ความคิดเห็นที่ 1 "จุดเทียนได้ไหม จัสมิน?" อเบอร์ลาร์ดถาม จัสมินมองรอบๆ เพื่อหาไม้ขีดไฟ แต่ไม่เจอ เธอจับที่กระเป๋า แต่ไม้กายสิทธ์หวานแหววไม่อยู่เหมือนกัน แฮรี่มองเห็นซองหนังเหนือข้อมือซ้าย แต่งานนี้ ไม้กายสิทธิ์สำหรับต่อสู้คงไม่เหมาะนัก จัสมินหลับตานิ่ง ดีดนิ้ว พลันเปลวไฟสีเหลืองส้มก็ลุกอยู่เหนือนิ้วโป้ง ก่อนจัสมินใช้ไฟนั้นจุดเทียน เมื่อเธอผ่อนคลายฝ่ามือ เปลวไฟก็หายไป ก่อนหันมายิ้มให้แฮรี่ "ไม่ได้ทำแบบนี้เลย ตั้งแต่เรียนจบ ดีใจที่บางอย่างใช้ได้เมื่อเราอยากใช้มัน" มื้อเย็นค่อนข้างราบเรียบ สลัดผักสีเขียว โรลที่เหลือจากมื้อกลางวัน มีตบอล และสปาเก็ตตี้กับซอสผัก โถใส่พาร์เมซานชีสขูด และเหยือกน้ำ วางเรียงบนโต๊ะ โดยได้มะม่วงทอดเป็นขนมหวาน แสงจากเทียนทำให้อาหารค่ำเรียบๆ กลายเป็นงานฉลองหรูๆขึ้นมา เมื่อเงียบเสียงคุยกัน อเบอร์ลาร์ดก็ก้มหัวลง "เราซึ้งในพระคุณ พระบิดา ต่อความเมตตาของพระองค์ และที่ให้เราใจใส่ต่อความต้องการของผู้อื่น ผ่านทางพระเยซู พระผู้เป็นเจ้า เอเมน" จัสมินและแฮรี่เงยหน้าขึ้น อเบอร์ลาร์ดยิ้ม "พวกเธอสองคน อาหารน่าทานมาก ลงมือเถอะ" แฮรี่ไม่แน่ใจว่าจัสมินทำได้อย่างไร เมื่อแฮรี่กำลังจัดการกับสลัด เธอก็จัดการพาสต้าและสลัดไปแล้ว โชคดีที่พวกเขาทำมีตบอลเยาะกว่าปกติสามเท่า ซึ่งแฮรี่คิดว่าน่าจะพอ "จัสมิน เขาช่วยทำอะไรในครัวบ้างล่ะ?" อเบอร์ลาร์ดถาม จัสมินทำจมูกย่นขณะทาเนยบนโรล "ไม่เลวค่ะ แต่ว่าให้เขาอยู่บนไม้กวาดจะดูเหมาะกว่า" "ไปบินกันอีกรอบเหรอ?" "ใช่ค่ะ" เธอตอบ พร้อมกับฉีกยิ้ม "ฉันทำได้แล้วนะ วรอนสกี้ เฟ้นต์ นักเรียนของคุณสอนได้ไม่เลวทีเดียว" "ไม่น่าแปลกใจหรอก" อเบอร์ลาร์ดพูด พลางดันจานสลัดออกไป แล้วจิ้มมีตบอลด้วยส้อม "รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหมฮะ อเบอร์ลาร์ด?" แฮรี่ถาม "ดีขึ้นมาก แขนเสื้อฉันคลายแล้วล่ะ" "อะไรคะ?" จัสมินถามก่อนจะกัดโรล "สำนวนน่ะ... เชคสเปียร์" อเบอร์ลาร์ดตอบ "เกี่ยวกับการพักผ่อนยามหลับ" แฮรี่ช่วย "ดีมากมิสเตอร์พอตเตอรฺ" อเบอร์ลาร์ดยิ้ม "ถ้าทำได้ ฉันจะให้คะแนนบ้านเธอด้วย แต่ จนใจ ฉันเป็นแค่อาจารย์พิเศษ" ใช่ และเราเป็นเจ้าชายแห่งเวลส์มั้ง แฮรี่คิด บทสนทนาเปลี่ยนจากเหตุการณ์ในแต่ละวัน ไปสู่เรื่องความแตกต่างระหว่างการหายตัว และถูกช่วยให้หายตัว แฮรี่ขัดบทสนทนา "อเบอร์ลาร์ด ผมควรจะจดด้วยไหมฮะ?" "ไม่จำเป็นหรอกแฮรี่ แต่ฉันคงผิดหวัง ถ้าเธอถ้าแปลกใจ ถ้ารู้ว่าฉันจะสอนเธอเรื่องอะไรต่อไป" อเบอร์ลาร์ดตอบ "การหายตัวเหรอฮะ?" แฮรี่ถาม รู้สึกตกใจ "ผมยังเด็กเกินไป ยังเรียนไม่ได้จนกว่าอายุจะถึงเกณฑ์นี่ฮะ" "ใช่แฮรี่ ภายใต้กฎหมายของอังกฤษ ผู้สอนการหายตัวถูกห้ามไม่ให้สอนนักเรียนที่อายุต่ำกว่า 17 และกระทรวงจะไม่ออกใบอนุญาตให้ผู้สมัครที่อายุต่ำกว่าด้วย" "ผมหมายถึงยังงั้นล่ะฮะ" "ที่ผิด แฮรี่ คือฉันไม่ใช่คนสอนหายตัวของอังกฤษ และเธอไม่ได้สมัครเพื่อขอใบอนุญาตจากพวกเขาเหมือนกัน" แฮรี่คิดตามครู่หนึ่ง ก่อนฉีกยิ้ม "คุณสอนผมได้ใช่ไหมฮะ?" "จัสมิน ฉันมีใบอนุญาตจากไหนบ้างนะ?" จัสมินเงยหน้าจากจานมะม่วงจานที่สอง เลียช้อน "ญี่ปุ่น ออสเตรเลีย อินเดีย ศรีลังกา ปากีสถาน ซิมบับเว อูกันดา เบนิน และโคลัมเบีย ใบอนุญาตของแคนาดาหมดอายุไปตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิที่แล้วค่ะ" "คุณสามารถหายตัวในประเทศที่ว่านี้ได้หมดเหรอฮะ?" จัสมินหัวเราะ "ไม่ใช่หายตัว แฮรี่ สอนหายตัว!" เธอตอบ อเบอร์ลาร์ดกระแอม "ดัมเบิ้ลดอร์กับฉันทำรายการหัวข้อ ที่จะสอนเธอก่อนเปิดเรียนในเดือนกันยาไว้แล้ว" "มีอะไรบ้างฮะ" "ส่วนใหญ่เพื่อเน้นการปิดกั้นจิตใจ เรื่องอ๊อคคลูเมนซี่ จากนั้นในรายการก็จะมี หายตัว ที่ไม่น่าจะยากมาก เพราะว่าเธอติดต่อกับมังกรได้แล้ว ทักษะการต่อสู้ประชิดตัว การต่อสู้ที่ใช้อาวุธและไม่ใช้อาวุธ การเสกคาถาโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์เพิ่มเติม คาถาเกี่ยวกับการรักษา ค่อนข้างเยอะเลยล่ะแฮรี่ เกรงว่า ที่จะไม่พอคือเวลา" จัสมินบอกเขาครั้งหนึ่ง ว่าอเบอร์ลาร์ดคิดเงินเวลาสอน และเขาได้สอนแฮรี่พอควรแก่เงินก้อนใหญ่แล้วในช่วงหน้าร้อนนี้ แฮรี่ไม่ได้ตั้งใจจะถามเรื่องที่เขาสงสัยตั้งแต่เจออเบอร์ลาร์ดออกมา แต่เขาก็พูดออกมาจนได้ "ทำไมคุณรับทำงานนี้ฮะ?" อเบอร์ลาร์ดยกช้อนขึ้น วนไปรอบๆถ้วยขนม "คำถามนั้นต้องตอบยาว พ่อหนุ่ม อย่างแรกและเหนืออื่นใด เพราะดัมเบิ้ลดอร์ขอ อย่างที่สอง เพราะฉันเป็นหนี้ความทรงจำของแม่เธอ และสุดท้าย เธอจำต้องได้รับการช่วยเหลือ เธอเป็นพ่อมดที่มีความสามารถ แฮรี่ และเป็นคนหนุ่มที่ดีคนหนึ่ง แต่ความสามารถและการเป็นคนดีไม่พอแล้วในยามนี้ เธอจำต้องเป็นคนอันตราย" อเบอร์ลาร์ดมองหน้าจัสมิน และยิ้มเล็กน้อย "กับเราทั้งคู่ เราสามารถทำให้เธอ..." อเบอร์ลาร์ดหยุด และพูดต่อด้วยเสียงกระซิบ "...อันตรายสุดๆ" อเบอร์ลาร์ดตักขนมข้นมาเต็มช้อน กลืน ถอนหายใจ แล้ววางช้อนลง "เชื่อฉัน แฮรี่ ฉันไม่ได้อยากสอนเธอเรื่องนี้ ฉันแค่อยากสานต่อสิ่งที่ค้างอยู่กับแม่ของเธอ และทำให้เธอเป็นผู้มีนิมิต เธอมีพรสวรรค์ มากพอๆกับแม่ และแม่ของเธอแกกว่าเธอสองปี ตอนฉันพบกับเธอเป็นครั้งแรก จัสมินช่วยเตรียมกาแฟหน่อยได้ไหม? ได้เวลาที่ต้องจบบทสนทนานี้แล้วล่ะ" แฮรี่ก้มมองถ้วยขนมหวาน และสรุปว่าเขาไม่หิวอีกแล้ว แฮรี่ลุกขึ้น เก็บโต๊ะ เก็บอาหารที่เหลือใส่ภาชนะเข้าตู้เย็น และเตรียมถาดใส่อุปกรณ์สำหรับดื่มกาแฟ เมื่อกาแฟต้มเสร็จแล้ว จัสมินก็เทใส่เหยือก แล้วยกมาเสริฟที่โต๊ะ จากนั้นเธอก็โค้ง และหายไปจากห้อง อเบอร์ลาร์ดถอนหายใจอีกครั้ง "จัสมินไม่ชอบฟังเรื่องนี้" "ทำไมล่ะฮะ?" "คำนวณสิแฮรี่ จัสมินอยู่ที่บ้านนี้ตอนแม่เธอมาเรียนกับฉัน" แฮรี่คิดเลขในใจ ถ้างั้นเธอก็ราว แปดหรือเก้าปี ตอนที่แม่อยู่ที่นี่ จัสมินรู้จักแม่ อเบอร์ลาร์ดหงายถ้วยกาแฟเปล่าๆขึ้น พยายามให้อยู่ตรงกลางจานรอง "ฉันไม่อาจสอนนักเรียนสองคนได้พร้อมกัน การสอนแบบนี้ครูกับนักเรียนต้องอุทิศให้ซึ่งกันและกัน ฉันเห็นว่ากับนักเรียนที่มีพรสวรรค์ ต้องใช้เวลาราวสามปี ถึงจะทำให้สำเร็จเป็นผู้มีนิมิตได้ ปกติฉันจะพานักเรียนมาฝึกสั้นๆก่อน มาอยู่ที่บ้านด้วยซักเดือนนึง จากนั้นค่อยถาม ว่าเขาหรือเธอคนนั้นตัดสินใจจะอุทิศให้การเรียนได้ไหม ปฏิญาณเข้ามาเรียนไหม นักเรียนบางคนไปไม่ถึงตรงนั้น พวกเขา หรือ ฉันจะตัดสินใจว่า พวกเขาขาดคุณสมบัติใดๆหรือไม่ แต่แม่เธอขาดอย่างอื่น ตอนมาที่นี่ใหม่ๆ เธอเริ่มเห็นนิมิตแล้ว เห็นสิ่งที่เกิดในอนาคต ของจริง ฉันพยายามช่วยเธอตีความสิ่งที่เห็น ชั่งน้ำหนักความเป็นไปได้ และตัดสิ่งที่อยากให้เป็น ออกจากสิ่งที่น่าจะเป็นจริงๆ ซึ่งเป็นงานยากในสถานการณ์ตอนนั้น" อเบอร์ลาร์ดหยุด เพื่อเติมกาแฟใส่ถ้วย "เธอเห็นว่ามีจุดเปลี่ยนในชีวิต ขณะนั้น เธอควรจะเรียนต่อไปให้จบ หรือหยุดและไปแต่งงานกับพ่อของเธอแทน และเธอเลือกอย่างหลัง" "แต่คุณอยากให้เธอเรียนต่อ?" อเบอร์ลาร์ดตบมือลงบนโต๊ะ กาแฟกระฉอกจากแก้วของอเบอร์ลาร์ด "ฉันอยากให้เธออยู่สิ!" เขาพูด "ถ้าเธอยังอยู่ เธอก็ยังไม่ตาย" อเบอร์ลาร์ดเอื้อมไปจับแก้วกาแฟ ยกขึ้นจิบ วางแก้วลง แล้วใช้นิ้วมือถูบนหน้าผาก "เธอเห็นว่า ถ้าเธออยู่ เจมส์ต้องตาย เธอเห็นด้วยว่า ถ้าเธอแต่งงานและมีท้อง โวลเดอร์มอร์จะสิ้นอำนาจ เธอเห็นว่ามีความเสี่ยงที่ทั้งเธอและเจมส์ จะต้องตายถ้าเธอเลือกไป ฉันบอกในสิ่งที่ฉันเห็นด้วย ว่าถ้าเธอไป ทั้งเจมส์และเธอต้องตายแน่ๆ แต่เธอก็ไม่เห็นด้วย เธอบอกว่า เจมส์ไม่ตายอย่างแน่นอน ลิลลี่มองไม่เห็นอนาคตของตัวเธอเองหรอก แต่เธอเห็นภาพที่เกิดขึ้นภายหลังโวลเดอร์มอร์สิ้นอำนาจ นิมิตนั่นเองที่ทำให้เธอเลือกที่จะไป" "ภาพอะไรฮะ?" "ภาพที่เกิดขึ้นภายหลังจากที่โวลเดอร์สิ้นแล้ว เธอบอกว่า เห็นเจมส์เต้นรำกับเด็กสาวผมแดงในโบสถ์เซ้นต์ไซม่อน" จากคุณ : hs3puk - [ 29 พ.ย. 47 22:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จัสมินเดินเข้ามาในห้องโดยไม่เคาะประตูก่อน ถือเพนซีพในมือ ที่ขนาดไม่ใหญ่กว่าถ้วยกาแฟนัก เธอวางมันลงตรงหน้าอเบอร์ลาร์ด หยิบจานจากตู้แล้ววางลงข้างๆเพนซีฟ ก่อนเดินออกจากห้องไป ไม่พูดจา อเบอร์ลาร์ดมองเพนซีฟ วนนิ้วเหนือจานที่วางข้างๆนั้น จากนั้นจุ่มช้อนชาเข้าไปในเพนซีฟ แล้วตักของเหลวในนั้นออกมาในจาน อเบอร์ลาร์ดคว่ำมือวนเหนือจาน ครู่หนึ่ง ภาพเริ่มปากฎขึ้น แม้ว่าคุณภาพจะไม่ค่อยดี ราวกับมองผ่านหน้าต่างสกปรก แต่ก็พอเห็นได้ว่าเจมส์กำลังเต้นรำกับเด็กสาวผมแดง เฉพาะหน้าของเจมส์เท่านั้นที่มองเห็นได้ ส่วนหญิงสาวคนนั้น ที่เขากำลังโอบ ก็ควรจะเป็นลิลลี่ "นี่คือนิมิตของลิลลี่ ที่เธอเก็บในเพนซีฟ ฉันพยายามดูแล้วดูอีก จนไม่อาจทนดูได้อีกแล้ว แต่ละครั้งฉันพยายามปรับให้ภาพชัดขึ้นทีละน้อยๆ" อเบอร์ลาร์ดวาดมือเหนือจาน ความละเอียดของภาพเยอะขึ้น ภาพสว่างขึ้นและใหญ่ขึ้น แฮรี่เริ่มมองเห็นคู่อื่นๆที่เต้นอยู่เบื้องหลัง เขาสนใจที่คู่เต้นรำคู่หนึ่ง ที่ผ่านแวบอยู่ข้างหลัง รอยแผลเหมือนถูกดูดที่ท้องแขนผู้ชาย และแฮรี่จำมือแบบนั้นได้ คู่เต้นที่อยู่ข้างหลังนั้นคือรอน วีสลีย์และซูซาน โบนส์ เขาไม่เห็นหน้า แต่จำได้แน่ แฮรี่หันมามองคู่ที่เต้นรำด้านหน้าบ้าง นี่ไม่ใช่เจมส์กำลังเต้นกับเด็กสาวผมแดง แต่คือแฮรี่เอง "แม่ไม่ได้เห็นภาพพ่อเต้นรำกับเธอฮะ" แฮรี่พูดเสียงเบา "แน่ล่ะ ว่าเธอไม่ได้เห็น แม่เห็นเธอแฮรี่ ฉันถึงได้แปลกใจมาก ตอนที่เห็นเธอในสวนของอราเบลล่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหรือยัง?" แฮรี่เงียบไปครู่ใหญ่ ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร ขณะที่ในใจและในท้องปั่นป่วนจากภาพที่เห็น "เกิดขึ้นต้นเดือนนี้เองฮะ" แฮรี่พูดในที่สุด "คืนเฝ้าศพของพ่อทูนหัว นี่แม่ตายเพราะว่ามีนิตผิดๆหรือฮะ?" อเบอร์ลาร์ดไม่ตอบในตอนแรก เขาหยิบกระดาษชำระขึ้นมาเช็ดโต๊ะที่กาแฟหกใส่ "ไม่ใช่เลยพ่อหนุ่ม นิมิตของเธอถูกต้อง แต่เป็นการตีความที่ผิดพลาดเล็กน้อย เธอตัดสินใจแต่งงานกับคนที่เธอรัก แล้วมีลูก โวลเดอร์มอร์สิ้นอำนาจ และเธอเห็นเธอ แฮรี่ ลูกที่ยังคงอยู่หลังจากโวลเดอร์ตายแล้ว ตอนที่เธอมีนิมิตนี่ เธอยังไม่ท้อง ดังนั้นเธอไม่มีทางคิดได้ว่า เด็กหนุ่มผมดำที่เต้นรำกับเด็กสาวผมแดง จะไม่ใช่เจมส์กับลิลลี่" อเบอร์ลาร์ดหยุด