ความคิดเห็นที่ 1 2.ABORIGEN RUGBY CLUB ภาพยนตร์สารคดีจากอาร์เจนตินาเรื่อง La Quimera de los Heroes หรือ Aborigen Rugby Club กำกับโดยแดเนียล โรเซนเฟลด์ และสามารถคว้ารางวัลซาน มาร์โค ประกาศเกียรติคุณพิเศษมาได้จากเวนิซ La Quimera de los Heroes เล่าเรื่องของเอ็ดดูอาร์โด รอสซี ซึ่งเป็นอดีตนักกีฬารักบี้ที่มีรูปร่างอ้วน โดยหลังจากเขาเลิกเล่นรักบี้เขาก็หันมาเป็นโค้ชให้กับทีมรักบี้ชาวโตบาในรัฐโฟร์โมซาแทน โดยทีมรักบี้ของเขาเป็นหนึ่งในทีมรักบี้เพียงไม่กี่ทีมในละตินอเมริกาที่มีสมาชิกเป็นชนเผ่าพื้นเมือง ในขณะที่รอสซีฝึกซ้อมทีมของเขาให้พร้อมสำหรับการแข่งขันกับทีมชาติ ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็แนะนำให้ผู้ชมได้รู้จักกับเศษเสี้ยวต่างๆในชีวิตของรอสซี ซึ่งรวมถึงเรื่องที่เขาเคยเป็นพวกรักชาติฝ่ายขวาและเคยเกลียดชังชนพื้นเมือง แต่ในปัจจุบันเขากลับต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของคนกลุ่มนี้ นอกจากนี้ เขายังทำงานเก็บรวบรวมสิ่งของให้กับพิพิธภัณฑ์สงครามโลกครั้งที่สอง เพื่อที่เขาจะได้นำเงินจากการทำงานนี้มาใช้ในการสนับสนุนทีมของเขา สิ่งของที่รอสซีรวบรวมมาให้กับพิพิธภัณฑ์นี้รวมถึงรถดัง, หมวกกว่า 100 ใบของทั้งฝ่ายอักษะและฝ่ายสัมพันธมิตร และรถบรรทุกทหารของสหภาพโซเวียต โดยเขาใช้รถบรรทุกนี้เป็นยานพาหนะสำหรับทีมของเขาด้วย รอสซีใช้ชีวิตอย่างสงบเงียบอยู่กับภรรยาที่เป็นหมอนวด และเขารู้สึกภาคภูมิใจที่เขาเป็นผู้ชายผิวขาวคนแรกที่ชาวโตบายอมรับ เขาสนับสนุนให้ลูกทีมของเขาฝึกซ้อมกลางโคลนและฝุ่น และให้ลูกทีมของเขาอาบน้ำในแม่น้ำเพราะพวกเขาไม่มีห้องล็อกเกอร์เป็นของตัวเอง นอกจากนี้ เขายังพยายามทำให้ลูกทีมของเขาภาคภูมิใจในตัวเองในขณะที่ตัวเขาเองก็ไม่ยอมก้มหัวให้กับการเหยียดผิวที่พบเห็นได้ทั่วไปในอาร์เจนตินาด้วยเช่นกัน ริช ไคลน์ นักวิจารณ์ของเว็บไซท์ shadowsonthewall.co.uk ให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ถึง 4 จาก 5 ดาว แดเนียล โรเซนเฟลด์เกิดปี 1973 โดยก่อนหน้านี้เขาเคยกำกับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Saluzzi - Ensayo para bandonen y tres hermanos (2001) และภาพยนตร์เรื่องนี้ได้เข้าชิงรางวัลเหยี่ยวเงินของสมาคมนักวิจารณ์ภาพยนตร์อาร์เจนตินา 2 สาขา 3.AFTER INNOCENCE After Innocence กำกับโดยเจสสิกา แซนเดอร์ส และมีเนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตของผู้บริสุทธิ์หลายคนที่ถูกศาลตัดสินว่ามีความผิด พวกเขาบางคนต้องรับโทษทัณฑ์ในเรือนจำเป็นเวลานานถึง 20 ปีก่อนที่หลักฐานทางดีเอ็นเอจะพิสูจน์ให้เห็นว่าที่จริงแล้วพวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ คนเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกปรักปรำในคดีข่มขืนและฆาตกรรม และคนกลุ่มนี้คือสิ่งที่สร้างความอับอายให้กับสำนัก งานอัยการ และเป็นหลักฐานประจานความผิดพลาดและความฉ้อฉลในวงการตำรวจ After Innocence ติดตามถ่ายทำชีวิตของคนเหล่านี้หลังจากได้รับอิสรภาพ และก็พบว่าคนเหล่านี้ได้รับความช่วยเหลือจากรัฐบาลน้อยกว่าอาชญากรตัวจริงที่พ้นโทษออกจากคุกเสียอีก และนั่นก็แสดงให้เห็นว่าผู้บริสุทธิ์กลุ่มนี้ไม่ได้รับความยุติธรรมถึงสองครั้งด้วยกัน บางคนที่ให้สัมภาษณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้ดูเหมือนจะยอมรับชะตากรรมของตัวเองโดยไม่ได้แสดงความขมขื่นใจออกมา ในขณะที่บางคนได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงมากจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งรวมถึงอดีตนายตำรวจคนหนึ่งและอดีตนักโทษประหารด้วย อย่างไรก็ดี ผู้บริสุทธิ์กลุ่มนี้ไม่ได้แสดงความโกรธแค้นอย่างรุนแรงต่อความอยุติธรรมที่พวกเขาได้รับ เจสสิกา แซนเดอร์ส ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เคยเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์สารคดีสั้นจาก Sing! (2002) และเคยทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการสร้างให้กับภาพยนตร์เรื่อง Twin Towers (2003) ซึ่งได้รับรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์สารคดีสั้นยอดเยี่ยม นอกจากนี้ แซนเดอร์สยังเคยกำกับภาพยนตร์สั้นเรื่อง Los Angels ซึ่งได้รับรางวัลใหญ่จากเทศกาลภาพยนตร์ชิคาโกและเทศกาลภาพยนตร์นิวออร์ลีนส์ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:24:55 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 2 4.THE AGRONOMIST (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจฉบับวันที่ 26 เม.ย. 2004) โจนาธาน เด็มมี ผู้กำกับภาพยนตร์ดังเรื่อง The Silence of the Lambs และ Philadelphia นำชีวิตนักข่าวเฮติชื่อดังมาสร้างเป็นภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Agronomist โดยเนื้อหาของภาพยนตร์เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฌอง โดมินิกและมิเชล มอนตาส ซึ่งเป็นภรรยาของโดมินิก มอนตาสทำงานช่วงกลางวันเป็นโฆษกของประธานที่ประชุมสมัชชาใหญ่ของสหประชาชาติ (ยูเอ็น) แต่เธอใช้เวลาช่วงที่เหลือของวันในการสนับสนุนการทำงานด้านสื่อสารมวลชนเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม โดยเธอและสามีเคยทำงานสื่อสารมวลชนเช่นนี้มาก่อนในเฮติ ซึ่งการทำงานดังกล่าวส่งผลให้โดมินิกถูกฆ่าตาย The Agronomist ที่เพิ่งเปิดฉายในช่วงนี้นำเสนอช่วงชีวิตของโดมินิกกับมอนตาสในช่วงที่ทั้งคู่อยู่ร่วมกัน โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ตั้งชื่อเรื่องว่า "นักเกษตรกรรม" เนื่องจากโดมินิกประกอบอาชีพเกษตรกรรมเป็นอาชีพแรก และอาชีพนี้ช่วยให้เขาได้เข้าใจสภาพความเป็นอยู่ของเกษตรกรในเฮติที่แทบไม่มีอันจะกิน โดมินิกใช้เวลาราว 30 ปีในการทำงานในสถานีวิทยุ "เรดิโอ เฮติ" โดยเขาทำให้สถานีแห่งนี้กลายเป็นเครื่องมือในการสร้างความเปลี่ยนแปลงทางการเมือง และเขาเริ่มทำงานนี้ตั้งแต่ช่วงที่เฮติยังคงเต็มไปด้วยเหตุการณ์เลวร้าย "ฉันเห็นด้วยกับหนังเรื่องนี้ตลอดทั้งเรื่อง ฌองเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก เขามีพลังงานอยู่ในตัวสูงมาก เคยมีคนเล่าเรื่องขำขันว่าถ้าหากไฟฟ้าเกิดดับขึ้นมา คุณสามารถนำปลั๊กไฟของวิทยุไปเสียบที่ตัวของเขา และวิทยุก็จะทำงานได้" มอนตาสกล่าว โดมินิกเป็นผู้คัดค้านรัฐบาลเผด็จการของดูวาเลียร์ซึ่งเป็นรัฐบาลที่ได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐ และคัดค้านกลุ่มตองตอง มาคูเต ซึ่งเป็นลูกสมุนของดูวาเลียร์ โดยคนกลุ่มนี้เคยจับโดมินิกไปทรมานและขังคุก โดมินิกเคยเคลื่อนไหวสนับสนุนฌอง-แบร์ทรองด์ อาริสตีด นักบวชผู้มีอุดมการณ์ให้ขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นประธานาธิบดีเฮติ แต่หลังจากนั้นโดมินิกก็วิพากษ์วิจารณ์ปธน.อาริสตีดอยู่เสมอ โดมินิกถูกลอบสังหารขณะอายุ 70 ปีในวันที่ 3 เม.ย.2000 ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปในโรงรถของเรดิโอ เฮติ ซึ่งโรงรถนี้อยู่นอกกรุงปอร์โตแปรงซ์ของเฮติ ในการจัดฉาย The Agronomist รอบพิเศษและรอบปฐมทัศน์ในนิวยอร์ค, อัมสเตอร์ดัม, เจนีวา และลอนดอน มอนตาสซึ่งมีรูปร่างสูงและมีอายุ 57 ปีจะไปร่วมงานฉายเหล่านี้ด้วยเพื่อบรรยายให้ผู้ชมฟัง บางครั้งเธอจะปรากฏตัวในงานฉายพร้อมกับเด็มมี และเธอทำงานร่วมกับเด็มมีในระหว่างการสร้างภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ด้วย โดยเด็มมีทำงานสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้มานานหลายสิบปี ทั้งในช่วงก่อนและระหว่างที่เขากำกับภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดเรื่องอื่นๆ เด็มมีรู้สึกหลงใหลในเฮติครั้งแรกเมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว โดยเขารู้สึกหลงใหลในศิลปะและดนตรีของเฮติ และรู้สึกสนใจในวงจรอุบาทว์ทางการเมืองในเฮติด้วย ฉากหนึ่งใน The Agronomist คือฉากที่มอนตาสถืออัฐิของโดมินิกไปที่หุบเขาอาร์ติโบไนท์ซึ่งเป็นที่ที่เขาได้รับการยกย่องจากเกษตรกร และเธอได้โปรยอัฐินั้นลงไปในแม่น้ำ และมอนตาสก็ได้ดูฉากนี้ซ้ำหลายรอบเมื่อเธอไปร่วมงานฉายภาพยนตร์เรื่องนี้ ถึงแม้มอนตาสทำงานในยูเอ็น คนในยูเอ็นก็ไม่ค่อยทราบเรื่องของมอนตาสมากนักเนื่องจาก "เรื่องนี้เป็นเรื่องยาก ฉันแยกบทบาทสองบทบาทของฉันออกจากกัน ฉันไม่ค่อยพูดถึงเรื่องนี้" หนึ่งในฉากท้ายเรื่อง The Agronomist คือฉากที่มอนตาสทำงานวิทยุต่อไปอย่างไม่เกรงกลัว โดยเธอกล่าวว่าฌองยังคงมีชีวิตอยู่ และเราสามารถพบเห็นเขาได้ตามภูเขาและตามแม่น้ำในเฮติ มอนตาสนำเทปบันทึกเสียงของโดมินิกมาเปิดด้วย โดยในเทปนั้นโดมินิกพูดว่า "พวกเขาพยายามทำทุกอย่าง พยายามกัดกินเรา พยายามฝังเรา พยายามช็อตไฟเรา พยายามจับเราถ่วงน้ำ พยายามสูบเลือดเรา พวกเขาทำเช่นนี้มานานกว่า 50 ปีแล้ว และมีเหตุผลหรือไม่ที่เรื่องนี้จะยุติลง ใช่ มีอยู่เหตุผลหนึ่ง นั่นก็คือสิ่งต่างๆในเฮติจำเป็นต้องได้รับการเปลี่ยนแปลง เพื่อเสรีภาพของสื่อมวลชน เรดิโอ เฮติ จะทำเพื่อประชาชนเฮติ" หลังจากนั้นมอนตาสก็จะเริ่มต้นการกระจายเสียงของเธอทุกเช้าด้วยประโยคว่า "Bonjour Jean" และจะนับจำนวนวันนับตั้งแต่โดมินิกเสียชีวิตและไม่มีผู้ใดถูกจับกุมตัว "หลังจากนั้นฉันก็ไม่สามารถนับจำนวนวันเหล่านี้ได้อีกต่อไป" มอนตาสกล่าว มอนตาสออกจากไฮติพร้อมกับเพื่อนร่วมงานที่ใกล้ชิด 3 คนในวันที่ 22 ก.พ. 2003 หลังจากเธอได้รับคำขู่ฆ่าเพิ่มขึ้นทุกวัน โดยเธอกล่าวว่า "ฉันรู้สึกว่าเราไม่สามารถทำงานนี้ได้อีกต่อไป เราสูญเสียมากเกินไปแล้ว" มอนตาสและโดมินิกมาจากชนชั้นสูงในไฮติแต่พวกเขาทำงานเพื่อคนยากจน โดยมอนตาสสำเร็จการศึกษาในปี 1968 จากมหาวิทยาลัยยูนิเวอร์ซิตี ออฟ เมนในสหรัฐ ซึ่งเป็นที่ที่เธอรู้สึกว่าเธอเป็น "สาวอเมริกันคนหนึ่ง" และเธอเคยได้รับตำแหน่งราชินีงานคืนสู่เหย้าของมหาวิทยาลัยนี้ด้วย หลังจากนั้นเธอก็สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโท ด้านนิเทศศาสตร์จากมหาวิทยาลัยโคลัมเบียในอีก 1 ปีต่อมา ความรักของทั้งสองเริ่มต้นเมื่อมอนตาสกลับมาเฮติและโดมินิกชวนเธอมาทำงานเป็นนักข่าวประจำสถานีวิทยุ และชีวิตคู่ของทั้งสองก็เหมือนกับเป็นภาพสะท้อนประวัติศาสตร์อันเลวร้ายของเฮติ กลุ่มตองตอง มาคูเตขับไล่ทั้งสองออกจากเฮติในปี 1980 โดยมอนตาสถูกจับขึ้นเครื่องบินมานิวยอร์คในขณะที่โดมินิกเข้าไปลี้ภัยในสถานทูตเวเนซุเอลาก่อนที่จะเดินทางมาสมทบกับเธอในภายหลัง ทั้งสองเดินทางกลับเฮติในอีก 6 ปีต่อมาในปี 1986 และเดินทางกลับมาในฐานะวีรบุรุษ โดยมีประชาชน 60,000 คนรอรับทั้งสองที่สนามบินหลังจากฌอง-คล็อด ดูวาเลียร์ ผู้นำเผด็จการถูกขับไล่ออกจากตำแหน่ง อาริสตีดได้รับการเลือกตั้งขึ้นเป็นผู้นำประเทศในปี 1990 แต่ฝ่ายทหารก็โค่นล้มรัฐบาลของเขาลงในปี 1991 และส่งผลให้มอนตาสกับโดมินิกต้องลี้ภัยไปอยู่นิวยอร์คเป็นเวลา 3 ปี อย่างไรก็ดี เมื่ออาริสตีดกลับคืนสู่อำนาจอีกครั้งในปี 1994 สามีภรรยาคู่นี้ก็กลับไปอยู่เฮติอีกครั้ง มอนตาสกล่าวถึงเหตุการณ์ในปัจจุบันนี้ว่าอาริสตีดจำเป็นต้องออกจากตำแหน่งเนื่องจากเขาปล่อยให้เกิด "การตายมากเกินไป การฆาตกรรมมากเกินไป" มอนตาสคาดว่าเฮติจะเป็นประเทศที่มีแต่ความไม่สงบ เนื่องจากสมาชิกเดิมของกลุ่มมาคูเตซึ่งเป็นผู้นำการก่อรัฐประหารในปี 1991 และกองทหารของคนกลุ่มนี้พยายามจะปกครองประเทศอีกครั้งทั้งๆที่คนหลายคนในกลุ่มนี้สมควรจะติดคุก สิ่งหนึ่งที่ทำให้มอนตาสรู้สึกใจชื้นคือการที่คดีของโดมินิกยังคงได้รับความสนใจอยู่ถึงแม้ว่าเฮติเป็นประเทศที่เต็มไปด้วยอาชญากรรมที่ไม่เคยได้รับการคลี่คลายก็ตาม โดยมอนตาสกล่าวว่าผู้นำเกษตรกรบางคนในเฮติ "รู้สึกว่าพวกเขาคือผู้ที่สูญเสียมากที่สุดจากการตายของฌอง" "คนที่ไม่ใช่นักข่าวมักถามว่า 'ทำไมคุณถึงทำงานนี้' แต่ไม่มีนักข่าวคนใดเลยเคยถามฉันด้วยคำถามนี้เพราะพวกเขารู้ดีว่าเพราะเหตุใดฉันถึงทำงานนี้" มอนตาสกล่าวหลังจากการฉาย The Agronomist ให้คณะกรรมการคุ้มครองผู้สื่อข่าวในนิวยอร์คชม "เราทุกคนทำงานที่อันตรายและไม่ปลอดภัย แต่เราก็ทำงานนี้เพราะนี่คือส่วนหนึ่งของการเป็นผู้สื่อข่าว" มอนตาสกล่าว อย่างไรก็ดี มอนตาสกล่าวว่าเธอจะยังคงลี้ภัยในต่างแดนต่อไป และกล่าวเสริมว่า "ฉันรู้จักการรอคอยดี ครั้งหนึ่งฉันเคยรอมานาน 6 ปี และครั้งต่อมาฉันก็ต้องรออีก 4 ปี" ก่อนที่เธอจะได้กลับเฮติอีกครั้ง 5.AMERICA’S HEART AND SOUL America's Heart and Soul นำเสนอเรื่องราวของกลุ่มคนที่เลือกดำรงชีวิตในแบบที่ไม่ธรรมดา โดยธีมหนึ่งของภาพยนตร์เรื่องนี้ก็คือการที่คนกลุ่มนี้มีเสรีภาพที่จะใช้ชีวิตในแบบของตัวเองและมีความสุขกับการใช้ชีวิตแบบนี้ หลุยส์ ชวาร์ซเบิร์ก ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้กล่าวว่าเนื้อหาส่วนใหญ่ในเรื่องนี้ถ่ายทำไว้ก่อนวันที่ 11 ก.