ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่2 ความลับของเพอซี่ จอร์จเดินเข้ามาในห้องขณะที่ฉันกำลังนั่งผสมยาอยู่ ฉันมักขอใช้ห้องทดลองของพี่ชายปรุงยาใหม่ๆที่ยังไม่เคยเรียน ทุกคนในบ้านไม่ค่อยมายุ่งในห้องของพี่ชายฝาแฝดนัก ฉันจึงฝึกวิชาปรุงยาได้โดยไม่มีคำถามจากแม่ หรือเสียงบ่นจากรอน โดยพี่ชายทั้งสองมีข้อแม้ว่าฉันจะไม่บอกใครเรื่องของพวกเขาเช่นกัน แล้วบางครั้งเขาจำเป็นให้ฉันเป็นหนูทดทองของเล่นใหม่ๆ โดยแม่กับพ่อไม่รู้ แต่ฉันก็มีรู้สึกสนุกมากกว่าที่จะจำใจ เพราะเขามักให้ฉันเป็นคนหายาแก้ไขถ้าผิดพลาด “ปรุงยาอะไรอยู่หรือ....” จอร์จถามเมื่อเห็นฉันทำหน้ายุ่ง... “ยาสมานแผลทันใจ...แต่นี่มันเกือบเดือนแล้วยังใช้ไม่ได้...” ฉันบ่นอย่างหงุดหงิด จอร์จเหลือบมองหม้อยา “ไม่ได้ก็ไมเห็นเป็นไรนี่ เรายังไม่ใช้กัน ที่บ้านก็มีแล้ว แล้วอีกอย่างยาตัวนี้ยุ่งยากมาก ปกติก็ไม่มีใครทำ...” ฉันถอนหายใจนั่งลงที่พื้นอีกครั้งอย่างหงุดหงิด “ไม่เหมือนกันสักหน่อย..ยาที่บ้านก็ออกจะธรรมดา...ยาสมานเร็วทันใจคุณสมบัติพอๆน้ำตานกฟินิก..เออหนูหมายถึงถ้าทำได้ก็ดีซิ...ชาลีอุตส่าห์บอกสูตรนี้หนูก็อยากทำให้สำเร็จเท่านั้นเอง” จอร์จมองดูฉัน “จินนี่...ยังโกรธรอนอยู่หรือ หมอนั่นแค่ห่วงเธอเท่านั่นเอง” “เขาไม่ควรยุ่งเรื่องนี้” “ก็เธอเปลี่ยนไปนี่ เขาคงรู้สึกได้ที่เธอคุยเรื่องนี้กับพวกพี่ๆได้ แต่ไม่คุยกับรอน” ฉันเงียบ....ก่อนบอกเบาๆ “หนูไม่คิดว่าเรื่องของหนูสำคัญนักหรอก..” “พี่รู้ว่าที่เธอโกรธจริงๆ เพราะว่ามีแฮรี่อยู่ด้วย...แต่เธอก็คิดเองนะถ้าไม่แคร์เค้าขนาดนั่นจะโมโหแบบนี้หรือ........” ฉันพูดไม่ออก หันไปนั่งปรุงยาต่อไป เสียงหัวเราะดังมาจากข้างล่างก็พอเดาได้แล้วว่าเฮอไมโอนี่ตามมาสมทบแล้ว จอร์ชเดินออกไปจากห้อง ฉันบอกกับพี่ชาย “หนูต้องอยู่ปรุงยาต่อ ...”จอร์จไม่ตอบ เขารู้ว่าฉันอยากอยู่คนเดียว หลังจากพี่ชายเดินออกไปฉันรีบหยิบปริศนาคำทายมาอ่านอีกครั้ง ก่อนโยนกระดาษเข้าในไฟมองมันมอดไหม้กับตา ฉันยังนั่งอ้อยอิ่งอยู่ในห้องนั้น แล้วได้ยินเสียงนกร้อง ฉันลุกไปที่หน้าต่างมองเห็นนกอินทรีขนสีแดงเพลิงบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่าง ยิ้มออกมาอย่างดีใจ มันบินมาที่เตียงนอนแล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นร่างของเพอซี่ ฉันโผเข้ากอดพี่ชาย “ไง...ยังขี้แยเหมือนเดิมนะ” เพอซี่บอก “พี่ดูแย่มากนะ...พี่ได้รับบาดเจ็บ” ฉันมองที่ต้นแขนของพี่ชายเป็นแผลยาวเลือดซึมออกมีเพียงผ้าพันไว้อย่างลวกๆ “ไม่เป็นไรมากแค่ถูกลูกหลงนิดหน่อย....” “เกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ ใช่เกี่ยวกับคุกอัคคาซัคหรือเปล่า” “วันก่อนพี่ได้ยินพวกแครบคุยกันว่าเมื่อคืนจะมีคนไปที่คุก เพื่อช่วยคน...พี่จึงแอบบินตามไปเมื่อไปถึงเห็นมีผู้เสพความตายอีกกลุ่มหนึ่งต่อสู้กับมือปราบมาร ที่จริงตอนแรกคิดว่าผู้เสพความตายจะไปช่วยนักโทษ แต่ตรงกันข้ามเขาจะไปฆ่านักโทษคนนั้น....พี่ได้ยินไม่ค่อยชัด...แต่ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวกับศิลาอาถรรพ์อีกก้อนหนึ่ง” ฉันตกใจมาก “ก็ศจ.ทำลายมันแล้ว.....ไม่ใช่หรือ” “เรื่องนี้พี่ไม่รู้ แต่พี่รู้มาอย่างหนึ่ง...เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับสาเหตุการตายของพ่อแม่แฮรี่ที่แท้จริงก็ได้”ฉันวิตกมากมองเพอซี่ด้วยความวิตก “พี่รู้ว่าเธอคิดยังไงจินนี่....แต่เธอต้องเข้มแข็งไว้ ตอนนี้พ่อแม่สูญเสียลูกหนึ่งคนดีกว่าเสียลูกทุกคน.......ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของแฮรี่คนเดียว แต่ทุกคนต้องมีส่วนร่วม ส่วนเธอต้องฝึกคาถานั่นให้ได้....ถ้าเห็นท่าไม่ดีจะต้องบอกเรื่องนั่นกับพ่อแม่ให้หมด” ฉันพยักหน้าช้าๆ เพอซี่มองหมอปรุงยาที่บัดนี้กลายเป็นสีทองพวยพุ่งออกมา ฉันยิ้มอย่างดีใจ “ยาสมานแผลทันใจ...สำเร็จแล้ว หนูรอเป็นเดือน” เพอซี่ลูบผมฉันแรงๆ หัวเราะออกมาเบาๆ “เธอน่าไปทำงานที่โรงพยาบาลนะ” ฉันเดินไปเปิดหม้อดูน้ำยา เสกคาถาอีกครั้งให้อยู่ในขวด “ลองใช้เลยดีกว่า” ฉันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แต่เพอซี่ก็ยอมเป็นหนูทดลอง หยดน้ำยาเพียงสองหยดก็สามารถสมานแผลที่เป็นทางยาวเริ่มสมานเป็นเนื้อเรียบ “พี่เก็บเอาไว้ใช้นะ” ฉันส่งขวดเล็กๆให้เขา เพอซี่มองขวดยา “ถ้าเมื่อคืนมียาขวดนี้เทร็ดอาจไม่ตายก็ได้....พี่หมายถึงมือปราบมารที่ต่อสู้เมื่อคืน พี่ช่วยไม่ทัน” เพอซี่บอกเสียงเศร้าๆ “มีคนตายด้วยหรือ...”ฉันถามอย่างใจหาย “มิน่าพ่อรีบไปกระทรวง” “อย่าพยายามติดต่อกับพี่นะ มีข่าวอะไรพี่จะส่งข่าวมาเอง” ฉันพยักหน้ารับปาก ทั้งคู่มองไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงคนขึ้นบันได ฉันหันมามองเพอซี่อีกครั้ง เขาก็แปลงร่างเป็นนกอินทรีสีเพลิงบินออกไป ประตูเปิดออกมา แฮรี่มองฉันนิ่ง “จินนี่....เออ...เธอเป็นอะไร” ฉันยังงงอยู่แต่เมื่อรู้ตัวว่าแฮรี่มองเสื้ออยู่ ฉันมองเสื้อผ้าตัวเองก็รู้ว่ามีเลือดเพอซี่ติดอยู่ตอนกอดพี่ “เออ....ไม่..ฉันไม่เป็นอะไรหรอกคะ เมื่อกี้มีนกฮูกส่งจดหมายมา..มันบาดเจ็บ.ฉันช่วยมันไว้ แล้วตอนนี้มันไปแล้ว” แฮรี่นิ่งคงชั่งใจควรเชื่อใจฉันดีไหม “เออ...มีอะไรหรือ” ฉันถามแฮรี่เหมือนนึกธุระออก “รอนให้มาตาม....เฮอนี่มาแล้วอยากคุยกับเธอด้วย” “ได้ซิ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะตามไ ป” แฮรี่พยักหน้า เดินออกจากห้อง “เออ....พี่ค่ะ..” ฉันเรียกอย่างลังเล แฮรี่หันมา “อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ พี่ก็รู้ว่ารอนกับแม่เรื่องมากแค่ไหน” เขาสบตาฉันพยักหน้าแล้วเดินออกไป ฉันมองตามอย่างไม่สบายใจเลย ตอนนี้ฉันเพียงหวังว่าจะไม่มีใครจับได้ว่าเพอซี่เป็นแอนนิเมจัส หรือเรื่องที่เขากำลังทำอยู่.. จากคุณ : grinny2545 - [ 4 ม.ค. 48 18:09:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 3 ความเหมือนที่แตกต่าง ฉันมองเฮอร์ไมโอนี่ที่คุยอยู่กับรอน และเฟร็ด ไม่เห็นแฮรี่อยู่ในวงสนทนาด้วย จึงรู้สึกโล่งอก ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเผชิญหน้ากับแฮรี่ หลังจากที่คลาดกับ เพอซี่อย่างหวุดหวิด แล้วยังเห็นเลือดที่ทำให้เขาได้ต้องขบคิดไปอีกหลายวัน ฉันรู้ว่าเมื่อครู่ใหญ่ๆฉันเองแก้ตัวไม่แนบเนียนเอาเสียเลย เฮอร์ไมโอนี่ร้องทักฉันด้วยความดีใจ ฉันยิ้มรับทักทายแล้วเดินไปนั่งข้างๆกับเธอ “จอร์จบอกว่าเธอกำลังยุ่ง” “ใช่ค่ะ กำลังปรุงยาแก้พิษนิดหน่อย วันก่อนฉันกินลูกอมอาเจียน แล้วเกือบตายอาเจียนไม่หยุด” ฉันบอก เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลง “นี่ ยังไม่เลิกเป็นหนูทดลองให้พี่ชายอีกหรือ”น้ำเสียงขึ้นสูงดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แล้วหันไปมองตาขวางกับเฟร็ด “จินนี่ ยอมเองต่างหาก” รอนบอกแทน ฉันยิ้มอย่างใจเย็นกับเฮอร์ไมโอนี่ “ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ของเล่น พี่คงไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศรีษะ “แต่ก็คงเฉียดๆนะ จินนี่เธอรู้ตัวไหมว่าผอมลงมาก สีหน้าก็ซีดมากด้วย” คำพูดของเพื่อนรอนทำเอาฉันใจหายทันที พอดีกับที่จอร์จกับแฮรี่เดินมาด้วยกัน ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว รอนสบตาฉัน “ก็เล่นอ่านจดหมาย ตอบจดหมายวันละสิบฉบับ ของดีน นี่น่า” นี่เป็นครั้งแรกที่รอนพูดชื่อดีน ขึ้นมาโดยฉันไม่มีความรู้สึกโกรธ เขาแก้ตัวแทนฉันเอง แต่ก็นั่นแหละ ยังไงแฮรี่ก็หันมาสบตาทางฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของดีนหรือเรื่องก่อนหน้านี้ไม่นานฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน เฮอร์ไมโอนี่ท่าทางแปลกใจขึ้นมา โพล่งขึ้นมา “นี่เธอ จะคบกับดีนจริงหรือ....เธอเพิ่งเลิกกับ....” ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ เสียงกระแอมของแฮรี่ก็ดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่มองทุกคนที่เงียบกริบ แฮรี่ถามขึ้น “ไหนเธอว่ามีอะไรมาฝากจินนี่ล่ะ .ของฝากจากฮาวาย” เฮอร์ไมโอนี่มองรอนแล้วเงียบไปสักพัก “จริงซิ...นี่...ตำราปรุงยาสารพัดรวมวิชาปรุงยาทุกอย่างเพิ่งออกใหม่..” เธอส่งให้ ฉันรับมาด้วยความแปลกใจ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม ฉันมองหนังสือมีภาพเคลื่อนไหวของ ศจ.ไซมอน ผู้แต่ง แล้วยิ้มตอบ “นี่ หนังสือ...เยี่ยมมากฉันอยากได้อยู่พอดี ขอบคุณมากนะ” “ไม่ ยักรู้ว่าจินนี่ชอบวิชาของเสนป...เห็นเล่นตาคำทายปริศนา กับตอบจดหมายของดีน” เสียงรอนแทรกเข้ามา แล้วก็ทันทีที่ทั้งเฟร็ด จอร์จ และแฮรี่เรียกชื่อเขา “รอน !” รอนเพียงแต่ไหวไหล่ ฉันเหมือนความอดทนทลายลง เรื่องของเพอซี่ที่ได้รับบาดเจ็บ ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาบาดเจ็บกว่าที่เห็นตอนแรกเสียอีก เพราะเลือดจากผ้าพันแผลและที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าฉัน ยานั่นอาจสมานแผลได้แค่ภายนอกถ้าเพอซี่ได้รับบาดเจ็บภายในด้วยมันอาจไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย แล้วยังเรื่องอะไรต่อมิอะไรที่ฉันบอกใครไม่ได้อีก “พอกันทีนะรอน...” ฉันยืนขึ้นคว่ำกระดานหมากรุกที่อยู่หน้าเขาดื้อๆ “ทีเรื่องของพี่หนูยังไม่ก้าวก่ายเลย” เฟร็ดเข้ามาฉุดมือฉันไว้... “จินนี่รอนแค่ล้อเล่นหน่า...” ฉันพยายามตั้งสติ....มองดูรอนที่เงียบไป เฮอร์ไมโอนี่ดูพวกเราอย่างแปลกใจ แต่เข้าใจสถานการณ์ดี จึงเอ่ยขึ้น “จริงซิ...รอนฉันว่าจะคุยเรื่องงานใหม่ของพรีเฟค ...” รอนเหลือบมองฉัน...ทำหน้าไม่ถูกแล้วเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ออกไป... เฟร็ดลูบผมฉันอย่างเอาใจ... “นั่งตรงนี่แหละ....แม่ทูนหัว....เธอเล่นโกรธแบบนี้ทำเอาทุกคนใจหาย...รอนแค่ห่วงเธอ” “จินนี่ รอนเค้าแค่ห่วงเธอจริงๆ เค้าบอกกับชั้นเอง” เสียงแฮรี่ ดังๆฉันเหมือนตัวร้อนขึ้นทันที สบตากับเขาที่ยิ้มปลอบใจ “แต่..รอนเองไม่รู้จะแสดงออกยังไง แล้วเขาก็ปากไวไปหน่อย..แต่เชื่อเถอะหมอนั่นคงไม่กล้าพูดเรื่องนี้อีกแล้ว” พี่ชายทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน ฉันรู้สึกใจเย็นขึ้น พอดีมีนกฮูกบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่างเฟร็ด รีบถลาเข้าไปหา อาจเป็นใบสั่งสินค้าตัวใหม่ที่กำลังตั้งตาคอยกันอยู่ ทั้งคู่ปลีกตัวไปอย่างรวดเร็วแต่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น แฮรี่ชวนฉันเล่นหมากรุก ตอนแรกก็ยังลังเล “พวกนั้นนะคุยเรื่องงานได้เป็นวันๆ” แฮรี่บอก ฉันจึงต้องเล่นหมากรุกกับแฮรี่ หลังจากเดินเกมได้สักสองสามตา ฉันก็รู้สึกปล่อยว่างลง เริ่มสนุกกับเกม โดยมีเสียงซุบซิบจากเฟร็ดและจอร์จ อยู่ภายในห้องนั้น แฮรี่พูดลอยๆโดยยังตั้งใจอยู่กับเกม “พวกเขาเหมือนกันมา..จนป่านนี้..ยังแยกไม่ออกเลย” “หมายถึงเฟร็ด กับจอร์จนะ”แฮรี่มองหน้าฉัน ฉันถึงกับอมยิ้มออกมา “ก็ธรรมดา....ใครๆมักจำสับสนเสมอ”ฉันตอบ “บ้างครั้ง ฉันคิดว่าจำพวกเขาได้...แต่....”แฮรี่บอก ทั้งสองหันมอง ฝาแฝดที่ต่างแยกกันอยู่คนละมุม วันนี้ทั้งคู่สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวกางเกงยีนสีน้ำฟ้าซีดๆเหมือนกัน “แต่เธอไม่เคยจำผิด...คือชั้นหมายถึงบางครั้งรอนยังถูกหลอกให้สับสนบ้าง แต่รอนบอกว่าเธอไม่เคยจำผิดเลย”เขาสบตาฉันตรงๆ “จินนี่เรามาเล่นเกมกันไหม....ทั้งสองคนชอบทำตัวเหมือนกันมาก ชั้นไม่เชื่อว่าเธอจะจำได้ทุกครั้ง” ฉันมองแฮรี่อย่างงงๆ “เล่นเกม...อะไร..” “ทาย..ว่าใครเป็นเฟร็ดเป็นจอร์จ...” “แล้วเดิมพันละ”ฉันถามนึกสนุกด้วย “งั้นถ้าใครชนะ..ก็ขออะไรได้จากอีกฝ่ายนึง หนึ่งอย่าง”แฮรี่บอก ฉันยิ้มรับคำอย่างกระหยิ่มใจ กติกามีอยูว่าทุกๆสิบนาทีจะผลัดกันทาย ถ้าแฮรี่ทายผิดสามครั้งถึงจะแพ้ แต่ถ้าจินนี่ทายผิดเพียงครั้งเดียวก็แพ้ ทั้งสองเลิกสนใจหมากรุกแล้วมองดูฝาแฝดที่เข้าไปในครัวพร้อมกัน คนหนึ่งไปรินน้ำดื่ม อีกคนหนึ่งมองหาของกิน “แฮรี่ เริ่มก่อน” แฮรี่นิ่งดูทั้งสองคนที่คุยกันเรื่องอาหาร แล้วทำหน้ายุ่งเพราะดูอย่างไรทั้งสองไม่มีความแตกต่างกันเลย ครุ่นคิดสักพัก ก่อนตัดสินใจ “คนกำลังปอกแอ็ปเบิ้ลคือเฟร็ด” ฉันยิ้มกริ่มทันที “งั้นก็ลองดูซิ แต่ฉันว่าไม่ใช่” แฮรี่ถอนใจไม่อยากจะเชื่อ เขาลุกจากที่ เดินไปในครัวหาคนปอกแอ็ปเปิ้ล แล้วร้องทัก “เออ..เฟร็ด ขอ...ถาม...” ยังที่แฮรี่ยังไม่ทันพูดจบ มือก็ชี้ไปที่คนดื่มน้ำ “โน้น..เฟร็ด” แฮรี่ชะงักอยู่แค่นั้นแล้วเดินออกมา “มี..อะ.....” เฟร็ดวางแก้วจะถามแต่ก็ชะงักไปมองตามแฮรี่ “เธอรู้ได้ไง...” แฮรี่ถามออกมาอย่างแปลกใจ ฉันยิ้ม “เฟร็ดไม่ชอบเรื่องทำเรื่องพวกนี้หรอก....คนที่ชอบเข้าครัวคือจอร์จ” แฮรี่มองไปจอร์จส่งผลแอ๊ปเปิ้ลที่บอกแล้วให้เฟร็ด...แฮรี่ขมวดคิ้ว “ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย แต่พอเธอพูดถึงนึกขึ้นได้” “รุกฆาต.....” ฉันบอกพร้อมกับเดินหมาก แฮรี่มองอย่างเสียดาย “แพ้ได้ยังไง.....” แฮรี่บ่นพึมพัมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ฉันตั้งหมากกระดานใหม่ก่อนเล่นไปอีกสักพัก “ไม่ยุติธรรมเลย เธอเป็นน้องพวกเค้านี่ ให้ชั้นเลือกเองดีกว่า” แฮรี่บอกอย่างหงุดหงิดบ้าง “ยังไงก็ได้”ฉันพยักหน้ารับคำอย่างไม่เดือดร้อน ฝาแฝดทั้งสองต่างกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นคนหนึ่งไปให้อาหารนก อีกคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือ “ให้เธอบอกว่าคนให้อาหารนกเป็นใคร” แฮรี่จ้องฉันเขม็ง “เฟร็ด แน่นอน” ฉันพูดอย่างไม่ต้องคิด “พวกเขาต่างแบ่งหน้าที่กันแล้ว คนชอบเข้าครัวคือจอร์จคนเลี้ยงนกฮูกคือเฟร็ด คนชอบอ่านหนังสือก็คือจอร์จอีก” แฮรี่มองคนโน้นทีคนนี้ที แล้วเสกคาถาย้ายของ“โมบิลิอาร์บัส!” แก้วน้ำของเฟร็ดที่อยู่ไม่ไกลตกแตก พี่ชายทั้งสองหันไปมองแก้วอย่างแปลกใจ “เฟร็ดแก้วของนายจัดการเองด้วย” จอร์จที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตะโกนบอก เฟร็ดเดินมาที่โต๊ะวางแก้วอย่างแปลกใจแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง “เรปาโร่!” แก้วน้ำที่แตกกลับเป็นอย่างเดิม เฟร็ดมุ้ยหน้ายังไม่หายคาใจเดินถือแก้วมาหาจอร์จ ทั้งคู่มองมาที่พวกเรา แต่ฉันทำเป็นสนใจในเกมหมากรุก ฉันเพิ่งรู้ว่าแฮรี่เองก็ตบตาคนเก่ง เมื่อทั้งสองเลิกสนใจพวกเรา เราก็แอบหัวเราะด้วยกันเบาๆ “ครั้งสุดท้ายแล้วนะแฮรี่” ฉันบอกเมื่อเดินกลับออกมาจากห้องครัว ในมือมีจานคุ๊กกี้ถาดใหญ่ติดมือมาด้วย แฮรี่ดูยุ่งยากใจอีกครั้งมองดู ฝาแฝดที่กำลังทดลองบางอย่างกับตัวเดซี่อยู่ แล้วอยู่ตัวเดซี่ปากก็หายไป ฝาแฝดคนหนึ่งร้องด้วยความดีใจ “สำเร็จแล้ว ในที่สุดลูกอมปากหายก็สำเร็จแล้ว” “จอร์จ..คนพูดเป็นจอร์จ..ถ้าคนที่เลี้ยงนกเป็นเฟร็ด ก็ไม่น่าจะใจร้ายกับตัวเดซี่แบบนี้.....” แฮรี่บอก ฉันนิ่งอยู่นานอย่างครุ่นคิด “แฮรี่ แพ้แล้ว....” “จอร์จเป็นคนที่ค้นคว้าเรื่องทฤษี....ส่วนเฟร็ดเป็นคนลงมือทดลอง..ทุกอย่าง..บางทีเฟร็ดรู้ว่าไม่ว่าเขาจะก่อเรื่องอะไรเอาไว้คนที่คอยช่วยเหลือเขา และอยู่ข้างเขาตลอดก็คือจอร์จ แล้วอีกอย่างนกฮูกเป็นสัตว์เพียงประเภทเดียวที่เฟร็ดไม่ยอมแตะต้อง เพราะต้องใช้ส่งข่าว” ฉันมองตัวเดซี่ที่น่าสงสารตกใจเพราะถูกยัดเยียดให้กินลูกอม ฉันเห็นจอร์จสีหน้าไม่ดี ร้องปรามเฟ็ด “พอแล้วน่าเฟร็ดลูกอมก็สำเร็จแล้วปล่อยมันไปดีกว่า..” ว่าแล้วจอร์จก็เสกคาถากลับคืนตัวเดซี่หายเป็นปกติ แล้วมันก็วิ่งหนีออกไปทันทีเฟร็ดที่ดูยังไม่พอใจ แล้วหันเถียงกับจอร์จ ฉันมองแฮรี่อีกครั้ง เขาหัวเราะเบาๆ “แพ้จนได้นะ..แต่พวกเขาคล้ายกันเหลือเกิน.” ฉันมองเฟร็ดที่วิ่งออกไปตามตัวเดซี่ “ความจริงพวกเขาไม่เหมือนกันเลยต่างหาก...ที่จริงพวกเขาเองก็ไม่ชอบที่จะทำตัวเหมือนกันนักหรอก...เวลาอยู่บ้านพวกเขาก็จะเป็นตัวของตัวเองกัน เพียงแต่บางครั้งคนอื่นอาจเข้าไปไม่ถึงเท่านั้นเอง...” “เธอเข้าใจพวกเขา...พี่ชายทุกคน” แฮรี่พูด สบตาฉันตรงๆ “ชั้นหมายถึงรอนด้วย......แม้ว่าพวกเขาจะต่างกันอย่าไร แต่พวกเขาเองก็รักและเป็นห่วงเธอ....”ฉันเงียบ...แล้วยิ้มออกมา พยักหน้าน้อยๆ “อืม..ฉันเข้าใจ.ค่ะ...” มองแฮรี่ที่ดูขรึมลง สีหน้าจริงจังขึ้น “ที่จริงชั้นรู้ว่าเมื่อก่อนเธอสนิทกับรอนแค่ไหน บิล มี ชาลี เฟร็ด มี จอร์จ แล้วเธอก็โตมากับรอน แล้วจู่ๆชั้นก็สนิทกับรอน...เธอเลยไม่มีเพื่อน..... แต่ได้โปรดอย่าโกรธชั้นเลยนะจินนี่....” น้ำเสียงเขาเบาลง ฉันเองมองสายตาเขาที่ดูเศร้า “ถ้าไม่มีรอนเป็นเพื่อนในวันนั้น วันนี้ชั้นอาจเป็นคนหลงทาง..” ฉันเหมือนเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของแฮรี่ได้ สิ่งที่เขาพบเจอมาตั้งแต่เด็ก ความตายและความรู้สึกเกลียดชังที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ ความอบอุ่นที่ขาดวิ่นจนไม่มีชิ้นดี “บางครั้งชั้นคิดว่าถ้าวันหนึ่งมีเรื่องกับรอน แล้วเขาโกรธกันมากจะเป็นยังไง ไม่มีเพื่อน ไม่มีบ้าน แล้ว..ไม่มีโอกาสมาที่นี่อีก...” แฮรี่ก้มหน้า “แฮรี่...” ฉันเรียกเขาเบาๆ ก่อนหันมาสบตากับฉัน แล้วฉันเอนตัวจูบแก้มเขาเบาๆ “แฮรี่..... รู้อะไรบางอย่างไหมค่ะ.” “..ครอบครัวเค้าไม่โกรธกันนานหรอกค่ะ” เขามองฉันแล้วเริ่มยิ้มเก้อๆ แล้วหัวเราะเบาๆอย่างสบายใจขึ้น “ชั้นเพิ่งเข้าใจว่าทำไม...พี่ชายของเธอถึงได้หวงเธอนัก จินนี่” หลายครั้งที่ฉันเผลอคิดว่าเขาเหมือนพี่ชาย...เขาคือคนในครอบครัวเดียวกัน...แต่เขาไม่ใช่วีสลีย์!!!... จากคุณ : grinny2545 - [ 4 ม.ค. 48 18:25:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 ความเหมือนที่แตกต่าง ฉันมองเฮอร์ไมโอนี่ที่คุยอยู่กับรอน และเฟร็ด ไม่เห็นแฮรี่อยู่ในวงสนทนาด้วย จึงรู้สึกโล่งอก ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเผชิญหน้ากับแฮรี่ หลังจากที่คลาดกับ เพอซี่อย่างหวุดหวิด แล้วยังเห็นเลือดที่ทำให้เขาได้ต้องขบคิดไปอีกหลายวัน ฉันรู้ว่าเมื่อครู่ใหญ่ๆฉันเองแก้ตัวไม่แนบเนียนเอาเสียเลย เฮอร์ไมโอนี่ร้องทักฉันด้วยความดีใจ ฉันยิ้มรับทักทายแล้วเดินไปนั่งข้างๆกับเธอ “จอร์จบอกว่าเธอกำลังยุ่ง” “ใช่ค่ะ กำลังปรุงยาแก้พิษนิดหน่อย วันก่อนฉันกินลูกอมอาเจียน แล้วเกือบตายอาเจียนไม่หยุด” ฉันบอก เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลง “นี่ ยังไม่เลิกเป็นหนูทดลองให้พี่ชายอีกหรือ”น้ำเสียงขึ้นสูงดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แล้วหันไปมองตาขวางกับเฟร็ด “จินนี่ ยอมเองต่างหาก” รอนบอกแทน ฉันยิ้มอย่างใจเย็นกับเฮอร์ไมโอนี่ “ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ของเล่น พี่คงไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศรีษะ “แต่ก็คงเฉียดๆนะ จินนี่เธอรู้ตัวไหมว่าผอมลงมาก สีหน้าก็ซีดมากด้วย” คำพูดของเพื่อนรอนทำเอาฉันใจหายทันที พอดีกับที่จอร์จกับแฮรี่เดินมาด้วยกัน ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว รอนสบตาฉัน “ก็เล่นอ่านจดหมาย ตอบจดหมายวันละสิบฉบับ ของดีน นี่น่า” นี่เป็นครั้งแรกที่รอนพูดชื่อดีน ขึ้นมาโดยฉันไม่มีความรู้สึกโกรธ เขาแก้ตัวแทนฉันเอง แต่ก็นั่นแหละ ยังไงแฮรี่ก็หันมาสบตาทางฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของดีนหรือเรื่องก่อนหน้านี้ไม่นานฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน เฮอร์ไมโอนี่ท่าทางแปลกใจขึ้นมา โพล่งขึ้นมา “นี่เธอ จะคบกับดีนจริงหรือ....เธอเพิ่งเลิกกับ....” ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ เสียงกระแอมของแฮรี่ก็ดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่มองทุกคนที่เงียบกริบ แฮรี่ถามขึ้น “ไหนเธอว่ามีอะไรมาฝากจินนี่ล่ะ .ของฝากจากฮาวาย” เฮอร์ไมโอนี่มองรอนแล้วเงียบไปสักพัก “จริงซิ...นี่...ตำราปรุงยาสารพัดรวมวิชาปรุงยาทุกอย่างเพิ่งออกใหม่..” เธอส่งให้ ฉันรับมาด้วยความแปลกใจ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม ฉันมองหนังสือมีภาพเคลื่อนไหวของ ศจ.ไซมอน ผู้แต่ง แล้วยิ้มตอบ “นี่ หนังสือ...เยี่ยมมากฉันอยากได้อยู่พอดี ขอบคุณมากนะ” “ไม่ ยักรู้ว่าจินนี่ชอบวิชาของเสนป...เห็นเล่นตาคำทายปริศนา กับตอบจดหมายของดีน” เสียงรอนแทรกเข้ามา แล้วก็ทันทีที่ทั้งเฟร็ด จอร์จ และแฮรี่เรียกชื่อเขา “รอน !” รอนเพียงแต่ไหวไหล่ ฉันเหมือนความอดทนทลายลง เรื่องของเพอซี่ที่ได้รับบาดเจ็บ ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาบาดเจ็บกว่าที่เห็นตอนแรกเสียอีก เพราะเลือดจากผ้าพันแผลและที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าฉัน ยานั่นอาจสมานแผลได้แค่ภายนอกถ้าเพอซี่ได้รับบาดเจ็บภายในด้วยมันอาจไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย แล้วยังเรื่องอะไรต่อมิอะไรที่ฉันบอกใครไม่ได้อีก “พอกันทีนะรอน...”ฉันยืนขึ้นคว่ำกระดานหมากรุกที่อยู่หน้าเขาดื้อๆ “ทีเรื่องของพี่หนูยังไม่ก้าวก่ายเลย” เฟร็ดเข้ามาฉุดมือฉันไว้... “จินนี่รอนแค่ล้อเล่นหน่า...” ฉันพยายามตั้งสติ....มองดูรอนที่เงียบไป เฮอร์ไมโอนี่ดูพวกเราอย่างแปลกใจ แต่เข้าใจสถานการณ์ดี จึงเอ่ยขึ้น “จริงซิ...รอนฉันว่าจะคุยเรื่องงานใหม่ของพรีเฟค ...” รอนเหลือบมองฉัน...ทำหน้าไม่ถูกแล้วเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ออกไป... เฟร็ดลูบผมฉันอย่างเอาใจ... “นั่งตรงนี่แหละ....แม่ทูนหัว....เธอเล่นโกรธแบบนี้ทำเอาทุกคนใจหาย...รอนแค่ห่วงเธอ” “จินนี่ รอนเค้าแค่ห่วงเธอจริงๆ เค้าบอกกับชั้นเอง” เสียงแฮรี่ ดังๆฉันเหมือนตัวร้อนขึ้นทันที สบตากับเขาที่ยิ้มปลอบใจ “แต่..รอนเองไม่รู้จะแสดงออกยังไง แล้วเขาก็ปากไวไปหน่อย..แต่เชื่อเถอะหมอนั่นคงไม่กล้าพูดเรื่องนี้อีกแล้ว” พี่ชายทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน ฉันรู้สึกใจเย็นขึ้น พอดีมีนกฮูกบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่างเฟร็ด รีบถลาเข้าไปหา อาจเป็นใบสั่งสินค้าตัวใหม่ที่กำลังตั้งตาคอยกันอยู่ ทั้งคู่ปลีกตัวไปอย่างรวดเร็วแต่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น แฮรี่ชวนฉันเล่นหมากรุก ตอนแรกก็ยังลังเล “พวกนั้นนะคุยเรื่องงานได้เป็นวันๆ” แฮรี่บอก ฉันจึงต้องเล่นหมากรุกกับแฮรี่ หลังจากเดินเกมได้สักสองสามตา ฉันก็รู้สึกปล่อยว่างลง เริ่มสนุกกับเกม โดยมีเสียงซุบซิบจากเฟร็ดและจอร์จ อยู่ภายในห้องนั้น แฮรี่พูดลอยๆโดยยังตั้งใจอยู่กับเกม “พวกเขาเหมือนกันมา..จนป่านนี้..ยังแยกไม่ออกเลย” “หมายถึงเฟร็ด กับจอร์จนะ”แฮรี่มองหน้าฉัน ฉันถึงกับอมยิ้มออกมา “ก็ธรรมดา....ใครๆมักจำสับสนเสมอ”ฉันตอบ “บ้างครั้ง ฉันคิดว่าจำพวกเขาได้...แต่....”แฮรี่บอก ทั้งสองหันมอง ฝาแฝดที่ต่างแยกกันอยู่คนละมุม วันนี้ทั้งคู่สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวกางเกงยีนสีน้ำฟ้าซีดๆเหมือนกัน “แต่เธอไม่เคยจำผิด...คือชั้นหมายถึงบางครั้งรอนยังถูกหลอกให้สับสนบ้าง แต่รอนบอกว่าเธอไม่เคยจำผิดเลย”เขาสบตาฉันตรงๆ “จินนี่เรามาเล่นเกมกันไหม....ทั้งสองคนชอบทำตัวเหมือนกันมาก ชั้นไม่เชื่อว่าเธอจะจำได้ทุกครั้ง” ฉันมองแฮรี่อย่างงงๆ “เล่นเกม...อะไร..” “ทาย..ว่าใครเป็นเฟร็ดเป็นจอร์จ...” “แล้วเดิมพันละ”ฉันถามนึกสนุกด้วย “งั้นถ้าใครชนะ..ก็ขออะไรได้จากอีกฝ่ายนึง หนึ่งอย่าง”แฮรี่บอก ฉันยิ้มรับคำอย่างกระหยิ่มใจ กติกามีอยูว่าทุกๆสิบนาทีจะผลัดกันทาย ถ้าแฮรี่ทายผิดสามครั้งถึงจะแพ้ แต่ถ้าจินนี่ทายผิดเพียงครั้งเดียวก็แพ้ ทั้งสองเลิกสนใจหมากรุกแล้วมองดูฝาแฝดที่เข้าไปในครัวพร้อมกัน คนหนึ่งไปรินน้ำดื่ม อีกคนหนึ่งมองหาของกิน “แฮรี่ เริ่มก่อน” แฮรี่นิ่งดูทั้งสองคนที่คุยกันเรื่องอาหาร แล้วทำหน้ายุ่งเพราะดูอย่างไรทั้งสองไม่มีความแตกต่างกันเลย ครุ่นคิดสักพัก ก่อนตัดสินใจ “คนกำลังปอกแอ็ปเบิ้ลคือเฟร็ด” ฉันยิ้มกริ่มทันที “งั้นก็ลองดูซิ แต่ฉันว่าไม่ใช่” แฮรี่ถอนใจไม่อยากจะเชื่อ เขาลุกจากที่ เดินไปในครัวหาคนปอกแอ็ปเปิ้ล แล้วร้องทัก “เออ..เฟร็ด ขอ...ถาม...” ยังที่แฮรี่ยังไม่ทันพูดจบ มือก็ชี้ไปที่คนดื่มน้ำ “โน้น..เฟร็ด” แฮรี่ชะงักอยู่แค่นั้นแล้วเดินออกมา “มี..อะ.....”เฟร็ดวางแก้วจะถามแต่ก็ชะงักไปมองตามแฮรี่ “เธอรู้ได้ไง...”แฮรี่ถามออกมาอย่างแปลกใจ ฉันยิ้ม “เฟร็ดไม่ชอบเรื่องทำเรื่องพวกนี้หรอก....คนที่ชอบเข้าครัวคือจอร์จ” แฮรี่มองไปจอร์จส่งผลแอ๊ปเปิ้ลที่บอกแล้วให้เฟร็ด...แฮรี่ขมวดคิ้ว “ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย แต่พอเธอพูดถึงนึกขึ้นได้” “รุกฆาต.....” ฉันบอกพร้อมกับเดินหมาก แฮรี่มองอย่างเสียดาย “แพ้ได้ยังไง.....”แฮรี่บ่นพึมพัมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ฉันตั้งหมากกระดานใหม่ก่อนเล่นไปอีกสักพัก “ไม่ยุติธรรมเลย เธอเป็นน้องพวกเค้านี่ ให้ชั้นเลือกเองดีกว่า” แฮรี่บอกอย่างหงุดหงิดบ้าง “ยังไงก็ได้”ฉันพยักหน้ารับคำอย่างไม่เดือดร้อน ฝาแฝดทั้งสองต่างกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นคนหนึ่งไปให้อาหารนก อีกคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือ “ให้เธอบอกว่าคนให้อาหารนกเป็นใคร” แฮรี่จ้องฉันเขม็ง “เฟร็ด แน่นอน” ฉันพูดอย่างไม่ต้องคิด “พวกเขาต่างแบ่งหน้าที่กันแล้ว คนชอบเข้าครัวคือจอร์จคนเลี้ยงนกฮูกคือเฟร็ด คนชอบอ่านหนังสือก็คือจอร์จอีก” แฮรี่มองคนโน้นทีคนนี้ที แล้วเสกคาถาย้ายของ“โมบิลิอาร์บัส!” แก้วน้ำของเฟร็ดที่อยู่ไม่ไกลตกแตก พี่ชายทั้งสองหันไปมองแก้วอย่างแปลกใจ “เฟร็ดแก้วของนายจัดการเองด้วย” จอร์จที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตะโกนบอก เฟร็ดเดินมาที่โต๊ะวางแก้วอย่างแปลกใจแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง “เรปาโร่!” แก้วน้ำที่แตกกลับเป็นอย่างเดิม เฟร็ดมุ้ยหน้ายังไม่หายคาใจเดินถือแก้วมาหาจอร์จ ทั้งคู่มองมาที่พวกเรา แต่ฉันทำเป็นสนใจในเกมหมากรุก ฉันเพิ่งรู้ว่าแฮรี่เองก็ตบตาคนเก่ง เมื่อทั้งสองเลิกสนใจพวกเรา เราก็แอบหัวเราะด้วยกันเบาๆ “ครั้งสุดท้ายแล้วนะแฮรี่” ฉันบอกเมื่อเดินกลับออกมาจากห้องครัว ในมือมีจานคุ๊กกี้ถาดใหญ่ติดมือมาด้วย แฮรี่ดูยุ่งยากใจอีกครั้งมองดู ฝาแฝดที่กำลังทดลองบางอย่างกับตัวเดซี่อยู่ แล้วอยู่ตัวเดซี่ปากก็หายไป ฝาแฝดคนหนึ่งร้องด้วยความดีใจ “สำเร็จแล้ว ในที่สุดลูกอมปากหายก็สำเร็จแล้ว” “จอร์จ..คนพูดเป็นจอร์จ..ถ้าคนที่เลี้ยงนกเป็นเฟร็ด ก็ไม่น่าจะใจร้ายกับตัวเดซี่แบบนี้.....” แฮรี่บอก ฉันนิ่งอยู่นานอย่างครุ่นคิด “แฮรี่ แพ้แล้ว....” “จอร์จเป็นคนที่ค้นคว้าเรื่องทฤษี....ส่วนเฟร็ดเป็นคนลงมือทดลอง..ทุกอย่าง..บางทีเฟร็ดรู้ว่าไม่ว่าเขาจะก่อเรื่องอะไรเอาไว้คนที่คอยช่วยเหลือเขา และอยู่ข้างเขาตลอดก็คือจอร์จ แล้วอีกอย่างนกฮูกเป็นสัตว์เพียงประเภทเดียวที่เฟร็ดไม่ยอมแตะต้อง เพราะต้องใช้ส่งข่าว” ฉันมองตัวเดซี่ที่น่าสงสารตกใจเพราะถูกยัดเยียดให้กินลูกอม ฉันเห็นจอร์จสีหน้าไม่ดี ร้องปรามเฟ็ด “พอแล้วน่าเฟร็ดลูกอมก็สำเร็จแล้วปล่อยมันไปดีกว่า..” ว่าแล้วจอร์จก็เสกคาถากลับคืนตัวเดซี่หายเป็นปกติ แล้วมันก็วิ่งหนีออกไปทันทีเฟร็ดที่ดูยังไม่พอใจ แล้วหันเถียงกับจอร์จ ฉันมองแฮรี่อีกครั้ง เขาหัวเราะเบาๆ “แพ้จนได้นะ..แต่พวกเขาคล้ายกันเหลือเกิน.” ฉันมองเฟร็ดที่วิ่งออกไปตามตัวเดซี่ “ความจริงพวกเขาไม่เหมือนกันเลยต่างหาก...ที่จริงพวกเขาเองก็ไม่ชอบที่จะทำตัวเหมือนกันนักหรอก...เวลาอยู่บ้านพวกเขาก็จะเป็นตัวของตัวเองกัน เพียงแต่บางครั้งคนอื่นอาจเข้าไปไม่ถึงเท่านั้นเอง...” “เธอเข้าใจพวกเขา...พี่ชายทุกคน” แฮรี่พูด สบตาฉันตรงๆ “ชั้นหมายถึงรอนด้วย......แม้ว่าพวกเขาจะต่างกันอย่าไร แต่พวกเขาเองก็รักและเป็นห่วงเธอ....”ฉันเงียบ...แล้วยิ้มออกมา พยักหน้าน้อยๆ “อืม..ฉันเข้าใจ.ค่ะ...” มองแฮรี่ที่ดูขรึมลง สีหน้าจริงจังขึ้น “ที่จริงชั้นรู้ว่าเมื่อก่อนเธอสนิทกับรอนแค่ไหน บิล มี ชาลี เฟร็ด มี จอร์จ แล้วเธอก็โตมากับรอน แล้วจู่ๆชั้นก็สนิทกับรอน...เธอเลยไม่มีเพื่อน..... แต่ได้โปรดอย่าโกรธชั้นเลยนะจินนี่....” น้ำเสียงเขาเบาลง ฉันเองมองสายตาเขาที่ดูเศร้า “ถ้าไม่มีรอนเป็นเพื่อนในวันนั้น วันนี้ชั้นอาจเป็นคนหลงทาง..” ฉันเหมือนเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของแฮรี่ได้ สิ่งที่เขาพบเจอมาตั้งแต่เด็ก ความตายและความรู้สึกเกลียดชังที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ ความอบอุ่นที่ขาดวิ่นจนไม่มีชิ้นดี “บางครั้งชั้นคิดว่าถ้าวันหนึ่งมีเรื่องกับรอน แล้วเขาโกรธกันมากจะเป็นยังไง ไม่มีเพื่อน ไม่มีบ้าน แล้ว..ไม่มีโอกาสมาที่นี่อีก...” แฮรี่ก้มหน้า “แฮรี่...” ฉันเรียกเขาเบาๆ ก่อนหันมาสบตากับฉัน แล้วฉันเอนตัวจูบแก้มเขาเบาๆ “แฮรี่..... รู้อะไรบางอย่างไหมค่ะ.” “..ครอบครัวเค้าไม่โกรธกันนานหรอกค่ะ” เขามองฉันแล้วเริ่มยิ้มเก้อๆ แล้วหัวเราะเบาๆอย่างสบายใจขึ้น “ชั้นเพิ่งเข้าใจว่าทำไม...พี่ชายของเธอถึงได้หวงเธอนัก จินนี่” หลายครั้งที่ฉันเผลอคิดว่าเขาเหมือนพี่ชาย...เขาคือคนในครอบครัวเดียวกัน...แต่เขาไม่ใช่วีสลีย์!!!... จากคุณ : grinny2545 - [ 5 ม.ค. 48 22:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่4 ความลับเปิดเผย ฉันมองคูแชงค์ที่วิ่งไล่พิกไปรอบๆห้อง เฮอรืไมโอนี่หัวเราะมองตาม แล้วก้มอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ ส่วนรอนนั่งคุยเรื่องหนังสือเรียนใหม่กับแฮรี่ พี่ฝาแฝดอยู่บนห้องนอน ส่วนแม่นั่งถักไหมพรมข้างๆเตาผิง สายตาเหลือบมองเตาเผิงตลอดเวลา ฉันเหลือบมองดูที่นาฬิกาเข็มของพ่อชี้ว่าอยู่ในระหว่างเดินทาง และเกือบจะทันที่ก็ชี้มาที่กลับบ้าน ร่างของพ่อปรากฎข้างๆเตาผิง พร้อมกับเขม่าควันสีดำ ทุกคนหันไปทางเดียวกันเกือบจะทันที แม่รีบลุกขึ้นทันที พ่อหันมองเด็กๆทักทาย “ไง...ไม่เจอกันหลายวันนะ” แต่สีหน้าดูเคร่งเครียด แม่มองพ่อแต่ดูเหมือนพ่อจะส่งสายตาปราม ก่อนเดินออกไปห้องทำงานด้วยกัน ฉันมองตามอย่างเป็นกังวล บางทีพ่ออาจรู้บางอย่างเกือบกับเพอซี่แล้ว ฉันรู้สึกกลัวและรู้สึกผิดอย่างมหันต์ แฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างไม่สบายใจเช่นกัน “เธอว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณลุงไปที่กระทรวงหลายวัน” เฮอร์ไมโอนี่หันมาถามฉัน ฉันได้แต่อึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร แล้วทันที ก็ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้มาจากห้อง พร้อมกับเสียงของพ่อตามมา “มอลลี่ ฉันรู้ว่าเธอเสียใจ แต่เราต้องยอมรับความจริงได้แล้ว....เราต้องบอกพวกเขา ลูกๆมีสิทธิที่จะรู้ทุกอย่าง พวกเขาโตแล้วนะ” “ไม่....ไม่....พวกเขาจะทำใจได้ยังไง...เพอซี่...ลูกแม่.....” ดูเหมือนว่าทุกคนในห้องแทบลืมหายใจ ฉันมองรอนที่ขอบตาแดง พ่อเดินออกมาจากห้อง มองมาที่รอน “รอนไปตามพี่ชายลงมา พ่อมีเรื่องจะบอกทุกคน....แฮรี่เฮอมี่ด้วยเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับทุกคน....สิ่งที่ทุกคนต้องรับรู้แล้วยอมรับมันให้ได้” รอนเดินออกไปอย่างไม่มีคำถาม ทุกคนเงียบเหมือนถูกสาบ ฉันมองแม่ที่ยังร้องไห้สะอื้นอยู่ในห้อง ตัวของฉันรู้สึกเบาโหวง เฟร็ดกับจอร์จลงมาอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงอึกทึกเหมือนอย่างเคย สบตาทุกคนอย่างงงๆ พ่อสูดลมหายใจเข้าก่อนที่ตัดสินใจพูดออกมา “เพอซี่ ถูกขับออกจากภาคี........”เสียงบอกของพ่อทำให้แม่ร้องไห้อีกครั้ง แต่ทุกคนข้างนอกกลับไม่มีเสียง....ทุกคนคงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ฉันมองพ่อที่ขอบตาแดงๆกลั้นความรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด “ภาคีสงสัยว่า เพอซี่มีส่วนร่วมในการสังหารนักโทษเมื่อวันก่อน แล้วยังมีมือปราบมารตายคนหนึ่ง.........แต่ถึงไม่มีหลักฐานอะไรก็เถอะแต่มีสายคนหนึ่งเห็นเขาปรากฏตัวแถวนั้น” “ไม่จริง...”รอนร้องออกมา...แฮรี่เองก็ช็อกช่นกัน “ก็ไม่มีหลักฐาน......เรื่องนี้ตรวจสอบได้นี่ค่ะ....เพอซี่แค่ทะเยอทะยาน..ไม่มีความผิดร้ายแรงขนาดนั้น” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวแทน “ไม่ได้....เพอซี่เก่งกว่าที่จะถูกใครตรวจสอบได้”พ่อมองทุกคนก่อนพูดต่อ “เพอซี่เชื่อในเรื่องเลือดบริสุทธิ์ .อาจทำงานให้มัลฟอย...ภาคีเชื่อว่าเขาคือผู้เสกตรามารคนใหม่ตามที่สายรายงานมา....พ่อขอห้ามทุกคนติดต่อกับเพอซี่ทุกทาง แล้วเราก็คิดว่าเพอซี่คงบอกเรื่องภาคีหมดแล้ว ดังนั้นเราจะมีการเปลี่ยนแปลงงานในภาคีครั้งใหญ่” “แต่ฟัจด์เชื่อเพอซี่”จอร์จบอกเบาๆ “ฟัจด์...สนับสนุนทุกคนที่ไม่ชอบดัมเบิลดอร์”พ่อบอกมองแฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่ที่น้ำตาเริ่มคลอ “ทำไมเพอซี่ต้องหักหลังพวกเราด้วย...เราเห็นเพอซี่เหมือนพี่ชาย” ฉันมองไปที่แฮรี่อาการเขาก็ไม่ต่างกันนัก มัลฟอยคือแผลในใจเขา เขาเล่าทุกอย่างเรื่องของสาวกลอร์ดโดโวมอให้ฟัง...เพอซี่นอกจากจะไม่สนใจแล้วสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเข้าข้างพวกเขา....ฉันมองทุกคนทุกอย่างที่ตกอยู่ในความเสียใจ มันเป็นสิ่งที่พวกเราคาดคิดไว้แล้ว....แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดคือต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้ คืนนั้นทุกคนตกอยู่ในความเงียบงัน....ทุกคนต่างกลับไปอยู่ในห้องนอนตัวเองเงียบๆ ฉันพยายามนอนแต่ก็ไม่หลับ ผ่านไปนาน....จนได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจึงออกมาจากห้องลงไปข้างล่าง...ฉันคิดว่าตัวเองจะเป็นคนเดียวที่ลงมา แต่กลับเห็นแฮรี่นั่งอยู่มุมมืดข้างเตาผิง “ชั้นรออยู่นาน..” เสียงทุ้มเย็นเหยีบดังออกมาจากมุมมืด ฉันแปลกใจเหลือบมองดู “แฮรี่...” ฉันเดินไปหา... “เธอ...เป็นคนเดียวที่ไม่รู้สึกตกใจ....ไม่แปลกใจกับข่าวนี้เลย น้องสาวคนเดียวที่สนิทกับพี่ชาย...”เสียงขรึมๆพูดขึ้น พร้อมทั้งจ้องหน้าฉันแม้ว่จะมีแสงสลัวจากแสงห้องข้างๆแต่ สายตาของแทบเผาไหม้ตัวฉันเดี๋ยวนั้น “เธอทำได้ไง...โกหกทุกคนได้หน้าตาย เธอติดต่อกับเพอซี่ตลอดเวลา..ไอ้นกส่งจดหมายห่วยๆ กับไอ้ปริศนางี่เง่าแบบนั้นจดหมายจากเพอซี่ใช่ไหม......จินนี่..ทำไมเธอทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เหมือนกับมันเป็นเรื่องเล็กๆ” ฉันอึ้งจนด้วยคำแก้ตัวใดๆ....ยิ่งคิดไม่ถึงว่าแฮรี่จะรู้เรื่องแล้ว “พี่โกรธฉันเพราะปิดบังความจริง....หรือว่าโกรธที่เพอซี่เข้าข้างมัลฟอย” ฉันบอกแฮรี่เงียบไปบ้าง.... “ใช่ฉันติดต่อกับเพอซี่...รู้ทุกอย่างที่เขาทำ...แต่พี่จะให้ฉันบอกใครๆว่าตอนนี้เพอซี่ฝักใฝ่เรื่องเลือดบริสุทธิ์....ไปเป็นมือขวามัลฟอยที่คนในบ้านนี้เกลียดที่สุด.....” ฉันจ้องสายตาแฮรี่ไม่หลบสายตาเขา “หรือจะบอกว่าเขาเกลียดเฮอร์มี่มาก หรืออยากจะฆ่าแฮรี่....คนที่ขัดขวางการกลับมาของลอร์ดเดอโวมอ” แฮรี่มองฉันคงแทบอยากจะมองทะลุเข้าไปทุกอนูของหัวใจฉัน “เลือดเย็น.....เธอเลือดเย็นมากที่ทำกับทุกคนในบ้านนี้ได้ ไหนว่าครอบครัวไง” “งั้น ก็บอกเรื่องนี้ กับพ่อแม่ รอน หรือว่าเฟร็ดกับจอร์จซิแฮรี่......” ทั้งคู่เงียบไปนาน เขาได้เพียงแต่พยักหน้าแล้วผละตัวออกไป “แฮรี่........” ฉันเรียกเขาอีกครั้ง แฮรี่หยุดชะงักแต่ไม่หันมามอง “ฉันขอทวงสัญญา....สัญญาที่ปฎิเสธไม่ได้ ......ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นห้ามทำร้ายเพอซี่เด็ดขาด.....” แฮรี่เดินขึ้นไปโดยไม่พูดอะไรออกมา.... ถ้าทุกคนเจ็บปวด.....คนที่เจ็บปวดคนที่เจ็บปวดมากที่สุดก็คือเพอซี่....และต้นเหตุของความเจ็บปวดทั้งหลายเกิดจากฉัน และสิ่งที่ทำให้ฉันเข้าใจมากที่สุดในวันนี้ก็คือ ความลับไม่มีในโลก ยิ่งอยากปิดบังมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะเปิดเผยได้เร็วเท่านั้น...ดังนั้นฉันต้องระวังความลับของความลับไม่ให้เปิดเผยได้ง่ายๆ.....เหตุผลที่แท้จริงทั้งหมด ................................................................................................. จากคุณ : grinny2545 - [ 7 ม.ค. 48 07:01:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่5 ตรอกเดียกอน แม้ว่าข่าวของเพอซี่จะทำให้ทุกคนในบ้านเจ็บปวดเป็นกังวลเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนในบ้านรู้คือหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงมัน และทำใจกับเรื่องนี้ แต่ข่าวจากหนังสือพิมพ์ที่เฮอร์ไมโอนี่รับเมื่อวานนี้ก็ทำให้แม่ดูคลายกังวลไปได้ เมื่อเห็นเพอซี่ในชุดคลุมทำงานสีดำออกงานกับฟัจด์ในงานหนึ่ง ซึ่งไม่มีวี่แววบาดเจ็บใดๆเหลืออยู่ แม้สีหน้าดูเงียบขรึมลง และดูเคร่งเครียดไปบ้างแต่ก็ยังดีกว่าที่ฉันเห็นในวันก่อน เรื่องของเพอซี่อาจดูเบาบางลง เมื่อเทียบกับเรื่องสงครามเย็นระหว่างฉันกับแฮรี่ ตั้งแต่คืนวันที่ฉันคุยกับเขา ฉันเองพยายามหลบหน้าเขา แล้วเขาก็ดูเหมือนโกรธฉันไม่น้อย แต่ฉันเดาๆว่าเขาคงไม่ได้พูดเรื่องนั้นกับใคร ไม่อย่างนั้นรอนและเฮอร์ไมโอนี่คงมารุมฉันแล้ว แต่นั้นแหละเฮอร์ไมโอนี่ช่างสังเกต เมื่อเห็นฉันและแฮรี่ต่างปฏิเสธที่จะเล่นหมากรุกด้วยกันอย่างเคย เธอก็รู้ว่าผิดปกติ “จินนี่..” เฮอร์ไมโอนี่เรียกฉันในเช้าก่อนวันที่เรากำลังเตรียมตัวไปซื้อของใช้สำหรับเทอมใหม่ที่ตรอกไดแอกกอน สีหน้าดูไม่ค่อยสบายใจนัก “เธอกับแฮรี่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า...วันก่อนก็ยังเห็นคุยกันดีๆ ทำไมจู่ๆก็เงียบไปทั้งคู่แบบนี้ล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามฉันตรงๆซึ่งฉันก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ แม้ว่าในสมัยก่อนฉันอาจจะเป็นแค่เพื่อนของพี่ชาย แต่พอมาระยะหลังเราเติบโตมาด้วยกัน ฉันเองก็ไม่มีพี่สาว เฮอร์ไมโอนี่เองก็เป็นลูกคนเดียว จึงสนิทกันไปโดยไม่รู้ตัว หลายเรื่องที่คุยกันถูกคอ “เปล่านี่นา......” ฉันปฏิเสธไปน้ำขุ่นๆ เพื่อนรุ่นพี่ทำท่าไม่เชื่อ เปิดประตห้องนอนออกมาพร้อมๆกับที่พูด “นี่ถ้าเธอไม่คบกับดีนอยู่นะ ต้องคิดว่าแฟนกันงอนกันอยู่แน่” พอดีกับที่แฮรี่โผล่ออกจากห้องรอน สบตากับฉันพอดี ฉันรีบเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใจกลับเต้นแรง แม้ช่วงหลังฉันจะควบคุมตัวเองได้แต่หลายครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ก็อดรู้สึกปั่นป่วนไม่ได้ ยิ่งเกิดเรื่องในคืนก่อนขึ้นก็ยิ่งเหมือนวัวสันหลังหวะ เขาเหมือนจะคอยสังเกตยามเมื่อมีนกฮูกบินมาทุกครั้ง ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจส่งปริศนาคำทายให้เฮอร์ไมโอนี่ดู เขาก็ได้แต่มองตามตาขุ่นๆ เขาก็คงเดาถูกที่มีจดหมายมากับปริศนาคำทาย แต่ต่อให้คนอืนอ่านยังไงก็คงไม่เข้าใจเพราะมันเป็นรหัสเฉพาะฉันกับเพอซี่เท่านั้น ตอนมื้อเช้าแม่วุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้าให้ลูกๆ จอร์จเข้าไปช่วยแม่ในครัว แต่ดูเหมือนที่จะช่วยทำพังมากกว่าเมื่อใช้คาถายกของ ยกหม้อซุปข้าวโพดหม้อใหญ่ แต่กลับคำนวนผิด เช้านั้นเราเลยอดทาน ซุปข้าวโพดของแม่ พร้อมกับเสียงตะเพริดออกมาแทบไม่ทัน เรื่องนี้ทำให้ทุกคนถึงกับหัวเราะ ฉันยิ้มค้างเมื่อสายตาสบกับแฮรี่ที่อยู่ตรงข้าม แล้วเงียบไปอีก เฮอร์ไมโอนี่สบตากับรอนอย่างสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร ฉันรู้ว่าหลังพ้นสายตาฉัน คงมีคำถามถามแฮรี่มากมาย ก็ช่างเขาเถอะที่จะตอบอะไร หลังจากที่เตรียมอาหารให้เด็กๆแล้วแม่จึงเดินมา นั่งข้างฉัน “เอ...จินนี่..ดูหน้าซีดจังเลยนะไม่สบายหรือเปล่า...” แม่ทักกลางวงอาหารทุกคนต่างมองทางฉันเป็นตาเดียว “เมื่อคืนจินนี่ฝันร้ายนะค่ะ...”เฮอร์ไมโอนี่ตอบให้แทนขณะยกน้ำดื่ม “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฝันว่าเจ้าพิกไล่จิกแค่นั้น ก็เลยตกใจตื่น” ฉันบอกแม่ “แค่เจ้าพิกไล่จิกนี่นะ...ฝันร้าย” รอนทำหน้าไม่อยากเชื่อ ฉันยิ้มเจื่อนๆ จอร์จกับเฟร็ดมองฉันด้วยความเป็นห่วง หลังจากนั้นทุกคนก็รีบทานอาหารเช้าเพื่อเตรียมไปซื้อของที่ตรอกไดแอกกอน ช่วงที่ทุกคนดูวุ่นวายอยู่นั้นเฟร็ดกับจอร์จ ก็ลากฉันไปในห้อง ครัว สีหน้าไม่สบายใจ “จินนี่ นี่ยังไม่หายอีกหรือ....” เฟร็ดถามด้วยความเป็นห่วง “หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ...” “ยังจะมาโกหกอีก....นี่หลายเดือนแล้วนะน้องป่วยตรงไหนบ้าง ยังปวดท้อง หรือเจ็บหน้าอกอยู่หรือเปล่า” จอร์จถาม หลายเดือนก่อน ก่อนช่วงปิดเทอมฉันทดลองกินลูกอมปวดท้องสูตรของเฟร็ด และนั้นมันได้ผลเกินคาด เมื่อท้องฉันปวดแทบแย่ แม้ว่าจะกินยาแก้แล้วแต่ยังไม่หายสนิท ก็จะปวดอยู่เรื่อยๆ เฟร็ดกับจอร์จกังวลใจเรื่องนี้มาตลอด หลังจากนั้นพวกเขาไม่กล้าให้ฉันกินอะไรอีกเลย แต่นั้นมันสักพักใหญ่แล้ว ฉันสามารถปรุงยาแก้ได้สำเร็จ เพียงแต่ พวกเขาไม่รู้เอง “เธอน่าจะไปหาหมอที่โรงพยาบาลนะ พวกเรายอมให้แม่ดุดีกว่าเห็นเธอไม่สบายแบบนี้” ฉันยิ้มอย่างอ่อนหวานกับพี่ทั้งสอง “หนูแค่กังวลใจเรื่องเพอซี่เท่านั้น....ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” ทั้งสองสบตากัน แล้วถอนหายใจ “ถ้าหนูเป็นอะไรขึ้นมา ก็จะบอกแม่เลยค่ะ...พวกพี่จะได้เลิกแกล้งหนูเสียที่” ฝาแฝดขยี้ผมน้องสาวแรงๆ พร้อมกับหันไปเมื่อแม่เรียก พวกเราเดินไปสมทบ “เอาเด็กๆไปก่อนนะ....” แม่ผลัก รอน แฮรี่ไปก่อน ทั้งคู่บอกชื่อจุดหมายพร้อมหายไปกับเปลวไฟ ต่อมาแฝดทั้งสอง จนเหลือฉันกับแม่ “จริงซิแม่ ไปก่อนนะ หนูลืมของบนห้อง” “งั้นหนูรีบตามไปนะ....แม่ต้องลืมไปจองคิวซื้อหนังสือใหม่” แม่พูดแล้วโยนผงฟลู แล้วหายตัวไปเช่นกัน ฉันรู้สึกโล่งใจที่แผนสำเร็จวันนี้ฉันนัดเจอกับเพอซี่ที่ตรอกมนต์ดำ ฉันเข้าไปในเตาผิง โยนผงฟลูเข้ากองไฟก่อนบอกชื่อจุดหมาย ร่างของฉันเหมือนถูกดึงวูบหนึ่งก็มาแล้ว ปรากฏที่ตรอกเก่าๆ มีกลิ่นอายของความชั่วร้ายอบอวลรอบตัว พ่อมดแม่มดที่ฝักใฝ่ในมนต์ดำ เดินก้มหน้าเงียบแม้ฉันเคยเข้ามาที่นี่สองสามครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้สึกชินกับบรรยากาศน่ากลัวหมดหมองแบบนี้ สายตาฉันกวาดมองรอบๆรีบใช้คาถาหายตัวก่อนใครจะเจอ ฉันเดินไปหยุดที่ร้านขายยาโบราณที่ มีตั้งแต่ยารักษาพิษ ถึงยาพิษชนิดต่างๆ ฉันปรากฏตัวพร้อม กับผ้าคลุมสีดำครอบสีศรีษะ เดินเข้าไปในร้านอย่างระมัดระวัง มองเจ้าของร้านที่ผิวหนังเหี่ยวย่นจมูกงุ้มน่ากลัว ฉันยื่นใบสั่งยาออกไปวางไว้ข้างหน้า “ต้องการทั้งหมดเลยใช่ไหม......” เสียงแหบสั่นๆเอ่ยขึ้น หลังจากที่ดูใบสั่ง ฉันสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ตอบ ยื่นทองเกลเลี่ยนหลายเหรียญ เจ้าของร้านหันไปจัดยา ฉันมองรอบๆร้านที่มีเสียงกรีดร้องโหยหวนมาเป็นระยะๆ เจ้าของร้านยื่นถุงสีดำให้ ฉันรีบรับมาเสกให้หายไป พร้อมทั้งเดินออกมาจากร้าน รู้สึกกังวลใจที่ยังไม่เห็นพี่ชาย กาสีดำตัวหนึ่งบินมาแล้วเกาะที่มือฉัน เป็นนกส่งข่าวของเพอซี่ ฉันอ่านจดหมายเล็กรหัสที่รู้เพียงสองคน “ยกเลิกนัด” เมื่ออ่านแล้วกระดาษก็ไหม้ไปเอง ฉันจึงตัดสินใจที่จะรีบไปสมทบกับพี่ๆ คนอื่นก่อนที่เขาสงสัย ฉันมองรอบๆรู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา ฉันตกใจแต่พยายามรวบรวมสติ “บ้า..น่า...ทำไมมาเป็นตอนนี้ด้วย..” ปกติถ้ามาที่นี่เพอซี่จะมาเป็นเพื่อน เขาพาฉันเข้ามา แล้วออกไป ตอนนี้ร่างกายฉันอ่อนล้าขึ้นมาเฉยๆ ฉันเดินออกไปในทิศทางที่คิดว่าเป็นทางออกแต่กลับยิ่งรู้สึกสับสน ฉันเดินชนคนหลายคน..แล้วในที่สุดก็มาหยุดทีชะงักเมื่อ เจอพ่อมดวัยกลางคนขอบตาแดงกล่ำ รูปร่างผอมโซสวมเสื้อผ้าเก่าๆ มองฉันอย่างไม่เป็นมิตร เกรี้ยวกราด “แม่สาวน้อย...เจ้า...อ่า...กลิ่นอายความชั่วร้าย” “ข้าสัมผัสถึง....อำนาจ...” ฉันแทบไม่มีแรงแม้แต่ยกไม้ ตัวฉันเหมือนจะหายไปจากโลกนี้หน้าอกปวดร้าว ฉันถึงกับทรุดนั่งลงกับพื้น มองดูเด็กหนุ่มผมสีทองร่างสูงโปร่งสีหน้าเคร่งขรึม เดินเข้ามามองดูฉันด้วยสายตาเหยียดๆ ฉันมองเดรโก เขาหันมองพ่อมดแปลกหน้าที่พร้อมจะทำร้ายฉัน “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นเลยพ่อหนุ่มน้อย..” “ไม่มีใครสั่งให้ชั้นทำ หรือไม่ให้ทำอะไรได้หรอกนะ” เดรโกพูดเสียงเย็น เหลือบมองดูชายแปลกหน้าอย่างดูถูก ชายคนนั้นท่าทางโกรธยิ่งกว่าเก่า “เจ้าเด็กน้อย..อย่างนี้ก็เห็นดีนะซิ...เอกซ์เปลลิอาร์มัส” พร้อมกับใช้คาถาปลดอาวุธ แต่เดรโก ระวังตัวอยู่แล้ว เขาหลบได้ พร้อมสวนกลับด้วยคาถาสะกดนิ่ง “สตูเปฟาย” ชายคนนั้นนิ่งไม่เคลื่อนไหว เขาคงคิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มอายุ16 ปีจะใช้คาถาได้มีพลังขนาดนี้ เขาคงไม่เคยรู้ว่ายิ่งเดรโก อยากชนะแฮรี่แค่ไหน แม้จะแพ้แฮรี่บ่อยๆ แต่ความสามารถของเขาก็ยิ่งจะพัฒนามากเท่านั้น เดรโกเหลือบมองดูฉัน แล้วจะเดินออกไป “ขอบคุณมาก ที่ช่วยฉัน” “ชั้นไม่เคยคิดที่จะช่วยใคร...มันแค่แส่หาเรื่องเอง” เขาพูดพร้อมก้าวเท้าออกไป ฉันรีบเรียก “ฉันหลงทาง ฉันใช้ผงฟลูมาแต่พูดชื่อผิด แล้วตอนนี้ฉันไม่สบาย” เขาหยุดแล้วเหลือบมองดูฉันอีกครั้ง “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดพวกชั้น....อยากจะเกลียดก็เกลียดไปเถอะ แต่เธอเป็นพรีเฟคของโรงเรียนจะปล่อยให้ฉันเป็นอะไรได้ยังไง” ฉันจับหน้าอก เดรโกมองฉันขมวดคิ้ว ก้มดูใกล้ๆ “เธอไม่สบายมาก...” เขายื่นมือมาประคอง ฉัน ไม่พูดอะไรเกาะแขนเขาแน่น “แค่พาฉันออกไปในพ้นจากที่นี่ก็พอแล้ว” เขาประคองพาฉันเดินออกจากตรอกนั่น ทิ้งให้ชายแปลกหน้ายืนตัวแข็งอยู่ คงสักชั่วโมงกว่าที่คาถาจะคลาย สักพักใหญ่ฉันก็เห็นตรอกอีกมุมหนึ่ง ผู้คนเดินขวักไขว่เพื่อจับจ่ายซื้อของก่อนเปิดเรียน อาการฉันเริ่มดีขึ้น ฉันมองชายที่ยืนอยู่ข้างเขาปล่อยมือฉัน “พี่ชายเธออยู่ทางนั้น...”เดรโกบอก ฉันหันสายตามองตามเห็นรอนกับแฮรี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เหมือนจะมองดูของในร้านของวิเศษ “ขอบคุณมากนะเดรโก..ความจริงเธอก็...เป็นคนดี” ฉันสบตาเขาตรงๆ แต่สายตาที่มองฉันว่างเปล่าไร้ความรู้สึก เขาปล่อยมือฉันแล้วผละตัวออกไป ฉันยืนมองตามร่างสูงโปร่งผมสีทองหายลับไปกับผู้คน เหมือนมีความรู้สึกใหม่ๆ มุมมองอีกด้านของเดรโก . จากคุณ : grinny2545 - [ 8 ม.ค. 48 01:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่6 เรื่องที่เลวร้าย ฉันมองไปตามถนนสายเล็กๆที่มีร้าน หรือแผงขายของเวทมนต์ที่เรียงรายข้างทาง มีพ่อมดแม่มดน้อยๆที่กำลังจะเปิดภาคเรียน จับจ่ายซื้อของ และมองของเล่นใหม่ๆอย่างสนุกสนาน “จินนี่” เสียงเรียกของรอนดังมา ฉันมองไปตามเสียงเห็นรอน แฮรี่ และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาทางฉัน ฉันไม่กล้าสบตากับแฮรี่ “ตายจินนี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมเนื้อตัวเธอเปื้อนแบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเข้ามาดูฉันใกล้ๆ .....รอนมองฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันหัวเราะเบาๆเหมือนเป็นเรื่องตลก “แย่จังเลย เมื่อกี้ใช้ผงฟลูมาตกลงน้ำโคลนพอดี.....เออพวกพี่ได้ของกันหรือยัง” “ก็ดูบ้างแล้ว เดี๋ยวคุณป้าจะซื้อให้...” เฮอร์ไมโอนี่บอก “แล้วตอนนี้แม่อยู่ไหนหรือค่ะ” ฉันถาม “อยู่ร้านเสื้อผ้า เห็นบอกว่าจะหาซื้อไหมพรมถักเสื้อผ้ามั่ง” รอนบอก ฉันนึกถึงเสื้อไหมพรมสีแดงที่มีอยู่เต็มตู้เสื้อผ้า จู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ร้องเหมือนนึกขึ้นได้ หันไปทางรอน “แย่แล้วรอน..ฉันลืมซื้อหนังสือว่าด้วยอำนาจ คู่มือพรีเฟค” “อะไรกันเฮอร์ไมโอนี่ เมื่อกี้ไปร้านหนังสือตั้งนานยังไม่ซื้อมาอีกหรือ” รอนหงุดหงิด “งั้นให้แฮรี่กับจินนี่ ไปเดินดูของด้วยกันก็แล้วกัน ตอนเที่ยงเจอกันที่ร้านเดิม” เฮอร์ไมโอนี่บอก พร้อมทั้งลากรอนออกไป ฉันมองตามสองคน ร้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่กับแฮรี่สองคน “ไปเถอะ...ฉันอยู่คนเดียวได้”ฉันบอกเบาๆ “ถ้าเธอทำให้คนอื่นห่วงได้น้อยกว่านี้คงจะดีไม่น้อย” เขาพูดอย่างไม่พอใจ พร้อมทั้งเดินออกนำ ฉันถอนหายใจเดินตามช้าๆ “เธอควรหาที่ล้างหน้าล้างตาก่อนนะ....” เขาพูดลอยๆ ฉันอดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ ฉันก็พอเดาสภาพแย่ๆของตัวเองได้หน้าตาคงเปื้อนเขม่าผงฟลู ผมยุ่ง เนื้อตัวเปื้อนดินโคลน ฉันหยุดเดินก้มหน้า แฮรี่หันมามอง “ถ้าเธออายที่จะเดินกับฉันก็ไม่ต้องเดินก็ได้...” ฉันพูดเสียงเย็นไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปด้วยซ้ำ ตอนนี้ดูเหมือนมันดูเลวร้ายไปหมดสำหรับฉันที่หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ แฮรี่ชะงักเขามองดูฉัน เขากำลังตั้งสติและปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว เขาคงไม่คิดว่าฉันจะพูดอย่างนี้ออกมา พอๆกับที่ตัวเองพูดอย่างไม่ได้คิด ใช่เขาโกรธเขาข่มอารมณ์ไม่ให้บีบคอฉันตอนนี้ก็ได้ “จินนี่...” เขาเรียกชื่อฉันหลังจากที่นิ่งไปพักใหญ่ มองดูฉันตรงๆ “ชั้นไม่เคยอาย หรือรังเกียจที่จะเดินกับเธอไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหน ....” เขาหยุดหายใจก่อนพูดต่อ “แต่สิ่งที่ฉันรังเกียจคือที่คนหลอกลวงครอบครัวตัวเอง...เห็นครอบครัวตัวเองเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่มีความหมาย....” “เธอปิดบังปัญหา หลายเรื่อง ทั้งๆที่ทุกคนเต็มใจจะช่วยเหลือเธอ” “การปิดบังเรื่องติดต่อกับเพอซี่ หรืออะไรที่เธอกำลังทำไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือเราไม่รู้ว่าจะมีอะไรตามมาต่างหาก” “เธอได้แต่ว่าฉัน แต่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย” แฮรี่ตาเขียวมองฉันโมโหอย่างมาก “ก็ไม่เข้าใจนะซิ เธอไม่เคยพูดไม่เคยบอกแล้วจะเข้าใจได้ยังไงเล่า!” ฉันสบตากับเขานิ่ง บอกหรือ จะให้บอกอะไรได้ ฉันควรหายตัวไปตอนนี้ ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาอีกต่อไปแล้ว ทุกเรื่องที่ผ่านมาฉันพอทนได้...แต่สิ่งเดียวที่ทนไม่ได้คือต้องถูกเขาเกลียด และ...สิ่งนั้น อ่า....ฉันควรคิดถึงจุดจบของมันให้ดีๆ....ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะสายเกินไป ความอดทนของอดทน...ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับการเกลียดมากแค่ไหน. . “แฮรี่....จินนี่....” น้ำเสียงอ่อนหวานเรียกพวกเราเบาๆ มันเหมือนเสียงสวรรค์สำหรับฉันที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์กระอักกระอ่วนแบบนี้ ฉันแปลกใจอย่างมากเมื่อหันไปตามเสียง หญิงสาวผมยาวดำสลวยถึงกลางหลัง ดวงตากลมโต ยิ้มให้ฉันอย่างเป็นกันเอง แล้วเบนสายตามองแฮรี่ “สวัสดีจ๊ะ แฮรี่..” “สวัสดี โช.” แฮรี่เองยิ้มเก้อๆ อย่างน้อยเขาก็ดูอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นโช แชง “สบายดีไหม” ฉันมองโชที่ยิ้มให้แฮรี่อายๆ แล้วพยักหน้าตอบ “เออ..พวกเธอตามสบาย...” ฉันมองทั้งสอง จะเดินออกมา “จินนี่..เดี๋ยว.เออ..ฉันมีบางอย่างอยากจะคุยเธอ...”โชเรียก ฉันสบตากับโชอย่างสนเท่ ฉันไม่เคยมีเรื่องเกี่ยวข้องกับโชเลย แม้แต่คุยก็ยังไม่เคย แน่ละแม้แต่หน้าฉันก็ยังไม่อยากเห็น “มีอะไรหรือ...” “เรื่องไมค์นะ...ไมเคิล คอนเนอร์...ฉันพูดตรงนี้ได้หรือเปล่า” โช ถามอย่างลังเลมองแฮรี่ ฉันยิ้มแม้จะแปลกใจมาก “ได้ซิ...แฮรี่ก็เหมือนพี่ชายคนหนึ่ง....เขาจะรู้เรื่องของฉันก็ไม่แปลก” ไม่รู้ฉันว่าฉันอุปทานไปหรือเปล่าเมื่อเห็นแววตาเหมือนจะโล่งอกของโช ไม่สนใจว่าคนที่กล่าวพาดพิงถึงจะมองตามด้วยสายตาขุ่น ยืนขบเขี้ยวอยู่ข้างๆ “เธอคงไม่รู้ว่าไมค์กับฉันเป็นญาติกัน...” ฉันแปลกใจกับข่าวใหม่ของโชจริงนี้จริงๆ “เวลาเขาไม่สบายใจ หรือทำเรื่องไร้สาระลงไปมักมาคุยกับฉัน” “เขาบอกกับฉันว่า เขาเสียใจที่ทำอะไรโง่ๆไปเมื่อปีที่แล้ว...” “ใช่เขาทำตัวแย่มาก...” ฉันบอก “แต่เขายังชอบเธออยู่...เขาอยากจะคืนดีกับเธอ แต่ไม่กล้า...เขารู้ว่าเธอโกรธเรื่องนี้มาก ตลอดเวลาเขามาปรึกษากับฉัน เขากลุ้มใจมาก” โชอธิบาย “ก็เลยให้เธอมาคุยแทนงั้นซิ...งั้นก็ฝากไปบอกเค้าด้วยว่าถ้าอยากให้ฉันกลับไปมองเค้าอีก ก็ให้ไปคุยกับดีนเอง เพราะตอนนี้ฉันคบกับดีนอยู่ ถ้าดีนยอมเลิกกับฉันนะอาจจะกลับไปคิดเรื่องไมเคิลใหม่ก็ได้.....จบเรื่องฉันแล้วใช่ไหม พวกเธอคงมีเรื่องคุยกันต่อ” ฉันบอกเสียงเข้มก่อน ก่อนผละตัวออกมาโดยไม่สนใจทั้งสองคนที่มองตามอย่างคาดไม่ถึง....บางทีโชอยากได้ยินคำนี้มากกว่า เธออาจจะไม่สนใจเลยว่าฉันกับไมเคิล จะคืนดีด้วยกันหรือไม่ แต่เธอแค่อยากบอกแฮรี่ว่าเธอกับไมเคิลไม่มีอะไรกันมากกว่า แฮรี่เองก็คงคิดได้ หลังจากที่เขาสูญเสียซีเรียสอย่างกระทันหัน ว่าเวลาต้องเดินไปข้างหน้า สำหรับฉัน เหมือนกันเพราะแม้แต่เวลาเสียใจก็คงมีอีกได้ไม่นาน แน่นอนสิ่งที่เลวร้ายที่สุดสำหรับฉันไม่ใช่การไม่รู้ผลหรอก...แต่เพราะฉันรู้บทสรุปของมันต่างหากจึงเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด *********************************************** จากคุณ : grinny2545 - [ 8 ม.ค. 48 01:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่7 เรื่องที่คาดไม่ถึง เรื่องที่เกิดขึ้นในตรอกไดแอกกอนเมื่อวันก่อนยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแฮรี่แย่ลงไปอีก ฉันรู้ว่าทั้งรอน เฮอร์ไมโอนี่ต่างพากันสงสัยที่ฉันเอาแต่เก็บตัวเงียบ แต่เพราะว่าใกล้ถึงวันเปิดเทอมทุกคนต่างพากันวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องวิชาใหม่ๆ และงานเตรียมตัวมากมายของพรีเฟค พวกเขาจึงไม่วุ่นวายกับฉันนัก ฉันเองก็ไปขลุกอยู่ห้องเฟร็ดกับจอร์จ ซึ่งทำให้ฉันสบายใจ แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่เห็นฉันเป็นหนูทดลองแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังหาวิธีที่จะได้ของเล่นใหม่ตลอดเวลา ฉันเองเพิ่งรู้ตอนนี้จอร์จเกิดสนใจหนังสือวิทยาศาตร์ของพวกมักเกิ้ล เขาได้มาโดยบังเอิญตอนแอบไปเที่ยวในเมืองครั้งที่แล้ว แล้วเขาก็เกิดสนใจขึ้นมาอย่างจริงๆจัง แล้วพวกเขาต้องปิดเรื่องนี้ให้สนิท การทดลองแปลกๆเริ่มขึ้นโดยฉันมีส่วนร่วมด้วยความเต็มใจ และผลของมันก็คือห้องระเบิดไปครึ่งห้อง ทุกคนที่อยู่ในบ้านต่างกรูขึ้นมาในห้องนอนเฟร็ดกับจอร์จ ด้วยความตกใจ แต่เมื่อพวกเราเห็นสภาพที่ขมุกขมอม ผมเผ้ายุ่งเหยิงมีกลิ่นไหม้เส้นผม ก็หัวเราะออกมา แม่ที่เปิดประตูเข้ามาในห้องที่ข้าวของกระจุยกระจาย ทั้งหนังสือตำรากระจายเกลื่อนกลาด หม้อยาระเบิดแม่ถึงกับพูดไม่ออกนิ่งไปอยู่นานกว่าจะนึกคำด่าลูกทั้งสามให้สะใจ “เฟร็ด! จอร์จ! เกิดอะไรขึ้นนี่?” แม่กวาดสายตามองลูกชายฝาแฝดทีละคน “เราแค่ทดลองอะไรกันนิดหน่อยค่ะ” ฉันตอบแทน เสยผมที่ตกลงมาปรกหน้า หันไปมองที่ประตูเห็นรอน เฮอร์ไมโอนี่ และแฮรี่โผล่เข้ามาทุกคนเมื่อเห็นสภาพห้องแล้ว สีหน้าก็ไม่ต่างอะไรกับแม่เมื่อครู่ “อะไรหรือจินนี่...” รอนถามขึ้นหน้าตาตื่นๆ “การทดลองล้มเหลวนิดหน่อยนะ” ฉันมองรอนหันไปยิ้มกับจอร์จที่ตอนนี้สีหน้าไม่ค่อยดีแล้ว แม่ถลึงตามองฉัน “จินนี่...นี่ลูกก็เป็นไปกับพี่ๆอีกคนหรือ” แม่บอกอย่างไม่พอใจ ฉันจึงได้แต่เงียบลง อย่างน้อยก็รู้สึกสบายใจบ้างที่ได้ทำอะไรแผลงๆลงไป ฉันคิดว่าตัวเองคงเหมือนพี่ชายทั้งสองมากขึ้นทุกที “ทำห้องให้เหมือนเดิม...”แม่สั่ง หันไปมองทางเฟร็ดกับจอร์จลูกชายทั้งสองได้แต่สบตากัน “ห้องพังแบบนี้จะใช้คาถากลับคืนได้ยังไง” เฟร็ดบ่นอุบ แม่หันเหลือบมองอีกที “ถ้าใช้คาถาไม่ได้ ก็ทำเองซิ แม่กลับมาอีกครั้งห้องต้องเหมือนเดิม” แม่ออกคำสั่งเสียงเข้มพร้อมเดินออกไปจากห้อง “ไม่เห็นยากเลยนี่น่าก็ใช้คาถาทำความสะอาด” ฉันเดินไปคว้าไม้กายสิทธิ์จากเฟร็ดอย่างลืมตัว พี่ชายดูงงๆ “จินนี่มันกลับคืนเหมือนเดิมไม่ได้หรอก..” จอร์จร้องเตือน แต่ในใจฉันบอกว่ามันเรื่องเล็ก ฉันกำลังทำอะไร โบกไม้กายสิทธิ์ ใช่........ฉันไม่ควรทำแต่ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว “ครูอาบัส!” ฉันท่องคาถาออกไปอย่างมีอนุภาพที่สุด พลังความร้อนแผ่ซ่านจากทั่วตัวไหลผ่านแขนรวมไปที่มือ สู่ปลายไม้ พลังแผ่กระจายทั่วห้องเกิดเป็นแสงสีขาวเจิดจ้าชั่วครู่ก็หายไป ห้องนอนของฝาแฝดสะอาดเอี่ยม เหมือนกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ไม่มีหม้อยาที่แตกกระจาย ไม่มีผ้าม่านไหม้ ไม่มีเศษกระดาษที่กราดเกลื่อน มันดูดีมากเหมือนกับห้องใหม่ๆห้องหนึ่งทีเดียว พลังของฉันรวมกลับมาอยู่ที่นิ้วมือ พร้อมๆกับสติของฉัน ทุกคนกำลังมองฉันเป็นตาเดียว “ก็เห็นไหม ง่ายนิดเดียวก็แค่คาถาทำความสะอาด” มันก็คงเป็นคำพูดที่ดีที่สุดตอนนี้ ฉันยิ้มมองทุกคน รอนดูเหมือนคาดไม่ถึงมาก่อน แฮรี่ก็คงมองฉันนิ่ง “จินนี่...ทำไม” จอร์จมองฉันอย่างไม่สบายใจ เฟร็ดจับบ่าฉันสีหน้าจริงจัง “น้องก็รู้ว่ามันไม่ใช่ แค่คาถาทำความสะอาด..”เฟร็ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่มันยอดมาก....ว้าว...เยี่ยมที่สุดเลย ไม่นึกเลยว่าคาถาทำความสะอาดของน้องจะได้ผลเกินคาด”แล้วเปลี่ยนเป็นร่าเริงขึ้นมา หันมาทางรอน “ชั้นบอกแล้วใช่ไหมรอน นายต้องฝึกคาถานี้บ่อยๆจะได้ไม่โดนแม่ดุเวลานายทำห้องเละ จินนี่มาช่วยเราบ่อยๆ” รอนมองฉันอย่างไม่อยากจะเชื่อนัก หันไปสบตากับเพื่อนทั้งสอง แล้วออกไปจากห้อง เฟร็ดรอจนทั้งสามออกไปหมดจึงหันมาสบตากับจอร์จ สีหน้าเงียบขรึมลง “ว่าไงจินนี่....ตอนนี้มีอะไรจะบอกเราได้หรือยัง” จอร์จมองหน้าฉันนั่งลงบนเตียง “ก็....ห้องพี่เป็นที่ฝึกวิชาได้ดีนี่นา...” “เธอรู้ว่านั่นไม่ใช่...คำตอบ...ถ้าจะให้ถามกันตรงๆก็ได้นะ...”เฟร็ดเดินมาโอบบ่าฉัน ดึงไปนั่งติดกับจอร์จที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วนั่งทิ้งตัวประกบ มือยังโอบบ่าฉันอยู่ หรือเรียกว่ากดบ่าฉันไม่ให้หนีไปไหนก็ได้ “เธอคิดว่าเราเป็นพี่ชายที่ดีไหม...”เฟร็ดถาม ฉันพยักหน้าจ่อยๆ “แล้วดีสนิทเหมือนเพอซี่ไหม...” ฉันนิ่งถอนหายใจคิดหนัก “ไม่ตอบ...แสดงว่าเรายังไม่ใช่พี่น้องที่ดีพอซิ” เฟร็ดพูดแต่น้ำเสียงไม่ได้เคร่งเครียดนัก “โถ..พี่อย่าถามอย่างนี้ซิค่ะ” แทบอย่างร้องไห้ออกมา “ก็ได้ งั้นเปลี่ยนคำถามใหม่ เธอคิดว่า รอน เฮอร์มี่ แล้วแฮรี่จะเชื่อที่พี่พูดเมื่อกี้ไหม” ฉันถอนหายใจอีกส่ายศรีษะ “ใช่ พวกเขาไม่เชื่อพี่หรอกนะ..... พี่ด้วย เพียงแต่ไม่มีใครอยากพูดอะไรเท่านั้น พวกเขามาถามพี่ว่าเธอทำอะไรอยู่” ฉันมองหน้าพี่ชายอดแปลกใจไม่ได้ “พี่ขอเดาว่า แฮรี่คงรู้เรื่องอะไรบางอย่างเรื่องเธอกับเพอซี่ เธอถึงหลบหน้าเขาแบบนี้ ใช่ไหม” “ใช่....” “น้องติดต่อกับเพอซี่อยู่..?...” ฉันพยักหน้า “เขาสอนคาถากับน้อง....” ฉันไม่ตอบ “ทำไม....เพอซี่กำลังทำอะไรอยู่กันแน่”เฟร็ดขยับตัว ยืนขึ้น ฉันมองหน้าพี่ชายงงๆ เขายิ้ม “ยังไงเราก็เป็นน้องชายเขานะ ไอ้หมอนั่นมันแค่บ้าหลักการ หยิ่งยะโส ก็แค่นั้น แต่...” “เราเป็นวีสลีย์นะ....เราเป็นเลือดบริสุทธิ์พอๆกับพวกมัลฟอย...” คำพูดของฉันทำให้พี่ชายทั้งสองถึงกับเงียบสนิท ฉันมองทั้งสองที่ยังอยู่ในอาการเหมือนถูกฟ้าผ่า “ทำไมเราจะเชื่อในเรี่องเลือดบริสุทธิ์ไม่ได้” ฉันพูดเสียงเย็น “น้อง....จินนี่” น้ำเสียงของจอร์จแทบหายตามกับลำคอ “พื่คิดว่าใครกันที่สามารถเปิดประตูห้องแห่งความลับได้ ถ้าไม่ใช่ทายาทสิริธอรีน สายเลือดที่บริสุทธิ์” “แต่ตอนนั้นเธอถูกทอม ควบคุมจิตใจ” “นั้นมันก็แค่คำพูดของทอม...กับแฮรี่ แล้วลองถามหนูซิว่าได้ถูกสะกดจริงไหม ได้ร่วมมือกับเค้าหรือเปล่า....” เสียงโครม พร้อมๆกับที่ประตูห้องพังเข้ามา รอนมองดูฉันเหมือนคนไม่เคยรู้จักมาก่อน เฮอร์ไมโอนี่ยืนงงงัน ฉันสบตาแฮรี่นิ่ง บางอย่าง...มีบางอย่างที่ไม่อาจพูดมาได้ ความรู้สึก ผิดหวัง เศร้าใจ เกลียดชัง บางอย่างที่ต้องรับมันให้ได้ก่อนที่อะไรจะเลวร้ายกว่านี้ ความเสียใจความโกรธเกลียดเคียดแค้น อีกไม่นานมันจะจบลงไปพร้อมกับตัวฉัน พร้อมๆกับเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิด........ ................................................................................................................ จากคุณ : grinny2545 - [ 8 ม.ค. 48 01:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่8 ทอม ริดเดิ้ล แทบไม่น่าเชื่อว่า เพียงสมุดไดอารี่ เล่มเล็กๆ จะสามารถสร้างเรื่องราวที่ใหญ่หลวงได้ สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนหนึ่งจากเด็กผู้หญิงธรรมดาให้ค้นพบอีกด้านของตัวเอง พบโชคชะตาของตัวเอง มันพลิกผลันชีวิตของฉันทั้งชีวิต ฉันมองหนังสือบันทึกเล่มเก่าๆของทอม ริดเดิ้ล มันเคยเป็น แต่ตอนนี้สภาพมันสำหรับคนอื่นก็คงหนังสือขาดรุ่งริ่งเล่มหนึ่งที่แฮรี่ พอตเตอร์ทำมันเสียหายยับเยิน เขาทำให้ประตูแห่งความลับบานสุดท้ายของฉันหายไปโดยไม่รู้ตัว พร้อมๆกับการแบ่งแยกจิตใจของฉันโดยสิ้นเชิง ฉันได้มันกลับมาอีกครั้งในคืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน หลังจากที่ด็อบบี้ทิ้งมันหลังจากได้ถุงเท้าของแฮรี่ไป ฉันเองก็ไม่รู้ทำไมถึงต้องเก็บมันไว้อีก แต่ความรู้สึกลึกๆของฉัน รู้ว่ามันยังมีความลับที่ซ่อนไว้อยู่ แพนซิปของทอม.... ทำไมเขาถึงมีพลังอำนาจได้ขนาดนี้ ความคิดของฉันดิ่งลงไปยังวันแรกที่ได้พบสมุดเล่มนี้ มันติดมากับหนังสือมือสองที่หนังสือที่แม่ซื้อมาให้ สมุดบันที่เก่าๆ เพียงครั้งแรกที่ได้เห็น ฉันก็เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ฉันรับรู้ถึงความพิเศษของหนังสือเล่มนี้ทันที แม้ว่าจะรับรู้ถึงความไม่ธรรมดา แต่ฉันก็ได้เริ่มเขียน....ท่ามกลางความรู้สึกสับสน น้อยเนื้อต่ำใจ ความอ่อนแอ. นานกว่าที่ฉันกว่าจะบรรจงลงหยดหมึกแรกลงไปบนแผ่นกระดาษ “....ฉัน ควรจะเริ่มเขียนอย่างไรดี!” หมึกซึมหายไปในกระดาษ ฉันนิ่ง เปิดกระดาษแผ่นต่อไป `...แนะนำตัวซิ......` ตัวหนังสือปรากฏตอบกลับมา ฉันมองด้วยความงุนงง หนู ชื่อจินนี่... `สวัสดีจินนี่...ชั้นชื่อ ทอม ริดเดิ้ล` ทอม ริดเดิ้ล คุณเป็นใคร... `อ่า..จินนี่...ใช่... ชั้นเป็นเพื่อนเธอ...` อักษรปรากฏออกมา `ชั้นรับรู้ถึงความทุกข์ใจของเธอได้....` “ทำไม...คุณรู้...ไม่เคยมีใครเข้าใจหนูเลย” `เล่าให้ฉันฟังซิจินนี่...` “ไม่....หนู..” `เธอไม่ไว้ใจชั้นหรือ....ฉันเป็นเพื่อนเธอ โปรดวางใจชั้น` ฉันนั่งมองสมุดบันทึกนิ่งอย่างลังเลใจ `ชั้นเป็นความทรงจำ ...จินนี่...ชั้นไม่เป็นภัยต่อเธอ ` “ความทรงจำหรือ..” `ชั้นมีชีวิตก่อนเธอนานมากแล้ว ชั้นเคยเรียนที่ฮอกวอตส์ มันเป็นโชคชะตา จินนี่ เราถึงมาพบกัน...` “โชคชะตา” `ใช่....แม้ตอนนี้เธอยังไม่ไว้ใจชั้นไม่เป็นไร แต่ชั้นรู้ว่าในที่สุดเราจะเป็นเพื่อนกันได้` “เพื่อนหรือ....หนูไม่เคยมีเพื่อน..หนูมีแต่พี่ชาย..ไม่ซิ..ตอนนี้หนูไม่มีใครแล้ว ตั้งแต่รอนพบเพื่อนใหม่ เขาก็ไม่เคยสนใจหนูอีกเลย” `รอน...` “เขาเป็นพี่ชาย เป็นเพื่อน แต่ตอนนี้เขามีเพื่อนใหม่แล้ว” `เธอเกลียดพวกเขาหรือ...?` ฉันตกใจกับถามนี้ “ไม่...เขา....” เขา.....เธอหมายถึงเพื่อนของพี่ชาย` “ทอม หนูไม่รู้..แฮรี่....” `เขาชื่อแฮรี่หรือ...`ทอมถาม แต่ฉันยังลังเล `เล่าเรื่องของเขาให้ฟังซิจินนี่` “ความจริงแฮรี่เป็นคนดีมาก..แล้วเขายังเป็นคนดัง” ฉันเขียนไปใจก็อดเต้นแรงไม่ได้เมื่อนึกถึงเขา `งั้นหรือ..เขาเป็นคนมีชื่อเสียง` “เขาเป็นเด็กชายเพียงคนเดียวที่รอดพ้นจากความตาย”ฉันบอก “รอดพ้นจากความตาย ท่าทางเขาน่าสนใจจริงๆด้วย` “จินนี่ที่รัก....ฉันเข้าใจเธอดี ความรู้สึกที่มีต่อแฮรี่” “คุณเข้าใจหรือ....” `เธอรู้จินนี่ เธอไม่ได้เกลียดเขาหรอก เธอชอบเขา..เธอแค่น้อยใจสับสนกลัวเขา ไม่สนใจเธอ` ถึงตอนนั้นฉันถึงกับร้องไห้ออกมา นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันติดต่อกับทอม ริดเดิ้ล ฉันเริ่มไว้ใจเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง ความน้อยเนื้อต่ำใจที่ใช้ของเก่าของคนอื่น พี่ๆไม่เคยเข้าใจ ฉันได้ถ่ายทอดความรู้สึกจิตใจพลังชีวิตให้เขาทีละน้อยโดยไม่เฉลียวใจ แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกตัวกลับเป็นเรื่องที่มีจิตใจแข็งกร้าวขึ้น เขาเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองพาฉันไปพบกับตัวเขาในอดีต เด็กหนุ่มผู้เต็มไปด้วยความสามารถแต่โดดเดี่ยว ฉันรับรู้ถึงมุมมืดของจิตใจของเขา เขาถ่ายทอดความเกลียดชิงชัง โดยที่ฉันไม่รู้ตัว เกลียดชังพ่อมักเกิ้ล เลือดสีโคลน แต่สิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจที่สุด เขาพาฉันไปยังห้องแห่งความลับ ซึ่งเล่ากันว่ามีแต่ทายาทสลิธีรินเท่านั้นที่จะเปิดมันได้ “คุณเป็นทายาทสลิธีริน....” “เปล่าจินนี่...เรื่องของฉันมันจบไปนานแล้ว เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ คนที่เปิดห้องแห่งความลับในตอนนี้ไม่ใช่ชั้นแต่เป็นเธอ...เธอเป็นทายาทสลิธีริน...” “หนูหรือ..”ร่างของทอม เริ่มปรากฎอย่างเลือนลางในห้องแห่งความลับ นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันติดต่อกับเขา ด้วยการสนทนาไม่ใช่แค่การเขียนบันทึก หรือเข้าไปในความทรงจำของเขา เขาเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบหกหน้าตาดีมองมาทางฉัน น่าแปลกที่ฉันกลับไม่มีความรู้สึกกลัวเขาเลยสักนิด “เธอมีหน้าที่...การพบของเราไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันถูกกำหนดมานานแล้ว” “มันเรื่องอะไรกัน..” “สัญลักษณ์ รูปบาซิลิสก์ บนร่างกายเธอ” ทอมเหลือบมองมาทางฉัน ฉันมองเขาด้วยความตกใจ ข้อมือขวาร้อนวูบ ทันใดนั้นก็มีภาพงูสีดำสนิท พันรอบข้อมือ ปรากฎ “ชั้นรู้ว่าเธอรู้ และไม่อาจบอกใครได้ เมื่อใดที่เธอโกรธ มันจะปรากฏให้เห็น” เขายื่นมือมาให้ชั้นดูซึ่ง มีรูปงูบาซิริสก์มันไม่ต่างกันเลย เขายิ้มหยันแววตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย “ชั้นคือชะตาของเธอ...จินนี่” ฉันพูดไม่ออก งงงันเหมือนถูกฟ้าผ่า “ถ้าเธอเชื่อฉันเธอจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอานาจักรแห่งเวทมนต์ ชั้นจะพาเธอไปพบกับคำทำนายที่ยิ่งใหญ่แห่งโชคชะตาของเธอ” เขายื่นมือมาสัมผัสที่มือฉัน ตัวฉันเหมือนถูกแรงกระชากวูบหวิวไป ความรู้สึกแห่งอำนาจแผ่ครอบคุมจิตใจ ฉันเหมือนเดินไปห้องแห่งแสงสว่าง ลูกแก้วแห่งคำทำนายฉันเดินไปสัมผัส จ้องลึกลงไปภาพต่างๆไหลผ่านมือเรียวเล็ก ผ่านเข้าสมอง จิตใจจนร่างแทบระบิด ฉันถึงกับหมดสติอยู่ที่ห้องแห่งความลับนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้กว่าฉันจะตื่นขึ้นมาอีก ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด มองทอมที่ยืนมองฉันอยู่ เมื่อเหลือบไปมองข้างๆเห็นงูบาซิลิสก์ตัวใหญ่เลื่อย อยู่ใกล้ๆ โดยไม่ทำร้ายฉัน “เห็นคำทำนายของโชคชะตาเธอแล้วใช่ไหม...แม่สาวน้อย” ทอมมองฉันด้วยสายตาเย็นเหยียบ ฉันนิ่งสบตากับเขา ยิ้มที่มุมปากน้อยๆ พยักหน้าช้าๆ ภาพในลูกแก้วแห่งคำทำนายจะไม่ทำให้ฉันกลับไปเป็นคนเดิมได้อีกต่อไป “กำจัดทุกคนที่เป็นเลือดสีโคลน.ทุกคนที่จะขัดขวางเธอ”ทอมสั่ง ตอนนั้นฉันได้ตอบตกลงอย่างเลื่อนลอย “ฉัน..จะจัดการกับเลือดสีโคลน” “จินนี่เธอจำไม่ได้หรือ...ใครที่แย่งความรักของเธอไป..เฮอร์ไมโอนี่..” “ใช่....ชั้นเกลียดเฮอร์ไมโอนี่!!” แล้วในตอนนั้นฉันทำไปเหมือนไม่รู้สึกตัว ฉันสาปเฮอไมโอนี่ และนักเรียนคนอื่น ตามคำสั่งทอม มันไม่ง่ายเลยที่จะแยกแยะว่าตัวเองทำอะไรลงไป นับวันยิ่งเลวร้ายลง “แฮรี่ก็เป็นเลือดสีโคลน. เขาเกลียดเธอจินนี่..” ตอนนั้นฉันเกือบถูกเขาครอบงำโดยสมบูรณ์แล้ว ทำเรื่องต่างๆอีกมากมายทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว ชื่อนั่นทำให้ฉันเหมือนถูกน้ำสาด ใส่หน้าทั้งๆที่กำลังจะหมดสติ “จัดการเขา..จินนี่...” “ฉันไม่สามารถชนะเขาได้..” “เธอจะชนะเขาได้ ชั้นจะสอนคาถาโบราณให้เธอ เธอจะชนะทุกคนที่เป็นศัตรูกับเธอ” “ทอม” “ชั้นจะจัดการกับเขาเองจินนี่ เธอหาทางพาเขามาที่นี่” ฉันไม่ตอบตอนนี้จิตใจฉันสับสนปนเปกันหมด ฉันฝึกคาถาสะกดใจ และคาถากรีดแทงใจ พร้อมๆกับทำตามแผนทอม ริดเดิ้ล ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่ามีพรสวรรค์ทางด้านคาถาเป็นอย่างมาก มันได้ผลมากกว่าที่คิด พังที่พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์มีอานุภาพ แผนที่ทอมวางไว้ได้ผล เขาทำให้ฉันเหมือนถูกบาซิลิสก์จับตัวไป ดูเหมือนแผนที่วางไว้ได้ผล แต่ก่อนที่แฮรี่จะเข้ามาฉันกลับรู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างมาก ทอมมองฉันออกทุกอย่าง “มันสายไปแล้วจินนี่ ถ้าเธอยังจำคำทำนายได้คนแรกที่เธอจะต้องกำจัดคือแฮรี่” “คุณจะทำอะไรเขา” ทอมมองดูฉันด้วยสายตาว่างเปล่า “เธอนยังอ่อนแออยู่ ฉันคงต้องให้เธอนอนเฉยๆสักพัก ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง ทางเดินเธอจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ” เขาชี้มือมาทางชั้น “สตูเปฟาย” ตัวฉันล้มไปนอน ตัวแข็งนิ่ง ความรู้สุดท้ายก่อนหมดสติเมื่อเห็นร่างของแฮรี่วิ่งเข้ามา จับตัวฉันน้ำเสียงสั่นตกใจ ไม่แฮรี่จะต้องไม่เป็นอะไร ถ้าฉันคิดถูก ถ้าคำทำนายนั่นเป็นจริง ทอม หรือ ลอร์ดเดอโวมอร์ จะไม่มีวันทำอะไรแฮรี่ได้ แล้วถ้าฉันคาดเดาผิดแฮรี่ได้รับบาดเจ็บมากหรือเป็นอะไรไป ต่อไปฉันจะมองหน้าแฮรี่ มองหน้าทุกคนในบ้านได้อย่างไร แฮรี่กำลังถูกทำร้าย ไม่...ฉันอยากตื่นขึ้นไปขอโทษเขา ไปช่วยเขา แต่ฉันขยับตัวไม่ได้เลย ผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันไม่รู้ แล้วจู่ๆหน้าอกฉันก็ปวดร้าว เสียงร้องโหยหวนของทอม ริดเดิ้ล ฉันเหมือนจะฟื้นคืนสติกลับมาทีละน้อย มองดูร่างทอม ไม่ซิ ความทรงจำของเขามีลำแสงพวยพุ่งออกมา ร่างกายฉันปวดร้าวเป็นร้อยเท่าพันทวี แฮรี่มองมาทางฉันวางเขี้ยวงูลงจากสมุดบันทึก ที่มีน้ำหมึกไหลนอง ฉันอดสะท้านใจไม่ได้ร้องไห้ออกมา เขาได้รับบาดเจ็บมาก มองดูฉันด้วยความเป็นห่วง “จินนี่...” “ขอโทษนะแฮรี่..” ฉันคงได้แต่ร่ำร้องในใจ มองดูบาดแผลของเขาที่เป็นทางยาว แล้วคำโกหกก็พร่างพรูออกมาจากฉันอีกครั้ง จะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้ แม้แต่ตัวฉันเองยังรับข้อนี้ไม่ได้ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บมา แต่เขาก็ยิ้มให้กำลังใจฉัน “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”แฮรี่ตอบชูสมุดบันทึกให้ฉันดู ฉันร้องไห้อีกครั้งต่อไปนี้ทุกๆอย่างมันคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วสำหรับฉัน สำหรับฉันแล้วรู้ว่า ทอม ไม่ได้หายไปไหนเลย เพราะเขาคือคนที่อยู่ในเงามืดแห่งความหวาดกลัวของทุกๆคน แล้วเขาคงไม่รู้ว่าความทรงจำของเขาค้นพบสิ่งที่ตามหามานาน คนผู้มีโชคชะตาเดียวกัน ฉันจับกลางหน้าอกอีกครั้ง ความเจ็บปวดเหมือนเป็นสิ่งตอกย่ำถึงเขี้ยวงูที่เคยฝังกลางสมุดบันทึก ว่าฉันหลีกเลี่ยงชะตาครั้งนี้ไม่ได้ จากคุณ : grinny2545 - [ 8 ม.ค. 48 20:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่9 เรื่องวุ่นๆที่ชานชลาเก้า เศษสามส่วนสี่ การที่ฉันออกมายอมรับเปิดเผยบางเรื่องในวันนั้น มันทำให้ครอบครัวฉันเหมือนถูกระเบิดลูกใหญ่ลงกลางบ้านเฟร็ด กับ จอร์จเหมือนถูกสาป ไม่มีการคุยเล่นเสียงหัวเราะ หรือว่าการทดลองแปลกๆ รอน แฮรี่ เฮอร์ไมโอนี่ขลุกอยู่ในห้องของรอนตลอดเวลา กว่าที่จะเข้ามาในห้องนอนก็ดึกมาก ฉันแกล้งหลับเธอจึงขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆฉัน แม่เองวุ่นวายกับเรื่องเตรียมของทั้งวันในวันเปิดเทอมจึงไม่มีโอกาสสังเกตพวกเราผิดปกติ การเดินทางไปสถานีรถไฟเหมือนความว่างเปล่า มีเพียงเสียงคุยกันเบาๆของเฮอร์ไมโอนี่ กับจอร์จ ฉันยืนอยู่กับแม่ตลอดเวลาไม่พยายามมองหน้าหรือสบตากับใคร มันจะเป็นวันที่เงียบที่สุดก็ว่าได้ ถ้าที่ชานชาลาเก้า เศษสามส่วนสี่ ไม่ปรากฏชายหนุ่มร่างสูงผมสีทองเรียบ ท่าทางหยิ่งยะโสตามแบบของ เดินมากับผู้หญิงวัยกลางคน ผอมสูง ผมสีบรอน มวยผมเป็นระเบียบ และ....เพอซี่ “เพอซี่...!!” แม่เรียกพร้อมเอามือปิดปากด้วยความตกใจ ฉันจับแขนแม่ไว้ มองเพอซี่ด้วยความแปลกใจ เขาไม่เคยบอกฉันมาก่อนว่าจะมาที่นี่ สายตาที่เย็นเยียบของเขามองมาที่เฮอร์ไมโอนี่ หยุดอยู่ที่แฮรี่ ที่ขบกรามแน่น จ้องเพอซี่กลับอย่างไม่เกรงกลัว “ชั้นว่าพวกนายควรห่างครอบครัวเราได้แล้วนะ พวกเลือดสกปรกอย่างพวกนาย” ฉันตกใจกับคำพูดของเพอซี่ ฉันรู้ว่าเขาต้องทำให้ทุกคนเกลียด แต่การกระทำของพวกเรามันก็สร้างความเจ็บปวดมากพออยู่แล้ว ไม่อยากให้เขาต้องตอกย้ำด้วยคำพูดอะไรอีก “เพอซี่...ทำไมลูกพูดอย่างนี้กับแฮรี่ เขาเหมือนน้องชายลูกคนหนึ่งนะ” เสียงของแม่สั่นเครือ เฟร็ดจ้องหน้าพี่ชายด้วยความเจ็บปวด ถลันจะไปชกเพอซี่ แต่จอร์จจับแขนของเฟร็ดกระชากกลับ “พอแล้วน่าเฟร็ด แค่นี่ยังแย่ไม่พออีกหรือ” เฟร็ดท่าทางอึดฮัด มองแม่ที่ขอบตาแดงๆ แล้วสะบัดมือออก ระงับอารมณ์โกรธอย่างที่สุด เขาไม่อยากมีเรื่องต่อหน้าแม่ ที่หัวใจแทบสลายไปแล้ว “เฟร็ด จอร์จพาแม่กลับไปก่อน” รอนหันมาบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สงบอย่างที่สุดจนเหมือนไม่ใช่รอนที่ฉันรู้จัก แต่ฉันรู้สึกถึงคลื่นใต้น้ำลูกใหญ่ภายใต้ผิวน้ำที่สงบ จอร์จหันมาสบตากับรอนพยักหน้า แล้วดึงแขนแม่เบาๆไปทางเขา สบตากับฉันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า “แม่เรากลับบ้านกันนะ..เฟร็ดนายมาช่วยชั้น” จอร์จหันมาบอกเฟร็ด หันมามองท่างเพอซี่และรอน “พวกนายก็รีบขึ้นรถไฟซะ...คงส่งได้แค่นี้” จอร์จดึงแม่หันหลังกลับ “เดี๋ยวก่อน มอลลี่” เสียงสูงเล็กที่อยู่ใกล้ๆกันเอ่ยขึ้น คุณนายมัลฟอยเดินมาหาแม่ฉัน ซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับทุกคน แม่ฉันหันกลับไปมอง “นาซิซาร์.” นางยิ้มให้แม่ฉันด้วยสายตาเศร้า ระคนตื้นตัน คงเป็นครั้งแรกที่ทุกคนเห็นคุณนายมัลฟอยยิ้ม เหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้า “มอลลี่ ..ดีใจที่ยังมีคนเรียกชื่อนี่อยู่..” แม่ฉันไม่ตอบได้แต่พยักหน้า “ชั้นรู้ว่าเธอคงไม่ให้อภัยชั้น และไม่อยากคุยกับชั้น” แม่ถอนหายใจมองเพอซี่ “ชั้นก็แค่...อยากบอกกับเธอว่า...ชั้นจะดูแลลูกชายเธอเอง” แม่สบตากับคุณนายมัลฟอยอีกครั้งแล้วหันหลังกลับเดินออกไปเงียบๆ วันนี้คงเป็นวันช็อคโลกของทุกคนอีกวันหนึ่ง แม่รู้จักกับคุณนายมัลฟอย ไม่ใช่ซิไม่ใช่แค่รู้จัก มีสายสัมพันธ์ลึกๆบางอย่างที่พวกเราไม่เคยรู้ นางหันมามองฉัน ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ยื่นมือจับมือฉันเบาๆ “จินนี่....ชื่อเธอเพราะมาก” นางกวาดสายตามองฉัน “เมื่อก่อนฉันเคยคุยกับแม่เธอ ว่าถ้าใครมีลูกสาวจะให้ชื่อนี้....” “คุณเป็นเพื่อนแม่หรือค่ะ” นางพยักหน้า “เคยเป็น ตอนนี้เราเป็นแค่คนที่เคยรู้จัก” ฉันสบตากับนาง “เมื่อก่อนฉันเคยหวังว่า ลูกๆของพวกเราจะกลายเป็นเพื่อนสนิทเหมือนพี่น้องกันได้” นางมองเดรโก ลูก ที่ยืนมองดูมารดาเงียบ “จินนี่!” เสียงรอนเรียกชื่อฉันเข้มเหมือนเตือนฉัน “ฉันรู้...ว่ามันคงเป็นไปได้ยาก..” คุณนายมัลฟอย บอกเสียงเบาๆ ฉันนิ่งจ้องหน้าคุณนายมัลฟอยเหมือนตัดสินใจ “ไม่มีทาง...เราไม่มีทาง..เป็นพันธมิตรกับพวกมัลฟอย” เสียงรอนตะโกนออกมาเสียงดัง จนทุกคนหันมอง มองมาทางเดรโกอย่างโกรธแค้น “จินนี่ ! ขึ้นรถไฟ” รอนสั่งเสียงดัง เดรโกมองรอนหยันๆ “แม่อย่าเสียเวลาเลย” นางมองลูกชาย เหมือนหนักใจ “ช่างเถอะนะ...บางทีมันก็เป็นความหวังเลื่อนลอย” รอนมองเดินมาหาฉันอย่างหมดความอดทน ฉุดมือฉันให้ถอยออกมา “ขึ้นรถไฟเดี๋ยวนี้...” รอนคำรามน่ากลัว แต่ฉันหยุดนิ่ง รอนหันมองหน้าฉันอย่างงงงัน สับสน คาดไม่ถึง แปลกใจ “ไม่......จิน...นี่...” รอนคลางออกมาเบาๆ ฉันหันไป มองเดรโก แล้วสบตากับนางมัลฟอยอีกครั้ง แล้วสะบัดมือออกจากพี่ชาย “ได้ซิค่ะ หนูยินดีเป็นเพื่อนกับเดรโก....ถ้าเขาไม่รังเกียจนะ” ตอนท้ายฉันเหลือบไปมองเดรโก ที่มองฉันอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน แต่ฉันยิ้มให้เขา เดรโก ไหวไหล่น้อยๆ เหลือบมองรอน “อือ...ก็ได้นะ...แต่พวกเธอควรจะสะสางเรื่องในครอบครัวให้เรียบร้อยก่อน” เขาเดินมาทางมารดา สวมกอดเบาๆแล้วหอมแก้มทั้งสองข้าง “ผมไปล่ะฮะ...แล้วแม่ไม่ต้องคิดมากนะ..รักษาตัวด้วย” แล้วเขาผละตัวออกไป ท่ามกลางผู้คนในสถานีรถไฟ นางมัลฟอยบอกลา “ขอบใจเธอมากนะจินนี่ ฉันคงต้องไปแล้ว ดีใจที่ได้เจอเธอนะ” แล้วเดินผละออกไปอีกคน ทุกคนมองมาที่เพอซี่ เขาเดินมาใกล้ๆฉันโผเข้ากอดแน่น “จินนี่....เธอดูแย่มากๆนะ” “หนูเป็นห่วงพี่คะ” ฉันกระซิบเบาๆ “พวกเขารู้แล้วใช่ไหม...”เพอซี่ถาม “มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วค่ะพี่....แต่ถึงยังไงเราก็คาดการณ์ไว้แล้วไม่ใช่หรือ” ฉันบอก เพอซี่ คลายกอดฉันหันมามองที่รอน แฮรี่ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ “ชั้นรู้หลายเรื่องพวกนายก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แต่มันไม่สำคัญไม่ใช่หรือ ที่สำคัญพวกนายต้องยอมรับสภาพเราตอนนี้ให้ได้” รอนมองตาขวางกับเพอซี่ เขาพุ่งมาหาเพอซี่ขณะไม่ทันระวังตัว ชกอัดเข้าที่หน้าพี่ชายจนหน้าหงาย เซถลาล้มไปหลายฟุต “เออ..ใช่ ไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจอะไรเลย” เขาตามไปอัดลำตัวพี่ชายอีกทุกคนมองตะลึง “นายจะเป็นอะไร ก็เป็นไปคนเดียวซิ” เขาตามไปซัดหน้าอีก จนเลือดเพอซี่ไหลกลบปาก เพอซี่ไม่โต้ตอบ ปาดเลือดที่ปาก แล้วหัวเราะเบาๆ “เอาซิ..ซัดเลยถ้านายต้องการ” เขาพยายามพยุงตัวขึ้น “นายคิดว่าฉันจะไม่กล้าหรือ..”รอนพุ่งตัวไปหาอีก พร้อมปล่อยหมัดไม่ยั้ง “หมัดนี้สำหรับทุกคนในครอบครัว” “แล้วหมัดนี้เรื่องที่ นายเอาอะไรฝังไปในหัวน้องสาวคนเดียวของพวกเรา” เพอซี่นอนแผ่หราบนชานชลา เฮอร์ไมโอนี่มาดึงแขนรอนไว้ “พอ พอ..แล้วรอน..หยุดเถอะ..” เธอร้องไห้ออกมา สวมกอดเขาแน่น “ชั้นรู้ว่าเธอเสียใจ ชั้นก็เสียใจมากเหมือนเธอ ถ้าเธอเจ็บปวดชั้นก็เจ็บปวดมากยิ่งกว่าเธอ แต่เธออย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้เลยนะ” รอนนิ่ง สายตามองเพอซี่เริ่มสงบลง รู้สึกถึงหยาดน้ำตาอุ่นๆที่ไหลเปียกชื้นบนเสื้อผ้าเขา แฮรี่มองทั้งสองนิ่ง เขาเองก็รู้ตัวดีว่าคงไม่มีคำปลอบใจใดๆให้กับเพื่อนรักได้ดีเท่านี้แล้ว “ชั้นอยากอยู่คนเดียว” รอนบอกเสียงเคร่งขรึม ดึงเฮอร์ไมนี่ออกอย่างสุภาพ “ให้ชั้นอยู่ด้วยเถอะรอน ตอนนี้ชั้นไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว ชั้นสัญญาว่าจะอยู่เงียบๆไม่รบกวนเธอ” รอนไม่เหลือบมองฉันเขาก้าวเดินผ่านฉันอย่างช้าๆเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ แฮรี่ไม่ได้ตามไปด้วย มองมาทางเพอซี่แต่เขาไม่อยู่ที่นั่นแล้ว มีเพียงคราบเลือดสีแดงบนพื้น เขาเบนสายตามองมาทางฉัน อย่างเยาะหยัน “จินนี่....สิ่งนี้ใช่ไหมที่เธอต้องการ...ถ้าอย่างนั่นเธอทำสำเร็จแล้ว” เขาไม่ได้ต่อว่าฉันมากกว่านี้ แต่สายตาของเขามองฉัน มันมีความหมายยิ่งกว่าคำต่อว่ามากมาย... .. จากคุณ : grinny2545 - [ 9 ม.ค. 48 22:06:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่10 ป่าต้องห้าม การเดินทางไปฮอกวอกต์ครั้งนี้ มันแตกต่างจากทุกครั้ง ไม่มีเสียงคุยกับรอนหรือกับเพื่อนๆ มีเพียงเสียงวู๊ดรถไฟที่พอจะทำให้ฉันได้สติบ้าง หลังจากที่ตกอยู่ในความเงียบคนเดียว หลังจากที่เก็บของแล้วฉันรีบใช้คาถาหายตัวแล้วมาหลบซุกอยู่คนเดียวเงียบๆที่ตู้เก็บของ ฉันไม่อยากเจอผู้คนหรือเรื่องใดๆเลย ฉันรู้สึกผิดมหันต์ที่รอนผู้ร่าเริงต้องเสียใจมากขนาดนี้ สำหรับฉันแล้วในบรรดาพี่ชายรอนเป็นเหมือนเพื่อนฉันมากที่สุด แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่แสดงว่าเอาใจฉันตลอดเวลา แต่ฉันก็รู้ว่าเขาเองห่วงใยฉันไม่แพ้พี่ชายคนอื่น เขาไม่ใช่คนที่แสแสร้ง หรือเก็บอารมณ์ได้ดีนัก แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้รอนเปลี่ยนไปมากเขาระเบิดอารมณ์ออกมากับเพอซี่อย่างไม่ยั้งมือ มันคงเป็นสิ่งเดียวที่พอช่วยทั้งเขาและเพอซี่ได้ แล้วจู่ๆฉันก็รู้สึกปวดร้าวถึงหัวใจเมื่อนึกถึงสายตาของแฮรี่ สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือเขาเกลียดฉัน “ทรมานใช่ไหมจินนี่......”เสียงเบาหวิว ลอยมาจากที่ไกลแสนไกล “ทอม...” “อีกไม่นานหรอกจินนี่....เราจะได้พบกันอีก...” “....ฉันต้องทำสำเร็จ......” ฉันบอกด้วยเสียงเบาแทบขาดใจ ร่างกายปวดร้าวไป ทุกอนู “เธอจะไม่มีวันหลีกหนีชะตาของเราไปได้...ชีวิตเธอ...คือของชั้น...” เสียงเบาหวิวหายลอยไปพร้อมกับเสียงรถไฟ และสติของฉัน... “สำเร็จ....ทอม..ฉันต้องทำสำเร็จ..” ฉันเหมือนพูดอยู่ในความฝัน.... ...ฉันกำลังเดิน ไป...เดินเข้าไปในป่าต้องห้ามท่ามกลางเงาครึมของต้นไม้ มีเพียงแสงสลัวของดวงจันทร์ที่ทอดแสงส่องลงมาอย่างอ่อนแรง มือขวาของฉันปวดร้าวแทบระเบิดออก แสงรูปงูบาซิสก์ปรากฏพันรอบข้อมือ “ปล่อยมันออกไปซิ....ปล่อยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเธอออกไป” เสียงดังก้องในความคิด...ฉันกัดฟัน “ทอม...ไม่...เธอตายไปแล้ว....” ร่างขอทอมปรากฏอย่างเลือนลาง เดินมาหยุดต่อหน้าฉัน “ใช่ชั้นยังไม่ตาย....ฉันอยู่กับเธอตลอดเวลา...” ฉันรู้สึกเจ็บที่กลางหน้าอกขึ้นมา “คงมีคำถามมากมายจากใจ....ของเธอ...ว่าทำไม” ฉันมองเขานิ่ง ภาพของทอมแม้เลือนลางแต่กลับแจ่มใจในจิตใจฉัน เขายื่นมือชี้มาที่ตัวฉัน “ถามใจเธอดูซิ...ว่าชั้นทำไมถึงยังอยู่....จิตใจที่ก้นบึ้งของเธอ..ความชั่วร้ายที่ยังหลบซ่อนอยู่..” ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่วร่างกาย “แก..ไม่มีวันควบคุมฉันได้.....” “เธอแน่ใจหรือ...ด้วยอำนาจของลอร์ดโดโวมอ..ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้..” “แก..มันแค่ความทรงจำที่เลือนลาง..ไม่มีอำนาจใดที่ช่วยแกได้..ไม่อย่างนั้นร่างของแกก็ต้องรู้แล้ว..” ฉันตอบไปออย่างมีสติมากขึ้น ทอมสีหน้าเปลี่ยนไปแววตาโกรธแค้น “อย่าโอหังเลยจินนี่...เธอจะค่อยๆเปลี่ยนไปความชั่วร้ายจะปรากฏ ดวงดาวมฤตยูปรากฏ...ฉันจะเห็นเธอ...ดวงดาวของเธอชะตาของเธอ..ร่างที่แฮรี่จะไม่มีวันฆ่าได้” ทอมหัวเราะอย่างผู้กำชัย คำพูดของเขาทำให้ฉันมึนงง ภาพในลูกแก้วพยากรณ์เหมือนปรากฏอยู่ตรงหน้าอีกครั้งฉันเหมือนขาดสติ “อะวาดา เคดาฟ – รา” คาถา คำสาปพิฆาตถูกปล่อยออกไป แสงงูบาซิสก์นับสิบตัว พุงเข้าหาทอมอย่างบ้าคลั่ง ผ่านตัวเขาออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะ พร้อมกับทะลุผ่านต้นไม้ทึบ แมงมุมยักษ์ลูกหลานอาราก็อกที่รอหาเหยื่อที่หลงเข้ามา....มันคงดีใจได้กลิ่นอันหอมหวลของเนื้อมนุษย์ .เนื้อของเด็กสาวที่พวกมันไม่เคยลิ้มลอง...ใครที่หลงผ่านมาจะไม่มีวันผ่านพ้นออกไปได้ ขณะที่พวกมันกำลังเดินตรงไปหาเหยื่ออย่างกระหยิ่มใจนั้น พวกมันก็เห็นแสงหนึ่งพุ่งเข้ามา แสงงูนับสิบตัวผ่านพวกมัน...แม้แต่คิดในใจยังไม่ได้คิดว่าพวกมันตายแล้ว......อาหารมื้อนี้ของมันไกลเกินตัวมันไปแล้ว ฉันปล่อยคาถาไปอย่างบ้าคลั่ง ชี้ไปทางร่างทอมที่ปรากฏอีกทาง “ฆ่าชั้นให้ได้ซิจินนี่...อย่างนี้ถึงกับสมเป็นเธอ..ร่างที่ฉันรอคอย..” ฉันกัดฟัดด้วยความแค้นใจ...เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ “ยิ่งเธอฆ่า...มากเท่าไหร่...ดวงดาวยิ่งจะสาดแสงแจ่มชัด วันที่เราพบกันก็จะเร็วขึ้น”........ไม้กายสิทธิ์ถูกชี้ไปอีกครั้ง ทอมยิ้มเยียด ก่อนที่ฉันจะท่องคาถาจบ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น “ครูซิ-..... “ไม่!!!...จินนี่.....” เพอซี่ปรากฏกายอยู่ข้างหน้าเหงื่อไหลท่วมตัวมองฉันหน้าซีด.....ยกมือห้าม แสงตราพรีเฟคส่องประกายจนฉันต้องหลบตาเมินไปทางอื่น “จินนี่...พี่เอง..เพอซี่..” เสียงของพี่ชายสั่นเหมือนเล่นควิดดิชมาสักสิบเกม ฉันยืนมองอย่างตะลึง.....กำลังจะฆ่าพี่ชายตัวเอง เพอซี่ค่อยๆเดินมาหาฉันทั้งทั้งที่ยังชี้ไม้ไปทางเขา “ลงมือ..ซิ...จินนี่...ไม่กล้าหรือ..” เสียงคอยยุยงอยู่ข้างๆ เพอซี่มองตามร่างที่เลือนลางของทอม “จินนี่......พี่เอง...เขาเป็นใคร...” ทอมมาปรากฏกายข้างๆเพอซี่ “เธอควรแนะนำ...ให้พี่ชายเธอได้รู้...” ทอมบอก “เขาคือ...ทอม ริดเดิ้ล” ฉันบอกด้วยเสียงแผ่วเบา ชื่อนี้เหมือนทำให้เพอซี่เหมือนถูกคาถาสะกดนิ่งได้อีกครั้ง “ทอม ริดเดิ้ล....หรือ...ลอร์ด...” เสียงเพอซี่หายไปในลำคอ... เขาสบฉันดูสับสนวุ่นวาย “ไม่จ.....” เพอซี่ตะโกนด้วยความตกใจสุดขีด พร้อมกับที่ยกไม้ไปยังฝ่ายตรงข้ามพ้อมกัน “ครูซิโอ!!”เพอซี่ตะโกนเสียงดัง “อะวาดา เคดาฟ – รา”ฉันตะโกนสวน...แสงสว่างเจิดจ้าพุ่งไปทิศทางตรงกันข้าม ผ่านข้ามบ่าไปทางด้านหลังอย่างเฉียดฉิว “อ๊าก......” “ตุ๊บ....” เสียงร้องโหยหวนดังไม่ถึงเสียววินาทีก็หายไปพร้อมกับเสียงหล่นจากที่สูง....ร่างแมงมุมยักษ์ตกมาจากต้นไม้แหลก อีกตัวยืนนิ่งมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตาย ฉันสบตามองเพอซี่ที่ยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรก เขากวาดสายตามองรอบด้านที่มีประกายตาแสงสีเหลืองส่องรอบตัว ร่างดำเมี้ยง ขายั้วเยี้ยเดินรอบล้อมตัวพวกเรา พวกเราเดินหันหลังชนกันโดยไม่ต้องพูดเตรียมพร้อมที่สู้กับสัตว์ยักษ์ “ถ้า...ไม่ตามเธอมาคงไม่ได้เห็นอะไรน่าสนุกแบบนี้แน่” เพอซี่บอกด้วยความปลอดโปร่ง “ให้จบเรื่องตรงนี้ก่อนเถอะจินนี่...เรามีบัญชีเป็นห่างว่าวต้องสะสางกัน” ฉันหันไปยิ้มกับพี่ชาย แมงมุมตัวหนึ่งพุ่งมาทางฉันพร้อมกับที่พ่นของเหลวออกจากปากของมัน “งั้นก็รีบจัดการให้จบไวๆ....อะวาดา เคดาฟ – รา!!!” ฉันใช่คาถาคำสาปพิฆาตอีกครั้ง....อย่างสุดกำลังแสงสว่างเจิดจรัสรอบกาย แล้วหายไปเหลือเพียงความเงียบสงบ ฉันเห็นเพียงดวงตาของพี่ชายเป็นประกายท่ามกลางความมืด....เหมือนเป็นสัญญาระหว่างเราไม่ว่าอย่างไรเขาจะอยู่ข้างฉันตลอดไป.... “จินนี่...จินนี่...” เสียงของพี่ชายแผ่วเบาล่องลอยไปกับสายลม “จินนี่.....จินนี่ฟื้นแล้ว....” เสียงร้องเรียกอย่างตื่นเต้น.... ฉันลืมตาช้าๆ เพื่อปรับแสง มองเพดานห้องโถงใหญ่ฉันรู้สึกคุ้นตา คงเป็นห้องพยาบาลที่โรงเรียนฮอกวอตแล้ว ฉันอดแปลกใจไม่ได้ ฉันเบนสายตาไปตามเสียงอีกครั้งเฮอร์ไมโอนี่ นั่งข้างๆเตียงยิ้มด้วยความดีใจ รอนกับแฮรี่ยืนมองอยู่ที่ปลายเตียง รอนเหมือนมีอะไรจะพูดแต่เขาก็เงียบ ฉันมองพี่ชายหักห้ามใจตัวเองที่จะโผเข้ากอดเขา หักห้ามใจที่จะร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมา ฉันเบือนสายตาไปอีกทางก็ถึงกับขมวดคิ้ว เดรโก มัลฟอย ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบอกอย่างร่าเริง “เขาพาเธอมา....เดรโกพบเธอหลับอยู่” “ชั้นแค่มารอถามเธอว่าไปทำอะไรที่ตู้รถเก็บของบ้านสลิธรีน” เด็กหนุ่มผมสีทองถามเสียงขรึม ฉันมองทุกคนไหวไหล่น้อยๆ “ก็คงไปหาที่หลับมั่ง...” รอนมองฉัน สีหน้าเรียบเฉยแล้วเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่มองฉันอย่างผิดหวังกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เดิน ปาดน้ำตาออกไปด้วยอีกคน ฉันลุกขึ้นจากเตียง... “ฉันจะรีบไปงานเลี้ยงอยากเห็นเด็กใหม่ๆ....” แฮรี่มองฉันนิ่ง ฉันเมินหน้าหลบสายตาเขา เดินผ่านเขา แต่แฮรี่จับแขนฉันไว้ให้หยุด “ไม่มีงานเลี้ยงแล้ว.....” “หมายความว่า..” ฉันถามแฮรี่ เขาตอบด้วยเสียงเงียบขรึม “มันผ่านมาสามวัน....เธอหลับไปสามวันแล้ว” เสียงเขาเหมือนลมพัดลอยผ่านไป.......มันเหมือนกับว่าฉันไม่เคยได้ยินอะไรเลย.. ........................................................................................................... จากคุณ : grinny2545 - [ 10 ม.ค. 48 18:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 11 คำถาม คงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าในโลกแห่งเวทมนต์นี้พ่อมดที่ทุกคนยำเกรงและทรงพลังอำนาจมากที่สุดคือดัมเบิลดอร์ ผู้ที่แม้แต่ลอร์ดโวลเดอมอร์ยังไม่อยากที่จะเผชิญหน้าด้วย ผู้ที่เคยสัมผัสถึงรังสีความชั่วร้ายของ ทอม ริดเดิ้ล เมื่อห้าสิบปีที่แล้ว... ตั้งแต่ฉันเห็นภาพในแพนซิฟของทอม ที่คอยจับตาดูทอม ตั้งแต่นั้นมาฉันคอยหลีกเลี่ยงที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาเช่นกัน คำเตือนของทอมที่ต้องอยู่ห่างศาตราจาร์ดัมเบิลดอร์เป็นสิ่งที่ฉันไม่ใส่ใจไม่ได้ เขาไม่ใช่เพียงพ่อมดชราที่พลังชีวิตจะลดลงตามอายุไข แต่กลับเป็นพ่อมดที่นับวันจะประมาทไม่ได้....ไม่เคยมีใครรู้ถึงความเป็นมาของดัมเบิลดอร์....เขาอยู่ที่ฮอกต์วอตมานานนับปีโดยมีเหตุผลบางอย่าง.. . แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรอะไรก็ตาม ในส่วนลึกของฉันคอยบอกว่ามันไม่เป็นเป็นผลดีกับฉันเลย......แล้วตอนนี้ชายชราผมสีเทา..เครายาวถึงอก แววตาอบอุ่น ใจดี แต่ฉันรู้ว่าสายตาของเขาอาจคอยสอดส่องอะไรบางอย่าง ทอดสายตามองฉันอยู่ มันไม่ค่อยยุติธรรมเลย ที่ฉันต้องพบกับบุคคลที่ไม่อยากเผชิญหน้าในยามที่อ่อนแอเช่นนี้ ฉันกลัวเขาจะรู้ถึงสายสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงฉันกับทอม ...และลอร์ดโวลเดอมอร์.. . “ถ้าเธอจะคิดให้ดัมเบิลดอร์..ช่วยเธอคิดผิดแล้ว..ตาเฒ่านั้นทำทุกอย่างเพื่อเฝ้าฮอกตวอตมาครึ่งค่อนชีวิตเพราะมีจุดประสงค์....ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จะไม่ปล่อยแม้เป็นเรื่องเล็กน้อย” เสียงทอมยังก้องอยู่ในความคิดฉันตลอดเวลา ฉันเงยหน้าสบตากับดัมเบิลดอร์....ยิ้มให้เขาน้อยๆ เขายิ้มมองมาด้วยสายตาห่วงใย “มิสวีสลีย์....ดีใจที่เห็นเธอฟื้น....ไม่ซิตื่น...ชั้นกังวลใจมาก ที่เห็นหนูหลับไปนาน..แล้วกำลังตัดสินใจจะส่งข่าวไปหาพ่อกับแม่เธอ...” ฉันทำท่าหน้าตื่น..ตกใจ “ไม่นะ..ค่ะอย่าบอกแม่กับพ่อนะค่ะศาตราจารย์...หนูไม่ดีเอง” ฉันอึกอัก เขามองฉันอย่างสงสัย ฉันหลบตา เขาก้มหน้ามาใกล้ๆเหมือนกระซิบยิ้มปลอบใจ “ความลับหรือ..มิสวิสลีย์” ฉันเลียริมฝีปาก สายตามองผ่านไปยังปลายเตียงที่เห็นแฮรี่ กับเดรโก ยืนอยู่คนล่ะมุมของเตียงพยาบาล “ถ้าหนูบอกไป...เออ..ไม่...” ฉันทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ตาร้อนผ่าวที่ขอบตา “มิสวีสลีย์...หนูมีอะไรพูดมาเถอะ..” “ถ้าหนูบอกเฟร็ด...กับ.....จอร์จ...” “เกี่ยวข้องกับพี่ชายหนูหรือ....”ดัมเบิลดอร์ถาม ฉันพยักหน้าช้าๆ “มันเป็นลูกอมยาสลบที่พวกพี่เคยทดลอง แต่ยังไม่สำเร็จ...แล้วหนูไปเจอเข้า..หนูไม่รู้ว่ามันเป็นลูกอมยาสลบหนูลืมมันแล้วด้วยซ้ำ.....ตอนอยู่บนรถไฟเลยกินเข้าไป...” ดัมเบิลเดอร์มองฉัน ไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉันจับมือเขา แล้วฉันจึงรู้ว่าตัวเองทำผิดพลาดอย่างที่สุด มือฉันถึงกับร้อนผ่าวไปถึงต้นแขน เขาหรี่ตามองฉันนิ่งชั่วขณะ ฉันไม่ปล่อยให้เขาคิดมาก ร้องไห้ออกมา “เฟร็ดกับจอร์จไม่ผิดนะค่ะ...เขาเลิกทดลองไปนานแล้ว.....หนูผิดเองที่กินอะไรไม่ดูให้ดีๆเลยเป็นเรื่องใหญ่ ทำให้ทุกคนคนเป็นห่วง...หนูขอโทษนะค่ะศาตราจารย์” ฉันป้ายน้ำตาสะอื้นเบาๆ ศาตราจารย์ตบบ่าฉันเบาๆ “หนูไม่เป็นอะไร ก็ดีแล้วมิสวีสลีย์” ฉันสบตาชายชราแล้วพยักหน้า “ความปลอดภัยของนักเรียนเด็กๆที่นี่...เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด...” ดัมเบิลดอร์ กวาดสายตามองไปรอบๆห้องมองแฮรี่ เดรโก แล้วจึงหันมามองฉันอีกครั้ง “แต่ ชั้นก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าหนูไปหลับอยุ่ที่ตู้รถไฟเก็บของบ้านสลิธรีนได้อย่างไร...” ฉันแทบอยากจะบ้าตายเมื่อเจอคำถามแบบนี้..เริ่มโมโหดัมเบิลดอร์ และคิดว่าเขาเป็นตาเฒ่าชอบสอดรู้ขึ้นมาจริงๆ ฉันมองแฮรี่ที่เมินหน้าหนีเมื่อสบตากับฉันอย่างไม่ตั้งใจ แล้วมองเดรโก ฉันก้มหน้าหลบตาศาตราจารย์ “หนูคง...ปิดไม่ได้แล้วค่ะ....ความจริง..” ฉันมองไปทางเดรโกอีกครั้ง....ที่ยืนกอดอกอยู่ ฉันมองเขานิ่ง “ความจริง....หนู..หนู..กับเดร..เดรโก..ติดต่อกันมาสักพักแล้วค่ะ หนูนัดกับเดรโกที่...นั่น..แล้ว...” คนที่ถูกเอ่ยชื่อถึงกับสำลักออกมาแห้งๆ เหลือบสายตามองมาทางฉัน แต่ฉันกลับได้ยินอีกเสียงหนึ่งที่เดินผละออกไป “อือ...เข้าใจล่ะ....” เสียงแหบๆเอ่ยขึ้น ยิ้มให้ฉัน “เรื่องของเด็กหนุ่มสาว กลับตามไม่ทัน...ฉันคงแก่แล้วจริงๆ” อาจารย์ใหญ่ลูบผมฉันเบาๆ ยิ้มแล้วหันหลังกลับเดินออกไป ฉันมองตามร่างสูงใหญ่ ท่าทางเกรงขามในชุดคลุมสีดำออกไป ทางประตู แล้วสายตาต้องชะงัก เมื่อเห็นโทมัส ดีน ถือดอกกุหลาบนิ่งอยู่ ท่าทางทำอะไรไม่ถูก เขาเข้ามาตอนไหน..ไม่ทราบ.....แต่คงทันที่จะได้ยินอะไรที่ทำให้เขาเสียใจได้ เขามองช่ออกกุหลาบสีแดงสดใส เหมือนตัดสินใจ แล้วเดินก้าวเข้ามาหา ฉันมองเขาพูดไม่ออกเช่นกันที่เห็นท่าทางของเขา เขาฝืนยิ้ม ฉันยิ้มน้อยๆตอบ เขาก้มมองดูกุหลาบอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนหันมายิ้มอีกครั้ง ยื่นดอกกุหลาบให้ “เธอเคยบอกในจดหมาย ว่าชอบกุหลาบสีแดงมาก...ชั้น..แค่คิดว่าเธอจะตื่นมาพบกับมัน....แต่..มันคงไม่มีความหมายอะไรแล้ว..ฉันมันโง่ไปเอง..” ฉันมองกุหลาบนิ่งพูดไม่ออก ฉันรู้ว่าให้ความหวังเขาไปมาก พอๆกับที่ให้โอกาสตัวเองที่จะหลบหลีกได้ “ดอกกุหลาบสวยมาก...” ฉันพูดจากใจจริง และรู้สึกถึงความจริงใจของผู้ให้ บางที่คนที่ฉันรู้สึกๆด้วย มีแต่ดีน ที่ให้ความจริงใจกับฉันมากที่สุด ฉันถึงไม่ได้ปฏิเสธเขาไปตั้งแต่แรกเมื่อเขาเปิดใจกับฉัน “ดีใจที่เธอไม่เป็นอะไรนะ....ฉันคงต้องไปแล้ว..” เขาสบตาฉันด้วยความปวดร้าว ฉันสงสารเขาจับใจ “ดีน...” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...จินนี่...บางอย่างไม่ต้องพูดออกมาก็ได้...ชั้นเข้าใจสถานการณ์ดี” “ขอโทษนะดีน...”ฉันบอกสียงเบาไม่กล้ามองเขาที่เดินออกไป สักพักใหญ่ๆกว่าที่ฉันจะเงยหน้ามาอีกครั้ง ก็พบเด็กหนุ่มผมสีทองยืน มือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างอยู่ปลายเตียง “..ไอ้หมอนั่นเทียวไปเทียว..ตั้งแต่วันแรกแล้ว...” “แล้ว เธอทำไมยังอยู่ที่นี่อีก” ฉันถามห้วนๆไม่จำเป็นต้องแสแสร้งอะไรอีก “ถ้าชั้นไม่อยู่ เธอจะได้ข้ออ้างสวยๆหรือ....หรือเธอจะใช้ชื่อแฮรี่ดี” เขามองฉันตรงๆ ฉันเงียบเมินหน้าไปทางอื่น “แต่..คงยากนะดูพวกเธอมีปัญหาแก้ไม่ได้อยู่......” ฉันลุกขึ้นยืน ยิ้มเย็นกับเดรโก “เรื่องนี้ เป็นเรื่องของฉัน” ฉันจะเดินออกไป “มันจะเป็นเรื่องของพวกวีสลีย์ ถ้าทั้งเธอ และ พี่ชายไม่ดึงครอบครัวเราเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย...” ฉันหยุดนิ่ง “แล้วทำไมเด็กบ้านกริฟฟินดอร์ ถึงมีรูปงู สัญลักษณ์บ้านสลิธรีนที่บนมือ...” มัลฟอยเดิน อ้อมมาหยุดที่ตรงหน้า มองฉันตรงๆ ยื่นของถุงบางอย่างต่อหน้าฉัน “หรือ...มันเกี่ยวข้อง อะไรกับยาพิษในถุงนี้” ฉันถึงกับขมวดคิ้ว มองถุงที่ใส่ส่วนผสมยาต่างๆ ฉันลืมมันสนิทหลังจากที่หมดสติไป แล้วเดรโกคงจะพบมัน พร้อมๆกับที่เห็นบาซิสก์ปรากฏตอนฉันไม่รู้เรื่อง แล้วเรื่องราวต่างๆ ที่เขาพบรบกวนจิตใจจึงต้องให้เขาวนเวียนอยู่แถวนี้ “ปัญหาทุกปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบเสมอไปหรอกนะเดรโก..แต่ขอให้เธอรู้ว่า เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปมันเกี่ยวข้องกับทุกคน.....โดยเฉพาะบ้านกริฟฟินดอร์ และบ้านสลิธรีน....” ฉันสบตากับเขาตรงๆ ฉันยื่นมือขวาออกไป ไม่มีรูปอะไรปรากฏ แต่ฉันรู้ว่าเด็กเลือดบ้านสลิธรีนอย่างเดรโก คงสัมผัสถึงกลิ่นอายการต่อสู้ได้ ...................................................... จากคุณ : grinny2545 - [ 11 ม.ค. 48 19:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 12 เกม หลังจากที่ฉันหมดสติหลับไปเฉยๆในวันนั้น ศาตราจารย์อนุญาติให้ฉันพักได้อีกหลายวัน ฉันรู้สึกดียามไม่มีใครๆอยู่ ไม่ต้องเจอใครไม่ต้องตอบคำถามใคร ลูน่ามาเยี่ยมฉันที่เรือนพยาบาลในเย็นวันนั้น เธอยังมีผมสีบลอนด์ยาวรุงรัง ท่าทางยังทำให้คนอื่นอยากอยู่ห่างๆเหมือนเดิม แต่ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไร สำหรับฉันแล้วลูน่าเป็นเพื่อนที่น่าคบที่สุด ความจริงตั้งแต่ที่เราคบกันมาก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันสักเท่าไหร่ แต่พวกเราพอใจที่จะอยู่ด้วยกันเงียบๆต่างฝ่ายต่างใช้ความคิดของตัวเอง..เธอเดินมามองฉัน ทำท่าเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่ฉันลุกจากเตียงพูดดักก่อน “ไม่ต้องพูดอะไรแล้วลูน่า วันนี้ฉันฟังมาทั้งวันแล้ว” ลูน่ายิ้มหยันเมิน แล้ว ไหวไหล่นิดๆ “โอเค..ก็ได้ถ้าเธอต้องการอย่างนั้นนะ..แล้วปล่อยให้เธอตายไปคนเดียวดีไหม” ฉันเดินมาจับแขนเขย่าเบาๆยิ้มอย่างเอาใจ “น่า...ลูน่าอย่าเพิ่งโกรธกันเลย เมื่อกี้ฉันเพิ่งเผชิญหน้ากับดัมเบิลดอร์มา....แล้วยังรอน...กับ....” ฉันเงียบไป นั่งลงไปบนเตียงอย่างเซ็งๆ ลูน่ามองฉันแล้วถอนหายใจ “แล้วมัลฟอย....เค้า...รู้เรื่อง.....” ฉันส่ายศรีษะ “ฉันไม่แน่ใจ...เธอรู้ว่าตอนฉันไม่รู้เรื่องอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น..ทอมอาจมาหาเค้าก็ได้” “เธอหมดสติไปสามวัน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะจินนี่ ..เออ...จินนี่เธอบอกดัมเบิลดอร์ดีไหม เค้าต้องช่วยเธอได้” ฉันยืนขึ้นสบกับลูน่าตรงๆ “เธอดูฉันดีๆนะลูน่า สภาพฉันแบบนี้นะจะให้ฉันไปพูดกับดัมเบิลดอร์ ตอนนี้ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเหมือนแม่มดที่ฝักใฝ่ศาสตร์มืดจะแย่อยู่แล้ว ฉันว่าถ้าเค้ารู้เรื่องฉันคงตายก่อนที่.....ช่างเถอะ..” “เธอควรไว้ใจดัมเบิลดอร์....เค้าดูแลนักเรียนที่นี่ทุกคน แม้แต่แฮรี่ยังไว้ใจเค้า” ฉันมองลูน่าอย่างไม่พอใจ “การที่เธอบังเอิญมารู้เรื่องของฉัน ใช่ว่าจะบังคับให้ฉันเชื่ออย่างที่เธอคิดได้นะ” ฉันเดินออกไปจากเตียง ลูน่าเดินตาม “จินนี่ ฉันรู้...แต่...” “สถานการณ์ตอนนี้ของฉัน ไม่เหมือนแฮรี่ ดัมเบิลดอร์เขาอยู่ฮอกวอตมานานนับสิบๆปีเพราะอะไร แม้แต่ทอมยังกลัวเค้า...” “ใช่คนที่คุณรู้ว่าใครกลัว...แต่เธอไม่ใช่...เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเค้านี่” ลูน่ามองฉันด้วยสายต่วิงวอน ฉันส่ายศรีษะ “แล้วนี่เธอจะไปไหนอีก....” “ดัมเบิลดอร์ให้ฉันพักได้อีกหลายวัน..แต่ไม่ได้บอกว่าต้องอยู่ที่นี่” ฉันเดินออกนอกห้องพยาบาล ผ่านไปยังระเบียงที่ปราศจากผู้คน “ลูน่าตอนนี้ นักเรียนหายไปไหนกันหมด” “คงอยู่ที่สนามควิดดิช รู้สึกเพิ่งซ้อมวันแรก นักเรียนส่วนใหญ่ไปรวมกันที่สนาม” ฉันหยุดเดินทันที “จริงหรือ?” ฉันสบตาลูน่า เธอพยักหน้าช้าๆ เอนหลังพิงระเบียง “มีแผนอะไรอีกล่ะ” “ฉันคงอยู่ที่นี่ อย่างไม่สบายใจแน่ ถ้ายังมีแผนที่ตัวกวนอยู่ใกล้ๆ” ฉันตอบ “งั้นเธอจะทำยังไงล่ะ...แต่แผนที่อยู่กับแฮรี่..” “ตอนนนี้เค้าคงซ้อมควิดดิชอยู่ คงไม่พกติดตัวไปด้วย” “เธอหมายความว่า.....” ฉันพยักหน้า “เธอไปที่สนาม ถ้าพวกเค้าเลิกเร็วก็ช่วยถ่วงเวลา ฉันจะกลับไปหอ...ได้ไม่ได้ฉันจะตามไป” ลูน่าถอนหายใจแล้วแยกตัวออกไป ฉันนมองดู ตามร่างผอมบางเดินออกไป สักครู่แล้วหันเดินไปอีกทาง ตั้งแต่ฉันรู้เรื่องที่เฟร็ดกับจอร์จให้แผนที่ตัวกวนกับแฮรี่ ฉันก็กังวลกลัวที่เค้าจะติดตามว่าฉันไปไหนมาไหน ฉันเคยขอร้องจอร์จว่าให้ขอคืนจากแฮรี่ แต่จอร์จก็ปฏิเสธ “ไม่เอาน่า จินนี่ พี่ให้แฮรี่ไปแล้วนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะขอคืนได้ แต่นี่เราก็รู้ว่าเคยเป็นของพ่อเขาอย่าไปยุ่งเลย” ฉันถึงกับพูดไม่ออกไม่พูดกับจอร์จไปหลายวัน เมื่อก่อนอาจจะไม่ค่อยกังวลใจเท่าไหร่ เพราะเขายังไม่สงสัยอะไร แต่ตอนนี้เรื่องของฉันชื่อของฉันอยู่ในใจของทุกคนตลอดเวลา มันคงไม่ยากเลยถ้าจะติดตามฉันไปทั่วฮอกวอต ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงประตูทางเข้าหอกริฟฟินดอร์ สุภาพสตรีอ้วนหันมายิ้ม “สวัสดีจ๊ะ มิสวีสลีย์ ไม่เจอกันหลายวันนะจ๊ะ” “สวัสดีค่ะ หนูอยากเข้าหอค่ะ” “ได้ซิจ๊ะ รหัสผ่าน” นางยิ้ม ฉันก็ยิ้มค้าง “เออ...คือหนูไม่สบายไปหลายวัน แล้วยังไม่เจอใครเลย...” “โอ๊ย...จริงหรือจ๊ะ แย่จังเลย..แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” ฉันสูดลมหายใจ กลั้นใจยิ้มตอบ “ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังรู้สึกเพลียค่ะ ศจ.ดัมเบิลดอร์ให้หนูมาพักได้” “ดีจ๊ะ...บอกรหัสผ่านซิจ๊ะ..” “หนูไม่ทราบค่ะ ยังไม่เจอใครเลย” หญิงอ้วนยกมือปิดปาก “งั้นแย่ซิจ๊ะ ขอโทษทีนะมีสวีสลีย์ เธอคงต้องกลับไปถามเพื่อนๆแล้วล่ะ” “แต่ คุณก็รู้ว่าหนูอยู่ที่นี่ ปีที่ห้าแล้ว” “ฉันรู้จ๊ะ แม่สาวน้อย แต่ที่นี่ก็มีกฏมาหลายร้อยปีแล้วเช่นกัน” รูปสตรีอ้วนตอบ ความอดทนของฉันหมดลง ฉันหันหลังเดินลงส้นเท้าอย่างแรง ออกไปจากที่นั้นอย่างไม่พอใจ ต่อให้ฉันยืนอ้อนวอน หรือร้องไห้น่าสมเพชอย่าง เนวิล ลองบอตท่อม อีกสักชั่วโมง หรือสักปีถ้าไม่มีรหัสผ่านคงไม่มีวันได้เข้าไป ฉันน่าจะลองใช้คาถาที่ฝึกมาพังประตูเข้าไปท่าจะดี แต่นั้นแหล่ะก็คงได้แต่คิด ถ้าทำลงไปจริงๆคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ สักครู่ใหญ่ๆ ฉันก็เดินผ่านมาที่สนามหญ้าสีเขียวขจี ข้างหน้าเป็นสนามซ้อม ควิดดิช อากาศเริ่มเย็นลงบ้างเพราะพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ฉันเห็นนักกีฬาควิดดิช ทั้งสี่บ้านซ้อมร่วมกันแบ่งซ้อมคนละมุม ฉันกวาดสายตามองหา ชายหนุ่มสวมแว่นโดยไม่ตั้งใจ เขาใส่ชุดคลุมประจำบ้านสีแดง กำลังขี่ไม้กวาด ไล่กวดตามลูกสนิชสีทองอย่างเอาจริงเอาจัง ฉันเห็นชายหนุ่มผมสีทองชุดคลุมสีเขียว ขี่ไม้กวาดมาตีคู่ เหมือนทั้งสองหันไปคุยอะไรกัน แล้วเร่งความเร็ว ตามลูกสนิช ทั้งคู่ต่างไม่ลดลาวาศอกให้แก่กัน ลูกสนิชบินหนีออกไปที่ใต้อัตถจรรย์ แล้วบินออกมา ฉันเห็นทั้งคู่ชะงักลังเลมองหาลูกสนิชที่หายไป แต่ฉันกลับเห็นมันบินไปทางรอน ชั่วครู่ดูเหมือนพวกเขาจะเห็นแล้วบินตรงไป แย่งกันต่อ “เธอมาเร็วกว่าที่คิดนะ....” เสียงคุ้นๆ ฉันไม่หันไปแต่อมยิ้มพยักหน้า “ท่าทางอารมณ์ดี สำเร็จแล้วหรือ ได้มาแล้วหรือ” ลูน่าถาม แต่ฉันส่ายศรีษะ “เปล่า ไม่ได้...” ฉันตอบ ลูน่าทำหน้างงๆ ฉันยิ้ม “คือ ฉันไม่รู้รหัสผ่าน.....เข้าหอไม่ได้....” ลูน่าขมวดคิ้ว นิ่งสักครู่ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ ฉันหันไปสบตา แล้วหัวเราะออกมาอีกคน ลูน่าไหวไหล่น้อยน้อยๆ “ก็ดีแล้วล่ะนะ เมื่อกี้ฉันลืมบอกเธอไปว่า ถ้าเธอขืนทำอะไรตอนนี้ ก็จะมีแต่คนสงสัยเธอ เพราะอยู่ที่หอคนเดียว” “นั่นซิ ฉันใจร้อนไป.....แต่ฉันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจนะ” ฉันหันไปบอกลูน่า สายตายังมองดูเพื่อนๆ ซ้อมควิดดิช “ไม่รู้ควิดดิชสนุกตรงไหน ไล่จับลูก น่าเบื่อจะตาย” ลูน่าเอ่ยขึ้น “สนุกซิ...สนุกมากเลยนะ การไล่กวดลูกสนิช เหมือนการไล่ตามความฝันเมื่อเธอจับมันได้ เธอจะมีความสุขที่สุด มันตามยากนะ เพราะว่ามันจะวิ่งหนีเธอ บินหนี ไม่อยู่นิ่ง เธอจะไม่รู้หรอกว่าจะจับมันได้เมื่อไหร่ เหมือนอุปสรรคต่างๆ ยิ่งเธออยากคว้ามันมากเท่าไหร่ แต่มันก็จะคอยบินหนี” “แต่เธอก็ชอบ ไม่ใช่หรือ” ลูน่ามองตาม “เพราะมันมีเป้าหมายไงล่ะ เธอรู้ว่าถ้าจับมันได้ก็จะชนะ” ฉันตอบยิ้มๆ “แล้วสิ่งที่เธอทำอยู่ ตอนนี้ล่ะ เธอกำลังเล่นเกมกับคนอื่น เธอเป็นลูกสนิชที่คอยให้คนอื่นไล่กวด เธอกำลังทำให้คนอื่นหัวปั่น เพราะกำลังไล่ตามเธอ” ลูน่ามองฉันตรงๆ ฉันเมินหน้าหนี “ใช่ ตอนนี้ฉันอาจเป็นลูกสนิช ที่กำลังเดินเกมอยู่ แต่ถ้าฉันถูกจับได้ ฉันจบเกม ไม่ใช่ฉันจบคนเดียว ทุกคน...ด้วย...ดังนั้นให้แฮรี่..รู้เรื่องก่อนไม่ได้” “แล้ว เพอซี่..จะหาเจอไหม.. มัลฟอยเธอไว้ใจเขาได้แค่ไหน” ลูน่าถามสีหน้ากังวล ฉันกลับรู้สึกสงบใจขึ้น มองทั้งแฮรี่ และ เดรโกที่ยังไล่ลูกสนิชอยู่ พูดออกมาลอยๆ “แล้ว...เธอ คิดว่าฉันควรเดินเกมกับเค้าอย่างไรดี!!!!!” **************************************************** จากคุณ : grinny2545 - [ 12 ม.ค. 48 17:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 13 เกม 2 ลูน่า กับ ฉัน เดินออกมาจากสนามควิดดิชเงียบๆ นักเรียนหลายคนต่างแยกย้ายออกจากสนามเป็นกลุ่มๆ เมื่อนักกีฬาเลิกซ้อมกันแล้ว ฉันก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่ออีกเพราะอาจจะเจอกับใครๆ “เออ..จินนี่ของที่เธออยากได้ ฉันเอามาให้แล้วนะ แต่มันอยู่ที่หอ” ลูน่าทำลายความเงียบ “อือ..ก็ดีซิ ฉันจะไปหาเธอเอง” ฉันตอบ ลูน่าหันมาขมวดคิ้ว “เธอว่าอะไรนะไปที่หอชั้นนะหรือ” “น่า....ฉันจะใช้คาถาหายตัวไป เธอพาฉันเข้าไปก่อนก็พอ” “ชั้นเชื่อเธอเลยจริงๆ จินนี่ วันๆเธอคิดหาเรื่องเดือดร้อนให้น้อยกว่านี้ได้ไหม” ลูน่าส่ายศรีษะ พูดทีเล่นทีจริง ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ตบบ่าเพื่อน “เธอหลวมตัวเป็นเพื่อนฉันแล้วนี้ คงถอนตัวยากหน่อยนะ” “พรุ่งนี้ก่อนเข้าเรียน เธอมาที่หอชั้น...” ก่อนที่ลูน่าจะพูดจบ เสียงเรียกฉันก็ดังจากข้างหลัง “จินนี่ จินนี่...” ทั้งฉันและลูน่าหันไปดูแทบพร้อมกัน หญิงสาวผมดำสลวยในชุดคลุมบ้านเรเวนคอล เดินถือไม้กวาดมากับเพื่อนๆอีกสองคน โช แชงยิ้มให้ฉัน “ดีใจที่เห็นเธอที่นี่ เธอหายแล้วหรือ” ฉันขมวดคิ้ว หลิ่วตามองลูน่า นี่เรื่องของฉันคงรู้ทั่วฮอกวอตแล้วล่ะมั่ง ฉันพยักหน้า “ก็..ดีแล้ว” โชมองฉัน แต่ฉันทำเป็นมองรอบๆ “งั้นก็ดีซิ...ได้ข่าวว่าการแข่งที่จะเริ่มอาทิตย์นี้บ้านกริฟฟินดอร์ อาจไม่ได้ลงแข่งเพราะคนไม่พอ เธอหายดีแล้ว แฮรี่คงดีใจ” โชบอก ฉันถึงกลับไปมองหน้าโช เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย “แล้วฉันหาย ไม่หาย ไปเกี่ยวอะไรกับแฮรี่ด้วยล่ะ” ฉันตอบห้วนๆ รู้สึกขัดใจขึ้นมา โชมองฉันยิ้มเจือนๆ “อย่าบอกว่าเธอยังไม่รู้ว่า แฮรี่ตอนนี้เป็นกัปตันควิดดิชแล้ว...” โชมองฉันนิ่ง ทำหน้าไม่ถูก เมื่อเห็นฉันเงียบไป “เออ จินนี่..เธอคงไม่ได้โกรธแฮรี่ เพราะเขากลับมาเป็นซีกเกอร์หรอกนะ ตอนนี้เค้าว้าวุ่นมากเพราะ สมาชิกในทีมไม่พอ” ฉันยิ้มหยัน เสียงลูน่าดังขึ้น “แฮรี่ รอน..” ฉันหันมองตามเสียง เห็นรอน แฮรี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เดินมาด้วยกัน โช แชงยิ้มให้แฮรี่อายๆ แต่เขาสีหน้าเงียบขรึม ฉันมองผ่านแฮรี่ ก็สบตากับพี่ชาย รู้สึกละอายใจอย่างมาก “จินนี่ เธอเพิ่งหายไม่น่ามาไกลแบบนี้เลย” เฮอร์ไมโอนี่ มองฉันอย่างห่วงใย ฉันไม่กล้าทำลายน้ำใจเธอมากกว่านี้จึงได้แต่พยักหน้า แล้วหันไปสบตากับแฮรี่ “เรากำลังคุยเรื่องเธออยู่ โชเป็นห่วงเธอ เพราะว่าเธอกำลังกังวลใจเรื่องที่ยังหา สมาชิกในทีมไม่ได้” ฉันตั้งใจโพลงออกไปตรงๆ โช แชง ถึงกับหน้าแดง แฮรี่หันไปมองโช “ขอโทษนะแฮรี่.....ชั้นไม่ควรวุ่นวายเลย” หล่อนบอกเสียงเบาๆ “ไม่หรอก..โช ..ขอบคุณมาก” เขาบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ ลูน่ามองทุกคน ถามขึ้น “พวกเธอจะกลับหอกันหรือ” “ใช่จ๊ะ พวกเธอจะไปไหนกันหรือ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ ลูน่าเหลือบมองดูฉัน แล้วจึงตอบ “เมื่อกี้เราไปดูพวกเธอซ้อมควิดดิชมา แล้วก็ออกมานี่แหล่ะ พวกเธอเยี่ยมมากนะ” รอนก้มหน้าถอนหายใจ “มันแย่มากต่างหาก เมื่อกี้เราแค่ซ้อมยังแพ้หลุดลุ่ย” “รอน ก็แค่ซ้อมวันแรกเอง” เฮอร์ไมโอนี่พูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ไม่เห็นต้องกังวลเลย เดี๋ยวจินนี่หายก็กลับไปเล่น จริงไหม” ลูน่ากระทุ้งข้อศอกใส่ท้องฉันเบาๆเมื่อ ฉันไม่ตอบ แฮรี่มองฉัน พูดเสียงเย็น “ไม่เป็นไรหรอกลูน่า ทีมเราไม่ต้องการคนที่ไม่เต็มใจเล่น” ฉันถึงกับขบฟัน ด้วยความเจ็บใจ “งั้นหมายความว่า เธอไล่ฉันออกจากทีมหรือ” แฮรี่เมินหน้าไปทางอื่น “ชั้นไม่เคยพูด....” “ฉันก็ไม่เคยบอกว่าจะออกจากทีมสักคำ ฉันไม่ยอมออกแน่ ถึงเธอไม่อยากให้ฉันอยู่ ฉันก็จะอยู่ใครจะทำไม แล้วฉันจะแย่งตำแหน่งซีกเกอร์ของฉันคืนด้วย” แฮรี่มองฉันยิ้มหยัน “เธออยู่ในทีมได้ แต่ตำแหน่งนี้เป็นของชั้น” “เธอไม่มีทางชนะฉันหรอกแฮรี่” “ได้ งั้นเราแข่งกันถ้าเธอชนะ เธอได้เป็นซีกเกอร์เหมือนเดิม” “ตกลง ใครจับลูกสนิชได้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ” ฉันยืนเผชิญหน้ากับแฮรี่ ไม่ยอมแพ้ ลูน่าถึงกับถอนหายใจสีหน้ากังวลอย่างมาก “จินนี่ ยังไม่หายดี ไว้แข่งวันหลังดีไหม” ลูน่าเสนอ จับมือฉันเขย่าเบาๆ แต่ฉันสะบัดออก “ฉันไม่เป็นไร ฉันจะแข่งตอนนี้” รอนสบตากับแฮรี่ สีหน้าไม่สบายใจ “นายจะไหวหรือเพิ่งซ้อมมา” แฮรี่ส่ายศรีษะ สายตาเหลือบไปเห็นมัลฟอย เดินมากับกลุ่มนักกีฬาบ้านสลิธรีนอีกสองสามคน “งั้นก็ หาพาสเนอร์อีกคนซิ....” ว่าแล้วก็เดินไปหากลุ่มนักกีฬาบ้านสลิธลีน มองพรีเฟคบ้านสลิธรีนอย่างท้าทาย “เมื่อกี้เรายังไม่รู้ผลแพ้ชนะ นายคิดว่าไง” เดรโกกวาดสายตามองทุกคน ยิ้มเยียด “ได้...” “เขาตอบ ฉันสบตากับเดรโก “ผลแพ้ ชนะครั้งนี้ มีผลต่อการเล่นในตำแหน่งซีกเกอร์ของฉันด้วยนะ” “งั้น เราไปกัน” รอนเอ่ยขึ้น “ไม่รอน ชั้นจะเล่นคู่กับโชเอง ไม่อยากให้ใครว่าที่หลัง ว่าเอาเปรียบคนอื่น” แฮรี่หันมองโช ที่ยืนงงๆ แต่ก็ยิ้มออกมาในที่สุด “ได้ซิ แฮรี่.....ขอบใจนะ...” สายตาเป็นประกายของโชที่มองแฮรี่ไม่ปิดบัง “เชอะ” ฉันเมินไปทางอื่น แล้วเดินไปแย่งไม้กวาดจากรอน เดินนำกลับไปที่สนามควิดดิช แฮรี่หันไปสบตากับรอน แล้วเดินตามฉันมาติดๆ เมื่อมาถึงสนามแฮรี่ มองสบตาทุกคน แล้วก้มลงเปิดกล่องใส่อุปกรณ์ควิดดิช หยิบลูกสนิชขึ้นมา “เราแบ่งเป็นสองทีม ใครในทีมจับลูกสนิชได้ก่อนก็ชนะ” แฮรี่ เป็นคนบอกกติกา แล้วปล่อยลูกสนิชสีทองออกจากมือ มันบินอยู่ต่อหน้าทุกคน แล้วบินออกไป ฉันหันมายิ้มกับมัลฟอย แล้วขี่ไม้กวาดบินขึ้นไปคนแรก โชบินลอยออกตามมา นักเรียนหลายคนที่ยังไม่ทันออกจากสนามต่างหันมาดูด้วยความสนใจ “จินนี่ ชั้นรู้ว่าเธอเป็นซีกเกอร์ ที่ดี....แต่ยังไงแฮรี่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่า” โช แชงพูดขึ้นเมื่อบินมาใกล้ๆฉัน “เอาชนะ ฉันให้ได้ก่อนเถอะโช คราวที่แล้วทีมเรเวนคอล แพ้ขาดลอยเพราะใครเธอจำได้ไหม” ชั่วแว็บหนึ่งฉันเห็นประกายวูบจากสายตาของโช “มันจะไม่เป็นอย่างนั้น ครั้งที่สองหรอกจินนี่” แล้วเธอก็บินออกไป แฮรี่กับมัลฟอยอยู่คนละมุมสนาม สายตากวาดหาลูกบอลสีทอง แล้วทั้งคู่ก็เคลื่อนไหว ไปทางใต้ที่นั่งคนดู อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นฉันก็เห็นลูกสนิชเล็กบินหนีทั้งคู่ โชพุ่งบินออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันบินดักไปอีกด้านของใต้อัฒจรรท์ ฉันจำไม่ได้ว่าเคยใช้เวลาเท่าไหร่เมื่อบินด้วยความเร็วสูงสุด แต่ครั้งนี้อาจคล้ายกับดังหายตัวเลยก็ว่าได้ เพียงแค่ชั่ววินาทีก็มา อยู่อีกด้านของใต้ถุนที่นั่ง หลบหลีกสิ่งกีดขวางอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงแฮรี่ตะโกนสั่งโช “เธอไปดักข้างหน้า...” แววตาของเขามุ่งมั่นเป็นอย่างมาก ไม่ละสายตาจากลูกสนิช โชบินหลบออกไป ฉันเห็นมัลฟอย บินผ่านมาใกล้ๆ ฉันร้องเรียก “เดี๋ยวก่อน เดรโก” ชายหนุ่มผมสีทองหันกลับมา “เธอจะว่ายังไง ถ้าฉันจะยืมวิธีการของบ้านสลิธรีนมาใช้” ฉันร้องถาม เดรโก เพียงแค่ยิ้มที่มุมปาก “งั้น ฉันจัดการ แฮรี่กับโชเอง เธอหาทางจับลูกสนิชให้ได้” ฉันบอกแล้วหันไม้กวาดเลี้ยวไปดักหน้าโช สายลมที่เย็นยะเยือก ปะทะเข้าที่หน้าจนต้องหลับตา หนาวสะท้านไปทั่วร่างกาย แต่มันก็คงไม่เย็นไปกว่าสายตาของแฮรี่ที่มองมาทางฉันหรอก ร่างของฉันพุ่งตรงไปที่แฮรี่ จนไล่ทันในที่สุด บินมาคู่ขนานกัน แล้วทันใดฉันก็บินโฉบ ตัดหน้าเขา จนเสียหลักเกือบตกจากไม้กวาด พลาดการตามลูกสนิชทัน โชอยู่ไม่ไกล บินมาช่วยแฮรี่ “ไม่ โชรีบตามเดรโกไป” แฮรี่ตะคอกเสียงดัง พยายามพยุงตัวไม่ให้หล่นจากไม้ ฉันไล่ตามโชบ้าง มัลฟอยบินเลี้ยวกลับมาฉันถึงเห็นว่าลูกสนิช บินย้อนกลับมาทางพวกเรา “จินนี่ ลูกสนิชไปทางพวกเธอ” มัลฟอยตะโกนบอก “เห็นแล้ว ฉันไล่ตามเอง” ฉันตะโกนอย่างสุดเสียงพุ่งตรงไปหาโช ที่กำลังจะจับลูกสนิช เฉียวไปใกล้ๆชั่วพริบตา เหมือนมีอะไรถูกปะทะอย่างรุนแรง ฉันจับไม้กวาดไว้แน่น เมื่อเสียหลักเบี่ยงตัวลงหลบออกไป ฉันได้ยินเสียงโชกรีดร้องด้วยความตกใจ พร้อมกับเห็นร่างโชลอยละลิ่วร่วงออกจากไม้กวาด ฉันพยายามที่จะคว้าไว้ แต่ได้เพียงอากาศ “โช....” แฮรี่ตะโกนเรียกสุดเสียง พร้อมทุ่มพลังไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง ทุกคนกรีดร้องเสียงดัง เมื่อเห็นร่างเกือบตกถึงพื้น แต่แฮรี่พุ่งมาถึงพอดีเขาจับแขนของโช ได้ก่อนที่จะถึงพื้น แต่เขาเองกลับเสียหลักตกจากไม้กวาด ลอยตกกระแทกลงพื้น พร้อมกับโช แม้อยู่ไม่กี่เมตร แต่ว่าแฮรี่ก็ช่วยรับร่างโชไว้ เขาถึงกับจุก ขยับตัวไม่ได้ไปครู่ใหญ่ โชพอได้สติบ้างพยุงตัวเองลุกขึ้นมา มองแฮรี่ถึงกับร้องไห้ สวมกอดเขาแน่น “แฮรี่...เธออย่าเป็นอะไรนะ” แฮรี่สำลักเบาขึ้นมาเขาจับแขนโชไว้ ลืมตามองเธอ “ไม่...ชั้นไม่เป็นอะไร.....” เขาพยุงตัวขึ้นช้าๆ มองโชด้วยสีหน้าเงียบขรึม “เธอเองก็ไม่เป็นอะไรนะโช...”เขาถาม เธอได้แต่ส่ายศรีษะ โผเข้ากอดแฮรี่อีกครั้ง “ขอโทษนะแฮรี่ ขอโทษที่ชั้นเคยคิดว่าเธอ ไม่เคยห่วงใยชั้น” แฮรี่ถึงกับนิ่งสักพักใหญ่ เขาจับมือเธอออกอย่างสุภาพ มองลูกสนิชสีทองที่มือของโช สีหน้ายิ่งเงียบขรึมลง หันมองตรงมายังฉันที่ยืนอยู่ที่นั่นได้สักครู่แล้ว แฮรี่ เดินตรงมาที่ฉัน มองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วสิ่งที่ทุกคน และตัวฉันคาดไม่ถึง เมื่อเขาตบหน้าฉันอย่างแรง ฉันยืนนิ่งหน้าฉันชา ชาเข้าไปถึงหัวใจ น้ำเสียงเคร่งเครียดตะโกนใส่หน้าฉัน แล้ว ชูลูกสนิชขึ้นมา “จินนี่ !!เธอกำลังจะบ้าไปแล้ว.... โชจับลูกสนิชได้แล้ว แต่เธอก็ยังพุ่งไปหาเค้า...เธอคิดจะ.....” “ ฆ่าเธอหรือ....” ฉันพูดต่อให้ เงยหน้าสบตาแฮรี่เขาเงียบไป แล้วเขายกมือจับที่ แผลเป็นที่หน้าผาก สีหน้าเจ็บปวดปิดบังไม่ได้ พร้อมๆกับที่มือขวาฉันรู้สึกร้อนวาบหนักอึ้งทั้งแขนขึ้นมา ********************************************** จากคุณ : grinny2545 - [ 13 ม.ค. 48 18:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่ 14 ประวัติพ่อมดแม่มดชั่วร้ายในตำนานฉบับสมบูรณ์ “ลูน่า ลูน่า....ฉันเองฉันอยู่นี่” ฉันกระซิบเบาๆ ลูน่าที่เพิ่งเดิน ผ่านประตูทางเข้าออก หอนอนของเรเวนคอล หยุดชะงักหันรีหันขวางมองรอบๆห้อง “จินนี่.....เธอเองหรือ...เธออยู่ไหน...” “ฉันใช้คาถาหายตัว เธอจำได้ไหมฉันบอกว่าจะมาหา..เธอที่นี่” ลูน่าหลบทางเดินให้เพื่อนคนอื่น “งั้นตามชั้นมาก่อนจินนี่ ตอนนี้ที่ห้องฉันไม่มีใครอยู่แล้ว” ลูน่าพูดจบก็หันหลังเดินกลับเข้าหอ ฉันเดินตามเข้าไป เธอเดินนำฉันผ่านห้องนั่งเล่นรวม แล้วไปทางห้องนอนหญิง เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วฉันถึงใช้ปรากฏร่าง ลูน่าเมื่อเห็นฉันฉันถึงกับถลาเข้ามาหา “จินนี่ เธอหายไปไหนมา ตั้งแต่วันนั้น....เธอไม่มาหาชั้นเลย...” ฉันเสยผมที่ยุ่งเหยิงยิ่งกว่าลูน่าแล้ว “วันนั้น..ฉันแค่อยากอยู่คนเดียวนะ ฉันเข้าไปป่าต้องห้าม...” ฉันบอกเรียบๆ แต่ลูน่าคงแทบอยากร้องไห้ออกมา โผเข้ากอดฉัน “โถ...จินนี่...” “ฉันไม่เห็นเป็นไรสักหน่อยลูน่า.....ใครมาทำอะไรฉันได้...เดี๋ยวนี้เจ้าแมงมุมยักษ์พวกนั้นมันเห็นฉันมันก็กลัวหัวหดแล้ว.....มันไปหาอาหารแต่มัน...แต่มันโชคร้ายที่เจอฉันก่อน ตอนแรกมันก็มาแค่ตัวเดียว แต่เพื่อนๆมันมาช่วย ฉันก็เลยจัดการหมด....” คราวนี้ลูน่าถึงกับทรุดนั่งลงบนเตียง น้ำตาไหลออกมา ฉันมองหล่อน...ยืนนิ่ง.. “อย่าเสียใจเลยลูน่า...คิดในแง่ดีอย่างน้อยฉันช่วยกำจัดมันสัตว์ที่รอนเกลียด....ถ้าคิดในแง่ดีขึ้นอีกมันก็ยังเป็นสัตว์ไม่ใช่คน...” คราวนี้ลูน่ายิ่งปล่อยโฮออกมา “ทำไม...มันต้องมีทางแก้ไขซิ...”ลูน่าเงยหน้ามองฉัน “ฉันจะสารภาพกับเธอ วันนั้นที่เกิดเรื่อง....” “มันเป็นอุบัติเหตุ จินนี่ใครๆก็เห็น....เธอแค่หยุดไม่อยู่เท่านั้นทั้งรอน เฮอร์ไมโอนี่ แล้ว มัลฟอยต่างก็ยืนยันให้เธอ...มันเป็นอุบัติเหตุ” เธอบอกเสียงสั่น จับแขนฉันแน่น แต่ฉันส่ายศรีษะ “เปล่า....ลูน่า ตอนนี้ฉันโกหกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ในช่วงเวลานั้นฉันไม่ได้แค่อยากที่ชนะแฮรี่ หรือโช แต่ฉันอยากจะ....” “พอแล้วจินนี่ วีสลีย์...หยุดพูดเดี๋ยวนี้....” ลูน่าปัดของที่โต๊ะข้างเตียงหล่นกระจาย ยืนจังก้าต่อหน้าฉัน ตะโกนใส่หน้าฉัน “เธอจำให้ดีนะ เธอคือจินนี่ จินนี่วีสลีย์ เธอมีสติดีทุกอย่าง เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือว่าเธอเป็นคนกำหนดชะตาตัวเอง...ไม่ใช่คำทำนายงี่เง่านั้น...” ลูน่าทรุดลงกับพื้น ทุบพื้นอย่างแรง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้...” ฉันก้มลงจับบ่าลูน่า “ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วลูน่า.....ฉันเป็นตัวของตัวเองที่สุด ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ ฉันสัญญากับเพอซี่แล้ว เมื่อเช้าฉันไปโรงนกฮูกส่งข่าวให้เพอซี่ ...” ลูน่าหันมากอดฉัน “ถ้าเพอซี่ ทำงานไม่สำเร็จล่ะ แล้วเธอจะเป็นยังไง” “ที่เพอซี่ เข้าหาพ่อของเดรโก มันก็แค่ความหวังอันน้อยนิด แต่ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่....ฉันก็มีแผนสำรองแล้ว....มันอยู่กับเธอ..ของที่ฉันให้เธอเอามาอยู่ที่ไหน...” ลูน่าทำท่างงๆ ก่อนเดินไปที่หีบเก็บของตัวเอง หยิบหนังสือเก่าๆเล่มใหญ่มามันถูกเก็บเป็นอย่างดี “นี่มันประวัติพ่อมดแม่มดชั่วร้ายในตำนานฉบับสมบูรณ์ เธอจะเอาไปทำไม มันจะเป็นแผนสำรองที่ไหน” ฉันรับหนังสือมาจากลูน่า มองดูลูบมันสายตาเป็นประกายบางอย่าง “ฉันหาหนังสือเล่มนี้มานานแล้ว มันเป็นหนังสือต้องห้ามแม้แต่ในห้องสมุดฮอกวอตส์ก็ไม่มี” ลูน่ามองฉันอย่างไม่สบายใจ ฉันก้มลงมองหน้าปกหนังสือ ที่เขียนอักขระโบราณไว้ มันเป็นคำเตือน....ผู้ใดไม่มีอำนาแเกร่งกล้า...อย่าหาญเปิดตำราเล่มนี้.. “จินนี่ จะดีหรือ ขนาดพ่อฉันยังเก็บไว้ในห้องลับ” “ในหนังสือเล่มนี้ ไม่ปรากฏชื่อคนเขียน แต่เชื่อกันว่าคนเขียนก็คือมือปราบมารคนหนึ่ง เพื่อเป็นกรณีศึกษาให้กับเหล่ามือปราบมารรุ่นต่อๆมา แต่เมื่อใช้ได้ไม่นานทางกระทรวงเวทย์มนต์ต้องสั่งทำลายทิ้งทันที” ฉันอธิบายให้ลูน่าฟัง เธอมองฉันอย่างตั้งใจ “ทำไม” “เพราะว่าในหนังสือเล่มนี้นอกจากจะมีวิธีการปราบ...ไม่ซิต้องบอกว่าวิธีการกำจัด พ่อมดแม่มดชั่วแล้ว มันยังรวบรวมคาถาของพ่อมดแม่มดอยู่ในนั่นด้วย...” ลูน่าถึงกับอึ้ง มองดูฉัน “เธอหมายถึงคาถา ที่พวกนั้นใช้ฆ่าคนหรือ...” ฉันยิ้ม จ้องเพื่อน แล้วพยักหน้า “เธอ.....คงไม่...” “ใช่แล้ว...ลูน่าฉันจะฝึกคาถาพวกนั่น....”ฉันบอกเสียงเย็น สีหน้าจริงจัง ลูน่าถึงกับหน้าซีด ฉันมองเพื่อนแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “นี่เธอเชื่อฉันด้วยหรือ...แค่ล้อเล่นนะ...” เธอมองฉันอย่างไม่เชื่อใจเท่าไหร่ “เรื่องจริงก็คือฉันกำลังหาวิธีว่าจะกำจัดร่างนี้ ยังไง...ก่อนวันที่ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้” ลูน่าถึงกับหัวเสียขึ้นมาอีก แย่งหนังสือออกมาจากมือของฉันแล้วโยนไปบนพื้น “นี่ซิแผนสำรองโง่ๆของเธอ ดูซิเธอพูดพูดเหมือนที่ไม่มีอะไรสำคัญเลย หรือเธอไม่มีพ่อแม่ ไม่มีพี่ชาย ไม่มีเพื่อนๆอยู่ในโลกนี้” ฉันไหวไหล่น้อยๆ ก้มลงไปหยิบตำราโบราณขึ้นมา “หรือว่าเธอเห็นว่ามีวิธีดีกว่านี้...มันก็แค่แผนนึงนะลูน่า เพอซี่เห็นด้วยกับวิธีนี้ ที่เขาไปใกล้ชิดลูเซียส มัลฟอย เพราะเรื่องนี้ด้วย” คิ้วของเธอแทบติดกันเมื่อได้ยินฉันพูด “เพอซี่ไปตีสนิทกับมัลฟอยเพื่อหนังสือเล่มนี้หรือ....แล้วเธอรู้เรื่องตำราเล่มนี้ได้อย่างไร.” “ตอนที่ฉันถูกทอมควบคุมจิตใจนั้น เขาเคยพาฉันไปในความทรงจำของเขา ฉันได้ยินเขาพูดถึงหนังสือเล่มนี้ ความจริงตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะะใช้มันเพื่อฝึกคาถาโบราณ แต่ตอนหลังเขาเองก็ต้องการทำลายมันเช่นกัน” “ทำไม?” “เพราะว่าตอนนั้นมันเองก็อันตรายกับตัวทอมเองเช่นกัน แต่ตอนนี้เขากลายเป็นลอร์ดโวลเดอมอร์แล้ว มันไม่สำคัญอะไรสำหรับเขาอีกแล้ว เขาไม่ใช่แค่พ่อมดชั่วร้าย แต่ตตอนนี้เขาคือปีศาจร้าย เขาตายแล้วกลับมาอีกครั้ง” “แต่เธอต้องการหนังสือเล่มนี้...” “เพราะฉันยังเป็นแม่มดอยู่ ฉันสามารถตายได้ด้วยวิธีการอย่างหนึ่งอย่างใดในหนังสือเล่มนี้”ฉันเงียบไปสักครู่ ก่อนพูดต่อ “ หนังสือนี้เหลืออยู่เพียงสามเล่มเท่านั้น เล่มแรกอยู่ที่กระทรวงเวทมนต์ ฝ่ายมือปราบมารเป็นผู้เก็บรักษาไว้อย่างดี แม้เพอซี่จะใช้วิธีการอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าถึง เล่มที่สองทอม ริลเดิ้ล ขโมยไปจากห้องสมุดฮอกวอตส์เมื่อห้าสิบปีที่แล้ว จึงอธิบายได้ว่าทำไมห้องสมุดเก่าแก่ที่นี่จึงไม่มีหนังสือเล่มนี้อยู่ ต่อมาเราเข้าใจว่าคงไปตกอยู่กับคนใดคนหนึ่งในสาวกของเขา” “เธอก็เลยคิดว่าเป็นมัลฟอย....” ลูน่าครุ่นคิด ฉันพยักหน้า “มัลฟอยเป็นผู้เสกความตายสาวกเอกของลอร์ดโวลเดอมอร์....เขาเป็นผู้กำความลับหลายอย่างไว้ แล้วเขายังเคยให้สมุดบันทึกความทรงจำกับฉันได้ หนังสือเล่มอื่นเขาก็น่าจะเป็นผู้รักษา” “แต่เพอซี่ก็หาไม่เจอ” “ฉันบอกแล้วว่านั่นแค่ความคาดหวังส่วนหนึ่ง...” “แล้วเธอรู้ว่าเล่มที่สามอยู่กับครอบครัวชั้นได้อย่างไร” ฉันยิ้มกว้าง “ถ้าจะมีคนสมควรครอบครองตำราโบราณ ก็มีแต่ครอบครัวเลิฟกู๊ดนี่แหล่ะ นับเป็นร้อยๆปีที่บรรพบุรุษของเธอหลงใหลในตำราโบราณ ปู่ทวดของเธอยิ่งเป็นคนหวงแหนของเก่าเป็นอย่างยิ่ง ย่อมไม่ทำลายตำราเล่มนี้แน่นอน มีครั้งหนึ่งฉันลองถามเธอ ถึงเรื่องหนังสือเล่มนี้ เธอก็บอกว่าที่บ้านมีตำราเก่าแก่ ฉันจึงแน่ใจว่าอีกเล่มต้องอยู่กับบ้านเธอ” “เธอหลอกแม้แต่ชั้น...ชั้น...เธอให้ชั้นเป็นคนเอามา นั้นซินะใครจะสงสัยลูกสาวตัวเอง....” ลูน่ามองฉันด้วยสายตาผิดหวัง “ลูน่า ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่หลอกเธอ แต่ที่ฉันคิดไม่ถึงที่เธอไม่รู้ว่ามันสำคัญแค่ไหน แล้ว..ตอนนี้...มันสำคัญกับฉันมาก” ฉันมองเพื่อนอย่างท้อใจ เมื่อเห็นท่าทางอย่างบึ้งตึงอยู่ “ลูน่า...ฉัน..ไม่รู้จะพูดยังไงนะ แต่ฉันสัญญาได้อย่างหนึ่ง ฉันจะดูเฉพาะวิธีฆ่าพ่อมดแม่มดเท่านั้น ฉันจะไม่แตะต้อง เรื่องคาถาเลย” เธอเมินหน้าหนี ฉันหันไปอีกทางเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง กวาดสายตามองรอบๆรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ไม่เห็นใคร “ชั้นเองก็ขอโทษเธอด้วยจินนี่..” ลูน่าเอ่ยเสียงเย็นขึ้น ฉันมองอย่างสงสัย “ชั้นรับเรื่องนี้คนเดียวไม่ไหวแล้วจริงๆ ชั้นไม่โกรธเธอเรื่องนี้หรอก..ชั้นจะโกรธเธอไปทำไมในเมื่อเธอกำลังหาทางทำลายตัวเองอยู่...” หล่อนสบตาฉัน ฉันได้ยินเสียงจากข้างหลัง หันกลับไปอีกครั้ง ร่างชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งปรากฏออกมา “...เรา..หายกันแล้วนะจินนี่...” เสียงลูน่าดังผ่านเข้ามา... จากคุณ : grinny2545 - [ 14 ม.ค. 48 18:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ 15 ต้นเลือดพิษ “จินนี่ จินนี่” เสียงเรียกฉันเบาๆหลายครั้งก่อนที่จะมีศอกกระทุ้งตามมา ฉันจึงรู้สึกตัว ฉันหันมองลูน่าเหม่อลอย เธอมุ้ยหน้าให้ฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นพบกับ สายตาคมเหมือนเหยี่ยว จมูกโตงุ้ม ผมดำเหลือบไม่เป็นทรงปรกหน้าเมื่อก้มมองดูฉัน “มีสวีสลีย์!” เสียงทุ้มดังกังวานของศาสตราจารย์เสนป เรียกชื่อของฉันดังด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง มันทำให้ฉันพอรู้สึกตัวบ้าง ทุกคนในห้องเรียนวิชาปรุงยาต่างหันมามองฉันเป็นตาเดียว นี่ไม่ใช่การเรียกชื่อฉันครั้งแรกในรอบยี่สิบนาที ฉันสบตามองศจ.เสนปด้วยสายตาว่างเปล่า แต่เขาคงอยากเสกให้ฉันเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ “หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน ถ้าเธอยังคิดว่าวิชานี้ไม่สำคัญ...” ฉันนิ่ง แต่ลูน่านั่งกระสับกระส่าย มองฉันด้วยความไม่สบายใจ “เธอเข้าใจที่ฉันพูดไหมมิสวีสลีย์..เธอถูกทำโทษให้อยู่ทบทวนการปรุงยาจากต้นมองส์ ใหม่ทั้งหมดในเย็นนี่จนกว่าจะสำเร็จ” เขาพูดเสียงเข้ม นักเรียนในห้องต่างไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจากหม้อปรุงยา ก่อนที่ความเดือดของเสนปจะพุ่งขึ้นไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มผมสีทองพรีเฟ็คบ้าน สลิธรีน เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วในระหว่างชั่วโมงปรุงยาของนักเรียนปีห้า ทุกคนอดที่จะเหลียวมองด้วยความแปลกใจไม่ได้ ชั่วครู่หนึ่งที่สายตาของเขาสบตากับฉัน สีหน้าเคร่งเครียด เขาเดินตรงไปหาศาตราจารย์เสนปที่ปีนี้สอนควบสองวิชาคือวิชาปรุงยา และ วิชาป้องกันตัวจากศาตร์มืด เดรโกกระซิบบางอย่างกับเสนปเบาๆ ฉันเห็นความตึงเครียดเป็นทวีคูณจากเสนป เขาขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดเป็นรอยเขียวตามหน้าผาก แล้วเขาจึงหันมากวาดสายตามองทุกคน “วันนี้เลิกเรียนเพียงเท่านี้ แล้วขอให้ทุกคนรีบตรงกลับเขาหอบ้านตนเอง” นักเรียนในห้องต่างมีเสียงพึมพัมดังมา “มัลฟอย เธอดูแลทางนี้” “ครับ” มัลฟอยพยักหน้า เสนปหันหลังเดินผละออกไปจากห้องสอน มัลฟอยหันมา นักเรียนในบ้านสลิธรีนคนหนึ่งหันมาถามมัลฟอย “เกิดอะไรขึ้นอีกหรือ” “ชั้นว่านายเอาเวลาที่ถาม เดินกลับไปหอก่อนที่ศาตราจารย์จะไปแล้วไม่พบนายดีกว่า” มัลฟอยตัดบทห้วนๆ นักเรียนคนนั้นถึงกับหน้าจ่อยทันที เดรโกกวาดสายตาดูนักเรียนปีห้าทยอยเดินออกจากห้อง ลูน่าเดินมาข้างๆฉัน “จินนี่ เธอเป็นไงบ้าง......สีหน้าเธอไม่ดีเลย” ฉันเหลือบมองลูน่า แล้วหยิบหนังสือขึ้นมา “เปล่านี่...” ลูน่าแทบอยากจะร้องไห้ตรงนั้น “จินนี่..ถ้าเธอยังโกรธชั้นเรื่องรอนอยู่ฉันก็จนใจนะ เธอจะโกรธชั้น ฉันบอกเธอเป็นร้อยๆรอบแล้วว่า รอนเขาแค่ห่วงเธอเท่านั้น ชั้นก็ห่วง ดูเธอตอนนี้ซิ...จินนี่” ลูน่าพูดแล้วหันสบตากับเดรโก “ลูน่า....เธอวางใจเถอะเรื่องนั้นมันจบไปแล้ว ฉันไม่โกรธเธอจริงๆนะ แค่ช่วงนีฉันมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย..” ฉันมองลูน่าปลอบใจ เธอเข้ามากอดฉันเบาๆ ฉันยิ้ม “ความจริงฉันโล่งอกไปเยอะเลย รอนรู้เรื่องแล้วอย่างน้อยเขาก็พยายามจะทำความเข้าใจอะไรหลายอย่างให้มากขึ้น เฮ้ย...แต่เขาก็น่ารำคาญชะมัด คอยดูแลเหมือนฉันเป็นเด็กๆ” ลูน่าผละออกจากฉันหันไปมองเดรโก “เกิดอะไรขึ้นแน่เดรโก....คงเรื่องใหญ่น่าดู” เขาพยักหน้าช้าๆ “เมื่อกี้มีคนไปพบนกฮูก ที่เรือนพักนกฮูก ตายเกือบสามสิบตัว” ฉันกับลูน่า สบตามัลฟอยนิ่งด้วยความตกใจ “นกฮูกตาย....”แล้วลูน่า หันเหลือบมองฉันทันที “เธอคงไม่คิดว่าฉันจะทำอะไรโง่ๆแบบนั้นใช่ไหม” ฉันรีบพูดดักหน้า ลูน่าถึงกับส่ายศรีษะ “ไม่รู้สิ จินนี่...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันเชื่อใจเธอ” เธอบอก “ลูน่าเธอควรกลับไปที่หอนอนก่อนนะ ถ้าอาจารย์มาตรวจจะลำบาก” ฉันบอก ลูน่าลังเล มองเดรโกก่อนพยักหน้า “นี่เป็นครั้งแรกนะเดรโก ที่ฉันรู้สึกสบายใจที่เห็นนายอยู่ตรงนี้” ลูน่าพูดขึ้นเบาๆยกไม้กายสิทธิ์เก็บไว้หลังหูซ้ายตามความเคยชิน “แล้วพวกเธอมีทางให้ชั้นเลือกไหม....” เขาหันมาสบตาฉันอย่างมีความหมาย แต่สีหน้ายังเคร่งเครียด ลูน่าเดินผละออกไปก่อน ฉันกับเดรโกเดินตามออกไปช้าๆ “เธอคงยังพูดไม่จบใช่ไหม” ฉันเอ่ยขึ้นก่อน เดรโกพยักหน้า “เธอควรรู้เรื่องบางอย่างก่อน เกี่ยวกับแฮรี่” เดรโกทิ้งระยะก่อนพูดต่อ “วันนี้ในวิชาแปลงร่าง จู่ๆเขาก็เจ็บแผลมากจนสลบไป” ฉันถึงกับหยุดนิ่ง เหมือนไม่มีความรู้สึกความว่างเปล่าแผ่ไปทั่วร่างกายอีกครั้ง “การที่แฮรี่เจ็บแผลมันเกี่ยวกับเธอ นกฮูกที่โรงพักนกฮูกตายเพราะยาพิษจากต้นเลือดพิษ....มันก็คงเกี่ยวกับเธอ ยาพิษของเธอ....” เดรโกมองฉันนิ่งเหมือนค้นหาบางอย่าง ฉันพยักหน้าช้าๆยอมรับโดยดี “ถึงเวลาแล้วจินนี่ วีสลีย์ เธอควรพูดความจริงในขณะที่เธอยังเป็นตัวของตัวเองในวันนี้” ฉันถึงกับหันหน้าสบตาเขาแทบทันที “เธอหมายถึงอะไร...ตัวของตัวเอง..เดรโก” “เธอรู้ว่าชั้นหมายถึงเรื่องอะไรจินนี่....” เขาพูดเสียงขรึมๆ แต่ฉันแทบหมดแรง “เธอเจอเขาจริงๆใช่ไหมมัลฟอย.....ทอม ริดเดิ้ล บนรถไฟ” เดรโก ถึงกับขมวดคิ้ว ส่ายศรีษะ “ชั้นไม่เคยที่จะเจอใคร นอกจากเธอจินนี่ ชั้นเจอเธออีกคน และเป็นคนเดียวกับที่อยู่บนไม้กวาดนั่น” เขาพูดช้าๆ ฉันทรุดตัวลงอย่างหมดแรง เดรโกจับแขนฉันไว้ “จินนี่..” “ไม่จริง...ก็ตอนนั้นฉันว่าตัวเองมีสติดีทุกอย่าง....ฉัน...กำลังจะเปลี่ยนไปมันรวดเร็วกว่าที่ฉันคิด ฉัน....” “จินนี่...ชั้นรู้ว่านั่นไม่ใช่ตัวเธอ” “เดรโก...ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจตัวเองอะไรต่อไปแล้ว” ฉันถลกแขนเสื้อขึ้นถอดถุงมือข้างขวาออก มองรูปงูบาซิสก์ ที่ปรากฏขึ้น “มันไม่หายไปสักพักแล้ว เมื่อก่อนถ้ามันปรากฏขึ้นถ้าฉันใช้พลังออกไปมันจะหายไป แต่...ตอนนี้มันอยู่ตลอดเวลาและเริ่มปรากฏชัดขึ้น” ฉันบอกเดรโกแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่าเสียงแหบพร่าแค่ไหน ฉันมองเดรโกที่ประคองฉันไว้ ฉันบีบแขนเขาแน่น “เดรโก....มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกเธอ...มันสำคัญมาก...” “ไม่...จินนี่...ยังไม่ต้องพูดอะไร..ชั้นจะพาเธอไปห้องพยาบาล” เดรโกพยายามจะอุ้มฉันแต่ฉันจับแขนเขาแน่น “ไม่....ตอนนี้ใครก็ช่วยชั้นไม่ได้แล้ว ฉันถูกพิษในร่างฉันมีพิษสองอย่างมันเป็นพิษงูบาซิสก์ กับพิษของแมงมุม ยาธรรมดารักษาฉันไม่ได้หรอก” ฉันบอกอย่างแผ่วเบาเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย เดรโกพยายามตั้งสติ “เธอบอกมา ชั้นต้องทำอย่างไร” “ที่กระเป๋ากางเกง มีถุงยาห่อหนึ่งเธอคงเคยเห็น ” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ มือเขาก็จับกระเป๋ากางเกง “นี่ใช่ไหม...” เขายกถุงสีดำ ฉันพยักหน้าช้าๆหมดแรง “อย่ามองฉันอย่างนี้ซิเดรโก ไม่เห็นเหมือนกับเธอเลย” “ชั้นแค่ไม่เข้าใจว่าคนประเภทไหน ที่กินยาพิษเป็นถุงๆ.....” ยังที่เขาไม่ทันพูดจบ ฉับพลันฉันรับรู้ถึงพลังบางอย่างกระแทกผ่านเข้ามา เสียงของเดรโกก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด มือจับหน้าอกแต่ยังประคองฉัน “ปล่อยมือโสโครกของนายออกจากน้องสาวชั้นเดี๋ยวนี้” เสียงของรอนดังขึ้น ชี้ไม้กายสิทธิ์มาทางเดรโก แต่เดรโกยิ้มเยียดมองไปทางรอน “ถ้านายอยากเห็นน้องสาวนาย ถูกพิษกำเริบทรมานมากกว่านี้ก็ฆ่าชั้นตามสบาย” รอนตกใจมองร่างฉันอย่างลังเล แล้ววิ่งมานั่งข้างมองฉันที่แทบไม่มีสติแล้ว หน้าของเขาซีดราวกับกระดาษแผ่นหนึ่ง “จินนี่ น้องเป็นอะไร” เขาร้องเสียงสั่น เดรโกประคองฉันขึ้นมา รอนสบตากับเดรโก เขาส่งฉันให้พี่ชายประคองต่อ “จินนี่...บอกมาเร็วต้องกินกี่เม็ด” เขาเทยาลงมือถึงกับมือสั่น รอนมองอย่างสงสัย “นั่นยาอะไร” เดรโกไม่ตอบ เขาป้อนยาให้ฉันสองเม็ด รอนยื่นมือจะไปจับ “นั่นยาอะไร นายเอายาอะไรให้จินนี่กิน” รอนตะโกนเสียงดังใส่หน้ามัลฟอย เมื่อเห็นฉันกุมท้องตัวเอง ตัวงอเป็นกุ้ง “หุบปากนายไปเลย รอน แล้วเอามือของนายไปไกลๆยานี่ ถ้าไม่อยากถูกพิษตายไม่รู้ตัว...” เดรโกปัดมือรอนออกไป ก้มมองดูฉันที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของรอนนิ่งๆ รอนกอดฉันแน่นขึ้น ฉันรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ผ่านแขนเสื้อลงมา “จินนี่....น้องอย่าเป็นอะไรนะ..” พี่ชายเสียงสั่นเครือ สักพักที่เดรโกมอง จับแขนเสื้อของรอน “ชั้นว่าก่อนที่จินนี่จะตายด้วยพิษกำเริบ เธอคงถูกนายรัดตายเพราะหายใจไม่ออก” รอนเหมือนรู้สึกตัวเงยหน้าสบตาเดรโก คลายกอดฉัน สักพักฉันเริ่มรู้สึกว่าร่างกายเริ่มปลอดโปร่งขึ้น ลืมตาขึ้นอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกละมั่ง ที่ฉันเห็นรอยยิ้มจากดวงตาเขา รอยยิ้มที่ดีใจอย่างจริงใจเป็นครั้งแรกของเดรโก มัลฟอย “ชั้นรู้ว่าคนอย่างเธอคงไม่จบง่ายๆเพราะเรื่องนี้” ฉันยิ้มกับเขาอย่างปลอดโปร่ง พยุงตัวขึ้นรอนมองฉันช่วยประคอง “หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพี่” ฉันยิ้มกับพี่ชาย เขาดึงฉันเขามากอดแน่น เหมือนกับวันที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าฉันในห้องนอนของลูน่า เขาแค่กอดฉันไว้ไม่พูดอะไรสักคำ มีแต่ความอบอุ่นที่ไหลเอ่อเป็นน้ำตา “พี่ค่ะ....ถึงเวลาแล้ว....ที่ฉันจะเล่าความจริงทุกๆอย่างให้พวกพี่รู้....แล้วพวกพี่ก็หมดเวลามาทะเลาะกันอีกต่อไป นอกจากยอมรับความจริง” ฉันมองรอน กับเดรโก ยิ้มอย่างใจเย็น ..................................................................................................................................... จากคุณ : grinny2545 - [ 15 ม.ค. 48 18:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 16 ยาพิษ 2 สิ่งที่เดรโก มัลฟอย ได้ยิน คงไม่ใช่เรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน เขาเพียงแต่นิ่งเงียบไป ถ้าเป็นสมัยก่อนเขาคงออกมาโวยวายและไม่ฟังเสียงใคร แล้วหาเรื่องไปทั่ว หลายปีที่ผ่านมาสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเขาก็คงเลวร้ายไม่แพ้เรื่องที่เกิดขึ้นกับแฮรี่ เพียงแต่เรื่องบ้างอย่างมันไม่ง่ายที่จะพูดออกมา หรือกล้าทำเท่านั้นเอง ผู้ที่เคยหยิ่งทะนงในสายเลือดบริสุทธิ์ที่เข้มข้น ต้องสับสนเมื่อรู้ว่าพ่อของเขาเป็นผู้เสพความตาย รอนคงได้แต่เงียบขรึม เขาองก็สับสนเหมือนทำอะไรไม่ถูก เพียงแต่มองเดรโก ในช่วงเวลาที่ผ่านมาได้เกิดเรื่องมากมาย ทำให้ทุกคนเติบโตขึ้นอย่งช้าๆโดยไม่รู้สึกตัว “ทั้งที่พ่อชั้นทำกับพวกครอบครัวเธอขนาดนี้ ทำไมเธอกับเพอซี่ถึงบอกเรื่องนี้ เธอไม่คิดหรือว่า ชั้นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อ......มันง่ายมาก” เดรโกถามขึ้นโดยสายตาทอดมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ฉันยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ส่ายศีรษะช้า “พ่อของเธอ ลูเซียส มัลฟอย เขาได้เลือกทางของเขาแล้ว เธอเองมีสิทธิที่จะเลือกทางเดินของเธอ.....ทางเดินตามรอยเท้าพ่อของเธอ ตามรอยเท้าทอม ริดเดิ้ล หรือหนทางที่จะช่วยเหลือแม่ของเธอ หนทางที่แทบไม่มีความหวังอะไรเลย ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ได้นอกจากตัวเธอสิ่งที่เธอกำลังจะเลือกคืออนาคตของเธอเอง....” เดรโกกำมือแน่น ตาฉันยังจับจ้องที่เขา “เธอมีทางที่ต้องเลือกได้ ......แต่ฉันกลับเลือกไม่ได้.....ไม่ว่าเธอจะเลือกที่จะบอกกับพ่อของเธอหรือไม่ก็ตาม ในที่สุดเรื่องของฉันเค้าก็ต้องรู้ เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น ยามเมื่อแสงดวงดาวปรากฏ ลอร์ดโวลโดมอรืจะรู้ทุกอย่าง” ทั้งรอน เดรโก และฉันต่างจมดิ่งในความคิดของตัวเอง รอนยื่นมือมาบีบมือฉัน “รอน..รอน...” เสียงเรียกของเฮอร์ไมโอนี่ ดังทำลายความเงียบ ท่าทางวิ่งกระฮืดกระหอบหน้าตาตื่น มาจากบันไดวน มาหยุดที่ทั้งสาม “เกิดเรื่องใหญ่แล้ว......”แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็หยุดพูดทันที เมื่อเห็นเดรโก หันมองหน้ารอน สีหน้าฉงนเมื่อเห็นขอบตาแดงๆ “รอน ...เกิดอะไรขึ้น....เดรโกนายทำอะไรอีก” สีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเป็นโกรธทันที จ้องเดรโกด้วยสายตาเกลียดชังโดยไม่ปิดบัง เดรโกได้แต่ยิ้มหยัน มีเสียงฮึเบาๆออกมา เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งอดโมโหไม่ได้จะเดินเข้าไปหาเขา แต่รอนยกมือขวาง “พอแล้วเฮอร์มี่....” รอนพูดออกมาเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมามองหน้ารอนอย่างแปลกใจ “เขาไม่ได้ทำอะไรชั้นหรอก......เธอมาหาชั้นมีอะไรหรือ” คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่เหมือนนึกได้ สีหน้าซีดลง “เรื่องนกฮูก....” “เรื่องนกฮูกที่ตาย รู้แล้ว...นักเรียนส่วนใหญ่กลับหอบ้านตัวเองเกือบหมดแล้ว...” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศีรษะ จับเสื้อรอนแน่น “ไม่ใช่....ไม่ใช่...ตอน...ตอนนี้..มีพยานบอกว่าเห็นผู้ต้องสงสัยแล้ว....” ตัวฉันเย็นวาบอีกครั้ง ได้แต่ถอนใจเหลือบมองเดรโก ที่มองมาทางฉันเหมือนกัน “ผู้ต้องสงสัย.....ใครกัน....” รอนถาม เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับเงียบอีกครั้ง จ้องรอนนิ่ง “ใครกัน....” รอนถามอีกครั้งอย่างช้าๆด้วยเสียงต่ำ รู้สึกระแวงอย่างอดไม่ได้ เพื่อนสาวอ้ำอึ้ง หันมามองทางฉัน “มีคนบอกว่าเมื่อวานเย็นเห็นจินนี่...ที่โรงพักนกฮูก...” เธอพูดเบาๆ มองฉันด้วยความเสียใจ “จินนี่....ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ...” “ไม่ต้องกังวลใจหรอกค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ...” ฉันพูดปลอบใจเฮอร์ไมโอนี่ น่าแปลกใจที่ใจฉันกลับสงบใจมาก “ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ให้ฉันมาตามเธอ กับจินนี่ด้วย” เธอบอกต่อ รอนมองไปข้างหน้า พูดลอยๆขึ้น “นายว่าไง เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับหันมองหน้ารอนที มองหน้าเดรโกทีเธอคงคิดว่า ตัวเองข้ามอะไรไปกันแน่ เดรโกไหวไหล่น้อยๆ “ไม่รู้สิ...แต่ว่าทางเดินไปห้องดัมเบิลดอร์ ยังอยู่อีกไกล ค่อยๆคิดก็ได้” ฉันถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ “นั่นสินะ .....งั้นเราเดินไปช้าๆเถอะ” พูดจบฉันก็เดินนำหน้าก่อนอย่างสบายใจ เฮอร์ไมโอนี่สีหน้าหงุดหงิด เพราะไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง แม้ว่าเหมือนจะรู้สึกปลอดโปร่ง แต่ว่าก็ไม่มีใครพูดกับใคร ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องดัมเบิลดอร์ ดูเหมือนว่าความตึงเครียดเข้าครอบงำทุกคน ทุกคนมาหยุดที่หน้าห้องอาจารย์ใหญ่ของฮออกวอตส์ เสียงเฮอร์ไมโอนี่บอกรหัสผ่าน แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพียงแต่ก้าวเดินไปกับคนอื่น มาหยุดอยู่ที่ห้องโถงรับรองที่ขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ก็ดูไม่คับแคบนักเมื่อมีแขกมาเยือนหลายคน ฉันกวาดสายตามองรอบๆ มีอาจารย์ดูแลบ้านสลิธลีนศาตราจารย์เสนป แล้วยังมีโช แชง ยืนอยู่ข้างๆอยู่กับศาสตราจาย์มักกอลนากัล ทุกคนต่างสีหน้าเคร่งเครียด “เดรโก เธอมาทำไมที่นี่” เสียงของเสนป ดังท่ามกลางความตึงเครียด เหลือบมองพรีเฟคบ้านตนเอง “ผมคิดว่าอาจารย์กำลังตามพรีเฟค....” “ไม่เป็นไรเซอเวรัส....” เสียงแหบแต่เปี่ยมด้วยความน่าเกรงขามของศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ดังขึ้นเบาๆ ยกมือห้ามเสนป “อีกไม่นาน เราคงต้องประกาศให้เด็กๆ ได้รับรู้.....มีนกฮูกของพวกเขามากมายต้องตายลง คงปิดบังอะไรไม่ได้ สิ่งที่สำคัญตอนนี้ก็คือเรื่องว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้.....และทำด้วยเหตุผลอะไร...” แล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์หันมาทางฉัน “จินนี่ เธอคงพอรู้เรื่องแล้วใช่ไหม” “เฮอร์ไมโอนี่ บอกบ้างแล้วค่ะ” ฉันตอบ ดัมเบอดอร์พยักหน้า หันไปประตูทางเข้า แฮรี่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนเช่นกัน ผมสีดำกระเซอะกะเซิง มา “เนวิลย์ เพิ่งบอกผมครับ” เขารีบแก้ตัว “ไม่เป็นไร แฮรี่ เรายังไม่ได้เริ่มกันเลย” อาจารย์ใหญ่บอก กวาดสายตามองกับทุกๆคน “ที่จริงที่ชั้นเรียกทุกคนมาที่นี่ คงรู้เหตุผลดี เมื่อเช้าฟิลด์ภารโรงของเรา ได้ตรวจตราดูบริเวณรอบๆโรงเรียนตามปกติ......และได้พบกับเรื่องที่น่าตกใจ นกฮูกที่โรงนกฮูกตายเกลื่อนสามสิบกว่าตัว มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายมากสำหรับโรงเรียนเราไม่มีใครคาดคิด.........หลายปีมานี้โรงเรียนเราต้องผจญกับเรื่องเลวร้ายหลายอย่าง ที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือการกลับมาของลอร์ดโวลเดอมอร์ เราคอยระมัดระวัง และสังเกตการณ์เรื่องนี้มาตลอด แต่ก็มีหลายเรื่องที่เราอาจข้ามไป ชั้นไม่อยากสงสัยหรือปรักปรำใคร แต่เพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายชั้นจึงเรียก พวกเธอมาอยู่ต่อหน้า และพูดคุยกัน” จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ทุกคนต่างยืนนิ่ง แม้ว่าสถานการณ์ตึงเครียดอย่างไร แต่ฉันกลับไม่รู้สึกกังวลใจเลย ดัมเบิลดอร์หยุดพูดแล้วมองสบตาฉัน “จินนี่ ความจริงชั้นควรเรียกเธอคุยส่วนตัวก่อน แต่เพราะชั้นเองก็เชื่อใจนักเรียนที่นี่ทุกคน ...” ฉันพยักหน้า ดัมเบิลดอร์กวาดสายตามองทุกคนอีกครั้ง ก่อนถามขึ้น “จินนี่ เมื่อค่ำวานนี้ หนูได้ไปที่โรงนกฮูกจริงไหม ” ฉันเหลือบมองดูโช แชงที่เมินสายตาไปทางอื่น “ที่จริงคำตอบของหนูก็คงไม่สำคัญ เพราะที่อาจารย์เรียกหนูมานี่ก็คงมีคำตอบในใจอยู่แล้ว....” “มีสวีสลีย์เธอควรตอบอาจารย์ใหญ่ตรงๆดีกว่านะ เพราะว่าเราเองก็แค่อยากรู้ว่าใครเข้าใครออกที่โรงนกฮูกในช่วงเวลานั้นบ้าง หรือหนูพบใครที่น่าสงสัย...” ศาสตราจารย์ มักกอลนากัล ที่ยืนอยู่ข้างๆศาตราจารย์เสนป เอ่ยขึ้น ขณะนั้นฉันเหมือนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงตักเตือน หัวสมองฉันกลับว่างเปล่า เบาโหว่ง ฉันไม่รู้สึกหวาดกลัว แต่ก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี “ค่ะ หนูไปที่นั่น เมื่อคืนนี้” ในที่สุดฉันก็ตอบออกมา “นั่นไงค่ะอาจารย์ จินนี่ไปที่โรงนกฮูกจริงๆ หนูเห็นจินนี่ไปป้วนเปี้ยนที่รางให้อาหารนกของหนู..” โช แชง โพลงออกมา ฉันไม่รู้สึกแปลกใจเลย ทุกคนต่างมองดูที่ฉันที โช ที “จินนี่ถือของเหมือนถุงเล็กๆ เมื่อเห็นหนูกับแฮรี่เธอรีบเก็บไว้...” โชพูดมองฉันไม่เป็นมิตรอย่างเปิดเผย ฉันเพิ่งสังเกตเห็นขอบตาแดงเธอเหมือนผ่านการร้องไห้ได้สักพัก ทุกคนมาหยุดสายตามองที่ฉันเป็นจุดเดียว ดัมเบิลดอร์เงียบขยับแว่นก่อนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างลำบากใจ “แฮรี่ .แฮรี่..พอตเตอร์....” เสียงดัมเบิลดอร์เรียกหลายครั้งกว่าที่แฮรี่จะเงยหน้าสบตากับอาจารย์ใหญ่ “แฮรี่ ถ้าอย่างนั้นเธอก็พบจินนี่ด้วยซิ..” เขานิ่งอยู่นาน ฉันเองก็เหมือนลืมหายใจไปชั่วครู่ ในที่สุดเขาก็พยักหน้ารับช้าๆ “ครับ..” “แฮรี่....!!!!!!!” เสียงร้องเรียกชื่อเพื่อนของรอนและเฮอไมโอนี่ดังอย่างลืมตัว รอนสีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรง “แฮรี่..ทำไมนาย..ถึง..”รอนแทบอยากไปตั้นหน้าแฮรี่ตอนนั้น “รอนไม่เอาน่า....”เฮอร์ไมโอนี่ รีบดึงมือรอนออกมา “มีสเตอร์วีสลีย์ นี่แค่การสอบถามเฉย ยังไม่ได้โทษใครนะ” เสียงศจ.มักกอลนากัล ร้องเตือน รอนพอสงบลงบ้าง แต่ยังทำท่าฮึดฮัดอยู่ โช แชง ป้ายน้ำตา พูดด้วยน้ำเสียงเครือๆ “เมื่อก่อนนั้นหนูไม่เคยเข้าใจว่า แม้พวกเราไม่เคยจะสนิทกันแต่ทำไมทุกครั้งที่เจอหน้าจินนี่ทุกครั้งเธอจึงแสดงความจงเกลียดจงชังอย่างเปิดเผย แต่หนูไม่เคยใส่ใจเลย หนูเคยคิดว่า เธออาจเข้าใจผิดเรื่องหนูกับไมค์ แต่ตั้งแต่วันที่แข่งควิชดิชวันนั้น จึงเข้าใจ จินนี่ วีสลีย์ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็น เธอเป็นนังแม่มดร้ายดีๆนี่เอง เธอต้องการทำร้ายหนู เพราะอิจฉาที่ แฮรี่มาสนใจหนู.....แต่ทำไมต้องมาทำร้ายไอวี่ของหนู....มันเป็นแค่นกฮูกที่ไม่รู้เรื่องด้วยเลย” “ไม่จริง...เธอพูดเหลวไหลอะไรโช แชง” ฉันคิดว่าควรทำอะไรบ้างแล้ว การที่นำชื่อของแฮรี่ มาพาดพิงยิ่งทำให้เพิ่มน้ำหนักของเหตุผล...และเป็นการต่อปัญหาให้บานปลาย “ใครๆก็รู้ว่าเธอชอบแฮรี่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เพราะแฮรี่รู้นิสัยที่แท้จริงของเธอเขาจึงไม่สนใจเธอ...เธอจึงหันไปคบกับไมค์ ...แต่คบไปได้ไม่นานไมค์เขาก็รู้สึกกังวลใจ เพราะว่าเธอชอบทำอะไรแปลกๆ เขาว่าเธออาจจะฝักใฝ่ในศาสตร์มืดด้วยซ้ำ ชั้นยังว่าไมค์กังวลใจไปเอง จนชั้นมาเจอด้วยตัวเอง” “โกหก...เรื่องระหว่างฉันกับไมเคิล มีพวกเราเท่านั้นที่รู้.....แล้วมันจบไปนานแล้ว” ฉันตอบโต้บ้าง แต่ดูเหมือนโชไม่ยอมเลิกลาง่ายๆ “เธอก็เลยหันไปคบกับมัลฟอยซิ” เสียงเยาะเย้ยตามมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากให้คนแหลกลานอยู่ต่อหน้า ผมดำขลับยาวสลงยถึงกลางหลังมันช่างเกะกะตาเสียนี่กระไร เสียงแหลมเล็กช่างหนวกหูเหลือเกิน เหมือนกับเจ้าแมงมุมยักษ์ตัวนั้น....อ่า...ใช่มันคือแมงมุมยักษ์ มันพ่นพิษใส่ฉันของเหลวสีม่วงไหลมาเป็นสายฉันหลบไม่ทัน มันทำให้ฉันต้องทรมานกับพิษมาถึงตอนนี้ ฆ่ามันซิ....เพียงแค่ใช่คาถาคำสาบพิฆาตทุกอย่างก็จะจบ ไม่ต้องตอบคำถาม ไม่ต้องแก้ตัว ไม่ต้องปิดบังใคร...ไม่ต้องทรมาน........ จินนี่....วีสลีย์....ใช่นั้นคือวิถีทางของเธอความยิ่งใหญ่....อำนาจ....พรสวรรค์...โชคชะตา....ที่แม้แต่ลอร์ดโวลดอมอร์ยังต้องไข่วคว้า....ใช่ซิยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นพร้อมทั้งปลดปล่อยตัวของตัวเอง ฉันจับปลายไม้กายสิทธิ์กำแน่น พร้อมทั้งดึงไม้ออกมาจากกระเป๋าหลังอย่างช้าๆ ของบางอย่างหล่นตามมา มันคือถุงสีดำ ถุงใส่ยาต้นเลือดพิษ ร่างของฉันร้อนวูบ ...ดีมันจะจบลงแล้ว.... “นั่นถุงนั้น....ที่เห็น...ที่โรงนกฮูกนั้น...” เสียงโชดังมา ทุกคนมองตามเป็นสายตาเดียว ก่อนที่ฉันจะยกไม้ขึ้น ร่างสูงโปร่งเดินมาใกล้ๆฉันจับมือฉันไว้แน่น เขากระซิบข้างหูฉันเบาๆ “จินนี่ วีสลีย์...ฉันอยากให้เธอท่องชื่อนี้ไว้...เพราะมันคือชื่อของเธอ..” แล้วเขาก็ก้มลงเก็บถุงยาที่ตกใกล้ๆฉัน ลุกขึ้นยื่นถุงยานี่ให้โชดู.... “เธอหมายถึงถุงนี้ใช่ไหม....” เดรโกกวาดสายตามองทุกคน เทยาเม็ดสีแดงออกมาให้ทุกคนเห็น “ความจริงจะพิสูจน์ว่าจินนี่ใช่คนร้ายหรือไม่ก็ไม่ยาก.....กินเข้าไปซิจินนี่เพื่อตัวเธอ” เดรโกหันกลับมา ยื่นยามาตรงข้างหน้า มันเหมือนฉันพบแสงสว่างริบหรี่ท่ามกลางความมืดมิด.....จะสนใจใครที่มองอย่างตกตะลึง....แฮรี่ที่มองมาที่ฉันนิ่ง รอนเงียบขรึม เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับตัวสั่นมือปิดปาก “กินซิ...จินนี่..เธอต้องกินมัน” เสียงเย็นราวกับไม่มีความรู้สึกของรอนดังขึ้น ฉันยิ้มออกมาที่มุมปาก ถ้าเพอซี่อยู่เขาคงต้องทำอย่างนี้เช่นกัน ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องกังวลใจอะไรอีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรเรื่องเพอซี่กับรอนอีกแล้ว เขาจะเข้าใจทุกๆเรื่องที่เพอซี่ทำเพื่อน้องสาวคนนี้ มันแลกมาด้วยความเจ็บปวด ของทุกๆคน แล้วมันก็คือสิ่งที่คอยเตือนใจฉันให้ยืนหยัดต่อสู้กับด้านมืดของตัวเองมาตลอด “ไม่...จินนี่อย่าทำอะไรบ้าๆอย่างนี้นะ......” เสียงของแฮรี่ดังโพล่งขึ้นมา เมื่อเห็นฉันยื่นมือไปหยิบยา ฉันเหลือบมองดูแฮรี่ที่มองฉันด้วยความเป็นห่วง บางอย่างในดวงตาของเขาที่ไม่อาจปิดบังได้ ความสับสน ฉันยิ้มให้กับแฮรี่เป็นครั้งแรก “จินนี่...” เขาเรียกชื่อฉันอีกครั้งเบาๆ “หุบปาก ไปเลยแฮรี่...ถ้านายห้ามจินนี่อีก แสดงว่านายไม่เคยเชื่อใจจินนี่เลย...และแสดงว่านายไม่เชื่อใจชั้นด้วย...แล้วก็คงไม่มีประโยชน์ที่เราจะเป็นเพื่อนกันอีก” เสียงรอนดังเฉียบขาดขึ้นมา แฮรี่หันกลับไปมองรอนยืนตัวแข็งอยู่ข้างๆ ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ฉันหันมองโช แชง ชูยาเม็ดสีแดงขึ้นมา มันเป็นยาพิษที่ปรุงจากต้นเลือดพิษ ออกดอกเพียงปีละครั้งที่ใจกลางป่าดงดิบที่แอฟริกา และมันเป็นยาเม็ดสุดท้ายของฉัน ฉันถูกพิษของอาราก็อก ในวันที่เพอซี่ไปพบฉันที่ในป่าต้องห้าม ฉันเกือบฆ่าเพอซี่ เขารู้ความลับของฉัน เราต่อสู้กับเจ้าแมงมุมยักษ์ แต่ฉันพลาดท่าถูกพิษของมันเข้า ความจริงฉันควรจะตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ฉันกลับไม่เป็นอะไร เรื่องนี้แม้แต่เพอซี่ยังแปลกใจ ฉันก็แปลกใจ แต่ไม่นานฉันก็รู้คำตอบในตัวของฉันเหมือนมีบางอย่างที่ต่อสู้กัน พิษของเจ้าแมงมุม และ....