ความคิดเห็นที่ 1 เหล่ามังกรรู้สึกได้ถึงการมาของลิเอซา สายลมพัดสับสนไปทั้งถ้ำเมื่อปีกทั้งแปดสิบแปดคู่ของเหล่ามังกรกางออกโดยพร้อมเพรียง ศีรษะมโหฬารหร้อมดวงตาสีเขียววับของพวกมันหันมามองเธอเป็นตาเดียว เหล่ามังกรยังคงดูเลือนลางอยู่เล็กน้อย ขณะที่เหล่าอัศวินของเธอคว้ารองเท้าตะขอของพวกเขาออกจากชั้น ลิเอซาก็สำรวมจิตของเธอเพื่อกำหนดภาพ รอบตัวเธอนั้นเหล่ามังกรไม่ได้เป็นแค่เงาเลือนลางอีกต่อไป เกล็ดสีทองแดงสะท้อนประกายแสงอาทิตย์อยู่แวววับ บัดนี้เมื่ออำนาจของเธอได้แสดงประสิทธิภาพสูงสุด เธอก็สามารถจะละจิตของเธอไปครุ่นคิดเรื่องอื่น ๆ โดยไม่ต้องกังวลกับการสร้างภาพอีก จากนั้นเธอก็สวมรองเท้าตะขอของเธอ ก่อนจะตีลังกาหงายหลัง อย่างสง่างามรองเท้าตะขอของเธอเกี่ยวเข้ากับห่วงเดินหาวบนหลังคาถ้ำโดยมีเสียงกริ๊งเบา ๆ เท่านั้น และบัดนี้ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป หลังคาถ้ำนั้นบัดนี้ได้กลายเป็นพื้น ลิเอซานั้นบัดนี้ได้ยืนอยู่ตรงขอบแอ่งลึกซึ่งมีห่วงนับพันเป็นพื้น เหล่าอัศวินมังกรเคลื่อนที่ไปทั่วพื้นแอ่งนี้จากห่วงเดินหาววงหนึ่งไปอีกวงหนึ่งโดยอาศัยการแกว่งคล้ายลูกตุ้มของห่วงเดินหาว ตรงกลางแอ่งนั้นเหล่ามังกรกำลังรอคอยพวกเขา สูงขึ้นไปนั้นก็คือพื้นศิลาของถ้ำซึ่งเลอะไปด้วยคราบของมูลมังกรที่สะสมมานับหลายศตวรรษ จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ธ.ค. 47 22:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลิเอซาขยับข้ามหลังคาถ้ำไปหา ‘ลโนลิธ (Lnolith)’ มังกรของเธออย่างสบาย ๆ ราวกับว่านั่นเป็นการเดินตามปรกติ ลโนลิธหันหัวที่ยาวเรียวเหมือนม้ามามองเธอ ปากของมันนั้นเลอะไปด้วยคราบมันหมู -- รสดี-- มันสื่อจิตกับเธอ “ข้าสั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามไม่ให้ออกบินหากข้าไม่อยู่” ลิเอซาตวาด -- ก็ข้าหิวนี่ ลิเอซา -- “ทนหน่อย อีกเดี๋ยวแกก็จะได้กินม้าทั้งตัวแล้ว” -- สายบังเหียนมันชอบติดฟัน ขอเป็นพวกนักรบได้มั้ย? ข้าชอบพวกนักรบมากกว่า -- ลิเอซาเหวี่ยงตัวข้ามบันไดแขวนและใช้ขาทั้งสองของเธอกอดคอลโนลิธไว้แน่น “นักรบเป็นของข้า นอกนั้นเป็นของแก รู้สึกคนหนึ่งจะเป็นพ่อมดเสียด้วย” ลิเอซาว่า -- ท่านก็รู้ว่าพ่อมดน่ะเป็นยังไง กินเข้าไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงก็หิวอีกแล้ว – มังกรบ่นก่อนจะกางปีกและทิ้งตัวลงจากห่วงยักษ์ จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ธ.ค. 47 22:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “มันใกล้เข้ามาแล้ว” รินซ์วินด์ตะโกนก่อนจะหมอบลงกอดคอม้าแน่นเข้าไปอีก ทูฟลาวเวอร์เร่งตามมาแต่ก็ยังอุตส่าห์เหลียวหลังไปดูเจ้าสิ่งบินที่ตามมาข้างหลังอยู่โดยตลอด “คุณไม่เข้าใจหรอก” นักท่องเที่ยวตะโกนตอบ ท่ามกลางเสียงกระพือปีกที่ตามมาข้างหลัง “ผมอยากเห็นมังกรมาตลอดชีวิตเลยนะนี่!” “แต่แกคงไม่อยากเห็นมังกรจากในท้องของมันหรอก จริงมั้ย?” รินซ์วินด์ตะโกนกลับ “เพราะฉนั้นหุบปากซะแล้วห้อเข้า” รินซ์วินด์กระตุกบังเหียนและเพ่งมองไปยังป่าเบื้องหน้าเผื่อว่ามันจะร่นใกล้เข้ามาเร็วขึ้น ในป่านั่น ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้เหล่านั้นมังกรจะไม่สามารถบินได้และพวกเขาน่าจะปลอดภัยที่นั่น ทว่าเสียงกระพือปีกและเงามืดที่ปกคลุมเข้ามาทันทีทันใดนั้นบอกให้รินซ์วินด์เอียงตัวหลบ แม้กระนั้นรินซ์วินด์ก็ยังรู้สึกได้ถึงคมเล็บที่กรีดผ่านไหล่ของเขา ข้างหลังเขานั้นรินซ์วินด์ได้ยินเสียงร้องของฮรุน อย่างไรก็ตามเสียงร้องนั้นฟังฮึกเหิมและโกรธเกรี้ยวมากกว่าจะเป็นเสียงจากความเจ็บปวด คนเถื่อนฮรุนได้โน้มตัวไปชักดาบดำ ‘คริง’ ขึ้นมากวัดแกว่งรอจังหวะที่มังดรโฉบลงมาอีกครั้ง “ข้าไม่กลัวพวกสัตว์เลื้อยคลานอย่างพวกแกหรอกโว้ย!” ฮรุนประกาศ รินซ์วินด์ชะโงกตัวไปคว้าบังเหียนในมือของทูฟลาวเวอร์ “มาเร็ว” รินซ์วินด์พูดเหมือนกระซิบ “แต่ว่า...มังกร...” ทูฟลาวเวอร์สองจิตสองใจ “ช่างหัวมัง...” พ่อมดว่าไม่ทันจบก็ต้องตัวแข็ง เหนือหัวเขานั้นมังกรอีกตัวเพิ่งแยกออกจากกลุ่มที่บินวนอยู่ข้างบนมุ่งหน้ามาทางพวกเขา รินซ์วินด์ปล่อยมือจากบังเหียนม้าของทูฟลาวเวอร์และสบถ ก่อนจะกระตุ้นม้าของตนให้มุ่งเข้าป่าไปโดยลำพังในทันที ดูเหมือนรินซ์วินด์จะไม่ใส่ใจอีกแล้วกับความโกลาหลที่เพิ่มขึ้นที่ด้านหลัง แม้เมื่อเงามืดอีกเงาปกคลุมที่ด้านหลัง รินซ์วินด์ก็เพียงฝังหน้าลึกลงกับแผงคอม้า แทนที่เขาจะถูกคว้าเอาด้วยกรงเล็บ รินซ์วินด์กลับรู้สึกได้ว่าม้าของเขาได้ฝ่าเข้าไปในพงอันเป็นพรมแดนของป่าไม้แล้ว รินซ์วินด์พยายามยึดม้าไว้แน่นแต่กิ่งไม้หนาที่ยื่นขสงออกมากระแทกเขาจนตกลงจากอาน สิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนที่จะสลบไสลไปกับแสงสีขาวน้ำเงินแห่งความไม่สมประดีนั้นเป็นเสียงกรีดร้องอย่างหงุดหงิดของสัตว์เลื้อยคลานและเสียงกรงเล็บที่ขยุ้มยอดไม้ จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ธ.ค. 47 22:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อรินซ์วินด์ฟื้นขึ้นอีกครั้งนั้น มังกรตัวหนึ่งกำลังจ้องเขาอยู่หรืออย่างน้อยก็กำลังมองมาในทิศทางของรินซ์วินด์ เขาครางเบา ๆ พร้อมกับฝืนความเจ็บปวดพยายามใช้ไหล่เบียดตัวเองลึกเข้าไปในดงมอส แม้จะบาดเจ็บและหวาดกลัวเหลือแสนรินซ์วินด์แอบมองกลับไปที่มังกร เจ้ามังกรนั้นแขวนตัวเองห้อยหัวลงมาจากกิ่งของต้นโอ๊กตายซากต้นใหญ่ ปีกสีทองแดงของมันห่อหุ้มตัวเองไว้แน่นขณะที่ส่วนหัวของมันตวัดส่ายมองสำรวจชายป่าอยู่ไปมา ที่สะดุดตารินซ์วินด์ก็คือพวกมันดูโปร่งใสป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าแสงอาทิตย์จะสะท้อนเกล็ดของมันเป็นประกายระยิบระยับ รินซ์วินด์ก็ยังสามารถมองทะลุไปเห็นต้นไม้มากมายที่เบื้องหลัง ที่กิ่งหนึ่งของต้นไม้ รินซ์วินด์มองเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ เทียบกับมังกรที่ห้อยหัวอยู่แล้วแล้วชายคนนั้นดูราวกับคนแคระเลยทีเดียว ชายคนนั้นอยู่ในชุดเกือบเปลือย ทั้งตัวของเขามีเพียงรองเท้าบู๊ตทรงสูง ผ้าเตี่ยวที่ทำจากหนังสัตว์และหมวเหล็กที่สวมอยู่เท่านั้น ในมือของชายคนนั้นมีดาบสั้นซึ่งแกว่งไปมาขณะที่เขาเองแหงหน้ามองข้ามยอดไม้อยู่ด้วยอาการของยามสังเกตการณ์ผู้เบื่อหน่าย แมลงปีกแข็งตัวหนึ่งไต่ขึ้นมาตามขาของรินซ์วินด์ รินซ์วินด์ไม่แน่ใจว่ามังกรกึ่งจริงนั้นจะมีอันตรายขนาดไหน อาจบางทีมังกรกึ่งจริงก็คงจะแค่กึ่งฆ่าเขา อย่างไรก็แล้วแต่รินซ์วินด์ไม่คิดว่าเขาอยากจะรออยู่ตรงนี้เพื่อพิสูจน์สมมติฐาน อาศัยการคลานสี่ขา รินซ์วินด์คืบคลานออกทางด้านข้างกระทั่งเงาไม้บดบังเขาจากยามก่อนจะลุกขึ้นวิ่งลึกเข้าไปในป่า แม้จะไม่มีเป้าหมาย ไม่มีแผน และไม่มีม้า รินซ์วินด์ก็ยังมีขาที่ยังพอจะวิ่งได้ เถาวัลย์และรากหญ้าพัวพันเขาตลอดทางแต่เขาไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย เมื่อประมาณว่าเขาอยู่ห่างจากมังกรมาได้ซักกิโลเมตร รินซ์วินด์ก็หยุดวิ่งและล้มฮวบพิงกับต้นไม้ด้วยอาการหมดแรง “จุ๊ จุ๊” เสียงเหมือนต้นไม้อยากคุยกับเขา แม้จะกลัวเหลือเกินกับสิ่งที่เขาอาจได้เห็น รินซ์วินด์ก็อดไม่ได้ต้องชำเลืองสายตาขึ้นมอง แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างยิ่งที่จะมองเห็นแต่ใบไม้และเปลือกไม้ แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็บังคับให้เขาต้องเลื่อนสายตากระทั่งไปหยุดอยู่ที่ดาบดำซึ่งห้อยค้างอยู่กับกิ่งไม้เหนือหัวของเขา จากคุณ : Away from Thailand - [ 11 ธ.ค. 47 22:32:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : Domingo - [ 12 ธ.ค. 47 04:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแล้น จากคุณ : booklovers - [ 12 ธ.ค. 47 21:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาเหมือนกัน ถึงอ่านเล่มนี้จบแล้วก็มา ^^ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 14 ธ.ค. 47 02:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาด้วยค่า จากคุณ : ร่อนเร่ลงโลกพระจันทร์ (Moonflight) - [ 15 ธ.ค. 47 17:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วันนี้เราก็มานะ จากคุณ : kennet - [ 16 ธ.ค. 47 17:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มารายงานตัวค่า จากคุณ : ทินา - [ 17 ธ.ค. 47 23:22:15 ]