CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    FIC....ตอนที่ 24 เรื่อง..จินนี่ วีสลีย์..ตอน บทสรุปของโชคชะตา{แตกประเด็นจาก A3178903}

    ตอนที่ 24   บทสรุปของโชคชะตา

       มันคงไม่มีอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว ร่างของฉันที่เดินโซซัดโซเซแทบ ไม่เป็นท่า กลิ่นคาวเลือด ที่คละคลุ้งปนเป ไม่รู้ว่าของฉันหรือของแฮรี่ แม้เป็นช่วงกลางวัน แต่เงาของต้นไม้ใหญ่ที่ครอบคลุมผืนของป่าต้องห้ามกลับไม่แตกต่างกับเวลากลางคืนเลย

       พลังคาถาที่ของฉันมีอำนาจต่อกรกับดัมเบิลดอร์ แทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีพลังที่ยิ่งใหญ่นั่นมาได้อย่างไร ฉันสามารถต้านพลังของดัมเบิลดอร์ได้ แต่ร่างกายที่บาดเจ็บปางตายไม่อาจที่จะรับมันไหว

    ฉันใช้คาถาเรียกสัตว์พิษทั้งหลายออกมากมายได้ พลังที่เหนือขีดจำกัดไร้ซึ่งที่มาและที่ไป
    ยังวนเวียนอยู่ในทุกอนูในร่างกาย ......ไอเวรี่ ตอนนี้เธอไปไหน ทำไมสติฉันถึงกลับแจ่มชัดขึ้นมาอีกครั้งตอนนี้ฉันไม่เห็นใครนอกจากตัวตนของตัวเอง

    ฉันแทงแฮรี่..กลิ่นคาวเลือดยังคละคลุ้ง มือยังเปื้อนเลือด ฉันยกมือที่สั่นเทาขึ้นมาดู...แฮรี่..ฉันทำกับเขาได้อย่างไรกัน...ภาพที่ฉันเห็นสิ่งที่ฉันเคยอยากหลบเลี่ยงที่สุดมันกลับเกิดขึ้นจนได้....น้ำตาฉันไหลโดยไม่รู้ตัว.....นึกถึงสภาพของเพอซี่สิ่งสุดท้ายที่ได้ยินเสียงของเฮอร์ไมโอนี่คือเพอซี่ถูกงูพิษกัด แฮรี่จวนเจียนตาย ฉันนั่งทรุดหมดแรงใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างลำธาร

    แล้วฉันล่ะ...ฉันจะเป็นอย่างไรต่อไป ภาพอันเลือนลางของไอเวรี่มาปรากฎอยู่ตรงหน้า
    แววตาอาฆาตแค้น..แทบลุกเป็นไฟด้วย ภาพที่เคยเป็นหญิงสาวที่งดงามบัดนี้ เริ่มกลายเป็นแม่มดที่อัปลักษณ์ผิวหนังเหี่ยวย่น ราวกับเสื้อผ้ายับๆไม่อาจที่จะเรียกว่าหน้าของคนได้ มีเพียงผมยุ่งเหยิงสีแดงเพลิงที่ยังบ่งบอกว่าเธอเคยชื่อไอเวรี่ เสียงแหบแห้งดังราวจะพิฆาตฝ่ายหนึ่งให้อาสันต์ไปข้างหนึ่ง

    “เลวมาก....เจ้าเด็ก..เลว...มันให้อะไรเธอกิน.....เพอซี่ถ้าข้าไม่ฆ่ามัน..ข้าไม่ใช่ชื่อไอเวรี่...”
    ฉันมองร่างแม่มดที่อยู่ตรงหน้าหัวเราะออกมา แม้แทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่

    “คุณรู้ไอเวรี่....สิ่งเดียวที่ไม่สามารถทำให้ คุณไม่อาจอยู่ที่ร่างนี้ได้เพียงสิ่งเดียว คือศิลาอาถรรพ์...ยาที่เพอซี่ให้กินไม่ใช่มีแต่ต้นเลือดพิษ...เขาหลอกคุณแล้วไอเวรี่......หึ..หึ..มีส่วนผสมของศาอาถรรพ์”

    ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขาดเป็น..ช่วง
    “สารเลว...มันทำแผนการณ์ของข้าเกือบพังพินาศเพราะมัน ไม่อย่างนั้น ข้าสามารถจัดการกับดัมเบิลดอร์ได้แล้ว...อีกสิบวัน เดือนจะดับถึงเมื่อนั้น ก็จะไม่มีใครขัดขวางการกลับมาของข้าได้...”

    ฉันได้แต่ยิ้มเยียด มองร่างจางๆอย่างสมเพช
    “แต่น่าเสียดาย...นี่ยังไม่ใช่คืนเดือนมืด พลังของศิลาอาถรรพ์ยังอยู่รอบๆ ตัวฉัน กลิ่นอายปีศาจไม่อาจทำอะไรฉันได้ คุณเช่นกัน...”

    “จินนี่ เจ้าอย่าอวดดีนักเลย...อีกไม่นานเจ้าต้องหายสาปสูญไปตลอดกาล”
    ดวงตาสีเลือดปูดถลึงมอง เสียงแหบแห้งอาฆาต
    ฉันลืมตามองบนท้องฟ้า ด้วยความว่างเปล่า
    “ฉันรู้ตัวมานานแล้วไอเวรี่.....ทางเดียวที่จะยุติทุกอย่างคือตัวฉันเอง ถ้าฉันต้องตาย คุณเองก็จะต้องกลับมาไม่ได้ตลอดกาล...”

    ภาพเลือนลางของแม่มดเฒ่า กลายเป็นควันสัดำทะมึน พลังรังสีอำหิตแผ่รอบๆตัว ฉันแทบอยากหายไปจากโลกนี้ฉันร้องออกมาเสียงหลงด้วยความทรมาน

    “ไม่....มมม”    ควันดำกลุ่มใหญ่หมุนรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว  แล้วพุ่งผ่านตัวฉันอย่างรวดเร็ว ลอยหายไปในอากาศ ร่างฉันรู้สึกปวดร้าวอย่างสุดขีดอีกครั้งก่อนที่จะหมดสติไป
    .......ฉันวิ่งตรงไปยังร่างแฮรี่ที่นอนจมกองเลือด เลือดสีแดงไหลทะออกมาราวกับสายน้ำที่ไม่มีวันหมด.....ไม่แฮรี่...เธอจะต้องไม่เป็นอะไร...

    ฉันยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่อาจเอื้อมมือไปสัมผัสเขาได้
    ดวงตาสีท้องทะเลลืมตาขึ้นช้าๆ หันมาสบตากับฉันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
    เขาลุกขึ้นยื่นมือมา    ฉันยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่อาจเอื้อมมือไปสัมผัสเขาได้…

    ..ไปด้วยกันเถอะจินนี่.....ไปกับฉันด้วยกัน...
    ฉันยิ้มทั้งน้ำตา
    แฮรี่....แฮรี่...ฉันจะไปกับเธอ..ฉันจะไปกับเธอแฮรี่...

       มือที่ไร้ซึ่งเรียวแรงยื่นออกไป ลอยคว้างในความว่างเปล่า.....แต่ก่อนที่มือจะหมดแรง มือหนึ่งกับคว้ามือฉันไว้ มือหนึ่งที่แสนจะอบอุ่น ท่ามกลางจิตใจหนาวเหน็บ ว่างเปล่า

       “จินนี่...จินนี่..” เสียงหนึ่งเรียกอย่างแผ่วเบา พร้อมกับรู้สึกถึงหยาดน้ำตาอุ่นๆ

    ฉันลืมตาขึ้นช้าๆภาพเลือนลาง ชายหนุ่มเลือนลางจ้องมองอย่างอ่อนโยน อบอุ่น
    “แฮรี่...แฮรี่...”
    แล้วฉันชะงักงงงันไปชั่วครู่

    “แฮรี่....ฉันนึกว่าเธอคือแฮรี่.  ไม่...สิ...เดรโก....”

    เมื่อฉันจ้องเขานานกว่าที่จะรู้ว่าคือชายหนุ่มผมสีทอง เขาได้แต่เงียบ มองดูฉันด้วยความหวงใย ไม่อาจที่ฝืนยิ้ม  ได้แต่พยักหน้า


    ฉันเพียงแต่มองเขาอย่างงงงวยไม่อาจมีคำพูดใดได้อีก ได้แต่สบตาเขานิ่งงัน..จนได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งขยับตัว  หญิงสาวอีกคน  ยื่นหน้ามาใกล้ๆดวงตาโปนโต ผมเผ้ายาวยุ่งเหยิงไม่เคยเปลี่ยน มองดูฉันอย่างโล่งอก

    “เธอฟื้นแล้วจินนี่”
    ฉันหันมามองลูน่าอย่างเชื่องช้า นานกว่าจะยิ้มให้เธอ ลูน่าแทบไม่อยากสบตากับฉัน เธอฝืนยิ้ม น้อยๆ

    “พวกเธอหาฉันเจอจนได้...ฉันควรจะดีใจไหมนะ”

    “เชอะ...มันเป็นแผนที่ยอดแย่มากที่สุด...เธอหลอกล่ออาจารย์ใหญ่ด้วยวิธีนี้หรือ...ฉันเกลียดเธอมากเลยรู้ไหม..”

    ลูน่าขึ้นเสียงสูง  ทำเป็นร่าเริงแต่ก็ขัดกับแววตาของเธอ เดรโกปลายสายตามองลูน่าปรามๆ

    “มันไม่ใช่แผนหรอกลูน่า...นั่นคือจินนี่อีกคน หรืออาจไม่ใช่เธอเลยก็ได้ ไม่มีใครต่อกรกับดัมเบิลดอร์ได้ขนาดนี้”

    เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ฉันสบตากับเขา
    “แล้วเธอไม่กลัวฉันหรือ เมื่อกี้เธอ เกือบตายเพราะฉัน”

    แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 47 07:51:29

    จากคุณ : grinny2545 - [ 24 ธ.ค. 47 23:51:26 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป