บทที่ 5  หมู่บ้านแห่งหมอก

ดวงอาทิตย์ทอแสงสีทองเรืองรอง ณ เส้นขอบฟ้าไกลสุดสายตา  เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วชักชวนกันออกจากรังเพื่อหาอาหารสำหรับเช้าวันใหม่

ชายหนุ่มผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีทองอ่อนยาวกลางหลัง  รูปหน้างดงาม  กับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนที่ฉายแววเกือบจะเศร้ากำลังนั่งชันขาขวาขึ้นข้างหนึ่งบนระเบียงยอดปราสาทหลังพิงกำแพง สายตาเหม่อมองไปไกลไร้จุดหมายหากแต่ในใจกลับครุ่นคิด

“ทำไมข้าถึงฝันเห็นหญิงผู้นั้นอีกแล้วนะ นางเป็นใครกัน? เหตุใดจึงมาปรากฏอยู่ในฝันของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้”

ชายหนุ่มผมทองนึกทบทวนถึงหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาล ดวงตาสีเขียวสดใสที่มักจะมาปรากฏตัวอยู่ในความฝันของเขาช่วงระยะสองถึงสามวันที่ผ่านมาทุกคืน  และทุกครั้งที่เขาพยายามจะเอื้อมมือไปคว้าหรือพยายามเข้าไปใกล้เธอ  หญิงสาวก็จะหายตัวไปทุกครา

“เจ้าชายไอซิลี่ !  เจ้าชายไอซิลี่พระเจ้าค่ะ”  เสียงร้องเรียกดังมาจากภายในห้องบรรทมทำให้ชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาโศกตื่นจากภวังค์

“เราอยู่นี่”  เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

ผู้ที่มาใหม่เดินเข้ามาทำความเคารพแล้วคุกเข่าลง

“ทรงตื่นบรรทมแต่เช้าเช่นเคย  ฝ่าบาทรับสั่งให้เข้าเฝ้าพะยะค่ะ” ราชองค์รักษ์หนุ่มรายงาน  เจ้าชายไอซิลี่จึงหันหน้ามาทางราชองค์รักษ์ แววตากลับมาเฉยชาเหมือนที่เคย

“เสด็จพ่อทรงมีธุระอะไรกับเราแต่เช้ารึ เอนก้า?”  น้ำเสียงนิ่งเย็นไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

“หม่อมฉันไม่ทราบเช่นกันพระเจ้าค่ะ”  ราชองค์รักษ์เอนก้าส่ายศีรษะ

“เสด็จพ่ออยู่ที่ไหน?”

“ทรงรอที่ห้องทรงพระอักษรพระเจ้าค่ะ”

หลังจากที่ฟังคำกราบทูลเจ้าชายไอซิลี่ก็กระโดดลงมาจากระเบียง และก้าวออกจากห้องบรรทมออกไป เป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและเงียบเชียบ  ทำเอาราชองค์รักษ์เอนก้ารีบลุกขึ้นตามเสด็จแทบไม่ทัน

*     *     *     *     *

เสียงบรรดานกที่พากันส่งเสียงร้องเหมือนกับพวกมันกำลังพยายามตั้งวงดนตรีประสานเสียงก็ไม่ปาน คนที่มีอารมณ์สุนทรีคงจะอดนึกชื่นชมไม่ได้  หากแต่สำหรับคนที่ยังไม่อยากตื่นอย่างเรย่า  มันช่างเป็นเสียงที่แสนจะหนวกหูเสียจริงๆ อากาศค่อนข้างหนาวเธอรู้สึกได้จากลมเย็นยะเยือกที่พัดมากระทบปลายเท้าของเธอ  

เรย่าพยายามขยับตัวโดยยังไม่ลืมตาขึ้นอย่างคนขึ้นเซา หากแต่เธอก็ไม่สามารถขยับตัวได้ดังใจ  เธอรู้สึกอึดอัดและค่อนข้างร้อนถึงแม้อากาศรอบๆ ตัวจะหนาวเย็นก็ตาม  แผงตายาวงอนกระพือและค่อยลืมตาขึ้น  ทำไมวิวรอบๆ ตัวมันดูแปลกๆ  ต้นไม้เต็มไปหมด  กิ่งไม้ก็ทึบหนา   แล้วข้างล่างก็…

และแล้วร่างบางก็สะดุ้งสุดตัวอย่างตกใจ แต่ไม่ได้กรีดร้องออกมาก  อีกแล้วนะ อีกแล้ว  นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่เวลาเธอลืมตาตื่นขึ้นมาที่ไหรจะต้องเจอกับเรื่องให้ชวนหวาดเสียวทุกที  เรย่าพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนกิ่งไม้สูงห่างจากพื้นดินราวสิบเมตรได้  โอ๊ย! ใจมันหวิวๆ ชอบกล  เธอไม่ชอบความสูงเลยจริง ๆ ถึงแม้เธอจะชอบปีนเขาก็ตาม มันช่างเป็นความขัดแย้งอย่างที่สุด จะเปรียบก็คงเหมือนพวกที่เกลียดความสูงแต่ดันชอบพักโรงแรมในห้องสวีทสูงเสียดฟ้า   ทันใดนั้นเอวบางของเธอก็ถูกรั้งให้เอนตัวกลับมาพิงกับกำแพงหนาที่เธอใช้ต่างหมอนหนุนนอนตลอดทั้งคืน     กำแพงที่ว่านั่นก็คืออกของชายหนุ่มคนเดียวกับที่ช่วยเธอจากน้ำและเจ้าเขี้ยวโง้งนั่นเอง  

เรย่าเลือดฉีดขึ้นหน้าร้อนไปหมด เธอพยายามขืนตัวออกห่างแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาคมแสนสวย  หากแต่แดชกลับกระชับวงแขนที่โอบรอบเอวบางไว้ให้แน่นยิ่งขึ้น

“อยู่นิ่งๆ ข้าว่าท่านคงยังไม่อยากร่วงลงไปข้างล่างจริงไหม”  เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น  พร้อมสบตากับเรย่าที่จ้องอยู่ก่อน ด้วยแววตากึ่งนิ่งกึ่งยิ้ม   ใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าบงบอกชัดเจนว่าทั้งกลัว ทั้งประหม่า ทั้งเขินอาย ไม่แน่ใจว่าเธอกลัวตกหรือกลัวเขากันแน่

แดชอดนึกในใจไม่ได้ว่านี่ใช่สาวน้อยคนเดียวกับเมื่อวานหรือเปล่าเพราะเธอดูช่างบอบบางไม่เหมือนสาวห้าวคนเดิมเลย

“เราลงไปคุยกันข้างล่างได้ไหม”  เรย่าต่อรองเสียงอ่อย  หน้าจ๋อย

แล้วแดชก็อดนึกขันในสีหน้าของหญิงสาวไม่ได้ เขาพยักหน้าแล้วบอกให้เรย่าขยับตัวนั่งและเกาะให้ดีๆ ตอนที่เขาปล่อยเธอ แดชเลื่อนตัวลงมายืนบนกิ่งไม้แข็งแรงอีกท่อนด้านล่างอย่างคล่องแคล่ว   และก็ช่วยดึงเรย่าลงมายืนที่เดียวกัน จากนั้นก็ช้อนร่างบางไว้ในวงแขนอย่างสบายๆ พร้อมบอกให้เรย่ากอดรอบคอเขาไว้กันตก  ซึ่งเธอก็ทำตามแต่โดยดี  แล้วแดชก็กระโดดจากกิ่งไม้ไปกิ่งโน้นที กิ่งนี้ที จนถึงพื้นดิน
เรย่าแทบไม่รู้ตัวเลยว่าถึงพื้นด้านล่างแล้ว เพราะเจ้าตัวเล่นหลับตาปี๋ตลอดทาง เดือนร้อนคนอุ้มต้องเรียกสติ ชนิดที่ว่าจากสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกลับกลายเป็นสติแตก

“หากท่านต้องการให้ข้าอุ้มท่านไปตลอดทางก็ได้นะ ข้ายินดี” แดชพูดเสียงจริงจังและจริงใจสุดๆ เพียงแต่แววตามีประกายล้อเลียน

“ไม่ล่ะ ขอบคุณมาก”  น้ำเสียงสะบัดนิดๆ เรย่าไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งในข้อเสนอของชายหนุ่มแม้แต่น้อย

“ปล่อยฉันลงเถอะ” เรย่าบอกพร้อมทำสายตาวิงวอน ซึ่งแดชก็ทำตามแต่โดยดี

พออารมณ์เริ่มกลับมาปกติสมองก็เริ่มทำงาน เรย่าก็คิดวกกลับมายังปัญหาอันแสนปวดหัวชวนน้ำตาไหล ซึ่งเธอก็ไม่มั่นใจเลยว่าจะพบทางออกสำหรับปัญหานี้หรือไม่

“แดช คุณนึกอะไรออกเกี่ยวกับวิธีจะพาฉันกลับบ้านได้ไหม?” เรย่าเอ่ยถามเสียงเรียบสีหน้าสงบนิ่ง

“ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้เช่นกันว่าข้าจะพาท่านกลับบ้านได้อย่างไร” น้ำเสียงนิ่งแววตาจริงจัง

“คุณไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก มันไม่ใช่ความผิดของคุณซักหน่อย ฉันซะอีกที่ต้องขอบคุณ”

“ขอบคุณมากๆ นะสำหรับความช่วยเหลือ    และก็ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันถึงแม้ว่าฉันจะทำตัวน่ารำคาญก็ตาม” เรย่ากล่าวขอบคุณแดชด้วยความรู้สึกจริงๆ จากใจ ซึ่งแดชก็รับรู้ได้แล้วส่งยิ้มอบอุ่นคืนกลับมา

“บอกตามตรงว่าฉันยังไม่รู้จะทำยังไง จะไปที่ไหน จะอยู่ยังไงบนดาวประหลาดที่เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดดวงนี้ แล้วยังแหวนคริสตัลนี่อีก แล้วฉันก็ไม่รู้จักใครเลยนอกจากคุณคนเดียวที่พอจะไว้ใจได้บ้าง จะรบกวนเกินไปไหมถ้าฉันจะขอไปกับคุณด้วยจนกว่าฉันจะนึกหาทางออกที่ดีกว่านี่ได้น่ะ”

เรย่ารอฟังคำตอบด้วยใจไม่ได้ เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ถ้าชายหนุ่มตรงหน้าตอบปฏิเสธ แต่ถ้าจะให้เธออ้อนวอนขอร้องเขาเธอก็คงไม่ทำ เรย่าจึงได้แต่นึกภาวนาชายหนุ่มตาสวยผู้นี่จะนึกสงสารและช่วยเหลือเธอต่อไป

“ท่านไม่ต้องกังวล ข้าคงไม่อาจทอดทิ้งท่านไว้ลำพังได้ เพียงแต่การจะเดินทางร่วมทางกับข้าไปตลอดนั้น อาจยิ่งทำให้ท่านลำบากมากขึ้นก็ได้”

“ทำไมล่ะ”

“เพราะข้ามีภาระกิจส่วนตัวต้องไปทำ และหนทางที่จะไปค่อนข้างยากลำบาก และเต็มไปด้วยอันตราย ถ้าท่านไม่กลัวข้าก็ยินดีจะให้ท่านร่วมทาง”  แดชบอกพร้อมจ้องตาสีเขียวสดของคนตรงหน้าเพื่อรอคำยืนยัน

“เอ้..นี่เขากะจะขู่ไม่ให้เราไปด้วยหรือเปล่านะ” เรย่าคิดในใจ ก่อนพูดขึ้นตรงๆ ว่า

“ถ้าบอกไม่กลัวเลยมันก็จะเป็นการโกหกกันเกินไป เอาเป็นว่าไม่ว่าฉันจะกลัวแค่ไหนฉันก็ขอตามไปด้วยแล้วกัน ตกลงไหม?”  

พอได้ฟังคำของสาวตรงหน้าแดชก็ยิ้ม เขาชื่นชมในความตรงไปตรงมาของเรย่ายิ่งนัก เขาจึงกล่าวตกลง

“ตกลง  แต่ข้าหวังว่าท่านคงไม่เปลี่ยนใจภายหลังนะ  เพราะมันอาจสายเกินไป” แดชกล่าวเป็นนัยๆ

“คำไหน คำนั้น”  เรย่ายืนยันแข็งขัน

*  *  *  *