน เสาทุกต้น โคมไฟทุกดวง และ รูปภาพทุกภาพที่ขยับได้ ขบวนน้อยๆหยุดลงที่หน้าภาพวาดของสุภาพสตรีค่อนข้างท้วมท่านหนึ่งในชุดกระโปรงสุ่มสีชมพูอ่อนซึ่งโบกมือให้เธออย่างสง่างามเมื่อเธอสบตาด้วย "รหัสผ่านคือ'เอเวอร์โรส'" พรีเฟ็คของบ้านหันมาพูดกับทุกคน "ยินดีต้อนรับ.....เจ้าหญิงเจ้าชายตัวน้อยๆ" สุภาพสตรีอ้วนพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเหวี่งออก เปิดให้เป็นทางเข้าไปข้างในห้องนั่งเล่นรวมที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยสีแดง จากคุณ : Firodendon -------------------------------------------- "ว้าว...."ลิลี่อุทานเมื่อเห็นห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ "หอหญิงขึ้นบันไดทางขวา ส่วนหอชายแยกไปทางซ้ายนะ"พรีเฟ็กคนเดิมบอก และนักเรียนก็แยกย้ายกันไปยังห้องของตนทันที ภายในห้องของลิลี่มีเตียงสี่เสาอยู่สี่เตียง ผ้ากำมะหยี่สีแดงสดถูกปล่อยลงมาทั้งสี่ด้านและมัดชายผ้าเข้ากับเสาไว้ด้วยเชือกสีทองสวย ลิลี่ได้อยู่ห้องเดียวกับเจนนี่และสาวปีหนึ่งอีกสองคนที่เธอไม่รู้จัก "สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อลิลี่ เอฟแวนส์ ยินดีที่ได้รู้จัก"เธอทักเพื่อนร่วมห้องทั้งสองของเธอ พลางยื่นมือทักทาย "สวัสดีจ้ะ ฉัน..แมรี่ นิวเบอรี่ ยินดีเช่นกัน"เธอตอบพลางยื่นมือไปทักทายตอบ แมรี่นั้นท่าทางน่ารักน่าคบดีทีเดียว เธอมีผมสีน้ำตาลยาวสยายถึงกลางหลัง ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายระยับรับกันกับสีผมของเธอ "ส่วนฉัน นาตาลี แมนตัน ยินดีเช่นกันค่ะ"นาตาลียิ้ม เธอเป็นคนที่สวยมากเลยทีเดียว ผมของเธอเป็นสีทองยาวประบ่า รวบครึ่งศีรษะด้วยริบบิ้นสีฟ้า เช่นเดียวกับสีตาของเธอ "ตายล่ะ ดึกขนาดนี้แล้ว ราตรีสวัสดิ์นะ"แล้วพวกเธอก็แยกย้ายกันไปนอน "เฮ้อ.."ลิลี่ถอนหายใจ"หวังว่าที่นี่คงมีอะไรดีๆ นะ" แล้วเธอก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน จากคุณ : m potter -------------------------------------------- เช้าวันใหม่ ลิลี่กับเจนนี่เตรียมตัวที่จะลงไปรับประทานอาหารเช้า พร้อมรับตารางสอนมาจากพรีเฟ็ค "โอ้.."รุ่นพี่ปี 3 กล่าวขึ้น"แย่จัง เด็กปีหนึ่ง คาบแรกก็เจอปรุงยาซะแล้ว" "ทำไมล่ะคะ"เจนนี่ถามขึ้น"วิชานี้ยากมากเหรอคะ" "ไม่หรอก"เขาตอบ"แต่วิชานี้ ศาสตราจารย์ประจำวิชาน่ะเป็นอาจารย์ประจำบ้านสลิธีลินน่ะสิ" "แล้วไงล่ะคะ"ลิลี่ถามขึ้น คิ้วของเธอขมวดมุ่นด้วยความสงสัย "อ้าว..ก็สลิธีลินกับกริฟฟินดอร์น่ะ ไม่ถูกกัน..รู้มั้ย - -"เจนนี่ตอบพลางกระซิบกระซาบ จนลิลี่ต้องเอียงหน้าเข้าไปฟัง"- - เด็กสลิธีลินน่ะ นิสัยไม่ดี พวกนี้ทั้งหมดน่ะ ฝักใฝ่ศาสตร์มืด"เธอจบประโยคด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ "เหรอ.."ลิลี่ตอบ พลางคิดว่า เด็กกริฟฟินดอร์นี่อคติไม่เข้าท่า *-*-*-*-*-*-*-*-* ในห้องนั่งเล่นรวม เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ตาสีน้ำตาลระยิบระยับภายใต้แว่นตาทรงกลม ผมสีดำยุ่งเหยิง นั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ข้างหน้าต่าง สีหน้าแสดงอารมณ์เซ็งสุดขีด "ไง เจมส์"เสียงเรียบๆ เนือยๆ ดังขึ้น"มานั่งหน้ามุ่ยทำอะไรอยู่นี่ล่ะ" "ไง รีมัส"เขาทักตอบ"ก็รอพวกนายนั่นแหละ...ว่าแต่ ซีเรียสล่ะ" "อยู่นี่"เสียงห้าวๆ ปนง่วงงุนดังขึ้น"เซ็งชะมัด เงียบเกินไป น่าเบื่อออก" "ก็ดีแล้วนี่"เสียงแหลมเล็กจากปีเตอร์ดังขึ้น"จะได้ไม่วุ่นวายไง"เขาเสริมด้วยเสียงสั่นๆ หลังจากที่เจมส์และซีเรียสส่งสายตาพิฆาตมา "แต่ยังไง..."ซีเรียสพูดขึ้นด้วยเสียงร่าเริง"คาบแรก ปรุงยากับสลิธีลิน" "แจ๋ว"เจมส์ยิ้มยิงฟัน"ไปกินอาหารเช้ากันดีกว่าจะได้'เตรียมพร้อม'ไง" ทั้งสี่ลงมาที่โถงใหญ่ โดยเจมส์กับซีเรียสนำหน้า โดยมีรีมัส(ที่ทำหน้าเนือยๆ )กับปีเตอร์(ที่ทำหน้าสยอง)ตามมา จากคุณ : m potter -------------------------------------------- สี่สหายมาถึงห้องโถงกลางท่ามกลางเสียงจอแจของเหล่านักเรียนฮอกวอตต์ " เฮ้ เจมส์ " เสียงหนึ่งดังขึ้นจากโต๊ะเรเวนคลอ ฮิวกี้นั่นเอง เขาหยุดเจมส์ไว้ด้วยการพูดคุยอย่างออกรส ซิเรียส รีมัส และปีเตอร์จึงเดินตรงมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ " โห อาหารใกล้จะหมดแล้ว " ปีเตอร์บ่น ซิเรียสหันมามองพลางพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด " ทีหลังก็เร็วหน่อยสิ นายน่ะ " ปีเตอร์จิ้มไส้กรอกชิ้นเล็กใส่จาน " ก็ฉันต้องทำธุระสำคัญทุกเช้านี่ ไม่งั้นมันอึดอัด " เจมส์กลับมาที่โต๊ะ พลางนั่งลงข้างซิเรียส " บ่นอะไรอีกล่ะ ปีเตอร์ " เขาเทน้ำฟักทองเย็นเจี๊ยบลงในแก้ว " ฉันรู้จักนายแค่สองวัน แล้วก็ดูเหมือนนายจะไม่เคยพอใจอะไรเลย " รีมัสบิขนมปังเนยสดเข้าปากช้า ๆ " ปีเตอร์แค่ทำตัวสม่ำเสมอน่ะ นายจะได้ชินเร็ว ๆ " " เออเฮอะ " ซิเรียสพูดขึ้นอย่างรำคาญ เขาหันไปมองเจมส์ เพื่อจะพบว่าเพื่อนผู้เป็นเจ้าของผมยุ่งสีดำสนิทนั้น กำลังมองเด็กสาวกริฟฟินดอร์ปี 1 ที่นั่งถัดไป " ลิลี่ อีแวนส์...อย่าบอกนะว่านายปิ๊งเธอ " ซิเรียสกระซิบข้างหูเจมส์ ในขณะที่ปีเตอร์พยายามชะโงกตัวข้ามรีมัสเพื่อจะฟังด้วย " ไม่ไหว หน้าตาพอดูได้ แต่ซุ่มซ่ามชะมัด " เจมส์กระซิบตอบกลับมา " ฮิวกี้ บ้านเรเวนคลอต่างหากที่ปิ๊งหล่อน เขามาขอให้ฉันช่วยเป็นพ่อสื่อ " ถึงตรงนี้เจมส์ยิ่งกระซิบเบากว่าเดิม " นายพอรู้วธีดี ๆ บ้างมั๊ย " จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- การเรียนที่ฮอกวอตต์ไม่น่ากลัวเท่าที่ลิลี่จินตนาการไว้ อย่างนักเรียนปี 1 ก็ต้องเริ่มอะไรง่ายๆอยู่ดี แทบทุกคนเพิ่งจะเริ่มต้นที่ฮอกวอตต์ด้วยกันทั้งนั้น เหมือนที่เจนนี่ว่าไว้ .....ลิลี่ต้องบอกว่า "แทบจะทุกคน" ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะมันไม่ใช่ "ทุกคน" น่ะสิ! ลิลี่ได้เรียนรู้ว่า พ่อมด ก็มีการแบ่งชนชั้นวรรณนะอยู่บ้าง พวกที่เป็นตระกูลพ่อมดเก่าแก่ที่เรียกกันว่า 'เลือดบริสุทธิ์' ดูเหมือนจะได้รับการนับหน้าถือตาพอสมควร และสิ่งนั้นก็ทำให้ลูกหลานตระกูล"เก่าแก่ บริสุทธิ์ และสูงส่ง" มีนิสัยคล้ายๆกันหมด คือ .........อวดดี เปิดเรียนมาได้หนึ่งเดือน ดูเหมือนบ้านกริฟฟินดอร์จะได้ตัวคนที่เด่นดังที่สุดในบ้าน ชนิดที่เรียกได้ว่า เป็น 'ดาว' ของบ้านมาแล้ว 2 คน ซีเรียส แบล็ค กับ เจมส์ พอตเตอร์ หลายคนบอกว่าพวกเขาเป็นหัวหน้าแก๊งเล็กๆที่มีปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์ กับ รีมัส ลูปิน รวมอยู่ด้วย และเกือบทุกคนคิดว่า 4 คนนี้ท่าทางจะ'แสบ' ได้ตลอดเวลา ยกตัวอย่างเช่นเมื่อสัปดาห์ก่อน ในชั่วโมงวิชาปรุงยา อาจารย์ประจำวิชานี้ลำเอียงเข้าข้างบ้านสลิธีลินได้อย่างชัดเจนและน่าเกลียดมากจริงๆ....... เรื่องมันมีอยู่ว่า..... จากคุณ : Firodendon จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ปัง" เสียงประตูคุกใต้ดินดังขึ้น ศาสตราจารย์ฟรอมเฮล(From Hell 555+)เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว "เอาล่ะ..."เขาเริ่ม"วันนี้เป็นวันแรกของเทอม วิชาปรุงยาเป็นวิชาที่ละเอียดอ่อน พวกเธอไม่สามารถที่จะใช้เวทมนตร์ได้ในวิชานี้ การปรุงยาเป็นศาสตร์ที่..." "ปัง" "ขอโทษครับ"ซีเรียสกล่าวด้วยน้ำเสียงระรื่น "พอดีว่า..."เจมส์เสริมอย่างยิ้มแย้ม"นาฬิกาตายน่ะครับ" "งั้นเหรอ...."ศ.ฟรอมเฮลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ"วันนี้..."เขากล่าวต่อไป"เป็นวันแรกของเทอม เพราะฉะนั้น ฉันจะไม่ทำโทษพวกเธอ"เขาแสยะยิ้ม ลิลี่ถอนหายใจ"ไหนว่าศาสตราจารย์ลำเอียงไง กริฟฟินดอร์นี่อค.." "แต่..."ลิลี่สะดุ้ง"หักกริฟฟินดอร์ 20 คะแนน โทษฐานมาสายตั้งแต่คาบแรกของเทอม"("ลำเอียงจริงๆ แฮะ"ลิลี่พึมพำ) ซีเรียส เจมส์ รีมัส และปีเตอร์(ที่คิดลองดี)อึ้งไปเล็กน้อย มีเสียงฮาครืนมาจากฝั่งสลิธีริน "แล้วก็.."ศาสตราจารย์ฟรอมเฮลเอ่ยเสียงนุ่มต่อไปเรื่อยๆ"หักกริฟฟินดอร์อีก 10 คะแนน ถ้าหนุ่มๆ พวกนี้ยังไม่ยอมไปนั่งที่ ทำให้ฉันไม่สามารถเริ่มการสอนของฉันได้" หลังจากที่เหล่าตัวกวนนั่งลงแล้ว ซีเรียสจึงเอ่ยขึ้นเรียบๆ "ว่าไง จะเอาไงกับหมอนี่ดี..."เขายิ้ม(มุมปาก)"จัดการเลยดีมั้ย" เจมส์ยิ้ม"ได้เลย เพื่อน"เขาพูดพร้อมหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋านักเรียนของเขา "งานนี้สนุกแน่"คู่ซี้ยิ้มให้กัน จากคุณ : m potter -------------------------------------------- สิ่งที่หยิบออกมาคือ...... จากคุณ : N_potter -------------------------------------------- ศ.ฟรอมเฮลสอนได้อย่างน่าเบื่อมากๆ ถามคำถามสลิธีรินบ้าง กริฟฟินดอร์บ้างแต่ก็แสดงถึงความลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อถามสลิธีรินถึงแม้ว่าจะตอบผิดก็ยังให้คะแนน แต่กับกริฟฟินดอร์... "เก่ง พอตเตอร์ แต่ตอบช้าไปหน่อย ตัดคะแนนกริฟฟินดอร์ 5 คะแนนโทษฐานตอบช้า" เจมส์นั่งลงพร้อมบ่นกับซีเรียส "ตอบถูกก็หัก ตอบผิดก็หัก ซีเรียสฉันชักทนไม่ไหวแล้วเริ่มเลยแล้วกัน" เจมส์กับซีเรียสหยิบของที่เตรียมไว้ปาออกไป ปัง!! เสียงที่ดังพร้อมกับควันและกลิ่นเหม็นปกคลุมทั่วห้องเรียนชั้นใต้ดิน นักเรียนในห้องกระจัดกระจาย นักเรียนหญิงกรีดเสียงร้องกันดังทั่วห้อง ทั้งแสบตาจากควัน ทั้งเหม็นจากกลิ่น "วันนี้จบชั้นเรียนได้" ศ.ฟรอมเฮล ตะโกนบอกนักเรียนทุกคน ทุกคนรีบวิ่งออกจากห้องเรียน "อย่าให้ฉันจับได้นะว่าใครเป็นคนทำ" เจมส์ได้ยินเสียงของศ.ฟรอมเฮล ก่อนวิ่งออกจากห้องเรียนพร้อมกับซีเรียสยืนดูผลงานที่ตัวเองทำ... จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- เจมส์ ซีเรียส ลูปิน และปีเตอร์เดินทอดน่องไปเรื่อย ๆ ระหว่างทางเดินไปห้องเรียนวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด หลังจากที่ได้จัดการกับศาสตราจารย์ฟรอมเฮลแล้ว รู้สึกว่าเจมส์จะอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิม พอ ๆ กับซีเรียส รีมัสรู้สึกเฉย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนปีเตอร์รู้สึกกลัวจนหัวหด "นายเลิกทำท่าทางงี่เง่าแบบนั้นได้แล้วปีเตอร์" ซีเรียสหันมามองปีเตอร์ที่ก้มหน้าก้มตาหลบหน้าอาจารย์ทุกคนที่เดินผ่าน "ก็ ถ้าเกิดศาสตราจารย์ฟรอมเฮลจับได้ละ ว่าใครเป็นคนทำ...แล้ว..แล้ว.." ปีเตอร์ทำท่าทางเลิกลักจนซีเรียสเริ่มอารมณ์เสีย "เฮอะ นายอย่าตีตนไปก่อนไข้ได้ไหม แล้วก็เลิกทำตัวน่ารำคาญแบบนั้นได้แล้ว" พูดจบซีเรียสก็เดินเปิดประตูเข้าไปในชั้นเรียน เจมส์ รีมัส และปีเตอร์ตามเข้าไป จากคุณ : nes-chan -------------------------------------------- "ดูสิเจมส์ พวกผู้หญิงน่ะกรี๊ดกันใหญ่เลย แต่รีมัสกับปีเตอร์หายไปไหนแล้วนะ" ซิเีรียสพูดพลางมองหาเพื่อนอีก 2 คน "อยู่หลังนายไงล่ะซีเรียส เล่นอะไรบ้าๆไม่บอกกันก่อนนะ ทำเอาเกือบหายใจแทบไม่ทัน" "ขอโทษจ้ารีมัส ถ้าบอกก่อนเดี๋ยวเขาก็จับได้น่ะสิใช่ไหมเจมส์" ซีเรียสหันไปถามเจมส์ "นายมองหาอะไรอยู่น่ะ" ซีเรียสถามเมื่อเห็นเจมส์มองกลุ่มคนที่เริ่มเบาบางลงแล้วไม่ละสายตา "หาแม่ลิลี่ เอฟเวนส์น่ะสิ หาตั้งนานแล้วไม่เห็นอยู่ในกลุ่มที่วิ่งหนีเลย เผื่อเห็นท่าตกใจจะได้ไปเล่าให้ฮิ้วกี้ฟังซะหน่อย" "ฉันคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นพวกนายที่ก่อเรื่องวุ่นๆครั้งนี้" ลิลี่ ที่เจมส์พูดถึงเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบพูดขึ้น "พวกนายนี่ท่าจะแสบสมชื่อจริงๆนะ" "อ้าวลิลี่ ทำไมเธอไม่ตกใจไปกับพวกนั้นล่ะ" ซีเรียสถาม "ฉันคิดว่าไม่จำเป็นจะต้องทำตัวเหมือนผู้หญิงพวกนั้น หรือแม้กระทั่งพวกผู้ชายบางคนที่วิ่งหนีไปนั่นแหละ แต่นายไม่รู้หรอกนะว่าวิธีนี้มันไม่ได้ผลกับเด็กอีกคนนึง ซึ่งฉันคิดว่าเรื่องคงใหญ่แน่ๆ" ลิลี่มองไทางเด็กผู้ชายที่เธอคุ้นหน้าถ้าจำไม่ผิด จะชื่อ เซเวอรัส เสนป บ้านสลิธีริน "สวัสดี์" เสนปเข้าทัก "สนุกมากล่ะสิที่ได้ทำลายชั่วโมงวิชาโปรดของฉันน่ะ" "อ๋อนี่วิชาโปรดของนายหรอ รสนิยมแย่เหลือเกินนะ" เจมส์กล่าว "จะไปบอกศ.ฟรอมเฮล ล่ะสิ" "ถ้าพวกนายอยากให้ฉันบอกน่ะนะ แต่ดูท่าก็คงเป็นอย่างนั้นใช่ไหมล่ะ" "นายก็บอกไปสิ ถ้าไม่กลัวว่าอะไรจะเกิดขึ้นน่ะนะ" ซีเรียสบอกมองหน้าเจมส์แล้วยิ้มนิดนึง "ฉันบอกแน่ ระวังตัวเองเถอะ" เสนปพูดแล้วเดินไป "นายต่างหากที่ต้องระวังน่ะ" ซีเรียสตะโกนกลับไป "ฉันว่าพวกนายระวังตัวตามที่คนนั้นพูดดีกว่านะ" ลิลี่เตือน แล้วเดินเพื่อเตรียมไปเรียนวิชาต่อไป "ยัยนั่นมายุ่งอะไรกับพวกเราเนี่ย" ซีเรียสบ่น "ไม่รู้สิ" เจมส์ตอบ "ไปเถอะรีมัส ปีเตอร์ ให้ซีเรียสนั่งคิดต่อไปว่าทำไมเธอต้องมายุ่งกับเรา เราไปเรียนวิชาต่อไปกัน" วิชาต่อไปดูไม่ค่อยมีปัญหาสักเท่าไหร่ เพราะทั้งสองดูท่าจะมีความสุขกับวิชาอื่นหลังจากที่ได้เรียนปรุงยาแล้ว จริงๆนายเจมส์นั่งก็เรียนเก่งเหมือนกันจากการที่สามารถตอบคำถามได้ทุกข้อ แต่มันก็ยังไม่ค่อยเข้าตาลิลี่สักเท่าไหร่ เธอเห็นเขาแทบจะประสาทเสีย ไม่ค่อยรู้สึกชอบหน้านายนี่พอๆกับฮิวโก้ พอถึงช่วงเย็นหลังจากทานอาหารแล้วเด็กทุกคนอยู่ในหอกริฟฟินดอร์ เล่าเรื่องสิ่งที่ตนทำวันนี้ให้พวกรุ่นพี่ฟัง ทุกคนเห็นด้วยคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่คนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นดูท่าจะไม่พอใจสักหน่อย ลิลี่หยิบสมุดบันทึกมาบันทึกเรื่องราวที่ตนเองเจอในวันนี้ ก่อนจะขึ้นหอหญิง เข้านอน เช้าวันต่อมาช่วงเวลาอาหารเช้า เรื่องที่ทั้งสองทำในวันเมื่อวานในวิชาปรุงยานั้นได้รู้กันทั่วทุกคน เพราะศ.ฟรอมเฮลเดินเข้าไปหาเด็ก 2 คนที่โต๊ะกริฟฟินดอร์เพื่อเตรียมจะทำโทษเด็กทั้งคู่ ศ.ฟรอมเฮลรู้เรื่องนี้ได้คงเป็นเพราะเด็กผู้ชายที่ชื่อเสนปนั่นบอกแน่ๆ แต่ทั้งคู่ดูท่าทางไม่ค่อยหวั่น หรือกลัวสักเท่าไหร่ ฮิวโก้เดินเข้ามาหลังจากศ.ฟรอมเฮลเดินออกไป "เป็นไงบ้างล่ะ" ฮิวโก้ถาม เขารู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวาน ก็ทั้ง 5 คนนี้สนิทกันนี่นะ ลิลี่คิด "ก็แค่ให้ไปช่วยงานหลังทานอาหารเย็นเสร็จ 1 อาทิตย์แค่นั้น..." เจมส์ตอบ พลางตักไส้กรอกเข้าปาก ลิลี่มองหน้าเจมส์กับซีเรียส ทั้งคู่ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง "มองอะไร ลิลี่ เอฟเวนส์" ฮิวโก้ถาม... จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- น้ำเสียงฮิวโก้น่ะ ฟังดูหาเรื่องเต็มที่ แต่แววตากลับระยิบระยับ อาการใช้ได้เลย...เจมส์มองเพื่อนซี้ต่างบ้าน ก่อนจะละสายตาไปมองลิลี่ ที่ดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของฮิวโก้แม้แต่น้อย เด็กสาวรวบช้อน " พอเถอะ คลินสกี้ ฉันไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงกับนายหรอก " ลิลี่พูดพลางลุกขึ้น แต่ทันใดนั้น " อ๊ะ! " เด็กสาวร้องสุดเสียงเมื่อตำราเรียนเล่มหนาพลัดหล่นจากมือตกลงในชามซุป ชามซุปตรงหน้าเจมส์ พอตเตอร์! จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- น้ำซุปกระจายเต็มหน้า และเสื้อของเจมส์ เด็กหนุ่มมองตรงมาที่ลิลลี่ด้วยสายตาเคือง ๆ "ทำไมเธอถึงซุ่มซ่ามได้ขนาดนี้นะ" ฮิวโก้มองอย่างตกตะลึง สภาพของเจมส์ช่างไม่น่าดูเอาเสียเลย จากคุณ : nes-chan -------------------------------------------- " เฮ้ย! เจมส์ นายไปตกถังส้วมทีไหนมาอ่ะ กร๊ากกก " ซิเรียสนั่นเอง เขามองหน้าเพื่อนซี้พลางหัวเราะลั่นจนตัวงอ ปีเตอร์ชี้มือมา พลางพูดเสียงดัง " ถ้ามีกลิ่นอีกนิดน่ะ ใช่เล.. " เด็กชายร่างเตี้ยเบรคคำพูดแทบไม่ทัน เมื่อเห็นเจมส์มองมาตาขวาง เจมส์ปาดซุปฟักทองออกจากหน้า เขาถอดแว่นออกมาสะบัด ส่งผลให้เศษฟักทองกระเด็นว่อนไปทั่ว จนเด็กสาวอื่น ๆ พากันหลบให้วุ่น พลางส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ยกเว้นเด็กสาวตรงหน้าเขา...ลิลี่ อีแวนส์! จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- "เธอจะสะบัดทำไม..." ลิลี่พูดพร้อมหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา "อย่างนี้ยิ่งเปื้อนเข้าไปใหญ่" เธอร่ายคาถา ทำเอารอยเปื้อนจากเสื้อจางออกหมด แล้วเธอก็ร่ายรอยเปื้อนออกจากชุดของตัวเองด้วย "รอยเปื้อนที่เสื้อน่ะเอาออกแล้ว แต่จากผลที่นายสบัดเมื่อกี้น่ะ ไปอาบน้ำอีกรอบเอาเองนะ" ลิลี่บอก "ฉันขอตัวล่ะ เปื้อนไปหมดเพราะใครไม่รู้" เธอหยิบหนังสือเตรียมเดินไปทางหอกริฟฟินดอร์ อาบน้ำและแต่งตัวใหม่ แต่เจมส์จับข้อมือเธอไว้ "อะไรอีกล่ะ ฉันก็ทำความสะอาดพื้นที่ให้เรียบร้อยแล้วนี่" "เธอจะไม่ขอโทษหน่อยหรือไง" ลิลี่มองหน้าเจมส์ที่ตอนนี้ดูท่าจะเริ่มโมโหแล้ว "ขอโทษ!" เธอพูดอย่างไม่เต็มใจนัก "นี่หรอคำขอโทษของคนที่ทำคนอื่นก่อน" "ขอโทษ!" เธอพยายามทำเสียงให้นิ่มขึ้นแต่ก็ยังเป็นเสียงที่ไม่เต็มใจอยู่ดี "ไม่เห็นต่างจากเดิมตรงไหน" เจมส์บอกและยังไม่ปล่อยข้อมือเธอ "นายจะเอาอะไรนักหนา ขอโทษฉันก็พูดแล้ว ทำความสะอาดฉันก็ทำให้เท่าที่จะทำได้ เรื่องมากจริงๆ ฉันไม่อยากเข้าเรียนสายหรอกนะ จะไปแต่งตัวใหม่ แล้วแทนที่นายจะให้ฉันพูดขอโทษนายจนกว่านายจะพอใจน่ะนะ ฉันว่าถ้านายไม่รีบไปล่ะก็ เข้าเรียนไม่ทันแน่ๆ แล้วฉันก็คงไม่ช่วยนายอยู่แล้ว" ลิลี่สะบัดข้อมือแล้วเดินไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ "ฮิวโก้ ฉันว่านะนายคิดใหม่เถอะที่ชอบยายนี่น่ะ ซุ่มซ่าม เจ้าระเบียบ แถมไม่ยอมขอโทษฉันดีๆซะอีก แล้วยังมีอีกหลายอย่างนะ ฉันรับไม่ได้จริงๆ" เจมส์บ่น เตรียมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่บ้าง "นายก็คิดมากเกินไปน่า เธอก็อุตส่าห์ช่วยทำความสะอาดแล้ว" ฮิวโก้ตอบ "ถ้าเธอได้ยินเข้าเธอคงชอบนายอยู่หรอก!!" จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก็ถ้านายบอกน่ะเจมส์" ฮิวโก้พูดยิ้มๆ เจมส์ส่ายหัวแล้วเดินออกไป เขาบ่นอย่างหัวเสีย "ให้ตาย ผู้หญิงอะไรซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน แล้วยังงี้ฮิวโก้ยังชอบได้ลงคออีกเชื่อเขาเลย" ทางด้านลิลี่ ตอนนี้เธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เธอบ่นไปพลางแต่งตัวไป "นายพอตเตอร์นั่นอะไรก็ไม่รู้ เราไม่ได้ตั้งใจทำสักหน่อย ที่จริงก็ว่าจะขอโทษอยู่หรอก แต่ไอ้ท่าทางหน้าตาแบบนั้น ไม่ได้ชวนให้น่าขอโทษเลย" เธอยังบ่นไม่เลิกขณะเดินลงมาจากหอนอน จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- ตลอดช่วงเช้าลิลลี่รู้สึกดีใจที่ยังไม่ต้องเผชิญหน้ากับเจมส์จังๆซักหน จนเมื่อมาถึงวิชาแรกของช่วงบ่าย วิชาฝึกบิน ซึ่งบ้านกริฟฟินดอร์จะต้องเรียนร่วมกับบ้านสลิธิริน ซีเรียสสะกิดเจมส์ให้มอง เด็กชายที่ฟ้องเรื่องพวกเขากับ ศ.ฟรอมเฮล เซอเวอรัส เสนป นั่นเอง สเนปกำลังตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ มาดามฮูชผู้สอนวิชานี้กำลังพูดถึงพื้นฐานง่ายๆของการบิน ซีเรียสกับกับเจมส์ส่งสายตาให้กันอย่างมีความหมายแล้วจ้องไปที่สเนป "นายมีแผนยังไง ว่ามาเลย"เจมส์กระซิบกับซีเรียส จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง ิหลังจากที่ทุกคนทำให้ไม้กวาดลอยขึ้นมาได้แล้ว มาดามฮูชก็นับ 3 2 1 ไป!!! ทุกคนบินขึ้น บางคนคล่องแคล่วเอามากๆ แต่บางคนก็สั่นๆเอียงซ้ายเอียงขวา และหนึ่งในนั้นก็คือ เซเวอรัส เสนป ช่างเข้าแผนการของเจมส์เหลือเกิน ซีเรียสและเจมส์ตั้งใจจะทำให้เสนปตกจากไม้กวาด และทั้งคู่ก็ทำได้สำเร็จซะด้วย เจมส์และซีเรียสบินวนเวียนแถวเสนป เฉี่ยวไปมา จนเสนปตกไม้กวาด โชคดีที่ ทั้งสามคนอยู่ในระดับสูงไม่มากนัก แต่ก็ทำให้เสนป แขนและขาหักได้เหมือนกัน เจมส์กับซีเรียสช่วยกันพาเสนปไปหามาดามฮูช "มีคนเจ็บครับ" เจมส์ตะโกน "ไหนดูสิ" มาดามฮูชรีบวิ่งไปยังทั้งสาม "แขนและขาข้างซ้ายหัก พวกเธอไปเจอตรงไหนน่ะ" "อ๋อ เราสองคนไปบินเล่นกันแถวนั้นน่ะครับแล้วเห็นเขานอนอยู่เลยไปดูว่าบาดเจ็บ" เจมส์ตอบ "ทุกคนกลับที่เดิม วางไม้กวาดไว้ที่เดิมนะจ้ะ แล้วเตรียมไปเรียนวิชาต่อไปได้เลย" มาดามฮูชสั่งก่อนพาเสนปไปห้องพยาบาล... จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- หลังจากที่มาดามฮูชไป เจมส์กับซีเรียสก็หัวเราะกันด้วยความสะใจ "นี่นายเห็นหน้ามันตอนตกจากไม้กวาดหรือเปล่า อ๊ากก..กกกก...."ซีเรียสพูดพร้อมกับแสดงท่าทางเลียนแบบสเนป "นี่พวกนายสองคนน่ะไม่คิดว่าเจ้านั่นจะฟ้องอาจารย์อีกหรือไง เล่นแรงเกินไปหรือเปล่าฮึ"รีมัสเอ่ยขึ้นแบบเรียบๆ "ก็ลองสิ ถ้ามันทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนอีกล่ะก็ ฉันจะ.."เจมส์พูด "นายจะทำอะไรเค้าอีกล่ะ อย่านึกว่าไม่มีใครรู้นะว่านายจงใจแกล้งนายนั่นให้ตกจากไม้กวาด"ลิลลี่พูดขัดขึ้น"นายมันทุเรศ ทำร้ายได้แม้คนที่อ่อนแอกว่า" "อ่อนแอกว่างั้นหรอ"ซีเรียสพูด"เธอ..ลิลลี่ เอฟแวนส์ ใช่มั๊ย ฉันอยากจะบอกกับเธออย่างหวังดีเป็นที่สุดเลยนะ เธอน่ะอย่าไปนึกสงสารไอ้สเนปนั่นเลย มันน่ะไม่มีวันเห็นความสงสารของเธอเป็นสิ่งที่ดีสำหรับมันหรอกนะ ฉันจะไม่บอกเธอไปมากกว่านี้ล่ะ แล้วเธอก็จะรู้เอง" "นี่นายหมายความว่ายังไงของนายน่ะ ฉันว่านี่เป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นสุดๆเลยนะ ยังไงก็ยังเป็นความจริงอยู่ดีเรื่องที่เธอทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้" "ไม่มีทางสู้งั้นหรอ นายนั่นน่ะฝักไฝ่แต่ศาสตร์มืดใครๆก็รู้ พวกเราก็แค่เอาคืนเล็กๆน้อยๆตอนที่มันกลัวตอนอยู่บนอากาศก็เท่านั้น"ซีเรียสกล่าว "นั่นไงสารภาพแล้วสินะว่าจงใจทำร้ายคนไม่มีทางสู้ตอนอยู่บนอากาศ" "แล้วไง เธอจะฟ้องเรื่องพวกเราหรือไงกันล่ะ"เจมส์พูดพร้อมกับจับแขนของลิลลี่แล้วดึงเธอมาชิดตัวเขา จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง -------------------------------------------- "ไม่รู้!!" ลิลี่ผลักเจมส์ออก "ถ้านายไม่อยากให้เอาเรื่องนายไปบอก นายก็อย่าทำอะไรผิดอีกสิ!!" เธอวิ่งไปเรียนวิชาต่อไป "เจมส์ นายเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ" ซีเรียสถาม "ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นอย่างนี้นี่" "ฉันก็แค่หงุดหงิดที่ยัยนั่นชอบทำตัวอวดดี แล้วก็อวดรู้! ไม่รู้ว่าฮิวโ้ชอบไปได้ยังไงจริงๆ" เจมส์ใส่อารมณ์ในการตอบ "แต่ฉันว่าที่ เอฟเวนส์พูดก็ถูกนะ" รีมัสพูดขึ้นมา "รีมัสนายจะเข้าข้างแม่นั่นหรือไง" "ฉันก็แค่พูดความจริง ถ้านายไม่ทำอะไรผิดคงไม่มีใครเอาไปบอกได้หรอก" รีมัสบอกก่อนเดินไปเข้าชั้นเรียนวิชาต่อไป "เฮ้รีมัสรอด้วย" ซีเรียสรีบวิ่งตาม "ไปกันเถอะปีเตอร์" เจมส์เดินตาม 2 คนก่อนหน้า "อ...อืม" ช่วงเที่ยง ลิลี่ พยายามเลี่ยงแก๊งตัวกวนอย่างมาก แต่ว่าเธอก็ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี เธอไปหาเสนปที่ห้องพยาบาล แล้วก็ต้องเจอกับเหล่าตัวกวนทั้ง 4 และเพื่อนสนิทแห่งตัวกวนฮิวโก้... จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- และภาพที่เห็นก็ทำให้ลิลี่ต้องปิดปาก... " เฮ้! ฉันเมื่อยขาแล้วนะ " ปีเตอร์ร้องขึ้นในขณะที่ขาของเขายังเต้นพลิ้วไปรอบ ๆ เตียง เสียงนั้นทำให้ซิเรียสที่กำลังร้องเพลงใส่อารมณ์อย่างเต็มที่อยู่ที่หัวเตียงต้องหยุดชะงัก เขาหันไปมองเจมส์และฮิวโก้ที่ยังคงโก่งคอร้องเพลง " ลัลลาบาย " กล่อมสเนปที่นอนขมวดคิ้วอยู่ในเตียง ราวกับกำลังขับกล่อมเด็กชายตัวน้อย ๆ น่ารักให้หลับใหลสู่ห้วงนิทรา และเจมส์ที่หลับตาพริ้มทอดเสียงอ่อนเสียงหวานนั้น ก็ทำให้ลิลี่อดอมยิ้มไม่ได้ ฮึ! ถ้าไม่ร้ายกาจนัก ก็พอดูได้ล่ะ...เด็กสาวคิดในใจ เสียงซิเรียสที่ดังขึ้นนั่นเอง ดึงสายตาของลิลี่ให้หันมามอง " โอเค ฉันเห็นใจ แต่ท่าเต้นที่สุดยอดของนาย ทำให้ฉันไม่อยากให้มันจบลง " และทันทีที่พูดจบ เขาก็ยกไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่ปีเตอร์พร้อมร่ายคาถา " ทารันทัลเลกร้า " ทันใดนั้น ขาของปีเตอร์ก็เต้นอย่างกระฉับกระเฉงอีกครั้ง และยิ่งเพลงลัลลาบายถูกร้องในจังหวะเร่งเร้ามากเท่าไหร่ เจ้าขาจอมขยันก็ดูจะคึกคักขึ้นเป็นทวีคูณ ปีเตอร์พลิ้วไปรอบ ๆ เตียง เด็กชายร่างเตี้ยมองไปที่รีมัส ลูปินที่ยืนพิงหน้าต่างมองอยู่ แต่ก็ได้กลับมาเพียงมือที่ยกนิ้วโป้งให้อย่างชื่นชม และภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยของลูปินนั้น ลิลี่ก็ยังแอบสังเกตเห็นเท้าของเขาที่ขยับนิด ๆ เข้าจังหวะกับการเต้นของปีเตอร์ และนั่นทำให้ลิลี่หลุดหัวเราะออกมา! จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- และนั่น...ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน! "ลิลี่ เอฟแวนส์..."เจมส์พึมพำ"ยัยรู้มากนี่อีกแล้ว" "ไงเอฟแวนส์"ฮิวโก้ร้องทักอย่างร่าเริง ตาเป็นประกาย"มาทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะ ไม่สบายหรือ - -"เสียงท้ายประโยคเริ่มอ่อนเสียงลง"- -เป็นอะไรมากหรือเปล่า?" "เปล่า.."ลิลี่ที่หยุดหัวเราะแล้วตอบเสียงเย็น"ฉันก็แค่มาดู'คนที่ไม่มีทางสู้ที่ถูกรังแก'โดยพวกตัวแสบกริฟฟินดอร์ว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า แล้วก็จะมาเกลี้ยกล่อมให้'คนที่ไม่มีทางสู้ที่ถูกรังแก'ไม่ให้ไปฟ้องอาจารย์ประจำบ้าน อ้อ! ไม่ใช่เพราะว่าเป็นห่วงเป็นใยอะไรพวกนายหรอกนะ - -"เธอเสริมพลางยิ้มเย็น"- - ฉันแค่เสียดายคะแนนที่อาจจะเสียไปโดยใช่เหตุอย่างมากมายโดยพวกตัวแสบอย่างพวกนายเท่านั้นเอง"เธอจบประโยคอย่างเจ็บแสบ พร้อมจ้องไปทางเจมส์ พอตเตอร์อย่างไม่ชอบใจ "นี่- -"เจมส์เริ่มแต่ก็ถูกเสียงหัวเราะของคนที่เหลือ(ยกเว้นปีเตอร์ที่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจก็ก้มลงโค้งคำนับอย่างงดงามพลางเต้นบัลเล่ต์ไปรอบๆ เตียง โดยมีเสนปที่ทำหน้ารังเกียจอยู่บนเตียง)ดังกลบ "โอย.."ซีเรียสหัวเราะซะจนเหนื่อยพูดขึ้น"นี่รีมัสว่ามั้ย...ยัยนี่น่ะมาถึงก็ใส่เอาๆ โดยที่เรายังไม่ทันที่จะทำอะไรเลยเนี่ย ฮ่าๆๆ อ้อ! แล้วเราไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจไม่ทราบ ฉันนั่งยัน นอนยัน ยืนยันได้เลยนะว่า พวกเรา'ไม่เคย'ทำอะไรเธอเลยซักนิดเดียว แล้วเธอเป็นอะไรมิทราบ"เขาจบประโยคพร้อมกับหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง(ดีนะมาดามไม่อยู่) จากคุณ : m potter -------------------------------------------- ครืดดดดด เสียงประตูเลื่อนดังมาจากข้างหลังฉากที่บัง มาดามพอมฟรีย์มายังที่เตียงสเนปเพื่อดูอาการและให้ยา "อะไรกันจ๊ะ พวกเธอยังไม่รีบกลับไปได้แล้วละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เขาปลอดภัยดี เดี๋ยวชั้นต้องไปหาอาจารย์ใหญ่อีกนะจ๊ะ เอาละขอให้หลับฝันดีนะจ๊ะสเนป" หล่อนรีบลากพวกเด็กทั้ง 6 คนออกมาจากห้องพยาบาล แล้วจึงใช้ไม้กายสิทธิ์เคาะที่กลอนประตูเบาๆ ก่อนที่จะแยกย้ายจากพวกเด็กๆ พวกเขาทั้ง 6 คนเดินไปจนกระทั่งถึงหน้ารูปภาพสุภาพสตรีอ้วน "อ้าว!!!ฮิวโก้นายจะมาที่บ้านพวกฉันได้ยังไงกัน บ้านนายอยู่คนละทางกันเลย" ซีเรียสเมื่อบ้านเรเวนคลอของเพื่อนหนุ่มนั่นอยู่อีกทางหนึ่ง "ชั้นแค่มาส่งอีแวนส์เอง เพื่อความปลอดภัย" "เออ มาส่งเพื่อความปลอดภัย ดูมันพูดดิเจมส์ มันคิดว่าพวกเราจะทำอะไรยัยซุ่มซ่าม" เจมส์ยักไหล่ "ชั้นชื่อ ลิลลี่ อีแวนส์นะ แบล๊ก" เสียงเล็กแย้ง "ว่าแต่ใครก็ได้ไปเป็นเพื่อนชั้นทีดิ พวกนายก็รู้ว่าชั้นชอบสับสนบันไดเวลาไปบ้านเรเวนคลอทุกที" ฮิวโก้เกาศรีษะอย่างง่ายๆ คงเป็ฯเพราะมีลิลลี่อยู่ด้วยละมั้ง "งั้น ชั้นไปก็ได้ ไปกันเถอะฮิวโก้" เจมส์เอ่ย แล้วกระชากฮิวโก้ที่ร่ำลากับลิลลี่ไป "เอาละ พวกเธอจะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ยจ๊ะ" สุภาพสตรีอ้วนถาม "เอเวอร์โรส" รีมัสกล่าว รูปภาพจึงเหวี่ยงตัวออก เราเด็กๆจึงเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นที่มีคนนั่งอยู๋แล้ว 6 คน เมื่อมาถึงทุกคนต่างนั่งพัก เพราะเหนื่อยกันมามาก ลิลลี่คล่ำหาผ้าเช็ดหน้าให้เสื้อคลุมแต่หล่อนรู้สึกว่าของชิ้นสำคุญนั่นจะหายไป "จะไปไหนนะ อีแวนส์" ลูปินเอ่ยถาม เมื่อเห็นเด็กสาวลุกขึ้นเดินไปยังประตู "ร็อคเก็ตของฉันหายไปนะสิ ชั้นจะไปตามหา สงสัยจะตกที่ห้องพยาบาล" "ทะ...ทะ...เธอจะไปคนเดียวหรือไง" ปีเตอร์ถามติดอ่าง "ใช่นะสิ หรือว่าจะมีใครไปกับฉันด้วย" "ได้ ชั้นไปเป็นเพื่อนให้แล้วกัน" "ขอบใจนะ ลูปิน" ลิลลี่ยิ้มให้่แก่หนุ่มน้อยผู้ใบหน้าซีดเซียว แล้วจึงเดินออกจากห้องนั่งเล่น จากคุณ : No.1 (Dark_Kight) -------------------------------------------- เสียงฝีเท้าบ่งบอกถึงความรีบเร่งของผู้เดิน ลิลลี่และรีมัสหยุดหน้าห้องพยาบาล "อะโลโฮโมร่า" ลิลลี่กล่าวพร้อมนำไม้กายสิทะิ์ชี้ไปที่กลอนประตู "เร็วๆเข้าละ อีแวนส์" "เอาน่าชั้นจะรีบๆ" หล่อน่ค่อยๆเปิดประตูและค่อยๆย่องเข้ามาก่อนจะมองหาร็อคเก๊ตที่ทำตกเอาไว้ และแล้วก็พบมันจนได้ มันตกอยู่เบื้องหลังฉากที่ใกล้กับเตียงของสเนป หล่อนก้มลงไปเก็บแล้วชะงักับเสียงที่คุ้นหู "นี่ มันเสียงเจมส์ พอตเตอร์นี่นา เขามาหาเสนปทำไมตอนนี้นะ" ลิลลี่แอบคิดในใจและเขยิบเข้ามาใกล้ฉากบังมากขึ้น เพื่อต้องการได้ยินคำสนทนานั้น จากคุณ : No.1 (Dark_Kight) -------------------------------------------- จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 -------------------------------------------- " นายคิดว่านายแน่นักเหรอ " สเนปเน้นเสียง มีเพียงความเงียบจากอีกฝ่าย ลิลี่อยากลุกขึ้นดูให้เห็นนักว่าเจมส์กำลังทำอะไรอยู่ " นายคิดว่านายแน่นักใช่มั๊ย พอตเตอร์ " สเนปสำรากเสียงขุ่น เสียงหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนเสียงพูดเนิบช้าของอีกฝ่ายจะดังขึ้น " ก็...นะ จนกว่าฉันจะแน่ใจว่านายเลิกแอบตามลิลี่ อีแวนส์ " ลิลี่ตาโต ขอบคุณพระเจ้าที่ปิดปากได้ทัน ก่อนที่เสียงอุทานจะเล็ดลอดออกไป " อย่านึกว่าไม่มีใครรู้ นายแอบมองหล่อนบ่อย ๆ ตอนกินข้าว ไปแอบซุ่มดักรอในห้องสมุดก็อีก แล้วที่หล่อนมาช่วยนายเนี่ย คงดีใจแย่สิ " เจมส์พูดเรื่อย ๆ อย่างใจเย็น ลิลี่ฟังด้วยใจที่เต้นระทึก เธอไม่เคยรู้มาก่อนทั้งกรณีของสเนป และโดยเฉพาะของเจมส์ พอตเตอร์!!! เขารู้ขนาดนี้ เพราะเขาเฝ้ามองดูเธออยู่เหมือนกันล่ะหรือ... ไม่น่าเป็นไปได้! " ฉันเพิ่งรู้ว่า คนร้ายกาจอย่างนายก็มีหัวใจ...น่าขำ " เสียงสเนปฟังดูประชดประชันได้ที่ “ ฉันสาบานได้ว่า ลิลี่คงดีใจตายล่ะถ้าได้รู้ โอ๊ย!!“ เสียงร้องของเซเวอรัส สเนปนั่นเอง ที่ทำให้ลิลี่ผลุดลุกขึ้นอย่างลืมตัว เจมส์คงได้รู้ว่าเธอมาแอบฟังความในใจของเขา ถ้าไม่เพียงแต่มือ ๆ หนึ่งที่ยื่นมากดบ่าเธอไว้ มือของรีมัส ลูปิน!!!! ลูปินหรี่ตานิด ๆ เป็นเชิงตำหนิ มิไยที่ลิลี่จะพยายามส่งสัญญาณว่ามีสิ่งผิดปกติในเตียงสเนป เขาก็ดูไม่ใส่ใจ ลูปินขมวดคิ้วและทำท่าให้เธอตามเขาออกจากห้อง ลิลี่ย่อตัวตามไป เธอเหลียวหน้าเหลียวหลัง เมื่อได้ยินเสียงสเนปร้องโอดโอยตามมาอีกครั้ง และในห้องพยาบาลนั่นเอง ที่เจมส์ตะคอกสเนป “ เลิกพูดบ้า ๆ ได้ซะทีว้อย ฮิวโก้ตะหากที่ชอบหล่อน ฉันเป็นแค่พ่อสื่อ “ พูดถึงตรงนี้ เจมส์ก็ยกไม้กายสิทธิ์เล็งไปที่หัวสเนป ทำมือบิดเหมือนหมุนเกลียวให้แน่น “ พ่อสื่อที่จะคอยกำจัดก้างทุกก้างที่มาขวางทาง “ ทันใดนั้น ผมเป็นเมือกมันของสเนปก็ขดตัวเป็นเกลียว และมันแน่นขึ้นทุกครั้งที่เจมส์ทำท่าบิดมือ ส่งผลให้สเนปร้องลั่นอีกครั้ง “ ไอ้บ้าเจมส์ ไอ้อุบาทย์ รอให้ฉันออกจากเตียงได้ก่อนเถอะ “ เจมส์ยิ้มอย่างพอใจ “ ได้เสมอ! แต่วันนี้พอก่อน แค่เนี้ย นายก็สวยเกินหน้าใครในห้องพยาบาลแล้ว “ เจมส์จบคำพูดด้วยเสียงหัวเราะ หมุนตัวออกจากห้อง เขาโค้งคำนับเมื่อเดินสวนกับมาดามพรอมพรีย์ที่ออกไปเอาตัวยาจากเรือนสมุนไพร “ เป็นไงบ้างจ๊ะ เซเวอรัส สเนป “ เธอหยุดชะงักไปอึดใจเมื่อเห็นสเนปชัด ๆ ก่อนที่จะพูดด้วยสีหน้ากลั้วยิ้ม “ ทรงผมใหม่ของเธอ เอ่อ ดูดีมาก ๆ เลยนะ “ จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- "ไม่อยากจะเชื่อ นายพอตเตอร์นั่นจะชอบฉันงั้นเหรอ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก แล้วยังจะสเนปอีก..." ลิลี่พึมพำอยู่คนเดียวขณะเดินกลับหอกับลูปิน "เธอมีอะไรรึเปล่าอีแวนส์" ลูปินถาม เพราะดูเหมือนเธออยากจะพูดอะไร ลิลี่มองหน้าลูปิน ก่อนจะตอบว่า "เอ่อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" ลูปินเลิกคิ้ว "ว่าแต่ร็อคเก็ตของเธอละ เจอรึเปล่า" "อ๋อ เจอแล้วนี่ไงล่ะ" ลิลี่พูดพลางโชว์ให้ลูปินดู "ดีใจด้วยน่ะ ดูเหมือนมันจะเป็นของสำคัญมากเลยน่ะนี่ เธอถึงตกใจขนาดนั้นตอนที่รู้ว่ามันหายไป" "อืม...สำคัญมากเลยล่ะ คราวหน้าฉันคงต้องระวังให้มากกว่านี้ จะได้ไม่ทำมันหายอีก เฮ้อ...ดีน่ะที่หาเจอ" ลิลี่พูดขณะเก็บร็อคเก็ตเข้ากระเป๋าอย่างระมัดระวัง ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าหอกริฟฟินดอร์ "เอเวอร์โรส" ลิลี่บอกรหัสผ่านแล้วทั้งสองก็ผ่านช่องรูปภาพเข้าไป สักพักหนึ่งรูปภาพก็เหวี่ยงเปิดออกอีกครั้ง เป็นเจมส์นั่นเองที่กลับเข้ามา ลิลี่เหลือบตามองเขาก่อนที่จะหันกลับไปคุยกับเพื่อนๆ ต่อ เธอรู้สึกแปลกๆ ตอนมองหน้าเขา จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- ดวงจันทร์ทอแสงในยามราตรี บ่งบอกถึงเวลาที่ทุกคนหลับใหล หากแต่ร่างเด็กสาวบนเตียงสี่เสามิได้หลับด้วย ลิลลี่นึกทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ "ขอให้วันพรุ่งนี้อย่ามีเรื่องอะไรเลย ได้โปรด" หล่อนก็ค่อยๆหลับตาลง และเข้าสู่ห้วงภวังค์ในที่สุด จากคุณ : No.1 (Dark_Kight) -------------------------------------------- เช้าวันต่อมา ลิลี่ตื่นขึ้นมาบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอไม่มั่นใจว่าที่เกิดขึ้นเธอฝันไปหรือไม่ แต่เมื่อเธอเหลือบไปเห็นผ้าพันคอที่เธอใส่ไปห้องพยาบาลที่เธอวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เธอจึงมั่นใจว่ามันเป็นเรื่องจริง "อ้าว ลิลี่ ตื่นเช้าจัง"เจนนี่ เพื่อนรักของเธอทักขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง"เป็นอะไรน่ะ ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อกอดไดอารี่อยู่ตั้งนานแล้ว รึว่า....แอบไปปิ๊งหนุ่มที่ไหนหรือจ๊ะ"เธอหยอก "บ้าน่า เธอก็รู้....คนอย่างฉันนะเหรอจะไปปิ๊งใครที่ไหน"ลิลี่ตอบแต่ใจกลับเต้นแปลกๆ... "งั้น...."เจนนี่ยังเดาต่อไม่หยุด"มีหนุ่มมาสารภาพรักรึไงจ๊ะ แม่คนสวย ว่างายยยย"เธอลากเสียง "ว่าไงนะ!"