ย.2001 แต่ขณะนี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะนำภาพยนตร์เรื่องนี้ออกฉาย "เรามีเรื่องสำคัญที่ต้องตัดสินใจในประเด็นที่ว่าเราต้องการให้ประเทศของเรามุ่งหน้าไปในทิศทางใดกัน" ชวาร์ซเบิร์กกล่าว เนื้อหาใน America's Heart and Soul รวมถึงเรื่องของเกษตรกรเลี้ยงวัวนม, คนส่งสาส์นที่ขี่จักรยาน, นักเล่นกายกรรม, นักร้องเพลงในโบสถ์, นักไต่เขาตาบอด และทีมวิ่งแข่งที่สมาชิกในทีมเป็นผู้ป่วยโรคสมองส่วนบนพิการ โดยคนเหล่านี้ต่างใช้ชีวิตด้วยความเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองทำ พวกเขาทุ่มเทให้กับสิ่งที่ตัวเองทำและภาพยนตร์เรื่องนี้มองว่าคนกลุ่มนี้คือหัวใจและจิตวิญญาณของสหรัฐ 6.ARAKIMENTARI นอกจาก Enron: The Smartest Guys in the Room แล้ว ภาพยนตร์สารคดีอีกเรื่องหนึ่งที่เปิดฉายในสหรัฐช่วงนี้คือ Arakimentari ที่กำกับโดยเทรวิส โคลส และมีเนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตและการทำงานของโนบุโยชิ อารากิ ตากล้องชื่อดังชาวญี่ปุ่นที่ถ่ายภาพศิลปะและภาพเปลือยมานานราว 40 ปี Arakimentari พาผู้ชมไปดูการทำงานของอารากิซึ่งขณะนี้มีอายุ 60 กว่าปี โดยผู้ชมจะได้เห็นอารากิขณะถ่ายภาพเปลือยของครูสอนแอโรบิคคนหนึ่ง, ได้เห็นวิธีการที่เขาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและกล้าเปิดเผยเรือนร่างต่อหน้าเขา และได้เห็นอากัปกิริยาของเขาที่เหมือนกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง นักวิจารณ์ตั้งข้อสังเกตว่าในฉากแรกๆของ Arakimentari นั้น ผู้ชมอาจจะมองว่าอารากิเหมือนกับผู้ชายลามกที่หันมายึดอาชีพนี้เพื่อจะได้ดูผู้หญิงโป๊ และอารากิเองก็กล่าวว่าเขาเคยหลับนอนกับผู้หญิงเกือบทุกคนที่มาเป็นนางแบบให้เขา อย่างไรก็ดี เมื่อเนื้อเรื่องดำเนินต่อไป ผู้ชมก็จะเข้าใจอารากิมากยิ่งขึ้นและพบว่าอารากิเทิดทูนผู้หญิงยิ่งกว่าผู้ชาย นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังนำเสนอภาพถ่ายที่บันทึกชีวิตและความตายของภรรยาของอารากิด้วย Arakimentari พาผู้ชมไปกับผลงานต่างๆของอารากิ ทั้งภาพถ่ายของคนที่ถูกพันธนาการ, ภาพอวัยวะเพศหญิง ไปจนถึงภาพถ่ายดอกไม้, ลูกแมว, ท้องฟ้า และใบหน้าของเด็กๆ นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังรวมบทสัมภาษณ์บียอร์ค ซึ่งเป็นนักร้องชื่อดัง, ทาเคชิ คิตาโน ซึ่งเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ญี่ปุ่น และบทสัมภาษณ์ตากล้องคนอื่นๆมาไว้ในเรื่องด้วย ในขณะที่ดีเจ ครัช ซึ่งเป็นศิลปินชื่อดังทำดนตรีประกอบให้กับภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นพิเศษ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:25:58 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 3 7.BEING DOROTHY Fahrenheit 9/11 ได้เข้าชิงรางวัลของสมาคมสารคดีนานาชาติ (IDA) ในสาขาภาพยนตร์สารคดีขนาดยาวยอดเยี่ยมในปี2004 ด้วย คู่แข่งของ Fahrenheit 9/11 ในสาขาดังกล่าวได้แก่ภาพยนตร์เรื่อง:- 1.Aileen: Life and Death of a Serial Killer 2.Being Dorothy 3.Born Into Brothels: Calcutta's Red Light Kids 4.Control Room 5.The Corporation 6.Hiding and Seeking: Faith and Tolerance After the Holocaust 7.Home of the Brave 8.Juvies 9.Metallica: Some Kind of Monster 10.Music from the Inside Out 11.The Take 12.La Vie comme elle va หรือ As Life Goes By ที่กำกับโดยฌอง- อองรี มิวนิเยร์ จากฝรั่งเศส 13.Word Wars Being Dorothy ที่เป็นคู่แข่งของ Fahrenheit 9/11 ในสาขานี้ เป็นผลงานการกำกับของโฮเวิร์ด โกลด์เบิร์ก และมีเนื้อหาเกี่ยวกับหญิงสาวบางคนที่ทำงานเป็น "โดโรธี" ในเมืองลิเบอรัลในรัฐแคนซัสของสหรัฐ นิทานเรื่อง The Wizard of Oz ที่โด่งดังมีเนื้อหาเกี่ยวกับเด็กสาวชื่อโดโรธีที่เติบโตขึ้นมาในเมืองดังกล่าว ดังนั้นเมืองนี้จึงถือโอกาสหาเงินจากนักท่องเที่ยวด้วยการให้หญิงสาววัยรุ่นในเมืองทำงานเป็น "โดโรธี" หรือทำงานเป็นไกด์พานักท่องเที่ยวไปเยี่ยมชมบ้านที่โดโรธีเคยใช้ชีวิตในวัยเด็ก รวมทั้งพาไปดูห้องนอนของโดโรธีและดูถนนที่ปูด้วยอิฐสีเหลืองอันโด่งดังในพิพิธภัณฑ์ Land of Oz ในเมืองนี้ Being Dorothy พาผู้ชมไปรู้จักกับหญิงสาวกลุ่มนี้ ซึ่งแต่ละคนต่างก็มีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับโดโรธีในนิทาน และหลายคนในกลุ่มนี้ก็มีความรู้สึกอยากท่องเที่ยวเหมือนกับโดโรธี ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่น่าประหลาดใจสำหรับใครก็ตามที่เติบโตขึ้นมาในเมืองเล็กอย่างเช่นเมืองลิเบอรัล นักวิจารณ์ตั้งข้อสังเกตว่าจุดเด่นในภาพยนตร์เรื่องนี้คือการให้หญิงสาวแต่ละคนเปิดเผยรายละเอียดในชีวิตของตัวเอง โดยเฉพาะในส่วนของวาเลอรี หญิงสาวขี้อายวัย 18 ปีที่ใช้บุคลิกของโดโรธีเป็นเครื่องมือในการกระตุ้นให้ตัวเองกล้าแสดงออก โดยเธอกล่าวว่า "เมื่อฉันสวมชุดของโดโรธี ฉันก็สามารถทิ้งตัวตนของตัวเองและกลายเป็นคนอื่น ฉันไม่จำเป็นต้องกังวลกับตัวเองมากนัก" หญิงสาวคนอื่นที่ให้สัมภาษณ์ใน Being Dorothy รวมถึงแจ็คกี เด็กหญิงวัย 14 ปีที่ทำงานเป็นโดโรธีตั้งแต่เธออายุ 7 ขวบ, บรูค หญิงสาวที่เคยทำงานเป็นโดโรธี แต่ปัจจุบันเธอหันมาแต่งตั้งตัวเองเป็นแม่มดของลัทธินอกรีต และเมลิสสากับเจสสิกา สองสาวที่เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่อายุ 16 ปี โดยทั้งสองต้องการหนีออกจากเมืองลิเบอรัลที่แสนน่าเบื่อเพื่อออกไปเผชิญกับโลกกว้าง แต่ทั้งสองก็กลัวว่าตัวเองจะต้องซมซานกลับมายังบ้านเกิดอีกครั้งเหมือนกับที่วัยรุ่นหลายคนเคยทำก่อนหน้านี้ แอนเดรียซึ่งมีอายุ 18 ปีกลับมาทำงานเป็นโดโรธีอีกครั้งหลังจากใช้ชีวิต 1 ปีในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนในเยอรมนี โดยแอนเดรียกล่าวว่า "เมืองลิเบอรัลเป็นสถานที่ที่ง่ายต่อการฝัน เพราะความจืดชืดอย่างมากของชีวิตในเมืองนี้กระตุ้นให้คนในเมืองรักที่จะฝัน" ทางด้านซาราห์ซึ่งมีอายุ 16 ปีก็ทำงานเป็นโดโรธีมานาน 2 ปีแล้ว โดยเธอเป็นคนเคร่งศาสนาที่มองนิทานเรื่องออซในมุมมองที่แตกต่างจากคนอื่นๆ โดยเธอกล่าวว่า "เมื่อคุณเดินทางไปถึงเมืองมรกตที่มีประตูเมืองทำจากไข่มุก ฉันคิดว่านั่นคือสวรรค์ และคุณอาจได้พบพระเจ้าที่นั่น" เว็บไซท์ของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ที่ http://www.beingdorothy.com 8.THE BLONDS ส่วน The Blonds หรือ Los Rubios เป็นภาพยนตร์กึ่งสารคดีที่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับสงครามสกปรกที่เกิดขึ้นในอาร์เจนตินาเมื่อรัฐบาลทหารลักพาตัว, ทรมาน และสังหารประชาชนฝ่ายซ้ายไปหลายหมื่นคน โดยเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากทหารโค่นล้มรัฐบาลเปรองในปี 1976 และดำเนินต่อไปจนกระทั่งราอูล อัลโฟนิซิน ซึ่งเป็นพลเรือนได้ขึ้นดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีในปี 1983 ในขณะที่ลูกของเหยื่อในเหตุการณ์นั้นต้องเติบโตขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดและความสับสนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวัยเด็ก อัลเบร์ตินา คาร์รี ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นหนึ่งในลูกของเหยื่อในเหตุการณ์นั้น โดยในวันที่ 24 ก.พ. 1977 เมื่ออัลเบร์ตินาอายุเพียง 4 ขวบ โรเบร์โต คาร์รี ซึ่งเป็นพ่อของเธอและเป็นปัญญาชนฝ่ายซ้ายชื่อดัง กับอานา มาเรีย คารูโซ ซึ่งเป็นแม่ของเธอก็ถูกลักพาตัวไปจากบ้านในกรุงบัวโนส ไอเรสโดยเจ้าหน้าที่ทหารของอาร์เจนตินา และทั้งสองก็ถูกสังหารในเวลาหลายเดือนต่อมา อัลเบร์ตินากับพี่สาว 2 คนของเธอได้รับการเลี้ยงดูจากลุงและป้าหลังจากพ่อแม่หายตัวไป และเมื่ออัลเบร์ตินาเติบโตขึ้นมา เธอก็รู้สึกสนใจในประเด็นที่ว่าความทรงจำของคนเราได้รับผลกระทบอย่างไรบ้างจากเหตุการณ์นั้น และประเด็นที่ว่าตัวตนของคนเราจะเป็นเช่นไรถ้าหากคนๆนั้นมีอดีตบางส่วนหายไป ดังนั้นอัลเบร์ตินาจึงเดินทางกลับมายังบ้านเก่าของเธอพร้อมกับทีมงานถ่ายทำภาพยนตร์สารคดีเพื่อสัมภาษณ์เพื่อนบ้านเกี่ยวกับชะตากรรมของพ่อแม่ของเธอ โดยชื่อของภาพยนตร์เรื่องนี้มาจากคำบอกเล่าของหญิงชราคนหนึ่งที่ยืนยันว่าสมาชิกครอบครัวคาร์รีทุกคนมีผมสีทอง ถึงแม้ว่าในความเป็นจริงนั้นคาร์รีมีผมสีดำก็ตาม ในขณะที่คาร์รีตัวจริงปรากฏตัวในภาพยนตร์เรื่องนี้ นักแสดงหญิงชื่ออานาเลีย คูเซย์โร ก็แสดงเป็นอัลเบร์ตินา คาร์รีต่อหน้ากล้องด้วย และจุดนี้ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้แตกต่างจากภาพยนตร์สารคดีทั่วไป เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ลบเส้นแบ่งระหว่างเรื่องจริงกับเรื่องแต่งออกจากกัน The Blonds มีวิธีการเล่าเรื่องที่ซับซ้อนและกระตุ้นให้ผู้ชมใช้ความคิด และสะท้อนให้เห็นแนวคิดที่ว่าการจะกำหนดว่าสิ่งใดเป็นความจริงเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก นอกจากนี้ นักวิจารณ์ยังตั้งข้อสังเกตว่าในการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ บางทีคาร์รีอาจต้องการสำรวจวิธีการที่กลไกทางจิตของคนบางคนหรือคนบางกลุ่มใช้ในการบิดเบือนความทรงจำที่เจ็บปวดและน่าละอายในอดีต และสำรวจประเด็นที่ว่าการปะติดปะต่อเรื่องราวในอดีตเป็นสิ่งที่ทำได้จริงหรือไม่ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น ฉากที่น่าสนใจในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึงฉากที่คาร์รีเดินทางไปเยือนศูนย์ทรมานและคุมขังที่พ่อแม่ของเธอเคยพำนักอยู่จนกระทั่งเสียชีวิต โดยสถานที่ดังกล่าวเป็นสถานีตำรวจในปัจจุบัน นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังรวมฉากเบื้องหลังการถ่ายทำภาพยนตร์สารคดีที่แสดงให้เห็นถึงอุปสรรคต่างๆที่พบในการถ่ายทำด้วย นักวิจารณ์ตั้งข้อสังเกตอีกด้วยว่าวิธีการเล่าเรื่องที่ซับซ้อนและหลากหลายใน The Blonds คล้ายคลึงกับภาพยนตร์ของฌอง-ลุค โกดาร์ด, บทละครของแบร์โทลท์ เบรคท์, บทประพันธ์ของโฮร์เก หลุยส์ บอร์เกซ และคล้ายคลึงกับภาพยนตร์กึ่งสารคดีเรื่อง Empathy ของเอมี ซีเกล กับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Divan ของเพิร์ล กลุค โดยเจ. โฮเบอร์แมน นักวิจารณ์ของวิลเลจวอยซ์ระบุว่าการแสดงความสัมพันธ์ระหว่างอดีตกับปัจจุบันในเรื่องนี้มีส่วนคล้ายนิยายเรื่อง The Book of Daniel ของอี.แอล. ด็อคโตโรว์ด้วย The Blonds ได้รับ 3 รางวัลจากเทศกาลภาพยนตร์อิสระบัวโนส ไอเรส ซึ่งได้แก่รางวัลขวัญใจผู้ชม, ประกาศเกียรติคุณพิเศษ และได้รับรางวัลนิว ซีเนมา อวอร์ด ร่วมกับ Strange (Extrano) ที่กำกับโดยซานติอาโก โลซา นอกจากนี้ The Blonds ยังได้เข้าชิงรางวัลกรังด์ปรีซ์ อัสตูเรียสในเทศกาลภาพยนตร์กิโคนที่สเปน แต่ภาพยนตร์ที่ได้รับรางวัลดังกล่าวคือภาพยนตร์เยอรมันเรื่อง Schultze Gets the Blues ที่กำกับโดยไมเคิล ชอร์ คาร์รีเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Barbie Gets Sad Too, Aurora, Historias de Argentina en vivo และ No quiero volver a casa นอกจาก The Blonds แล้ว ภาพยนตร์อาร์เจนตินาอีกเรื่องที่พูดถึงประเด็นใกล้เคียงกันคือ Captive (Cautiva) ที่กำกับโดยกาสตัน บิราเบน โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเด็กหญิงอายุ 15 ปีคนหนึ่ง (บาร์บารา ลอมบาร์โด) ในกรุงบัวโนส ไอเรสที่ค้นพบความจริงว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอถูกรัฐบาลทหารสังหารในทศวรรษ 1970 และพ่อแม่บุญธรรมของเธออาจมีส่วนร่วมในอาชญากรรมของรัฐบาลชุดนั้น Cautiva มีจุดเด่นที่การเล่าเรื่องผ่านทางมุมมองของเด็กหญิงและการแสดงที่เป็นธรรมชาติมาก โดยบิราเบนได้รับแรงบันดาลใจบางส่วนในการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้จากหนังสือ Searching for Life: The Grandmothers of the Plaza De Mayo and the Disappeared Children of Argentina ของริตา อาร์ดิตตี แต่เปลี่ยนมุมมองของหญิงชราในหนังสือมาเป็นมุมมองของเด็กหญิงแทน จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:27:02 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 4 9.BLUE HORIZON (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจฉบับวันที่ 19 เม.ย. 2004) แจ็ค แมคคอย บุรุษผู้คร่ำหวอดในการสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับการเล่นกระดานโต้คลื่นยักษ์จากมหาสมุทร กำลังอยู่ในระหว่างการเดินทางทั่วโลกเพื่อโปรโมทภาพยนตร์เรื่องที่ 23 ของเขาที่มีชื่อว่า Blue Horizon แมคคอยเคยถ่ายภาพคลื่นทะเลขนาดยักษ์มาแล้วทั่วโลก แต่ชายหาดซิดนีย์ใกล้บ้านของเขาในออสเตรเลียอยู่ในภาวะสงบเงียบ โดยในขณะนี้มีเพียงคลื่นเล็กๆที่ซัดเข้ากระทบฝั่งอย่างแผ่วเบา ทำให้เขาไม่สามารถเล่นกระดานโต้คลื่นได้ตามที่ใจต้องการ "คลื่นอาจจะดีกว่านี้เมื่อกระแสน้ำเปลี่ยนไป" แมคคอยกล่าว แมคคอยถือเป็นบุคคลสำคัญอันดับแรกๆในวงการภาพยนตร์ surf flims หรือภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการเล่นกระดานโต้คลื่น Blue Horizon เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับนักเล่นกระดานโต้คลื่น 2 คนที่แยกย้ายกันเดินทางไปเล่นกระดานโต้คลื่นตามสถานที่ต่างๆทั่วโลก โดยใช้วิธีการเล่าเรื่องที่คล้ายกับภาพยนตร์สารคดี โพลล์สำรวจความเห็นผู้ชมพบว่าผู้ชมส่วนใหญ่ชื่นชอบภาพยนตร์เรื่องนี้ ซึ่งแมคคอยกล่าวว่า Blue Horzon ได้รับเสียงปรบมือทั้งจากนักเล่นกระดานโต้คลื่นและจากคนที่ไม่คุ้นเคยกับท้องทะเล แมคคอยทราบปฏิกิริยาของผู้ชมเป็นอย่างดี เพราะเขานั่งอยู่ร่วมกับผู้ชมในระหว่างการเปิดฉายภาพยนตร์ความยาว 103 นาทีเรื่องนี้ในรอบปฐมทัศน์ที่ซิดนีย์ในวันที่ 2 มี.ค. และเขาจะทำเช่นนี้อีกเมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้ตระเวนไปฉายตามที่ต่างๆทั่วโลกในเดือนหน้า "ผมเป็นนักสร้างหนังกระดานโต้คลื่นคนสุดท้ายที่ยังคงทำงานนี้อยู่" แมคคอยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ฉากที่ได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมมากที่สุดคือฉากจากตาฮิติ ซึ่งเป็นฉากที่ตัวละครสำคัญหายเข้าไปในคลื่นขนาดสูงเท่าภูเขา ก่อนที่จะปรากฏตัวออกมาอีกครั้งโดยรอดพ้นจากแถบปะการังที่มีความแหลมคมราวกับใบมีดโกนมาได้ ตัวละครสำคัญในเรื่องนี้คือแอนดี ไอร์ออนส์ แชมป์โลกสองสมัยในกีฬากระดานโต้คลื่น และเดวิด รัสโตวิช นักเล่นกระดานโต้คลื่นอิสระ ฉากดังกล่าวทำให้ผู้ชมบางคนนึกถึงภาพยนตร์เรื่องก่อนหน้านี้ของแมคคอยที่มีชื่อว่า "To' Day of Days" ซึ่งมีฉากที่เครื่องเล่นเจ็ทสกีนำนักเล่นกระดานโต้คลื่นกลืนหายเข้าไปในคลื่นยักษ์ในตาฮิติ โดยคำว่า To' ในชื่อเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ที่มีชื่อว่า Teahupo'o และคำที่ออกเสียงว่า "โท" ยังหมายความว่า "ดี" ในภาษาตาฮิติด้วย To' Day of Days ได้รับการยกย่องให้เห็นภาพยนตร์ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในภาพยนตร์แนวนี้นับตั้งแต่บรูซ บราวน์ ซึ่งเป็นชาวสหรัฐสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับการเดินทางเล่นกระดานโต้คลื่นเรื่อง Endless Summer ในปี 1963 เป็นต้นมา "เป็นเรื่องง่ายที่จะเดาว่าอะไรสามารถทำให้ผู้ชมรู้สึกตื่นเต้นได้" แมคคอยกล่าว "ฉากเปิดของเรื่องต้องดำเนินไปอย่างรวดเร็ว และในช่วงใกล้จบต้องมีฉากคลื่นขนาดมหึมาที่ทำให้ทุกคนในโรงภาพยนตร์รู้สึกแทบเป็นบ้าและตื่นเต้นมาก และนั่นคือทุกสิ่งที่หนังเกี่ยวกับกระดานโต้คลื่นควรจะเป็น" แมคคอยซึ่งมีอายุ 55 ปีกล่าว นักเล่นกระดานโต้คลื่นบางรายต้องสังเวยชีวิตเมื่อเผชิญกับคลื่นที่ทรงพลังอย่างมากในตาฮิติ คอข้างซ้ายของแมคคอยมีรอยแผลใหญ่เมื่อคลื่นลูกหนึ่งดันศีรษะของเขาให้พุ่งเข้าชนปะการังน้ำตื้นขณะที่เขาถ่ายทำภาพยนตร์ในตอนนั้น อย่างไรก็ดี เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะเขาสวมหมวกกันน็อคอยู่ "ผมรู้สึกเหมือนใครบางคนนำไม้เบสบอลมาฟาดที่ข้างหัวของผม และทำให้คอของผมฉีก" แมคคอยกล่าว ถึงแม้การถ่ายทำภาพยนตร์แนวนี้มีความเสี่ยงสูงและไม่สามารถทำเงินได้สูง แต่แมคคอยก็รักในสิ่งที่เขาทำ แมคคอยสร้างภาพยนตร์กระดานโต้คลื่นเรื่องแรกของเขาที่มีชื่อว่า Tubular Swells ในปี 1975 หลังจากที่เขาย้ายออกจากฮาวายมาอยู่ออสเตรเลียได้ 5 ปี "พ่อของผมผลักดันให้ผมออกไปเผชิญกับคลื่นลูกแรกเมื่อผมอายุ 8 ขวบที่ชายหาดไวกิกิ และผมก็รักความรู้สึกและรูปแบบการใช้ชีวิตแนวนี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา" แมคคอยกล่าว ภาพยนตร์กระดานโต้คลื่นหลายเรื่องซึ่งรวมถึง Blue Horizon ได้รับทุนสร้างจากบริษัทผลิตอุปกรณ์การเล่นกระดานโต้คลื่น โดยตราสินค้าของบริษัทเหล่านี้จะปรากฏอย่างเด่นชัดอยู่ในจอภาพยนตร์ ความนิยมเล่นกระดานโต้คลื่นพุ่งขึ้นทั่วโลกในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา และทำให้เจ้าของบริษัทผลิตอุปกรณ์กีฬาประเภทนี้กลายเป็นมหาเศรษฐีกันหลายคน และทำให้ภาพยนตร์ของแมคคอยได้รับความสนใจตั้งแต่นอรเวย์, ฮอลแลนด์, ฮาวาย มาจนถึงออสเตรเลีย ความนิยมในกีฬานี้ในปัจจุบันนี้อยู่ในระดับที่สูงกว่าในช่วงทศวรรษ 1960 ซึ่งเป็นช่วงที่กีฬานี้เป็นที่นิยมคลั่งไคล้อย่างมาก