ความคิดเห็นที่ 1 14 – นั่งรถกับลูปิน แดดทอแสงเข้ามาในห้อง พาดผ่านเตียงนอน แผ่ไปตามพื้นห้องจนถึงประตูที่เปิดกว้างพอให้ครู้กแช้งค์เข้าออกห้องได้สะดวก ครู้กแช้งค์ดันประตูให้เปิด กระโดดขึ้นบนโต๊ะที่กล่องผ่านตั้งอยู่ แล้วถูตัวกับกล่องที่ไฟติดสว่างอยู่ ก่อนหมอบท่าเดียวกับสฟิงซ์ มันทำท่าราวกับไตร่ตรองว่าจะทำอะไรต่อไป ครู่หนึ่งครู้กแช้งค์ลุกขึ้น ทำหลังโก่ง ยืดตัว แล้วกระโจนไปที่เตียงนอนของเจ้านายสาว ที่ปกติจะนอนหงายหรือตะแคงข้าง แต่เช้านี้เธอนอนคว่ำหน้า พร้อมผ้าห่มคลุมโปง เจ้าเหมียวมองลอนผ้าห่มบนเตียงด้วยสีหน้าเฉยชา มันค่อยๆเดินขึ้นไปบนกองผ้า จนกระทั่งถึงบริเวณกลางหลังของเจ้านาย "เหมียว!" มันร้องเสียงดังพอประมาณ เธอไม่ขยับ ครู้กแช้งค์จึงเกร็งอุ้งเท้าเล็กน้อย แล้วเริ่มจิก ขยุ้มผ้าห่มดึง ให้เลื่อนออก เผยให้เห็นหูของเจ้านายสาว "เหมียววว!!!" มันร้องเสียงดังขึ้น แต่เธอยังแน่นิ่ง ถ้าแมวทำท่ายักไหล่ได้ มันคงทำไปแล้ว ครู้กแช้งค์เริ่มเลียหูของเธอ พยายามใช้ลิ้นส่วนที่หยาบที่สุด เฮอร์ไมโอนี่เริ่มขยับ เธอคงจะปัดมันออกไป ถ้าครู้กแช้งค์ไม่ได้นั่งอยู่บนหลัง และมือไม่ได้ซุกอยู่ใต้หัวไหล่แบบนี้ "ครู้กแช้งค์ ถ้ากัดฉัน แกจะต้องเสียใจ" ครูกแช้งค์ร้องเสียงดัง แล้วกระโดดไปที่โต๊ะวางกล่องผ่าน นายสาวของมันพลิกตัว ปัดผ้าห่มออกจากหน้าตา "ฉันกำลังฝันดีเชียว แน่ใจว่าไม่หิวนะ?" "เหมียวววว" มันตอบ เมื่อหันไปเห็นว่ากล่องผ่านสว่างอยู่ "ฉลาดมากเจ้าแมว" เฮอร์ไมโอนี่ก็โอ๋ พร้อมเกาคางครู้กแช้งค์ ขณะเปิดฝากล่อง มีจดหมายจากจินนี่ในนั้น จดหมายจากบ้านโพรงกระต่ายล้วนส่งแต่ข่าวดี เฮอร์ไมโอนี่จึงไม่รีบร้อนเปิดจดหมาย เธอลงบันไดไปที่ชั้นล่าง บ้านยังไม่สว่างดี และไม่มีใครอยู่ข่างล่าง สงสัยจะเป็นคนแรกที่ตื่นเช้านี้ เฮอร์ไมโอนี่คิด ก่อนเดินย้อนกลับขึ้นชั้นบน พอให้มองเห็นประตูห้องนอนของพ่อแม่ได้ ประตูห้องพวกท่านยังปิดอยู่ โดยปกติประตูจะเปิดอยู่แล้วแทบทุกเช้า ถ้าวันไหนห้องยังปิดอยู่แบบนี้ เช้านั้น อาหารเช้าจะออกสาย และแม่จะลงมาชั้นล่าง พร้อมกับใส่ชุดนอนกลับด้าน หรือติดกระดุมผิดเม็ด เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม เธอรู้ว่าทั้งพ่อและแม่ไม่มีนัดที่คลีนิคเช้านี้ เธอจึงต้มกาแฟเอง หวังว่าเมื่อพ่อแม่พร้อมลงมาชั้นล่างด้วยอารมณ์อันแจ่มใสเมื่อไหร่ กาแฟก็พร้อมเสริฟพอดี ปกติเวลาพ่อกับแม่กินมื้อเช้าด้วยกัน พวกเขาจะต้มกาแฟที่ผสมกันระหว่างแบบธรรมดากับแบบสกัดคาเฟอีน เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งกากกาแฟที่ค้างในเครื่องลงถังขยะ ล้างที่กรอง แล้วใส่กระดาษกรองใบใหม่ ก่อนตักกาแฟใส่ โรยหน้าด้วยชินามอนเล็กน้อย เติมน้ำใส่เครื่อง และกดปุ่ม On เป็นสิ่งสุดท้าย แม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะไม่ค่อยชอบกาแฟนัก แต่กลิ่นกาแฟกรุ่นในบ้านในวันหยุดก็เป็นกลิ่นประจำ ไม่ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมีข้อเสียอย่างไรบ้าง ในการเป็นแม่มดวัยรุ่นที่เกิดจากมักเกิ้ล เธอก็พยายามปรับตัว ให้ยอมรับในสิ่งที่คนที่เธอรักชอบ จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่หันไปเก็บหนังสือพิมพ์ ที่หล่นอยู่บนพรมในบ้านใต้ช่องที่ประตูหน้า เธอมองช่องส่งจดหมาย นี่เสี่ยงต่อเหตุร้ายไหมนะ? เฮอร์ไมโอนี่คิดพร้อมกับทำหน้านิ่ว บางทีคราวหน้าต้องถามท็องซ์แล้ว หรือไม่ก็เขียนไปถามดัมเบิ้ลดอร์ ไหนๆเรามีสายตรงถึงโต๊ะเขาอยู่แล้ว เฮอร์ไมโอนี่เปิดตู้เย็น ไม่มีอะไรในนั้นติดป้ายว่า "กินฉัน" เธอจึงหันไปเปิดน้ำเพื่อชงชา และหยิบขนมปังออกมาปิ้ง ขนมปังเหลือไม่ถึงครึ่งแถว เฮอร์ไมโอนี่จึงเขียนโน้ตด้วยปากกาลูกลื่นใส่กระดาษโพสต์อิตของมักเกิ้ล ให้เอาแป้งใส่เครื่องทำขนมปังเพิ่ม ก่อนเริ่มทำงานบ้านอื่นๆในเช้าวันอาทิตย์ ขณะรอขนมปังปิ้ง เฮอร์ไมโอนี่เปิดจดหมายจากจินนี่ ซึ่งคงจะเขียนด้วยความรีบเร่ง เพราะลายมือดูไม่ค่อยเป็นระเบียบเหมือนเคย สวัสดีเฮอร์ไมโอนี่ ฉันกังวลจัง เมื่อคืนฝันแปลกๆอีกแล้ว แต่ก่อนนี้ฉันยังไม่เคยเล่าให้เธอฟัง จำได้ใช่ไหม ว่าฉันเขียนไดอารี่มาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ทุกวันนี้ฉันเขียนใส่ไดอารี่ที่ไม่ตอบกลับแล้ว ถึงตอนนี้ก็เล่มที่สี่แล้วล่ะ อย่างที่รู้กัน เล่มแรกไม่อยู่กับฉัน มันอาจจะอยู่กับลูเชียส มัลฟอย แต่ก็น่าสงสัย ว่าเขาจะอ่านได้ไหม เพราะมันมีทั้งรูเขี้ยวและโดนพิษของบาซิลิสก์ ด้วย ส่วนเล่มสองถึงสี่ ถูกประทับด้วยเลือดของฉัน แม่สอนฉันทำแบบนี้ตอนซัมเมอร์ปีหนึ่ง เธอให้ไดอารี่ธรรมดามาและกระตุ้นให้ฉันเขียนอีกครั้ง พอเปิดเรียน แม่ก็เอาไดอารี่ของแม่ให้ฉันด้วย เล่มที่แม่เขียนตอนอยู่ที่ปีเดียวกับฉัน ไดอารี่แม่ก็ใช้เลือดประทับเหมือนกัน แต่แม่ใช้เลือดพ่อด้วย ทำให้พวกเราลูกๆเปิดอ่านได้ ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าพวกหนุ่มๆไม่รู้เรื่องไดอารี่ ฉันไม่เคยเล่าให้พวกเขาฟังด้วย แหงอยู่แล้ว! ฉันจะเขียนไดอารี่เมื่อรู้สึกอยากเขียน แต่ส่วนมากก็จะเป็นก่อนเข้านอน แต่หลายคืนก่อนนี้ ฉันฝันว่ากำลังเขียนไดอารี่ ซึ่งก็คงประมาณฝันว่าเห็นตัวเองกำลังแปรงฟันนั่นแหละ ในฝันนะ ไดอารี่หน้าตาเหมือนของฉัน แต่พอฉันเปิดและเริ่มเขียน ทอมก็จะเริ่มเขียนตอบมา ฉันตกใจมาก! ทอมขอให้ฉันเขียนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ประมาณว่า อะไรๆที่ฉันเขียนลงไดอารี่ฉันจริงๆก่อนจะเข้านอนน่ะ คืนแรกที่ฝันแบบนี้ ฉันอยากตอบกลับไปมาก รอนเคยสารภาพครั้งหนึ่ง ว่าเขาคิดถึงสแค้บเบอร์ เรื่องประหลาดแบบนี้ก็เกิดขึ้นกับฉัน คือฉันก็คิดถึงทอม เขาเป็นคู่สนทนาที่ดีมาก กระตุ้นฉันให้เล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟัง แทบทุกอย่างเลยตอนที่อยู่ปีหนึ่ง เขาตั้งใจฟัง สนใจอยากรู้ ฉันถือไดอารี่ไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลา พอเขียนเสร็จก็จูบไดอารี่ก่อนจะปิดลงด้วย (นี่ฉันป่วยหรือป่าว?) แล้วก็เอาไดอารี่หนุนใต้หมอน ฉันรู้ว่าทอมเป็นปีศาจร้าย แต่รู้ไหม เขาดูดีมากเลยนะ และตาคู่นั้น มันดูเหมือนเชื้อไฟกำลังกรุ่นๆ ฉันคิดว่าทอมภักดีกับฉัน โง่มากเลย แต่ฉันก็ยังไม่เคยเขียนตอบเขาหรอกนะ ในฝันน่ะ ฉันจะสะดุ้งตื่นขึ้นก่อน แล้วก็ลุกไปนั่งที่โต๊ะ เปิดไดอารี่ขึ้น แล้วก็เขียนชื่อทอมลงไป เขียนๆๆๆ เพื่อเรียกหาเขา จนถึงวันนี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าอยากให้เขาตอบกลับมาไหม แต่ไม่มีใครตอบอยู่แล้วล่ะ ถ้าเขาเกิดตอบขึ้นมา ฉันคงรีบไปปลุกแม่ให้เผาไดอารี่ทิ้งทันที คืนนี้ฉันฝันอีกแล้ว ความอยากที่จะเขียนตอบโต้ทอมรุนแรงมาก รุนแรงจนน่าแปลกใจ ฉันโยนปากกาทิ้งในฝันหลายครั้ง แล้วก็ก้มลงเก็บอีก เฮอร์ไมโอนี่ ฉันกังวลมาก เธอว่าฉันกลัวเกินเหตุ จินตนาการไปเรื่อย หรื่อว่าทอมพยายามเจาะเข้าถึงความคิดฉันเหมือนที่ทำกับแฮรี่เมื่อปีที่แล้วไหม? แค่คิดถึงความรู้สึกในฝัน ตอนนี้ฉันก็อยากจะอ๊วก ฉันไม่หลงเหลือความเดียงสาอีกตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ฉันพูดคำว่า "ขอโทษ" กับเหล่าคน ที่ฉันเป็นต้นเหตุให้พวกเขาเกือบตาย แค่ไหนก็ไม่พอ รวมทั้งเธอด้วยเฮอร์ไมโอนี่ ฉันยังคงบริสุทธิ์ อย่างน้อยก็ทางร่างกาย แต่ทอมได้เอาความเดียงสาจากฉันไปแล้ว ตอนที่ใครๆคิดว่าแฮรี่ถูกทอมควบคุม ใครๆก็พยายามหลีกเลี่ยงเขา โชคดีที่แม่ไม่ได้เล่าเรื่องภาคีให้ฉันฟังมากนัก ฉันไม่รู้อะไรที่ทอมน่าจะได้ประโยชน์ ฉันกะว่าจะไม่คุยกับแม่เรื่องนี้ กับพ่อก็คง... ฉันควรทำยังไงดีเฮอร์ไมโอนี่? บอกใครดี? ไม่รู้ว่าจะหันไปหาใครดี ตอบเร็วๆนะ! จินนี่ ปล. อย่าคุยเรื่องนี้ทางเครือข่ายผงฟลูนะ บ้านฉันมีระบบดักฟัง หูยาวยืดและก็อื่นๆอีก จากคุณ : hs3puk - [ 26 ธ.ค. 47 02:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เฮอร์ไมโอนี่ภูมิใจเสมอกับความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่ตอนนี้เธอไม่หลงเหลือความภูมิใจเหล่านั้นเท่าไหร่ อารมณ์เธอเริ่มเดือดขึ้น แค่คิดถึงการมีอยู่ของโวลเดอร์มอร์ก็ทำให้เธอโกรธแล้ว ตั้งแต่เข้าเรียนในปีหนึ่ง เธอก็เข้าใจ ว่าแฮรี่เป็นเหมือนสายล่อฟ้าตัวดึงดูดเรื่องอันตราย เธอรู้ในปีที่สี่ ว่าโวลเดอร์มอร์กลับมาแล้ว เธอเชื่อแฮรี่ ตอนนี้เธอรับรู้เรื่องพ่อมดชั่วร้าย เรื่องเหล่านี้กระทบกับชีวิตของจินนี่ ที่ไม่ได้ต้องการอะไรในชีวิตมากมายนอกจากเล่นควิดดิช ทำได้ดีที่โรงเรียนในระดับหนึ่ง สนุกสนานกับเพื่อนๆ และอยากให้เด็กหนุ่มที่ไม่สนใจเธอมาตลอดสี่ปี หันมาสนใจบ้าง เฮอร์ไมโอนี่โกรธ มันไม่ยุติธรรม ไม่ถูกต้อง แต่เธอทำอะไรได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ บางส่วนของเฮอร์ไมโอนี่ก็อยากกลับไปเป็นเด็ก ปีนไปนอนบนเตียงแม่ หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่เมื่อคิดถึงว่า ตอนนี้ที่ห้องกำลังมีกิจกรรมอะไรอยู่ เธอก็คิดว่านั่นไม่ใช่ความคิดที่เข้าท่านัก ขนมปังเด้งขึ้นแล้ว เฮอร์ไมโอนี่คว้าโถเนย แล้วปาดเนยใส่ขนมปัง เมื่อน้ำชาเดือด เฮอร์ไมโอนี่ก็เทชา ปล่อยให้มันตกตะกอน แล้วก็กัดขนมปัง จิตใจล่องลอยไม่รู้รสชาติ ขณะยกชาขึ้นจิบ เฮอร์ไมโอนี่ก็คิดออก แฮรี่น่าจะรู้ว่าความฝันนี้หมายความว่ายังไง หลังจากเขาฝันถึงโวลเดอร์มอร์มาหลายปีแล้ว เฮอร์ไมโอนี่คว้าโพสต์อิต แล้วเขียนโน้ตหาจินนี่แบบมักเกิ้ล เขียนถึงแฮรี่นะ ถ้าไม่กล้า เดี๋ยวฉันเขียนหาเอง หลังจากได้ความเห็นแฮรี่ เดี๋ยวฉันเล่าให้ลูปินกับดัมเบิ้ลดอร์ฟังต่อเอง รักจาก เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ย่องกลับขึ้นชั้นบน ผ่านห้องนอนของพ่อแม่ที่ยังปิดอยู่ ไปยังห้องตัวเอง เฮอร์ไมโอนี่เปิดกล่องผ่านไปยังบ้านโพรงกระต่าย แล้วใส่โน้ตลงไป เฮอร์ไมโอนี่ทำทุกอย่าสำเร็จแล้วในเช้านี้ แม้ว่าเธอจะเพิ่งลุกจากเตียงได้ราวยี่สิบนาทีเท่านั้น บางทีหลังจากได้มื้อเช้าที่ถูกต้อง เธออาจคิดหาวิธีการใหม่ ~+~ แฮรี่ได้ยินเสียงคนคุยกันหลังจากตื่นนอน เขารีบหันไปมองนาฬิกา หวังว่าคงไม่ตื่นสาย วันนี้วันเสาร์ พวกเดอร์สลีย์จะลงมากินมื้อเช้าสายกว่าปกติหนึ่งชั่วโมง ด้วยความแปลกใจ เมื่อแฮรี่ก้าวเข้าสู่ครัว เสียงหัวเราะสุภาพๆที่กำลังดังอยู่นั้นฟังดูคุ้นเคยเหลือเกิน ป้าเพ็ตทูเนียนั่งที่โต๊ะกินข้าว กำลังจิบชาอยู่กับรีมัส ลูปิน แฮรี่สะดุ้งกับภาพที่เห็น ก่อนรู้ตัว และรีบหุบปากที่อ้าค้างลงทันที "หวัดดีแฮรี่ เช้านี้อยากกินอะไร?" ป้าเพ็ตทูเนียถาม ราวกับว่านี่คือการทักทายแบบปกติทุกเช้า ~+~ "เอ่อ ไข่ ขนมปังแล้วก็ชาฮะ" แฮรี่ตอบ "แล้วคุณล่ะ รีมัส?" "เหมือนกันเพ็ตทูเนีย ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป" "ตอกไข่หกครั้งไม่ลำบากกว่าสี่ครั้งหรอกรีมัส" ป้าเพ็ตทูเนียตอบอย่างร่าเริง แฮรี่รู้สึกว่าปากเริ่มอ้าหวออีกครั้ง จึงรีบหุบทันที แต่ขณะที่กำลังทำสีหน้าจริงจัง แฮรี่ก็ถามตัวเอง "เธอเป็นใคร? แล้วทำอะไรกับป้าของเรา?" ~+~ แฮรี่? ว่าไง มัมลอ? ผู้ชายนั่งที่โต๊ะ? รีมัส ลูปิน รู้ไหมว่าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีมนต์ดำ? รู้ มัมลอ ฉันรู้จักเขามาเป็นปีแล้ว เขาจะทำร้ายเธอไหม? ไม่ไม่ เขาเป็นผู้ปกครองฉัน ผู้ปกครองคืออะไร? พ่อกับแม่ฉันตายแล้ว พ่อทูนหัวก็ตายแล้ว อาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนจึงให้รีมัส ลูปิน เป็นคนดูแลฉัน เพราะพ่อแม่และพ่อทูนหัวทำไม่ได้ อาจารย์ใหญ่ก็รู้ว่าเขามีมนต์ดำใช่ไหม? ใช่เขารู้ว่ารีมัสเป็นมนุษย์หมาป่า เขาเป็นเพื่อนหรือเปล่า? ใช่ มัมลอ เขาเป็นเพื่อนของฉัน ฉันจะจับตาดูเขาแฮรี่ ขอบใจมัมลอ "ใจลอยไปไหนมาแฮรี่?" ลูปินถามเบาๆขณะที่ป้าเพ็ตทูเนียหันไปสนใจหม้อชา แฮรี่ใจลอยไปที่อื่น เขารู้ว่าลูปินพูดด้วย แต่จับใจความไม่ได้ว่าเขาพูดอะไร "โทษทีฮะ เมื่อกี๊คุณว่าไงนะ?" ลูปินหยิบส้อมขึ้นมา แล้วยิ้มให้แฮรี่อย่างจริงใจ "เธอดูใจลอยตอนที่กำลังกินขนมปัง ฉันสงสัยว่าไปไหนมา" "ผมคุยกับข้างในอยู่ฮะ เดี๋ยวผมเล่ารายละเอียดให้ฟัง ผมสัญญา" แฮรี่มองลูปินใช้ขนมปังกวาดไข่ที่เหลืออยู่ใส่ส้อม เมื่อจัดการไข่ในส้อมแล้ว ก็ยกขนมปังขึ้นกัดตาม "ควรจะนะ" เขาพูด พลางวางมีดกับส้อมไขว้กันบนจาน ป้าเพ็ตทูเนียยกน้ำชามาวางที่โต๊ะ และรินให้รีมัสก่อน "เท่าที่จำได้ คุณใส่น้ำตาล แต่ไม่ใส่ครีม" ลูปินหัวเราะ "จำเก่งจริงๆ - นี่มันตั้ง เท่าไหร่แล้วนะ 17 ปี?" "เดือนสิงหาวันที่ 14 ก็จะครบ 17 ปีรีมัส" "เรื่องอะไรฮะ?" แฮรี่ถาม "ฉันพบกับป้าของเธอที่งานแต่งแม่เธอน่ะ" รีมัสอธิบาย "เพื่อนเจ้าบ่าวแต่ละคนก็จะจับคู่กับเพื่อนเจ้าสาว - ฉันได้รับความยินดีจากการเดินคู่กับป้าของเธอ รวมทั้งเต้นรำกับเธอที่งานเลี้ยงด้วย" แฮรี่ไม่แน่ใจว่าผู้ปกครองของเขาจะได้รับความยินดีซักแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้สงสัยมากจนกระทั่งต้องถามออกมา "ซิริอัสเต้นรำกับใครฮะ?" แฮรี่ถาม รีมัสหลับตาลง ก่อนลืมขึ้นหันมามองแฮรี่ "ไม่ใช่คนที่เธอรู้จักหรอกแฮรี่ เธอตายหลังจากงานแต่งเดือนเดียว พ่อแม่เธอแต่งงานกันในช่วงสงคราม" "วันนี้จะพาหลานฉันไปไหน รีมัส?" ป้าเพ็ตทูเนียถามอย่างแจ่มใส แฮรี่คิดว่าเธอคงอยากจะเปลี่ยนเรื่อง ลูปินที่กำลังคนชาที่เหลือในถ้วย หยุดครู่หนึ่ง คิดแล้วตอบ "เรามีธุระต้องทำหลายอย่างในเมืองวันนี้ แล้วก็คิดได้ว่าแฮรี่อาจอยากไปดูคอนเสิร์ตหรือกินมื้อค่ำดีๆซักมือ เดี๋ยวฉันพาเขากลับมาช่วงบ่ายวันอาทิตย์" ป้าเพ็ตทูเนียพูดเสียงใส นี่ป้ากำลังให้ท่าลูปินอยู่รึเปล่านะ? "ดูน่าสนุกดี แต่จะเข้าไปในเมืองกันยังไง?" รีมัสยิ้มกว้าง "ฉันเป็นเจ้าของรถใหม่ที่กำลังเห่อ เพ็ตทูเนีย" "อำฉันแน่ๆ" ป้าเพ็ตทูเนียพูด "ที่จริงแล้วนะฮะ ป้าเพ็ตทูเนีย คนดูแลผมคนนึงก็มีรถเหมือนกัน" แฮรี่ช่วยตอบ "เดาว่าเรื่องอดอยากของฉันคงจะรู้กันโดยทั่วไป" ลูปินวางแก้วลง เงยหน้าขึ้น เหลือบมองแฮรี่แล้วหันไปทางป้าเพ็ตทูเนีย "พ่อทูนหัวของแฮรี่ทิ้งสมบัติให้ฉันจำนวนหนึ่ง ภายใต้เงื่อนไขว่าฉันต้องใช้เงินก้อนหนึ่งให้หมดภายในสามสิบวัน และเงื่อนไขต่อไปคือห้ามไม่ให้เอาเงินไปซื้อหนังสือ ฉันตัดผมใหม่ ซื้อเสื้อผ้า ข้าวของใหม่ๆ แต่ ถ้าฉันต้องใช้ให้เท่ากับเป้าที่ซิริอัสว่าไว้ ฉันต้องใช้จ่ายอย่างใหญ่โตกว่านี้ ซึ่ง เป็นที่มาของรถคันนี้" "แล้วใช้ครบหรือยัง?" ป้าเพ็ตทูเนียถามพร้อมหัวเราะคิกคัก ป้ากำลังให้ท่าเขา "ที่จริงฉันใช้กับรถไปเยอะ ใช่ ฉันใช้ครบตามเงื่อนไขแล้ว ถ้าฉันทำตามไม่ได้ทุกเงื่อนไข เงินจะกลับไปสู่ทรัสต์ที่ดูแลโดยเบลาทริกซ์ เลอสแตรงจ์" "ใครเหรอ?" เพ็ตทูเนียถาม "คนที่ฆ่าซิริอัส" แฮรี่ตอบขุ่นๆ พอปิดบทสนทนาลงได้ ~+~ จากนั้นพวกเขาก็ไม่คุยอะไรกันมากนัก แวบหนึ่งที่แฮรี่สังสัยว่าลุงเวอร์นอนกับดัดลีย์ไปไหนทั้งเช้านี้ แต่เขาก็เข้าใจในตอนหลังว่า ไม่มีข่าวไหนเป็นข่าวดีจริงๆหรอก แฮรี่เก็บกวาดโต๊ะ ยกจานใส่เครื่อง ล้างกะทะ แล้วหันไปมองข่าวพยากรณ์อากาศในหนังสือพิมพ์ ก่อนวิ่งขึ้นชั้นบน แปรงฟันอย่างรวดเร็วแล้วคว้าเสื้อแจ๊คเก็ตบางๆลงมาชั้นล่าง ลุงจันทร์เจ้าบอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องเอาเสื้อผ้าไปด้วย เพราะพวกเขาจะไปซื้อของกันวันนี้ แฮรี่จึงไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก แค่แปรงสีฟันก็พอ ป้าเพ็ตทูเนียหายไปแล้ว แฮรี่จึงส่งเสียงลาเสียงดัง "ไปนะครับป้าเพ็ตทูเนีย" เขาพยักหน้าให้รีมัส แล้วเดินออกไปจากประตูพร้อมกัน รถของรีมัสจอดที่ขอบทาง หลังคาแบบเปิดประทุน สีรถแปลกๆ ออกขาวๆเทาๆเงินๆ "สีแบบนี้เรียกยังไงฮะ?" ลูปินตอบพร้อมกับรอยยิ้มเขินเล็กน้อย "พระจันทร์เต็มดวง" "ฮ่า!" สีหน้าแสดงความโล่งใจฉายบนใบหน้าลูปิน แม้แฮรี่จะไม่เข้าใจว่าเกี่ยวกับเรื่องอะไร "ฉันคิดเองนะ ตอนท็องซ์รู้ว่าชื่อสีเรียกว่ายังไง เธอยืนกรานว่านี่เป็นสัญลักษณ์ของพระเป็นเจ้า ช่วยฉันเก็บหลังคาหน่อยแฮรี่" พวกเขาเก็บหลังคารถ ไว้ที่เบาะหลังได้อย่างไม่ยากเย็น แฮรี่กระโดดขึ้นไปที่เบาะผู้โดยสาร ลูปินก้าวขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัย ล้วงหากุญแจในกระเป๋าเสื้อ เสียบกุญแจ แล้วสตาร์ทรถยนต์ "ลุงจันทร์เจ้าฮะ" แฮรี่พูด "คุณเป็นมนุษย์หมาป่าที่กำลังมีความรักสิฮะตอนนี้?" แก้มของลูปินมีสีเรื่อขึ้น ขณะที่เขามองที่กระจกมองหลัง "ยังบอกไม่ได้เต็มปากนักหรอก" แฮรี่ต่อ โดยไม่สนใจสีหน้ากระอักกระอ่วนของลูปิน "แต่คุณชอบเธอ" แฮรี่ไม่จำเป็นต้องตั้งเป็นประโยคคำถาม ลูปินเงียบไปครู่หนึ่ง เขาอาจหวังให้แฮรี่เลิกความคิดถามต่อ หรือเขากำลังเลือกคำพูดที่ดีที่สุดอยู่ "ก็ใช่ เธอเป็นผู้หญิงที่เยี่ยมมาก และด้วยเหตุผลบางอย่างที่รู้แต่พระเจ้าเท่านั้น เธอสนใจฉัน แต่ฉันก็ได้แต่รอ ว่าเธอจะบอกออกมาว่าเรื่องทั้งหมดนี่ก็แค่ล้อเล่น ไม่จริงจัง และไม่ยอมรับ เพราะว่าฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตราย" "คงทำให้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นหลังจากเดตจืดไปนะฮะ" แฮรี่แซว "ฉันพยายามไม่คิดถึงมัน" ลูปินตอบ ~+~ จากคุณ : hs3puk - [ 26 ธ.ค. 47 02:01:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นั่งรถไปกับลูปินถือว่าสนุกมาก เขาขับรถอย่างระมัดระวังขณะออกจากบ้าน หยุดรถอย่างนิ่มนวลและตรวจสอบซ้ายขวาก่อนออกตัว แต่พอขับออกนอกตัวเมือง ไปตามถนนที่รถเริ่มน้อยลง เขาก็เพิ่มความเร็ว เข้าโค้ง เปลี่ยนเกียร์สูงต่ำราวกับว่ารถยนต์ไม่มีเบรกเลย "ลุงจันทร์เจ้าฮะ" แฮรี่พูดแข่งกับเสียงลม "ว่าไง" "เรียนขับรถจากไหนฮะ?" "อัลเบอร์ต้า" "ใครฮะ?" "ไม่ใช่ใครแฮรี่ ที่ไหนต่างหาก อัลเบอร์ต้าคือเมืองทางตะวันตกของแคนาดา" "ไปทำอะไรที่แคนาดาเหรอฮะ?" ลูปินเงียบ แฮรี่ไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดว่าจะตอบอย่างไร หรือกำลังดูว่า เขาขับรถเร็วพอแซงรถซีดานที่กำลังคลานเต่าอยู่ข้างหน้าก่อนเข้าโค้งได้ไหม "หลังจากพ่อกับแม่เธอตาย ฉันก็เดินทางไปต่างประเทศอยู่หลายปี ไปแคนาดา สหรัฐ หางานแปลกๆทำ พยายามลืมความเจ็บปวดซะ " "งานแบบไหนบ้างฮะ?" ลูปินยิ้ม พร้อมกับเช็คกระจกหลัง "ล้างจาน กุ๊ก บรรณารักษ์ แต่ส่วนใหญ่จะทำงานสืบหาพวกลักลอบเข้าเมืองน่ะ" แฮรี่ยิ้ม "บาวตี้ ฮันเตอร์น่ะเหรอฮะ? เจ๋งไปเลย" "ฉันชอบอะไรเรียบๆ นอกจากต้องจ่ายค่ายาวูฟส์เบนแล้ว ก็ไม่ต้องใช้เงินมากมายหรอก ตอนนี้ฉันยังมีทุกซิคเกิ้ลที่ได้จากตอนทำงานที่ฮอกวอตส์ ที่ผ่านๆมาฉันอยู่ด้วยเงินที่หาได้ ตอนที่ออกท่องเที่ยวนั่นล่ะ" สีหน้าลูปินดูพึงพอใจ ในสายตาของแฮรี่ "ดัมเบิ้ลดอร์รู้ว่าคุณทำงานแบบนี้มาก่อนไหมฮะ?" "รู้ แต่ฉันไม่ได้เขียนลงในประวัติการทำงานหรอกนะ" "แล้วช่วงเวลานั้น เขียนอะไรลงไปแทนล่ะฮะ?" "ทำวิจัย" แฮรี่หัวเราะ ผ่านไปสองสามวินาที ลูปินก็หัวเราะด้วย แม้จะไม่ค่อยตลกนัก แต่การหัวเราะก็เหมือนโรคติดต่อ ~+~ เฮอร์ไมโอนี่, ฉันจะลองเขียนถึงแฮรี่ดู อย่าส่งจดหมายฉบับนั้นให้แฮรี่นะ อันนั้นให้เธออ่านเท่านั้น ไม่ใช่เขา จินนี่ ~+~ เฮอร์ไมโอนี่, ฉันเพิ่งส่งจดหมายหารอน มีบางอย่างน่าตกใจ แต่เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ฉันอยู่ที่ที่พวกเราอยู่เมื่อหยุดหน้าร้อนที่แล้ว วาว! มันเปลี่ยนไปมากเลยนะ ภาพหายไปแล้ว แผนผังตระกูลก็หายไป ครีเชอร์ด้วย ตอนนี้บ้านก็น่าอยู่พอได้ เธอคงดีใจที่รู้ว่าสิทธิของเอ้ลฟ์ประจำบ้านได้แพร่มาถึงลอนดอนแล้ว รู้ไหมว่าด๊อบบี้กับวิงกี้ทำงานที่นี่ แบบได้เงินเดือน เพราะว่าฮอกวอตส์กำลังปิดเทอม รีมัสไม่ได้บอกว่าสิ่งต่างๆเปลี่ยนแปลงขนาดนี้ได้ยังไง เขาได้แต่ยิ้มตอบพอฉันถามเขา เลยเดาเอาว่าคงจะมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นที่นี่ วันนี้ฉันไม่อยู่บ้านทั้งวัน เพราะงั้น ถ้าเธอส่งจดหมายมา ฉันก็คงไม่ได้อ่าน จะกลับบ้านวันอาทิตย์ตอนบ่าย วันนี้อยู่กับลุงจันทร์เจ้าทั้งวัน ตอนแรกที่เรียกเขาแบบนี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอายุซักแปดขวบ แต่ตอนนี้เริ่มชอบแล้ว วันนี้เรานั่งรถกัน (จันทร์เจ้ามีรถ!) ไปซื้อของ ไปหาทนายความของซิริอัส และอื่นๆ จากความตั้งใจของซิริอัส ทุกอย่างที่เขาเป็นเจ้าของถูกแบ่งเป็นสองส่วน ระหว่างลูปินกับพอตเตอร์ ลุงจันทร์เจ้าได้รับสิทธิ์การเป็นเจ้าของชั่วชีวิตในบ้านหลังนี้ - ตราบเท่าที่เขายังมีชีวิต ฉันต้องเซ็นเอกสารปึ้งหนึ่งที่สำนักทนายความ เราอยู่ที่นั่นกันครู่ใหญ่เลยล่ะ อย่างหนึ่งที่เรารู้คือซิริอัสมีตู้จดหมาย ที่รับทั้งจากมักเกิ้ลและจากโลกเวมนตร์ เขารับจดหมายจากตู้นั้นอย่างไรเป็นเรื่องน่าสงสัย ไม่ว่าเขาจะใช้คนอื่นนอกบ้านที่เราไม่รู้จัก หรือใช้ครีเชอร์รับส่งจดหมายให้ พวกเราเคลียร์ของในนั้น จ่ายบิลค่าต่างๆ เก็บข้าวของที่ซิริอัสสั่งซื้อไว้ก่อนที่เขาจะเสีย เขาสั่งซื้อของขวัญวันเกิดที่ดีมากให้เธอด้วย เดี๋ยวฉันส่งต่อให้ ซิริอัสมีไม้กวาดแข่งขันที่สุดยอดมาก เพิ่งส่งมาถึงเมื่อราวสัปดาห์ก่อนนี่เอง ฉันเคยเห็นไม้กวาดแบบนี้อันเดียวเท่านั้น มันดูดีมาก ลุงจันทร์เจ้ามีไม้กวาดแล้ว ฉันก็ยังรักไฟร์โบลต์ของฉัน รอนก็คงไม่ต้องการมันเท่าไหร่ ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะให้จินนี่ก่อนที่จะเริ่มแข่งควิดดิชปีหน้า สุดท้ายลุงจันทร์เจ้าก็ได้ห้องเก็บหนังสือทั้งหมดของเขาแล้ว ฉันว่าเธอคงอยากมาที่นี่ช่วงซัมเมอร์แน่ มาเลือกชมหนังสือในห้องสมุดเก่าแก่ของครอบครัวและห้องสมุดของลูปิน หนังสือบางเล่มแค่ชื่อก็น่ากลัวแล้ว ฉันว่าถ้าอยู่ฮอกวอตส์คงจะอยู่ที่โซนต้องห้าม (ห้องสมุดโรงเรียนต้องมีหนังสือเกี่ยวกับการวางยาพิษไหม?) แต่ฉันก็ยังมั่นใจว่าเธอต้องหาอะไรที่อยากอ่านได้แน่ๆ เธอคงดีใจที่ได้รู้ว่าฉันไม่ใช่พวกคนป่าฟิลิสทิน เพราะฉันไปฟังคอนเสิร์ตที่มหาวิทยาลัยดนตรีมา ก็อย่างที่รู้ มหาวิทยาลัยอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก เขาเปิดให้เข้าฟังฟรีนะ ฉันไปที่นั่นตอนเย็นกับท็องซ์และลูปิน อ่า ใช่แล้ว พวกเขาคบกันอยู่ ไม่ค่อยจะเปิดเผยเท่าไหร่หรอก แต่ฉันสังเกตได้หลายอย่างเวลาพวกเขาไม่รู้ว่าฉันดูอยู่ รวมทั้งเกมขาพัวพันใต้โต๊ะกินข้าว ที่ทำเอาจันทรเจ้าแทบสำลักไวน์ หลังกลับจากดูดนตรีพวกเราไปเดินเล่นกันต่อ แล้วค่อยกลับบ้าน นั่งคุยกันครู่หนึ่งฉันก็เข้านอน จากนั้นพอลงมาหากล่องผ่านหลังจากเขียนจดหมายรอนเสร็จ ฉันได้ยินเสียงเพลงดังมาจากห้องสมุด ฉันก็ควรจะรู้แล้วว่าพวกเขากำลังเต้นรำอยู่ จังหวะวอลซ์ คิดว่านะ พอเพลงจบลง พวกเขาก็ยืนนิ่ง โง่แท้ฉันน่ะ ไม่ได้นึกเลยว่าพวกเขากำลังจะจูบกัน เห็นได้ชัดว่าจันทร์เจ้าจูบเก่งกว่าฉัน ไม่ต้องแปลกใจเลย เพราะท็องซ์ไม่ร้องให้ ผมเธอแค่เปลี่ยนสีไปมา เดี๋ยวแดง เดี๋ยวฟ้า ฉันเลยเดาว่าจูบนั่นคงจะดีทีเดียว ฉันคิดว่าอิจฉานะ ไม่ได้แปลว่าฉันอยากจูบจันทร์เจ้าบ้างหรอกนะ ฉันพยายามออกจากห้องสมุดให้เงียบเข้าไว้ แต่จันทร์เจ้าก็เห็นฉันก่อนจะทันปิดประตู หน้าฉันแดง จันทร์เจ้าก็แดง ผมท็องซ์เปลี่ยนสีอีก ท็องซ์ส่งจดหมายถึงรอนให้ ฉันก็รีบหนีออกมาเลย พวกเขาดูเหมาะสมกันดี ดูมีความสุขดีด้วย จันทร์เจ้าไม่ยอมรับว่ามันจริงจัง แต่ฉันก็มีความคิดของฉันเอง ฉันว่าจะรอส่งจดหมายพรุ่งนี้เช้า ไม่อยากโผล่ไปเป็น กขค. อีก พวกเขาไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันนักหรอก เพราะงานมือปราบมารที่ต้องเข้ากะของท็องซ์ และของตัวลูปินเองที่ต้องทำงานให้ภาคี พรุ่งนี้พวกเราจะไปโบสถ์เซ้นต์ไซม่อน และลุงว่าพรุ่งนี้จะมีเซอร์ไพรซ์ตอนมื้อเที่ยง เดี๋ยวช่วงวันเกิด ฉันจะได้ไปที่บ้านโพรงกระต่ายนะ คงจะดีถ้าได้เจอเธอที่นั่น คิดถึงเธอนะ รู้ไหม ถึงตอนนี้ยังไม่มีใครซักคนพูดถึงความจำเป็นที่ฉันต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ NEWT เลย เดี๋ยวจะเขียนมาอีก หลังจากกลับไปอยู่ที่อัซคาบันใต้เลขที่สี่แล้ว เพื่อนของเธอ แฮรี่ ~+~ แฮรี่กระพริบตาเมื่อเขาก้าวออกแดดยามเช้า "ผมไม่เคยได้ฟังใครเหมือนหลวงพ่อมาร์ตินมาก่อนเลยฮะ" แฮรี่ตั้งข้อสังเกต "ตอนเขาเทศน์ผมรู้สึกเหมือนเขากำลังพูดกับผม" "เหรอ?" รีมัสถาม "ฮะ ผมมีหลายเรื่องเลยเกี่ยวกับการให้อภัย เขาทำให้ผมได้คิดเยอะเลยวันนี้" รีมัสตามแฮรี่ออกมาสู่กลางแดด ใส่หมวกและแว่นกันแดด พวกเขาเดินจากโบสถ์กลับมาที่กริมมอลด์เพลส หลังจากคว้าหมวกแก๊บจากห้องนอนแล้ว แฮรี่ก็หอบหิ้วถุงใส่ของที่ซื้อเมื่อวานนี้ลงมาใส่รถของลุงจันทร์เจ้า แฮรี่เปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสาร หันไปมองผู้ปกครองของเขา "เรากำลังจะไปไหนกันฮะ?" ลูปินยิ้ม "เราจะไปบ้านเกรนเจอร์" "เยี่ยมไปเลยฮะ ท็องซ์ไปด้วยไหม?" สีหน้าลูปินละห้อยลง "อาจจะไม่ เธอมีงานนั่งโต๊ะต้องทำวันนี้" "เฮอร์ไมโอนี่รู้ไหมฮะว่าเรากำลังจะไป?" "โมนิก้ากับอัลเบอร์ตรู้ แต่เป็นเซอร์ไพรซ์สำหรับเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาบอกเธอว่าจะมีแขกมากินมื้อเที่ยงด้วย แต่ไม่รู้ว่าใครมา" ~+~ นั่งรถไปยังบ้านเกรนเจอร์ก็น่าชื่นใจ เหมือนการขับรถในชนบทกลางแดดยามเช้าของวันอาทิตย์ควรจะเป็น ขณะนั่งไปด้วยกัน แฮรี่รู้สึกขำที่เห็นรถโฟล์คสวาเก้นสีฟ้าจาง ขับห่างๆอยู่ข้างหลังพวกเขา รถเต่าคันนั้นอยู่ห่างเกินกว่าจะมองเห็นป้ายทะเบียนได้ในกระจกมองหลัง แต่แฮรี่ค่อนข้างมั่นใจว่าคนขับต้องเป็นแม่มดตาเดียวแน่ จากนั้น พวกเขาก็เข้าสู่ย่านที่ครอบครัวเกรนเจอร์อยู่ ลูปินเข้าจอดหน้าบ้านที่เป็นบ้านอิฐสองชั้น สวนหน้าบ้านมีรั้วอิฐเตี้ยๆ หลังบ้านเป็นรั้วสูงๆ แฮรี่สังเกตเห็นลูปินทำจมูกบานสูดกลิ่นขณะลงจากรถ "มื้อเที่ยงกำลังถูกย่างในสวนหลังบ้าน" ลูปินพูดยิ้มๆ แฮรี่กระพริบตาขณะก้าวลงจากรถ แล้วหลับตาลงอีกครั้ง ขณะหลับตา แฮรี่เห็นว่ารอบๆบ้านมีโซนรักษาความปลอดภัยถูกติดตั้งไว้รอบบ้าน "ลุงจันทร์เจ้า?" "ว่าไงแฮรี่?" "มีโซนอยู่ฮะ คุณแน่ใจเหรอฮะว่าพวกเขารู้ว่าเรากำลังมา?" "เรื่องธรรมดา แฮรี่" ลูปินตอบ แฮรี่รู้สึกถึงคลื่นแห่งเวทย์ขณะเดินผ่านโซนแรกเข้าไปยังตัวบ้าน เขาเริ่มสั่งการไยแมงมุมและค้างคาวให้ทำหน้าที่ทันที เพื่อฝึกหัดมากกว่าเป็นการป้องกันภัยจริงๆ แฮรี่หลับตาลง เมื่อเห็นออร่าของมัมลอฉายขึ้นในใจของเขา มีปัญหาเหรอแฮรี่? อยากให้ระวังน่ะ เรากำลังจะพบกับกลุ่มคน พวกเขาเป็นเพื่อนฉันทั้งหมด เพื่อนร่วมรังอีกเหรอ? เอ่อ ใช่ เพื่อนร่วมรัง เฮอร์ไมโอนี่ อยู่ที่นี่กับพ่อและแม่ เธอต้องแตะตัวพวกเขาแฮรี่ ฉันต้องอ่านพวกเขา ไม่น่าจะมีปัญหา มัมลอ ขอบใจ แฮรี่ แสงสีฟ้าสว่างจ้าขึ้นแล้วหายไปจากสำนึกของแฮรี่ เขาลืมตาขึ้นและเดินต่อ การสนทนาแบบนี้เริ่มคุ้นแล้ว ลูปินนำอยู่ถึงประตูหน้าแล้ว เขาใช้ปลายไม้กายสิทธ์ขีดเส้นที่ประตู ส่วนของไม้ที่เหลือซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเขา แฮรี่ได้ยินเสียงคลิ้กเบาๆเมื่อลูปินหยุดขีด เขาเปิดประตู หันมาทางแฮรี่พร้อมกับรอยยิ้มเขินๆ "โมนิก้าบอกให้เข้าไปเลย ไม่ต้องเคาะ ฉันมาที่นี่บ่อยแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆที่เดินเข้าบ้านคนอื่นโดยไม่บอกก่อน" แฮรี่กำลังสงสัยว่าเพราะอะไรลูปินถึงมาที่นี่บ่อย บางทีอาจมาสอนเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่คิด รีมัสเดินไปหาโมนิก้า ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอยื่นแขนข้างหนึ่งมากอดเขาและหอมที่แก้ม "เธออยู่ในครัวจ้ะ" พร้อมกับชี้นิ้วโป้งบอกทาง แฮรี่เดินไปที่ครัว รู้สึกดีใจที่เขาเลือกใส่รองเท่าคู่ใหม่ เขาเดินเสียงเงียบกริบ จากคุณ : hs3puk - [ 26 ธ.ค. 47 02:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ด้านหลังที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้าแฮรี่ เฮอร์ไมโอนี่กำลังสับบางอย่างอยู่ เธอใส่ชุดพิมพ์ลายสีเหลือง ผมรวบไว้ด้วยริบบิ้นสีเหลืองเข้ากับชุด วิทยุที่อยู่ข้างๆกำลังเล่นเพลงคลาสสิคที่แฮรี่ไม่รู้จัก เขาแตะที่เอวเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่เฮอร์ไมโอนี่ผ่อนคลายลง เมื่อแฮรี่แนบแก้มเข้ากับแก้มด้านซ้ายของเธอ "ฉันบอกไปหรือยังว่าคิดถึงเธอ?" "จดหมายเมื่อเช้านี้เอง แฮรี่" เธอตอบ แฮรี่ไม่เห็นหน้าเธอ แต่รู้ว่าเธอกำลังยิ้ม "เฮ้ พอตเตอร์!" ลูปินเรียกเสียงดัง "อย่าแต๊ะอั๋งสาวสวยในครัว" แฮรี่ยิ้ม คิดหาทางโต้ เขาคว้ามีดในมือเฮอร์ไมโอนี่ วางลง แล้วหมุนให้เธอมาเผชิญหน้ากับเขา จับมือขวาเธอด้วยมือซ้ายของเขา และใช้มือขวาโอบที่เอวเธอไว้ เริ่มเต้นรำ "เธอสวย เธอเป็นสาว เธออยู่ในครัว แต่ผมไม่ได้แต๊ะอั๋งนะ เห็นไหมเรากำลังเต้นรำกัน" แฮรี่ตังใจจริง ทำให้ดูจริงจัง เขานับจังหวะในใจและหวังว่าไม่เหยียบเท้าเธอเข้า ได้เต้นรำกับจินนี่ที่งานศพทำให้เขาฝีเท้าดีขึ้น พวกเขายังเต้นวอลซ์กันต่อ และขยับออกมาจากครัวเรื่อยๆ เพลงจบลง พวกเขาหยุดเต้น เฮอร์ไมโอนี่หมุนตัว ใช้หลังพิงแฮรี่ เธอกระพริบตาให้อดีตอาจารย์ "ลุงจันทร์เจ้า ใครๆก็รู้ว่าสถานที่ที่เหมาะแก่การแต๊ะอั๋งสาวคือห้องสมุดค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่พูด พร้อมกับเลิกคิ้ว แต่ยังคงตีสีหน้าตาย จนกระทั่งลูปินเริ่มหูแดง แก้มแดงและลามไปถึงคอ จากนั้นทั้งสามคนจะระเบิดหัวเราะเสียงดัง โมนิก้าถือโอกาสนี้วางสาย แล้วหันมาร่วมวงด้วย "เรื่องอะไรกันเฮอร์ไมโอนี่?" เธอถาม "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แม่ต้องอยู่ด้วยถึงจะรู้" เธอตอบ "ไม่ก็อ่านได้จากข่าวฉบับเช้าครับ" ลูปินพึมพำ สีหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนถามโมนิก้า "เราจะกินอาหารกันในสวนใช่ไหม ให้ช่วยขนจานออกไปไหม?" "ใช่ และได้ ขอบคุณนะ" โมนิก้าที่เข้าใจแล้วว่าเธอคงไม่มีทางได้คำอธิบายแน่พูด ก่อนยื่นมือมาทางแฮรี่ "แฮรี่ ยินดีที่ได้เจอเธออีกจ้ะ" แฮรี่ปล่อยเฮอร์ไมโอนี่แล้วขยับไปจับมือกับโมนิก้า "ลุงจันทร์เจ้าไม่ยอมบอกผมจนกระทั่งเราจะมาที่นี่ฮะ บ้านน่าอยู่มากครับ ดูเหมือนที่ผมคิดไว้เลย" แฮรี่พูด ละสายตาจากโมนิก้าครู่หนึ่งแล้วมองจากครัวผ่านทางเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ที่ที่เขาเห็นโถทองเหลืองใส่ผงฟลู ที่วางบนเตาผิง เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของแฮรี่ ก่อนหันไปสับอะไรต่อในครัว ~+~ มื้อเที่ยงค่อนข้างวุ่นวายแต่ก็เป็นไปด้วยดี อัลเบิร์ตกับโมนิก้านั่งหัวโต๊ะคนละฝั่ง แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่นั่งตรงข้ามกัน ส่วนลูปินนั่งข้างๆแฮรี่ ทำหน้าที่เป็นตัวกั้นระหว่างแฮรี่กับโมนิก้า อัลเบิร์ตพูดคุยกับลูปินในเรื่องต่างๆขณะที่โมนิก้าพยายามขุดคุ้ยเรื่องเฮอร์ไมโอนี่จากแฮรี่ ส่วนมากเกี่ยวกับเรื่องอันตรายของเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่เล่าทุกรายละเอียด แต่แบบดูปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย เช่นเรื่องโทรลภูเขา เรื่องปริศนาในตอนท้ายของปีหนึ่ง การทดสอบที่สองจากการประลองเวทย์ไตรภาคี เรื่องขำๆเกี่ยวกับจดหมายที่เฮอร์ไมโอนี่ได้รับ รวมทั้งจดหมายกัมปนาทด้วย "แฮรี่" โมนิก้าถาม "เคยคิดไหมว่าน่าจะคบเฮอร์ไมโอนี่แบบแฟน?" "แม่!" เฮอร์ไมโอนี่ท้วง "เคยฮะ" แฮรี่ตอบ ตักสลัดเข้าปากพร้อมกับหันไปมองตาดุของเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่เคี้ยว กลืน แล้วเอื้อมมือจับแก้วน้ำ "ผมหลงชอบผู้หญิงอื่นอยู่ฮะตอนนั้น หลงมาก จนกระทั่งคิดอะไรไม่ค่อยปกติ แต่ผมก็ไม่กล้าพอจะลงมือทำอะไรฮะ" "แล้วเกิดอะไรขึ้นกับสาวคนนั้นล่ะ?" โมนิก้าถาม "ปีที่แล้ว ผมโพล่งขอเธอเดตด้วยฮะ" "แล้ว?" "แล้วมันก็ออกมาแย่ฮะ" แฮรี่คิดว่าควรจะเลิกพูดเท่านี้ แต่โมนิก้ายังจ้องเขม็ง "เราหมดเรื่องจะคุยกัน แล้วเธอก็เริ่มหึง พอผมบอกว่าจะต้องไปเจอเฮอร์ไมโอนี่" แฮรี่ยกแก้วน้ำขึ้นตะหน้าผาก บรรเทาความร้อนบนใบหน้า จากการเล่าเรื่องน่าอายเมื่อปีที่แล้ว "แล้ว?" ผู้หญิงคนนี้อะไรกันเนี่ย? ทำไมช่างซัก? "แล้วมันก็ทำให้ผมเริ่มฉุกคิดว่ารู้สึกยังไงกับเฮอร์ไมโอนี่กันนะ" แฮรี่ไม่ได้สังเกตว่าคู่สนทนาอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะเงียบเสียงลง เพราะเขามัวแต่ดูปฏิกริยาของโมนิก้า "เธอเป็นคนน่ารัก เธอเป็นแม่มดที่ฉลาดที่สุดที่ผมรู้จัก เธอเชื่อในตัวผมเสมอ เธอไม่เคยโกหกด้วย และก็จะคอยเคียงข้างเสมอไม่ว่าผมจะถูกหรือผิด ก็เหมือนที่ผมเขียนในจดหายแหละครับคุณนายเกรนเจอร์ ผมไม่มีพี่สาว แต่ก็ไม่คิดหรอกฮะว่าจะรักพี่สาวมากกว่ารักเฮอร์ไมโอนี่" สีหน้าของโมนิก้ายังไม่ค่อยพอใจ "เพราะงั้นเธอเลยไม่ได้อยู่ในลิสต์?" "แม่!" เฮอร์ไมโอนี่ร้อง "ผมไม่เคยพูดนะฮะว่าเธอไม่ได้อยู่ในลิสต์ คุณนายเกรนเจอร์ เธออยู่ฮะ แค่ไม่ใช่อันดับบนๆ" แฮรี่ดื่มน้ำอึกใหญ่ พร้อมกับเหล่มองสีหน้าแปลกใจจากทั้งนางสาวเกรนเจอร์และนางเกรนเจอร์ "มีใครอยู่ในลิสต์บ้างล่ะแฮรี่?" รีมัสถาม บทสนทนาของเขากับอัลเบิร์ตจบลง แฮรี่ยิ้ม "เกรงว่านั่นจะเป็นเรื่องละเอียดอ่อนตามหลักการ สิ่ง-ที่-ควรจะรู้ ฮะลุงจันทร์เจ้า" แฮรี่ตอบแล้วยกน้ำดื่มหมดแก้ว แฮรี่ลุกขึ้น "ผมจะเข้าไปในครัว มีใครอยากได้น้ำเพิ่มอีกฮะ?" ~+~ จากนั้นบทสนทนาหลังมื้อเที่ยงก็เริ่มเป็นเรื่องทั่วๆไป กว่าจะเป็นเรื่องคาดคั้นให้สารภาพ แฮรี่เริ่มเก็บกวาดโต๊ะด้วยความเคยชิน ถือจานไปที่อ่างล้าง เฮอร์ไมโอนี่ถืออาหารเหลือตามเข้ามา เธอเทอาหารใส่กล่อง "แฮรี่" เฮอร์ไมโอนี่พูด "ฉันอยู่อันดับที่เท่าไหร่ในลิสต์เธอน่ะ?" "หน้าแรกแน่ๆ วางใจได้ เอล้อยซ์ มิดเจ้นอยู่ในหน้าที่สอง" "ค่อยยังชั่ว พาร์วาติล่ะ?" "ที่เดียวกับพัดม่า - ไม่ได้อยู่ในลิสต์" แฮรี่หันมามองเฮอร์ไมโอนี่ "ลาเวนเดอร์ก็ไม่อยู่" "ดีดี" เฮอร์ไมโอนี่พูด "ไม่มีลิสต์อะไรนั่นหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ฉันแค่หาอะไรมาต่อยอดให้แม่เธอเท่านั้น เธอช่างซักจริงๆ ฉันไม่มีเวลาให้เรื่องผู้หญิงหรอก" เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงเยาะ เมื่อแฮรี่หันไปจ้องหน้าเธอเขม็ง เธอก็หันไปทางอื่น แฮรี่ยื่นมือไปแตะคางเฮอร์ไมโอนี่แล้วหันหน้าเธอมาเผชิญหน้าเขา ใช้นิ้วโป้งจับแก้มของเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่พูดช้าๆ "เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักและไว้ใจมากที่สุดที่ฉันเคยมี ฉันไม่อยากทำลายมิตรภาพลง เพียงเพราะว่าฉันคิดเรื่องหนุ่มสาว" เฮอร์ไมโอนี่เม้มปาก "เรื่องหนุ่มสาว?" แฮรี่ทำเสียงเยาะแล้วล้วงมือในกะเป๋า "โชเรียกยังงั้นน่ะ เธอเขียนมา บอกว่าเสียใจนะที่เรื่องหนุ่มสาวระหว่างเรามันไม่เวิร์ค" "เสียใจเหรอแฮรี่?" "ไม่หรอก โล่งอก น่าจะอธิบายความรู้สึกฉันได้มากกว่า" "เธอเคยคิดจะเดตกับคนอื่นไหมล่ะ?" "นี่เราจะกลับไปเรื่องลิสต์นั่นอีกใช่ไหม?" "ตอบฉัน แฮรี่" แฮรี่รู้สึกอึดอัดขณะโน้มตัวพิงที่อ่างล้างจาน เขารู้ว่าไม่มีทางหลุดพ้นจากเรื่องนี้ได้ เหมือนหลุดจากการซักของแม่เธอเป็นแน่ "ฉันคิด" แฮรี่กอดอก "ใช่ ฉันเคยคิดกับเธอแบบนั้น และใช่ ฉันขีดชื่อเธอทิ้งเพราะว่าไม่อยากทำลายความเป็นเพื่อนของเรา" เฮอร์ไมโอนี่ทำสีหน้าเหมือนคิดคำตอบให้คำถามยากๆออก "แสดงว่ามีลิสต์จริงๆ" แฮรี่ตอบเบาๆ "ใช่มีลิสต์บ้าๆนั่น มีอยู่สามชื่อ ส่วนอีกสองชื่อ - คนนึงเห็นเธสทรัลส์อีกคนไม่เห็น" แฮรี่หันไปที่อ่างเพื่อล้างมือ "เปลี่ยนเรื่องได้ไหม? ฉันโอเคถ้าแม่เธอจะเป็นคนซัก แต่ไม่โอเคถ้าเป็นเธอ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเบาๆเหมือนกัน "ขอโทษ แฮรี่" แฮรี่ยักไหล่ "ไม่เป็นไร" เขาตอบ เอื้อมมือไปเช็ดมือที่แขวนอยู่ที่ประตูตู้เย็น "ฉันอยากคุยเรื่องจินนี่ แฮรี่" "เรื่องอะไร" แฮรี่พูดเสียงแข็ง "เธอฝันร้าย" "ยินดีต้อนรับสู่ฝันร้าย ถ้าฉันได้ทีละหนึ่งแกลเลี่ยนทุกครั้งที่ฝันร้ายตั้งแต่เซดริกตาย ถึงตอนนี้ฉันคงมีเงินซื้อไฟร์โบลต์ให้ทีมกริฟฟินดอร์ทั้งทีมแล้ว" "เธอคิดว่าโวลเดอร์มอร์พยายามเข้าถึงใจเธออีกครั้ง ฉันให้เธอเขียนถึงเธอ แฮรี่ แต่เธอไม่อยู่บ้านแบบนี้ ก็" แฮรี่ตัวแข็ง ยืนนิ่งในครัว กำหมัดแน่น หลับตา พยายามครุ่นคิด เลือกทางออกที่ดีที่สุด เมื่อลืมตาอีกครั้งเขาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น "เครือข่ายฟลูทำงานได้ใช่ไหม?" "ใช่" "เรียกให้จินนี่มาที่นี่ได้ไหม แต่อย่าบอกว่าฉันอยู่ที่นี่นะ" "เดี๋ยวขอแม่ แต่ ก็ได้ยังงั้นก็ได้" เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับเข้าไปในสวน แล้วกลับเข้ามาในครัวพร้อมกับรอยยิ้ม เธอกำผงฟลูแล้วหว่านใส่เตาผิง แล้วก้มหัวเข้าไปในเปลวเพลิง พูดคุยกับมอลลี่และจินนี่ แฮรี่มองเฮอร์ไมโอนี่จากห้องครัว แล้วหันไปทางอื่นเพื่อไม่ให้จับได้ว่ามองก้นได้รูปของเธอ ครู่หนึ่งเธอหันหน้ามาทางแฮรี่ "เธอกำลังมา" จากคุณ : hs3puk - [ 26 ธ.ค. 47 02:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แฮรี่เดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น มองไปรอบๆเตาผิง ก่อนไปยืนพิงที่ผนังห้อง เตาผิงของบ้านเกรนเจอร์สว่างวาบขึ้น ร่างของจินนี่เด้งออกมาจากเตาผิง กลิ้งที่พื้น แนวขี้เถ้าลากเป็นแนวจนถึงตัวเธอ สีหน้าของจินนี่ตกใจสุดขีดเมื่อเห็นแฮรี่ แฮรี่ก้มลงยื่นมือ ดึงให้เธอยืนขึ้น ก่อนดึงเข้าไปกอด มือจินนี่เย็นและเธอตัวสั่นขณะที่ถูกกอด แฮรี่รู้สึกยอดเยี่ยมที่ได้กอดเธอ เขาได้แต่หวังว่าเธอจะรู้สึกดีมากเหมือนที่เขากำลังรู้สึกอยู่ เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับไปในสวนอีกครั้ง โบกมือให้พวกผู้ใหญ่ที่กำลังทำสีหน้าใคร่รู้ ก่อนปิดประตูลง แฮรี่พูดกับจินนี่เบาๆ "เราต้องคุยกันจินนี่" จินนี่เสียงอู้อี้ ซึ่งไม่น่าแปลกใจนัก เพราะหน้าของเธอซุกที่อกของแฮรี่ "ไม่อยากให้เธอเห็นฉันแบบนี้เลยแฮรี่ สาบานได้ ฉันกำลังเสียสติ หลับไม่เกินคืนละชั่วโมงตั้งแต่วันพฤหัสแล้ว เขาตามหาฉันอยู่แฮรี่ ทอมพยายามเข้ามาในหัวฉันอีกแล้ว!" น้ำตาของจินนี่ซึมเข้าไปในเสื้อของแฮรี่ เขามองเห็นกล่องกระดาษทิชชู่ จึงเรียกมันมา แฮรี่ดึงกระดาษออกจากกล่องที่ลอยกลางอากาศด้วยมือซ้าย เขาดันจินนี่ออกห่างพอให้เช็ดหน้าเธอได้ แฮรี่ส่งกระดาษเปียกไปทิ้งที่ถังขยะในครัว ถ้าจินนี่สังเกต ก็คงรู้ว่าเขาไม่ได้ใช้ไม้กายสิทธิ์เลย แต่เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา แฮรี่พาจินนี่เดินไปที่โซฟา เขากระแอมและหวังว่าเสียงไม่แตก "เฮอร์ไมโอนี่บอกฉันนิดหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น" จินนี่ทำหน้าดุ "เธอใจร้าย เรียกฉันมาที่นี่ตอนที่ฉันเป็นแบบนี้ แถมไม่บอกด้วยว่าเธออยู่นี่" แฮรี่ยิ้ม "แล้วเธอจะมาไหมถ้ารู้ว่าฉันอยู่นี่?" "ไม่" เธอตอบเคืองๆ "ฉันเลยไม่ให้บอกว่าฉันอยู่นี่ไง โทษฉันนะ อย่าโทษเธอ ลูปินก็อยู่ที่นี่ด้วย" จินนี่ขยับออกห่างเล็กน้อยแล้วนั่งลงที่โซฟา "ขอบคุณที่เป็นคนดีแฮรี่ แต่เธอก็ใจร้ายอยู่ดี เดี๋ยวฉันก็จะได้รู้อะไรเพิ่มอีก อะไรที่น่าอาย" แฮรี่ยิ้มกว้าง "อย่างเรื่องการ์ดวาเลนไทน์นั่นเหรอ?" จินนี่ชกที่ต้นขาแฮรี่ อย่างแรง และกัดฟันพูด "ฉัน-ไม่-ได้-ส่ง-การ์ดนั่น ฉันต้องบอกว่า สิ่งเดียวที่หยุดไม่ให้ฉันฆ่าตัวตายต่อหน้าเธอวันนั้น เพราะว่าฉันลืมมีดพกไว้ที่ห้อง" "ถ้าเธอไม่ได้ส่งแล้วใครส่ง?" เธอพูดด้วยเสียงเอาจริงเอาจัง "น่าจะเป็นคู่แฝด แต่ฉันยังจับไม่ได้เหนาะๆ พอให้จัดการคืนได้ซักที" "มาว่ากันเรื่องเธอก่อนดีกว่า เดี๋ยวเราจัดการพวกเขาทีหลัง" จินนี่มองแฮรี่ พยายามอ่านสีหน้าของแฮรี่ เธอเลิกคิ้วก่อนตอบ "ได้เลย แต่วิธีของฉันนะ ฉันเรียกว่าการระดมยิง" แฮรี่ถอนหายใจ "ฉันจะตั้งตารอวันนั้น เปลี่ยนเรื่องก่อน ฉันอยากช่วยเธอจินนี่" จินนี่เสียงอ่อน "เธอจะช่วยยังไง?" "เธอจะแปลกใจ ฉันเรียนรู้หลายอย่างเลยหน้าร้อนนี้" จินนี่เอนพิงโซฟา ยื่นริมฝีปากล่างออกมาแล้วเป่าลมไล่เส้นผมที่ปรกใบหน้าออก "ฉันต้องทำไงบ้าง?" "ตอนนี้เหรอ? นั่งเฉยๆ ฉันจะตรวจสอบใจเธอ ต้องขอแตะตัวเธอนะ" จินนี่หันไปมองไหล่ของเธอ ที่ที่มือของแฮรี่ยังวางอยู่ "ขอสายไปหน่อยนะ" เธอพูด "ฉันไม่ว่าอะไรหรอก" แฮรี่ถอนมือจากไหล่จินนี่ แล้วประกบฝ่ามือเข้าด้วยกัน ก่อนยกสองมือปิดหน้า "ฉันหมายถึงว่า เธออาจรู้สึกว่ามีฉันอยู่ขณะที่ฉันแตะใจเธอน่ะ เธออาจได้ยินเสียงฉันพูดภาษาพาร์เซล เธออาจมองเห็นมังกรด้วย" "มังกร? เธอทำอะไรกับมังกร แฮรี่?" จินนี่ถาม "ฉันมีตัวนึงปกป้องจิตใจฉันอยู่" จินนี่เลิกคิ้ว "เกิดขึ้นได้ยังไง?" "เรื่องมันยาว เดี๋ยวฉันเล่าทีหลัง" "งั้นก็โอเค" "ฉันต้องแตะเธอ เอ่อ ผิวน่ะ มือก็ได้" ถ้าจินนี่ผิดหวังที่เขาเลือกมือ เธอก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา "ถ้ายังไงให้เฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยก็ได้นะ เอาไหม ลูปินก็ได้" จินนี่ขยับตัวเปลี่ยนท่านั่ง "ไม่เป็นไร ฉันไว้ใจเธอแฮรี่" แฮรี่ขยับตัวจนกระทั่งหนังชิดพนักพิง เขาวางมือขวาลงบนมือซ้ายของจินนี่เบาๆ หลับตา และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่ที่จินนี่มองเห็นคือแฮรี่หยุดหายใจ แต่ครู่หนึ่งหน้าอกเขาก็เริ่มขยับขึ้นลงอีกครั้ง และเธอยังสังเกตเห็นว่าตาของแฮรี่ขยับไปมาภายใต้เปลือกตาที่ปิดอยู่ ~+~ แฮรี่ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะตามหามัมลอในจิตใจเขาได้ที่ไหน เมื่อหลับตา มองด้วยดวงตาแห่งใจ เขาก็เหมือนกำลังติดท่ามกลางหมอกสีมุกเทาไร้รูปร่าง ไม่ว่าแฮรี่จะกำลังอยู่ที่ไหน ที่นั่นก็ห่างไกลกับห้องนั่งเล่นของบ้านเกรนเจอร์นัก "มัมลอ?" "ว่าไงแฮรี่?" เธอตอบ ตอนแรก ที่แฮรี่มองเห็นคือร่างๆมังกรที่มีแสงสีน้ำเงิน แสงสีน้ำเงินบีบอัดตัวเองกลายเป็นร่างคล้ายๆมนุษย์ ผิวสีน้ำเงิน ผมสีน้ำเงิน รูปร่างท่าทางเหมือนมอลลี่วีสลีย์ยืนอยู่ในกลุ่มหมอก "ทำไมเป็นแบบนั้น?" "ฉันคิดว่าเธออาจรู้สึกสบายกว่าถ้าได้พูดคุยกับพวกเดียวกัน" "ขอบใจมาก แต่มอลลี่ วีสลีย์ไม่มีหางนะ" มัมลอถลกกระโปรงขึ้นขณะมองไปข้างหลังที่ที่หางมังกรกำลังสะบัด "น่าสงสาร เธอดูดีกว่าเยอะถ้ามีหางด้วย ก็ได้ๆ ทีนี้เป็นไง?" พร้อมกับหน้าย่นที่ทำให้แฮรี่คิดถึงท็องซ์ ร่างมอลลี่ของมัมลอก็สว่างขึ้น กลายเป็นจัสมินที่ผิวเป็นน้ำเงินเข้มยิ่งกว่า ไม่รวมที่จัสมินไม่ใส่เสื้อเกาะอกเล็กเท่านี้ หรือกางเกงที่สั้นขนาดนี้ -- หรือแน่นขนาดนี้ แฮรี่พยายามไม่หัวเราะออกมา "จัสมินไม่มีปีกฮะ" "ฉันไม่รู้ว่าเธอเห็นอะไรดีในตัวผู้หญิงที่ไม่มีปีกแฮรี่ ความทรงจำของเธอบอกว่า เธอคนนี้สวย" "เธอสวย มาก" "เธอชอบผู้หญิงไม่มีปีกได้ยังไง?" "เป็นปัญหาของมนุษย์มัมลอ ผมว่ากลับไปเป็นมังกรที่น่ารักเหมือนเดิมดีกว่าฮะ เราจะได้เริ่มงานกัน" มัมลอสว่างวาบอีกครั้ง และกลับสู่ร่างปกติของเธอ เล็กกว่าขนาดจริง เหลือเพียงหนึ่งในสาม "ผมมีเรื่องให้ช่วย จิตใจของเพื่อนผมถูกเข้าถึง" "ตอนนี้เหรอ?" "ไม่ใช่ฮะ เกิดมาสองสามวันแล้วล่ะ ผมอยากให้ตรวจดูร่องรอยว่ามีพวกศาสตร์มืดเข้ามาบ้างไหม?" "ฉันทำได้แฮรี่ เป็นการเข้าถึงแบบไหนแฮรี่" "จากพ่อมดชั่วร้าย ประเภทเดียวกับพวกผม มันพยายามเข้าควบคุมจิตใจเธอ" มัมลอยืนนิ่งตรงหน้าแฮรี่ แล้วยกหางขึ้นมาแตะที่แผลเป็นแฮรี่ "คนที่ทำให้เธอมีนี่?" "ฮะ" "เรากำลังพูดถึงผู้หญิงที่เธอกำลังแตะต้องอยู่ตอนนี้รึเปล่า?" แฮรี่ตกใจ เขาลืมไปเลยว่ากำลังนั่งที่โซฟากับจินนี่อยู่ "คนนี้ล่ะฮะ" พลันมีม่านบางๆล้อมรอบพวกเขา เมื่อแหวกม่านออกไป แฮรี่มองเห็นห้องนั่งเล่น เห็นจินนี่กำลังนั่งเรียบร้อยบนโซฟา และตัวเขานั่งข้างๆเธอ มัมลอเปลี่ยนขนาดอีกครั้ง จนกระทั่งเหลือตัวเท่ามนุษย์ เธอหันหลัง เดินผ่านม่านออกไป แฮรี่ตามติด เขารู้สึกราวกับกำลังผ่านเข้าไปในเพนซีฟ จินนี่เหล่ตามองไปยังประตูที่นำไปยังสวน ก่อนหันกลับมาที่แฮรี่ แฮรี่ที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังอยู่ในสมาธิ คิ้วขมวดชนกัน หลับตา ถ้าเขากำลังหายใจอยู่ แฮรี่คนที่อยู่กับมัมลอก็ดูไม่ออก มัมลอพ่นไฟออกไป สั้นกว่าฟุตเล็กน้อย แฮรี่คิดว่าเป็นการกระแอมของมังกร "ตอนนี้เธอออกมานอกร่างตัวเองแล้วนะแฮรี่ ระวังอย่าไปโดนตัวแฮรี่คนที่นั่งตรงนั้น จะทำให้เธอกลับร่างทันทีไม่ว่าเธอจะพร้อมหรือไม่พร้อมก็ตาม แต่อย่างอื่นๆในห้องแตะได้ทั้งสิ้น พวกเขาไม่ได้ยินหรือไม่เห็นพวกเรา แต่ฉันแน่ใจว่าพวกเขารู้สึกได้" มัมลอเดินวนรอบโซฟา มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วกลับมาสนใจที่โซฟาอีกครั้ง หางของเธอขยับขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ "คนนี้ไม่ใช่เพื่อน เพื่อนเธออยู่ในสวน คนนี้คือครูลาช" แฮรี่ขบกรามแน่น "เธอไม่ใช่ครูลาชมัมลอ" "ฉันไม่ได้มีหน้าที่เถียงแฮรี่ แต่ว่า เธอเข้าใจผิด มานี่" เธอพูด ใช้หางดันแฮรี่ เธอวางมือลงบนโซฟา ยกตัวขึ้นยืน ใช้หางรับน้ำหนัก "หงายมือแบบนี้แฮรี่ แล้ววางไว้เหนือหัวของเธอ ดี ทีนี้ ไล่มือเหนือร่างของเธอ เราจะอ่านเธอกัน มองหาตราชั่วร้าย หยุดที่ไหล่ ดี ทีนี้ไปที่เอว ไม่ต้องเขินแฮรี่ ไล่ตามแขน อา มือขวา เดี๋ยวกลับมาใหม่ ไปที่ขาขวาต่อ ขาซ้าย แตะมือขวาเธอแฮรี่ เห็นรอยนั่นไหม?" แฮรี่มองที่มือของจินนี่ ขณะที่เขาแตะมือเธอเบาๆ แผลสีแดงปรากฎขึ้น เต้นตุบๆเหมือนแผลเป็นเขายามที่รู้สึกเจ็บ "นั่นรอยตรามารของสิ่งชั่วร้ายแฮรี่ เก่าแล้ว ประมาณสามหรือสี่ปี ดูจากสภาพแล้ว เธอเคยถูกปีศาจร้ายแตะต้องมาแล้วในอดีต แต่ก็ถูกรักษาจนหายแล้ว ทีนี้ดมเธอ" แฮรี่เสียงหลง "ดมเธอ?" "ดมกลิ่นเธอแฮรี่ เธออยู่นอกร่าง แต่ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ ฉันเป็นแค่เวทมนตร์ของเธอ ฉันจะดมเอง แต่จมูกของมัมลออยู่ห่างไปพันไมล์ ฉันเก่ง แต่ไม่เก่งขนาดนั้น" แฮรี่ที่อยู่บนโซฟาขยับตัวเล็กน้อย และสูดลมหายใจ และพ่นลมออกทางจมูกแรงๆ แฮรี่ข้างๆมัมลอโน้มไปข้างหน้า ดมหัวของจินนี่ ไล่มาที่คอ แฮรี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนไล่ลงไปตามแขนและตักของจินนี่ "ทีนี้ยังไงต่อ?" "กลิ่นเธอเป็นยังไง?" แฮรี่อึ้ง ตะกุกตะกัก "เธอ เอ่อ ก็กลิ่นเหมือนผู้หญิง" "ขอรายละเอียด" "ผมเธอกลิ่นเหมือนแชมพู มือเหมือนสบู่ล้างมือในครัว ตักเธอ กลิ่นไม่เหมือนอะไรเลย" มัมลอพ่นไฟออกมายาวครึ่งหนึ่งของตัวเธอ "คนสร้างพวกเธอใช้วิธีการบ่งบอกลักษณะของพวกเธอได้น่าทึ่งมาก กระนั้น พวกเธอก็ไม่ค่อยใช้สิ่งที่เขาให้มาซักเท่าไหร่ แน่ล่ะ ผมของเธอกลิ่นเหมือนแชมพู แต่หัวของเธอมีกลิ่นเหงื่อและเกลือจากน้ำตาด้วย แล้วใต้นั้นยังแฝงกลิ่นเปรี้ยวของความกลัว มือเธอกลิ่นเหมือนสบู่ แต่มันยังมือกลิ่นไข่กับกระเทียม ขิง แล้วก็ชีสด้วย มือของเธอและหัวมีกลิ่นอื่นฉาบอยู่ แต่เธอควรจะได้กลิ่นมันด้วย ที่ตักของเธอน่ะ กลิ่นไม่มีทางผิดพลาด" "กลิ่นอะไรฮะ?" "กลิ่นของนูรี" "มันคืออะไรฮะ?" แฮรี่ถามด้วยความสงสัย "นูรีคือสิ่งมีชีวิตในใจ แต่ไม่ใช่วิญญานที่แท้จริง เหยื่อของพวกมัน คือใจของมนุษย์ที่กำลังเจ็บปวด พวกมันค้นหาความอ่อนแอและทำให้ใจวุ่นวาย มันดูดกินความเจ็บปวดเป็นอาหาร พวกของเธอเรียกพวกมันว่า ตัวล่าความฝัน เพราะพวกนี้จะเริ่มหากินยามที่เหยื่อของมันหลับ พวกนี้ชอบอยู่ตามสนามรบและโรงพยาบาล" "มันทำให้เธอเจ็บปวดไหมครับ?" แฮรี่ถามด้วยน้ำเสียงตกใจ "ไม่ ใจของเธอดี เธอขับไล่มันออกไปได้ เพราะว่าใจไม่ได้เจ็บป่วย ฉันคิดว่าพวกมันเข้าโจมตีเธอ เพราะได้กลิ่นตรามาร ไม่เหมือนสิ่งมีเวทมนตร์อื่นๆ นูรีไวต่อกลิ่นมาก" "เธอมีอันตรายไหมฮะ?" "ตอนนี้เธอยังต้านได้ แต่เธอไม่อาจต้านได้ตลอดไป เธอต้องนอน และเมื่อไหร่ที่นอนหลับ เธอก็จะฝัน ถ้าเธอฝันนูรีก็จะกลับมา" แฮรี่มองที่จินนี่อย่างเป็นห่วง "เราจะไล่พวกมันไปได้ยังไง?" มัมลอทำจมูกบาน ขณะมองที่แฮรี่ด้วยสีหน้าจริงจัง "พวกมันไม่มา ถ้าเธออยู่ด้วย" "เพราะอะไรฮะ?" "นูรีจะได้กลิ่นฉัน พวกฉันล่าพวกมันมาตลอด" "คุณล่ามัน?" มัมลอไหวตัว "ใช่แล้วแฮรี่ นูรีน่ะตัวเล็ก แต่อร่อยทีเดียว" จากคุณ : hs3puk - [ 26 ธ.ค. 47 02:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แฮรี่เริ่มเดินรอบๆโซฟา "ผมไม่คิดว่าแม่เธอจะได้ยินดีกับคำแนะนำ ว่าผมควรจะนอนกับลูกสาวเธอหรอกนะ" แฮรี่ตอบ หวังว่าร่างของเขาที่โซฟาคงจะไม่หน้าแดง หรือมีปฏิกริยาอย่างอื่นที่แย่กว่า "ทำไมล่ะ นี่ครูลาชเธอนี่ เธอโตพอแล้ว รับเธอ เกี่ยวพันกับเธอ ก็จบ วีธีแบบมังกร" "แบบพวกผมไม่ใช่ยังงั้น มัมลอ" เห็นได้ชัดว่ามัมลอกำลังกัดลิ้น พยายามฝืนไม่ออกความเห็น ว่าเธอคิดกับประเพณีของมนุษย์ยังไง เธอถอนหายใจ พ่นไฟออกมากลุ่มหนึ่ง "เธอเป็นมนุษย์ ยังไงก็ไม่มีทางมีพรี้กของมังกรอยู่แล้ว" "อะไรของมังกรนะฮะ?" "พรี้ก" มัมลออ้าปากกว้างแล้วหายใจออกมาเป็นลูกไฟช้าๆ ตรงกลางของลูกไฟปรากฎภาพของอัญมณีรูปมังกรสีฟ้าใส ที่แฮรี่ได้มาจากขี้เถ้าในสวนของอเบอร์ลาร์ด ก่อนที่ลูกไฟจะพองขึ้นเหมือนลูกโป่งแล้วหายวับไป "ที่เธอเรียกว่าร่างพิมพ์ พวกฉันเรียกพรี้ก มันจะจำหน้าที่คล้ายกลอสแสต" "ขอโทษฮะ แต่ผมไม่รู้จักคำนั้น พรี้กและกลอสแสต" มัมลอขยับยืนในท่าที่ผ่อนคลาย วางสองมือไว้ที่พนักด้านหลังของโซฟา ก่อนจะเริ่มทำเสียงโหมดอาจารย์ ที่แฮรี่เคยได้ยินเป็นร้อยๆครั้งจากเฮอร์ไมโอนี่ "กลอสแสตคือผู้ช่วยเหลือ ที่คอยดูแลเด็กๆ เราใช้พรี้กกับไข่ กับลูกๆ เราจะเอาไปฝังในจิตของไข่ มันจะปกป้องพวกเขา สั่งสอนให้รู้จักเวทมนตร์ที่พวกเขายังไม่รู้จัก พอ เอ่อ ลูกๆ ได้เรียนมาพอแล้วจากพรี้ก เด็กๆก็จะดูดซับพรี้กเข้าไปในจิตพวกเขา" ขณะจ้องเขม็งที่แฮรี่ เธอก็พูดต่อช้าๆ "เธอมีพรี้กของมนุษย์ ดังนั้นเธอจึงเป็นมนุษย์ ความจริง การที่เธอไม่มีหาง ไม่มีปีก และใช้เวทมนตร์ได้ตามที่ผู้สร้างให้มา ก็เพราะเหตุนั้นเหมือนกัน" มัมลอเปลี่ยนขนาดอีกครั้ง เหลือเท่าๆกับครูกแช้งค์ เธอปีนขึ้นไปบนโซฟา แล้วนั่งชนพนักพิงข้างหลัง มังกรตัวจิ๋วเริ่มพ่นไฟออกมา "ถ้าเธอปกป้องครูลาชของตัวเองไม่ได้จริงๆ มันก็มีทางเลือกอื่น" "ตั้งใจฟังอยู่ฮะ" "มัมลอ มัมลอตัวจริงให้พรี้กเธอมา" "ใช่ฮะ แต่ผมไม่มีเพนซีฟ และไม่คิดว่า วันนี้จินนี่จะแกร่งพอใส่พรี้กลงในใจได้ฮะ" "พรี้กทำงานได้ดีพอกันตอนอยู่ภายนอก... เป็นเพื่อนเหมือนอยู่ภายใน ถ้าเธอปลุกมันขึ้นมานะ" "หมายความว่ายังไงฮะ?" "ฉันกับอัญมณีในกระเป๋าเธอต่างกันยังไง?" "คุณมีชีวิตและอยู่ในหัวผม พรี้กในกระเป๋า...หลับอยู่?" มัมลอทำเสียงเยาะ และพ่นไฟมาทางแฮรี่ "ฉันไม่ได้มีชีวิตมากไปกว่าโซฟานี่หรอก ฉันเป็นเวทมนตร์ชิ้นหนึ่ง เหมือนพรี้กในกระเป๋าเธอนั่นแหละ เธอรู้สึกยังไงตอนให้ฉันเข้าไปอยู่ในร่าง?" "ร้อนฮะ รู้สึกเหมือนถูกเผาจากความร้อนที่เวทมนตร์ทั้งหลายสร้างขึ้น ความร้อนปลุกพรี้ก!!!" "ยังพอมีหวัง แฮรี่ เธอดมกลิ่นไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็คิดได้" แฮรี่ก้มไปหอมมัมลอ ปล่อยให้มังกรยืนทำสีหน้าแปลกใจ เขาหันไปทางจินนี่ ก่อนจะแตะที่ร่างแฮรี่บนโซฟา และตัวแฮรี่ข้างๆมัมลอหายวับไป ~+~ แฮรี่ลืมตาขึ้น หายใจเข้าลึกๆ บีบมือจินนี่ แล้วปล่อยมือเธอ "ฉันไปนานแค่ไหน?" "สองสามนาที" "ตลกดี ฉันคิดว่าไปนานกว่านั้นอีก เธอรู้สึกแปลกๆอะไรไหม?" จินนี่ทำจมูกย่น "ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างในใจฉัน เธอรึเปล่า?" แฮรี่พยักหน้า "จากนั้นก็รู้สึกว่าบางอย่างเข้ามาใกล้ฉัน และรู้สึกว่ามีแสงแว้บๆและอุ่นๆด้วย" "นั่นก็ฉันเหมือนกัน แต่ความร้อนนั่นมาจากมังกร เราคุยกันนานเหมือนกัน เธอชอบพ่นไฟเวลาพูด" "เธอ?" "ใช่ผู้คุ้มครองในใจฉันเป็นมังกรตัวเมีย คล้ายๆแม่เธอเลย นอกจากว่าแม่เธอไม่หายใจออกเป็นไฟ" "โอ้ ฉันไม่แน่ใจนักหรอกแฮรี่ เธอเคยเห็นจดหมายกัมปนาทแม่แล้วนี่..." "ใช่ บางทีเธออาจเหมือนแม่เธอมากกว่าที่ฉันคิดในตอนแรกก็ได้" แฮรี่เกาหัว พยายามรวบรวมคำพูดที่ต้องการ "ไม่ใช่โวลเดอร์มอร์หรอกที่พยายามเข้ามาในใจเธอ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตรงๆ" จินนี่หน้าซีด "งั้นอะไรล่ะ?" "ตัวล่าความฝัน โวลเดอร์มอร์ใช้มันตามหาเธอ เธอมีรอยแห่งตรามาร อยู่ที่ฝ่ามือซ้าย" จินนี่ตาโต "ฉันมะมี ตะ ตรามาร?" "ไม่ใช่ตรามารแบบนั้นหรอก ใจเย็น เธอมีเพื่อน ฉันก็มีเหมือนกัน" แฮรี่พูดพร้อมกับเสยผมออกจากหน้าผาก เผยให้เห็นรอยแผลเป็น "มีวิธีป้องกันเธอจากตัวล่าฝันนั่น แต่เราต้องคุยกับลูปินก่อน ฉันหวังว่าฉันจะปกป้องเธอและไม่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวในคราวเดียวกันได้ แต่เราไม่ได้ดังหวังในคราวนี้" แฮรี่ยืนขึ้นและหันหน้าไปทางสวน จินนี่ขยับตัวและถอนหายใจ "ดูเธอระมัดระวังตัวมากเลยนะ? ไม่ค่อยเหมือน แฮรี่ที่แบบทุ่มตัวจับสนิชหรือลุยแหลกที่ฉันรู้คุ้น" ตอนนี้ถึงคราวแฮรี่ถอนหายใจบ้าง "ครั้งสุดท้ายที่ฉันรีบทำอะไรโดยที่ไม่แน่ใจ พ่อทูนหัวของฉันตาย" แฮรี่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก และพยายามกระพริบตาไล่น้ำตาที่เขารู้สึกว่ากำลังรื้นขึ้นมา จินนี่มองเขาด้วยสีหน้าใคร่รู้ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วโอบแขนรอบตัวเขา สิ่งนี้ทำให้แฮรี่ตกใจ มากกว่าการที่เธอจะลุกขึ้นและตบเขา ตอนแรกเขาได้แต่ยืนนิ่ง จากนั้นเขาก็โอบตอบ และซึมซับความอบอุ่นจากเธอ ได้กอดเธอเป็นความรู้สึกที่ยอดมาก จินนี่ขยับตัวและถอยออกก่อน โดยสองมือยังอยู่ที่หน้าอกเขา เธอจ้องเขาที่ตา แฮรี่ไม่รู้ว่าเธอกำลังมองอะไรบนหน้าเขา แต่ดูเหมือนเธอสามารถมองเขาได้แบบนั้นตราบนานเท่านานที่เธอต้องการ "ขอฉันขึ้นข้างบนและทำตัวเองให้น่าดูกว่านี้ก่อนนะ" "ตกลง" ~+~ หลายชั่วโมงถัดจากนั้น แฮรี่กลับมานั่งที่โต๊ะ ณ บ้านเลขที่สี่อีกครั้ง หลังจากพยายามเขียนเริ่มต้นหลายครั้ง ในที่สุดแฮรี่ก็ได้จดหมายที่เขาคิดถึงมาตลอด ดัมเบิ้ลดอร์ – อารมณ์ของแฮรี่แกว่งไปมาเมื่อคิดถึงเขาถึงเพียงนี้ได้อย่างไร แฮรี่รู้ว่าดัมเบิ้ลดอร์ห่วงเขาจริงๆ แต่แฮรี่ยังคงถูกเผาด้วยความโกรธ จากการไม่ได้ถูกบอกเล่าความจริง การถูกวางบทบาทให้ และจากความผิดพลาดที่ทั้งคู่ได้ทำขึ้น เมื่อคิดย้อนกลับไป แฮรี่ก็ได้คำตอบว่า เขาต้องเปิดใจกับดัมเบิ้ลดอร์มากกว่านี้ ถ้าต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดีขึ้น แฮรี่ต้องกรองความคิดตัวเองหลายครั้ง เมื่อต้องการเขียนอะไรที่แรงๆ ด้วยรู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้ได้มาในสิ่งที่เขาต้องการ เรียน ศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์ แม้ผมจะเรียกบ้านเลขที่สี่ พรีเพ็ตไดร้ฟ์ว่าเป็นอัซคาบันใต้ แต่ครั้งนี้ถือเป็นหน้าร้อนที่ดีที่สุดตั้งแต่ผมเข้าเรียน ผมคิดว่าคุณคงอยากรู้ว่า มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้างที่อีกฟากหนึ่งของโลกแห่งเวทมนตร์ อเบอร์ลาร์ดยอดเยี่ยมมากฮะ น่ากลัว แต่เยี่ยมมาก เขาทำให้ผมคิดถึงคุณหลายอย่าง ขออภัยล่วงหน้านะฮะ ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก ถ้าหากว่าจดหมายฉบับนี้ไม่ดูชัดเจนนัก ก็มีคำอธิบายฮะ ผมทำงานหนักและพยายามทำตัวให้ยุ่งอยู่เสมอ ออกไปปั่นจักรยานกับมือปราบมารก็ดีฮะ และไปเรียนก็ดีมาก ถ้ามีโอกาส ผมคิดว่าคุณอาจสนใจจ้างผู้ช่วยของอเบอร์ลาร์ด ให้สอนวิชาการป้องกันภัยจากศาสตร์มืดนะฮะ เธอฉลาดมาก และเป็นนักต่อสู้ตัวต่อตัวที่เก่ง เป็นอาจารย์ที่ดีและอดทน และก็ดูสบายๆฮะ ซึ่งสิ่งนี้อาจจะดูสำคัญต่อผม มากกว่าต่อคุณครับ เพราะพยายามทำตัวยุ่งเสมอ และไม่คิดถึงความโศกเศร้า หน้าร้อนนี้ ผมจึงฝันร้ายน้อยลง และเป็นเรื่องธรรมดาๆ ไม่ค่อยเกี่ยวกับโวลเดอร์มอร์ ผมเขียนหาเพื่อนเยอะ และพยายามไม่ดึงพวกเขามาลงสู่ความเศร้าของผม หลังจากมองการกระทำเมื่อปีกลาย ที่ผมคิดว่าตัวเองเหมือนเป็นคนบ้า ที่ไม่มีความอดกลั้น อาจารย์คงเห็นด้วยตาแล้ว อเบอร์ลาร์ดสอนวิธีป้องกันจิตใจแบบใหม่ เขาบอกว่าไม่มีอะไรที่ผมต้องเรียนมากนักเกี่ยวกับอ๊อคคลูเมนซี่ ถ้าคุณต้องการ เราอาจทดสอบการป้องกันกับศาสตราจารย์เสนป ผมคิดว่าคงจะน่าสนใจทีเดียว จนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้เจอกับโวลเดอร์มอร์อีก ไม่ได้บ่นถึงนะฮะ แต่หลังจากโดนเขาเข้าถึงจิตใจเกือบทุกคืนมาเป็นปี พอไม่เจออีก ก็เลยรู้สึกแปลกๆ ไม่มีความฝันแปลกๆ ไม่รู้สึกเจ็บแปลบที่แผลเป็น ไม่เห็นโลกอื่นผ่านมุมมองของงู ที่จริงผมคงจะชินไม่ช้า ถือเป็นข่าวดีนะฮะ ข่าวร้ายคือโวลเดอร์มอร์ตามหาจินนี่ วีสลีย์ เธอฝันถึงการเขียนไดอารี่ตอบโต้กับทอมอีก วันนี้ผมเจอเธอที่บ้านเกรนเจอร์ (ช่วยเตือนให้ผมเล่าเรื่องที่ถูกแม่ของเฮอร์ไมโอนี่ซักอย่างเจ็บแสบด้วยนะฮะ) ผมให้มังกรที่อยู่ในจิตชองผมช่วยตรวจสอบจินนี่ หาว่ามีร่องรอยของสิ่งชั่วร้ายไหม พวกเราเจอตรามารที่ฝ่ามือซ้ายของเธอครับ ก็น่าจะมีมาตั้งแต่เหตุการณ์ตอนที่เธออยู่ปีหนึ่ง แม้ว่าหลังๆนี้จินนี่จะไม่ได้โดนครอบงำอีก แต่ก็มีเหตุการณ์ที่เธอฝันตามที่นูรีอย่างที่มังกรเรียกสร้างขึ้น หรือพวกพ่อมดเรียกว่าตัวล่าฝัน อย่างที่คุณคงรู้แล้ว ว่าพวกนี้จะเข้ามาในระดับจิตใจ มองหาเป้าหมาย โวลเดอร์มอร์ใช้พวกมันเพื่อหาตำแหน่งจินนี่ ถ้าทอมหาเธอเจออีกครั้ง เธอคงจะถูกครอบงำอย่างง่ายดาย ตอนที่ผมไปเจอมังกรหิมะ พวกมันให้สิ่งมีเวทมนตร์บางอย่างแก่ผม บอกว่าถึงเวลาแล้วผมจะได้ใช้เอง ตอนนี้จินนี่ใส่ของสิ่งนั้นไว้กับสร้อยข้อมือ - เพื่อช่วยขับไล่ตัวล่าฝันไป เธอจะได้หลับได้เสียที ที่จริงผมอยากจะใส่มันเข้าไปในใจแบบถาวรเหมือนที่ผมกำลังใช้อยู่ แต่ a) ผมต้องมีเพนซีฟ b) ผมต้องได้รับอณุญาตจากพ่อแม่เธอก่อน และ c) เธอต้องพักผ่อน เพราะว่าการติดตั้งในใจค่อนข้างจะเหนื่อยมาก ผมได้รับการบอกกล่าวว่าจะได้ไปที่บ้านโพรงกระต่ายในวันเกิด ผมไม่รู้ว่าที่จะเหมาะสมหรือไม่ แต่คุณมาร่วมได้นะฮะด้วยความยินดี และไม่ต้องมีของขวัญด้วย ผมคิดถึงเพื่อนๆฮะ และผมคิดว่าคุณก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย เรื่องสุดท้าย ที่เกี่ยวกับนักเรียนคนอื่นๆด้วยฮะ คิดว่าตอนนี้ผมเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างกับผู้หญิงคนหนึ่งมากกว่าเพื่อน ผมอยากรู้ว่าคุณเห็นอย่างไร ไม่ใช่ฐานะเพื่อนหรืออาจารย์ใหญ่ แต่ในฐานะเป็นหัวหน้าของภาคี คุณรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องฉลาดไหม ถ้าผมจะทำความความรู้สึกในเรื่องนี้ ผมอยากทำอะไรมากกว่าการเพียงเป็นผู้รอดชีวิต - ผมอยากใช้ชีวิตเต็มที่เท่าที่ผมจะทำได้ ไม่ใช่ของง่ายนะฮะ ถ้าดูจากว่าทุกเส้นทางของผมล้วนขีดไปยังสะพาน ที่ไม่ผมก็โวลเดอร์เท่านั้นจะข้ามไปได้ เราคนหนึ่งต้องตาย ผมไม่รู้ว่าความรักเป็นอย่างไร พ่อรักแม่ มันทำให้เขาทำตัวเหมือนคนโง่ในตอนนั้น แต่สุดท้ายเขาก็ตายเพื่อให้เวลาแม่ได้หนีจากโวลเดอร์มอร์ แม่รักผม และทำให้เธอถูกฆ่าเหมือนกัน ผมรักเพื่อนๆ อย่างน้อยผมคิดว่าที่ผมรู้สึกกับพวกเขานี่ก็คือรัก ผมไม่แน่ใจฮะ แต่ว่าครั้งนี้ มีแนวโน้มว่า ผมจะปล่อยให้โวลเดอร์มอร์ได้เป็นคนที่ตาย คงจะจบแค่นี้แล้วครับ หวังว่าจดหมายนี้คงจะทำให้คุณรู้สึกดี พรุ่งนี้ผมมีเรียน ซึ่งก็คงจะหายไปทั้งวัน แต่หลังมื้อเย็นผมก็จะกลับบ้าน สุดสัปดาห์นี้ผมไม่ได้ขี่จักรยาน แต่ผมก็ได้รับการชดเชยด้วยสิ่งที่นี่ตื่นเต้นยิ่งกว่าฮะ เพื่อนคุณเสมอ ฮ.พ. +++++ Copyright ? 2004 J Cornell - All rights reserved จากคุณ : hs3puk - [ 26 ธ.ค. 47 02:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เยี่ยม!!!!!!!!!!! จากคุณ : Griffin - [ 26 ธ.ค. 47 03:53:08 A:210.246.73.243 X: TicketID:058613 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สุดยอด^o^ จินนี่กะแฮรี่น่ารัก หุหุ จากคุณ : milano - [ 26 ธ.ค. 47 11:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 O[]O!!! ยาวมากค่ะ หนุกหนานๆ จินนี่จ๋าาา เข็มแข็งน้าาา จากคุณ : m potter - [ 26 ธ.ค. 47 14:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบมากเลย....... น่ารักสุดๆๆ จากคุณ : ยุ่งเหยิง - [ 26 ธ.ค. 47 17:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววดีจังเลย แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 47 01:59:40 จากคุณ : Domingo - [ 27 ธ.ค. 47 00:45:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แอบมีซิริลูกะแรคนารอค ฮา อ้อ แอบเรทนิดๆ แต่ก็ไม่น่าสงสัยอะไรถ้าตามไม่ทัน หึหึหึ ยาวได้ใจค่ะ ^^ ขยันแปลมากเลย คนเขียนนี่เขียนละเอียดจริงๆ หึหึหึ จากคุณ : Firodendon - [ 28 ธ.ค. 47 13:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โฮะๆๆๆ เก่งจริงๆ จูงมาจนได้ แล้วก็ไม่คิดว่าจะจูงมาได้ไวขนาดนี้ด้วย อย่างนี้คุณปุ๊กต้องรีบๆแปลหน่อย นะครับ เพื่อจะได้สาวก H/G เพิ่มนะ จากคุณ : แมวน้ำขี้เซา - [ 29 ธ.ค. 47 00:59:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เหอๆ กว่าจะลากสังขารกลับมาจากสมรภูมิรบ (โป๊ก เว่อร์ไปย่ะ) แหะๆ แค่ม่ะค่อยได้เล่นเน็ตแล้วอ่ะค่ะ ตามอ่านม่ะค่อยจาทันเลย แล้วก็เข้าเว็บ geocities ม่ะได้ด้วย อย่าว่ากานเลยน้าที่หายไป แต่ตามตลอดน้า อิอิ เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่า จากคุณ : NNNNNanny - [ 8 ม.ค. 48 15:58:24 A:203.113.51.132 X:203.150.217.118 TicketID:029510 ]