แมรี่กับนาตาลีเพื่อนร่วมห้องของเธอประสานเสียง"ใครคือหนุ่มที่หลงผิดคนนั้นเอ่ยยยย" "แหม พวกเธอนี่นะ" ลิลี่ปาหมอนไปที่บรรดาเพื่อนๆ ของเธอ และทำให้สงครามปาหมอนเริ่มต้นขึ้น และลิลี่ก็เบี่ยงประเด็นได้สำเร็จ...... จากคุณ : m potter -------------------------------------------- "ดูสิ พวกเธอน่ะ เราไปกินอาหารเช้าสายแล้วนะเนี่ย แล้วถ้าเข้าเรียนสายอีกจะทำไงล่ะ" ลิลี่บ่นกับเพื่อนๆ ขณะวิ่งลงมาจากหอ หลังจากที่พวกเธอทำสัญญาสงบศึกสงครามปาหมอนเรียบร้อยแล้ว "อ้าว ไหงพูดงั้นล่ะลิลี่ก็เธอเริ่มก่อนเองน่ะ" เจนนี่โวย "ก็..." ใบหน้าลิลี่เป็นสีชมพูเธอเกือบหลุดปากพูดว่าที่ปาหมอนก็เพราะคำถามของเพื่อนๆ ซะแล้ว "เอาเถอะจ๊ะๆ ฉันว่าพวกเรารีบๆ ดีกว่าก่อนที่อาหารเช้าจะถูกเก็บไปเสียก่อน" นาตาลีบอก ทั้งสี่คนวิ่งเต็มฝีเท้าไปที่ห้องโถงใหญ่ แต่ระหว่างทางพวกเธอก็เจอกับ... จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- "ว่าไง ยัยทอร์นาโด"เสียงนี้อีกแล้ว ลิลี่คิด"ตื่นสายรึไงมิทราบ"ฮิวโก้นั่นเอง "หาเรื่องแต่เช้าเชียวนะ"ลิลี่ กลอกตาพลางรีบวิ่งไปที่โต๊ะอาหารพร้อมเพื่อนๆ แต่เมื่อฮิวโก้โผล่มา เขาก็ไปสะกิดปัญหาเก่าที่ลิลี่หลีกเลี่ยงมาได้ให้เริ่มขึ้นอีกครั้ง "ลิลี่จ๋าาา"เจนนี่ที่หยุดกินทันที ลากเสียงหวาน"นี่คือหนุ่มที่มาสารภาพรักกับเธอใช่รึเปล่าจ๊ะ?" "ว่าไงนะ!"ฮิวโก้ร้อง ก่อนที่จะรีบกลบเกลื่อน"อย่างฉันนี่นะจะไปสนยัยทอร์นาโด ไม่ยักรู้นะว่ามีคนหลงผิด เอ้ย! หลงรักเธออยู่ในโลกนี้ด้วย"("มัน-เป็น-ใคร-วะ" เขาคำรามในใจ) "หยุดซะทีได้มั้ย"เธอพูดเสียงดัง หน้าแดงจัด เธอรีบดื่มน้ำฟักทองจนหมดแล้วพูดต่อ"นี่! นายไม่ไปเข้าเรียนรึไง อีก 3 นาทีจะออดเข้าเรียนแล้วนะ ไปกันเถอะพวกเรา คาบแรกปรุงยานะ!"เธอเหวี่ยงกระเป๋าข้ามไหล่ไป(เฉียดฮิวโก้ไปนิดเดียว) แล้วฉุดเพื่อนๆ พร้อมรีบวิ่งออกไปทันที เธอไม่รู้หรอกว่า เธอทำให้คนที่หาเรื่องเธอหงุดหงิดจนแทบจะระเบิดเลยทีเดียว "อย่าให้ฉันรู้นะว่าใคร"เขาพึมพำก่อนที่จะรีบวิ่งไปเรียนวิชาสมุนไพรศาสตร์ จากคุณ : m potter -------------------------------------------- วันนี้ฮิวโก้เรียนสมุนไพรศาสตร์แบบไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ เขาทำดินกระเด็นเข้าตัวเองและคนอื่นๆ หลายครั้ง แม้เพื่อนร่วมกลุ่มจะบ่นก็ตามแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ในสมองของเค้าคิดถึงแต่คำพูดของเจนนี่เท่านั้น มันเหมือนมีใครมาเปิดเทปซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้เค้าฟัง ทางด้านลิลี่ ปัง!! เธอเปิดประตูคุกใต้ดินเสียงดังจนคนทั้งห้องหันมามอง แน่นอนรวมทั้งศ.ฟรอมเฮลด้วย "หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน โทษฐานมาเข้าเรียนสายและทำเสียงเอะอะรบกวนการสอนของฉัน" ศ.ฟรอมเฮลเอ่ยเสียงเย็น ลิลี่และเพื่อนๆ สบถเบาๆ ก่อนที่จะเข้านั่งประจำที่ "ตื่นสายหรือไงแม่จอมซุ่มซ่าม" เจมส์กระซิบใส่ลิลี่ที่นั่งอยู่ข้างหน้า "ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับนายน่ะพอตเตอร์ จะขอบใจมากถ้านายจะตั้งใจเรียนชั่วโมงนี้บ้าง เพราะฉันไม่อยากเสียคะแนนมากไปกว่านี้แล้ว" ลิลี่พยายามพูดโดยไม่เปิดปากพลางหยิบปากกาขนขกกับม้วนกระดาษออกมาจากกระเป๋า เจมส์เลิกคิ้วเขาหยิบม้วนกระดาษและปากกาขนนกขึ้นมาบ้างแล้วเริ่มต้นจดสูตรปรุงยาท่ามกลางสายตาประหลาดใจของรีมัส และซีเรียส "แปลกแฮะ วันนี้เจมส์ไม่ยักกะเถียงอีแวนส์" ซีเรียสกระซิบ รีมัสไม่พูดอะไรเขาแค่ยักไหล่และจดสูตรปรุงยาเงียบๆ จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- และที่หน้าห้องวิชาปรุงยานั่นเองที่ฮิวโก้ยืนรีรอ เขาพยักหน้าทักทายกับเพื่อน ๆ แต่สายตาสอดส่ายหาเป้าหมาย และเขาก็เจอ... " เฮ้ย! อ็อก อ็อก..." เจมส์ร้องลั่นเมื่อถูกฮิวโก้ล็อคคอ สามสหายตัวกวนที่เหลือหันมามองอาการแปลก ๆ ของฮิวโก้ ซึ่งเจ้าตัวก็โบกมือไล่พร้อมพูด " ฉันมีธุระกับหมอนี่แป๊บนึง เดี๋ยวตามเข้าไป " เจมส์ดิ้นขลุกขลัก ก่อนสะบัดตัวหลุดจากแขนของฮิวโก้ได้สำเร็จ ที่มุมทางเดินของชั้นใต้ดิน " นายเป็นบ้าอะไรฟะ ฮิวโก้ " เจมส์พูดพลางนวดคอ เขามองเด็กหนุ่มบ้านฮัฟเพิลพัฟต์ที่เดินงุ่นง่านไปมา " นอกจากฉันจะคอหัก คะแนนบ้านของพวกเราก็อาจจะเหี้ยนอีกต่างหาก " เขาเดินไปกระชากแขนฮิวโก้ให้หันมาเผชิญหน้ากัน พลางพูดอย่างรำคาญ " หยุดเดินซะที แล้วพูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น " จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- ฮิวโก้ฮึดฮัดอยู่อีกอึดใจ ก่อนจะจับคอเสื้อเจมส์กระชากเข้ามาใกล้ และนั่นทำให้เจมส์ร้องเสียงหลง " เฮ้ย! ทำอะไรของนายอ่ะ ขนลุกนะเฟ้ย " " เงียบหน่อยดิ " ฮิวโก้คำรามเสียงต่ำพร้อมปิดปากเจมส์แน่น เมื่อเสียงของเจมส์เริ่มดึงความสนใจของเพื่อนร่วมชั้น ที่กำลังทยอยเดินออกจากห้องเรียนวิชาปรุงยา " ฉันร้อนใจเรื่องลิลี่ต่างหาก " ฮิวโก้พูดเสียงหงุดหงิด ตามองเขม็งที่เจมส์ " มีคนอื่นมาชอบเธอ นายรู้ยัง " เจมส์ส่ายหน้า สายตางุนงง " แล้วนายรู้... " ฮิวโก้ถอนใจ " ยังเหมือนกัน แต่ฉันต้องรู้ให้ได้ ช่วยกันหน่อยนะเพื่อน นายอยู่บ้านเดียวกับเธอ น่าจะสังเกตอะไร ๆ ได้มากกว่าฉัน " เจมส์มองฮิวโก้อย่างครุ่นคิด "นายจริงจังกับลิลี่มากกว่าที่ฉันคิดแฮะ" เขาบีบไหล่อีกฝ่ายอย่างปลอบใจ " ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่ข้างนายเต็มตัวอยู่แล้วเพื่อน " ฮิวโก้มองเจมส์อย่างขอบคุณ เขาส่ายหัวพลางยิิ้มเยาะให้กับตัวเอง " เหมือนหมาบ้าใช่ไหมฉันน่ะ " ฉันก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน ว่าจริงจังกับเธอขนาดนี้ " เขาก้มหน้าชั่วครู่พลางขบกราม " ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ฉันไม่อ่อนข้อให้แน่นอน " อาการจริงจังของฮิวโก้นั่นเอง ที่ทำให้เจมส์ตัดสินใจเก็บเรื่องสเนปไว้กับตัว จากคุณ : Griffin จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 -------------------------------------------- "ลิลี่ ลิลี่ ลิลี่!!!" เสียงๆ หนึ่งตะโกนขึ้น "ฮะ.. อะ..อะไร"ลิลี่ที่เพิ่งหลุดออกจากภวังค์สะดุ้งเฮือก ก่อนที่จะรวบรวมสติได้มากพอแล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจ"อะไรกัน เจนนี่ ใกล้กันจนแทบจะนับขนตาเธอได้ขนาดนี้ ตะโกนทำไมกัน" "วันนี้เธอเป็นอะไรน่ะ"นาตาลีถามขึ้นอย่างกังวล"เธอเหม่ออย่างงี้มาตั้งแต่เริ่มพักจนจะหมดพักเที่ยงแล้วนะ" "นี่เธอไม่สบายรึเปล่า?"แมรี่ถามขึ้นอย่างร้อนรน"ไปห้องพยาบาลก่อนมั้ย" "ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะ"เธอยิ้มบางๆ ก่อนที่จะมองนาฬิกา"ตายจริง! จะหมดเวลาแล้ว ไปกันเถอะ วิชาฝึกบิน" "แต่ลิลี่...เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ" "ฉันไม่เป็นไร ไปกันเถอะ" *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-* สนามควิดดิช "เอาล่ะ นักเรียนทุกคน คาบนี้เราจะฝึกกันจากพื้นฐานก่อนนะ นั่นก็คือการทรงตัว ฉันพบว่ายังมีบางคนที่ยังไม่สามารถทรงตัวได้ดี เพราะฉะนั้นทุกคนไปประจำที่ที่ไม้กวาดที่วางอยู่บนพื้นนั่น" ทุกคนทำตามโดยทันที มีนักเรียนบางคนตัวสั่นเล็กน้อย "ดีมาก...เอาล่ะ ทีนี้ ฉันจะเป่านกหวีดให้สัญญาณ ขอให้พวกเธอถีบพื้นเบาๆ แล้วทรงตัวให้อยู่" "ปรี๊ดดดด" เจมส์ ซีเรียส ลูเซียส และนักเรียนบางคนลอยตัวขึ้นสูงในทันที โดยมีบางคนที่ลอยอยู่สูงพอประมาณรวมทั้งลิลี่ด้วย แต่บางคนยังคงยืนนิ่งอยู่กับพื้น "ว่าไง แบล็ก"เสียงยานคางดังขึ้น "อ้อ มัลฟอย"ซีเรียสเอ่ยเสียงเรียบ แววตาแสดงความเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด"มีธุระอะไร" "ฉันแค่อยากรู้ว่าอย่างนายน่ะจะเก่งซักแค่ไหน"ลูเซียสตอบอย่างชิงชัง "แข่งกันมั้ยล่ะ"ซีเรียสยิ้มเย็นก่อนที่ทั้งสองจะพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วฉวัดเฉวียน ทำให้นักเรียนบางคนเสียหลัก และร่อนลงสู่พื้นทันที "อา..."ลิลี่ที่ไม่ได้กินข้าวกลางวันคราง เธอไม่คิดว่าอาหารกลางวันสำคัญมากนัก และไม่นึกว่าแดดตอนบ่ายจะแรงมากถึงขนาดนี้ "ลิลี่ ระวัง!" เสียงกรีดร้องดังขึ้น มีคนบางคนชนเธออย่างรุนแรง ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงอะไร สติของเธอก็ดับวูบลง! จากคุณ : m potter -------------------------------------------- ลิลลี่กำลังตกจากไม้กวาดที่ลอยอยู่สูงประมาณ 10 เมตร เด็กหลายคนที่เห็นว่าลิลลี่กำลังพุ่งดิ่งลงสู้พื้น ร้องออกมาด้วยความตกใจกันเสียงดังลั่น "ใครก็ได้ช่วยเธอที..........."เจนนี่ ที่ได้แต่เกาะไม้กวาดในมือของตังเองไว้แน่น ตะโกนร้องเสียงหลง เจมส์ซึ่งลอยอยู่สูงกว่าลิลลี่มากเมื่อเห็นเหตุการณ์เขาก็กดหัวไม้กวาดลงพุ่งดิ่งตรงสู่พื้น ภาพที่เจมส์พุ่งลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วราวกับลูกกระสุนนั้นทำให้หลายคนอ้าปากค้าง สายตาของเจมส์จ้องอยู่ที่ลิลลี่เพียงอย่างเดียวเท่านั้นหูของเขาอื้อไปหมดจากแรงลมที่ตีใส่หน้าของเขา ทำให้ไม่ได้ยินเสียงที่รีมัสตะโกนบอก "เจมส์ ระวัง มัลฟอย!" โครม!! ลูเซียสที่มัวแต่หันมาเยาะเย้ยซีเรียส เนื่องจากว่าเพิ่งจะแซงได้สำเร็จเป็นครั้งแรกพุ่งมาอย่ารวดเร็วมางด้านขวาของเจมส์ ทำให้ทั้งสองคนกันชนเข้าอย่างจัง ทั้งเจมส์และลูเซียสต่างกระเด็นกันไปคนละทาง เป็นโชคดีของทั้งสองคนเพนาะว่าอยู่ไม่สูงจากพื้นมากนัก แต่ลูเซียสก็โชคดีกว่าเจมส์เพราะว่าเขาตกลงบนพื้นหญ้าหลังไถไปบนพื้นมีเพียงแผลถลอกตามแขน ขา นิดหน่อยเท่านั้น ส่วนเจมส์นั้นนับว่าโชคร้ายมาก เขากระเด็นไปชนกับต้นไม้แล้วค่อยร่วงตกลงมาบนพื้น ทางด้านลิลลี่นั้น โชคดีที่มาดามฮูชเสกเบาะหนานุ่มใบโตมารองรับตัวเธอไว้ได้ทัน ส่วนเจมส์นั้นหมดสติไปเนื่องจากศรีษะแตกและแขนด้านซ้ายหัก ลูเซียสนั้นลุกขึ้นมายืนได้และกำลังจะเดินไปดูเจมส์ผลงานของตน แต่ว่าซีเรียสนั้นเดินออกมาจากท่ามกลางเหล่าบรรดานักเรียนที่มุงดู ตรงเข้ามาหาลูเซียสพร้อมกับล้วงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง -------------------------------------------- "นาย.."ซีเรียสชี้ไม้ไปยังลูเซียส แต่รีมัสที่ตามมาดึงไม้กายสิทธิ์ของซีเรียสไปเก็บไว้เสีย "หยุดนะ"รีมัสกระซิบเร็วๆ "เดี๋ยวโดนหักคะแนนเพิ่มหรอก" "..."ซีเรียสอ้าปากจะค้าน รีมัสส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม พร้อมกับมาดามฮูซที่เดินเข้ามาพอดี "หักกริฟฟินดอร์กับสลิธิรินบ้านละ 50 คะแนน"เธอประกาศก้องอย่างโกรธเกรี้ยว"และกักบริเวณพวกเธอทุกเย็นเป็นเวลา 1 เดือน ฉันไม่คิดเลยว่าพวกเธอจะไม่มีความระมัดระวังอะไรเลยอยู่ในสมอง แล้วเย็นนี้ขอให้เธอไปหาอะพอลเลอัล พริงเกิล ภารโรงด้วย หมดคาบแล้ว สวัสดีทุกคน"เธอกล่าวพร้อมเสกเปลพาลิลี่และเจมส์ออกไป"คนที่บาดเจ็บตามมา เร็ว!"