ความคิดเห็นที่ 1 เดิมว่าจะเล่าเรื่องต่อของคุณปู่ผม แต่มานั้งคิดๆดู ก็ไม่อยากเล่าต่อเพราะการเสียชีวิตของปู่ผมมันเกิดจากความอาฆาตของบุคคลหนึ่งที่ทุกวันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เขากลับมาล้างแค้นปู่ผมแล้วตัวเขาหายไปไหน เลยเอาเรื่องนี้มาเล่าผ่านแป้นพิมพ์ให้เพื่อนๆฟังกันคงดีกว่า กรุงเทพมหานครในสมัยผมเป็นเด็ก เขตชานเมืองต่างๆยังอยู่ในสภาพเหมือนชนบท มีนบุรีหนองจอกลาดกระบังนี้มีแต่ทุ่งนา ส่วนเขตราษฎร์บูรณะ บางขุนเทียน หนองแขม เป็นสวน ช่วงยุคสมัยการเปลี่ยนที่ทำนาและที่สวนเป็นหมู่บ้าน มีเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้น มาอ่านเรื่องราวของยายสม(สมมุตินาม) กันครับว่ายุคเปลี่ยนแปลงเกิดอะไรขึ้นบางกับแก จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 9 พ.ย. 47 11:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สมในวัยเด็กเป็นน้องคนที่หกในบรรดาพี่น้องทั้งเจ็ดคน ในวัยเด็กสมไม่ค่อยได้รับการเอาใจใส่จากพ่อและแม่นัก พี่น้องในครอบครัวนี้มีผู้หญิง 6 คน คนสุดท้องเป็นผู้ชายจึงได้รับการเอาใจใส่เป็นพิเศษ สมกับพี่สาวคนที่ห้าอายุห่างกันเกือบๆ10ปี แต่ห่างจากน้องชายเพียงปีเดียว จึงไม่น่าแปลกที่เด็ก 2 คนถูกเลี้ยงดูต่างกัน ในวัยเด็กสมจะโดนตีอยู่บ่อยๆทั้งจากพ่อแม่และพี่สาว ด้วยความที่เกิดมาไม่เหมือนพี่น้อง คือไม่ได้มีส่วนคล้ายและออกไปทางหน้าตาไม่ดี จึงทำให้ พี่น้องไม่ค่อยยอมรับ คนเป็นพ่อแม่ก็มักจะพูดให้ได้น้อยใจเสมอๆว่าเก็บมาเลี้ยง วันนั้นสมอายุได้แค่7ขวบก็ต้องเสียสิ่งมีค่าในชีวิตไป1 อย่าง จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 9 พ.ย. 47 12:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านอยู่ มาต่อให้จบเร็วๆครับ จากคุณ : เกาเหลาใส่เส้น - [ 9 พ.ย. 47 13:21:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันนั้นน้องชายคนเล็กของสมกำลังเล่นสนุกอยู่ในมือถือค้อน 1 อัน แล้วก็เที่ยวไล่ทุบปูตามร่องสวน สมเห็นเข้าจึงห้ามปราม น้องชายกลับไม่สนใจ ยังไล่ทุบปูต่อไป จนในที่สุดสมจึงเข้าไปแย่งค้อนหวังให้น้องเลิกทำ น้องชายถูกแย่งของจึงร้องไห้ไปฟฟฟ้องแม่ วันนั้นสมโดนทำโทษไม่ให้กินข้าวเย็น วันรุ่งขึ้น น้องชายของสมยังคคงเล่นสนุกเหมือนเดิม คราวนี้จับปูมาหลายๆตัว ใส่กะป๋องไว้ จากนั้นเอาออกมาเด็ดขาทิ้งที่ละขาแล้วปล่อยมันเดิน พอเด็ดจนหมดให้เหหลือแต่ก้าม ปูก็ไปไหนมาได้ จึงทุบทิ้งด้วยค้อนอันเดิม สมเดินไปเห็นเข้าจึงแย่งปูตัวนั้นไม่ให้น้องชายทุบ แต่น้องชายไม่สนใจเอาค้อนทุบไปที่มือสมทันที ผลของกการโดนทุบทำให้สมร้องลั่นบ้าน แต่พ่อกับแม่มาเห็นก็ไม่ได้ว่าอะไรไล่ให้ไปทายาซะ หลายวันต่อมาพ่อแม่จึงมาเห็นนิ้วชี้ของลูกสาวบวมและมีน้ำหนองไหลเต็มไปหมด แต่ก็ไม่ได้สนใจจะรักษาเต็มที่ เลยเป็นผผลให้นิ้วชี้ของสมต้องพิการใช้งานไม่ได้นับจากนั้น สาเหตุคงเป็นที่เอ็นบริเวณนิ้ว สมยังคงต้องตกเป็นเบี้ยล่างของทุกๆคนในครอบครัวจนกระทั้งตัวเองโตเป็นสาวรุ่นๆ จากคุณ : เล็ก - [ 9 พ.