CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    [ฟิค] The letters of summer บทที่ 12

    หายไปนานมาก... บทนี้ยาวจริงๆ
    เรื่องราวคร่าวๆ คือ... ฮ่วย ลืมเหมือนกัน แฮรี่ไปซื้อการ์ดโทรศัพท์กับโมอี้เนาะ ถ้านึกไม่ออกก็
    http://www.geocities.com/hs3puk
    ที่ thai.net สงสัยว่าจะยังไม่โอเค
    ขอให้สนุกค่ะ
    .............................................................
    12 – เปลี่ยนการคุ้มกัน

    หน้าร้อนนี้เฮ็ดวิกดูมีความสุข เพราะเธอไม่ค่อยได้ส่งจดหมายมากนัก จดหมายสำคัญๆทั้งหลายต่างมาถึงแฮรี่และถูกส่งออกไปทางกล่องผ่าน ส่วนจดหมายอีกหนึ่งมัดที่ได้จากศ.แมคกอนนากัล มาจากเพื่อนๆ และเหล่าสมาชิก DA แฮรี่ตอบจดหมายพวกเขาทีละฉบับ
    แฮรี่คิดว่าจดหมายที่เขียนตอบเหล่านี้ไม่ได้อ่อนไหวมากจนส่งด้วยนกฮูกไม่ได้ บางฉบับแฮรี่ส่งกลับไปที่ฮอกวอตส์ทางกล่องผ่าน เพื่อส่งต่อไปยังผู้รับด้วยนกฮูกของโรงเรียนอีกที ที่เหลือก็จะตกเป็นหน้าที่ของเพื่อนแสนสวยของแฮรี่ เขาแยกแยะจดหมายออกเป็นสองกอง ตามที่อยู่ของเพื่อนๆ เฮ็ดวิกมองแฮรี่ขณะเขาผูกจดหมาย แฮรี่อ่านที่อยู่ช้าๆชัดๆ ก่อนเธอจะกระโดดลงจากเตียง แล้วบินออกไปจากหน้าต่าง ถ้าคาดไม่ผิด เฮ็ดวิกจะกลับมาก่อนเที่ยง โชคไม่ดีสำหรับมัน เพราะช่วงนั้นแฮรี่จะไม่อยู่บ้าน วันนี้เขามีเรียนกับอเบอร์ลาร์ด จดหมายที่แฮรี่ผูกเข้ากับขาของเฮ็ดวิกเมื่อกี้นี้ เป็นของแอนโธนี่ โกลด์สไตน์ เพื่อนสมาชิก DA

    สวัสดีแอนโธนี่

    ขอบใจสำหรับจดหมายนะ ฉันดีใจที่นายสนุกกับปิดเทอมนี้ เรื่องญาติของนาย บาร์ มิทซ์วาห์ ฮาดี ฉันก็มีเรื่องพอวัดพอเหวี่ยงกับเรื่องหน้าแตกของนายเหมือนกัน อย่าลืมทวงให้ฉันเล่าตอนเปิดเรียนนะ มาดูกันว่าเรื่องของใครจะเด็ดกว่า ส่วนหน้าร้อนนี้ของฉัน ถึงตอนนี้ก็ยังดีอยู่ แล้วเจอกัน 1 กันยา