เธอสั่ง คนที่บาดเจ็บ รวมทั้งเจนนี่ นาตาลีและแมรี่(ที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน)รีบวิ่งตามเธอไปทันที จากคุณ : m potter -------------------------------------------- "ลิลี่จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ อาจารย์" นาตาลีถามมาดามฮอลลี่ อาจารย์ประจำห้องพยาบาล "เธอไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกน่ะ แค่ตกใจก็เลยสลบไปเท่านั้นแหละ เอาละฉันอยากให้พวกเธอออกไปจากห้องพยาบาลก่อน เพราะฉันอยากให้คนป่วยได้พักผ่อนน่ะ" มาดามว่าพลางดันหลังแมรี่ นาตาลีและเจนนี่ออกไปก่อนที่พวกเธอจะได้อ้าปากแย้ง "เฮ้อ เด็กสมัยนี้เล่นอะไรกันไม่ระวังซะเลย" มาดามบ่น เธอเดินไปที่เตียงของเจมส์ เธอสังเกตุเห็นว่าเขาฟื้นแล้วและกำลังจะลุกขึ้นนั่ง "ถ้าฉันเป็นเธอ จะนอนเฉยๆ น่ะพ่อหนุ่ม แขนซ้ายเธอหัก และเธอก็ยังไม่ได้ดื่มยาอะไรเลย" มาดามว่าพลางเดินไปรินยาใส่ถ้วย เจมส์ถอนหายใจและทิ้งตัวลงนอนตามเดิม เขารู้สึกว่าบนหัวของเขามีผ้าโพกอยู่และแขนของเขาก็มีเฝือกแข็งๆ อยู่ด้วย เขาเหลียวมองไปที่เตียงข้างๆ และก่อนที่เขาจะได้ทันถามอะไรมาดามฮอลลี่ก็ยื่นถ้วยยาใส่มือเขา "ดื่มซะ มันจะช่วยรักษากระดูกแขนของเธอ อ่อ แล้วถ้าจะถามอาการของเพื่อนเธอละก็ ไม่ต้องห่วงเพราะมิสอีแวนส์เพียงแค่สลบไปเท่านั้น" เจมส์ดื่มยาอย่างว่าง่าย "มิสเตอร์พอตเตอร์ ฉันอยากใหเธอนอนอยู่นิ่งๆ อย่าขยับไปไหน ฉันจะออกไปทำธุระสักครู่นึงแล้วจะกลับมา เข้าใจน่ะ" พูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้องพยาบาล เจมส์หลับตาพลางคิดว่าถ้าฮิวโก้รู้จะเกิดอะไรขึ้นน่ะ แล้วเสียงๆ หนึ่งก็ดังเข้ามา "อีแวนส์!!" ฮิวโก้ตะโกนเสียงดังขณะวิ่งเข้ามาในห้องพยาบาล เจมส์ถึงกับถอนหายใจท่าทางของฮิวโก้ไม่ผิดจากที่เขาคิดเท่าไร "หวัดดีฮิวโก้ คิดว่านายคงจะไม่ได้มาเยี่ยมฉันสิน่ะ" เจมส์ทักเขา "อ้าว เจมส์ นายเป็นไงบ้าง เท่ดีน่ะ ผ้าโพกหัวนั่นน่ะ" ฮิวโก้พูดยิ้มๆ พลางเดินมาข้างเตียงของเจมส์ "เออ ขอบใจ" เจมส์พูดเสียงเบื่อหน่าย "แล้วไง อีแวนส์เป็นยังไงบ้าง นายรู้รึเปล่า ไม่เอาน่าฉันรู้แล้วว่าอาการนายเป็นยังไงซีเรียสเล่าให้ฟังแล้ว" ฮิวโก้รีบพูดหลังจากเห็นสีหน้าของเจมส์ "เอาเถอะๆ อีแวนส์ไม่เป็นอะไรมากหรอก ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอรู้แค่ว่าตอนนี้เธอก็แค่สลบไปเท่านั้น คิดว่าอาจารย์คงช่วยไว้ได้ทันน่ะ" เจมส์เล่า ฮิวโก้พยักหน้าเข้าใจ เขาเดินไปข้างเตียงลิลี่แล้ววางดอกไม้กำนึงที่หัวเตียงของเธอ สายตาของเขาดูเป็นห่วงลิลี่ไม่น้อยทีเดียว จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- ภาพลิลี่ที่นอนหลับสนิทอยู่ในเตียงนั้น สะกดฮิวโก้ให้ยืนนิ่ง ขนตางอนยาวนั้นขยับน้อยๆ ราวกับผีเสื้อที่กำลังขยับปีกที่แสนสวย บนกลีบแก้มบางใส และมันดึงดูดฮิวโก้ราวกับเวทมนต์ เขายื่นมือไปข้างหน้าราวกับคนละเมอ อีกนิด อีกเพียงนิดเดียว แก้มนวลบางใสของลิลี่อยู่เพียงแค่ปลายนิ้ว... " อะแฮ่ม " เสียงกระแอมจากเตียงที่อยู่เกือบสุดห้องดังขึ้น เพียงพอที่จะหยุดมือของฮิวโก้ให้หยุดค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนที่จะตกลงข้างตัวอย่างช้า ๆ และไม่เต็มใจ เจมส์หันขวับ เซเวอรัส สเนป นั่นเอง ! จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- "มีอะไรสนิฟเวลลัส"เจมส์เอ่ยเสียงเรียบ"น้ำตาลติดคอนายรึไง"("ท่องไว้เจมส์...จะให้ฮิวโก้รู้ไม่ได้เด็ดขาด") "เปล๊า"เสนปเอ่ยเรียบๆ หากแต่ตาของเขาไม่ได้ประสานส่งความชิงชังให้กับเจมส์อย่างเคย แต่กลับมองฮิวโก้อย่างอาฆาตไม่วางตา ซึ่งถ้าเป็นไปได้ ฮิวโก้คงโดนแผดเผาไปด้วยสายตานั้นนั่นเอง "อือ..."ลิลี่คราง เธอกุมศีรษะพลางกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้สู้แสงได้"เกิดอะไรขึ้นน่ะ" "ไง ยัยตัวยุ่ง"ฮิวโก้ที่หลุดออกจากภวังค์แล้วเอ่ยขึ้น ถึงแม้ว่าคำพูดนั่นจะเจ็บแสบ แต่เสียงของฮิวโก้นั่นก็อ่อนโยนและแฝงไปด้วยความห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยม และทั้งหมดก็ทำให้เสนปเริ่มสงสัยในตัวฮิวโก้ทันที! "มีอะไร คลินสกี้"เธอพูดขึ้น"แล้วนี่ฉันเป็นอะไร อ้าว! พอตเตอร์"เธอเสริมขึ้นเมื่อ(เพิ่ง)เห็นเจมส์นั่งอยู่ที่เตียงฝั่งตรงข้าม"นายเป็นอะไร ไปตีกับใครมารึไงถึงยับเยินแบบนั้น.." "นี่ พูดให้ดีๆ หน่อยเอฟแวนส์"เจมส์ขัดขึ้นอย่างไม่พอใจ"ฟื้นขึ้นมาก็หาเรื่องชาวบ้านเขาไปทั่วเลยนะ" "นี่แหละนะ พวกเลือดสีโคลน - -"เสนปที่ยังจ้องฮิวโก้ไม่วางตาพูดขึ้น "หยุดนะ สนิฟเวลลัส นายไม่เกี่ยว .." ปัง "ลิลี่" เจนนี่ รีบวิ่งเข้ามาทันทีที่เห็นเธอลุกขึ้นนั่ง"ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงมั่ง ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้กินข้าวก่อน เธอนี่นะดื้อจนเป็นลมไปเลย แย่จริงๆ เชียว รู้มั้ยว่าเพื่อนๆ น่ะเป็นห่วง - -" "จ้ะๆ เข้าใจแล้ว ฉันขอโทษ"ลิลี่รีับพูดขัดขึ้นเสียก่อน ก่อนที่เจนนี่จะพูดยาวมากไปกว่านี้ "แล้วนายมาทำอะไรตรงนี้มิทราบ คลินสกี้"เจนนี่ที่ยืนอยู่ข้างเตียงและฮิวโก้เพิ่งสังเกตเห็น"ผิดที่แล้ว โน่น พอตเตอร์อยู่โน่น" "ฉันรู้น่า มาธาร์"ฮิวโก้ตอบอย่างไม่พอใจ"ฉันก็แค่มาดูหน้ายัยซุ่มซ่ามที่ซื่อบื้อมากซะจนตกจากไม้กวาดเท่านั้นเอง - -" "และมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย คลินสกี้"เจนนี่ย้อน"ฉันว่า..." "นี่ เด็กๆ"มาดามฮอลลี่ที่เข้ามาพอดีพูดขัดขึ้นเสียงดังขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว"ที่นี่ห้องพยาบาลนะ! มาธาร์ คลินสกี้ ฉันไม่อนุญาตให้พวกเธอมาส่งเสียงดังรบกวนคนไข้ของฉันได้หรอก ออกไปได้แล้วพวกเธอ"มาดามว่าพลางหมุนตัวเดินไปที่ห้องทำงานของเธอและปิดประตูตามหลังโครมใหญ่ "งั้นฉันไปก่อนนะ ลิลี่"เจนนี่บอกลา แต่สายตาของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่ฮิวโก้อย่างไม่พอใจ "ฉันไปนะเจมส์ หายเร็วๆ ล่ะ"ฮิวโก้ซึ่งยังจ้องเจนนี่อยู่เช่นกันพูดเร็วๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปพร้อมกัน.... จากคุณ : m potter -------------------------------------------- ทันทีที่ทุกคนออกไปจากห้อง มาดามฮอลลี่ก็เข้ามาดูอาการของแต่ละคน " ลิลี่ หนูเป็นไงมั่งจ๊ะ " เธอถามและจับใบหน้าของลิลี่หันไปมา พร้อมกับพลิกแขนซ้ายขวาเพื่อหารอยฟกช้ำที่อาจซุกซ่อนอยู่ " ฉันดีใจจริง ๆ ที่มาดามฮูซเสกเบาะรองรับทัน นอนพักอีกนิด...และเย็นนี้เธอก็ออกจากห้องพยาบาลได้แล้วล่ะ " มาดามฮอลลี่พูดพร้อมรูดม่านปิดให้ ลิลี่กระพริบตาถี่ ๆ " หนูคงประมาทไปหน่อย เลยเกิดเรื่อง " " รึอาจจะซุ่มซ่ามบวกหิวข้าวจนหน้ามืดตาลาย " เสียงกวน ๆ ของเจมส์ดังลอดเข้ามา ลิลี่อดค้อนเขาไม่ได้ เชอะ...นอนแบ่บขนาดนี้ยังปากดีตามเคย มาดามฮอลลี่หันไปหาเขา " แล้วเธอ เมื่อไหร่จะเลิกซนซะที เจมส์ พอตเตอร์ ก่อเรื่องไม่เว้นวัน จนฉันปรุงยาให้แทบไม่ทัน เดี๋ยวโน่นเดี๋ยวนี่ " มาดามฮอลลี่บ่นแต่ปากยิ้มอย่างเอ็นดู " แต่คราวนี้ เธอต้องอยู่กับฉันอีกซักสองวันนะ ดีเลย สเนปจะได้ไม่เหงา " มีเสียงรูดม่านดังควั่บจากเตียงด้านใน " เขาไม่เหงาแน่ครับ รับรองได้เลย " เจมส์ยิ้มพร้อมทำหน้าใสซื่อ " ลิลี่ฟังคำพูดนั้นจากเตียงของเธอ ทันใดนั้นเธอก็นึกถีงเหตุการณ์ที่ได้รับรู้เมื่อวันก่อน เจมส์อยู่ที่เตียงถัดไปนี่เอง ใกล้กันแค่นี้ แก้มของเธออดร้อนผ่าวไม่ได้ ลิลี่นึกถึงภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่สติจะดับวูบ ภาพของเจมส์ที่พุ่งเข้ามาหา... เขาทำอะไรอยู่นะ ตอนนี้....ลิลี่คิด จากคุณ : Griffin จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 -------------------------------------------- ลิลี่ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบกับมาดามฮอลลี่ที่เปิดม่านมาเพื่อตรวจดูอาการของเธออีกครั้ง "อ้าว ฟื้นแล้วสิน่ะ เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ยังรู้สึกมึนๆ อยู่บ้างรึเปล่า" "หนูคิดว่าหนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ อาจารย์" ลิลี่พูดยิ้มบางๆ "ถ้ายังนั้นฉันคิดว่าเธอไปทานอาหารเย็นกับเพื่อนๆ ได้แล้วล่ะ เวลาอาหารเย็นพอดีเลย อ๋อ แล้วอย่าลืมของเยี่ยมไข้ล่ะ" มาดามบอกลิลี่พลางชี้ไปที่หัวเตียง ลิลี่หันไปมองที่หัวเตียงพลางคิดว่าใครกันน่ะที่เป็นคนเอาดอกไม้มาวางไว้ให้ เธอกล่าวขอบคุณและบอกลามาดามฮอลลี่ก่อนที่จะหยิบดอกไม้กำนั้นขึ้นมา ระหว่างที่เธอเดินไปทางประตูห้องพยาบาล มาดามฮอลลี่ก็เดินกลับไปที่ห้องทำงาน ลิลี่อดไม่ได้ที่จะหันมองมาทางเตียงของเจมส์ เธอหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปยังเตียงของเขา เธอค่อยๆ แหวกม่านดู เพราะไม่แน่ใจว่าเจมส์จะยังนอนหลับอยู่หรือเปล่า เกิดเจมส์ไม่ได้หลับอยู่ละก็ เขาและเธอคงได้โต้เถียงกันอีกรอบซึ่งเธอไม่อยากเลย ลิลี่ค่อยๆ เดินไปข้างเตียงเขา เธอเพิ่งจะสังเกตุเห็นว่าเจมส์นั้นก็หน้าตาดีไม่น้อยเลยทีเดียว ใบหน้าของเขานั้นเรียบเนียน เสียอยู่อย่างก็เรื่องผมนี่แหละที่ดูเหมือนว่ามันจะยุ่งอยู่ตลอดเวลา แต่บางทีทรงผมยุ่งๆ นี่แหละมั้งที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ถ้าไม่ติดว่าเจมส์ชอบหาเรื่องเธออยู่เรื่อย เขาก็ดูน่าสนใจไม่น้อย อย่างน้อยเขาก็คิดจะช่วยเราตอนตกไม้กวาดล่ะน่ะ ลิลี่คิดในใจ "หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือไงอีแวนส์" เจมส์ที่ยังหลับตาอยู่พูดขึ้น เขาเปิดตาขวาขึ้นมามองลิลี่ จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- ลิลลี่ซึ่งกำลังจ้องหน้าเจมส์อย่างเหม่ลอยสะดุ้งสุดตัวจนดอกไม้ที่อยู่ในมือตกลงไปอยู่บนเตียงที่เจมส์นอนอยู่ "เปล่า" ลิลลี่กล่าวอย่างเขินๆ "ฉันแค่.....ฉันแค่อยาก.....ฉัน....ขอบคุณไปก่อนล่ะ"ลิลลี่เขินซะจนลืมดอกไม่ที่ทำตกไว้แล้วก็หันหลังกลับวิ่งตรงออกจากห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว "อะไรกันแฮะ ยายนี่"เจมส์พึมพำกับตัวเอง เขาเพิ่งจะเห็นว่าลิลลี่ลืมดอกไม้ของฮิวโก้ไว้ เจมส์เก็บดอกไม้ขึ้นมาทำให้เขานึกถึงท่าทางของลิลลี่เมื่อกี๊นี้ "ฉันพอจะรู้บ้างแล้วล่ะ ว่าทำไมเธอถึงได้เนื้อหอมนัก" เจมส์พึมพำกับตัวเองแล้วก็นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว "บ้า" เสียงดังข้ามห้องมาจากอีกฝั่งของห้องพยาบาล เสนปนั่นเอง เจมส์เหล่ไปทางสเนป "ไง สนิฟเวลลัส เหงาเหรอพ่อหัวเมือกผู้น่ารัก" เขาพูดราวกับว่าหมั่นเขี้ยวเด็ก 3 ขวบ "อยากจะเล่นอะไรสนุกๆกับฉันล่ะสิ เสียใจนะตอนนี้ฉันอยากจะนอนเงียบๆมากกว่าน่ะ แล้วก็อย่ารบกวนฉันอีกนะ ฉันยังไม่อยากดูขาหักๆของนายเต้นแท็ปหรอก" เจมส์กล่าวพร้อมกับค่อยๆเอนตัวลงนอนอีกครั้ง --------------------------------------------------- ลิลลี่วิ่งออกมาจากห้องพยาบาล ไม่ไกลนักเธอก็ชนกับคนๆนึงเข้าที่มุมตึก คนๆนั้นประคองเธอไว้ก่อนที่เธอจะหงายหลังล้มไป "ขอโทษค่ะ ฉัน..."ลิลลี่เงยหน้าขึ้น ฮิวโก้นั่นเองลิลลี่เห็นเขากำดอกไม้แบบเดียวกับที่อยู่บนหัวเตียงของเธอมาด้วย จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง -------------------------------------------- "เธอซุ่มซ่ามอีกแล้วนะยัยตัวยุ่ง" ฮิวโก้บอกพลางทำหน้ายิ้มๆ "ว่าแต่หายดีแล้วหรอถึงได้ลุกออกมาวิ่งอย่างนี้" "เอ่อ...ฉัน...ฉันหายแล้วล่ะ ว่าแต่...ดอกไม้นี่ นายเป็นคนเอามาหรอ" ลิลี่ชี้ไปยังดอกไม้ที่มือฮิวโก้ เขามองมือที่ถือดอกไม้แล้วทำท่าเก้ๆกังๆ "อ๋อ ฉันคิดว่าจะเอาไว้ให้ห้องพยาบาลสดชื่นขึ้นน่ะ" "แต่ทำไมมาดามฮอลลี่ถึงบอกว่าดอกไม้เป็นของเยี่ยมไข้ฉันล่ะ ของคนอื่นก็ไม่มี...