ขอโทษที่ช้านะคะ แต่เอามาลงให้แล้วนะ  แย้มนิด ตอนนี้รอนจะได้พบกับแองเจล่าแล้ว  แต่ไม่รู้เฮอร์ไมโอนี่ไปกินรังแตนมาจากไหนเหมือนกัน   อันนี้คนแต่งไม่รู้เรื่องด้วยนะ
รอน  วีสลีย์ กับ มนต์ของแองเจล่า
จุดเริ่มต้น
“ แองเจล่า  ตื่นได้แล้วจ๊ะ “  นาร์ซิสซาเขย่าตัวแองเจล่า   แล้วก็เดินไปเลือกเสื้อคลุมให้แองเจล่า
“ แม่ค่ะ  พี่เดรโกตื่นแล้วหรอค่ะ “  แองเจล่าถาม พลางเอามือขยี้ตาไปด้วย
“ พี่เขาตื่นนานแล้วล่ะจ๊ะ  กำลังรอเราอยู่ข้างล่างแน่ะ “  นาร์ซิสซาหันมาบอก  พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มออกจากตู้เสื้อผ้า   มาส่งให้แองเจล่า
“ รีบลงไปเร็ว ๆ เข้าล่ะ  แล้วหนูจะทานข้าวก่อนไปที่ตรอกไดแอกอนไหม “  นางมัลฟอยถาม
“ คงไม่ทานค่ะแม่  เดี๋ยวจะช้า “ แองเจล่าตอบโดยไม่ต้องคิด
“ งั้นก็ตามใจจ๊ะ  ลูกรัก  แล้วอย่าให้พี่เขารอนานนะ  “ นางมัลฟอยย้ำอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป   แองเจล่ารีบลุกขึ้นแต่งตัว   แล้วก็วิ่งลงบันไดมาที่ห้องโถงข้างล่างอย่างรวดเร็ว  เดรโกได้ยืนรอแองเจล่าอยู่แล้วตอนที่แองเจล่าวิ่งลงมาหาเขา
“ พี่เดรโก  รอนานหรือเปล่าค่ะ  เค้าขอโทษนะ “ แองเจล่าตะโกนขณะวิ่งลงมาหาพี่ชายของเธอ
“ ไม่นานหรอกแองเจล่า  ว่าแต่แองเจล่าจะไม่ทานข้าวก่อนหรือไง “  เดรโกถามด้วยความเป็นห่วง
“ ไม่ล่ะ  เดี๋ยวจะสาย  เค้าว่าเราไปกันเถอะนะ “ แองเจล่าบอก
“ ไม่หิวแน่นะ  ถ้าอย่างงั้นก็ไปกันเลยแล้วกัน “ เดรโกพูดแล้วก็เดินนำแองเจล่าออกไปจากห้องโถงทันที
“ ฝากดูแลน้องด้วยนะเดรโก  “  นาร์ซิสซาสั่งไล่หลังทั้งสองคนไป
รอนยืนรอเฮอรืไมโอนี่และแฮร์รี่ที่หน้าร้านตัวบรรจงและหยดหมึกมาได้สักพักแล้ว  รอนรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบเพื่อนสาวของเขาอีกครั้ง   เขาแอบหลงรักเธอมานานแล้ว  แต่เขาก็ยังไม่ได้สารภาพกับเธอสักที   ขณะที่รอนคิดถึงเฮอร์ไมโอนี่เพลิน ๆ  ก็มีเส้นผมสีน้ำตาลฟองฟูของใครคนหนึ่งผ่านหน้าเขาไปพอดี   รอนคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่คงไม่ทันเห็นเขา    รอนจึงวิ่งตามหญิงสาวในเสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มไป  รอนวิ่งไปจับบ่าของเธอแล้วเรียก
“ เฮอร์ไมโอนี่ “ เจ้าของเส้นผมฟองฟูสีน้ำตาลจึงหันมามองเขา  และนั้นทำให้รอนตกใจ  อ้าปากค้างไปชั่วขณะ  แองเจล่าเองก็ดูตกใจไม่แพ้กัน  เธอกำลังเสียขวัญ  นั้นเพราะว่าแองเจล่าเดินผลัดหลงกับพี่ชายของเธอ  แองเจล่าแค่จะแกล้งให้เดรโกตกใจเล่นเท่านั้น  แต่เธอดันหลงทางจริง ๆ เมื่อมีคนมาจับบ่า แองเจล่าก็คิดว่าเป็นเดรโกเลยหันมา  แต่พอเห็นเป็นคนแปลกหน้าเธอจึงช็อกเล็กน้อย  รอนดูเหมือนจะได้สติ  เลยเอ่ยขอโทษหญิงสาว
“ อะ ! ขอโทษนะครับ  ผมคงจำคนผิด  คุณ ? ”
“ แองเจล่า ค่ะ “  
“ ขอโทษอีกครั้งนะครับ  คุณแองเจล่า “  รอนบอก พลางยิ้มแบบเก้อ ๆ  
“ ไม่เป็นไร ค่ะ “
“ แองเจล่า “ ชายคนหนึ่งในฝูงชนตะโกนและโบกมือให้เธอ   แองเจล่าโบกมือตอบ แล้วก็หันมาพูดกับรอน
“ ขอตัวก่อนนะค่ะ “ แล้วก็วิ่งไปหาชายคนนั้น  
รอนหันหลังกลับแล้วมองตามหลังของแองเจล่าไป  พลางคิดในใจว่า “ ดูจากข้างหลัง แองเจล่าเหมือนกับเฮอร์ไมโอนี่มากเลย  อย่างนี้ล่ะมั้งเราถึงคิดว่าเธอเป็นเฮอร์ไมโอนี่ไปนะ “  ระหว่างนั้นแองเจล่าได้หายเข้าไปในฝูงชนแล้ว  เมื่อแองเจล่าลับสายตาไป  รอนจึงหันหลังกลับแล้วเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ
“ หายไปไหนมาแองเจล่า   พี่ตามหาซะทั่วเลยรู้ไหม “  เดรโกดุแองเจล่า  แองเจล่ารู้ว่าที่เดรโกดุก็เพราะเป็นห่วงเธอ  
“ ขอโทษค่ะ พี่เดรโก “ แองเจล่าพูด แล้วมองเดรโกด้วยแววตาสำนึกผิด   ทำให้เดรโกใจอ่อนทันที
“ ใช่  พี่ยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้เธอเลย   ปีนี้อยากได้อะไรล่ะแองเจล่า “
“ นกฮูกค่ะ “ แองเจล่าตอบอย่างมุ่งมั่น  แองเจล่ารู้ว่าเดรโกตามใจเธอเสมอ
“ ตกลง  งั้นไปร้านนกฮูกอายล็อปส์กัน “ เดรโกพูดแล้วออกเดินนำแองเจล่าไป  แองเจล่ารีบเดินตามไปโดยไม่รีรอ
รอนเดินทอดน่องกลับมาที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งเรียกเขา
“ รอน ! “  
รอนหยุดเดินแล้วมองหาเจ้าของเสียง   เขาก็พบกับเฮอร์ไมโอนี่ยืนโบกมือให้เขาที่หน้าร้านตัวบรรจงและหยดหมึก    รอนโบกมือตอบ พร้อมกับเดินไปหา
“ หวัดดี เฮอร์ไมโอนี่   หน้าร้อนนี้ดีไหม “
“ ก็ งั้น ๆ “ เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  แล้วก็ย้อนถามเขา
“ นี่รอน  เมื่อกี้เธอวิ่งไปไหนมา  ฉันจะเรียกก็เรียกไม่ทันแล้ว “ น้ำเสียงของเฮอร์ไมโอนี่มีแววไม่พอใจนิด ๆ  
“ ไม่มีอะไรหรอก  ฉันแค่  จำคนผิดนะ “  รอนบอกเรียบ ๆ  แล้วทำท่าจะถามต่อ
“ เฮ้ !  รอน  เฮอร์ไมโอนี่ “  ชายคนหนึ่งตะโกนพร้อมกับโบกมือให้  แล้วก็วิ่งข้ามถนนมาหาพวกเขา
“ อะ !  แฮร์รี่มาพอดีเลย “ เฮอร์ไมโอนี่ร้องพร้อมกับโบกมือตอบ
“ รอน  เมื่อกี้เธอมีอะไรจะถามฉันใช่ไหม  “ เฮอร์ไมโอนี่หันมาถามรอน หลังจากเอามือลงแล้ว
“ ฉันลืมไปแล้วล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่ “  รอนตอบ   เขาคิดในใจอย่างเศร้า “ ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอคิดยังไงกับแฮร์รี่ก็เท่านั้นเอง “  รอนเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ไม่เห็นสีหน้าของเขา   แล้วสายตาของรอนก็ไปสะดุดกับอะไรอย่างหนึ่งเข้า
“ ขอโทษที   รอฉันนานหรือเปล่า “  แฮร์รี่บอก  เมื่อเขามาหยุดยืนระหว่างเพื่อนทั้งสองคน
“ พวกเราก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน  ใช่ไหมรอน “ เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  พร้อมกับขอเสียงสนับสนุนจากรอน  
“ รอน “ เฮอร์ไมโอนี่เรียกเสียงเข้มนิด ๆ
“ หะ ! อะไร เฮอร์ไมโอนี่ “ รอนสะดุ้ง  ตอนนั้นเขากำลังจ้องดูไม้กวาดรุ่น เรนเดียร์ 601  ที่อยู่ในตู้โชว์ของร้านขายไม้กวาดอยู่  เลยไม่ได้ฟังที่เฮอร์ไมโอนี่พูด  
“ นี่รอน  เธอไม่ได้ตั้งใจฟังฉันพูดเลยใช่ไหม “ เฮอร์ไมโอนี่คำราม    แฮร์รี่เห็นว่าทั้งคู่มีท่าทางจะทะเลาะกันอีกแล้ว   แฮร์รี่จึงพยายามเปรียบบทสนทนา
“ รอน  ดัมเบิลดอร์อนุญาติให้ฉันไปค้างที่บ้านของนายแล้ว “  แฮร์รี่บอก  รอนหันมามองด้วยสีหน้าดีใจแบบสุด ๆ
“ จริงหรอ !  ที่ดัมเบิลดอร์อนุญาติให้นายมาค้างที่บ้านฉันนะ “    แฮร์รี่พยักหน้ารับ  
“ รอนไม่ต้องดีใจขนาดนั้นก็ได้   ฉันก็ไปค้างที่บ้านของเธอด้วยนะ “ เฮอร์ไมโอนี่บอก
“ แล้วการดูแลความปลอดภัยของนายล่ะแฮร์รี่  “ รอนถาม  หลังจากที่เขานึกขึ้นมาได้ว่า แฮร์รี่ต้องมีคนคอยดูแลตลอดเวลา
“ ดัมเบิลดอร์บอกว่า ผู้คุมภัยจะวางแนวป้องกันไว้รอบ ๆ บ้านของนาย  แล้วพวกเขาจะคอยดูฉันอยู่ห่าง ๆ “  แฮร์รี่บอก  น้ำเสียงของเขามีแววไม่พอใจเป็นอย่างมาก   ที่ต้องมีคนมาคอยดูแลเขาตลอด 24 ชั่วโมงแบบนี้
“ แต่ทุกคนห่วงเธอนะ  แฮร์รี่ “ เฮอร์ไมโอนี่พูดราวกับแฮร์รี่เป็นเด็กดื้อ  ไม่รู้จักโตซักที     รอนเห็นท่าไม่ดีจึงห้ามปราม
“ เอาน่าเฮอร์ไมโอนี่   แฮร์รี่เขาก็ต้องการอิสระบ้างซิ   เป็นเธอโดนอย่างเขา  เธอก็ต้องอึดอัดบ้างแหละน่า “
“ รอน  เธอก็ดีแต่เข้าข้างแฮร์รี่นั้นแหละ “ เฮอร์ไมโอนี่หันมากัดรอนต่อ  
“ เฮอร์ไมโอนี่   ฉันพูดดี ๆ นะ  เธออย่ามาแขวะฉันไหม “  รอนขึ้นเสียงบ้าง   แฮร์รี่เห็นว่าทั้งคู่จะเริ่มทะเลาะกันอีกแล้ว  
“ เอ่อ ! ฉันว่าเรารีบเข้าไปซื้อหนังสือกันดีกว่า เสร็จแล้วจะได้ไปบ้านรอนกัน “ แฮร์รี่บอก  ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างพยักหน้าเห็นด้วย  ทั้งสามจึงเดินเข้าร้านตัวบรรจงและหยดหมึกไป
“ แล้วหีบของนายตอนนี้อยู่ไหนล่ะ  แฮร์รี่ “  รอนถาม
“ ฉันฝากไว้ที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว  แล้วเธอหีบของเธอล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่ “  แฮร์รี่บอกแล้วหันมาถามเฮอร์ไมโอนี่  
“ ฝากไว้ที่เดียวกับเธอนั้นแหละ  แฮร์รี่ “ เฮอร์ไมโอนี่ตอบ   สายตาเธอก็สอดส่ายหาหนังสือที่ต้องซื้อไปด้วย   ในตอนนี้ที่ร้านนกฮูกอายล็อปส์   แองเจล่ากำลังสอดส่ายสายตามองหานกฮูกที่ถูกใจอยู่  แล้วเธอก็ไปสะดุดตากับนกฮูกหิมะตัวหนึ่งเข้า   มันเป็นนกฮูกหิมะตัวผู้ท่าทางแข็งแรง และหยิ่งผยองพอสมควร   แองเจล่าจึงสะกิดเดรโก
“ พี่เดรโก  นกฮูกหิมะตัวนั้นน่ารักไหม “ แองเจล่าถามพร้อมกับชี้ชวนให้เดรโกดูนกฮูกที่เธอหมายตาไว้
“ ก็ น่ารักดีนะ   แต่พี่ว่านกฮูกเหยี่ยวตัวนั้นน่ารักกว่านะ “ เดรโกบอกพลางชี้ให้แองเจล่าดูนกฮูกอีกตัว
“ แต่ เค้าว่านกฮูกหิมะตัวนี้น่ารักกว่า “ แองเจล่ายืนยัน
“ แองเจล่าไม่ชอบนกฮูกเหยี่ยวเลยหรอ “ เดรโกถามย้ำ   แองเจล่าสั่นหัวทันที
“ ตกลง นกฮูกหิมะ ก็นกฮูกหิมะ “  เดรโกพูด  พลางคิดในใจ “ ทำไมต้องซื้อเหมือนเจ้าหัวแผลเป็นด้วยวะ “          เดรโกเลยหันไปทางคนขายแล้วพูดว่า
“ ผมซื้อนกตัวนี้ ครับ “ พร้อมกับชื้มือไปทางนกฮูกหิมะที่แองเจล่าอยากได้    เมื่อจ่ายเงินค่านกฮูกเรียบร้อยแล้ว   แองเจล่าก็เดินถือกรงนกฮูกออกจากร้านมาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม   แล้วแองเจล่าก็หันไปหาเดรโก
“ ขอบคุณค่ะ  พี่ชาย “ แองเจล่าบอกพร้อมกับเขย่งหอมแก้มเดรโกเป็นรางวัล   เดรโกรู้สึกร้อนที่หน้า  เดรโกเลยเดินนำแองเจล่าไปเพื่อที่แองเจล่าจะได้ไม่เห็นว่าหน้าของเขามีสีจัดขึ้น   แองเจล่ารีบเดินตามพี่ชายของเธอไปทันที
ที่