พิษของงูบาซิลิสก์ที่แฮรี่ใช้เขี้ยวงูแทงสมุดบันทึกนั้น ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ความเชื่อมโยงระหว่างฉัน กับทอม ริดเดิ้ล และแฮรี่ พอตเตอร์ มันซับซ้อนและดูสับสนวุ่นวาย แม้แต่ฉันเองก็ดูเมือนให้เหตุกับมันไม่ได้ และฉันเลิกหาเหตุผลให้กับเรื่องนี้นานแล้ว มันไม่จำเป็นเลย ในเมื่อเรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว แต่สิ่งที่ฉันควรจะคิดให้หนัก ว่าหลังจากที่ฉันกินยาเม็ดสุดท้าย ที่จะช่วยควบคุมพิษ และจิตใจของฉัน...มัน.จะเกิดอะไรขึ้น... ********************************************************************** จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:12:41 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนที่17 รอยร้าว มันไม่ยากเลยสำหรับฉันที่จะกลืนยาพิษ ร้ายแรงเม็ดหนึ่ง หรือจะหลายๆชนิดในโลกนี้ ฉันได้รู้ด้วยตัวฉันเองแล้วว่า ยาพิษใดๆก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรฉันได้นอกจากสร้างความเจ็บปวดเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง แล้วต่อไปมันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายฉัน ทุกคนได้แต่เพียงยืนมองดู โดยไม่ทันได้ห้าม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องปล่อยให้ทุกคนคิด ไม่เสียเวลาให้คนอื่นได้พิสูจน์ ฉันรู้ว่าทั้งศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ และ ศาตราจารย์เสนปต่างคอยจับผิดฉันอยู่ ฉันยืนนิ่ง ขบฟันแน่น ต่อสู้กับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในร่างกาย สักครู่ก็เป็นปกติ ในที่สุดศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ได้แต่ถอนหายใจ เหลือบมองเสนป ก่อนกวาดสายตามองทุกคน และท้ายสุดก็หยุดมองที่โช แชง “แชง....จินนี่ได้พิสูจน์ตัวเองแล้ว...หนูจะว่าอย่างไรบ้าง” โช แชง ยืนเงียบอยู่หล่อนไม่ยอมตอบได้แต่หลบตา ใจหล่อนเองก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี “จินนี่ ถ้าอย่างนั้นหนูพอบอกได้ไหมว่ายาที่เธอกินมันคืออะไร และเธอไปที่โรงนกฮูกตอนค่ำๆทำไม” ฉันยิ้ม พยักหน้า “มันไม่ใช่ยาค่ะ มันเป็นแค่ลูกกวาด....หนูรู้ว่าโชเองเข้าใจผิดมาตลอด...ถึงแม้ว่าคนเราอาจไม่ถูกชะตากันได้...แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายกันขนาดนั้นใช่ไหมค่ะ.....อีกอย่างหนูเองจะไปรู้จักยาพิษพวกนั้นได้อย่างไร....แค่วิชาปรุงยากับพืชสมุนไพร หนูก็เกือบตกแล้ว..” ท้ายสุดฉันหันสบตากับเสนป ที่ริมฝีปากเหยียดตรง ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยคงต้องใช้ความคิดเป็นอย่างมาก คอยที่จะจ้องหาช่องว่างถ้าฉันพลาดเพียงสักนิด “แล้วที่หนูไปที่โรงนกฮูกเพราะว่าไปส่งจดหมาย ให้กับพี่ชาย....แล้วใครจะไปนึกล่ะค่ะว่าจะเจอใครนัดเจอกันที่โรงนกฮูกค่ำมืดๆเหมือนกัน” ฉันรู้สึกสะใจ ที่อดแขวะทั้งสองไม่ได้โช กับแฮรี่ หันกลับมามองฉันบ้าง โช แชงถึงกับหน้าแดงด้วยความอับอาย ส่วนแฮรี่ยืนขบเขี้ยว อยู่ข้างๆ ฉันแสร้งทำทีไม่เห็น ดัมเบิลดอร์สบตากับอาจารย์ประจำบ้านทั้งสอง “ผมว่าพวกเราคงต้องหาสาเหตุที่แท้จริงต่อไป.....” เสนปเสนอ...ดัมเบิลดอร์พยักหน้าเห็นด้วย “เด็กๆ ฉันรู้ว่าพวกเธอคงเสียเวลากันไม่น้อย แต่เพื่อความปลอดภัยของทุกๆ ชั้นหวังว่าพวกเธอคงเข้าใจ” “ศาตราจารย์ครับแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นกฮูกพวกนั้นตายเพราะอะไร” แฮรี่เอ่ยถามด้วยความร้อนรน เสนปมองด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่ได้ต่อว่าอะไร ศาตราจารย์มักกอนากัลสบตากับอาจรย์ใหญ่ก่อนตอบเอง “ตายด้วยยาพิษ จากต้นเลือดพิษ...มันอยู่ในรางให้น้ำ เพียงแค่นกจิบน้ำก็ตายทันที” ฉันฟังอย่างสงบนิ่ง เสียงเฮอร์ไมโอนี่เสริม “หนูเคยอ่านหนังสือ ว่ายานี้เป็นยาพิษที่ร้ายแรงมาก ทั้งต้นมีสีแดงเหมือนเลือด ปกติลำต้นจะใช้เป็นพืชสมุนไพรแก้พิษได้ทุกชนิด แต่ดอกสีแดงสดของมันกลับเป็นยาพิษชนิดร้ายแรงที่สุดไม่มีกลิ่น ในสมัยก่อนเคยมีข่าวว่าเพียงดอกเดียวสามารถฆ่าคนได้เป็นร้อย แม้แต่พวกพ่อมดแม่มดที่ฝักใฝ่ในศาตร์มืดที่ไม่มีความชำนาญก็ไม่กล้าแตะต้อง” ฉันเหลือบมองรอนที่สีหน้าเคร่งเครียด ขบกรามแน่น ขณะที่ทุกคนตกอยู่ในความตึงเครียดนั้น ชายร่างใหญ่ผมเผ้า หนวดเครารุ่งรังเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง มองพวกเราอย่างแปลกใจ แล้วเขายิ้มให้กับทุกคน แฮรี่เรียกชื่อเขาอย่างดีใจ “แฮกริด...” แฮรี่แทบอยากกระโจนเข้ากอดเขา ชายร่างยักษ์มองเด็กๆฉงน “พวกเธอก็มาที่นี่ด้วยหรือ....แฮรี่วันนี้ชั้นได้ข่าวว่า...” แฮกริดยกมือชี้ไปที่แผลเป็นที่หน้าผาก แฮรี่ยิ้มเจื่อนๆ “ผมไม่เป็นอะไร....ขอบคุณครับ” แฮกริด ไหวไหล่น้อยๆตามแบบฉบับของเขา มองดูแฮรี่ด้วยความอ่อนโยน “เธอก็รู้เวลาเธอเจ็บแผลเมื่อไหล่ มักเกิดเรื่องเสมอ....”แฮดดริคพูดกับก็รู้ว่าตัวเองพลาดไป แฮรี่ถึงกับหน้าถอดสี “เออ...ขอโทษนะ....ชั้น..” “ไม่เป็นไรครับ...”เขาบอกมองชายร่างยักษ์ปลอบใจ “เอาล่ะเด็กๆ ตอนนี้คงหมดธุระของพวกเธอแล้ว....เฮอร์ไมโอนี่ รอน และเดรโก ในฐานะที่พวกเธอเป็นพรีเฟคของบ้าน ก่อนที่เรื่องจะกระจ่างชั้นอยากให้พวกเธอทำหน้าที่คอยดูแลนักเรียนทุกคนให้ดีที่สุดนะ” ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์สบตากับพรีเฟคทั้งสาม กำชับด้วยตนเองทั้งหมดรับปาก และทุกคนเหมือนรู้ตัวดี จึงขอตัวกลับ ฉันเดินตามออกเงียบๆแต่ก็อดหันมองดูแฮกริดอีกไม่ได้ ถ้าฉันไม่ได้คิดมากเขาเองก็มองมาทางฉัน มีบางอย่างในดวงตาของเขาที่ทำให้ฉันอดกังวลไม่ได้... แฮกริคถูกดัมเบิลดอร์เรียกเข้ามา บางอย่างต้องยืดเยื้อถ้าหาคนผิดไม่ได้.....และแฮกริดจะต้องรู้เรื่องมากกว่าที่ใครๆรู้ พวกเราก้าวผ่านออกจากประตูห้องอาจารย์ใหญ่ ทุกคนตกอยู่ในภาวะตึงเครียดมาก....รอนยังคงหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ เขาเหลือบมองฉัน แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร “รอนเธอเป็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ใจคอไม่ดีเมื่อเห็นรอนเป็นแบบนั้น แฮรี่เดินไปแตะที่บ่าเพื่อน แต่เขาปัดมือของแฮรี่ออก มองแฮรี่ด้วยสายตาเย็นชา “รอน...นาย...” แฮรี่จะพูดแต่เขาพูดไม่ออก รอนเดินหนี เฮอร์ไมโอนี่มองเพื่อนทั้งสองทำอะไรไม่ถูก แล้วหันวิ่งตามรอนไป “รอนอย่าทำแบบนี้ซิ....ไม่ใช่ความผิดแฮรี่นะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดัง รอนหยุดเดินทันที หันหน้ามองเพื่อน “ชั้นคิดว่าเธอทำเป็นไม่รู้ดีสักเรื่องจะได้ไหม ไม่ต้องยุ่งไปซะทุกเรื่องจะได้ไหม” รอนตะโกนใส่หน้าเฮอร์ไมโอนี่ เธอถึงกับช็อคนิ่งเงียบมองหน้ารอนน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว แล้ววิ่งออกไป รอนยืนนิ่งอยู่ก่อนเดินผละออกไปอีกทาง “แฮรี่....” โช แชง เดินเข้าไปข้างๆเขาเรียกเบาๆ มองตามทั้งสอง แฮรี่เงยหน้ามอง หันมาทางฉัน แววตาทุกข์ใจย่างหนัก ฉันรู้สึกใจหายวาบ อดนึกถึงคำพูดบางอย่างของเขาขึ้นมาไม่ได้ ถ้าขาไม่มีรอนเป็นเพื่อน เขาจะเป็นอย่างไร แม้ว่าแฮรี่จะดูเป็นคนเข้มแข็งแค่ไหน แต่แท้จริงแล้วเขาอ่อนไหวเรื่องนี้มาก “ฉันขอโทษนะแฮรี่...ชั้น...ไม่นึกว่ารอนไม่มีเหตุผลเลย” แฮรี่สีหน้าเงียบขรึมลง ถอนหายใจเสียงดัง อย่างหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ฉันมองเขาอยู่นาน จนเขาหันมาสบตา หลายอย่างหลายเรื่อง หลายคำถาม หลายคำตอบ ที่ฉันอยากคุยกับเขามากมายเหลือเกิน แต่สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้คือหลบจากสายตาที่มองดูฉันด้วยความสับสน “ไปกันเถอะเดรโก...” ฉันเรียกเดรโกเบาๆ ก่อนเดินนำออกไป โดยไม่เห็นแฮรี่มองตาม แต่ได้ยินเสียงของเขาพูดกับโช “.....ชั้นไปส่งเธอเอง ” พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินจากไปอีกทาง ................................................................................................................ จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่18 เดรโก มัลฟอย การเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ เหมือนกับไม่มีจุด มุ่งหมาย เพียงแต่ฉันไม่อยากหยุดเดิน ชายหนุ่มร่างสูงผมสีทองเดินตามอย่างเงียบๆ ไม่มีคำถามหรือคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขาเช่นกัน เขาเองก็คงพอใจที่จะได้ใช้ความคิดคนเดียว ท่ามกลางต้นไม้ที่สูงใหญ่ บดบังปราสาทที่เก่าแก่อายุนับพันปีที่ตั้งตระหง่านทามกลางแนวภูเขาสูง แล้วค่อยๆลับตาหายไปกับต้นไม้สูงใหญ่ ป่าต้องห้ามที่ทุกคนหวาดเกรง ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวลึกลับที่เด็กนักเรียนเล่าขานกันไม่รู้จบ ที่เต็มไปด้วยอันตรายมากมาย เป็นที่ต้องห้ามของนักเรียนฮอกวอตส์ทุกคน และในทุกปีจะมีการสังกำชับทุกครั้ง แต่ก็มีเด็กนักเรียนที่บ้าบิ่นไม่น้อย ที่กล้าลองดีแอบเข้ามา แต่เกือบจะทุกคนที่ยังไปไม่ถึงไหนแล้วเตลิดกลับไปด้วยความสยองขวัญ แต่ในนักเรียนกลุ่มนี้คงไม่รวมแฮรี่ หรือรอน ที่มาที่นี่หลายครั้ง พวกเขาเล่าวีรกรรมมากมาย เรื่องราวที่เกิดขึ้นในป่าต้องห้ามอย่างสนุกสนาน แต่พวกเขาจะรู้ไหมว่าน้องสาวของเขาคนนี้ถือว่า ป่าต้องห้ามเหมือนบ้านหลังที่สอง ของฉันพวกเขาจะรู้ไหมว่าแท้จริงลึกไปในป่าต้องห้าม ที่เกินกว่าที่ที่นักเรียนในฮอกวอตส์เคยข้ามผ่านเข้าไปเป็นเช่นไร ผู้ที่ผ่านเข้าแล้วคงไม่คิดจะเดินผ่านป่าแห่งนี้เป็นครั้งที่สองแน่ ฉันมาหยุดที่ลำธารสายเล็กๆ กลางป่าต้องห้าม หันมามองเดรโก อีกครั้ง “ไม่มีคำถามหรือ...” เดรโก มัลฟอย มองรอบๆอย่างสงบ “เรื่องอะไร....” “ยาพิษ...นั่น.... มันเป็นยาพิษของฉัน” เดรโกยิ้มที่มุมปาก “ ฉันอาจจะฆ่านกฮูกเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง” ฉันมองเขาอย่างชั่งใจ “ยาที่เธอเรียกมันว่าลูกกวาด หรือที่เธอจะหาซื้อได้ที่ร้าน ฮันนี่ดุก” เขาพูดอย่างไม่เดือดร้อน “ถ้าเธอคิดจะหาทางฆ่านกฮูกสักตัว หรือทั้งโรงนกฮูก ลูกกวาดนั้นคงไม่จำเป็น” เขามองจ้องไปข้างหน้า ที่อากาศเย็นเยือก “หรือเธอเป็นคนโง่ขนาดนั้น สำหรับคนอื่นมันเป็นยาพิษ แต่สำหรับเธอมันมีค่ามากกว่านั้น แล้วจะให้ชั้นพูดอะไรได้อีก เมื่อเห็นเธอกินมันกับตา” ฉันนั่งลงริมธารกวักน้ำเล่น “เธอเคยถามฉันใช่ไหมว่าตอนที่อาการฉันกำเริบต้องกินกี่เม็ด” เขาพยักหน้า นั่งลงที่ใต้ต้นไม้ใกล้กัน “ตอนนี้ชั้นรู้คำตอบแล้ว..” เดรโกตอบเบาๆ หันมองฉัน “ฉันกังวลไม่น้อยเลย ยานั้นมันเป็นยาชุดสุดท้ายของฉัน สี่เม็ดสุดท้าย วันนั้นฉันแค่อยากส่งข่าวถึงเพอซี่ หยิบมันออกมาดู แต่ใครจะนึกว่าจะเจอแฮรี่ กับโชที่โรงนกฮูกนั่น พวกเค้าทำให้ฉันประสาทนิดๆ เลยทำยาเม็ดนึงหล่นใส่ที่รางให้น้ำ ก็แค่เท่านั้น แต่ก็ น่าแปลก เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้หรอกว่ามันมีพิษร้ายแรงแค่ไหน .” ฉันยิ้มน้อยๆ สายตามองดูเงาสะท้อนของตัวเอง เหมือนเห็นตัวตนของตัวเองอีกด้านหนึ่ง ที่พร้อมจะมาแทนที่ ได้ทุกเมื่อ ฉันเงยหน้ามองเดรโกที่ยืนขึ้น “น่าแปลกใจนะ เมื่อก่อนรอนเคยเล่าให้ฟังว่าเธอกลัวรนราน เมื่อต้องเข้ามาในป่าต้องห้าม” นานกว่าที่เดรโกจะตอบ เหมือนใช้ความคิด “ใช่สินะ...ความจริงควรเป็นอย่างนั้น...ชั้นลืมความรู้สึกนั้นไปได้ตั้งแต่เมื่อไหร่” มองนิ่งไปยังข้างหน้าที่เขาเพิ่งสังเกต “ชั้นเดินมาถึงใจกลางของป่าต้องห้าม....โดยไม่รู้สึกตัว....หรือว่าคำตอบบางอย่างอาจอยู่ใกล้ๆ ตัวนี้เอง” เสียงของเดรโกเบาหวิวเหมือนพูดกับตัวเอง “ใช่......บางอย่างที่น่าากลัวกว่าป่าต้องห้าม....มันล้อมรอบตัวเราอยู่ เหมือนเชือกที่มัดเราจนดิ้นไม่หลุด......ตัวเธอเองล่ะมั่งที่น่ากลัวกว่าป่านี้.จินนี่....” ท้ายสุดเขาเหลือบมองฉันด้วยสายตาสงบ “ความจริงชั้นอยู่กับความน่ากลัวมาตลอดชีวิต....ศาสตร์มืด ...พ่อ ผู้เสพความตาย...มันเข้ามาอยู่ในตัวฉันโดยไม่รู้ตัว...สิ่งที่พ่อบอกว่ามันคือวิถีทางแห่งสายเลือดบริสุทธิ์....โดยการทำร้ายทุกคนรอบข้าง ทำลายทุกคนที่ขัดขวาง....ฉันไม่เข้าใจ...ฉันสับสน...สิ่งที่แม่คอยย้ำเตือนมันคนละทางกับที่ชั้นคิด.แต่ชั้นกลับไม่ใส่ใจเลย จนกระทั่งรอยยิ้มที่เคยสดใสของแม่...เจือนหายไป” ดวงตาเขาเจ็บปวดเมื่อจมดิ่งไปไปกับความทรงจำที่ปวดร้าว “แล้วขณะที่ชั้นกำลังจะหลงทางอยู่นั้น ชั้นได้เห็นเค้ากำลังทำร้ายแม่ เมียของเค้าที่ต้องฝืนทนอยู่กับเค้าเพราะลูกเลวๆคนนี้......” ฉันมองเขานิ่ง ยิ้มเศร้าๆ เขาหันมายิ้มกับฉัน “เดรโกความจริงเมื่อก่อนฉันก็เกลียดเธอจริงๆก็เธอร้ายขนาดนั่น แต่ต่อมาหลังจากที่เกิดเรื่องกับตัวเอง ฉันกลับรู้สึกไม่โกรธเธอเลย...” ฉันเงียบสักครู่ก่อนพูดต่อ “เพราะฉันมีความรู้สึกว่าพวกเราเป็นคนประเภทเดียวกัน...” “ประเภทเดียวกัน....เธอหมายถึงอะไร...” “คนที่ยืนอยู่ปากเหว....คนที่ยืนอยู่ระหว่างสีขาวกับสีดำ...” เขาเงียบ....หันหลังให้ฉัน ผมสีทองที่เคยหวีเรียบร้อยเริ่มยาวมาถึงต้นคอ ร่างกายเขาสูงขึ้นหลายเซ็น นานแล้วที่ฉันลืมหยุดดูคนข้างๆ เมื่อนึกขึ้นได้ทุกคนเองต่างเปลี่ยนแปลงแล้วเติบโตตามกาลเวลา รวมทั้งรอน แฮรี่ เพอซี่ เฮอร์ไมโอนี่ หรือทั้งตัวฉันด้วย “แล้วเธอคิดว่าฉันควร.จะเลือกทางไหนดี...” เขาถามเบาๆ เหลือบมองมาทางฉัน ฉันส่ายศีรษะ “เธอจะมาถามอะไรกับคนที่ยังตอบตัวเองไม่ได้อย่างฉัน..แต่ถ้าเธอถามฉันคนนี้ละก็..ฉันก็บอกว่า...ฉันเชื่อมั่นในความรักของแม่เธอ.. หรืออีกสักพักจินนี่อีกคนออกมา เค้าคงพูดให้เธอยึดมั่นในความคิดของพ่อเธอ....เรื่องนี้ฉันตอบแทนเธอไม่ได้แน่นอน” เดรโกเงียบไปอีก ฉันเรียกเขาอีกครั้ง “อือ...มาทางนี้เถอะ ที่ฉันนัดเธอมาที่มีบางอย่างอยากให้ดู” ฉันเดินเลี้ยวออกไปอีกด้านหนึ่งไม่ไกลจากจุดเดิมนัก แล้วหยุดเดิน เงยหน้ามองเดรโกที่ยืนตาเบิกกว้าง มองภาพข้างหน้า เขาใช้คาถาลูมอส เพื่อเพิ่มแสงสว่าง ที่ปลายไม้กายสิทธ์ ซากของเจ้าแมงมุมยักษ์นับเป็นสิบๆตัว ยืนแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหวกลิ่นสาบเหม็นฉุนตลบอบอวนไปทั่วบริเวณ จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 20 “อะไรกัน...แมงมุมยักษ์” เสียงของเดรโก อดที่จะสั่นดูสยดสยองภาพที่อยู่ข้างหน้าไม่ได้ ที่นี่เหมือนซากสุสานแมงมุมหลายสิบหลายร้อยซาก ที่เรียงรายอยู่ เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง “มันเป็นแค่ซากเท่านั้นเอง แมงมุมพวกนี้ตายไปหมดแล้ว” “เธอ....เธอฆ่ามันเองหรือจินนี่...” เขาถามน้ำเสียงเบาหวิว ยังจ้องไปยังซากแมงมุมตัวหนึ่ง ที่เหมือนยังมีชีวิต “มันยังไม่ตาย..” ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง “มันตายด้วยคาถาคำสาปพิฆาต...อะวาดา เคดาฟ-รา พวกมันยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าตายแล้ว” ฉันยื่นไม้กายสิทธ์ ไปสัมผัสซากมัน ก็ล้มทันที เดรโกถึงกับเหงื่อท่วม มองมาทางฉันไม่อย่างงงงัน “ยามที่พลังถูกปลดปล่อยออกมา ฉันควบคุมพลังได้ยากมากแล้ว....มันน่าแปลกใจนะทั้งๆที่ฉันเองพยายามจะไม่ใส่ใจกับคาถา แต่ยิ่งนับวันพลังที่ปล่อยออกไป กลับรุนแรงมากขึ้น” เดรโกได้แต่นิ่งเขากลับคิดอะไรไม่ออก เมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ “แล้วตอนนี้เธอนึกถึงภาพตอนที่ฉันกลายเป็นอีกคนโดยสมบูรณ์ออกหรือยัง..หรือ ทำไมทั้งพ่อเธอหรือลอร์ดโวลโดมอร์ถึงอยากได้ร่างของผู้เกิดมาดวงมฤตยูนัก” ฉันเงยหน้ามองดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ เสยผมที่ปรกหน้าผาก “ในดวงดาวนับล้านดวง ที่ส่องประกายอยู่นั้น ดวงดาวแห่งความตายมันซ่อนตัวอยู่ หลับไหล รอเวลาเพื่อส่องแสงเจิดจ้าราวกับแสงเพลิงอีกครั้ง” พวกเราตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง “ทำไมเธอไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับแฮรี่ เขาเป็นคนเดียวที่เผชิญหน้ากับคนที่รู้ว่าใครมาหลายครั้งแล้ว....” “ไม่ได้หรอกเดรโก แฮรี่ กับ ลอร์ดโวลเดอมอร์มีสายโยงบางอย่างที่ใกล้ชิดกันเกินไป...เขาสามารถรับรู้ทุกอย่างที่แฮรี่ล่วงรู้ ฉันเสี่ยงไม่ได้ เวลาของฉันที่เหลือเพียงอยู่น้อยนิด อาจจะไม่มีเหลืออยู่เลย และ....” ฉันหยุดพูดไป... เดรโกยิ้มที่ริมฝีปาก “แต่ก็ยอมบอกฉัน....ที่มีความเสี่ยงมากกว่าเสียอีก” ฉันมองเขาขรึมๆ “แล้วฉันจะเดิมพันครั้งสุดท้ายกับเธอเดรโก...ฉันจะบอกความลับของคาถาที่เหนือกว่าคาถาคำสาปพิฆาต....มันเป็นคาถาที่ใช้ได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต...” เขาสบตาฉันนิ่ง.....มีหลายอย่างที่บางครั้งการเงียบ มันคือคำถามและคำตอบอยู่ในตัวมันเอง จนในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ สายตาฉันกรอกไปข้างๆเมื่อรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวบางอย่าง ที่รวดเร็ว “ระวัง หลบไปเดรโก.....อะวาดา เคดาฟ-รา” ฉันพูดไม่ทันขาดคำ รีบชี้ไม้กายสิทธิ์ ไปทางเดรโก มัลฟอย เขาคอยระวังตัวอยู่แล้ว หลบฉากออกจากลำแสงที่พุ่งออกมาจากไม้ไปยังด้านหลังเขา ลำแสงพุ่งทะลุแมงมุมยักษ์ ขาดใจตายในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เดรโก หันมองตามเขานิ่งตะลึงมองภาพข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง แล้วหันมองฉันด้วยความตกใจ ฉันยิ้มเย็นชา อย่างสะใจ “นี่ไงพลังแห่งบาซิลิสก์ และดวงดาว...แห่งความตาย” เดรโกขบฟันแน่น แม้อากาศไม่ร้อนอบอ้าว แต่เหงื่อที่หน้าผากเขากลับไหลเป็นทาง เหลือบมองอีกทางด้วยหางตาเมื่อรู้สึกถึงความเคลื่นไหวบางอย่างเช่นกัน “สตูเปฟาย” ไม้กายสิทธิ์ชี้ ลำแสงพุ่งไปทางพุ่มไม้ แมงมุมยักษ์ตัวใหญ่กว่ากระโจนเข้ามาแล้วหยุดแข็งหยุดนิ่ง แต่ชั่วครู่มันก็เริ่มขยับขาได้อีก เดรโกมองมันยังไม่ยอมจำนน “มันยังขยับได้...”เขาตะโกน พร้อมวิ่งหลบไปอีกทางเมื่อมันเดินตรงปรี่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ฉันยืนมองรู้สึกสนุกขึ้นมาเมื่อเห็นเขาวิ่งหลบไปมา “เจ้าตัวนี้ฉันยกให้เธอนะ ท่าทางมันจะเป็นตัวแม่ที่ฉันเพิ่งฆ่าลูกๆมันไปหลายตัวเมื่อวันก่อน” เดรโกวิ่งมาตั้งหลักที่ลานกว้างได้ เขาหยุดมอง ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเตรียมพร้อม แม้ว่าเขาฝึกฝนมามากมายก็จริง แต่โอกาสในการต่อสู้จริงๆกลับไม่มี และครั้งนี้มีโอกาสที่จะได้วัดความสามารถที่แท้จริง สายตาที่มุ่งมั่นเกินกว่าครั้งใดๆ คาถาที่เปล่งออกไปอย่างสุดกำลังเมื่อ เจ้ายักษ์แปดขาก้าวข้ามอยู่เหนือศีรษะเขา “อิมเปริโอ！！”คาถาสะกดใจทำให้เจ้าแมงมุมยักษ์นิ่ง พร้อมกับเสียงกรีดร้องอย่างทรมาน ก่อนขาดใจตาย เดรโก ยืนนิ่งเคลื่อนไหวจน เจ้าแมงมุมยักษ์ล้มลงข้างๆ เพียงเฉียดฉิว ฉันมองดูซากแมงมุมที่บิดเบี้ยวด้วยความทรมานก่อนตาย “ไม่เลวนะสำหรับครั้งแรก” เขาหายใจหอบ มองฉันอย่างไม่พอใจ “สนุกมากใช่ไหมจินนี่” เขากัดฟันกรอด แต่ฉันยิ้มอย่างสบายใจ เสียงดังมาจากพุ่มไม้ทางเดินอีกครั้ง พวกเราหันตามเสียงทันที ชายร่างใหญ่ปรากฎตัวท่ามกลางแสงสลัวยามตอนกลางคืน “แฮกริด” ฉันกับเดรโกพูดพร้อมๆกัน มองแฮกริดที่มองเราอย่างตะลึงเช่นกัน เดรโกแทบลืมหายใจ... “แฮกริด หรือ...” ฉันหรี่ตามองเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง “คุณมาได้ยังไง......” ฉันถาม แฮกริดยกโคมไฟส่อง “เป็นเธอจริงๆด้วยจินนี่ วีสลีย์....คนที่ฆ่าลูกหลานอาราก็อก....คนที่ทำลายป่าต้องห้ามให้เป็นสุสาน” ฉันสบตากับแฮกริด “ฉันถามทองส์ เขาดูท่าทางหวาดกลัว....แต่เขาก็เผลอพูดออกมาจนได้ แม่มดผู้มีผมสีแดงเพลิง ผู้มากับดวงดาวแห่งความตาย ฆ่าแมงมุมในป่าต้องห้าม ฉันไม่เคยเชื่อ....จนได้มาเห็นกับตาตัวเอง” “คุณรู้รื่องดวงดาว...ทำไม..” เสียงฉันเข้มขึ้น ขบกรามแน่น ร่างใหญ่ทำท่าฮึดฮัด “อ่า.....กลับไปกับชั้น...ไปหาดัมเบิลดอร์......เขากำลังมา” “พวกเราอธิบายได้ แฮกริด” เดรโกยกมือห้าม ฉันยิ้มเยียบ ชี้ไม้ไปที่แฮกริด “เสียใจด้วยแฮกริดแต่ฉันไม่มีอะไรอธิบาย..” เดรโกมองฉันร้องเตือน “จินนี่เธอกำลังจะทำอะไร..” แต่ฉันไม่สนใจ “แล้วฉันยัง.ไม่พร้อมที่จะพบกับดัมเบิลดอร์ตอนนี้” ฉันท่องคาถา พร้อมชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังร่างยักษ์ลำแสงสีขาวเจิดจ้าพุ่งตรงไปที่ แฮกริดอย่างรวดเร็ว อย่างที่เขาไม่ทันตั้งตัว และคงคิดไม่ถึงที่ฉันจะทำกับเขาได้เลือดเย็นแบบนี้ ................................................................................................................. จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:25:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนที่ 19 แฮรี่ พอตเตอร์ ฉันมองร่างที่ถูกสาปกลายเป็นหินของแฮกริด ดวงตาที่ยังเบิกกว้างด้วยความตกใจจ้องมองไปข้างหน้า เดรโกสีหน้าเคร่งเครียดมองร่างของแฮกริดด้วยความไม่สบายใจ “เขาจะเป็นอะไรไหม” “ไม่รู้สิ...แต่คงไม่เป็นอะไรมั่ง คราวก่อนทั้งเฮอร์ไมโอนี่ แล้วคุณนายนอริสยังไม่เป็นอะไร” ชายหนุ่มเหลือบมองดูฉัน “คราวที่แล้ว คราวนี้ คราวหน้า เธอพูดไม่เดือดร้อนอะไรเลย” ฉันคงได้แต่เงียบ หันไปยิ้มแต่ไม่รู้จะพูดอะไร “กว่าต้นแมนเดรกจะโต ฉันคงไม่ต้องตอบคำถาม อีกสักพัก” “ชั้นคิดถูกไหมนะที่เชื่อเธอ” “ทำไมจู่ๆเกิดเป็นห่วงเขาขึ้นมา ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอเกลียดเขา มาก ต้องการเล่นงานให้ถึงตายด้วยซ้ำ” เดรโกถึงกับพูดไม่ออก “นี่ไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีหรอกนะ มีแต่จะเพิ่มความยุ่งยาก” ฉันไหวไหล่น้อยๆเดินมองดูรอบๆร่างแฮกริด “ไม่รู้สินะ ก็จัดการเฉพาะหน้าเท่านั้นเอง อย่างน้อยเขาก็ไม่เป็นอะไร เป็นหินไม่ต้องพูดมาก” “แล้วจะจัดการกับเขายังไง ปล่อยไว้กลางป่าอย่างนี้ไม่ดีแน่” เดรโกถาม ใช้ความคิดอย่างหนัก ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบ รู้สึกมีเสียงความเคลื่อนไหวบางอย่างอยู่ไม่ไกล ฉันสบตากับเดรโกทันที “หวังว่าคงไม่ใช่ดัมเบิลดอร์อย่างที่แฮกริดว่าหรอกนะ” ฉันบอกอย่างกังวลใจ “พวกเราคงไม่ต้องหาทางอะไรแล้ว มีคนจัดการให้พวกเราแล้ว” เดรโกพูดมองไปยังทิศทางที่มีเสียงคนเรียกชื่อแฮกริดอยู่ไม่ไกล “แฮกริด แฮกริด คุณอยู่ไหน..” ฉันสบตากับเดรโก หน้าเงียบขรึมยิ่งกว่าเดิม “เสียงเฮอร์ไมโอนี่ ยัยนี่มาทำอะไรแถวนี้” เขาบอกเสียงเข้ม ฉันมองรอบๆ “ใช้คาถาหายตัวได้ไหม.....”ฉันถามอย่างเริ่มร้อนรนเพราะเสียงใกล้เข้ามา “ก็พอได้.....เฮ้ย...นั่นเสียงของดัมเบิลดอร์ด้วย” เดรโกเครียดยิ่งขึ้น “ฉันนึกแล้วว่าแฮกริดต้องสงสัยเรื่องนี้แล้วบอกศจ.แน่” “เราต้องรีบไปแล้วจินนี่ เสียงใกล้เข้ามาแล้ว” ฉันพยักหน้า ท่องคาถาหายตัว พร้อมๆกับเดรโก ทันใดนั่นร่างของเฮอร์ไมโอนี่ ก็เดินมาถึง เธอจามหลายครั้งเพราะกลิ่นฉุนของของซากแมงมุม มองไปรอบๆด้วยความตกใจเมื่อเห็นซากแมงมุมเหล่านั่น “จินนี่...จินนี่ไปกันได้แล้ว” เสียงเดรโกเรียกเบาๆฉันลังเลห่วงเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมา แต่ก็ต้องรีบจากไปเดี๋ยวนั้นเพราะได้ยินเสียงดัมเบิลดอร์เดินมา พร้อมๆกับได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกชื่อแฮกริดด้วยความตกใจ “แฮกริด...แฮกริดคุณเป็นอะไร...” เธอร้องไห้ออกมา เงยหน้ามองชายชราที่เดินเข้ามา “ศจ.ค่ะแฮกริด...” นั่นเป็นดังอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ฉันจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จะต้องรีบกลับหอเพราะคืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ฮอกวอตส์คงวุ่นวาย เมื่อกลับถึงปราสาทพวกเราต่างแยกย้ายกันกลับหอของตัวเองทันที ก่อนไปเดรโกหันมาหัวเราะทั้งๆที่ยังหายใจหอบจากการวิ่งระยะไกลมา “จินนี่...ถ้าเธอจะทำอะไรแผลงๆอีกล่ะก็ไม่ต้องเรียกอีกนะ” ฉันหันมายิ้มให้ก่อนวิ่งแยกกลับหอกริฟฟินดอร์ ฉันลังเลหยุดที่หน้าสุภาพสตรีอ้วนอีกครั้ง แต่นี้ก็คงไม่ดึกเกินไปกว่าที่ทุกคนจะสงสัย พอดีฉันเหลือบไปเห็นเชมัส เดินคุยมากับดีน หอบหนังสือปึกใหญ่คงเพิ่งกลับจากห้องสมุดมา พวกเขาชะงักเมื่อเห็นฉัน ฉันตัดสินใจใช้คาถาหายตัวอีกครั้ง แล้วเดินตามพวกเขาเข้าไปในห้องเล่นรวม นักเรียนปีสี่กลุ่มสุดท้ายเพิ่งเดินออกไป ดีนถามขึ้น “เชมัส นายรู้เรื่องที่แฮรี่ กับรอนผิดใจกันไหม วันนี้เขาเกือบมีเรื่องในวิชาพืชสมุนไพรอีก” ฉันนิ่งกับข่าวใหม่ ชะงักฟังทั้งสองคุยกันทันที “คงไม่ใช่แค่แฮรี่กับรอนหรอก เฮอร์มี่อีกคนวันนี้เห็นเธอแอบร้องไห้เกือบทั้งวัน ไม่รู้พวกนี้เล่นอะไรกัน เป็นเพื่อนกันแท้ๆ” ดีนเสริม มองเพื่อนสนิท เชมัสมองไปที่บันได แล้วเงียบเมื่อเห็นรอนเดินลงมาสีหน้าบึ้งตึง มีแฮรี่เดินตามไล่หลังมาติดๆ “รอน นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ นายจะทำเป็นเงียบ แล้วไม่สนใจแบบนี้ไม่ได้นะ” แฮรี่เดินมาดักหน้า รอนทุกคนเงียบเหลือบมองด้วยความสนใจ เชมัสเดินไปหาแฮรี่ “พวกนายยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกหรือ....มีเรื่องอะไรกันนักหนา” รอนเดินลงมาแล้วไปนั่งบนโซฟา “ถ้านายโกรธชั้นเรื่องจินนี่ ชั้นขอโทษไปแล้ว”แฮรี่เดินมาหยุดที่ตรงหน้ารอนอีกครั้ง รอนลุกพรวด “กลับไปเตียงนายซะแฮรี่...นายเป็นคนพูดเองใช่ไหมว่านายไม่ผิด ก็ไม่จำเป็นต้องมาขอโทษอะไรทั้งนั้น” “เอ้อ...แต่นายก็ไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่สิชั้นไม่เข้าใจว่าพวกนายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่. .ทั้งจินนี่ ทั้งนาย....โอเคนะ..ถ้านายไม่คิดว่าชั้นเป็นเพื่อนแล้วก็ได้...แต่นายก็ไม่น่าไปว่าเฮอร์มี่อย่างนั้น” แฮรี่ระเบิดใส่รอน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแทบกลายเป็นสีเพลิง “ถ้านายเป็นห่วงก็ตามไปปลอบเองซิ” รอนพูดห้วนๆ แฮรี่มองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เขากระโจนใส่รอน “รอน...นายพูดสวยๆแบบนี้ได้ไง” แฮรี่ปล่อยหมัดชกเข้าที่หน้ารอน จนรอนหงายหลังนอนบนที่นั่งโซฟา เมื่อลุกขึ้นได้เขาเดินไปผลักอกจนแฮรี่เซไปหลายก้าว เชมัสกับดีนยืนมองนิ่งทำอะไรไม่ถูก มองดูทั้งสองตะลุมบอนกันอยู่สักครู่ใหญ่ ก่อนที่ทั้งสองจะแยกออกมา ยืนหอบทั้งคู่ยืนมองตาขวาง เชมัสกับดีนเหมือนได้สติรีบไปหาเพื่อนทั้งสองจับแขนไว้คนละข้าง “แฮรี่ รอนใจเย็น เย็น..มีอะไรค่อยพูดกัน” ดีนหน้าตาตื่น ฉันยืนมองดูอยู่อย่างไม่สบายใจ ทั้งรอน และแฮรี่มองตากันอยู่สักครู่ก่อนหัวเราะออกมาพร้อมกันเบาๆ เชมัสและดีนมองงงๆอีกครั้ง “พวกนายเล่นอะไรกันอยู่แน่....”ดีนปล่อยแฮรี่ แล้วผลักเขาแรงๆไปหารอน “คือว่าพวกเรา...เบื่อๆกันนิดหน่อยไม่มีอะไรทำเลยมาชกกันเล่น” รอนตอบเอง เชมัสตบศีรษะเพื่อนเบาๆ “อย่างนี้ใช่ไหม เสียเวลาจริงๆ คืนนี้ชั้นมีงานทำอีกมาก....พรุ่งนี้ว่างจะมาชกกับนาย” ว่าแล้วเชมัสเดินไปหยิบหนังสือเรียนที่วางไว้ข้างๆบันได แล้วเดินขึ้นห้อง ดีนเดินตาม เมื่อเพื่อนทั้งสองขึ้นไปแล้ว แฮรี่กับรอนสบตายิ้มให้กันอีกครั้ง “ดีขึ้นไหมรอน...” แฮรี่ถามมองดูแก้มเพื่อนที่ช้ำ รอนปาดเลือดที่ริมฝีปาก “มือนายหนักชะมัดยาด...”รอนบอกเบาๆ แฮรี่ก้มลงเก็บแว่นตาที่ตกอยู่ข้างๆ จับดั้งจมูกตัวเอง “นายก็เหมือนกัน...จมูกชั้นเกือบหัก”แฮรี่บอก ทั้งคู่เงียบสบตากัน แล้วโผเข้ากอดกัน “ขอโทษนะแฮรี่...”รอนตบบ่าเพื่อน แฮรี่ผละตัวออก “ดีขึ้นหรือยัง...”เขาถามรอนอีกครั้ง รอนพยักหน้าทรุดนั่งตรงหน้าเตาผิงนั่น “เพิ่งรู้นะว่าการราวีมันก็ช่วยทำให้สบายใจขึ้นได้ แก้ปัญหาได้.เหมือนกัน..” แฮรี่เดินมานั่งข้างๆ “แต่ชั้นไม่อยากเกิดขึ้นอีก...” เขาเอนหลังพิงโซฟากำมะสีเลือดหมูที่อยู่ข้างๆ เหลือบมองดูรอนอีกครั้ง “รอน..ชั้นทนไม่ได้จริงๆ..การที่เพื่อนรักกันที่เราคิดว่าสนิทที่สุด มาแป็นแบบนี้แต่จู่ๆกับไม่เข้าใจอะไรเลย..แล้วไม่รู้จะช่วยยังไงมันรู้สึกแย่มาก” รอนมองเปลวไฟ “ขอโทษแฮรี่..บางอย่างเรื่องบางเรื่องมันยากที่จะอธิบาย แต่ฉันขอร้องนายนะขอให้เชื่อใจชั้น...เท่านี้ก็พอ” พี่ชายหันมองกลับไปมองเพื่อนักอีกครั้ง แล้วยิ้มเขินๆไม่ได้ “แฮรี่ นายอย่ามองชั้นแบบนั้นซิ....มันน่าขนลุกชะมัด” แฮรี่โผเข้ากอดรอนอีกครั้ง “ชั้นแค่อยากกอดนายนานๆ ชั้นอยากบอกนายว่าดีใจมากแค่ไหนที่ไม่ต้องทะเลาะกับนายอีก” รอนหัวเราะเบาๆ กรอกตามองรอบๆเมื่อแฮรี่รัดคอเขาแน่นขึ้น “เฮ้ย..แฮรี่เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น จะเข้าใจผิดนะ” แฮรี่ซบบ่ารอน “ก็ชั้นรักนายนี่” รอนถึงกับอุทานเสียงหลง ผลักอกแฮรี่ออกทันที จนไปนอนแผ่หลาข้างๆ “นี่ชั้นไม่ใช่เกย์นะโว้ย”รอนโวยวาย มองแฮรี่ที่หัวเราะออกมาเสียงดังมองรอน ลูบหน้าตัวเอง รอนมองงงๆ “ชั้นแค่อยากบอกนายว่า นายเป็นเพื่อนที่ชั้นรักที่สุด นายเป็นพี่น้อง และเป็นครอบครัวเดียวที่ชั้นมี” รอนมองแล้วหัวเราะออกมาอีกคน เขาใช้เท้าแตะขาแฮรี่เบาๆ “ทีหลังนายไม่ต้องบอกแบบนี้นะ ตกใจจะแย่แล้ว” แฮรี่ลุกขึ้นมาแล้วโผเข้ากอดรอนอีก “ถ้างั้น...นายก็ให้ชั้นกอดได้อีกใช่ไหม” ตอนแรกรอนจะผลักแฮรี่อีก แต่เขาก็เปลี่ยนใจนอกจากหัวเราะออกมาเบาๆ “นายมันขี้อ้อนชะมัด” “ตั้งแต่นายเป็นพรีเฟค นายก็เท่ขึ้นเยอะ” รอนกระพริบตาถี่ๆอีกครั้ง คราวนี้แฮรี่คลายกอดเขาล้มตัวนอนที่เดิม แล้วหัวเราะเสียงดัง “นายไม่ต้องอัดชั้นหรอก....ชั้นกลัวนายโกรธจะแย่อยู่แล้ว”เขายกมือห้ามรอน ฉันที่ยืนดูอยู่อดยิ้มอย่างสบายใจไม่ได้ ช่วงนี้ทุกคนคงต้องการเสียงหัวเราะมากกว่าปกติ มากกว่าครั้งไหนๆ....เพราะอีกไม่นานคงเกิดเรื่องใหญ่ แล้วฉันจะบอกกับพวกเขาได้อย่างไรว่าเวลาของฉันแทบไม่เหลืออยู่แล้ว ฉันทรุดตัวนั่งลงข้างๆแฮรี่รู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน ฉันมีคำขอโทษที่อยากบอกทุกคนอยากบอกกับเขา แต่ก็พูดไม่ออก “มีสเตอร์วีสลีย์...” จู่ๆเสียงของศจ.มักกอลนากัลดังขึ้น เด็กหนุ่มทั้งสองหยุดเล่นหันมองต้นเสียงที่เพิ่งเดินเข้ามา “อยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว” “ครับศจ. มีอะไรครับ” รอนถามใจไม่ดีขึ้นมา “อาจารย์ใหญ่ต้องการพบฟรีเฟค...” รอนหันหน้าสบตากับแฮรี่ สีหน้าเงียบขรึม “เออ..แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่กลับ” “มีสเกรนเจอร์อยู่กับอาจารย์ใหญ่แล้ว” ศจ.มักกอลนากัลตอบ หันมองแฮรี่ “เธอก็ควรพักผ่อนได้แล้ว ช่วงนี้ดูเธอไม่สบายบ่อย” แฮรี่ไม่ตอบ มองรอนที่เดินตามอาจารย์ประจำหอ ออกไปจากห้องนั่งเล่นรวม ฉันอดใจหายไม่ได้ เรื่องเดียวที่จะเรียกพรีเฟคไปกลางดึกแบบนี้ ก็คงเป็นผลงานของฉันที่ก่อไว้ที่ป่าต้องห้าม ฉันเหลือบมองแฮรี่ที่ดูเคร่งเครียดขึ้น เขาเองก็คงพอเดาได้ว่าไม่ใช่เรื่องเล็ก เขาทรุดตัวนั่งลงบนพื้นที่เดิม ก้มหน้าชันเข่าอย่างเหนื่อยล้า ฉันได้แต่นั่งมองเขาใกล้ๆแต่ไม่กล้าเอื้อมมือสัมผัสเขา “คืนนี้พักผ่อนเถอะแฮรี่ พรุ่งนี้พวกเรายังต้องเจออะไรกันอีกมาก” ฉันมองดูเขา เฝ้าแต่พร่ำบอกในใจเงียบๆคนเดียว .................................................................................................... จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนที่20 พิษ ลำแสงที่พุ่งตรง เจิดจ้าส่องสว่างเป็นรัศมี ร่างของแฮกริดยักษ์ที่ค่อยๆกลายเป็นหินพร้อมกับลมหายใจที่หายไป ตรงหน้านั้นมีเด็กสาวผมสีแดงกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาวาวโรจน์ เธอหันมามองมาทางฉันยิ้มให้ ฉันรับรู้ความสุขที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย “ฉันรู้ว่าเธอชอบ..... แค่การสาปคน ฆ่าแมงมุม ยังไม่สนุกหรอก เธอยังสามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น..แสงแห่งดวงดาว จะรวมเราจะเป็นหนึ่งเดียว แก้แค้นผู้ที่ถือดาบ ห้าร้อยปีที่พวกเรารอคอยมา พลัง อำนาจแห่งอาณาจักรเวทมนต์บนโลกนี้ก็ไม่สามรถต่อต้านได้.........ใช่ไหม.....” เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังกังวาล ฉันเพ่งมองภาพผู้หญิงผมแดงยาวสยายถึงพื้น ชุดคลุมสีดำ ฉันเห็นเธอชัดเจนยิ่งขึ้น ดวงตาเธอเป็นสีเพลิงที่สุมด้วยความเคียดแค้น กว่าดวงตาคู่ไหนๆ เธอเจ็บปวด ทรมาน ใช่แล้วเธอหัวเราะ.....ฉันหัวเราะ...ภาพนั้นชั่งคุ้นตายิ่ง ความรู้สึก เหมือนเป็นหนึ่งเดียว อ่า ใช่....เธอคือฉันเอง.คือตัวฉันเอง..ดวงตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด “ไม่.....ไม่..” “จินนี่......จินนี่....” เสียงเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา ฉันรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่าง มีมือหนึ่งกุมมือฉันไว้เบาๆ สัมผัสที่ถ่ายยทอดความอบอุ่นในใจ...แต่แฝงด้วยความเจ็บปวดลึกๆ ฉันรู้สึกสับสนปั่นป่วน มองหน้าชายหนุ่มผมดำ สวมแว่นตา ที่มีแผลเป็นรูปสายฟ้ากลางหน้าผากก้มมองฉันอยู่ ฉันรู้สึกถึงความห่วงใย..แต่ดวงตาสีฟ้าราวกับท้องทะเลคู่นั้นก็มีคำถามมากมาย ฉันนิ่งมองสบตาเขาอยู่นาน “แฮรี่....” ฉันเรียกชื่อเขาในลำคอ ยังงงงันกับภาพที่อยู่ข้างหน้า ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ฉันใช้คาถาสาปแฮกริดให้เป็นหิน ใช้คาถาหายตัว มานั่งข้างๆแฮรี่ แล้วฉันก็ได้ตระหนักถึงพลังอำนาจของตนเองว่าพลังที่มีอยู่อาจมีอำนาจเหนือคาถาใดๆในฮอกวอตส์ หลายครั้งที่ฉันใช้คาถา แต่ถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครหรือแม้กระทั่งพ่อมดที่ยิ่งใหญ่อย่างดัมเบิลดอร์จะจับได้ แต่ฉันก็ประมาทจนได้ ฉันเผลอหลับไป การใช้พลัง และคาถาเกินกำลังตน ทั้งๆที่ร่างกายไม่สมบูรณ์ ทำให้อ่อนล้าเกินไป แต่เรื่องที่เลวร้ายกว่านั้น นั่นคือมาปรากฏต่อหน้า คนชื่อ แฮรี่ พอตเตอร์ ฉันลุกขึ้นนั่งรู้สึกปวดร้าวทั่วศรีษะ ภาพของหญิงสาวผมสีเปลวเพลิง แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ยังไม่ลบเลือนไปจากทรงจำตอนนี้ฉันไม่อาจแยกความจริงกับความฝันออกจากกันได้ ปมเก่าๆยังไม่สามารถที่จะแก้ไขได้ เรื่องราวใหม่ๆก็ถาโถมเข้ามา เหมือนคลื่นซัดลูกแล้วลูกเล่า......เขาบีบมือฉันเบาๆทำให้ฉันรู้สึกตัว “ฉันคอยเธอทั้งคืน...เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เขาถาม แต่ฉันไม่มีคำตอบ ได้แต่หลบตาเขา “เธอมาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว” เขามองฉันอย่างคาดคั้น ฉันเมินหน้าหนี จะลุกขึ้น แต่แฮรี่จับมือฉันไว้แน่น “ปล่อย.....ฉันจะไปแล้ว” “ไม่ปล่อย เธอจะหลบหน้าชั้นไปไหนอีก วันนี้เราจะต้องคุยให้รู้เรื่อง” เขาบอกเสียงเข้ม ยังไม่ปล่อยมือทั้งๆที่ฉันจะดึงมือกลับ “ชั้นจะไม่ถามเธอที่เที่ยวใช้คาถาหายตัวทั่วฮอกวอตส์โดยไม่มีใครจับได้ หรือมานอนข้างๆชั้นทั้งคืนแบบนี้” หน้าฉันถึงกับร้อนผ่าว ถลึงตามองเขา แล้วหลบตาทันที ใจฉันยิ่งเต้นแรงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาใกล้ๆ มองฉันไม่ละสายตา “ฟ้าจะสางแล้วฉันจะกลับห้อง” “จินนี่...” ฉันไม่กล้าแม้ขยับตัว ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ ได้ยินแม้เสียงหัวใจเต้นรัว ลมหายใจอุ่นๆ ของเขา ชายหนุ่มรั้งตัวฉันเข้าไปกอดหลวมๆ ฉันมองเขาอย่างคาดไม่ถึงใจกลับยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนกับฝันไป “ชั้นแค่อยากบอกว่าเธอกำลังจะทำให้ชั้นประสาท เพราะห่วงเธอมาก” เขาบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ข้างๆหู “ชั้นเป็นห่วงเธอจริงๆนะจินนี่” เขาบอกย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันไม่รู้ว่าน้ำตาตัวเองไหลออกมา ทั้งดีใจ น้อยใจเสียใจปนเป จนรู้สึกสับสน “เธอห่วงโช...เธอเชื่อโช” ทำไมฉันถึงพูดแบบนั้นออกไปก็ไม่รู้ตัว แต่ก็ทำให้เขาชะงัก สีหน้ายุ่งยากขึ้น “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกนะ....ชั้น...” “เธอตบหน้าฉันเพราะโช...” ฉันว่าเขาอย่างน้อยใจ ลุกขึ้นพรวด แฮรี่ลุกขึ้นตาม เขาถอนหายใจ “จินนี่....เรื่องนั้น...” “แฮรี่ เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว วันนั้นฉันต้องการทำร้ายโชจริง” ฉันนิ่งพูดอย่างแผ่วเบา บางอย่างฉันไม่อยากโกหกเขาอีกต่อไป แฮรี่จับมือฉันเบาๆ ดวงตาสีท้องทะเลของเขาทำให้ฉันไม่อาจหลบสายตาได้ น้ำตาฉันไหล ไหลออกมาเป็นทาง เหมือนจะไม่หยุด เขายื่นมือปาดน้ำตาที่แก้มฉันเบาๆ “ทำไม...ทำไมเธอต้องมาทำดีกับฉันตอนนี้” ฉันตัดพ้อเบาๆ “ฉันขอโทษ....ขอโทษ...ที่บอกเธอช้าไป....” เขาจับมือ ฉันอีกครั้ง ดึงเบาๆให้หยุด ฉัน ยืนนิ่งภาพบางอย่างผ่านเข้ามา “แฮรี่...เธอจะว่าอย่างไรถ้าฉันจะบอกว่า ยาพิษนั้นมันเป็นของฉัน...” ฉันถามน้ำเสียงเย็นขึ้น ฉันผละจากเขามองเขาด้วยสายตาเย็นชาลง เขามองฉันอย่างงงงัน “สิ่งที่โชพูดถูกทั้งหมด ฉันต้องการทำร้ายโช....ฉันเกลียดเธอ” “ไม่เอาน่าจินนี่....ชั้นเชื่อใจเธอ..มันเรื่องเหลวไหล.” ฉันสะบัดมือออกเบาๆ “เธอแน่ใจหรือว่าเชื่อฉัน ความเชื่อใจไม่พอหรอกแฮรี่ เธอคิดว่ารอนกลุ้มใจแทบบ้าเพราะอะไร รอนรู้เรื่องทุกอย่าง” ฉันยิ้มหยัน...... “จินนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่..” แฮรี่ร้องถามอย่างร้อนรน ฉันส่ายศีรษะ “มันเป็นชะตาของฉันแฮรี่...เห็นทีคราวนี้ฉันหลบนี้มันไม่พ้นจริงๆ” ฉันร้อนตามร่างกายจนแทบระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ความเครียดทำให้ อาการของพิษที่เริ่มกำเริบอีกครั้ง หมดกำลัง ยาต้นเลือดพิษที่กินไปเมื่อวันก่อนแทบไม่มีผลเลย ตอนนี้ฉันเริ่มตระหนักแล้วว่าฉันเวลาของฉันได้ถึงที่สุดแล้ว แสงดาวแห่งความตายเริ่มสว่างเจิดจ้ายามที่ไร้แสงของดวงเดือน ฉันตกอยู่ในสภาพที่กดดันเช่นนี้ ยิ่งทำให้ร่างกายอ่อนแอลงมากขึ้น เขามองดูฉันก้าว เข้ามาด้วยความเป็นห่วง แต่เมื่อยืนมาหาฉันอีกเขากลับกุมศีรษะ จับแผลที่หน้าผากตนเองด้วยความเจ็บปวด แต่เขาพยายามต่อสู้กับความเจ็บปวดนั้น ฉันมองอย่างตะลึง สักครู่เขาก็เป็นปกติอีกครั้ง “จินนี่...ฉันเห็นเขา...บางอย่างที่เขากำลังตามหา ฉันเห็นเขาคุยกับหางหอน” ฉันเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง “เขากำลังตามหาคน คนที่สามารถทำให้เขาเป็นอมตะตลอดไป...ชั้นฝันถึงบ่อยมาก เขากำลังมีความสุขแต่แผลเป็นของชั้นกลับทวีความเจ็บปวดมากขึ้น” แฮรี่บอก.....ฉันแทบเหมือนคนวิกลจริต มองแฮรี่อย่างเหม่อลอย ทุกอย่างกำลังเดินตามเส้นทางแห่งโชคชะตาของมัน ภาพที่ฉันเห็นในลูกแก้วเริ่มชัดเจนมากยิ่งขึ้น “แฮรี่....ฉันรู้ว่าเธอมีคำถามมากมาย....คำถามที่เธอไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้ ฉันเองเช่นกันแฮรี่....หลายเรื่องฉันไม่อาจหาคำตอบให้กับตัวเองได้.....” “จินนี่...เธอมีปัญหาอะไรเราจะช่วยกัน...ฉันจะช่วยเธอ” เขาบอกอย่างหนักแน่น....ฉันมองแฮรี่ด้วยสายตาว่างเปล่า...ฉันจะตอบเขาได้อย่างไรว่าตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว...ฉันเพียงแต่หันหลังเดินไปทางหอหญิงอย่างช้าๆ แล้วฉันถึงกับชะงักเมื่อมีร่างสูงเดินมาโอบฉันจากข้างหลัง ฉันยืนนิ่งน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เขายิ่งกอดฉันแน่นมากกว่าเดิมโดยไม่มีคำพูดใดๆออกมา นานกว่าที่จะมีเสียงจากแฮรี่ “อย่า...อย่าเดินหนีแบบนี้...ขอร้องล่ะ..” “แฮรี่...” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆหวิว ฉันมองไปข้างหน้าด้วยสายตาพร่ามัว ร่างชายหน่มในชุดคลุมของนักเรียนฮอกวอตส์ เดินปรากฏตัวออกมา เขายิ้มหัวเราะอย่างมีชัย....นานแล้วที่เขามาไม่ได้ปรากฏตัวออกมา “บอกเขาไปซิ...จินนี่มันสายไปแล้ว...เวลาของพวกเรามาถึงแล้ว..” ฉันมองร่างของทอมค่อยๆเลือนร่างไป อีกร่างหนึ่งมาปรากฏตัวแทน เธอยิ้มให้ฉันอย่างใจเย็น..ฉันรู้สึกถึงความอาฆาตแค้นบางอย่างที่ทะลุเข้าไปถึงขั้วหัวใจ ราวกับหลอมละลายให้ฉันเป็นหนึ่งเดียว “ไม่....ไม่...” ฉันตะโกนออกมา ส่ายศีรษะเหมือนคนบ้า “จินนี่...จินนี่..เธอ...เป็นอะไรไป...” ร่างของฉันทรุดลงหมดเรี่ยวแรง แฮรี่ประคองฉันไว้ เบิ่งมองฉันด้วยสายตาตระหนก ฉันเหมือนมีความรู้สึกเบาหวิว มีบางอย่างไหลออกมาทางจมูก.. ทางปาก ฉันยกมือปาด ฉันถึงรู้ว่านั่นคือเลือดสีแดงสด จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ฉันยกมือขวาขึ้น สัญลักษณ์ของทายาทสลิธรีน รูปงูบาซิลิสก์กลายเป็นพญางูสีแดง แฮรี่ที่ประคองฉันอยู่ ถึงกับขบกรามแน่น ข่มความเจ็บปวดจากแผลเป็น ที่เกือบทำให้สมองเขาเกือบระเบิด “แฮรี่..เป็นอะไรไป....เจ็บแผลมากไหม....ฉัน...ขอโทษ...” แม้ฉันพูดจนแทบไม่มีเสียง แต่ฉันก็รู้สึกถึงว่าเลือดยิ่งกระอักมาตามเสียง ฉันเห็นน้ำตาของแฮรี่ออกมาเป็นทาง อย่างเลือนลาง “หยุดพูดเถอะ...จินนี่...ฉันจะพาเธอไปหามาดามพอมฟรีย์...ไม่.....ไปหาดัมเบิลดอร์” เขาพยายามจะอุ้มฉันขึ้น แต่ฉันจับมือเขาไว้ ฉันส่ายศีรษะ แตะที่แขนเขาเบาๆ “ฉัน...ไม่เป็นอะไรแฮรี่...แค่ได้รู้ว่าเธอห่วงใยแค่นี้ฉันก็ดีใจมาก...จริงๆนะ..” เขาประคองฉันขึ้น “ฉันหนีโชคชะตาตัวเองไม่พ้นหรอกแฮรี่....ฉันมีเกิดมาพร้อมกับดวงแห่งความตาย ฉันมีร่างที่ลอร์ดโวลดอมอร์ต้องการ ร่างที่อยู่เหนือคำทำนายของลูกแก้วพยากรณ์...” แฮรี่นิ่งชะงักไป เหมือนสับสน “เธอต้องฆ่าฉันซะ..ก่อนที่ฉันจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง” “ก็ช่างโชคชะตาเธอ...เงียบซะชั้นไม่อยากฟัง” ร่างฉันเหมือนเบาหวิวล่องลอย ภาพที่เลือนร่างตามทางพอทำให้ฉันรู้ว่าเขาอุ้มร่างฉันออกจากหอกริฟฟินดอร์ แฮรี่ยิ่งเร่งฝีเท้าขึ้น เมื่อแฮรี่วิ่งผ่านมาทางตามระเบียง.... นกอินทรีสีแดงเพลิงตัวใหญ่บินวนรอบๆ แล้วจึงโฉบลงมาจากทางหอคอย บินมาหยุดขวางหน้าแฮรี่ เขาถึงกับชะงักหยุดทันทีรู้สึกหวาดระแวง ถอยหลังไปตั้งหลักหลายก้าว นกอินทรีสีแดงเพลิงจับจ้องมายังร่างของฉัน แล้วค่อยๆกลายร่างเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมหยักโศกสีแดงเพลิงเช่นขนนก แฮรี่ยืนมองอย่างงุนงงชั่วครู่ ก่อนที่จะพึมพัมออกมาเบาๆ สายตามองตามร่างที่เดินตรงมาหาเขา สายตาจับจ้องที่ร่างที่อุ้มอยู่ “เพอซี่...อนิสเมจัส.....” ชายหนุ่มที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นคนดูแลตัวเองมากที่สุด บัดนี้แทบไม่หลงเหลือเค้าเดิม นอกจากผมสีแดงที่บ่งบอกว่าคือวีสลีย์คนหนึ่ง หนวดเคราขึ้นครึม ผมเผ้าที่ดูรุงรังกว่าแฮกริด ดวงตาอิดโรย เหมือนคนที่อดนอนมาหลายคืน เสื้อผ้าขาด..ที่มีร่องรอยผ่านการต่อสู้อย่างหนักมา เพอซี่แทบไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำสายตาเพียงจับจ้องร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ฉันลืมตามองอย่างโรยแรง ยิ้มให้พี่ชายน้อยๆ เพอซี่มองฉันเขม็งขบกรามแน่น “วาง เธอลงก่อนเถอะ...” เขาบอกแฮรี่ด้วยเสียงแผ่วเบาจนเกือบแทบไม่ได้ยิน แฮรี่ลังเลแต่ทำตามเขาประคองฉันไว้ขณะที่วางกับพื้น “เพอซี่...จินนี่...เป็นอะไรกันแน่..” เขาถามเพอซี่อย่างร้อนนรน พี่ชายมองฉัน ยื่นมือลูบเลือดที่ยังไหลออกทางปาก ไม่มีน้ำตาจากเขาแต่ฉันรู้สึกถึงมือสั่นเทายามเขาลูบแก้มฉันเบาๆ “ทำไม...ทำไม....มันเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้...ไหนเธอว่าจนกว่าจันทรุปราคา...” ฉันยื่นมือขวาให้พี่ชาย เพอซี่จับมือฉันไว้ “พี่ดูแย่กว่าฉันอีกนะ...” “เพราะว่าเธอดูดีเสมอไงละจินนี่...” เพอซี่บีบมือฉันเบาๆ ฉันยิ้มกับพี่ชาย เขาดึงถุงยาบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม.... มีใบไม้เล็กๆสีแดงสดราวสีเลือด “หลังจากได้รับจดหมายของเธอ พี่ก็รีบบินไปที่กลางป่า..อะเมซอลบินไปทั้งวันทั้งคืน กว่าจะหามันมาได้ลำบากนะ มันแย่หน่อยนะถ้าเธอต้องกินมันสดๆ” เขายื่นให้ฉัน แฮรี่มองต้นเลือดพิษ...แล้วหันมองเพอซี่ พูดเสียงสั่นใจคอไม่ดี “อะไรเพอซี่...นี่มันอะไร...” เพอซี่ขบกรามแน่น หันไปสบตากับเพื่อนน้องชาย “ต้นเลือดพิษ ..” “นายจะฆ่าจินนี่หรือ” เขาระเบิดเสียงใส่เพอซี่ ปัดต้นเลือดพิษออกจากมือเพอซี่ “ฟังให้ดีนะ แฮรี่นายจะเที่ยวถูกต้นเลือดพิษแบบนี้ไม่ได้นะ อาจจะตายไม่รู้ตัว” พี่ชายบอกอย่างใจเย็น ยื่นมือไปหยิบต้นเลือดพิษ ที่ตกที่พื้น “น้องคงต้องทนกินแล้ว..” เขายื่นใบไว้ในมือแล้วใช้ไม้กายสิทธิ์เสกให้มันกลายเป็นใบละเอียดเป็นผง ป้อนเข้าปากของฉัน ลิ้นของฉันด้านชากว่าที่จะรับรู้รสชาติใดๆได้ ฉันรู้ว่าแฮรี่คงตกใจมากแค่ไหน ที่เห็นฉันกินยาพิษร้ายแรง ความรู้สึกของเขาก็คงไม่ต่างจากที่เพอซี่ หรือรอนเห็นครั้งแรก แต่ต่อมาพวกเขาก็จะชินกันไปเอง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกันฉันรู้ เพอซี่รู้ยาพิษจะไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่ตาย แต่ฉันอาจจะกลายเป็นอีกคน เมื่อตัวยาพิษซึมซาบผ่านกระแสเลือด ได้ไปยับยั้งการต่อสู้ของพิษทั้งสองที่อยู่ในร่างกาย แต่มันก็ยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้ฉันมากเป็นเท่าตัว ฉันถึงกับตัวงอเป็นกุ้ง ร้องอย่างทรมานออกมา แฮรี่ สบตากับเพอซี่ แต่มือยังกอดร่างฉันไว้ “จินนี่..จินนี่..” เขาเขย่าร่างฉัน เรียกชื่อเสียงดัง เพอซี่ยืนขึ้น เมินหน้าหนี ถอยหลังอย่างหมดแรง ไม่มีคำพูดใดๆออกมา *******************************************************************. จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอนที่ 21 ทายาท นานนับพันปีที่ฮอกวอตส์โรงเรียนแห่งเวทมนต์ได้ก่อตั้งขึ้นเพื่อให้เหล่าพ่อมดแม่มดน้อยได้เรียนเวทมนต์อย่างถูกต้อง แต่พ่อมดแม่มดทั้งหลายต่างไม่รู้ความจริงแน่ชัดว่าแท้จริงฮอกวอตส์มีจุดประสงค์ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ในอดีตกาลมนุษย์และเหล่าพ่อมดแม่มดต่างอยู่ด้วยกันอย่างสันติ แต่ในเวลาความตายโดยไมทราบสาเหตุได้เกิดขึ้นมากมาย สร้างความหวาดระแวงของมนุษย์ที่มีต่อเวทมนต์ทั้งหลาย การตามล่าพ่อมดแม่มด ทำให้การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายได้เริ่มขึ้น แต่มีพ่อมดแม่มดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสี่คนในยุคนั้นคือก็อดดริก กริฟฟินดอร์,เฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ,โรวีน่า เรเวนคลอ และซัลลาซาร์ สลิธีริน รู้สึกถึงความผิดปกติ ความรุนแรงที่เกิดขึ้นทั่วทุกหนแห่งระหว่างมักเกิ้ลกับเหล่าพ่อมดนั้นมีการวางแผนการอย่างแยบยล เพื่อสร้างความแตกแยกระหว่างสองเผ่าพันธุ์ พวกเขาได้รวบรวมกำลังพลลับเพื่อสืบสาวเรื่องนี้โดยเฉพาะ แล้วในวันหนึ่งพวกเขาก็พบกับคำตอบที่น่าตื่นตระหนก เป็นอย่างยิ่ง ภายใต้ความรุนแรงแท้จริงมีสาเหตุเกิดจากดวงดาวที่สาบสูญ ดาวนั้นคือดาวมฤตยู เมื่อวงโคจรระหว่างดวงดาว มฤตยู กับ โลก มาตรงกันเมื่อนั่น ปะตูทางเข้าอาณาจักรแห่งความตายจะเปิดขึ้น เหล่าปีศาจจะฟื้นจากความตาย นั่นมันแทบไม่มีความเป็นไปได้ ที่ดวงดาวเพียงจุดเล็กๆบนท้องฟ้าสามารถมีอิทธิพล ต่อโลกมนุษย์ได้เพียงนี้ แต่ทุกอย่างเป็นไปแล้ว กลิ่นอายปีศาจที่ชั่วร้ายเข้าครอบงำไอเวรี่ แม่มดที่ฝักในศาสตร์มืด และถวายตัวรับใช้ความชั่วทั้งมวล เพื่อความยิ่งใหญ่ ความกระหายในการเข่นฆ่า ทำให้เกิดการนองเลือดไป พ่อมดทั้งสี่ร่วมมือกันต่อสู้ แม้มีพลังอำนาจเพียงใด แต่ไม่อาจต่อต้านพลังอำนาจของดวงดาวได้ ทั้งสี่เกือบเอาชีวิตไม่รอด และขณะเดียวกันมีแม่มดเฒ่าผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับลูกแก้วพยากรณ์ “ข้า...มาสายไปหรือนี้...” แม่มดเฒ่าหลังค่อมจมูกงุ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยเหี่ยวย่นแห่งกาลเวลา เดินหลังค้อมถือไม้เท้า หยุดมองพ่อมดแม่มดทั้งสี่ที่บาดเจ็บ ทั้งสี่สบตากันมองแม่มดชราอย่างหวาดระแวง “ท่านเป็นใคร..” เฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ แม่มด ผมสีน้ำตาลเข้มแววตาองอาจราวกับนักรบชายเ อ่ยถามขึ้น แม่มดเฒ่ายกมือปิดปากไออย่างรุนแรง หรี่ตามองมาทาง เฮลก้า “แม้เจ้าจะเป็นหญิง แต่ท่าทางเจ้ากล้าหาญยิ่งนัก สายตาเจ้าไม่มีแววหวาดเกรง....สมกับเป็นผู้ถูกเลือก..” เพื่อนรักทั้งสี่ต่างงงงัน “ท่านพูดเหลวไหลอะไร ท่านเป็นใครกันแน่” โรวีน่า เรเวนคลอ แม่มดที่ยิ่งใหญ่อีกผู้หนึ่งที่มีใบหน้างดงามไร้ที่ติ ผมสีทองยาวทอประกายยามต้องแสงจันทร์ นางหันมาสบตากับแม่มดแปลกหน้า “ข้าเป็นเพียงผู้นำสาร นำสารแห่งการทำนายมาบอกพวกเจ้า ผู้ถูกเลือกทั้งสี่..” ชายหนุ่มหนึ่งในนั้นชี้ไม้กายสิทธิ์ ไปที่แม่มดเฒ่า “เจ้าเป็นคนของไอเวรี่...แม่มดที่ชั่วร้ายมีแผนการอะไรอีก” แม่เฒ่าหัวเราะเสียงดัง เหลือบมองผู้พูดอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าคือซัลลาซาร์ สลิธีริน แววตาราวกับพญางู...แต่เจ้าเก็บความโอหังอวดดีไว้เผชิญหน้ากับศัตรูเถอะ ไม่อย่างนั้น เจ้าจะพาทุกคนลำบาก” นางมองดู สบตากับชายหนุ่มทุกคน แล้วมาหยุดที่พ่อมดคนสุดท้าย “เจ้าดูสุขุมรอบคอบกว่าทุกๆคน เจ้าคงคือก็อดดริก กริฟฟินดอร์ ดวงตาราชสีห์ เจ้าสมกับเป็นผู้นำเหล่าพ่อมดอย่างแท้จริง” “ถ้าท่านไม่ใช่คนของไอเวอรี่ ท่านมีจุดประสงค์ใดกันแน่” “เราบอกแล้วว่าเราเป็นเพียงผู้นำสารจากคำทำนายให้พวกเจ้า พวกเจ้าทั้งสี่คือผู้ถูกเลือกให้ปกป้องโลกมนุษย์ และโลกแห่งเวทมนต์ ถ้าพวกเจ้าต้องการให้พ้นภัยครั้งนี้จงตามหาประตูทางเชื่อมระหว่างโลกมนุษย์ กับโลกปีศาจ ดวงดาวแห่งความตายเข้าใกล้โลกมากเกินไปทำให้ประตูมรณะเปิด หาทางปิดประตูแห่งนี้ให้ได้ก่อนคืนเดือนดับ ไม่อย่างนั้นพื้นแผ่นดินจะปกคลุมด้วยกลิ่นอายปีศาจ ความหายนะจะเกิดทั่วทุกย่อมหญ้า” พ่อมดแม่มดทั้งสี่สีหน้าวิตก “ท่านบอกว่าจะเกิดการนองเลือด แล้วที่นี่ยังมีความตายไม่พอหรือ” ซัลลาซาร์ สลิธีริน พูดอย่างฉุนเฉียว “นี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของไอปีศาจ พวกเจ้ามีเวลาอีกสิบวันก่อนถึงวันนั้น จงตามหาของบางอย่าง เพื่อหลอมเป็นดาบเล่มหนึ่ง” แม่มดบอกเดินย่องๆ ไปมา ข้างหน้าบุคคลทั้งสี่ ที่นิ่งเงียบฟัง “ก่อนที่จะบอกกับพวกเจ้าข้ามีเรื่องที่อยากบอกกับพวกเจ้า พวกเจ้าทั้งสี่จงจำไว้การที่พวกเจ้าทั้งสี่ได้มาอยู่รวมกันในวันนี้ เป็นเพื่อนรักต่างเป็นเพราะโชคชะตาของพวกเจ้าเอง จงเชื่อในน้ำใจของเพื่อนและความบริสุทธ์ของมิตรภาพ ไม่ว่าเกิดเรื่องใดๆในอนาคต จงนึกถึงคำพูดของข้าไว้ พวกเจ้าจะสามารถผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ไปได้” พ่อมดทั้งสี่แม้ไม่ได้ตอบ แต่ทุกคนต่างสบตากัน สัญญาให้แก่กันและกันโดยไม่ต้องเอ่ยออกมาแล้ว แม่มดเฒ่ากล่าวต่อ “สิ่งของอย่างแรกที่เจ้าต้องไปหาคือศิลาอาถรรพ์” “ศิลาอาถรรพ์?? มันคืออะไรกันแน่” เฮลก้า ถามขึ้นอย่างสงสัย “เป็นก้อนหิน ที่มีอายุนับหมื่นปีเกิดขึ่นอยู่เพียงที่แห่งเดียวคือใต้ภูเขาไฟเมฟิส” โรวีน่า เรเวนคลอ ตอบแทนด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “เล่ากันว่าถ้านำไปผสมกับตัวยาสามารถรักษาได้ทุกโรค และที่ยิ่งกว่านั้นคือสามารถรักษาคนให้ฟื้นจากความตายได้” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการการหลอมดาบ” เฮลก้ายังถามต่อ แม่มดเฒ่าทอดสายตามองดูทุ่งกว้าง ถอนหายใจ “เพราะว่าศิลานั้นมาจากใต้พื้นพิภพที่ร้อนที่สุดเมื่อนำมาหลอมแล้วสามารถกำจัดกลิ่นอายปีศาจได้” “เราจะเข้าไปในภูเขาไฟได้อย่างกัน ไม่ถึงครึ่งทางเราคงกลายเป็นเศษผงแล้ว” สริธีลีนพูด “นั่นเป็นปัญหาของพวกเจ้า ไม่ใช่ของเรา” ผู้ส่งสารบอกด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด กริฟฟินดอร์นิ่งอยู่นานกว่าจะถอนหายใจออกมา “เราคงไม่ต้องไปถึงเมฟิสหรอก ข้ารู้ว่าอยู่ที่ไหน” เพื่อนทั้งสามต่างมองหน้ากริฟฟินดอร์เป็นตาเดียว “อยู่ที่ไอเวรี่.นางเป็นผู้เก็บรักษาไว้...ครอบครัวนางเป็นหมอยามาหลายชั่วอายุคน ในสมัยก่อนข้าเคยเห็น” แม้ว่าก็อดดริก กริฟฟินดอร์ จะพูดจบไปนานแล้วแต่เพื่อนทั้งสามก็ยังไม่ละสายตาออก “เรารู้จักท่านมานาน แต่ท่านไม่เคยบอกว่ารู้จักแม่มดชั่วร้ายเช่นนี้มาก่อน” “นางเติบโตมากับข้า เมื่อก่อนนางไม่เป็นเช่นนี้ แต่หลังจากที่ครอบครัวนางถูกมนุษย์กล่าวหาว่าครอบครัวนางเป็นปีศาจจับพ่อแม่ พี่ชายน้องชาย บูชายัณห์เผาทั้งเป็นจึงเปลี่ยนไป” “ฟังจากน้ำเสียงของท่านยังอาวรณ์นางไม่น้อย มิน่าตอนต่อสู้กันข้าเห็นท่านออมมือหลายครั้ง” ซัลลาซาร์ตำหนิไม่พอใจอย่างชัดเจน “ซัลลาซาร์ ..ข้าขอโทษพวกท่าน..ที่ทำให้พวกท่านพลอยได้รับบาดเจ็บไปด้วย ข้าเพียงอยากช่วยนาง ท่านผู้เฒ่า..นางมีโอกาสที่จะกลับเป็นเหมือนเดิมไหม” กริฟฟินดอร์รู้สึกกังวลใจเป็นอย่างยิ่ง “นางเป็นคนขายวิญญาณให้กับพวกปีศาจเอง ไม่อาจมีใครช่วยนางได้ แต่มีทางเดียวที่จะปลดปล่อยนางจากอำนาจปีศาจทั้งปวง คือหลอมดาบให้เสร็จ แล้วฆ่านางซะ วิญญาณนางจะไม่ถูกครอบงำ” น้ำเสียงแหบแห้งเสียงดังกร้าว ทำให้คนฟังถึงกับเงียบกริบ “เมื่อได้ศิลาอาถรรพ์ จงหาเหล็กไหลจจากทางเหนือ เหล็กที่หลับไหลในที่เยือกเย็นที่สุด นำไปหลอมดาบรวมกันที่ปากประตูปีศาจ พลังของศิลาที่ร้อนที่สุด กับพลังเย็นจะช่วยดูบซับกลิ่นอายปีศาจได้ ที่เหลือก็เป็นหน้าที่พวกเจ้าต้องร่วมมือกำจัดแม่มดไอเวอรี่ให้ได้” “ท่านพูดเหมือนกับง่าย ถ้าศิลาอาถรร สามารถช่วยดูดซับกลิ่นอายปีศาจได้ ทำไมศิลานั่นอยู่กับนางแม่มดนั่นแล้ว ไม่เห็นช่วยนางได้” ฮักเก้ลถามพาลๆ อดหัวเสียไม่ได้ แม่มดยิ้มเยียด “ถามได้ดี แต่ข้าจะถามเจ้ากลับถ้าเจ้าวางยาไว้ภายนอก จะสามารถรักษาโรคภายในได้อย่างไรกัน” ฮักเกิ้ลได้แต่ยิ้มเยียด ก้มหน้ายอมรับ โรวีน่าตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก็อดดริก สีหน้าเคร่งเครียด “ไม่ว่าพวกเจ้าจะสามารถฆ่าไอเวรี่ได้หรือไม่ก็ตาม จงสร้างสิ่งที่ก่อสร้างที่จะปิดปากประตูปีศาจไว้จะช่วยป้องกันได้ทางหนึ่ง ดาบที่หลอมขึ้นจงไว้ที่นั่นตลอดกาล แล้ว ที่สำคัญพวกเจ้าต้องค้นหาทายาทผู้เฝ้าประตูถ้าเผื่อวันหนึ่งดาวปีศาจโคจรกลับมาพวกเขามีหน้าที่ ต้องสานต่องานของพวกเจ้า” แม้ทั้งสี่ต่างเต็มไปด้วยความสงสัย คำถาม แต่ก้ไม่มีใครที่จะเอ่ยปากถามออกมา พวกเขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ภาระที่ยิ่งใหญ่นี้ แม้จะลำบากก็ไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้ พวกเขาอาจรู้ตัวตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ว่ามีภาระกิจที่สำคัญรอพวกเขาอยู่ “พวกเจ้ารีบไปทำในสิ่งที่พวกเจ้าต้องทำเถอะ เวลาเริ่มน้อยไปทุกทีแล้ว” แม่มดเฒ่าบอกทุกคนด้วยความเหนื่อยอ่อนร่างสั่นเทา กริฟฟินดอร์มองด้วยความเป็นห่วง “ท่าน...เป็นอย่างไรบ้าง” “เราหมดหน้าที่แล้ว ภาระกิจเราเสร็จสิ้นแล้ว...พวกท่านต้องสานต่ออีกสิบวันถ้าพวกท่านสามารถปิดประตูได้ หายนะครั้งนี้จะผ่านพ้นไปดวงดาวจะพ้นวงโคจร แต่อย่านิ่งนอนใจสักวันมันจะกลับมาอีก” ร่างแม่เฒ่าล้มลง แต่กริฟฟินดอร์รับไว้ ร่างแก่ชราเริ่มเปลี่ยนเป็นหญิงสาวผมแดงยาวถึงเอว กริฟฟินดอร์มองร่างอย่างตะลึง “ไอเวรี่....ไอเวรี่..ทำไม...เจ้า..” มือขาวซีดยื่นให้ก็อดดริก เขายื่นมือบีบแต่เหมือนมีบางอย่างอยู่ในมือ “ก็อดดริกนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำให้เธอ พลังของศิลาอาถรรต์ช่วย ฉันให้มีสติครั้งสุดท้าย จงช่วยปลดปล่อยวิญญาณฉัน วิญาณอีกส่วนของฉันที่ชั่วร้าย” “ไม่ไอเวรี่ ชั้นทำไม่ได้ชั้นทำไม่ได้ชั้นฆ่าเธอได้อย่างไรกัน” “เธอต้องช่วยฉันนะก็อดดริก....สัญญาอย่าใจอ่อนนะ จงอย่าคิดถึงฉัน แต่ให้คิดถึงสิ่งที่ฉันทำ แล้วพลังความรัก บริสุทธิ์เท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับความชั่วร้ายได้” ร่างหญิงสาวค่อยๆจางหายไปเหลือเพียงกลุ่มควันจางๆ ก็อดดริกพ่อมดที่ยิ่งใหญ่นั่งนิ่ง เพื่อนทั้งสามยืนมองสบตากันก่อนที่ซัลลาซาร์ จะจับบ่าเตือนสติเบาๆ “รีบไปกันเถอะ ตอนนี้ร่างของเธออาจรู้ตัว” ก็อดดริก คลายมือศิลาสีทับทิมใสก้อนหนึ่งอยู่ในมือของเขา เขาถึงกับจ้องมองอย่างคาดไม่ถึง มือสั่นระริก พูดอย่างหนักแน่น “ไอเวรี่...ฉันสัญญาฉันจะช่วยปลดปล่อยเธอจากความชั่วร้ายทั้งมวล ด้วยตัวฉันเอง” ******************************************************************************* จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 12:58:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนที่ 22 ไอปีศาจ แสงประกายดาบสีน้ำเงิน เปร่งประกายอำมหิตแทง เข้าไปที่หัวใจ เสียงแหลมร้องกรีดดังโหยหวนด้วยความจ็บปวด แววตาอาฆาตของผู้ถูกกระทำเปร่งประกายความอำมหิตแฉกเช่นเดียวกับ ผู้ลงดาบ แววตาของกริฟฟินดอร์ พ่อมดขาว มองร่างที่ลงไปกับพื้น เลือดไหลทะลักนองพื้นราวกับสายน้ำ “ก็อดดริด ข้าขอสาปแช่งเจ้า สักวันข้าจะฆ่าพวกเจ้า รัศมีของดวงดาว แห่งความตายจะไม่มีวันดับ เมื่อนั้น เจตนารมณ์แห่งดวงดาวจะพาความหายนะมาทั่วทุกหนแห่ง ท้องฟ้าจะกลายเป็นสีดำตลอดไป” จงแก้แค้น แก้แค้น ผู้ถือดาบ ไอเวรี่.....เจ้าคือ ไอเวรี่ เจ้าคือข้า เราคือหนึ่งเดียว “ไม่....ฉันคือ จินนี่ วีสลีย์” ฉันร้องบอก มองร่างที่เลือนลาง อยู่ข้างหน้า แม่มดผมสีแดง ดวงตาเย็นชา มีแววอาฆาตลุกโชน เธอยื่นมือ ขาวซีด ยื่นจับที่แก้ม ฉันไม่อาจที่จะขยับร่างกายได้ ความหนาวเหน็บราวอยู่ท่ามกลางหิมะ หนาวเข้าไปถึงขั้วหัวใจ .....แก้แค้น...จงแก้แค้น... ฉันหลับตารับรู้ถึงความปวดร้าว เจ็บปวด เคียดแค้นที่ครอบคลุมทั่วจิตใจ ภาพประกายดาบตวัด ลงมาผ่านแทงทะลุเข้าที่กลางหัวใจ มันเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่อาจหลุดพ้นได้ นอกจากความรู้สึกที่ทรมาน .....จงปลดปล่อยตัวเอง...แก้แค้นผู้ถือดาบ..เท่านั้น..แล้วจะไม่มีใครขัดขวางเธอได้อีกต่อไป.. “ใช่....แก้แค้นผู้ถือดาบ.” ฉันเหมือนเห็นมองตัวเองอีกคนที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ....เธอรู้ว่าใคร.. “ฉันรู้ว่าใคร....” ฉันตอบ ใช่ร่างฉันตอบฉันรู้...รู้มาตลอดเวลา แต่...ฉันเจ็บปวดมาก วิญญาณฉันไม่อาจที่จะทานได้ต่อไป หยุดซะแล้วปล่อยฉันไป “จินนี่...จินนี่...” เสียงสั่นเทาเรียกชื่อฉันซ้ำแล้วซ้ำ ฉันปวดร้าวเข้าไปถึงหัวใจ หยดน้ำอุ่นๆ ทำให้ฉันรู้สึกตัว ลืมตาโพลง มีของเหลวบางอย่างไหลออกมาทางปาก ทางจมูก ความทรมานเกิดขึ้นไม่นานฉันกลับรู้สึกปลอดโปร่งขึ้น “เพอซี่ ....จินนี่..ลืมตาแล้ว..” แฮรี่ ระล่ำระลักบอก เพอซี่ ที่อยู่ใกล้ๆ เขาก้มมอง ยื่นมือเช็ดเลือด ที่ไหลออกมาเปื้อนหน้าตา “มันไม่ได้ผลใช่ไหม...จินนี่ ต้นเลือดพิษนั่น” เสียงพี่ชายสั่นเครือ น้ำตาไหลเป็นทาง “เพอซี่ ...มันได้ผล...ฉันไม่เป็นอะไร...แต่จงรีบฆ่าฉันเถอะ” ฉันได้ยินเสียงตัวเองพูดอย่างแผ่วเบา อีกทางหนึ่งฉันได้ยินเสียงฝีเท้า หลายคนคนเดินตรงมาทางนี้ แม้ฉันเจ็บจวนตายแต่กลับได้ยินเสียงฝีเท้าชัดเจน ใช่ศจ. ดัมเบิลดอร์ ศจ.เสนป ใคร...อีก อ่า..รอน เฮอร์ไมโอนี่ เดรโก แล้วนั้นใครคนสุดท้ายเสียงฝีเท้าหนัก ฉุนเฉียวกว่าทุกคน แฮกดริด ...เขาเดินมาได้อย่างไร เขาควรเป็นหินยืนนิ่งอยู่ หินไม่มีขา แต่คนมีขา ใช่ฉันพลาดไปแล้ว หลังจากเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน ดัมเบิลดอร์คงเตรียมการณ์ไว้ตลอดเวลา ต้นแมนแดรกต้องพร้อมที่จะใช้ตลอดเวลา แล้วในที่สุดเสียงฝีเท้าทั้งหมดก็มาหยุดอยู่ไม่ใกล้ๆ พร้อมกับเสียงของรอนที่วิ่งเข้ามา มองเพอซี่ ก้มมองดูฉัน “จินนี่....แฮรี่ ...จินนี่เป็นอะไร” เขาพลักอกแฮรี่ที่นั่งหมดแรง กระชากคอเสื้อเพื่อนเขย่าอย่างแรง เพอซี่ประคองฉันขึ้นให้นั่ง เดรโกสลัด มือออกจากเสนป แล้ววิ่งมาพร้อมกับเฮอไมโอนี่ ฉันมองดูทุกคนด้วยสายตาว่างเปล่า พร้อมกับร่างกายที่เป็นอิสระขึ้น สายตาทอดมองตรงไปยังดัมเบิลดอร์ ยิ้มเยียด พร้อมกับลุกขึ้นยืน ทุกคนชะงัก “ไม่นึกว่าจะเป็นเธอเลยจริงๆ” เสียงของพ่อมดที่ดูแลฮอกวอตส์ กล่าวเสียงเย็น “จินนี่ ไปกับชั้น...” “ให้อาจารย์ฆ่าฉัน นะหรือ.....สายไปล่ะมั่ง..” เสียงฉันเย็นชาราวกับไม่ใช่ตัวฉันเอง “ยังมีเวลา อีกสิบวัน..จินนี่” ฉันเดินตรงไปข้างหน้า ดัมเบิลดอร์ เหลือบมองแฮกดริก ที่สบตาฉันอย่างหวาดระแวง “รู้สึกอย่างไรบ้าง สำหรับยักษ์ แค่คาถาคำสาปให้เป็นหิน คงไม่มีผล” “จินนี่...จินนี่ทำไมพูดกับแฮกดริดอย่างนั้น....เขารักเธอมากนะ เธอทำกับเขาขนาดนี้แล้วเขาก็เสียใจมากแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด ร่างของแฮกดริดสั่นระริก เธอโผเข้ากอดรอนที่อยู่ใกล้ๆ “สายไปแล้ว เธอไม่ใช่จินนี่แล้ว” เดรโกพูดออกมาลอยๆ แฮรี่หันมองหน้าคู่แค้นมาตลอด ขบกรามแน่น ทั้งสองสบตากัน “นายพูดอะไรเหลวไหล” แฮรี่ตะคอกใส่หน้าเดรโก ที่บัดนี้เขากลับสุขุมใจเย็นขึ้น “นายรู้แฮรี่ นายอาจจะรู้มากกว่าทุกคน แผลเป็นของนาย บอกเรื่องราวมากกว่านั้น” เสียงของเดรโกเคร่งขรึม สบตากับเขา “ไม่...ชั้นเชื่อจินนี่” แฮรี่ตะโกนบอกอีกครั้ง เขาวิ่งตรงมาหาฉัน “เราไปกันจินนี่...” เขาคว้าข้อมือฉัน ดึงฉันเบา แต่ฉันเหลือบมองเขา ยิ้มอย่างเย็นชา โผเข้ากอดเขา กระซิบข้างหูเบาๆ “เธอควรเชื่อเดรโกนะ...แต่......น่าเสียดายมันสายไปเสียแล้ว” สวบ.....เสียงหนึ่งดังท่ามกลางความเงียบงัน ดวงตาแฮรี่เบิกโพลงด้วยความคาดไม่ถึง ฉันถอยหลังออกมา เลือดไหลออกมาเป็นทางที่มือถือมีดเล่มเล็กชุ่มไปด้วยเลือด “คนเดียวที่สามารถดึงดาบกริฟฟินดอร์ จากหมวกคัดสรร ได้คือทายาทที่แท้จริงของกริฟฟินดอร์ ผู้ถือดาบคือคนที่จะทำลายแผนการณ์ทุกอย่าง” ฉันดึงมีดออกมา ทุกคนมองตะลึง “แฮรี่...แฮรี่ ไม่......ไม่...”เฮอร์ ไมโอนี่ร้องเสียงหลง ตะโกนเสียงดัง “เอกซ์เปลลิอาร์มัส” เสียงของเพอซี่ดัง พร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์ มาที่น้องสาว ทำให้มีดคมกริบเบื้อนเลือดที่อยู่ในมือหล่นลงไป “เพอซี่..รอน....ฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับพวกพี่ เรามาร่วมมือกัน ฉันจะทำให้ทุกคนมีอำนาจ ประตูปีศาจจะเปิดพวกเราจะครอบครองทุกสิ่ง “ ฉันสบตาเพอซี่ “มันแย่หน่อย ที่พี่ชายเธอไม่สนใจ จินนี่ถ้าเธอพอมีสติให้คิดถึงครอบครัวเราไว้ พ่อแม่ พี่ๆทุกคน เพื่อนที่รักเธอ” เพอซี่ร้องบอกเสียงเคร่งเครียด สายตามองแฮรี่ที่ทรุดอยู่ข้างๆ เลือดไหลนอง ฉันดึงไม้กายสิทธิ์ออกจากเอวชี้ไปที่แฮรี่ ทุกคนมองชายหนุ่มที่ร้องด้วยความเจ็บปวด รอนคลายมือจากเฮอร์ไมโอนี่ที่ร้องไห้ เขายื่นไม้กายสิทธิ์มาที่ฉัน พร้อมที่จะปล่อยคาถาทุกวินาทีเหมือนทุกคน “พวกเธอคิดว่าจะทำอะไรฉันได้หรือ น่าเสียดายที่พวกเธอยังไม่รู้บ้างอย่าง ร่างนี้ถูกคุ้มครองด้วยไอปีศาจ ไม่ว่าอย่างไรเธอไม่สามรถทำอะไรร่างนี้ได้ ฮอกวอตส์คือประตูทางเข้า ดินแดนมรณะ พวกเธอจะหาทางกำจัดฉันด้วยวิธีไหน....หึ...ไม่มีทางเป็นไปได้” “เพราะอย่างนี้ ลอร์ดโวลเดอมอร์ถึงตามหาเธอ .ตามหาร่างที่ฆ่าไม่ตาย..ถ้าเขาสามารถครอบครองร่างเธอได้ก่อนคืนเดือนมืด ก็ไม่มีใครสามารถทำลายเขาได้” แฮรี่ที่ยังพอมีสติ ถามขึ้นอย่างยากเย็น “แต่ฉันไม่เข้าใจ ทอม ริดเดิ้ล รู้เรื่องเธอ แต่ทำไมลอร์ดโวลเดอร์มอไม่รู้เรื่องเธอ เขายังตามหาเธอ” “เพราะว่า ทอมแค่ความทรงจำโง่ๆ เขาคงคิดไม่ถึงว่า เขาจะพาฉันไปพบความลับของตัวเอง แต่ต้องขอบใจเธอนะแฮรี่ เธอช่วยกำจัดเขาแทนฉัน” ดัมเบิลดอร์มองมาที่ฉัน “เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรต่อ จินนี่ พลังที่ยิ่งใหญ่ของเธอทำอะไรได้บ้าง” “ฉันจะฆ่าทุกคนที่ขัดขวาง” ฉันบอกเสียงเย็น พร้อมทั้งชี้ไม้ไปที่ดัมเบอดอร์ “พ่อแม่ ของเธอ หรือพี่ชายของเธอ หรือจินนี่ เธอจะทำกับพวกเขา เหมือนที่ทำกับแฮรี่ หรือแฮกดริกหรือ” “ทุกคน..” น้ำเสียงอำมหิตเปร่งออกไป ฉันแน่ใจว่าตัวเองพูดออกไป ไร้ความรู้สึกไร้สิ่งผูกพันธ์ ไร้แม้ซึ่งตัวตนของตัวเอง ความรู้สึกว่างเปล่าเย็นชา รอนเหมือนแทบจะคลุ้มคลั่ง เขาเรียกชื่อฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก “จินนี่.....จินนี่...ขอร้องคืนสติเถอะน้องสาวของพี่” เขาร้องออกมาอย่างหมดหนทาง เพอซี่เหลือบมองรอน ยื่นมือปรามน้องชาย “รอนตอนนี้ตั้งสติให้ดี เราต้องช่วยกันทำให้สถานการณ์ดีขึ้นไม่ใช่ ทำให้ยุ่งยากมากขึ้น” เสียงเตือนสติทำให้รอนสงบลงอีกครั้ง แต่มือเขายังสั่นระริก มองดูแฮรี่ที่หายใจรวยระริน เริ่มหมดแรงเพราะเสียเลือดมาก จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 13:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตอนที่ 23 รอน วีสลีย์ เดรโก มัลฟอย หันสบตากับเพอซี่ และรอน เขาคิดว่าคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่แฮรี่จะเสียเลือดมากกว่านี้ เฮอร์ไมโอนี่ แม้ยังมีน้ำตาไหลเป็นทางอยู่แต่ก็ดูเรียกสติกลับมาได้แล้วเช่นกัน ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่สำคัญ ตอนนี้คือต้องช่วยแฮรี่ก่อน ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ สีหน้าเคร่งขรึม ปราศจากรอยยิ้ม “ปล่อยเธอไป ...ปล่อยเด็กคนนั้นไป...... ไอเวรี่ .” ฉันยิ้มหยัน ชี้ปลายไม้มาที่ดัมเบิลดอร์ “หมายถึงใคร ทุกคนที่นี่....หรือ..ศาสตรจารญ์ดัมเบิลดอร์ ผู้เฝ้าประตูแห่งความตาย” ดัมเบิลดอร์ ยิ่งจ้องเขม็งมาที่ฉัน “ ไม่นึกเลยเธอก็จะรู้ความลับนี้จนได้ หลายต่อหลายรุ่นที่ความลับนี้ถูกเปิดเผยเฉพาะผู้ถือดาบเท่านั้น หลายปีที่ผ่านมาชั้นคอยเฝ้าแต่หวาดระแวง แต่ลอร์ดโวลเดอมอร์เท่านั้น เขาค้นพบห้องแห่งความลับที่เป็นทางเข้าประตูมรณะ เขาได้รับกลิ่นอายปีศาจ และกลายเป็นผู้ที่คนหวาดกลัว” “ลอร์ดโวลเดอมอร์ เขาคงคิดว่าการได้รับพลังของสลิธีรีน จะทำให้เขายิ่งใหญ่ได้ แต่แท้จริงเขาหารู้ไม่ว่า แท้จริงแล้ว สลิธรีนกลับป็นแค่พ่อมดที่โง่เขลา เขาหลงใหลในอำนาจ ถูกหลอกล่อจากปีศาจ ให้แตกแยกกับเพื่อนรัก” ฉันกวาดสายตามองรอบห้องโถงใหญ่ มองสภาพทุกคนที่เคร่วขรึม กังวลใจ “ไม่นึกเลยหลายร้อยปีต่อมากลับมีคนที่โง่เขลายิ่งกว่าที่พบห้องนั่น....... ทอม ริ้ดเดิล ได้รับกลิ่นไอปีศาจ แต่น่าเสียดายเขาไม่ทายาทที่แท้จริง กลับพลาดท่า ทำให้ไร้ตัวตนเพราะเด็กทารกเพียงคนเดียว ซ้ำยังทำให้ฉันได้พบทายาทที่แท้จริง ร่างที่ฉันรอคอยมานาน” “ไม่นะ...ออกไปจากจินนี่ซะ” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ ร้องมาอย่างอัดอั้น “จินนี่ เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา เท่านั้น” ฉันเหลือบมองตามทางเสียงแหลม ร้องดังด้วยความโกรธ “เธอแน่ใจได้ยังไง ว่าฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา เธอรู้จักฉันดีพอหรือ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเห็นแค่ที่ฉันอยากให้เห็นเท่านั้น จินนี่ไม่ใช่คนโง่ขนาดหรอกนะ เธอคงคิดว่าเธอเก่งกว่าคนอื่นๆซิท่า ฉันจะบอกให้เธอรู้จักพรสวรรค์ไหม ฉันรู้คาถาของปีเจ็ดทั้งๆที่ยังไม่เข้าปีหนึ่งด้วยซ้ำ ฉันรู้จักยาพิษทุกชนิด ฉันสามารถหายตัวได้ฮอกวอตส์เป็นวันๆโดยไม่มีใครจับได้ เมื่อก่อนฉันกลัวฉันไม่เข้าใจ ไม่และคอยปิดบังคนอื่นมาตลอด จนมาพบทอม ฉันก็ค้นพบตัวเอง...ค้นพบอีกคนที่หลับไหลมานาน....และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางได้อีก!!!” “เธอไม่ใช่จินนี่หรอก....เธอเองเหมือนลอร์ดเดอร์โวลมอร์ เธอเป็นแค่ผีร้าย วิญญาณพเนจร” เสียงของแฮรี่ดังเย้ยหยัน หัวเราะเบาๆ เลือดทะลักไหลตาม เขาฝืนใจยืนขึ้นอย่างโงนเงน “แฮรี่....” เสียงของรอน และเดรโกดังขึ้นพร้อมกัน “จินนี่ที่ฉันรู้จัก เธอเป็นผู้หญิงที่เปี่ยมด้วยความรัก ความอบอุ่น จากครอบครัว จากพ่อแม่ จากพี่ชาย เธอไม่เคยโกรธแค้นใคร ไม่เคยอาฆาต แม้แต่ พวกมัลฟอย..” แฮรี่หยุดพูดหหันไปสบตากับเดรโก “คนที่เขาเกลียดครอบครัววีสลีย์ ทำร้ายกาจกับกับพวกเธอได้ขนาดไหน แต่เธอก็สามารถที่จะให้อภัยเขาได้ กลับเข้าอกเข้าใจ รับคนอย่างเดรโกเป็นเพื่อนได้ ซึ่งแม้แต่ฉันไม่อาจเข้าใจข้อนี้ได้ และให้อภัยเขาเหมือนเธอได้” ฆ่าเขาซะ....จินนี่....เขาจะเป็นผู้ขัดขวางเธอ ..แฮรี่...ฉันต้องกำจัดแฮรี่....บางอย่างที่คอยกระซิบบอกข้างหูฉันเบาๆ สายลมวนเวียนรอบตัวเบาหวิว.. “ครูซิโอ” สายลมที่หมุนรอบตัวราวกับใช่เสียงฉันเอง ไม้ที่โบกไป ราวกับไม่ใช่ของฉันเอง แต่พลังที่พุ่งตรงไปยังแฮรี่ ทั้งหมดกลับออกมาจากปลายไม้กายสิทธ์ของฉัน แล้วทันใดนั้นเองฉันกลับได้ยินเสียงแสกคาถาของดัมเบิลดอร์ที่ เตรีมพร้อมอยู่แล้ว ตรงมาที่ฉัน คาถาสะกัดพลัง ทำให้ต่อต้านคาถาคำสาปกรีดแทงใจ ฉันถึงกับรู้สึกพลังมหาหาศาลที่ปล่อยมาจากปลายไม้กายสิทธ์ของพ่อมดที่มีอำนาจ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงคำว่าต่อสู้อย่างแท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ฉันจะใช้กับแมงมุมยักษ์พวกนั้น ฉันรู้สึกปวดร้าวทั่วทั้งแขน เกร็งทั่วร่างกายที่ต้องรับแรงอำนาจต่อต้านคาถาที่ทรงพลัง “ปล่อยเด็กคนนี้ซะไอเวรี่ กลับไปที่เธอควรอยู่” ดัมเบิลดอร์ตะโกน สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดกว่าเก่าเพราะคิดไม่ถึงว่า คาถาจะมีพลังมากมายเช่นนี้ “จะให้ฉันไป ก็เอาชนะฉันให้ได้ก่อนซิ...เซอร์เพ็นซอร์เทีย!!!” ฉันยิ้มเยาะ ใช้คาถาเสกงูจงอางตัวใหญ่หลายสิบตัวพุ่งออกไป เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงหลง เพราะมีงูเห่าราวห้าเมตร เลื้อยไปหา “ดิลิตริอัส.......” เสียงรอนใช้คาถาสลายตัวออกมา สวนทันใด ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าหาเฮอร์ไมโอนี่ไม่ถึงคืบ ขณะเดียวกันก็มีอีกตัวขนาดพอๆกันเลื้อยเข้ามาหา เขารีบฉุดมือของเฮอร์ไมโอนี่วิ่งหลบไปอีกทางได้ทัน “ขอบใจนะรอน ตอนนี้...ฉันตั้งสติได้แล้ว” รอนหันมายิ้มเครียดๆ ตะโกนเสียงดัง “ถ้าอย่างนั้นเธอรีบหาทาง ช่วยกันก่อนมันมาอีกสักสิบตัวเห็นจะได้” ทั้งสองยังวิ่งหนี ตรงไปยังบันไดวน เสียงแหลมของเฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องอีกครั้ง เมื่อมีงูเห่าอีกตัว ขวางอยู่ตรงหน้า “รอน....รอนช่วยด้วย” เธอร้องเสียงสั่น “เฮอมี่ มาทางนี้...ทารันทัลเลกร้า” รอนหันมาใช้คาถาอีก ทั้งสองชะงัก มองดูงูที่บิดไปมางงๆ “รอนเธอใช้คาถาเต้นรำ ทำไม...” “ไม่รู้ ชั้นคิดคาถาอะไรไม่ออก นี่” เขาพูดห้วนๆเมินหน้าไปทางอื่นอดเขินไม่ได้เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ หันมาอมยิ้ม “แต่มันก็ได้ผลไม่ใช่เล่นนะ ....งั้นชั้นจัดการต่อเอง.วานิช” แล้วในที่สุดเธอก็โบกไม้กายสิทธ์ให้งูหายไป รอนสีหน้าเจือนๆ ทั้งคู่ได้ยินเสียงเสนปเสกคาถาวานิช.....ที่อยู่ในมุมอับอีกทางพวกเขาคิดว่าเสนปคงจะช่วยตัวเองได้ไม่ยาก อีกทางเขาเห็นเดรโก ใช้คาถากรีดแทงใจ งูหลายตัวตายในตอนนั้น “เพอซี่ นายไปช่วยแฮรี่ก่อน เขาจะไม่ไหวแล้ว” เดรโกตะโกนเสียงดัง เคลียร์ทางให้เพอซี่.... แต่เหมือนคาถาที่น้องสาวกลับมีพลังไม่รู้จักหมดตอนนี้ไม่ใช่แค่เพียงงูพิษ แต่เป็นสัตว์มีพิษทุกขนาด ทุกชนิดพลั่งพลูออกมาจากคาถา ที่ใช้ปะทะกับดัมเบิลดอร์ พวกเขารู้ว่าไม่อาจที่จะเขาไปแทรก การต่อสู้ของทั้งสองได้ แฮรี่ที่อยู่ใกล้ที่สุด ทั้งบาดเจ็บสาหัสถูกพลังทั้งสองที่แผ่ครอบคลุม ล้มลงไปนอนบนพื้นอีกครั้ง รอนมองดูด้วยความตกใจ เมื่อมีงูเลื้อยบนตัวแฮรี่ แทบมองไม่เห็นตัวเขาแล้วพื้นที่ทุกตารางนิ้วกำลังจะกลายเป็น รังงูขนาดใหญ่ ใหญ่มหาศาลมากกว่าที่เขาจะเคยเห็นที่ไหนๆ จงอางสีดำเมี่ยมหลายตัวล้อมพวกเดรโก เพอซี่ไว้ ดวงตาแดงวาว แยกเขี้ยวยาวคม พร้อมที่จะขย้ำพวกเขาได้ทุกเมื่อ “เดรโกนายไหวไหม” เพอซี่ถามขึ้นอีกครั้ง “หุบปากแล้วนายรีบไปเลย....เพอซี่ ......” เดรโกหันมาสบตาเพอซี่ตาเขม็ง กัดฟันแน่น เพราะปล่อยพลังต่อต้านไปมาก เพอซี่เงยขึ้นมาสบตากับน้องชายที่อยู่บนบันไดวน ก่อนพุ่งตัวกระโดดขึ้น แล้วสิ่งที่รอนคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ร่างของเพอซี่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นนกเหยี่ยวสีแดงเพลิงตัวใหญ่ บินขึ้นเหนือห้องโถงรอบๆ ก่อนที่จะบินโฉบลงข้างล่าง ตรงมายังร่างของแฮรี่ ใช้กงเล็บเกาะร่างของแฮรี่ดึงขึ้นมาจากกองงูพิษอย่างรวดเร็ว รอนมองตะลึงกับภาพที่เห็น เขารู้สึกโล่งอกแม้มีคำถามมากมาย แต่เขาก็คงไม่มีเวลาที่จะถาม เดรโก มัลฟอย กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันที่สุด “เฮอรมี่เธอช่วยแฮรี่ ก่อน”เขาร้องบอกเพื่อนสาว เพอซี่ในร่างนกตัวใหญ่ นำร่างแฮรี่บินมาด้านบน เฮอรืไมโอนี่วิ่งไปหา ส่วนรอนวิ่งไปหาเดรโก เขาร้องบอกมัลฟอย “นายหลบไปนะ....วานิช...” เขาใช้คาถาเสกของให้หาย พลังที่ถูกใช้กลับมีอำนาจเพิ่มมากขึ้น งูหลายสิบตัวหายไปตามแนวทางผ่านคาถา เดรโก พอมีโอกาสเพียงชั่ววินาทีอีกครั้ง “อะวาดา เคดาฟ – รา” คาถาคำสาปพิฆาตเสกออกไป เดรโกรับรู้ถึงพลังอำนาจของมันแม้ไม่อาจเทียบเคียง กับพลังของพ่อมดที่ฝึกมาหลายสิบปีได้ แต่ตอนนี้งูเกือบครึ่งนอนตายและหายไป เขาหายใจหอบหมดแรง เงยหน้าสบตากับรอน ที่ไม่มีทีท่าว่าจะยินดีด้วย เดรโกเดินไปทางรอน เมื่อเขาเดินมาใกล้ๆกับรอน เสียงรอนก็เอ่ยอย่างเย็นชา “นายช่างมีพรสวรรค์ด้านชั่วจริงๆ” เดรโก เงยหน้าสบตากับรอนยิ้มหยัน “คาถาของนายก็ห่วยไม่เคยเปลี่ยน” รอนเองก็ยิ้มหยัน เมินสายตาไปทางอื่น เสนปกำลังกำจัดสัตว์พิษที่เหลือ แล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อเห็นไม่เห็นพลังสองสายที่ต่อต้านกันอีก ดัมเบิ้ลดอร์ยืนนิ่ง ร่างของน้องสาวค่อยๆ หายไป “ไม่...จินนี่...ไม่......” รอนตะโกนเสียงหลงวิ่งตรงไปหาดัมเบิลดอร์ ที่ริมฝีปากของดัมเบิลดอร์มีเลือดไหลออกมา แล้วเซไปด้านข้าง เขาพยุงร่างชราไว้ได้ก่อนจะล้มลง เสนปที่อยู่ไม่ไกล รีบวิ่งมาช่วย “ศาสตราจารย์ครับ....” เสนปเรียกชื่อเบาๆ สีหน้าวิตกเป็นที่สุด แล้วเสียงของเฮอร์ไมโอนี่ ร้องดังขึ้นจากด้านบนระเบียง “รอน.....รอน...เพอซี่ถูกงูกัด....เขาตัวเขียว ไม่รู้สึกตัวแล้ว ส่วนแฮรี่....แฮรี่ไม่...ไม่แฮรี่เขาไม่ ...ไม่ไม่หายใจแล้ว.....” รอนเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ..ตัวเบาหวิว....มือสั่นเทา .เขารู้สึกสับสน...เกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาเกิดอะไรขึ้นกับทุกคน มองควันสีขาวจางๆ ที่ลอยผ่านหน้าเขาไป พึมพัมมาอย่างไม่รู้สึกตัว “จินนี่...เธอกำลังทำอะไรกับทุกคนนี่” จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 13:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตอนที่ 24 บทสรุปของโชคชะตา มันคงไม่มีอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว ร่างของฉันที่เดินโซซัดโซเซแทบ ไม่เป็นท่า กลิ่นคาวเลือด ที่คละคลุ้งปนเป ไม่รู้ว่าของฉันหรือของแฮรี่ แม้เป็นช่วงกลางวัน แต่เงาของต้นไม้ใหญ่ที่ครอบคลุมผืนของป่าต้องห้ามกลับไม่แตกต่างกับเวลากลางคืนเลย พลังคาถาที่ของฉันมีอำนาจต่อกรกับดัมเบิลดอร์ แทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีพลังที่ยิ่งใหญ่นั่นมาได้อย่างไร ฉันสามารถต้านพลังของดัมเบิลดอร์ได้ แต่ร่างกายที่บาดเจ็บปางตายไม่อาจที่จะรับมันไหว ฉันใช้คาถาเรียกสัตว์พิษทั้งหลายออกมากมายได้ พลังที่เหนือขีดจำกัดไร้ซึ่งที่มาและที่ไป ยังวนเวียนอยู่ในทุกอนูในร่างกาย ......ไอเวอรี่ ตอนนี้เธอไปไหน ทำไมสติฉันถึงกลับแจ่มชัดขึ้นมาอีกครั้งตอนนี้ฉันไม่เห็นใครนอกจากตัวตนของตัวเอง ฉันแทงแฮรี่..กลิ่นคาวเลือดยังคละคลุ้ง มือยังเปื้อนเลือด ฉันยกมือที่สั่นเทาขึ้นมาดู...แฮรี่..ฉันทำกับเขาได้อย่างไรกัน...ภาพที่ฉันเห็นสิ่งที่ฉันเคยอยากหลบเลี่ยงที่สุดมันกลับเกิดขึ้นจนได้....น้ำตาฉันไหลโดยไม่รู้ตัว.....นึกถึงสภาพของเพอซี่สิ่งสุดท้ายที่ได้ยินเสียงของเฮอร์ไมโอนี่คือเพอซี่ถูกงูพิษกัด แฮรี่จวนเจียนตาย ฉันนั่งทรุดหมดแรงใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างลำธาร แล้วฉันล่ะ...ฉันจะเป็นอย่างไรต่อไป ภาพอันเลือนลางของไอเวรี่มาปรากฎอยู่ตรงหน้า แววตาอาฆาตแค้น..แทบลุกเป็นไฟด้วย ภาพที่เคยเป็นหญิงสาวที่งดงามบัดนี้ เริ่มกลายเป็นแม่มดที่อัปลักษณ์ผิวหนังเหี่ยวย่น ราวกับเสื้อผ้ายับๆไม่อาจที่จะเรียกว่าหน้าของคนได้ มีเพียงผมยุ่งเหยิงสีแดงเพลิงที่ยังบ่งบอกว่าเธอเคยชื่อไอเวรี่ เสียงแหบแห้งดังราวจะพิฆาตฝ่ายหนึ่งให้อาสันต์ไปข้างหนึ่ง “เลวมาก....เจ้าเด็ก..เลว...มันให้อะไรเธอกิน.....เพอซี่ถ้าข้าไม่ฆ่ามัน..ข้าไม่ใช่ชื่อไอเวรี่...” ฉันมองร่างแม่มดที่อยู่ตรงหน้าหัวเราะออกมา แม้แทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ “คุณรู้ไอเวรี่....สิ่งเดียวที่ไม่สามารถทำให้ คุณไม่อาจอยู่ที่ร่างนี้ได้เพียงสิ่งเดียว คือศิลาอาถรรพ์...ยาที่เพอซี่ให้กินไม่ใช่มีแต่ต้นเลือดพิษ...เขาหลอกคุณแล้วไอเวรี่......หึ..หึ..มีส่วนผสมของศาอาถรรพ์” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขาดเป็น..ช่วง “สารเลว...มันทำแผนการณ์ของข้าเกือบพังพินาศเพราะมัน ไม่อย่างนั้น ข้าสามารถจัดการกับดัมเบิลดอร์ได้แล้ว...อีกสิบวัน เดือนจะดับถึงเมื่อนั้น ก็จะไม่มีใครขัดขวางการกลับมาของข้าได้...” ฉันได้แต่ยิ้มเยียด มองร่างจางๆอย่างสมเพช “แต่น่าเสียดาย...นี่ยังไม่ใช่คืนเดือนมืด พลังของศิลาอาถรรพ์ยังอยู่รอบๆ ตัวฉัน กลิ่นอายปีศาจไม่อาจทำอะไรฉันได้ คุณเช่นกัน...” “จินนี่ เจ้าอย่าอวดดีนักเลย...อีกไม่นานเจ้าต้องหายสาปสูญไปตลอดกาล” ดวงตาสีเลือดปูดถลึงมอง เสียงแหบแห้งอาฆาต ฉันลืมตามองบนท้องฟ้า ด้วยความว่างเปล่า “ฉันรู้ตัวมานานแล้วไอเวรี่.....ทางเดียวที่จะยุติทุกอย่างคือตัวฉันเอง ถ้าฉันต้องตาย คุณเองก็จะต้องกลับมาไม่ได้ตลอดกาล...” ภาพเลือนลางของแม่มดเฒ่า กลายเป็นควันสัดำทะมึน พลังรังสีอำหิตแผ่รอบๆตัว ฉันแทบอยากหายไปจากโลกนี้ฉันร้องออกมาเสียงหลงด้วยความทรมาน “ไม่....มมม” ควันดำกลุ่มใหญ่หมุนรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งผ่านตัวฉันอย่างรวดเร็ว ลอยหายไปในอากาศ ร่างฉันรู้สึกปวดร้าวอย่างสุดขีดอีกครั้งก่อนที่จะหมดสติไป .......ฉันวิ่งตรงไปยังร่างแฮรี่ที่นอนจมกองเลือด เลือดสีแดงไหลทะออกมาราวกับสายน้ำที่ไม่มีวันหมด.....ไม่แฮรี่...เธอจะต้องไม่เป็นอะไร... ฉันยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่อาจเอื้อมมือไปสัมผัสเขาได้ ดวงตาสีท้องทะเลลืมตาขึ้นช้าๆ หันมาสบตากับฉันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน เขาลุกขึ้นยื่นมือมา ฉันยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่อาจเอื้อมมือไปสัมผัสเขาได้ ..ไปด้วยกันเถอะจินนี่.....ไปกับฉันด้วยกัน... ฉันยิ้มทั้งน้ำตา แฮรี่....แฮรี่...ฉันจะไปกับเธอ..ฉันจะไปกับเธอแฮรี่... มือที่ไร้ซึ่งเรียวแรงยื่นออกไป ลอยคว้างในความว่างเปล่า.....แต่ก่อนที่มือจะหมดแรง มือหนึ่งกับคว้ามือฉันไว้ มือหนึ่งที่แสนจะอบอุ่น ท่ามกลางจิตใจหนาวเหน็บ ว่างเปล่า “จินนี่...จินนี่..” เสียงหนึ่งเรียกอย่างแผ่วเบา พร้อมกับรู้สึกถึงหยาดน้ำตาอุ่นๆ ฉันลืมตาขึ้นช้าๆภาพเลือนลาง ชายหนุ่มเลือนลางจ้องมองอย่างอ่อนโยน อบอุ่น “แฮรี่...แฮรี่...” แล้วฉันชะงักงงงันไปชั่วครู่ “แฮรี่....ฉันนึกว่าเธอคือแฮรี่.ขอโทษ.เดรโก....” เมื่อฉันจ้องเขานานกว่าที่จะรู้ว่าคือชายหนุ่มผมสีทอง เขาได้แต่เงียบ มองดูฉันด้วยความหวงใย ไม่อาจที่ฝืนยิ้มได้ “คิดว่าจะเรียกชื่อผิดซะแล้ว...” ฉันเพียงแต่มองเขาอย่างมึนงงไม่อาจมีคำพูดใดได้อีก ได้แต่สบสบเขานิ่งงัน..จนได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งขยับตัว หญิงสาวอีกคน ยื่นหน้ามาใกล้ๆดวงตาโปนโต ผมเผ้ายาวยุ่งเหยิงไม่เคยเปลี่ยน มองดูฉันอย่างโล่งอก “เธอฟื้นแล้วจินนี่” ฉันหันมามองลูน่าอย่างเชื่องช้า นานกว่าจะยิ้มให้เธอ ลูน่าแทบไม่อยากสบตากับฉัน เธอฝืนยิ้ม น้อยๆ “พวกเธอหาฉันเจอจนได้...ฉันควรจะดีใจไหมนะ” “เชอะ...มันเป็นแผนที่ยอดแย่มากที่สุด...เธอหลอกล่ออาจารย์ใหญ่ด้วยวิธีนี้หรือ...ฉันเกลียดเธอมากเลยรู้ไหม..” ลูน่ากระแทกเสียง ทำเป็นร่าเริงแต่ก็ขัดกับแววตาของเธอ เดรโกปลายสายตามองลูน่าปรามๆ “มันไม่ใช่แผนหรอกลูน่า...นั่นคือจินนี่อีกคน หรืออาจไม่ใช่เธอเลยก็ได้ ไม่มีใครต่อกรกับดัมเบิลดอร์ได้ขนาดนี้” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ฉันสบตากับเขา “แล้วเธอไม่กลัวฉันหรือ เมื่อกี้เธอ เกือบตายเพราะฉัน” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน เดรโก สบตากับลูน่า ด้วยสีหน้าวิตก ลูน่าเหมือนมีอะไรติดคอ หลบตาไปทางอื่น ฉันมองเดรโกอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นหรือ...มีใครเป็นอะไรไปเพราะฉันหรือเปล่า แฮรี่..ใช่ไหม” ฉันถามด้วยควมร้อนรน “เปล่าหรอกจินนี่ คือฉันหมายถึงว่าแฮรี่ไม่เป็นอะไรแล้ว น้ำตานกฟิกนิกส์ช่วยเขาได้จากบาดแผลภายนอก....แต่..” ฉันหัวใจแทบสลายนึกถึงเพอซี่ขึ้นมาทันที “เพอซี่..เพอซี่..ใช่ไหม” เดรโก หลุบตาลง ต่ำ แล้วพยักหน้า “เขาถูกงูพิษร้ายแรง ก่อนหน้านั้นเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อน ตอนนี้เพอซี่ยังไม่รู้สึกตัว เขาไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้นตอนดัมเบิลดอร์ เสนป ทุกคนกำลังหาทางช่วยชีวิตเขาอยู่” จิตใจฉันชาไปอีกครั้ง มองออกไปอย่างเหม่อลอย เดรโกบีบต้นแขนฉันเบาๆ “พวกเขาวุ่นวายขนาดนั้น ไม่อย่างนั่นฉันกับลูน่าคงออกมา จากปราสาทไม่ได้แน่ เธอวางใจเถอะจินนี่พี่ชายเธอต้องปลอดภัย” เขาพูดปลอบใจ ฉันพยักหน้าช้าๆ “แล้ว ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง...ฉันหมายถึงว่าเธอคงจะดีใจที่ เห็นของสิ่งนี้” ลูน่ายื่นมือมามีของสิ่งหนึ่งอยู่ในมือ ฉันมองดาบที่ถูกมัดด้วยผ้าสีดำ ฉันมองที่มือลูน่า ในใจมีความหวังอีกครั้ง เดรโก มองดูสิ่งของในมือลูน่าอย่างแปลกใจ แต่ไม่พูดอะไร “เธอทำสำเร็จลูน่า เธอเยี่ยมมากจริงๆ ดาบกริฟฟินดอร์เธอเอามันมาได้จริง” จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 13:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฉันบอกด้วยความร่าเริงอีกครั้ง ลูน่าหันมาสบตากับเพื่อนทั้งสอง “ก็คงได้แผนชั่วๆจากพวกเธอสองคนนั้นแหละ ถึงได้ดาบมาง่ายๆ ฉันรอพวกเขาออกมาจากห้องพร้อมพรีเฟค พวกเขาเดินเข้าๆออกๆห้องอาจารย์ใหญ่แทบทั้งคืน จนฉันคิดว่าหมดหวังแล้ว” ฉันยื่นมือรับดาบ เดรโกช่วยดึงผ้าออก มันเป็นดาบที่มีเพียงผู้ถูกเลือกเท่านั้นที่จะได้ครอบครอง “พวกเธอรู้ประวัติดาบเล่มนี้ไหม..” ฉันมองคมดาบ ที่ปรากฎคำว่ากริฟฟินดอร์ หันไปถามทุกคน “ความจริงดาบเล่มนี้ไม่ใช่เป็นเพียงของแต่เด็กบ้านกริฟฟินดอร์เท่านั้น ดาบนี้ถูกหลอมขึ้นเพื่อตัวแทนของพ่อมดทั้งสี่ที่จะกำจัดปีศาจ หรือคนที่ถูกปีศาจครอบงำจิตใจ พ่อมดแม่มดที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ในสมัยนั้นช่วยกันหลอมขึ้นจากศิลาอรรพ์ที่อยุ่ใต้พื้นพิภพที่ร้อนระอุ กับเหล็กไหลจากที่เย็นที่สุด ช่วยกันหลอมเหนือประตูมรณะ จากพลังคาถาอาคมที่แกร่งกล้า ดาบนี้จึงเปรียบเสมือนตัวแทนของพวกเขา ฮอกวอตส์ตั้งอยูเหนือปากประตูทางเข้าหลังจากที่เขากำจัดไอเวรี่ได้สมัยนั้น เขาต้องปักดาบไว้เหนือฮอกวอตส์ตลอดมา พลังของศิลาอาถรรพ์สามารถข่มกลิ่นอายปีศาจได้ แต่อย่างไรก็ตามหน้าที่เดียวของดาบเล่มนี้คือรอคอยทำหน้าที่ของมัน รอคอยนายของมันที่แท้จริง นายของมันใครก็ได้ที่มีโชคชะตาเดียวกับมันนะที่แห่งนี้ เพื่อฆ่าคนที่มันต้องฆ่า” ฉันสบตากับชายหนุ่มข้างหน้านิ่งแล้ว ส่งด้ามดาบให้ในมือเขา ยิ้มด้วยความว่างเปล่า สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ฉันจับมือที่สั่นเทาของเขาไว้แน่น “จินนี่” “ภาระของมันยังไม่จบ......” เขาจ้องฉันเขม็ง แทบไม่อยากเชื่อตัวเอง “แฮรี่....นี่เป็นหน้าที่ของเธอ..หน้าที่ที่เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้...” ลูน่ามองเพื่อนทั้งสองอย่างงงงัน ร่างของเดรโก เริ่มค่อยๆเปลี่ยน ผมสีทองเริ่มกลายเป็นผมสีดำ บาดแผลเป็นเริ่มปรากฏชัดกลางหน้าผาก ฉันมองรูปสายฟ้าที่ปรากฎบนหน้าผากของเขา ดวงตาของเขามีหยดน้ำตาไหลเป็นทาง ปลายดาบเล่มยาวที่คมกริบทะลุผ่านตัวฉันอย่างรวดเร็ว มือของฉันจับมือของเขาไว้แน่น จนไม่อาจทนฝืนได้อีก ดวงตาของแฮรี่ เบิ่งกว้าง “ไม่.....ไม่......จินนี่..ไม่จินนี่...ทำไมเธอต้องทำแบบนี้” บัดนี้ร่างของชายหนุ่มผมสีทองกลับกลายเป็น ร่างที่แท้จริงของแฮรี่ พอตเตอร์ เขาประคองร่างของฉันอย่างระมัดระวัง ฉันสบตาเขายิ้มอย่างโล่งใจเป็นครั้งแรก “แฮรี่....ฉันดีใจที่เป็นเธอ ฉันไม่เคยจำเธอผิด ดวงตาของเธอ สายตาของเธอ ความรู้สึกที่อยู่ใกล้ๆ เธอ” แววตาเขาปวดร้าวทรมานอย่างที่สุด เขาดึงร่างกอดฉันไว้แนบอก ร้องไห้โฮ ออกมาอย่างไม่อายใคร “ทำไม ทำไมเธอต้อง ต้องทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อย ยัยเด็กโง่” มือลูบแก้มฉันเบาๆ ฉันยื่นมือหาเขาแฮรี่ รับกุมไว้เบาๆ “อย่าเสียใจ เลยนะ นี่เป็นโชคชะตาของเรา” “ไม่จินนี่....ไม่มีโชคชะตา...พวกเราจะเป็นคนกำหนดมันเอง” แฮรี่ตะโกนเสียงดัง ฉันยิ้มมองเขา ยื่นมือที่เต็มไปด้วยสีแดงฉาน ลูบแก้มเขา “เธอยังมีครอบครัว.....อีก.... เฟร็ด กับจอร์จตลกมากนะ เขาจะต้องทำให้เธอหัวเราะได้ทุกวัน บิลเท่มากนะมักมีไอเดียดีๆเสมอ ชาลีเก่งควิดดิช...... เขามีเทคนิคที่เธอต้องทึ่ง .... ส่วนเพอซี่เธออาจไม่ค่อยสนิทหน่อยนะเขาก็แค่มีโลกส่วนตัวมากไป แต่เธอต้องอยู่กับรอนมากๆนะ เขาออกจะอ่อนไหว....พ่อคงชอบถ้าเธอเล่าเรื่องพวกมักเกิ้ลให้ฟังบ่อยๆ แต่แม่ล่ะ..ไม่ล่ะ แม่แย่หน่อยคงทำใจยาก แม่ปิดบังเรื่องเวลาเกิดของฉัน แต่ฉันรู้พวกเธอคงจะช่วยกันได้ ก็แม่ลูกชายตั้งเจ็ดคนนะ เธอคงจะดีใจที่มีแม่ใจดี...แม่แคร์เธอมากกว่าพวกเราอีกนะ” แฮรี่ซบหน้าลงที่แก้มฉัน กอดฉันแน่น “พอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง บ้าน บ้านโพรงกระต่ายไม่มีเธอจะมีความสุขได้อย่างไร ขาดเธอทุกคนจะมีชีวิตได้อย่างไร ไม่มีเด็กผู้หญิงแก้มแดงๆที่คอยแอบดูฉัน ไม่มีเด็กผู้หญิงที่เสียงเจื้อยแจ๋ว ช่างขี้ประจบ ขี้งอน ฉันจะอยู่บ้านนั้นได้อย่างไร ตลอดมา ตลอดมาฉันไม่เคยรู้ตัวมาก่อน ฉันไม่เคยรู้เลยว่าทุกที่ที่เธอไปเธอจะอยู่กับฉันด้วยทุกที่ ทุกเวลา อย่าให้มันจบอย่างนี้ เรายังไม่ได้เริ่มต้นด้วยกันเลย” ฉันสะอื้นออกมา ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เขายิ่งกอดฉันแน่นกว่าเดิม “ขอโทษ แฮรี่...ขอโทษทุกคน...นี่คือวิถีทางของฉัน..แฮรี่ ทุกคนย่อมเติบใหญ่และมีวิถีทางของตนเอง บอกดัมเบิลดอร์ เขารู้ว่าควรจัดการกับร่างนี้อย่างไร” แฮรี่ได้แต่ส่ายหน้า กลุ่มควันสีดำใหญ่ ลอยอยู่เหนือร่างของฉัน หมุนราวกับพายุใหญ่ แฮรี่เหลือบมองด้วยสายตาโกรธแค้น แววตาลุกโชน ยื่นไม่ไม้กายสิทธืขึ้นเหนือศรีษะ “อะวาดา เคดาฟ –รา” คาถาคำสาปพิฆาตถูกปล่อยออกไปอย่างสุดกำลัง ลำแสงของคาถาที่ร้ายแรงที่สุดพุ่งตรงไปยังกลุ่มควันดำ พร้อมกับเสียงแหลมกรีดร้องโหยหวนดังเหนือศรีษะ เมื่อเสียงหายไป พร้อมกลุ่มควันแตกสลายไป เขายืนนิ่งอยู่สักครู่ จนเสียงลูน่าร้องดังขึ้น “ไม่จินนี่...เธอ...ไม่” แฮรี่ทรุดตัวลง ข้างๆร่างของฉัน ยื่นมือลูบแก้มที่ขาวซีด ฉันลืมตาอย่างเหนื่อยอ่อน “แฮรี่...แฮรี่...ฉัน...ดีใจมากที่ได้พบเธอ..ดีใจที่ได้เห็นเธอ..ที่บ้านโพรงกระต่าย..แต่ฉันไม่กล้า..ไม่กล้าคุยกับเธอ....” เสียงฉันเบาหวิวเหมือนล่องลอย ภาพต่างๆผ่านเขามาเหมือนความฝัน มือฉันยกออกไปอย่างไร้ความรู้สึกมือหนึ่งกุมมือฉันไว้เบาๆ “ฉันอยู่ที่นี่...ฉันอยู่ตรงนี้...ฉันจะพูดกับเธอทุกวัน มองเธอทุกวัน..” “แฮรี่...แฮรี่..” ชื่อของเขายังก้องอยู่ในความรู้สึกครั้งสุดท้าย ริมฝีปากอุ่นๆที่ประทับลงมาจุมพิตอย่างแผ่วเบาพร้อมหยาดน้ำตา ไม่อาจลืมเลือนได้ตลอดกาล แล้วนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนปลดปล่อยจากพันธการณ์ทั้งปวง ฉันเป็นอิสระ จากทุกอย่าง แล้วรู้ว่าทุกคนจะต้องมีทางเดินของตัวเอง วีถีทางที่ต้องเผชิญกันต่อไป ..... ********************** จบ ภาค *ลิขิตแห่งดวงดาว ********************* ในที่สุดก็ลงจนจบ จนได้ ไม่ทราบใครติดตามบ้าง คราวหน้าพบกับ ภาคสอง *********** จากคุณ : grinny2545 - [ 16 ม.ค. 48 13:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เราคนนึงละที่ตาม ( มะกล้าโพสต์แทรกเลย ) : ) จากคุณ : Griffin - [ 16 ม.ค. 48 20:41:56 A:210.246.75.84 X: TicketID:058613 ]

ความคิดเห็นที่ 30 พบกับจินนี่ที่รัก เรื่องราวความรัก ของหนุ่มสาวที่เติบโต และเผชิญกับเหตุการณ์เลวร้ายมาด้วยกัน จากคุณ : grinny2545 - [ 22 ม.ค. 48 22:55:33 ]