ว่าแต่ดอกไม้!!!" ลิลี่หันกลับไปห้องพยาบาล ฮิวโก้วิ่งตาม จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- ลิลี่รีบวิ่งพรวดพราดกลับไปที่ห้องพยาบาลอีกครั้ง โดยมีฮิวโก้วิ่งตามมาติดๆ เธอขออนุญาตมาดามฮอลลี่และเดินไปที่เตียงของเจมส์ทันที "พอตเตอร์ พอตเตอร์!" ลิลี่เขย่าตัวเจมส์ที่กำลังนอนหลับอย่างสบายจนเจมส์ตื่นขึ้นแบบไม่ค่อยพอใจนัก "อะไรกัน เอฟแวนส์ อ้าว! ฮิวโก้ มาทำอะไรที่นี่ล่ะ คงไม่ได้มาเยี่ยมฉันหรอกนะ"เจมส์ที่ตื่นขึ้นมารีบกระเซ้าเมื่อเห็นฮิวโก้ที่ตามมาติดๆ "นายนี่บ้ารึเปล่า เพื่อนมาเยี่ยมยังจะกวนประสาทอีก"ลิลี่ดุ"ว่าแต่...นายเห็นดอกไม้ของฉันมั้ย" "ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง นี่จะมาถามรึมาชวนทะเลาะมิทราบครับ แหม ไม่ยักรู้นะว่าดอกไม้เนี่ย- -"เจมส์ชี้ไปที่ดอกไม้ที่เขาวางไว้ข้างเตียง" - - จะมีความสำคัญมากขนาดนั้น"เจมส์แหย่ ฮิวโก้หน้าแดง และรีบกลบเกลื่อน "อย่าบ้าน่ะเจมส์"ฮิวโก้ว่า"ฉันแค่สงสารยัยทอร์นาโดที่มาห้องพยาบาลทั้งที โต๊ะงี้โล่งเชียว ไม่เหมือนนายหรอก ที่ของเยี่ยมเต็มโต๊ะซะขนาดนั้น.." ลิลี่ที่อ้าปากจะโต้ตอบหันไปมอง จริงอย่างที่ฮิวโก้ว่า ที่โต๊ะของเจมส์นั้นมีดอกไม้ช่อใหญ่หลายช่อ ขนมสารพัด ราวกับยกร้านดอกไม้และร้านขนมมาตั้งที่เตียงของเขา ที่สำคัญที่สุด....การ์ดต่างๆจากสาวๆมากมาย และไม่รู้ว่าเพราะอะไร ลิลี่รู้สึกเจ็บแปลบ เธอไม่เข้าใจตัวเองในตอนนี้เอาซะเลย... จากคุณ : m potter -------------------------------------------- "ฉันสนตายล่ะ ยิ่งจากใครฉันก็ไม่รู้จักเนี่ย" เจมส์กล่าวกับฮิวโก้อย่างเบื่อๆ "ไม่เป็นไร้...ไม่เป็นไร ดอกไม้นั่นถือว่าฉันให้เธอป็นของเยี่ยมก็แล้วกันมันจะได้มีซักอันในกองภูเขานั่นจากคนที่เธอรู้จักไง"ลิลลี่พูดแล้วก็หันหลังวิ่งออกไปจากห้องพยาบาลอีกครั้ง "เฮ้ย ลิลลี่" ทั้งเจมส์ฮิวโก้ตะโกนขึ้นพร้อมกัน ฮิวโก้ยืนทำหน้าเอ๋อหันมาทางเจมส์ "ก็รีบตามเธอไปซี่"เจมส์บอกฮิวโก้ ว่าแล้วฮิวโก้ก็วิ่งเซ่อๆออกไปจากห้องพยาบาล ...เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย...เจมส์คิดในใจแล้วก็เอื้อมไปหยิบดอกไม้ของลิลลี่มาถึอไว้ในมือ "ลิลลี่ อีแวนส์" เจมส์พึมพำกับตัวเอง "ลิลลี่ ลิลลี่" ฮิวโก้วิ่งตามลิลลี่จนมาถึงห้องโถง เขาเร่งความเร็วจนสามารถฉุดข้อมือเธอไว้ได้ "ลิลลี่ เธอเป็นอะไรไปรึเปล่า"ฮิวโก้ถามเธอด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเธอเป็นอย่างมาก ...ฉันเป็นอะไรของฉัน นั่นสิฉันเป็นอะไรของฉันกันนะ แล้วฉันจะวิ่งออกมาจากห้องพยาบาลทำไม แล้วทำไมฉันต้องพูดกับพอตเตอร์ออกไปแบบนั้นด้วย...ลิลลี่คิดในใจ "ลิลลี่ ลิลลี่..."ฮิวโก้เรียกเธอ"เธอแน่ใจเหรอว่าหายดีแล้วน่ะ ฉันพูดกับเธออยู่ตั้งนานเธอทำหยั่งกะไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยนะ" "ฉัน...ฉันแค่...ฉันแค่หิวน่ะ"ลิลลี่บอกกับฮิวโก้ ฮิวโก้ทำหน้างงๆ "นั่นไง เจนนี่ งั้นฉันไปก่อนนะ"ลิลลี่บอกกับฮิวโก้แล้วก็วิ่งไปหาพวกเพื่อนๆของเธอที่กำลังทานอาหารเย็นกันอยู่ ลิลลี่กำลังรู้สึกสับสนในการกระทำของตัวเองเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธออยากอยู่เงียบๆคนเดียวมากที่สุด ดังนั้นเมื่อเธอกินอาหารเย็นเข้าไปนิดหน่อยเธอก็ขอตัวจากเพื่อนๆไปยังหอนอนที่ขณะนี้กำลังเงียบสงบที่สุดในความคิดของลิลลี่ จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อาการแปลก ๆ ของลิลี่นั้นกวนความรู้สึกของฮิวโก้อย่างหนัก เขานั่งกระสับกระส่าย ตาเหลือบมองไปทางโต๊ะกริฟฟินดอร์บ่อยครั้ง " เป็นอะไรของนายน่ะ " โรเบิร์ตผู้พี่ถามด้วยน้ำเสียงเรื่อย ๆ " ท่าท่างแปลก ๆ แบบนี้ ฉันเห็นครั้งสุดท้าย ก็ที่นายตกหลุมรักเด็กผู้หญิงข้างบ้านตอนห้าขวบ " พูดถึงตรงนี้ โรเบิร์ตก็หันขวับมามองน้องชาย " อย่าบอกนะ ว่าตอนนี้นายกำลังอินเลิฟอีกน่ะ " ฮิวโก้ทำท่าขัดใจ " พี่เลิกล้อฉันเรื่องยัยทีน่านั่นได้แล้วนะ " เขากัดฟันคำรามพลางสบตาพี่ชาย " ตอนนี้กับตอนห้าขวบน่ะคนละเรื่องกันเลย " ฮิวโก้หันขวับไปมองเมื่อลิลี่ผลุนผลันไปจากโต๊ะหลังจากมื้ออาหารเพิ่งเริ่มเพียงเล็กน้อย " ยัยซุ่มซ่ามนั่นเหรอ " เสียงโรเบิร์ตกระซิบเบา ๆ แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ฮิวโก้สะดุ้ง... " ฮ่าฮ่าฮ่า " โรเบิร์ตหัวเราะจนเด็กคนอื่นในโต๊ะหันมามอง และนั่นก็ยิ่งทำให้ฮิวโก้หน้าแดงจัด เขาตัดสินใจถองข้อศอกใส่พี่ชายในที่สุด " อุ๊บส์!!! " โรเบิร์ตจุกจนร้องไม่ออก " ฉันแค่ขำที่สเป็คนายน่ะไม่เปลี่ยนเลย " เขาคลำสีข้างพลางทำหน้าบึ้งใส่น้องชายตัวดี " สวยแต่ซุ่มซ่าม ปิ๊งแต่แบบนี้ตลอดเลย โอ๊ย!!! " ซอสมะเขือเทศหยดเบ้อเริ่มนั่นเองที่กระเด็นมาเข้าตาซ้ายโรเบิร์ตอย่างจัง เด็กหนุ่มป้ายตาข้างนั้นไปมา พลางหรี่ตาที่เหลือมองตัวการ เด็กสาวปีสามเรเวนคลอคนหนึ่งนั่งปิดปากอย่างตกใจ ในมือยังถือขวดซอสค้างอยู่ " นี่ก็ซุ่มซ่ามเบอร์หนึ่งประจำเรเวนคลอ ริริน ฮาร์วีย์ " เขากัดฟันพลางเอนตัวมากระซิบฮิวโก้ และนั่นก็ทำให้เด็กสาวเหลือบสายตามองมาที่ฮิวโก้ ทันทีที่สบสายตากับเขา เธอก็ยิ่งหน้าแดงจัด... จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- ิิฮิวโก้มองเธออย่างเหลือบตามอง เขาไม่ค่อยรู้สึกสนใจเท่าไหร่ ฮิวโก้รีบลุกจากโต๊ะแล้ววิ่งตามลิลี่ไป "ยัยซุ่มซ่าม" เขาตะโกนเรียกเธ แต่ลิลี่ไม่ได้ยิน "ยัยซุ่มซ่าม เอฟเวนส์ ยัยซุ่มซ่าม ลิลี่ เอฟเวนส์...ลิลี่ เอฟเวนส์!!!" ลิลี่หันมามอง "ฮิวโก้นายเข้ามาในหอบ้านกริฟฟินดอร์ไม่ได้นะ" ฮิวโก้เพิ่งทันสังเกต เขามาถึงหอกริฟฟินดอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เลย "ฉันขอตัวนะ รู้สึกเหนื่อยจริงๆ ขอตัวไปพักก่อนนะ" ลิลี่เข้าบ้านโดยที่ไม่ฟังเสียงฮิวโก้เลย "เดี๋ยวสิ...เฮ้อ" ฮิวโก้ถอนหายใจ เขาไปหาเจมส์ที่ห้องพยาบาล "เจมส์..." "อ้าวฮิวโก้ ตามไปเป็นไงบ้างล่ะ" เจมส์ถาม "จะให้ฉันว่าไงล่ะ เธอพูดกับฉันนับประโยคได้เลย 'ฉัน...ฉันแค่...ฉันแค่หิวน่ะ นั่นไงเจนนี่งั้นฉันไปก่อนนะ' 1 ประโยค 'ฮิวโก้นายเข้ามาในหอบ้านกริฟฟินดอร์ไม่ได้นะ ฉันขอตัวนะ รู้สึกเหนื่อยจริงๆ ขอตัวไปพักก่อนนะ' 2 ประโยค" ฮิวโก้มองหน้าเจมส์อย่างเบื่อๆ "555...นายนี่จำทุกคำที่แม่นั่นพูดได้เลยรึเปล่าน่ะ ฉันว่ายายนั่นคงกระทบกระเทือนที่สมองละมั้ง" เจมส์พูดแกมหัวเราะ "ฉันไม่ตลกหรอกนะเจมส์ เธอน่ะหลังจากคุยกับนายเมื่อกี้นั่นแหละที่ดูแปลกๆ" ฮิวโก้พูด "หา ฉันน่ะหรอ" เจมส์ตกใจ "เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าเป็นเพราะฉันมันก็เหมือนว่ายัยนั่นชอบฉันน่ะสิ..." "อะแฮ่ม แค่กๆ" เสียงของเสนปจากเตียงข้างๆไอขึ้น "เป็นอะไรหรอเซเวอรัส อยากให้มีกบไปติดคอนายรึไง...ฉันว่ายัยนั่นไม่มีทางแน่ๆเธอเกลียดฉันยังกับอะไรดี " เจมส์พูดกับเสนปก่อนเข้าเรื่องต่อ "ฉันก็ว่าไม่หรอก..." ฮิวโก้พูดโดยไม่แน่ใจเท่าไหร่ "แต่เจมส์ นี่มันดอกไม้ของลิลี่นี่ นายเอาไปใส่แจกันอย่างดีเลย" ฮิวโก้หันไปเห็นดอกไม้ "ก็แค่ตามมารยาท" เจมส์ตอบไม่สนใจเท่าไหร่ "แต่ของคนอื่นนายไม่เห็น..." "ฮิวโก้อย่าลืมสิว่า ดอกไม้นี้ ของนายที่ให้ลิลี่นะ ฉันเห็นว่านายเป็นคนให้่ต่างหากล่ะ..." "หรอ..." ฮิวโก้ยังมองอย่างไม่วางตา จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- ฮิวโก้คุยกับเจมส์ได้สักพักมาดามฮอลลี่ก็มาไล่เขาให้กลับหอ เธอให้เหตุผลว่าคนไข้ของเธอต้องการพักผอน(เหมือนเคย) และอีกอย่างก็เพราะมันเริ่มดึกแล้ว ฮิวโก้จึงต้องจำใจกลับหออย่างช่วยไม่ได้ ในใจของเขานั้นยังคงต้องการคุยกับเจมส์ต่อเกี่ยวกับเรื่องของลิลี่ เมื่อฮิวโก้ออกไปจากห้องพยาบาลแล้ว เจมส์จึงไม่มีใครให้คุยด้วยอีก ครั้นจะคุยกับสเนปก็ไม่อยากเท่าไหร่ เขาจึงนอนคิดอะไรไปเรื่อยๆ สายตาเหลือบไปมองดอกไม้ที่เขาเอาใส่แจกันเอาไว้อย่างดีทำให้เขานึกถึงใบหน้าและคำพูดของลิลี่ก่อนที่เธอจะออกจากห้องพยาบาลไป "ซักอันในกองภูเขาจากคนที่ฉันรู้จักงั้นเหรอ" เจมส์พูดเขาหัวเราะเบาๆ "เพิ่งจะรู้ว่าฉันนอนใกล้กับคนบ้าที่สามารถหัวเราะคนเดียวได้น่ะนี่" สเนปที่ดูเหมือนจะยังไม่หลับขัดขึ้น "อ๋อ ฉันกำลังนึกภาพนายที่เพิ่งออกจากห้องพยาบาลไม่ทันไรก็ต้องกลับเข้ามาใหม่เพราะฝีมือคนหน้าตาดีบางคนน่ะ" เจมส์สวน "ฮึ" สเนปพ่นลมหายใจออกทางจมูก "เอาละหนุ่มๆ ฉันจะดับไปแล้วเพราะฉะนั้นราตรีสวัสดิ์จ๊ะ" มาดามฮอลลี่กล่าวก่อนที่เธอจะดับไฟ ทำให้ห้องพยาบาลมืดลงทันที ทั้งเจมส์และสเนปไม่ได้พูดกันอีก ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร แต่ใครจะรู้ถึงความรู้สึกในจิตใจของพวกเขาเล่า จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- "เฮ้!ฮิวโก้" โรเบิร์ตตะโกน "นายจะเข้าไปทางหอนอนหญิงทำไมน่ะ" ฮิวโก้สะดุ้งเฮือก เขาเดินมาถึงหอบ้านเรเวนคลอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สึกตัวเลย แล้วแถมกำลังจะไปหอนอนหญิงอีกต่างหาก โชคดีที่มีคนอยู่แค่ 5-6 คนส่วนมากก็เป็นเพื่อนของโรเบิร์ต เขาจึงไม่ค่อยรู้สึกอายสักเท่าไหร่ "เอ่อ...คิดอะไรเพลินๆน่ะ" ฮิวโก้รีบวิ่งลงมาหาโรเบิร์ต "คิดเพลินๆของนายจะย่องไปหาผู้หญิงตอนนอนรึไง" ฮิวโก้เอาข้อศอกกระทุ้งพี่ชายตนเอง "บ้าน่ะ แค่คิดเรื่องเจมส์เฉยๆ" ฮิวโก้พูดหันไปมองพี่ชายทำหน้าตาแปลกๆก็เข้าใจความหมายทันทีจึงต้องรีบพูดแก้ตัวต่อ "ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน อย่าคิดมาก คือหมายความว่าถ้าเจมส์มันป่วยอยู่ใครจะเป็นพ่อสื่อให้ผมล่ะ" "นายก็ไปจีบเองสิ แล้วพ่อสื่ออะไรน่ะไม่ต้องมีหรอก เคยได้ยินไหมว่า พวกพ่อสื่อ แม่สื่อน่ะมักจะได้ไปซะเองระวังเถอะ" "โรเบิร์ต ทำงานเสร็จรึยังน่ะ มัวแต่คุยอยู่ได้ ไม่รอนะ" เพื่อนของโรเบิร์ตคนหนึ่งตะโกนมา "ฉันบอกแล้วไงว่ารอให้พวกนายทำเสร็จก่อน เดี๋ยวขอยืมดูสักหน่อย ทำไปได้ครึ่งแล้วขี้เกียจทำต่อ..." โรเบิร์ตตะโกนกลับ "พี่ทำการบ้านอยู่หรอ ไม่กวนแล้ว ขอไปทำของผมบ้าง" ฮิวโก้ขึ้นไปหยิบการบ้านลงมาทำบ้าง "พี่...พอจะมีหนังสือปรุงยาสารพัดประโยชน์ไหม" ฮิวโก้หันไปถามพี่ชายตนเอง "ไม่มีหรอก ปี 3 ไม่ต้องใช้แล้ว ลองไปถามยัยนั่นสิ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่รู้ รายนั้นได้อันดับ 1 ของชั้นปีเชียวนะ" โรเบิร์ตชี้ไปทาง ริริน ฮาร์วีย์ ฮิวโก้มอง "ไม่เอาล่ะ เกรงใจพี่เขา ไม่เคยคุยกัน" "น่า ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเรียกมาให้" โรเบิร์ตบอก "ฮาร์วีย์!!!" เขาไม่ทันให้ฮิวโก้ตอบก็เรียกเธอทันที "ช่วยมาสอนน้องฉันหน่อยสิ"... จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:43:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "มีอะไร........ว้าย!!...โอ๊ย!!" ริรินซึ่งกำลังจะเดินขึ้นหอนอนไปเก็บหนังสือ หันมาหาโรเบิร์ตแล้วเธอก็เดินไปเหยีบหางแมวตัวหนึ่งเข้า มันก็เลยข่วนขาเธอเป็นทางยาว เธอตกใจเลยทำหนังสือเล่มทั้งหนาทั้งใหญ่ตกลงมาทับเท้าตัวเองอีก "โอ๊ยยยยยยยยย.....กระดูกหักรึเปล่าเนี่ย..."ริรินร้องด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ฮิวโก้ โรเบิร์ต และเพื่อนของโรเบิร์ตอีก 6 คนรีบเข้ามามุงดูเธอ "เฮ้ย เป็นอะไรมากรึเปล่าฮาร์วีย์ ก็เล่นเดินไม่ดูทางเล้ย"โรเบิร์ตกล่าวกับริรินอย่างขำๆปนสงสาร "สงสัยกระดูที่เท้าจะหัก.....มั๊งนะ ฉัน..เจ็บ..มากเลย"ริรินพูดทั้งน้ำตา "เฮ้อ....ฉันขอโทษนะที่เรียกเธอโดยไม่ดูตาม้าตาเรือน่ะ"โรเบิร์ตพูดพร้อมกับอุ้มริรินขึ้นมา"ฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาลเอง " "เอ้อ! ฮิวโก้นายคงต้องทำการบ้านเองแล้วล่ะ นายนี่น้า..ใครจะมาช่วยนายนี่ต้องลงท้ายที่ห้องพยาบาลทุกคนรึเปล่าเนี่ย"โรเบิร์ตหันมาพูดกับฮิวโก้ก่อนจะเดินจากไป "ฉันอยากให้ที่ฮอกวอตส์มีประกวดนางสาวซุ่มซ่ามซะจิงๆเล้ย อยากจะรู้ว่าระหว่าง ริริน ฮาร์วีย์ แห่ง เรเวนคลอ กับลิลลี่ อีแวนส์ แห่งกริฟฟินดอร์ ใครจะชนะกันนะ"ฮิวโก้บ่นกับตัวเองอย่างเซ็งสุดชีวิต จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง -------------------------------------------- ห้องพยาบาล ลิลี่เดินออกจากหอนอนและเดินมาที่ห้องพยาบาล เธอลืมไดอารี่ไว้ที่นี่จึงย้อนมาเอา แต่เธอกลับต้องเห็นอะไรบางอย่างแทน... อะไรที่ทำให้เธอเจ็บแปลบ... สาวน้อยน่ารักบ้านฮัฟเฟิลพัฟกำลังยืนอยู่ที่ข้างเตียงของเจมส์ เธอกำลังพูดอะไรบางอย่าง ลิลี่แอบหลบอยู่หลังม่านบังตา และเธอได้ยินประโยคๆหนึ่งเข้าพอดี "ฉันชอบเธอ พอตเตอร์ คบกับฉันได้ไหม" ลิลี่ทำอะไรไม่ถูก เธอรีบวิ่งออกจากห้องพยาบาลทันทีโดยลืมไดอารี่ไว้เสียสนิท *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-* ระหว่างทางที่ฮิวโก้ไปห้องพยาบาล(ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะไปดูอาการของริริน ฮาร์วี่ย์ เพราะที่เธอต้องเจ็บส่วนนึงก็เป็นความผิดของเขา)ฮิวโก้นึกถึงพฤติกรรมแปลกๆ ของลิลี่ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนคุยกับเจมส์ และสงสัยว่าเธอเป็นอะไรไป จนกระทั่ง.. พลั่ก "โอ๊ย"เสียงๆ หนึ่งร้องขึ้น ทั้งเธอและเขาล้มลงไปด้วยกันทั้งคู่"เอ่อ..."หญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นพลางก้มลงกุมขมับ"ขอโทษค่ะ ฉันใจลอยไปหน่อย เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ.."เธอถามพร้อมเงยหน้าขึ้น ลิลี่ เอฟแวนส์! "ซุ่มซ่ามอีกแล้วเอฟแวนส์ - -"ฮิวโก้ล้อ แต่แล้วก็กลับเงียบลงไปเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดจัดของลิลี่"- -เธอเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย"เขาถามและลุกขึ้นยืนพลางเอื้อมมือไปให้ลิลี่จับ"ลุกไหวมั้ย" ลิลี่ยื่นมือไปจับมือของฮิวโก้แล้วผุดลุกขึ้น เธอเซไปเล็กน้อยและชนเข้ากับฮิวโก้พอดี เธอผละออกเล็กน้อย "ฉันไม่เป็นไร"เธอบอกเขา "ไหนตอนเข้าหอกริฟฟินดอร์เธอบอกว่าเพลียมากไง"ฮิวโก้ถามอย่างเป็นห่วง มือของเขายังคงจับอยู่กับมือของลิลี่ที่เย็นเฉียบ แต่เมื่อเขายื่นมืออีกข้างไปแตะที่แก้มของลิลี่..มันกลับร้อนจัด ลิลี่ผลักมือของเขาออกแล้วสบตาเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและเศร้าหมอง"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ"เธอบอกเขา แต่ในน้ำเสียงของเธอช่างปวดร้าวและสั่นนิดๆ ตาสีเขียวสวยเริ่มรื้นน้ำ พร้อมๆ กับที่เธอทรุดตัวลงไปในอ้อมกอดของฮิวโก้นั่นเอง!!! "เฮ้ เอฟแวนส์ เอฟแวนส์!"ฮิวโก้ในขณะนั้นตกใจแทบสิ้นสติ เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนที่อบอุ่นของเขา และรีบวิ่งไปที่ห้องพยาบาลทันที "อย่าเป็นอะไรไปนะ"เขารำพันในใจ"ฉันจะดูแลเธอเอง!" จากคุณ : m potter -------------------------------------------- เสียงฝีเท้าที่วิ่งโครมคราม พร้อมทั้งภาพที่ฮิวโก้อุ้มร่างที่หมดสติของลิลี่เข้ามาในห้อง เปลี่ยนบรรยากาศของห้องพยาบาลที่เงียบสงบ ให้กลายเป็นความโกลาหลในทันที " เกิดอะไรขึ้น " มาดามพอมฟรีย์พุ่งเข้ามา ช่วยประคองร่างของลิลี่ให้นอนในเตียงว่างข้าง ๆ เตียงของเจมส์ และเจมส์ก็สะบัดมือจากการเกาะกุมของเด็กสาวบ้านฮัพเฟิลพัฟ เขากระโดดลงจากเตียง มายืนเคียงข้างฮิวโก้ พลางก้มมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเด็กสาวในเตียง " ผมชนกับลิลี่ระหว่างทางมาห้องพยาบาล เธอดูไม่ค่อยดีเอามาก ๆ แล้ว...แล้วก็สลบไปครับ " ฮิวโก้พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและตื่นตระหนก เขาหันมาทางมาดามพอมฟรีย์ที่สาละวนกับการตรวจดูอาการของลิลี่ " เธอเป็นยังไงบ้างครับ " มาดามพอมฟรีย์วาดไม้กายสิทธิ์รอบตัวลิลี่อีกครั้ง เกิดวงแสงสีขาวบริสุทธิ์ก่อนค่อย ๆ จางหายไป ซึ่งทำให้เธอยิ้มออกมาได้ " ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ตกใจกับอะไรบางอย่าง เดี๋ยวฉันจุดน้ำหอมสกัดคลายกังวลไว้ข้างเตียงซักครู่ คงดีขึ้น " ฮิวโก้หันมายิ้มให้เจมส์อย่างโล่งอก เจมส์มองตามสายตาเพื่อนรักที่หันกลับไปมองลิลี่ ลิลี่ที่นอนสงบนิ่งงามนี้ ช่างให้ความรู้สึกนุ่มนวล สะกดสายตาให้จับจ้อง เจมส์เหลือบมองฮิวโก้ เพื่อจะพบว่าเพื่อนของเขานั้น ทอดสายตามองเด็กสาวในเตียงดั่งตกอยู่ในภวังค์ นายจริงจังกว่าที่ฉันคิด...เจมส์ถอนใจลึก " เจมส์ พอตเตอร์ " เสียงของมาดามพอมฟรีย์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ดังขึ้น " ใครอนุญาตให้เธอลงจากเตียงไม่ทราบ " และเธอหรี่ตามองมองเจมส์ " เธอทำให้ฉันแปลกใจมาก ที่สามารถยืนได้อย่างนี้ ทั้งที่กระดูกเพิ่งประสาน " เธอยิ้มล้อเลียนก่อนหมุนตัวจากไป น้ำเสียงและรอยยิ้มที่ดูเหมือนแฝงอารมณ์ล้อเลียนนั่นเองที่ทำให้เจมส์รู้สึกประหลาด เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่ผ่าวขึ้นมาที่ใบหน้า บ้าน่า...พูดอะไรอย่างนั้น เขาบอกกับตัวเอง ก่อนหันไปเจอกับสายตาของฮิวโก้ที่จ้องมองมา ฮิวโก้มองเจมส์ที่ยืนหน้าแดง สลับกับมองลิลี่ และเขาหันมามองเจมส์ตรง ๆ เจมส์มองสายตาแปลก ๆ ของเพื่อน เขาก้าวถอยหลังและหย่อนตัวที่เตียง สาวน้อยฮัฟเฟิลพัฟยังยืนอยู่ตรงนั้น... " เธอทำให้ฉันเขินรู้มั๊ย " เจมส์หันไปมองเธอนิ่ง เด็กสาวขบริมฝีปากอย่างเจ็บปวด " ฉันมีความหมายกับเธอ ก็แค่เป็นข้ออ้างสินะ " น้ำตารินไหลพร้อมกับคำพูดสุดท้ายนั้น " ขอบคุณเจมส์ พอตเตอร์ ลาก่อน " เจมส์มองตามเด็กสาวที่วิ่งออกจากห้อง ปัญหาหนึ่งไปแล้ว แต่ระเบิดอีกลูกนี่สิ ไอ้บ้าฮิวโก้ที่ยืนมองเขม็งอยู่ตรงหน้า !!!! จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- เจมส์พยายามมองฮิวโก้เต็มๆ ตา แต่เขาก็รู้สึกว่าทำได้ยากจริงๆ มันอึดอัดไม่น้อยเลย แล้วสายตาของฮิวโก้นั้นก็เลวร้ายยิ่งกว่า ฮิวโก้จ้องเขาอย่างกับว่าเจมส์นั้นปิดบังอะไรบางอย่างที่สำคัญ แต่ไม่ใช่สำคัญแบบธรรมดา สำคัญมากๆ ซะด้วย "นายมีอะไรปิดบังฉันอยู่รึเปล่า" ฮิวโก้ถามออกมาหลังจากที่เขานิ่งเงียบใช้ความคิดมาพักใหญ่ แต่ก่อนที่เจมส์จะได้ตอบอะไรมาดามฮอลลี่ก็เดินออกมาจากห้องทำงานแล้วไล่ฮิวโก้ให้กลับหอไปก่อนที่จะมีปัญหากับภารโรงจอมยุ่ง เพราะมันใกล้เวลาห้ามออกนอกหอแล้ว ฮิวโก้มองหน้าเจมส์แล้วถอนหายใจ เขาหันหน้ามองเตียงของลิลี่แล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป เจมส์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่รู้จะตอบฮิวโก้ว่าอย่างไรเพราะเขาเองนั้นก็ยังไม่รู้ใจตัวเองด้วยซ้ำ เจมส์ตั้งใจว่าจะหาคำตอบ ของฮิวโก้ให้ได้คืนนี้แต่เขาก็ผล็อยหลับไป "วันนี้นี่วุ่นวายจริงๆ แฮะ" สเนปบ่นพึมพำอยู่ที่เตียงของเขา ห้องพยาบาลกลับสู่ความเงียบและมืดมิดอีกครั้ง จริงอย่างที่สเนปว่า เพราะวันนี้มีคนเข้าออกห้องพยาบาลบ่อยจริงๆ และคนที่เข้าออกนั้น ก็ล้วนแต่หน้าเดิมๆ ทั้งนั้น (รวมทั้งเขาด้วย) มาดามฮอลลี่โผล่หน้าออกมาดูคนไข้ของเธอเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเธอเห็นว่าเด็กทั้งสี่คนหลับสบายดี เธอก็หมุนตัวกลับไปเข้านอนบ้าง จากคุณ : Minny_P -------------------------------------------- จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฮิวโก้นอนไม่หลับ เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำการบ้านสักนิด ท่าทางของเจมส์คำพูดของมาดามฮอลลี่ และ 'เคยได้ยินไหมว่า พวกพ่อสื่อ แม่สื่อน่ะมักจะได้ไปซะเองระวังเถอะ' คำพูดของพี่ชายเขา "พวกพ่อสื่อแม่สื่อนั้นเรอะ..." ฮิวโก้คิดจนกระทั่งหลับไป เช้าวันนี้อากาศสดชื่นมากๆ แต่กลับมีหลายคนที่อยากจะให้ฝนตกเหลือเกิน ฮิวโก้ไปเยี่ยมเจมส์แต่เช้า เขาเจอกับ ซีเรียส รีมัส และ ปีเตอร์ "สวัสดีฮิวโก้" ทั้ง 3 ทัก รวมกระทั่งเจมส์ด้วย "สวัสดี...เจมส์ฉันขอคำตอบเรื่องเมื่อวานที" ฮิวโก้มุ่งเป้าหมายอย่างตรงประเด็นเขาไม่อยากอ้อมค้อมอะไรทั้งนั้น "ฉัน...ไม่รู้" เจมส์ตอบ "ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง" "นายตอบว่านายไม่รู้หรอ แล้วเรื่องเมื่อวานล่ะ" ฮิวโก้พูดเสียงดัง "ฮิวโก้ เบาทีเถอะ ถ้าคนอื่นตื่นขึ้นมาเรื่องจะใหญ่โตนะ" "นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ" ซีเรียสถาม "ฉันงง ช่วยอธิบายพวกเราที" "เจมส์น่ะสิ..." ฮิวโก้พูด "เจทส์มันน่ะ ช่วยเป็นพ่อสื่อให้ฉันกับลิลี่...ก่อนหน้านี้เจมส์ว่าลิลี่ซุ่มซ่าม ไม่ดีสักอย่าง อย่าให้ฉันไปคบกับหล่อน แล้วตอนนี้เจมส์มันชอบลิลี่ เจมส์ชอบเธอ!!!" ฮิวโก้พูดอย่างใส่อารมณ์ เสนปสำลักออกมา "ฉันบอกว่าฉันไม่รู้ นายบอกออกมาแบบนั้นไม่ได้นะฮิวโก้ ฉันยังไม่รู้ความรู้สึกด้วยซ้ำว่าฉันรู้สึกยังไง"เจมส์พูดออกมา ซึ่งมีเสียงของเสนปถอนหายใจเล็กน้อย "ถ้าอย่างนั้นนายก็รู้สึกสักทีสิว่า อาการที่นายเป็นอยู่ตอนนี้มีหลายอย่างที่มันบอกได้ว่านายชอบเธอ โดยเฉพาะเรื่องเมื่อคืน" "เป็นไปไม่ได้น่าฮิวโก้ ฉัน...เรายังเด็กเกินไป เข้าใจไหม" เจมส์ใจเย็นอย่างมากในขณะที่ฮิวโก้ใจร้อนอย่างสุดๆ "เด็กเกินไปหรอเจมส์ ถ้าอย่างนั้นที่ฉันเป็น มันคงไม่ใช่สินะ แล้วที่ฉันจริงจังขนาดนี้ เรื่องนี้ไม่มีคำว่าเด็กหรอกนะ เจมส์ นายยอมรับตัวเองเธอ ฉันไม่ให้นายเป็นพ่อสื่ออีกแล้ว แล้วนายก็จำไว้ด้วยนะ ความรู้ตอนนี้คือความรัก นายกำลังชอบลิลี่ แต่ฉันจะไม่ยกเธอให้นาย แม้ว่านายจะชอบลิลี่มากแค่ไหน...!!!" ฮิวโก้ตะโกนใส่หน้าเจมส์ ถ้าเจมส์ไม่บาดเจ็บอยู่เขาคงกระชากคอมาแล้ว "เพล้ง"ทั้ง 5 คนหันไปมองต้นเสียง ริรินซุ่มซ่ามอีกแล้ว เธอทำแจกันดอกไม้ตกแตก แต่ที่สำคัญกว่าคือลิลี่ตื่นแล้ว และดูเหมือนเธอจะได้ยินเรื่องที่ฮิวโก้พูดซะด้วย เพราะใบหน้าของเธอแดงและร้อนผ่าว บรรยากาศห้องพยาบาลตอนนี้เครียดยิ่งกว่าอะไร "ขอโทษนะ ฉันซุ่มซ่ามอีกแล้ว" ริรินพูดขึ้น ซึ่งบรรยากาศในห้องดูจะคลายความเครียดลงเล็กน้อย "ฉันคงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้สินะ" ริรินพูด เธอมองรุ่นน้องของเธอ ที่ทหน้าตกใจอย่างมาก ซึ่งเธอก็เข้าใจความตกใจอย่างนั้น... "เอฟเวนส์ เธอได้ยินแล้วสินะ" ฮิวโก้ถาม ซึ่งลิลี่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วมองหน้าเจมส์... จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- "เอฟเวนส์ เธอได้ยินแล้วสินะ" ฮิวโก้ถาม ซึ่งลิลี่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วมองหน้าเจมส์... ผู้ชายคนนี้ คนที่เป็นเจ้าของเรือนผมสีดำยุ่งเหยิง คนที่มักมีคำพูดยียวนชวนหมั่นไส้ คนที่ทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว... เจมส์ พอตเตอร์... ที่แท้เขาก็แค่ทำหน้าที่พ่อสื่อ แค่นั้น...ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น น่าขำ...ฉันก็ตัวตลกดี ๆ นี่เอง ตัวตลกที่คิดอะไรไปเองข้างเดียว มัวแต่พร่ำเพ้อถึงคนที่ไม่เคยใส่ใจ และตาบอดต่อความรู้สึกดี ๆ ที่อีกคนมอบให้ ลิลี่คร่ำครวญในใจพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา ไม่...จะไม่มีอีกต่อไป ลิลี่กระพริบตาถี่ ๆ พร้อมกับมือที่เอื้อมออกไป... จับที่มือของฮิวโก้!!!!! " ใช่ ฉันได้ยินทั้งหมด " ลิลี่กลืนก้อนแข็ง ๆ ลงคอ พร้อมกับส่งยิ้มสดใสให้ " จะว่าไป เขาก็ทำหน้าที่ของเขาสำเร็จนะ " คำพูดและรอยยิ้มนั้นทำให้ฮิวโก้อ้าปากค้าง เขาใช้เวลาต่อมาอีกชั่วครู่ กว่าจะซึมซาบมัน และเขา...ยิ้มกว้างในที่สุด " จริงเหรอ ลิลี่ " เขากระชับมือเธอ ทั้งจูบแผ่วเบาที่นั่น... ลิลี่หน้าแดงจัด เธอเหลือบมองเจมส์ที่งงงันกับภาพตรงหน้า เธออยากให้เป็นแบบนี้ใช่มั๊ย เจมส์ พอตเตอร์... ...ได้เลย ฉันยินดี เธอสบสายตากับฮิวโก้ที่ทิ้งตัวลงในเตียงของเธอ เคียงข้าง...แนบชิด ทั้งหมดราวกับว่าโลกนี้เป็นของเขาทั้งสอง เบื้องหลังเจมส์ที่นิ่งอึ้งราวกับถูกสะกด สเนปพลิกตัวหันหลังให้ภาพนั้น เขาหลับตาแน่น ฝังตัวลงกับที่นอน พยายามปิดกั้นความเจ็บปวดของเขาอย่างเงียบ ๆ... และอีกหนึ่งที่ถูกทิ้งให้งงงัน ริริน ฮาร์วีย์ เด็กสาวแห่งบ้านเรเวนคลอ เธอมองภาพตรงหน้า ก่อนก้มลงมองแจกันดอกไม้ที่แตกละเอียดอยู่ที่พื้น เธอบอกไม่ถูกว่าทำไม ถึงรู้สึกราวกับว่า บางอย่างในตัวเธอได้แตกละเอียดไปแล้วเช่นกัน มันเกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว... ริรินมองฮิวโก้ที่ยิ้มอย่างอบอุ่นให้ลิลี่อีกครั้ง ก่อนลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องพยาบาลอย่างแผ่วเบา... จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- "พวกเธอนี่มันอะไรกัน..." มาดามฮอลลี่เดินเข้ามา (ตอนไหนไม่รู้) "มิสเตอร์คลินสกี้ ฉันจะได้ว่าไม่ควรนั่งบนเตียงคนไข้นะ แล้วแจกันนี่มันอะไรกันทำไมถึงแตกอย่างนี้ แล้วคนไข้หายไปไหนคนนึง" มาดามฮอลลี่เข้ามาถามเป็นชุด ซึ่ง ฮิวโก้ รีบลุกออกจากเตียง ลิลี่ล้มตัวนอนตามปกติ ทุกคนหันมองมาดามฮอลลี่ "เอ่อ...แจกันนั้นรู้สึกว่าพี่ฮาร์วีย์จะทำแตกน่ะครับ ส่วนเอ่อ...เขาหายไปตอนไหนผมก็ไปทราบ..." ฮิวโก้ตอบ "ตายแล้วๆ เด็กคนนั้นกระดูกข้อเท้าหักอยู่นะ ถ้าเดินมากอาจจะอักเสบแล้วอาจจะเดินไม่ได้ก็ได้ (เอามาจากประสบการณ์จริงเพื่ิอนค่ะเรื่องเดินไม่ได้)ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอลุกออกไปไหนเลย ช่วยๆกันตามหาเธอหน่อย พวกเธอสี่คน เธอคงออกไปได้ไม่ไกล" มาดามฮอลลี่บอก ซีเรียส รีมัส ปีเตอร์ และ ฮิวโก้ ให้ไปตามหา ฮาร์วีย์ แล้วเธอก็เก็บแจกันที่แตกแล้วซ่อมใหม่ ทางฝั่งริริน "ว้าย...!" เธอร้องเมื่อเธอเผลอไปแตะหุ่นชุดเกราะล้ม แถมก่อนหน้านี้เธอยังทำสิ่งของแตก อย่างอื่นล้มมาอีกมากมาย หนำซ้ำอาการที่ข้อเท้าดูท่าจเจ็บเพิ่มขึ้นอีก "ตุ๊บ..." เธอล้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แล้วตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าเดินอยู่ส่วนไหนของฮอกวอตส์ และคงเป็นที่ๆเธอไม่เคยมาแน่ๆ เพราะเธอไม่คุ้นตา และแถวนี้ก็ไม่มีคนเดินผ่านมาเลยสักคน "เราจะออกมาทำไมเนี่ย..." เธอบ่นกับตนเอง...พยายามเกาะกำแพงเพื่อพยุงตัวเองขึ้นมา "อุ้ย" เธอร้องเมื่อมือไปแตะกับรูปๆหนึ่ง ที่แขวนไว้ต่ำๆ ซึ่งรูปนั้นก็หล่นลงมา (ได้ไง)คว่ำลงซึ่งมีเสียงกรี๊ดออกมาเล็กน้อย "ขอโทษค่ะ" เธอกล่าวขอโทษกับรูปพยายามเอารูปแขวนไว้ที่เดิม แต่ก็ไม่ถึงจึงได้แต่วางไว้กับพื้น แล้วเธอก็นั่งลงอยู่แถวนั้น เพราะเจ็บข้อเท้ามากขึ้น "ไม่น่าออกมาเลย ออกมาทำไมก็ไม่รู้" เธอบ่นกระปอดกระแปด พอสักพัก เธอเริ่มลุกขึ้นเดินต่อ... "โอ้ยเหนื่อยชะมัด ทำไมมันมึนๆอย่างนี้" เธอมองทางข้างหน้าที่ดูเหมือนรอบตัวจะหมุน แล้วอยู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองตกหลุม...(เวลาจะเป็นลมรินรู้สึกอย่างนี้อ่ะ) "กรี๊ด...!!!" ฮิวโก้ได้ยินเสียงแว่วๆ เขาเดินแยกกับทั้งสี่ไปกันคนละทาง ซึ่งทางที่เขาเดินก็เห็นสิ่งของที่ ล้มระเนระนาด "ดูท่าจะมาทางนี้ล่ะนะ" ฮิวโก้พึมพำเบาๆ "ให้ตายสิทำไมต้องมาตามหาตัวยัยนี่ด้วยนะ...ยุ่งจริงๆ" เขาเดินตามสิ่งของที่ริรินทำล้มหรือแตกไว้ จนกระทั่งมาเจอร่างบางนอนอยู่ที่พื่น "ฮาร์วีย์..." ฮิวโก้เรียก "เป็นอะไรรึเปล่า" เขาเข้าไปแตะตัวเธอ อุณหภูมิร่างกายของเธอร้อนมากๆ (เวลารินไข้ขึ้นจะขึ้นทีเดียว 40 องศา อัพ) เขารีบอุ้มเธอขึ้นมา และเดินทางกลับทางเดินเพื่อมุ่งหน้าสู่ห้องพยาบาล จากคุณ : vampire_ririn (Plearns) -------------------------------------------- ฮิวโก้สาวเท้ายาว ๆ และเมื่อเขาเห็นห้องพยาบาลอยู่ข้างหน้า ช่วงเวลาที่หวานชื่นกับลิลี่เมื่อครู่ ก็กลับเข้ามาในความคิด และมันทำให้เขาอดอมยิ้มไม่ได้ แต่สัมผัสที่ร้อนจัดนั่นเองที่หยุดความรู้สึกนั้นไว้ เขาก้มมองเด็กสาวในอ้อมแขน ริริน ฮาวีย์... เขารู้แต่เพียงว่า เธอคือรุ่นพี่ร่วมบ้าน รุ่นพี่ที่ยังไม่ได้รู้จักกันมากมาย แต่น่าแปลก...ที่เหตุการณ์มักชักนำพวกเขาให้มาเกี่ยวพันกันเสมอ เขาพินิจเรียวหน้าที่แดงด้วยพิษไข้ ความร้อนจากตัวเธอนั้น มันร้อนจัดจนเขาเองก็เริ่มร้อนใจ ถึงแล้ว...ถึงแล้ว เขาพร่ำบอกกับตัวเอง เธอจะปลอดภัยเมื่อได้อยู่ในมือของมาดามฮอลลี่ และฉัน...ก็จะได้กลับไปหาผู้หญิงของฉัน นึกถึงตรงนี้ ฮิวโก้ก็มองหาลิลี่... เธออยู่ตรงนั้น นอนนิ่ง...หันหน้ามองไปทางเตียงของเจมส์ ที่เจ้าของเตียงนั่งหันหลังให้ ห้อยขา...คอตกไหลลู่อยู่ที่นั่น ไม่รู้ทำไม...ไม่รู้เพราะอะไร แต่ภาพนั้นหยุดขาของเขาไว้ แถมทำให้หัวใจเจ็บแปลบ จนไม่ทันสังเกตถึงความเคลื่อนไหวของเด็กสาวในอ้อมแขน ริรินที่รู้สึกตัว นาทีแรก...เธอตกใจที่พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของฮิวโก้ แต่ความนิ่งงัน และแววตาที่ดูเจ็บลึกของเขา ทำให้เธอมองตามสายตาเขาไป และเธอก็เข้าใจ... จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ด้านลิลี่ ลิลี่ถอนหายใจยาวอย่างช้าๆ พลางละสายตามาจากเขา...เจมส์ พอตเตอร์ บุคคลที่ทำให้เธอเกิดความรู้สึกแปลกๆอย่างที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงแม้ว่าล้วนแล้วอาจจะมีแต่ความเจ็บปวด...ใช่สินะ.... ลิลี่คิดเศร้าๆ เขาจะมาสนใจอะไรคนซุ่มซ่าม ดีแต่ฉลาดอย่างเธอ หมวกคัดสรรพูดถูก เธออาจจะเหมาะกับเรเวนคลอมากกว่าก็ได้... เธอมองเรื่อยไปที่โต๊ะข้างเตียงของเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยหม่นหมองและปวดร้าว... ทั้งขนม ดอกไม้ การ์ด และบรรดาสาวๆ ที่มาหาเขาไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวันทำไมถึงทำให้เธอปวดร้าวได้มากถึงขนาดนี้ เธอหลับตาลงช้าๆ กลั้นน้ำตาที่เริ่มคลอนัยน์ตาสวยคู่นั้นของเธอ เธอคิดว่าเธอควรจะไปเสียที..ไปจากตรงนี้และจากพวกเขา เธอลืมตาขึ้นและสบตาเข้ากับฮิวโก้พอดี เธออุ้มสาวรุ่นพี่บ้านเรเวนคลอมาด้วย ตาของฮิวโก้หม่นหมอง เขาเลี่ยงพารุ่นพี่คนนั้นไปวางที่เตียง และเดินไปหามาดามฮอลลี่อย่างช้าๆ และไม่ทักทายลิลี่เลยแม้แต่คำเดียว.... ลิลี่เดินกลับไปเอาไดอารี่ที่ลิ้นชักข้างเตียงเดิมของเธออย่างแผ่วเบา มาดามฮอลลี่ก็บอกเธอแล้วว่าให้เธอออกไปได้เมื่อเธอแข็งแรงดีพอ เธอคิดว่าร่างกายเธอบอบช้ำน้อยกว่าใจของเธอมากมาย เธอหันกลับไปมองเจมส์เป็นครั้งสุดท้าย ความคิดที่จะออกไปจากห้องพยาบาลนี้เองที่ทำให้เธอเข้มแข็งขึ้น เธอจึงเดินออกจากห้องพยาบาลไปอย่างมั่นคง! จากคุณ : m potter -------------------------------------------- หลังจากเหตุการณ์ที่สุดแสนจะวุ่นวายที่ห้องพยาบาลคราวนั้น ฮิวโก้ก็คบกับลิลลี่อย่างเปิดเผย ลิลลี่สังเกตว่าฮิวโก้กับเจมส์ไม่สนิทสนมกับเหมือนเมื่อก่อน ไม่หยอกล้อเล่นหัวกันเหมือนเคย เจอหน้าอย่างมากก็แค่กล่าวทักทาย เมื่อเวลายิ่งผ่านไปนานความรู้สึกที่ลิลลี่เคยเจ็บแปลบ น้อยใจหรือความรู้สึกอื่นๆที่เธอเองก็ยังไม่สามารถอธิบายได้ ที่เคยรู้สึกกับเจมส์นั้นก็ค่อยๆลดลงไป เธอเองก็สังเกตได้ว่าเจมส์นั้นก็เลี่ยงที่จะไม่ทำเรื่องยุ่งต่อหน้าเธอเหมือนเมื่อก่อน ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้เธอเข้ามาว่าเขาได้เหมือนที่เธอเคยทำเมื่อก่อน ตอนนี้ก็ใกล้จะสอบปลายปีแล้วด้วยเธอจึงทุ่มเทเวลาเกือบทั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน และก็ทำการบ้านที่นับวันก็เยอะขึ้นทุกที เวลาที่เหลือเธอก็จะไปนั่งเล่นที่ใต้ต้นไม้ริมทะเลสาบกับเพื่อนๆของเธอ และบางครั้งก็จะมีฮิวโก้ โรเบิร์ตและกลุ่มเพื่อนๆของเขามาร่วมวงด้วย ถึงแม้ว่าเจมส์นั้นจะอยู่บ้านเดียวกับเธอเจอหน้ากันทุกวัน แต่ในความรู้สึกของลิลลี่ตอนนี้เจมส์ไม่ได้มีความสำคัญมากไปกว่าเพื่อนร่วมบ้านคนนึงเลย... จากคุณ : พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง -------------------------------------------- ส่วนเจมส์นั้น มิตรภาพอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ เขายินดีกับฮิวโก้ที่สมหวังในความรัก และเขาสัญญากับตัวเองว่า เป็นตายยังไงถ้าฮิวโก้ยังอยู่ตรงนั้น สำหรับเขา...เธอก็แค่เพื่อนร่วมบ้านที่เขาไม่คิดตอแยหรือจะเข้าใกล้ และเขา...ไม่เคยปริปากถึงความรู้สึกที่แท้จริงต่อเรื่องนี้ เขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับผองเพื่อนตัวกวน เขาไม่พลาดโอกาสที่จะทำ " แสบ " กับทุกคน และแน่นอน...ที่ไม่เคยมี ลิลี่ อีแวนส์ รวมอยู่ในนั้น เขาหลีกเลี่ยงที่จะปะทะตรง ๆ กับเธอได้อย่างแนบเนียนทุกครั้ง เขาแน่ใจว่าไม่มีใครรู้... จะว่าไป ก็อาจมีอยู่คนนึง ไอ้เพื่อนยาก...ซิเรียส แบล็ก คนคนเดียวที่รู้จักเขาอย่างแท้จริง... ซิเรียสเสือกหัวเข้ามาในผ้าคลุมล่องหน ในวันที่เขาใช้มันแอบมองลิลี่ ไม่มีคำพูดสักคำที่หลุดออกจากปาก นอกจากแรงบีบเบา ๆ อบ่างให้กำลังใจที่หัวไหล่ ซิเรียสถอยหัวออกไป ก่อนที่จะหันเหความสนใจของเพื่อน ๆ เพื่อปล่อยเวลาอีกนิด ให้เขาได้ดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ถูกซ่อนเร้นอยู่ ความรู้สึกที่ยังคงอยู่ เพียงรอเวลาที่จะปลุกมันขึ้นมาอีกครั้งเท่านั้น... ลิลี่ อีแวนส์...แล้วเราจะพบกัน...อีกครั้ง... จากคุณ : Griffin -------------------------------------------- THE END จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จบค่ะ จบเศร้านิดนึง เพราะอยู่แค่ปี 1 ^ ^ คุณฟิโรผู้ริเริ่มโครงการคงสมใจนะคะ แล้วก็ขอบคุณผู้สานต่อด้วย 1.grinny2545 2.N_potter 3.เอล์ฟประจำใจเธอ 4.m potter 5.พิซซ่าน่าหม่ำอั้มๆๆอาหย่อยจัง 6.Griffin 7.vampire_ririn (Plearns) 8.nes-chan 9.Minny_P 10.No.1 (Dark_Kight) หุหุ เสิร์ชหาคำว่า จากคุณ : มาจากเวิร์ด คงไม่ขาดใครมั้งคะ แต่ถ้าขาดใครไป ขออภัยด้วยค่ะ ^ ^ จากคุณ : m potter - [ 8 พ.ย. 47 20:56:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เราว่าฟิคนี้ ต่อกันแบบรู้จุดจบอ่ะนะ มันเลยฝืดไปนิ๊ด แต่ไงก็ดีใจที่จบลงด้วยดี...ม่ายล่ม ปล. ไว้หา Topic ดีๆได้ จะมาชวนเล่นใหม่นะ นะ นะ : D จากคุณ : Griffin - [ 8 พ.ย. 47 22:26:40 A:210.246.70.245 X: TicketID:058613 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุคุ มาอ่าน และเซฟ จากคุณ : mrs_ricken - [ 9 พ.ย. 47 04:49:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แหะๆๆๆ จบอย่างงดงาม~ลัลล้า จากคุณ : Firodendon - [ 9 พ.ย. 47 07:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วรู้สึกปลื้มใจอ่ะ สงสารความรักที่ไม่อาจเปิดเผย มิตรภาพที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เฮ้อ..มีรักแล้วก้อต้องมีทุกข์ จากคุณ : Half Blood Prince - [ 12 พ.ย. 47 00:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จบได้เศร้า แต่เมื่อนึกถึงหนังสือก็ เย้...คู่นี้เค้าสมหวังกันนี่นา หุหุ จากคุณ : Minny_P - [ 12 พ.ย. 47 11:43:18 ]