    เพื่อนของนาย
    แฮรี่

    แฮรี่รู้สึกแสบตาเล็กน้อยเมื่อตอบจดหมายทั้งหมดเสร็จ เขาคุยกับเฮอร์ไมโอนี่เกือบทั้งคืนที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ หลังจากคุยเสร็จ ก็เขียนหารอนอย่างยาว ส่วนหนึ่งก็ตอบที่รอนเขียนมาหาล่าสุด และอีกส่วนเกี่ยวกับที่แฮรี่เพิ่งคุยกับเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่รู้สึกแปลกๆ ที่รู้ว่าทั้งสองหวังว่าแฮรี่ จะเก็บเรื่องที่เล่าให้เขาฟังเป็นความลับ ขณะที่ทั้งคู่ก็รู้ดี ว่าแฮรี่คุยกับทั้งสองฝ่าย แฮรี่คิดถึงวันที่เพื่อนทั้งสองคนจะได้คุยกัน คุยจริงๆจังๆเสียที บางทีพวกเขาอาจฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง (ซึ่งเป็นไปได้น้อยในความคิดของแฮรี่) หรืออาจลงท้ายด้วยการคบกันแบบมากกว่าเพื่อน

    เมื่อเขียนจดหมายรอนเสร็จแล้จ แฮรี่ก็เริ่มตอบจดหมายจินนี่ ซึ่งใช้เวลาเขียนแค่ 11 ร่างเท่านั้น ก่อนจะได้ฉบับที่โอเค

    หวัดดี จินนี่

    ดูเหมือนสิ้นเดือนนี้ฉันจะได้ไปบ้านโพรงกระต่าย ยังไม่แน่ใจนะว่าจะได้ไปอยู่วันสองวัน หรือทั้งปิดเรียนที่เหลือเลย คนช่างคิดอย่างเธออาจจะพอนึกออกว่าเป็นแบบไหน เกิดฉันได้อยู่ที่นั่น ตลอดทั้งปิดหน้าร้อน พวกเราคงจะได้คุยกันแน่
    เฮอร์ไมโอนี่บอกว่าเธอใช้คาถาแบบไม่ต้องใช้ไม้กายสิทธิ์ได้เร็วๆนี้ ฉันก็เพิ่งได้เรียนเรื่องนี้กับอาจารย์เหมือนกัน ดูเหมือนที่เขาสอนเราในโรงเรียนเรื่องการใช้เวทมนตร์แบบนี้จะผิดหมดเลย ตอนนี้ฉันเกิดความคิดใหม่ๆ และจะเอาไปสอนใน DA เทอมหน้า หลังจากที่ดัมเบิ้ลดอร์บอกว่า อยากให้ฉันสอนต่อไป เธอจะช่วยฉันฝึกฝนการสอนเรื่องนี้ซักหน่อยก็ดีนะหน้าร้อนนี้

    เพื่อนช่างสังเกตของเธอ
    แฮรี่

    งานบ้านเสร็จแล้ว แฮรี่กลับมาเขียนจดหมายต่อ เขาอยากอาบน้ำเหลือเกินภายในครึ่งชั่วโมงนี้ ก่อนจะออกไปที่บ้านของมิสซิสฟิกก์ แฮรี่คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ เดินเข้าไปใต้ฝักบัว สระผม ขณะกำลังล้างแชมพู เสียงเคาะแรงๆที่ประตูก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเรียกจากข้างนอก เสียงเหมือนดัดลี่ย์กำลังเลียนแบบวัวในฤดูผสมพันธุ์
    แฮรี่ปิดฝักบัวฉุนๆ คว้าผ้าขนหนู เสียงกระหน่ำเคาะยังดังต่อไป ตอนนี้แฮรี่ได้ยินเสียงชัดเจน

    "แฮ-รี่ โท-ระ-ศัพท์ จาก ผู้-หญิง!"

    แฮรี่มองผ้าขนหนูนิดนึง ก่อนเสกคาถาทำให้แห้งโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์ ใช้ผ้าขนหนูพันเอว แล้วเปิดประตู
    "แฮ-รี่!"
    "ได้ยินแล้วดัดลี่ย์" แฮรี่ตอบด้วยเสียงเยือกเย็น
    "ชั้นล่าง ผู้หญิงปากร้ายโทรมา"
    "ได้ถามไหมว่าใคร?"
    "เบื๊อก! ยังกะฉันสน"

    แฮรี่ไม่สนใจต่อความ เขากลับเข้าไปในห้องใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่าป้ากรี๊ดลั่นแน่ถ้าเขาลงไปสภาพนี้ ได้ไม่คุ้มเสีย นาทีถัดไป แฮรี่ก็ใส่กางเกงยีนส์เรียบร้อย คว้าเสื้อยืดมาสวมไปพลางเดินลงบันได ป้าเพ็ตทูเนียหันมามองด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังเมาเรือ ก่อนชำเลืองตาไปทางโทรศัพท์ไร้สายที่วางบนโต๊ะกินข้าว
    "ขอบคุณฮะ ป้าเพ็ตทูเนีย" แฮรี่พูดขณะยกโทรศัพท์ขึ้น "ฮัลโหล?"
    "แฮรี่ นี่จัสมินนะ"
    "จัสมิน?"
    "ก็ คนตัวเตี้ยๆ ผมดำยาว สอนให้นายผิวปากน่ะ"
    แฮรี่สะดุ้ง "ใช่ โทษที พอดีไม่ค่อยมีคนโทรมาเท่าไหร่"
    "เจ้านายบอกว่าฉันควรโทรมาบอกก่อนเธอออกจากบ้าน เอาไม้กวาดไปด้วย"
    ไม้กวาด?
    "โอเค"
    "งั้นก็แค่นี้ล่ะ บาย"
    "บาย" แฮรี่พูด แต่โทรศัพท์เงียบเสียงไปก่อนแล้ว ก่อนวางสาย แฮรี่ได้ยินเสียงคลิ้ก มีใครซักคน ที่ไม่ใช้ป้าเพ็ตทูเนียแน่ๆ เพราะเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม แอบฟังแฮรี่คุยโทรศัพท์ เขาวางโทรศัพท์เบาๆ พยักหน้าให้ป้าเพ็ตทูเนีย แล้วเดินขึ้นชั้นบน

    ไฟร์โบลต์ที่รักของแฮรี่อยู่ในหีบที่เกือบว่างเปล่า ข้างๆเสื้อคลุมล่องหนที่ม้วนเก็บอย่างดี บนเสื้อคลุมมีซองจดหมายที่เก็บกระจกแตกของซิริอัสไว้ แฮรี่เก็บรวบรวมชิ้นส่วนกระจกแตกใส่ในซองไว้ ตอนที่เก็บของออกจากหีบ แฮรี่ไม่แน่ใจว่าทำไมเขายังเก็บมันไว้อีก บางทีเขาจะขอให้ลุงจันทร์เจ้าซ่อมให้ เผื่อเอามาใช้ประโยชน์ได้ภายหลัง แฮรี่ล้วงซองหนังออกมาจากลิ้นชัก ลอกสติ๊กเกอร์ออกจากแผ่นย่อ แล้วติดลงบนไฟร์โบลต์ ซึ่งหดลงเหลือเท่าขนาดแปรงสีฟัน เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นขณะแฮรี่ใส่ไฟร์โบลต์จิ๋วลงในกระเป๋าเสื้อ ดัดลีย์ยืนยิ้มที่หน้าประตู
    "ไหนล่ะไม้กวาดของแก?"
    แฮรี่ยิ้มแห้งๆ ก่อนล้วงไม้กวาดจิ๋วออกมาโชว์ "จำได้ไหมตอนฉันเล่าเรื่องย่อของได้ ญาติที่รัก?" แฮรี่ถามอย่างสดใส "สงสัยนายต้องอยู่ห่างๆห้องฉันหน่อยนะวันนี้ ตอนฉันไปข้างนอก เพราะว่าฉันคงไม่ได้อยู่ช่วยแก้คาถาให้ถ้าเกิดอะไรขึ้นน่ะนะ" แฮรี่ทำเสียงกวนๆ ดัดลีย์ใช้มือกุมเป้า แล้วเดินหนีอย่างรวดเร็ว แฮรี่ยิ้มเยาะ ปิดประตูแล้วล็อคห้องด้วยมีดที่ซิริอัสให้ตอนอยู่ปีสี่ หลังจากขอให้ลูปินช่วยซ่อม