ย. 47 17:00:11 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ด้วยความที่อาภัพเรื่องหน้าตา จึงไม่ค่อยมีใครพาออกไปไหมาไหนด้วย พี่สาวทั้ง 5 คนก็ออกเรือนไปหมด ยังคงเหลือแต่สมกับน้องชายเท่านั้น น้องชายนั้นได้เรียนจนจบชั้น ป.ตรี สวนสมเองเรียนต่อไม่ไหวได้แค่ป.6 ก็ออกจากโรงเรียนมาช่วยงานที่บ้าน อาจเป็นเพราะต้องทำงานบ้านทุกอย่างทำให้การเรียนไม่ค่อยดี จึงไม่ได้คิดจะเรียนต่อซึ่งพ่อแม่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เมื่อไม่ได้เรียน วันวันสมต้องทำงานบ้านแต่เช้ากลางวันก็ต้องเข้าทำสวน จนพูดได้ว่าวันหนึ่งๆมีเวลาพักก็ตอนนอนเท่านั้น ทีวีนี้ไม่ต้องพูดถึงเพราะไม่มีเวลามาดู สมัยนั้น ละครทีวี ประมาณ 2 ทุ่มก็จบแล้ว ซึ่งสมยังทำงานบ้านไม่เสร็จด้วยซ้ำ จึงแทบไม่รู้เลยว่า มีรายการอะไรในทีวี คนเราไม่ว่าจะอยู่ในสถานภาพไหนก็หนีไม่พ้นความรัก สมเองก็เช่นกัน สมมีคนรักกับเขาแต่คนรักของสมเป็นลูกจ้างที่ทำสวนของพ่อ ซึ่งต่อมาไม่นานก็ได้เสียกัน ช่วงเวลานี้ละมั้งที่ดูเธอจะมีความสุขกับเขาบ้าง แต่ก็ไม่นาน เมื่อพ่อกับแม่เกิดจับได้ และไม่ยอมรับผู้ชายคนนั้นจึงไล่ออกจากงานไป ส่วนสมพ่อกับแม่ให้ไปอยู่กับญาติที่นครนายก ความซวยจริงๆของเธอจึงเริ่มมาเยือนที่นี้เอง จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 9 พ.ย. 47 17:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านมาตั้งแต่เริ่มเรื่อง กระทั่งมาถึงบรรทัดสุดท้ายเลยคะ น่าสงสารสมจังนะคะ เป็นเรื่องจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย แต่จะว่าไปคนแบบสมก็อาจหาได้ทั่วไป อาภัพพ่อแม่ไม่รัก หน้าตาขี้เหร่ ..... แล้วเรื่องดำเนินต่อไปอย่างไรคะ อยากรู้จัง........ จากคุณ : รักเธอจริงๆ มาดอนน่าเนี่ย - [ 9 พ.ย. 47 19:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะรออ่านให้จบนะครับ เดียวพรุ่งนี้มาใหม่นะ......... จากคุณ : +-+SuNShinE On SuNDaY+-+ - [ 9 พ.ย. 47 20:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว ไม่มีต่อเหรอคะ T_T รออ่านอยู่นะคะ :) จากคุณ : ชาบุ - [ 9 พ.ย. 47 20:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่านต่อ ด้วยใจจดจ่อ จากคุณ : pokojung - [ 9 พ.ย. 47 21:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาต่อกันนะครับ ที่นครนายกเวลานั้นมีแต่การทำนาครับ สมเองก็ต้องทำนาเหมือนกัน ในใจคงทรมานน่าดูเพราะต้องจากคนที่รักซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้มีความสุขตั้งแต่เกิด อยู่ที่นี้แม้จะมีงานหนัก แต่ก็สบายใจได้อย่างหนึ่งคือไม่มีใครคอยดุด่า อย่างน้อยก็ยังดีกว่าอยู่ที่บ้าน ช่วงงานสงกรานตปีนั้น ตามวัดก็จัดงานกันเป็นเรื่องปกติ สมเองอยู่ที่บ้านไม่ค่อยมีโอกาศที่จะได้ไปเที่ยวงานวัดเพราะไม่มีใครให้ไป ที่นี้สมได้รับโอกาศให้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆซึ่งก็คือญาติพี่น้อง ด้วยความขยันสมจึงไม่เป็นที่รังเกียจของพี่น้องที่นี้ คืนนั้นระหว่างต่างเดินเที่ยวงานวัดสมก็พลัดหลงจากกลุ่มญาติๆ สมเดินหาจนทั่วก็ยังไม่เจอจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้านคนเดียว แต่ด้วยทางเดินที่มืดและเปลี่ยว สมจึงหลงทางอยู่หลายครั้งในที่สุดก็เจอบ้าน แต่เธอไม่ได้ถึงบ้านทันที ผู้ชายกลุ่มหนึ่งจับเธอปิดปากแล้วอุ้มไปข่มขื่น เธอไม่รู้หรอกว่ากี่คนกันแน่ที่ทำกับเธอ เพราะเธอสลบไปก่อน พอรู้สึกตัวเธอเดินหลงทางจนพบคนรู้จักจึงได้พาเธอกลับบ้าน ชีวิตนะชีวิต คนที่บ้านเห็นเธอแล้วแทบจะร้องไห้กัน ปลอบโยนกันพักใหญ่ๆก็ให้ไปแจ้งผู้ใหญ่บ้านให้ไปจับตัวคนร้าย แต่สมอายเกินกว่าที่จะกล้า หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเธอเริ่มเก็บตัวไม่ค่อยพูดคุยกับใคร จนวันหนึ่ง ในหน้าเกี่ยวข้าว เธอก็ได้พบกับผู้ชายต่างบ้านคนหนึ่งที่มารับจ้างเกี่ยวข้าว ด้วยความที่เป็นคนพูดจาดี จึงทำให้สมหลงไปกับผู้ชายคนนั้น ญาติๆที่บ้านก็เห็นดีเห็นงาม ในที่สุด ผู้ชายคนนั้นก็มาสู่ขอสม ญาติๆส่งข่าวบอกที่บ้านของสม แต่ในงานแต่งมีเพียงพ่อกับแม่ที่มาในวันหลั่งน้ำสังข์เท่านั้นแล้วก็รีบกลับโดยไม่สนใจอะไร ชีวิตของสมต้องเดอนทางอีกครั้ง จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 9 พ.ย. 47 21:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ สมยอมไปอยู่บ้านผู้ชายคนนั้น จะด้วยความรักหรือไรไม่ทราบทำให้สมต้องทนชตากรรมที่จะประสบต่อไป พรุ่งนี้นะครับ จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 9 พ.ย. 47 21:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าสามีของสมไม่มีอะไรติดตัวเลย ตอนไปขอสมก็กู้ยืมเงินคนในหมู่บ้านไปสมต้องมาช่วยเขาทำงานใช้หนี้ ชีวิตยิ่งแย่เข้าไปอีกต้องอดมื้อกินมื้อ แถมผู้ชายคนนี้ยังมีลูกติดอีกคน เป็นผู้ชายอายุราวๆ5ขวบ นี้สมต้องมาลำบากอีกหรือไงนี้ เวลาเหนื่อยมากๆสมหยุดพักก็มักโดนด่าทวงบุญคุณ ว่าคนอย่างสมไม่มีใครเอาใครๆก็รู้กันทั่วว่าไปโดนใครต่อใครมาเท่าไหร่ เอามาเลี้ยง แล้วยังขี้เกียจอีก หนักเข้าก็มีลงไม้ลงมือ แถมช่วงหลังสามีของสมก็ติดสุราเข้าไปอีก ช่วงนั้นโรงงานแถวรังสิต เป็นโรงพัดลมรับสมัครคนงาน สามีสมบังคับให้สมไปทำงาน โดยตัวเองกับลูกจะย้ายไปด้วย สามีสมหารถถีบเก็บของเก่าขายส่วนตัวสมทำงานโรงงาน กับมาบ้านต้องมานั้งคัดวัสดุที่สามีไปซื้อมาอีก พอตอนเช้าก็ต้องช่วยสามีก่อนไปทำงาน ความสุขอยู่ตรงไหนหนอ บางวันสมคิดถึงพ่อและแม่ วันนั้นสมนั้งเหม่อทำงานเพราะคิดเรื่องที่ผ่านๆมามากเกินไปจึงทำให้เธอได้รับอุบัติเหตุโดนแท่นตัดเหล็กตัดนิ้วมือขาดไป4นิ้ว เหลือเพียงนิ้วโป้งข้างขวาเท่านั้น เธอจะทำงานได้อย่างไรอีก ตอนนั้นแม้จะมีการจ่ายเงินชดเชยแต่เธอก็ไม่มีความรู้ จึงโดนให้ออกจากงาน ครั้งนี้ละที่เธอหมดกำลังใจจริงๆ นิ้วเธอเคยพิการมาแต่ก็เพียงนิ้วเดียวแต่ตอนนี้เธอนิ้วขาดไม่รู้จะทำอะไรได้อีก สามีเธอก็ทิ้งเธอไปหลังจากที่รู้ข่าวได้ไม่นาน โดยทิ้งลูกไว้ให้สมเลี้ยง เด็กคนนี้เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด แต่พอรู้ว่าพ่อทิ้งก็ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ 2คนแม่ลูกจะทำอย่างไร ในที่สุดสมก็ตัดสินใจกลับบ้าน แล้วที่บ้านจะรับเธอไหมนะ จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 9 พ.ย. 47 22:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่สยองขวัญหรอกนะครับอ่านกันไปเรื่อยๆ เรื่องจริงนะครับตอนจบจะรู้ว่าทำไมถึงต้องพบเจอเรื่องแบบนั้น มันเกี่ยวกับเวรกรรมครับ อ้อ ผมพิมไปเรื่อยๆนะครับไม่ได้พิมพเตรียมไว้ ขอไปเมาก่อนพรุ่งนี้เจอกันครับ จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 9 พ.ย. 47 22:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กำลังสนุกเลยค่ะ คุณเล็ก คอยอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 10 พ.ย. 47 00:10:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องจริงเหรอเนี่ย ??..... ทำไมโหดร้ายจัง น่าสงสารสมมากๆ แต่เพราะอะไรหนอที่ทำให้สมต้องมาเจอแบบนี้ เกี่ยวกับเวรกรรม ????.....ไปทำอะไรไว้หนอ จากคุณ : รักเธอจริงๆ มาดอนน่าเนี่ย - [ 10 พ.ย. 47 10:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามานั่งคอยค่ะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 10 พ.ย. 47 23:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมจำได้ว่าตั้งแต่ย้ายไปอยู่บ้านใหม่ก็เห็นป้าสมแล้ว ที่จริงอยากจะเรียกยายด้วยซ้ำเพราะความที่แกแก่มากเหลือเกินแต่แม่ผมสอให้เรียกป้าเพราะแก่กว่าแม่ไม่มากนัก ป้าสมในภาพแรกที่ผมเห็น ก็คือแกเดินลากทางมะพร้าวมาทีละอัน ลากมากองไว้ตรงข้างๆเพิงที่พักแก ซึ่งแน่นอนเป็นที่พักอาศัยแกด้วย ผมยังสงสะยว่าแกนอนตรงไหนกันหนอในที่พักแคบๆแบบนั้น เพิงพักที่ปลูกมาลวกๆ พอกันแดดได้แต่หน้าฝนคงจะลำบากไม่น้อย เพิงพักแกอยู่ห่างจากบ้านผมมากพอควร ถ้าไม่ซนจริงๆผมคงวิ่งไปไม่ถึงแน่ๆๆ ป้าสมแกมีอาชีพหลาวไม้กวาดขาย เท่าที่เห็นแกก็ชำนาญมาก แสดงว่าคงทำมานาน แม้นิ้วแกจะหายไป 4 แต่ยังคงเหลทินิ้วโป้งไว้จับมีด กับมืออีกข้างหนึ่ง ผมไม่ค่อยเห็นลูกชายแกมากนัก เพราะมีคนบอกให้ฟังว่า ไม่ค่อยอยู่บ้านเที่ยวตะลอนไปวันๆ และติดยาเสพติดด้วย จากความอยากรู้อยากเห็นของผมเองทำให้ได้รู้ว่า จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 11:00:42 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 พี่น้องป้าสมขายที่ดิน ที่แกเคยอยู่ไปหมดแล้วหลังจากพ่อกับแม่เสียชีวิต แกกลับมาหลังจากไปตามหาสามีแกหลายเดือนก็ไม่พบ ตอนนั้นแกกลับมาหวังมาอาศัยพี่น้องอยู่แต่ก็มารู้ว่าขายที่ไปหมดแล้วย้ายไปอยู่แถวลาดพร้าวบ้าง นนทบุรีบ้างกระจัดกระจายกันไป ตัวแกเองไม่ได้สมบัติสักชิ้นจากพ่อแม่ เลยตัดสินใจขอปลูกเพิงอยู่ในที่ของเพื่อนบ้านเก่า แล้วก็เก็บมะพร้าวที่หล่นไปขายบ้าง เลี้ยงลูกชายคนเดียวที่ติดมาด้วย นานๆไปเจ้าของสวนไม่ให้แกเข้าไปเก็บแกเลยต้องอาศัยหลาวทางมะพร้าวทำไม้กวาดเลี้ยงชีวิต ลูกชายแกพอจบ ป.6 ก็ไม่สนใจเรียนต่อ เที่ยวสนุกไปวันๆไม่สนใจจะทำอะไร ทำให้แกลำบากหนักขึ้นไปอีก หลายปีผ่านมา บ้านคนเริ่มมีมากขึ้นในสวนแห่งนี้ อาชีพป้าสมเริ่มลำบากขึ้นเพราะไม่มีวัตถุดิบในการทำไม้กวาด แล้ววันนั้นป้าสมก็เกิดเรื่องอีก เสียงทะเลาะจากเพิงพัก ทำให้คนแถวนั้นไปยืนดูกัน จับใจความจากเสียงทะเลาะกันทุกคนสีหน้าสลดใจกันเป็นแถว เนื่องจากคยแถวนี้ก็เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ป้าสมกันเป็นประจำ ที่แท้ลูกเลี้ยงป้าสมขมขื่นป้าสมมาเป็นเวลานาน จนวันนี้ป้าสมทนไม่ได้จึงทะเลาะกันขึ้นมา เฮ้อ ตอนนั้นผมได้แต่สงสารแก เวรกรรมอะไรกันหนอ ทำให้คนมีชีวิตแบบนี้ แต่แกก็ยังอยู่ หากินเลี้ยงลูกเลี้ยงต่อไป ดดยลูกเลี้ยงแก วันๆเอาแต่ขโมยเงินไปสูบกัญชา เวลามีปัญหาขึ้นมาก็ด่าป้าสมเสียผู้เสียคน ผู้คนแถวนั้นก็สงสารแต่ก็ไม่กล้าช่วยเหลือมากเพราะไม่มีใครอยากทะเลากับคนแบบนั้น ช่วงชีวิตที่เหลือของป้าสมกับพบกับความโชคร้ายถึงที่สุดอีกครั้ง ในวัย 60 กว่าๆ ป้าสมต้องกระโดดร่องสวนเพื่อเก็บทางมะพร้าวแล้ววันหนึ่งแกก็พลาด ทางมะพร้าวที่ยังไม่หล่นจากต้นแต่มีสภาพพอใช้งานได้ ป้าสมมักจะออกเเรงกระชากลงมาเพื่อเอาไปใช้แต่วันนั้นแกกระชากยังไงก็ไม่หล่นแกเลยตัดสินใจปีนต้นมะพร้าว แกคงติดว่าปีนไปนิดเดียวแล้วฟันลงมาคงไม่เป็นอะไร แต่แกไม่ได้คิดว่า อายุแกไม่ใช่สาวๆอีกแล้ว แกร่วงหล่นลงมากระทบกับพื้น แล้วก็เดินไม่ได้นอนอยู่แบบนั้น ไม่มีใครเห็นแก จนกระทั้งแกค่อยๆคืบมาทั้งที่ยังลุกไม่ขึ้น นั้นก็นานพอให้แกกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้เมื่อเพื่อนบ้านมาพบแล้วจึงพาแกไปรักษา จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 11:17:27 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 เล็ก เล็ก แม่เรียกผมตอนเย็นของวันหนึ่ง ให้หลาน เอากับข้าวไปหาป้าสมแกหน่อย แกทำอะไรไม่ได้ นอนอยู่ในเพิงโน่น ครับ เดี๋ยวใช้ไปเลยนะแม่ ผมรับคำแม่แล้วใช้หลานเอากับข้าวไปให้ป้าสม คนแถวๆนั้นก็เอาของไปเยี่ยมแกกันบ่อยๆ แต่ติดที่ไม่มีใครอยากยุ่งกับลูกชายแก บางวันสติไม่ดีขึ้นมาก็เอามีดมายืนหน้าเพิง ไม่ให้ใครเข้า ยายสมก็อดข้าวอดปลาไปด้วย แม้ป้าสมจะเดินไม่ได้ แต่แกก็ยังคลานไป คือใช้มือคืบไป ล้างจานหุงข้าวได้ แต่ไม่วายที่ลูกเลี้ยงแกยังคงใช้แกเป็นที่ระบายอารมณ์ แม้ในวัยขนาดนั้นแล้ว จนวันที่ป้าสมสิ้นลมก็ไม่มีใครรู้เพราะไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เพิง ลูกเลี้ยงแกนั้งถือมีดอยู่แถวนั้นตลอด กลิ่นที่โชยมานั้นละทำให้ชาวบ้านไปแจ้งตำรวจ แกสิ้นลมเพราะป่วย ไม่มีใครรู้ว่าป่วยเป็นอะไรรู้เพียงแต่ได้ยินเสียงแกไอมานานแล้วแต่ไม่มีใครอยากไปยุ่งนัก