ความคิดเห็นที่ 1 ตอนนี้พวกเดอลีย์ดูไม่เลวร้ายแล้ว แฮรี่คิดว่าคงเป็นเพราะจดหมายกัมปนาทที่พวกนั้นได้ไปเมื่อปีที่แล้ว ป้าเพ็ตทูเนียไม่ใช้เค้ามากมายแล้ว ลุงเวอร์นอนมาซ่อมตู้เสื้อผ้าให้เค้า แฮรี่คิดว่าถ้าดัดลีย์เสริฟอาหารเช้าให้เค้าฝนต้องตกมาเป็นนกฮูกแน่นอน แต่ทั้งหมดจะพูดกับเค้าน้อยมากจนแทบไม่ได้พูดเลยมันดีไม่น้อยแต่มันทำให้แฮรี่รู้สึกหดหู่ ตอนนี้มิสซิสฟิกก็มาดูแลเค้าบ่อยขึ้นได้แล้ว และเวลาแฮรี่ไปหาเธอที่บ้านก็ไม่มีเค้กเหม็นหืนหรือแมวของเธอเหมือนเคย ด้านมัลฟอย "หึหึ จอมมารกำลังวางแผนฆ่าไอ้พอตเตอร์นั่นอยู่น่ะสิ"ลูเซียสพูด"แล้วแกจะไม่ต้องรำคาญมันอีกต่อไป 5555" เดรโกมองดูพ่อแล้วแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย "แล้วก็ยัยเลือดสีโคลนนั่นด้วย จอมมารจะใช้ยัยนี่เป็นเหยื่อล่อมันเหมือนคราวที่แล้ว ที่จอมมารใช้ซิเรียส แบล็คพ่อทูนหัวของมันยังไงล่ะ"ลูเซียสพูดต่อด้วยความสะใจ จึงไม่ทันสังเกตเหนใบหน้าของลูกชายซึ่งเปลี่ยนไป เดรโกหุบยิ้มแล้วทำหน้าเครียด แล้วพูดกับผู้เป็นพ่อว่า........ "จอมมารจะทำอะไรกับยัยเลือดสีโคลนนั่น?" "แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก" ลูเซียสตอบ "แต่......ผมอาจช่วยอะไรได้บ้าง" แต่จากสีหน้าของเขา ดูเหมือนเดรโกจะไม่ได้คิดอย่างที่พูดเลยสักนิด "เลิกเซ้าซี้ซะที!!!" นายมัลฟอยตวาดเสียงดังลั่น"ตอนนี้แค่เรื่องไอ้วีสลีย์นั่นชนะการเลือกตั้งก็ทำให้ฉันประสาทเสียมากพอแล้ว!! นี่ถ้าไม่เป็นเพราะเหตุการณ์ในกองปริศนาคราวนั้นที่ดัมเบิลดอร์ดันมายุ่มย่ามล่ะก็ ไม่มีวัน!! ไม่มีวันที่มันจะได้แม้แต่จะหายใจเอาอากาศในห้องของรัฐมนตรีเข้าไปเด็ดขาด..." เดรโกได้แต่จ้องมองพ่อของเขาที่หายใจอย่างเหนื่อยหอบจากการตะเบ็งเสียงอย่างตระหนก นายมัลฟอยเป็นแบบนี้มาตั้งแต่การเลือกตั้งเสร็จสิ้นไปเมื่อ 2-3 วันที่แล้ว อารมณ์แปรปรวนของลูเซียสถูกระบายใส่ทุกคนในบ้าน......ยกเว้นแต่แม่ของเขาเท่านั้น "กว่าจะได้มาอยู่บ้านเหมือนเดิมอย่างนี้มันลำบากแค่ไหนแกก็รู้ ถึงคุกอัซคาบันจะใช้คุมขังนักโทษไม่ได้แล้วก็ตาม แต่ความเชื่อถือในตระกูลมัลฟอยมันหดหายไปหมด เพราะไอ้เด็พอตเตอร์นั่น!!! สายเลือดบริสุทธิ์หมดความหมายไปทุกทีแล้ว.......ถ้าไม่ทำอะไรซักอย่างล่ะก็........ทำไมจอมมารถึงไม่สั่งการซะทีนะว่าต้องทำอะไรต่อไป? .............รอรึ.........รออะไรกัน ดัมเบิลดอร์มีอะไรให้กลัว.......อาจมีการตรวจค้นบ้านอีก......." ลูเซียสค่อยๆลดเสียงลงก่อนจะกลายเป็นการพึมพำกับตัวเอง เขาเอามือกุมขมับ ก้มหน้านิ่ง เดรโกเห็นว่าหากอยู่ในห้องนี้ต่อไปอาจทำให้พ่อของเขาประสาทเสียมากขึ้นไปอีก และถ้าเกิดพ่อเขานึกขึ้นได้เกี่ยวกับผลสอบ ว.พ.ร.ส. ของเขาล่ะก็ เขาคงเหลือแต่ตาสีซีด 2 ข้างใส่กล่องไปโรงเรียนแน่ๆ เขาจึงรีบหลบออกมาระหว่างที่นายมัลฟอยหมกมุ่นกับความผิดหวังอย่างหนัก แต่เขาต้องรู้ให้ได้ว่าจะเกิดอะไรกับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ .......เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาต้องรู้ให้ได้!! คืนนั้น ไม่ใช่เดรโกเพียงคนเดียวที่นอนไม่หลับ แฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ซอยพรีเว็ตก็เช่นกัน อยู่ดี ๆ เขาก็รู้สึกเจ็บแผลเป็นของเขาอย่างกะทันหัน โวลเดอมอร์คงกำลังลงมือทำอะไรสักอย่าง และเขาไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นแน่นอน แฮร์รี่เริ่มตั้งสมาธิให้นิ่ง เพื่อเข้าถึงจิตใจและความคิดของโวลเดอมอร์ " หางหนอน จัดการเอาตัวเด็กเลือดสีโคลนเพื่อนรักของมันมา แล้วพอตเตอร์ก็จะตามมาเอง และนี่คือโอกาสสุดท้ายของมัน " แฮร์รี่สะดุ้งสุดตัว เสียงรับคำของหางหนอนและเสียงหัวเราะเยียบเย็นนั้นยังก้องอยู่ในหัว โวลเดอมอร์เริ่มอีกแล้ว คราวนี้เล่นจุดอ่อนของเขาเสียด้วย แต่ครั้งนี้เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้ แฮร์รี่คิดอย่างมั่นใจ วันที่จะมีคนมารับเขาไปจากซอยพรีเว็ท แฮร์รี่ได้รับจดหมายจากนกฮูกสีน้ำตาลไหม้เมื่อตอนตี 5 ถึง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ฉันจะไปรับเธอตอน 7 โมงเช้า ช่วยเตรียมตัวให้พร้อมก่อนฉันไปถึงด้วย อาลูลา เอสเธอร์ ปล. ขอโทษที่เขียนสั้นไปนิด แล้วเจอกัน จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แฮร์รี่ไม่คิดว่านี่จะเป็นจดหมายที่เขียนสั้นไป"นิด" เลย แต่เขาก็รีบเก็บของให้พร้อมก่อน 7 โมงเช้า ถึงแม้เขาจะไม่ได้โดนกลั่นแกล้งหรืออะไรอื่นๆจากพวกเดอร์สลีย์แบบเมื่อก่อนอีก แต่บรรยากาศที่นี่ไม่เคยต้อนรับเขาเลย เมื่อรู้ว่าจะได้ไปจากที่นี่ซักที---ไม่ว่าอาลูลา จะเป็นใครก็ตาม(อาจเป็นคนในภาคี)---เขาก็รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นบ้าง แม้ว่าความคิดพะวงเกี่ยวกับแผนการร้ายของโวลเดอมอร์จะยังรบกวนเขาอยู่ก็ตาม ขณะที่แฮร์รี่กำลังตกใจกับข่าวที่ได้รู้ เดรโกเองก็มีวิธีการสืบข่าวของเขาเหมือนกัน เด็กหนุ่มบังคับให้เอลฟ์ประจำบ้าน (แน่นอนว่าไม่ได้มีตัวเดียว) ซึ่งทำความสะอาดห้องสมุดที่บิดาของเขาหวงนักหวงหนาไม่ยอมให้แม้แต่ลูกชายตนเองเข้าไป นั่นเพราะห้องสมุดเป็นสถานที่ที่นายมัลฟอยใช้ติดต่อกับคนที่เราก็รู้ว่าใครนั่นเอง เอลฟ์แก่ซึ่งตอนนี้กลัวนายน้อยของมันมากกว่านายใหญ่(เพราะเดรโกขู่จะโยนถุงเท้าของเขาให้มัน) แฉเรื่องที่มันได้ยินมาจนหมด เดรโกถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังอยู่ในอันตราย "หา มันจะจับเธอ เอ้ย ยัยนั่นไปเรอะ" "ยัง นายน้อย ตอนนี้เพียงแต่วางแผน จะลวงเด็กผู้หญิงคนนั้นไปยัง..." "ที่ไหน มันจะพาเธอไปที่ไหน" เขาตะโกนพลางขยุ้มคอเสื้อเก่าๆของเจ้าเอลฟ์แก่ มันหายใจค่อกๆก่อนจะตอบอย่างตะกุกตะกัก "ตรอกนอร์ทเทิร์น" อีก 5 นาทีจะ 7 โมง แฮร์รี่ลากหีบใส่ของและถือกรงเฮ็ดวิกลงมาจากชั้น 2 "นั่นแกจะไปไหนน่ะ!" ลุงเวอร์นอนตะคอกถาม "จะมีคนมารับผมฮะ" แฮร์รี่ตอบ "อะไรนะ!!" ลุงเวอร์นอนตาเหลือก "พวกนั้น.....เจ้าพวกนั้นจะมาที่นี่งั้นเรอะ!!!" ป้าเพ็ตทูเนียที่กำลังทำอาหารเช้าในครัวทำจานลื่นจากมือตกลงพื้น โชคดีที่เป็นจานพลาสติก จึงไม่เสียหายอะไรมากนัก "ไม่ใช่พวกที่ลุงเจอเมื่อตอนนั้นหรอกฮะ......แต่ " แฮร์รี่เริ่มพูด แต่กริ่งหน้าบ้านก็ดังขัดจังหวะเขาเสียก่อน ลุงเวอร์นอนเดินไปเปิดประตูรับ ผู้มาเยือนคือหญิงสาวอายุราวๆ 20 ปี อยู่ในชุดสูทสั้นสีเขียวอ่อน เธอมีผมที่ยาวตรงสีดำสนิทเหมือนกับตาของเธอ "สวัสดีค่ะ ดิฉัน อาลูลา เอสเธอร์ ค่ะ" เธอพูดพลางยื่นมือมาข้างหน้า ลุงเวอร์นอนจับมือนั้นอย่าง งงๆ "คุณคือ...?" "ญาติของฉันขอให้ฉันมารับเด็กในอุปการะของคุณที่ชื่อ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ค่ะ" เธอพูดอย่างฉาดฉาน พลางชะโงกหน้ามาด้านข้างเพื่อที่จะมองดูแฮร์รี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังลุงเอร์นอน "คิดว่าเป็น เขา ใช่ไหมคะ?" "ใช่!" ลุงเวอร์นอนตอบด้วยเสียงราวกับสำลัก แฮร์รีสังเกตว่าลุงพยายามมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์ แต่เชื่อได้เลยว่า เขาไม่เห็นอะไร 'ผิดปกติ' เลย "ถ้าเช่นนั้น ก็ขออนุญาตนะคะ" เธอพูดต่อไปก่อนจะหันมาทางแฮร์รี่ "หวังว่าเธอคงพร้อมแล้ว ยกข้าวของไปขึ้นรถฉันได้เลย" "เดี๋ยว---" ลุงพูดขัดขึ้น "ฉันไม่มีเวลามากนักน่ะค่ะ" "แต่----" "ประชุมสำคัญเริ่มตอน 8 โมง" "คุณ----" "ลาก่อนค่ะ" เธอตัดบทก่อนจะพยักเพยิกให้แฮร์รี่ตามมาและหันหลังเดินออกไป จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แฮร์รี่รู้สึกประทับใจไม่น้อย เขาคว้าสัมภาระทุกอย่างเดินตามอาลูลาออกไป เธอช่วยเขาเอาข้าวของต่างๆใส่ท้ายรถก่อนจะบอกให้เขาขึ้นนั่งข้างหน้าคู่กับเธอ และที่เบาะหลังนั้น........ "จินนี่!!?" แฮร์รี่ร้องอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนนั่งรออยู่ในรถ "หวัดดีแฮร์รี่" จินนี่ทักอย่างร่าเริง "ขอโทษที่ไม่เข้าไปรับเธอนะ แต่ฉันคิดว่าขอรออยู่ที่นี่ดีกว่าเผชิญหน้ากับคนไม่น่าคบพวกนั้น อีกอย่าง อาลูลาคงจัดการได้ง่ายๆ ใช่มั้ย?" "อ่ะ..อือ" แฮร์รี่พยักหน้า "ขอแนะนำตัวนะ ฉันชื่ออาลูลา เอสเธอร์---อย่างที่เธอรู้---แม่ของฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับมอลลี่น่ะ" เธอพูดพลางรัดเข็มขัดนิรภัย ก่อนจะสตาร์ทรถ "เอ้า รัดเข็มขัดซะนะ" แฮร์รี่ยังไม่ทันได้แตะสายรัดของเข็มขัดนิรภัยให้เข้าที่ รถก็ออกตัวราวกับไฟร์โบล์ที่เปลี่ยนทิศกะทันหันหลังจากเร่งความเร็วมาเต็มที่ จินนี่ดูเหมือนจะรู้อยู่แล้ว เธอเกาะด้านหลังพนักพิงของอาลูลาไว้แน่น ยังไม่ทันที่เเฮร์รี่จะได้ถามอะไรต่อ(เพราะต้องพยายามรัดเข็มขัดและหาที่จับยึดไปด้วย) อาลูลาก็เอ่ยขึ้นว่า "น้ามอลลี่ขอให้ฉันมารับเธอ พอดีมันเป็นทางผ่านระหว่างไปที่ทำงานของฉันน่ะ" "คุณเป็นมักเกิ้ลหรอฮะ.....เอ่อ ผมหมายถึง" "ฉันเรียนจบฮอกวอตต์มาเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนนี้ทำงานอยู่ฝ่ายมักเกิ้ลสัมพันธ์ แต่ใครๆก็รู้แค่ว่าฉันเป็นเลขาอยู่ที่สำนักงานนายกเทศมนตรีของเมืองนี้น่ะนะ" เธออธิบายก่อนจะเลี้ยวโค้งกระทันหันตรงสี่แยก แฮร์รี่ที่รู้ว่าแค่เข็มขัดนิรภัยคงเอาไม่อยู่แน่คว้าเบาะที่เขานั่งไว้แน่น "แล้ว คุณเป็นสมาชิกของภาคีหรอฮะ" อาลูลาไม่ตอบคำถามนั้น เพราะเธอกำลังพยายามแซงรถตู้สีครีมคันหนึ่ง และเมื่อเธอขับปาดหน้าเจ้ารถคันนั้นมาได้ก็หักเลี้ยวอีกครั้งก่อนจะเบรกดัง*เอี้ยด*ที่หน้าปากซอยไปสู่บ้านเลขที่ 12 กริมโมดเพลซ "ฉันไปก่อนละนะ โชคดีแฮร์รี่" เธอพูดหลังจากที่ส่งทั้ง 2 คนไว้ที่นั้นก่อนจะเร่งเครื่องจากไป "เธอเจ๋งดีไหมล่ะ?" จินนี่ถาม "ญาติฉันคนนี้น่ะ" แฮร์รี่ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี "ไปกันเถอะ มาให้ฉันช่วยถือกรงเฮ็ดวิกนะ" จินนี่พูดพลางคว้ากรงเฮ็ดวิกไปจากมือแฮร์รี่ "แล้ว ทำไมเธอถึงไปกับเขาได้ล่ะ? จินนี่ แล้วคนอื่นๆล่ะ? รอนกับเฮอร์ไมโอนี่....." ตอนนี้ แฮร์รี่อยากพบรอนเป็นที่สุด เขาไม่รู้ว่าจะบอกเฮอร์ไมโอนี่เกี่ยวกับเรื่องนั้นไหม แต่เขาต้องบอกรอนแน่นอน "เรื่องมันยาวน่ะ แฮร์รี่ เธอไม่ต้องรู้ก็ได้ เอาเป็นว่าฉันอยากไปรับเธอก็แล้วกัน ส่วนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็กำลังช่วยงานในบ้านน่ะแหล่ะ วุ่นนิดหน่อยเลยไปด้วยไม่ได้" จินนี่พูด " โอเคไหม แฮร์รี่?" "อะไรนะ? อ๋อ" เขาคงทำหน้ายุ่งจนจินนี่สังเกตเห็น "ฉัน...โอเคด...ดีใจที่เธอมารับ จินนี่" "เอ้า เข้าไปกันเถอะ" จินนี่พูดเมื่อทั้ง 2 เดินมาจนถึงหน้าบ้านเลขที่ 12 กริมโมดเพลซ การมาที่บ้านเลขที่ 12 กริมโมดเพลซ จุดประกายความคิดบางอย่างให้แฮร์รี่ เขาควรขอความช่วยเหลือจากสมาชิกภาคี การลงมือของโวลเดอมอร์คราวนี้ย่อมไม่ธรรมดา และคราวนี้ดึงเอาเพื่อนรักของเขาเข้ามาเกี่ยวอีกด้วย เขายอมไม่ได้อีกต่อไป ถ้ามีเหตุการณ์เหมือนตอนซิเรียส แบล็ก อีกครั้ง หัวใจของเขาย่อมทนรับไม่ไหวแน่นอน เขาก้าวเข้าประตู เผชิญหน้ากับดัมเบิลดอร์และเหล่าสมาชิกภาคี " โวลเดอมอร์กำลังลงมืออีกครั้ง และคราวนี้เหยื่อล่อของเขา คือ เฮอร์ไมโอนี่ " "แล้วเธอจะทำไง" "ช่างมัน...ผมรักมัลฟอยคนเดียวววววววววววววว เฮอร์ไมโอนี่จะเป็นยังไงก็ช่าง ช่างมันนนนนนนนนนน" แล้วแฮร์รี่ก็ตกใจตื่น เหงื่อแตกพลั่กและรู้สึกขนลุกจนหนาวเยือกไปทั้งสันหลัง เป็นความฝันที่น่ากลัวสุดๆ เขาไม่อยากเชื่อว่าคำพูดนั้นจะหลุดออกมาจากปากของเขาได้แม้ว่าจะเป็นเพียงความฝันก็ตาม .......เกิดอะไรขี้น เขาเป็นอะไรไป......... แต่เมื่อเขามองไปรอบๆและพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงในบ้านเลขที่ 12 กริมโมดเพลซ เขาก็พอจะตั้งสติได้ ใช่แล้ว เมื่อวานเขาเดินทางมาที่นี่ พร้อมจินนี่กับญาติของเธอ มีงานเลี้ยงฉลองให้นายวีสลีย์ และ........ จู่ๆรอนก็ลุกพรวดพราดจนแฮร์รี่สะดุ้งโหยง "อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" รอนร้องโหยหวนราวกับหมาถูกน้ำร้อนลวก เหงื่อแตกเหมือนๆกับแฮร์รี่ และเมื่อหันมาเห็นแฮร์รี่ เขาก็ถอยกรูดไปข้างหลังจนตกเตียงเสียงดังโครม "รอน เป็นอะไรรึเปล่า นายเป็นอะไรน่ะ" แฮร์รี่รีบลุกไปหารอนเพื่อช่วยพยุง แต่รอนกลับปัดมือเขา "ไม่ แฮร์รี่ ไม่เอา ฉัน...ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ใช่แบบนั้น......." "รอน!! ตื่นได้แล้วววว!!" แฮร์รี่ตะโกนใส่เขา รอนทำหน้าเหรอหราและมองไปรอบๆ "ฉัน.........ที่นี่......อ้าว......" เขาหันกลับมามองแฮร์รี่อีกที "ฉัน.......ฝันงั้นหรอ?" แฮร์รี่มั่นใจในความคิดของเขาทันที "ฉันไม่รู้ว่านายฝันอะไรนะรอน แต่ฉันมั่นใจว่าเป็นเพราะอะไรบางอย่างที่เฟร็ดกับจอร์จให้เรากินเมื่อคืนแน่ๆ" จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดูเหมือนรอนจะต้องใช้เวลาสักหน่อยเพื่อซึมซับเอาคำพูดของแฮร์รีเข้าไปในสมอง "เค้กบลูเบอรี่สีม่วงเมื่อคืนนี้แน่ๆ ที่พวกเขายกมาให้เรา 2 คนด้วยตัวเองไง เมื่อกี้ฉันก็ฝันบ้าๆเหมือนกัน......." แค่นึกถึงเขาก็ขนพองสยองเกล้าขึ้นมาทันที ในที่สุดรอนก็ยิ้มออก เขาหัวเราะแหะๆอย่างโล่งใจ "งั้นหรอ เพราะเค้กนั่น ......รู้ไหมแฮร์รี่ ฉันนึกว่าฉันผิดปกติไปแล้วซะอีก..." แฮร์รี่ฉุดมือรอนให้ลุกขึ้นยืน "2 คนนั่น......บ้าที่สุดเลย มาทำกันได้ เล่นเอาเกือบประสาทเสีย คราวนี้ฉันจะไม่ แตะ อะไรที่เขายื่นให้แล้ว" รอนพูดอย่างโมโหนิดๆ ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่ ที่กำลังจะเดินทางไปตรอกไดแอกอน...จากจดหมายชวนของแฮร์รี่และรอน... แต่เมื่อเธอไปถึงที่นัดหมาย..กลับเจอใครคนอื่นที่ไม่ใช่แฮร์รี่...คนนั้นคือ... มัลฟอย...นั่นเอง " เธอมาทำอะไรที่นี่" เฮอร์ไมนี่ถามอย่างงๆ "ชั้นเป็นคนส่งจดหมานหาเธอเองหละ"เขาตอบ "ทำไมต้องอ้างชื่อรอนกับแฮร์รี่ด้วย"เธอถามอย่างโกรธๆ "ถ้าชั้นบอกว่าชั้น..เธอจะมามั้ยหละ"เขาบอก...อย่างเจ้าเล่ห์แล้วก้อเดินเข้าไปหาเธอ(ซึ่งตอนนี้จนมุมหลังชนกำแพง) ทางด้านบ้านเลขที่ 12 กริมดมเพลช เมื่อแฮร์รี่และรอนหายขวัญเสียจากฝันร้ายเมื่อคืน (แม้มันจะติดตรึงอยู่ในความทรงจำไปอีกนานก็ตาม บรื๊ออออ) พวกเขาแต่งตัวแแล้วเดินออกจากห้องนอนมาเจอะกับเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังงัวเงียเดินออกมาจากห้องของเธอเช่นกัน เด็กหญิงตกใจเมื่อเห็นพวกเขา "พอตเตอตร์กับวิสลีย์ พวกนายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย" "อย่ามาล้อเล่นน่าเฮอร์ไมโอนี่ ก็เมื่อคืนเรามาฉลองให้พ่อฉันกันที่นี่ไง" รอนบอก "แล้วก็ไม่ต้องมาแกล้งเรียกพวกฉันว่าพอตเตอร์กับวิสลีย์ด้วย มันทำให้นึกถึงพวกสลิธีลีนยังไงไม่รู้" แฮร์รี่สาบานได้ว่าเขาเห็นเฮอร์ไม่โอนี่สะดุ้งโหยงก่อนจะกลบเกลื่อน "อ๋อ ฉันคงยังง่วงอยู่น่ะ ไปล้างหน้าดีกว่า" เธอรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง แฮร์รี่อดสังเกตไม่ได้ว่าผมของเธอไม่ฟูฟ่องเช่นเคย "รอน นายว่าผมของเฮอร์ไมโอนีแปลกๆไหม" "คงไปยืดมาอีกมั้ง" รอนหาวอย่างไม่ใส่ใจ "ทำแล้วมีคนชมนี่" เขาหมายถึงวิกเอตร์ ครัมแล้วก็หน้าหงิกขึ้นมาทันที "ไปหาอะไรกินกันเหอะ" ทางด้านตรอกไดแอกอน มัลฟอยกับเออร์ไมโอนี่ยังจ้องหน้ากันอยู่ เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะพูด "นายทำแบบนี้ทำไม ฮ๊ะ...อ๊ะ" อยู่ดีๆมัลฟอยก็รวบเธอไปกอดไว้ "มัลฟอย นาย...."เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงอย่างโกรธจัด พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายแต่มัลฟอยกดศีรษะฟองฟูของเธอไว้แน่น "อยู่เฉยๆน่ะ" เขากระซิบ เงาวูบวาบสองสามเงาข้างหลังปรากฏขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงพึมพำ "ใช่หล่อนรึปล่าว นังเด็กเลือดสีโคลนนั่น" ไม่ใช่หรอก" อีกเสียงตอบ "แค่พวกวัยรุ่นมาพลอดรักกันน่ะ" เมื่อเงานั้นหายไปแล้ว มัลฟอยจึงคลายอ้อมแขนออก เฮอร์ไมโอนี่รีบผละจากเขา แล้วถาม "เมื่อกี้อะไรน่ะ" ที่ห้องอาหารของบ้านกริมโมดเพลซ วันนี้สมาชิกภาคีแยกย้ายไปประกอบภารกิจ เหลือเพียงแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ พวกเขานั่งเล่นเกมก็อบสโตนกัน เกมที่กำลังเข้มข้นถูกขัดจังหวะด้วยการมาของนกฮูกสีดำตัวใหญ่ มันบินตรงมาหาเฮอร์ไมโอนี่และหย่อนจดหมายให้เธอ " ฉันจะไปตรอกไดแอกอนแป๊ปนึงนะ " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้น แฮร์รี่มองหน้ารอน พวกเขารู้ แต่เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนเดียวที่ยังไม่รู้ว่าเธอคือเป้าหมาย ดัมเบิลดอร์ไม่อยากให้เธอตื่นตกใจกลัวเกินไป " พวกเราจะไปด้วย " รอนว่า " อย่าเลย เธอไม่ชอบวิกเตอร์ ครัม นี่นา เธอคงไม่อยากเจอเขาหรอก " " เธอนัดมันเหรอ " รอนฮึดฮัด " เปล่าย่ะ เขา-นัด ฉัน ชัดรึยัง " เฮอร์ไมโอนี่เชิดหน้า " เธอหมายความว่าครัมจะมาพบเธอที่ตรอกไดแอกอนเหรอ " แฮร์รี่ถามขึ้น จินนี่แอบมองแฮร์รี่ เขามีความรู้สึกอื่นแอบแฝงรึเปล่านะ แต่เท่าที่เธอเห็น สีหน้าเขายังคงเรียบเฉย " อือม์ เขาว่ามีเรื่องสำคัญ " เฮอร์ไมโอนี่พูด " งั้นไปด้วยกันหมดนี่ล่ะ " แฮร์รี่คิด และก่อนออกเดินทาง เขาส่งนกฮูกไปบอกดัมเบิลดอร์ด้วย ความผิดพลาดครั้งก่อนทำให้เขารอบคอบขึ้น ขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวจะไปตรอกไดแอกอนกันนั้น อยู่ๆ จินนี่ก็เดินเข้ามาหาแฮร์รี่ด้วยสีหน้าลำบากใจ "แฮร์รี่ เธอว่าวันนี้เฮอร์ไมโอนี่แปลกๆไหม" "ก็นิดหน่อยน่ะ จินนี่ ทำไมเหรอ" "คือ...หนูเคยอยู่กับเธอตอนที่นกของครัมมาส่งจดหมาย นกของเขาไม่ใช่ตัวนี้ค่ะ มันมีรอยแผลที่ตาขวา หนูจำได้" "ท่าจะไม่ดีแล้ว" แฮร์รี่คิด เฮอร์ไมโอนี่รับจดหมายจากใครกันแน่ "แฮร์รี่คะ แล้วก็ เอ่อ ฉันไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่าที่บอกเธอ แต่...ฉันเจอนี่ในห้องของเฮอร์ไมโอนี่..." เด็กหญิงว่าพลางยื่นขวดใสมีน้ำยาสีเขียวให้แฮร์รี่ เขายกมันขึ้นดมกลิ่น กลิ่นคุ้นๆแฮะ เขาไม่มีทางลืมกลิ่นประหลาดๆกับรสชาติแย่ๆของมันแน่ "นี่มันน้ำยาสรรพรสนี่ เฮอร์ไมโอนี่เอามันมาทำอะไรเนี่ย" " เธอเจอมันตรงไหนเหรอ "แฮร์รี่มองขวดนำยาสรรพรสในมือ ก่อนหันไปถามจินนี่ " ที่รอยแตกหลังกระจกบานใหญ่ในห้อง เธอคงซ่อนไว้ " จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 " เธอช่วยฉันหน่อยได้มั้ย " แฮร์รี่ถามต่อ เขามองตรงเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลใสของจินนี่ ฉันน่ะเหรอ แค่ขอให้เธอเอ่ยปากเท่านั้น จินนี่คิดในใจ " แน่นอน อะไรเหรอ " " เธอช่วยถ่วงเวลาให้ฉันนิดนึง ฉันจะเสกคาถาคู่เหมือน " แฮร์รี่มองขวดในมืออย่างมุ่งมั่น " ฉันต้องรู้ความจริงให้ได้" จินนี่พยักหน้า ก่อนวิ่งจากไปสมทบกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่รออยู่หน้าบ้าน แฮร์รี่วางขวดน้ำยาสรรพรสในมือ ก่อนที่จะยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและร่ายคาถา " โคลนนิลัส อินดิคัส " เกิดแสงสีน้ำเงินจ้ารอบ ๆ ขวดน้ำยา และเมื่อแสงจางลง ก็เกิดขวดน้ำยาอีกขวดหนึ่งตั้งเคียงข้าง แฮร์รี่หย่อนน้ำยาขวดจริงใส่กระเป๋ากางเกงของเขา และรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องเฮอร์ไมโอนี่ ซ่อนน้ำยาปลอมไว้ในรอยแตกหลังบานกระจกตามที่จินนี่บอก ก่อนวิ่งกระโจนลงบันไดไปสมทบกับเพื่อนทั้งสาม สำเร็จ แฮร์รี่ขยิบตาให้จินนี่ " พร้อมยัง " เฮอร์ไมโอนี่เร่ง " ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกน่า ถ้าวิกกี้เขารักเธอจริง ช้าแค่นี้ เรื่องเล็ก " รอนยียวนใส่ " ไปกันเถอะ เดี๋ยวหมดสนุกพอดี " จินนี่ว่า เดี๋ยวได้สนุกแน่ แฮร์รี่คิดในใจ แฮร์รี่เริ่มกังวล ถ้าคนตรงหน้าคือตัวปลอม แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะอยู่ไหน เขาต้องบอกให้รอนรู้ " เฮ้ รอน " เขาดึงรอนให้เดินช้าลง และเล่าเรื่องทั้งหมดให้รอนฟัง " เราต้องหาทางส่งข่าวให้ดัมเบิลดอร์รู้ เขาจะได้ระดมสมาชิกภาคีทั้งหมดตามหาเฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่มองภาพตรงหน้า จินนี่พยายามหลบเฮอร์ไมโอนี่ที่ตั้งหน้าตั้งตาจะโอบไหล่เธอ " เดี๋ยวฉันจัดการเอง " รอนกระซิบ เขาแทรกเข้าไปตรงกลางระหว่างจินนี่และเฮอร์ไมโอนี่ " จินนี่ เธอรู้ใช่ไหมว่าแม่ซื้อกางเกงในไซส์ไหนให้ฉัน " จินนี่อ้าปากจะพูด แต่รอนขยิบตาให้เงียบ " ไปช่วยฉันเลือกหน่อย " " เดี๋ยวเจอกันที่ร้านตัวหนังสือและหยดหมึก " เขาหันมาบอกแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวจะตามไป แต่แฮร์รี่ดึงมือไว้ " ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว " เขาว่า " เวลาที่จะได้อยู่กับเธอตามลำพัง " เฮอร์ไมโอนี่ตาโต มองแฮร์รี่ที่ยิ้มกริ่มให้ ขณะที่แฮร์รี่กำลังได้โอกาสจับผิดตัวปลอมนั้น ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่ตัวจริงกำลังถูกเดรโกลากไปทางตามแคบๆ ด้านหลังร้านค้าต่างๆ "มัลฟอย นายจะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ" "อย่าโวยวายได้มั้ย เดี๋ยวไอ้พวกเมื่อกี้ก็แห่กันมาหรอก" "แล้วพวกเมื่อกี้มันใครกันล่ะ" เธอว่าอย่างหัวเสีย /จะให้บอกได้ยังไงว่าเป็นพวกที่จะมาจับตัวเธอ/ มัลฟอยคิดในใจอย่างกรุ่นๆ "แล้วพวกเมื่อกี้มันใครกันล่ะ" เธอว่าอย่างหัวเสีย "ก้อ...ก้อ..." มัลฟอยพูดอย่างติดๆขัดด้วยความลำบากใจ "เร็วๆซิ...ชั้นกำลังรอฟังอยู่นะ"เฮอร์ไมโอนี่เร่ง "ก็พวกคนที่เธอก็รู้ว่าใครไง"เขาตอบเธออย่างแผ่วเบา เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเล็กน้อย..แต่เธอก็ถามเขาต่อว่า "พวกเขา...มาทำอะไรที่นี่..แล้วทำไมต้องตามหาฉันด้วย"เธอถามเขาอย่างรวดเร็ว "ก็เพราะพวกเขา...ต้องการตัวเธอยังไงหละ"เขาตอบ "ตัวฉัน..."เธอถามอย่างงงๆ"ทำไม?" "มันต้องการตัวเธอเป็นตัวที่จะล่อพอตเตอร์ออกมา"เขาตอบ.... "อื้ม...ฉันเข้าใจแล้ว..แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเมื่อไหร่เธอจะปล่อยมือฉันเนี่ย"เธอบอกเขาแล้วก้มมองไปที่มือของเธอซึ่งมีมือของมัลฟอยจับอยู่..และเมื่อเขาสังเกตเห็นมือของเขาที่จับมือของเธออยู่ก็รีบปล่อยพร้อมทั้งหันไปอีกทางหนึ่ง...ด้วยหูและหน้าที่แดงก่ำ ที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก แฮร์รี่เฝ้าสังเกตความเปลี่ยนแปลงเฮอร์ไมโอนี่ตัวปลอม เขามองออกไปนอกกระจกมองหารอนและจินนี่ จึงทันได้เห็นขนสีแดงที่บินผ่านร้านไปอย่างรวดเร็ว เขาออกมานอกร้านทันที พร้อมกับรอนและจินนี่ที่เพิ่งมาถึง " เรียบร้อยแล้ว และฉันว่าดัมเบิลดอร์ส่งฟอกซ์ออกตามหาแล้วล่ะ " รอนว่า " แจ๋วมาก นายกับจินนี่ประกบตัวปลอมอยู่นี่นะ อย่าให้หลุดมือ ส่วนฉันจะตามฟอกซ์ไป " แฮร์รี่พูดก่อนที่จะรีบวิ่งตามฟอกซ์ที่บินเลี้ยวไปอีกทาง เขาบินตามฟอกซ์ที่บินเลี้ยวไปมาออกซอยนั้นซอยนี้อย่างไม่ลดละ ไม่สนใจผู้คนที่มองมาอย่างสงสัย และข้างหน้า ฟอกซ์บินโฉบลงต่ำ พร้อมทิ้งขนสีแดงสดของมันลงไปตรงที่แคบ ๆ ข้างตึก เฮอร์ไมโอนี่อยู่ตรงนั้นแน่นอน แฮร์รี่คิด เฮอร์ไมโอนี่มองขนสีแดงของฟอกซ์ที่ลอยลงมาตรงหน้า พวกเขามาช่วยฉันแล้ว และทันใดนั้น เธอก็สลัดหลุดจากอ้อมแขนของมัลฟอย และวิ่งสุดฝีเท้าออกมา จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 " เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่เรียกอย่างดีใจ " แฮร์รี่ ช่วยฉันด้วย " เธอว่าพร้อมโผเข้ากอดแฮร์รี่ " ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกลัว " เขาพูดพลางลูบผมเธออย่างปลอบประโลม และมองอย่างเคร่งเครียดไปที่มัลฟอย มัลฟอยมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวด สิ่งที่เขาคิด สิ่งที่เขารู้สึก คงไม่มีวันเป็นจริง แล้วเขาจะทำดีไปเพื่ออะไร มัลฟอยกำหมัดแน่น นายคือสลีธิริน เขาตอกย้ำตัวเอง นายคือสลีธิริน อย่าลืมสิ! "เฮอร์ไมโอนี่" "เฮอร์ไมโอนี่" เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองว่าใครเรียกเธอและเห็นรอนกับจินนี่กำลังวิ่งมาหา "รอน!!.....จินนี่!!" " นี่เธอจริงๆใช่มั้ย เฮอร์ไมโอนี่ ใช่เธอใช่มั้ย"รอนจับไหล่ 2 ข้างของเธอไว้แน่นแล้วถามด้วยสีหน้าจริงจัง เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว " ก็ ฉัน น่ะสิ หมายความว่าไงน่ะ รอน" "ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ ดีจังที่เจอเธอที่นี่ เฮอร์ไมโอนี่ เรากำลังห่วงอยู่เลยว่าเธอตัวจริงอยู่ที่ไหน" จินนี่พูดอย่างโล่งอก "ฉันตัวจริง หมายความว่าไงน่ะ?" เฮอร์ไมโอนี่ยิ่ง งง หนัก "เมื่อกี้ มัลฟอยเพิ่งบอกว่า โวลเดอมอร์......เธอรู้เรื่องนี้แล้วสินะ?" จินนี่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนั้นก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ส่วนรอนไม่ได้แสดงอาการอะไร เพราะเขากำลังจ้องมัลฟอยอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ "มัน.......แกมาทำอะไรที่นี่!!" มัลฟอยไม่ตอบ แต่จ้องตอบรอนอย่างท้าทาย "หมายความว่าไงน่ะที่ว่าฉันตัวจริง จินนี่ เกิดอไรขึ้นบ้าง?" เฮอร์ไมโอนี่รีบถามอย่างร้อนรน "แล้วแฮร์รี่ล่ะ?" "คือว่า......" "ว่าไงมัลฟอย แกมาทำอะไรที่นี่ฮ๊ะ" รอนตะโกนก้อง มัลฟอยไม่ตอบ เขาจ้องรอนนิ่งแต่จินนี่เห็นว่าเขาแอบกระซิบถามเฮอร์ไมโฮนี่ "เอาไงดี" จินนี่ดึงเฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากเด็กหนุ่มผิวสีซีด "เฮอร์ไมโอนี่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย" เด็กหญิงถาม "อือ ฉันไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่แฮร์รี่ไปไหน เขาแยกจากฉันเมื่อกี้แล้วก็เดินหายไปเลย" เฮอร์ไมโอนี่จับแขนจินนี่ไว้แน่น "เอ๊ะ เมื่อกี้เธออยู่กับแฮร์รี่เหรอ งั้นเธอก็..." เด็กหญิงสะดุ้งพยายามดึงแขนออก แต่ยังไม่ทันสำเร็จ เพราะดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่คนนี้จะแรงเยอะ แถมมือของเธอก็ดูใหญ่ขึ้นด้วย หน้าของเธอค่อยๆเปล่ยนไป จินนี่กับรอนแทบจะตะโกน "แคร็บ!" แคร็บ หรือเฮอร์ไมโฮนี่ตัวปลอมหน้าเจื่อน เขาหันไปหามัลฟอยพลางถาม "เอาไงดีล่ะกอยย์" มัลฟอยตรงหน้าพวกเขาเปลี่ยนเป็นกอยย์ไปแล้ว! "แล้วพวกแฮร์รี่อยู่ไหนกันเนี่ย" รอนตะโกน "เจอแล้ว!!" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจนทั้ง 3 คนสะดุ้งโหยง เมื่อแฮร์รี่หันไปมองก็พบพ่อมดหนวดเฟิ้มคนหนึ่ง เขาดันเฮอร์ไมโอนี่ไปข้างหลังจนกระทบไหล่มัลฟอยอย่างจัง เขามองไปที่ชายคนนั้นอย่างระแวง "ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นน่า แฮร์รี่" ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ "ฉันเอง ท็องค์ไง" "ท็องค์..คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ"แฮร์รี่ถาม "ดัมเบิลดอร์ให้ชั้นมาดูแลเธอน่ะ"เธอตอบ "ดูแลผม...ทำไมครับ"แฮร์รี่พูดอย่างงงๆ "เขารู้ข่าวมาว่า..คนที่เธอก้อรู้ว่าใครน่ะ...กำลังจับตาดูเธออยู่"เธอตอบ "ครับ..."แฮร์รี่ตอบ "แล้วพวกเธอ..จะไปไหนกันหละ"ท็องค์ถาม "ไม่รู้ซิครับ"เขาตอบ "งั้นชั้นเลี้ยงอาหารพวกเธอซะหน่อยหละกัน..ได้มั้ยหละ..เธอด้วยนะมัลฟอย" "ยินดีครับ..."แฮร์รี่ตอบ"ร้านนั้นหละกันนะ.."ท็องค์บอก..พร้อมทั้งชี้ไปทางร้านอาหาร...ที่ใกล้ที่สุด ทั้งสามเดินตามท็องค์ไปที่ร้านอาหารและเมื่อเขาเข้าไปก็เจอ... "อ้าว...วิกเตอร์..เธอมาทำอะไรที่นี่หละ"เฮอร์ไมนี่ทักครัมด้วยเสียงสดใส....และรอยยิ้ม นั่นทำให้..แฮร์รี่และมัลฟอย..ถึงกับ..หน้าเศร้า..ลงกันในทันใด... " ไอ้จมูกหัก " แฮร์รี่พึมพำ " ไอ้ขาโก่ง " มัลฟอยด่า ภาพเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำท่าประจ๋อประแจ๋กับวิกเตอร์ ครัม นั้น ทำให้แฮร์รี่และมัลฟอยเซ็งจัด ทว่าวันนี้ ครัมมาแปลก เขาดูเย็นชาอย่างผิดสังเกต แต่อยู่ ๆ เขาก็ยิ้มกว้าง เมื่อเห็นแครบกับกอยล์ล็อคแขนจินนี่เดินเข้ามา มีรอนวิ่งตามมาติด ๆ " ขอบใจนายสองคนมากเลย " ครัมยิ้มให้แครบกับกอยล์ ก่อนหันไปทำตาเยิ้มใส่จินนี่ จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:18:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 " พวกนายรวมหัวกันทรยศฉันเหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ชี้นิ้ว มือไม้สั่น หัวฟูหนักกว่าเก่า แฮร์รี่ รอน และมัลฟอยมองหน้ากันแบบมึนตึ๊บ แถมจินนี่ยังทำท่าเขินแบบมีใจซะอีกแน่ะ! เหล่าผู้เสพความตายที่ล้อมร้านอาหารถึงกับงง เมื่อเจอเหตุการณ์ตรงหน้า พวกเขามองหน้ากันอย่างไม่รู้ จะทำอะไรต่อไปดี จะบุกเข้าไปก็ไม่กล้า เฮอร์ไมโอนี่ยังคงตัวสั่น เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ " เธอด้วยใช่ไหม แฮร์รี่ รอน เธอก็ร่วมมือกับเขาด้วย " เฮอร์ไมโอนี่หันหน้ามาหาพวกเขา แต่นั่น แฮร์รี่สาบานได้ว่า เขาเห็นเธอขยิบตาส่งสัญญาณ เขาเข้าใจแล้ว เธอกับจินนี่กำลังถ่วงเวลา เพื่อรอสมาชิกภาคีมาสมทบให้มากที่สุด แครบกับกอยล์เริ่มกระสับกระส่าย คงเริ่มกังวลล่ะสิ แฮร์รี่คิดในใจ ในเมื่อพวกเขาพาแฮร์รี่มาส่งถึงมือขนาดนี้ แล้วทำไมเหล่าผู้เสพความตายถึงไม่ลงมือซักที ครัมที่สายตาเลื่อนลอย รุกหนักจินนี่มากขึ้น เขาเริ่มแตะแก้มเธอ จินนี่เริ่มส่งสายตาขอความช่วยเหลือ นายคงถูกคาถาสะกดใจ แต่ถึงยังไง มันก็เกินไปแล้วนะ ไอ้หลังค่อม แฮร์รี่กัดกรามแน่น เขามองรอนที่ยืนกำหมัดแน่นเช่นกัน เขาสองคนสบตากันอย่างชั่งใจ...และแล้วเขาตั้งสอง..ก็กระโดดถีบครัมพร้อมกัน... สายตาที่เลื่อนลอยนั่น..กลับมาเป็นปกติ..พร้อมกับคำพูดคำแรกที่หลุดออกมาจากปากเขาว่า " ฉันเป็นใคร..ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร.. " เขาหันไปมอง...เฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับถามเธอว่า" เธอเป็นใคร "วิกเตอร์ ฉันเองไง เฮอร์ไมโอนี่ จำไม่ได้เหรอ" เฮอร์ไมโอนี่พยายามเรียกสติของเขากลับมา "ฉัน ฉัน ฉันไม่รู้" ครัมกุมศีรษะด้วยท่าทางสับสน ขณะที่ทุกคนกำลังงุนงง ทันใดนั้นพวกผู้เสพความตายข้างนอกก็ได้จังหวะบุกเข้ามาภายในร้านหมายจะจับพวกแฮร์รี่ ท็องค์เป็นคนได้สติก่อน เธอวิ่งไปทางด้านหลัง เปิดประตูที่ออกสู้ครัว "เด็ก ๆ ทางนี้ เร็ว!" เดรโกคว้ามือเฮอร์ไมโอนี่ แล้วพาเธอวิ่งออกมาก่อน "อ๊ะ" เด็กหญิงอุทานแล้วโดนลากไปทันที "มัลฟอย แกจะพาเธอไปไหน" แฮร์รี่ว่าแล้วรีบวิ่งตามทั้งคู่ไป โชคร้ายที่เมื่อทั้งหมดออกมานอกร้าน ผู้เสพความตายส่วนหนึ่งก็ไหวตัวทัน พวกมันมาดักรอพวกเขา เดรโกดึงเฮอร์ไมโอนี่ไปทางหนึ่ง ส่วนแฮร์รี่ที่ออกมาทีหลังถูกพวกมันสกัดไว้ "แฮร์รี่ ทางนี้" ท็องค์ร้องเรียก แฮร์รี่ลังเล "เฮอร์ไมโอนี่!" เขาทำท่าจะวิ่งตามแต่ท็องค์ดึงเขากลับมา "อันตรายน่ะ หนีไปก่อน" แฮร์รี่พยายามดิ้นเพื่อตามเด็กหญิงไป สุดท้ายท็องค์ถึงกับต้องใช้คาถาทำให้เขาสลบแล้วลากเด็กหนุ่มไป "เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่ก่อนที่สติเขาจะดับวูบ เดรโกวิ่งโดยกึ่งลากกึ่งดึงเฮอร์ไมโอนี่มาทางด้านหลังร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ทันใดนั้นเขาก็ปะทะกับ... "พ่อ!" เดรโกเรียกอย่างตกใจ นายมัลฟอยยืนอยู่ตรงนั้นพลางมองเขาด้วยรอยยิ้มสมใจ "ดีมากที่แกพานังเด็กนี่มาได้" เขาว่า เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมามองเดรโกอย่างผิดหวัง "มัลฟอย สุดท้าย...นายมันก็..." เดรโกไม่มีเวลามาแก้ความเข้าใจให้เธอ เขากันเด็กหญิงไปด้านหลัง ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วกระซิบว่า "หนีไป เร็ว ฉันจะกันไว้ อย่างน้อยพ่อก็ไม่ฆ่าฉันหรอก" นายลูเซียสขมวดคิ้ว "แกทำอะไรของแก คิดจะขวางฉันเรอะ" เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ลูกชายโดยไม่ลังเล "สตูเปฟาย" เดรโกถูกคาถาเข้าอย่างจัง แม้ว่ามันจะไม่แรงพอที่จะทำเขาบาดเจ็บสาหัส(นายมัลฟอยคงไม่อยากเสียทายาทคนเดียวไปหรอก) แต่เด็กหนุ่มก็ทรุดฮวบ เขาหันไปทางเฮอร์ไมโอนี่ "หนี...ไป" เด็กหญิงหลังกลับ แต่เธอก็ต้องพบกับ "กรี๊ดดดดดดด" งูใหญ่ตัวหนึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้ มันตรงเข้ารัดเธอทันที เฮอร์ไมโอนี่ตกใจจนสลบไป งูเปลี่ยนเป็นเชือกที่รัดเธอจนดิ้นไม่หลุด นายมัลฟอยส่งเดรโกซึ่งไม่มีแรงต่อต้านแล้วกับเฮอร์ไมโอนี่ที่สลบไปให้แก่ผู้เสพความตายคนอื่น เขายิ้มอย่างสะใจ "ดูซิ ทีนี้ไอ้เด็กพอตเตอร์นั่นจะทำยังไง" ว่าแล้วเขาก็หัวเราะก้อง " เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่พึมพำ " เฮอร์ไมโอนี่ ! " แฮร์รี่ลุกขึ้นนั่ง เขาถูกท็องค์ลากมาไว้ที่ห้องมืด ๆ ห้องหนึ่งในตรอกไดแอกอน เขารู้ว่าท็องค์พยายามปกป้องเขา แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่เพื่อนรักของเขาตกอยู่ในอันตราย แฮร์รี่มองท็องค์ที่เดินไปมา พลางมองออกนอกหน้าต่างเพื่อสังเกตการณ์ สมาชิกภาคีคงยังมาไม่ถึง แต่เขารอไม่ได้อีกต่อไป " เพ็ตตริฟิคัส โททาลัส " ท็องค์ล้มหงายหลัง ตัวแข็ง ดวงตาเบิกกว้างมองเขาอย่างตกใจ " ขอโทษนะ ท็องค์ " เขาพูดก่อนวิ่งจากไป ทันทีที่แฮร์รี่ออกไปถึงหน้าร้าน ลำแสงสีม่วงก็พุ่งมาที่เขา ผู้เสพความตายนั่นเอง แฮร์รี่กลิ้งตัวหลบตรงซอกร้าน ก่อนร่ายคาถาใส่ " สตูเปฟาย " ผู้เสพความตายล้มลง แฮร์รี่รีบวิ่งออกมา เขาต้องตามหาเฮอร์ไมโอนี่ให้เร็วที่สุด ในตรอกไดแอกอนตอนนี้ เหมือนเกิดเหตุจราจล เหล่าสมาชิกภาคีมาถึงแล้ว และกำลังต่อสู้กับกลุ่มผู้เสพความตายอย่างดุเดือด นั่นฟอกซ์นี่ มันหันมามองเขาเหมือนบอกให้เขาตามมา อีกครั้งที่เขาวิ่งตามฟอกซ์ ผ่านลูปินที่กำลังต่อสู้กับน๊อตต์ผู้เสพความตายตัวร้าย " ระวังตัวด้วย แฮร์รี่ " ลูปินตะโกนไล่หลังอย่างห่วงใย เขาวิ่งจนมาทางแยก และตรงหน้าเขา เฮอร์ไมโอนี่ที่ซีดเผือด ถูกมัดอย่างแน่นหนา ล้อมรอบด้วย ผู้เสพความตาย และตรงกลางวงล้อมนั้น มีร่าง ๆ หนึ่งก้าวออกมา " ได้เวลาของแกแล้ว แฮร์รี่ พอตเตอร์ " เสียงเยียบเย็นดังขึ้น " โวลเดอมอร์ นี่เป็นเรื่องของแกกับฉัน ปล่อยเฮอร์ไมโอนี่เดี๋ยวนี้ " แฮร์รี่ตะโกนก้อง "หึหึ" เจ้าแห่งความตายหัวเราะ "แกคิดว่าฉันไม่หรือว่านังเด็กเลือดสีโคลนที่สำคัญสำหรับแก" นิ้วซีดขาวเชยคางเด็กหญิง "แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่แทบจะกระซิบ "แก....." แฮร์รี่กัดฟันกรอด ถลันเข้ามาแต่มือยาวนั้นคว้าหมับเข้าที่คอเด็กหญิง แฮร์รี่ชะงักกึก เจ้าแห่งความมืดก็หัวเราะก้อง "วางไม้กายสิทธิ์ลงเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากให้นังนี่ตาย" แฮร์รี่ทำตาม แล้วเขาก็ถูกมัดอย่างแน่นหนาด้วยเชือกที่มองไม่เห็น ผู้เสพความตายอีกคนมาลากเขาไปในเงามืดเข้าสู่ตรอกนอร์ทเทิรน์พร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ "ฉันยังไม่ฆ่าแกตอนนี้หรอกแฮร์รี่ พอตเตอร์ แกต้องลิ้มรสความทรมานเหมือนที่ฉันได้รับ" "เกรนเจอร์ ตื่นสิ เกรนเจอร์" เสียงเรียกทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่สลบอยู่รู้สึกตัว เธอพบว่าตนเองอยู่ในห้องมืดทึบ เย็นและชื้น แทบไม่มีแสงสว่างยกเว้นจากแสงจากคบไฟด้านนอกซี่กรงเหล็กและเดรโกนั่นเองที่อยู่นอกซี่กรงนั้น หน้าเขายังคงซีดและหมดแรง มีรอยเลือดที่แขนเสื้อเล็กน้อย "มัลฟอย นายเป็นอะไร ที่นี่ ที่ไหนเนี่ย" เด็กหญิงตกใจ"แฮร์รี่ล่ะ" หน้าของเดรโกสลดลงวูบหนึ่ง "อยู่อีกที่หนึ่ง เขา...จับพอตเตอร์ไว้อีกที่ แล้วเอาเธอมาไว้ที่นี่" เขาใช้คาถาเปิดกรงออก "รีบหนีเร็ว ก่อนที่ไอ้ตัวที่เฝ้าเธอจะตื่น" จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:19:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "ไม่" เฮอร์ไมโอนี่ไม่ฟัง เธอไม่ยอมทิ้งเพื่อนของเธอไว้ที่นี่แน่ "พาฉันไปหาแฮร์รี่" "ยัยบ้าเอ้ย เธอช่วยอะไรมันไม่ได้หรอก ไปพาพวกดัมเบิลดอร์มาไป" เดรโกเร่ง "ไม่" "เร็วเข้า ยัยงี่เง่า" เดรโกกระชากเธอออกมา แต่แล้วเขาก็เบี่ยงตัวเธอออกใช้แขนกันไว้ "โอ๊ย" มีบางอย่างโจมตีเข้ามา มันกัดเขาที่แขน "งู!" นี่เองเจ้าตัวที่เฝ้าเธออยู่ งูยักษ์สีดำสนิทที่มีนัยต์ตาสีเขียวจัด เดรโกทรุดฮวบ เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่น "มัลฟอย" เฮอร์ไมโอนี่..ตรงไปที่มัลฟอย..และเรียกเขาอย่างบ้าคลั่ง "มัลฟอย..มัลฟอย..ตื่นซิ..ชั้นยังไม่ได้ด่าเธอเลยนะ..มัลฟอย..ตื่นมาให้ฉันด่าเดี๋ยวนี้"เธอเรียกเขาไปเรื่อยๆจนน้ำตาไหลนองมาที่แก้ม... และแล้ว..มัลฟอยก็ลืมตา.. "มัลฟอย...เป็น..เป็นอะไรมากมั้ย"เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา มัลฟอยสั้นหัวและถามเฮอร์ไมโอนี่"เธอเป็นอะไรมั้ย" เธอสั่นหัว..."แล้วเธอหละ..โอเคมั้ย"เธอถามเขา "ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร..โอ้ย"เขาบอกเธอและพยายามจะนั่งด้วยตนเอง..แต่ก้อทำไม่ได้ "เธอ..เธอเป็นอะไรมากมั้ย"เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างลุกลี้ลุกลน"งั้น..งั้นเธออยู่เฉยๆนี่หละ"เธอพูดและจับเขานอนไปที่ตักของเธอ "เธอ..เธอทำอะไรของเธอน่ะ"มัลฟอยถามเธอ..ด้วยใบหน้าที่แดงจัด..พอๆกับผมของรอน "แล้วเธอพาเราออกมาได้ยังไงหละ"เขาถามเธอหลังจากที่เขาสงบอยู่บนตักของเธอได้แล้ว "ฉันก้อ..จำไม่ได้เหมือนกันแหละ..มันเกิดขึ้นเร็วมาก"เธอบอกเขา"ฉันจำได้แค่ว่า..มันมีประตูอะไรก็ไม่รู้..มาปรากฏที่กำแพง..ฉันไม่มีทางเลือก..ก้อเลยเข้ามาก็มาโผล่ที่นี่หละ" แต่ทันใดนั้น เฮอร์ไมโอนี่ก็สะดุ้งสุดตัว " แฮร์รี่...แล้วแฮร์รี่ล่ะ " เธอหันมาหามัลฟอย มองเขาอย่างคาดคั้น " เธอรู้ใช่ไหมว่าเขาอยู่ไหน " " ไม่มีประโยชน์หรอก เฮอร์ไมโอนี่ " เขาพูดอย่างสิ้นหวัง " จอมมารยิ่งใหญ่กว่าที่เธอคิด คราวนี้ เขาไม่ปล่อยพอตเตอร์แน่ " เฮอร์ไมโอนี่มองเขาแบบนึกไม่ถึง เธอค่อย ๆ ก้าวถอยหลังพลางส่ายหน้า "ฉันลืมไปว่าเธอคือมัลฟอย มัลฟอยคนที่เกลียดแฮร์รี่จับใจ เธอคงดีใจสินะถ้าเขาตาย" " แต่เสียใจ ไม่ใช่ฉัน " เสียงเธอสั่นเครือเต็มที่ " เขายอมอยู่ในกำมือโวลเดอมอร์ก็เพื่อฉัน ฉันไม่มีวันปล่อยให้เขาต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวแน่นอน " ทันทีที่พูดจบ เฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งกลับไปยังทางเดิม และที่นั่น เธอปะทะเข้ากับร่าง ๆ หนึ่ง " ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ " เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างดีใจพลางเขย่าแขนเขา " แฮร์รี่ค่ะ เขาอยู่กับ โวลเดอมอร์ ช่วยเขาด้วยเถิด " เธอร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น " ฉันรู้ " ดัมเบิลดอร์แตะไหล่เธอเบา ๆ " ลูปิน คุณช่วยพาเธอไปในที่ที่ปลอดภัย และเธอ...มัลฟอย " ดัมเบิลดอร์หันมาพูดกับมัลฟอย " เธอควรไปด้วย โวลเดอมอร์รู้แล้วว่ามีบางคนที่ไม่ภักดีต่อเขา " " และสำหรับเหล่าสมาชิกภาคี เราไม่มีเวลาแล้ว " ทันทีที่พูดจบ ดัมเบิลดอร์วาดไม้กายสิทธิ์ของเขา เกิดลำแสงสีฟ้าโอบรอบพวกเขา มัลฟอยรีรอชั่วครู่ และโดยไม่มีใครคาดคิด เขาก็กระโจนเข้าไปในลำแสงสีฟ้าสดนั้นด้วย ทั้งหมดหายไปในลำแสงที่เจิดจ้านั้น เหลือเพียงลูปิน และเฮอร์ไมโอนี่ที่มองหน้ากันอย่างงุนงง ในการตัดสินใจของมัลฟอย ส่วนภายในห้องอับ มืด ที่ตรอกนอร์ทเทิร์น ก็เกิดเสียงหัวเราะที่เยียบเย็นดังขึ้น " ขอฉันดูให้ชัด ๆ " นิ้วเย็นซีดนั้นบีบคางแฮร์รี่ให้เงยหน้า " นี่หรือ เด็กชายผู้รอดชีวิตจากฉัน เด็กชายที่ทำลายอำนาจของฉัน " แฮร์รี่สะบัดหน้าหนี แต่สายตากลับจ้องเขม็งไปที่จอมมาร " แล้วทำไมถึงมาถูกมัดสิ้นท่าแบบนี้ " เขาเปล่งเสียงหัวเราะที่ชวนน่าขนลุกให้สะท้อนก้องไปมาในห้องแคบ ๆ นั้น มีเหล่าผู้เสพความตายล้อมวงอยู่โดยรอบ " แกมัดฉัน เพราะแกกลัวฉัน โวลเดอมอร์ " คำพูดของแฮร์รี่นั่นเองที่หยุดเสียงหัวเราะลง " ฉันไม่มีทั้งไม้กายสิทธิ์ แถมยังถูกมัด ต้องถึงขั้นนี้สินะ แกถึงจะอุ่นใจ " แฮร์รี่เย้ยหยัน " งั้นเรอะ " โวลเดอมอร์ตาเป็นประกาย ความไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อยของแฮร์รี่นั่นเองที่ทำให้เขาร้อนรุ่ม พลันแฮร์รี่ก็รู้สึกได้ว่า เชือกล่องหนที่พันธนาการเขาไว้นั้นได้หายไปแล้ว พร้อมกับเสียงใสเหมือนระฆังดังขึ้น " ฟอกซ์ " แฮร์รี่กระซิบกับตัวเองเบา ๆ " ดัมเบิลดอร์ " และทันใดนั้น เขาก็ตะโกนก้อง " ไม้กายสิทธิ์ แอ็คซิโอ " ไม้กายสิทธิ์ที่วางอยู่บนแท่นหิน พุ่งเข้าสู่มือเขาอย่างภักดี โวลเดอมอร์มองแฮร์รี่อย่างเหี้ยมเกรียม " หมดเวลาของแกแล้ว แฮร์รี่ พอตเตอร์...อวาดา เคดาฟ-รา " แต่ลำแสงสีเขียวนั้นไม่มีวันถึงตัวแฮร์รี่ เพราะมันถูกสะกัดโดยกลุ่มแสงสีฟ้าเจิดจ้า ที่โอบล้อมแฮร์รี่ประดุจเกราะกันภัยภัย และเป็นดัมเบิลดอร์ที่ก้าวออกจากลำแสง เผชิญหน้ากับโวลเดอมอร์ " สวัสดี โวลเดอมอร์ " โวลเดอร์มอร์กัดฟันแน่นเมื่อเห็นดับเบิลดอร์ เกิดความเงียบชวนอึดอัดขึ้น ณ ที่นั้น ไม่มีใครพูดหรือขยับ แฮร์รี่รู้สึกเหมือนมีใครยืนอยู่ใกล้ๆเขาอีกคนนอกจากดัมเบิลดอร์ เขาจึงชำเลืองตา มอง และ คนที่ยืนตัวสั่นเล็กน้อยอยู่ตรงนั้นคือคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นในสถานการณ์เช่นนี้ เดรโก มัลฟอย ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าแฮร์รี่มองอยู่ ใบหน้าซีดเซียวนั้นมองแฮร์รี่อย่างวิตกกังวล ทันใดก็เกิดเสียงดัง เปรี้ยง จนเด็กชายทั้ง 2 สะดุ้งโหยง ประกายแสงจากไม้กายสิทธิ์ของดัมเบิลดอร์กับโวลเดอร์มอร์สว่างจ้าไปทั่งตอรกนอกเทิร์น แต่แล้วก็มีใครบางคนทำให้แฮร์รี่ต้องหันเหความสนใจจากทั้งคู่ ลูเซียส มัลฟอย กำลังชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เขาและลูกชาย "เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยแล้ว เดรโก" เขาเอ่ย เดรโกหน้าซีดขาวราวกระดาษ แต่เขาก็จ้องหน้าพ่อของเขาตอบโดยไม่หลบตา "แกขัดขวางพวกเราหลายครั้งแล้ว เอาล่ะ อย่าขยับทั้ง 2 คนถ้าไม่อยากเจ็บตัว แล้วเดินไปตามทางที่ฉันสั่ง" ดัมเบิลดอร์สังเกตเห็นเหตุการณ์นี้และเขาพยายามมาหาพวกแฮร์รี่ แต่ เปรี้ยง ลำแสงสีน้ำตาลกระทบกับผนังหินของร้านขายของเมื่อดัมเบิลดอร์เอี้ยวตัวหลบได้ทัน ดวงตาเหมือนงูของโวลเดอร์มอร์จับจ้องไปที่ดันเบิลดอร์ เขาร่ายคาถาใส่ดัมเบิลดอร์รัวเร็วเป็นสายอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ปากของเขาสั่ง "เอาพวกมันไป และขังมันไว้ก่อนทั้ง 2 คน ข้าจะกัดการกับพวกมันด้วยตัวข้าเอง" ดัมเบิลดอร์ได้แต่คอยร่ายคาถาต่างๆสกัดการจู่โจมจากโวลเดอร์มอร์โดยไม่มีแม้โอกาสที่จะหันมาทางแฮร์รี่ได้เลย ผู้เสพความตายอีก 3 คนตามนายมัลฟอยมาด้วย "ให้ฉันจัดการกับพวกมันเองเถอะน่า" นายมัลฟอยพูดอย่างรำคาญใจ "เราไม่เสี่ยงให้เกิดเหตุผิดพลาดอีกหรอก ลูเซียส" เสียงแหลมเล็กจากใต้ผ้าคลุมคนหนึ่งพูดขึ้น"ใครจะยืนยันได้ล่ะว่า แกจะไม่แอบปล่อยลูกของแกไป" ผู้เสพความตายอีกคนสะบัดไม้กายสิทธิ์หนึ่งที แล้วไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่กับเดรโกก็ลอยไปหามือเขาอย่างนุ่มนวล ลูเซียสได้แต่ปล่อยให้พวกนั้นตามมาด้วย แฮร์รี่กำลังคิดอย่างกระวนกระวาย ขณะที่เดินห่างจากดัมเบิลดอร์มาทุกทีๆ เขาเป็นตัวถ่วงดัมเบิลดอร์อีกแล้ว เห็นได้ชัดว่าหลังจากเขาถูกคุมตัวอย่างนี้ ดัมเบิลดอร์ดูต่อสู้ได้ยากลำบากขึ้น ไม่ได้สู้ด้วยท่าทางสบายๆเหมือนคราวก่อน เขาต้องหาทางหนีไปจากที่นี่ให้ได้ ไม้กายสิทธิ์ของเขาถูกยึดไปแล้ว การจะหนียิ่งยากขึ้น และยังมีเดรโกอีก ถึงจะเกลียดแค่ไหนแต่เขาแน่ใจว่านายมัลฟอยขณะนี้คงไม่เหลือคำว่าพ่อลูกอยู่ในจิตใจแล้ว .........ทำยังไงถึงจะหนีไปได้พร้อมๆกันนะ? พลั่ก จู่ๆผู้เสพความตายคนหนึ่งก็กระเด็นไปกระแทกผนังที่อยู่ข้างๆ และทรุดลงกับพื้น ดึงให้แฮร์รี่กลับมามาองสถานการณ์รอบด้านอีกครั้งหนึ่ง เป็นฝีมือของนายลูเซียส ดูเหมือนทั้งแฮร์รี่และผู้เสพความตายอีก 2 คนจะงุน งง ไม่แพ้กัน "นี่แก แกคิดจะช่วยลูกของแก.....ผู้เสพความตายเสียงแหลมเล็กพูด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของนายมัลฟอย ผมสีซีดของเขาค่อยๆยาวลงมากว่าเมและเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นๆทีละน้อยจนกลายเป็นดำสนิท โครงหน้าเปลี่ยนไปและดวงตากลายเป็นสีนิล..... "คุณแอสเธอร์!!" แฮร์รี่ร้องอย่างประหลาดใจ อาลูลาไม่พูดอะไร แต่ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปทางผู้เสพความตายคนหนึ่ง "สตูเปฟาย!!" ลำแสงสีแดงกระทบกับผู้เสพความตายคนนั้นจนแน่นิ่งไปอีกคน แต่ดูผู้เสพความตายที่มีเสียงแหลมเล็กก็ใช้คาถาปลดอาวุธกับเธอจนได้ ไม้กายสิทธิ์ของอาลูลาลอยออกไปจากมือและตกลงพื้นห่างจากเธอออกไปกว่า 5 เมตร จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผู้เสพความตายคนนั้นชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่อาลูลา "ไม่ว่าแกจะเป็นใครและปลอมเป็นลูเซียสมานานแค่ไหนก็ตาม แต่แกไม่มีทางรอด...." เปรี้ยง อาลูลาควักเอาวัตถุสีดำอันหนึ่งออกมาและเล็งไปที่ผู้เสพความตายอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง กระสุนปืนเจาะไหล่ขวาของเธอ เลือดสีแดงไหลออกมาจากปากแผลทันที อาลูลาเตะไม้กายสิทธิ์ของผู้เสพความตายคนนั้นออกไป "อย่ามัวแต่พูดซี่" อาลูลาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ผู้เสพความตายคนที่ถูกเตะไปสลบอยู่ข้างผลังเมื่อกี้ฟื้นแล้ว และกำลังชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่อาลูลา "ระวัง!!!" เดรโกร้องเตือน แสงสีเขียวเฉียดหัวอาลูลาไปเส้นยาแดงเดียว มันกระทบเสาหินของร้านค้าด้านหลังจนเสาแหว่งไปกว่าครึ่ง เศษหินร่วงกราวลงสู่พื้นเบื้องล่าง ผู้เสพความตายคนนั้นสะบัดไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง "อควา.." แต่อาลูลาไวกว่า เปรี้ยง กระสุนปืนนัดที่ 2 เจาะช่องท้องผู้เสพความตาย เขาร้องอย่างเจ็บปวดก่อนจะทรุดลงกับพื้น กุมท้องแน่น "ไอ้นี่มันดีอย่างนึงสำหรับคนที่ร่ายคาถาช้าอย่างฉัน" อาลูลาพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ "คือไม่ต้องเสียเวลาร่ายคาถา แค่ 'ยิง' เท่านั้น" เธอหันมายิงอีกนัดใส่ผู้เสพความตายที่ถูกยิงไหล่ขวาก่อนหน้านี้ คราวนี้กระสุดฝังเข้าที่หน้าขาอย่างจัง "เอาล่ะ พวกเธอรีบไปจากที่นี่กัน" เธอพุดกับเด็กชายทั้ง 2 คน "ฉันจะไปสมทบกับเซอร์ไวรัสและดัมเบิลดอร์" อาลูลาหยิบขวดแก้วใบหนึ่งขึ้นมา ในนั้นมีน้ำสีเทาขุ่นอยู่.......น้ำยาสรรพรสน่ะเอง "เสนป.......? เสนปอยุ่ที่นั่นหรอฮะ?" แฮร์รี่ถามอย่างประหลาดใจ "เรา 2 คนทำหน้าที่คล้ายๆกัน" อาลูลาตอบเรียบๆ "อ้อ คุณมาพอดี ลูปิน ท้องค์" แฮร์รี่กับเดรโกหันไปมอง ลูปินกับท้องค์กำลังเดินมาทางนี้ สีหน้ากระวนกระวาน "ช่วยเก็บกวาดเจ้า 3 คนนี่ทีนะ โดยเฉพาะคนที่ถูกยิงที่ท้องนั่น เดี๋ยวจะเสียเลือดมาก อาจตายได้ ไม่รู้ถูกอวัยวะสำคัญภายในไหม ฉันไม่มีเวลาเล็งมากนัก" อาลูลาบอก ลูปินกับท้องค์ เขา 2 คนพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ "งั้นก็ลาล่ะ" เธอพูดก่อนหันหลังกลับและวิ่งไปยังทางที่พวกเขาเพิ่งจากมา "เอาละ เธอ 2 คนมาทางนี้เลย" ท้องค์หันมาพูดกับแฮร์รี่ "ทำกับฉันได้แสบมาก จริงๆเลย เธอนี่บ้าบิ่นสิ้นดี" "คุณนิมฟาดอร่าฮะ" แฮร์รี่เอ่ย "ท้องค์!!!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงราวกับสำลักน้ำ "อย่าเรียกชื่อฉันนะ!!" แฮร์รี่ถอนหายใจโล่งอก "คุณคือท้องค์ตัวจริง" ลูปินหัวเราะหึหึ "ฉันไม่แปลกใจเลย ดูเหมือนจะมีแต่คนใช้น้ำยาสรรพรสกันเต็มไปหมดนะ ว่าไหม?" แฮร์รี่พยักหน้า "พ่อของเธออยู่กับเรา มัลฟอย" ลูปินหันมาพูดกับเดรโก มัลฟอยดูตกใจมากทีเดียว "พ่อน่ะหรอฮะ" "เอาไว้อธิบายทีหลัง เอาล่ะ ไปกันเถอะ" ลูปินเสกผ้าพันแผลให้ผู้เสพความตายทั้ง 2 คนแล้ว และมัดทั้ง 3 คนไว้รวมกัน เปรี้ยง ดัมเบิลดอร์หลบคาถาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอร์มอร์ได้ในชั่วเส้นยาแดงแล้วสะบัดไม้กายสิทธิ์ของเขาบ้าง เปรี้ยง คสถาเฉียดบ่าของเจ้าแห่งความตายไปได้แต่มันก็ทำร้ายเขาไม่น้อย "อั่ก" นี่คงจะเป็นจุดจบของโวลเดอร์มอร์แล้วถ้า...... บางอย่างพึ่งเข้าโจมตีดัมเบิลดอร์ เขากระโดดหลบไปได้ฉิวเฉียด งูยักษ์ตาสีเขียวเรืองรองกำลังจ้องมองอย่างมุ่งร้าย "นากีนี!" เจ้าแห่งศาสตร์มืดตะโกนก้อง ผู้ภักดีตรงเข้ารวบตัวเจ้าของอย่างนุ่มนวล (แหวะ) แล้วเลื้อยหายไปก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะทันตั้งตัว "รอดไปได้อีกแล้ว..คราวหน้าไม่มีทางแน่" ดัมเบิลดอร์พึมพำ ลูปินและท้องค์พาแฮร์รี่กับเดรโกรวมทั้งผู้เสพความตายทั้ง 3 คนไปที่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่วในตรอกไดแอกอน ทันทีที่เขาเข้าไปในร้านก็มีเสียงกรีดร้อง ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่ปละรอนจะวิ่งมาหาเขา ทั้ง 3 คนโดดกอดเขาทันที ดูเหมือนจินนี่จะร้องไห้มาตลอดเเละเฮอร์ไมโอนี่ก็มีสีหน้าแบบเดียวกับตอนที่เธอเจอบ๊อกการ์ตมักกอลนากัลเมื่อการสอบในปี 3 "แฮร์รี่ เราเป็นห่วงนายมากเลย ถูกจับไปอย่างนั้น....นายปลอดภัยใช่มั้ย" รอนพูด แม้แต่กระบนหน้าของเขาก็ดูซีดลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ "ฉัน......ปลอดภัยดี.......ไม่เป็นไร......แต่ ฉัน......หายใจ.ไม่"แฮร์รี่พยายามพูดตอบ ทุกคนรู้สึกตัวแล้วคลายวงแขนออกจากเขา ทำให้แฮร์รี่หายใจสะดวกขึ้น จินนี่ป้ายน้ำตาออกจากแก้ม ดูจากตาที่แดงจัดนั่นแล้ว แฮร์รี่รู้สึกแย่ลงทันที เขาทำให้ใครต่อใครเป็นห่วงขนาดหนักทีเดียว ส่วนเดรโกไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องชุลมุนเมื่อครู่ เขากำลังมองคนๆหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะติดกับบาร์เหล้าอย่างประหลาดใจ "พ่อ??" แฮร์รี่หันไปมองด้วยความรู้สึกประหลาดใจ "นี่"คือ ลูเซียส มัลฟอย ตัวจริงงั้นหรือ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่โดยไม่มีอะไรมัดไว้ ไม่ได้หมดสติ หรือมีใครชี้ไม้กายสิทธ์ควบคุมตัวเขาไว้เลย ป๊อบ ดัมเบิลดอร์ เสนป และลูเซียสอีกคนหายตัวมาปรากฏที่ข้างเตาผิง "เป็นยังไงกันบ้างครับ" ลูปินถามทันที "หนีไปได้หมด" ลูเซียสอีกคน หรืดก็คือ อาลูลาตอบสั้นๆตามแบบฉบับของเธอ แฮร์รี่เริ่มรู้สึกหัวหมุนถึงแม้จะรู้ว่าใครเป็นใคร แต่คนที่ไม่รู้เลยอย่างรอน จินนี่ เฮอร์ไมโอนี่ อ้าปากค้าง "ลูเซียส มัลฟอยมี 2 คน!!!" รอนร้อง "ดูเหมือนเธอต้องอธิบายให้ลูกชายของเธอเข้าใจได้ซะทีแล้วล่ะ ลูเซียส" ดัมเบิลดอร์เอ่ย "คนอื่นๆจะได้รับฟังด้วย" นายมัลฟอยพยักหน้าอย่างเย็นชา "ฉันทำงานเป็นสายลับอีกคนของภาคีร่วมกับเสนป ตั้งแต่ครั้งที่จ้าวแห่งศาสตร์มืดยังเรืองอำนาจเมื่อ 15 ปีก่อน" เดรโกรรับฟังอย่างตกตะลึง "เพียงแต่คนที่แสดงออกว่าหันมาจงรักภัคดีกับดัมเบิลดอร์มีเพียงเสนปเท่านั้น เพราะเจ้าแห่งศาสตร์มืดอาจกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ เราจำเป็นต้องทิ้งคนที่สามารถกลับไปเป็นผู้เสพความตายได้ทุกเมื่ออย่างน้อยหนึ่งคน และฉันเหมาะที่สุด เพราะตระกูลมัลฟอยเป็นที่นับหน้าถือตา สามารถทำให้ตัวเองพ้นจากการส่งเข้าคุกอัซคาบันได้เมื่อครั้งที่จ้าวแห่งศาสตร์มืดหายไป" "ทำไมพ่อไม่บอกผม พ่อหลอกให้ผมผิดหวังในตัวพ่อมาตลอด" เดรโกงุนงง "ถ้าจะหลอกให้แนบเนียนก็ต้องหลอกได้แม้แต่ครอบครัวของตัวเอง" นายลูเซียสว่า "แม่ของแกก็ไม่เคยรู้ แต่เธอยังอยู่กับฉัน" เวลาล่วงเลยผ่านไป แต่ภายในร้านหม้อใหญ่รั่วยังตกอยู่ภายใต้ความเงียบงัน มีเพียงเสียงเนิบ ช้า ของลูเซียส มัลฟอย " เพราะยึดมั่นในความเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ มัลฟอยทั้งตระกูลจึงร่วมมือกับเขา ทั้งชีวิตและวิญญาณ " " จนวันหนึ่ง พี่ชายและน้องชายของฉันทำงานพลาด " ถึงตอนนี้ สายตาของลูเซียสเด็มไปด้วย ความเจ็บปวด " สำหรับจอมมาร เขาไม่มีโอกาสให้ใครได้แก้ตัวเป็นครั้งที่ 2 " " ฉันเสียทั้งพี่และน้องในคราวนั้น และมันทำให้ฉันได้รู้ธาตุแท้ของเขา " " แต่เพื่อครอบครัวที่เหลือของฉัน ฉันจึงไม่สามารถแปรพักตร์อย่างโจ่งแจ้งได้ " ลูเซียสมองเดรโกอย่างห่วงใย " นับจากนั้น ลูเซียสก็รับเป็นสายลับให้เรา " ดัมเบิลดอร์กล่าวในที่สุด เดรโกก้าวเข้าไปหาสวมกอดพ่อของเขา เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว แฮร์รี่ และรอนมองหน้ากัน นี่ถ้าดัมเบิลดอร์ไม่พูดเอง พวกเขาย่อมไม่มีทางเชื่อ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ ต่างก็จับมือกัน เพราะสะเทือนใจกับเรื่องราวใหม่ที่เพิ่งได้รับรู้ จากนั้นดัมเบิลดอร์หันมาหาทุกคนที่เหลือ " สิ้นสุดวันที่เหนื่อยหนักอีกวัน จงพักผ่อนเพื่อพรุ่งนี้ที่จะมาถึง ได้เวลากลับกริมโมลเพลซแล้ว " ทุกคนล้อมวงเพื่อแตะแจกันเงินที่ทำหน้าที่เป็นกุญแจนำทาง แต่ทันใดนั้น ลูเซียสก็ผลักเดรโกเข้ามาในวง " ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ เดรโกอยู่กับท่าน น่าจะปลอดภัยกว่า " เขาเอ่ยขึ้น " ไม่นะ พ่อ...ผมไม่... " เดรโกร่ำร้อง " มาเถอะเดรโก แล้วทุกอย่างจะง่ายขึ้น " ดัมเบิลดอร์กล่าว จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลูเซียสพยักหน้ารับ " เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัย พ่อจะไปรับ " เดรโกจำนน และทันทีที่พวกเขาแตะแจกันพร้อมกัน ทุกอย่างก็เริ่มหมุนอย่างรวดเร็ว ภายในพริบตา พวกเขาก็กลับมาอยู่ในห้องประชุมของบ้านเลขที่ 12 กริมโมลเพลซ นางวีสลีย์อยู่ที่นั่น เธอร้องไห้ด้วยความยินดีเมื่อเห็นทุกๆคนอยู่ครบและโผเข้ากอดลูกๆของเธอ เดรโกมองภาพนั้น ก่อนจะทรุดตัวนั่งที่โซฟาหน้าเตาผิงอย่างเงียบ ๆ นางวีสลีย์มองไปที่เขา ก่อนจะมองที่เหล่าสมาชิกภาคีอย่างสงสัย " ขอชาให้พวกเราหน่อยเถอะ มอลลี่ " ลูปินว่า ก่อนจะกระซิบ " เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังที่ห้องครัว " แฮร์รี่ก็เช่นกัน เขายืนนิ่งมองเดรโก " แฮร์รี่ ฉัน...ฉันขอบใจเธอมาก " เฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง " ไม่หรอก เธอตกอยู่ในอันตรายก็เพราะฉัน " แฮร์รี่พึมพำ " อย่าพูดแบบนั้น " เฮอร์ไมโอนี่เอามือแตะปากเขา ภาพนั้นไม่พ้นสายตาของรอนและจินนี่ รอนยักไหล่ เมินไม่มอง ในขณะที่จินนี่เสียวแปลบในใจ " เขาก็ช่วยเธอไม่น้อยไปกว่าฉันนี่ ใช่มั๊ย " แฮร์รี่พยักหน้าไปทางมัลฟอย " ไปสิ เธออาจเป็นคนเดียวที่ช่วยเขาได้ " เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่นิ่ง ก่อนพูดขึ้น " ก็ได้ ถ้าเธออยากให้เป็นอย่างนั้น " แฮร์รี่มองตามเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินไปหาเดรโกไป ก่อนที่จะหันมาหารอนและจินนี่ " ท่าทางคืนนี้ เราคงต้องนอนร่วมห้องกับสลีธิรินซะแล้ว " เขาพูดยิ้ม ๆ กับรอนที่เบ้หน้า จินนี่แอบมองเขา แฮร์รี่คงไร้หัวใจอย่างที่ใคร ๆ เขาว่ากัน เธอคิด ในคืนนั้น..แฮร์รี่และรอนเข้านอนเร็วกว่าปกติ..เนื่องจากเหตุการณ์ที่พบเจอมา..ทำให้พวกเขาเหนื่อยมาก และในขณะที่พวกเขาทั้งสองเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนก็ได้ยินเสียงกุกกักในห้อง...ทั้งสองจึงเดินช้าๆเบาๆไปยังประตูและแง้มมันออก..และสิ่งที่พวกเขาเห็นคือ.... เดรโก มัลฟอยกำลังเปลี่ยนชุดนอน(อ๊าย ห้ามดูๆ) รอยแผลที่แขน(ที่ถูกงูกัดวันนี้น่ะ) คงจะอักเสบเพราะมันบวมแดงจนน่ากลัว เขาหันมาเห็นแฮร์รี่และรอนพอดี เด็กหนุ่มกระตุกเสื้อลงวุบ "หัดเคาะประตูเสียบ้าง" เขาแทบจะตะโกน รอนกับแฮร์รี่หน้าเจื่อน "ไม่มีใครเขาอยากดูนายแก้ผ้าหรอกน่า มัลฟอย" รอนตะโกนบ้าง เขาเดินไปนั่งบนเตียงแล้วว่าต่อ"แล้วฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะต้องมานอนร่วมห้องกับพวกสลิธิรินอย่างนายเสียด้วย" เดรโกกัดริมฝีปากก่อนจะเดินออกจากห้อง แฮร์รี่เดินตามเขาออกมา "เอ่อ เดี๋ยวมัลฟอย" "มีอะไร" สีหน้าเย็นชากลับมา "ขอบใจนะที่ช่วยเฮอร์ไมโอนี่วันนี้ ฉันไม่รู้จะตอบแทนนายยังไง" เดรโกมองไปที่แขนตัวเอง "ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ทำเพราะอยากให้นายตอบแทน ฉันทำเพราะ...." "เพราะนายชอบเฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่ต่อให้ เดรโกจ้องตอบ "และนายเองก็ชอบเกรนเจอร์เหมือนกัน" แฮร์รี่ถอนใจ "แล้วจะเอายังไงดี" "ก็ไม่ต้องทำอะไร" เดรโกยักไหล่ "มันเป็นเรื่องที่เธอมีสิทธ์เลือก" "เราคงต้องเป็นคู่แข่งกันแม้แต่เรื่องนี้สินะ" แฮร์รี่ว่า มัลฟอยยิ้มนิดๆ "เรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องเดียวที่ฉันจะแข่งกับนายได้อย่างขาวสะอาดและสูสีก็ได้" แล้วเขา...ก็ยื่นมืออกมาข้างหน้า "บอกก่อนนะว่าฉันไม่ยอมแพ้นายเหมือนแข่งควิดิชแน่" แฮร์รี่ยิ้มก่อนจะจับมือเขา "เช่นกัน" "พวกเธอทำอะไรกันนะ" เฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง เธอยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดินมองทั้งสองด้วยสายตางุนงง ทั้งคู่พร้อมใจกันยิ้มให้เด็กสาว "ไม่มีอะไรหรอก เราแค่ประกาศสงครามกันน่ะ" แต่รอนทำหน้ามุ่ย "สงครามนี้มี 3 ฝ่านซะด้วย และฉันก็เสียเปรียบสุดๆ" ทุกคนหันมามองรอนอย่าง งงๆ "ถึงไงฉันก็ไม่ตัดใจเหมือนกัน แฮร์รี่" รอนว่า "ฉันไม่ยอมแพ้แน่นอน!! ต่อให้เป็นนายนะ แฮร์รี่" แฮร์รี่ยิ้ม "แน่นอนรอน ฉันก็จะไม่ต่อให้นายหรอก แม้ว่านายจะเป็นเพื่อนรักของฉันก็ตาม" เฮอร์ไมโอนี่มองเด็กหนุ่มทั้งสามไปมา "นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย" "ไม่ต้องเข้าใจหรอกน่า" รอนว่า "ฮ้าววววว ง่วงชะมัด เอ้าไปนอนเสียทีเถอะพวกเรา" เขาหันมาทางเดรโก เมินไปอีกทางก่อนจะพูดว่า "แม่ฉันเตรียมที่นอนให้นายอีกทีแล้วนะ หวังว่านายจะไม่นอนกรนล่ะ" เดรโกแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะมียิ้มกวนๆแบบของเขา "เตือนตัวเองดีกว่านะ วิสลีย์" เขาว่าแล้วก็หันมาทางแฮร์รี่ "ไปเหอะ พอตเตอร์ ฉันก็ง่วงเต็มที ราตรีสวัสดิ์เกรนเจอร์" เขาหันมามองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสายตาอ่อนโยนกว่าเคย "อือ ราตรีสวัสดิ์นะเฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่ว่าบ้าง แล้วทั้งหมดก็เดินกลับเข้าห้องไป เฮอร์ไมโอนี่เปิดประตูห้องนอน และนั่งลงที่เตียง " พวกผู้ชายไม่รู้เป็นอะไรกัน ทำท่าแปลก ๆ " เธอหันมาพูดกับจินนี่ " เธอสังเกตบ้างไหม จินนี่ " จินนี่ปิดไดอารี่ " อือม์...คิดว่ารู้นะ " " บอกหน่อยซิ " เฮอร์ไมโอนี่กระโดดมาที่เตียงของจินนี่อย่างกระตือรือล้น " พวกเขาชอบเธอ เฮอร์ไมโอนี่ " จินนี่หันมามอง " ทั้ง 3 คนเลย " เฮอร์ไมโอนี่ตาโต อ้าปากค้างก่อนหัวเราะ " บ้าแล้ว จินนี่ อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ " จินนี่ยักไหล่ " ยอมรับหน่อยน่า มันออกจะชัดเจนขนาดนั้น " " รอนที่ชวนทะเลาะทั้งวัน แฮร์รี่ที่นิ่งเฉย แล้วก็เดรโกคนที่เรียกฉันว่าเลือดสีโคลนน่ะหรือ " เฮอร์ไมโอนี่นิ่งคิด ก่อนส่ายหัว " เป็นไปไม่ได้หรอก จินนี่ ใช่มั๊ย " เฮอร์ไมโอนี่หันไปจ้องจินนี่ จินนี่ส่งยิ้ม " ผู้หญิงทั้งโรงเรียนต้องอิจฉาเธอแน่ " และก็ฉันด้วย จินนี่คิดอย่างขมขื่นในใจ หลังจากบทสนทนาของทั้งคู่จบลง...เฮอร์ไมโอนีและจินนี่ก้อได้พากันเข้านอน... เช้าวันรุ่งขึ้น....เฮอร์ไมโอนีตื่นนอนเร็วกว่าปกติเพราะตั้งใจจะมาถาม มัลฟอย แฮร์รี่และรอนว่าเรื่องที่จินนีบอกเธอว่าพวกเขาทั้งสามชอบเธอเป็นความจริงรึเปล่า... และเมื่อทั้งสามลงมาด้วยสีหน้าที่สดชื่น..และการพูดคุยอย่างสนิทสนมของแฮร์รี่,รอนกับมัลฟอย..ทำให้เธอต้องเปลี่ยนคำถาม "แฮร์รี่ รอน"เธอเรียกและหันไปมองหนเพวกเขาอย่างงงๆ"เธอสองคนสนิทกับมัลฟอยได้...เพียงข้ามคืนเองหรอ" "อื้ม...ฉันคิดว่าเขามีอะไรที่ดีกว่าที่พวกเราคิดเยอะ"แฮร์รี่ตอบ "ใช่...เขาอยู่สลิธีรินก้อจริง..แต่เขาก็ไม่ได้ร้ายซะหน่อย"รอนสนับสนุน"ใช่มั้ย..เพื่อน"เขาหันไปถามมัลฟอย "ใช่"มัลฟอยตอบพร้อมกับยิ้มให้แฮร์รี่และรอนซึ่งพวกเขาก็ยิ้มตอบเช่นกัน... การกระทำของทั้งสาม..ทำให้เฮอร์ไมโอนีแปลกใจยิ่งนัก...ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่ "สวัสดีเด็กๆนี่จดหมายของพวกเธอจ้ะ"มอลลี่พูดกับพวกเขสพร้อมกับยื่นจดหมายให้... "ใกล้เปิดเทอมแล้วนิ..ลืมไปเลย"จินนีที่พึ่งลงมาจากห้องนอนพูดขึ้น... "ก็มันเกิดเรื่องอะไรเยอะแยะเลยนิ..."เฮอร์ไมโอนีพึมพัมเบาๆ..แล้วก็หันไปมองหน้ามัลฟอยแต่มามัลฟอยหันมา..เธอก็หลบสายตาเขาและหันมาสนใจจดหมายของเธอด้วยใบหน้าที่แดงจัด... หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมายังสวนด้านหลังของบ้านเลขที่ 12 (มีใครรู้ไหมเนี่ยว่าบ้านนี้มีสวนหลังบ้านด้วย) แน่นอนว่าสวนนี้ต้องใช้คาถาบังตาพวกมักเกิลให้มองเห็นมันเป็นเพียงที่รกร้าง แต่ความจริงแล้วมันมีสนามหญ้าเรียบพร้อมกับม้านั่งและไม้ดัด ในเรือนกระจกมีดอกไม้นานาพันธ์กำลังแข่งกันผลิดอก "โอ้โห สวยจัง" เฮอร์ไมโอนี่อุทาน เมื่อเห็นกอดอกกุหลาบสีน้ำเงินเข้มที่ยังตูมอยู่ "เมื่อไหร่จะบานจ๊ะ บานให้ทันก่อนฉันกลับโรงเรียนทีเถอะนะ" เสียงหัวเราะดังมาจากทางด้านหลัง เดรโก มัลฟอยนั่นเอง เขากำลังยืนมองดูพุ่มไม้ด้านบนอยู่โดยไม่หันมาทางเธอ แต่สีหน้าเขาบอกชัดเจนว่าเจ้าตัวกำลังกลั้นยิ้มอยู่ "ขำอะไรยะ" เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง เธออดคิดถึงคำพูดของจินนี่ไม่ได้ /อย่างนี้น่ะเหรอจินนี่ ที่เธอบอกว่าเขาชอบฉัน/ "ขำสิ คนอะไรพูดกับดอกไม้ก็ได้" เขาเดินเข้ามาหาและจ้องหน้าเธอ "เมื่อวาน...ฉันขอโทษนะที่ต้องโกหกเธอเรื่องจดหมายของพอตเตอร์..เอ้อ แฮร์รี่น่ะ ฉันไม่รู้จะบอกเธอยังไงดี" "ไม่เป้นไร ยังไงนาย..เธอ ก็ช่วยฉัน ว่าแต่ พ่อของเธอติดต่อมาหรือยัง" เด็กสาวเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่สูงกว่าเธอมาก ดวงตาสีซีดของเขาสลดลง "ยังไม่มีการติดต่อมา บางทีพ่ออาจจะกำลังมีปัญหาก็ได้" เฮอร์ไมโอนี่อยากจะจับมือเขาเป็นการปลอบใจ แต่เธอกลับชะงักและเสไปเด็ดดอกกุหลาบด้านข้างแทน "อุ้ย" ดอกไม้สีน้ำเงินนั้นหนามคมพอกับความสวยของมัน จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 "เป็นอะไรรึเปล่า" เดรโกถามด้วยท่าทางตกใจ เฮอร์ไมโอนี่ดูนิ้วของเธอ "ไม่เป็นไรหรอก แค่ถลอกน่ะ หวงตัวน่าดูเลยนะเจ้ากุหลาบนี่" เดรโกก้มลงเด็ดดอกไม้นั้นอย่างง่ายดาย "เอ้า แต่เอ..มันยังไม่บานนี่ แบบนี้ดีกว่า" เขาวางมือไว้เหนือดอกกุหลาบตูมนั้น "บลูมาสลา" ทันใดนั้นดอกกุหลาบก็ค่อยๆบานออกมาจนกลายเป็นดอกบานเต็มที่ กลีบสีน้ำเงินเข้มนั้นบอบบางแต้มด้วยน้ำค้าง เขายื่นมันให้เธอ "ขอบใจนะ" หน้าของเฮอร์ไมโอนี่เป็นสีชมพูจัด "ไม่เป็นไร" เดรโกว่าแล้วหันกลับเดินออกจากเรือนกระจกไป เช้าวันนี้ แฮร์รี่ตื่นค่อนข้างสาย เขานอนครุ่นคิดทั้งคืน เขาชอบเฮอร์ไมโอนี่จริง ๆ หรือแค่ว่าหมั่นไส้มัลฟอย เขาเช็คความรู้สึกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าเขาชอบเธอ แล้วมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ แฮร์รี่ที่ยังสับสนเดินลงมาข้างล่าง และเป็นจินนี่ที่เกือบถูกเขาชนตรงบันได เขาเอื้อมมือไปจับแขนจินนี่ไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะล้ม " โทษที จินนี่ ฉันไม่ทันระวัง " เขาพูด " ไม่เป็นไร " จินนี่พึมพำ และมองมือแฮร์รี่ที่ยังจับแขนเธอไว้ ทันใดนั้น ท้องแฮร์รี่ก็ร้องดังขึ้น เขาปล่อยมือและเลื่อนมากุมที่ท้องแทน พลางยิ้มอาย ๆ ให้จินนี่ " ฉันตื่นสายไปหน่อย หิวโซเลยละ " แฮร์รี่ขยี้ผมตัวเองอย่างเขินจัด จินนี่พยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่ " รอนจัดการเรียบเลยเช้านี้ เขาบอกว่าหิวสะสมน่ะ เล่นเอามัลฟอยกลัวหัวหดไปเลย " เธอมองหน้าแฮร์รี่อย่างชั่งใจ และพูดขึ้นในที่สุด " มาสิ เดี๋ยวฉันทำอะไรง่าย ๆ ให้กิน " เมื่อเห็นแฮร์รี่ทำท่าลังเล เธอจึงพูดขึ้น " ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า มาเถอะ " " ไม่ได้เกรงใจ " แฮร์รี่ขัดขึ้น " เพียงแต่ไม่อยากไปนอนที่เซนต์มังโก้ เพราะท้องเสียน่ะ " เขาว่าพลางยิ้มล้อเลียน " แฮร์รี่ เธอนี่จริง ๆ เลยนะ " จินนี่หัวเราะ และดึงชายเสื้อเขาลากลงบันไดมา " ลองซักครั้ง ขี้คร้านจะมาขอให้ฉันทำให้กินอีก " เสียงหัวเราะของแฮร์รี่และจินนี่หยุดลง เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาในห้อง " เฮอร์ไมโอนี่ กินทันรอนรึเปล่าเช้านี้ " แฮร์รี่ทักขึ้น ในขณะที่จินนีเดินเลี่ยงเขข้าครัว " ฉันได้ยินว่านายน่ากลัวมากเลยนี่ " ประโยคหลังเขาหันมาล้อรอน " ข่มขวัญมัลฟอยนิดหน่อย จะได้ไม่กล้าหือ " รอนขยิบตาให้แฮร์รี่แบบรู้กัน " เอาเลย รอน ฉันอยู่ข้างนายอยู่แล้ว " แฮร์รี่ยักคิ้วใส่ เฮ้! หมายความว่าไงเนี่ย รอนคิดในใจ เฮอร์ไมโอนี่มองเขาสองคนสลับไปมาอย่างสงสัยเต็มที่ ถึงพวกแฮร์รี่จะสบายใจที่รอดจากเหตุการณ์ต่างๆมาได้แต่บรรยากาศในกริมโมดเพลซช่วง 2-3 วันก่อนเปิดเทอมก็ยังคงตึงเครียด สมาชิกในภาคีเข้า-ออกบ้านหลังนี้เป็นประจำสม่ำเสมอ ทุกคนดูเร่งรีบ มีการประชุมทุกวัน แน่นอนว่าพวกเด็กๆไม่สามารถรับรู้ได้เลย หูยาวยืดใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว และเฟร็จกับจอร์จก็ยุ่งกับร้างของพวกเขาจนไม่มีเวลามาคิดประดิษฐ์เครื่องมือดังฟังใหม่ๆแทนที่---อันที่จริง ทั้ง 2 คนไม่มีเวลามาเยี่ยมที่กริมโมดเพลซเลยด้วยซ้ำ นางวีสลีย์เล่าว่ายิ่งใกล้เปิดเทอม ร้าน"เกมกลวิเศษวีสลีย์"ก็ยิ่งมีเด็กๆ (แน่นอนว่า 99% คือนักเรียนฮอกวอตต์) มาซื้อของในร้านกันแน่นขนัด ดูเหมือนปีนี้ฟลินซ์คงต้องเจอศึกหนักซะแล้ว และในที่สุดก็เปิดเทอม ************************************************** การเดินทางไปชานชาลาที่ 9 3/4 วุ่นวายน้อยลงเมื่อขาดเฟร็จกับจอร์จไป นายวีสลีย์ส่งรถของกระทรวงเวทมนต์มารับทุกๆคนไปส่งที่ชานชาลา แต่ตัวนายวีสลีย์ก็งานยุ่งจนมาส่งเด็กๆไม่ได้ "ช่วยไม่ได้นี่ฮะ เป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนต์ตอนที่คนที่แม่ก็รู้ว่าใครกลับมาแล้ว..." รอนพูดกับแม่ของเขาตอนที่นางวีสลีย์บ่นเรื่องนี้ ท๊องค์(คราวนี้เป็นผู้หญิงผมทองวัยกลางคนใส่แว่นหนาเตอะ)กับแม้ด-อาย มู้ดดี้เป็นคนมาคุ้มกันพวกเขา--หรือก็คือแฮร์รี่โดยเฉพาะ--เช่นเคย แม้ด-อายนั้นบ่นไปตลอดทางว่าคนคุ้มกันมีไม่ครบ "คุณก็รู้นี่ว่าช่วงนี้เราทุกคนงานเยอะนะ แม้ด-อาย" ท๊องค์เน้นเสียง หลังผ่านเหตุการณ์อะไรหลายอย่างมาเมื่อตอนปิดเทอม แฮร์รี่รู้สึกปลอดโปร่งใจเหลือเกินที่ได้เดินผ่านแผงกั้นเข้ามาสู่ชานชาลาที่ 9 3/4 .......ได้มองเห็นรถไฟไอน้ำสีแดง.......เหล่านักเรียนและผู้ปกครองที่มาส่งลูกๆ.......เขารู้สึกดีใจเหลือเกินที่จะได้กลับไปยังฮอกวอตต์อีกครั้งหนึ่ง ถึงจะติดอยู่บ้างตรงที่มีสายตาหลายคู่มองมาทางเขาแล้วกระซิบกระซาบกัน หรือ โบกมือทักเขา............แต่แฮร์รี่ก็ชินแล้ว เฟร็จกับจอร์จก็มาส่งพวกเขาด้วย "มาดูความนิยมในสินค้าของพวกเราไปด้วยในตัวน่ะ" จอร์จพูด พลางชี้ให้ดู มีเด็กหลายคนทีเดียวที่ถือห่อบสงอย่างรูปร่างต่างๆหลางสีเดินไปมา "อยากไปดูผลงานตัวเองถึงโรงเรียนจริงๆเลย" เฟร็ดพูดอย่างเสียดายก่อนจะยัดกล่องๆหนึ่งให้เขา......กล่องเล็กๆขนาดฝ่ามือที่มีเค้กสีม่วงอยู่ข้างใน "เอาไปให้เจ้าเด็กมัลฟอยกินก็ได้นะ รอน แฮร์รี่" จอร์จหลิ่วตาให้ทั้ง 2 คน นางวีสลีย์กอดลูกของเธอทั้ง 2 คน เฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ แล้วก็......... เดรโก "แทนแม่ของเธอที่มาส่งไม่ได้นะจ๊ะ" นางวีสลีย์กระซิบ "พวกเขา.....พวกเรา.....ยุ่งมากจริงๆ" จากนั้นพวกเขาก็จับมือกับท๊องค์ โบกมือลาแม้ด-อาย ก่อนจะขึ้นไปบนรถไฟ "จองที่ไว้ให้เราด้วยนะ แฮร์รี่" รอนว่า "ช่วยไม่ได้นะเพื่อน ที่ 'เรา' เป็นพรีเฟ็ค" "และ 'ฉัน' ด้วยนะ วีสลีย์" เดรโกเน้นเสียง เฮอร์ไมโอนี่นั้นรีบเดินไปตู้หัวขบวนทันที แฮร์รี่หัวเราะเบาๆขณะมองตาม'เพื่อน' 2 คนเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไป น่าแปลกเหลือเกินที่เดรโกจะดีขึ้นได้ขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พบกับพ่อแม่เลยหลังจากวันนั้น แต่เดรโกก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมาก นางวีสลีย์ก็อารีอารอบกับเดรโกดีพอๆกับแฮร์รี่ เรียกได้ว่านางวีสลีย์มีความเป็นแม่สูงมากๆเลยทีเดียว เขาได้แต่หวังว่าการเป็นสายลับของนายมัลฟอยคงไม่มีอะไรผิดพลาด เพราะถ้าไม่อย่างนั้น นายมัลฟอยต้องไม่มีทางได้รับการให้อภัยแน่นอน ............ถ้าเดรโกต้องเสียพ่อไปเหมือนที่เขาเสียพ่อแม่ ...................ซีเรียส "ไปกันเถอะ แฮร์รี่" จินนี่พูด "ฉันว่าเรามีตู้ว่างอยู่ตู้นึงแน่ๆล่ะ" แฮร์รี่กลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้า"หา?" "มาสิ" จินนี่เดินนำเขามาที่ตู้ๆหนึ่งที่มีคนๆนึงนั่งอยู่ แล้วเขาก็เข้าใจ "หวัดดีลูน่า" จินนี่ทัก ลูน่าเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือ (คราวนี้ไม่ยักกะอ่านกลับหัวแฮะ---แฮร์รี่คิด) "หวัดดีจินนี่ แฮร์รี่" เธอทักตอบด้วยน้ำเสียงเพ้อฝันเช่นเคย แฮร์รี่มองหนังสือในมือลูน่าอีกครั้งไม่ใช่เดอะควิบเบลอร์ แต่ทีหน้าปกมันเขียนว่า "เรียนรู้การสะกดจิต : เรื่องไม่ยาก" จินนี่นั่งลงข้างๆลูน่า "ขอบคุณที่ช่วยจองที่ไว้ให้นะ" ลูน่าส่ายศีรษะ "ฉันไม่ได้ทำอะไรมากหรอก ไม่มีใครเดินมาเข้าตู้นี้ให้ฉันต้องบอกว่าจะมีพวกเธอมานั่งเลย พวกเขาคงมีที่นั่งด้านหน้าๆกันหมดแล้วน่ะ" แฮร์รี่รู้ดี คงไม่ค่อยมีใครอยากมานั่งกับลูน่าแน่นอนในเมื่อเธอแต่งตัวเหมือนกับที่เขาพบเป็นครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วเปี๊ยบเลย ลูน่าอ่านหนังสือของเธอต่อไปอย่างไม่สนใจจะสนทนา จินนี่เริ่มหยิบหนังสือเรียนออกมาอ่านบ้าง "พวกเธอขึ้นปี 5 แล้วสินะ" แฮร์รี่เอ่ย "ใช่" จินนี่ตอบพลางเปิดหนังสือ "ปีอันแสนทุกข์ทรมาน.....ใช่มั้ย?" "สุดๆเลยล่ะ...ถึงจะหมายถึงแค่เรื่องเรียนน่ะนะ" ปีที่แล้ว--ปี 5 ของเขา--มีเรื่องเลวร้ายสุดๆประดังประเดเข้ามาเต็มไปหมดเลยทีเดียว..... "ช่วยสอนฉันด้วยนะ แฮร์รี่ ไม่งั้นฉันแย่แน่ๆเลย" จินนี่พูด แฮร์รี่เริ่มหัวเราะ "ไปขอเฮอร์ไมโอนี่จะดีกว่าน่า" "เธอก็ทำคะเเนน ว.พ.ร.ส. ได้ดีนี่นา ไม่รู้ล่ะ เธอต้องช่วยฉัน" จินนี่ยืนยันหนักแน่น "โดยเฉพาะป้องกันตัวจากศาสตร์มืดน่ะ เธอถนัดกว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่หรอ" "ฉันช่วยเธออยู่แล้วล่ะน่า จินนี่ ลูน่า แต่วิชาอื่นไปถามเฮอร์ไมโอนี่ล่ะกัน" แฮร์รี่ตอบ ทางด้านหน้าขบวนรถไฟเฮอร์ไมโอนี รอน และมัลฟอยกำลังเดินตรวจตราไปตามทาง "เอ้อ..มัลฟอย"เฮอร์ไมนีเรียกเขา "เรียกชั้นว่า เดรโก ก็ได้ " เขาบอกเธอ "อื้ม...เดรโก เธอไม่ไปหาเพื่อนเธอหรอ?"เธอถาม "เพื่อนหรอ...ใช่ซิเนอะ..เพื่อน"เขาพูดกับตัวเอง"ที่จริงฉันไม่มีเพื่อนหรอก"เขาบอกเธออย่างเศร้าๆ "ทำไมหละ"เฮอร์ไมโอนีถามเขา "พวกนั้นน่ะ..ที่จริง..เขาไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันหรอก...พวกเขามันสนิทกับฉัน.ก็เพราะต้องการผลประโยชน์ทั้งนั้น..ไม่..ไม่เหมือนกับ..เธอ" เขาพูดประโยชน์สุดท้ายด้วยความยากเย็น..และมองหน้าเฮอร์ไมโอนี..จนเธอต้องหลบสายตา "อะแฮ้มๆ...อย่าลืมว่ามีฉันอยู่ตรงนี้"รอนส่งเสียง "เอ้อ..ฉันลืมนายไปเรยเพื่อน"เดรโกพูดกับรอนด้วยน้ำเสียงสดใสและ..กอดคอเขาซึ่งรอนก็กอดตอบ... "เราไปหาแฮร์รี่กันเถอะ"รอนชวนพร้อมกับเดินกอดคอกันไปที่ท้ายขบวน..ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนียืนงง.. "นี่พวกเธอ..พวกเธอยังตรวจไม่เสร็จเลยนะ"เธอตะโกนตามหลังเขาไป "ใครจะสน"รอนและเดรโกตอบเธอพร้อมกัน..และเดินต่อ "อ้าว..รอชั้นด้วยซิ"เธอร้องบอกและวิ่งตามทั้งคู่ไป ทั้งสามเข้าไปถึงตู้ที่พวกแฮร์รี่อยู่ "หวัดดี แฮร์รี่ จินนี่ เอ่อ...ลูนา" รอนทำท่าเจื่อนนิดหน่อยเมื่อเห็นบุคคลที่สามที่นั่งอยู่ด้วย จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:21:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "หวัดดี" เธอเงยหน้าขึ้นทักแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่ออย่างมึนๆ(ก็มันหนังสือสะกดจิต) เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปนั่งเบียดข้างเด็กหญิงทั้งสอง ดูเหมือนตู้นี้จะแคบไปซะแล้วเมื่อมีคนเข้ามาตั้ง 6 คน "คุยอะไรกันอยู่เหรอ" จินนี่ตอบ "ฉันกำลังขอให้แฮร์รี่ช่วยติววิชาของปี 5 ให้น่ะ คงต้องให้เธอช่วยด้วยล่ะ เฮอร์ไมโอนี่" "ได้เลย ไม่ต้องห่วง เฮ้อ ว่าแต่หิวจัง ทำไมรถเข็นขายขนมไม่มาสักทีนะ ฉันต้องรีบไปตรวจต่อนะเนี่ย" เฮอร์ไมโอนี่หิวจริง ๆ ก็เมื่อเช้าเธอมัวแต่งงกับสงสัยเรื่องสามหนุ่มจนทานอาหารเช้าไปนิดเดียว "เอ๊ แฮร์รี่ ห่ออะไรน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่มองเห็นห่อสีม่วงบนโต๊ะที่เฟร็ดยื่นให้แฮร์รี่ก่อนขึ้นรถไฟ "อ้อ เค้กน่ะ เอ่อ ของ..." แฮร์รี่ทำท่าจะบอกว่ามันเป็นของเฟร็ดกับจอร์จแต่กลัวว่าเฮอร์ไมโฮนี่จะรู้ว่าฝาแฝดกะจะใช้มันแกล้งเดรโก "อือ เหรอ งั้นฉันขอได้ไหม หิวชะมัดเลย" เธอว่าแล้วหยิบห่อเค้กนั้นไป "แล้วจะเลี้ยงขนมคืนที่ฮอกมี๊ดนะ ฉันไปตรวจต่อล่ะ รอน เดรโก พวกเธอก็ควรจะมาได้แล้ว" ว่าแล้วเธอก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว "เดี๋ยว เฮอร์ไมโฮนี่" แฮร์รี่เรียกแต่ว่าไม่ทันเสีย แล้ว เขาหันไปทางเพื่อนซี้ "รอน เค้กนั่นมัน...." เฮอร์ไมโอนี่หยุดที่ตู้ว่างๆ ตู้หนึ่ง เธอรู้ว่าการทานขนมระหว่างตรวจมันดูไม่ดีเลยสำหรับพรีเฟ็ค แต่เธอก็คิดว่าการเสี่ยงต่อการเป็นโรคกระเพาะเพราะทนหิวตั้งแต่ต้นเทอมก็คงไม่ดีเหมือนกัน เด็กสาวแกะห่อออก เค้กสีม่วงชิ้นเล็กๆนั้นดูน่าทานทีเดียว (เฟร็ดกับจอร์จคงได้ถ่ายทอดฝีมือทำอาหารจากแม่เขาบ้างล่ะน่า) เฮอร์ไมโฮนี่ทานเค้กเข้าไป แล้วเธอก็ "ฮ้าวววว" ทำไมง่วงอย่างนี้นะ ไม่ทันไรเด็กสาวก็หลับไปในตู้ว่างนั้นเอง " เฮ้ ! แล้วทำไมนายปล่อยให้ยัยนั่นกินไปเล่า " รอนว่า " โธ่เอ๊ย ! ฉันห้ามทันที่ไหน โซขนาดนั้น " แฮร์รี่เถียง เดรโกเหล่มอง เจ้าสองคนนี่ดูมีลับลมคมใน " อาจเปลี่ยนเป็นตัวอะไรประหลาด ๆ " รอนพยายามนึกว่าฝาแฝดน่าจะอยากแกล้งอะไรมัลฟอย " มันต้องรุนแรงหน่อย ๆ นายคิดแบบนั้นรึเปล่า " เขาหันมาถามแฮร์รี่ แฮร์รี่เหลือบตาดู แล้วก็พบว่าเดรโกและจินนี่กำลังมองมาที่พวกเขา " ใช่ ถ้าสำหรับเดรโกน่ะ เฟร็ดกับจอร์จไม่น่าเบามือหรอก " เขากระซิบ พูดถึงตอนนี้ แฮร์รี่ผลุดลุกขึ้นและดึงแขนรอน " ฉันว่า รีบตามไปดีกว่า " เขาสองคนพยายามไม่รีบร้อน จนมีพิรุธให้สงสัยมากไปกว่านี้ แต่เป็นเดรโกที่ยื่นขามากั้นไว้ " ไม่ให้ไป ถ้าไม่เล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น " เดรโกมองหน้า " โธ่เอ๊ย! " รอนพูดอย่างขัดใจ แฮร์รี่มองเดรโก ขืนเป็นแบบนี้ยิ่งเสียเวลา เขาจึงพูดขึ้น " งั้นไปด้วยกันหมดนี่ละ เร็วเข้า " แฮร์รี่ถีบขาเดรโกลง ( หุหุ...หมั่นไส้มานานละ ) ก่อนพุ่งออกจากห้อง ตามด้วยรอนและเดรโก ที่ยังคลำขาตัวเองป้อย ๆ จินนี่มองอย่างงุนงง ก่อนหันไปมองลูน่าที่นั่งตาลอยอยู่กับหนังสือสะกดจิตของเธอ และในที่สุด จินนี่ก็ตัดสินใจวิ่งตามออกไป " ลูน่า เดี๋ยวมานะ " จินนี่พูดทิ้งท้ายก่อนออกจากห้อง "เฮ้..เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นไรไปรึเปล่า" จินนี่พูดพลางเขย่าตัวเฮอร์ไมโอนี่ ในตู้ว่าง ยังคงมีแค่เธอสองคน "...จินนี่เหรอ ...แล้วทำไมฉันมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ" "ก็...เธอคงเหนื่อยๆล่ะมั้ง ฉันเห็นเธอหายไปนาน เลยออกตามหาน่ะ คนอื่นๆก็ยังอยู่ในตู้เดิมแหละ แล้วนี่ก็ใกล้จะถึงแล้ว ฉันว่าเธอไปล้างหน้าก่อนดีกว่านะ" "..อืม..ก็ดี" เฮอร์ไมโอนี่รับคำอย่างว่าง่าย จินนี่ช่วยพยุงเธอลุกขึ้น แต่เพราะเธอตัวโตกว่าจินนี่ ก็เลยเสียหลัก ล้มไม่เป็นท่าใส่จินนี่ ตอนนี้หน้าของเธอกะจินนี่ ห่างกันแค่.... "...ทำไมฉันถึงรู้สึกหวิวๆขนาดนี้นะ" เฮอร์ไมโน่คิดในใจ "เธอเป็นอะไรมากรึเปล่าเฮอร์ไมโอนี่" จินนี่พูด พร้อมดึงตัวออกห่างจากเฮอร์ไมโอนี่เล็กน้อย "ค่อยๆลุกนะ...เอ้า ลุกได้" เฮอร์ไมโอนี่ลุกตามอย่างว่าง่าย ทำไมนะ เธอถึงเพิ่งรู้สึกว่าจินนี่ดีกับเธอแค่ไหน เป็นห่วงเธอทั้งๆที่คนอื่นๆ เค้าก็ยังนั่งเล่นกันอยู่ นานเท่าไหร่ไม่รู้ ที่เธอเผลอตัวจ้องหน้าจินนี่แบบลืมตัว "มีอะไรเหรอเฮอร์ไมโอนี่ เธอทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆนะ มีอะไรรึเปล่า" "อืม...เปล่า ฉันแค่อยากบอกว่าเธอเป็นคนที่น่ารักมาก เท่านั้นเอง" ในขณะเดียวกันนั้น แครบ กอยล์ และแพนซี่จากสลีธิรินก็ตามหาเดรโกกันให้วุ่น พวกเขามองเข้าไปใน ทุกตู้ ทุกห้อง และทุกมุมของรถไฟ " ปกติถ้าเขามาถึง ต้องตามหาพวกเรานี่นา " แครบพูดขึ้น กอยล์ที่นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้ารับ " นายพูดถูก " " แต่วันนี้ไม่ปกติ เพราะเขาไม่มาหา " แครบพูดอีก พลางยื่นหน้าเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง เกิดเสียงกรี๊ดกร๊าด และหมอนใบโตก็ถูกปาใส่หน้าเขา กอยล์ที่นิ่งคิดอีกครู่หนึ่ง และพยักหน้ารับเหมือนเคย " นายพูดถูกอีกแล้ว แครบ " " โอ๊ย! ฉันต้องบ้าตายแน่ ๆ ถ้าต้องอยู่กับสองคนนี่ทั้งวัน " แพนซี่พูดอย่างหงุดหงิด ก่อนเปิดประตูห้อง ๆ หนึ่ง " อ๊ะ! ยายเลือดสีโคลนนี่นา " ภาพที่เห็นทำให้แพนซี่ พาร์คินสันแทบช็อค เธอปิดประตูโครมก่อนที่เสียงร้องอย่างตกใจของจินนี่จะลอดออกมา "แครบ กอยย์ พวกนายไปหาเดรโกที ฉันจะรอที่นี่แหละ" เธอบอกพร้อมกับหน้าซีดปนเขียว (แพนซี่ไม่ค่อยหน้าแดงนักหรอก) "ทำไมล่ะ นึกว่าเธออยากเจอมัลฟอยเสียอีก" ทังสองถาม "ช่างฉันเหอะน่า" แพนซี่ตวาดจนพวกนั้นรีบเดินหนีไป แล้วเธอจึงกลั้นใจ เปิดประตูห้องอีกครั้ง ภาพที่เห็นยังคงชวนให้ขนลุกอยู่ดี ยัยเลือดสีโคลนเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ กำลังใช้แขนโอบยัยเด็กวิสลีย์ แถมทำท่าจะหอมแก้มเด็กหญิงซึ่งหน้าซีด ใช้มือดันหน้าของอีกฝ่ายไว้ "เฮอร์ไมโอนี่ เธอ...เป็นอะไรเนี่ย" จินนี่พยายามเรียกสติคืนให้เธอ พวกเธอ...ทำ..อะไรกัน" แพนซี่ติดอ่างไปชั่วขณะ "ช่วยด้วย" จินนี่หันมา แต่พอเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร เธอก็ชะงัก "ฉัน ฉันแยกกับพวกแฮร์รี่ ตามหา เฮอร์ไมโอนี่ แต่มาเจอเธอเป็น...แบบเนี้ย" เฮอรืไมโอนี่เพ้อออกมาลอยๆ "จินนี่ เธอน่ารักจัง..." "พอที เธอเป็นอะไร เฮอร์ไมโอนี่!" จินนี่สะบัดตัวลุกขึ้นยืน ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ยังยื่นมือตามเธอมา "จินนี่ จินนี่" "อิมโมบิไล!" สิ้นเสียงของจินนี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็นอนนิ่ง มือขวาเกาะที่ชายเสื้อคลุมของจินนี่ "เกิดไปกินอะไรผิดสำแดงเข้าก็ไม่รู้" จินนี่พึมพำ ก่อนจะช่วยพยุงร่างอ่อนยวบของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นอย่างยากลำบาก "มองอะไร!" จินนี่หันไปทางแพนซี่ "ถ้าไม่ช่วยก็ถอยไปเลย!" เธอต่อ "นีไงๆ" เสียงของแคร้บบ์ดังขึ้นนอกตู้รถ จินนี่มองเห็นเดรโก มัลฟอย พร้อมทั้งแคร้บและกอล์ยกำลังตรงมาที่พวกเธอ "เดรโก เฮอร์ไมโอนี่คงกินอะไรเข้าไป" จินนี่เรียก เธอไม่ค่อยสนิทใจที่จะขอความช่วยเหลือจากเขานัก แต่อย่างน้อยเธอก็รู้สึกได้ล่ะน่า ว่าเดรโกแอบชอบเฮอร์ไมโอนี่อยู่เหมือนกัน "นี่-" แพนซี่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง "ถอยไปก่อนแพนซี่" เดรโกใช้มือดันแพนซี่ออกจากประตู แล้วจับแขนอีกข้างของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นพาดที่ไหล่ของเขา "นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน!" แพนซี่ขึ้นเสียง "เธอแตะต้องนังเลือดสีโคลนทำไม?!" "อย่า-เรียก-เธอ-ว่า-เลือด-สี-โคลน" จินนี่พูดช้าๆชัด พร้อมกับจ้องที่แพนซี่เขม็ง "ทำไมจะไม่ได้ เลือดสีโคลนๆๆๆๆ" แพนซี่ลอยหน้าลอยตา จินนี่ปล่อยมือจากเฮอร์ไมโอนี่ และตรงไปที่แพนซี่ทันที "โวๆๆๆๆๆ" เดรโก มัลฟอยร้อง พร้อมกับขยับตัวเข้าขวางจินนี่ "ให้มันได้ยังงี้สิ เลือดวีสลีย์ฉุนง่ายแบบพวกเธอนี่น้า" "เลือดวีสลีย์ทำไมเดรโก?" เสียงจากรอนที่ยืนทำหน้าเข้มอยู่ไม่ไกลดังขึ้น "อ๊ะ เปล่า" เดรโกรีบพูด แพนซี่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนทุกคนเดินจากไปจึงร้องกรี๊ดอย่างขัดใจขึ้นมา ในที่สุดทุกคนก็กลับมาที่ตู้ที่พวกเขานั่งกัน เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นจินนี่อยู่ตรงหน้า "เฮอร์ไมโอนี่ เป็นอะไรมากมั้ย" จินนี่ถามอย่างเป็นห่วง "จิ...จินนี่ ฉัน ฉัน..... เมื่อกี้ ไม่ ฉันแค่ แค่ เกิดอะไรกับ..." เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก "ฉันขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่พูด "ฉันห้ามเธอไม่ทันจริงๆ" "ไม่ว่าเธอฝันเห็นอะไรนะ เฮอร์ไมโอนี่ รู้ซะว่ามันเป็นแค่ฝันน่า" รอนเสริม เดรโกที่ยังไม่ได้รับคำอธิบายมองหน้าคนโน้นคนนี้ทีสลับกัน "เค้กนั่นทำให้เธอฝันอย่างนั้นน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ เฟร็จกับจอร์จยัดใส่มือฉัน" แฮร์รี่รีบอธิบายต่อเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยังงุนงง จินนี่ปะติดปะต่อเรื่องได้ทันที "เค้กที่ 2 คนนั้นให้มา? เค้กนั่นสีม่วงใช่มั้ย" รอนกับแฮร์รี่พยักหน้าโดยพร้อมเพรียงกัน มีเสียงดัง พรืด ก่อนที่จินนี่จะหัวเราะออกมา จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลูน่าเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือของเธอแล้วเลิกคิ้วมองจินนี่อย่างสงสัย ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้ากระอักกระอ่วน "หัวเราะอะไรน่ะ จินนี่ เธอรู้จักเค้กนั่นงั้นหรือ" แฮร์รี่ถาม "ใครสักคนช่วยอธิบายมากกว่านี้หน่อยได้มั้ย" เดรโกพูดอย่งฉุนๆ "จินนี่!!!"รอนเอ็ดน้องสาวของเขา "หยุดหัวเราะแล้วก็บอกสื่งที่เธอรู้มาซะ!!" จินนี่พยายามหยุดหัวเราะอย่างยากเย็น "เค้ก.....อันนั้น เป็นสินค้าใหม่ที่อยู่ในช่วงทดลองของ 2 คนนั่น" เธอเริ่มอธิบาย " มันก็ จะออกฤทธิ์ให้คนที่กินเข้าไปฝันเกี่ยวกับ......" จินนี่เริ่มต้นหัวเราะต่อไป แต่คนที่เจอมากับตัวแล้วอย่างแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ก็พอจะเข้าใจ แต่เดรโกยังไม่เคยเจอกับตัวนี่........ "เกี่ยวกับ.."อะไร"?" เดรโกเน้นเสียง ดูเหมือนคนอื่นๆจะรู้สึกว่ามันอธิบายลำบากจึงต่างจ้องหน้ากันไปมาทำนองเกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนอธิบาย "คือ.....เค้กนั้นเป็น สีม่วง ใช่มั้ยล่ะ?" เฮอร์ไมโอนี่เริ่ม "เพราะมันเป็นเค้กบลูเบอรี่ไม่ใช่หรอ?" รอนขัด "ไม่หรอก มันไม่ใช่แค่เพราะเป็นเค้กบลูเบอรี่" จินนี่ส่ายหน้า "แต่ เธอก็น่าจะรู้นะ แฮร์รี่ ถ้าตามข่าวของพวกมักเกิ้ลบ้าง......" "ว่า สีม่วง มันหมายถึงอะไร" เฮอร์ไมโอนี่เสริม แฮรี่พยักหน้าหงึกๆ แฮรี่พยักหน้าหงึกๆ "ตกลงจะมีใครบอกอะไรฉันไหมนี่" เดรโก เริ่มฉุน "นี่นายเดรโก มัลฟอย... สีม่วงคือสีสำหรับชาวเกย์" เสียงลอยๆดังขึ้น ทุกคนหันหน้าไปทางต้นเสียง ลูน่า "แล้วยังไง.." เดรโกพูด ลูน่าทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อว่าได้ยินอะไร ก่อนเธอจะยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้า "ไม่ยักรู้ว่าเด็กบ้านสลิธีรินบื้อขนาดนี้ น่าจะหัดใช้ปัญญาให้มันมากกว่านี้หน่อยนะ" เสียงเหมือนฝันของลูน่าดังออกมาจากหลังหนังสืออีกรอบ เดรโก มัลฟอย อ้าปากค้าง ขณะที่จินนี่และเฮอร์ไมโอนี่ใช้พยายามกลั้นหัวเราะ หลังจากเหตุการณ์ต่างๆ จบลง ดูเหมือนทุกคนจะเหนื่อยกับความวุ่นวายจนไม่มีใครอยากทำอะไรนอกจากนั่งคุยกันเบาๆ และมองดูทิวทัศน์รอบๆ พวกแพนซี่พยายามลากเดรโกกลับไปนั่งกับพวกเขา แต่ถูกปฏิเสธอย่างเย็นชา แถมเมื่อเซ้าซี้มากๆยังโดนว้ากจนหนีกันแทบไม่ทันอีกต่างหาก เดรโกอยากจะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนใหม่หน้าเก่าของเขามากสักหน่อย เพราะเมื่อถึงฮอกวอร์ดพวกเขาก็ต้องแยกกลับไปสลิธิลินอยู่ดี แต่ในที่สุดรถไฟก็มาถึงฮอกวอร์ดจนได้ พวกเขาพบแฮกริกมารับนักเรียนปีหนึ่งอย่างทุกปี "แฮกริก" แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่เรียกพร้อมกับวิ่งเข้าไปหา "ไง ได้ข่าวว่าพวกเธอยุ่งกันน่าดูนี่ช่วงก่อนเปิดเทอมนี้" แฮกริกทัก "ใช่ ยังยุ่งจนถึงเมื่อกี้เลยแหละฮะ" แฮร์รี่ว่าพลางหันมามองเฮอร์ไมโอนี่ "เลิกพูดเถอะน่า" เธอเอาศอกกระทุ้งแขนเขาเบา ๆ "เด็กปีหนึ่งขึ้นเรือไปกันหมดแล้วนี่คะ แฮกริก คุณรอใครอยู่เหรอ" "รออาจารย์พละคนใหม่น่ะสิ" แฮกริกตอบ "อาจารย์พละคนใหม่! ทำไมล่ะ" แฮร์รี่กับรอนร้องอย่างแปลกใจ เดรโกเดินเข้ามาฟังด้วยเงียบๆ "ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์คงเห็นว่าพวกเธอขาดการออกกำลังกันมากละมัง เลยมีการเพิ่มวิชาพละเข้าไปอีก (พละแบบพ่อมดน่ะนะ)" เขาหันไปมองเห็นใครบางคนกำลังลงจากรถไฟตู้ท้ายสุด "นั่นไงมาพอดี" ทั้งหมดหันไปมองแล้วก็ต้องอุทาน "วิกเตอร์ ครัม" ใช่แล้ว อดีตนักเรียนจากเดิรมแสตงค์มองมาที่พวกเขา และส่งยิ้ม(โดยเฉพาะ) ให้กับเฮอร์ไมโอนี่ เดรโกหันมามองหน้ารอนที่กำลังทำหน้าเบ้ ก่อนหันไปทางแฮรี่ซึ่งยักไหล่เบาๆ "พละอะไรอ่ะ?" จินนี่พึมพำ "พละคือวิชาว่าด้วยการทำให้ร่างกายแข็งแรง เราเรียนคำนี้มาตั้งแต่ปีสองแล้วนะ" เสียงลอยๆดังจากด้านหลัง จินนี่กรอกตาและทำหน้าเบ้เล็กน้อย แฮรี่หัวเราะทันที ก่อนที่จินนี่จะใช้ศอกกระทุ้งที่สีข้างเขา จินนี่ไม่อยากให้ลูน่ารู้ว่าโดนเธอล้อเลียน "สวัสดีแฮรี่" วิคเตอร์ครัม ทักเขาเป็นคนแรก พร้อมกับยื่นมือให้จับ ครัมทักทายพวกเขาที่เหลือทุกคน ก่อนจะหันไปช่วยเฮอร์ไมโอนี่ลากหีบเดินทาง และเริ่มออกเดินคู่กันไปที่รถลาก "หลังจากเรียนจบเราจะลากสองหีบได้สบายๆแบบนี้เลยใช่ไหม" จินนี่กระซิบกับแฮรี่ แล้วทั้งสองคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน แต่เมื่อพวกเขาหันไปเจอหน้าเซ็งของรอนกับหน้าไร้อารมณ์ของเเดรโกที่เดินอยู่ข้างๆ ก็ต้องหยุดหัวเราะ "ขอโทษๆๆ" จินนี่พูด "เมื่อไหร่เขาถึงจะเห็นว่าควรจะเน้นเรื่องการใช้ปัญญามากกว่าพละกำลังซะทีน้า" และแล้วเสียงสุดท้ายจากลูน่าก็ปิดการสนทนาลงอย่างสิ้นเชิงตลอดการเดินทางบนรถลาก ก่อนถึงห้องโถง เดรโกก็พูดขึ้น " พวกนายเข้าไปก่อนแล้วกัน " แฮร์รี่พยักหน้ารับ " ใช่ จะได้ไม่น่าสงสัย " " อืมม์...แต่ขออะไรอย่างได้ไหม " เดรโกอ้ำอึ้ง ทุกคนมองอย่างสงสัย " ก็แค่บอกรหัสใหม่ของ กริฟฟินดอร์ให้ฉันรู้บ้าง เผื่อบางที ฉันจะได้เข้าไปคุยเล่นกับพวกนายบ้าง " โธ่เอ๋ย! ติดอกติดใจอะไรนักหนานะ เดรโกคิดในใจพลางโมโหตัวเอง ทุกคนกลั้นยิ้ม เพราะขำเดรโกที่ตอนนี้หน้าแดงสุด ๆ " อ๋อ! นึกว่าเรื่องอะไร " รอนลากเสียง " แต่คิดว่า..." " ไม่ได้หรอก " แฮร์รี่และรอนพูดพร้อมกัน ทำให้เดรโกหน้าเหวอ สีหน้าของเดรโกนั่นเอง ที่เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน " ล้อเล่นเพื่อน " แฮร์รี่ว่า พลางตบไหล่เดรโกที่ยิ้มให้ ครัมมองภาพนั้นอย่างงง ๆ เพราะเท่าที่เขารู้ คนคู่นี้ไม่มีทางญาติดีกันได้นี่นา ลูน่าแยกไปที่โต๊ะเรเวนคลอเมื่อถึงห้องโถง และตอนนี้ สายตาของนักเรียนทุกคู่ก็พุ่งตรงมาที่พวกเขา ตามมาด้วยเสียงซุบซิบ " นั่น วิคเตอร์ ครัม ไม่ใช่เหรอ " หนุ่มน้อยปี 4 ฮัฟเฟิลพัฟชี้มือ " เป็นแฟนเฮอร์ไมโอนี่แหง ๆ ดูสิ...ช่วยกันถือของด้วย " สาวน้อยปี 3 เรเวนคลอชะโงกตัวไปกระซิบกับเพื่อนของเธอที่พยักหน้ารับ รอนหงุดหงิดอย่างชัดเจนเมื่อได้ยิน เขาหันไปคำรามกับแฮร์รี่ " ฉันชักเกลียดวิชาพละบ้าบอนี่ซะแล้ว " " อาการหนัก " แฮร์รี่หันไปกระซิบจินนี่อีกต่อ ทำให้จินนี่ต้องหันไปแอบหัวเราะ " แล้วเจอกัน เฮอร์มายนี่ " ครัมกล่าวลา และหันมาก้มหัวนิด ๆ ให้ทุกคน ก่อนแยกตัวไปนั่งที่โต๊ะอาจารย์ " เฮอร์มายนี่ เฮอะ " รอนมองตาม ก่อนหันมาพบกับเฮอร์ไมโอนี่ที่มองมาตาขวาง แฮร์รี่และจินนี่มองภาพนั้น ก่อนหันหน้ามาหากัน ในจังหวะเดียวกัน และพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัด " อา-การ-หนัก " สองคนมองกันนิ่งชั่วครู่ อมยิ้ม ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา เมื่อเห็นสีหน้างงงันของรอนและเฮอร์ไมโอนี่ จนเมื่อการคัดสรรค์เสร็จสิ่นลง แฮร์รี่จึงสังเกตโต๊ะอาจารย์นอกเหนือไปจากวิคเตอร์ ครัม เขาสะกิดรอน "นี่ เก้าอี้ของอาจารย์ป้องกันตัวจากศาสตร์มืดว่างอยู่นี่นา" รอน จินนี่และเฮอร์ไมโอนี่หันไปมองบ้าง "คงจะหาไม่ได้ซะแล้วล่ะมั้ง"รอนว่า"วิชานี้มันอาถรรพ์นี่นา" เฮอร์ไมโอนี่ดูตกใจมาก "เราจะไม่เรียนวิชานี้ไม่ได้นะ ไม่ใช่ตอนที่เราต้องป้องกันตัวจากศาสตร์มืดมากที่สุดในรอบ 15 ปีนะ" "บางทีเขาอาจจะมาสายก็ได้นะ เหมือนเมื่อตอน แม้ด-อาย ไงล่ะ" จินนี่ออกความเห็น "ไม่ก็ไม่อยากมาร่วมงานเลี้ยงแบบอาจารย์บางคน" จินนี่หมายถึงอาจารย์สอนวิชาพยากรณ์ศาสตร์ทั้ง 2 คน ฟีเรนซีกับทรีลอว์นีย์ แล้วอาหารที่ปรากฏบนจานเบื้องหน้าก็เบี่ยงเบนความสนใจของเด็กๆไป แต่ จนเมื่อจานทองเหลืองเบื้องหน้าพวกเขาว่างเปล่าแล้วแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาร่วมงานเลี้ยงเพิ่มอีกเลย "ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาคงไม่อยากมาร่วมงานจริงๆล่ะมั้ง" รอนพูดเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่เริ่มร้อนใจหน่อยๆ "รีบไปนำพวกปีหนึ่งเถอะ" "อ่ะ จริงด้วย" แล้วเฮอร์ไมโอนี่กับรอนก็รีบเดินไปเรียกพวกเด็กปีหนึ่งด้วยกัน ในขณะที่รอนและเฮอร์ไมโอนีกำลังเดินตามพวกปีหนึ่งไป... "เฮอร์มายนี่"เสียงนั้นเรียกเธอ เธอหันไป.. "เธอมากับฉันเป็บนึงได้มั้ย"เขาถามเธอ เธอหันไปมองรอน...เขานิ่งเฉย "อ้อได้ซิ"เธอตอบเขาแต่หันไปทางรอน "รอน..เธอนำเด็กปีหนึ่งไปด้วยนะ"เธอบอกเขา รอนมองตามเฮอร์ไมโอนี่และครัมไปจนสุดสายตา... "พวกปีหนึ่ง....มาทางนี้"รอนบอกเด็กๆ ในขณะที่รอนพาพวกเด็กปีหนึ่งห้องนั่งเล่นรวม..หารู้ไม่ว่าตอนนี้..เกิดอะไรขึ้นกับเฮอร์ไมโอนี่ "รอน..เฮอร์ไมโอนี่หละ"แฮร์รี่ถามเขาที่หน้ารูปภาพ "ไปจี๋จ๋าอยู่กะวิกกี้แล้วนู้น"เขาตอบแฮร์รี่ "หะ...แล้วนายปล่อยให้อยู่กันสองคนได้ไงน่ะ"แฮร์รี่พูดอย่างตกใจ "เอ้อ...ใช่ซิเนอะ"เค้าตอบรับ"เราไปกันเถอะ"เขาชวนแฮร์รี่ "เอ้า...แล้วเด็กๆหละ"แฮร์รี่รีบถาม "เออ...เด็กๆ...."รอนเรียกเด็กปีหนึ่ง"รหัสผ่าน..ชะอมชุบไข่" เขาบอกรหัสผ่าน..ประตูห้องนั่งเล่นรวมเปิดออก "ไปกันเถอะ"รอนบอกแฮร์รี่..แล้วทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปตามทาง...โดยไม่รู้จุดหมาย..แล้วทั้งคู่ก็เจอ "แฮร์รี่รอน..."มัลฟอยเรียกเขา "อ้าว..เดรโก..นายเห็นเฮอร์ไมโอนี่มั้ย"แฮร์รี่ถามเขาอย่างรีบเร่ง "ไม่หละ...แล้วนายจะไปไหนกัน"เขาถาม "ไปหาเฮอร์ไมโอนี..เธออยู่กะครัมสองต่อสอง"รอนตอบอย่างรวดเร็ว "อะไรนะ..."เขาพูดออกมาอย่างเสียงดัง"ฉันบอกนึกออกหละ..ฉันเห็นครัม...ตามฉันมาเถอะ"เขาวิ่งนำหน้าไป "ช่วยด้วย...."เสียงหนึ่งลอยมาตามสายลม "เสียงเฮอร์ไมโอนี่...ตามฉันมา"แฮร์รี่บอกเพื่อนทั้งสอง เขาทั้งสามวิ่ง..ไปตามทางคุกใต้ดิน "เฮอร์ไมโอนี่..เธออยู่ไปไหน"รอนตะโกนถามอย่างไร้จุดหมาย" "รอน..ฉันอยู่นี่"เธอตะโกนตอบ จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 "ทางนั้น"มัลฟอยบอกเพื่อน..พร้อมชี้ไปที่ทางแยกทางขวา...ซึ่งมีเงาของคนสองคน...สั่นไหวอยู่ใต้แสงคบไฟ และภาพที่พวกเขาเห็นตรงหน้า...บาดใจพวกเขาทั้งสามคนมาก...จนอย่างจะกระโดดถีบผู้ที่กระทำกับคนที่เขาทั้งสามรัก..ได้มากมายขนาดนี้.... นั่นก้อคือออ.... " ครัม หยุดนะ " แฮร์รี่ตะโกนขึ้น " แฮร์รี่ รอน ช่วยด้วย " เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้ามากอดแฮร์รี่ ( หุหุ ) ตัวเธอสั่นอย่างเต็มไปด้วยความสะเทือนใจ รอนและเดรโกก้าวเข้าไปหาครัม " นายทำแบบนี้ได้ไง " รอนตะคอก " ไม่รู้รึไง ว่าทำอย่างนี้มันทำร้ายหัวใจเธอ " เดรโกคำราม ครัมก้มลงมองไหมพรมที่แหลกอยู่แทบเท้าของเขา เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเฮอร์ไมโอนี่ต้องเสียใจขนาดนี้ ตอนแรกเขาแค่โมโหที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจคำพูดของเขา เอาแต่ถักไหมพรม ครั้นพอเขาถาม เธอก็ทำอึกอัก เขารู้สึกทนไม่ได้ เพราะเข้าใจว่าเธอคงถักให้แฟนของเธอ แล้วเขาล่ะ พอนึกถึงตอนนี้ เขาก็เลยดึงไหมพรมจากมือของเธอ และบดขยี้มันด้วยเท้า และนั่นเองที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้อง! หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้พวกเขามึนตึงกับครัมไป "เฮ้ออออออออออออออออออ" เสียงรอนถอนหายใจหลังจากพวกเขาเพิ่งเรียนวิชาปรุงยากับสเนปจบ "รอดไปอีกวัน ต่อไปก็วิชาป้องกันตัวจากศาสตรืมืดแล้วนะ ใครจะมาเป็นอาจารย์กันแน่เนี่ย" "นั่นสิ เป็นปริศนาชะมัด" แฮร์รี่ว่าบ้าง นักเรียนทั้งหมดเข้ามาในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว แมวสีดำสองตัวนั่งอยู่บนโต๊ะเหมือนรอพวกเขาอยู่ ทันใดนั้นแมวตัวหนึ่งก็กลายร่างเป็น "ศาสตราจารย์มักกอลนากัล!" ทุกคนงุนงง "อย่าบอกนะว่าอาจารย์จะมาสอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดน่ะ" แฮร์รี่กระซิบกับรอน "ฉันคงไม่ต้องเตือนนักเรียนปี 6 อย่างเธอว่าการแอบคุยในชั้นเป็นข้อห้ามนะ มิสเตอร์พอตเตอร" อาจารย์ว่าเสียงเรียบก่อนจะต่อว่า "ฉันมาเพื่อแนะนำอาจารย์สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ เนื่องจากเธอติดธุระไม่สามารถมาร่วมงานเลี้ยงตอนเปิดเทอมได้" เธอหันไปทางแมวอีกตัว ซึ่งกำลังกลายร่างเป็นหญิงสาวร่างสูง รอน เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่แทบจะตะโกน "คุณอาลูลา" ใช่แล้ว ญาติสาวของมิสซิสวิสลีย์กำลังส่งยิ้มให้พวกเขา พวกแฮร์รี่ได้แต่สงสัยว่า เหตุใดเจ้าหน้าที่จากฝ่ายมักเกิ้ลสัมพันธ์อย่างอาลูลาถึงได้มาเป็นอาจารย์สอนวิชาอาถรรพ์นี้ได้ พวกเขาแทบจะรอให้จบคาบเรียนไม่ไหว "คุณอาลูลาฮะ" แฮร์รี่ร้องเรียกหลังจากเรียนเสร็จ รอนและเฮอร์ไมโอนี่วิ่งตามมาด้วย อาลูลา เอสเธอร์จุ๊ปากเบา ๆ "อยู่ที่นี่ต้องเรียกว่า อาจารย์สิแฮร์รี่ อ้อ มิสเตอร์พอตเตอร์สินะ" หญิงสาวอมยิ้ม "อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมอยู่ๆฉันมาสอนวิชานี้" ทุกคนพยักหน้ารับ "แหม มันเป็นความลับของกระทรวงเวทมนต์นะเนี่ย แต่ถึงไม่บอก พวกเธอก็คงหาทางสืบให้ได้อยู่แล้วนี่" อาลูลาแกล้งเย้าพวกเด็กๆ "คือว่า ตอนนี้มีข่าวไม่ค่อยดี นักวิชาการที่ทำงานกับกระทรวงเวทมนต์หลายคนหายตัวไปอย่างลึกลับน่ะ มิสเตอร์วิสลีย์กลัวว่ามันจะเป็นฝีมือของ..." "โวลเดอร์มอร์" แฮร์รี่ต่อ เขารู้สึกถึงกลิ่นของอันตรายที่ย่างกรายเข้ามา อาลูลาพยักหน้า "ใช่ และเป้าหมายต่อไปก็น่าจะเป้นที่นี่ จากผลงานเมื่อคราวที่แล้ว ภาคีเลยให้ฉันมาเป็นอารักขาให้กับ..." "กับใครเหรอคะ" เฮอร์ไมโอนี่ถาม "คนที่หายไปทุกคนชำนาญด้านการปรุงยาจ้ะ ดังนั้นเขาก็เลยให้ฉันมาคุ้มกัน.." "ช่วยหลีกหน่อยได้ไหม" เสียงเย็นๆดังมาจากด้านหลัง รู้สึกว่าสเนปจะเพิ่งสอนวิชาปรุงยาให้พวกสลิธิรินจบ (ปีนี้กริฟฟินดอร์แยกห้องเรียนปรุงยากับสลิธิริน) "สวัสดีค่ะ เซเวอร์รัส" อาลูลายิ้มแต่อีกฝ่ายทำหน้าเฉยเย็นชาใส่ (แหงล่ะมีคนมาแย่งตำแหน่งอาจารย์วิชาสอนป้องกันตัวอีกแล้วนี่) "ฉันบอกวิสลีย์แล้วแท้ๆว่าฉัน 'ไม่ต้องการ' คนคุ้มกัน" "ทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยค่ะ" อาลูลาหันไปทางหนึ่งเดรโกเดินเข้ามาพอดี เธอเดินไปหาเขาพลางกระซิบบางอย่าง เฮอร์ไมโอนี่มองตามและเห็นว่าสีหน้าของเดรโกปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา "คงจะเป็นข่าวจากครอบครัวของเขา" เธอคิดและอดดีใจกับเดรโกไม่ได้ คืนนั้น ขณะที่พรีเฟคอย่างรอนและเฮอร์ไมโอนี่กะลังเดินตรวจตรารอบๆโรงเรียนตามหน้าที่ แฮร์รี่ก็นั่งอยู่กับจินนี่ในห้องนั่งเล่นรวม "ทำไมโวลเดอร์มอร์ถึงอยากได้คนที่เชี่ยวชาญด้านการปรุงยาไปนะ" แฮร์รี่ได้แต่คิดอยู่เงียบๆคนเดียว จินนี่เห็นท่าทางแฮร์รี่ขมวดคิ้วในวันที่เพิ่งจะเปิดเรียนวันแรกแท้ๆ เธอเองอดกังวลถึงความรู้สึกของแฮร์รี่ไม่ได้ เธอไม่อยากให้เขาไม่สบายใจเลย "อะไรกันนะที่รบกวนจิตใจของแฮร์รี่อยู่" เธอนั่งจ้องหน้าแฮร์รี่อยู่เนิ่นนาน จนแฮร์รี่รู้สึกตัว "จินนี่ ฉันมีอะไรแปลกงั้นเหรอ" "อ๊ะ...เออ...ปะเปล่า ฉันเห็นเธอดูเครียดๆ กังวลๆก็เลย...เป็นห่วงน่ะ" ปลายเสียงตอนท้ายแผ่วเบา แฮร์รี่ยิ้มน้อยๆ อืม...จินนี่อีกแล้วสินะ ที่คอยเป็นห่วงความรู้สึกของเขาในหลายๆครั้ง จะว่าไปแล้ว เธอก็ไม่ได้เหมือนกะเด็กสาวขี้เขิน ขี้อายเหมือนเมื่อครั้งก่อน เพียงแต่ทิ้งรอยจางๆเอาไว้ในภาพสาวน้อยที่ดูแก่นๆคนนี้ จินนี่เริ่มแก้มแดง "เธอยิ้มอะไรเหรอ" "ป่าวหรอก...ขอบใจนะที่เป็นห่วงกันเสมอๆ ฉันเพียงแค่งงๆอะไรนิดหน่อย ไม่ได้มีอะไรมากหรอก" สีหน้าจินนี่เริ่มปรับเป็นปกติ อย่างน้อยเธอก็พยายามให้เป็นปกติ "อืม...ไม่ต้องคิดมากนะ มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังได้ ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ เธออยากให้ฉันทำอะไรก็บอกได้ ฉันยินดีเสมอนะแฮร์รี่" ว่าแล้วก็แก้มแดงอีกครั้ง "อืม...ขอบใจนะจินนี่ ฉัน..." แฮร์รี่เองก็เริ่มจะเขินๆนิดหน่อยเหมือนกัน เขาเริ่มไม่แน่ใจว่า ที่เขาคิดว่าเขาชอบเฮอร์ไมโอนี่มันจะเป็นจริงๆ (หรือมัลฟอยก็เหอะ บรึ๋ย~) เพราะถ้าเช่นนั้น เขาคงไม่รู้สึกอะไรแบบนี้แน่ๆ "เออ...จินนี่ พรุ่งนี้ตอนเย็น เราไปกินข้าวที่ทะเลสาบเอามั้ย คือ...แบบ...ฉันอยากเอาของเล่นที่เฟรดกะจอร์จให้ไปลองดูซะหน่อยน่ะ" แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจที่สามารถหาข้ออ้างที่ดูสมเหตสมผลออกมาได้โดนไม่ติดขัดนัก จินนี่ยิ้มกว้าง (แม้จะดู...ไม่แน่ใจในตอนแรก) แล้วก็พยักหน้ารับ "ตกลงจ๊ะ" และแล้วก็ถึงตอนเย็นจินนี่ตื่นเต้นมากจึงมาก่อนครึ่งชั่วโมง แต่แล้วรอนก็มาลากตัวแฮร์รี่ไปซ้อมควิดดิดรอนบอกว่าเขาถามศาสตราจาร์ยมักกอลนากัลแล้วศาสตราจาร์ยก็อนุญาตให้นายเล่นอะนี่ไม้กวาดของนายเพราะเรื่องไม้กวาดมาหันเหความสนใจของเขาเขาจึงลืมจิ่นนี่ไปสนิท รุ่งเช้าแฮร์รี่ก็นึกได้ว่าเขานัดจินนี่ไว้เขวจึงไปขอโทษเธอแต่เธอไม่สนใจเขาเลยแฮร์รี่จึงสารภาพรักกับเธอและที่บอกว่ารักเฮอร์ไมนี่ก็เพราะว่าหมั่นไส้มัลฟอย จินนี่ถึงกับนิ่งไปเลย จินนี่นิ่งอึ้ง หน้าแดงก่ำ แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด ดวงตาที่มองเขามีแววปวดร้าว "เธอจะพูดแบบนี้ทำไมแฮร์รี่ พูดตอนนี้น่ะเหรอ" นำตาคลอดวงตาของเธอ "เดี๋ยวจินนี่ ทำไม" แฮร์รี่อึกอัก "เธอนึกว่าฉันไม่ได้ยินที่เธอพูดกับรอนและมัลฟอยคืนนั้นหรือไง" จินนี่กัดริมฝีปาก "เธอบอกว่าเธอชอบเฮร์ไมโอนี่ แต่พอรอนบอกว่าเขาก็ชอบเฮอร์ไมโอนี่เหมือนกัน เธอก็เลยจะหลีกทางให้รอน โดยมาหาฉันใช่ไหม" น้ำตาค่อยๆหยดลงข้างแก้ม ก่อนที่เด็กหญิงจะรีบปาดมันทิ้ง "ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร!" เธอว่าแล้วหันหลังกลับทันที แฮร์รี่ตะโกนเรียกพลางวิ่งตามเธอไป "เดี๋ยวจินนี่ ไม่ใช่...มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด..." แต่จินนี่วิ่งหนีขึ้นหอนานของนักเรียนหญิงไปเสียแล้ว นำตาที่กลบตาทำให้เธอมองไม่เห็นทางจนแทบจะชนเฮอร์ไมโอนี่ที่ถือกลุ่มไหมพรมเดินลงมา "โอ๊ะ" เฮอร์ไมโอนี่อุทานแล้วจึงเห็นน้ำตาของเด็กหญิง "จินนี่ เธอเป็นอะไร" แต่จินนี่รีบวิ่งหนีไป "ไม่มีอะไรหรอก" เฮอร์ไมโอนี่ได้คำตอบเมื่อเธอเดินลงจากหอนอนมาพบแฮร์รี่นั่งกุมขมับอยู่คนเดียวที่ห้องนั่งเล่น "แฮร์รี่ เธอกับจินนี่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า" แฮร์รี่หันมา เขาไม่อยากบอกเฮอร์ไมโอนี่เรื่องนี้เพราะมันเกี่ยวข้องกับเธอด้วย "นิดหน่อยน่ะ ฉันผิดนัดเขาเมื่อวานแล้วก็..." เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ/แค่ผิดนัดถึงกับต้องร้องไห้กันเลยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงตรงข้ามแฮร์รี่ ลงมือถักไหมพรมต่อ เธอช้าไปหน่อยแล้วเพราะว่าวิกเตอร์ ครัมขยี้ผลงานที่อุตส่าห์ทำมาหลายวันเมื่อตอนวันเปิดเทอม แฮร์รี่มองอย่างสงสัย "อือ ฉันว่าจะถามเธอ เธอถักอะไรอยู่น่ะ เห็นตั้งหน้าตั้งตาทำมาตั้งหลายวัน" เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้ม "ความลับ" เธอว่า "จะว่าวันเกิดใคร ตอนนี้ก็ไม่มีนี่นา" เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าก้มตาถักโดยไม่มองเขา "เถอะน่า เดี๋ยวเสร็จแล้วก็รู้เอง ถ้าเธอว่างตอนนี้น่าจะเอาเวลาไปคิดหาทางง้อจินนี่น๊า" เฮอร์ไมโอนี่เย้ายิ้มทำเอาแฮร์รี่หน้าแดง "ไปหารอนดีกว่า" เขาว่าแล้ววิ่งขึ้นหอนอนไป เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างเอ็นดู "เฮ้อ แฮร์รี่หนอ แฮร์รี่" เธอถักไหมพรมต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ จนรอนกับแฮร์รี่ที่ลงมาเล่นหมากรุกพ่อมดกันจนหมดไปหลายกระดานแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังไม่ลุกไปไหน "ถักอะไรของเขานะ" รอนสงสัย จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยู่ดีๆเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้นตะโกน "เสร็จแล้ว" "หา เสร็จแล้วเหรอ ทำไมไวจัง" รอนว่า ขนาดแม่เขาถักเสื้อโดยใช้เวทมนต์ช่วยยังไม่ไวเท่านี้เลย เฮอร์ไมโอนี่โชว์ผลงานให้ดู มันคือ....... "เสื้อเด็ก!!!" แฮร์รี่กับรอนอุทานพร้อมกัน เสื้อถักตัวนั้นมันเล็กจิ๋วเกินขนาดของนักเรียนฮอร์กวอร์ด เกินขนาดของเด็กเลยมากกว่า มันน่าจะเป็นเสื้อทารกด้วยซ้ำ "ไม่ใช่ย่ะ เสื้อหนาวของครุกแชงค์ต่างหากเล่า" เฮอร์ไมโอนี่ว่าพลางหยิบหนังสือแบบเสื้อถักที่หน้าปกเขียนว่า "อบอุ่นสำหรับสัตว์เลี้ยงของคุณ" ขึ้นมา "โธ่เอ๊ย" รอนแทบจะกระตุกขำ "นึกว่าตั้งหน้าตั้งตาทำให้ใคร ที่แท้ก็...." "แมวไม่ใส่เสื้อหรอกน่าเฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่ว่าบ้าง เขาพยายามกลั้นยิ้มเช่นกัน "ก็อากาศที่นี่มันหนาวนี่นา" เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมแพ้ "อ๊ะ ครุกแชงค์มาพอดี" เจ้าแมวหน้าดุเดินกลับมาจากการท่องราตรีพอดี มันกระโดดขึ้นมาบนตักเจ้าของ "นี่ครุกแชงค์ ลองใส่หน่อยเร็ว" เฮอร์ไมโอนี่ว่า เธอพยายามยัดเสื้อถักใส่ให้เจ้าเหมียวที่ดูท่าทางจะตกใจปนไม่ชอบ "แง๊วววว" มันร้องพลางหลบไปมา "แน๊ ครุกแชงค์ อย่าดื้อสิ" เฮอร์ไมโฮนี่ไม่ยอมแพ้ เจ้าแมวเห็นท่าไม่ดี มันกระโดดลงจากตักเธอแล้ววิ่งออกจากห้องนั่งเล่น พอดีกับที่เนวิลล์เปิดประตูหอเข้ามา "เนวิลล์ ช่วยจับหน่อย" สายไปแล้ว ครุกแชงค์วิ่งหนีออกไปนอกหอ เฮอร์ไมโอนี่ขยับจะเรียกรอนกับแฮร์รี่ แต่พวกเขากำลังคร่ำเคร่งกับเกมส์ที่ 18 อยู่ (รอนชนะมา 15 ตาแล้ว) แถมเมื่อกี้ทั้งสองยังหัวเราะเยาะเธอ เฮอร์ไมโอนี่จึงวิ่งออกมาคนเดียว เธอตามครุกแชงค์ไปติดๆ เจ้าแมวปราดเปรียวนั่นวิ่งเลี้ยวไปตรงหัวมุม เธอวิ่งไปโดยแทบจะไม่มอง จนชนเข้ากับ "อุ้ย" เฮอร์ไมโอนี่เกือบหกล้มถ้าไม่มีมือแข็งแรงมาดึงไว้ "ทำอะไรน่ะ" เสียงห้าวๆถาม เธฮจึงเงยหน้าขึ้นมอง "เดรโก" ที่ห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่มองไปที่ประตู และหันมามองรอน " รอน ฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่หายไปนานแล้วนะ " แฮร์รี่พูดขึ้น เขานั่งหันหลัง จึงไม่ทันเห็นจินนี่ที่เดินลงบันไดลงมา จินนี่ถึงกับชะงัก ที่แท้ก็ยังเป็นห่วงกันมากนี่เอง จินนี่ที่ทั้งน้อยใจ และไม่แน่ใจในความรู้สึกของแฮร์รี่ หันหลังวิ่งกลับขึ้นบันไดไปอีกครั้ง รอนและแฮร์รี่หันไปมอง แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าที่เงียบเสียงไป เขายักไหล่ให้กัน " เออ...งั้นไปตามดีกว่า นายจะไปด้วยกันไหม " รอนทำหน้าล้อเลียน เขารู้เรื่องของแฮร์รี่และจินนี่แล้ว " ไปสิ ถึงยังไง ฉันก็อยู่ข้างนายเต็มที่ พี่ชาย " แฮร์รี่ยักคิ้วใส่ ถึงยังไงเขานั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์ จินนี่ยังงอนและไม่ยอมลงมาจากหอนอน รอนแกล้งชกบ่าเขาเบา ๆ ก่อนที่ทั้งสองจะหัวเราะให้กัน และปีนประตูออกไป ที่ระเบียงทางเดินนั่นเอง ที่มีเสียงหัวเราะดังสะท้อนไปมา รอนและแฮร์รี่มองหน้ากัน ก่อนพูดขึ้นพร้อมกัน " เดรโก " พวกเขาสองคนวิ่งไปตามเสียงอย่างรีบเร่ง ภาพที่เห็น น่าตกใจระคนน่าขำ เดรโกยืนหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง ในมือชูเสื้อไหมพรมของครุกแชงค์ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามยื้อแย่งกลับมา และตอนนี้ก็เริ่มมีเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ เข้ามามุงดู สีหน้าของเฮอร์โอไมนี่นั้น ทั้งโกรธ ทั้งอาย ปนเปกันไป " แฮร์รี่ รอน " เดรโกที่ยังหัวเราะร้องเรียกเขา " เรื่องสรร-สอ ฉันพอเข้าใจ แต่นี่ " เขาโบกเสื้อไหมพรมไปมา " ไม่ใช่แค่เสื้อของเอลฟ์ มันยังมีเสื้อของแมวด้วยนะ " " หยุดเถอะ เดรโก " แฮร์รี่พูดอย่างอ่อนใจ แต่เป็นรอนที่ก้าวเข้าไปดึงเสื้อครุกแชงค์จากเดรโก และยื่นมันให้เฮอร์ไมโอนี่ที่รับมาแนบอก พลางมองรอนอย่างขอบคุณ และหันเดินจากไป รอนมองภาพนั้น ก่อนหันมาหาเดรโก เหล่านักเรียนถอยกรูด เพราะแน่ใจว่าครั้งนี้มีชกแน่นอน แต่พวกเขากลับต้องแปลกใจ ที่รอนแค่ยื่นหน้าเข้าไปชิดเดรโก และพูดว่า " คะแนนตกแล้วนาย งานนี้ " เดรโกอ้าปากค้าง ก่อนหันไปมองแฮร์รี่ที่ส่งยิ้มกวน ๆ ให้ แล้วสองสหายแห่งกริฟฟินดอร์ก็เดินกอดคอกันตามเฮอร์ไมโอนี่ไป เฮอร์ไมโอนี่ทั้งโกรธทั้งอาย เธอรีบวิ่งโดยไม่รอรอนกับแฮร์รี่ที่เดินตามมาข้างหลัง "เดรโก ไม่สิ มัลฟอย นายนะ...ฉันหลงคิดว่านายเป็นคนดีแล้วเชียว..." น้ำตาคลอดวงตาของเธอ "ครุกแชงค์ไปไหนนะ" เธออดโกรธเจ้าแมวตัวต้นเหตุไม่ได้ เฮอร์ไมโอนี่ตามหาครุกแชงค์จนเย็น อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆแต่เธอก็ไม่หยุด ความจริงเพราะเธออายเกินกว่าจะไปกินอาหารเย็นในห้องโถงด้วย เพราะ "เจ้าบ้ามัลฟอยนั่น" เธอพึมพำ ก่อนจะทรุดลงนั่งบนพื้นหญ้าข้างบ้านแฮกกริก "ครุกแชงค์ แกอยู่ไหนนะ" เฮอร์ไมโอนี่แทบจะร้องไห้ "ฉันขอโทษ ฉันจะไม่บังคับแกอีกแล้ว" "เมี๊ยว...." แมวหน้าดุเดินเข้ามา เจ้านายของมันหันขวับไปเห็น "ครุกแชงค์" เธอกอดมันไว้แน่น "แกไปอยู่ไหนมา" "หาแมวเจอแล้วเหรอ" เสียงทักดังขึ้น ก่อนที่ร่างของเดรโก มัลฟอยจะเดินเข้ามา เฮอร์ไมโอนี่จ้องเขาเขม็ง "ไม่ใช่เรื่องของนาย มัลฟอย" เธอว่า แต่แล้วเธอก็สังเกตเก็น รอยข่วนหลายแห่งบนใบหน้าของเขา "นายไปทำอะไรมา" เดรโกมองดูรอยแผลบนแขนก่อนจะบอกว่า "อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก หนามเกี่ยวน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่า เขาตามหาแมวให้เธอนั่นเอง "ขอบใจนะ" เดรโกยิ้ม "ช่างเหอะ ถือว่าแทนที่ฉันเสียคะแนนไปนิดหน่อย "นายไปเจอมันที่ไหนเนี่ย" เฮอร์ไมโอนีถามพลางกอดครุกแชงค์ไว้ "ก็ แถวๆนี้แหละ" เดรโกว่า เขาทรุดลงนั่งข้างเธอ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว ดวงจันทร์กลมโตกำลังค่อยๆเคลื่อนคล้อยขึ้นมา "ว่าแต่ เธอกินอะไรหรือยังเนี่ย" เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอหิว "ยังเลย" เธอว่า "ฉันไม่กล้าเข้าไปในห้องโถง..." มัลฟอยยื่นช็อกโกแลตห่อหนึ่งให้เธอ "เพราะฉันงี่เง่าเอง ขอโทษนะ" เดรโกเอ่ย "อือ" เธอส่ายหน้า "ไม่เป็นไร ฉันเองก็ไม่น่าบังคับครุกแชงค์มันเลย" เธอหอมเจ้าแมว "ขอโทษแกด้วยนะ ครุกแชงค์" ครุกแชงค์ทำท่าอึดอัดและดิ้น เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ "อ๊ะ ขอโทษนะ ท่าทางจะกอดแน่นเกินไป" เดรโกมองเจ้าแมวพลางนึกว่า แกอย่าทำท่าอึดอัดได้ไหม ฉันเองยังอยากให้เขากอดแบบนี้จะตาย "เฮ้อ พระจันทร์สวยจังนะ" เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะเปลี่ยนบรรยากาศจากเรื่องที่เขาเพิ่งทะเลาะกัน "อือ แต่พระจันทร์แบบนี้แหละที่ทำให้นึกถึงพวกมนุษย์หมาป่า" มัลฟอยเอ่ย เฮอร์ไมโฮนี่หันขวับมามองเขา เพราะนึกถึงอาจารย์ลูปิน เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง "นั่นสิ วิกเตอร์เล่าให้ฉันฟังว่า ที่บ้านเขาตอนกลางคืนพวกหมาป่าวิ่งพล่านไปหมดเลย" เธอว่าโดยไม่ทันสังเกตหน้าของอีกฝ่ายที่ตึงเครียดขึ้นมาทันที "อย่าเอ่ยชื่อหมอนั่นได้ไหม" เดรโกแทบจะตะโกน แต่เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายเขาก็ลดเสียงลง "ขอโทษนะ" "เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะออกมา "ว้า วันนี้เราพูดคำว่าขอโทษกันบ่อยจัง" รอยยิ้มของเด็กสาวทำเอาเดรโกมองตาม "เธอไม่เคยยิ้มให้ฉันแบบนี้เลยนะ" เขาขยับเข้ามาหาเด็กหญิงอย่างลืมตัว เฮอร์ไมโอนี่ตัวแข็ง แต่เมื่อใบหน้าของพวกเขาห่างกันแค่คืบ เดรโกก็ชะงัก "อย่าดีกว่า" เขาถอยออกไป ยิ้มให้เธอ "อย่านี้มันดูจะไม่ยุติธรรมกับรอน" (คิดอย่างนี้จริงๆนะ)เขาว่าแล้วก็ลุกขึ้นโดยไม่สนใจเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังหน้าแดงก่ำ "มาสิฉันจะไปส่ง" พวกเขาเดินมาถึงหน้าหอนอนของกริฟฟินดอร์ มัลฟอยรอให้เฮอร์ไมโอนี่บอกรหัสผ่าน "ชะอมชุบไข่" เขาพึมพำ "เปลี่ยนใจแล้ว ขอโทษนะรอน" "เอ๊ เธอว่าอะไรนะ" เมื่อเด็กสาวหันมาถาม เขาก็หอมแก้มเธอเบาๆ หน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูแล้วบอกว่า "ค่าจ้างหาแมวนะ" แล้วก็วิ่งออกไปโดยไม่ทันเห็นสีหน้าแดงจัดของเฮอร์ไมโอนี่ "มัลฟอย ตาบ้า” การแข่งขันควิชดิชใกล้จะมาถึง และหลังอาหารเช้าวันหนึ่ง ศ.มักกอลานกัลก็เรียกรอนกับแฮร์รี่ไปหาที่ห้องทำงานของเธอ "ตอนนี้เราต้องการ กัปตันทีมควิชดิชคนใหม่ และเธอสองคนก็อายุมากสุดในทีมแล้ว พวกเธอคิดว่าน่าจะให้ใครรับตำแหน่งนี้ ระหว่างเธอสองคน" ศาสตราจารย์ถามอย่างไม่อ้อมค้อม รอนชี้ไปที่แฮร์รี่ และแฮร์รี่ก็ชี้ไปที่รอน จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ศ.มักกอลนากัลเลิกคิ้ว "ฉันนึกว่าเธอจะแย่งกันเสนอตัวเองซะอีก" "ผมเป็นพรีเฟ็คแล้วฮะ อาจารย์ ผมว่าผมงานยุ่งมากพอแล้วฮะ แฮร์รี่เขาอยู่ทีมนี้มานานตั้งแต่ปี 1 แถมเล่นได้ดีกว่าผมอีกนะฮะ" รอนพูดอย่างรัวเร็ว เหมือนเฮอร์ไมโอนี่ตอนเจอกันแรกๆไม่ผิดเลย แฮร์รี่คิด เขาก็ต้องพูดให้รอนเป็นให้ได้ แต่แฮร์รี่ไม่ทันอ้าปากพูด ศ.มักกอลนากัลก็ขัดขึ้น "ในเมื่อเป็นแบบนี้ฉันก็ตัดสินใจแล้ว" "ผมว่า.." "ฉันมีอำนาจตัดสินใจ มิสเตอร์พอตเตอร์" เธอขัดแฮร์รีอีก รอนยักคิ้วให้แฮร์รี่ "มิสเตอร์วีสลีย์ เธอ เป็นกัปตันปีนี้นะ" รอนทำหน้าคาดไม่ถึง "ทำไมล่ะฮะ ก็..." "เธอเดินหมากรุกชนะหมากยักษ์ของชั้นเมื่อปี 1 ฉันคิดว่าการวางแผนของเธอคงไม่เลวนะ และในเมื่อเธออธิบายเหตุผลให้มิสเตอร์พอตเตอร์เป็นกัปตันได้รวดเร็วและมีเหตุผลแบบนั้น ก็น่าจะอธิบายแผนการให้ลูกทีมได้ดีเช่นกัน" อาจารย์อธิบายให้รอน(ที่ยังอ้าปากค้างอยู่)ฟัง แฮร์รี่ยักคิ้วให้รอนบ้าง "ตอนนี้ในทีมยังมีสมาชิกไม่ครบ เราคงต้องมีการคัดเลือก เดี๋ยวฉันจะหาวันเวลาให้เธอใช้สนามควิชดิชได้ ที่พวกเธอต้องทำคือติดประกาศให้คนในบ้านรู้ เข้าใจมั้ยมิสเตอร์วีสลีย์!" ประโยคท้ายเธอเสียงดังขึ้นเล็กน้อย "ค...ครับ" รอนรับคำอย่าง งงๆ "งั้นก็ไปได้แล้ว" ด้วยความงุนงง รอนจึงเดินลากขาช้า ๆ เหมือนคนละเมอ มีแฮร์รี่มองมาอย่างขำ ๆ เสียงฝีเท้าวิ่งตึงตังมาตามระเบียงทางเดิน ก่อนที่เจ้าของเสียงจะโผเข้ากอดรอน และหอมแก้มเขา! เฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง : ) " Congratulation กัปตันทีมคนใหม่ " เธอยังโอบคอรอน และหอมแก้มเขาซ้ำอีกครั้ง! " ขอบ...ขอบใจมาก เฮอร์ไมโอนี่ " รอนตะกุกตะกักด้วยความเขิน ใบหน้าแดงจัด เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัว เธอปล่อยมือและยืนบิดไปมาอย่างเขินจัดเช่นกัน " ฉันรู้จากศาสตราจารย์มักกอนากัลเมื่อกี้นี้ ก็เลยดีใจกับเธอมากไปหน่อย " เฮอร์ไมโอนี่อุบอิบ " ดีใจแบบนี้บ่อย ๆ ก็ดีเหมือนกัน ฉันว่า " รอนหันมากระซิบกับแฮร์รี่ แฮร์รี่อมยิ้ม แบบนี้มีแวว.... หลังจากรอนได้หายตกใจ...ของขวัญของเฮอร์ไมโอนีแล้ว...พวกเขาก็ตรงไปที่ห้องนั่งเล่นรวม..แต่ระหว่างทางนั้น "แสดงความยินดีกะกัปตันคนใหม่ด้วยนะค้าบ" มัลฟอยกระโดดออกมาจากมุมมืด..พร้อมทั้งโค้งศีรษะให้รอน "เหอะ ๆ...เกินไปหละนาย" รอนพูด... "ไม่เกินไปหรอกน่า..." เขาพูด "เพื่อนได้เป็นกัปตันทั้งที..อย่างที่นี้ฉลอง" "ที่ไหนดีหละ..ห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์มั้ย"แฮร์รี่เสนอ "อื้ม.."รอนตกลง..แล้วทั้งสี่ก้อมุ่งหน้าสู่ห้องนั่งเล่นรวม "ชะอมชุบไข่"เฮอร์ไมโอนีบอกรหัสผ่าน... แล้วพวกเขาเดินเข้าไป ปัง..ปัง..ปัง "ยินดีด้วย...กับกัปตันทีมคนใหม่"เสียงของคนในห้องนั่งเล่นรวม..ตะโกนพร้อมกัน..ดังกระหึ่ม รอนมองไปรอบๆห้องนั่งเล่นรวม..มีป้ายผ้าผืนใหญ่เขียนว่า ' ยินดีด้วย กับ กัปตันทีมควิดดิชคนใหม่ ' "เราคงไม่ต้องจัดงานแล้วมั้ง"แฮร์รี่บอกรอน "อืม"รอนตอบรับ มัลฟอยมองไปรอบๆงานเลี้ยงของรอน..พร้อมทั้งนึกถึงตนเอง...ว่าทำไมถึงไม่มีแบบนี้มั่ง... "เออ..มัลฟอย..แล้วบ้านนายหละ..ใครเปนกัปตัน" แฮร์รี่ที่พึ่งนึกได้..ถามเขา "ฉันไง"เขาตอบอย่างเศร้าๆ "เออ..ยินดีด้วยเพื่อน"แฮร์รี่บอกเขาอย่างร่าเริง..และตบไหล่เขาเบาๆ..."มะ..มาหนุกกะงานเลี้ยงดีกว่า"เขาชวน มัลฟอยฝืนยิ้มให้เพื่อนสบายใจ..และสนุกกะงานเลี้ยง แต่ไมนานนัก...เขาก็มานั่งเหงาเหมือนเดิม...ที่หน้าเตาผิงมองดูไฟที่สั่นไหวไปเรื่อยๆในขณะที่เพื่อนๆสนุกกัน เฮอร์ไมโอนีที่สังเกตเห็น..ได้เดินเข้ามาพร้อมกับส่งขวดบัตเตอร์เบียร์ให้เขา..และลงนั่งข้างๆเขา "ทำไมหละ..ไม่สนุกหรอ"เฮอร์ไมโอนีถาม "ไม่หรอก..สนุกมากเลย"เขาตอบ "ไม่จริงหรอก..."เธอพูด"ถ้าสนุกทำไมเธอไม่ยิ้มหละ....หืม"เธอพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ๆเขา มัลฟอยเอาหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงถอยห่าง "ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้นะ...ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ"เฮอร์ไมโอนีบอกเขา "ก็มีนิดหน่อยนะ"มัลฟอยพูดอย่างเบาๆ "อะไรหละ..."เธอถามเขา "เฮ้...คุยอะไรกันอยู่ล่ะ" รอนเดินเข้ามาพร้อมกับแฮร์รี่ "นายลองชิมขนมโดเรมอนรึยัง เห็นใครไม่รู้เอามาจากเมืองมักเกิ้ล ได้ข่าวว่าเป็นขนมเก่าแก่ ฉันลองแล้วอร่อยดี ไปลองด้วยกันสิ" รอนเอ่ยปากชวนมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยหันมายิ้มให้รอนและแฮร์รี่และลุกตามไปอย่างว่าง่าย มัลฟอยเดินควงแขนรอนไปยังโต๊ะกลางห้อง แฮร์รี่ยังคงยืนอยู่ สีหน้าของเขาดูยุ่งยากใจเล็กน้อย "เป็นอะไรแฮร์รี่ ดูเธอน่าจะสนุกดีนี่นา" "เออ...เธอเห็นจินนี่มั้ย" แฮร์รี่หน้าตาเป็นกังวล "ฉันว่าจินนี่คงเข้าใจอะไรกับฉันผิดนิดหน่อย หรือไม่ก็..ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่เห็นเธอเลย" "แหม...นึกว่าเรื่องอะไร" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มล้อเลียน "สาวๆก็อย่างนี้แหละ เธอมันก็มัวแต่เขินๆอยู่ ใครจะไปมั่นใจในตัวเธอได้ ยิ่งอย่างจินนี่คงจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามภาษาจินนี่แหละ ฉันว่าเธอลองไปหาเวลาคุยกันก็ดีนะ ฉันคุ้นๆอยู่ว่าเห็นจินนี่แว๊บๆในห้องสมุดวันนี้น่ะ ลองไปตามดูสิ" "อืม...รอนจะว่าฉันมั้ยเนี่ย" "ไม่หรอกน่า...ดูรอนจะมีความสุขจนลืมอะไร อะไร ไปหมดแล้วมั้งเนี่ย" เสียงเฮอร์ไมโอนี่ซ่อนความน้อยใจไว้ลึกๆ แต่แฮร์รี่ไม่ได้สนใจนัก "งั้น ฉันไปตามจินนี่นะ ฝากรอนด้วย" แล้วแฮร์รี่ก็รีบวิ่งไปจากห้องนั่งเล่นรวม "ใครๆก็มีแต่คนที่ตรงใจห่วงและสนใจนะ จินนี่ก็มีแฮร์รี่ แฮร์รี่ก็มีจินนี่ แต่ทำไมเรื่องของเรามันไม่ง่ายอย่างนั้น" เฮอร์ไมโอนี่รำพึงในใจ พักนี้มัยฟอยก็ทำให้เธอหวั่นไหวอยู่บ่อยๆ ถึงแม้คนที่เธออยากจะให้เป็นคนมาอยู่ข้างๆ...จะเป็นตาคนผมแดง ที่ดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม "รอน เธอจะรู้อะไรบ้างมั้ยนะ" เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ทอดถอนหายใจกับตนเอง แฮร์รี่เดินเข้าไปในห้องสมุด เขายิ้มนิด ๆ ให้ทุกคนที่ทักทายเขา แต่สายตาน่ะมองหาแต่คน ๆ หนึ่ง คนที่เป็นเจ้าของผมยาว ตรง สีแดง และนั่นไง...ที่โต๊ะที่อยู่ซอกในสุดของห้องสมุด เธอนั่งกุมขมับแบบคนที่แบกความทุกข์ไว้เต็มหัวใจ เขาก้าวตรงเข้าไปหา และนั่งลงตรงข้ามเธอ มาดามพินซ์มองภาพนั้น ภาพของหนุ่มน้อยเจ้าของผมสีดำยุ่งเหยิง กับสาวน้อยผมแดงในวันนี้ ดูราวกับภาพเดียวกันกับเมื่อ 20 ปีก่อน* จินนี่เงยหน้าขึ้นมอง และสายตาก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ความเจ็บปวดเต็มตื้นขึ้นในใจ เธอผลุดลุกขึ้น แต่แฮร์รี่เอื้อมมาจับมือเธอไว้ " เธอคิดจะหนีฉันไปจริงหรือ " เขาพูดขึ้น พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ฉันน่ะหรือ แฮร์รี่ ฉันไม่เคยหนีพ้นจากเธอได้เลย ตั้งแต่วันแรกที่เธอพบเขาที่สถานีรถไฟเมื่อห้าปีก่อน จนกระทั่งถึงวันนี้ เธอไม่เคยรู้เลยหรือ แฮร์รี่ จินนี่มองมือของเขาที่ยังกุมมือเธอไว้ พร้อมฟังคำพูดของเขาที่หลั่งไหลสู่เธอ " ฟังฉันสักนิด และเชื่อใจฉันบ้าง เธอก็รู้จักฉันดีไม่ใช่หรือ " แฮร์รี่มองเธอด้วยดวงตาเขียวใสที่เต็มไปด้วยการร้องขอ ใช่ แฮร์รี่ที่เธอรู้จัก ไม่มีทางที่จะเสแสร้ง และตอนนี้เขาก็แสดงออกต่อเธอ แบบไม่แคร์สายตาใคร จินนี่มองตอบเขา และยิ้มให้ในที่สุด แฮร์รี่ถอนใจลึก ในที่สุดเธอก็เชื่อในความรู้สึกของเขา และต่อจากนี้ เธอจะไม่ต้องร้องไห้เพราะเขาอีก แฮร์รี่คิด พลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่แฮร์รี่น่าจะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางที่อะไรมันจะดีไปซะหมดหรอก เช้าวันอังคารมีโน๊ตฉบับหนึ่งจากดัมเบิลดอร์มาที่โต๊ะอาหารบอกว่าเขาต้องเรียนสกัดใจต่อไปให้สำเร็จทุกคืนวันพุธ.........กับเสนป ***หอกริฟฟินดอร์*** "เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมมานั่งเงียบอยู่คนเดียวล่ะ" รอนเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นบัตเตอร์เบียร์ให้เธอ "ขอบใจนะรอน ไม่มีอะไรหรอก"เธอตอบพลางคิด"รอนเอ๊ย ทำไมโง่นักนะ จะให้ฉันพูดตรงๆ เลยรึไง ตาบ้า" "เฮอร์ไมโอนี่ วันนี้เธอดูแปลกๆ นะ"รอนถามแบบคนซื่อ(บื้อ) "หา...เอ่อ ไม่มีอะไรห(ล)อก"เธอตอบ "ก็ถามอะไรก็ตอบแต่ยังงี้ จะไม่เป็นอะไรได้ไงล่ะ มีอะไรก็บอกกันได้นะ เธอก็รู้.....ว่า....ฉัน...."เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัด"อะไร รอน" "ฉัน....."รอนหน้าแดงขนาดพระอาทิตย์ยังอายแล้ว "อะไรนะ"เธอถาม หน้าแดงพอกัน "ฉันเป็นห่วง"รอนแทบตะโกนแล้วตอนนี้ "อ้อ..."เฮอร์ไมโอนี่ผิดหวังเล็กน้อย"นี่ฉันจะให้เขาพูดอะไรนี่"เธอคิด จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 วันพุธต่อมา แฮร์รี่จำต้องทำหน้าเมื่อยยืนอยู่หน้าประตูห้องปรุงยา "พอตเตอร์ครับ" เขาเคาะประตู สเนปเดินมาเปิดประตูด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับซึ่งดูมากกว่าปกติ เหมือนกับเขากำลังหงุดหงิดอะไรเช่นกัน "สวัสดีจ๊ะ มิสเตอร์พอตเตอร์" เสียงอาลูลาดังมาจากด้านใน เธอขยิบตาแล้วอ้าปากพูดโดยไม่ออกเสียง 'การคุ้มกัน' แฮร์รี่ยิ้มออกมานิดหนึ่ง อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องอยู่กับสเนปตามลำพัง สเนปหน้าตึง "เริ่มกันได้แล้ว พอตเตอร์" แฮร์รี่หลับตาแล้วเริ่มฝึกคาถาสะกดใจอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าของจินนี่ลอยมาในความคิด "แฮร์รี่ อย่าลืมนะ ถ้าเธอมีอะไรต่อไปต้องปรึกษาฉัน" ใบหน้าของจินนี่เมื่อตอนที่เขาออกมาจากหอเมื่อกี้ "แฮร์รี่ ฉันจะนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะ" เธอว่าด้วยใบหน้าสีชมพู (โอ้ น่ารักจัง หุหุ) "พอตเตอร์ ช่วยมีสมาธิหน่อย อย่ามัวแต่นึกถึงผู้หญิง" เสียงสเนปดังมาแทนที่จนแฮร์รี่สะดุ้ง ทันใดนั้นเหมือนกับอยู่ ๆ ก็มีบางอย่างควบคุมร่างของแฮร์รี่ เด็กหนุ่มไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้ แต่ปากของเขากลับพูดออกมาเอง "คนทรยศ....เซวารัส...คนทรยศ" เสียงแหบห้าวที่ดังมาจากปากแฮร์รี่นั้นทำเอาสเนปกับอาลูลาตกตะลึง "ท่าน..." สเนปหลุดปากเรียก... มือของแฮร์รี่หรือโวลเดอร์มอร์ตอนนี้เลื่อนมาจับที่คอของอาจารย์วิชาปรุงยา "รออยู่ที่นั่นแหละ...เดี๋ยวข้าจะให้คนไปรับ..." มือที่คอเริ่มบีบแรงขึ้น สเนปตอนนี้อึ้งไปเรียบร้อย คนที่ได้สติก่อนคืออาลูลา เธอกระชากแฮร์รี่ออกจากสเนป เขย่าไหล่เด็กหนุ่มอย่างแรง "แฮร์รี่ แฮร๊รี่" แฮร์รี่ได้สติขึ้นมา "เมื่อกี้...เขามาใช่ไหมครับ" สเนปซึ่งนั่งนิ่งอยู่ลุกขึ้น เขาลูบหน้าที่ชื้นด้วยเหงื่อ "กลับไปก่อน พอตเตอร์ วันนี้พอแค่นี้" แฮร์รี่เดินออกจากห้อง เขาเห็นมือของอาลูลาแตะที่บ่าสเนป แต่อีกฝ่ายรีบปัดมันออก เมฆดำกำลังเคลื่อนเข้าปกคลุมฮอร์กวอร์ดอีกครั้ง "ทำไมพอตเตอร์.."อาลูลาปิดปากด้วยความตกใจ "ไปตามดัมเบิลดอร์มา "เสนปสั่ง"เร็วๆเข้า" "แต่..."หลังจากรวบรวมสมาธิสักพักเธอก็ตอบเขา"ไม่ได้หรอกค่ะ เราต้องไปด้วยกัน คุณจำไม่ได้หรือว่าดิฉันมีหน้าที่อะไร" "ก็ได้" เสนปพูด ***ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์*** "ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ..."เขาชะงัก "โอ้ เซเวอรัส เรากำลังจะไปหาคุณพอดี...ไม่ต้องพูดอะไรหรอก พอตเตอร์เล่าให้เราฟังหมดแล้ว" "จริงหรือเซเวอรัส"ศ.มักกอนนากัลถาม"ที่ว่า..." "ครับ ถ้าพอตเตอร์เล่าเรื่องเดียวกับผม"เสนปตอบ(กัด) "เอาล่ะ ที่เหลือก็...ฟอกส์ เรียกประชุมภาคีด่วน"ดัมเบิลดอร์หันไปสั่งการ"มิเนอร์วา คุณช่วยไปส่งพอตเตอร์ แล้วประกาศให้ทุกคนอยู่ในหอด้วย แล้วก็..."เขาหันมาที่แฮร์รี่ "อยู่ในหอ เธอจะปลอดภัยในนั้น ถ้ามีอะไร ฟอกส์จะไปหาเธอ" แฮร์รี่จะอ้าปากค้าน แต่ก็ไม่มีเหตุผลพอ เขาจึงกัดริมฝีปาก"ครับ"เขาตอบ เฮอร์ไมโอนี่นั่งมองถ่านสีดำที่กำลังมอดไหม้ให้เปลวไฟสีส้มในห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ นานมากแล้วที่สีส้มทำให้เธอคิดถึงเพื่อนรัก ทั้งห้องนอนที่ส้มจัดจากโปสเตอร์ของชัดลีย์แคนนอน ผมส้มสีเหมือนแครอทกันทั้งบ้าน เฮอร์ไมโอนี่ ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว "เธอกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?" เสียงของเดรโกดังขึ้น "รอนน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ "รู้ไหมรอนน่ะ เคยบอกว่า ไม่าเขาจะทำอะไรก็เป็นแต่ได้แค่ที่สอง เรื่องการพรีเฟ็คต์ไม่ใช่เรื่องใหม่ บ้านวีสลีย์มีประธานสองคน กัปตันควิดดิชก็ไม่ใช่สิ่งใหม่ ชาร์ลีพี่ชายคนรองของรอนน่ะก็เคยเป็นมาแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็อยู่ใต้เงาของ ใครๆเสมอ" เฮอร์ไมโอนี่หันมามองหน้าเดรโก เธอเห็นแววเศร้าเล็กน้อยในตาเขา เดรโกอาจรู้สึกเห็นใจรอน เฮอร์ไมโอนี่คิด "เขาคิดว่าเขาอยู่ใต้เงาของแฮรี่ด้วย" เฮอร์ไมโอนี่ต่อช้าๆ "รู้ไหม ตอนแข่งไตรวิซาร์ดทัวร์นาเม้นต์ ความรู้สึกของรอนก็ถึงขีดสุด แต่เธอรู้อะไรไหม รอนกล้าพอที่จะบอกว่าเขาทำไม่ถูก เขาผิด เขาพลาดไปแล้วที่ทำแบบนั้นกับแฮรี่" เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ไปทั่วร่าง เธอรู้สึกภูมิใจใจตัวรอนจริงๆ ก้อนแข็งๆเริ่มก่อตัวที่คอของเฮอร์ไมโอนี่ ดวงตาที่กำลังจับจ้องที่เปลวไฟเริ่มพล่ามัว เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าและพยายามกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้เดรโกที่กำลังยิ้มเศร้าๆตอบ "ฉันจะมาเล่าให้เธอฟังทำไมนะ" เธอพูด "ดีแล้วล่ะ ฉันอยากรู้เรื่องของพวกเธอให้มากที่สุด นอกจากที่ฉันจะเคยโดนรอนหัวเราะเยาะชื่อเอาน่ะ" เดรโกตอบ "แต่เธอก็แสบมากนี่นา เดรโก มัลฟอย" เฮอร์ไมโอนี่พูด "ยัยเลือดสีโคลน โอ้โฮ!" เธอต่อ "เฮ้อ ฉันขอโทษ..." เดรโกพูดอย่างจริงใจ "ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่มีวันแทรกตัวเข้าไปในเวลากว่าห้าปีของพวกเธอได้แน่" "เฮ้.. อย่าคิดแบบนั้นสิ" เฮอร์ไมโอนี่จ้องที่ตาของเดรโก อย่างจริงจัง "ก็มันจริงนี่นา" เดรโกพูดอ่อยๆ "ทุกเรื่องก็ต้องมีคนแพ้" เขาต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนเฮอร์ไมโอนี่แทบไม่ได้ยิน เธอจึงเอียงหูเข้าไปใกล้เขาอีกเล็กน้อย "เธอว่าไงนะ" "เปล่าๆ" เดรโกตอบก่อนจะก้มหน้านิ่ง "โอ๋ๆๆๆ" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางใช้มือลูบหลังเดรโก ** รอน วีสลีย์ยกขวดบัตเตอร์เบียร์ขึ้นจ่อที่ปาก ถ้าเฮอร์ไมโอนี่มีความสุขไม่ว่าอะไรเขาก็ต้องทนได้ รอนคิด เขากระดกน้ำในขวดเข้าไปอึกใหญ่ ขณะที่ภาพเฮอร์ไมโอนี่กำลังลูบไหล่ลูบหลังเดรโก ที่ใกล้ๆเตาผิง กำลังรบกวนสายตาเขาอย่างหนัก เขาเห็นว่าเดรโกเป็นคนที่น่าคบคนหนึ่ง ที่สำคัญเขาร่ำรวย เขาคงให้ทุกอย่างแก่เฮอร์ไมโอนี่ได้ บ้านหลังใหญ่ รถยนต์หรู คิดอะไรบ้าๆ รอนบอกตัวเอง พวกเขายังเด็กอยู่ เขารู้ตัวว่าคิดกับเฮอร์ไมโอนี่แบบไหนตอนที่ต้องหาคู่เดตไปงานบอลล์ ภาพของเธอกับวิคเตอร์ ครัม ทำให้ลมแทบออกจากหูของเขา เขาโกรธเฮอร์ไมโอนี่แบบไม่รู้สาเหตุ ทำไมเธอถึงไปกับเด็กนักเรียนเดอร์มสแตรงค์ที่เป็นคู่แข่งของแฮรี่ ทำไมเธอทำแบบนั้น นั่นคือเหตุผลที่วิ่งใส่รอนเป็นอันแรก จนกระทั่งได้เฮอร์ไมโอนี่บอกว่า ถ้าเขาโกรธนักที่เห็นเธอไปกับคนอื่นก็ให้ขอเธอก่อนใครในคราวหน้า ฉาด! รอนรู้สึกราวกับถูกตบหน้า แต่ก่อนที่เขาจะได้โต้ตอบเฮอร์ไมโอนี่ เธอก็เดินหนีไปก่อน จากวันนั้น เขาก็รู้ตัวมากขึ้น ช่วงเวลาที่อยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ที่กริมมอลด์เพลสช่วงปิดหน้าร้อนปีนั้น ตอกย้ำว่าเขาแคร์เธอแค่ไหน และเหตุการณ์ในกองปริศนา เฮอร์ไมโอนี่ที่นอนแน่นิ่ง กับตัวเขาที่ควบคุมตัวเองให้หยุดหัวเราะไม่ได้ ช่วยอะไรเธอหรือใครๆไม่ได้เลย รวมทั้งการสูญเสียซิริอัสในคืนนั้น ทำให้เขารู้ว่าชีวิตช่างไม่มีอะไรแน่นอน ถ้าเขามีโอกาส เขาจะบอกเฮอร์ไมโอนี่ว่าเขารู้สึกกับเธอยังไง... เขาตั้งใจจะหาโอกาสตลอดในปีการศึกษานี้ แต่ เดรโก มัลฟอย คือคนที่ได้โอกาสนั้นไปแล้ว ... หรือเปล่านะ? รอนเงยหน้าหันไปทางเตาผิง เดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเป็นกำลังหัวเราะงอหายกันอยู่ เฮอร์ไมโอนี่กลายเป็นคนเส้นตื้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ รอนคิดพร้อมกับถอนหายใจ รอนวางขวดลงบนโต๊ะแล้วบอกลาเพื่อนๆ ทุกๆการแข่งขันต้องมีแพ้ชนะ แต่ยังไงก็ตาม เขาจะไม่ยอมแพ้เกมหมากรุกใคร รอนคิด ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ เขามองไปทางเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง เพื่อส่งสัญญานว่าเขาจะออกไปที่สนามควิดดิช เหมือนใช้คาถาการสะกดแบบเจได เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นและสบตากับเขา แม้จะอยู่ห่างกันกว่าสิบเมตร แต่ดวงตาสีน้ำตาลของเฮอร์ไมโอนี่ใสแจ๋ว รอนรู้สึกท้องบีบวูบ เขาไม่คิดว่าจะเคยถูกเฮอร์ไมโอนี่มองแบบนี้มาก่อน รอนอึ้งชั่วขณะก่อนจะคิดได้ว่าเขาจะต้องบอกเธอว่าจะไปสนามควิดดิช จังหวะที่เขาจะอ้าปากพูด เฮอร์ไมโอนี่ก็หันกลับไปอย่างรวดเร็ว และเดรโกมัลฟอยที่นั่งข้างๆเธอก็แกล้งใช้ไหล่กระแทกที่ไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ก่อนที่เธอจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา รอนหุบปากลง เขาถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะปีนออกจากช่องประตูไป รอนที่กำลังพยายามบอกตัวเองว่า เขาจะไม่มีทางแพ้ควิดดิชเดรโกเป็นอันขาด ต้องเซถลาเมื่อใครบางคนชนเขาเข้าอย่างแรงขณะกำลังเลี้ยวที่หัวมุม "รอน!" แฮรี่หายใจหอบ "มีอะไรแฮรี่ นายต้องไปเรียนอ๊อคคลูเมนซี่ไม่ใช่เหรอ?" รอนถาม "ฟังนะ..." แฮรี่เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้รอนฟัง "อะไรนะ!! ไม่น่าแฮร์รี่ เขาใช้ร่างนายจริงๆเลยงั้นหรอ" รอนร้องอย่างตื่นตระหนก แฮร์รี่เพิ่งเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนของเขาฟัง ....มีจินนี่กับเดรโกเพิ่มมาด้วย ทุกคนมีสีหน้าหวาดกลัว แฮร์รี่นึกอะไรได้บางอย่าง เขาลุกขึ้นยืน "ฉัน....ฉันคิดว่าอยู่ห่างๆพวกเธอไว้จะดีกว่า" "ทำไมล่ะแฮร์รี่" จินนี่ร้อง ก่อนที่จะมีสีหน้านึกได้ทันที"เธอคิดว่าจะถูกครอบงำแล้วทำร้ายพวกฉันงั้นหรอ โง่น่า แฮร์รี่ ไม่ต้องทำเป็นพระเอกแบบนั้นหรอก ตอนนี้ยิ่งเธออยู่คนเดียวแหล่ะจะยิ่งอันตราย" "ใช่ แฮร์รี่ อย่าทำอะไรงี่เง่าแบบปีที่แล้วเลยน่า" รอนเสริม "พวกเราไม่มีใครไม่อยากอยู่กับเธอนะ แฮร์รี่ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ" เฮอร์ไมโอนี่พูดบ้าง แฮร์รี่รู้สึกตื้นตันบอกไม่ถูก แต่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี จินนี่คว้าข้อมือเขาแล้วดึงเขาให้นั่งลง "อย่าหุนหันทำอะไรคนเดียวนะ ได้โปรด..." เด็กหญิงเริ่มมีน้ำตาซึม หัวใจของแฮร์รี่กระตุก "ไม่...อย่าร้องไห้ จินนี่ ฉันสัญญา ฉันจะไม่ทำอะไรงี่เง่าอีก เพราะงั้น อย่าร้องไห้ จินนี่......เธอด้วย เฮอร์ไมโอนี่" เพราะเฮอร์ไมโอนี่เริ่มทำหน้าเหมือยจะร้องไห้ขึ้นมาอีกคน จินนี่ขยี้ตาอย่างโกรธๆ "ฉันไม่ได้ร้องซะหน่อย!!!" เธอมองแฮร์รี่ตาเขียว แต่ ทางน่าเอ็นดูแบบนั้นทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เดรโกได้แต่นิ่งเงียบ เขากำลังนึกถึงพ่อกับแม่เขา จอมมารรู้รึยันะว่า พ่อของเขาไม่ได้อยู่ข้างจอมมารอย่างแท้จริง ตอนนี้ท่านทั้งสองเป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่มีข่าวคราวอะไรเลยแม้แต่ขนมที่แม่เคยส่งก็หายไปนาน .......ตัวเขาสั่นอย่างหยุดไม่ได้ "เป็นอะไรไป เดรโก"จินนี่ ผู้สังเกตเห็นถามขึ้น"ไม่สบายหรือ หน้าซีดเชียว(ปกติก็ซีดอยู่แล้วนิ)" "เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อย"ผู้ถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "ถ้าไม่เป็นอะไรจะซีดงี้หรอ"รอนเสริม"ไปห้องพยาบาลมั้ย" "ไม่เป็นไร ขอบใจ"เขาตอบ ตั้งแต่เขาญาติดีกับกริฟฟินดอร์ เขารู้สึกได้ถึงมิตรภาพ...สิ่งที่เขาไม่เคยได้รับเลย ห้องตกอยู่ในความเงียบสักพัก แล้วประตูหอก็เปิดออก "ไง"ปาราวตีกับลาเวนเดอร์นั่นเอง "เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาศ.มักกอนนากัลถึงสั่งให้ทุกคนกลับหอล่ะ"เธอถามต่อ "คิดอะไรอยู่ เดรโก" เฮอร์ไมโอนี่ถาม เดรโกเงยหน้าขึ้นมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสีหน้าว่างเปล่า... จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พ่อของเขาก็เป็นหนึ่งในคนทรยศของจอมมารเหมือนกัน ... เดรโกเงยหน้าขึ้นมองแฮรี่ แย่แล้ว.. "ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่!" เดรโกลุกขึ้นยืนในทันที ก่อนจะเดินตรงออกไปที่ประตู "ก็น่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้ว" ดีนพูดขึ้นลอยๆ เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาดุจัดไปที่ดีนทันที "เดรโก! เดี๋ยว" เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาให้หยุด "ตามเขาไปสิเฮอร์ไมโอนี่ ฉันว่าเขาคงกลัวว่าคุณก็รู้ว่าใครจะเห็นเขาอยู่กับพวกเราผ่านทางแฮรี่แล้วพ่อเขาอาจจะ-" รอนพูดเบาๆ จินนี่ใช้มือปิดปากตัวเอง ขณะที่แฮรี่พยักหน้าเห็นด้วย เฮอร์ไมโอนี่มองที่รอนครู่หนึ่ง เธอมองเห็นแววเศร้าในนั้น ก่อนจะวิ่งตามเดรโกออกไป สิ่งที่เดรโกกลัว ไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ จอมมารอาจจะไม่รู้ว่าเดรโกกับพวกเขาไม่เคยกินเส้นกันเลย เฮอร์ไมโอนี่คิด ก่อนที่เธอจะรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง หางหนอนรู้ หางหนอน เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดิน เมื่อเห็นหลังของเดรโก ยืนอยู่ที่ระเบียง "เฮอร์ไมโอนี่ ถ้าพ่อถูกจับได้ มันก็ต้องเป็นเพราะฉัน เพราะฉันคนเดียวเท่านั้น" เดรโกพูด "แต่เรายังไม่รู้เลย-" เฮอร์ไมโอนี่พยายามหาเหตุผล "ฉันไม่ได้ข่าวพ่อ ไม่ได้รับของจากทางบ้านเลยหลังๆนี้" เดรโกต่อ เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก เธอเดินเข้าไปยืนข้างๆเขาและใช้มือบีบที่ไหล่ของเดรโกเบาๆ พวกเขามองออกไปที่ดวงอาทิตย์ที่ใกล้ตกเบื้องหน้าเงียบๆ ก่อนที่เสียงกระแอมจากด้านหลังจะทำลายความเงียบ "เอ่อ.." รอนตะกุกตะกักพูด "ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ-" "ขัดจังหวะอะไรกัน" เฮอร์ไมโอนี่ตอบทันควัน "ดัมเบิ้ลดอร์เรียกหานายน่ะเดรโก" รอนพูดต่อโดยไม่สนใจคำพูดของเฮอร์ไมโอนี่ เขาไม่น่าเชื่อที่แฮรี่บอกว่าให้เขาเป็นคนตามสองคนนี้มาบอกข่าวเลยจริงๆ ควรให้จินนี่เป็นคนมาตั้งแต่แรก "ที่ห้องทำงานเขา เดี๋ยวนี้เลย" รอนต่อ เขาพยายามยิ้ม ก่อนจะหันหลังกลับและรีบเดินออกมา "รอน!" เฮอร์ไมโอนี่เรียก เธอหันมามองเดรโก "ฉันไปหาดัมเบิ้ลดอร์คนเดียวแล้วกัน" เดรโกตอบ "สู้เขาเฮอร์ไมโอนี่" เดรโกใช้มือดันหลังให้เฮอร์ไมโอนี่ออกเดินตามรอนไป "แล้วเล่าให้พวกเราฟังนะ" เฮอร์ไมโอนี่หันมาพูดกับเดรโกก่อนจะวิ่งตามรอนออกไป สู้เขานะ... ขอโทษที่ขัดจังหวะ... นี่มันอะไรกัน เฮอร์ไมโอนี่คิด "รอน!" รอนยังไม่ลดความเร็วลง "โรนัลด์ วีสลีย์!" เขายังคงเดินต่อไป เฮอร์ไมโอนี่พยายามวิ่งตามรอนให้ทัน แต่ดูเหมือนขายาว ๆ ของเขาจะทำให้รอนเดินได้เร็วกว่าที่เธอคิด ไม่ทันไรรอนก็หายไปจากสายตาเธอ "นี่มันอะไรกัน" เฮอร์ไมโอนี่สับสน รอนกับเดรโกพยายามจะทำอะไรกันแน่ เธองุนงงกับคำพูดและการกระทำของพวกเขา ภาพรอนที่หัวเราะและเถียงกับเธอมาตลอด 5 ปี ตอนที่ทั้งสองช่วยแฮร์รี่ตอนปี 1 ตอนที่เขาโกรธเธอเรื่องวิกเตอร์ ครัม ภาพเดรโกที่มองเธอด้วยสายตาอบอุ่นอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน แล้วก็คืนที่พวกเขาคุยกันใต้แสงจันทร์ ดวงตาของรอนตอนที่บอกว่า "ขอโทษที่มาขัดจังหวะ" กับดวงตาของเดรโกตอนที่พูดว่า "สู้เขาเฮอร์ไมโอนี่" มันเป็นดวงตาสองคู่ที่ฉายแววแบบเดียวกัน...ความเจ็บปวด ทันใดนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็หยุดกึก น้ำตาคลอดวงตาของเธอ "รอนัลล์ วิสลีย์ เดรโก มัลฟอย พวกนายมันบ้าที่สุด" เธอใช้สองมือปาดน้ำตาพลางสะอื้นฮัก แต่แล้ว....... ทันใดนั้นมือแข็งแรงก็เอื้อมมาปิดปากเธอไว้ เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างตระหนก วิกเตอร์ ครัม ยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม "โอ๊ะ โอ เสียใจอะไรอยู่เหรอ 'เฮอร์มายนี่'" เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างตกใจ นี่ไม่ใช่วิกเตอร์ อย่างน้อยก็ไม่ใช่วิกเตอร์คนที่เธอรู้จักแน่ๆ เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นให้หลุดจากแขนของครัม แต่ไม่สำเร็จ เพราะถึงแม้เขาจะเป็นตัวปลอมหรืออะไรก็ตาม วิกเตอร์คนนี้มีเรี่ยวแรงเท่ากับนักกีฬาควิชดิชทีมชาติเช่นเดิม "อย่าหนีดีกว่านะคุณหนูตัวน้อย" เสียงข้างหูกระซิบ มันเป็นเสียงที่ฟังคุ้นหู เสียงของ.... "หางหนอน แกนี่เอง.." เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างขยะแขยง ปีเตอร์ เพ็ทดีกรูในร่างวิกเตอร์เหยียดยิ้ม "ยังจำฉันได้นี่ แม่หนูคนฉลาด" "แกจะทำอะไร" วิกเตอร์ ครัมตัวปลอมลากเฮอร์ไมโอนี่ไปตามโถงที่ไร้ผู้คน "ก็แค่พาแกไปหา เขา เท่านั้นเอง" เฮอร์ไมโอนี่พยายามเรียก "แฮร์รี่ รอน เดรโก ใครก็ได้ช่วยที" "อย่าเสียงดังไปเลย ไม่มีใครมาช่วยแกได้หรอก" เสียงดังมาจากทางด้านหลัง "หยุดเดี๋ยวนี้" ทั้งสองหันไปมอง คนที่มาช่วยมิใช่แฮร์รี่ รอน หรือมัลฟอยแต่เป็น "ศาสตราจารย์สเนป" เฮอร์ไมโอนี่เรียก หางหนอนหรี่ตา "ไอ้เด็กหดหู่เซวารัส แกเองเหรอ” ในขณะเดียวกัน มัลฟอยก็ได้รับข่าวเรื่องครอบครัวของเขาจากดัมเบิลดอร์ ซึ่งทำให้เขาหายกังวลไปมาก " ลูเซียสบอกโวลเดอมอร์ว่า เขาและเธอตัดขาดจากความเป็นพ่อลูก ฉะนั้น ไม่ต้องกังวล หากโวลเดอมอร์เห็นเธอผ่านแฮร์รี่ " ดัมเบิลดอร์พูดและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขา แฮร์รี่เป็นห่วงเรื่องนี้เช่นกัน และเดรโกคิดว่า แฮร์รี่ควรได้รับรู้มันโดยเร็วที่สุด เดรโกวิ่งกลับมาที่หอคอยของกริฟฟินดอร์อีกครั้ง " ชะอมชุบไข่ " ทันทีที่เขาก้าวผ่านประตูเข้าไป เขาก็เห็นแฮร์รี่กับรอนนั่งเล่นหมากรุกกัน มีจินนี่นั่งท้าวคางดูอยู่ใกล้ ๆ เดรโกเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกเขาฟัง แฮร์รี่ดูคลายกังวลอย่างเห็นได้ชัด " คราวนี้ ก็เหลือแค่ฉันต้องปิดใจให้ดีกว่านี้ " แฮร์รี่พูดอย่างมุ่งมั่น เดรโกมองไปรอบ ๆ ก่อนหันมาหารอน " เฮอร์ไมโอนี่ล่ะ เธอกลับมาพร้อมนายไม่ใช่หรือ " " เปล่า " รอนยักไหล่ " ฉันคิดว่า เธอคงอยากรอนาย...เปล่าเหรอ " รอนขมวดคิ้วมองเดรโกที่ส่ายหน้า " ใจเย็นไม่ได้แล้วล่ะ " แฮร์รี่พูดพลางลุกขึ้น คราวที่แล้ว เฮอร์ไมโอนี่ถูกจับก็เพราะเขา โวลเดอมอร์ อาจลงมืออีก แต่ในฮอกวอตต์นี่หรือ? แฮร์รี่หันมาหาจินนี่ " เธอรออยู่ที่นี่นะ ฉันจะกลับมาหาเร็วที่สุด " จินนี่พยักหน้ารับ เธอเชื่อใจเขา " ระวังตัวด้วย " เธอว่า " ทั้งสามคนเลย " แฮร์รี่หอมแก้มเธอเบา ๆ ก่อนวิ่งตามรอนและเดรโกออกจากห้อง จินนี่ยังยืนนิ่ง และยังคงลูบร่องรอยที่แฮร์รี่ทิ้งไว้ให้ที่แก้มเบา ๆ ฉันเชื่อเธอ...แฮร์รี่ จินนี่คิดในใจ ทั้งสามรีบวิ่งออกมาจากห้องนั่งเล่นรวม..และวิ่งไปตามทางเดินอย่างไร้จุดมุ่งหมาย....แต่พวกเขาก้อคิดอย่างเดียวกันคือ..เฮอร์ไมโอนีอยู่ที่ไหน....??? "เราต้องไปที่ที่พลัดกับเธอก่อน"แฮร์รี่พูดขึ้น"รู้มั้ยว่าที่ไหนแน่" "...ร...ริม ป่าต้องห้าม..."เดรโกพูดด้วยน้ำเสียงตระหนก "รีบไปกันดีกว่า เร็ว"รอนเร่ง ในใจนึกเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่ไม่น้อยเลย ***ป่าต้องห้าม*** "ไง พวก"เฮอร์ไมโอนี่ทัก"วิ่งหน้าตื่นมาเชียว" "ไงพวกงั้นเหรอ"รอนคิด"เฮอร์ไมโอนี่ ไม่เป็นไรใช่มั้ย" "ไม่เคยดีไปกว่านี้"เธอตอบ "แก เป็นใคร"รอนถามขึ้น "โอ๊ะ โอ๋ ถ้าทางแกรู้ดีไม่ใช่น้อยเลยนะ จับมัน"เธอสั่ง พร้อมกรีดเสียงขึ้น "สตูเปฟาย" "หลบเร็ว"แฮร์รี่ร้อง "เพ็ตตริฟิคัส โททาลัส"รอนสวน "สตูเปฟาย"เดรโกขอมีบทบ้าง แต่พวกมันมีมากเกินไป ไม่นานนักเขาจึงถูกจับไป "แฮร์รี่ รอน เดรโก "เฮอร์ไมโอนี่ร้อง พวกเขาวิ่งไปหาเธอทันที "อย่า..."เธอกระซิบ"น..นี่..เป็น..กับดัก" "เรารู้"แฮร์รี่ตอบ"เดี๋ยวดัมเบิลดอร์จะตามมาแน่"เขากระซิบ "โอ้ๆๆ เด็กๆ"เสียงเยียบเย็นดังขึ้น"และ..สวัสดีศัตรูข้า" "ลากนังเด็กนั่นไป ทิ้งไอ้คนทรยศไว้ที่นี่" โวลเดอร์มอร์หันไปสั่งหางหนอนซึ่งรับคำทันที "แฮร์รี่ รอน เดรโก" (มีหลายคนต้องเรียกให้ครบ) เฮอร์ไมโอนี่ร้องก่อนจะถูกคาถาทำให้สลบแล้วโดนลากออกไป พวกเขาจึงเห็นสเนปนอนสลบอยู่ (คงโดนโวลดี้จัดการนะไม่ใช่หางหนอน) "อย่าพาเธอไปไหนนะ" เดรโกตะโกน โวลเดอร์มอร์หันมามองด้วยสายตาเยียบเย็น "ลูกชายที่ลูเซียสตัดขาดสินะ ไอ้เด็กโง่ที่เลือกอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉัน เป็นรางวัลที่พ่อแกภักดี ฉันจะลงมือจัดการแกแทนมันเอง" "แกไม่มีทางทำได้หรอก" รอนเดือด "ลองดูไหมล่ะมิสเตอร์วิสลีย์น้อย" เจ้าแห่งความตายยิ้มเหยียด มือซัดเอื้อมมาคว้าคอรอนกับเดรโกที่โดนมัดอยู่ "อยากตายอย่างพ่อแม่เพื่อนแกไหม" ประโยคนั้นหันมาทางแฮร์รี่ "โวลเดอร์มอร์" แฮร์รี่กัดฟันกรอด "อ้อ เราต้องจัดการแกก่อนสินะ แฮร์รี่ พอตเตอร์" ไม้กายสิทธิ์ชี้มาที่แฮร์รี่ "ลาก่อน" ในช่วงที่ไม่มีใครคาดคิดนั้น แสงจากไม้กายสิทธิ์ก็พุ่งเข้าใส่โวลเดอร์มอร์ "อคาดาฟลา" "อั่ก" ทีเผลอแบบนี้ทำให้เจ้าแห่งความตายบาดเจ็บไม่น้อย "ใคร" สเนปซึ่งสลบอยู่ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้ เขาสะบัดไม้กายสิทธิ์อีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงสุดท้ายที่เหลือ เชือกที่มัดพวกแฮร์รี่หลุดออก "ไปตามดัมเบิลดอร์ เร็ว!" สเนปตะโกน "เซเวอรัส ไอ้คนทรยศ แกกล้าทำร้ายข้าเรอะ" ยังไม่ทันที่พวกเขาจะทำอะไร ก็มีเสียงดังขึ้น "หยุดได้แล้วโวลเดอร์มอร์" "อาจารย์ดัมเบิลดอร์" ทุกคนเรียก อัลบัส ดัมเบิลดอร์กับสมาชิกภาคีคนอื่น ๆ มาแล้ว ทั้งหมดเผชิญหน้ากับบรรดาผู้เสพความตาย "รอน เดรโก พวกนายไปช่วยเฮอร์ไมโอนี่นะ ลำพังหางหนอนไม่ทำอะไรพวกนายได้เท่าไหร่หรอก" แฮร์รี่ตะโกนบอก "ฉันจะอยู่ที่ โวลเดอร์มอร์กับฉันคงต้องสะสางกันเสียที" /แล้วฉันจะกลับไปหาเธอนะ จินนี่/ รอนกับเดรโกพยักหน้า พวกเขาวิ่งตามทางที่หางหนอนพาเฮอร์ไมโอนี่ไป "เฮอร์ไมโอนี่ เธออยู่ไหน" "รอน เดรโก" เสียงดังมาจากด้านบน เฮอร์ไมโอนี่ถูกแขวนไว้บนต้นไม้สูงในป่าต้องห้าม "ไม่เป็นไร เรามาช่วยเธอแล้ว" "อย่าเข้ามา อันตราย" ไม่ทันสิ้นเสียง บางอย่างก็เข้าโจมตีพวกเขา แฮร์รี่เข้าใจผิดแล้วที่คิดว่าหางหนอนจะไม่มีผู้ช่วยเหลือ 'นากีนี่' สัตว์ร้ายผู้ภักดีของโวลเดอร์มอร์กำลังจ้องมองพวกเขาด้วยสายตามุ่งร้าย จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 "สตูเปฟาย"เดรโกและสมาชิกภาคีคนหนึ่งร่ายพร้อมกัน ทำให้นากินีแข็งไป เปรี้ยง !!! สายสีแดงมาจากไหนไม่รู้ พุ่งเข้าใส่เฮอร์ไมโอนี่ เชือกที่มัดเฮอร์ไมโอนี่อยู่ขาดออกทันที "เฮอร์ไมโอนี่ เป็นไงบ้าง"รอนที่รอรับเฮอร์ไมโอนี่อยู่(หึหึหึ)ถามขึ้น "ไม่...ฉันไม่เป็นไร..แต่...แฮร์รี ระวัง!!!"เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน ผู้เสพความตายคนหนึ่งกำลังจะเสกคาถาใส่แฮร์รี่พอดี "ขอบใจ เฮอร์ไมโอนี่" "ไม่เป็นไร"เธอตอบ "เฮอร์ไมโอนี่ เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ"เดรโก ผู้กำลังสกัดภัยอยู่แทบไม่ไหวแล้ว "แต่แฮร์รี่.."เธอควักไม้กายสิทย์ออกมา"เราทิ้งเขาไว้ไม่ได้นะ" "รู้มั้ย"รอนพูดขึ้น"ฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่พูดถูกล่ะ" "เอ้า ตามใจ"ว่าแล้วก็เข้าไปร่วมตะลุมบอนกัน ***** ส่วนในป่าต้องห้ามนั้น ตอนนี้ดัมเบิลดอร์และสมาชิกภาคีเริ่มตีวงโอบล้อมเหล่าผู้เสพความตาย โวลเดอมอร์ถือโอกาสที่ดัมเบิลดอร์หันไปช่วยลูปินที่กำลังเพลี่ยงพล้ำต่อกอยล์ผู้พ่อ ส่งลำแสงสีม่วงเจิดจ้าของคาถาสลายพลังใส่แฮร์รี่ " โพรเทโก " แฮร์รี่สบัดปลายไม้และตะโกนก้อง โวลเดอมอร์มองลำแสงสีม่วง ที่ตอนนี้วกกลับมาหาเขาด้วยคาถาเกราะวิเศษของแฮร์รี่ เด็กคนนี้มีพลังอำนาจกว่าที่คิด ดัมเบิลดอร์มองภาพนั้นและคิดในใจ ลำพังโพรเทโกอย่างเดียว ไม่สามารถหยุดคาถาสลายพลังได้ โวลเดอมอร์ก็รู้ถึงพลังอำนาจของแฮร์รี่เช่นกัน เขากระชากตัวผู้เสพความตายคนหนึ่งมารับแสงสีม่วง แทนเขา สมุนคนนั้นกรีดร้องโหยหวน และทันที โวลเดอมอร์ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นสูง พร้อมร่ายคาถา " ฮูโลลัส เดเทมปรา " เกิดกระแสเยือกเย็นแผ่คลุมอย่างกระทันหัน พร้อมคลื่นสีดำแผ่คลุมทั่วท้องฟ้า และนั่น ผู้คุมวิญญาณจากทั่วสารทิศมุ่งตรงมาหาพวกเขา "ผู้คุมวิญญาณ!!!"ดัมเบิลดอร์ยิ้ม(ยังจะยิ้มอีก!)"มีสมุนไม่เลวเลยนะทอม" "แน่นอน ดัมเบิลดอร์" <เขา>เสียงเยียบเย็น"อย่างน้อย ข้าก็ต้องมีสมุนดีเยี่ยมบ้าง" "ไม่แน่เสมอไป ทอม มาโวโล ริดเดิ้ล"ดัมเบิลดอร์ตอบ "อย่าเรียกข้าด้วยชื่อมักเกิ้ลโสโครกนั่น ดัมเบิลดอร์" ลอร์ดโวลเดอร์มอร์กรีดเสียง "โอ้ ข้าต้องขอโทษด้วย ทอม... โอ้ ลอร์ดโวลเดอร์มอร์" "อย่ายั่วข้า.... เอ็นกอร์จิโอ!!" พรึ่บ เสียงดัมเบิลดอร์สะบัดเสื้อคลุม ชั่วขณะเดียวกันเขาก็..... ***ด้านแฮร์รี่("ทำไมมีบทน้อยจัง ผมเป็นตัวเอกนะ!")*** "เอ็กซเป็กโต พาโตรนุม"แฮร์รี่ตะโกน สมาชิกภาคิต่างก็กำลังตะลุมบอนอยู่กับผู้เสพความตาย "เปรี้ยง" ไม้กายสิทธิ์ในมือลูปินสะบัดออก "โครม" เสียงดังมาจากทางด้านหลัง พวกทองค์กำลังสู้กับอีกกลุ่มหนึ่ง ต้นไม้ในป่า่ต้่องห้ามล้มละเนละนาด ในความชุลมุนนั้น สเนปพยายามลากกายซึ่งบาดเจ็บจากการโจมตีของโวลเดอร์มอร์ เขายืนพิงต้นไม้หอบฮั่กๆ แผลที่หัวไหล่เริ่มมีเลือดทะลักออกมา "อยู่นี่เองเจ้าคนทรยศ" เสียงหางหนอนดังขึ้น เขาก็แอบหลบจากการต่อสู้กับภาคีออกมา "ฉันไม่ได้ทรยศ" สเนปกัดฟันพูดเพราะความเจ็บปวด "ฉันแค่ทำในสิ่งที่ถูกต้อง แกต่างหาก ปีเตอร์ เพ็ทดีกรู แกทรยศพอตเตอร์กับภาคีทั้งหมด" รอยยิ้มหายไปจากหน้าของหางหนอน "ไม่ใช่เรื่องของแก" เขาชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่สเนป แต่อาจารย์ปรุงยาหมดแรงจะป้องกัน "ตาย" "เปรี้ยง" เสียงปืนดังขึ้นก่อนที่หางหนอนจะร่ายคาถา อาลูลา เอสเตอร์อยู่ตรงนั้น ลูกกระสุนเจาะที่แขนของสาวกโวลเดอร์มอร์จนไม้กายสิทธิ์หลุดจากมือ อาลูลาหันมาหาสเนป "บอกแล้วไงคะ ว่าฉันมีหน้าที่คุ้มกันคุณ" แต่แขนนั้นเป็นเพียงแขนที่โวลเดอร์มอร์เสกให้สมุนของเขา หางหนอนจึงไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่แค่แรงกระแทกให้ไม้กายสิทธิ์หลุดมือก็พอเพียงแล้ว อาลูลาเอาเท้าเหยีบไม้กายสิทธิ์ของหางหนอนไว้ ส่วนปากกระบอกปืนก็เล็งไปที่ศรีษะของหางหนอน "ท...ทำไมอุปกรณ์ของมักเกิ้ลจึงใช้ในฮอกวอตต์ได้?" หางหนอนกระซิบถามอย่างงุนงง "ก็แค่เสกอะไรนิดหน่อย ไม่ให้มันเป็นกลไกของพวกมักเกิ้ลน่ะสิ" อาลูลาตอบ สายตาจับจ้องไปที่เป้าหมาย "อย่าเพิ่งฆ่าเค้า" เสียงใครคนนึงตะโกนผ่านมา "อย่าเพิ่งฆ่าเค้า" ลูปิน<ที่ไร้บทบาทมานาน>ตะโกนก้อง "ทำอะไรกะเค้าก้อได้ แต่อย่าฆ่าเขา" อาลูลามีสีหน้างงงัน "พูดบ้าอะไร"อาลูลาร้องบอก ทันใดนั้น หางหนอนได้ที หยิบไม้ กายสิทธิ์ "ขอบใจนะ รีมัสนายช่วยฉันอีกแล้ว" "ระวัง" ภาคคนหนึ่งร้องบอกอาลูลา แต่กว่าเธอจะหันปากกระบอกปืนมาก็ไม่ทันเสียแล้ว "เปรี้ยง" คาถาของหางหนอนพุ่งตรงมา แต่อาลูลาถูกผลักให้หลบไปก่อน สเนปนั่นเอง เขากัดฟันพยายามข่มความเจ็บปวดใช้คาถากั้นคาถาของหางหนอนไว้ "ตัวแกจะเอาตัวเองไม่รอดอยู่แล้วซาเวอรัส" หางหนอนคำราม "ก็ไม่แน่หรอก แต่ในชั่วพริบตา หางหนอนก็เปลี่ยนร่างกลับเป็นหนูขี้เรื้อนตัวจ้อย หลบแสงเจิดจ้านั้นได้ทัน มันเริ่มออกวิ่งลัดเลาะไปตามซอกหิน ท่ามกลางกลุ่มแสงเจิดจ้าที่ระดมส่งมาเพื่อสกัดมัน และเมื่อสะเก็ดเล็กสะเก็ดน้อยของเศษหินเบาบางลง ก็ไร้ร่องรอยของหางหนอน! " รอดไปได้ " อาลูลากัดฟัน ลูปินถอนใจ ในขณะที่สเนปล้มตัวลงอีกครั้ง เขารู้สึกเจ็บจนเกือบทนไม่ไหวแล้วในตอนนี้ ปีเตอร์ ถ้าเขามีคนช่วย" ลูปินร้องก่อนจะร่ายคาถา "สตูเปฟาย" "เสนป คุณเป็นอะไรรึเปล่า" อาลูลาร้อง "พาเขาออกไปจากที่นี่ก่อน เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง" "ค่ะ"เธอตอบ และพาเสนปออกไปทันที ***ด้านแฮร์รี่*** "โธ่ ทำไมไม่หนีไปล่ะ"เขาตะโกนใส่ผู้ที่ตามมาสมทบ "เราทิ้งนายไว้ไม่ได้หรอก"รอน เดรโก เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพร้อมกัน แฮร์รี่ยิ้มกว้าง"แล้วแต่นายก็แล้วกัน" ***ด้านดัมเบิลดอร์*** "ยังไม่เข้าขั้นนะทอม"ดัมเบิลดอร์ยิ้ม "อิมเปดิเมนด้า!!" "สู้กันไปก็ไม่ได้อะไร คราวนี้ข้าต้องฝากไว้ก่อนล่ะ ดัมเบิลดอร์" พรึ่บเสียงสะบัดผ้าคลุมดังขึ้น พร้อมกับที่เสกตรามารไว้บนฟ้า ทิ้งกลุ่มภาคีไว้เบื้องหลัง ทางด้านพวกแฮร์รี่ กลุ่มผู้เสพความตายเห็นตรามารบนท้องฟ้า พวกเขาชะงักจากการต่อสู้จนทำให้พวกแฮร์รี่ได้จังหวะ ไม้กายสิทธิ์สี่อันร่ายคาถา "สตูเปฟาย" ลำแสงพุ่งเข้าใส่กลุ่มผู้เสพความตาย จนพวกเขาล้มลงกับพื้น "จบเสียที" เฮอร์ไมโอนี่แทบจะถอนใจ แต่...... "เปรี้ยง" คาถาจากไม้กายสิทธิ์ของผู้เสพความตายคนหนึ่งที่ยังไม่หมดสติพุ่งเข้าใส่เธอ "เฮอร์ไมโอนี่!" รอนเรียก "ระวัง!" คราวนี้เป็นเสียงของเดรโก เด็กสาวหลบไม่พ้นเสียแล้ว คาถากำลังพุ่งเข้าใส่เธอ "อ๊ากกกกก" "โอ๊ย" สองเสียงดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ลืมตาเธอก็พบว่า ทั้งเดรโกและรอนเข้ามาบังเธอไว้ ทั้งสองล้มลงกับพื้น "รอน! เดรโก!" เฮอร์ไมโอนี่ร้อง "เอ็กเพ็กโต พลาโทนัม" (สะกดไม่ค่อยถูกแหง) แฮร์รี่ร่ายคาถาผู้พิทักษ์ใส่ผู้เสพความตายที่เหลือ "เป็นไงบ้าง ทั้งสองคน" เขารีบเข้ามาดูอาการเพื่อนทั้งสองซึ่งนอนหมดสติโดยมีเฮอร์ไมโอนี่กำลังร้องไห้อยู่ข้าง ๆ "แฮร์รี่ทำไงดี ทั้งสองคนไม่ฟื้นเลย" เฮอร์ไมโอนี่ยกมือปาดน้ำตาซึ่งเปียกแก้ม "เฮอร์ไมโอนี่ เป็นอะไร" จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:26:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 "อย่าร้องไห้สิ พวกฉันยังไม่ตายสักหน่อย" ดูราวกับรอนและเดรโกจะนัดกันลืมตาแล้วพูดกับเธอ พวกเขาลุกขึ้นนั่ง "เดรโก รอน" เฮอร์ไมโอนี่อุทาน เธอกอดเพื่อนทั้งสองอย่างดีใจ "พวกนาย....ทำเอาใจหายหมดเลย" ว่าแล้วก้ร้องไห้อีก เดรโกหันไปทางรอนด้วยสีหน้าลำบากใจ "นายปลอบสิ" รอนส่ายหน้า "ม่าย นายนั่นแหละปลอบเขา" เฮอร์ไมโอนี่ยังคนสะอื้นฮักๆ "เฮ้อ" ทั้งสองถอนใจ แล้วใช้มือลูบศีรษะเธอเบา ๆ (อยู่คนละด้านน่ะ โปรดนึกภาพตาม) "ไม่เป็นไรแล้วนะ" พวกเขาแทบจะพูดเป็นคำเดียวกัน เฮอร์ไมนี่ที่ยัง สะอื้นส่งยิ้มแสนหวานให้ทั้งคู่ "ขอบใจนะทั้งสองคน" "เราจาทำงัยต่อดี"แฮร์รี่พูด "ไปหาดัมเบิลดอร์ดีกว่า" เดรโกบอก "เออ.."รอนขัด"ฉันว่าเราไปห้องพยาบาลกันก่อนเถอะ...แฮร์รี่ นายดูไม่ดีเลย" "อ๋อ ผลพวงจากผู้คุมวิญญาณน่ะ"แฮร์รี่ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า"รีบไปกันเถอะ" ในห้องพยาบาล มาดามพรอมฟรีย์กำลังปฐมพยาบาลให้กับสเนป ซึ่งดูท่าทางจะสาหัสไม่ใช่น้อย "ศ.สเนปฮะ เป็นอะไรมากหรือเปล่าฮะ" แฮร์รี่ถามด้วยความเป็นห่วงจริงใจ "...พอตเตอร์ ดูตัวเองซะก่อนเถอะ โอ๊ะ..ซี๊ด" สเนปกัดริมฝีปาก หลังจะมาดามพรอมฟรีย์กำลังพยายามทำแผลให้อยู่ "ศ.สเนปต้องการการพักผ่อน พวกเธอไปนั่งรอก่อนตรงมุมนู้น กรุณาอยู่เงียบๆกันด้วย" มาดามพรอมฟรีย์กล่าวด้วยน้ำเสียงรำคาญ แต่ก็ยังเหลือบตามองเด็กๆด้วยความเป็นห่วง ซักพักก็มีเสียงวิ่งมาตามระเบียง "แฮร์รี่...เป็นอย่างไรบ้าง" เสียงจินนี่กระหืดหระหอบ หน้าเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอวิ่งตรงเข้ามากอดแฮร์รี่... "ฉันไม่เป็นไรจินนี่"เขาบอกพร้อมทั้งลูบหัวจินนี่อย่างอ่อนโยน "อ้อ..เธอไม่เป็นไร"จินนี่พูดเบาๆพูดทั้งคลายกอดแล้วก็ปาดน้ำตาของเธอ..ก่อนที่แฮร์รี่จะเห็นมัน "อืม"แฮร์รี่มองเธอ จินนี่หลบตาแฮร์รี่แล้วหันไปพูดกับรอน"แล้วพี่หละ" "ฉันไม่เป็นไรหรอก"รอนตอบ ***ด้านเฮอร์ไมโอนี่*** "เดรโกเธอเป็นอะไรมากรึเปล่า"เฮอร์ไมโอนีถามด้วยความเป็นห่วง "ฉันก็..เล็กน้อยน่ะ"เขาพูดพร้อมกับมองที่แขน..ที่เลือดยังไหลไม่หยุด "เลือดยังไหลอยู่เลย..มา..เดี๋ยวฉันช่วย"เธอพูดพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าออกมา..แล้วก้อจับแขนของเดรโกขึ้นมาพัน "พอตเตอร์...ศ.สเนปเรียก" ศ.พรอมฟรีย์เดินมาตาม "เธออย่ารบกวนเขานานนักนะ เขาต้องการพักผ่อน ส่วนเพื่อนเธอ เดี๋ยวฉันจะดูแลเอง หลังจากคุยกับศ.สเนปเสร็จก็มาพบฉันละกัน" มาดามพรอมฟรียฺเดินมาเรียกแฮร์รี่ พร้อมๆกับหันไปยิ้มน้อยๆกับจินนี่ ภาพที่อาจารย์มองเห็น ดูจะขัดหูขัดตาอยู่ไม่น้อย รอนกับมัลฟอย ทั้งสองคนดูเหนื่อยอ่อนและกำลังซบลงที่ไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่คนละข้าง :) (เท่าเทียม) แฮร์รี่เดินมาที่เตียงของสเนป และเป็นอาลูลาที่ยืนพิงพนักเตียงอยู่ที่นั่น : ) " อือม์ ใช่สิ เธอมีเรื่องต้องคุยกัน เดี๋ยวฉันมา " อาลูลาพูด และเริ่มขยับตัว " ไม่ต้องหรอก มันไม่ใช่ความลับอะไร " สเนปพูดเนิบ ๆ พร้อมกับที่พยายามลุกขึ้นนั่ง " โอยยย " เขาครางอย่างเจ็บปวด และเสียงนั้นทำให้อาลูลาปราดเข้ามาช่วย " อีกหน้าที่ของผู้คุ้มกัน " เธอยักไหล่ เมื่อเห็นแฮร์รี่เลิกคิ้ว และนั่น...สาบานได้ เมื่อกี้ฉันเห็นสเนปหน้าแดง! แฮร์รี่คิดในใจพลางอมยิ้ม " คอขาดบาดตายขนาดนี้ เธอยังมีแก่ใจที่จะยิ้ม " สเนปพูด " ฉันขอเตือนนะ พอตเตอร์ การพ่ายแพ้ครั้งนี้ จอมมารต้องเอาคืนในเร็ววัน " สเนปทอดสายตาไปไกล " ตอนนี้ พวกเธอเกือบทุกคนถูกหมายหัวไว้หมดแล้ว และมันยากที่จะป้องกัน " น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการครุ่นคิด " เธอต้องช่วยฝึกคาถาให้เพื่อน นั่นคือวิธีที่เธอเดียวที่เธอจะป้องกันเพื่อนได้ และฉันหมายถึงชมรม ก.ด. " เขาหันมาและหรึ่ตามองแฮร์รี่ " พักเรื่องผู้หญิงไว้ก่อน ฉัน-รู้-นะ " เขากลับไปพิงพนักเตียงตามเดิม " ฝากประโยคหลังบอก โรนัลด์ วีสลีย์และเดรโก มัลฟอยด้วย " " ขอบคุณครับ ศาสตรจารย์สเนป " แฮร์รี่พูดขึ้นในที่สุด สเนปหันมามองเขาแบบไม่เชื่อหู ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก " ดีกันแค่ชั่วคราวเท่านั้น...พอตเตอร์ " สเนปยิ้มเยาะ และคำพูดนั้น ทำให้แฮร์รี่หุบยิ้มทันที อาลูลามองภาพนั้น พยายามเต็มที่ที่จะไม่หัวเราะ...ทะเลาะกันเหมือนเด็ก...เธอคิดในใจ...คุณคงนึกว่ากำลังทะเลาะกับเจมส์อยู่ล่ะสิ...สเนป "เฮ้อออออออออออออออ" รอนถอนหายใจยาวก่อนจะเหยียดแขนแล้วเอนกายนอนลงกับพื้นหญ้า "เป็นอะไรน่ะ ร้องเสียน่าตกใจเชียว" เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอยู่ไม่ไกลร้องถาม เธอเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มหนาบนตัก "ก็สบายใจน่ะสิ หมดเรื่องอีกที  ใช่ไหมแฮร์รี่" เขาหันไปทางแฮร์รี่ที่กำลังช่วยจินนีเก็บข้าวของหลังจากทานอาหารกลางวันกันแล้ว ทั้งคู่มัวแต่ยิ้มให้กันจนไม่ได้ยินคำถามของรอน (แหมๆ) รอนเห็นแล้วก็ส่ายหน้าพลางยิ้ม "เฮ้อ มีกันสองคนในโลกหรือไงนะ" "มาปิกนิกทั้งที  อย่าหงุดหงิดน่า อิจฉาเขาล่ะสิ" เดรโกที่นั่งหมุนต้นหญ้าในมือเล่นอยู่อีกทางถาม "แล้วนายไม่อิจฉาเรอะ" รอนแกล้งแหย่ "เรื่องของพวกเรามันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นนี่" เขาและเดรโกหันไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ทันใดนั้นนกฮูกสีดำตัวใหญ่มีรอนแผลที่ตาขวาก็บินมาหาเฮอร์ไมโอนี่ ทิ้งจดหมายซองหนึ่งให้เธอ "อ๊ะ จดหมายจากวิกเตอร์นี่" เธอว่ายิ้มๆพลางแกะซอง "คราวนี้ตัวจริงแน่ๆ" "เชอะ" รอนกับเดรโกหันไปคนละทางอย่างหมดอารมณ์ เฮอร์ไมโอนี่อ่านจดหมายของวิกเตอร์ ครัมดังๆให้เพื่อนๆได้ฟังด้วย "สวัสดีเฮอร์ไมนี่ ว๊า....เรียกผิดอยู่เรื่อยเลย" เธอส่ายหน้า "สบายดีไหม ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้เขียนจดหมายมาหาเธอนานมาก โค้ชควิชดิชทีมชาติของฉันเรียกเก็บตัวกะทันหันเสียจนไม่มีเวลาแม้แต่จะเขียนโน๊ตบอกเธอ เราไปเก็บตัวที่ไซบีเรียกันแล้วที่นั่น นกฮูกก็คงบินฝ่าพายุมาไม่ไหว การเก็บตัวสนุกมากแต่ก็เหนื่อยด้วย" "มิน่า ตัวปลอมมันถึงแอบแฝงได้" รอนว่า เฮอร์ไมโอนี่อ่านต่อ "หวังว่าเธอคงสนุกกับเปิดเทอมใหม่นะ เราอาจจะได้พบกันเร็วๆนี้" "ไม่ต้องเจอเลยดีกว่า" เดรโกพูดอุบอิบ "พอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ อ้อ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันได้รับจดหมายเชิญจากฮอร์กวอร์ดให้ไปเป็นอาจารย์วิชาพละ แต่จดหมายมันล่าช้าไปมากทีเดียว น่าเสียดาย หวังว่าเธอคงสนุกกับวิชาพละกับอาจารย์ท่านอื่นนะ รัก วิกเตอร์" "สนุกมากเชียวล่ะ วิกกี้" รอนหายใจพรืด เดรโกพยักหน้าเห็นด้วย "นี่ มันไม่ใช่ความผิดของเขาสักหน่อยนะ" เฮอร์ไมโฮนี่ว่า "แน่ล่ะ วิกกี้คนดี นี่เฮอร์ไมโอนี่ เรื่องของพวกเรายังไม่เรียบร้อยเลยนะ" รอนและเดรโกมองเธอ เฮอร์ไมโอนี่มองทางนั้นทีทางนี้ที "นี่...อะไรกันอีกล่ะ" "ก็เธอยังไม่ได้ตัดสินใจเลยน่ะสิ" เดรโกว่า "ฉันหรือรอน...ใครสักคน" เขาหันไปทางรอน "ถ้าเป็นนาย ฉันจะยอมถอยนะเพื่อน" รอนยิ้ม "เหมือนกัน" เฮอร์ไมโอนี่มองเขาทั้งสองอย่าลำบากใจ "ฉัน...ฉัน..." แล้วเธอก็หันไปเห็น "หนังสือ" เธอร้องพลางก้มลงหยิบหนังสือคาถาของปี 6 มากอดไว้ "หา อะไรนะ" รอนกับเดรโกอ้าปากค้าง "ฉันเลือกหนังสือย่ะ พวกเราอยู่ปี 6 แล้วนะ อีกไม่นานก็ต้องสอบแล้ว...ฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่อง'อื่น' หรอก ไม่ว่ากับใครทั้งสิ้น" เธอว่างพลางเดินกลับ "ไปห้องสมุดดีกว่า" "เฮอร์ไมโอนี่" เดรโกกับรอนนิ่งอึ้ง เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมา คราวนี้หน้าเธอเป็นสีชมพู "แต่ต่อไป...ไม่รู้ ว่าแต่ใครจะให้ฉันติวให้ไหม พวกเธอก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือใช่ไหมล่ะ" ว่าแล้วเด็กสาวก็เดินลิ่วไป รอนหันมามองเดรโก "ตกลงสงครามของเราก็ยังดำเนินต่อไปใช่ไหม" เดรโกถอนใจเฮือก "ก็คงงั้น" แฮร์รี่ยิ้ม "พยายามเข้านะพวกนาย" รอนและเดรโกหันมามองเขากับจินนี่อย่างหมันไส้ "ใช่สิ ใครจะไปมีความสุขเหมือนนายล่ะ" "ไปหาเฮอร์ไมโอนี่กันเถอะรอน ปล่อยให้พวกนี้เก็บของกัน 'สองคน'" เขาว่าพลางหันมายิ้มให้แฮร์รี่กับจินนี่ที่หน้าแดงทั้งคู่ "นั่นสิ ไปนะน้องสาว น้องชาย" ว่าแล้วก็เดินกอดคอกับเดรโกไปอย่างสบายใจ ***ห้องโถงใหญ่*** "มิสเตอร์วิสลีย์ มิสเตอร์มัลฟอย"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น"พอตเตอร์กับเกรนเจอร์ล่ะ" "แฮร์รี่อยู่ริมทะเลสาบกับจินนี่ฮะ"รอนตอบ"เฮอร์ไมโอนี่อยู่ห้องสมุดฮะ มีอะไรรึเปล่าฮะศาสตราจารย์มักกอนนากัล" "พวกเธอช่วยไปตามสองคนนั่นที"เธอสั่ง"บอกว่าให้ไปห้องทำงานของศ.ดัมเบิลดอร์นะ อ้อ พวกเธอด้วยล่ะ" "ครับ"เขาตอบพร้อมกัน "ว่าแต่"เดรโกพูดขึ้นหลังจากศ.มักกอนนากัลเดินจากไป"นายไปตามแฮร์รี่แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปตามเกรนเจอร์เอง" "อือ"รอนตอบ"เฮ้ย ไม่ได้ ไปด้วยกันสิ อย่าโกงๆ" "แหม ดันไหวตัวทันอีก เอ้า ไปกันเถอะ"เดรโกบ่นพร้อมเร่ง "เออๆ ปะ"รอนบ่น ข้างทะเลสาบ แสงแดดส่องกระทบผิวน้ำ ลมพัดเย็นๆ เหมาะกะการนั่งนอนเล่นยิ่งนัก จินนี่นั่งอยู่ริมทะเลสาบ มีแฮร์รี่นอนอยู่บนตักอย่างสบายอารมณ์ เขากำลังหลับตาพริ้ม จินนี่ได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นแฮร์รี่ดูท่าทางเหมือนจะหลับไปแล้วจริงๆ แฮร์รี่ดูเหมือนเด็กเล็กๆที่ไม่สมควรจะต้องมารับผิดชอบเรื่องราวเลวร้ายมากมายอย่างนี้เลย จินนี่ปล่อยความคิดล่องลอยไปกับสายลม...หลังจากที่แฮร์รี่กลับมา เธอรู้สึกเหมือนเธอได้ฟื้นคืนมาอีกครั้ง เพราะตลอดเวลาที่เขาอยู่ไกล เธอเองเหมือนทิ้งวิญญาณไปไว้ที่ไหนไม่รู้ "ฉันอยากให้ตอนนี้มันอยู่ไปนานๆจัง" จินนี่ได้แต่ยิ้มและคิดคนเดียวอยู่ในใจ แฮร์รี่หลับไปแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าเธอควรจะปลุกเขาดีมั้ยนะ เพราะตอนนี้ก็นานแล้วที่เธอออกมากันสองคน "คนอื่นคงไม่ว่าอะไรล่ะมั้ง" จินนี่นึกในใจ แต่แล้วจินนี่ก็ต้องตกใจ เมื่ออยู่ดีๆแฮร์รี่ก็สะดุ้งสุดตัว พร้อมกับเอามือกุมที่รอยแผลเป็นของเขา หน้าตาแฮร์รี่ดูเจ็บปวด แต่เขาก็ยังคงไม่ตื่นขึ้นมา "...โวลดี้อีกแล้วเหรอ แฮร์รี่!! แฮร์รี่!! เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" แฮร์รี่ลืมตาขึ้นแบบว่างเปล่า เขาไม่มีท่าทางว่าเจ็บแผลเป็นอีกแล้ว แต่...สายตาเขาดูแปลกไป แววตาของเขาไม่เป็นแววระยับเหมือนเคย "...ว ว โวล โวลดี้ เหรอ" จินนี่พูดได้เท่านั้น เธอตกตะลึงไปชั่วครู่แล้วพยายามรวบรวมสติอีกครั้ง "แฮร์รี่ แฮร์รี่" จินนี่พยายามเรียกเขาเสียงสั่น "ไม่...ไม่ใช่โวลเดอร์มอร์นะ" แต่สายตาเย็นเยียบที่มองดูเธอนั้นบอกว่านี่ต้องไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์แน่นอน "ผมสีแดง..." เสียงแหบแห้งหลุดออกมาจากปากของแฮร์รี่ "วิสลีย์?" เขาเอื้อมมือไปที่ผมของเด็กหญิง "จินนี่? โตขึ้นมากเลยนี่" เสียงแหบนั้นนุ่มลงเล็กน้อย มันทำให้จินนี่นึกถึงเสียงที่เธอคุ้นเคยเมื่อตอนปีหนึ่ง "ทอม?" จินนี่กระซิบ จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 21 " ส่วนลึกของเธอยังคงจำฉันได้เสมอ ใช่มั๊ย " เสียงนุ่มกระซิบตอบกลับมา อีกครั้งที่จินนี่ล่องลอยไปกับน้ำเสียงนี้ ก่อนที่จะดึงสติกลับมา เธอผละจากร่างของแฮร์รี่ " ทอม คุณครอบงำแฮร์รี่แบบนี้ไม่ได้นะ " จินนี่จ้องลึกลงไปในดวงตาของแฮร์รี่...แฮร์รี่ เธออยู่ไหน " ห่วงกันมาก เธออยากรู้มั๊ยหล่ะว่า ฉันทำอะไรกับร่างของพอตเตอร์ได้บ้าง " และทันใดนั้น (ร่าง)แฮร์รี่ก็ผลุดลุกขึ้นอย่างเร็ว เขากระชากแขนเธอและเดินตรงไปที่ทะเลสาป! " ฉันทำให้เธอสมปรารถนาทุกครั้งใช่มั๊ย จินนี่ " เสียงนุ่มที่ตอนนี้เยือกเย็นอย่างน่ากลัว " คงจะดี ถ้าฉันช่วยให้เธอกับพอตเตอร์ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป...ใต้ทะเลสาปของฮอกวอตส์นี่ " จินนี่เบิกตาอย่างตื่นตระหนก และพยายามขืนตัวต้านทาน แต่ไม่สำเร็จ " ตูม" จินนี่พยายามดิ้นรนจากอ้อมแขนของ(ร่าง)แฮร์รี่ ที่ตอนนี้พยายามจะกดเธอลงสู่ก้นทะเลสาบ เธอยังพอมีแรงอยู่บ้าง และกำลังคิดว่าเธอควรจะรีบหนีไป เพื่อไปเรียกใครมาช่วยดีหรือเปล่า แต่เธอเองก็กลัวว่าถ้าปล่อยแฮร์รี่ไว้นานเกินไป แฮร์รี่อาจจมอยู่ใต้ทะเลสาบ...จนไม่มีวันฟื้นคืน จินนี่รวบรวมพลังเฮือกใหญ่ เพื่อจะฉุดดึงร่างของแฮร์รี่ขึ้นมาจากน้ำ แต่แฮร์รี่หนักเกินไป อีกทั้ง "ทอม" ก็ยังคงอยู่ในร่างของแฮร์รี่และพยายามที่จะกดทั้งสองให้จมลึกลงๆ ทันใดนั้นมือใหญ่มือหนึ่งก็เอื้อมมาดึงทั้งสองขึ้นมาจากน้ำได้ทันท่วงที "แฮกริก" จินนี่ร้อง "จินนี่? แฮร์รี่? พวกเธอลงไปทำไม ว่ายน้ำเล่นกันเหรอ? ดูเหมือนจะไม่ใช่แฮะ" แฮกริกขมวดคิ้ว เขาจับร่างของแฮร์รี่ซึ่งหมดสติไปแล้วแบกขึ้นบ่าเพื่อให้เด็กชายสำลักน้ำออกมา "แฮร์รี่" จินนี่ร้องไห้อย่างขวัญเสีย "อย่าเป็นอะไรนะ" "เขาจะไม่เป็นไรร็อก"แฮกริดพูด"ไปที่กระท่อมก่อนเถอะ" "ค่ะ"เธอสะอื้น ***กระท่อมแฮกริด*** "ว่าแต่..."แฮกริดเสริฟน้ำชาพลางนั่งลงถาม"เกิดอะไรขึ้นอ้ะ สภาพแบบนั้นคงไม่ได้ว่ายน้ำเล่นกันหรอกใช่ไหม" "ค่ะ.."เธอตอบ"ท..ทอมค่ะ ข.. เขาครอบงำแฮร์รี่ แล้วบอกว่าจะพาเราไปอยู่ด้วยกันที่ใต้ทะเลสาบค่ะ"เธอสะอื้น "อยู่นี่นะ"แฮกริดลุกขึ้นยืนทันที"เดี๋ยวฉันจะไปตามศ.ดัมเบิลดอร์" "ค..ค่ะ"จินนี่ยิ้มให้พร้อมกับที่แฮกริดเดินหายลับไป "ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ"แฮกริดเปิดประตูเข้ามา"เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ แฮร์รี่ครับ.....ที่กระท่อม" "รีบไปกันเถอะ"ตาสีฟ้าใสของดัมเบิลดอร์ขุ่นมัวอย่างประหลาด"เกิดอะไรขึ้น"เขาถามขณะที่กำลังไปกระท่อม "แม่หนูจินนี่บอกว่า เขาครอบงำแฮร์รี่ครับ แล้วบอกว่าจะพาพวกเขาไปอยู่ด้วยกันที่ใต้ทะเลสาบ" "..."ดัมเบิลดอร์เงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะเอ่ยออกมา"จินนี่ วิสลีย์หรือ ทอมคิดอะไรอยู่กันนะ" ที่กระท่อมของแฮกริด จินนี่ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียงที่แฮร์รี่สลบอยู่ เธอเฝ้ามองเขาและสัมผัสเบา ๆ ที่ผมดำ ยุ่งเหยิงนั้น เธอชะงักมือ เมื่อเห็นแฮร์รี่กระสับกระส่าย และทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เธอก็ถอยหลังไปนิดนึงโดยสัญชาติญาณ เพราะไม่แน่ใจว่า นี่คือแฮร์รี่ ที่ยังถูกครอบงำหรือเปล่า แฮร์รี่ลืมตาขึ้น และมองไปรอบ ๆ อย่างงุนงง " เกิดอะไรขึ้น จินนี่ ทำไมเรามาอยู่ในกระท่อมของแฮกริด " เขาถามขึ้น ดวงตาสีเขียว เต็มไปด้วยความสงสัย จินนี่ค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ และเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง ตลอดเวลา แฮร์รี่นิ่งอย่างน่ากลัว กรามขบแน่น จินนี่มองอาการนั้นอย่างเป็นห่วง และเอื้อมมือมาหาเขา ทันทีที่มือสัมผัสกัน แฮร์รี่ปัดมือเธอออก และหันหน้าหนีไปอีกทาง และเป็นจินนี่ที่จับหน้าเขาให้หันมาเผชิญกับเธอ " คิดอะไรอีกล่ะ โทษตัวเองอีกใช่ไหม " น้ำเสียงเธอเครือจัด และน้ำตาก็พร่างพรูอย่างสุดกลั้น แฮร์รี่สบัดหน้าหนีและก้าวลงจากเตียง เขาเดินตรงไปที่ประตู ยืนนิ่งชั่วครู่ก่อนพูดกับเธอโดยไม่หันมามอง " ฉันเสียใจ จินนี่ สำหรับทุกอย่าง " แฮร์รี่พูดเสียงไร้ความรู้สึก " โดยเฉพาะเรื่องของเรา " ทันทีที่พูดจบ แฮร์รี่ก้าวเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงจินนี่ที่งุนงงต่อสิ่งที่เกิดขึ้น "หมู่นี้แฮร์รี่เป็นอะไรน่ะ" รอนถามเฮอร์ไมโอนี่และเดรโกขณะที่พวกเขากำลังอ่านหนังสือด้วยกันในห้องสมุด "ทำไมเหรอ" เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าจากกองหนังสือหนาปึกขึ้นมาถาม "เธอนี่ไม่สนใจอะไรนอกจากตำราจริงๆนะ" รอนว่าอย่างหมันไส้ปนเอ็นดู "เธอไม่สังเกตเหรอ เขาไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับพวกเรา ถึงจะทำเป็นร่าเริงก็เหอะ" เดรโกพยักหน้า "ใช่ ดูเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นกับน้องสาวนายด้วยนะรอน " เขว่าพลางพยักเพยิดให้เพื่อนทั้งสองหันไปดูจินนี่ที่เดินเข้ามาในห้องสมุดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง เฮอร์ไมโอนี่ปิดหนังสือปังจนรอนกับเดรโกสะดุ้ง "ไม่ได้การ" เธอว่า "ต้องมีอะไรจริงๆนั่นแหละ พวกเธอไปถามแฮร์รี่นะ ฉันจะลองคุยกับจินนี่ดู" เธอว่าพลางเก็บหนังสือแล้วเดินไปหาเด็กหญิงโดยไม่รอคำตอบ รอนมองตาม "สั่งหยั่งกับเป็นแม่แน่ะแฮะ" เขาว่า เดรโกยิ้ม "เอาน่า ยังไงนายกับฉันก็ต้องทำตาม 'แม่' คนนี้อยู่ดี ไปเหอะ" ทั้งสองเดินออกจากห้องสมุดเพื่อตามหาแฮร์รี่ "เป็นเพราะฉัน นี่ฉันจะเข้าใกล้ใครไม่ได้อีกแล้วเหรอ" แฮร์รี่คิด เขารู้สึกแย่มากที่ทำร้ายจินนี่เข้าแล้วยังโมโหตัวเองที่ไม่สามารถเรียนคาถาสกัดใจให้สำเร็จได้ เขากลัวว่าเขาจะทำร้ายคนที่เขารักและเพื่อน ๆ ของเขาอีกครั้ง "อ๊ะ!! นั่นไงแฮร์รี่" รอนร้อง "ใช่เราเจอเค้า แต่นายคิดว่าเราควรเข้าไปหาเค้ามั้ยเนี่ย ดูหน้าเค้าสิ" เดรโกบอกหลังจากที่เขามองดูแฮร์รี่ที่มีสีหน้าเหมือนจะระเบิดออกมาเมื่อมีใครไปถอดสลักเข้า "มาเถอะเดรโก เราต้องรู้ว่าเค้าเป็นอะไร แล้วเราก็ต้องช่วยเค้าด้วยเค้าดูไม่ด้เลยน่ะ" รอนบอก "เดี๋ยวรอน..." มัยฟอยชะงักพร้อมดึงแขนของรอนไว้ "นายจำวันที่มักกอล...เอ๊ย ศ.มักกอลนากัลให้เราไปตามแฮร์รี่กะเฮอร์ไมโอนี่ได้หรือเปล่า" "อะ...เออ เออ จำได้ ที่พวกเราไปเรียกเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องสมุด แล้วตอนที่กะลังจะไปตามแฮร์รี่แล้วเจอกะแฮกริดที่ออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่พอดี แล้วแฮกริดก็ทักพวกเราด้วยสีหน้าแปลกๆ" รอนทำท่าคิดอย่างยากเย็นซะเต็มประดา ยังกับว่ามันผ่านไปนานมากแล้ว "ใช่...ฉันยังจำได้ว่าพอเราถามถึงแฮร์รี่ แฮกริดก็เหมือนกะ...ยังไงไม่รู้ ฉันว่าเหมือนเขาทำท่าเหมือนมีความลับ แล้วรีบบอกพวกเราว่าแฮร์รี่อยู่ในห้องศ.ดัมเบิลดอร์แล้ว" คิ้วของมัลฟอยขมวด เหมือนพยายามทบทวนและวิเคราะห์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "แต่...มันก็ไม่น่าจะมีอะไรนะ เพราะดูหลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ดูปกติดี ไม่เห็นว่าจะดูมีเรื่องอะไรซักหน่อย" รอนยังคงงงๆ และยังไม่ปักใจสงสัยเต็มร้อย "อืม...จะเป็นไปได้มั้ย ถ้าวันนั้นเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เจอกะแฮร์รี่ ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกอะไรแปลกๆ เพราะวันนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็กลับมาคนเดียว แถมหลังจากนั้น น้องสาวนายก็ดูแปลกไปเลย" มัยฟอยยังคงครุ่นคิด พร้อมทั้งจับตามองแฮร์รี่ที่ดูจะแย่เอาซะมากๆตรงหน้า ทั้งเขาและรอน ยังไม่กล้าเข้าไปทักแฮร์รี่ "นาย...นายว่ามันจะมีอะไรงั้นเหรอ" รอนเริ่มเสียงสั่นๆอย่างไม่แน่ใจ เขาเองเป็นห่วงน้องสาวรวมทั้งเพื่อนของเขามากทีเดียว ไม่นับว่าที่วันนั้นเขากับมัลฟอยดูจะดีใจไปหน่อย หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่กลับมาจากพบศ.มักกอลนาเกิลที่ห้องศ.ดัมเบิลดอร์ เลยไม่มีใครถามถึงแฮร์รี่ซักคน จินนี่นั่งอยู่ในมุมลึกสุดของห้องสมุด เธอกอดหนังสือแน่นกะอก พร้อมๆน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา "แฮร์รี่..ฉันจะช่วยเธอยังไงดี" จินนี่ได้แต่คิดพร้อมกับสะอื้นเพียงลำพัง เธอยังจำคำของศ.ดัมเบิลดอร์ในวันนั้น ที่แฮร์รี่เดินจากเธอไปในกระท่อมของแฮกริด ศ.ตามมาหลังจากที่แฮร์รี่ออกไปแล้วซักพัก หน้าที่ของเธอก็คือเธอต้องพยายามทำให้แฮร์รี่สบายใจ เพื่อที่จะทำให้คาถาปิดใจ สามารถสำเร็จได้โดยง่าย แล้วเธอจะทำอย่างไรล่ะ ในเมื่อแฮร์รี่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลยตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่เธอพยายามเข้าไป เหมือนกับเขาจะรู้และก็หลบเลี่ยงที่จะไม่เจอเธอ แล้วเธอจะทำอย่างไรได้ เธอจะทำอะไรได้นะ "เธอโอเคมั้ย...จินนี่" เฮอร์ไมโอนี่เดินมาทักจินนี่พร้อมเอามือโอบคอเธอไว้ "มีอะไรเหรอ เธอเล่าให้ฉันฟังได้นะ ทะเลาะกันรึเปล่า" เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วง "ป่าวจ๊ะ ก็...คงแค่เข้าใจอะไรผิดกันนิดหน่อย ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก" จินนี่ปฏิเสธ เธอยกแขนขึ้นมาเช็ดน้ำตา "...อืม ฉันไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องอะไรกันนะ แต่ฉันรู้ว่าเขาแคร์เธอมาก ถ้ามีอะไรก็น่าจะลองคุยกันดู" เฮอร์ไมโอนี่พยายามปลอบใจจินนี่ ครั้งนี้ดูมันไม่ง่ายเท่าไหร่ เธอพอจะเดาได้แค่ว่า มันคงเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสเอาการ เพราะจินนี่ไม่เคยปิดบังอะไรเธอ "ทุกคนเป็นห่วงเธอนะ รอน ฉัน มัยฟอย แล้วฉันก็คิดว่าแฮร์รี่ก็คงไม่ต่างกัน" สิ้นคำเฮอร์ไมโอนี่ น้ำตาจินนี่ก็พร่างพรู ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าแฮร์รี่ห่วงเธอแค่ไหน เพียงแต่เค้าเลือกที่จะไม่มีเธอ...เพื่อให้เธอปลอดภัย เธอทำอย่างนี้ทำไมนะแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ตกใจ พลางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้จินนี่ เธอชักจะกลุ้มใจขึ้นมาแล้ว "สงสัยฉันคงต้องไปถามแฮร์รี่ดูเอง หรือไม่ก็ต้องถามรอนกะมัลฟอยดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ "กลับหอกันดีมั้ย เปลี่ยนบรรยากาศซํกหน่อย เผื่อเธอจะสดชื่นขึ้นนะ" เฮอร์ไมโอนี่เสนอเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน "อืม จ้ะ" จินนี่รับคำอย่างว่าง่ายแล้วเก็บของออกไปจากห้องสมุด ###################################### แฮร์รี่ยังคงอารมณ์ไม่ดีนัก เขาโกรธตัวเองที่อะไรๆก็ดูจะเลวร้ายเพราะเขาไปหมด ทุกคนรอบตัวเขาล้วนแต่เป็นอันตราย เขาคือตัวอันตราย...ทำไมต้องเป็นเขาด้วย แฮร์รี่ก้าวเท้าพาตัวเองมาที่ปีกพยาบาล แม้เขาจะไม่แน่ใจนักว่าเขาควรจะมาขอคำปรึกษาจากสเนปดีหรือไม่ แต่ดูเหมือนก็มีแต่สเนปคนเดียวที่น่าจะให้คำปรึกษากับเขาได้ รวมทั้งช่วยให้เขาฝึกคาถาปิดใจให้สำเร็จ "จอมมารจะกลับมาในเร็ววัน เธอต้องช่วยเพื่อนของเธอฝึกคาถาปิดใจ" คำพูดของสเนปยังก้องอยู่ในหัว เขาจะไปช่วยอะไรใครได้ ในเมื่อเขาเองก็ยังถูกโวลดี้ครอบงำจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด "แฮร์รี่ เธอมาทำอะไรเหรอ" เสียงอาลูลาดังขึ้นแทรกกับความคิดของแฮร์รี่ที่ยังคงไม่แน่ใจว่าเขาจะเข้าไปหาสเนบดีหรือไม่ "เออ....ผม" "ใครน่ะ อาลูลา"เสียง(นุ่มนวลของ)เสนปดังขึ้น"อ้อ พอตเตอร์ มีธุระอะไร"เสียงนั้นตวัดเปลี่ยนทันที "พอตเตอร์น่ะค่ะ"เธอตอบ"มีธุระอะไรคะ" "ผม...."แฮร์รี่อ้ำอึ้ง"เอ่อ..." "เข้ามาก่อนสิจ๊ะ"เธอกล่าว "...เอ่อ...ครับ"เขาตอบพลางก้าวเข้าไปในห้อง "มีอะไรเหรอ พอตเตอร์"เสนปถาม "คือ ผม คือ "แฮรรี่ไม่แน่ใจว่าเค้าตัดสินใจถูกมั้ยที่มาหาสเนปแบบนี้ "เอ้า มีอะไรก้พูดมาสิ"สเนปเริ่มรำคาญ "คือว่า...ผม"แฮรรี่ยังอ้ำอึ้ง "พูดมาเถอะจ๊ะ แฮรรี่ ฉันคิดว่าถ้าเรื่องนี้ไม่สำคัญมากเธอคงไม่กล้าที่นี้หรอกจริงมั้ย"อาลูลาพูดพลางเลิกคิ้วถาม แฮรรี่สูดหายใจก่อนที่จะพูดออกไป"คือผมอยากเรียนคาถาสกัดใจให้สำเร็จน่ะครับ" พลางเงยหน้ามองปฏิกิริยาของสเนป "เธอก็รู้สักทีสิน่ะ ว่าตอนนี้อะไรสำคัญที่สุด"สเนปปรายตามอง จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 22 "ครับผมรู้ครับ"แฮรรี่ตอบ "แล้วเธอก้รู้ใช่มั้ยว่าทำไมเธอถึงเรียนคาถาสกัดใจไม่สำเร็จสักที"สเนปถาม "ผมรู้ครับ"แฮรรี่ตอบ พลางเงยหน้าขึ้นมองสเนปอย่างมั่นใจ "ถ้าอย่างนั้น"สเนปลุกขึ้นจากเตียง อาลูลารีบเดินเข้ามาพยุง "ผมว่าผมเดินเองได้ ขอบใจ"สเนปบอกอย่างไม่พอใจนัก "มันช่วยไม่ได้นี่ มันเป็นหน้าที่ของฉัน"เธอตอบอย่างไม่สนใจนัก สเนปมองแฮร์รี่อย่างครุ่นคิด ก่อนพูดขึ้น " ฉันคิดว่า เธอน่าจะต้องไปหาที่ซักทีหนึ่งเพื่อฝึกคาถาสกัดใจอย่างจริงจัง " ถึงตอนนี้ เขาหรี่ตามองแฮร์รี่ " ที่โรงเรียนมีแต่เรื่องที่ทำให้จิตใจวอกแวก " เขายอมรับว่าสเนปพูดถูก " และก็น่าจะเป็นที่ที่ตอกย้ำให้เธออยากฝึกคาถานี้ให้ดีที่สุด " สเนปหันหลังให้ และเดินไปที่หน้าต่าง " เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องเศร้าสะเทือนใจซ้ำสอง " เขาไม่เห็นสีหน้าสเนป และพยายามไม่คิดว่า คำพูดนั้นจะกลั้วด้วยรอยยิ้มเยาะหรือเปล่า " คุณคงไม่ได้หมายถึงกริมโมลด์เพลซ " อาลูลาเลิกคิ้ว สเนปหันมาและเลิกคิ้วเช่นกัน " ทำไมจะไม่ใช่ที่นั่น " " กริมโมลด์เพลซจะทำให้พอตเตอร์ อ-ย-า-ก ฝึกคาถาสกัดใจให้ดียิ่งขึ้น " เขาเน้นเสียง " ผมเข้าใจ ผมจะไปที่นั่น " แฮร์รี่พูดขึ้นในที่สุด " ดี " สเนปยิ้มที่มุมปาก " ให้เวลาสิบนาทีในการเก็บของ แล้วเดี๋ยวเจอกัน " แฮร์รี่และอาลูลาหันมามองเขาอย่างไม่เข้าใจ " เพราะฉันจะไปกับเธอด้วย เราจะอยู่ที่นั่น จนกว่าฉันจะแน่ใจว่า เธอจะไม่ถูกจอมมารครอบงำได้อีก " " งั้นฉันจะไปแจ้งเรื่องนี้ให้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์รู้ " อาลูลาพูด " อีกสิบนาที...เจอกันที่นี่ " ครั้งนี้ เป็นสเนปที่เลิกคิ้ว " ใช่ เรา ส-า-ม คนจะไปด้วยกัน " เธอยิ้มก่อนที่จะเดินออกจากห้อง "อาละ พอตเตอร์ เธอกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวม ทำใจให้สบายพยายามอย่าหมกมุ่นกับเรื่องอื่น แล้วฉันจะบอกเธอพรุ่งนี้ว่าเราควรเจอกันเวลาไหน" สเนปพูดเสียงเรียบ "ครับ ผมจะพยายาม"แฮร์รี่ รับคำเสียงหนักแน่น "เอาล่ะ เธอไปได้แล้วฉันมีเรื่องจะพูดกับอาลูลานิดหน่อย อ้อ แล้วก็จะให้พวกวีสลีย์มาเรียนด้วยก้อดี ถ้าเขาเต็มใจจะเรียนกับฉัน"สเนปบอก แฮร์รี่เดินออกมาจากห้อง เขาเดินคิดไปเรื่อยเปื่อย ความคิดของเขาหยุดตรงที่ เรื่องของจินนี่กับเขา นี่เขาควรจะทำยังงัยดีกับจินนี่นะ เขายอมรับว่าชอบจินนี่ แต่เขาก็ไม่อยากทำให้เธออันตรายเขาต้องรววบรวมสมาธิฝึกคาถาปิดใจให้สำเร็จ เวอร์ดี้ ก็จะควบคุมเขาไม่ได้ เขาต้องทำเพื่อจินนี่ แฮร์รี่รีบกลับมาเตรียมตัวเก็บข้าวของตามที่สเนปสั่ง เขาตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะชวนเพื่อนๆไปด้วยตามที่สเนปเสนอหรือไม่ โดยเฉพาะ... เมื่อเขาเดินมาถึงประตูหน้าหอของกริฟฟินดอร์ เขาก็พบกับคนที่เขาอบากเจอมากที่สุดและไม่อยากเจอมากที่สุดในเวลาเดียวกัน "จินนี่" แฮร์รี่เรียกเสียงเบา เด็กหญิงผมสีแดงคนนั้นหันมามองเขา แล้วก็เมินหน้าหนีไปทันที แฮร์รี่ได้แต่นิ่งเงียบ "ชะอมชุบไข่" (ยังไม่เปลี่ยนรหัสอีกแฮะ) เสียงจินนี่บอกรหัสเบา ๆ โดยไม่หันมามองแฮร์รี่ เธอเดินนำเข้าไปยังห้องนั่งเล่นซึ่งรอนกับเฮอร์ไมโอนี่และเดรโก(กลายเป็นแขกประจำไปแล้ว) กำลังคุยกันอยู่ "อ้าว มาแล้วนั่นไง" รอนว่า เพื่อนอีกสองคนหันมาดู จินนี่กำลังจะเดินเลี่ยงไปยังหอนอนหญิง "เธอไปไหนมาแฮร์รี่ เราหาเสียแทบแย่" เฮอร์ไมโอนี่ว่า "ฉันไปหาสเนปมา" แฮร์รี่ตอบ เขาเหลือบมองด้านหลังของจินนี่ซึ่งกำลังหยุดยืนมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับไม่ใส่ใจ "สเนปสั่งให้ฉันไปเรียนคาถาสะกดใจที่กริมโมเพลซ" "นายกับอาจารย์สองคนน่ะเหรอ" เดรโกถาม "คุณอาลูลาด้วย" แฮร์รี่บอก เขานิ่งก่อนจะพูดต่อ "แล้วสเนปก็บอกว่า ถ้าพวกนายอยากจะเรียนด้วยก็ได้ พวกนายจะไปไหม" เขาถาม "แค่พวกเราเหรอแฮร์รี่" เฮอร์ไมโฮนี่แกล้งเ้ย้าพร้อมกับมองไปทางจินนี่ แฮร์รี่ตอบกลั้นใจ "ใช่ แค่พวกนายสามคน" เขาไม่อยากเข้าใกล้จินนี่ตอนที่รู้ว่าโวลเดอร์มอร์คิดจะทำร้ายเธอเลยแม้แต่นิด จินนี่น้ำตาคลอ เธอกัดริมฝีปากกลั้นน้ำตาก่อนจะวิ่งขึ้นหอหญิงไปโดยมีสายตาปวดร้าวของแฮร์รี่มองตามหลัง แฮร์รี่พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองตามเธอไปอีก...เขาก้มหน้าลง..กัดริมฝีปาก "จินนี่"และในที่สุดแฮร์รี่ตะโกนเรียกเธอ เธอหยุดวิ่งและหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง "ไม่ว่าเธอจะยกโทษให้ฉันหรือไม่นะ..ฉันขอโทษ"เขาตะโกนไปอย่างไร้จุดหมาย... จินนี่ก้มหน้าและเธอก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม..เธอวิ่งออกมาจากมุมวิ่งไปหาแฮร์รี่..สู่อ้อมกอดของเขา "ฉัน..ฉันไม่โกรธเธอหรอก"เธอบอกเขาเบาๆในก้อมกอด รอนกับมัลฟอยมองภาพนั้น แล้วโผเข้ากอดกันอย่างลืมตัว "นายทำอะไรกันน่ะ ยึ้ย...ฉันไปเตรียมเก็บของดีกว่า" เฮอร์ไมโอนี่หันมามองรอนกับมัยฟอยที่กอดกัน แล้วก็รีบเดินจากไป "เหวอออ....นายทำอะไรน่ะ" มัลฟอยกะรอนพูดขึ้นพร้อมกัน ทั้งสองคนรีบผละออกจากกัน แฮร์รี่ที่เก็บของเสร็จแล้ว ลงมานั่งรอเพื่อน ๆ ที่ห้องนั่งเล่นรวม เขานั่งครุ่นคิดถึงชีวิตตัวเอง ที่ไม่อาจใช้ชีวิตเป็นปกติเหมือนเด็กทั่วไป " ดูเหมือนเรื่องทุกเรื่องจะเกิดกับเธอนะ " คำพูดของแฮกริดเมื่อปี 4 ย้อนกลับมาหาเขา เขาปล่อยความคิดล่องลอยไป จนไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนหนึ่งมายืนใกล้ ๆ จนกระทั่งคน ๆ นั้นทรุดลงนั่งเคียงข้างเขา " จินนี่ " เขาคราง จินนี่ก้มมองมือตัวเองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าสบตากับเขา " ฉันจะได้เจอเธออีกเมื่อไหร่ " เธอถามเสียงเบา แฮร์รี่ถอนใจ " เมื่อสเนปมั่นใจว่า ฉันจะไม่ถูกครอบงำอีก " ความเงียบงันเข้าปกคลุมเขาทั้งสอง และที่บันได เฮอร์ไมโอนี่เก็บของเสร็จแล้ว ชะงักหยุดที่บันไดเมื่อเห็นอาการของแฮร์รี่และจินนี่ เธอส่งสัญญาณให้รอนที่เพิ่งลงบันไดมาเงียบเสียงเช่นกัน จินนี่เหลือบมองแฮร์รี่ และเอื้อมมือมากุมมือเขาไว้ " พยายามเข้านะ ฉันจะรอ " แฮร์รี่มองยิ้มที่อบอุ่นของจินนี่ เขาพยักหน้าและบีบมือเธอกลับ เฮอร์โอไมนี่มองภาพนั้นและสะท้อนใจ เธอเห็นใจแฮร์รี่และจินนี่ ที่ความรักไม่อาจดำเนินไปอย่างปกติ เธอหันไปสบตารอนและสอดมือเข้ากับมือของรอน...บีบเบา ๆ : ) ทันใดนั้น ประตูห้องเปิดออก และอาลูลาก้าวเข้ามา ข้างหลังคือเดรโกที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตู " ได้เวลาแล้วเด็ก ๆ " เธอพูด แฮร์รี่บีบมือจินนี่อีกครั้ง ก่อนลุกขึ้นยืน มีรอนและเฮอร์ไมโอนี่ลงบันไดมาสมทบ " พร้อมครับ " แฮร์รี่และรอนพูด ทั้งหมดก้าวออกประตู เฮอร์ไมโอนี่ที่รั้งท้ายหันมากระซิบกับจินนี่ " ไม่ต้องห่วง ฉันจะส่งข่าวมาเป็นระยะ " จินนี่ยิ้มอย่างขอบคุณ "ฝากดูแลเขาด้วย " เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับ ก่อนเดินจากไป "แล้วพวกเราจะไปกันยังไงล่ะครับ"แฮรรี่ถามอาลูลาระหว่างที่เดินออกมาจากหอคอยกริฟฟินดอร์ "ทางที่เราคิดว่าปลอดภัยที่สุดไง"อาลูลาตอบ พลางเดินนำไปตามทางที่แฮร์รี่จำได้ว่าจะไปที่ไหน แล้วทั้งหมดก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ "ลูกอมน้ำแข็งหนู"เธอบอกรหัสผ่านหน้ารูปปั้น ประตูเปิดออก ทั้งหมดเดินขึ้นไปยังห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ อาลูลาเคาะประตูก่อนที่จะมีเสียงของดัมเบิลดอร์ดังขึ้น "เข้ามาสิ เข้ามา"เขาร้องบอกพลางเปิดประตูให้ทุกคนเข้ามา เมื่อก้าวเข้ามาในห้องก็พบว่าสเนปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว "พร้อมกันแล้วน่ะ"เขาเอ่ยเสียงเบา "เอาล่ะ ก่อนอื่นฉันต้องขอพูดอะไรกับแฮร์รี่หน่อย แฮร์รี่เธอมาทางนี้ได้มั้ย"ดัมเบิลดอร์เอ่ยพลางดึงไหล่เขาเข้ามาใกล้ พาเดินมายังหน้าต่างที่มองเห็นสนามควิชดิช "เธอรู้น่ะว่าต้องทำยังไงในการสกัดใจ ฉันขอให้เธอตั้งใจให้แน่วแน่พยายามให้มากๆ ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้"ดัมเบิลดอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนจะเดินนำแฮรรี่มายังโต๊ะทำงานของเขาที่มีกาต้มน้ำวางอยู่ "เอาล่ะ จับเอาไว้น่ะ"เขาพูดพลางยื่นกาต้มน้ำมาตรงกลาง ทุกคนยื่นมือมาจับ "แล้วฉันจะคอยฟังข่าวดีน่ะ"เขาพูดพลางส่งยิ้มอันอบอุ่นให้แฮร์รี่ มันทำให้แฮร์รี่อุ่นใจขึ้นไม่น้อย สักพักของทุกอย่างในห้องก็เริ่มหมุน แล้วพวกเขาก็มายืนอยู่บริเวณหน้าประตูของ กริมโมลด์เพลส ข้างในบ้านหลังนี้ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยน พวกเขาเดินผ่านไปยังห้องนั่งเล่นด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด "พอตเตอร์..." เสียงเย็นๆของสเนป ทำลายความเงียบสงัดในบ้านเลขที่สิบสองแห่งนี้ "ฉันคิดว่า เราจะเริ่มกันพรุ่งนี้ ถ้ายังไงแล้วเธอควรจะสอนเรื่องเบื้องต้นให้กับเพื่อนของเธอก่อน เพื่อที่จะไม่เสียเวลาของฉันมาก" สเนปกวาดตามองทุกคนแบบไร้ความรู้สึก สายตาของเขาไปหยุดลงที่อาลูลา สเนปหยุดชะงัดเล็กน้อย เมื่อเห็นรอยยิ้มของอาลูลา แล้วจึงรีบกวาดตามองไปยังแฮร์รี่อีกครั้ง "..เข้าใจใช่ไหม พอตเตอร์" สเนปทำเสียงขรึม "ครับ...ว่าแต่ตอนนี้พวกสมาชิกภาคิ ไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอครับ" แฮร์รี่สงสัย ตั้งแต่ก้าวเข้ามายังกริมมอลด์เพลซ แฮร์รี่ยังไม่ได้ยินเสียงจากสิ่งมีชีวิตใดๆเลย สเนปหันมามองแฮร์รี่ตรง ๆ " ฉันคงต้องขอเตือนความทรงจำของเธอสักหน่อย ว่าทำไมเธอถึงต้องมาที่นี่ " เขาก้มหน้าลงมา จนจมูกงองุ้มนั้นเข้าใกล้แว่นของเขา " ระงับความอยากรู้อยากเห็นซะบ้าง พอตเตอร์ " สเนปยืดตัวตรงพร้อมหรี่ตามองเขา " อย่าให้ฉันต้องทำนายว่า เธอจะต้องเสียใจอีกกี่ครั้ง ถ้าปิดใจไม่สำเร็จ " ใช่สิ เขาไม่อยากเสียใจอีก แฮร์รี่มองไปรอบ ๆ บ้าน ความทรงจำที่เจ็บปวดย้อนกลับมาหาเขา ภาพของซิเรียสที่เคยยืนอยู่ตรงนั้น ตรงนี้ของบ้าน ซิเรียสที่ทำอาหารเช้าในครัววันที่นายวีสลีย์ถูกทำร้าย ซิเรียสที่กลายร่างเป็นหมาดำวิ่งอย่างร่าเริง ล้อมหน้าล้อมหลังเขา... แฮร์รี่ขบกรามแน่น ราวกับมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจได้ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน และรอนนั่นเองที่บีบไหล่เขาแรง ๆ อย่างให้กำลังใจ เดรโกมองภาพสามสหายตรงหน้า นี่สินะ คือความเป็นเพื่อนที่แท้จริง เพื่อนที่จะอยู่เคียงข้างกันเสมอ เพื่อนแท้แบบนี้ที่เขาเองก็โหยหา " ฝึกให้สำเร็จเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีกับทุกคนเท่านั้น " สเนปพูดเสียงเยียบเย็นขณะเดินขึ้นบันได แฮร์รี่มองด้านหลังสเนป คู่อริของพ่อเขาและซิเรียส สเนปที่จะมาเหยียบที่นี่เท่าที่จำเป็น และเฉพาะในภาระกิจของภาคี แต่วันนี้เขายอมมาอยู่ที่นี่ เพื่อช่วยแฮร์รี่ปิดใจให้สำเร็จ " คืนนี้ 2 ทุ่มตรง เจอกันที่ห้องนั่งเล่น " เขาพูดก่อนแยกเข้าห้องของเขา อาลูลาหันมาหาเด็ก ๆ " อุดอู้หน่อยนะ แต่รับรองว่าอาหารของที่นี่ จะทำให้เธอเหมือนนั่งกินอยู่ในฮอกวอตส์เลยทีเดียว " พวกเขามองหน้ากันอย่างงุนงง และในนาทีนั้น ประตูห้องนอนของสามหนุ่มก็เปิดออก พร้อมกับเสียงเล็กแหลมที่แฮร์รี่คุ้นเคย " สวัสดีครับ แฮร์รี่ พอตเตอร์ และเพื่อน ๆ ของเขา " จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 " ด็อบบี้ " สามสหายอุทานพร้อมกัน และด็อบบี้หันมาหาเดรโกด้วยท่าทีที่ไม่แน่ใจ " สวัสดีครับ นายน้อยมัลฟอย " เดรโกมองเอลฟ์ชั่วครู่ ก่อนยิ้มให้ " ดีใจที่ได้เจอ ด็อบบี้ " ด็อบบี้แคะหูใหญ่ของมัน ราวกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน และในที่สุด มันก็ค่อย ๆ ฉีกยิ้มให้เดรโกอย่างประหม่า ความกระด้างของสลีธิรินคงถูกละลายด้วยความจริงใจของกริฟฟินดอร์ แฮร์รี่คิด อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสิ่งหนึ่งของวันนี้ วันนี้ ก็ไม่มีอะไรมากมายนัก การมีด๊อบบี้มาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ ก็เป็นเรื่องดีอยู่ไม่น้อย อย่างน้อยที่สุด อาหารรสชาดดีๆก็ทำให้บรรยากาศอึมครึมสดใสขึ้นมาได้บ้าง คืนนั้น คัสตาร์ดชอคโกเลตคนละถ้วยเล็กในวงสนทนาของเด็กๆ ก็ดูจะครึกครื้นไม่น้อย ทางด้านสเนปที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของบ้าน ก็หายเงียบไปกับความมืดของค่ำคืน รวมทั้งอาลูลาที่ต้องคอยเป็นผู้คุ้มกันใกล้ชิดของสเนป ก็พลอยหายตัวไปด้วย "ฉันว่าแปลกนะ ที่ศ.ดัมเบิลดอร์ยอมให้เธอมาที่นี่ทั้งที่ไม่มีผู้คุ้มกัน" เฮอร์ไมโอนี่สงสัย "อืม...ใช่ ตอนแรกฉันก็คิดว่าสมาชิกของภาคีจะรวมอยู่ที่นี่กันหมดซะอีก แล้วอย่างนี้ ถ้า..โว..คนที่นายก็รู้ว่าใครโผล่มา จะทำยังไงกันล่ะ สเนปก็ยังเจ็บอยู่ คุณอาลูลาคนเดียวก็คงไม่ไหวหรอก" รอนฝห้ความเห็นอย่างหวาดๆ เขายังคงไม่กล้าเอ่ยชื่อของโวลดี้ออกมาเต็มๆ "นอยก็ต้องระวังตัวนะ อย่างน้อยก็อยู่กะพวกเราไว้ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ หรือไม่ ก็ไปกันทั้งหมดนี่แหละ" มัลฟอยพูดด้วยท่าทางจริงจัง ตัวเขาเองแน่ใจ ว่าเขาก็เป็นห่วงแฮร์รี่ไม่น้อยไปกว่าสองคนนี้แล้วในตอนนี้ "ขอบใจนายมาก...ตลกดีนะ ที่ได้นายมาเป็นห่วงฉันแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อไม่นานมานี้เอง เรายังทะเลาะกันจะเป้นจะตาย" แฮร์รี่ซึ้งถึงความเป้นห่วงจากเพื่อนๆ โดยเฉพาะเพื่อนหัวทองคนนี้ ที่ช่างพลิกผันจากคู่แค้นมาเป็นคู่คิดได้อย่างน่าอัศจรรย์ "เฮ้อ....ฉันไม่วางใจยังไงก็ไม่รู้ แฮร์รี่ ฉันอยากให้มีใครซักคนมาอยู่ที่นี่กะพวกเรา อย่างน้อยก็อุ่นใจขึ้นมาเธอจะมีคนคอยคุ้มกัน" เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเป็นกังวล นิสัยของเธอยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงและเธอก็ยังคงห่วงเพื่อนของเธอมากกว่าที่จะห่วงความปลอดภัยของเธอเอง จะว่าไปแล้วเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่ปลอดภัยไปกว่าแฮร์รี่ซักเท่าไหร่ "เอาน่า...ฉันจะระวังตัว ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขั้นหรอกมั้ง ฉันหวังว่าอ่ะนะ" แฮร์รี่พูด พลางตักคัสตาร์ดคำสุดท้ายเข้าปาก "ฉันว่า ฉันควรจะสอนเบื้องต้นให้พวกนายก่อนดีกว่า ไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันอาจเป็นอันตรายได้" แฮร์รี่พูดพร้อมยิ้มน้อยๆ รอน เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยต่างหัวเราะออกมา แน่ล่ะสิ ร้อยวันพันปียังไง สเนปก็ยังคงเป็นสเนปอยู่วันยังค่ำ สี่สหายนั่งทบทวนหลักการของคาถาปิดใจกันอย่างขมักเขม้น รวมทั้งด๊อบบี้ก็มานั่งฟังอยู๋ด้วย เนื่องจากไม่มีอะไรทำ จนเวลาผ่านไปเกือยเที่ยงคืน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น "..ยังไม่นอนเหรอจ๊ะ ฉันว่าพวกเธอน่าจะเข้านอนกันได้แล้วนะ" อาลูลาเข้ามาในห้อง พลางไล่เด็กๆให้เข้านอนกันได้แล้ว "พรุ่งนี้ตื่นสายโดนทำโทษฉันไม่รูด้วยนะ" เธอว่า พลางยิ้มล้อเลียนเด็กๆ สี่สหายรับคำอาลูลา ทั้งหมดทบทวนเรื่องที่แฮร์รี่สอนในวันนี้กํนก่อนจะแยกย้ายไปนอน ด๊อบบี้นั้นหลับไปก่อนแล้ว ท่าทางขดคู้อยู๋ริมห้อง แฮร์รี่ก้าวเข้ามาพร้อมอุ้มด๊อบบี้อย่างแผ่วเบาไปนอนที่เตียงของเขา อย่างน้อยด๊อบบี้ก็เป็นเหมือนเพื่อนที่ดีของเขาคนนึง ถ้าไม่นับเรื่องตอนนั้นที่ทำให้เข้าเกือบเดี้ยงไป แฮร์รี่ลืมตาตื่นขึ้นอย่างง ๆ เขาใช้เวลาชั่วครู่ กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือกริมโมลด์โพลซ ที่ที่เขาจะฝึกคาถาปิดใจ เขาหันมา และเห็นรอนที่ยังหลับตา แต่กระสับกระส่ายเหมือนตกอยู่ในฝันร้าย ด็อบบี้ไม่อยู่ในเตียงแล้ว และเป็นเดรโกที่เปิดประตูเข้ามา " พวกกริฟฟินดอร์เนี่ยขี้เซาสุด ๆ " เดรโกพึมพำ เขายิ้มนิดนึงที่มุมปากก่อนยกไม้และร่ายคาถา มีแฮร์รี่มองมาด้วยสายตาที่ยังเบลอจัด " เรนดิลาอุส " ทันใดนั้น ก็เหมือนมีมือที่มองไม่เห็น สาดน้ำใส่แฮร์รี่และรอนโครมใหญ่ แฮร์รี่กระโดดผลุงจากเตียง ในขณะที่รอนกลิ้งตกจากเตียงของเขา มีผ้าห่มพันตัวยุ่งเหยิง และตอนนี้กำลังร้องโวยวาย พร้อมดิ้นขลุกขลักอยู่ในผ้าห่ม " ช่วยด้วย ช่วยด้วย ปลาหมึกยักษ์พันตัวฉัน " รอนร้องเสียงดัง ดิ้นไปมา แต่ตายังปิดสนิท แฮร์รี่ที่ตัวเปียกโชกมองรอน และหันไปมองเดรโกอย่างฉุน ๆ " เล่นแบบนี้เลยเหรอ " เขาว่า ก่อนก้าวเข้าไปดึงผ้าห่มออกจากตัวรอน พร้อมเขย่าปลุกให้ตื่น เดรโกช่วยแฮร์รี่อีกแรง แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดหัวเราะได้ ก็ภาพเมื่อกี้มันตลกสุด ๆ " ถ้าฉันไม่ปลุก สเนปขึ้นมาเล่นพวกนายแน่ ๆ " เดรโกยักไหล่ เมื่อเห็นแฮร์รี่มองมาตาขวาง รอนที่ตื่นแล้วมองเนื้อตัวที่เปียกโชกของเขาอย่างงง ๆ ในขณะที่แฮร์รี่สลัดผมไปมา เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะโผล่หน้าเข้ามาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ " พวกเธอทำอะไรกันน่ะ เสียงดังมากเลย " เฮอร์ไมโอนี่ทำตาโตเมื่อเห็นสภาพของแฮร์รี่และรอน อีกทั้งห้องที่ชุ่มนองไปด้วยน้ำ " ถามนายคนนี้สิ " แฮร์รี่เสยผมของเขา พลางโบ้ยหน้าไปที่เดรโก " ก็แค่อาบน้ำ สระผมให้พวกขี้เซา " เดรโกพูด เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า ก่อนโบกไม้ร่ายคาถาสลัดน้ำ ทันใดนั้น เหมือนเม็ดน้ำจากเนื้อตัวของแฮร์รี่ รอน และจากห้อง ถูกดูดออกและปลิวหายไปในอากาศ พวกเขาสะอาดและแห้งสนิท " เรียบร้อย ทีนี้พวกเธอก็แต่งตัวได้แล้ว " เฮอร์ไมโอนี่บอก รอนลูบแขนของเขา " รู้ไหม ฉันชักติดใจแล้วสิ " รอนหันมาพูดกับแฮร์รี่ " เราแค่นอนเฉย ๆ ปล่อยให้พวกเขาร่ายคาถา " ถึงตอนนี้เขาหันมาหาเฮอร์ไมโอนี่ " ว่าแต่ว่า เธอไม่มีพวกคาถาเปลี่ยนเสื้อผ้า หรืออะไรทำนองนี้เหรอ มันจะได้จบ ๆ ไปเลยในทีเดียว " " ตาบ้า " เฮอร์ไมโอนี่ค้อน " ทำเป็นพูดดี เตรียมตัวรับมือกับศาสตราจารย์สเนปเถอะ เขานั่งรอร่วมสิบนาทีแล้ว " " สเนป " แฮร์รี่และรอนร้องออกมาพร้อมกันอย่างตื่น ๆ อีก 5 นาทีต่อมา พวกเขาก็รีบวิ่งอย่างเร็วจี๋ลงมาที่ห้องอาหาร ที่โต๊ะอาหาร ไม่เพียงแต่สเนปที่นั่งกอดอก อาลูลาที่ยืนจัดจาน แต่วันนี้มีสมาชิกใหม่มาสมทบอีกด้วย " สวัสดีเด็ก ๆ " เป็นลูปินนั่นเองที่นั่งอยู่ "คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังงัยฮะ!!" แฮร์รี่ที่ทั้งดีใจแล้วก็สงสัยว่าทำไมเค้าถึงมาอยู่ตรงนี้ถามขึ้น "ถามอะไรแปลก ๆ น่ะ ฉันก็ต้องมาคอยคุ้มครองเธอน่ะสิแฮร์รี่" "พวกเธอตื่นสายน่ะ" สเนปพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันคิดว่าพวกเธอคงลืมไปว่ามีอะไรเกิดขึ้นถ้าพวกเธอไม่รีบฝึก" "ขอโทษครับ" แฮร์รี่พูดขึ้นเพราะเขารู้สึกผิดนิดๆ "ฉันคิดว่าพวกเธอน่าจะรีบทานอาหารเช้าได้แล้วน่ะ ฉันคิดว่าพวกเธอต้องการพลังงานมากแน่ๆ วันนี้" อาลูลาบอกพร้อมทั้งยกอาหารออกมาจากครัว เด็ก ๆ เริ่มจัดการอาหารของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งแฮร์รี่เพราะเขาค่อนข้างรู้ดีว่าการฝึกนั้นต้องการพลังอย่างมากจริง ๆ "ฉันคิดว่าพวกเธอคงต้องรีบฝึกหน่อยน่ะ รอน เฮอร์ไมโอนี่ เดรโก พวกเธอสามคนน่ะเป็นพรีเฟคของบ้านไม่ใช่เหรอ ป่านนี้ที่โรงเรียนคงยุ่งพอสมควรเลยน่ะ" ลูปินบอกขณะที่เด็ก ๆ กำลังจัดการอาหารของพวกเขา "จริงด้วย ฉันลืมไปเลย" เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งทันทีที่ลูปินพูดจบ "ที่บ้านของผมน่ะไม่เป็นไรหรอกครับยังมีพรีเฟคอีกคนนึงอยู่" เดรโกบอก รอนที่กำลังจัดการอาหารอยู่พอนึกถึงโรงเรียนเขาก็นึกถึงเรื่องควิดดิชขึ้นมา "ฉันว่าปัญหาของเราไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกน่ะ แฮร์รี่ทีมควิดดิชของเราน่ะขาดผู้เล่นถึง 2 คนเลยน่ะ!!" "จริงด้วยฉันมัวแต่คิดเรื่องฝึกคาถาสกัดใจอยู่น่ะเลยลืมเรื่องนี้ไปเลย" แฮร์รี่เริ่มวิตกทันทีที่รอนพูดจบ พวกเขาลืมเรื่องควิดดิชไปเลยตั้งแต่เกิดเรื่องกับจินนี่ขึ้น "ถ้างั้นฉันคิดว่าเราน่าจะรีบฝึกคาถาสกัดใจได้แล้วล่ะ เพราะทีมของฉันเองก็ขาดซีกเกอร์เหมือนกัน" เดรโกเองก็เพิ่งนึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน "พวกเธอเนี่ยจะไม่คิดถึงเรื่องอื่นเลยนอกจากควิดดิชใช่มั้ยเนี่ย" เฮอร์ไมโอนี่ขัดขึ้น เพราะเธอเป็นห่วงเรื่องหน้าที่พรีเฟคมากกว่าเรื่องควิดดิชซะอีก "ถูกต้องที่สุด" แฮร์รี่ รอนและเดรโกพูดขึ้นพร้อมกัน สามวันที่กริมโมลด์เพลซผ่านไปอย่างรวดเร็ว สี่สหายตั้งใจฝึกอย่างเต็มที่ เพราะตระหนักดีถึงหน้าที่ที่รอคอยพวกเขาอยู่ที่ฮอกวอตส์ แฮร์รี่ก้าวหน้าไปมาก สเนปทดสอบเขาวันละหลาย ๆ หน และแฮร์รี่ก็ดูเหมือนจะปิดใจได้สำเร็จทุกครั้ง แถมยังมีเอาคืนด้วยการอ่านใจสเนปกลับอีกด้วย " ฉันเห็นอาลูลาอยู่ในความคิดของสเนปด้วยล่ะ " แฮร์รี่เล่าให้เพื่อน ๆ ฟังในภายหลัง " อืมม์ " รอนกับเดรโกยิ้มให้กันอย่างเจ้าเล่ห์ ในขณะเดียวกัน ลูปินที่มาช่วยคุ้มกันแฮร์รี่ ก็ช่วยฝึกรอน เฮอร์ไมโอนี่ และเดรโก ลูปินต้องแปลกใจ ที่ในความคิดของเด็ก ๆ มีแต่ภาพกันและกันหมุนเวียนอยู่ในนั้น เดรโกหอมแก้มเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่หอมแก้มรอน เดรโกนอนตักเฮอร์ไมโอนี่ รอนที่คืนเสื้อ ไหมพรมให้เฮอร์ไมโอนี่ มีแต่ภาพแบบนี้ในหัวของพวกเขา ลูปินถอนใจ " เอ่อ...มีสมาธิกันหน่อยนะ ถ้าอยากฝึกให้สำเร็จเร็ว ๆ " ลูปินมองเด็ก ๆ " สเนปคงไม่ดีใจแน่ ๆ ถ้าเห็นภาพแบบนี้จากพวกเธอ " ทั้งสามคนพยักหน้าอย่างเขิน ๆ และไม่มีใครยอมสบตากัน " พวกเราจะพยายามครับ " รอนพึมพำ " ถึงมันจะยากสักแค่ไหน " เดรโกอุบอิบ และโดยไม่ได้นัดกัน ทั้งสองหันมามองเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนอยู่ตรงกลาง เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดแล้วในตอนนี้ " ความผิดของฉันรึไงยะ " เธอบ่นเสียงเบา การฝึกสะกดใจดำเนินไปแบบนี้อีก 2-3 วัน ก็ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้ามากไปกว่านี้ มีเพียงแฮร์รี่เท่านั้นที่ฝึกสะกดใจได้เบ็ดเสร็จสมบูรณ์ ส่วนคนอื่นๆยังไม่มีวี่แววว่าจะทำได้ ศาสตราจารย์มักกอลนากัลส่งจดหมายเรียกให้ทุกคนกลับไปเรียนที่ฮอกวอตต์ในเช้าวันหนึ่งหลังจากที่ศาสตราจารย์ลูปินได้แจ้งไปว่า แฮร์รี่ฝึกสกัดใจได้แล้ว "คนที่มีความจำเป็นที่สุดที่ควรจะสกัดใจได้ คือมิสเตอร์พอตเตอร์เท่านั้น คนอื่นไม่ได้มีส่วนเชื่อมโยงกับคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ดังนั้นจึงควรให้พวกเขากลับมาเรียนต่อได้แล้ว" เธอกล่าวไว้ในจดหมาย ดังนั้นทุกคนจึงต้องเก็บของกัน "เป็นอะไรที่แย่จริงๆ แฮร์รี่ โดยคุ้ยเขี่ยความทรงจำอย่างนั้น แย่ที่สุดเลย ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงไม่อยากฝึกวิชานี้ ขนาดฉันฝึกกับศาสตราจารย์ลูปินยังแย่สุดๆ แล้วฝึกกับเสนปคงเป็นเหมือนนรกเลยล่ะ" รอนบ่นระหว่างยัดเสื้อผ้าของเขาอย่างยากลำบาก(เพราะไม่ยอมพับให้เรียบร้อยก่อน) จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แฮร์รี่พยักหน้า "แล้วตอนนั้นโวลเดอร์มอร์ก็พยายามแทรกแซงฉันอยู่ด้วย" รอนกับเดรโกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อโวลเดอมอร์ "คุณเอสเทอร์ก็ทำหน้าที่คุ้มกันได้ดีนะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย"เดรโกเปลี่ยนเรื่อง "นั่นเพราะโวลเดอร์มอร์ยังไม่ลงมือตะหาก" แฮร์รี่ค้าน ทั้ง 2 คนสะดุ้งอีกรอบ "เมื่อไหร่พวกนายจะเลิกกลัวซะทีนะเวลาได้ยินชื่อเขา"แฮร์รี่หันไปมองเพื่อนทั้งสองคน"เดรโก นายน่ะไม่เท่าไหร่ แต่รอน นายได้ยินฉันเรียกชื่อเขามาตลอด 5 ปีนะ ทำไมไม่ชินซะที" "เลิกบ่นเป็นผู้หญิงได้แล้วน่า" รอนว่าพลางทุ่มแรงกดฝาหีบให้ปิด "ทำเหมือนเฮร์ไมนี่ไปได้" " 'ฉัน' ทำไมยะ" เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น เธอยืนอยู่หน้าประตู รอนสะดุ้งโหยง ฝาหีบเด้งใส่หน้าเขาอย่างจัง "โอ้ย"รอนครางพลางคลำจมูกป้อยๆ "แฮร์รี่พูดถูกนะ พวกเราน่าจะเรียกชื่อโวลเดอร์มอร์ได้แล้ว...บางทีถ้าปีหน้า หนึ่งในพวกเราได้เป็นประธานนักเรียน น่าจะตั้งรหัสผ่านเข้าห้องนั่งเล่นรวมว่า 'โวลเดอร์มอร์' ซะเลย ทุกคนจะได้เรียกชื่อนี้ได้" เฮอร์ไมโอนี่ออกความเห็น "เธอได้เป็นแหงอยู่แล้วนี่ อยากทำก็เชิญ แต่คิดว่าสุภาพสตรีอ้วนจะยอมรับรึไงกัน"รอนพูด "แต่ห้องนั่งเล่นรวมของสลิธีนเป็นกำแพงหิน คงไม่มีปัญหาหรอก" เดรโกพูด "ใช่เลย! เดรโก!" เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมาทางเดรโกทันที "เธอต้องได้เป็นประธานนักเรียนของบ้านสลิธีลินแน่ๆ แล้วช่วยทำอยากที่ฉันว่าด้วยนะ" "ได้เลย แค่เธอเอ่ยปากขอ ฉันยินดีทำให้ทุกอย่าง เฮอร์ไมโอนี่"เดรโกพูดพลางแอบหลิ่วตาให้รอนระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงแจ๋ "ถ้างั้นนายก้เรียกชื่อ โวลเดอร์มอร์ให้ได้ก่อนเถอะ!!" รอนโต้กลับอย่างฉุนจัด และนั่นทำให้ทุกคนประหลาดใจ "รอน!! เธอพูดชื่อนั้นได้แล้ว!!!" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอัศจรรย์ใจ "เยี่ยม!! รอน" แฮร์รี่พูดอย่างดีใจ ".......เสมอกัน" เดรโกว่า มีเสียงเคาะที่หน้าห้อง เมื่อทุกคนหันไปดูก็พบอาลูลายืนพิงกรอบประตูที่เปิดอ้าค้างอยู่ "ได้เวลาแล้วจ๊ะเด็กๆ" เธอว่า "ครับ/ค่ะ" ทุกคนรับคำก่อนจะเดินตามเธอลงไปที่ห้องนั่งเล่นข้างล่าง ที่นั่นมีเสนปกับลูปินกำลังปรึกษาอะไรกันอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "......และเขาก็เป็นพ่อมดที่เชี่ยวชาญการปรุงยาและเล่นแร่แปรธาตุเหมือนกันนะ เซอร์เวอรัส" ลูปินพูด "ลูเซียส มัลฟอยบอกว่าเขายังสืบไม่ได้ว่าโวลเดอร์มอร์กำลังจะทำอะไรกันแน่ แต่อย่างน้อยเขาก็รู้แหล่งที่พวกพ่อมดเหล่านั้นถูกขัง......" "หยุดพุดก่อน" เสนปว่าพลางพยักเพยิกให้ศาสตราจารย์ลูปินรู้ว่าพวกเด็กๆเข้ามาแล้ว แฮร์รี่ขมวดคิ้ว " โวลเดอมอร์ยังต้องการตัวพ่อมดที่เชี่ยวชาญการปรุงยาอยู่หรอฮะ" "ไม่ใช่เรื่องของเธอ พอตเตอร์" เสนปพูดพลางลุกจากโต๊ะ แฮร์รี่เก็บความสงสัยไว้ในใจ สเนปทิ้งพิรุธให้เขาคาใจอีกแล้ว รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันและเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูด : ) ถ้าลองแฮร์รี่สงสัย เดี๋ยวได้เป็นเรื่อง พวกเขาคิด อาลูลาก้าวเข้ามา พร้อมกาต้มน้ำในมือ " พร้อมแล้วนะ " " เอ่อ...ด็อบบี้ละครับ " แฮร์รี่เอ่ยขึ้น " ล่วงหน้ากลับไปก่อนแล้วล่ะ " ลูปินตอบ แฮร์รี่ยิ้มรับ และทุกคนเอื้อมมือมาแตะกา ทันใดนั้น ทุกสิ่งก็หมุนวน พวกเขากำลังเดินทางสู่ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์...สู่ฮอกวอตส์! และที่นั่น ดัมเบิลดอร์ยืนรอพวกเขาอยู่ " เรียบร้อยดี...ใช่มั๊ย " เขาเอ่ยถามพร้อมด้วยรอยยิ้ม " ครับ ศาสตราจารย์ " สเนปก้มหัว " ผมค่อนข้างแน่ใจ ถ้าพอตเตอร์สามารถคงความพร้อมของจิตใจไว้ได้ในระดับนี้ " " ขอบคุณสำหรับความทุ่มเท " ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้สเนปและลูปิน ก่อนหันมาหาเด็ก ๆ " อาหารเย็นกำลังจะเริ่ม ฉันคิดว่า พวกเธอน่าจะอยากสังสรรค์กับเพื่อน ๆ " เด็ก ๆ หันมาขอบคุณสเนป อาลูลา และลูปิน ก่อนทะยอยเดินออกจากห้อง มีเพียงแฮร์รี่ที่ยังรีรอ และก้าวเข้าไปหาสเนปในที่สุด พร้อมยื่นมือของเขาให้ " ขอบคุณมากครับ ศาสตราจารย์สเนป " แฮร์รี่กล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ สเนปมองมือของแฮร์รี่ มือของลูกคู่อริที่เขาไม่มีวันลืม มือของเจมส์ ดวงตาสีเขียวของลิลี่ มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย อย่างช้า ๆ และชั่งใจ สเนปยื่นมือของเขาออกไป และรับรู้ความรู้สึกขอบคุณอย่างจริงใจจากอุ้งมือที่กระชับแน่นของแฮร์รี่ พอตเตอร์ เพียงชั่วพริบตาที่มุมปากของสเนปเผยรอยยิ้ม ก่อนกลับไปเม้มแน่นเหมือนเก่า ลูปินและอาลูลายิ้มกับภาพนั้น ที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น ส่วนดัมเบิลดอร์นั้น ยืนลูบเคราสีเงินของเขาอย่างช้า ๆ นี่คือการปลดเปลื้องความบาดเจ็บทางอารมณ์ และเป็นการก้าวเข้าสู่การร่วมมือร่วมใจอย่างแท้จริง และสิ่งนี้ น่าจะเป็นนิมิตหมายที่ดีของโลกเวทมนต์ และมัน...ก็น่าจะเป็นลางร้ายของโวลเดอมอร์! รอน เดรโก และเฮอร์ไมโอนี่ยืนรอแฮร์รี่อยู่นอกห้องอาจารย์ใหญ่ "ทำอะไรของเขาอยู่นะ" รอนว่า "ช้าจริงๆเลย" "คงจะคุยอะไรกับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ละมั้ง" เดรโกตอบเรื่อยๆ "ยังไงก็เหอะ ฉันหิวแล้วนะเนี่ย" รอนบ่นพลางเอามือกุมท้อง เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างกึ่งหมันไส้ "อย่าบ่นนักเลยน่ารอน" เธอยื่นถุงขนมปังให้เขา "เอ้า ฉันเอามาจากที่กริมโมเพลซ ด๊อบบี้คงเตรียมไว้ให้เราน่ะ" รอนรับไปจัดการทันที (เข้าใจนะเด็กกำลังโต) เฮอร์ไมโอนี่หันไปทางเดรโก "ไม่กินด้วยกันเหรอ เดรโก" เด็กหนุ่มส่ายหน้า "ไม่เอาล่ะ ขี้เกียจแย่งรอน แค่นั้นท่าทางจะไม่พอเขาละมั้ง" เขามองรอนยิ้มๆ เฮอร์ไมโอนี่เองก็ยิ้มขำเช่นกัน เลยกลายเป็นว่าภาพที่รอนมองเห็นคือทั้งสองยิ้มให้กันอย่างหวานชื่น "เฮ้ๆ อะไรเนี่ย" รอนร้อง "หือ อะไรเหรอ" ทั้งคู่หันมามองอย่างแปลกใจ แฮร์รี่เดินออกมาจากห้องของดัมเบิลดอร์พอดี "เรียบร้อยแล้วล่ะ โทษนะให้พวกนายรอเสียนาน ไปกินอาหารเย็นกันเถอะ อ๊ะ!" แฮร์รี่อุทานอย่างแปลกใจเมื่อร่างเล็กๆที่มีผมสีแดงพุ่งเข้าหาอ้อมอกเขาอย่างรวดเร็วจนเกือบจะล้มไปทั้งคู่ "แฮร์รี่ กลับมาแล้วเหรอ" จินนี่ร้องอย่างยินดีโดยไม่ทันสังเกตหน้าแดงก่ำของแฮร์รี่กับสายตาอีกสามคู่ที่ดูอยู่ "เฮ้ๆ เกรงใจกันบ้างหน่อยสิพวกนาย  มีคนอิจฉานะ" รอนกับเดรโกว่า แฮร์รี่ที่ยังหน้าแดงจัด เหลือบสายตามองจินนี่ที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าด้วยความเขิน " พวกชีวิตไม่ลงตัว ก็งี้แหละ " แฮร์รี่หันมายักคิ้วให้สามสหาย " เดี๋ยวเจอกันที่ห้องโถงนะ "เขาพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะจูงมือจินนี่จากไป ด้วยคำพูดของแฮร์รี่ รอนและเดรโกชะงักกึก หันมาทำคิ้วขมวดใส่กัน " นายชอบเข้าไปได้ไง หัวฟูขนาดเนี่ย " รอนว่าพลางโบ้ยหน้าไปที่เฮอร์ไมโอนี่ " ว่าแต่นายน่ะ รู้ไว้เหอะ ชอบยัยเนี่ย...หนาวแน่ " เดรโกบลัฟกลับ " เพราะหล่อนจะเอาแต่กอดหนังสือ " เขากระซิบประโยคหลังกับรอน รอนหรี่ตา " แย่ขนาดนี้ ง้าน...นายเลิกชอบก่อนดิ " เดรโกยักไหล่ " นายดิ " " นายดิ " " นายดิ " เฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนหยุดฟังโดยไม่หันไปมอง หน้าแดงจัดแล้วในตอนนี้ " ท่าจะบ้า " เธอบ่นแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เมื่อทุกคนเดินเข้ามาถึงห้องโถงก็เห็นว่า นักเรียนทั้งหมดกำลังทานอาหารเย็นกันอยู่พอดี "โอ๊ย ตาลายแล้ว" รอนว่าพลางมองดูอาหารละลานตาบนโต๊ะ "กะแล้วว่าขนมปังของด็อบบี้ไม่พอยาใส้นาย" เดรโกยิ้มขำๆ "ไปก่อนล่ะนะ ฉันต้องกลับไปนั่งโต๊ะของบ้าน" เขาว่าพลางเดินไปยังโต๊ะของสลิธิลิน ที่นั่นพวกเครบ กอยย์ และแพนซี่รออยู่ (เหอะ--เสียงเดรโกถอนใจเฮือก) รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองตามเขาก่อนจะเดินไปยังโต๊ะของกริฟฟินดอร์ ที่แฮร์รี่กับจินนี่นั่งอยู่ก่อน  จินนี่กำลังตักโน่นตักนี่ให้แฮร์รี่กินอย่างเอาใจ "หมันไส้ชะมัด" รอนขวางตา "รีบกินเหอะ หิวไม่ใช่เหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ว่าพลางหยิบช้อน "อือ" รอนลงมือทันที หลังจากนั้นพวกเขาก็กลับไปยังห้องนั่งเล่นรวมของบ้าน พวกแฮร์รี่ต้องตอบคำถามของเพื่อนๆว่าเขาหายไปไหนมาตั้งหลายวัน(พวกเขาไม่ได้บอกความจริงเรื่องแฮร์รี่ถูกครอบงำ) เมื่อตอบคำถามจนคอแห้งและทุกคนพอใจแล้วเพื่อน ๆ ก็แยกย้ายกันไปนอน เหลือแต่แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่นั่งคุยกันเงียๆ "พวกเธอยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังเลยว่าฝึกคาถาสกัดใจเป็นไงบ้าง" จินนี่ถาม รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน แล้วพวกเขาก็ "ฮ้าววววว ง่วงชะมัดเลย ไปนอนเหอะ" รอนว่า "นั่นสิ" เฮอร์ไมโอนี่บอก "ให้แฮร์รี่เล่าให้ฟังแล้วกันนะจินนี่" เธอว่าแล้วจิกรอนให้แยกย้ายกันไปนอน "ว่าไงแฮร์รี่" จินนี่ถาม เธอเกาะอยู่กับที่พักแขนของเก้าอี้นวมที่แฮร์รี่กำลังเล่นลูกสนิชทองคำอยู่ "อืมมม ว่าไงดีล่ะ" แฮร์รี่ยิ้มน้อย ๆ พลางใช้แขนตวัดเอวเด็กหญิงดึงเข้ามานั่งด้วยกันบนเก้าอี้ จินนี่ทั้งตกใจทั้งอายจนหน้าแดง "ลองดูเองเลยดีกว่า"  เขามองลึกลงไปในดวงตาของเธอ ดวงตาสีเขียวสดใสนั้นกระจ่างและมั่นใจ แล้วเขาก็ยิ้มให้เธอ "ฉันฝึกสำเร็จ โวลเดอร์มอร์ไม่สามารถครอบงำฉันได้อีกแล้ว จินนี่" จินนี่น้ำตาคลอ "แฮร์รี่" เธอโผเข้ากอดคอเขาอย่างดีใจ แฮร์รี่โอบร่างเล็กที่มีผมสีแดงนั้นเข้ากับอก "ฉันร้บรองจินนี่  ฉันจะไม่ยอมให้เธอตกอยู่ในอันตรายแบบนั้นอีกเด็ดขาด" แฮร์รี่นั่งคุยกับจินนี่อยู่หน้าเตาผิงอย่างมีความสุข จินนี่ชวนเขาไปพักที่บ้านระหว่างหยุดคริสมาสต์นี้ เพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาคงไม่กลับไปบ้านของพวกเดอร์สลีย์อยู่แล้ว "ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้เธอแล้วนะแฮร์รี่" จินนี่บอกพร้อมกับยิ้มอาย ๆ ทำให้แฮร์รีนึกได้ว่า เขาคงต้องให้เฮอร์ไมโอนี่ช่วยเลือกของขวัญน่ารักๆให้สาวน้อยคนนี้เสียแล้ว ทั้งสองนั่งคุยกันจนดึก แฮร์รี่จึงเดินไปส่งเธอที่หน้าบันไดขึ้นหอนอนหญิง จินนี่ยืนอยู่ที่ขั้นบันไดสูงกว่าเขาหนึ่งขึ้น "ราตรีสวัสดิ์จินนี่" แฮร์รี่กล่าวลาพร้อมกับยิ้มให้เธอ จินนี่ยิ้มตอบ "ราตรีสวัสดิ์จ๊ะแฮร์รี่" เธอทำท่าจะเดินขึ้นหอไปแต่แฮร์รี่ดึงมือไว้ก่อนจะรั้งเธอเข้ามาใกล้ จากความสูงตอนนี้ทำให้เขาหอมแก้มเธอที่ยืนสูงกว่าได้พอดี เล่นเอาจินนี่หน้าแดงก่ำ "ฝันถึงฉันด้วยนะ จินนี่" แฮร์รี่ว่าแล้วเดินจากมา (หวานกันเกินไปแล้ว--อิจฉาน๊า เดรโกฉันยังไม่มีโอกาสขนาดนี้เลย) แฮร์รี่เดินเข้ามาในหอนอนของเขา รอนหลับสนิทกรนสนั่นเหมือนเดิม แฮร์รี่ทรุดลงนั่งบนเตียงก่อนจะหลับตาลง เขายังมีความลับไม่ได้บอกใครแม้แต่จินนี่ นั่นคือ เขามีความคิดอย่างหนึ่งซึ่งเขาได้จากการฝึกคาถาสะกดใจกับสเนป มันอาจจะดูเสี่ยงไปหน่อย แต่ในเมื่อโวลเดอร์มอร์สามารถเข้ามาในความคิดเขาได้ เขาเองก็น่าจะเข้าไปเห็นความคิดของอีกฝ่ายได้เช่นกัน เหมือนกับที่เขาสามารถใช้กับสเนปได้แล้ว แฮร์รี่พยายามสงบจิตใจ เขาเพ่งเข้าไปในความคิด ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็ได้เสียงกุกกัก อากาศในหอนอนเย็นยะเยือกลงคล้ายกับมันกลายเป็นห้องใต้ดินที่อับชื้น จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:30:31 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เสียงแผ่วๆของใครบางคนดังขึ้น "นายท่าน...." ร่างเล็กๆนั้นคุดคู้อยู่บนพื้น เสียงแหบพร่าพูดตอบ "งานไปถึงไหนแล้ว หางหนอน" "ใกล้สำเร็จแล้วนายท่าน ขาดแต่....." "ตัวยาที่ไอ้คนทรยศเซเวอรัสมี ใช่ไหม" ราวกับว่าเขากวาดสายตามองไปรอบๆห้อง แฮร์รี่จึงได้เห็นโต๊ะยาวเรียงรายมีบรรดาพ่อมดหน้าตาเป้นนักวิชาการกำลังขะมักเขม้นปรุงสารอะไรบางอย่าง "ทำยังไงก็ได้ให้ได้ยานั้นมา" เสียงจอมมารสั่งเฉียบขาด "นายท่าน" เสียงอีกเสียงหนึ่งเรียก แฮรืรี่จำได้ มันคือเสียงของลูเซียส มัลฟอย "ยาลดอายุนั้นจะทำอะไรดัมเบิลดอร์ได้หรือ" "อย่าสู่รู้" โวลเดอร์มอร์กระชากเสียง "ดัมเบิลดอร์ตอนนี้มันมีอำนาจขึ้นก็เพราะเวทมนต์ที่มันสะสมมาจนเราทำอะไรมันไม่ได้ แต่หากอายุของมันลดลงด้วยอำนาจยาล่ะก็ มันก็ไม่สามารถต่อกรกับเราได้อีก" แฮร์รี่สะดุ้งจนหลุดจากพะวัง เขาลืมตาขึ้น "ต้องรีบเตือนอาจารย์ดัมเบิลดอร์" แฮร์รี่พึมพำ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ข่าวสายไป เพราะตอนเช้าในห้องโถง เขาพบว่าที่นั่งของพวกอาจารย์ว่างเปล่า "ประชุมสภาอาจารย์ที่ลอนดอนน่ะ" แฮกริกผู้ดูแลโรงเรียนเพียงคนเดียวตอนนี้บอก แฮร์รี่อึ้งไปไม่น้อยกับคำตอบของแฮกริด "แล้วพวกอาจารย์จะกลับมากันเมื่อไหร่หรือครับแฮกริด" "ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนักร๊อก แต่ไม่น่าจะเกินอาทิตย์น่ะ เธอมีธุระอะไรเหรอแฮร์รี่" แฮร์รี่ไม่รู้ว่าควรจะบอกแฮกริดซะเดี๋ยวนี้เลยดีมั้ย เค้าชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วถึงตอบ "เอ่อ ไม่มีอะไรเร่งด่วนหรอกฮะ ไม่มีอะไร ผมขอตัวก่อนน่ะ" แฮร์รี่นั่งลงที่โต๊ะของบ้าน เค้าเล่าเรื่องราวที่เค้าสามารถเข้าไปแทรกแซงคงามคิดของโวลเดอร์มอได้และสิ่งที่เค้ารู้มาให้เพื่อนๆ ฟังด้วยเสียงที่เกือบจะกระซิบ "นั่นแหละเหตุผลที่เค้าต้องการตัวสเนปล่ะ" รอนพูดทั้งๆ ที่ยังมีอาหารอยู่เต็มปาก "แฮร์รี่ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะคิดวิธีแบบนี้ขึ้นมาได้ เธอว่าโวลเดอมอร์จะไม่รู้ตัวเหรอตอนที่เธอไปแทรกแซงความคิดเค้า" เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมทั้งส่งสายตาตำหนิไปที่รอน รอนที่ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าเฮอร์ไมโอนี่ได้ส่งรังสีพิฆาตมายังเค้าจึงรีบกลืนอาหารลงคอไป "เอาเถอะน่าเฮอร์ไมโอนี่ปัญหาของเราตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นน่ะ" แฮร์รี่บอก เค้ารู้สึกร้อนใจขึ้นมา "ฉันว่าเราควรบอกให้สมาชิดภาคีสักคนได้รู้น่ะ" "เอ่อ เธอไม่คิดว่าพวกเค้าจะรู้อยู่แล้วเหรอเฮอร์ไมโอนี่ คิดดูสิ วันที่พวกเราอยู่ที่กริมโมลด์เพลสน่ะ วันที่เราจะกลับ เธอจำได้มั้ย สเนปคุยอะไรก็ไม่รู้กับลูปินล่ะ" แฮร์รี่เริ่มนึกขึ้นมาได้ "ไม่แน่น่ะนายลูเซียสอาจจะรายงานไปแล้วก็ได้" รอนบอก "ฉันว่าฉันได้ยินนายพูดถึงพ่อฉันอยู่น่ะ มีอะไรเหรอ" เดรโกที่ทานอาหารเสร็จแล้วเดินมาหาพวกเขา "แฮร์รี่นายกรอเทปให้เดรโกฟังอีกรอบสิ ฉันจะได้มีเวลาจัดการอาหารของฉัน" รอนบอกแฮร์รี่พร้อมทั้งจัดการอาหารของตัวเองต่อไป "เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ นายคิดว่างัยล่ะ" แฮร์รี่ถามความเห็น "อืม...ไม่รู้สิ นายบอกว่าเห็นพ่อฉันด้วยไม่ใช่หรืองัย บางทีพ่อฉันอาจจะบอกสมาชิกภาคีแล้วก็ได้น่ะ" "แล้วเราจะแน่ใจได้ยังงัยว่าพวกเค้าจะรู้แล้วน่ะเดรโก" รอนถาม "นี่ ฉันคิดว่าเราต้องคุยกับใครสักคนที่เป็นสมาชิกเดี๋ยวนี้เลย เพื่อยืนยันข่าวน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่เสนอความเห็น "อืม...ฉันว่าเราต้องการเตาผิงล่ะ" แฮร์รี่บอก "เตาผิงที่ห้องนั่งเล่นของบ้านก็มีไมใช่เหรอแฮร์รี่!!" รอนตอบทันทีที่แฮร์รี่พูดจบ "โธ่ อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ารอน เตาผิงที่ห้องนั่งเล่นรวมนะน่ะ ที่นั่นน่ะไม่มีผงฟลูหรอก แฮร์รี่ต้องการคุยกับสมาชิกภาคีที่กริมโมลเพลสต่างหากล่ะใช่มั้ยแฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่หันไปยืนยันคำตอบกับแฮร์รี่ เลยไม่ทันสังเกตุเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเดรโกที่หันไปหารอน "เอ่อ ใช่ เธอคิดว่าเราจะหาเตาผิงที่มีผงฟลูได้จากที่ไหนล่ะ" แฮร์รี่ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว เงียบกันไปทั้ง 4 คน แล้วแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน "ห้องต้องประสงค์!!" ระหว่างทางไปห้องต้องประสงค์นั้นเอง ที่เดรโกดูเงียบเชียบจนผิดสังเกต เฮอร์ไมโอนี่มองอาการนั้น และถามขึ้นเบา ๆ " เธอคิดอะไรอยู่เหรอ เดรโก " " พ่อเคยพูดว่า สเนปน่ะนักปรุงยามือหนึ่ง " เดรโกพูดช้า ๆ " เขาอยู่กับฝ่ายไหน ฝ่ายนั้นก็มีสิทธิ์ครองโลก " มิน่า โวลเดอมอร์ถึงแค้นมาก เมื่อสเนปแปรพักตร์มาอยู่กับดัมเบิลดอร์ แฮร์รี่คิดในใจเมื่อได้ฟังคำพูดนั้น " งั้นเราก็ยังสบายใจได้อยู่ " รอนพูดขึ้น " เอ่อ...ว่าแต่ว่า วันนี้ ใครเห็นจินนี่แล้วบ้าง " แฮร์รี่ถามขึ้น ทุกคนส่ายหน้า ส่วนเดรโกนั้นเหลือบมองแฮร์รี่ คืนที่ผ่านมา เดรโกปวดท้องกลางดึกจนนอนไม่หลับ เขาออกจากหอนอนและตั้งใจว่าจะไปขอยาจากมาดามพอมฟรีย์ ในนาทีที่เขาผ่านหน้าห้องสเนปนั้น เขาเห็นเงาวูบวาบอยู่ภายในห้อง ทีแรกเขาคิดว่าเป็นสเนป แต่พอมองเข้าไปก็ต้องแปลกใจ เพราะคน ๆ นั้นคือจินนี่! จินนี่ที่ดูเลื่อนลอย กำลังเดินผ่านตู้ยาไปมา เดรโกหยุดดูชั่วครู่ ก่อนต้ดสินใจเรียกเธอในที่สุด จินนี่สะดุ้งสุดตัว ก่อนหันมามองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง และทันใดนั้น เธอก็ยกมือขึ้นปิดหน้า พร้อมกับวิ่งผลุนผลันออกจากห้องไป เดรโกไม่กล้าบอกให้ใครฟัง เพราะการที่เขาพบจินนี่กลางดึก จะมีสักกี่คนที่เชื่อเขาอย่างสนิทใจว่าเป็นเรื่องบังเอิญ เขาเองก็ไม่แน่ใจว่า ภาพเดิม ๆ ของเขานั้นจะถูกลบล้างไปจากความคิดของเพื่อน ๆ ได้อย่างหมดจดแค่ไหน " คงแค่นอนตื่นสายน่ะ นั่นไง " รอนชี้มือ และจินนี่ที่ดูซีดเซียวกำลังเดินสวนมา แต่ในทันทีที่เธอเห็นเดรโก เธอก็ชะงัก จินนี่เดินเลี่ยงเข้ามาหาแฮร์รี่ และพูดเร็ว ๆ กับเขาว่า " ฉันไปกินข้าวก่อนนะ " จินนี่พูดเสียงเบา " อือม์...เดี๋ยวเจอกัน " แฮร์รี่ตอบ จินนี่ยิ้มให้แฮร์รี่ และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่สบตากับใคร " ท่าทางหิวจัด " เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น " เด็กกำลังโต " รอนว่าพลางยักคิ้ว " ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะเถียง แต่แฮร์รี่ต้ดบท " ไปต่อเหอะ " เดรโกมองจินนี่จนเหลียวหลัง...จินนี่ดูแปลกจริง ๆ...เขาคิด จินนี่ทานอาหารเช้าไม่ลงแม้แต่นิด เธอทั้งตกใจและหวาดกลัวที่เดรโกมาเห็นเธอที่ห้องปรุงยาของสเนปเมื่อคืนซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอไปที่นั่นทำไม มันช่างคล้ายกับ....ตอนปีหนึ่งที่เธอถูกทอมครอบงำ "ทอม จริงสิ....ทอมแน่ๆ" จินนี่พึมพำก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะอาหารจนเพื่อนๆตกใจ เธอวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วไปยังสถานที่หนึ่งซึ่งเป็นที่ลับของเธอ แม้แต่แฮร์รี่ก็ไม่รู้ นั่นคือ.. เมอร์ทัลจอมคร่ำครวญกำลังร้องไห้หงุงหงิงอยูพอดีตอนที่เธอเข้าไปถึงห้องน้ำหญิงชั้นสาม "อ๊ะ มีคนมาด้วยเหรอ" วิญญาณเด็กหญิงในแว่นหนาเงยหน้าขึ้นมามอง จินนี่ไม่ได้สนใจทักเมอร์ทัลอย่างที่เคยเพราะกำลังเคร่งเครียด เธอเดินไปยังก็อกน้ำที่คุ้นเคย ก็อกน้ำที่สลักรูปงูสีเขียวไว้ สถานที่ติดต่ออีกที่ของเธอกับทอม...นอกจากไดอารี่เล่มนั้น เด็กหญิงสูดลมหายใจลึกก่อนจะเรียกอย่างกล้าหาญ "ทอม คุณฟังหนูอยู่ใช่มั้ย" รูปสลักงูนั้นขยับเล็กน้อย จินนี่พูดต่อเสียงกร้าว "ทอม คุณครอบงำแฮร์รี่ไม่ได้ คุณก็บังคับให้หนูทำอะไรอีกไม่ได้แล้วเหมือนกัน" สิ้นเสียงของจินนี่ รูปสลักงูก็วูบวาบหนักขึ้น และทันใดนั้น ก็เกิดแสงเจิดจ้ารอบ ๆ รูปสลักงูนั้น เกิดลำแสงพวยพุ่งออกมาจากรูปงู และรวมตัวกันเป็นรูปร่างที่พร่ามัว ทอม ริดเดิ้ล นั่นเอง! เมอร์เทิลมองภาพนั้นอย่างพรั่นพรึง มองสิ่งที่แม้แต่ความตายยังต้องหวาดกลัว เพียงแค่ทอมปรายตามา เมอร์เทิลก็เนื้อตัวสั่นเทา และหนีหายไปในท่อระบายน้ำทันที ทอมหันมาหาจินนี่ ยิ้มที่มุมปาก " กล้าหาญมาก จินนี่ ที่พูดแบบนี้กับฉัน " จินนี่รวบรวมความกล้า และมองเขาตรง ๆ " หนูไม่ยอมให้คุณครอบงำหนูให้ทำอะไรผิด ๆ อีกแล้ว " " ก้าวหน้ามากจริง ๆ " ทอมเคลื่อนร่างที่พร่ามัวของเขาไปรอบ ๆ จินนี่ " บอกฉันหน่อยซิ ถ้าฉันไม่หยุด เธอจะทำยังไง " และตอนนี้เขาก้มหน้าที่พร่ามัวมาจนชิดหน้าเธอ " จะแล่นไปฟ้องเจ้าพอตเตอร์งั้นรึ " ฉับพลันทันทีที่เขายืดตัวขึ้นและเปล่งเสียงหัวเราะที่เยือกเย็นให้ก้องสะท้อนห้องน้ำนั้น " เอาสิ ฉันน่ะรอแทบไม่ไหวแล้ว ที่จะได้เจอพอตเตอร์ ฮีโร่ของเธอ " จินนี่มองภาพนั้น ริมฝีปากสั่นระริก ไม่มีวัน...เขาจะใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อแฮร์รี่ไม่ได้...ต้องไม่มีวันนั้น เธอกัดริมฝีปากชั่วครู่ และด้วยดวงตาที่แน่วแน่ เธอเปล่งคำพูดที่หนักแน่นสู่ทอม ริดเดิ้ล " ไม่มีวัน...ทอม คุณจะไม่มีวันได้เครื่องยาจากห้องสเนป " ทอมเลิกคิ้วมองเขาอย่างเยาะเย้ย " ก็แค่ไม่มีฉัน...อีกต่อไป " จินนี่น้ำตาไหลพราก ภาพของแฮร์รี่ผุดขึ้นมาในใจ ฉันไม่มีวันทรยศต่อเธอ แฮร์รี่ จินนี่ดึงไม้กายสิทธิ์ของเธอออกมา ชี้ไปที่ก็อกน้ำซึ่งกลุ่มควันของทอม ริดเดิ้ลลอยอยู่ "ลาก่อน ทอม ถึงหนูจะฆ่าตัวคุณตอนนี้ไม่ได้ แต่อย่างน้อยตัวคุณในอดีตที่อยู่ที่นี่ก็จะไม่มีวันทำร้ายแฮร์รี่ได้อีก" จินนี่หลับตาลง แล้วทันใดนั้นเธอก็ตวัดไม้กายสิทธิ์เข้าหาตัวเอง ร่ายคาถาที่แม้แต่พ่อมดที่เก่งที่สุดก็ไม่อยากใช้ "ซูซายลิโอ" แต่ก่อนที่คาถาระเบิดตัวเองนั้นจะพุ่งเข้าใส่เด็กหญิง มือยาวจากกลุ่มควันของทอมก็เลื่อนมาปัดไม้กายสิทธิ์ออกไปทันควัน จินนี่ทรุดลงสลบไปบนพื้นห้องน้ำ "จินนี่" ร่างโปร่งใสของทอมมองอย่างงุนงงปนทึ่ง "ถึงกับใช้คาถานี้ รักไอ้เด็กพอตเตอร์นั่นมากนักหรือไง" ประกายตาแว่บหนึ่งของเขามีแววโกรธเคืองก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นดวงตาเย็นชาคู่เดิม แล้วเสียงของทอม ริดเดิ้ลกลายเป้นเสียงแหบแห้งของจอมมาร เขาหัวเราะก้อง "ดี ทีนี้ข้าจะได้ทั้งตัวยาจากไอ้คนทรยศและก็ชีวิตของพอตเตอร์ด้วย" ร่างของจินนี่ค่อยๆกลืนเข้าไปในกลุ่มควันและหายไปในที่สุด ทางด้านแฮร์รี่หลังจากที่พงกเขาเข้าไปในห้องต้องประสงค์ได้แล้วก็รีบติดต่อไปที่กริมโมลเพลสทันที จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 "หวัดดีฮะ!! มีใครอยู่มั้ย" แฮร์รี่ส่งเสียงเรียกไปอีกฝั่งหนึ่ง (คือแบบว่าโผล่ไปแค่หัวน่ะค่ะ) "ว่างัยแฮร์รี่ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ" เดรโกที่นั่งมองอยู่ข้างหลังเขาถามขึ้น "ศจ.ดัมเบิลดอร์!!" แฮร์รี่ร้องทันทีที่เห็นคนคนหนึ่งผ่านประตูเข้ามา รอน เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกมองหน้ากัน "เอ่อ...สวัดดีครับ" แฮร์รี่ไม่คิดว่าจะเป็นดัมเบิลดอร์ที่อยู่ที่นี่ ดัมเบิลดอร์หันมามอง ไม่มีท่าทีตกใจเลยสักนิดเดียว "สวัสดีตอนสายน่ะแฮร์รี่" ดัมเบิลดอร์ทักทายด้วยน้ำเสียงปกติ "แฮกริดบอกว่าอาจารย์ไปประชุมนี่ครับ" "อ๋อ ใช่ ฉันแค่แวะมาทำธุระนิดหน่อยที่นี่น่ะ เธอมีอะไรหรือแฮร์รี่ ฉันคิดว่าเธอคงไม่ใช่แค่โผล่หัวมาทักทายหรอกน่ะ ใช่ไหม" ดูเหมือนดัมเบิลดอร์จะรู้ว่าแฮร์รี่รู้อะไรบางอย่างมา แล้วมันก็น่าจะเกี่ยวข้องกับสมาชิกภาคีซะด้วย "คือยังงี้ครับอาจารย์......" แฮร์รี่เล่าเรื่องที่เขาเห็นมาอีกครั้ง ดัมเบิลดอร์เงียบไปสักพักหลังจากที่แฮร์รี่เล่าจบก็พูดอย่างใจเย็น "เอ่อ ใช่ลูเซียสรายงานเราแล้วเรื่องนั้น ขอบใจน่ะแฮร์รี่" ดัมเบิลดอร์เหลือบมองดูอะไรบางอย่างในเสื้อคลุมของเขา "ฉันไม่มีเวลาพูดคุยกับเธอมากนัก แฮร์รี่ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอจะสามารถแทรกแซงความคิดของโวลเดอมอร์ได้ แต่ไม่คิดว่าเธอจะค้นพบเร็วขนาดนี้ ฟังน่ะ เธอต้องระวังตัวให้ดี จริงอยู่ที่ตอนนี้เธอสามารถสกัดใจเธอได้แล้ว แต่เธอยังมีปัญหาอยู่ เรื่องของทอมน่ะเขาเคยโผล่มาทำร้ายเธอกับจินนี่ครั้งหนึ่งแล้วใช่มั้ย ฉันคิดว่าตอนนี้เค้าน่าจะรู้แล้วว่าจุดอ่อนของเธอน่ะคืออะไร ฉันเดาว่าจินนี่ก็มีสิทธิที่จะโดนทอมทำร้ายเหมือนกัน ฉันต้องไปแล้ว อย่าลืมดูแลเพื่อน ๆ เธอด้วยน่ะแฮร์รี่" พูดจบดัมเบิลดอร์ก็เดินออกไปทันทีก่อนที่แฮร์รี่จะทันพูดลาเขา ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หลังจากที่ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ได้รับรู้จากดัมเบิลดอร์ให้เพื่อน ๆ ฟังแล้ว พวกเขาก็เดินออกจากห้องต้องประสงค์เพื่อกลับสู่ห้องเรียน มีเพียงเรื่องเดียวที่แฮร์รี่ไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟัง นั่นก็คือ เรื่องของจินนี่ แต่จินนี่ก็ดูปกติ ยกเว้นที่เธอดูแปลก ๆ ไปเมื่อตอนสวนกับเขาระหว่างทางไปห้องต้องประสงค์ อาจตื่นสายอย่างที่รอนว่า ไม่ละ ฉันจะต้องไม่ฟุ้งซ่านเกินไป นั่นย่อมไม่เป็นผลดีต่อการปิดใจ สังเกตจินนี่ต่อไปอีกนิด อย่าเพิ่งร้อนใจและด่วนสรุป แฮร์รี่คิดในใจ และที่ระเบียงทางเดินชั้น 3 นั่นเอง ที่จินนี่โผล่มาทักทายเขา "หวัดดี " จินนี่ทักเขาและทุก ๆ คนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รอนเลิกคิ้วมองน้องสาว " เอ๊...ฉันนึกว่าเธอจะอยู่ที่ห้องโถงรวมซะอีก " จินนี่ยักไหล่ " ทำไงได้ ฉันตื่นสายเลยต้องกินเร็ว ทำเวลาหน่อย " และตอนนี้เธอหันมาหาแฮร์รี่ " นึกขึ้นมาได้ว่าเห็นพวกเธอแถวนี้ เลยเดินตามมาดู " " อ๋อ พวกเราไปห้องต้องประสงค์มาน่ะ " รอนว่า " แฮร์รี่เข้าไปในความคิดของ...ของ...เอ่อ...โวล... โวลเดอมอร์ และได้ยินว่า เขาอยากได้เครื่องยาสำคัญบางอย่างของสเนป " จินนี่ตาโตมองแฮร์รี่ " แฮร์รี่ เธออย่าทำแบบนี้อีกนะ มันเสี่ยงเกินไป " แฮร์รี่มองเห็นความห่วงใยที่เต็มเปี่ยมในดวงตาของจินนี่ ดูไม่มีพิรุธอะไร เขายิ้มให้เธอ " ไม่ต้องห่วงน่ะ จินนี่ " แฮร์รี่ยื่นมือมากุมมือเธอ ให้เดินเคียงข้างไปด้วยกัน เดรโกมองอาการของจินนี่เช่นกัน เธอดูปรกติมาก ไม่เหลือร่องรอยของจินนี่ที่ดูเลื่อนลอยที่เขาเห็นเมื่อคืน มัน...คงไม่มีอะไร เดรโกผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก แต่ทว่าภายในห้องใต้ดินที่อับชื้น นาทีนี้ เกิดเสียงหัวเราะเยียบเย็นก้องสะท้อนไปมา " ไอ้เด็กพอตเตอร์จอมแส่ มันคิดว่า มันเข้าถึงฉันโดยที่ฉันไม่รู้งั้นรึ " " ดีละ ต่อนี้ไป ฉันก็จะรู้ถึงความเป็นไปทุกอย่างของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ...ดัมเบิลดอร์ และก็พวกภาคีหน้าโง่ " หางหนอนมองจอมมารด้วยดวงตาตื่นกลัว " แต่...แต่...นายท่าน แฮร์รี่ พอตเตอร์ น่าจะสังเกตเห็นได้ไม่ยาก " โวลเดอมอร์เคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ เข้ามาหา " นี่เจ้ากำลังจะบอกว่า เจ้าพอตเตอร์ที่หลักแหลม น่าจะสังเกตเห็นแผนการที่โง่เง่า ไม่เข้าท่า " เขาเปลี่ยนเป็นเสียงคำรามต่ำแล้วในตอนนี้ " ของข้าใช่ไหม " สิ้นคำพูดของเขา ก็เกิดเสียงเปรี๊ยะดังสนั่น ดั่งว่าประจุไฟฟ้าในโอกาสวิ่งแตกตัวเข้าหากันอย่างพลุ่งพล่าน หางหนอนตอนนี้นั้น เนื้อตัวสั่นเทา และหมอบอยู่แทบเท้าของจอมมาร " นายท่าน ไม่ใช่อย่างที่ท่านเข้าใจ...ไม่ใช่เลย " และก็ด้วยน้ำเสียงที่ลนลานนั่นอีก ที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ โวลเดอมอร์เดินช้า ๆ และมองไปที่นักปรุงยาที่กำลังทำงานอย่างขมักเขม้น " ด้วยสัจจะเซรุ่ม จินนี่ วีสลีย์ ก็เผยตัวเองอย่างหมดเปลือก และด้วยน้ำยาสะกดจิตใจเบ็ดเสร็จที่เพิ่งค้นพบผสมด้วยอำนาจครอบงำชั้นสูง ยายเด็กวีสลีย์ก็ถูกครอบงำอย่างสมบูรณ์แบบ กลายเป็นเครื่องรับภาพและเสียงอย่างดี ถ่ายทอดทุกความเคลื่อนไหวของดัมเบิลดอร์ให้เรารู้ " โวลเดอมอร์หันมาหาหางหนอน " เธอถูกควบคุมอย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยข้อมูลของที่ตัวเธอเองเผยสู่เรา มันจึงยากที่ใครจะสังเกต มันแนบเนียนซะจนกระทั่งยัยเด็กวีสลีย์เองก็จะไม่ต่อต้าน เพราะเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเธอถูกครอบงำอยู่ " หางหนอนเริ่มตัวสั่นอีกครั้งเมื่อถูกจอมมารจ้องเขม็ง " ยังมีวิถีชีวิตแบบเดิม พูดจาแบบเดิม รู้สึกนึกคิดแบบเดิม เพียงแต่ถ่ายทอดเรื่องราวผ่านสิ่งที่เธอมองเห็นหรือรับรู้ และพร้อมที่จะทำตามเมื่อมีคำสั่งไปถึง " " อยากมองหน้าเจ้าพอตเตอร์ช้ด ๆ เวลามันรู้ความจริงอันนี้ ว่าไม่ใช่ใครอื่นที่ทรยศ หากแต่เป็นคนรักของมันนั่นเอง " และด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียมนั่น ที่ทำให้หางหนอนมือไม้สั่นอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ "เฮ้อ...วันที่แสนสบาย จะมีสักกี่วันน่ะที่อาจารย์จะไม่อยู่ทั้งโรงเรียนแบบนี้น่ะ" รอนว่าพลางถอนหายใจยาวแล้วทิ้งตัวนอนลงบนหญ้าริมทะเลสาบที่ปลาหมึกยักษ์กำลังว่ายน้ำเล่นอยู่ "สบายเหรอรอน ฉันว่าวันที่แสนสบายน่ะจะต้องไม่มีฟิลช์กับคุณนายนอริสอยู่ตะหากล่ะ" เดรโกว่าพร้อมทั้งหัวเราะ รอนก็หัวเราะไปกับเค้าด้วย ดูเหมือนจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย นั่นคือ...แฮร์รี่ แฮร์รี่กำลังนึกถึงเรื่องที่ดัมเบิลดอร์พูดกับเขาจึงไม่ได้สนใจเพื่อนทั้ง 2 คน ดัมเบิลดอร์บอกว่าโวเดอมอร์รู้แล้วว่าจินนี่น่ะเป็นจุดอ่อนของเขา เพราะฉะนั้นจินนี่จะเป็นอันตรายเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ที่แฮร์รี่ยังนึกไม่ออกก็คือ ทอมจะมาครอบงำจินนี่อีกครั้งหรือโวลเดอร์มอร์จะทำร้ายจินนี่กันแน่ ทั้ง 2 อย่างนี้คิดแล้วแฮร์รี่ไม่รู้สึกดีเอาเสียเลย "เฮ้! แฮร์รี่ เหม่อลอยคิดถึงจินนี่อยู่หรืองัย เธอพึ่งห่างจากนายไม่กี่นาทีนี้เองน่ะ" เดรโกแซวเขาพร้อมทั้งเอามือแหย่ "ฮะ...อะไรน่ะ เมื่อกี้นี้พวกนายพูดอะไรเหรอ" ดูเหมือนแฮร์รี่เพิ่งออกจากภวังค์ ทั้งเดรโกและรอนหัวเราะพร้อมกัน "ว่าแต่แฮร์รี่ นายไม่ต้องไปช่วยติวหนังสือให้จินนี่หรืองัยสำหรับการเตรียมสอบ วพรส น่ะ" รอนถาม แฮร์รี่จำเป็นต้องเลิกคิดถึงเรื่องที่ดัมเบิลดอร์พูดสักพักเพราะเขาไม่อยากให้ผิดสังเกตุ "นายคิดว่าฉันจะสามารถติวหนังสือให้ใครได้อย่างนั้นเหรองัยรอน ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เราส่งตัวช่วยไปแล้วนี่" "แต่ฉันว่าจินนี่น่ะอยากอ่านหนังสือกับนายมากกว่าเฮอร์ไมโอนี่อีกน่ะ" เดรโกบอก เค้ารู้สึกเสียใจนิดหน่อยที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องไปช่วยจินนี่ติวหนังสือ "นั่นแน่เดรโก ฉันรู้น่ะว่านายคิดอะไรอยู่" รอนแหย่ "เพราะฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน" เดรโกกำลังจะหันหน้าไปหารอน แต่พอหันไปได้ครึ่งนึงก็ต้องหันกลับเพราะเค้าเห็นใครคนหนึ่งกำลังวิ่งมาและก็เป็น คนที่เค้าต้องการจะเจอซะด้วย "อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ช่วยจินนี่ติวเสร็จแล้วเหรอ เร็วจังแฮะ" แฮร์รี่ถามขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังหอบหายใจอยู่ "แฮร์รี่...ฉัน...ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอ"เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหอบไปด้วย "ให้ตายฉันนึกว่าเธอจะคิดถึงพวกเราซะอีก" รอนกระซิบบอกเดรโกพร้อมทั้งอมยิ้ม "ฉันว่าเธอพักเหนื่อยก่อนดีมั้ยเฮอร์ไมโอนี่ ฉันกลัวเธอจะขาดใจซะก่อนน่ะ" แฮร์รี่บอกพร้อมกับทำท่าให้เธอนั่งลงด้วย เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งตัวนั่งลงบนหญ้าแล้วจึงพูด "แฮร์รี่ เมื่อกี้ฉันไปห้องน้ำมาล่ะ แล้วฉันก็เจอกับเมอร์เทิล แล้วเธอค่อนข้างจะเอ่อ..มีอาการตื่นกลัวน่ะ เธอบอกฉันว่าจินนี่น่ะไปเจอกับผู้ชายคนนึงในห้องน้ำนั่น" "ผู้ชายในห้องน้ำหญิงงั้นเหรอ แปลกแฮะ" เดรโกเอ่ยขึ้น "ที่แปลกกว่านั้นน่ะ คือผู้ชายคนนั้นโผล่ออกมาหลังจากที่จินนี่พูดกับก็อกน้ำล่ะ"เฮอร์ไมโอนี่จบเรื่องของเธอตรงนี้แล้วมองไปทางแฮร์รี่และรอน "นี่ เธอคงไม่ได้หมายความว่า..." "ใช่รอน ฉันคิดว่าจินนี่ไปคุยกับทอม" เดรโกไม่ค่อยจะเข้าใจเรื่องนี้เท่าไรนักเลยพูดขึ้นมาว่า "แล้วทอมเนี่ยใครเหรอ คนจะออกมาจากก็อกน้ำได้ยังงัยกัน พวกเธอจะอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย" "เราจะเล่าให้นายฟังทีหลังน่ะเดรโก" แฮร์รี่บอกตอนนี้เค้ากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก "พักหลังนี้จินนี่มีอะไรแปลกไปรึเปล่า พวกนายมีใครสังเกตุเห็นบ้างมั้ย" แฮร์รี่ตั้งคำถามกับเพื่อนของเขา "ฉันว่าน้องฉันก็ปกติดีน่ะแฮร์รี่" รอนตอบ "แต่ฉันว่าแปลกล่ะ" เดรโกพูดขึ้นมา แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่หันมามองเขา "คืองี้ คืนก่อนฉันรู้สึกปวดท้องแล้วกำลังจะไปห้องพยาบาล แล้วพอดีว่าฉันต้องเดินผ่านห้องทำงานของสเนปน่ะ ทายสิว่าฉันเจอใคร" "จินนี่งั้นเหรอ" รอนถาม "ทำไมจินนี่ถึงไปอยู่ที่ห้องทำงานของสเนปตอนกลางคืนล่ะ"เฮอร์ไมโอนี่สงสัย เดรโกเล่าเรื่องของเขาต่อ "ไม่รู้สิ ฉันเห็นเธอมีอาการเลื่อนลอย พอฉันเรียกเธอน่ะ เธอก็มีท่าทางตกใจยังกับเพิ่งตื่นยังงัยยังงั้น" "ทำไมเธอไม่บอกเรื่องนี้กับเราก่อนหน้านี้ล่ะเดรโก" เฮอร์ไมโอนี่ถาม "เอ่อ...คือฉัน" เดรโกไม่รู้จะพูดยังงัยดี "ฉันกลัวว่าพวกเธอจะไม่เชื่อฉันน่ะเฮอร์ไมโอนี่ เธอก็รู้ดีว่าฉันเคยทำร้ายพวกเธอขนาดไหน" "โธ่ เดรโก นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้พวกเรารู้แล้วว่าเธอดีกับพวกเราแค่ไหน ตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนกันน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่บอกพลางเอามือจับไหล่ของเขา เดรโกเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆ เขาเห็นแฮร์รี่และรอนพยักหน้าให้เขา ใบหน้าของพวกเขาบ่งบอกถึงความเชื่อใจในความเป็นเพื่อน เดรโกรู้สึกประทับใจเหลือเกิน แฮร์รี่ดูท่าทางเครียดหนัก ถ้าเกิดว่าจินนี่ถูกครอบงำจริงๆ แล้วเขาจะทำยังไง "เธอสังเกตุอะไรผิดปกติได้บ้างล่ะแฮร์รี่ มันแปลกอย่างที่มัยฟอยว่าล่ะนะ แปลกมากด้วย แต่ทำไมตอนที่จินนี่เจอกับพวกเราก็ดูปกติดีนะ ที่สำคัญ ฉันว่าฉันยังไม่เจอตอนจินนี่เหม่อๆเลยน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตั้งข้อสังเกต "เรื่องสังเกตได้หรือเปล่าก็คงต้องช่วยกันล่ะ อย่าเพิ่งทำให้เธอรู้ตัว เพราะถ้าไม่ใช่น่ะ แฮร์รี่จะซวยเอานะ แต่ถ้าใช่เราก็ไม่ควรให้เธอรู้ตัวก่อน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจนะวาทำไมทอมถึงจะสะกดจินนี่ได้ ไม่มีสมุดเหมือนคราวนั้นแล้วนี่นา" รอนตั้งข้อสงสัย มัลฟอยที่นั่งอยู่ข้างๆก็หน้ายุ่งไม่แพ้กัน เขารู้สึกกังวลและรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่เพื่อนๆตั้งแต่แรก "แล้วเรื่องที่ไปเจอในห้องปรุงยา พวกเธอคิดว่าจินนี่ เอ้ย..ทอม จะให้จินนี่ไปทำอะไรเหรอ ฉันว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ดาร์คลอร์ดจับตัวผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยาไปแน่ๆ" จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แฮร์รี่นั่งกุมหัว เขากังวลว่าจินนี่จะถูกครอบงำโดยที่ไม่รู้ตัว และอาจจะถูกทำร้ายได้ เขาอีกแล้วสินะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือมากอดแฮร์รี่ "อย่าเพิ่งกลุ้มนะ อย่างน้อยเราก็มีกันสี่คน เรามาช่วยกันคิดดีกว่านะว่าตอนนี้เราจะทำยังไงกันต่อไป ฉันว่าเราคงต้องไปบอกศ.ดัมเบิลดอร์ด่วนเลยล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเชื่อมั่นว่าถ้าศ.ดัมเบิลดอร์ทราบ คงจะพอมีหนทางออกแน่ๆ เสียงของรอนเริ่มสั่นเครือ "จินนี่จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าพ่อกะแม่รู้ล่ะ จะทำยังไง" รอนเองก็ดูท่าทางประสาทกินเล็กน้อย หลังจากที่เห็นแฮร์รี่เครียดอย่างจริงจัง ทั้งๆที่ตอนแรก เขาไม่คิดว่าน้องสาวเขาจะเป็นอะไร ในเมื่อยังดูปกติๆดีอยู่ มัลฟอยโอบหลังรอนเบาๆ "เราจะช่วยกันนะ นายต้องเข้มแข็งสิ" ************************************ จินนี่เอง กะลังอยู่ในห้องนั่งเล่นรวม เธอกำลังนั่งทำการบ้านกะลูน่าที่โต๊ะของกริฟฟินดอร์ ลูน่ากำลังอ่านหนังสือพิมพ์เดอะควิบเปอร์พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ แต่สายตาของเธอนั้น กำลังเหลือบมองมาที่จินนี่เหมือนต้องการจะถามอะไรบางอย่าง จินนี่กำลังเขียนเรียงความจบไปอีกหนึ่งย่อหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับลูน่าที่จ้องเธออยู่ "ลูน่า มีอะไรเหรอ" จินนี่ทักอย่างสงสัย "ฉันว่าจะถามอะไรเธอหน่อย เมื่อสัปดาห์ก่อนฉันเห็นเธอถือของพะรุงพะรัง เหมือนกันจะไปทำการทดลองซะงั้น แต่เธอก็หายเข้าไปในห้องน้ำที่เมอร์เทิลอยู่ ตอนแรกฉันกะว่าจะตามไปซะหน่อย แต่พอดีว่าฉันกำลังจะมีสอบย่อยก็เลยไปอ่านหนังสือดีกว่า" ลูน่าพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย แต่สีหน้าของเธอดูเหมือนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก "อะ..อะ..อะไรนะ" จินนี่ตะกุกตะกัก เธอจำได้ว่าวันนั้นที่เธอไปอยู่ที่ห้องของศ.สเนปแล้วมัยฟอยมาเจอเข้า จำได้ว่าตกใจแทบแย่ แต่หลังจากนั้นมัยฟอยก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แล้วจากนั้นก็...เธอนึกไม่ออกว่าเธอไปทำอะไรแบบที่ลูน่าว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเองก็งงว่าแล้วเธอลืมเรื่องวันที่มัลฟอยมาเจอเธอได้ยังไงนะ สีหน้าจินนี่กำลังสับสนอย่างแรง "เหอะๆ ถ้าเป็นความลับอะไร ฉันไม่ถามก็ได้นะ แต่เธอไปขโมยสมุนไพรจากห้องสเนปมันคงจะไม่ดีเท่าไหร่ล่ะมัง" ลูน่าพูดแบบไม่ค่อยสนใจ ที่จริงเธอก็เป็นห่วงแค่ว่าถ้าจินนี่ถูกจับได้จะลำบากแน่ แต่เรื่องจินนี่จะทำอะไรนั้นก็เป็นเรื่องของจินนี่ เธอเองไม่ได้อยากจะไปยุ่งอยู่แล้ว ลูน่ายักไหล่และก้มหน้าอ่านเดอะควิบเบอร์ต่อ ส่วนจินนี่นั้น ยังนั่งนิ่งอย่างงงงัน ทำไมลูน่าถึงพูดว่าเราขโมยเครื่องปรุงยาจากห้องสเนป แต่ฉันแค่เข้าไปเดินสำรวจดูเครื่องยาแค่นั้นนี่ แค่หยิบมาดูเฉย ๆ แบบนั้นจะเรียกว่าขโมยได้ยังไง ส่วนที่ตกใจเมื่อเจอเดรโก ก็เพราะมันดึกขนาดนั้น ใครจะไปนีกว่าอยู่ ๆ เดรโกจะโผล่มา จินนี่คิดในใจ ภาพและคำพูดของลูน่า ตลอดจนบรรยากาศของห้องโถงรวม ไม่เพียงอยู่ในความคิดและมุมมองของ จินนี่เท่านั้น แต่มันถ่ายทอดสู่โวลเดอมอร์อีกด้วย ใบหน้ายิ้มเย็นของจอมมาร บ่งบอกถึงความพึงพอใจ การครอบงำครั้งนี้แนบเนียนอย่างที่สุด " ครอบงำแบบที่เจ้าของร่างรับรู้ในการกระทำ แต่ไม่รู้สึกผิดหรือต่อต้าน " เขาลูบคางแหลมเสี้ยมที่ซีดขาว พลางพยักหน้าให้กับตัวเอง " ขอบใจสาวน้อย ในที่สุด เธอก็ช่วยให้ยาลดอายุสำหรับดัมเบิลดอร์ใกล้ความเป็นจริง " หางหนอนลอบมองภาพนั้น เขาหลบตาอย่างทันควันเมื่อจอมมารหันขวับมามอง " อย่าให้ความภักดีของเจ้าสั่นคลอนอีก ข้าขอเตือน " จอมมารพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม และนั่นก็ทำให้หางหนอนมือสั่นขึ้นมาทันที " เฮ้! จินนี่ อยู่นี่เอง " เสียงสูงเสียงหนึ่งดังขึ้น ดึงความสนใจของจอมมารให้กลับมามองภาพนั้น จินนี่เงยหน้าขึ้นมอง แอนเจลิน่าและแคตี้นั่นเอง ที่ลงนั่งร่วมโต๊ะ " พรุ่งนี้เย็น นัดประชุมที่ห้องนั่งเล่นรวม และซ้อมควิชดิชหลังจากนั้น " แอนเจลิน่าพูดรัวเร็ว " อือม์... " แคตี้ที่นั่งท้าวคางเอ่ยขึ้น " ถัดไปอีก 2 วัน ก็ถึงวันแข่งกับสลีธิรินแล้ว " " ฝากบอกแฮร์รี่กับรอนด้วยนะ " แอนเจลิน่าพูดต่อ และจินนี่พยักหน้ารับ แคตี้หันมาหาลูน่า " เชียร์เราเหมือนเดิมรึเปล่า ลูน่า " ลูน่าเงยหน้าจากเดอะควิบเบอร์ และส่งสายตาเลื่อนลอยมาให้ " แน่นอนอยู่แล้ว " เธอว่า " ดีเลย " แอนเจลิน่ายิ้มกว้าง " อย่าลืมเอาหมวกหัวสิงห์โตใบเก่งมาด้วยนะ " ทั้งสี่สาวหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ถึงเสียงคำรามกึกก้องของสิงห์โต ที่เกือบทำเดรโกตกจากไม้กวาดเมื่อปีที่แล้ว ประโยคเหล่านั้น ไม่พ้นจากการรับรู้ของจอมมาร เขาหรี่ตาและยิ้มเยาะที่มุมปาก " แข่งควิชดิช...แฮร์รี่ พอตเตอร์...จินนี่ และสลีธิริน " เขาหรี่ตาลงอีกอย่างมุ่งร้าย และทันใดนั้น จอมมารก็ระเบิดเสียงหัวเราะกึกก้อง ปลุกหางหนอนให้สะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง " ไม่มีอะไรที่จะสมบูรณ์แบบเท่านี้อีกแล้ว " จอมมารจบคำพูด ด้วยเสียงหัวเราะอย่างเหี้ยมเกรียม แล้ววันแข่งควิชดิชระหว่างกริฟฟินดอร์และสลีธิรินก็มาถึง อัฒจรรย์แน่นขนัด แต่ยังมีแค่แฮกริดที่อยู่ดูแลเด็ก ๆ และมาดามฮูซ อาจารย์ผู้ควบคุมการแข่งขัน สองทีมเผชิญหน้ากัน พวกสลีธิรินยิ้มเยาะ ฟลิ้นต์ถ่มน้ำลายลงตรงหน้าแอนเจลิน่า แต่มาดามฮูซรึ...จะทันเห็น คงมีเพียงเดรโกที่อยู่ในอาการสงบ จบแครบและกอยล์ต้องเอาข้อศอกกระทุ้งกันให้เหลือบมอง และทันทีที่มาดามฮูซเป่านกหวีด ผู้เล่นทั้งสองทีมก็ขึ้นไปบินฉวัดเฉวียนอยู่บนท้องฟ้า เฮอร์ไมโอนี่มองตามแฮร์รี่และรอน มีจินนี่บินวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เหมือนทุกครั้ง ที่เกมส์สกปรกมาจากฝั่งสลีธิริน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่พวกเขากระแทกกระทั้น ตีลูกบลัดเจอร์ใส่กริฟฟินดอร์ และหัวเราะเย้ยหยัน โดยไม่สนใจอาการกราดเกรี้ยวของมาดามฮูซ และแน่นอน ที่มีเพียงเดรโกที่แข่งขันกับแฮร์รี่อย่างขาวสะอาด เขาทั้งสองมุ่งมั่นในการหาลูกสนิช " กิฟฟินดอร์นำ 40 ต่อ 10 " เสียงลี จอร์ดัน เจ้าเก่าดังขึ้น " เอ! ว่าแต่ว่า มีใครเห็นซีกเกอร์ของทั้งสองทีมไหม " เสียงอื้ออึงของนักเรียนทั้งสนามดังขึ้น สูงจากสนามแข่งร่วมสิบห้าเมตร แฮร์รี่และเดรโกกำลังไต่ความสูงไล่ตามลูกสนิชอย่างไม่ลดละ เขาทั้งสองยิ้มให้กัน และเชิดไม้กวาดสูงขึ้นไปอีก ในนาทีนั้นเองที่เดรโกหันไปมองด้านหลัง และเห็นจุดเล็ก ๆ สีแดงที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา แฮร์รี่ที่พุ่งนำเดรโกอยู่ หันมามองเมื่อรู้สึกว่าเดรโกไม่ได้ตามมา และนั่นเองที่จุดเล็ก ๆ สีแดงนั้นเริ่มชัดเจนในสายตาของเขา " จินนี่ " แฮร์รี่พึมพำเสียงเบา จินนี่ขึ้นมาที่ความสูงกว่า 15 เมตรแล้ว และตอนนี้เธอก็หยุดไม้กวาดตรงหน้าแฮร์รี่ เดรโกมองใบหน้ายิ้มเย็นของจินนี่ที่มองตรงมาที่แฮร์รี่ มือของจินนี่กำแน่นรอบไม้กวาด และทันใดนั้น จินนี่ก็พุ่งไม้กวาดรงเข้าหาแฮร์รี่อย่างรวดเร็วปานลูกธนู เธอกำลังตั้งใจพุ่งเข้าชนแฮร์รี่ ที่ความสูงขนาดนี้นี่นะ! " จินนี่ " เดรโกตะโกนเสียงดัง และนั่นทำให้จินนี่ชะงัก แต่สายตาของเธอยังคงแน่วแน่อยู่ที่แฮร์รี่ แฮร์รี่นั้น เขาอยู่ในอาการงุนงง จินนี่กำลังจะทำอะไร เป็นไปไม่ได้ที่จินนี่จะชนเรา เว้นแต่ว่า..... คำพูดของดัมเบิลดอร์กลับมาก้องในหัวอีกครั้ง ส่วนจินนี่นั้น รู้สึกแต่เพียงว่า จะค้องเข้าใกล้แฮร์รี่ให้มากที่สุด เธอต้องชอบ...แฮร์รี่ จินนี่ยิ้มที่มุมปาก แต่ดวงตาเขียวใสคู่นั้น ที่มองอย่างพิศวงนั่นเอง ที่ปลุกความรู้สึกที่แท้จริงของจินนี่ให้กลับคืนมา ฉันกำลังจะทำอะไร จินนี่ร่ำร้องในใจ แฮร์รี่...ด้วยความเร็วขนาดนี้ ฉันไม่สามารถหยุดได้ทันแน่ แฮร์รี่ที่นิ่งตะลึง มองจินนี่ที่พุ่งเข้ามาใกล้ ใกล้จนเขาเห็นรอยกระเล็ก ๆ บนใบหน้าของเธอ และก็ดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตื่นตกใจ และสำนึกผิดนั่นอีก " แฮร์รี่ ฉันขอโทษ " จินนี่ตะโกนขึ้น และในวินาทีสุดท้ายนั้นเอง ที่จินนี่ตัดสินใจทิ้งตัวออกจากไม้กวาด ดิ่งลงสู่พื้นสนามด้านล่าง " จินนี่ อย่า... " แฮร์รี่ตะโกนลั่น พร้อมดิ่งตัวตามลงมา มีเดรโกที่ตามมาติด ๆ ภาพนั้น ไม่พ้นสายตาของจอมมาร " อานุภาพของความรัก ที่ข้าไม่เคยประเมินได้ถูกต้อง " โวลเดอมอร์คำรามเสียงต่ำ " แฮร์รี่ พอตเตอร์ ใคร ๆ ก็ยอมตายเพื่อปกป้องมัน ทั้งแม่ที่โง่เง่า แล้วก็ซีเรียส แบล็คที่โอหัง " เขาหยุดนิ่งชั่วครู่ ก่อนที่คำพูดสุดท้ายจะรอดผ่านไรฟัน " คราวนี้ ก็ยัยเด็กวีสลีย์ " เขาเงยหน้าและยกมือขึ้นสูง ดวงตาส่อแววเจ็บช้ำ " ไม่มีสักครั้งหรือไง ที่ข้าจะชนะมัน " และทันใดนั้น ก็มีแสงสีฟ้าเจิดจ้าปรากฏขึ้นกลางห้องที่มืดมิด พร้อมกับคำตอบที่จอมมารคาดไม่ถึง " คิดว่า โอกาสนั้นคงไม่มีวันมาถึง " จอมมารมองกลุ่มคนที่ก้าวออกมาจากลำแสง เขาขบกรามอย่างเคียดแค้น " รนหาที่จริง ๆ ดัมเบิลดอร์ " จอมมารหรี่ตามองอย่างเกลียดชัง พร้อมถือไม้กายสิทธิ์ในมืออย่างพร้อมที่จะต่อสู้ โวลเดอร์มอร์หัวเราะก้องทั้งที่เขากำลังอยู่ในวงล้อมของสมาชิกภาคี "ฮ่า ฮ่า ขนพวกมาคิดว่าจะทำอะไรข้าได้งั้นรึ" สมาชิกภาคพากันผงะเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเย็นเยือกนั้น หรือเจ้าแห่งความตายฟื้นพลังเต็มที่แล้ว โวลเดอร์มอร์หันไม้กายสิทธิ์ไปทางอาจารย์ใหญ่ฮอร์กวอร์ด สมาชิกภาคีต่างพยายามจะเข้ามากัน แต่ดัมเบิลดอร์เบี่ยงพวกเขาออกไป "อย่ามั่นใจนัก" ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ยิ้มเหยียดก่อนจะชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังขวดบรรจุน้ำยาสีเขียวที่อยู่บนชั้นเหนือศีรษะอีกฝ่าย "เปรี้ยง" ขวดน้ำยาแตกกระจายสาดมายังผู้อยู่เบื้องล่าง ควันสีขาวปกคลุมบริเวณนั้น "อาจารย์" ทองค์ตะโกนพร้อมๆกับเสียงหัวเราะก้องอย่างสมใจของโวลเดอร์มอร์ "ลาก่อน ดัมเบิลดอร์ มีความสุขกับชีวิตเด็กทารกอีกครั้งเถอะ" ครั้นพอกลุ่มควันจางไป กลับปรากฏร่างของดัมเบิลดอร์ยืนยิ้มเย็นอยู่ "ทำไม!" เจ้าแห่งความตายร้องอย่างแปลกใจ ดัมเบิลดอร์ลูบเคราสีขาวที่ดูเหมือนจะสั้นลงเล็กน้อยของเขา จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 "ประมาทไปหน่อยนะ ทอม แฮร์รี่มองเห็นแผนการณ์ของเธอหมดแล้วก็บอกพวกเรา คิดว่าศาสตราจารย์สเนปจะไม่เก็บเครื่องยาของเขาไว้ในที่ปลอดภัยกว่านี้เหรอ" โวลเดอร์มอร์มองอย่างเคียดแค้น "แก!!!!!!!!!!!" ส่วนในสนามแข่งควิชดิช ตอนนี้มีแต่เสียงกรีดร้องอย่างเสียขวัญ เหล่านักเรียนต่างพากันชี้มือ บ้างก็ยืนนิ่งงงงัน บางคนก็ปิดตาให้พ้นจากภาพที่น่ากลัวนั้น ภาพจินนี่ที่กำลังร่วงหล่นสู่พื้นสนาม มีแฮร์รี่ รอน และเดรโกพุ่งตามมาติด ๆ เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากแน่น ก่อนตัดสินใจวิ่งลงจากอัฒจันทร์ไปที่สนาม มีแฮกริดวิ่งตามมา ส่วนจินนี่ที่กำลังร่วงหล่น ไม่เอ่ยปากหรือมีทีท่าใดๆ คงมีเพียงสายตาที่โศกเศร้า จับจ้องมองแฮร์รี่อย่างไม่วางตา และมีเพียงริมฝีปากที่ขยับเบา ๆ แต่นั่นก็ทำให้หัวใจของแฮร์รี่เต้นไม่เป็นส่ำ " ลาก่อน แฮร์รี่ " จินนี่ยิ้มบางเบา พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินเป็นสาย แฮร์รี่มองจินนี่ด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นขึ้นมาเต็มหัวใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หรือ ที่เป็นความสุขที่แท้จริงของเขา ความสุขที่ไม่อาจมีสิ่งใดมาแทนที่ และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไป และสิ่งหนึ่งก็สว่างวาบขึ้นมาในความคิดของเขา แฮร์รี่ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น และตะโกนก้อง " เอ็กซ์เปกโต พาโตรนุม! " สิ้นเสียงของแฮร์รี่ กวางหนุ่มสีเงินเขาแหลมระเบิดตัวออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ มันควบเข้ามาใกล้เและหันมาผงกหัวให้เขา แฮร์รี่เข้าใจในทันที เขาสปริงตัว ในจังหวะเดียวกับที่กวางหนุ่มสอดลำตัวเข้ามารับแฮร์รี่ให้นั่งลง บนหลังของมันได้อย่างนุ่มนวล " ไปเลย " แฮรืรี่ร้องสั่ง และทันใดนั้น กวางหนุ่มก็พุ่งสุดฝีเท้าตรงไปหาจินนี่ จินนี่มองภาพนั้น เธอส่ายหน้าจนผมสีแดงเจิดจ้านั้นปลิวสะบัดอยู่ในสายลม ทั้งสองใกล้พื้นดินเข้ามาทุกที เฮอร์ไมโอนี่ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่งและสวดมนต์ภาวนา ข้าง ๆ เธอนั้น มีแฮกริดที่วิ่งวนไปมา เพื่อคาดคะเนตำแหน่ง อย่างน้อยก็ให้เด็ก ๆ ตกลงบนตัวของฉัน ซึ่งนั่น ย่อมดีกว่าตกสู่พื้นอย่างแน่นอน เขาคิดในใจ ส่วนอัฒจันทร์นั้นก็เหมือนร้างผู้คน ค่าที่เด็ก ๆ ต่างนิ่งอึ้งต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แฮร์รี่นั้นใกล้จินนี่เข้ามาทุกที และคว้าแขนเธอได้ในที่สุด เขาโอบรับร่างเธอให้นั่งลงเคียงข้างเขา บนหลังของกวางหนุ่มได้ทันเวลาพอดี ภายใต้ลมหนาวที่พัดหวีดหวิว หิมะที่เริ่มโปรยปรายลงมานอกหน้าต่าง จินนี่ยังคงนอนอย่างสงบอยู่ในห้องพยาบาลที่มุมลึกสุดของห้อง ที่ที่แฮร์รี่ได้เข้ามาใช้บริการเป็นประจำ ข้างเตียงของสาวน้อยไม่มีใคร เนื่องจากทั้งแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ เดรโก ต่างก็ถูกเรียกไปรวมตัวกับเหล่าสมาชิกภาคี เพื่อพูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ ก่อนที่โวลเดอร์มอลจะหายไปอีกครั้ง และพัดพาความหนาวเย็นเข้ามาแทนที่ มาดามพรอมฟรีกำลังนั่งอ่านหนังสือ "พาราเซตามอล ยาสารพัดนึก" อยู่เงียบๆ เธอได้หนังสือมาจากจินนี่เมื่อตอนที่เพิ่งเปิดเรียนใหม่ๆ รู้สึกว่าจินนี่จะเอามาจากร้านขายของของพวกมักเกิ้ล ซักพักเดียว อาจเป็นเพราะเนื้อหาแปลกๆในหนังสือก็เลยทำให้รูสึกง่วงเหงาหาวนอนไปซะง่ายๆ ที่ประตูของห้องพยาบาล เงาหนึ่งค่อยๆด้อมมองเหมือนจะรอโอกาสที่จะเข้าไปหาคนด้านใน ประตูถูกแง้มออกอย่างช้าๆ ร่างผอมสูงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ทอม ริดเดิ้ล ทอม มองดูร่างเล็กของจินนี่ที่หายใจอย่างสม่ำเสมอบนเตียงนอนเล็กๆด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก ทำไมไอ้เด็กแฮร์รี่ พอตเตอร์นั่นถึงได้แต่มีคนทุ่มเทชีวิตเพื่อที่จะปกป้องมันกันนัก ทอมยังจำได้ถึงตอนครั้งที่เธอถูกครอบงำแล้วเธอไว้ใจเขา ถ่ายทอดความรู้สึกที่แสนจะน่าขำลงสู่สมุดบันทึกเล่มนั้น (แอบยืมฟิคคุณนะโอนิดนึงนะคะ อิๆ) จินนี่ที่ยังนอนอยู่ค่อยๆลืมตา เธอจำอะไรไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้แต่ว่าเธอคงตายไปแล้ว และที่นี่คงเป็นที่ไหนซักแห่ง ภาพตรงหน้า ทำให้เธอแปลกใจระคนตกใจไม่ใช่น้อย "ทอม คุณ...มาทำอะไร.." จินนี่กวาดสายตามองรอบๆ ความรู้สึกนึกคิดและความจำของเธอเริ่มหวนกลับมาทีละน้อย ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอกำลังอยู่ในห้องพยาบาล แต่เธอยังคงไม่เข้าใจว่าแล้วทอมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง "ฟื้นแล้วเหรอ จินนี่" ทอมยิ้มที่มุมปาก "เธอทำได้ดีนี่ สละชีพเพื่อเจ้าเด็กนั่น คงคิดว่าเค้าจะเทิดทูนบูชารักเธอมากน่ะสินะ" เสียงของทอมเบาเหมือนสายลม พอที่จะให้จินนี่ได้ยินแต่เพียงคนเดียวและไม่ปลุดมาดามพรอมฟรีให้ตื่นขึ้น "คุณจะทำอย่างนี้ไปทำไม ทำไมคุณต้องใช้หนูทำอะไรแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณทำอะไรกับหนูกันแน่" จินนี่โต้ตอบ "หึๆ นั่นเป็นเรื่องที่เธอจะต้องไปคิดเอาเองล่ะนะ ครั้งนี้ฉันอาจจะยังพลาดไป แต่หลังจากนี้ไม่นาน เธอไปเตือนมันได้เลยว่าคราวนี้คงจะไม่มีวันได้รอดแน่ หึ หึ" ทอมทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านี้ อันที่จริงแล้วเขารู้ตัวดีว่าตอนนี้เขาเองไม่ได้มีไม้เด็ดอะไรเท่าไหร่ มีแต่จินนี่ที่ยิงคงถูกใช้เป็นกล้องวงจรปิดให้โวลเดอร์มอลได้อีกสามวันเท่านั้น เนื่องจากฤทธิ์ยากำลังจะหมดไป ทอมค่อยๆก้าวจากไปช้าๆ แล้วสลายตัวไปในอากาศอย่างเรียบง่าย จินนี่พยายามจะเปล่งเสียงเรียกออกมาแต่เธอไม่มีแรงทำเช่นนั้น ภายในห้องดัมเบิลดอร์ สี่สหายกำลังนั่งฟังดัมเบิลดอร์พูดอย่างตั้งใจ " เขาหายตัวไปเหรอครับ " แฮร์รี่ถามขึ้น " ใช่ " ดัมเบิลดอร์ลูบเคราสีเงินไปมา สีหน้าครุ่นคิด " ฉันคิดว่า เป็นผลพวงบางอย่างจากสิ่งที่จินนี่ทำเพื่อเธอ " ดัมเบิลดอร์มองตรงไปที่แฮร์รี่ " ปกป้องเธอจากโวลเดอมอร์ด้วยชีวิต " " เหมือนที่แม่ทำ...หรือฮะ " แฮร์รี่ประสานสายตาอย่างค้นหาคำตอบ ดัมเบิลดอร์พยักหน้าอีกครั้ง " ถูกต้อง แฮร์รี่ " รอนอ้าปากค้าง ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกมองหน้ากัน ส่วนแฮร์รี่นั้น...ละสายตาจากดัมเบิลดอร์ และมองออกไปนอกหน้าต่าง จินนี่...จินนี่ แฮร์รี่ครางในใจ และเป็นเสียงรอนที่ดึงความคิดของเขาให้กลับมา " เอ่อ...ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ แล้ว...โวล...โวลเดอมอร์ " รอนสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมไปกุมมือเขาไว้อย่างให้กำลังใจ : ) " เขาจะสามารถครอบงำจิตใจของน้องสาวผมได้อีกหรือเปล่าครับ " รอนถามต่อ พร้อมกับหันไปยิ้มใส่ดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่ เดรโกมองภาพนั้นอย่างยอมรับ : ) ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้น และเดินไปมาอย่างใช้ความคิดชั่วครู่ ก่อนหันมาหาเด็ก ๆ " ฉันคิดว่า สิ่งที่จินนี่ทำนั้นก่อให้เกิดพลังยิ่งใหญ่ที่จะช่วยคุ้มครองตัวเธอให้ปลอดภัย จากโวลเดอมอร์ และโวลเดอมอร์อาจจะยังไม่รู้ในตอนนี้ " " แต่เขาจะรู้แน่นอน ถ้าบังอาจคิดครอบงำจินนี่อีกครั้ง " ดัมเบิลดอร์พูดอย่างมั่นใจ " จะสะท้อนกลับเหมือนครั้งที่โวลเดอมอร์พยายามเสกเวทมนต์ทำร้ายแฮร์รี่ตอนเล็ก ๆ หรือเปล่าค่ะ ศาสตรจารย์ " เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงเบา " ฉันหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น มิสเกรนเจอร์ " ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้เด็ก ๆ สี่สหายยิ้มให้กันอย่างดีใจ ดัมเบิลดอร์มองภาพนั้น ก่อนพูดขึ้น " ไปห้องพยาบาลเถอะ มิสวีสลีย์น่าจะอยากเจอพวกเธอ " " ขอบคุณครับ/ค่ะ ศาสตราจารย์ " สี่สหายขอบคุณก่อนเดินออกจากห้อง " อ้อ มิสเตอร์มัลฟอย " ดัมเบิลดอร์เรียกขึ้น เด็ก ๆ ชะงัก " พ่อของเธอส่งข่าวว่าเขาปลอดภัยดี และเขากำลังพยายามหาวิธีที่จะทำให้เธอสามารถกลับบ้านได้ ในช่วงปิดเทอมนี้ โดยที่โวลเดอมอร์ไม่สงสัย " เดรโกยิ้มกว้าง " ขอบคุณครับ ศาสตรจารย์ " เขานิ่งก่อนตัดสินใจพูดในที่สุด " โปรดบอกพ่อผมด้วย ว่าผมคิดถึงเขามาก และอยากให้เขาปลอดภัยอย่างที่สุด " เดรโกรู้สึกได้ถึงแรงบีบอย่างให้กำลังใจ จากสองมือที่อยู่บนไหล่ของเขา มือของอดีตศัตรู...แฮร์รี่และรอน " ข่าวจากเธอจะถูกส่งถึงพ่อของเธอแน่นอน " ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้อย่างอบอุ่น เดรโกเอ่ยขอบคุณ ก่อนก้าวตามเพื่อน ๆ ไป จินนี่กำลังนั่งคิดถึงเรื่องของทอมอยู่ขณะที่พวกแฮร์รี่กำลังเดินเข้ามาในห้อง "จินนี่ เธอโอเคดีรึยัง" รอนถามขึ้น เมื่อจินนี่ได้ยินก็หันมาตามเสียงของรอน เธอหันมามองรอนแล้วตอบว่า "ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะพี่" "เอ่อ ก็ดี งั้นถ้าเธอไม่เป็นไรแล้วพวกฉันจะไปรอที่ห้องโถงใหญ่น่ะ คือฉันรู้สึกหิวแล้วน่ะ แล้วตามมาน่ะแฮร์รี่" รอนบอก เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกกำลังจะอ้าปากถามอาการของจินนี่แต่ก็ถูกรอนดันพวกเขาให้ออกไปจากห้องพยาบาลพร้อมกับกระซิบว่า "ฉันว่ายาที่ชื่อแฮร์รี่จะทำให้น้องสาวฉันอาการดีขึ้นน่ะ อีกอย่างฉันคิดว่าพวกเค้าน่าจะได้คุยกันเป็นการส่่วนตัวน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะอ้าปากเถียงแต่พอได้ฟังเหตุผลของรอนก็ยอมเดินไปกับเขาแต่โดยดี "เธอแน่ใจเหรอว่าเธอไม่เป็นไรแล้วน่ะจินนี่ ดูหน้าเธอยังซีดๆ อยู่เลย" แฮร์รี่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแล้วจึงเอื้อมมือไปแตะที่หน้าของจินนี่ "ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะจริงๆ นะแฮร์รี่" จินนี่พยายามทำเสียงของเธอให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอไม่ต้องการให้แฮร์รี่วิตกกับเธอมากเกินไป และเธอก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เธอได้ทำลงไปด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้ระวังตัวเลย เธอประมาทมากเกินไปจึงทำให้โวลเดอร์มอร์สามารถควบคุมเธอได้อีกครั้ง แล้วครั้งนี้เค้าก็เกือบทำร้ายคนที่เธอรักมากได้สำเร็จเสียด้วย จินนี่ไม่กล้าสบตาแฮร์รี่เท่าไหร่นัก เธอนึกถึงคำพูดของทอมที่ว่าเค้ายังมีแผนอะไรบางอย่างอยู่ เธอกลัวว่าแผนใหม่ของทอมนั้นจะร้ายกาจยิ่งกว่าเก่า และเธอกลัวเหลือเกินว่าทอมนั้นจะบังคับให้เธอทำร้ายแฮร์รี่ทันทีที่เธอสบตาเขา แฮร์รี่เห็นจินนี่เงียบไปนานจึงพูดขึ้นว่า... "ขอบใจนะ..." แฮร์รี่พูดด้วยเสียงนุ่มลึก ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนกว่าวันไหนๆ "ฉันอยากให้เธอเป็นเธอคนเดิมนะ ไม่ว่าอะไรเลวร้ายจะเกิดขึ้น" แฮร์รี่พูดคล้ายกับอ่านใจจินนี่ออกว่าเธอต้องการจะถอยห่างออกจากเขา เพียงเพราะต้องการจะมั่นใจว่า...จะไม่ทำตัวเป็นอันตรายต่อแฮร์รี่อีก "ฉันต้องการเธอนะ ฉันอยากให้เธออยู่ข้างๆ ฉันเองต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เธอจ้องมาเจอกันเรื่องบ้าๆแบบนี้" แฮร์รี่ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง เขาเองยังกำจัดความคิดที่ว่าเขาเป็นต้นเหตุแห่งเรื่องราวร้ายๆนี้ไปไม่ได้ จินนี่รู้สึกได้ถึงความห่วงใจของแฮร์รี่ เธอเอื้อมมือมาบีบมือแฮร์รี่เบาๆ ความกังวลเมื่อครู่ได้เริ่มจางหายไปบ้าง เธอรู้ว่าใจเธอกับแฮร์รี่ก็คงไม่ต่างกัน และมันคงจะดีถ้าจะสามารถทางออกได้ ห้องพยาบาลตกอยู่ในความเงียบ หิมะโปรยปรายไม่ขาดสายนอกหน้าต่าง ใกล้ช่วงวันหยุด christmas แล้วสินะ แฮร์รี่นึกในใจ ปีนี้อะไรๆก็ดูวุ่นวายจนเหมือนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาเองคงอยู่ที่โรงเรียนตลอดวันหยุดนี้และหวังว่าคงมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นบ้าง "จินนี่... chritmas นี้ อยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย" แฮร์รี่หันมาส่งยิ้มให้สาวน้อยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงพยาบาล จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ...จินนี่ละสายตาจากหิมะขาวโพลนมามองหน้าแฮร์รี่อย่างช้าๆ เธอส่งยิ้มน้อยๆให้แฮร์รี่ พร้อมกํบกระซิบแผ่วเบาว่า "ฉันขอขออยู่ข้างๆเธอ...ตลอดไป....ได้มั้ย" "มีรึ.."เขายิ้ม"จะไม่ได้" "ขอบใจจ้ะ"จินนี่ยิ้มทั้งน้ำตา "โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องไห้สิ วันคริสมาสต์ทั้งที"เขาแหย่ (จินนี่ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก) "อ้าว จินนี่ มีอะไรรึเปล่า"เขาถามอีก "แฮร์รี่ คือ ฉัน - - - - " "จินนี่เธอเป็นอะไรไปรึเปล่า" แฮร์รี่เริ่มหน้าเครียด "ฉัน ฉัน..." จินนี่สะอื้นฮักๆ ก้มหน้าลง "จินนี่" แฮร์รี่เรียกพร้อมกับจับไหล่บางของเธอให้หันมา มือหนึ่งเชยคางเด็กสาวขึ้นให้สบตากับเขา แต่จินนี่ยังคงหลุบตาลง "แฮร์รี่ ฉันกลัว ทอม....เอ่อ โวล..เดอร์...มอร์" เป็นครั้งแรกที่จินนี่เรียกชื่อของเจ้าแห่งศาสตร์มืด "ฉันกลัวว่าเขาจะสะกดให้ฉันทำร้ายเธออีก" แฮร์รี่ถอนใจ เขากอดเธอไว้หลวม ๆ "ไม่เป็นไรหรอก อาจารย์ดัมเบิลดอร์บอกฉันว่าไม่มีทางที่เวทศาสตร์มืดจะเข้ามาในฮอร์กวอร์ดได้อีกแล้ว" เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น "เธอจะไม่มีวันตกอยู่ในอันตรายแบบนั้นอีกฉันสัญญา" จินนี่ดิ้นขลุกขลักอยู่กับอกของเด็กหนุ่ม "แตว่า...ทอมอาจจะ" แฮร์รี่ก้มลงมองดูจินนี่ด้วยสายตาเคืองนิด ๆ "ฉันชักจะหึงแล้วนะ ที่เธอเรียกเจ้าความทรงจำนั่นอย่างสนิทสนมแบบนี้" (คือ ขอเอาฟิกตัวเองเข้ามาเกี่ยวหน่อย) "เจ้านั่นก็หน้าตาดีแถมยังปากหวานเสียด้วย ถึงจะไม่ค่อยมีร่างก็เหอะ" เขาคลายอ้อมกอดแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง จินนี่เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่สบายใจ เธอหอมแก้มเด็กหนุ่มเบา ๆ "แฮร์รี่ ฉันไม่ได้คิออะไรกับทอมเลยนะ ฉันกลัวเขามากต่างหาก" เด็กสาวพยายามจะอธิบายต่อ แต่แฮร์รี่หันกลับมาปิดปากเธอด้วยจูบของเขาเสียก่อน "อ๊ะ" จินนี่อุทาน และเมื่อทั้งสองผละจากกัน เธอก็เห็นรอยยิ้มนิดๆที่มุมปากเด็กหนุ่ม จินนี่ก็หน้าแดงทุบบ่าอีกฝ่ายดังปั่ก "แฮร์รี่ นี่เธอแกล้งโกรธเหรอ คนบ้า ไม่พูดด้วยแล้ว" คราวนี้จินนี่เป็นฝ่ายหันหนีบ้าง แฮร์รี่หัวเราะแล้วกอดเธอไว้จากด้านหลัง "น่า ถ้าไม่แกล้งโกรธจะได้จูบเธอเหรอ" "คนบ้าๆ" จินนี่ร้องไห้ออกมาด้วยความอาย ขณะที่แฮร์รี่ปลอบเธอไปหัวเราะหึหึไป บรรยากาศในห้องพยาบาลนั้นจึงอบอวลไปด้วยความสุขและความรัก ณ ห้องโถงใหญ่ "เฮ้อ...ไม่รู้ป่านนี้ 2 คนนั้นจะเป็นยังงัยบ้างเนอะ" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง "ไม่ต้องห่วงไปหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ฉันรู้ดีว่าแฮร์รี่จะทำให้จินนี่สบายใจได้น่ะ" รอนปลอบ เขาเอื้อมมือไปแตะมือเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ "นั่นสิน่ะ ฉันเนี่ยห่วงอะไรก็ไม่รู้ไม่ได้เรื่องเลย" เฮอร์ไมโอนี่หันมามองหน้ารอนพร้อมกับยิ้ม "เฮ้ๆ!! นี่พวกนายคงไม่ได้ลืมไปใช่มั้ยว่าฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้น่ะ" เดรโกเอ่ยขึ้นเพราะเขารู้สึกว่า 2 คนนี้เริ่มจะเข้าสู่โลกส่วนตัวเสียแล้ว ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างหลบตากัน (เขินน่ะอิอิ) "เอ่อ...คือฉัน...ฉันไปห้องสมุดก่อนน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่บอกพร้อมทั้งลุกออกจากโต๊ะไปโดยที่ไม่มองหน้ารอน "อ้าว...นี่เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย" รอนเริ่มงง "เป็นอะไรเหรอ ให้ตายเถอะโรนัลด์ วีสลีย์ นายเนี่ยซื่อ(บื้อ) ซะจริงเลยน่ะ" เดรโกแหย่ "อะไรน่ะ!! ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังงัยกันว่าเธอเป็นอะไรน่ะ" รอนบ่น "นี่นายยังดูไม่ออกอีกเหรอ ฉันคิดว่านายได้ของที่ฉันต้องการมากที่สุดไปซะแล้วล่ะ" เดรโกบอก เขามีสีหน้าเศร้าเล็กน้อย "สิ่งที่นายต้องการ?" รอนยังคงงงอยู่ "นายไม่ได้หมายความว่า..." รอนอ้าปากหวอ เดรโกพยักหน้า "ให้ตาย...เพิ่งรู้ว่าพวกกริฟฟินดอร์เนี่ยสมองช้าเนอะ" เดรโกบอกรอน เขาเองรู้สึกผิดหวังไม่น้อยที่ต้องเสียเฮอร์ไมโอนี่ไป แต่เค้ารู้ดีว่าเธอเองจะมีความสุขถ้าได้อยู่กับคนที่เธอรัก นั่นก็คือ รอน รอนนิ่งไปชั่วครู่ก่อนพูดขึ้น " ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ซะเลยหรอกนะ เพราะบางทีเฮอร์ไมโอนี่ก็แบบ ค่อน...ข้าง...ชัด...เจน " รอนเริ่มอึกอัก สีหน้าแดงจัด " ตอนแรก ฉันก็คิดว่า มันต้องเป็นการแข่งขันกันแบบรู้ผลแพ้ชนะ คิดว่า มันต้องชัด ๆ ไปเลยว่าใครจะได้ใจเฮอร์ไมโอนี่ แต่ตอนนี้ มันอาจไม่จำเป็น " รอนมองเดรโกตรง ๆ " เพราะความรู้สึกของนาย ก็เป็นสิ่งที่ฉันแคร์มาก ๆ เลย เพื่อน " เดรโกฟังคำพูดนั้นอย่างงงงัน เขามั่นใจว่า รอนรักเฮอร์ไมโอนี่มาตลอด พวกเขาผูกพันธ์กันมากว่า 5 ปี แต่ตอนนี้ รอนกลับยกฐานะศัตรูเก่าอย่างเขาให้กลายเป็นเพื่อนอีกคน ที่สามารถเสียสละให้กันได้ โรนัลด์ วีสลีย์...แฮร์รี่ พอตเตอร์ ความเป็นเพื่อนของพวกนายยิ่งใหญ่กว่าที่ฉันคิด และพวกนายได้สอนฉันให้รู้จักความยิ่งใหญ่ของมันอีกด้วย แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกละอายใจ ที่ตลอดมาเขาตั้งหน้าตั้งตาเหยียดหยามรอน และฉวยโอกาสทุกครั้งที่จะทำให้รอนได้อายด้วยคำพูดของเขา แกมันไอ้คนไร้ค่า เลวร้ายอย่างที่สุด เดรโกขบกรามพร้อมก่นด่าตัวเองในใจ รอนมองภาพนั้น เดรโกดูเคร่งเครียดกว่าที่เขาคิด รอนเม้มปากอย่างชั่งใจ และพูดขึ้น " เดรโก ฉันเชื่อว่า นายคงชอบเฮอร์ไมโอนี่ไม่น้อยไปกว่าฉัน และนายคงดูแลเธอได้ดี ฉัน...ยินดีถอยนะเพื่อน " รอนย้ำอย่างหนักแน่น เมื่อเห็นเดรโกส่ายหัว " เฮ้! ฉันพูดจริง ๆ นะ " เดรโกเงยหน้ามองรอน สีหน้ากลั้วยิ้ม " โรนัลด์ นายมันบ้ากว่าที่ฉันคิด " เดรโกลุกขึ้นยืน " พวกนายชอบกัน แล้วฉันก็รอดตัวที่ไม่ต้องจมปลักอยู่กับกองหนังสือ " เขาเอื้อมมือมาตรงหน้ารอน และฉุดมือรอนให้ลุกขึ้นยืน และก้าวเดินไปพร้อมกัน " ฉันจะยอมเสียเวลาซักหน่อย พานายไปส่งถึงปากทางนรกเลย " รอนยิ้มกว้างและทำท่าเงื้อหมัด ส่วนเดรโกนั้นก็ตั้งการ์ดพร้อมสู้ แต่แล้วพวกเขาก็ตีมือกัน และกอดบ่ากันเดินไปทางห้องสมุด สร้างความงุนงงให้กับเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ ระหว่างทาง มีกลุ่มเด็กหญิงปี 3 สลีธิรินเดินสวนมา และพวกเธอส่งยิ้มให้เดรโกที่ยิ้มตอบกลับไป รอนมองภาพนั้นและกระแอมเบา ๆ " ฟื้นตัวเร็วนี่ เพื่อน " เดรโกหันมายักคิ้วใส่ " เรื่องแบบนี้ ช้าก็โง่ดิ " และที่ระเบียงทางเดิน เดรโกชี้มือไปทางทะเลสาป รอนมองตาม แฮร์รี่และจินนี่นั่นเอง เขาทั้งสองเดินจูงมือเคียงกัน จินนี่ที่แม้ยังไม่ค่อยแข็งแรง ก็ดูสดใสในวงแขนของแฮร์รี่ เดรโกเหลือบมองรอนที่ยืนนิ่งมองภาพนั้น " ได้ข่าวว่า โรนัลด์ วีสลีย์ หวงน้องสาวสุด ๆ ไม่เป็นไรเหรอ จับมือถือแขนกันขนาดนี้ " รอนพยักหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม " เป็นสิ " ทันทีที่พูดจบ รอนก็แผดเสียงดังลั่น " แฮร์รี่! " เสียงนั้นส่งผลให้แฮร์รี่และจินนี่ผละออกจากกัน " นายทำแบบนี้ได้ไง แฮร์รี่ " รอนยกหมัด สีหน้าบึ้งตึง " น้องสาวฉันเจ็บเห็น ๆ ยังปล่อยให้เดิน " รอนชี้นิ้วและกลับยิ้มกว้าง " อุ้มสิ...อุ้มเล้ยยย " รอนจบคำพูดด้วยเสียงหัวเราะดังลั่น ทำเอาเดรโกกุมขมับ " ไอ้บ้าเอ้ย! " เดรโกพึมพำ " น่าสงสารเฮอร์ไมโอนี่ " ที่ทะเลสาป แฮร์รี่ยกหมัดใส่รอน และหันมาหาจินนี่ที่หน้าแดงจัด จินนี่ปิดปากตัวเองเมื่อแฮร์รี่ช้อนตัวเธอขึ้นและหมุนไปรอบ ๆ เธอคือสิ่งที่ฉันฝันถึง จินนี่มองแฮร์รี่ และหอมแก้มเขาเบา ๆ อย่างเต็มตื้นในความรู้สึก มีเพียงเสียงหัวเราะของเขาทั้งสองคลอไปกับเสียงของสายน้ำ... รอนและเดรโกเดินต่อไปจนถึงหน้าห้องสมุด "เอ้า! ถึงปากทางนรกแล้วเพื่อน" เดรโกหันมาบอกรอน "เฮ้...รอนนายเป็นอะไรรึเปล่า" เดรโกถามรอนเพราะหน้าของเขาตอนนี้ดูแดงยังกับว่าภูเขาไฟจะระเบิดยังงัยยังงั้น "ฉัน...เอ่อ...นายไปกับฉันไม่ได้เหรอ" รอนบอก "คือว่าฉัน..." "เฮ้ย! จะบ้าเหรอ มีใครที่ไหนชวนเพื่อนไปบอกรักหญิงเนี่ย" เดรโกขำ "มั่นใจตัวเองหน่อยน่า ฉันเชื่อว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ปฏิเสธนายแน่ เธอแค่รอนายเริ่มก่อนเท่านั้นเอง เธอเป็นผู้หญิงน่ะ แล้วฉันก็รู้น่ะว่านายเองก็อยากมีความสุขเหมือนแฮร์รี่กับจินนี่เหมือนกัน" เดรโกบอกรอน รอนสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ แล้วหันมามองหน้าเดรโก "เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว" รอนบอกมองหน้าตรงไปยังประตูทางเข้าห้องสมุด "งั้น ฉันจะไปนั่งเล่นที่ริมทะเลสาบน่ะ" เดรโกบอกพร้อมกับบีบไหล่ของรอน "โชคดีเพื่อน" รอนผลักประตูเข้าไป เขากำลังมองหาเฮอร์ไมโอนี่ และเธอนั่งอยู่ที่นั่งประจำของเธอ รอนเดินเข้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่ เขารู้สึกขาสั่นน้อยๆ "เอ่อ...เฮอรไมโอนี่" รอนเรียก เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามองหน้ารอน เธอรู้สึกว่าสบตารอนได้ยากนัก "มีอะไรเหรอ" เธอตอบ "ฉัน...เอ่อ...มีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย" รอนพูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างข้างๆ เฮอร์ไมโอนี่ รอนสูดลมหายใจอีกครั้ง "ฉันอยากพูดเรื่องของเรา" เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ารอนราวกับรู้ว่าเขาจะพูดอะไร และมันเป็นคำพูดที่เธอต้องการจะฟังมานานแล้วด้วย "เ่อ่อ...คือว่า ฉัน...โอ๊ย! เอาล่ะ ฉันไม่อ้อมค้อมแล้วน่ะ ฉันชอบเธอเฮอร์ไมโอนี่ นานแล้วด้วย" รอนมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้ง เพราะที่ตาเฮอร์ไมโอนี่มีน้ำตาคลออยู่ "เธอเป็นอะไรน่ะเฮอร์ไมโอนี่" รอนงง เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มทั้งน้ำตา "ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกรอน ฉันแค่ดีใจน่ะ เธอรู้มั้ยว่าฉันรอเธอพูดคำนี้มานานแค่ไหนแล้ว" จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 30 "ฉันขอโทษน่ะเฮอร์ไมโอนี่ ฉันเองก็เพิ่งรู้ตัวเอาตอนที่วิกเตอร์โผล่มา แล้วฉันก็คิดว่าบางทีเธออาจจะชอบวิกเตอร์ก็เลยไม่ได้พูดอะไรน่ะ แต่ฉันอิจฉามันน่ะ เธอน่ะ เอาแต่พูดว่าวิกเตอร์ดีอย่างโน้น วิกเตอร์ดีอย่างนี้น่ะ" รอนเริ่มงอน แต่เค้าก็ต้องประหลาดใจ เพราะเฮอร์ไมโอนี่กำลังขำ "เธอขำอะไรน่ะ นี่ฉันพูดจริงๆ น่ะ" เฮอร์ไมโอนี่เอามือปาดน้ำตา "เธอเนี่ยจริงๆ เลย กับวิกเตอร์น่ะ ยังงัยฉันก็ไม่สนใจเค้าหรอก ฉันกับเค้าไม่มีอะไรเกินคำว่าเพื่อนหรอก ฉันยังเคยปรึกษาเรื่องเธอกับเค้าเลย" "ปรึกษาเรื่องฉันเนี่ยน่ะ" "ก็ใช่น่ะสิ คือว่าเธอน่ะ...เอ่อ...เธอน่ะไม่เคยรู้สักทีว่าฉันคิดยังงัยกับเธอ" เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดแล้วเมื่อพูดถึงตอนนี้ "เธอ เอ่อ...ไม่เคยรู้เลยว่าฉัน...ชอบเธอ" เงียบกันไปพักนึง เฮอร์ไมโอนี่หลบตารอน เธอไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ เธอรู้สึกว่ามีมือมาโอบตัวเธอไว้ "ฉันขอโทษน่ะ ที่ทำให้เธอต้องไม่สบายใจ ฉันเสียใจ" รอนบอก เขากอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้แน่นแต่อบอุ่น "ตอนนี้มันจะไม่เป็นอย่างนั้นแล้วล่ะ ฉันสัญญาว่าตั้งแต่วินาทีนี้ไปฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกน่ะ" "ฉันรักเธอ เฮอร์ไมโอนี่" รอนกระซิบที่ข้างหูเธอ "ฉันก็รักเธอ"เฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ในวงแขนกว้างๆ ของรอนกระซิบตอบเบาๆ ดูเหมือนว่าห้องสมุดในตอนนี้จะเป็นเพียงโลกของเฮอร์ไมโอนี่กับรอนเท่านั้น เพราะทั้ง 2 คนไม่ทันสังเกตุเลยว่ามาดามพินซ์ กำลังมองอย่างตำหนิ ที่ริมทะเลสาบ เดรโกกำลังเล่าเรื่องที่เขาไปส่งรอนที่ห้องสมุดให้แฮร์รี่กับจินนี่ฟัง "เฮ้อ...ฉันชักเป็นห่วงพี่รอนแล้วสิ ไม่รู้จะเป็นยังงัยมั่ง" จินนี่พูดขึ้นหลังจากที่เดรโกเล่าจบ "ฉันว่าเธอไม่ต้องห่วงไปหรอก 2 คนนั่นเดินมาแล้วแน่ะ" แฮรรี่บอก "ช่าย...แล้วดูเหมือนว่าจะแฮปปี้ซะด้วย" เดรโกเสริม เพราะทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่เดินจับมือกันมา ดูเหมือนว่าทั้ง 2 คนจะหน้าแดงนิดๆ ด้วย "คุยอะไรกันอยู่เหรอพวกนาย" รอนถาม เขาและเฮอร์ไมโอนี่ทิ้งตัวลงนั่ง แฮร์รี่ จินนี่และเดรโกยิ้มให้รอนแทนคำตอบ นั่นทำให้ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม "ดีใจด้วยน่ะพี่แล้วก็เฮอร์ไมโอนี่ แล้วหวังว่าคงไม่ทะเลาะกันแทบทุกวันเหมือนเมื่อก่อนอีกล่ะ" จินนี่เริ่มก่อน "นั่นสิ ถ้าทะเลาะกันอีกคราวนี้ดูท่าฉันคงไปยุ่งด้วยไม่ค่อยได้แล้วล่ะมั้งเรื่องส่วนตัวนี่" แฮร์รี่ต่อ "เอ๊ะ! ไม่น่ะแฮร์รี่...รอน ถ้านายทำให้เฮอร์ไมโอนี่เสียใจล่ะก็ฉันไม่รับรองน่ะว่านายจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้น่ะ" เดรโกตบท้าย "อะไรกันนี่! พวกนายคิดว่าฉันจะทะเลาะกับเฮอร์ไมโอนี่ทุกวันงั้นเหรอ ไม่เอาน่า นั่นมันเมื่อก่อน จากนี้ไปน่ะ ไม่มีทางหรอก" รอนบอกแล้วหันหน้าไปส่งยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ที่ยิ้มตอบกลับมา เดรโกรู้สึกเจ็บแปลบ แต่เค้าก็ดีใจที่ 2 คนนี้รักกันซะที "เฮ้อ...งั้นก็มีแค่ฉันคนเดียวสิน่ะที่ต้องเหงาแบบนี้น่ะ" เดรโกเริ่มบ่น "โธ่ ยังงัยซะพวกเราก็เพื่อนกันน่ะ ไม่มีใครทิ้งให้เธอต้องเหงาอยู่คนเดียวหรอก" เฮอร์ไมโอนี่บอก "เฮอร์ไมโอนี่พูดถูกน่ะ พวกเราไม่ทิ้งนายหรอกน่า" แฮร์รี่ีเสริม ทั้ง 5 คนมองหน้ากัน เวลานี้ดูเหมือนว่าทั้งแฮร์รี่ จินนี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกจะเป็นเพื่อนรักกันชนิดที่ไม่มีใครจะสามารถมาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาได้แล้ว แม้กระทั่ง...ลอรด์โวลเดอร์มอร์ ถ้าหากลอรด์โวลเดอร์มอร์ปรากฏตัวมาอีกคราวนี้พวกเขาทั้ง 5 คนจะร่วมกันสู้ และจะจารึกไว้ในประวัติศาสตร์พ่อมดแม่มดว่า เพื่อนรักทั้ง 5 ได้ร่วมมือกันกำจัดพ่อมดศาสตร์มืดที่แข็งแกร่งที่สุดลงได้ ......จบ...... จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แต่งโดย พี่น้องชาวบอร์ดแฮร์รี่@พันทิพย์ นะคะ ทีนี้ใครอยากเซฟ ก็ตามสบายเลยค่ะ ^ ^ จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 19:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอปรบมือให้คนขยันแปะหน่อยจ้า จากคุณ : mrs_ricken - [ 28 ม.ค. 48 21:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณค่า^ ^ จากคุณ : m potter - [ 28 ม.ค. 48 21:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เซฟค่ะเซฟขบคุงค่ะ ชอบมากเลยน่ารักๆ จากคุณ : milano - [ 28 ม.ค. 48 23:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คำถาม ........ ใครแต่งช่วงไหนกันบ้าง เจ้าตัวจะจำได้มั่งมั้ยเนี่ย จากคุณ : Domingo - [ 29 ม.ค. 48 01:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อา...คิดถึงจังเลย มันเหมือนนานมาแล้วเลยอ่ะ ขอบคุณคนแปะด้วย แต่งตอนไหนไปบ้างเริ่มจำไม่ได้ จำได้แต่ว่าเชียร์เดรโก แล้วก็มาพ่ายตอนเผลอไปภูเก็ตซะ 3วัน โฮ... หลังจากนั้นนะโอเลยเปลี่ยนใจไปเชียร์คู่แฮร์/เดร แทนเลย จากคุณ : นะโอ - [ 29 ม.ค. 48 20:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 37 นึกถึงตอนนั้นแล้วยังหนุกอยู่เลย เมามันส์กันมากเลยนะ เฉือนกันไปมา ฮี่ฮี่ : ) ...แล้วก็แอบนึกถึงฟิคสลับเพศที่ล่มไป - -" จากคุณ : Griffin - [ 29 ม.ค. 48 21:20:10 A:210.246.72.93 X: TicketID:058613 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คิดถึ้ง คิดถึง ฟิคที่เราสุดแสนจะโปรดปราน เพราะฟิคนี้มีหลายๆ คนร่วมกันแต่ง (รวมเราด้วย อิอิ) จะว่าไปก็จำไม่ได้แล้วล่ะนะว่าแต่งช่วงไหนบ้าง จากคุณ : Minny_P - [ 29 ม.ค. 48 22:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อาลูลามีบท นั่นแหล่ะ เราแต่ง :P 55555 /me ปรบมือให้คนขยันแปะ จากคุณ : Firodendon - [ 29 ม.ค. 48 23:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เฮๆ (ช่วยปรบมือ) ขยันหามากจ้า ^^ จากคุณ : Azure_p - [ 30 ม.ค. 48 20:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ในที่สุดก็ได้ ขอบคุณมากเลยค่ะ ที่เอามาแปะให้ เย้ เย้ เย้ เอ่อ... มีอีกมั้ยคะ แบบเนี้ย ชอบเจง เจง จากคุณ : ตาสีฟ้า - [ 31 ม.ค. 48 10:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 42 :O GREAT! จากคุณ : อบาคัส - [ 1 ก.พ. 48 12:01:45 ]