ก่อนถามต่อ "เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใครแฮรี่?" "เธอเป็นน้องสาวของเพื่อนผมฮะ" "รู้สึกชอบเธอรึเปล่า?" "ผม ผม ไม่รู้ฮะ ตอนที่เต้นรำกับเธอมันรู้สึก สงบฮะ อัศจรรย์มาก" อเบอร์ลาร์ดไม่ตอบทันที แฮรี่เองก็ไม่ได้ฟังอยู่แล้ว เขาได้แต่มองภาพจากเพนซีฟบนจาน ที่คู่เต้นรำ เต้นกลับไปกลับมา อเบอร์ลาร์ดยกถ้วยกาแฟขึ้น แล้วดื่มหลายอึก "แม่เธอเห็นภาพนี้แล้วสบายใจแฮรี่" เขาพูด "มันทำให้เธอเชื่อว่า ฉันเป็นคนประหลาดที่เห็นอนาคตไม่ชัดเจนเท่าเธอ มันทำให้เธอเห็นว่า ถ้าเธอกลับไปสู่สงครามอีกครั้ง เธอจะได้อยู่กับคนที่เธอรัก มากกว่าเพียงแค่มีชีวิตอยู่ เธอรู้ว่าควรยอมเสี่ยงทุกอย่าง เมื่อรู้ว่าในตอนท้าย สิ่งที่เธอรักยังคงอยู่ต่อไป" แฮรี่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก รู้สึกขอบตาเริ่มร้อนขึ้น "แต่แม่ผิด เธอตาย พ่อตาย" "เธอผิดเหรอ?" อเบอร์ลาร์ดถาม "เธอได้อยู่กับคนที่เธอรัก เธอได้ทำลายพ่อมดชั่วร้ายในช่วงเวลาของเธอ และส่วนหนึ่งของทั้งเจมส์และลิลลี่อยู่ในตัวเธอ แฮรี่ เธอต้องภูมิใจในตัวเธอแน่" อเบอร์ลาร์ดยื่นมือข้ามโต๊ะมาสัมผัสมือแฮรี่ "เธอถามฉันครั้งหนึ่งว่า โวลเดอร์มอร์ฆ่าลิลลี่ทำไม? ฉันไม่แน่ใจนักหรอก แต่พอจะเดาได้ เขารู้ว่าเธอจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้ ก็เลยฆ่าทิ้งเสียดีกว่า จะปล่อยให้คนที่อาจเป็นผู้มีนิมิตอยู่รอด และเป็นตัวอันตรายต่อเขาในอนาคต เขาประเมินเธอต่ำเกินไป เหมือนอย่างคนอื่นๆ" อเบอร์ลาร์ดหายใจเข้าลึกๆ และถอนหายใจ "เธอดูแย่มาก พ่อหนุ่ม เดี๋ยวฉันให้จัสมินพากลับบ้าน วันนี้เธอรับไปมากพอแล้ว" ใจของแฮรี่ปั่นป่วนด้วยอารมณ์และความคิด เขาจำไม่ได้ว่าได้เดินผ่านประตู หรือจัสมินจับแขน พาเขาเดินไปยังบ้านเลขที่สี่ แฮรี่จำไม่ได้ว่ากดกริ่งที่ประตู เพื่อขอเข้าไปในบ้านพักในช่วงหน้าร้อนของเขา หรือสีหน้าพูดไม่ออกที่ป้ามอง เมื่อจัสมินหอมเขาที่แก้ม ก่อนเธอเดินหายไปกับความมืด ส่วนหนึ่งในใจของแฮรี่กำลังครุ่นคิดถึงคำถาม 'ถ้าหากว่า...' ถ้าหากว่าจินนี่ป่วยในคืนนั้น? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเต้นรำกับลูน่าหรือซูซานแทน? แต่ส่วนนั้นในใจก็สะดุดลง เมื่อตระหนักว่า นั่นมันเกิดขึ้นก่อนที่แม่จะมีเขา แม่เห็นว่าเขาเต้นรำในโบสถ์ที่เธอแต่งงาน เขาครุ่นคิดถึงสิ่งที่อเบอร์ลาร์ดบอก ว่านิมิตนั้นทำให้แม่มีพลัง ด้วยเหตุผลบางอย่าง แฮรี่รู้สึกภูมิใจ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขาให้ความหวังแม่ ในยามที่เธอต้องเผชิญกับความชั่วร้าย แฮรี่นอนบนเตียง จ้องมองที่เพดานด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนถอดแว่นตาวางไว้บนโต๊ะ เขาจำไม่ได้ว่าได้ยินเสียงร่ำร้องข้ามกาลเวลา แต่เขารู้สึกถึงกระแสแห่งความผ่อนคลายไหลผ่านร่างกายขณะที่เขากำลังหลับ หลับสนิท ไร้ซึ่งความฝัน ราตรีสวัสดิ์แฮรี่ แม่ภูมิใจในตัวลูก +++++++ Copyright ? 2004 - J. Cornell – all rights reserved Kokopelli20878@yahoo.com จากคุณ : hs3puk - [ 29 พ.ย. 47 22:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 >_< ลิลลี่เห็นแฮร์รี่กับจินนี่!!!!!!! จากคุณ : ยุ่งเหยิง - [ 30 พ.ย. 47 05:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หุหุหุ H/G จงเจริญ พี่ปุ๊กขยันจังค่ะ ^ ^ ไปโรงเรียนดีกว่าาา~ จากคุณ : m potter - [ 30 พ.ย. 47 06:52:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หยิกหน่อยเถอะ เราอาจกำลังฝันอยู่!!!! ชอบสุด ๆ ประโยคนี้ : D ปล.แว๊ก ไปประชุมสายแล้ว คุณปุ๊กนะคุณปุ๊ก ( ไอ้เราก็ห้ามใจไม่อ่านไม่ได้ซะด้วย งึมงึม ) จากคุณ : Griffin - [ 30 พ.ย. 47 08:34:23 A:210.246.75.56 X: TicketID:058613 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ครึ่งแรกรู้สึก ครึ่งหลังกลับ จากคุณ : Domingo - [ 30 พ.ย. 47 11:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนแปลมีแอบขอบตาร้อนเหมือนแฮรี่ด้วย สุดสัปดาห์นี้จะขึ้นเหนือละเจ้า... ถ้าจะไดเฮาจะพยายามแป๋บทที่ 14 ให้เสร็จก่อนวันศุกร์เน้อ จากคุณ : hs3puk - [ 30 พ.ย. 47 11:57:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หุหุ สงสัยจังถ้า จัสมินจีบแฮรี่นี้ เราจะได้อ่านจนจบไหมเนี่ย คุณปุ๊กอาจ ไม่ยอมแปลก็ได้นะ โทษฐาน ไม่ใช่ แฮรี่ จินนี่ ทั้งที่ตอนต้น ก็เน้นไปที่ คู่นี้ แต่ตอนนี้ ต้องเน้นที่บทเรียน พิเศษ ก่อนเดียวสู้โวลฯไม่ได้ จากคุณ : แมวน้ำขี้เซา - [ 30 พ.ย. 47 21:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊า!!!!!!!!!!! จากคุณ : Azure_p - [ 1 ธ.ค. 47 01:46:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ พี่ปุ๊กลงตอนใหม่เร็วจังเลยอ่า อิอิ สุดยอดค่า ขยันจิงๆ คนแต่งก็แต่งสนุก คนแปลก็แปลเพราะได้ใจ 555+ จากคุณ : NNNNNanny - [ 3 ธ.ค. 47 19:38:40 A:203.113.51.132 X:203.150.217.118 TicketID:029510 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แอบมาดู จากคุณ : เอลฟ์ประจำใจเธอ - [ 6 ธ.ค. 47 18:58:08 ]