เต็มที่ก็ซื้อยาให้แก คนแถวๆนั้นก็ช่วยกันตามมีตามเกิด มีญาติคนเดียวของป้าสมที่มางาน เฮ้อผมได้แต่คิด หมดเวรหมดกรรมนะป้านะ อันกรรมได้ที่เกิดไว้ในชาติภพที่แล้ว ทำให้เป็นแบบนี้หนอ ในงานศพผมได้พบกับแม่ชีท่านหนึ่ง ผมมารู้ทีหลังว่าท่านเป็นพี่สาวของป้าสม เป็นพี่คนโต แกเล่าให้ฟังว่า จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 11:33:17 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตั้งแต่ติดตามอ่านแต่ต้นจนมาถึงตอนที่จะได้รู้แล้วว่าเพราะกรรมอะไรที่สร้างไว้หนอ ถึงต้องทำให้สมต้องมาเจอแต่วิบากกรมเช่นนี้ ขอชมเลยว่าเล่าเรื่องได้ดีมาก ชวนให้ติดตาม แม้กระทั่งตอนท้ายก็ยังทิ้งท้ายให้รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ สมัยเมื่อตัวเราเอง (ตอนนี้อายุ 19) ยังเรียนมัธยมต้น เคยชอบยืมหนังสือเล่มหนึ่งชื่อว่า "ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว" มาอ่านเป็นประจำ โดยหนังสือเล่มที่ว่าจะรวบรวมเรื่องสั้นแต่ละเรื่องที่เป็นเรื่องจริง จากเหตุการณ์ต่างๆ ที่โครงเรื่อง กลวิธีการเขียน แง่คิด อุทาหรณ์เหมือนกับที่คุณเจ้าของกระทู้นี้ได้เขียนมาเกือบทุกอย่าง อ่านหนังสือ "ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว" 2 เล่ม (เล่ม 1 และ 2) ประทับใจมากและเมื่ออ่านจบก็ลองหาหนังสือแนวนี้มาอ่าน แต่ไม่เจอเสียที แต่มาวันนี้ อย่างน้อยก็ได้เหมือนกลับมาอ่านหนังสือเล่มนั้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว ได้อ่านเรื่องดีๆ ที่นับวันจะหาอ่านได้ยาก ก็ขอขอบคุณคุณเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ สำหรับเรื่องที่หมดที่ถ่ายทอดออกมาให้คนเช่นเราอ่านอีกครั้ง และ...จะว่าหรือห้ามอะไรไหมคะ ถ้าจะขอนำเรื่องราวของคุณที่เล่ามานี้ไปเล่าต่อๆ ยังที่อื่น เพื่อให้คนอื่นๆ ได้มีโอกาสอ่านเรื่องดีๆ แบบนี้ จากคุณ : รักเธอจริงๆ มาดอนน่าเนี่ย - [ 11 พ.ย. 47 14:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไม่ว่าหรอกครับเรื่องของผมทุกเรื่องที่เคยเขียนสามารถนำเอาไปทำอะรได้หมดทุกอย่างละครับ เสียดายก็แต่เรื่องเล่าหลายๆเรื่องที่อยู่ในคลังกระทู้มันหายไปหมดเสียดายที่ไม่ได้เซฟไว้ให้อ่านกัน เอาเป็นว่าอ่านเรื่องใหม่ๆไปเรื่อยๆละกันครับ จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 15:33:24 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 วันนั้นผมไปช่วยงานป้าสมเพราะไม่มีคนมากนักก็มีเวลาที่จะเดินดูอะไรไปเรื่อยๆ แม่ชีท่านเรียกผมแกถามว่าเป็นอะไรกับคนตาย ผมบอกว่าไม่ได้เป็นแต่เห็นแกมาตั้งแต่เด็กๆ แกก็ว่าดีนะ ผมบอกว่าป้าแกคนไม่มีญาติหรือมีก็เหมือนไม่มี ทุกคนเห็นแก่ตัวไม่ให้อะไรแกเอาไว้เลย ชีวิตแกลำบากมากตั้งแต่เด็กๆ เท่าทีผมเคยได้ยินมานะ แม่ชีท่านเงียบๆไปพักนึงแล้วท่านก็บอกว่า ฉันนี้ละเป็นพี่คนโตของเขาเอง ผมมองแกด้วยสายตาโกรธๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงโกรธท่าน ผมเลยถามไปว่าแล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมด ท่านไม่ตอบ แล้วท่านก็ถามผมว่าอยากฟังนิทานสักเรื่องหนึ่งไหม ผมเองไม่มีอารมณ์จะฟังนักจึงตอบแบบไม่สนใจ ว่าไม่ครับผมมีอะไรต้องทำอีกหลายอย่าง ผมเจอกับแม่ชีท่านทุกวันแต่ก็ไม่สนใจจะไปถามอะไรอีกจนงานศพก็ผ่านไป ปลายปี พศ.2546ผมเจอแม่ชีท่านนี้อีกครั้ง ช่วงที่ผมประสบเรื่องร้ายๆมาทั้งปี พบโดยบังเอิญ วันนั้นผมไปนั้งดูอะไรเพลินๆที่วัดแห่งหนึ่งในกทม.อยากให้ใจสงบๆ ก็พอดีสายตาไปเห็นแม่ชีรูปนั้นเข้า ผมจำได้ดีเพราะเหตุการณ์มันผ่านมาไม่นานมากนัก จึงเข้าไปทัก ท่านถามผมว่า ยังอยากฟังนิทานเรื่องนั้นอีกไหม เรื่องที่เคยจะเล่าให้ฟัง ผมเห็นว่าไม่มีอะไรทำเลยนั้งฟัง จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 15:45:51 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 มีครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาบ้านนี้ดูจากภายนอกก็พอจะรู้ได้ว่าเจ้าของบ้านเป็นเจ้าขุนมูลนาย ลูกชายคนเดียวของบ้านนี้กำเนิดมาพร้อมกับการได้เลื่อนยศศักดิ์ของผู้เป็นบิดา นำมาซึ่งความยินดีของครอบครัวจึงตั้งชื่อเด็กคนนั้นว่าเลื่อน ในวัยเด็กนั้นเลื่อนได้รับการเอาใจชนิดที่ไม่มีใครกล้าขัดใจไม่ว่าจะทำอะไร จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 15:52:01 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 วันนี้เลื่อนเรียกลูกๆของบ่าวในเรือนมาเล่นกัน เลื่อนสั่งให้ลเด็กๆเหล่านั้นชกต่อยกันใครชนะได้กลับบ้าน ใครแพ้ให้รอมาชกกันใหม่อีกรอบ จนกระทั้งเหลือเพียงคนเดียวที่ไม่ได้กลับบ้าน เลื่อนจึงให้มัดไว้ บอกพรุ่งนี้ให้ต่อยกันใหม่ ถ้าไม่ชนะไม่ต้องไป วันรุ่งขึ้น เด็กคนนี้ยังคงโดนต่อยเหมือนเดิมและไม่สามารถกลับบ้านได้อีก พ่อแม่เด็กมาขอร้อง ให้ปล่อยลูกกลับบ้านแต่เลื่อนกลับโกหกกับแม่ว่า เด็กคนนี้เกเรรังแกคนอื่น ไม่เชื่อให้ไปดูได้เลย เด็กๆพวกนั้นมีรอยช้ำเต็มหน้าไปหมด เมื่อแม่เลื่อนไปเห็นเข้าจึงสั่งให้เลื่อนขังเด็กคนนี้ต่อไป เด็กคนนี้ได้กินข้าววันละครั้งเท่านั้นเลื่อนมักจะเอาตัวออกมาเป็นที่ระบายอารมณ์เป็นประจำ วันหนึ่งเด็กคนนี้ทนกับสภาพที่อยู่ไม่ไหว จึงตัดสินใจหนี พอหนีได้ไม่รู้จะไปไหนจึงกลับมาหาพ่อกับแม่ที่บ้าน ยังไม่ทันที่พ่อกับแม่จะพาหนี ก็โดนจับได้เสียก่อน คราวร้ายของเด็กคนนี้ เลื่อนสั่งให้มัดตัวไว้แล้วตัดนิ้วมือออก 1 นิ้ว บอกว่าถ้าหนีอีกจะตัดอีกที่ละนิ้ว นานวันความเอาแต่ใจตัวเองยิ่งมากขึ้น เด็กๆหลายคนเป็นลูกไล่ของเลื่อนจนเจ็บตัวกลับบ้านทุกวัน บางวันไปยิงนกแล้วไม่ได้ตัว ก็ให้เด็กๆมายืนเรียงแล้วเอาหนังสติ๊กซ้อมยิงคนแทน พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยได้ว่าเพราะมีลูกคนเดียว จนเลื่อนเป็นหนุ่มใหญ่ ก็ทำตัวเกเร อยากได้ลูกสาวใครในเรือนก็ให้จับมาเป็นเมียเสีย พอเบื่อๆก็ยกให้ลูกน้องไปข่มขืนกัน เด็กผู้หญิงหลายคนในบ้านต้องคอยหลบๆซ่อนๆไม่ให้เลื่อนเห็น แต่ก็ไม่พ้นสายตาสมึนอยู่ดี หนักเข้าก็ไปฉุดลูกสาวชาวบ้านมาข่มขืน แล้วให้ลูกน้องข่มขืนต่อ พอมีคดีก็อาศัยว่าพ่อเป็นคนใหญ่คนโต ไม่มีใครเอาเรื่อง แฟนของผู้หญิงคนหนึ่งที่โดนข่มขืน พยายามจะหาทางฆ่าเลื่อนแต่ก็โดนสมุนเลื่อนจับ และดดนตีจนแขนและขาหักไปจากนั้นก็จับโยนทิ้งน้ำ ทั้งเป็น แต่คนเราคงทำบาปนานไปไม่ได้ ไม่ช้าเลื่อนก็ถูกฆ่าตายโดยญาติพี่น้องของชายคนนั้นที่งานวัด อันกรรมกำหนดให้คนเราต้องชดใช้กรรม แม้ในชาติภพที่แล้วได้ทำกรรมอย่างไรภพชาตินี้ก็ได้รับเช่นนั้น จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 17:31:09 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ท่านแม่ชีเล่าจบก็หันมาถามผมว่า นิทานเรื่องนี้เป็นอย่างไร ผมตอบไปว่า ยังใช้เวรน้อยไป แม่ชีท่านบอกว่า ใครทำไว้อย่างไรก็ต้องได้แบบนั้น ชาตินี้เราลำบาก อาจเป็นเพราะชาติที่แล้วเราทำกรรมไม่ดีมา มั่นทำกรรมดีไว้มากๆนะโยม ผมเดินกลับบ้านมาคิดหลายๆเรื่อง คิดนานๆเลยได้ข้อสรุปว่า เลื่อนก็คือป้าสมในชาติที่แล้ว แล้วผมละชาติที่แล้วเป็นใคร จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 17:35:30 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 ผมในที่นี้ก็ไม่ใช่เล็กหรอกนะครับ ฟังมาอีกทีนี้เพิ่งได้มาสดๆเลยครับ เอามาเล่าสู่กันฟัง รอฟังเรื่องต่อไปนะ อยากอ่านแนวไหนกันดีละครับสมาชิกจะจัดให้ครับ อ้อ ปกติจะออนเอ็มเอสเอ็นบ้างนะครับ อยากให้เล่าสดๆ ก็พอได้ถ้าว่างพอนะครับ pisutcsb@hotmail.com จากคุณ : เล็ก - [ 11 พ.ย. 47 17:39:45 A:203.155.221.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้าจะบอกว่า..ชอบ..ทุกเรื่องที่คุณเล็กเล่า คงไม่เวอร์ไปนะคะ เรื่องแนวนี้ก็ดีนะคะ ทำให้เราได้หยุดคิด..ทำแต่เรื่องดีๆ เพื่อชีวิตข้างหน้า มีแบบ...กรรมทันตาเห็นบ้างมั้ยคะ แบบไม่ต้องคอยชาติหน้าน่ะค่ะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 12 พ.ย. 47 00:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมาอ่านจนจบแล้วละคะ.........กรรมเก่าเมื่อชาติก่อนบาปหนาจริงๆ แต่เฮ้อ.....ต้องมารับกรรมแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยในชาตินี้ อยากอ่านเรื่องแบบนี้อีกอ่ะคะ ชอบมากและให้ข้อคิดดี อิอิอิ คิกคักๆๆๆ จากคุณ : รักเธอจริงๆ มาดอนน่าเนี่ย - [ 12 พ.ย. 47 12:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เราเองได้นำไปโพสยังบอร์ด FF>> คะ กระทู้นี้ เพราะเห็นว่าดีและมีประโยชน์ http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=forwardmag&topic=66869 ขอบคุณคุณเจ้าของกระทู้อีกครั้งนะคะ อิอิอิ คิกคักๆๆๆ จากคุณ : รักเธอจริงๆ มาดอนน่าเนี่ย - [ 14 พ.ย. 47 12:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ... เข้ามาดู จากคุณ : แฮร์รี่ พอตเตอร์กับศิลาอาถรรพ์ - [ 19 พ.ย. 47 17:28:52 ]