    แฮรี่เดินลงชั้นล่าง ร้องบอกป้าเพ็ตทูเนีย "ผมจะออกไปพบอาจารย์นะฮะ จะกลับมาหลังมื้อเย็น" แต่แม้ป้าจะได้ยิน เขาก็ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงตอบรับ

    ขณะแฮรี่เดินมาถึงถนน มิสซิสฟิกก์โผล่จากหัวมุม พร้อมกับหิ้วถุงใส่อาหารกระป๋อง
    "ท็องซ์หรือเปล่าฮะ?"
    "ไม่ใช่จ้ะ ฉันเกรงว่าวันนี้เธอต้องเผชิญกับความจริงแล้วล่ะ"
    "โอ้" แฮรี่พูด เขารู้สึกผิดหวัง
    "ตามมาแฮรี่ เดินไปกับฉันแล้วเดี๋ยวจะได้พบอาจารย์" มิสซิสฟิกก์พูด กระป๋องในถุงชนกันเสียงดังตามจังหวะเดิน

    แฮรี่รู้สึกโกรธ เมื่อคิดถึง ว่าจะมีใครอีกที่รู้ว่าวันๆเขาต้องทำอะไรบ้าง ก่อนจะกดความรำคาญใจนั้นไว้ แล้วเดินตามมิสซิสฟิกก์ให้ทัน
    "ช่วยถือไหมฮะ?"
    "ให้ถูกหลักคือ ให้ผมช่วยถือไหม และคำตอบคือ ได้"

    พวกเขาเดินเงียบๆหลังจากนั้น แฮรี่แกว่งถุงเบาๆขณะเดิน เมื่อมิสซิสฟิกก์เปิดประตูบ้าน แมวกลุ่มหนึ่งก็ออกมาต้อนรับ แมวส่วนใหญ่คลอเคลียอยู่แถวข้อเท้าของมิสซิสฟิกก์ ขณะที่สองตัว ยืนอยู่ห่างๆจ้องแฮรี่และถุงในมือ ทั้งสองตัวพยายามจ้องตาเขา แฮรี่ค่อยๆวางถุงลงบนโต๊ะในครัว เขาหันมามองมิสซิสฟิกก์ที่กำลังเกาคางแมวลายทางสีส้ม พร้อมกับพูดบางอย่างด้วยเสียงสูงๆ ทำนองเหมือนร้องเพลง มิสซิสฟิกก์พยักหน้าให้แฮรี่ ก่อนเขาเปิดออกประตูหลังไปยังสวนหลังบ้าน

    กรอบประตูปรากฎขึ้นขณะแฮรี่เดินเข้าไปในสวน เมื่อเปิดประตูออก แฮรี่ก็ตกใจเมื่อแสงแดดที่ส่องในสวนของอเบอร์ลาร์ดจ้ากว่าในสวนของมิสซิสฟิกก์มาก ประตูถูกปิดเบาๆแล้วหายวับไป วันนี้ที่สวนเบื้องหน้ามีเก้าอี้อยู่สองตัว อเบอร์ลาร์ดนั่งอยู่ วันนี้เขาใส่เสื้อเสื้อเชิร์ต พร้อมไทด์ ผ้าคาดเอว ดูเหมือนกำลังนั่งหลับรับแสงแดดตอนเช้า เก้าอี้อีกตัวตั้งอยู่ห่างออกไปสองสามฟุต เหมือนจัดวางไว้ให้สองคนนั่งสนทนากันอย่างพอเหมาะ แฮรี่นั่งลงที่เก้าอี้ตัวนั้นเบาๆ นึกเปรียบเทียบความจ้าของแสงในตอนนี้กับตอนที่เขาเห็นจากระยะไกล
    แฮรี่คิดว่าได้ยินเสียงคลิ้กเบาๆ น่าจะแปลว่าอเบอร์ลาร์ดตื่นแล้ว แฮรี่มองพิจารณาอาจารย์ พยายามหาแหล่งที่มาของเสียง อเบอร์ลาร์ดไม่ได้หลับอยู่ แม้ว่าตาจะหลับ และหายใจด้วยความสม่ำเสมอ ริมฝีปากของเขากลับขยับบ้าง มื้อข้างซ้ายหงายขึ้นท้องฟ้า มือข้างขวาถือสายลูกประคำ ที่เขาค่อยๆเลื่อนแต่ละเม็ดของลูกปัดด้วยนิ้วโป้งช้าๆ หายใจเข้าหายใจออกหนึ่งชุดต่อการขยับลูกประคำหนึ่งเม็ด ในสายสร้อยลูกประคำ มีไม้กางเขนโลหะร้อยอยู่ด้วยหนึ่งอัน เมื่อนิ้วโป้งของอเบอร์ลาร์ดสัมผัสไม้กางเขนขั้น เขาก็ลืมตาขึ้น จุมพิตกางเขน แล้วใส่สายสร้อยลงในถุงหนังเล็กๆที่ติดอยู่กับผ้าคาดเอว
    "สวัสดีตอนเช้า แฮรี่ ฉันไม่ถามล่ะนะว่าเมื่อคืนหลับสบายดีไหม"
    "รู้ได้ยังไงฮะ?"
    "นิมิตระยะไกลแฮรี่ ฉันมองหาเธอตอนค่ำ ปรากฎว่าเธอไม่อยู่บ้านเลขที่สี่ ก็เลยตรวจดูทั่วเมือง ฉันกำลังจะให้จัสมินไปดูเธอแล้วล่ะ ก่อนเห็นว่าเธออยู่ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ ฉันเห็นมีคนคอยดูแลเธอแล้ว ก็เลยเข้านอน"
    "ทำไมต้องหาผมด้วยล่ะฮะ?" แฮรี่ถาม เริ่มไม่พอใจอีกครั้ง
    "เธอเรียนกับฉันแฮรี่ จึงเป็นหน้าที่ของฉันส่วนหนึ่ง เหมือนกับที่เธอมีหน้าที่ ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ เพื่อจะได้ตั้งใจเรียน" อเบอร์ลาร์ดตบมือลงบนพนักเก้าอี้เมื่อจบประโยค นั่นทำให้แฮรี่ตกใจเล็กน้อย และตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของจัสมินดังขึ้นทางด้านหลัง

    "ยืนขึ้นแฮรี่ ฉันต้องวัดตัว"

    เช้านี้จัสมินใส่ชุดเขียว เสื้อถักสีเขียว กางเกงยาวถึงน่อง ไม่ใส่รองเท้า เผยให้เห็นเล็บที่ทาสีเขียวอ่อนเข้ากับชุด เธอกางแขนออกเหมือนหุ่นไล่กา ยืนแยกขาจากกันราวครึ่งเมตร แฮรี่ทำท่าเหมือนเธอ จัสมินหยิบเครื่องมือวัดออกมา วัดความยาวแขน รอบคอ เอว สะโพก เป้า รอบข้อมือ ข้อเท้า นอกจากเป้าแล้ว อย่างอื่นๆก็ไม่มีปัญหา จัสมินสั่นเครื่องมือวัด ซึ่งตอนแรกคลายออก ก่อนสายม้วนเข้าเป็นแผ่นกลมๆ จัสมินเก็บเครื่องมือวัดใส่กระเป๋า แล้วหายตัวไปพร้อมกับเสียงป๊อบเบาๆ
    "ไม้กวาดอยู่ไหน พ่อหนุ่ม"

    จากคุณ : hs3puk - [ วันลอยกระทง 22:53:57 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป