CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    fic จินนี่ วีสลีย์ ตอนที่ 20 พิษ{แตกประเด็นจาก A3096192}

    สวัสดีค่ะเพื่อนๆ
    หายไปยี่สิบวันเต็มๆ กลับมาอัพเดท ตอนใหม่แล้วจ้า...
    คือว่ากำลังคิดว่าจะให้จบลงแบบไหนดี
    ตอนเริ่มเขียนเรื่องจริงๆนะรู้สึกไม่ยากนะ เพราะว่าเราคิดตอนต่อๆไป  
    แต่สิ่งที่ยากกว่าคือจะเขียน ให้จบได้ดีได้อย่างไร อือ...สรุปว่าเขียนช่วงหลังๆเริ่มยากกว่าตอนแรกแล้ว
    อยากขอบคุณเพื่อนๆที่ติดตามมาตลอด ทั้งความคิดเห็น ทั้งชม ทั้งติ...ขอบคุณมากๆอีกสักครั้งจากใจจริง
    ***********************************
    ตอนที่20 พิษ

    ลำแสงที่พุ่งตรง เจิดจ้าส่องสว่างเป็นรัศมี  ร่างของแฮกริดยักษ์ที่ค่อยๆกลายเป็นหินพร้อมกับลมหายใจที่หายไป

    ตรงหน้านั้นมีเด็กสาวผมสีแดงกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาวาวโรจน์ เธอหันมามองมาทางฉันยิ้มให้ ฉันรับรู้ความสุขที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

    “ฉันรู้ว่าเธอชอบ..... แค่การสาปคน ฆ่าแมงมุม ยังไม่สนุกหรอก เธอยังสามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น..แสงแห่งดวงดาว จะรวมเราจะเป็นหนึ่งเดียว แก้แค้นผู้ที่ถือดาบ ห้าร้อยปีที่พวกเรารอคอยมา พลัง อำนาจแห่งอาณาจักรเวทมนต์บนโลกนี้ก็ไม่สามรถต่อต้านได้.........ใช่ไหม.....”

    เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังกังวาล  ฉันเพ่งมองภาพผู้หญิงผมแดงยาวสยายถึงพื้น ชุดคลุมสีดำ ฉันเห็นเธอชัดเจนยิ่งขึ้น ดวงตาเธอเป็นสีเพลิงที่สุมด้วยความเคียดแค้น กว่าดวงตาคู่ไหนๆ เธอเจ็บปวด ทรมาน  ใช่แล้วเธอหัวเราะ.....ฉันหัวเราะ...ภาพนั้นชั่งคุ้นตายิ่ง ความรู้สึก เหมือนเป็นหนึ่งเดียว อ่า ใช่....เธอคือฉันเอง.คือตัวฉันเอง..ดวงตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด
    “ไม่.....ไม่..”

    “จินนี่......จินนี่....” เสียงเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา ฉันรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่าง มีมือหนึ่งกุมมือฉันไว้เบาๆ   สัมผัสที่ถ่ายยทอดความอบอุ่นในใจ...แต่แฝงด้วยความเจ็บปวดลึกๆ

    ฉันรู้สึกสับสนปั่นป่วน มองหน้าชายหนุ่มผมดำ สวมแว่นตา ที่มีแผลเป็นรูปสายฟ้ากลางหน้าผากก้มมองฉันอยู่ ฉันรู้สึกถึงความห่วงใย..แต่ดวงตาสีฟ้าราวกับท้องทะเลคู่นั้นก็มีคำถามมากมาย

    ฉันนิ่งมองสบตาเขาอยู่นาน
    “แฮรี่....”
    ฉันเรียกชื่อเขาในลำคอ ยังงงงันกับภาพที่อยู่ข้างหน้า ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

    ฉันใช้คาถาสาปแฮกริดให้เป็นหิน  ใช้คาถาหายตัว  มานั่งข้างๆแฮรี่   แล้วฉันก็ได้ตระหนักถึงพลังอำนาจของตนเองว่าพลังที่มีอยู่อาจมีอำนาจเหนือคาถาใดๆในฮอกวอตส์ หลายครั้งที่ฉันใช้คาถา แต่ถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครหรือแม้กระทั่งพ่อมดที่ยิ่งใหญ่อย่างดัมเบิลดอร์จะจับได้  

    แต่ฉันก็ประมาทจนได้ ฉันเผลอหลับไป การใช้พลัง และคาถาเกินกำลังตน ทั้งๆที่ร่างกายไม่สมบูรณ์ ทำให้อ่อนล้าเกินไป แต่เรื่องที่เลวร้ายกว่านั้น นั่นคือมาปรากฏต่อหน้า คนชื่อ แฮรี่ พอตเตอร์

    ฉันลุกขึ้นนั่งรู้สึกปวดร้าวทั่วศรีษะ ภาพของหญิงสาวผมสีเปลวเพลิง แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ยังไม่ลบเลือนไปจากทรงจำตอนนี้ฉันไม่อาจแยกความจริงกับความฝันออกจากกันได้

    ปมเก่าๆยังไม่สามารถที่จะแก้ไขได้ เรื่องราวใหม่ๆก็ถาโถมเข้ามา เหมือนคลื่นซัดลูกแล้วลูกเล่า......เขาบีบมือฉันเบาๆทำให้ฉันรู้สึกตัว

    “ฉันคอยเธอทั้งคืน...เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เขาถาม แต่ฉันไม่มีคำตอบ ได้แต่หลบตาเขา
    “เธอมาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว”

    เขามองฉันอย่างคาดคั้น ฉันเมินหน้าหนี จะลุกขึ้น
    แต่แฮรี่จับมือฉันไว้แน่น
    “ปล่อย.....ฉันจะไปแล้ว”

    “ไม่ปล่อย เธอจะหลบหน้าชั้นไปไหนอีก วันนี้เราจะต้องคุยให้รู้เรื่อง”

    เขาบอกเสียงเข้ม ยังไม่ปล่อยมือทั้งๆที่ฉันจะดึงมือกลับ
    “ชั้นจะไม่ถามเธอที่เที่ยวใช้คาถาหายตัวทั่วฮอกวอตส์โดยไม่มีใครจับได้ หรือมานอนข้างๆชั้นทั้งคืนแบบนี้”

    หน้าฉันถึงกับร้อนผ่าว ถลึงตามองเขา แล้วหลบตาทันที ใจฉันยิ่งเต้นแรงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาใกล้ๆ มองฉันไม่ละสายตา

    “ฟ้าจะสางแล้วฉันจะกลับห้อง”
    “จินนี่...”
    ฉันไม่กล้าแม้ขยับตัว ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ ได้ยินแม้เสียงหัวใจเต้นรัว ลมหายใจอุ่นๆ ของเขา  ชายหนุ่มรั้งตัวฉันเข้าไปกอดหลวมๆ

    ฉันมองเขาอย่างคาดไม่ถึงใจกลับยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนกับฝันไป
    “ชั้นแค่อยากบอกว่าเธอกำลังจะทำให้ชั้นประสาท เพราะห่วงเธอมาก”

    เขาบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ข้างๆหู
    “ชั้นเป็นห่วงเธอจริงๆนะจินนี่” เขาบอกย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง
    ฉันไม่รู้ว่าน้ำตาตัวเองไหลออกมา ทั้งดีใจ น้อยใจเสียใจปนเป จนรู้สึกสับสน
    “เธอห่วงโช...เธอเชื่อโช”

    ทำไมฉันถึงพูดแบบนั้นออกไปก็ไม่รู้ตัว แต่ก็ทำให้เขาชะงัก สีหน้ายุ่งยากขึ้น
    “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกนะ....ชั้น...”
    “เธอตบหน้าฉันเพราะโช...” ฉันว่าเขาอย่างน้อยใจ ลุกขึ้นพรวด แฮรี่ลุกขึ้นตาม
    เขาถอนหายใจ

    “จินนี่....เรื่องนั้น...”
    “แฮรี่ เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว วันนั้นฉันต้องการทำร้ายโชจริง”
    ฉันนิ่งพูดอย่างแผ่วเบา บางอย่างฉันไม่อยากโกหกเขาอีกต่อไป

    แฮรี่จับมือฉันเบาๆ ดวงตาสีท้องทะเลของเขาทำให้ฉันไม่อาจหลบสายตาได้ น้ำตาฉันไหล ไหลออกมาเป็นทาง เหมือนจะไม่หยุด

    จากคุณ : grinny2545 - [ 21 พ.ย. 47 14:32:54 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป