ความคิดเห็นที่ 1 ร่วมระลึกเสียงกระซิบของ ‘เขา’ และ ‘เธอ’ ผู้อยู่ในโลกของหว่องกาไว Days of Being Wild (1991)   “ในชีวิตนี้ผมจะรักผู้หญิงอีกหลายคน ยังไม่ตายก็ไม่รู้หรอกว่าจะรักใครมากที่สุด” “Sixteenth... April the sixteenth. At one minute before 3pm on April the sixteenth 1960, you're together with me. Because of you, I'll remember that one minute. From now on, we're friends for one minute. This a fact you can't deny. It's done.” “I always thought one minute flies by. But sometimes it really lingers on. Once, a person pointed at his watch and said to me, that because of that minute, he'd always remember me. It was so charming listening to that. But now I look at my watch and tell myself that I have to forget this man starting this very minute.” “I just want you to hate me. That way, at least you won't forget me” “I didn't really think she'd call me. Passing that telephone booth every time, I would just hang around. It was possible that she had gone back to Macao. Naturally, she only wanted someone to talk with her for one night. Soon afterwards, my mother died and I went to the sea.” “ผมเคยได้ยินเรื่องนกไร้ขา มันได้แต่บินและบิน เหนื่อยนักก็นอนในสายลม ในชีวิตจะลงดินก็เพียงครั้งเดียว เมื่อถึงวันตาย” “ผมเคยคิดว่ามีนักชนิดหนึ่งที่ตั้งแต่เกิดมาก็ได้แต่บิน บินจนตาย ความจริงคือมันไม่เคยไปไหน มันตายแล้วตั้งแต่แรกแล้ว” จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 13:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Ashes of Time (1994) “I thought I was the winner, until one day I looked into the mirror and saw the face of a loser. I failed to have the person I loved most to be with me in my best years. How wonderful it would be if we could forget the past...” “The harder you try to forget something, the more it will stick in your memory. Once I heard someone say that if you have to lose something, the best way to keep it is to keep it is to keep it in your memory.” จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 13:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Chunking Express (1994) “At the high point of our intimacy, we were just 0.01cm from each other. I knew nothing about her. Six hours later, she fell in love with another man.” “A woman says 'Happy Birthday' to me on May 1, 1994. Because of this, I remember this woman. If memory could be canned, I hope this one will never expire. If an expiry date must be added onto it, let it be 10,000 years.” “If my memory of her has an expiration date, let it be 10,000 years...” “I go jogging. The body loses water when you jog, so you have none left for tears” "ผมคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีวันหมดอายุ ไม่เว้นแต่ความรัก แต่สำหรับความทรงจำ ผมไม่อยากให้มันมีวันนั้น หากความทรงจำที่ผมมีต่อเธอต้องมีหมดอายุ ก็ขอให้มันเป็นหมื่นปี" จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 13:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Fallen Angels (1995) “การที่คนเรามีความทุกข์ก็เพราะมีความทรงจำดีเกินไป” “The best thing about my profession is that there's no need to make any decision. Who's to die... when... where... it's all been planned by others. I'm a lazy person. I like people to arrange things for me. That's why I need a partner.” “When I am about to leave, I ask him to take me home. I haven't ridden on a motorbike for a long time. Actually, I haven't been so close with a man for awhile. The road isn't that long, and I know that I'll be getting off soon, but I'm feeling such warmth this very moment.” “They say that love can change a man. I start to find myself looking better and more charming, and suddenly I discover that I'm turning blonde.” “I look at the tape over and over again...Watching dad cook again in the kitchen, I feel very happy. I'll never taste his steaks again, but I'll never forget the taste of those steaks.” “ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนร้านค้า ที่เปิดประตูให้เธอเข้ามาโดยไม่รู้ว่าเธอจะนานแค่ไหน รู้แต่ว่ายิ่งนานก็ยิ่งดี” จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 13:29:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Happy Together (1997) “วงจรความรักของ Happy Together” ถ้าเราแบ่งวงจรของ “ความรัก” ของเป็นช่วงๆ 7 ช่วง ดังนี้ แรกพบ > ใกล้ชิด > งอกงาม > “รักใคร่” > สุขงอม > อิ่มตัว > แยกทาง จะเห็นว่า 3 ช่วงหลัง (สุขงอม > อิ่มตัว > แยกทาง) หนังถ่ายทอดให้เห็นผ่านคู่ของ ไหลเยิวฟา (เหลียงเฉาเหว่ย ) กับเหอเป่าหวัง (เลสลี่ จาง) ส่วน 3 ช่วงแรก (แรกพบ > ใกล้ชิด > งอกงาม) หนังถ่ายทอดผ่านคู่ของ ไหลเยิวฟากับจาง (จางเจิ้น) นั่นเอง (นี่คงเป็นคำตอบว่า หลังจากถ่ายทำเสร็จรอบแรก หว่องกาไวพบว่าตัวหนังไม่สมบูรณ์ ตัวละครที่เป็นตัวเติมเต็มของหนังคือ “จาง” หว่องจึงเรียกจางเจิ้นมารับบทนี้ นั่นคือ การเติมวงจรความรัก 3 ช่วงแรกเข้าไปในหนังนั่นเอง) จะเห็นได้ว่าหนังเล่าถึง “วงจร 3 ช่วงหลัง” ก่อน แล้วจึงเล่าถึง “วงจร 3 ช่วงแรก” อย่างไรก็ตามทั้ง 2 วงจร ก็ไม่มีคู่ใดไปถึงช่วงที่ 4 คือ “รักใคร่” ได้เลย (ไหลเยิวฟากับเหอเป่าหวังเลิกกัน แม้จะมาร่วมกันใหม่ แต่ก็ต้องแยกจากกัน ส่วนไหลเยิวฟากับจางก็ไม่ไปถึงจุดนั้น ทั้งสองต้องแยกไปตามทางของตัวเองซะก่อน โดยไหลเยิวฟาไปที่น้ำตาอีกัวซู ส่วนจางไป ณ สุดขอบโลก) จึงยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าชื่อหนัง Happy Together ช่างเป็นปฏิภาคกับตัวหนังเสียเหลือเกิน... เห็นชื่อหนัง หรือได้ยินเพลง Happy Together ทีไร ผมก็รู้สึกขมขื่นในใจ "Imagine me and you, I do I think about you day and night, it's only right To think about the girl you love and hold her tight So happy together" **แนวคิดจากหนังสือเดียวดายอย่างโรแมนติก โลกของหว่องกไว ตอน Happy Together-ระหว่างการเริ่มต้นและการกล่าวอำลา โดย มโนธรรม เทียมเทียบรัตน์ **โดยส่วนตัวแล้ว Happy Together เป็นหนังของหว่องกาไวที่ผมชอบมากที่สุด -------------------------- “หากคนเราไม่ไขว่คว้าก็ไม่เจ็บปวด” “การเริ่มต้นใหม่หมายถึงการมุ่งหน้าไปสู่การแยกกันอีกครั้ง” “หูสำคัญกว่าตา เพราะคุณแกล้งทำเป็นไม่เห็นความเศร้าได้ แต่คุณโกหกเสียงจากหัวใจไม่ได้” จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 13:38:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 In The Mood For Love (2000) “กาลเวลาเปลี่ยน ยุคสมัยเปลี่ยน ผู้คนก็ย่อมแปรเปลี่ยนไป” "คนสมัยก่อนเวลาเขามีความลับสำคัญที่ไม่อยากให้ใครรู้ พวกเขาจะขึ้นไปบนภูเขา หาต้นไม้สักต้น...เจาะรูบนต้นไม้ และกระซิบบอกความลับทั้งหมดของตัวเองลงไป เสร็จแล้วก็เอาดินเหนียวอุดไว้ ความลับของเขาจะอยู่ในนั้นตลอดกาล โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้" "That era has passed. Nothing that belonged to it exists anymore" "เมื่อยุคสมัยนั้นได้ผ่านพ้น ไม่มีสิ่งใดในยุคนั้นจะคงอยู่สืบไปได้" "He remembers these vanished years. As though looking through a dusty window pane, the past is something he could see but not touch. And everything he sees is blurred and indistinct." "ชายผู้นั้นยังคงจดจำกาลเวลาที่สูญสลายหายไป เปรียบดั่งเพ่งพิศมองบานกระจกที่ปกคลุมด้วยฝุ่น อดีตนั้นคือสิ่งมองเห็นได้ แต่มิอาจสัมผัส และสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันช่างเลือนรางเหลือเกิน" จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 13:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 2046 (2004) 2046 – รถไฟสายอดีต โดย merveillesxx จากความยาว 129 นาที (ซึ่งมากกว่าหนังเรื่องอื่นๆ ของหว่องกาไว) ผมก็เริ่มสงสัยแล้วว่าหนังเรื่องนี้ของเขา ต้องมีอะไร 'พิเศษ' หลังจากที่ทำให้เรามึนตึ้บกับอาการ 'พูดไม่ชัด' ของ In The Mood For Love ...ความยาวขนาดนี้ของหนังทำให้ผมคิดว่าหนังอาจจะพูดอะไร ‘ชัด’ ขึ้น ก็ทั้งถูกและไม่ถูก หนังยังมีส่วนที่เล่าไม่ชัดเหมือนเคย แต่อาจจะน้อยกว่า ITMFL (อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องมานั่งเถียงกันแล้ว พระเอกนางเอกได้เสียกันหรือเปล่า–ฮา) แต่สิ่งที่ตามมาคือการลำดับเวลาที่เหมือนรถไฟเหาะตีลังกาทีเดียว พูดให้ง่ายหนังเรื่องนี้ก็เหมือนกับเลโก้ที่เราจะต้องมานั่งต่อกันเองหน้าโรงหนัง ไม่เพียงแต่เรื่องของ ‘ลำดับ’ แต่รวมถึง ‘เรื่องราว’ ด้วย ไม่แปลกเลยถ้าใครจะว่าหนังเรื่องนี้มันซ้ำซาก ย้ำคิดย้ำทำ เอาของเก่ามาหากิน หรือจะอะไรก็ตาม เพราะมันล้วนแต่เป็นสิ่งที่เราคุ้นเคยและเคยเห็นในอดีต ตัวละครทั้งหลายพาเหรดมาให้เราดูกันไม่รู้จบ (แม้แต่เลสลี่ จาง แม้ตัวจะมาไม่ได้ แต่เราก็สัมผัสได้) พล็อตเรื่องยังคงเชื่อมโยงกับ Days of Being Wild และ ITMFL เปรียบดั่งบทสรุปของไตรภาคแห่งยุค 60 ภาพเดิมๆ ภาพที่เราคุ้นเคย ถูกฉายซ้ำอย่างต่อเนื่อง เหมือนยั่วล้อเราเล่นให้นึกถึงอดีต (หรือประมาณว่า ‘เอ..ฉากนี้อยู่ในเรื่องไหนนะ’) ประโยคบางประโยคถูกพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สิ่งเหล่านี้มิได้ใส่มาเพื่อโชว์ภาพงามบาดตาเท่านั้น ผมคิดว่าภาพใน 2046 ถือเป็น ‘โมทีฟ’* ชนิดหนึ่งที่ร้อยเรียงเรื่องราวทั้งหมดเข้าสู่จุดร่วมเดียวกัน เราจะเห็นจุดนั้นชัดเจนที่สุดในภาพสุดท้ายของหนัง หนังเรื่องนี้เหมือนเราถูกจับโยนไปในดินแดนที่ไม่รู้จัก เรากำลังนั่งอยู่ในรถไฟ มันกำลังขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ เราจ้องมองไปที่หน้าต่าง มองผู้คนรอบเมือง สังเกตความเคลื่อนไหวของพวกเขา ...แต่สิ่งที่ไม่รู้คือรถไฟสายนั้นกำลังมุ่งหน้าไปทิศทางใดกันแน่ ...อดีต หรือ ปัจจุบัน? ...เรารู้สึกได้เพียงว่ามันแสนจะวกวน เช่นเดียวกับทุกตัวละครใน 2046 พวกเขาล้วนแต่สับสน ถูกโยงใย ผูกมัด ร้อยรัด อยู่กับกาลเวลา ต่างพยายามดิ้นรนจากจุดที่เป็นอยู่ บ้างก็มุ่งหน้าสู่อนาคตเพื่อลบล้างอดีต  บ้างก็เอาอดีตมาสร้างปัจจุบันยังไปที่อนาคต ...โจวมู่หวันคือจุดศูนย์กลางของเรื่อง เขาคือจุดเริ่มต้นของการติดอยู่ในอดีต และในที่สุดอนาคตของเขาก็สร้างอดีตที่รวดร้าวให้กับผู้อื่น หว่องกาไว ก็คงเช่นกันระหว่างที่กำกับหนังเรื่องนี้ เขาคงคิดว่า ได้เวลานำโปสการ์ดแต่ครั้งก่อนมารวมเล่ม...พร้อมกับวางโปสการ์ดใบสุดท้าย คงถึงเวลาขึ้นเล่มใหม่เสียที เหลียงเฉาเหว่ยยังคงให้การแสดงที่หายห่วง เขาทำให้เราเห็นได้ว่า มนุษย์อ่อนแอต่ออดีตเพียงใด และมนุษย์นั้นเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาได้มากขนาดไหน จางจื่ออี้ก็เป็นตัวละครที่มีมิติก็ที่จะทำให้โจวมู่หวันค้นพบบทสรุปของตัวเองในที่สุด (ล่าสุดทั้งสองได้รางวัลนักแสดงนำชาย-หญิงจาก Hongkong Film Critic Awards ไปแล้วเรียบร้อย) ส่วนเฟย์ หว่อง นั้นนิยามสั้นๆ ได้ว่าเธอคือ Portrait ผู้หญิงในโลกของหว่องกาไว ...โลกเดียวดายอย่างโรแมนติก สิ่งที่โดดเด่นมากๆ ในหนังคือภาพโลกอนาคตที่ไม่อาจแน่ใจว่าจะได้เห็นในโลกภาพยนตร์เร็วๆนี้อีก (ใครจะทำรองเท้าหุ่นยนต์ได้สวยขนาดนั้น??) นี่เป็นภาพที่หลอมละลายโสตสัมผัสของผมได้มากที่สุดในรอบหลายปีมานี้ อีกส่วนก็คือเพลงประกอบของหนังที่เรียกได้ว่ามาถึงจุดสัมบูรณ์ของเพลงในหนังหว่องกาไวแล้ว ทั้งเพลงลาติน (ที่ผมฟังแล้วรู้สึกไพเราะ เฉพาะในหนังของเขาเท่านั้น) รวมถึงโอเปร่าบาดจิตบาดใจ ฉากจบของภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่อาจเรียกว่าทรงพลัง แต่สะเทือนเข้าไปถึงจิตใจของผมมากๆ (นับตั้งแต่คราวที่ค้นพบทุ่งหญ้าสีเขียวใน All About Lily Chou-Chou เมื่อปีก่อน) ซ้ำยังตอกย้ำและสรุปความรวมของหนังได้อย่างรุนแรง และมันยิ่งกระหน่ำซ้ำเมื่อเราคิดย้อนกลับไปที่ฉากเปิดเรื่อง...พอหนังจบแล้วผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนถึงไม่ชอบหนังเรื่องนี้ ... ผมคิดว่า 2046 คือหนังสนองนี้ด (Need) ของหว่องกาไวและเหล่าผู้คนที่ติดอยู่ในโลกของเขา ถ้าหากว่าคิดว่าเรื่องมันซ้ำซาก ก็คงถูก และต้องเป็นเช่นนั้น เพราะแม้ความจริงหนังจะปูทางมาด้วยการใช้'อนาคต' (รวมถึงฉาก CG สุดล้ำ) แต่ผมและโจวมู่หวัน (รวมถึงหว่องกาไว) ก็ค้นพบว่าแท้จริงมันคือ 'อดีต' โจวมู่หวันยังคงเพ่งพิศอยู่ที่กระจนบานเดิม เช่นเดียวกับผมที่มองผ่านกระจกรถไฟที่เต็มไปด้วยคราบฝุ่น** กล่าวกันว่าทุกสิ่งทุกอย่างใน 2046 ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ...สิ่งนั้นถึงรวมถึง ‘อดีต’ ดังนั้นการไปสู่ 2046 ไม่ใช่การไปสู่อนาคต ...แต่เป็นการไปในทิศตรงกันข้ามกัน โจวมู่หวันในปี 1969 ...ไม่ว่าจะ 10 ชั่วโมงผ่านไป 100 ชั่วโมงผ่านไป หรือ 1000 ชั่วโมง เขาก็จะยังอยู่ใน 2046 ตลอดไป ด้วยความสัตย์จริง ผมลำเอียงต่อการชื่นชมภาพยนตร์เรื่องนี้ ...เพราะผมเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ยังติดอยู่ในดินแดน 2046 มันเป็นเรื่องแปลกมาก ที่หลังจากชมภาพยนตร์จบ ผมเปิดโทรศัพท์มือถือของตัวเองดู ผมพบว่ามี missed call จากแฟนเก่าที่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน ... ภาพดินแดน 2046 ในสมองผมเริ่มเด่นชัด รถไฟกำลังออกวิ่งอีกครั้ง... สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครกลับออกมาจาก 2046 ได้ หากจะมีก็คงเป็นเพียงหนึ่งเดียว ...จะเป็นใครนอกจากหว่องกาไว หว่องกาไวปล่อยให้พวกเขาเหล่านั้นคงอยู่ ณ ดินแดนแสนไกล ดินแดนที่ไม่มีใครเข้าถึง พวกเขาจะยังกระซิบความลับกับรูต้นไม้ไปชั่วกัปชั่วกัล ต่อจากนี้ไป...ตัวละครของหว่องกาไวคงจะไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว... *อ่านเรื่องของ ‘โมทีฟ’ ได้ใน Bioscope ฉบับที่ 25 คอลัมน์ symbolic corner **อิงจากประโยคในท้ายเรื่อง In The Mood For Love “ชายผู้นั้นยังคงจดจำกาลเวลาที่สูญสลายหายไป เปรียบดั่งเพ่งพิศมองบานกระจกที่ปกคลุมด้วยฝุ่น อดีตนั้นคือสิ่งมองเห็นได้ แต่มิอาจสัมผัส และสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันช่างเลือนรางเหลือเกิน” (ถอดความเป็นภาษาไทยโดย merveillesxx)   ------------------------------ **หนังจะเข้าฉายวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2548 **อ่านที่มา-ที่ไปของ 2046 และหว่องกาไวได้ที่ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=merveillesxx&month=29-12-2004&group=1&blog=8 **จากการดูหนังในงาน BKKIFF ทั้งหมด 18 เรื่อง ผมขอบกให้ 2046 ครองตำแหน่งภาพยนตร์ยอดเยี่ยมร่วมกับ Reconstruction, Anatomy of Hell และ Brith of Seanema อ่านที่ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A3248244/A3248244.html#8 ---------------------------------- “ความรักเป็นเรื่องของกาลเวลา จึงไร้ประโยชน์หากเราเจอคนที่ใช่เร็วหรือช้าเกินไป” แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 48 21:14:49 จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 13:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ภาคผนวก Wong Kar Wai - หวังเจียเหว่ย นิยามความเหงาและการแสวงหา (จาก กรุงเทพธุรกิจ) ชื่อของ หว่อง คาร์ ไว หรือ หวังเจียเหว่ย ในตอนนี้ คงคุ้นหูคอหนังบ้านเรา ไปแล้ว ผมไม่แน่ใจ ว่าตัวตนของเขา ในบ้านเรา เกิดจากกระแส ที่พี่เบิร์ด ธงไชยของเรา จะไปเล่นหนังให้เขา หรือเพราะรางวัล ผู้กำกับยอดเยี่ยม จากงานประกวดภาพยนตร์ เมืองคานส์ปี 97 (ทั้งที่ผลงานก่อนหน้านั้นหลายเรื่อง ก็ได้รางวัลไม่ใช่น้อย) ส่งผลให้บ้านเรา พูดถึงเขามากขึ้น และสุดท้าย ที่ผมคิดไปถึง ก็คือหนังของเขา ใช้ตัวแสดง ที่คอหนังบ้านเราชื่นชม หรือเปล่า ไม่ว่าจะเป็น กลุ่มจตุรเทพฮ่องกง เหลียงเฉาเหว่ย, เลสลี่จาง, จินเฉิงอู่, หลินชิงเสีย, จางม่านอวี้ ฯลฯ จึงทำให้ผลงานของเขา มาเกิดในบ้านเรา ง่ายขึ้น เพราะโดยส่วนตัวผม เชื่อว่า งานของหว่อง คาร์ ไว ในบ้านเรา เป็นงานเฉพาะที่เฉพาะกลุ่ม ผมหมายถึง คนที่ไปดูผลงานของเขา จากตัวหนังจริงๆ จะมีสักกี่คน เมื่อเทียบกับผู้คน ที่เข้าโรงภาพยนตร์ทั้งหมด จากเด็กเซี่ยงไฮ้วัย 5 ขวบสู่เกาะฮ่องกงปี 1963 เริ่มอาชีพในวงการมายา ด้วยการเป็นผู้ช่วยฝ่ายสร้างหนัง ทางโทรทัศน์ของ TVB และหันเหไปเขียนบท จนผันตัวเอง มาเป็นผู้กำกับ ด้วยผลงาน 6 ก้าวย่างของเขา As Tears Go By (1988), Days of Being Wild (1991), Ashes of Time (1994), Chungking Express (1994), Fallen Angels (1996), Happy Together (1997) ถ้าเทียบงานของเขากับ จางอี้โหมว (Ju Dou), เทียนจวงจวง (The Blue Kite) หรือล่าสุด โจน เช็ง (Xiu Xiu: The Sent down Girl ) งานเขาอาจจะไม่สนองต่อ ความรู้สึก ที่มีต่อแผ่นดินใหญ่ ไม่กล่าวถึงความล้มเหลว ในระบบของประเทศ และก็ไม่ใช่หนังกำลังภายใน บู๊ล้างผลาญ อย่างของชอร์บราเธอร์ (เห็นจะมีแต่ As Tears Go By ที่ถือได้ว่า เป็นแอ็กชั่นโหด แบบลูกผู้ชาย เพียงเรื่องเดียวที่เขาทำ) แต่งานของเขา โดดเด่นขึ้นมา ท่ามกลางความแปลกแยก ของเนื้อหา หนังที่ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครทำ ในช่วงเวลาดังกล่าว เขาหยิบยก และเจาะเน้นเรื่องราว ของผู้คนยุคปัจจุบัน ที่อยู่ด้วยความสับสน และเปลี่ยวเหงา ภาวะจิตใจ ที่ไร้การยึดเหนี่ยวและการค้นหาตัวตน ซึ่งดูจะเป็นแกน ของหนังทุกเรื่อง ของเขา และเป็นเรื่องของความรู้สึก ใกล้ตัวเราอย่างที่สุด มานะ วงศ์ศิริศักดิ์ เคยเขียนไว้ใน เรื่องของคนนอกคอก ว่าคนทีมีความคิดนอกคอก จะเป็นคนที่มีอารมณ์และความรู้สึก ที่อ่อนไหวง่าย, เรียบง่าย รู้จักรวบสรุปความคิด, มีพลังในการทำงานเหลือเฟือ, วิสัยทัศน์กว้างไกล, รู้จักปรับปรุงสิ่งที่มีอยู่ ให้แหวกแนวออกไป, ช่างฝัน มีจินตนาการกว้างไกล ซึ่งถ้าผลงาน บ่งบอกความเป็นตัวตน ของเจ้าของงาน งานของหว่อง คาร์ ไว ก็คงบ่งบอกถึง ความเป็นคนนอกคอก (ความคิดสร้างสรรค์ - คลื่นลูกใหม่) ของเขา เพราะในผลงานของเขา ผมพบสิ่งเหล่านี้ได้ ทั้งในรูปลักษณ์ของงานเอง และในตัวแสดงของเรื่อง สิ่งที่ดำรงอยู่ ในความเป็นหนังของ หว่อง คาร์ ไว มีหลายสิ่ง ที่เห็นได้ชัด ซึ่งผมมองว่า เขาเจตนาให้เรา ตีความไปมากกว่าสิ่งที่เขานำเสนอ ทุกครั้งที่ได้ดูหนังของเขา ผมจะคิดถึงเหตุผล ของเหตุการณ์ และบรรยากาศ ที่เกิดขึ้น ว่ามันเพราะอะไร เทคนิคต่างๆ ในตัวงานไม่ว่าจะเป็น handheld shooting, slow motion - stop motion, jump cut, skip frame ของผู้กำกับภาพคู่ใจ คริสโตเฟอร์ ดอยล์ ทำให้เราเห็นมุมมองของภาพ ที่มีความหมายมากขึ้น กว่ารูปแบบธรรมดา ทั่วไป การดำเนินเรื่อง ที่ไม่เน้นเล่าเรื่อง ตามแบบแผน ใช้เสียงบรรยายตัวละคร เป็นการสรุปเหตุการณ์ เพื่อที่จะบอกให้ทราบถึง สิ่งที่ตัวละครคิด เพราะบางทีความคิด ก็มีความหมาย มากกว่าการกระทำ ของตัวละคร ตัวละครที่เป็นเอกเทศน์ แต่ก็ใช้บรรยากาศร่วมกัน เห็นได้ชัดใน Chungking Express และ Fallen Angels ซึ่งเรื่องราวถูกแบ่งเป็น 2 ตอน แต่ก็มีบรรยากาศร่วมกัน โดยเราอาจมองว่า เขาต้องการบอกถึง ความเป็นอยู่ในยุคที่ผู้คน ต่างแปลกแยก แม้จะอยู่บนภาวะเดียวกัน เพลงประกอบส่วนใหญ่ ที่เป็นยุค 70 เสริมกับดนตรีที่แต่งใหม่ เช่น California Dreaming ใน Chungking Express ในเนื้อหาและท่วงทำนอง คงบ่งบอกถึงความรู้สึก ได้อยู่แล้ว และมันก็คือเอกลักษณ์ของเขา ที่ยังคงนำเสนอเรื่องราว บนความรู้สึกง่ายๆ ในชีวิตประจำวัน บรรยากาศของหนัง ซึ่งถูกนำมาใช้ ในการสื่อความหมาย อยู่เสมอ ฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ( ความกดดัน และบีบคั้น ) ฝนและค่ำคืนที่เยือกเย็น ( หดหู่เปลี่ยวเหงา ) แสงสีฉูดฉาดสดใส ( ความสับสน ) โทรทัศน์และวิทยุ ที่ถูกเปิดขึ้นทั้งที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่เพียงเพื่อบ่งบอกถึงความมีชีวิต เรื่อยมาถึงฉากความสับสนในเมือง ผู้คนที่มากมาย ไหล่ที่ถูกเบียดเสียด แต่ไม่มีคนที่เรารู้จัก จนสุดท้าย ก็ต้องมาใช้เวลากับตัวเอง แม้แต่บรรยากาศการรอโทรศัพท์ หรือเพจเจอร์ ที่ไม่เคยดังมาก่อน ก็ให้ความรู้สึก ที่ต่างกันออกไปได้ไกล หลิวเต๋อหัวใน Days of Being Wild รอคอยวันที่โทรศัพท์ดัง แต่วันที่มันดัง เขาก็ไม่อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว แต่กับจินเฉิงอู่ใน Chungking Express ที่เลิกหวังว่าเพจเจอร์จะดัง แต่แล้ววันหนึ่ง มันก็ดังขึ้น มันทำให้พบว่า บางสิ่งที่ค้นหา บางครั้งก็เดินมาถึง อย่างไม่น่าเชื่อ การจบของหนัง ที่เหมือนไม่ได้จบ ( แสดงภาพชีวิตปกติ ที่ยังคงดำเนินกันต่อไป ของโลก ) ซึ่งอาจบอกเราว่า การไปไม่ถึงคำตอบสุดท้าย อาจจะสร้างความรู้สึก ให้กับเรา งดงามกว่าบทจบ ที่ชัดเจน และบ่อยครั้ง ที่หนังสื่อให้เราเห็นว่า การไม่รู้คำตอบ บางทีก็ดีกว่า การได้รับรู้ อย่างเลสลี่จางใน Days of Being Wild ที่สุดท้าย คำตอบที่เขาต้องการ มันเป็นเพียง ความว่างเปล่า เท่านั้นที่สัมผัสได้ ปมปัญหาความขัดแย้ง ในใจตนเองของตัวแสดง เหลียงเจียฮุย และจางเซียะโหย่วใน Ashes of Time ผู้หวังจะสร้างชื่อ และยอมทิ้ง ความผูกพันธ์ที่มี แต่สุดท้าย ก็จมอยู่กับความเสียใจ ในอดีต และตัวบทของหนัง ก็พิสูจน์ว่า การรักใครสักคน ไม่ใช่เรื่องยาก แต่จะอยู่กับความรัก ที่มีก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เช่นกัน นอกจากความขัดแย้งในใจ หนังหลายเรื่องของเขา ก็ยังนำเสนอความขัดแย้ง ที่เกิดกับบุคคลรอบข้าง และเป็นความขัดแย้ง ที่สร้างความรู้สึกกับคนดูไม่น้อย หนุ่มใบ้จินเฉิงอู่ กับพ่อที่ไม่เคยพูดคุยกัน ใน Fallen Angels หรือความสัมพันธ์ของเหลียงเฉาเหว่ย กับพ่อที่ไม่เคยลงรอย และความสัมพันธ์ของเขา กับเลสลีจาง ที่ค่อนข้างซับซ้อน ไปมาใน Happy Together เครื่องบินและนก เอกลักษณ์แห่งการค้นหา ทุกตัวแสดง ในหนังของเขา ล้วนมีสิ่งแสวงหา อย่างน้อยที่สุด ที่พวกเขาต้องการ ก็คือใครสักคน ซึ่งทั้งสองสิ่ง ถูกนำมาใช้ เป็นทั้งสัญลักษณ์ และพาหนะ ในการเดินทาง เพื่อค้นหา แต่ใครสักคนของแต่ละตัวแสดง ที่ต้องการนั้น แตกต่างกันไป จางม่านอวี้ ต้องการผู้ชายสักคน ที่ให้ความมั่นคง ในชีวิตแก่เธอได้ เลสลี่จาง แสวงหาแม่ผู้เป็นรากเหง้า ของเขา ใน Days of Being Wild หรือแม่แต่ใครสักคนที่สามารถพูดคุย ในค่ำคืนที่แสนเหงา ของจินเฉินอู่ ใน Chungking Express และการไล่ตามหาฝัน ของแต่ละคน ที่ต่างกันไป เฟย์ที่ดั้งด้น ไปตามหาฝันถึง แคลิฟอร์เนีย เพียงเพื่อกลับมาเอาคำตอบ ณ ที่เดิม ใน Chungking Express และหลายคน ก็ต้องแลกฝัน ด้วยทุกสิ่งที่มี อย่างหลิวเต๋อหัว และจางเซียะโหย่วใน As Tears Go By แต่กับบางคน เป้าหมายที่ฝันถึง ก็เป็นเพียงสิ่ง ที่สัมผัสไม่ได้ หลิวเต๋อหัว ที่อยาก เป็นกะลาสีเรือ ออกทะเล แต่ก็ยอมทนรอความฝัน พื่อดูแลแม่ที่ชรา ใน Days of Being Wild หรือแม้แต่เสียงสะอื้นไห้ จากเทปของเหลียงเฉาเหว่ย ที่ถูกเปิดปลายสุดขอบทวีป กับเลสลี่จาง ที่ค้นหาไม่เจอและไปไม่ถึง ในสิ่งที่แสวงหาใน Happy Together สิ่งเหล่านี้หว่อง คาร์ ไว สร้างให้เราได้สัมผัส อย่างลึกซึ้งในความรู้สึก เพราะโลกของความรู้สึก มันอธิบายได้ยากกว่าโลกของเหตุผล ทั้งที่ความรู้สึกมักจะมาก่อนเหตุผลเสมอ โลกที่หว่อง คาร์ ไว สร้าง ถึงแม้จะมีแต่การการแสวงหา และความเหงา แต่สิ่งเหล่านี้ ก็ไม่เคยจางหาย ไปจากโลกที่เราอยู่ และนับวันเรายิ่งจะพบเจอมัน มากขึ้น หลายคนต้องปิดฉากตัวเอง ด้วยความเหงา เพราะค้นไม่พบ และหาไม่เจอ... สิทธิรักษ์ ตุลาพิทักษ์ เขียนไว้ใน ลมตะวันออก ได้อย่างน่าประทับใจว่า "...การนั่งจ้องจอทีวี ตลอดคืน... บ่งบอกวันเวลาที่ผ่านไป แต่ละนาที มีแต่ความเงียบ ขณะที่เบื้องล่าง เต็มไปด้วยผู้คน และความสับสนวุ่นวาย บนท้องถนน ชีวิตในเมืองใหญ่ บางทีเพื่อนร่วมเตียง อาจหาได้ไม่ยาก แต่คนที่จะนั่งพูดคุย และรับรู้ความในใจของกัน และกัน อาจจะหาไม่ได้เลย " ถึงอริสโตเติลกล่าวไว้ว่า " มนุษย์เป็นสัตว์สังคม " แต่มาถึงวันนี้ วันที่ประชากรโลก 6000 ล้านคน ก็คงไม่แปลก ที่ผู้คนที่เดินสวนกับเรา จะไม่มีคนที่เรารู้จัก ไม่มีคนที่พูดคุยได้ ในคืนที่ต้องใช้เวลา กับตัวเอง โทรทัศน์และวิทยุ จึงเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ ในคืนเช่นนั้น และหนังของหว่อง คาร์ ไว ก็คงบอกเรา ในสิ่งนั้นเช่นกัน จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 14:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบกระทู้นี้จังเรย โหวตได้มะ จากคุณ : concubine - [ 23 ม.ค. 48 14:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โหวตให้กระทู้นี้ด้วย ^^ อยากดู 2046 จัง โอ๊ยยยยยยย อยากดูๆๆๆๆ อ่านกระทู้นี้จบแล้วสงสัยว่า ถ้านั่งดูหนังของเฮียหว่องต่อๆกัน ตั้งแต่เรื่องแรกจนถึงเรื่องล่าสุด แล้วจะเป็นยังไงเนี่ย? จากคุณ : Moon_Light - [ 23 ม.ค. 48 14:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Lyrics CALIFORNIA DREAMIN' (Phillips-Phillips) **จาก Chungking Express** All the leaves are brown and the sky is gray I've been for a walk on a winter's day I'd be safe and warm if I was in L.A. California dreamin' on such a winter's day Stopped in to a church I passed along the way Well I got down on my knees and I pretend to pray You know the preacher liked the cold He knows I'm gonna stay California dreamin' on such a winter's day ------ flute ------ All the leaves are brown and the sky is gray I've been for a walk on a winter's day If I didn't tell her I could leave today California dreamin' on such a winter's day California dreamin' on such a winter's day California dreamin' on such a winter's day ------------------------------------ Happy Together (G. Bonner - A. Gordon) **จาก Happy Together** Imagine me and you, I do I think about you day and night, it's only right To think about the girl you love and hold her tight So happy together If I should call you up, invest a dime And you say you belong to me and ease my mind Imagine how the world could be, so very fine So happy together I can't see me lovin' nobody but you For all my life When you're with me, baby the skies'll be blue For all my life Me and you and you and me No matter how they toss the dice, it has to be The only one for me is you, and you for me So happy together Ba-ba-ba-ba ba-ba-ba-ba ba-ba-ba ba-ba-ba-ba Ba-ba-ba-ba ba-ba-ba-ba ba-ba-ba ba-ba-ba-ba So happy together How is the weather So happy together We're happy together So happy together Happy together So happy together So happy together (ba-ba-ba-ba ba-ba-ba-ba) ---------------------------- Quizas, Quizas, Quizas [ written by Osvaldo Farras, Cuba, 1947 ] **จาก In The Mood For Love** Original Spanish lyrics: "Quizas, Quizas, Quizas" Siempre que te pregunto Que, cuando, como y donde Tu siempre me respondes Quizas, quizas, quizas Y asi pasan los dias Y yo, desesperando Y tu, tu contestando Quizas, quizas, quizas Estas perdiendo el tiempo Pensando, pensando Por lo que mas tu quieras Hasta cuando? Hasta cuando? Y asi pasan los dias Y yo, desesperando Y tu, tu contestando Quizas, quizas, quizas Estas perdiendo el tiempo Pensando, pensando Por lo que mas tu quieras Hasta cuando? Hasta cuando? Y asi pasan los dias Y yo, desesperando Y tu, tu contestando Quizas, quizas, quizas English translation of original Spanish lyrics: "Perhaps, Perhaps, Perhaps" I am always asking you When, how and where You always tell me Perhaps, perhaps, perhaps The days pass this way And I am despairing And you, you always answer Perhaps, perhaps, perhaps You are wasting time Thinking, thinking That which you want most Until when? Until when? The days pass this way And I am despairing And you, you always answer Perhaps, perhaps, perhaps You are wasting time Thinking, thinking That which you want most Until when? Until when? The days pass this way And I am despairing And you, you always answer Perhaps, perhaps, perhaps ------------------------------ DEAN MARTIN - "Sway" ** จาก 2046** When marimba rhythms start to play Dance with me, make me sway Like a lazy ocean hugs the shore Hold me close, sway me more Like a flower bending in the breeze Bend with me, sway with ease When we dance you have a way with me Stay with me, sway with me Other dancers may be on the floor Dear, but my eyes will see only you Only you have the magic technique When we sway I go weak I can hear the sounds of violins Long before it begins Make me thrill as only you know how Sway me smooth, sway me now Other dancers may be on the floor Dear, but my eyes will see only you Only you have the magic technique When we sway I go weak I can hear the sounds of violins Long before it begins Make me thrill as only you know how Sway me smooth, sway me now You know how Sway me smooth, sway me now --------------------------- The Christmas Song Nat King Cole written by Mel Torme and Robert Walls ** จาก 2046** Chestnuts roasting on an open fire, Jack Frost nipping at your nose, Yuletide carols being sung by a choir And folks dressed up like eskimos. Everybody knows a turkey and some mistletoe Help to make the season bright. Tiny tots with their eyes all aglow Will find it hard to sleep tonight. They know that Santa's on his way - He's loaded lots of toys and goodies on his sleigh And ev'rymother's child is gonna spy To see if reindeer really know how to fly. and so I'm offering this simple phrase To kids from one to ninety-two Although its been said many times, Many ways: "Merry Christmas to you". (Repeat) (from 9th line) จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 14:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เนื่องจากไม่มี QUOTE จากหนังเรื่อง As Tears Go By เลย จึงขอนำบทวิจารณ์ของพี่ "นรา" มาลงแทน **ส่วนบทวิจารณ์หนังเรื่องอื่นๆของหว่องกาไว หาอ่านได้ในหนังสือ ต่อไปนี้** - เดียวดายอย่างโรแมนติก โลกของหว่องกาไว - จอมยุทธจับฉ่าย โดย นรา - ลมตะวันออก โดย สิทธิรักษ์ ตุลาพิทักษ์ - บทความเกี่ยวกับ หว่องกาไว ใน CINEMAG ฉบับพิเศษ Bangkok Film Destival 2001 - Rise of Asain Movies (หน้าปกนางเอกจากเรื่อง What time is it there?) หน้า 52-55 โดย อุทิศ เหมะมูล As Tears Go By : นักเลงรันทด โดย นรา ผู้จัดการออนไลน์ - ภาพยนตร์   วันศุกร์ที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2545 แม้จะเป็นหนังเรื่องแรกของหว่องกาไว แต่ As Tears Go By งานที่สร้างขึ้นเมื่อปี 1988 กลับมีวิดีโอออกมาเผยแพร่ให้ดูในบ้านเราเกือบจะจัดอยู่ลำดับท้ายๆ (และเป็นเรื่องล่าสุดที่ผมเพิ่งมีโอกาสได้ดู) อันที่จริงงานชิ้นนี้ เคยเข้าฉายตามโรงบ้านเรา (อย่างเงียบเชียบ) เมื่อหลายปีก่อนในชื่อ "ทะลุกลางอก" และโดนประเมินระดับของหนังเอาไว้ในกลุ่มงานเกรดต่ำราคาถูก กระทั่งโดนกลบกลืนกลายเป็นหนึ่งในบรรดาหนังฮ่องกงจำนวนมากของยุคนั้น ซึ่งแห่ตามลอกเลียนแบบความสำเร็จของ A Better Tomorrow หรือ "โหด เลว ดี" ผลงานปี 1986 ที่ส่งให้ชื่อจอห์น วู โด่งดังกลายเป็นที่รู้จักของนักดูหนัง อย่างไรก็ตาม ถ้าพูดแบบไม่เกรงใจกัน เนื้อในรายละเอียดของ As Tears Go by โน้มเอียงไปทางหนังทุนต่ำลอกเลียนตามรอยความสำเร็จของ A Better Tomorrow มากกว่าจะ "เข้าพวก" กับผลงานเรื่องอื่น ๆ ที่เหลือทั้งหมดของหว่องกาไว หว่องกาไวนั้นได้ชื่อว่าเป็นคนทำหนังที่มีรูปแบบเอกลักษณ์เฉพาะตัวโดดเด่นมาก งานทุกชิ้นของเขา (ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องที่ "แปลกแยก" แตกต่างมากสุดอย่าง As Tears Go By) ล้วนเต็มไปด้วย "จุดร่วม" ทางด้านรายละเอียด ซึ่งสามารถโยงใยเชื่อมต่อถึงกันจากหนังเรื่องหนึ่งไปสู่เรื่องอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นสาระสำคัญว่าด้วยความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาของคนหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ทันสมัย แต่กลับล้มเหลวที่จะติดต่อสื่อสารกันในระหว่างตัวบุคคล ความสัมพันธ์ที่สวนทางไม่ลงรอยกันในด้านความรัก งานด้านภาพที่แพรวพราวไปด้วยลูกเล่นหวือหวาวูบวาบ การเล่าเรื่องที่ปราศจากเค้าโครงให้จับต้องได้แน่ชัด (เหมือนนำเอาฉากที่ไม่ต่อเนื่องข้องเกี่ยวมาร้อยเรียงกัน) รวมทั้งบทพูดเฉียบคมกินใจ (เช่น "ผมเคยได้ยินเรื่องนกไร้ขา มันได้แต่บินและบิน เหนื่อยก็นอนในสายลม ชั่วชีวิตจะลงดินก็เพียงครั้งเดียว เมื่อถึงวันตาย...ความจริงก็คือ มันไม่เคยไปไหน มันตายแล้วตั้งแต่แรก..." จากเรื่อง Days of Being Wild) พูดอีกแบบก็คือ งานส่วนใหญ่ของหว่องกาไว มีลักษณะประดิดประดอยปรุงแต่งสุง แต่ก็โดดเด่นได้รับการยกย่องเนื่องจาก "ฝีมือถึง" As Tears Go By ดูจะแตกต่างและมี "เครื่องหมายการค้า" ของหว่องกาไวปรากฏให้เห็นไม่มากนัก ส่วนหนึ่งน่าจะเกิดจากความเป็น "มือใหม่" ที่เพิ่งกำกับหนังครั้งแรก และยังอยู่ในช่วงลองผิดลองถูก ก่อนจะค้นพบรูปแบบลีลาเฉพาะตัวในงานชิ้นถัดๆ มา ในแง่นี้จึงทำให้ As Tears Go By มีทั้งส่วนด้อยส่วนดีอยู่ในตัวของมันเอง ด้านลบนั้นก็คือ เป็นหนังที่มีคุณภาพรั้งท้ายเมื่อเทียบกับงานอื่นๆ ทั้งหมดของหว่องกาไว แต่ในแง่บวก ความไม่จัดเจนก็ส่งผลให้หนังเรื่องนี้มีเสน่ห์ที่ความซื่อ เรียบง่าย ตรงไปตรงมา (จนถือได้ว่าเป็นหนังที่ดูง่ายเข้าใจง่ายมากสุดของหว่องกาไว) ปราศจาก "จริต" (หรืออาการโชว์ความเท่) เหมือนอย่างงานช่วงหลังๆ As Tears Go By เป็นเรื่องราวความผูกพันระหว่างนักเลงข้างถนน 2 คน คือ "อาหว่า" กับ "ไอ้แมลงวัน" รายแรกฝ่าฟันผ่านการต่อสู้ต่อยตีมาอย่างโชกโชน จนเป็นที่เลื่องลือและยอมรับนับถือในแวดวงมิจฉาชีพ ส่วนรายหลังเป็นเด็กหนุ่มนิสัยมุทะลุบ้าระห่ำจากครอบครัวแตกร้าว ที่ใฝ่ฝันอยากประสบความสำเร็จมีชื่อเสียงในเชิงนักเลง ไอ้แมลงวันมักจะก่อเรื่องเดือดร้อน (โดยไม่ตั้งใจและไม่ทันยั้งคิดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน) ฉุดลากอาหว่าผู้เป็นลูกพี่ให้ต้องคอยตามช่วยเหลือคลี่คลาย จนกระทั่งพลอยติดร่างแหเจอะเจอความเดือดร้อนด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท้ายสุดด้วยความรู้สึกว่า ตนเองต่ำต้อยด้อยค่าไร้ฝีมือ ไอ้แมลงวันจึงตัดสินใจรับงานร้อน "ฆ่าปิดปาก" พยานคนสำคัญที่อาจให้การซัดทอดเอาผิดอันธพาลระดับเจ้าพ่อ ทั้งๆ ที่โอกาสลงมือสำเร็จและเอาชีวิตรอด แทบจะไม่มีอยู่เลย เรื่องทั้งหมดจบลงแบบโศกนาฏกรรม (ตามความคาดหมายของคนดู) ไอ้แมลงวันพลาดท่าเสียทีเพราะความอ่อนหัดไร้ประสบการณ์ มิหนำซ้ำยึงดึงเอาอาหว่าเข้ามาพบกับจุดจบที่น่าเศร้าด้วยอีกคน โดยเค้าโครงของ As Tears Go By ไม่มีอะไรผิดแผกแตกต่างจากหนังฮ่องกงตระกูลโหดระดับล่างจำนวนมากที่สร้างเลียนแบบ A Better Tomorrow รวมทั้งความประณีตทางด้านงานสร้างก็แค่อยู่ในเกณฑ์ดีพอประมาณ (และเห็นร่องรอยของความเป็นหนังทุนต่ำอยู่หลายฉากหลายตอน) ต่างจากงานต่อ ๆ มาของหว่องกาไวที่ฝีมือการถ่ายทำ "แข็งแรง" มาก แต่ถึงกระนั้นหว่องกาไวก็ "ฉายแวว" ความเป็นผู้กำกับและคนเขียนบทหนังที่เก่งกาจออกมาให้เห็นอย่างเด่นชัด ด้วยการแทรกใส่รายละเอียดปลีกย่อยที่ช่วยให้เรื่องพื้นๆ ดาด ๆ ของเขามีความลึก เหนือกว่ามาตรฐานของงานในแนวทางเดียวกันจำนวนมาก รวมทั้งจังหวะลีลาเฉพาะตัว (ซึ่งได้รับการพัฒนาจนลงตัวในหนังเรื่องต่อ ๆ มา) ที่มีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉากที่มุ่งหวังผลทางด้านอารมณ์โรแมนติค ความซาบซึ้งประทับใจ และฉากเศร้าสะเทือนอารมณ์ ในรายละเอียดของบท หว่องกาไวเล่าเรื่องของตัวละครในแวดวงมิจฉาชีพ พร้อมๆ กับแสดงวิถีชีวิตอีกด้านหนึ่งเข้ามาเปรียบเทียบ นั่นคือ ความรักที่ปราศจากบทลงเอยสุขสมหวังของอาหว่า ไม่ว่าจะเป็นคนรักเก่าที่ตัดสินใจทำแท้ง (เพื่อเข้าพิธีแต่งงานกับชายอื่น) เพราะไม่อาจทนรอต่อความสัมพันธ์เลื่อนรอยไร้จุดหมายแน่ชัด หรือความรักครั้งใหม่กับหญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องชื่ออาง้อ ซึ่งลงเอยด้วยบทสรุปหม่นเศร้าสูญเสียพอ ๆ กัน ด้วยเหตุผลง่าย ๆ คือ วิธีชีวิตนักเลงที่อาหว่าคลุกคลี ส่งผลให้เขาอยู่กับปัจจุบันและใกล้ชิดความตาย จนไม่อาจวาดหวังถึงอนาคตใดๆ ได้เลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากระทำ ไม่ว่าจะเรื่อง "รบ" หรือ "รัก" ล้วนเหมือนกับการทิ้งทวนเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต โลกของอาหว่าไม่มีที่ทางสำหรับ "ครั้งต่อไป" หรือโอกาส "แก้ตัว" หว่องกาไวเน้นย้ำประเด็นเกี่ยวกับวิถีชีวิตอันไม่พึงปรารถนาของเหล่านักเลงอันธพาลอยู่ตลอดเวลา ทั้งในเรื่องราวของตัวเอกอย่างอาหว่า และตัวรองอย่างไอ้แมลงวันซึ่งติดกับดักในแวดวงมิจฉาชีพ จนไม่อาจเดินหน้า ทว่าก็ถอนตัวเลิกราไม่ได้ ข้อแตกต่างระหว่างตัวเอกทั้งสองก็คือ ขณะที่อาหว่าเหนื่อยหน่ายกับชีวิตแบบที่ตนเองเผชิญอยู่ และอยากไถ่ถอนตนเองให้หลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์ (แต่ก็ไม่อาจทำได้) ไอ้แมลงวันกลับมุ่งมั่นถลำลึกกว่าเดิม จนทั้งสองต้องเจอะเจอผลลัพธ์บั้นปลายอันเลวร้าย แม้จะเป็นงานที่สร้างขึ้นทีหลังและรับอิทธิพลจาก A Better Tomorrow ของจอห์น วูมาเยอะ แต่ความแม่นยำในการเขียนบท การตอกย้ำเนื้อหาสาระอย่างหนักแน่นมั่นคงตลอดเวลา ฉากบีบคั้นเร้าอารมณ์สะเทือนใจในเกณฑ์ดีเยี่ยม รวมทั้งการเสนอภาพความรุนแรงถึงเลือดถึงเนื้อได้อย่างสมจริงมีพลัง และทำให้โลกมิจฉาชีพดูสยดสยองน่ากลัวไม่พึงปรารถนาสุดขีด (ต่างจากงานของจอห์น วู ที่ดูสวยงามเป็นแฟนตาซีน่าตื่นตา เหมือนหนังกำลังภายในยุคใหม่ที่เปลี่ยนจากดวลกระบี่เป็นดวลปืน) ความโดดเด่นเหล่านี้ ทำให้ As Tears Go By ถีบตัวยกระดับขึ้นมาเป็นงานชิ้นเยี่ยมในแนวทางอาชญากรรม (แบบฮ่องกง) ไล่เรี่ยใกล้เคียงกับ A Better Tomorrow ของจอห์น วูเลยทีเดียว ขณะที่ A Better Tomorrow ของจอห์น วู ดูจะเข้มข้นกว่าในการผสมผสานอารมณ์ดุเดือดเลือดพล่านเข้ากับฉากเศร้าสะเทือนใจได้อย่างกลมกลืน As Tears Go By ของหว่องกาไวที่ออกมาในอารมณ์หวามขมอมเศร้าเคล้าเลือดและน้ำตา ก็โดดเด่นเป็นพิเศษในส่วนของความโรแมนติค แง่มุมความรักระหว่างอาหว่ากับอาง้อ แม้จะเป็นเพียงเนื้อเรื่องรอง แต่ก็กลายเป็นส่วนที่น่าประทับใจชวนจดจำมากที่สุดในงานชิ้นนี้ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 48 15:16:54 จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 15:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บทส่งท้าย จนถึงวันนี้หว่องกาไวได้ทำหนังออกมาแล้ว 8 เรื่อง ที่ทั้งหมดนั้นล้วนเชื่อมต่อและโยงใยกัน ไม่ว่าจะทางใดก็ทางหนึ่ง รวมถึงการต่อยอดสิ่งที่แล้วมาในเรื่องก่อนๆด้วย และสิ่งทุกสิ่งอย่างนั้นได้เดินมาถึงจุดสมบูรณ์ใน 2046 หนังที่คริสโตเฟอร์ ดอยล์กล่าวไว้ในวันเปิดตัวหนังที่เมืองไทยว่ามันคือ Compilation (การร้อยเรียง) และ Celebration (การเฉลิมฉลอง) สำหรับหว่องกาไว คงไม่เกินจริงนักจะบอกหว่องกาไวได้สร้าง ‘โลก’ ของเขาขึ้นมา โลกที่เหล่าผู้คนหลงใหล และบางคนก็ตัดสินใจที่จะจากโลกแห่งนั้นไปหลังจาก 2046 เพราะเขาเหล่านั้นต้องการความ ‘เปลี่ยนแปลง’ แต่สำหรับผม โลกใบนี้ยังคงน่าหลงใหล มันมีความหมายและความทรงจำต่อผมมากมาย 2046 กล่าวว่า ณ ที่แห่งนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลง ผมยังคงจะอยู่ใน ‘โลกของหว่องกาไว’ ต่อไป ฟังเสียงกระซิบความลับในรูต้นไม้ของเขาเหล่านั้น และรอคอย ‘หญิงผู้นั้น’ ที่จะมาจาก ‘เซี่ยงไฮ้’ ไม่ว่าจะนานเท่าใดก็ตาม จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 15:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กระทู้นี้ Tribute WKW จริงๆ อิอิ สไตล์ของเขากระชากใจนักดูหนังทั่วโลก สำหรับผม ภาพ เพลง ไม่มีเรื่องไหน หลอนอยู่ในโสตประสาทเท่ากับ In the mood for love แต่ถ้าดูเอาเรื่องแล้ว ที่สุดของผมคือ Chungking Express ยังไม่เปลี่ยนแปลง อีกนิด เพลง Quizas, Quizas, Quizas เพลงนี้ ดังจริงๆ สงสัยเป็นหนึ่งในขวัญใจของผู้กำกับหลายคนทีเดียว อย่างน้อยๆ มี 3 เรื่องแน่ๆ ที่ผมได้ยินมันชัดๆ - Strictly Ballroom (1992) ของ Baz Luhrmann - In the mood for love (2000) ของ WKW - Bad Education (2004) ของ Almodovar จากคุณ : ซาเวีย - [ 23 ม.ค. 48 15:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ใช่ครับ ตั้งใจ trbiute ให้หว่องจริงๆ เขาเป็นผู้กำกับที่มีอิทธิพลต่อชีวิตการดูหนังของผมมาก ...อาจจะมากที่สุดเลยก็ได้ มีเรื่องเล่านิดนึง หนังเรื่องแรกของหว่องที่ผมดูคือ Happy Together (จาก VCD พากย์ไทยของแมงป่อง) โดยดู 1 วันหลังจากที่เลสลี่ จาง เสียชีวิต ...นับแต่วันนั้นชีวิตผมก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ตามจริงแล้ว ผมเขียนบทความนี้ไว้ตั้งแต่กลางปี 2547 โดยคิดไว้ว่าจะรอดูหนังเรื่อง 2046 เสียก่อน ซึ่งหลังจากดูแล้วมันก็ทำให้สมองของผมสั่งการว่าได้เวลาที่จะลงบทสรุปต่อ 'โลกใบนี้' เสียที เช่นเดียวกับที่หว่องกาไวลงโปสการ์ดใบสุดท้ายด้วยหนังเรื่อง 2046 ------------------------------------ ไปค้นเจอบทความเกี่ยวกับหว่องกาไว และ 2046 มาครับ เดียวดายฯกับหว่องกาไว STILLWATER วิจารณ์บันเทิง http://www.bangkokbiznews.com/jud/sat/20041203/news.php?news=column_15790772.html “หวังเจียเหว่ยนี่ ฮอลลีวู้ดเอาสเต็กมาล่อมันหลายครั้ง แต่หมอนี่ไม่สน คือแกติดใจจะกินหมั่นโถว อย่างเดียว หมอนี่ไม่อยากเป็นจอห์นวู 2 แต่อยากเป็นประเภทนักฆ่าตาชั้นเดียว ผู้หวงแหนจิตวิญญาณแห่งโพ้นทะเล มองโลกผ่านม่านไม้ไผ่แลม่านไหมใยหมอก ” เป็นคำกล่าวของนักวิจารณ์หนังมีชื่อ สิทธิรักษ์ ตุลาพิทักษ์ ผ่านปลายปากกาของ วรพจน์ (เหล้านั้ง, วรพจน์ ประพนธ์พันธุ์, 2547.หน้า 28) และตามด้วยเรื่องเล่าของวรพจน์เอง “ ผมรับรู้ต่อมาจากสาวจุ๋ม ผู้ประสานงานฝ่ายไทยว่า หวังเจียเหว่ยทำงานไม่มีสคริปท์ ทุกคนในกองถ่ายไม่มีใครรู้ว่า เมื่อถ่ายฉากที่ร้านจบแล้วจะต้องถอนยวงไปถ่ายต่อที่ขั้วโลกไหน ” “ทุกอย่างอยู่ในหัวอีคนเดียว คนอื่นไม่มีใครรู้ มันเป็นหนังอาร์ตนะพี่ เซอร์ๆ แบบนั้นแหละ หนูดูไม่รู้เรื่องหรอก พี่ก็คงดูไม่รู้เรื่องเหมือนกัน” “อ้าว!! เป็นงั้นไป” นั้นเป็นข้อความบางส่วนที่กล่าวถึงผู้กำกับหน้าตี๋ภายใต้แว่นดำ ขณะมาถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง 2046 ในเมืองไทยเมื่อ 2 ปีก่อนที่ร้านโอลด์เล้งของนักเขียนเจ้าบู๊ลิ้ม วรพจน์ ประพนธ์พันธุ์ ส่วนนามของผู้กำกับคนดังกล่าวคือ หวังเจียเหว่ย (ในสำเนียงแมนดาริน หรือหว่องกาไวในสำเนียงกวางตุ้ง) เจ้าของลายเซ็นที่ถูกจัดว่าอยู่ในหมวดของผู้สร้างงานแบบ auteur auteur ศัพท์คำนี้ผม (ผู้ไม่มีพื้นฐานการเรียนด้านภาพยนตร์มาก่อน) พบครั้งแรกในพอคเก็ตบุ๊ค พิพากษานอกศาล ของ อ.กฤษดา เกิดดี (2541) ที่ได้กล่าวถึง นักวิจารณ์ภาพยนตร์ออเทอร์ ( Auteur Film Critic) หรือ นักวิจารณ์ที่บูชาผู้กำกับภาพยนตร์เป็นสำคัญ โดยยึดหลักที่ว่า ผู้กำกับภาพยนตร์มีบทบาทสำคัญที่สุดในการสร้างสรรค์ผลงาน ซึ่งจะอิงการค้นหาบุคลิกภาพตัวตนของผู้กำกับที่ปรากฏในหนัง ต้องศึกษาประวัติภูมิหลังในอดีต เพื่อเชื่อมโยงกับผลงานที่ออกมา ทั้งพิจารณาถึงความโดดเด่นในด้านการนำเสนอที่อาจรวมถึงการศึกษาตามแนวจิตวิเคราะห์ เพื่ออธิบายผลงานแต่ละชิ้นของผู้กำกับคนนั้น ถัดมาผมได้ยินคำว่า auteur อีกครั้งในการอบรมการวิจารณ์ภาพยนตร์ที่นิเทศศาสตร์ จุฬาฯ เมื่อปีที่แล้ว จากการบรรยายของ อ.มโนธรรม เทียมเทียบรัตน์ กล่าวว่าคำนี้เกิดในช่วง French new wave (1959) มาจากคำว่า Politique des auteurs ซึ่งหมายถึงผู้กำกับมีอำนาจสิทธิขาดในกองถ่ายทำเพียงผู้เดียว และขยายความในแนวทางการวิจารณ์หนังออเทอร์ว่า ผู้กำกับนั้นๆ ควรมีผลงาน 3-5 ชิ้นขึ้นไป โดยให้ดูเป็นหมวดหมู่แล้วจึงมองภาพสะท้อนที่เกิดขึ้น พร้อมทั้งได้ยกตัวอย่างหนังของท่านมุ้ยของไทย ดังนี้ - หนังของท่านมุ้ย มักมีผู้หญิงที่ใช้เสน่ห์เพื่อหวังประโยชน์ (ในอุกาฟ้าเหลือง,น้องเมีย) ทะเยอทะยาน (แบบท้าวศรีสุดาจันทร์ในสุริโยไท) โดยมักมีผู้มากระตุ้น เช่น แม่ย่ามากระตุ้นท้าวศรีสุดาจันทร์ เช่นเดียวกับมีแมวมองดารามากระตุ้นภัสสรในหนังน้องเมีย - บทบาทของแท็กซี่ที่เข้ามาหาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม (ในน้องเมีย) เมื่อเทียบกับ ทองพูน โคกโพ แท็กซี่คนซื่อ - ในอุกาฟ้าเหลืองมีผู้หญิงชื่อดอกไม้หรือ:-) และในสาละวินลูกสาวสรพงศ์ชื่อดอกอ้อ เป็นต้น ย้อนกลับมาที่เรื่องของ หว่องกาไว ที่กำลังมีผลงานใหม่อย่าง 2046 ที่บุกไปเปิดตัวที่เทศกาลหนังต่างๆ มาแล้ว และในกระแสอินเทรนด์นี้ได้มีพอคเก็ตบุ๊คเกี่ยวกับภาพยนตร์ที่ได้รวบรวมบทความผลงานหนังของ หว่องกาไว มาไว้ในชื่อ เดียวดายอย่างโรแมนติก: โลกของหว่องกาไว ของสำนักพิมพ์ Bioscope ส่วนหนึ่งนำมาจากงานเก่าจากหนังสือ เดียวดายอย่างโรแมนติก ของสุทธากร สันติธวัช และมโนธรรม เทียมเทียบรัตน์ ที่ได้วิเคราะห์หนังเรื่องสำคัญๆ ของหว่องกาไวเอาไว้เมื่อพฤษาคม 2542 และอีกส่วนหนึ่งนั้นทีมงาน Bioscope ได้เพิ่มเติมเกี่ยวกับหนังเรื่องล่าสุดและส่วนโลกของหว่องกาไว ที่กล่าวถึงพลพรรคทีมงานของเขาอย่าง คริสโตเฟอร์ ดอยล์ กับ วิลเลี่ยม จาง พร้อมทั้งเหล่าดาราขาประจำ อย่าง เลสลี่ จาง, เหลียงเฉาเหว่ย ,จางมั่นอวี้ มารวมไว้ด้วยกัน พอคเก็ตบุ๊คเล่มนี้เล่าเรื่องตั้งแต่หนังเรื่องแรกในฐานะผู้กำกับของหว่องกาไว As Tears Go By หนังบู๊สไตล์เจ้าพ่อฮ่องกงธรรมดาที่ไปไกลจนเวทีคานส์เหลือบตามอง ต่อด้วย Days of Being Wild ที่สร้างความแปลกใหม่และมึนงงไปพร้อมๆ กัน ตามติดด้วยงานสร้างชื่อในวงกว้างอย่าง Chungking Express งานคั่นเวลาที่ได้ผลเกินคาดหมายทั้งเงินทั้งชื่อเสียง ส่วนงานที่ทุ่มเทอย่าง Ashes of Time เริ่มสร้างคำถามในหนังกำลังภายในสไตล์แปลกใหม่ จนกลับมาสู่หนังโลกอาชญากรรมฮ่องกงปัจจุบันอีกครั้งในหนังชื่อไทยสุดเก๋ นักฆ่าตาชั้นเดียว Fallen Angels แล้วจึงไปขย่มรางวัลบนเวทีหนังเทศกาลอีกครั้งกับหนังเกย์ร้อนแรงปนเหงาใน Happy together ทิ้งท้ายด้วยหนังชู้รักสุดเฉียบจนใครๆ รู้จักชื่อเขาดียิ่งขึ้นกับ In the Mood for Love และงานล่าสุด 2046 ที่แค่ได้เห็นตัวอย่างหรือเรื่องย่อทำให้ใครหลายคนต้องนึกย้อนไปถึงหนังเรื่องเก่าๆ ของเขา คงไม่มีใครปฏิเสธถึงความแตกต่างหนังของหว่องกาไวกับผู้กำกับคนอื่นๆ ซึ่งมักจะมีคุณสมบัติลักษณะตัวละครสุดเหงาที่โดดเด่นเฉพาะตัว ดังนี้ ชายหนุ่มที่ติดอยู่กับอดีต เช่น ยกไจ๋ (เลสลี่ จาง/ Days of Being Wild) เหอจื้ออู่ (ทาเคชิ คาเนะชิโระ) กับ 633 (เหลียงเฉาเหว่ย/ Chungking Express) หญิงสาวที่มีอิทธิพลสูงสุดกับชีวิตผู้ชาย เช่น โซวไหล่เจิน (จางมั่นอวี้/ Days of Being Wild) เฟย์ (เฟย์ หว่อง) และเมย์ใน Chungking Express หญิงสาวที่ไขว่คว้าหาความรักจริง เช่น มี่มี่ หรือ ลูลู่ (หลิวเจียหลิง/ Days of Being Wild) มิเชล (หลี่เจียซิน) กับสาวผมบลอนด์ (ม่อเหวินเหว่ย) ใน Fallen Angels คนนอกกฎระเบียบสังคมกับชีวิตอันอ้างว้าง เช่น ผู้หญิงผมทอง (หลินชิงเสีย/ Chungking Express) หวัง จื่อหมิง (หลี่หมิง/ Fallen Angels) อีกประเด็นที่น่าสนใจคือ คำถามที่เกิดขึ้นมากมาย โดยเฉพาะหลายคนคงสุดฉงนกับบทบาทของเหลียงเฉาเหว่ย ในคราบของหนุ่มปริศนาในฉากจบของ Days of Being Wild หรือกับบทของโจวมู่หวัน หนุ่มนักหนังสือพิมพ์ผู้ถูกภรรยานอกใจ ใน In the Mood for Love และ บทโจวมู่หวันอีกครั้งของชายหนุ่มเจ้าสำราญผู้ไม่ยอมผูกพันกับสาวใดนานเกินหนึ่งคืนใน 2046 ที่ถือเป็นตัวละครปริศนาที่ชวนให้น่าค้นหาและติดตาม (เช่นเดียวกับจางมั่นอวี้ในบทของ โซวไหล่เจิน ของเรื่องข้างต้น) เดียวดายอย่างโรแมนติก: โลกของหว่องกาไว เล่มนี้สามารถให้คำตอบชวนฉงนสนเท่ห์ทั้งหลาย ด้วยบทความวิเคราะห์อย่างเจาะลึกถึงแก่นด้วยอิงการวิจารณ์ภาพยนตร์แนวออเทอร์ ที่ไม่พบเห็นบ่อยนักในตลาดหนังสือหนังในปัจจุบัน (เพราะที่เคยผ่านตามาก็เห็นมี ตำนานระทึกขวัญ อัลเฟรด ฮิทช์ค็อค ของ อ.ประวิทย์ แต่งอักษร (2543) เมื่อหลายปีมาแล้ว) ถือว่าเป็นหนังสือดีๆ ที่ไม่ควรมองข้ามอีกเล่ม อย่างน้อยคำถามคาใจต่างๆ เกี่ยวกับหนังของผู้กำกับคนนี้อาจจะจางหายลงไปได้บ้าง มีคำให้สัมภาษณ์ของพระเอก เหลียงเฉาเหว่ย ที่อ้างถึงตัวผู้กำกับคนดังผู้นี้ไว้อย่างน่าคิดว่า “ กับหว่องกาไว คุณต้องไว้ใจเขา แล้วอะไรๆ ก็จะง่ายเอง แต่ถ้าคุณไม่ไว้ใจเขา นั่นแหละถึงคราวเละแน่ ! ” จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 16:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 2046 ฉบับปูซานฯ สวย...แต่ไม่กลมกลืน นันทขว้าง สิรสุนทร วิจารณ์บันเทิง http://www.bangkokbiznews.com/jud/sat/20041004/news.php?news=column_15130039.html การเดินทางของผมในการไปดูหนังที่ปูซาน ฟิล์ม เฟสติวัล เกือบ 20 เรื่องในเวลา 5 วันนั้น ดูจะสั้นกว่าการเดินทางของ จ้าวโม่วหวัน(เหลียงเฉาเหว่ย) มากมายหลายเท่านัก เนื่องเพราะการเดินทางของเขานั้น เป็นการเดินทางของจิตใจที่ไม่เคยจบสิ้น แต่การเดินทางของผมเพื่อภารกิจนี้ มีเวลาจบสิ้นแค่ 5 วัน... หนังเรื่อง "2046" ซึ่งถูกเลือกให้เป็นหนังเปิดเทศกาล โดยเป็นคนละเวอร์ชั่นกับที่เคยฉายในคานส์ เดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา และด้วยความที่มาร์เก็ตติ้งดี บวกกับการที่ทีมนักแสดงรู้จักไปโปรโมทตัวเองตามที่ต่างๆ นั่นเลยทำให้ 2046 กลายเป็นหนังที่ตั๋ว sold out เร็วที่สุดในบรรดาหนังกว่า 200 เรื่องที่มีให้ดูในเทศกาลหนังของปูซานฯ ปีนี้ (ใครอยากทราบรายละเอียด กรุณาอ่านได้ใน ET ฉบับล่าสุดของนสพ. biz week) 2046 ฉบับ ปูซานฯ ถูกจัดฉายที่ outdoor theatre ในค่ำวันที่ 7 ตุลาคมที่ผ่านมา โดยมีผู้คนแห่กันเข้าไปดูหลายพัน เรียกว่าเบียดกันพอได้อุ่น และเนื้อแนบเนื้อไม่พอให้รู้สึกหนาว... หลังจาก หว่อง คาร์-ไว ขึ้นไปสร้างบรรยากาศ so so ด้วยการกล่าวอะไรที่เป็น "ทางก๊าน ทางการ" กลับเป็น เหลียง เฉาเหว่ย ที่เก็บคะแนนได้เป็นกอบเป็นกำจากการพูดอะไรที่ตรงไปตรงมา กล้าแสดงทัศนะที่ไม่ต้องห่วงภาพลักษณ์ของตัวเอง บรรยากาศของ outdoor theatre ก็เหมือนกับที่โรงหนังลูมิเยร์ ฝรั่งเศสนั่นแหละ คือผู้คนมาออแน่น และหลายคนรอบัตรที่จะตกมาถึงมือ หากมีใครสละสิทธิ์.. หลังจากดู 2046 เสร็จ ใครบางคนอาจรู้สึกว่า 2046 เป็นภาค 2 ของ In the Mood For Love และ อาจจะเป็นภาค 3 ของ Days of Being Wild หรือหากเราจะลองนับเรื่องนั้นเป็นปฐมบท หว่องกาไว 2046 ก็อาจจะถือเป็นไตรภาคในการแสดงอารมณ์ที่หลงใหลในทศวรรษที่ 60 มาก และน่าสังเกตว่าแม้ชีวิตสังคมในยุคนั้นจะสวยงาม(ดุจเพลงประกอบของหนังก็ไม่ปาน) แต่ความหวาดหวั่นในอนาคตของฮ่องกง เริ่มปรากฏขึ้นในใจของ หว่อง เสียแล้ว มีข้อมูลยืนยันว่า หว่องกาไว เริ่มถ่ายทำ 2046 ในเวลาเดียวกันกับที่เขากำกับ In The Mood For Love การเดินทางอันยาวนานของการสร้างหนังเรื่อง 2046 ส่งผลให้ชื่อของนักแสดงหลายท่านผ่านเข้าออกในหนังตลอดมา ครั้งที่เขาเริ่มประกาศสร้าง ชื่อของ ธงไชย แมคอินไตย ก็ปรากฏในหนังเรื่องนี้ในฐานะหนึ่งในดารานำ (แต่ในเวอร์ชั่นนี้ ป้าเบิร์ดออกมาแค่ 3 วินาที) ผมเห็นด้วยกับคุณศิวาภรณ์ พงษ์สุวรรณ โปรดิวเซอร์หนังคนหนึ่งของบ้านเราว่า 2046 มีรูปลักษณ์ด้านภาพที่ต่อเนื่องมาจาก In the Mood For Love ส่วนร่องรอยของตัวละครนั้นบางส่วนก็สืบเนื่องมาจาก Days of Being Wild เรายังคงได้พบกับ จ้าวโม่วหวัน (เหลียงเฉาเหว่ย) และ ซูไหล่เจิน (จางม่านอวี้ และ กงลี่) และตัวละครใหม่ๆ มากมาย หนังเล่าเรื่องราวความรักของคนหลายคู่ เช่นความสัมพันธ์ของ จ้าวโม่วหวัน กับ ไบ่หลิง (จางจื่ออี๋), ทัก กับ หวังจิงเหวิน (เฟย์หว่อง), จ้าวโม่วหวัน กับ ซูไหล่เจิน (ก่งลี่) รวมไปถึงเรื่องรักในโลกอนาคตจากนิยาย 2046 ที่ จ้าวโม่วหวัน เขียนขึ้น เรื่องราวหลากหลายทั้งเรื่องจริงและเรื่องแต่ง ถูกเล่าทับซ้อนกันจนรวมเป็นหนึ่งเดียว หนังเล่าเรื่องตัดสลับไปมาทั้งในส่วนของตัวละครต่างๆที่มีชีวิตอยู่ในยุคเดียวกันและต่างยุค แม้จะต้องใช้ความจดจำในเรื่องราวพอสมควร แต่กระนั้นสิ่งที่หนังมอบให้แก่เราก็คือ ความทรงจำของความรู้สึกที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป แม้ว่า ยกไจ๋ (เลสลี่จาง) จะตายจากไปใน Days of Being Wild แต่เราได้พบกับเขาอีกครั้งในส่วนหนึ่งของตัว จ้าวโม่วหวัน ในห้วงเวลาที่เขาใช้ชีวิตเยี่ยงเพลย์บอย หลังจากที่พลาดรักจาก ซูไหล่เจิน และหนึ่งในบรรดาสาวที่เขายุ่งเกี่ยวด้วยคือ ไบ่หลิง (จางจื่ออี๋) ความสัมพันธ์ของเขาและเธอไม่ต่างจากภาพจำลองของ ยกไจ๋ กับ มิมิ (หลิวเจียหลิง) ใน Days of Being Wild ไบ่หลิงรักเจ้าอย่างหมดใจ เขาเองก็ชอบเธอมากแต่ไม่ได้ “รัก” เธอจากเขาไป แม้ว่าเขาเองจะรู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่น้อย แต่ใช้เวลาไม่นานมันก็เลือนหาย ต่างจากความรักและความคะนึงที่เขามีต่อ ซูไหล่เจิน (จางม่านอวี้) หญิงคนรักที่เคยพบและพรากกันไป ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายในเวลาที่เขาใช้ชีวิตเยี่ยงนักพนันในบ่อน เขาได้พบกับ ซูไหล่เจิน อีกคนหนึ่ง (กงลี่) ซึ่งคราวนี้เขาไม่ยอมที่จะให้เหตุการณ์เป็นเหมือนอดีตอีก 2046 เคยเป็นชื่อห้องในโรงแรมที่ จ้าวโม่วหวัน ใช้เป็นที่เขียนนิยายและที่นัดพบกับ ซูไหล่เจิน ใน In the Mood For Love แต่พอมาเรื่องนี้ เขาไม่มีโอกาสได้พักในห้องดังกล่าว เพราะมันถูกจับจองโดย ไบ่หลิง ส่วนเขาข้ามไปพักห้อง 2047 แทน จ้าวโม่วหวัน ใช้เลข 2046 เป็นปีที่รถไฟขบวนพิเศษนี้ จะจอดเทียบท่าในโลกอนาคตอันเป็นเรื่องราวในนิยายเรื่องใหม่ของเขา คราวนี้เขาไม่เขียนเรื่องกำลังภายในแล้ว เขาสนใจจะเขียนเรื่องอนาคต หากเรื่องราวในโลกอนาคตนั้นช่างไม่ต่างจากสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเลย หนังเรื่องนี้จึงเหมือนเพลงรำพันของใครสักคนที่อยากจะพร่ำบอกถึง สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจและไม่มีวันเลือนหาย สิ่งที่เห็นได้ชัดจากงานของหว่อง คาร์-ไว ในเรื่องของ 2046 ก็คือ เนื้อหาที่มีความสลับซับซ้อนมากขึ้น แต่มันใช่แน่หรือ..ถ้าเราจะบอกว่าเนื้อหาดูสลับซับซ้อนมากขึ้น อันที่จริง ถ้าเอาหนังของเขามามองร่วมกันในหลายๆ จุด ความซับซ้อนของ 2046 ดูเบาบางมากเมื่อเทียบกับ days of being wild กระทั่งอาจจะธรรมดาเมื่อเทียบกับ in the mood for love เพราะว่าความจริงที่เกิดขึ้นก็คือ หนังของหว่อง ใช้วิธีการตัดสลับ ไม่ใช่สร้างซับซ้อนให้เกิดขึ้น ผมปรารถนาดู 2046 ด้วยความอยาก... แต่ดูเสร็จแล้ว ก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า 2046 มีอะไรที่เพิ่มขึ้นจากงานชิ้นก่อนๆ ของ "นกไร้ขา" แห่งวงการหนังบ้าง ความสวย...นั่นเองที่เพิ่มและพอกพูน แต่มันทับทวีคูณในรูปรอยที่ซ้ำซาก ไม่กลมกลืนและไม่สอดคล้อง... ผมไม่ได้ยินแน่ๆ เพราะระหว่างเดินฝ่าลมหนาวของเวลา 22.40 น.ที่ปูซานฯ (และเดินสวนกับคนแปลกหน้าในระยะ 0.05 เมตร) มีเสียงบ่นอื้ออึงถึงความน่าอึดอัดของคนดูบางกลุ่มต่อ 2046 หรือบางที...หว่อง คาร์-ไว อาจต้องปรับเปลี่ยน หรือ...ไม่ต้องปรับเปลี่ยน ? (ข้อมูลส่วนหนึ่งจากคานส์อ้างอิงจากบทความจุดประกาย เขียนโดย ศิวาภรณ์ พงษ์สุวรรณ) จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 16:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โอ ชอบจริงๆ โหวตให้เลยค่ะ จากคุณ : te necesito - [ 23 ม.ค. 48 17:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมนั่งอ่านกระทู้นี้ .. นึกย้อนถึงผลกระทบของหนังแต่ละเรื่อง ที่มีต่อผมในช่วงหลังจากดูแล้ว .. ผมค่อนข้างจะใหม่สำหรับหนังของหว่องกาไว เรียกว่าเพิ่งมาเริ่มดูช่วงรอยต่อของ in the mood กับ 2046 ก็ว่าได้... เห็นด้วยครับ ถ้าจะบอกว่า ".. 'ความเหงา' มี 'พลัง' ที่จะทำให้เรา 'ค้นหา' 'ความรัก' .." เวลามีใครถามผมว่า เรื่องนี้ๆ เกี่ยวกะอะไร ผมก็ได้แต่ให้คำตอบที่คลุมเครือ "เหงาๆ" จริงๆ หนังพูดนับพันๆ คำ .. แต่กลับไม่รู้จะเล่าไง ที่รู้ๆ หลังจากดูหนังเรื่องไหนของ wkw สิ่งที่ผมมักทำคือ .. หา ost มาฟังซ้ำ และเริ่มดูอย่างละมุนละไม อีกครั้ง ... ปล. เพลง California Dreamin' เนี่ย ผมนึกว่าของ Mamas and Papas ซะอีก ผมดูใน ost. น่ะ (ไม่ชัวร์เหมือนกัน) แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 48 19:37:36 จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 19:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ติดอารมณ์เหงาเศร้าของกระทู้นี้ไปเลย...... จากคุณ : superblackpig - [ 23 ม.ค. 48 19:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบที่คุณ จขกท. อ้างอิงแหล่งที่มาของเรื่องราวที่คุณพูดถึง อย่างชัดเจน จากคุณ : grappa - [ 23 ม.ค. 48 20:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากครับ กับกระทู้ดีๆที่ทำด้วยใจรักเช่นนี้ จากคุณ : wu - [ 23 ม.ค. 48 20:55:38 A:130.54.130.228 X: TicketID:001892 ]

ความคิดเห็นที่ 22 Thanks so much for this lovely topic.... I still have the image of F Wong dancing in my head everytime I hear that song........ "All the leaves are brown and the sky is gray......" จากคุณ : pocco - [ 23 ม.ค. 48 21:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โหวตให้ด้วยคนครับ จากคุณ : nickyblood - [ 23 ม.ค. 48 21:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โอ้วว อ่านไม่ละเอียด นึกว่าต่อไปปูซานมา จากคุณ : จิ๊กโก๋ปากซอย - [ 23 ม.ค. 48 21:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มะช่ายครับ ผมไปเทศกาลหนังมาเหมือนกัน แต่ไป Bangkok Film อ่ะ ^^;; จากคุณ : merveillesxx - [ 23 ม.ค. 48 22:15:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 3 เรื่องนี้ เชื่อมโยงกันที่สุดแล้วมั้ง .. บางคนเรียกไตรภาคเลยด้วยซ้ำ .. Days of being wild จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 In the mood for love จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 28 และเรื่องล่าสุด 2046 ปล. รูปนี้รู้สึกจะไม่มีในตัวหนังน่ะครับ ใส่ให้ดู แก้เครียด :P จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อีกหนึ่งเรื่องที่ตามมาหลอกหลอน .. กับเฟรมท้ายรถแท็กซี่ .. happy together จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:29:44 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แถมๆ แล้วกัน .. รูปเหลือ ฮ่าๆ .. ^^ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 48 23:33:18 จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 31 และเรื่องที่ทำให้ หวังเฟย์ .. "เรียบง่าย แต่ดูดีที่สุด.." ปล.ใน 2046 เธอแก่ไปเยอะเลยแฮะ 35-36 แล้วมั้งรู้สึก -_- chungking express จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 และเรื่องนี้กะเรื่องข้างบน ก็ดูหลอกหลอน เหมือนมีไรพัวพันกันตามเคย -_- fallen angels จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มีเท่านี้ละครับ Capture จากแผ่นซะส่วนใหญ่ พอดี Ashes of time + As tears go by ผมไม่มีแผ่นซะด้วย .. ใครมีรูป ช่วยกันนะครับ :) จากคุณ : iPote - [ 23 ม.ค. 48 23:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ..ครบเครื่องจริงๆคับกะทู้นี้.... เพิ่งได้ DVD boxset เฮียหว่อง มา... ยังไม่มีเวลาแตะเลย จากคุณ : ก็เพราะคือเพื่อนผู้รู้ใจ - [ 24 ม.ค. 48 01:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 35 กลับมาอ่านอีกที ขอโทษเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะที่โพสตัดหน้า เรานึกว่าจบแล้วง่ะ -__-" จากคุณ : Moon_Light - [ 24 ม.ค. 48 01:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ชอบกระทู้นี้มากๆ ครับ แต่ผมจะตามดูให้ครบทุกเรื่องจากที่ไหนได้บ้างอ่ะครับ มี vcd หรือ dvd ขายที่ไหนหรือเปล่าครับ จากคุณ : raberd - [ 24 ม.ค. 48 10:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สุดยอดจริงๆ ครับ  ...... ทุกคำถามที่อยู่ในใจ ในหนังหลายๆเรื่องของ คุณอาหว่อง   วันนี้ หมดเปลือกแล้วครับ  ขอบคุณ คุณ merveillesxx  มากๆครับ สุดท้าย ผมเลิกดูหนัง ของคุณหว่อง ไปนานครับ ตั้งแต่ ผมต้องอยู่ คนเดียว  ...  ...   ขอบคุณ คุณหว่องกาไว ที่ทำให้ผม รู้จักตัวเอง มากขึ้น แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 48 11:53:03 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 48 11:48:38 จากคุณ : เต้ครับ - [ 24 ม.ค. 48 11:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตอบคุณ Moon-Light ไม่เป็นไรครับ ตอบคุณ raberd ผมตอบทางหลังไมค์แล้วกันนะ จากคุณ : merveillesxx - [ 24 ม.ค. 48 15:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เพิ่งได้ดูหนังหว่องไปไม่กี่เรื่องเอง อยากดูให้หมดจัง จากคุณ : ranmachan - [ 24 ม.ค. 48 17:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เจ๋งอ่ะ เขียนได้ยาวดี ยังอ่านไม่หมด แต่ชอบ ชอบ จากคุณ : ใบไม้ ใบหญ้า - [ 25 ม.ค. 48 00:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เอ่อ คุณ Merveillesxx ครับผม ผมอยากได้คำตอบที่คุณ Raberd เก่ี่ยวกับเรื่อง DVD ด้วยอ่ะครับ พอดีพักหลังไปจตุจักรไม่เห็นมีมาวางขาย ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไปช้าไปรึเปล่า ขอบคุณมากครับสำหรับกระทู้ที่นั่งอ่านได้เพลินจริงๆ เพราะถูกใจที่มีคนชอบหว่องมากเหมือนกัน แต่ไม่เคยได้ติดตามเรื่องราวละเอียดขนาดนี้เลย อีกอย่างนึง ผมไม่แน่ใจว่าคุณชอบฉากไหนมากที่สุดใน 2046 สำหรับผม ถ้านึกถึงเมื่อไหร่ ผมก็จะนึกถึงฉากในโลกอนาคตฉากนึงในช่วงหลังๆ ของหนังที่หุ่นยนต์ลูลู่ เดินหน้าเข้าหากล้องพร้อมกับภาพน้ำตานองหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นปั้นหน้ายิ้ม (ผมจำคำพูดช่วงนี้ไม่ได้ ใครจำได้ช่วยที) ในตอนหลัง บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมชอบฉากนี้ แต่เป็นตัวละครของหว่องที่ผมชอบที่สุดรองจาก เหอเป่าหวัง ใน Happy together จากคุณ : DE SADE - [ 26 ม.ค. 48 02:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ไม่เคยดูหนังของหว่องนะคะ ได้ยินกิตติศัพ มามาก และได้ยินมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ดูสักที อยากถามคุณ จขกท เช่นกันค่ะว่าหาซื้อได้ที่ไหนบ้าง (ส่งหลังไมค์ไปแล้วนะคะ) ...ขอโหวตให้ค่ะ :) จากคุณ : Sunset&Swing - [ 26 ม.ค. 48 19:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ไม่ได้โหวต แต่จะเซฟอะ จากคุณ : เออ เรามันห้าว - [ 27 ม.ค. 48 15:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 44 โอ ว้าว สุดยอดแต้ๆ กระทู้นี้ ขอคารวะ จากคุณ : kooktom - [ 27 ม.ค. 48 18:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ยอดเยี่ยมจริงๆ ขอบคุณทุกคนที่ให้ข้อมูลค่า ซื้อ DVD มาแล้ว ยังไม่ได้ดูเลย เข้ามาอ่านแล้วคงทำให้เข้าใจหนังมากขึ้น..ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จากคุณ : emk - [ 28 ม.ค. 48 09:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อยากทราบด้วยค่ะ ว่าสามารถซื้อ DVD หรือ VCD ทั้ง set ได้จากที่ไหน ช่วยแนะนำด้วยค่ะ จากคุณ : taa - [ 10 ก.พ. 48 12:27:18 A:203.144.187.62 X: TicketID:086630 ]