ความคิดเห็นที่ 1 เด๋วหาเรื่องอื่นมาแปลต่อดีก่า... จะได้ไปอาบน้ำมั้ยฟะเนี่ย ตู... ยิ่งขี้เกียจอาบอยู่ด้วย จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 12 ธ.ค. 47 02:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อันนี้เอามาฝาก พอดีเจ๊อะมา คนนี้เขาจัดการแปลงโฉมบาร์บี้ ให้เป็น มารี อังตัวเน็ตต์ ซะ แจ่มซะไม่มี จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 12 ธ.ค. 47 02:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "หวาดหวั่นในหัวใจ" (แปลมาจาก "Fear" by Aria(cune@coqui.net - โดย เด็กที่รอคอย)  ฉากนี้เป็นฉากที่ออสการ์เพิ่งจะถูกยิงล้มลงในการต่อสู้เพื่อยึดคุก Bastille ส่วนอังเดร... ซี๊แหงแก๋ไปตั้งกะฉากก่อนหน้านี้ แฮ่ะๆๆ ******************************************** ชีวิตที่เราพยายามจะยื้อยึดไว้อย่างสุดกำลังเริ่มจะดับวูบลงเมื่อกระสุนปืนหลายนัดได้กระหน่ำลงบนตัวเรา ...ไม่รู้เสียด้วยซ้ำไปว่าโดนยิงที่ตรงไหนบ้าง  มันเจ็บเหมือนระบมไปทั้งตัว ...แล้วความรู้สึกนี้ก็ค่อยๆเลือนหายไปทุกที...ทุกที ครู่หนึ่งที่เรารู้สึกว่า ดวงตาที่เหม่อมองท้องฟ้านี้ไม่ใช่ดวงตาของเราเอง แล้วแค่ฉับพลันหลังจากนั้น เปลือกตาคู่นี้ก็ปิดลง... ไม่มีใครจะนำทางให้เราหลังจากหลุดพ้นในชีวิตนี้เลยหรือไร? หรือว่า.... เราจะต้อง "ไป" เพียงลำพัง? ความหวาดกลัวครอบคลุมไปทั่วหัวใจ และเราก็เริ่มรู้สึกสั่นไหวอย่างรุนแรง... หนาวเหลือเกิน! "โรซาลี เช็ดหน้าของเขาหน่อย" เราได้ยินเสียง...ใครบางคนกำลังสั่งการ... พิลึกจริง จะต้องให้ใครมาเช็ดหน้าเราทำไมกัน? หรือว่า... ทั่วทั้งใบหน้าเราคงจะมีแต่เลือด ...จริงสินะ เลือดของเรา... ความรู้สึกหลังจากนั้นเริ่มดับวูบลงอย่างรวดเร็ว กว่าที่จะหายใจเข้า-ออกได้สักครั้งเพื่อพยุงอาการเอาไว้ ช่างแสนยากเย็นเหลือเกิน อดไม่ได้ที่จะนึกสบถถึงผู้เป็นที่รักของเรา บ้าที่สุด อังเดร! บ้าเหลือเกินที่เธอทิ้งฉันไว้ตามลำพัง บัดซบจริงๆ!     แล้วหลังจากนั้น...ก็รู้สึกได้ถึงความสงบที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวของเรา 'สุดที่รักของฉัน...' เราได้ยินเสียงของอังเดรพูดอย่างนั้น! เราไม่ได้บ้าไปนะ! เราได้ยินเสียงของเขาจริงๆ! 'ฉันไม่ได้ทอดทิ้งเธอหรอก...ออสการ์" แต่ฉันกลัว...ฉันกลัวเหลือเกิน! 'อย่ากลัวไปเลย ... ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว' เธอจะนำทางให้ฉันไหม? 'ฉันถึงได้มาอยู่ตรงนี้เพื่อเธอไงเล่า' จะให้ฉันคิดว่านี่มันไม่ใช่แค่ภาพลวงตา แต่มันกำลังเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆอย่างนั้นหรือ? 'จริงสิ ออสการ์ มันเป็นเรื่องจริง' แล้วเธอ...เธออยู่ที่ไหน อังเดร?! 'ข้างบนเธอ... อยู่บนฟ้านี่' ******************************************* ด้วยกำลังที่เหลือเพียงเล็กน้อยนั้น เราพยายามลืมตาขึ้นเพื่อจะมองเพ่งไปบนฟ้านั่น... และสิ่งที่เห็น ก็คือนกพิราบสีขาวตัวหนึ่งบินวนอยู่รอบๆเหนือตัวเรา ... นก ถือได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ตัวแทนของความตาย ...อย่างเช่น อีกานั่นไงเล่า แต่...ความกลัวของเราก็ค่อยๆเลือนหายไป ฉันเชื่อเธอ อังเดร ฉันรู้ว่าเธอจะช่วยนำทางให้ฉันและจะอยู่เคียงข้างฉัน...! เพียงแค่นั้น เราก็รู้สึกว่า ดวงวิญญาณแห่งชีวิตของเราก็ได้ถูกพัดออกจากร่าง  ยินแว่วเพียงเสียงร่ำไห้อยู่ที่รอบๆตัวเรา...  แต่ความกลัวนั้น ไม่มีอีกแล้ว  เพียงหลังจากคำที่เราทิ้งท้ายว่า  "ลาก่อน..."  ทุกอย่างก็จบสิ้นลง ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นกลับเข้ามาแทนที่เมื่อเรามองเห็นร่างของตัวเองในเบื้องล่าง "ออสการ์!" เพียงแค่นั้น เราก็รู้ดีว่า นั่นเป็นเสียงของใคร "ฉันรู้ว่าเธอจะไม่มีวันทอดทิ้งฉัน!" "ไม่มีวัน..." เสียงของเขาดังกังวานขึ้นราวกับจะขานรับคำของเรา พร้อมกับยื่นมือที่แข็งแกร่งมาให้ และเมื่อเราจับมือของเขาไว้แล้วไปด้วยกัน อังเดรผู้เป็นที่รักยิ่งก็ได้นำทางเราไปสู่ที่ๆเราไม่รู้จัก หากแต่เราเอง ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอีกเลย แม้เพียงสักน้อย... ไม่อีกแล้ว... แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 47 03:03:59 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 12 ธ.ค. 47 03:06:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีพี่ ในที่สุดก็กลับมาแล้ว ทู้กุหลาบแวร์ซายส์ เย้ ๆๆ เดี๋ยวคืนนี้ทำงานเสร็จแล้วจะเข้ามาอ่าน ^__^ จากคุณ : runechan - [ 12 ธ.ค. 47 05:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โพสแถมซะหน่อย ไปเจอมาในสถานีรถไฟที่ชานเมืองโตเกียวค่ะ...มีแคมเปญจับฉลากช่วงคริสต์มาสน่ะ พร้อมด้วยพรีเซนเตอร์หน้าคุ้นๆเนอะ "คริสต์มาสนี้คุณอยากจะฉลองร่วมกับท่านออสการ์มั้ย" ฮ่าๆ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 47 16:11:53 จากคุณ : แย้บิน - [ 12 ธ.ค. 47 16:08:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "คำทำนายแห่งความตาย" (แปลมาจากเรื่อง Predicting Death by Aria (crune@coqui.net) - โดยเด็กที่รอคอย) ********************************************** ฉันเองก็ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ตัวฉันเป็นแบบนี้ ได้แต่ทำใจให้ปลงตกว่า ฉันคงจะเกิดมาเพื่อชดใช้กระมัง ในร่างกายนี้ ฉันรู้สึกได้ว่ามันมีความขัดแย้งอยู่ไม่น้อย แต่ความรู้สึกที่ว่านี้ มันก็อยากจะหลบหลี้หนีหายไปถ้ามันสามารถจะทำได้ . คงไม่มีอะไรที่จะน่ายินดีมากไปกว่าการที่ต้องกลายเป็นตัวประกันอยู่ภายในบ้านของตัวเอง เพียบพร้อมไปด้วยคนรับใช้ที่ช่างซุบซิบนินทาหรอกกระมัง? ถึงฉันจะไม่ค่อยได้ยินชัดเจนว่าพวกหล่อนหัวร่อต่อกระซิกกันว่าอย่างไร แต่คำเพียงคำเดียวก็สามารถทำให้เข้าใจได้ทุกอย่าง ‘แม่มด’ นั่นล่ะ คือสิ่งที่พวกหล่อนทั้งหลายนึกถึงเวลาที่พูดถึงฉัน ทั่วทั้งตำหนักในราชวังแวร์ซายส์ ก็ล้วนแล้วแต่ซุบซิบนินทาเกี่ยวกับเรื่องของฉันทั้งนั้น ถึงจะน่ารำคาญใจ แต่มันก็เป็นเพียงแค่ส่วนน้อยที่ทำให้ฉันนึกกังวลเกี่ยวกับสถานภาพของฉันเอง  ยังมีที่น่าหนักใจกว่านี้นักหนา . เช่นว่า ถ้าคนพวกนี้คิดอยากจะหาทางเนรเทศฉันออกไปจากดินแดนแห่งนี้ เหมือนอย่างที่เขาเคยทำในรุ่นบรรพบุรุษของฉัน หรือถ้าร้ายยิ่งไปกว่านั้น  ถ้าเกิดว่า ถ้าเกิดว่าพวกเขาหาทางจะปลิดชีวิตของฉัน โทษฐานที่เป็นคนนอกรีตศาสนา ประพฤติตนราวกับคนที่เกี่ยวข้องกับเวทมนต์ดำล่ะ?   เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ น่าขัน ! รู้สึกราวกับว่าบ้านนี้ที่ฉันสร้างมาอย่างทันสมัย กลับกลายสภาพมาเป็นที่ขังนักโทษไปเสียแล้ว “เข้ามาได้” ฉันตอบรับเสียงเคาะประตูนั้น ทั้งที่ในใจคิดไว้ว่าคงจะเป็นสาวใช้คนใดคนหนึ่ง ทว่ากลับกลายเป็นหัวหน้ากองกำลังรักษาพระองค์  จะว่าไปแล้วฉันก็รู้จักเขาพอควร เหมือนอย่างที่ใครๆในวังก็รู้จัก เครื่องแบบทหารงดงามที่สวมใส่นี้ซ่อนร่างของสตรีเพศไว้ภายในอย่างมิดเม้น  แล้วก็ได้แต่แปลกใจว่า เขามีชีวิตอยู่ในแบบนี้ได้อย่างไรกัน มันเหมือนกับเป็นการประชดประชันชะตาชีวิตตัวเองชอบกลนัก “สวัสดีครับ *แมดมัวเซล เลอฟรังค์”  เขากล่าวทักทายพร้อมกับโค้งคำนับอย่างสง่างาม “สวัสดีค่ะ ท่าน นายพล “  ฉันทักทายกลับไป โดยที่ไม่แน่ใจนักว่าควรจะเรียกเขาว่ากระไร   “คุณคงจะสงสัย ว่าผมมีธุระอะไรที่นี่?” “ที่จริงมันก็น่าสงสัยค่ะ แต่หวังว่าฉันคงจะไม่ได้ทำความผิดร้ายแรงจนถึงกองทหารรักษาพระองค์ต้องมาเยือนถึงที่นี่ด้วยตนเอง เชิญนั่งสิคะ” ในเมื่อตอนนี้ฉันมีฐานะเป็นเจ้าบ้าน ฉันก็ควรจะทำหน้าที่ของผู้ต้อนรับที่ดี  พลตรีจาร์เจพยักหน้ารับคำก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ฉันเชื้อเชิญ ทว่า ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นจับจ้องฉันอย่างไม่ละสายตา “ผมมาที่นี่วันนี้ เพื่อที่จะมาฟังให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้กำลังคิดร้ายต่อสมเด็จพระราชินี!” ถึงฉันจะไม่อยากฟังอะไรที่เยิ่นเย้อ แต่ก็ไม่คิดมาก่อนเลยว่า เขาจะพูดอย่างตรงไปตรงมาถึงขั้นนี้! คำพูดที่ไม่อ้อมค้อมนั้นทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างจริงใจและนึกยกย่อง “ขอบคุณนะคะ ที่กรุณาไม่เสียเวลาชักแม่น้ำทั้งห้า ท่านนายพล ฉันขอยืนยันค่ะว่าฉันไม่มีเจตนาที่จะคิดร้ายต่อใครทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้คุณคิดแบบนั้นและมันมีที่มายังไง คุณจะช่วยกรุณาบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ?” “คุณไม่ทราบ?”  ฉันส่ายหน้าต่อคำถามนั้นจากเขา   “มาดามเบรูช เล่าให้ใครๆฟังว่าคุณเป็นคนห้ามไม่ให้ลูกชายของเธอออกไปล่าสัตว์ เพราะเขาจะต้องเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่ว่า กุลสตาฟ ลูกชายของเธอก็ต้องเสียชีวิตลงจริงๆเพราะว่าเขาดึงดันจะล่าสัตว์ในวันนั้นให้ได้  มาดามเบรูชก็เลย กล่าวโทษว่าคุณเป็นคนสาปแช่งลูกชายของเธอ ” “จะบ้ากันใหญ่แล้ว! เขาจะมาโทษฉันอย่างนั้นได้ยังไงกันคะ! ที่จริงแล้วฉันเองก็เป็นเพื่อนสนิทของเขาแท้ๆ  แย่จริงๆเลย!” “แต่คุณไม่ได้เป็นคนพูดหรอกเรอะว่า *เมอร์ซิเออร์กุลสตาฟจะต้องตายถ้าหากเขาออกไปล่าสัตว์?”   คำถามนั้นทำให้ฉันกระพริบตาถี่ๆเพื่อจะไล่ความน่าสับสนในสมองออกไปเสีย “ฉัน เอ่อ ฉัน จำไม่ได้ ”  ที่จริงฉันเองก็รู้สึกใจเสียขึ้นมา คุณแม่ได้เคยเตือนฉันไว้ก่อนหน้านี้แล้วแท้ๆ   “วันนั้นมีคนอยู่ที่นั่น และเป็นพยานได้ว่า คุณ ‘กล่าวเตือน’  มาดามเบรูช”  เอาล่ะสิ เฮเลนคงจะเสียใจมากแล้วก็เลยมาระเบิดความโกรธแค้นที่ต้องสูญเสียลูกชายมาที่ฉัน โธ่เอ๋ย! นี่ฉันเตือนหล่อน แล้วมันก็เป็นจริงชึ้นมาหรือนี่!  ฉันซ่อนใบหน้าลงบนฝ่ามือทั้งสอง หรือว่า มันจะเป็นเพราะฉันเป็นผู้ที่ถูกสาปเหมือนอย่างบรรพบุรุษของฉัน!  ความสามารถพิเศษที่สามารถทำนายความตายของใครๆแบบนี้น่ะหรือ? ครู่หนึ่ง ฉันรู้สึกถึงมือที่เอื้อมมาแตะที่ไหล่    “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แล้วฝืนยิ้มให้  “ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน แค่ประหลาดใจกับเรื่องนี้  ยังงี้เองสินะ ที่ใครๆก็ตราหน้าว่าฉันเป็นแม่มด!”  จะโกหกเขาไปทำไมกันล่ะในเมื่อมันไม่มีประโยชน์ที่จะตีหน้าซื่อว่าไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยแล้วพูดว่า ‘โอ ฉันหมายถึงว่า เขาอาจจะตายได้เพราะอุบัติเหตุเป็นเรื่องที่เราไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นตอนไหน’   ฉันรู้ดีว่า เขาจะต้องจับโกหกฉันได้แน่ๆ และความเชื่อถือในตัวฉันก็คงจะไม่เหลือเลย “ฉันไม่ใช่แม่มดนะคะ ท่านนายพล”  ฉันเอ่ยขึ้นแผ่วๆ มองเห็นมือทั้งสองข้างที่ประสานกันสั่นอยู่บนตักของตัวเอง   “แล้วคำเตือนของคุณนั่นล่ะ?” “เรื่องบังเอิญค่ะ แค่ว่าฉันสามารถจะบอกได้ว่า จะมีอะไรเกิดขึ้นกับใครคนนั้น ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเกี่ยวข้องกับพิธีกรรมไสยเวทดำอะไรนะคะ”  พูดออกไปจนได้  แต่สีหน้าของเขากลับเย็นชา จนฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปได้อีก มือที่สั่นอยู่นั้นก้รู้สึกจะยิ่งสั่นมากขึ้นไปกว่าเดิม “ฉัน .เอ่อ คุณจะทำอะไร...จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้างหรือคะ?”  เสียงถอนหายใจจากเขาดังขึ้นเบาๆ “มาดามเบรูช ค่อนข้างจะคิดถึง พูดถึงแต่เรื่องนี้  และก็ทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ มันจึงทำให้ใครหลายๆคนในวังต่างตื่นกลัวกันไปหมด”  แน่ล่ะสิ ฉันจำได้ เฮเลนเป็นคนประเภทที่ชอบทำตัวเป็นผู้นำคนอื่นอยู่  “ผมเกรงว่าบรรดาศักดิ์ที่คุณเคยได้รับ จะต้องถูกปลด แล้วก็ มีข่าวโคมลอยว่า ”  เขาอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย  “จะถูกลงโทษ!” มีกี่คนแล้วหนอในตระกูลของฉันที่ต้องฟังคำพูดแบบนี้? มีกี่คนที่ต้องรู้สึกถึงความกลัวอย่างที่ฉันรู้สึกอยู่นี้?  ถึงจะอย่างนั้น ฉันกลับรู้สึกสุขุมขึ้นด้วยเหตุผลที่ไม่อาจรู้ได้ว่าเพราะอะไร  มือทั้งสองข้างหยุดสั่นแล้วถึงแม้ภายในร่างนี้จะหนาวเหน็บไปทั่ว   ฉันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  “แล้วมันจะเกิดขึ้นจริงๆหรือเปล่าคะ?” “ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้น!” คำตอบนั้นจากเขา ทำให้ฉันแสนประหลาดใจ ราวกับว่าโลกทั้งโลกได้หยุดหมุน ************************************************ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 47 03:07:24 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 12 ธ.ค. 47 17:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 * แมดมัวเซล (Mademoiselle) = Miss * เมอร์ซิเออร์ (Monsieur) = Mr โอ้ คุณแย้บิน เอามาอวดแบบนี้ ยังกับจะฆ่าเด็กที่รอคอยทั้งเป็นเลยค่ะ อยากสิคะ อยากฉลองคริสต์มาสพร้อมกะออสการ์ ฮ่าๆๆๆ แหมดีจังเลยอ่ะญี่ปุ่นท่าทางยังฮิตเรื่องนี้อยู่และยังไม่ลืมเลือน อยากไปมั่งจังค่ะ คงซื้อของที่เกี่ยวกะการ์ตูนเรื่องนี้ไม่ยั้งแน่ๆเลย -_______-' เอ่อ... ว่าไปแล้ว ถึงไม่อยู่ ก้อซื้อแหลก จนจะจนอยู่แล้วนะเนี่ย สาวกชาวกุหลาบแวร์ซายส์ที่รอ มีตติ้งแจก "วีซีดี" หนัง กุหลาบแวร์ซายส์เกอะมูฟวี่ โปรดอดใจรอหน่อยนะคะ เด็กที่รอคอยใกล้ได้ฤกษื ถอยโน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่แล้ว แม่จะไร๊ท์แผ่นให้แหลกเลย ฮึ! ได้ความเรียบร้อยแล้ว จะรีบโพสบอกวันมีตติ้งนะคะ :D ถึงจะหายๆไป แต่ก้อไม่ได้ลืมนะ งานมันยุ่งจริงๆ (แก่ตัวเข้าไป ฮ่าๆ) จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 12 ธ.ค. 47 17:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่แม่มด   .ที่จริงแล้ว เราเองก็เคยสงสัยว่าไอ้เรื่องแบบนี้มันมีจริงหรือเปล่า และถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็ตามที ผู้หญิงผมแดงตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าเรานี่ ไม่มีทางเป็นแม่มดไปได้หรอก!  ดูทีท่าเป็นคนมีเหตุผล จริงใจ และถึงเราจะเพิ่งเคยพบเธอเป็นครั้งแรก เรารู้สึกว่าเราเชื่อใจเธอ แล้วดูเถอะ ไอ้เรื่องจะกล่าวโทษ เอาผิดกับเธอแบบนี้ มันจะผิดด้วยกฏหมายข้อไหนกันล่ะ? ผิดเพราะกล่าวเตือนอย่างนั้นน่ะหรือ?  ในวังพูดถึงเรื่องนี้อย่างเกินเหตุแท้ๆ “ขอบพระคุณค่ะ ท่านนายพล”   “แต่อะไรๆ ก็คงจะไม่มีวันเหมือนเดิมหรอกนะครับ ” เราเองก็รู้ดีว่า เธอคงจะไม่มีวันไดัรับการต้อนรับที่อบอุ่นจากเพื่อนๆของเธออีกแล้ว  ไม่มีวันจะเกิดขึ้นได้ ถ้าหากทุกๆคนเลือกที่จะอยู่ข้างมาดามเบรูช   “ตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ สิ่งนั้นมันก็ไม่ได้มีความหมายนักหรอกค่ะ ฉันเองอาจจะโชคดีกว่าคนอื่นๆในตระกูลเสียอีกด้วยซ้ำ”  เธอยิ้มกระจ่างขณะตอบ “คนอื่นๆ ในตระกูลหรือครับ?”  เธอคงรู้สึกตัวได้ว่าพูดถึงสิ่งที่ไม่สมควรจะพูด ใบหน้านั้นจึงซีดเผือดลง “คือ เอ่อ ฉันหมายถึงว่า ” “แมดมัวเซล หน้าที่ของผม คือปกป้องให้คุณมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรมาทำร้ายคุณได้ ผมตั้งใจไว้อย่างนั้นแล้ว เพราะฉะนั้น โปรดพูดกันอย่างเปิดอกเถอะครับ” เธอเงียบอยู่พักหนึ่ง เหม่อมองที่ตักของตัวเองก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “ทั้งตระกูลของฉัน ล้วนแล้วแต่ต้องคำสาปด้วยความสามารถที่จะทำนายถึงความตายของผู้อื่นได้  มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆค่ะ การที่เรารับหน้าที่เป็นผู้ส่งข่าวของยมโลกนั้นมันเหมือนกับว่า ร่างของเราถูกควบคุมด้วยอะไรบางอย่าง แล้วก็ได้แต่บอกเตือนผู้คนที่ใกล้จะชะตาขาด  บางคนก็เลี่ยงความตายนั้นมาได้ แต่บางคน ส่วนมาก จะเลี่ยงไม่ได้” เราแทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง! แต่ขณะเดียวกัน เรามั่นใจว่า แมดมัวเซล เลอฟรังค์ ก็ไม่ได้ปดเรา เราเชื่อเธอและอธิบายของเธอก็ทำให้ความสงสับภายในใจเราค่อยๆหายไป “ถ้าอย่างนั้น ที่เขาพูดกัน  มันก็เป็นความจริง”  สิ้นคำพูดของเรา สตรีผมแดงที่อยู่ตรงหน้าก็ร้องขึ้นอย่างตระหนก “แต่ฉันไม่ใช่ปิศาจนะคะ! ฉันไม่เคยทำร้ายใคร แล้วก็จำไม่ได้ด้วยว่าฉันไปพูดอะไรกับเขาไว้ตอนไหน! ฉันเองก็อยากจะอ้อนวอนต่อพระเจ้า ให้พระองค์เอาความสามารถของฉันนี้กลับไปเสียที คนในตระกูลของฉันหลายคนแล้วที่ต้องมาตายเพราะมัน !” “ผมเชื่อว่าคุณไม่ใช่ปิศาจหรอกครับ แมดมัวเซล”  ร่างเล็กยิ้มออก แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ เราไม่รู้เลยว่าเธอร้องไห้ จนกระทั่งเห็นเธอเช็ดน้ำตา “ขอบพระคุณค่ะ ท่านนายพล ฉัน ไม่รู้ว่า จะมีใครที่เชื่อฉันเหมือนอย่างคุณบ้างหรือเปล่า นอกจากแม่ของฉัน ซึ่ง ท่านก็ได้เสียไปแล้ว ” “พวกเขาหวาดกลัวในความเป็นมนุษย์ของคุณมากกว่า ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ”   “ค่ะ ฉันรู้ . แต่ว่าฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิด  ผู้คนล้วนแล้วแต่กลัวความตายทั้งนั้น มันไม่ใช่ความผิดของฉันที่ฉันเป็นผู้นำความมาบอกจากโลกแห่งความตาย”   ชั่วขณะนั้น ราวกับว่ามีสิ่งประหลาดเกิดขึ้น นัยน์ตาของเธอว่างเปล่าก่อนที่เธอจะหลับตาลง และเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีเขียวใสคู่นั้นกลับเหมือนกับว่าจะกลายเป็นสีดำ . แม้แต่เราเองก็ยังนึกขนลุกไปจนถึงกระดูกสันหลัง! “แมดมัวเซลครับ?”   “ท่านนายพลจาร์เจ ท่านหวาดกลัวความตายหรือเปล่า?”   เพียงแค่นั้น เรากลับต้องพยายามกลืนความตระหนกไว้ภายในให้แนบเนียน เพื่อที่จะดึงพลังความเชื่อมั่นของตัวเองกลับมา "ไม่กลัว” “ดี ดีมาก  เพราะผู้ที่หวาดกลัวความตาย คือคนขลาดที่จะต้องตายโดยไม่มีเกียรติ แต่ว่าท่าน ท่านไม่หวั่นกับมัน ดังนั้น ท่านจะไม่เป็นเหมือนคนขลาด  มันจะเป็นความตายที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่มันเปี่ยมไปด้วยเกียรติยศ ขอให้จงจำไว้ให้ดี” สิ้นสุดคำพูดนั้น เธอก็หมดสติวูบลงโดยที่เราเอื้อมมือไปประคองไว้ได้ทันก่อนจะล้มลงจากเก้าอี้  ครู่หนึ่งเธอก็กระพริบตาถี่ๆเหมือนจะรู้สึกตัว “เอ๊ะ ? นี่ เกิดอะไรขึ้นเรอะคะ? ฉัน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า อยู่ดีๆก็ง่วงนอนขึ้นมาอย่างนั้นล่ะ” แก้มทั้งสองข้างของเธอแดงระเรื่ออย่างเคอะเขิน “ใช่ คุณวูบหลับไป คงเพราะว่าคุณไม่ค่อยได้พักผ่อนให้เต็มที่ล่ะมั้ง” “โอ! ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ!”  ยิ่งได้ยินคำตอบจากเรา แก้มของเธอก็ยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิม จนเราต้องโบกมือให้อย่างไม่ถือสาและดึงตัวเองและเธอขึ้นจากพื้น   “ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอก เอ้อ ผมมานานแล้ว คงจะต้องขอตัวกลับเสียที”   หญิงสาวผมแดงถอนหายใจอย่างโล่งอก  “ฉันรู้สึกดีใจมากค่ะ ที่คุณมาวันนี้ ท่านนายพล ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ” “ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วก็ อย่ากังวลกับเรื่องนี้นักนะครับ” น่าแปลก . ทำไมเราไม่บอกเธอไปนะว่า เธอทำนายเรื่องที่เราจะตาย? ที่จริง มันก็อาจจะเหมือนตอนกุลสตาฟ กระมัง เธอไม่ได้พูดชัดแจ้ง แต่ก็แค่พูดเตือนเอาไว้ และเราเองก็ไม่ได้โกหก เราไม่กลัวกับความตายนั่น ที่เรากลัว คือ กลัวว่าจะต้องจากไปโดยที่ยังมีสิ่งที่ค้างคาอยู่ต่างหาก! แต่ทว่า เราเองก็ไแน่ใจว่า ‘สิ่งนั้น’  ที่ว่า มันคืออะไร?  ช่างเถอะ กลับบ้านเสียทีดีกว่า ********************************************** แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 47 03:13:01 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 12 ธ.ค. 47 17:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ว่าไง? แม่มดของนาย ลักพาตัวเด็กๆในหมู่บ้านไป แล้วก็ลวงไปฆ่ากินตับไตไส้พุงหรือเปล่า?”  เรายิ้มแล้วถามออสการ์ในโรงเก็บม้าเมื่อเธอกลับมาถึงคฤหาสน์จาร์เจ ก็มันน่าสงสัยอยู่ไม่ใช่น้อยนี่นะ ‘แม่มด’ ที่ออสการ์พูดถึง มันเป็นยังไงกัน? “บ้าน่า อังเดร” ออสการ์หัวเราะ  “ผู้หญิงธรรมดาๆไม่มีพิษไม่มีภัย กลัวที่จะต้องตายโดยการถูกลงโทษนี่น่ะเรอะ แม่มด?”  คำตอบนั่น ทำให้เราแกล้งแหย่เธอโดยการทำหน้าราวกับกลัวเสียเหลือคณา   “ฟังดูแย่กว่าที่เป็นยายแก่อย่างที่ในนิทานเขียนบอกไว้อีกนะเนี่ย   เออ แล้ว นายพูดกับ แมดมัวเซล เลอฟรังค์ว่ายังไงเรอะ?” “ฉัน ก็บอกว่า ฉันขอรับรองว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหล่อน” ร่างสูงของออสการ์ยังก้มๆเงยๆอยู่กับการถอดอานม้า “นายไปตั้งนาน เพื่อจะไปพูด แค่เนี้ยเนี่ยนะ?” เพราะเราคิดไว้ว่า ออสการ์น่าจะกลับมาถึงก่อนหน้านี้หลายชั่วโมง และนี่มันก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วด้วยซ้ำ “นายอย่าบอกนะว่า นายกลัวว่าหล่อนจะจับฉันไปกิน” ออสการ์ยิ้มอย่างขำขัน ทำเอาเราเองก็วางหน้าแทบไม่ถูก “เปล่าน่า ..ไม่ใช่อย่างนั้น ”  อย่านึกว่าเธอจะปิกปิดฉันได้เลย ออสการ์เอ๋ย แค่นี้ฉันก็รู้ได้แล้วว่าเธอกำลังซ่อนอะไรอยู่  “แต่มันแปลกที่นายอยู่ที่นั่นตั้งนานแล้วกลับมาดึกป่านนี้”   “ไม่มีอะไรนี่ หล่อนเป็นคนที่น่าสนใจฉันก็เลยอยู่คุยนานไปหน่อย อย่างน้อยก็น่าสนใจกว่าแม่พวกผู้ดีหัวสูงทั้งหลายทั่วไป”  ถ้าลงว่าเป็นแบบนี้ การสนทนานี้คงไปไม่ถึงไหนเป็นแน่ “นายกำลังปิดอะไรฉันอยู่ ออสการ์?”  เราตัดสินใจถามระหว่างที่เดินกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยกัน ได้ยินเสียงออสการ์ถอนหายใจเบาๆ “นี่ อังเดร นายนี่ชักจะเหมือนย่านายเข้าไปทุกทีแล้วนะ”  แต่เราไม่สนใจที่ออสการ์ทำเฉไฉ “นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนี่?”  เสียงถอนหายใจจึงดังขึ้นอีกครั้งแต่ดังกว่าหนแรก ราวกับว่าอ่อนใจและรู้ดีว่า เราจะไม่มีวันล่าถอยจนกว่าจะได้ยินคำตอบ และแทนที่จะเดินกลับเข้าคฤหาสน์ ออสการ์กลับเปลี่ยนใจแล้วเดินไปที่สวนแทน “ทำไมท่าทางมันดูลึกลับจังเลยล่ะ? มีอะไรเรอะ?”   “ฉันว่ามันคงดีกว่า ถ้าคนอื่นจะไม่ได้ยินเรื่องนี้”  ออสการ์ว่า  ทำให้เราชักกระวนกระวาย อยากรู้มากขึ้น  “แมดมัวเซล เลอฟรังค์ มีความสามารถพิเศษ ที่จะทำนายความตายของใครๆได้” “ นาย พูดจริงเรอะเนี่ย?”  ออสการ์พยักหน้าอย่างใจเย็น  “งั้น ที่เขาลือกัน มันจริงน่ะสิ!” “ไอ้ที่หล่อนทำนายแล้วเตือนคนน่ะ ใช่ ... แต่ที่เขาว่ากันว่า ลักพาตัวเด็กไปกินแล้วร่ายเวทมนต์ใส่คนน่ะ ไม่จริง”  จนขนาดนี้ ยังจะมีอารมณ์ขันอีก “ก็แค่นั้นแหละ แล้วหล่อนก็บอกฉันว่า คนในตระกูลหล่อนก็เป็นแบบนี้อยู่เหมือนกัน แล้วเป็นมานานแล้วด้วย  .... เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว เข้าบ้านกันเถอะ”   “เออ นะ จริงของนาย เธอคนนี้ น่าสนใจจริงๆซะด้วยสิ”  เราอึ้งไปนาน ก่อนจะพูดออกมาตอนที่ใกล้จะถึงประตูทางเข้าด้านหน้าคฤหาสน์ด้วยความมึนงง พริบตานั้นเอง... อะไรบางอย่างก็วิ่งเข้ามาในสมองเราโดยอัตโนมัติจนเราหันขวับมาหาออสการ์อย่างตระหนก ความคิดที่ว่าใครบางคนสามารถทำนายความตายของใครอื่นได้นั้น ทำให้สันหลังของเราเย็นวาบและหนาวไปจนถึงกระดูก ถึงอยากจะคิดว่า ออสการ์พูดล้อเล่น แต่ดูทีท่าว่า เธอเองก็จะเชื่อในตัวแมดมัวเซล เลอฟรังค์ผู้ตกเป็นข่าว ถึงเราจะไม่สงสัยอะไรในตัวออสการ์ ... แต่เราก็อดคิดไม่ได้ “นาย ให้เขา ทำนายเรื่องนายด้วยหรือเปล่า ออสการ์?”  เราถาม โดยเน้นคำพูดทุกคำอย่างช้าๆ ได้โปรดเถอะ ออสการ์! ได้โปรดบอกฉันว่า 'ไม่' . ลึกลงไปในใจ เราได้แต่อ้อนวอนอย่างเงียบๆ  แต่ออสการ์ยิ้มให้เราก่อนจะตอบ “มันไม่สำคัญหรอก อังเดร คนทุกคน ล้วนแล้วแต่ต้องตายทั้งนั้น และอีกอย่าง หล่อนไม่ได้บอกแน่ชัดด้วยว่า จะต้องตายวันไหนตอนไหน ฉันยังไม่ตายง่ายๆ 'ตอนนี้’ หรอกน่า!” เธออาจจะคิดแบบนั้น แต่ฉัน ฉันไม่อยากให้เธอจากฉันไป ตลอดกาล ไม่ว่าจะในตอนไหน! ออสการ์หัวเราะหึๆในลำคอ “อย่ากังวลไปเลย ลืมๆมันซะเถอะอังเดร”   “ออสการ์?”  เราเรียกเธอไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องครัว และเธอก็หันมามองอย่างสงสัย จนเราเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไรดี   “ฉัน เอ่อ ฉัน ฉันไม่อยากให้นายตายก่อนฉัน” พูดไปแล้วสินะ เราพูดไปแล้วจนได้! “อังเดร...  ฉันว่า เราสองคนก็ยังไม่ได้แก่พอที่จะคิดถึงเรื่องที่ว่าใครน่าจะตายก่อนตายหลังนะ  ว่าไหม?”  ถึงเธอจะพูดอย่างนั้นเพื่อให้เราสบายใจ แต่เราก็เผลอเอื้อมมือไปคว้ามือของออสการ์มาจับไว้ “นี่ฉันพูดจริงๆนะ” ออสการ์มองมือของตัวเองที่อยู่ในพันธนาการของเราอย่างไม่เดือดร้อน  “มันไม่ได้สำคัญนักหรอกว่า ใครจะไปก่อนไปหลังน่ะ อังเดร”  พูดจบ เธอก็เงยหน้ามาสบตาเราแล้วยิ้ม  “ฉันเชื่อว่า ช่วงเวลาที่เรารอคอยใครบางคนตอนที่เราอยู่บนสวรรค์ มันก็คงจะเหมือนกับช่วงเวลาบนโลกมนุษย์นี้ล่ะ”   มือของเราเสียอีก ที่เย็นเยือกจนเราต้องบีบมือของเธอไว้เบาๆเพื่อแบ่งปันความอบอุ่น รู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่แน่นไปทั่วอก ออสการ์  ถ้าหากเธอรู้เสียหน่อย ถ้าหากเธอรู้ถึงใจของฉันเสียหน่อยแล้วล่ะก็ มือทั้งสองข้างของออสการ์บีบมือเราตอบอย่างนุ่มนวลก่อนจะดึงเราเข้าไปในครัว   “มาเถอะ ฉันหิวจะแย่แล้ว หาอะไรกินเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ”   *************************END*********************************** แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 47 03:23:34 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 12 ธ.ค. 47 17:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่ะ ท่าวันนี้จะแปลเรื่องอื่นต่อมิได้แล้วล่ะมั้ง หมดเวลา แต่ที่เลือกๆมานี่ ก้อคิดว่ายังแต่งได้ไม่ค่อยโดนใจเท่าไหร่ค่ะ มีอีกรายนึงเขียนเป็นซีรี่ส์ เลย อยากจะแปลเหมือนกัน เขาเขียนได้ดีน่ะ ไว้งวดหน้าละกันนิ เด็กที่รอคอยจะหาเวลามาบ้าบอใหม่ แฮ่ะๆๆ runechan อ่านตาแฉะแน่เลย ขอให้ได้เกรดที่แสนจะงดงามนะคะ เอาใจช่วยเสมอค่ะ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 13 ธ.ค. 47 02:58:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มากรี๊ด... ค่ะ เราจะกลับเมืองไทยไปทันมีตติ้งมั้ยเนี่ย... จากคุณ : midori - [ 13 ธ.ค. 47 12:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยังไม่ได้อ่านแต่รายงานตัวก่อนค่ะ จากคุณ : Summer Triangle - [ 13 ธ.ค. 47 15:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โอว์.... คุณ midori กรี๊ดที ได้ยินไปสามซอยเลยค่ะ ยังไม่ได้กลับมาเมืองไทยหรอกเรอะคะ เด็กที่รอคอยก้อยังลูกผีลูกคนเหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าจะอยู่ได้ถึงวันที่เท่าไหร่ แต่จะมาแจ้งข่าวให้ทราบเป็นระยะๆค่ะ หวัดดีค่า คุณ Summer Triangle ไม่เจอกันนานเลย :D ได้พบคนที่คุ้นๆกันอีกทีก้อรู้สึกดีจังเลยค่ะ สบายดีนะคะ? จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 14 ธ.ค. 47 01:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นแฟนกุหลาบแวร์ซายค่ะ พยายามหากุหลาบแวร์ซายเดอะมูฟวี่มาตั้งนานแล้ว (ถึงนางเอกจะตัวเล็กไปหน่อย แต่ขอให้เป็นกุหลาบแวร์ซายเถิด) ขอร่วมมีตติ้งสาวกกุหลาบแวร์ซายด้วยคนนะคะ จากคุณ : PEESUP - [ 14 ธ.ค. 47 23:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ PEESUP ยินดีมากมายค่ะ ขออนุญาตจดรายชื่อเข้าไว้ในลิสต์สาวกกุลหาบแวร์ซายส์นะคะ อิๆๆ แล้วจะรีบมารายงานผลให้ทราบค่ะ ถ้าทุกคนมากันได้หมดก้อดีสิ อยากให้เป็นงั้นนะ อื้ม เด็กที่รอคอยจะพยายามปั๊มซีดีให้สุดความสามารถค่ะ ถ้าไม่ทันการณ์จริงๆ จะเอามาให้ทุกคนในบัญชีรายชื่อให้จงได้ค่ะ สัญญาเป็นสัญญา ไม่ลืมหรอกค่ะ ถึงจะนานหน่อยแต่ไม่ลืมแน่นอน จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 15 ธ.ค. 47 02:17:47 ]