โดยความนิยมในกีฬาประเภทนี้เริ่มต้นขึ้นเมื่อฮอลลีวู้ดสร้างภาพยนตร์ประเภทหนุ่มจีบสาวตามชายหาดออกมาหลายเรื่อง โดยใช้ภาคใต้ของรัฐแคลิฟอร์เนียเป็นฉากถ่ายทำ ในช่วงเดียวกันนั้นเอง นักสร้างภาพยนตร์สารคดีกลุ่มหนึ่งก็นำผู้ชมไปรู้จักกับชายหาดในประเทศเขตร้อน และใช้วิธีการถ่ายภาพใต้น้ำในลักษณะที่คล้ายกับภาพยนตร์ของฌาคส์-อีฟส์ คูสโต (The Silent World) ในการผลิตภาพยนตร์อย่างเช่นเรื่อง Free and Easy และ Sunshine Sea ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่ได้รับการยกย่องอย่างมากในวงการนักเล่นกระดานโต้คลื่น "มีหนังบางเรื่องที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับผมในวัยเด็กและทำให้ผมต้องการจะสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับการเล่นกระดานโต้คลื่น" แมคคอยกล่าว ภาพยนตร์แนว surf films ได้รับความนิยมน้อยลงในทศวรรษ 1980 และ 1990 เมื่อผู้ชมหันมาชมวิดีโอ surf films แทนการชมภาพยนตร์แนวนี้ในโรงภาพยนตร์หรือในห้องประชุมของโรงเรียน "ผมพยายามถ่ายทอดความรู้สึกของกลุ่มคนขณะที่ชม surf films ร่วมกับนักเล่นกระดานโต้คลื่นคนอื่นๆ" แมคคอยกล่าว โดยเขาทำหน้าที่แจกโปรแกรมภาพยนตร์ก่อนการฉายทุกรอบ และพูดคุยกับผู้ชมเกี่ยวกับเรื่องความสุขที่ได้รับจากการเล่นกระดานโต้คลื่น "บรูซ บราวน์เคยมาที่โรงเรียนไฮสกูลของผม และนักเล่นกระดานโต้คลื่นหลายร้อยคนก็จะมานั่งกันอยู่ในโรงอาหารเพื่อดูหนังของเขา มันเป็นสิ่งที่งดงามมากๆ" แมคคอยกล่าว 10.BORN TO BE BLIND Born to Be Blind เป็นภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับชีวิตของพี่น้องสามสาวที่ตาบอดทุกคน และทั้งสามคนนี้ยังชีพด้วยการร้องเพลงขอเศษเงินตามท้องถนนทางตะวันออกเฉียงเหนือของบราซิล โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ติดตามถ่ายทำชีวิตประจำวันของหญิงทั้งสามเป็นเวลานานหลายปี และกล่าวถึงประเด็นอันซับซ้อนเกี่ยวกับความรัก, ความตาย, ความทุกข์ทรมาน และศิลปะด้วย ภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้เริ่มต้นด้วยการเป็นส่วนหนึ่งของรายการโทรทัศน์ชุด Street Sounds ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับนักดนตรีตามท้องถนน และต่อมารายการโทรทัศน์ตอนนี้ก็ได้รับการดัดแปลงเป็นภาพยนตร์สั้นในปี 1998 และสามารถคว้ารางวัลในบราซิลมาได้ หลังจากภาพยนตร์สั้นประสบความสำเร็จ โรเบิร์ต เบอร์ลินเนอร์ ซึ่งเป็นผู้กำกับก็ตัดสินใจขยายภาพยนตร์เรื่องนี้ออกเป็นภาพยนตร์ขนาดยาว และข่าวการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ส่งผลให้หญิงทั้งสามกลายเป็นคนดังขึ้นมาในบราซิล โดยนานา วาสคอนเซลอส และจิลเบร์โต จิล สองนักดนตรีชื่อดังของบราซิลเชื้อเชิญให้ทั้งสามคนนี้ไปแสดงในเทศกาลดนตรีที่ซาลวาดอร์ และการแสดงของทั้งสามก็สามารถขายตั๋วเข้าชมได้หมดเกลี้ยงในงานนั้น และหลังจากนั้นพวกเขาก็ออกทัวร์คอนเสิร์ตโดยใช้ชื่อวงว่า "ไบลน์ด เกิร์ลส์ ฟรอม คามปินา กรานเด" หญิงทั้งสามคนนี้คือมาเรีย บาร์โบซา, เรจินา และคอนเซเซา โดยมาเรียซึ่งเป็นพี่คนโตสุดดูแก่กว่าอายุจริงมากและฟันหักไปแล้วบางซี่ เธอเป็นคนที่ให้สัมภาษณ์มากที่สุดในภาพยนตร์เรื่องนี้ ขณะที่ทั้งสามคนนี้เกิดในครอบครัวของคนงานเร่ร่อนที่รับจ้างทำงานในไร่ และพวกเธอต้องย้ายที่อยู่ไปตามเมืองต่างๆหลายเมืองในวัยเด็ก โดยพ่อของทั้งสามเป็นคนที่ติดสุราและหางานชั่วคราวทำไปเรื่อยๆ ส่วนแม่ของพวกเธอพยายามทำงานศิลปะและหัตถรรมเพื่อช่วยหาเงินมาจุนเจือครอบครัว ขณะที่ทั้งสามเรียนรู้ที่จะร้องเพลงแลกเศษเงินตามท้องถนนและตามขั้นบันไดโบสถ์ตั้งแต่ยังเด็ก หลังจากพ่อของทั้งสามเสียชีวิต การร้องเพลงก็กลายเป็นหนทางหลักในการหาเงินมาจุนเจือคนทั้งครอบครัว โดยในบางครั้งพี่น้องแหล่านี้ต้องเลี้ยงดูสมาชิกในครอบครัวถึง 14 คน ซึ่งรวมถึงพี่น้องของทั้งสาม, ลูกพี่ลูกน้อง, แม่ และพ่อเลี้ยงด้วย มาเรียเล่าว่าเธอเคยแต่งงานมาแล้วสองครั้งกับสามีตาบอด 2 คน และสามีทั้งสองคนนี้ต่างก็เสียชีวิตไปก่อนเธอ โดยมานูเอล ตรากิลีน สามีคนแรกของเธอเป็นมือกีตาร์และนักร้อง และทั้งสองพบกันครั้งแรกขณะที่มาเรียร้องเพลงในงานฉลองตามท้องถนน ทั้งสองมีลูกสาวด้วยกันคนหนึ่งชื่อมาเรีย ดาลวา ซึ่งเกิดในปี 1989 หลังจากมาเรีย ดาลวาเกิด มาเรีย บาร์โบซาก็ย้ายตามสามีของเธอไปอยู่ที่เมืองนาตาลทางตอนเหนือของบราซิล และช่วงนั้นเป็นช่วงเดียวที่พี่น้องสามคนนี้ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน อย่างไรก็ดี เมื่อมาเรีย ดาลวามีอายุได้ 5 ปี มานูเอลก็เสียชีวิตลง และมาเรียก็ย้ายกลับมาอยู่กับน้องสาวของเธอที่เมืองคามปินา กรานเดอีกครั้ง และที่นี่เองที่เธอได้พบกับชายที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต ซึ่งก็คือซิลเวสเตร อย่างไรก็ดี ซิลเวสเตรถูกแทงตายอย่างโหดเหี้ยมหลังจากทั้งคู่เพิ่งแต่งงานกันได้เพียง 2 ปี และมาเรียก็ยังคงโศกเศร้ากับการสูญเสียสามีคนนี้ เมื่อทีมงานของสถานี TV Zero ของบราซิลพบกับพี่น้องสามคนนี้เป็นครั้งแรกในปี 1997 ทั้งสามอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆด้วยกัน โดยแม่ของทั้งสามเสียชีวิตไปราว 6 เดือนก่อนหน้านั้น และซิลเวสเตรเสียชีวิตไปแล้ว 4 ปี ส่วนลูกสาวของมาเรียอยู่ในความดูแลของป้าซึ่งไม่ยอมคืนเด็กคนนี้ให้กับมาเรีย ถึงแม้มาเรียเผชิญกับการสูญเสียมามาก แต่เธอก็ยังคงใฝ่ฝันที่จะได้พบกับผู้ชายคนใหม่ในชีวิต และเธอก็พยายามตามจีบเบอร์ลินเนอร์ ซึ่งเป็นผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย ในขณะที่เบอร์ลินเนอร์พยายามปฏิเสธเธออย่างสุภาพ หญิงทั้งสามคนนี้มีเสียงร้องที่ให้อารมณ์ชวนฝันมาก และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็นำเสนอแง่มุมต่างๆในชีวิตของพวกเธอ ทั้งความงดงามของเสียงร้อง, ความทุกข์ยากในชีวิต, การที่ทั้งสามถูกชักใยโดยสื่อมวลชน, ศักดิ์ศรี, ความเข้มแข็ง และความเปราะบางในชีวิต นอกจากนี้ เบอร์ลินเนอร์ยังใช้เทคนิคด้านภาพหลายอย่างในภาพยนตร์เรื่องนี้ ซึ่งรวมถึงการใช้ฟิลเตอร์สี และการตัดต่อแบบจัมพ์คัทด้วย เว็บไซท์ของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ที่ http://www.borntobeblind.com จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:27:50 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 5 11.BUKOWSKI: BORN INTO THIS Bukowski: Born Into This มีเนื้อหาเกี่ยวกับชาร์ลส์ บูโคว์สกี นักเขียนชื่อดัง โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้เวลาในการสร้างนานหลายปี และเป็นผลงานการกำกับของจอห์น ดุลลาแกน Bukowski: Born Into This รวบรวมบทสัมภาษณ์บูโคว์สกีจากหลายๆแหล่ง และบูโคว์สกีก็พูดถึงเรื่องเล่าต่างๆเกี่ยวกับตัวเขาที่แฟนๆของเขาเคยได้ยินมานานหลายปี นอกจากนี้ เขายังพาผู้ชมไปเที่ยวบ้านที่เขาเติบโตขึ้นมาด้วย โดยเขาเคยถูกทุบตีในบ้านหลังนี้และเคยนำประสบการณ์ส่วนนี้ไปใส่ไว้ในหนังสือชื่อ Ham and Rye และผู้ชมก็สามารถรู้สึกได้ว่าบูโคว์สกียังคงรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากเมื่อเขาไปเยือนบ้านหลังนี้อีกครั้ง ภาพยนตร์เรื่องนี้พาผู้ชมไปรู้จักกับผู้หญิงหลายคนที่เคยเป็นคนรักของบูโคว์สกี และเปิดเผยบางแง่มุมของบูโคว์สกีที่หลายคนไม่เคยรู้จักมาก่อน นั่นก็คือด้านที่อ่อนไหวในตัวเขา โดยฉากเด่นฉากหนึ่งในเรื่องนี้คือฉากที่บูโคว์สกีอ่านกลอนเกี่ยวกับแฟนเก่าของเขาและร้องไห้ออกมา แต่หลังจากนั้นบูโคว์สกีก็สงบสติอารมณ์และพูดว่า "ผมอ่านกลอนผิด" บูโคว์สกีมีชื่อเต็มว่าเฮนรี ชาร์ลส์ บูโคว์สกี จูเนียร์ และมีชื่อเล่นว่าแฮงค์ เขามีพ่อเป็นทหารสหรัฐและมีแม่เป็นชาวเยอรมัน และเขาใช้ชีวิตในวัยเด็กในย่านเสื่อมโทรมในลอสแองเจลิส โดยพ่อของเขาที่มีนิสัยเผด็จการมักทุบตีเขาเป็นประจำ และประสบการณ์เลวร้ายดังกล่าวมีอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตของเขาในเวลาต่อมา คนดังที่มาร่วมให้สัมภาษณ์ในสารคดีเรื่องนี้รวมถึงแฮร์รี ดีน สแตนตัน, ฌอน เพนน์, ลอว์เรนซ์ เฟอร์ลิงเกตติ (เจ้าของร้านหนังสือดังของนักประพันธ์กลุ่ม Beat) และโบโน (นักร้องนำวง U2) ส่วนฟุตเตจบทสัมภาษณ์บูโคว์สกีที่นำมาใช้ในภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้เป็นฟุตเตจที่ถ่ายทำโดยกองถ่ายรายการโทรทัศน์ของเยอรมนี, ฟุตเตจที่ถ่ายโดยเทย์เลอร์ แฮคฟอร์ด และที่ถ่ายโดยบาร์เบทท์ ชโรเดอร์ โดยก่อนหน้านี้ชโรเดอร์เคยนำชีวประวัติของบูโคว์สกีไปดัดแปลงสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่อง Barfly (1987) ที่นำแสดงโดยมิคกี รูร์คด้วย นอกจาก Ham on Rye แล้ว บูโคว์สกียังนำประวัติชีวิตของเขาสอดแทรกลงไปในหนังสือชื่อ Factotum, Post Office, Women และ Hollywood Bukowski: Born Into This เคยเข้าชิงรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์ปี 2003 อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์ที่ชนะรางวัลในปีนั้นคือ Capturing the Friedmans บูโคว์สกีเกิดที่เยอรมนีในปี 1920 และเสียชีวิตด้วยโรคนิวมอเนียในปี 1994 ที่ลอสแองเจลิส แฮร์รี ดีน สแตนตันเคยแสดงภาพยนตร์เรื่อง Alien, Christine, Dead Man's Walk, Death Watch, Farewell My Lovely, The Oldest Living Graduate, She's So Lovely, Stars and Bars, Paris Texas และ Pretty in Pink แฮคฟอร์ดเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง The Devil's Advocate (A+), Proof of Life (B), Against All Odds (B+), Dolores Claiborne, Everybody's All-American, White Nights (1985) และ An Officer and a Gentleman (A-) 12.BUSH’S BRAIN Bush's Brain กำกับโดยโจเซฟ มีลีย์ และไมเคิล พาราดีส ชูบ โดยมีเนื้อหาเกี่ยวกับคาร์ล โรฟ ที่ปรึกษาด้านการเมืองของประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชของสหรัฐ ซึ่งเป็นบุคคลที่มีความสำคัญต่อฐานอำนาจของปธน.บุชเป็นอย่างมากจนถึงขั้นที่ทำให้นักวิเคราะห์การเมืองบางคนเรียกโรฟว่าเป็น "ประธานาธิบดีร่วม" ของสหรัฐ ถึงแม้โรฟไม่ค่อยปรากฏตัวต่อสาธารณชนมากเหมือนกับดิค เชนีย์หรือคอนโดลีซซา ไรซ์ แต่ภาพยนตร์เรื่อง Bush's Brain ก็แสดงให้เห็นว่าเขามีความสำคัญต่อปธน.บุชมากเพียงใด โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากหนังสือขายดีชื่อเดียวกันที่เขียนโดยเจมส์ มัวร์ และเวย์น สเลเตอร์ และรวบรวมบทสัมภาษณ์คนหลายคนซึ่งรวมถึงคนในพรรครีพับลิกันด้วยกันเอง ขณะที่คนส่วนใหญ่ในภาพยนตร์เรื่องนี้พูดถึงโรฟในทางไม่ดีนัก 13.THE CAMERA I ภาพยนตร์แนวชีวประวัติอีกเรื่องหนึ่งที่เปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตปี2004คือภาพยนตร์ฝรั่งเศสเรื่อง Theme Je หรือ The Camera I ที่กำกับโดยผู้หญิงชื่อฟรังซัวส์ โรมองด์ และมีความยาว 75 นาที Theme Je เริ่มต้นจากการที่โรมองด์ใช้กล้องดิจิตัลบันทึกภาพชีวิตของตัวเองในรูปแบบของบันทึกประจำวัน หลังจากนั้นเธอก็ใช้กล้องนี้บันทึกภาพแม่ของเธอเองและตัดสินใจหันกล้องเข้าหาตัวเธอเองด้วยถึงแม้เธอจะลังเลในช่วงแรก หลังจากนั้นโรมองด์ก็ออกจากอพาร์ทเมนท์ของเธอในปารีสเพื่อเดินทางไปทำงานเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยฮาร์เวิร์ดเป็นเวลา 1 ปี หลังจากนั้นอีก 3 เดือนต่อมา โรมองด์ก็มอบกล้องตัวนี้ให้เพื่อนคนหนึ่งในบอสตัน และเพื่อนคนนี้ก็ถ่ายภาพสิ่งต่างๆต่อไปจนหมดม้วนเทปโดยไม่รู้ว่าโรมองด์ถ่ายสิ่งใดไว้ก่อนหน้านี้แล้วบ้าง อย่างไรก็ดี ภาพที่เพื่อนคนนี้ถ่ายก็สอดคล้องกับภาพที่โรมองด์ถ่ายไว้อย่างน่าประหลาด Theme Je เป็นภาพยนตร์ที่มีความเป็นบันทึกประจำวันและเรียงความ และแสดงให้เห็นถึงความพยายามของหญิงผู้หนึ่งในการทำความเข้าใจกับตัวเองและทำความเข้าใจกับความสัมพันธ์ในชีวิตที่เต็มไปด้วยความละเอียดอ่อน, ลึกลับ และยากจะเข้าใจได้ โรมองด์กล่าวถึง Theme Je ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ตรงข้ามกับภาพยนตร์แนวเล่าเรื่องที่บอกเล่าหรือแสดงให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการพูดคุยและความไม่พอใจที่เราเจอในชีวิตประจำวัน, เกี่ยวข้องกับวิธีการที่เราใช้ตั้งคำถามทางเลือกในชีวิต ซึ่งเป็นสิ่งที่มีความสำคัญอย่างมากต่อความคิดสร้างสรรค์ของเรา และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นทั้งประวัติที่มีความเป็นส่วนตัวและประวัติที่มีความเป็นสากลด้วย โรมองด์กล่าวว่า Theme Je เป็นภาพยนตร์ที่รบกวนความรู้สึกทั้งของตัวเธอเองและผู้ชม และภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ต้องการจะสร้างความพึงพอใจให้กับผู้ชม ชื่อภาพยนตร์ Theme Je เป็นการเล่นกับประโยคภาษาฝรั่งเศส je t'aime ที่แปลว่า "ฉันรักคุณ" และเป็นการสะท้อนให้เห็นว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการพินิจพิจารณาตัวเอง ทางด้านนักวิจารณ์ให้ความเห็นว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์ที่ไม่อาจคาดเดาได้, มีความเป็นนามธรรม, เต็มไปด้วยส่วนต่างๆที่ไม่ปะติดปะต่อกัน และไม่อาจหาข้อสรุปได้ นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังถือเป็นหนึ่งใน "ภาพยนตร์ส่วนตัว" ที่ก้าวไปไกลมากอีกด้วย โรมองด์เคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง The Rules of My Game (2000), Past Imperfect (1999), Vice vertu et vice versa (1996), Les Miettes du purgatoire (1992), Calle Me Madame (1986) และ Mix-Up ou Meli-melo (1985) จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:29:04 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 6 14.CARY GRANT: A CLASS APART (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจ) เลสลี แครอน ดาราภาพยนตร์รุ่นเดียวกับแครี แกรนท์คิดว่าแครี แกรนท์คือปริศนาที่ถูกห่อคลุมด้วยความลึกลับ ส่วนโรเบิร์ต แทรคเทนเบิร์ก ซึ่งเพิ่งกำกับภาพยนตร์สารคดีที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับแกรนท์ คิดว่าแกรนท์เป็นคนที่รักความเป็นส่วนตัวเป็นอย่างมาก และคิดว่าเขาเป็นคนที่ได้รับผลกระทบจากบาดแผลในวัยเด็กไปจนตลอดชีวิต บาร์บารา ซึ่งเป็นภรรยาคนที่ 5 และเป็นภรรยาคนสุดท้ายของแกรนท์ คิดว่าแกรนท์คือชายผู้มากด้วยเสน่ห์ที่สามารถขับไล่ด้านมืดในตัวเองออกไป และเธอยังคงนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขขณะที่ได้อยู่กับเขา คนแต่ละคนต่างก็มีมุมมองต่อแครี แกรนท์ที่แตกต่างกันไป โดยแกรนท์เองนั้นเป็นดาราที่สร้างบุคลิกของตัวเองขึ้นมาใหม่ และเขาเคยยอมรับว่า "ทุกคนต่างก็ต้องการจะเป็นแครี แกรนท์ แม้แต่ผมเองก็ต้องการจะเป็นแครี แกรนท์เหมือนกัน" แครี แกรนท์มีชื่อจริงว่าอาร์ชี ลีช เขาเกิดมาอย่างยากจนในเมืองบริสตอลของอังกฤษ และเมื่อเขาอายุราว 9 ขวบ เขาก็กลับบ้านมาและพบว่าแม่ของเขาหายตัวไป หลังจากเวลาผ่านไปหลายปี แกรนท์ก็ทราบความจริงว่าแม่ของเขายังคงมีชีวิตอยู่ แต่เธอใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลโรคจิตหลังจากที่เธอเกิดอาการสติแตก แกรนท์ออกจากบ้านเพื่อไปเข้าร่วมในคณะกายกรรม เขาเดินทางไปนิวยอร์ค, ได้แสดงละครบรอดเวย์ และเข้าสู่วงการฮอลลีวู้ดในเวลาต่อมา เลสลี แครอน ซึ่งเคยนำแสดงภาพยนตร์เรื่อง Father Goose ร่วมกับแกรนท์กล่าวว่าแกรนท์ชอบทำให้เธอหัวเราะในกองถ่าย "แต่เขามีความลับดำมืดที่เจ็บปวดซุกซ่อนเอาไว้" แครอนกล่าวในการให้สัมภาษณ์ต่อรอยเตอร์ เทเลวิชั่นในเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ปี2004 โดยแครอนมางานนี้เพื่อช่วยประชาสัมพันธ์ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Cary Grant: A Class Apart "เขามีชีวิตวัยเด็กที่ยากลำบากมาก ฉันคิดว่าเขาสร้างบุคลิกแครี แกรนท์ขึ้นมาเพื่อเอาชนะวัยเด็กของเขา" แครอนกล่าว โดยแครอนเป็นดาราชาวฝรั่งเศสที่เคยแสดงภาพยนตร์คลาสสิคเรื่อง Gigi และ An American in Paris "บุคลิกที่เขาสร้างขึ้นมาเป็นเหมือนกับแมวจับหนู เขาเหมือนกับจะบอกว่า 'อย่าเข้ามาใกล้ผมนะ ไม่งั้นผมจะข่วน'" แครอนกล่าว แทรคเทนเบิร์กซึ่งเป็นผู้กำกับสารคดีเรื่องนี้กล่าวว่า "สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาก็คือเขาไม่ต้องการกลับไปใช้ชีวิตที่ยากลำบากเหมือนอย่างในวัยเด็กที่บริสตอลอีก" "เขาระมัดระวังอย่างมากในเรื่องการเงิน และเขาควบคุมการปรากฏตัวของเขาต่อหน้าสื่อมวลชนและต่อหน้าสาธารณชน" แทรคเทนเบิร์กกล่าว และเขากล่าวเสริมว่า "ถ้าหากเขาเก็บตัวไม่ยอมพบกับใคร นั่นก็เป็นเพราะว่ามันทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากยิ่งขึ้น" แกรนท์เสียชีวิตในปี 1986 ขณะอายุ 82 ปี โดยก่อนหน้านั้นเขาเคยแสดงภาพยนตร์ดังหลายเรื่อง ซึ่งรวมถึง The Philadelphia Story, Charade และ North by Northwest บาร์บาราซึ่งมีอายุน้อยกว่าแกรนท์ถึง 47 ปี ยอมรับว่าแกรนท์มีด้านมืดอยู่ในตัว และเขาเผชิญหน้ากับด้านมืดในตัวเองผ่านทางการวิเคราะห์สภาพจิตและผ่านทางการใช้ยา LSD ที่มีฤทธิ์หลอนประสาท "ตอนที่ฉันได้พบกับเขา เขาเคยผ่านการวิเคราะห์จิตและผ่านการใช้ยา LSD มามากแล้ว และเขารู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ช่วยเหลือเขาในการขับไล่ด้านมืดในตัวออกไป" บาร์บารากล่าว "เขาใช้ LSD ภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวด โดย LSD เป็นสิ่งถูกกฎหมายในตอนนั้น มันช่วยให้เขากล้าเผชิญหน้ากับปัญหาบางอย่างที่เขาแทบไม่สามารถเผชิญหน้ากับมันได้ด้วยตัวเอง" บาร์บารากล่าวสรุปอีกด้วยว่า "เราทุกคนต่างก็ต้องการสร้างสิ่งที่เราต้องการจะเป็นขึ้นมา ซึ่งเขาอาจจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในเรื่องนี้กว่าพวกเราบางคนอย่างมาก" แครี แกรนท์เคยได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ดารานำชาย 2 ครั้งจาก Penny Serenade (1941) และ None But the Lonely Heart (1944) และได้รับรางวัลออสการ์เกียรติยศในปี 1970 ส่วนผลงานการแสดงเรื่องอื่นๆของเขารวมถึง That Touch of Mink (1962), Father Goose (1964), Operation Petticoat (1959) และ Houseboat (1958) แกรนท์เคยแสดงภาพยนตร์ให้กับพาราเมาท์หลายเรื่อง ซึ่งรวมถึงเรื่อง Sinners in the Sun, Merrily We Go to Hell, Blonde Venus (คู่กับมาร์ลีน ดีทริช), The Devil and the Deep, Hot Saturday และ Madame Butterfly ก่อนจะได้แสดงร่วมกับเม เวสท์ ใน She Done Him Wrong (1933) ซึ่งเป็นภาพยนตร์เบาสมองที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก แกรนท์ได้แสดงคู่กับเม เวสท์อีกครั้งใน I'm No Angel (1933) ก่อนจะได้แสดงคู่กับแคเธอรีน เฮปเบิร์น ใน Sylvia Scarlett (1935), คู่กับจีน ฮาร์โลว์ ใน Suzy (1936) และประสบความสำเร็จอย่างมากในภาพยนตร์แนวเบาสมองเรื่อง Topper (1937) ภาพยนตร์แนวเบาสมองที่โด่งดังของแกรนท์รวมถึง The Awful Truth (1937), Holiday (1938), The Philadelphia Story (1940), My Favorite Wife (1940), Arsenic and Old Lace (1941), Once Upon a Time (1944), The Bachelor and the Bobby-Soxer (1947), The Bishop's Wife (1947), Mr.Blandings Builds His Dream House, Every Girl Should Be Married, และ People Will Talk (1951) ส่วนภาพยนตร์ดรามาที่โด่งดังของเขารวมถึงเรื่อง In Name Only (1939) และ Crisis (1950) นอกจากนี้ เขายังเคยแสดงภาพยนตร์แนวผจญภัยเรื่อง Gunga Din (1939) และ Only Angels Have Wings (1939) และแสดงภาพยนตร์ที่กำกับโดยอัลเฟรด ฮิทช์ค็อกเรื่อง Suspicion (1941), Notorious (1946), To Catch a Thief (1955) และ North by Northwest (1959) จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:29:36 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 7 15.CASUISTRY: THE ART OF KILLING A CAT มีผู้มาชุมนุมประท้วงนอกโรงภาพยนตร์แห่งหนึ่งในนครโตรอนโตของแคนาดาเพื่อขอร้องให้ช่วยกันคว่ำบาตรภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Casuistry: The Art of Killing a Cat ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับคดีการทำทารุณกรรมสัตว์อย่างโหดร้าย โดยในคดีนี้เพื่อนสามคนได้ถ่ายทำภาพการถลกหนังแมวทั้งเป็นโดยอ้างว่าการกระทำดังกล่าวเป็นโครงการศิลปะ อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้นำภาพการทำทารุณกรรมแมวมาบรรจุไว้ในตัวภาพยนตร์ด้วย กลุ่มฟรีดอม ฟอร์ แอนิมอลส์ในโตรอนโตจัดการชุมนุมประท้วงทุกวันในเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตเพื่อต่อต้านภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยมีผู้รักสัตว์เกือบ 100 คนไปชุมนุมประท้วงที่งานในวันที่ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดฉายรอบปฐมทัศน์ของโลก ภาพยนตร์ความยาว 91 นาทีเรื่องนี้บรรจุบทสัมภาษณ์ผู้ชาย 3 คนที่ฆ่าแมว ซึ่งได้แก่เจสซี พาวเวอร์, แอนโธนี เวนเนเคอร์ส และแมทท์ คักโซโรฟสกี และบรรจุบทสัมภาษณ์นักเคลื่อนไหวเพื่อสัตว์, ศิลปิน, ตำรวจ และนักข่าวไว้ด้วยเช่นกัน พาวเวอร์ชักชวนเวนเนเคอร์สและคักโซโรฟสกีในเดือนพ.ค.ปี 2001 เพื่อให้ช่วยกันถ่ายทำวิดีโอที่พาวเวอร์อ้างว่าเป็นการแสดงออกทางศิลปะเกี่ยวกับความทรมานของสัตว์ที่ถูกใช้เป็นอาหาร โดยพาวเวอร์เคยเป็นนักมังสวิรัติมาก่อน ทั้งสามคนนี้เอาหนูมาล่อแมวตัวหนึ่ง และถ่ายทำวิดีโอที่บันทึกภาพแมวตัวนี้ขณะถูกถลกหนังทั้งเป็น และบันทึกภาพแมวตัวนี้ขณะถูกตัดหัวและถูกควักไส้ควักพุงออกมา หลังจากนั้นพวกเขาก็เอาศพแมวตัวนี้ไปห้อยไว้ที่เพดาน ซึ่งพาวเวอร์ตั้งใจไว้ในตอนแรกว่าจะกินแมวตัวนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ และหลังจากนั้นศพแมวที่ถูกถลกหนังก็ถูกนำไปใส่ไว้ในตู้แช่เบียร์ในบ้านของเขา พาวเวอร์กล่าวในภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า "ผมไม่มีโอกาสได้กินแมวตัวนี้ แต่มีหลายคนที่ได้รับประโยชน์จากมัน" ชื่อเรื่อง Casuistry นั้นหมายถึงการอ้างเหตุผลอย่างลึกซึ้งเพื่อทำให้เกิดความเข้าใจผิด ชายทั้งสามคนนี้รับสารภาพผิดต่อข้อหาทารุณกรรมสัตว์และสร้างความเสียหาย แต่พวกเขากลับได้รับโทษจำคุกน้อยมาก และเรื่องนี้สร้างความไม่พอใจอย่างรุนแรงให้กับกลุ่มพิทักษ์สิทธิสัตว์ ก่อนหน้านี้กลุ่มพิทักษ์สิทธิสัตว์เคยเรียกร้องให้เทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตถอด Casuistry ออกจากโปรแกรม "ภาพยนตร์ที่เรียกตัวเองว่าสารคดีเรื่องนี้สร้างความตกใจอย่างมากให้กับประชาชนเพราะภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดเวทีให้นายพาวเวอร์ได้ขึ้นมาพูด" ซูซานน์ ลาเฮ ผู้ร่วมก่อตั้งกลุ่มฟรีดอม ฟอร์ แอนิมัลส์กล่าว อย่างไรก็ดี โนอาห์ โคแวน ผู้อำนวยการเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตปฏิเสธเสียงเรียกร้องนี้ โดยเขากล่าวว่า "เทศกาลภาพยนตร์มีขึ้นเพื่อกระตุ้นการสนทนากันอย่างมีเหตุผลและใช้สติปัญญา ไม่ใช่เพื่อปิดกั้นการสนทนา" ผู้จัดงานกล่าวว่า Casuistry จะยังคงเปิดฉาย 2 รอบในเทศกาลนี้ ถึงแม้ว่าเจ้าหน้าที่ผู้จัดงานได้รับโทรศัพท์ข่มขู่ว่าจะถูก "ถลกหนังทั้งเป็น" และจะถูก "เอามีดทิ่มตา" การชุมนุมประท้วงเมื่อวานนี้ดึงดูดความสนใจจากผู้เดินผ่านไปมา และกระตุ้นให้ผู้ผ่านไปมาบางคนซื้อตั๋วชมภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น มิเชลล์ เดนท์ นักศึกษาด้านจิตวิทยากล่าวว่าเธอต้องการชมเรื่องราวที่อยู่เบื้องหลัง "การกระทำที่รุนแรงและต่อต้านสังคม" ถึงแม้ว่าไม่มีการนำภาพจากวิดีโอความยาว 17 นาทีของพาวเวอร์มาบรรจุไว้ในภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ตาม เซฟ แอชเชอร์ ผู้กำกับ Casuistry เลือกที่จะนำเอกสารของศาลที่บรรยายภาพที่อยู่ในวิดีโอเทปมาให้ผู้ชมได้อ่านแทน โดยเขานำเนื้อความในเอกสารมาสอดแทรกไว้ในตัวภาพยนตร์เป็นระยะๆ แอชเชอร์กล่าวกับรอยเตอร์ว่าการให้ผู้ชมได้อ่านเอกสารจะเป็น "วิธีการที่มีประสิทธิภาพมากกว่าในการกระตุ้นความรู้สึกสยดสยองอย่างรุนแรงต่อการกระทำของผู้ชายกลุ่มนี้" แอชเชอร์กล่าวว่าเขาไม่เชื่อว่า Casuistry ยกย่องการกระทำของผู้ชายกลุ่มนี้ แต่เขาสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เพราะเขารู้สึกทึ่งกับการที่สื่อมวลชนทั่วโลกให้ความสนใจในคดีนี้เป็นอย่างมาก 16.CONFESSIONS OF A BURNING MAN + THE BURNING SENSATION Confessions of a Burning Man กำกับโดยพอล บาร์เนทท์ และอุน ซู ลี โดยมีเนื้อหาเกี่ยวกับเทศกาลดนตรีและศิลปะที่จัดขึ้นที่เมืองแบล็ค ร็อค ซิตี้ รัฐเนวาดาในทุกๆปีในช่วงฤดูใบไม้ผลิ สถานที่จัดงานนี้เป็นบริเวณทะเลทรายที่แห้งผากและถูกล้อมรอบด้วยภูเขา และเป็นสถานที่ที่มีอากาศร้อนจัดมาก แต่ในช่วงที่มีการจัดงานนี้จะมีประชาชนราว 25,000 คนเดินทางมารวมตัวกันที่นี่ โดยคนที่มาร่วมงานนี้จำนวนมากเป็นคนที่มีบุคลิกแปลกประหลาด และมาร่วมงานโดยมีจุดประสงค์เพื่อจะได้แสดงออกทางศิลปะและเพื่อจะได้ค้นพบตัวเอง Confessions of a Burning Man เล่าเรื่องของคน 4 คนที่เดินทางมาร่วมเทศกาลนี้เป็นครั้งแรก ซึ่งทั้ง 4 คนนี้มีอายุ, เชื้อชาติ และฐานะที่แตกต่างกัน ถึงแม้ว่าผู้มาร่วมเทศกาลนี้ส่วนใหญ่เป็นคนผิวขาวรุ่นหนุ่มสาวก็ตาม ไมเคิล วิเนเคอร์ เป็นคนขับรถแท็กซี่ที่เกิดในนิวยอร์ค โดยเขามีอายุค่อนข้างมากเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ และเขากล่าวว่าเขามาร่วมงาน Burning Man เพื่อจะได้พบผู้คนที่น่าสนใจ ซาแมนธา วีเวอร์ เป็นนักแสดงที่มาจากย่านแปซิฟิค ไฮท์ส ในซานฟรานซิสโก และเธอเดินทางมาร่วมเทศกาลนี้เพราะตั้งใจจะสร้างเขาวงกตขึ้นกลางทะเลทราย นอกจากนี้ เธอยังต้องการสะสางปัญหาทางจิตของเธอเองที่เกี่ยวข้องกับชีวิตในอดีตด้วย ทางด้านแอนนา เกตตี ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทในวัยเด็กของวีเวอร์ ก็เดินทางมาร่วมงานนี้เพราะเธอต้องการคำชี้แนะทางจิตวิญญาณ โดยเกตตีนั้นเป็นทายาทของธุรกิจเกตตี ออยล์ ไมค์ เอปส์ ซึ่งเป็นชาวแอฟริกัน-อเมริกันก็เดินทางมาร่วมงานนี้ด้วย โดยเขาเคยสร้างภาพยนตร์เรื่อง Straight Outta Hunters Point และเขาเดินทางมาร่วมงานนี้เพื่อจะได้ลืมอดีตของตัวเองที่เกี่ยวข้องกับอาชญากรรม และจะได้ใช้ชีวิตของเขาต่อไปในฐานะของสามีที่ดี, พ่อที่ดี และพลเมืองที่เคารพกฎหมาย คนเหล่านี้ต้องทนกับพายุทราย, ต้องอาบน้ำโดยใช้ฝักบัวชั่วคราว และต้องทนอาศัยอยู่ในเต็นท์ แต่พวกเขาก็ได้พบกับที่ทางที่เหมาะสมกับตัวเองในเทศกาลนี้ ซึ่งเป็นเทศกาลที่เต็มไปด้วยงานปาร์ตี้และงานแสดงศิลปะกับดนตรี โดยวีเวอร์ได้สร้างเขาวงกตอันน่าพิศวงขึ้นมา และเธอก็ตั้งสมญานามให้ตัวเองว่า "เลดี้เรด" ระหว่างที่เธออยู่ในเทศกาลนี้ ทางด้านแอนนาก็คอยติดสอยห้อยตามวีเวอร์ไปด้วย โดยเธอเดินทางมาที่เทศกาลนี้ด้วยเครื่องบินส่วนตัวซึ่งดูขัดกับบรรยากาศความติดดินของเทศกาลนี้เป็นอย่างมาก วิเนเคอร์ซึ่งเป็นคนปากจัดถือโอกาสเปิดบริการรับส่งผู้โดยสารในเทศกาลนี้ โดยเขานำรถรับส่งนักเล่นกอล์ฟมาใช้รับส่งนักท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆทั่วเมืองแบล็ค ร็อค ซิตี้ ทางด้านเอปส์ใช้เวลาเดินท่องเที่ยวไปเรื่อยๆและพยายามซึมซับบรรยากาศในงานก่อนที่เขาจะต้องกลับไปใช้ชีวิตในถิ่นที่อยู่เดิมอีกครั้ง นักวิจารณ์ของเว็บไซท์ทีวีไกด์ตั้งข้อสังเกตว่าในขณะที่ Confessions of a Burning Man นำเสนอผู้คนที่มีลักษณะตรงกับอุดมคติของเทศกาลนี้ แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธความจริงที่ว่าเทศกาลนี้ดึงดูดเหล่านักฉวยโอกาสและนักเที่ยวงานปาร์ตี้จำนวนมากให้มาที่นี่ด้วยเช่นกัน แอนนา เกตตี และซาแมนธา วีเวอร์ร่วมอำนวยการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย พอล บาร์เนทท์เกิดที่สก็อตแลนด์ในปี 1963 เขาเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Pride of Ireland (2000) และเคยอำนวยการสร้างภาพยนตร์เรื่อง Black Eyed Dog (1999), Teknolust และ Straight Outta Hunters Point ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Burning Sensation (2002) ก็มีเนื้อหาเกี่ยวกับเทศกาลนี้เช่นกัน โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นผลงานการกำกับของอเล็กซ์ โนเฮ และในเรื่องนี้ผู้ชมจะได้เห็นว่าผู้มาร่วมงานหลายคนเปลือยกายในระหว่างที่อยู่ในงาน และเหตุการณ์ที่ถือเป็นจุดสุดยอดของงานนี้คือการจุดไฟเผาหุ่นขนาดยักษ์ โดยทั้งผู้จัดงานและผู้ร่วมงานล้วนให้ความสำคัญกับงานจุดไฟเผาหุ่นนี้มากราวกับเป็นพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ และในงานนี้ยังมีการจุดไฟเผาประติมากรรมรูปอวัยวะเพศชาย และจุดไฟเผาศพม้าด้วย โดยการจุดไฟเผาศพม้านี้เป็นสัญลักษณ์ที่ใช้แทน "การสูญเสียพ่อ" The Burning Sensation เล่าถึงประวัติของเทศกาลนี้ด้วย โดยเทศกาลนี้ก่อตั้งขึ้นโดยแลร์รี ฮาร์วีย์ กับเพื่อนๆของเขาในปี 1986 และได้พัฒนามาจนกลายเป็นชุมชนทดลองขนาดใหญ่ ซึ่งถึงแม้เทศกาลนี้จะมีบรรยากาศคล้ายงานคอนเสิร์ตวูดสต็อค และผู้เข้าร่วมเทศกาลต้องซื้อตั๋วถึงจะเข้างานได้ แต่เทศกาลนี้ก็ไม่ใช่การจัดงานคอนเสิร์ต โดยคำขวัญประจำเทศกาลนี้ก็คือเทศกาลนี้ "ไม่มีผู้ชม แต่มีเพียงผู้มาร่วมงาน" โนเฮใช้กล้องวิดีโอบันทึกภาพเหตุการณ์ต่างๆในเทศกาลนี้ในปี 2001 และเขาได้สัมภาษณ์ฮาร์วีย์, ผู้จัดงานคนอื่นๆ และสัมภาษณ์ผู้หญิงชื่อคริมสัน โรส โดยโรสคนนี้มีตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายบริหารของเทศกาล และมีอีกตำแหน่งเป็นเทพธิดาไฟเปลือย โดยตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งของคนที่ได้รับเกียรติให้จุดไฟเผาหุ่น The Burning Sensation สะท้อนให้เห็นว่าผู้มาร่วมเทศกาลนี้มีแนวคิดที่สวนทางกับวัฒนธรรมกระแสหลัก, เป็นคนที่รักการหาความสำราญ และมีความคิดสร้างสรรค์โดยเฉพาะในทางศิลปะ โดยผู้ร่วมงานนี้จะพูดคุยกันถึงเรื่องการจัดตั้งชุมชนทางเลือก ซึ่งเป็นชุมชนที่ไม่ถูกครอบงำด้วยบริษัทเอกชน อย่างไรก็ดี ถึงแม้ผู้มาร่วมงานนี้จะไม่ค่อยชอบกฎเกณฑ์ในสังคม แต่พวกเขาก็แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสามารถควบคุมตัวเองได้อย่างดี จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:30:18 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 8 17.CONTROL ROOM (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจ) เมื่อสหรัฐเปิดฉากทำสงครามกับอิรัก เจฮาน นูเจม ก็ออกไปถ่ายทำภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับสถานีโทรทัศน์อัล จาซีรา ซึ่งเป็นสถานีที่ชาวสหรัฐหลายคนมองว่าเป็นศัตรูของสหรัฐ ในตอนนั้นนูเจมไม่เคยคิดมาก่อนว่าภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Control Room ของเธอเรื่องนี้จะได้รับการจัดจำหน่ายในสหรัฐ เพราะกระแสชาตินิยมในสหรัฐกำลังพุ่งสูงและโดนัลด์ รัมส์เฟลด์ รมว.กลาโหมสหรัฐก็กล่าวถึงอัล จาซีราว่าเป็น "กระบอกเสียงให้กับโอซามา บิน ลาเดน" "ฉันคิดว่าคงไม่มีใครต้องการจะดูหนังเรื่องนี้ในสหรัฐ และบางทีหนังเรื่องนี้คงจะได้ฉายในแคนาดา" นูเจมซึ่งเป็นชาวอียิปต์-อเมริกันกล่าวกับรอยเตอร์ก่อนที่ Control Room จะเปิดฉายในนิวยอร์ค Control Room มีเนื้อหาเกี่ยวกับวิธีการที่สถานีอัล จาซีราใช้ในการรายงานข่าวสงครามอิรัก โดยมีผู้ชมสถานีนี้ราว 40 ล้านคนซึ่งเป็นผู้ชมที่พูดภาษาอาหรับ และนูเจมนำเสนอเหตุการณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้โดยทำเหมือนกับว่าผู้ชมเป็นผู้สังเกตการณ์คนหนึ่งที่อยู่ในห้องนั้นด้วย ขณะที่เธอจะไม่เข้าไปก้าวก่ายหรือควบคุมบัคับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้ากล้อง หลายสิ่งหลายอย่างใน Control Room อาจสร้างความประหลาดใจให้กับผู้ชมชาวสหรัฐ โดยสิ่งแรกก็คือภาพอันน่าสยดสยองของพลเรือนชาวอิรักหลายคนทั้งที่ตายไปแล้วและที่อยู่ในสภาพพิการ โดยพลเรือนชาวอิรักเหล่านี้ได้รับบาดเจ็บจากการทิ้งระเบิดของสหรัฐ และสถานีอัล จาซีราเคยนำภาพเหล่านี้ออกเผยแพร่ไปทั่วโลก ยกเว้นแต่เพียงในสหรัฐ สถานีอัล จาซีรามีสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ที่ประเทศกาตาร์ และตั้งเป้าหมายว่าจะเป็นกระบอกเสียงใหักับโลกเสรีในภูมิภาคอาหรับ โดยสถานีนี้ได้รับเสียงประณามจากประเทศอาหรับบางประเทศรวมทั้งจากสหรัฐด้วยเช่นกัน ถึงแม้ว่ารัฐบาลสหรัฐเคยประณามอัล จาซีรา แต่นักข่าวของอัล จาซีราคนหนึ่งก็กล่าวว่าเจ้าหน้าที่สหรัฐปฏิบัติต่อทีมงานผู้สื่อข่าวของอัล จาซีรา "ราวกับว่าพวกเราเป็นพระราชา" ในระหว่างที่ไปทำข่าวในอิรัก นูเจมซึ่งมีอายุ 30 ปีเป็นพลเรือนชาวสหรัฐที่เกิดที่กรุงวอชิงตัน ดีซี แต่เธอเติบโตขึ้นมาในกรุงไคโรและที่คูเวต โดยเธอสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฮาร์เวิร์ด และเคยทำงานในแผนกสารคดีของสถานี MTV นอกจากนี้ เธอยังเคยสร้างภาพยนตร์สารคดีมาแล้วก่อนหน้านี้ ซึ่งรวมถึงเรื่อง Startup.com นูเจมแทบไม่มีความรู้เรื่องวารสารศาสตร์ก่อนที่เธอจะสร้าง Control Room แต่เธอเคยได้ยินความคิดเห็นที่ขัดแย้งกันเกี่ยวกับสถานีอัล จาซีรานับตั้งแต่สถานีนี้เริ่มแพร่ภาพจากกาตาร์ในปี 1996 เป็นต้นมา "ในสหรัฐนั้น จาซีราได้รับเสียงวิจารณ์อย่างมาก และโลกอาหรับก็วิพากษ์วิจารณ์จาซีราเช่นกันเพราะสถานีนี้นำเสนอเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับการคอร์รัปชันในรัฐบาลอาหรับหลายประเทศ และนักข่าวของจาซีราก็เคยถูกไล่ออกมาจากสถานที่หลายแห่ง" นูเจมกล่าว "ฉันรู้ว่าจาซีราได้รับความนิยมจากผู้ชมอย่างมาก โดยร้านกาแฟทั่วกรุงไคโรเปิดสถานีนี้ให้ลูกค้าได้ชมกัน และสถานีนี้ก็กระตุ้นให้ประชาชนพูดคุยกันถึงประเด็นต่างๆที่ไม่เคยได้รับการพูดถึงมาก่อน ตั้งแต่เรื่องบทบาทของศาสนา, ผ้าคลุมหน้า, บทบาทของผู้หญิงในสังคม และประเด็นอื่นๆที่เคยเป็นเรื่องต้องห้าม" นูเจมกล่าว "ในตอนนั้นฉันอยากจะรู้จักคนที่ทำงานในจาซีรา เพราะสถานีนี้ได้รับเสียงประณามจากคนทั่วโลก" นูเจมกล่าว Control Room ถ่ายทำทั้งในสำนักงานใหญ่ของจาซีราที่กาตาร์ และที่ศูนย์บัญชาการกลางของสหรัฐที่ตั้งอยู่ใกล้เคียง โดยถ่ายทำตั้งแต่ช่วงใกล้จะเกิดสงครามอิรัก จนถึงวันที่ 1 พ.ค. 2003 ซึ่งเป็นวันที่ประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชของสหรัฐประกาศว่าการสู้รบครั้งใหญ่ได้สิ้นสุดลงแล้ว Control Room แสดงให้เห็นว่านักข่าวของจาซีรามีทั้งผู้ชายและผู้หญิงจากหลายประเทศ โดยบางคนใส่เสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์แบบชาวตะวันตก แต่บางคนก็สวมชุดแบบอาหรับ และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นว่านักข่าวเหล่านี้ต้องทำงานแข่งกับเส้นตาย, ต้องวุ่นวายกับการเชื่อมต่อสัญญาณดาวเทียม, ต้องรักษาจรรยาบรรณของนักข่าว และต้องชั่งใจเกี่ยวกับเรื่องความเชื่อส่วนตัวของตัวเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่แตกต่างไปจากนักข่าวของสำนักข่าวอื่นๆ "หลังจากได้ดูหนังเรื่องนี้ ผมก็หวังว่าชาวอเมริกันจะตระหนักว่าจาซีราไม่ได้เป็นอย่างที่บางคนบอก แต่จาซีราเป็นสถานีโทรทัศน์มืออาชีพที่พยายามจะทำงานที่ยากมากๆในภูมิภาคนั้นของโลก" ซามีร์ เคเดอร์ อดีตนักข่าวโทรทัศน์ชาวจอร์แดนกล่าว โดยขณะนี้เคเดอร์ทำงานเป็นโปรดิวเซอร์ให้จาซีรา และร่วมปรากฏตัวใน Control Room ด้วย เคเดอร์กล่าวว่าภารกิจของจาซีราคือการ "เป็นปากเสียงให้กับโลกอาหรับเสรีที่มีแนวคิดแบบตะวันตก โดยทางสถานีจะพยายามให้การศึกษาแก่ประชากรอาหรับเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าเสรีภาพในการแสดงออก, เสรีภาพ, ประชาธิปไตย และความรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง" เคเดอร์กล่าวว่ามีความแตกต่างกันเป็นอย่างมากระหว่างคำประณามที่จาซีราได้รับจากรัฐบาลสหรัฐ กับวิธีการที่รัฐบาลสหรัฐปฏิบัติต่อนักข่าวของจาซีราที่ทำงานในอิรัก "เมื่อเดือนที่แล้วผมไปที่กรุงแบกแดดเพื่อทำงานให้จาซีรา และผมก็รู้สึกกลัวอยู่บ้างเพราะสหรัฐสร้างแรงกดดันกับเราอย่างมากและวิจารณ์เราตลอดทั้งวันทั้งคืน แต่เมื่อผมไปถึงแบกแดดผมก็ประหลาดใจมาก เพราะพวกเขาสุภาพมากๆ และพวกเขาก็ให้กำลังใจกับเราอย่างมาก โดยพวกเขาปฏิบัติกับเราเหมือนเราเป็นพระราชา" เคเดอร์กล่าว "ชาวสหรัฐที่อยู่ในพื้นที่ในอิรักมีความคิดต่อสถานีนี้แตกต่างไปจากชาวสหรัฐในสหรัฐ เพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากสถานีนี้ได้ พวกเขาจำเป็นต้องให้ความร่วมมือกับสถานีนี้ และเราก็ดีใจกับเรื่องนี้" เคเดอร์กล่าว Control Room สามารถขายสิทธิจัดจำหน่ายในสหรัฐหลังจากภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดฉายรอบปฐมทัศน์ในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์ในเดือนม.ค. 2004 และภาพยนตร์เรื่องนี้จะเริ่มเปิดฉายในสหรัฐในขณะที่ชาวสหรัฐมีมุมมองต่อสงครามอิรักเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม "ถึงแม้การทารุณกรรมในเรือนจำอาบู กราอิบเป็นสิ่งที่เลวร้ายมาก แต่ฉันก็คิดว่าข่าวนี้ทำให้ประชาชนชาวสหรัฐรู้สึกอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในอิรัก และประชาชนรู้สึกกระหายที่จะได้รับรู้ข้อมูลที่แตกต่างไปจากเดิม" นูเจมกล่าว ----------------------------- นาวิกโยธินคนหนึ่งของสหรัฐที่ปรากฏตัวในภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Control Room กล่าวว่า คำสั่งทางทหารที่ห้ามเขาพูดถึงบทบาทของตัวเองในภาพยนตร์ คือเหตุผลสุดท้ายที่ช่วยให้เขาสามารถตัดสินใจลาออกจากการเป็นทหาร แต่เขาปฏิเสธข่าวที่ว่าเขาถูกไล่ออกจากกองทัพอย่างเสื่อมเสียเกียรติ เรือเอกโจช รัชชิง ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ กล่าวว่าเขาคิดถึงเรื่องการประกอบอาชีพอื่นมาตั้งแต่ก่อนที่จะเกิดปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการที่เขาปรากฏตัวในภาพยนตร์เรื่อง Control Room รัชชิงกล่าวว่าฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้ลาหลังหัก หรือสิ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจได้ในที่สุดว่าจะลาออกจากราชการทหารคือความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับคำพูดของเขาทางสื่อมวลชนเกี่ยวกับสงครามและอัล จาซีรา "นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจได้" รัชชิงกล่าวกับรอยเตอร์ในการให้สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ และยืนยันว่าข่าวลือที่ว่าเขาถูกบีบบังคับให้ลาออกไม่เป็นความจริง "ผมลาออกเพราะผมต้องการอยู่ในองค์การที่ผมสามารถเติบโตได้ ที่ซึ่งผมจะได้รับเสรีภาพในการพูดถึงสิ่งที่มีความสำคัญกับผม" รัชชิงกล่าว รัชชิงกล่าวว่าเมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต เขาก็เห็นด้วยกับผู้บังคับบัญชาของเขาในประเด็นที่ว่า "ผมพูดถึงสิ่งที่ผมอาจจะไม่ควรพูดถึงในฐานะตัวแทนของรัฐบาล" โดยคำพูดที่เป็นปัญหานี้เป็นคำพูดของรัชชิงต่อสื่อมวลชน ไม่ใช่คำพูดของรัชชิงที่อยู่ในภาพยนตร์ Control Room รัชชิงเป็นทหารมานาน 14 ปี และเขาวางแผนจะลาออกจากกองทัพในเดือนต.ค.ปี2004 โดยที่เขายังไม่รู้ว่าจะทำงานใดต่อไป รัชชิงทำหน้าที่ดูแลทีมงานภาพยนตร์เรื่อง Control Room ในขณะที่เขาประจำการอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของกองบัญชาการกลางของสหรัฐในเมืองโดฮา ประเทศกาตาร์ โดยเขามียศเป็นเรือโทในเวลานั้น ในภาพยนตร์เรื่องนี้ รัชชิงเป็นหนึ่งในบุคคลที่มีบทบาทมากที่สุด และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนที่ช่างคิดและจริงใจ นอกจากรัชชิงจะนำเสนอจุดยืนทางทหารของสหรัฐในเรื่องการบุกรุกอิรักแล้ว เขายังแสดงความเคารพต่ออัล จาซีราด้วยเช่นกัน และเขาก็แสดงความรู้สึกก้ำกึ่งเกี่ยวกับความโหดร้ายของสงคราม รัชชิงยอมรับในจุดหนึ่งว่าเขารู้สึกไม่สบายใจที่พบว่าภาพศพชาวสหรัฐที่เสียชีวิตในสงครามรบกวนจิตใจคนดูมากกว่าภาพพลเรือนชาวอิรักที่ตกเป็นเหยื่อสงคราม พันโทสตีเฟน เคย์ ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาของรัชชิงกล่าวว่าสิ่งที่สร้างปัญหาให้กับรัชชิงคือคำพูดของเขาต่อสื่อมวลชนหลังจากที่เสร็จสิ้นการปฏิบัติภารกิจในตะวันออกกลางแล้ว "คำพูดบางคำของเขาเป็นการแสดงความคิดเห็น ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าหน้าที่ทหารฝ่ายประชาสัมพันธ์ควรกระทำ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาควรปฏิบัติอีกต่อไป ทุกสิ่งที่เขาจำเป็นต้องพูดอยู่ในหนังสารคดีเรื่องนั้นแล้ว" เคย์กล่าวกับรอยเตอร์ เคย์กล่าวถึงบทความในวิลเลจ วอยซ์ที่อ้างคำพูดของรัชชิงที่ว่าสถานีอัล จาซีราเป็นองค์การที่มีความซับซ้อน รัชชิงกล่าวกับวิลเลจ วอยซ์ว่า "พวกเขาบอกว่าที่นี่มีแต่มุสลิม, มีแต่ผู้สนับสนุนพรรคบาธ หรือมีแต่นักชาตินิยมชาวอาหรับ ที่นี่มีคนเหล่านี้อยู่ด้วยก็จริง แต่ที่นี่ก็มีคนหัวก้าวหน้าอยู่ด้วยเช่นกัน โดยอัล จาซีราแสดงให้เห็นหมดทุกสิ่ง มันทำให้คุณรู้สึกไม่สบาย และทำให้คุณจดจำได้ว่ามีบางสิ่งที่ผิดพลาดอยู่ในสงคราม" เคย์ปฏิเสธข่าวที่ว่ามีคนอื่นเกี่ยวข้องด้วยในการออกคำสั่งห้ามรัชชิงจากการให้สัมภาษณ์อีก "ผมเป็นคนเดียวที่ออกคำสั่งนั้น" เคย์กล่าว เคย์ยอมรับว่าเขาเคยส่งอีเมล์ไปบอกรัชชิงว่าเขาต้องการให้รัชชิงขอให้สมาชิกครอบครัวของเขาหยุดพูดกับสื่อมวลชน และเคย์กล่าวว่าสิ่งนั้นถือเป็นคำขอร้อง ไม่ใช่คำสั่ง "ผมมองรัชชิงอย่างยกย่อง และถือว่าเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว แต่เป็นเพียงการกระทำตามหน้าที่การงานเท่านั้น" เคย์กล่าว "เขาตัดสินใจที่จะลาออกด้วยตัวเอง" เคย์กล่าวย้ำ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:31:39 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 9 18.DEADLINE Deadline กำกับโดยเคที เชวินญี กับคริสเต็น จอห์นสัน โดยมีเนื้อหาเกี่ยวกับระบบโทษประหารชีวิตในสหรัฐ โดยเนื้อหาส่วนหนึ่งของเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับจอร์จ ไรอัน อดีตผู้ว่าการรัฐอิลลินอยส์ที่มีอำนาจในการตัดสินเรื่องการงดเว้นโทษประหารชีวิต ในเดือนม.ค.ปี 2002 จอร์จ ไรอัน ซึ่งมาจากพรรครีพับลิกันและดำรงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐในเวลานั้นตัดสินใจงดเว้นโทษประหารชีวิตให้กับนักโทษประหาร 167 คน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขาเคยหาเสียงโดยชูนโยบายปราบปรามอาชญากรรมอย่างรุนแรง และ Deadline ก็แสดงให้เห็นว่าเพราะเหตุใดไรอันจึงเปลี่ยนแปลงท่าทีของตนเองในครั้งนั้น ไรอันเคยประกอบธุรกิจเวชภัณฑ์ในเมืองเล็กมาก่อน และหลังจากเขาขึ้นมาเป็นผู้ว่าการรัฐได้ไม่นาน นักศึกษาด้านนิเทศศาสตร์จากมหาวิทยาลัยนอร์ธเวสเทิร์นกลุ่มหนึ่งก็พิสูจน์ให้เห็นว่านักโทษคนหนึ่งที่ถูกตัดสินว่ามีความผิดในข้อหาฆาตกรรมที่จริงแล้วเป็นผู้บริสุทธิ์ เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ไรอันกลัวว่าอาจมีผู้บริสุทธิ์รายอื่นๆอีกที่จะถูกประหารชีวิต และเขาก็ไตร่ตรองเกี่ยวกับแง่มุมทางศีลธรรมและทางกฎหมายในเรื่องโทษประหารชีวิตจนถึงเวลาที่เขาหมดวาระการดำรงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐ Deadline เล่าถึงคดีอื่นๆในอดีตที่มีผู้ถูกตัดสินประหารชีวิตทั้งในรัฐอิลลินอยส์และในรัฐอื่นๆทั่วสหรัฐด้วย โดยคดีสำคัญในเรื่องนี้รวมถึงคดีของเฟอร์แมนกับรัฐจอร์เจียในปี 1972 โดยในครั้งนั้นศาลสูงสุดของสหรัฐตัดสินว่าโทษประหารชีวิตเป็นสิ่งที่ขัดกับรัฐธรรมนูญ และภาพยนตร์เรื่องนี้ได้สัมภาษณ์นักโทษประหาร 1 ใน 600 คนที่ได้รับการลดโทษเพราะคำตัดสินในครั้งนั้น รวมทั้งสัมภาษณ์แอนโธนี อัมสเตอร์ดัม ซึ่งเป็นทนายความที่ได้รับชัยชนะในการเรียกร้องให้เลิกใช้โทษประหารชีวิตในครั้งนั้น อย่างไรก็ดี ศาลสูงสุดของสหรัฐกลับคำตัดสินในอีก 5 ปีต่อมาในคดีของเกร็กก์กับรัฐจอร์เจีย และแกรี กิลมอร์ คือชายคนแรกที่ถูกลงโทษประหารชีวิตภายใต้คำตัดสินใหม่นี้ ทั้งนี้ ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ได้สัมภาษณ์ชายกลุ่มหนึ่งที่ถูกตัดสินลงโทษประหารชีวิตเพื่อเปิดโอกาสให้พวกเขาได้เล่าเรื่องราวของตัวเอง และแสดงให้เห็นว่าบางคนในกลุ่มนี้ไม่มีทางกลับมาเป็นอย่างเดิมได้อีกหลังจากที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในแดนประหาร Deadline สัมภาษณ์ความเห็นของอัยการ, นักข่าว, ผู้เชี่ยวชาญ และสก็อตต์ ทูโรว์ ซึ่งเป็นทั้งอัยการและนักประพันธ์ โดยคนกลุ่มนี้ให้ความเห็นว่าโทษประหารชีวิตเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดความผิดพลาดได้ง่ายและเป็นการเลือกปฏิบัติ Deadline เหมือนกับภาพยนตร์ของมัวร์ตรงที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่วางตัวเป็นกลาง โดยผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงจุดยืนอย่างชัดเจนว่าตราบใดที่ผู้บริสุทธิ์บางคนยังคงถูกตัดสินว่ามีความผิด โทษประหารชีวิตก็เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม Deadline ได้เข้าชิงรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์เมื่อต้นปี2004 และได้รับรางวัลขวัญใจผู้ชมในเทศกาลภาพยนตร์แบล็คพอยท์ ซึ่งจัดขึ้นที่เมืองเลค เจนีวา ในรัฐวิสคอนซินของสหรัฐ 19.DEATH IN GAZA เจมส์ มิลเลอร์ ตากล้องชาวอังกฤษวางแผนจะสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับเด็กๆเมื่อเขาถูกยิงตายที่ฉนวนกาซา อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์สารคดีที่เขากำกับก็ได้เปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์เบอร์ลินปี2004 Death in Gaza เริ่มต้นเรื่องด้วยเหตุการณ์สังหารมิลเลอร์ในเดือนพ.ค.2003 โดยผู้เห็นเหตุการณ์กล่าวว่ามิลเลอร์ถูกทหารอิสราเอลคนหนึ่งยิงเข้าที่คอขณะที่เขา และประชาชนอีก 2 คนพยายามออกจากบ้านในเวลากลางคืน ภาพยนตร์เรื่องนี้จบลงด้วยการที่ชาวปาเลสไตน์ยกย่องให้มิลเลอร์เป็นวีรบุรุษผู้สละชีพในค่ายผู้ลี้ภัยราฟาห์ในเขตฉนวนกาซา โดยมีการติดโปสเตอร์ของเจมส์ มิลเลอร์ หรือ "จีมส์ มาเลอร์" ซึ่งมีอายุ 34 ปี กับโปสเตอร์ของเหยื่อคนอื่นๆและของมือระเบิดพลีชีพไว้ตามกำแพงที่ทรุดโทรม นอกจาก Death in Gaza จะบันทึกเรื่องราวการเสียชีวิตของตัวผู้กำกับภาพยนตร์เองแล้ว ภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ยังบันทึกเรื่องราวของการแก้แค้นและความเชื่อเรื่องการพลีชีพ รวมทั้งพลังของความเชื่อนี้ที่สามารถดึงดูดเยาวชนในเขตปาเลสไตน์ให้เข้าร่วมในความเชื่อนี้ได้ ฉากของภาพยนตร์เรื่องนี้คือค่ายที่ตั้งอยู่ทางใต้สุดของเขตฉนวนกาซา โดยรถขุดดินของอิสราเอลบางคันกำลังปรับหน้าดินอยู่ในบริเวณนั้นเพราะทางอิสราเอลกลัวว่าพื้นที่นี้จะถูกใช้ในการลักลอบขนอาวุธจากประเทศอียิปต์ ในขณะที่เยาวชนชาวปาเลสไตน์ก็มักขว้างก้อนหินใส่รถขุดดินเหล่านี้ บุคคลสำคัญในภาพยนตร์เรื่องนี้คือเด็กๆในท้องถิ่นที่ถูกดึงดูดเข้าสู่วงจรแห่งความรุนแรงและความเกลียดชังที่อยู่รอบตัวพวกเขา โดยเด็กเหล่านี้มักถือปืนไม้ติดตัวเพื่อเลียนแบบวีรบุรุษนักรบที่พวกเขาบูชา Death in Gaza เล่าเรื่องของเด็กชายวัย 12 ปีสองคนที่หลงใหลในกีฬาฟุตบอล แต่พวกเขากลับเข้าไปเกี่ยวข้องกับความรุนแรงในเวลาต่อมา และเล่าเรื่องของเด็กหญิงอายุ 16 ปีคนหนึ่งที่กลัวว่ารถขุดดินของอิสราเอลจะเข้ามาพังบ้านของเธอ รวมทั้งเล่าเรื่องของเด็กชายอายุ 13 ปีที่กลายเป็นวีรบุรุษหลังจากที่เขาถูกชาวอิสราเอลยิงตาย อาห์เม็ด ซึ่งมีอายุ 12 ปี กลายเป็นคนโปรดของนักรบในท้องถิ่นซึ่งปิดหน้าในรระหว่างการให้สัมภาษณ์ โดยนักรบกลุ่มนี้สอนให้อาห์เม็ดรู้จักวิธีถือเครื่องยิงจรวด และใช้ให้อาห์เม็ดทำหน้าที่ดูลาดเลาระหว่างที่นักรบกลุ่มนี้ออกลาดตระเวนในยามค่ำคืน โดยนักรบกลุ่มนี้แทบไม่ได้แสดงความกังวลว่าอาห์เม็ดจะถูกฆ่าตายหรือไม่ "ยังมีเด็กอีกกว่า 1,000 คนที่เหมือนกับเขา" นักรบคนหนึ่งกล่าว โมฮัมเหม็ด ซึ่งเป็นเพื่อนของอาห์เม็ดกล่าวต่อหน้าแม่ของเขาว่าเขาเต็มใจจะตายเพื่อปาเลสไตน์ถึงแม้แม่ของเขาไม่เห็นด้วยก็ตาม ซาเล็ม ซึ่งมีอายุ 13 ปีถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในท้องถิ่นขณะที่เขาเลือดไหลและตัวสั่นหลังจากถูกทหารอิสรา เอลคนหนึ่งยิง ซาเล็มเสียชีวิตในเวลาต่อมาและได้รับการยกย่องให้เป็นวีรบุรุษในพิธีศพ ไนลา ลูกพี่ลูกน้องของเขาที่มีอายุ 16 ปีสูญเสียสมาชิกในครอบครัวไปแล้ว 8 คน โดยไนลาเปิดเผยว่าเธอต้องการจะเป็นทนายความเพื่อจะได้ปกป้องสิทธิของเพื่อนร่วมชาติ Death in Gaza แสดงให้เห็นว่าเป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยงความขัดแย้งไม่ว่าจะอยู่ที่โรงเรียนหรืออยู่ที่บ้าน และแสดงให้เห็นว่าเพราะเหตุใดคนบางคนจึงยินดีพลีชีพของตนเอง ไซรา ชาห์ ผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นคนที่ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้จนจบหลังจากมิลเลอร์ถูกฆ่าตาย โดยเธอได้กล่าวต่อผู้ชมในเทศกาลภาพยนตร์เบอร์ลินว่าในตอนแรกเธอและมิลเลอร์ต้องการจะสร้างภาพยนตร์อีกเรื่องหนึ่งควบคู่ไปกับเรื่องนี้ โดยภาพยนตร์อีกเรื่องหนึ่งนั้นจะนำเสนอชีวิตของเด็กๆชาวอิสราเอลที่อยู่ในชุมชนชาวยิวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ อย่างไรก็ดี การเสียชีวิตของมิลเลอร์ทำให้โครงการดังกล่าวต้องหยุดชะงักลง ชาห์ตัดสินใจถ่ายทำ Death in Gaza จนจบหลังจากได้เห็นว่าฟุตเตจที่มิลเลอร์ถ่ายทำไว้แล้วเป็นสิ่งที่ทรงพลังมาก และเธอก็ได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวของมิลเลอร์ด้วย โซฟี ซึ่งเป็นภรรยาม่ายของมิลเลอร์มาร่วมงานเปิดฉายรอบปฐมทัศน์ของภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน โดยโซฟีได้กล่าวชมเชยผลงานของเขาและกล่าวเรียกร้องความยุติธรรมจากทางการอิสราเอล "มีหลักฐานที่เด่นชัดที่ระบุว่าเจมส์ถูกฆ่าตายอย่างผิดกฎหมาย" โซฟีกล่าว จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:32:32 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 10 20.DE LAMA LAMINA แมทธิว บาร์นีย์เคยออกแบบท่าเต้นให้กับนักเต้นหญิง, เคยถ่ายทำฉากการแข่งขันกันทำลายรถภายในอาคารไครส์เลอร์ และเคยแต่งตัวเป็นแฮร์รี ฮูดินี ยอดนักมายากล โดยทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของผลงานศิลปะของเขา ภาพยนตร์เรื่องใหม่ของบาร์นีย์ซึ่งเป็นศิลปินชาวสหรัฐได้เปิดฉายแล้ว โดยภาพยนตร์ความยาว 60 นาทีเรื่องนี้มีชื่อว่า De Lama Lamina (Of Mud a Blade) ซึ่งเปิดฉายรอบปฐมทัศน์ของโลกในเซา เปาโล โดยเป็นส่วนหนึ่งของงานเปิดเทศกาลเซา เปาโล เบียนนาเล ซึ่งเป็นหนึ่งในเทศกาลจัดแสดงศิลปะร่วมสมัยนานาชาติที่ใหญ่ที่สุดในโลก และมีผู้รักศิลปะจำนวนหลายร้อยคนมาร่วมพิธีเปิดนี้ ในภาพยนตร์เรื่องนี้ บาร์นีย์ได้เจาะลึกเข้าสู่หัวใจของวัฒนธรรมแอฟริกัน-บราซิลเพื่อใช้สิ่งนี้ในการอธิบายถึงแนวคิดของเขาในเรื่องกระบวนการสร้างสรรค์, การทำลายล้างธรรมชาติ และวัฏจักรของชีวิต De Lama Lamina มีทั้งส่วนที่เป็นสารคดีและส่วนที่เป็นเรื่องแต่ง โดยในภาพยนตร์เรื่องนี้ผู้ชมจะได้เห็นรถคันหนึ่งที่สร้างโดยบาร์นีย์เพื่อใช้ในขบวนแห่ในงานคาร์นิวาล โดยงานเฉลิมฉลองนี้จัดขึ้นที่เมืองซาลวาดอร์ในแคว้นบาเฮียของบราซิล ซึ่งถือเป็นศูนย์กลางของวัฒนธรรมแอฟริกันในบราซิลที่สืบทอดมาจากทาสชาวแอฟริกัน รถขบวนแห่นี้ประกอบด้วยรถแทรกเตอร์ขนาดยักษ์สำหรับใช้ในป่าที่เต็มไปด้วยปลักโคลน โดยมีต้นไม้ที่ถูกขุดรากถอนโคนต้นหนึ่งตั้งอยู่หน้ารถแทรกเตอร์คันนี้ และมีนักแสดงสองคนเล่นบทเป็นเทพเจ้าของศาสนาคานดอมเบลอยู่ที่รถคันนี้ด้วย โดยนักแสดงคนหนึ่งอยู่บนต้นไม้ และนักแสดงอีกคนหนึ่งอยู่ในรถแทรกเตอร์ คานดอมเบลเป็นศาสนาของชาวแอฟริกัน-บราซิลที่นับถือเทพเจ้าหลายองค์ บาร์นีย์กล่าวกับรอยเตอร์ในการให้สัมภาษณ์ทางอีเมล์ว่า De Lama Lamina เป็นการพิจารณาถึงกระบวนการในการสร้างสรรค์ ซึ่งจุดนี้เหมือนกับภาพยนตร์ชุด Cremaster ของเขาที่ประกอบด้วย 5 ภาค โดย Cremaster เป็นผลงานที่โด่งดังที่สุดของบาร์นีย์ "คานดอมเบลกลายเป็นตัวกระตุ้นในการค้นหาหนทางสำหรับการแสดงความศรัทธาในความสมดุลของธรรมชาติ และความศรัทธานี้จะช่วยให้เราสามารถมองโลกมนุษย์ในปัจจุบันนี้ได้โดยไม่รู้สึกสิ้นหวัง" บาร์นีย์กล่าว ถึงแม้บาร์นีย์ไม่เป็นที่รู้จักของประชาชนส่วนใหญ่ เขาก็มีชื่อเสียงโด่งดังมากในแวดวงศิลปะและภาพยนตร์ศิลปะในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาจากภาพยนตร์ชุด Cremaster โดยพิพิธภัณฑ์กุกเกนไฮม์ในนิวยอร์คจัดงานฉายภาพยนตร์ผลงานของเขาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันในปีที่แล้ว และภาพยนตร์ชุด Cremaster ทั้ง 5 ภาคของเขาก็ได้ไปเปิดแสดงในหลายประเทศทั่วโลกแล้วด้วย ในปี 1999 นิตยสารนิวยอร์ค ไทม์สเคยเรียกบาร์นีย์ว่าเป็น "ศิลปินชาวสหรัฐที่มีความสำคัญที่สุดในยุคสมัยของเขา" บาร์นีย์ซึ่งมีอายุ 37 ปีและมีหน้าตาดีได้รับความสนใจจากสื่อมวลชนในระยะนี้เนื่องจากเขาเป็นแฟนกับบียอร์ค นักร้องชื่อดังชาวไอซ์แลนด์ และทั้งสองมีลูกด้วยกันหนึ่งคน พ่อกับแม่ของบาร์นีย์หย่ากันในช่วงที่บาร์นีย์ยังเป็นเด็ก และหลังจากนั้นบาร์นีย์ก็ใช้เวลาไปกับการเล่นกีฬาอเมริกันฟุตบอลในโรงเรียนไฮสกูลในรัฐไอดาโฮซึ่งเป็นรัฐบ้านเกิดของเขา และในบางครั้งเขาก็ไปเยี่ยมแม่ของเขาในนครนิวยอร์ค ซึ่งเป็นสถานที่ที่ทำให้เขาได้รู้จักกับโลกของศิลปะ บาร์นีย์สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเยล โดยเขาได้สร้างผลงานศิลปะบางชิ้นตั้งแต่ช่วงที่เขายังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้ ทั้งนี้ ผลงานของบาร์นีย์มักเป็นการผสมผสานงานศิลปะจัดวางด้านประติมากรรม, ศิลปะการแสดง และวิดีโอศิลป์เข้าด้วยกัน และผลงานของเขามักเกี่ยวข้องกับเรื่องสรีระร่างกาย, กิจกรรมทางร่างกาย และประเด็นทางเพศ ชื่อของภาพยนตร์ชุด Cremaster นั้นมาจากชื่อของกล้ามเนื้อที่ใช้ในการควบคุมอวัยวะเพศชายให้ขยับสูงขึ้นหรือลดต่ำลง โดยการขยับเคลื่อนไหวนี้ขึ้นอยู่กับระดับอุณหภูมิ, ความรู้สึกหวาดกลัว หรือสิ่งเร้าจากภายนอก Cremaster ทั้ง 5 ภาคนี้เป็นภาพยนตร์ที่แปลกประหลาด, ซับซ้อน และมีการถ่ายภาพที่งดงามมาก โดยบาร์นีย์ร่วมแสดงในภาพยนตร์ชุดนี้ด้วยแต่รับบทที่แตกต่างกันไปในแต่ละภาค Cremaster ทั้ง 5 ภาคนี้นำเรื่องราวประวัติศาสตร์, อัตชีวประวัติ และตำนานเทพนิยายเข้ามาผสมรวมกันในเรื่องราวที่เหมือนกับเกิดขึ้นในโลกความฝัน โดยนักวิจารณ์ศิลปะบางรายตั้งข้อสังเกตว่าภาพยนตร์ชุด Cremaster นี้พูดถึงประเด็นเรื่องเพศ, พิธีกรรม, อำนาจ, การสร้างสรรค์ และประเด็นสำคัญอื่นๆอีกหลายประเด็นด้วยกัน บาร์นีย์สร้างภาพยนตร์ชุดนี้โดยไม่เรียงตามลำดับ โดยเขาเริ่มต้นด้วยการสร้าง Cremaster 4 ในปี 1994 ตามมาด้วย Cremaster 1 ในปี 1995, Cremaster 5 ในปี 1997, Cremaster 2 ในปี 1999 และ Cremaster 3 ในปี 2002 หลังจาก Cremaster ภาคสุดท้ายเปิดฉายไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว บาร์นีย์ก็นำ De Lama Lamina ออกปรากฏสู่สายตาชาวโลกในปี2004 "นับตั้งแต่เขาประกาศการสิ้นสุดของวัฏจักร Cremaster ผมก็คิดว่าหลายคนคงเฝ้ารอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อไป" เซอร์จิโอ โรมานโยโล ศิลปินซึ่งเป็นแฟนผลงานของบาร์นีย์กล่าว De Lama Lamina พูดถึงการปะทะกันระหว่างธรรมชาติกับเทคโนโลยีผ่านทางเทพเจ้า (หรือ "โอริกซา") สององค์ในศาสนาคานดอมเบล บาร์นีย์ได้แนวคิดในการสร้าง De Lama Lamina เมื่อ 6 ปีก่อนขณะที่เขามาร่วมงานคาร์นิวาลและตัดสินใจว่าเขาต้องการบันทึกภาพปฏิกิริยาของผู้ชมขณะชมการแสดงสด ซึ่งการถ่ายทำแบบนี้ตรงข้ามกับการถ่ายทำ Cremaster ซึ่งทุกอย่างที่ปรากฏต่อหน้ากล้องเกิดจากการวางแผนมาแล้วอย่างละเอียดลออ ต้นไม้ที่อยู่บนรถแทรกเตอร์ในภาพยนตร์เรื่องนี้มีความสูง 20 ฟุต (6 เมตร) และบนต้นไม้นี้มีผู้หญิงคนหนึ่งเกาะอยู่ โดยผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนกับตัวแทนของสองบทในเวลาเดียวกัน โดยบทหนึ่งคือออสเซน ซึ่งเป็นเทพเจ้าของคานดอมเบลที่เกี่ยวพันกับพืชและยา และอีกบทหนึ่งคือจูเลีย บัตเตอร์ฟลาย ฮิลล์ ซึ่งเป็นนักเคลื่อนไหวที่ใช้ชีวิตอยู่บนยอดต้นไม้แคลิฟอร์เนีย เรดวูดเป็นเวลา 2 ปีเพื่อพยายามยับยั้งการโค่นต้นไม้ต้นนี้ ส่วนในตัวรถแทรกเตอร์นั้น เทพเจ้าโอกุน ซึ่งเป็นเทพเจ้าแห่งเหล็กก็กำลังประกอบพิธีกรรมบางอย่างกับเครื่องจักรเครื่องยนต์โดยพิธีกรรมนี้เกี่ยวข้องกับวาสลีนหล่อลื่น ทั้งนี้ ผู้ชมงานคาร์นิวาลจะมองไม่เห็นพิธีกรรมที่เกิดขึ้นในตัวรถแทรกเตอร์คันนี้ แต่กล้องถ่ายภาพยนตร์ได้บันทึกภาพการแสดงนี้เอาไว้ โดยส่วนหนึ่งของการแสดงนี้เป็นกิจกรรมที่ดูเหมือนกับว่าโอกุนพยายามที่จะมีเพศสัมพันธ์กับรถแทรกเตอร์ "ออสเซนมีความเชื่อมโยงกับป่าไม้ และโอกุนคือผู้ที่ถอนทำลายป่าไม้ไปเพื่อแผ้วถางทางให้กับอารยธรรม สัญญาระหว่างเทพเจ้าทั้งสององค์นี้มีลักษณะของความเป็นสองด้านเหมือนกับโอริกซาองค์อื่นๆ ซึ่งก็คือด้านการทำลายและด้านการสร้างสรรค์" บาร์นีย์กล่าว รถแทรกเตอร์คันนี้ลากรถบรรทุกฝุ่นตามมาด้วยหนึ่งคัน โดยบนรถบรรทุกคันนี้มีวงดนตรีวงหนึ่งเล่นดนตรีอยู่ และมีอาร์โต ลินด์เซย์ นักดนตรีแนวทดลองเป็นผู้นำวงดนตรีนี้ ทั้งนี้ การแสดงในส่วนนี้เป็นการดัดแปลงมาจาก "trio electricos" หรือเวทีแสดงคอนเสิร์ตเคลื่อนที่ที่มักเลื่อนไปตามท้องถนนที่คดเคี้ยวในเมืองซาลวาดอร์ในช่วงที่มีงานคาร์นิวาล ไอโว เมสกิตา ซึ่งเป็นผู้บรรยายประจำเทศกาลศิลปะนี้กล่าวว่าภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงก้าวย่างใหม่ของบาร์นีย์ "เขานำภาษาของภาพยนตร์สารคดีที่เขาเคยใช้ในการแสดงชุดแรกๆของเขา มาผสมกับเรื่องแต่งที่เราเคยเห็นในภาพยนตร์อย่าง Cremaster ซึ่งการได้ชมผลงานของเขาเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นอย่างมาก" เมสกิตากล่าว จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:34:30 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 11 21.DIVAN + A LIFE APART: HASIDISM IN AMERICA ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Divan มีเนื้อหาเกี่ยวกับประสบการณ์ของหญิงผู้หนึ่งที่พยายามหาทางเชื่อมโยงกับรากเหง้าของตัวเอง Divan กำกับโดยเพิร์ล กลุค และมีเนื้อหาเกี่ยวกับประสบการณ์ของตัวเธอ โดยกลุคเกิดที่โบโรห์ ปาร์คในบรูคลินในครอบครัวยิวนิกายฮาซิด แต่เมื่อเข้าสู่วัยรุ่น เธอก็ย้ายตามแม่ของเธอมาอยู่ในแมนฮัตตันหลังจากพ่อแม่ของเธอหย่ากัน และเธอก็ไม่ได้นับถือนิกายฮาซิดอีกต่อไป อย่างไรก็ดี เพิร์ลได้รับทุนฟุลไบรท์ในเวลาต่อมา และเธอต้องใช้ทุนนี้ในการรวบรวมเรื่องเล่าแบบปากต่อปากจากนักเล่าเรื่องที่ใช้ภาษายิดดิชในฮังการี และเธอก็ถือโอกาสนี้ในการกระชับความสัมพันธ์กับพ่อของเธอด้วย โดยพ่อของเธอยังคงอาศัยอยู่ในโบโรห์ ปาร์ค และไม่เห็นด้วยกับวิธีการใช้ชีวิตของเธอ พ่อของกลุคเห็นว่าลูกสาวที่มีอายุราว 30 ปีคนนี้ควรกลับมาอยู่บ้านที่โบโรห์ ปาร์ค เพื่อแต่งงานและมีลูกหลายๆคน แต่ถ้าหากกลุคยังคงยืนยันว่าจะใช้ชีวิตแบบเดิม เขาก็ต้องการให้เธอช่วยนำโซฟาพนักสูงที่เรียกกันว่า divan ซึ่งเป็นสมบัติอันมีค่าประจำตระกูลกลับคืนมาให้เขา โดยโซฟาตัวนี้เป็นสมบัติของปู่ทวดของเพิร์ลในฮังการี และนักบวชยิวหลายรุ่นเคยใช้โซฟาตัวนี้เป็นที่นอนมาแล้ว กลุคเล่าเรื่องราวการตามหาโซฟาตัวนี้ด้วยอารมณ์ขัน โดยเธอได้พบกับญาติหลายคนที่อาศัยอยู่ทั่วโลกในระหว่างการตามหาโซฟาตัวนี้ และญาติเหล่านี้ไม่ค่อยไว้เนื้อเชื่อใจเธอเท่าใดนัก นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกขัดแย้งในใจตัวเองอีกด้วยเกี่ยวกับภารกิจการตามหาโซฟานี้ Divan บันทึกเรื่องราวการเดินทางของเพิร์ลกับพ่อของเธอขณะไปยูเครนด้วยเช่นกัน รวมทั้งเรื่องที่พ่อของเธอต้องทำหน้าที่เป็นคนกลางเมื่อชาวนิกายฮาซิดไม่ยอมให้เธอถ่ายทำภาพยนตร์ นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังบันทึกเรื่องราวของพ่อสื่อแม่สื่อที่พยายามหาคู่ให้เธอด้วย มีหนุ่มสาวชาวยิวบางคนที่เคยนับถือนิกายออร์โธด็อกซ์ก่อนจะออกจากนิกายนี้เหมือนเพิร์ล และเพิร์ลก็นำบทสัมภาษณ์หนุ่มสาวเหล่านี้มารวมไว้ในเรื่อง โดยหนุ่มสาวเหล่านี้มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะรักษาความสัมพันธ์ที่มีต่อรากเหง้าของตัวเอง ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่เชื่อคำสอนทุกคำสอนของนิกายนี้ก็ตาม ผู้ให้สัมภาษณ์ในเรื่องนี้ได้นั่งบนโซฟาพนักสูงขณะให้สัมภาษณ์ แต่พวกเขาไม่ได้นั่งในโซฟาที่เป็นมรดกเก่าแก่ของเพิร์ล แต่ได้นั่งในโซฟาที่ซื้อมาจากตลาดในฮังการี ขณะที่ลู ลูเมนิค นักวิจารณ์ของนิวยอร์คโพสท์ตั้งข้อสังเกตว่า การซ่อมแซมโซฟาเก่าตัวนี้เป็นเหมือนสัญลักษณ์ที่แสดงให้เห็นว่าในที่สุดแล้วเพิร์ลก็สามารถสานสัมพันธ์กับพ่อของเธอได้เป็นผลสำเร็จ เจ. โฮเบอร์แมน นักวิจารณ์ของวิลเลจวอยซ์ชื่นชอบ Divan มากเช่นกัน โดยเขากล่าวว่า Divan เป็นภาพยนตร์ที่มีความส่วนตัวแต่ไม่แสดงถึงความหลงตัวเอง, เป็นภาพยนตร์ที่สร้างความรู้สึกอบอุ่นโดยไม่พยายามเร้าอารมณ์ และเป็นภาพยนตร์ที่สร้างความรู้สึกซาบซึ้งโดยไม่พยายามทำซึ้งจนเกินเหตุ และภาพยนตร์เรื่องนี้ยังแสดงถึงความเฉลียวฉลาดโดยไม่พยายามทำเท่อีกด้วย นักวิจารณ์บางคนชื่นชมตอนจบของเรื่องนี้มาก โดยระบุว่าเนื้อหาที่น่าสนใจและตอนจบของเรื่องนี้ช่วยให้ Divan ทรงคุณค่ากว่าภาพยนตร์สารคดีที่พบได้ทั่วไป ถึงแม้ว่า Divan ยังคงใช้เทคนิคและสไตล์บางอย่างที่ดูซ้ำซากก็ตาม นักวิจารณ์บางคนนำ Divan ไปเปรียบเทียบกับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง My Architect ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก, ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Trembling Before G-d ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเกย์ชาวยิว และภาพยนตร์สารคดีเรื่อง A Life Apart: Hasidism in America (1997) ที่กำกับโดยเมนาเคม ดอม กับโอเรน รูดาฟสกี A Life Apart มีเนื้อหาเกี่ยวกับโลกของชาวยิวนิกายฮาซิดหรือแชซซิดในนิวยอร์ค โดยในเรื่องนี้ผู้ชมจะได้เห็นวิถีชีวิตของชาวยิวนิกายนี้ ทั้งการรับประทานอาหารเย็น, การตัดผมครั้งแรกของเด็กผู้ชาย, ห้องเรียนสอนศาสนา และพิธีแต่งงาน ผู้หญิงและผู้ชายในนิกายนี้พูดคุยให้ฟังถึงเรื่องการแต่งงาน, เหตุผลที่พวกเขานับถือนิกายนี้, การเป็นแม่คน และชีวิตของพวกเขา ทั้งนี้ ดอมเปิดเผยว่าโดยปกติแล้วคนกลุ่มนี้ไม่ค่อยต้องการปรากฏตัวในภาพยนตร์ แต่ดอมได้รับอนุญาตให้ถ่ายทำชีวิตคนกลุ่มนี้ได้เพราะเขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มนี้ ไม่ใช่คนนอกของกลุ่ม ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของดอมในการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้คือการหาทุนมาสร้างภาพยนตร์ โดยเขาเขียนจดหมายไปหาองค์การต่างๆถึง 200 แห่งที่เคยให้ทุนสนับสนุนศิลปะและวัฒนธรรมยิว และเขาก็ได้รับทุนก้อนใหญ่จากมูลนิธิเพื่อวัฒนธรรมยิวแห่งชาติของสตีเวน สปีลเบิร์ก และได้รับทุนส่วนใหญ่มาจากองค์การ National Endowment for the Humanities เนื่องจากทางองค์การเห็นว่าภาพยนตร์เรื่องนี้บันทึกเรื่องราวของผู้อพยพในสหรัฐ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทางองค์การให้การสนับสนุน ดอมเกิดที่ค่ายแห่งหนึ่งในเยอรมนีหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ก่อนที่ครอบครัวของเขาจะย้ายมาอยู่สหรัฐในปี 1950 และเขาก็เติบโตขึ้นมาในชุมชนแชซซิดในนครนิวยอร์ค โดยชาวยิวในนิกายนี้มักไว้เครายาว, ใส่เสื้อโค้ทยาว และใส่หมวกปีกกว้าง จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:34:56 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 12 22.EMPATHY ภาพยนตร์กึ่งสารคดีเรื่อง Empathy กำกับโดยแอนนี ซีเกล โดยซีเกลนั้นทำงานเป็นกวีและทำงานศิลปะจัดวางด้วย Empathy มีเนื้อหาเกี่ยวกับจิตแพทย์และการบำบัดทางจิตและเป็นภาพยนตร์ที่ประกอบด้วยส่วนต่างๆหลายส่วนทั้งส่วนที่เป็นเรื่องจริงและเรื่องแต่ง และมีลักษณะคล้ายกับภาพยนตร์ย่อยๆหลายเรื่องมารวมเข้าด้วยกัน โดยมีทั้งช่วงที่เป็นภาพยนตร์เมโลดรามาจิตวิทยา, ภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับจิตแพทย์, ภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับวิวัฒนาการรูปแบบเก้าอี้ของจิตแพทย์ และสารคดีเบื้องหลังการถ่ายทำ Empathy ส่วนที่เป็นเรื่องแต่งของ Empathy เกี่ยวข้องกับนักแสดงหญิงชื่อไลอา (จีจี บัฟฟิงตัน) และการบำบัดทางจิตของเธอ โดยไลอาเป็นหญิงวัย 40 กว่าปีที่มีหน้าตาคล้ายเจมี ลี เคอร์ติส เธอได้พบกับน้องสาวของเธอในอพาร์ทเมนท์ที่ค่อนข้างมืดแห่งหนึ่ง และทั้งสองก็พูดคุยกันเรื่องชีวิตส่วนตัวและประสบการณ์ในวัยเด็ก โดยไลอาได้เล่าให้น้องสาวฟังเกี่ยวกับเรื่องที่ผู้หญิงคนหนึ่งฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดออกจากห้างสรรพสินค้าที่เธอเพิ่งช้อปปิ้ง สิ่งที่น่าสนใจในเรื่องนี้ก็คือความรู้สึกของไลอาและน้องสาวที่มีต่อการฆ่าตัวตายของผู้อื่น โดยน้องสาวของไลอาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นซื้ออะไรบ้างก่อนฆ่าตัวตาย ส่วนไลอาก็ได้ให้สัมภาษณ์นักข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ในขณะเดียวกันนั้นเองไลอาก็จินตนาการว่าตัวเองเป็นดาราหญิงผู้โด่งดังที่กำลังให้สัมภาษณ์ทางโทรทัศน์ มีการสอดแทรกบทสัมภาษณ์จิตแพทย์ตัวจริงเข้ามาในเรื่องนี้ด้วย โดยซีเกลได้สัมภาษณ์จิตแพทย์ชายวัยกลางคน 3 คนในเรื่องนี้ โดยเธอต้องการเจาะประเด็นที่ว่าจิตแพทย์โกหกคนไข้มากน้อยเพียงใด, จิตแพทย์จำเป็นต้อง "แสดง" ต่อหน้าผู้อื่นมากน้อยเพียงใด, จิตแพทย์รู้สึกสนิทกับคนไข้จริงหรือไม่ และงานจิตแพทย์มีความคล้ายคลึงกับงานบริการประเภทอื่นมากเพียงใด ซีเกลถามแพทย์ผู้หนึ่งใน Empathy ว่างานจิตแพทย์แตกต่างจากงานค้าประเวณีมากเพียงใด และแพทย์ผู้นั้นตอบว่างานสองประเภทนี้แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเพราะงานหนึ่งเป็นงานที่ถูกกฎหมายแต่อีกงานผิดกฎหมาย ซีเกลตั้งคำถามอีกด้วยว่าจิตแพทย์เหล่านี้คิดว่าตัวเองคล้ายกับนักถ้ำมองหรือไม่ และจิตแพทย์คนหนึ่งก็ยอมรับว่าอาชีพของเขาเปิดโอกาสให้เขาได้มองผู้หญิงเดินเข้ามานอนบนโซฟาต่อหน้าเขาและเปิดเผยเรื่องราวต่างๆที่ค่อนข้างเป็นความลับ นอกจากนี้ จิตแพทย์คนนี้ยังพูดถึงเรื่องที่เขาสูญเสียคนไข้สาวสวยคนหนึ่งไปด้วย มีสารคดีสั้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างจิตวิเคราะห์ยุคใหม่กับสถาปัตยกรรมยุคใหม่แทรกเข้ามาในช่วงกลางเรื่อง โดยส่วนนี้มีบัฟฟิงตันทำหน้าที่เป็นผู้ให้คำบรรยาย ซึ่งเนื้อหาของสารคดีส่วนนี้เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ของรูปทรงเก้าอี้ที่ตัวละครจิตแพทย์ชอบใช้ในภาพยนตร์ฮอลลีวู้ด ส่วนประกอบส่วนอื่นๆของ Empathy รวมถึงฉากที่บัฟฟิงตันและนักแสดงหญิงคนอื่นๆท่องบทสนทนาในระหว่างการคัดเลือกนักแสดงมาแสดงภาพยนตร์เรื่องนี้, ฉากที่บัฟฟิงตันฝึกซ้อมก่อนเข้าแสดงในภาพยนตร์ และฉากงานปาร์ตีสำหรับผู้ร่วมงานในภาพยนตร์เรื่อง Empathy โดยในฉากนี้จิตแพทย์คนหนึ่งที่เป็นเพื่อนเก่าของครอบครัวซีเกลยอมรับว่าเขายังคงจำภาพของซีเกลในขณะที่เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆได้ และซีเกลก็แสดงความเห็นเกี่ยวกับประเด็นเรื่องการวางอำนาจของจิตแพทย์เพศชายด้วย Empathy มีทั้งส่วนที่ถ่ายทำด้วยฟิล์มภาพยนตร์และส่วนที่ถ่ายทำด้วยวิดีโอ และซีเกลสามารถผสมทั้งสองส่วนเข้าด้วยกันได้อย่างดี โดยซีเกลมองว่าศิลปะภาพยนตร์และกระบวนการบำบัดต่างก็เกี่ยวข้องกับการหลอกลวง และสิ่งนี้สอดคล้องกับความนิยมสองอย่างที่แพร่ระบาดในคริสต์ศตวรรษที่ 20 ซึ่งก็คือความนิยมในการแอบดูเรื่องลับของผู้อื่น และความนิยมในการเปิดเผยเรื่องลับต่อหน้าคนอื่น ซีเกลยังตั้งข้อสงสัยอีกด้วยว่าผู้หญิงอาจเป็นคนไข้และเป็นนักแสดงได้ดีกว่าผู้ชาย เพราะร่างกายของผู้หญิงมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเกือบทุกวัน จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:36:15 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 13 23.END OF THE CENTURY: THE STORY OF THE RAMONES ในช่วงต้นทศวรรษ 1970 ชายหนุ่ม 4 คนที่มีบุคลิกเป็นพวกนอกสังคม และมาจากเมืองฟอร์เรสท์ ฮิลส์ในรัฐนิวยอร์คได้ร่วมกันจัดตั้งวงร็อคแอนด์โรลชื่อ "เดอะ ราโมนส์" และสมาชิกทั้ง 4 คนในวงนี้ก็ได้เปลี่ยนนามสกุลเดิมของตัวเองมาเป็นนามสกุล "ราโมน" เหมือนกัน เพื่อใช้แทนสัญลักษณ์ของความเป็นหนึ่งเดียวกัน อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง End of the Century: The Story of the Ramones เปิดเผยให้เห็นว่าถึงแม้ทั้ง 4 คนนี้จะทำตัวเหมือนเป็นสมาชิกครอบครัวเดียวกัน แต่ครอบครัวพังค์-ร็อคครอบครัวนี้ก็เป็นครอบครัวที่มีปัญหาอย่างมาก สิ่งที่น่าตกใจที่สุดที่อยู่ในภาพยนตร์เรื่องนี้ก็คือการเปิดเผยว่าในระหว่างที่สมาชิกวงราโมนส์ทำงานร่วมกันมานานถึง 22 ปีนั้น แต่สมาชิก 2 คนในวงที่อยู่มาตั้งแต่การก่อตั้งวงกลับไม่พูดคุยกันเป็นเวลาถึง 17 ปี "ปัญหาของเดอะ ราโมนส์คือความเป็นอัจฉริยะของสมาชิกในวง และสิ่งนี้ก็จำกัดความสำเร็จทางอาชีพของพวกเขา" จิม ฟิลด์สกล่าว โดยเขาเป็นผู้กำกับภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ร่วมกับไมเคิล กรามาเกลีย "ผมคิดว่าพวกเขาเป็นคนอมทุกข์มาตั้งแต่เกิด และพวกเขาก็ได้มาเจอกัน" กรามาเกลียกล่าวเสริม ฟิลด์สและกรามาเกลียถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้โดยใช้อุปกรณ์และเงินทุนที่มีอยู่ตามมีตามเกิด ซึ่งคล้ายคลึงกับวิธีการทำงานของวงเดอะ ราโมนส์ โดยทั้งสองคนนี้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก และใช้เวลาเกือบ 10 ปีในการบันทึกเรื่องราวของวงดนตรีวงนี้ End of the Century: The Stories of the Ramones เปิดฉายในวงจำกัดภายใต้การจัดจำหน่ายของบริษัทแมกโนเลีย พิคเจอร์ส โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เหมือนกับเป็นการกล่าวอำลาต่อจอห์นนี ราโมน (หรือจอห์น คัมมิงส์) ซึ่งเป็นสมาชิกวงนี้ด้วย เนื่องจากจอห์นนีเพิ่งเสียชีวิตเมื่อวันที่ 15 ก.ย.ที่ผ่านมาจากโรคมะเร็งต่อมลูกหมากขณะอายุ 55 ปี จอห์นนีเป็นสมาชิกคนที่ 3 ที่เสียชีวิตในช่วง 3 ปีที่ผ่านมาจากจำนวนสมาชิกรุ่นก่อตั้งทั้งหมด 4 คน โดยบทสัมภาษณ์จอห์นนีซึ่งเป็นมือกีตาร์ถือเป็นส่วนสำคัญของภาพยนตร์เรื่องนี้ เนื่องจากจอห์นนีให้สัมภาษณ์อย่างเปิดเผยในภาพยนตร์เรื่องนี้ ถึงแม้เขามีชื่อเสียงมาก่อนหน้านี้ว่าเป็นคนที่พูดน้อยมาก โจอี้ ราโมน ซึ่งมีชื่อจริงว่าเจฟฟรีย์ ไฮแมน และเป็นนักร้องนำของวง เสียชีวิตในปี 2001 จากโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลือง ในขณะที่ดีดี ราโมน ซึ่งมีชื่อจริงว่าดักลาส โคลวิน และเป็นมือเบสของวงนี้ เสียชีวิตจากการเสพยาเสพติดจนเกินขนาดในปี 2002 "เราถ่ายทำหนังเรื่องนี้อย่างเร่งรีบและหวังว่าหนังจะออกมาดีเอง" ฟิลด์สกล่าว โดยเขากล่าวว่าการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้สอนให้เขาได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง และกล่าวว่าประสบการณ์การเรียนรู้นี้เหมือนกับการสร้าง "สะพานข้ามแม่น้ำแควโดยใช้ไม้จิ้มฟัน" End of the Century เล่าทั้งประวัติชีวิตสมาชิกวงราโมนส์และประวัติศาสตร์วัฒนธรรมป็อป โดยมีฟุตเตจหายากที่บันทึกภาพการแสดงช่วงเริ่มแรกของวงราโมนส์มาบรรจุไว้ในภาพยนตร์ด้วย ซึ่งเป็นการแสดงที่คลับ CBGB ในนิวยอร์ค ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นศูนย์กลางของวัฒนธรรมพังค์และเป็นศูนย์กลางของกระแสดนตรีนิวเวฟ ผู้กำกับและผู้อำนวยการสร้าง End of the Century รู้สึกสนใจในเดอะ ราโมนส์เพราะสมาชิกวงนี้มีภาพลักษณ์ที่ "ตรงข้ามกับร็อคสตาร์" และสิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่ดึงดูดแฟนๆของเดอะ ราโมนส์หลายคนด้วยเช่นกัน "พวกเขาดูไม่สวยงาม พวกเขาดูค่อนข้างงุ่มง่าม และพวกเขาก็ดูเพี้ยนเล็กน้อย และนั่นคือความสมบูรณ์แบบในสายตาของเรา" กรามาเกลียกล่าว ทศวรรษ 1970 เป็นช่วงที่กระแสดิสโก้กำลังระบาดและเพลงร็อคหลายเพลงในยุคนั้นก็มักมีท่อนให้นักดนตรีเล่นโซโล่อย่างเต็มที่ อย่างไรก็ดี วงดนตรีในย่านควีนส์วงนี้กลับเลือกที่จะทำเพลงที่มีความยาวเพียง 2 นาทีและเนื้อเพลงส่วนใหญ่ก็ประกอบด้วยคำที่มีพยางค์เดียว ซึ่งเพลงสไตล์นี้ถือเป็นสิ่งที่ไม่เข้ากับแฟชั่นในยุคนั้น นอกจากนี้ เดอะ ราโมนส์ยังนิยมเล่นเพลงของตัวเองด้วยความเร็วสูงอีกด้วย ถึงแม้เพลงฮิตของเดอะ ราโมนส์อย่างเช่นเพลง Blitzkrieg Bop และ I Wanna Be Sedated จะมีอิทธิพลต่อนักดนตรีวงอื่นๆอย่างมาก เพลงของเดอะ ราโมนส์กลับไม่เคยเข้าอันดับ Top 40 ในสหรัฐ วงเดอะ ราโมนส์ไม่เคยประสบความสำเร็จทางการพาณิชย์มากเท่าวงดนตรีอย่าง "บลอนดี" และ "ทอล์คกิง เฮดส์" ที่มีต้นกำเนิดจาก CBGB เหมือนกัน นอกจากนี้ วงเดอะ ราโมนส์ยังไม่ได้รับการยกย่องให้เป็นราชาแห่งวงการพังค์เหมือนอย่างวงเซ็กส์ พิสตอลส์ และเดอะ แคลชของอังกฤษด้วย กรามาเกลียได้เป็นเพื่อนกับวงเดอะ ราโมนส์เมื่อเขาทำงานให้กับบริษัทจัดการทางการเงินแห่งหนึ่งที่เดอะ ราโมนส์เป็นลูกค้าอยู่ ทั้งนี้ เมื่อกรามาเกลียกับฟิลด์สสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ในปี 1998 ก่อนที่เดอะ ราโมนส์จะยุบวงในอีก 2 ปีต่อมา ผู้กำกับภาพยนตร์สองคนนี้ก็พบว่าพวกเขากำลังตกอยู่ท่ามกลางความยุ่งยาก ศูนย์กลางแห่งความยุ่งยากนี้คือความขัดแย้งกันเป็นเวลายาวนานระหว่างจอห์นนี ซึ่งเป็นผู้ที่มีศรัทธาอันแรงกล้าในพรรครีพับลิกัน กับโจอี้ ซึ่งเป็นนักร้องนำและเป็นนักเคลื่อนไหวฝ่ายซ้าย อย่างไรก็ดี สิ่งที่ทำให้ทั้งสองขัดแย้งกันไม่ใช่การเมือง แต่เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ในช่วงที่วงนี้เพิ่งเข้าสู่วงการ ลินดาซึ่งเป็นแฟนของโจอี้กลับทิ้งโจอี้ไปอยู่กับจอห์นนีแทน และเหตุการณ์ดังกล่าวก็ส่งผลให้โจอี้นำเรื่องนี้มาแต่งเป็นเพลงชื่อ The KKK Took My Baby Away ลินดากับจอห์นนีแต่งงานกันและอยู่ด้วยกันจนกระทั่งจอห์นนีเสียชีวิต ส่วนโจอี้กับจอห์นนียังคงทำงานด้วยกันและอาศัยอยู่ด้วยกันในรถแวนที่มีสภาพแออัดยัดเยียดในระหว่างที่วงนี้ออกทัวร์คอนเสิร์ต อย่างไรก็ดี โจอี้กับจอห์นนีไม่เคยพูดคุยกันอีกเลย ซึ่งรวมถึงในช่วงที่โจอี้กำลังจะสิ้นใจตายด้วย จอห์นนีกล่าวในภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า "ถ้าหากผมไม่ชอบใครบางคน ผมคงไม่ต้องการให้เขาโทรศัพท์มาหาผมตอนที่ผมกำลังจะตาย" ผู้ที่อยู่ข้างเตียงของจอห์นนีขณะที่เขาเสียชีวิตได้รวมถึงลินดาซึ่งเป็นภรรยาของเขา, เอ็ดดี เวดเดอร์ นักร้องนำของเพิร์ล แจม, จอห์น ฟรุสเซียนเต มือกีตาร์ของวงเรด ฮอท ชิลี เปปเปอร์ส และร็อบ ซอมบี ศิลปินแนวฮาร์ดร็อค โดยศิลปินร็อคกลุ่มนี้เคยร่วมงานในคอนเสิร์ตที่จัดขึ้นที่ลอสแองเจลิสในช่วงต้นเดือนก.ย.เพื่อฉลองครบรอบ 30 ปีของวงเดอะ ราโมนส์ อย่างไรก็ดี จอห์นนี ราโมนป่วยเกินกว่าจะเข้าร่วมคอนเสิร์ตนี้ได้ และเขาก็เลยใช้วิธีพูดกับแฟนๆผ่านทางโทรศัพท์ ความขัดแย้งระหว่างจอห์นนีกับโจอี้ถือเป็นความลับของวงนี้ที่ได้รับการปกปิดไว้เป็นอย่างดี โดยเพื่อนสนิทบางคนของจอห์นนีมาหาผู้กำกับภาพยนตร์สองคนนี้หลังจากได้ชมภาพยนตร์เพื่อแสดงความประหลาดใจหลังจากได้ทราบความจริงเรื่องนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกวงเดอะ ราโมนส์ถือเป็นความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดแต่มีส่วนช่วยกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ในการทำงาน โดยกรามาเกลียกล่าวว่า "เรื่องส่วนตัวที่เรานำเสนอในหนังเรื่องนี้ล้วนเป็นเรื่องส่วนตัวที่ปรากฏอยู่ในดนตรีของพวกเขา และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เรารู้สึกสนใจเรื่องส่วนตัวนั้น" End of the Century แสดงให้เห็นว่าถ้าหากปัญหาชีวิตคือสิ่งที่ช่วยกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ สมาชิกของวงนี้ก็แทบไม่เคยขาดแคลนปัจจัยนี้เลย ด้านโจอี้มีบุคลิกภาพย้ำคิดย้ำทำ และผู้ให้สัมภาษณ์บางคนในภาพยนตร์เรื่องนี้ก็พูดถึงปัญหานี้ของโจอี้อย่างเปิดเผยหลังจากที่เขาเสียชีวิตไปแล้วในปี 2001 ดีดี ราโมน ซึ่งเป็นมือเบสของวงนี้ติดเฮโรอีน และดีดีผู้มีนิสัยพูดจาอย่างเปิดเผยก็เสียชีวิตจากการเสพเฮโรอีนใน เวลาเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากวงเดอะ ราโมนส์ได้รับการจารึกชื่อลงในหอเกียรติยศแห่งวงการร็อคแอนด์โรลในปี 2002 ทอมมี (ทอม เออร์เดลยี) ซึ่งเป็นมือกลองของเดอะ ราโมนส์เป็นสมาชิกดั้งเดิมเพียงคนเดียวของวงนี้ที่ยังมีชีวิตอยู่ และทอมมีก็พบว่าเขามีความสุขกับการทำงานอยู่หลังคอนโทรลบอร์ดในสตูดิโอมากกว่าการเล่นกลอง มาร์คกี ราโมน (มาร์ค บี) เข้ามาเล่นกลองให้เดอะ ราโมนส์แทนที่ทอมมี แต่มาร์คก็ถูกไล่ออกจากวงเนื่องจากเขาเป็นโรคติดสุรา อย่างไรก็ดี หลังจากเดอะ ราโมนส์ลองใช้มือกลองรายใหม่ไปหลายราย ทางวงก็จ้างมาร์คกีกลับเข้ามาทำงานนี้อีกครั้ง สมาชิกวงนี้ที่ทำตัวเหมือนเป็นหัวหน้าครอบครัวมากที่สุดก็คือจอห์นนี โดยเขาทำหน้าที่เป็นผู้จัดการฝ่ายธุรกิจให้กับวงนี้ด้วย ฟิลด์สและกรามาเกลียตั้งข้อสังเกตว่าวงเดอะ ราโมนส์มีจุดหนึ่งที่เหมือนกับครอบครัวที่มีปัญหา นั่นก็คือสมาชิกแต่ละคนในวงเดอะ ราโมนส์ต่างก็คิดว่าตัวเองเป็นคนที่ปกติที่สุดในวง และคิดว่าตัวเองเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีความเป็น "ราโมน" อย่างแท้จริง จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:36:45 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 14 24.ENRON: THE SMARTEST GUYS IN THE ROOM อเล็กซ์ กิบนีย์ ซึ่งเป็นผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง Enron: The Smartest Guys in the Room เปิดเผยว่ามีอยู่หลายครั้งด้วยกันที่เขาต้องการจะนำภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ลงโรงฉายในปีที่แล้วเพื่อจะได้ประสบความสำเร็จเหมือนอย่างภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Fahrenheit 9/11 แต่เขาก็หักห้ามใจไม่ทำตามนั้น เพราะเขาไม่ต้องการจะเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งทางการเมือง Enron: The Smartest Guys in the Room พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชของสหรัฐกับบริษัทเอ็นรอน คอร์ป. แต่เนื้อหาของเรื่องมุ่งเน้นไปที่การล่มสลายทางการเงินครั้งใหญ่ของบริษัทที่มีสำนักงานใหญ่ในเมืองฮุสตันแห่งนี้ และความเสียหายที่ประชาชนได้รับจากการล้มละลายครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์สหรัฐ ภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้เปิดฉายรอบปฐมทัศน์ในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์ในโรงที่มีผู้ชมแน่นขนัด และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ทำให้ผู้ชมหลายคนส่ายหัวด้วยความงุนงงว่าคดีใหญ่ขนาดนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร "หนังเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับประชาชนมากกว่าการแข่งขันระหว่างพรรคเดโมแครตกับพรรครีพับลิกัน และผมก็ต้องการจะหยิบยกปัญหาที่ยิ่งใหญ่กว่าขึ้นมาพูดถึง ผมต้องการจะเล่าเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องมีทางออกอย่างง่ายๆหรือมีทางแก้ไขได้ในทันที" กิบนีย์กล่าวกับรอยเตอร์ Enron: The Smartest Guys in the Room แสดงให้เห็นว่าบริษัทเอ็นรอนซึ่งเป็นบริษัทค้าพลังงานใช้วิธีการอย่างไรในการซุกซ่อนหนี้สินและในการใช้เล่ห์กลทางการบัญชี ซึ่งส่งผลให้นักลงทุนและพนักงานของบริษัทนี้ต้องสูญเสียเงินไปเป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ เหตุการณ์นี้ยังทำลายชื่อเสียงของเคน เลย์ ซึ่งเป็นประธานกรรมการ และของเจฟฟรีย์ สกิลลิง ซึ่งเป็นซีอีโอของเอ็นรอนในช่วงที่เกิดเหตุการณ์ ในเดือนธ.ค.ปี 2001 บริษัทเอ็นรอนประสบภาวะล้มละลาย และคนหลายหมื่นคนต้องตกงาน นอกจากนี้ ผู้ได้รับเงินบำนาญบางคนก็พบว่าเงินในบัญชีของตัวเองลดลงจนแทบไม่เหลืออะไรเลย ทางด้านเลย์กับสกิลลิงปฏิเสธข้อกล่าวหาทางอาญาในคดีนี้ กิบนีย์สร้างภาพยนตร์เรื่องนี้โดยดัดแปลงมาจากหนังสือขายดีระดับเบสท์เซลเลอร์ชื่อ The Smartest Guys in the Room ที่เขียนโดยเบธานี แมคลีน กับปีเตอร์ เอลคินด์ซึ่งเป็นนักข่าวสายการเงิน เอลคินด์ยอมรับว่าเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะดัดแปลงหนังสือความยาว 400 หน้ามาเป็นภาพยนตร์ความยาว 2 ชั่วโมงที่ดูแล้วเข้าใจง่าย แต่กิบนีย์ก็ทำได้สำเร็จในจุดนี้ เอลคินด์กล่าวว่าบางส่วนของภาพยนตร์เรื่องนี้ "ส่งผลกระทบทางอารมณ์อย่างรุนแรงในแบบที่งานเขียนที่ดีที่สุดบนหน้ากระดาษยังไม่สามารถเทียบเคียงได้" "หนังเรื่องนี้จะรบกวนจิตใจผู้ชมและทำให้ผู้ชมรู้สึกหัวเสีย และผู้ชมก็จะต้องการถามว่า 'ทำไม'" กิบนีย์กล่าว บริษัทเอ็นรอนเคยใช้คำขวัญว่า Ask Why ("ถามว่าทำไม") มาใช้ในการกระตุ้นให้พนักงานค้นหาแนวทางใหม่ๆในการหาเงิน และกิบนีย์ก็นำวลีนี้มาใช้ในการกระตุ้นให้ผู้ชมตั้งคำถามต่อสาเหตุการล้มละลายของบริษัทนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจจะให้คำตอบสั้นๆว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะความละโมบและความผิดพลาดกันได้ของมนุษย์ ซึ่งไม่ใช่เพียงความผิดพลาดของผู้บริหารระดับสูงของเอ็นรอนเท่านั้น แต่รวมไปถึงนักวิเคราะห์ทางการเงินในย่านวอลล์สตรีท, วาณิชธนากร และเทรดเดอร์ด้านพลังงานด้วย กิบนีย์ยอมรับว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เป็นการนำเสนอสิ่งใหม่ๆ แต่เป็นการบอกเล่าว่าการล้มละลายของเอ็นรอนเกิดขึ้นได้อย่างไร เพื่อที่ว่าในอนาคตเราจะได้หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความผิดพลาดทางการเงินเหมือนอย่างในกรณีนี้ขึ้นอีก "มีการเขียนถึงเอ็นรอนมาเยอะมากแล้ว แต่มักจะเป็นงานเขียนเล็กๆน้อยๆที่อยู่กระจัดกระจายกัน เราก็เลยนำมันมารวมไว้ในที่เดียวกัน" ข้อมูลใหม่บางส่วนที่นำมารวมไว้ในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึงเทปบันทึกเสียงการสนทนาทางโทรศัพท์ของเทรดเดอร์พลังงานบางคนที่กล่าวล้อเล่นกันเรื่องการขูดรีดเงินจากชาวรัฐแคลิฟอร์เนียในขณะที่บิลล์ค่าสาธารณูปโภคของรัฐนี้พุ่งขึ้นสูงมากในช่วงที่เกิดวิกฤตพลังงานในปี 2000-2001 ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ประชาชนจะได้ยินสกิลลิงเรียกนักวิเคราะห์รายหนึ่งในวอลล์สตรีทว่า "asshole" เนื่องจากนักวิเคราะห์รายนี้ตั้งข้อสงสัยต่อตัวเลขผลกำไรของเอ็นรอน โดยเหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่คนจำนวนมากรู้กันดีอยู่แล้ว แต่กิบนีย์พบเทปบันเสียงเหตุการณ์นี้และนำมารวมไว้ในภาพยนตร์ด้วย ปี 2004 เป็นปีที่ภาพยนตร์สารคดีทำยอดขายตั๋วได้สูงมาก โดย Fahrenheit 9/11 ที่มีเนื้อหาต่อต้านปธน.บุชทำยอดขายตั๋วได้สูงกว่า 100 ล้านดอลลาร์ ซึ่งถือเป็นสถิติสูงสุดสำหรับภาพยนตร์สารคดี Enron: The Smartest Guys in the Room อาจจะลงโรงฉายในสหรัฐในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ ทั้งนี้ ถึงแม้กิบนีย์หวังว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะทำยอดขายตั๋วได้สูง สิ่งที่สำคัญสำหรับเขามากกว่ายอดขายตั๋วก็คือการเปิดโปงการล้มละลายต่อผู้ชมในวงกว้าง "นี่ไม่ใช่หนังสำหรับคนที่ชื่นชอบพรรคเดโมแครตหรือพรรครีพับลิกัน แต่เป็นหนังสำหรับคนทุกคนที่ไม่พอใจต่อการที่คนรวยบางคนรอดตัว ในขณะที่คนชั้นล่างของสังคมถูกหลอกลวง" กิบนีย์กล่าว ก่อนหน้านี้กิบนีย์เคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง The Ruling Classroom (1980), Manufacturing Miracles (1988), AFI's 100 Years...100 Movies: Love Crazy, The Sexual Century: The Sexual Revolution และ The Sexual Century: Sexual Explorers 25.FINAL SOLUTION ภาพยนตร์อินเดียเรื่อง Final Solution กำกับโดยราเกช ชาร์มา และมีความยาว 218 นาที หรือ 3 ชั่วโมง 38 นาที Final Solution เล่าเรื่องของแคว้นคุชราทระหว่างเดือนก.พ.ปี 2002 ถึงเดือนก.ค.ปี 2003 โดยสำรวจผลกระทบที่เกิดขึ้นหลังจากเกิดเหตุการณ์เผาชาวฮินดู 59 คนในรถไฟซาบาร์มาตี เอ็กซ์เพรสที่เมืองโกดราในแคว้นนี้ในวันที่ 27 ก.พ.ปี 2002 เหตุการณ์ดังกล่าวส่งผลกระทบที่ร้ายแรงตามมา โดยมีชาวมุสลิมราว 2,500 คนถูกสังหาร, ผู้หญิงหลายร้อยคนถูกข่มขืน และครอบครัวกว่า 200,000 ครอบครัวถูกขับไล่ออกจากบ้าน และเหตุการณ์นี้ยังสร้างบาดแผลทางใจให้กับชาวมุสลิมกว่า 4 ล้านคนในแคว้นคุชราท ส่วนแรกของภาพยนตร์เรื่องนี้มีชื่อว่า Pride and Genocide ซึ่งมีความยาวราว 57 นาที และพูดถึงเหตุการณ์เผารถไฟและผลกระทบที่เกิดขึ้นตามมาในทันที โดยภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่ากลุ่มโฆษณาชวนเชื่อฝ่ายขวาได้นำเหตุการณ์เผารถไฟมาใช้ประโยชน์เพื่อสร้างความแตกแยกภายในสังคมคุชราทและทำให้ประชาชนกลายเป็นคนหัวรุนแรง และภาพยนตร์เรื่องนี้ยังบันทึกเหตุการณ์โหดเหี้ยมต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดด้วย ส่วนที่สองของเรื่องนี้มีชื่อว่า The Terror Trail ซึ่งมีความยาว 56 นาที โดยในส่วนนี้ผู้ชมจะได้ฟังประชาชนในกุลเบิร์กกล่าวประณามรัฐบาลในขณะที่ผู้นำรัฐบาลคนหนึ่งของคุชราทยังคงปฏิเสธว่าไม่เกิดเหตุการณ์สังหารหมู่ขึ้นในระหว่างที่เขานำขบวนประชาชนเดินผ่านหมู่บ้าน 2,000 หมู่บ้าน ผู้นำรัฐบาลคนนี้ปฏิเสธข่าวที่ว่ามีผู้หญิงหลายคนถูกข่มขืนอย่างโหดเหี้ยม แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ให้ผู้หญิงบางคนเล่าเรื่องราวของตัวเองเพื่อมาหักล้างกับคำพูดของผู้นำรัฐบาล ส่วนที่ 3 ของเรื่องนี้คือ The Hate Mandate ซึ่งมีความยาว 58 นาทีและเป็นการศึกษาประชาชนระดับล่างว่าเพราะเหตุใดลัทธิฟาสซิสต์จึงได้รับความนิยมจากประชาชนในคุชราท ส่วนที่ 4 ของเรื่องนี้คือ Hope and Despair ซึ่งมีความยาว 54 นาที โดยในส่วนนี้ผู้ชมจะได้ฟังคำให้สัมภาษณ์ของเหยื่อบางคนที่ชีวิตของพวกเขาต้องตกอยู่ในความมืดมนตลอดไป และได้ฟังความเห็นเกี่ยวกับวิธีการแก้ปัญหาความแตกแยกทางศาสนา โดยผู้แสดงความเห็นดังกล่าวมีตั้งแต่กลุ่มการเมืองฝ่ายขวา, ครอบครัวของผู้เสียชีวิตในรถไฟ, ผู้ที่รอดจากการสังหารหมู่ และประชาชนธรรมดา ฉากที่น่าสนใจในภาพยนตร์เรื่องนี้คือฉากที่วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเล่นคริกเก็ตในบริเวณใกล้กับบ่อน้ำที่ศพหลายศพถูกโยนลงไป โดยชาร์มากล่าวว่าเขาต้องการตั้งคำถามว่าวัยรุ่นกลุ่มนี้เห็นด้วยหรือสนับสนุนกับสิ่งที่ผู้ใหญ่และคนวัยเดียวกับเขากระทำลงไปหรือไม่ ซึ่งถึงแม้วัยรุ่นกลุ่มนี้แสดงท่าทีเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ชาร์มาก็รู้สึกได้ว่าวัยรุ่นกลุ่มนี้รู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึกๆ ราเกช ชาร์มา ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เกิดปี 1964 เขาเริ่มต้นทำงานในวงการภาพยนตร์ในปี 1986 ด้วยการเป็นผู้ช่วยผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง Discovery of India ที่กำกับโดยชยาม เบเนกัล ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Aftershocks: The Rough Guide to Democracy (A+) ที่กำกับโดยชาร์มาเพิ่งเข้ามาเปิดฉายที่โรงภาพยนตร์แกรนด์อีจีวี สยามดิสคัฟเวอรีในเดือนต.ค.2002 โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เคยได้รับรางวัลมาแล้ว 10 รางวัล ซึ่งรวมถึงรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์ไฟรเบิร์กครั้งที่ 16, รางวัลสเปเชียล จูรีของ Ecocinema และรางวัลโรเบิร์ต ฟลาเฮอร์ตีในปี 2002 นอกจากชาร์มาจะกำกับ Final Solution แล้ว เขายังออกทุนสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง, ถ่ายภาพเอง และตัดต่อเองอีกด้วย 26.FROM THE OTHER SIDE From the Other Side กำกับโดยชองตาล แอคเคอร์มาน และเป็นภาพยนตร์สารคดีที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความทุกข์ยากของชาวเม็กซิโกที่อพยพเข้าประเทศสหรัฐอย่างผิดกฎหมาย โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีจุดเด่นที่การไม่ใช้ผู้บรรยายและไม่ใช้การสัมภาษณ์ แต่ปล่อยให้บุคคลต่างๆในภาพยนตร์เรื่องนี้พูดเล่าเรื่องคนเดียวไปเรื่อยๆ นอกจากนี้ งานด้านภาพในเรื่องนี้ยังให้ความรู้สึกเหมือนกับภาพจิตรกรรมมากกว่าภาพยนตร์สารคดี ผู้ให้สัมภาษณ์ในเรื่องนี้รวมถึงหญิงชราที่สูญเสียลูกชายคนหนึ่งขณะที่เธอพยายามข้ามพรมแดนเข้าไปในสหรัฐ, ชายหนุ่มที่ถูกจับและถูกส่งตัวกลับเม็กซิโก และนายอำเภอคนหนึ่งในรัฐอริโซนาที่รู้สึกเห็นใจในผู้อพยพ นักวิจารณ์ของนิวยอร์คไทม์สกล่าวว่าฉากที่งดงามมากในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึงฉากท้องถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นคละคลุ้งบริเวณพรมแดนระหว่างสหรัฐกับเม็กซิโก และฉากรั้วไฟฟ้าที่ทอดยาวออกไปจนสุดลูกหูลูกตา นอกจากนี้ ฉากที่เด่นมากอีกฉากหนึ่งคือฉากที่กล้องเคลื่อนขนานไปกับแถวรถจำนวนมากที่รออยู่บริเวณจุดตรวจตรงพรมแดนในยามรุ่งสาง โดยฉากนี้กินเวลายาว 5-6 นาทีโดยไม่มีการตัดต่อเลย จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:37:39 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 15 27.GOING UPRIVER: THE LONG WAR OF JOHN KERRY จอร์จ บัทเลอร์ ผู้กำกับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Going Upriver: The Long War of John Kerry กล่าวว่าเขายังไม่เห็นโฆษณาที่โจมตีประวัติของจอห์น แคร์รีในเวียดนาม และกล่าวว่าเขาเตรียมงานสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเวลานานก่อนที่โฆษณาชิ้นดังกล่าวจะได้แพร่ภาพเป็นครั้งแรก จอห์น แคร์รีเป็นผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีสหรัฐจากพรรคเดโมแครต โดยสหรัฐจัดการเลือกตั้งประธานาธิบดีในวันที่ 2 พ.ย.2004 "หนังเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสงครามและสันติภาพ และหนังเรื่องนี้ก็ไปไกลกว่าการเป็นเพียงหนังต่อต้านสงครามเรื่องหนึ่ง" บัทเลอร์กล่าว ในขณะที่ Going Upriver เปิดฉายรอบปฐมทัศน์ของโลกในเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโต 2004 นอกจากนี้ บัทเลอร์ยังกล่าวเสริมว่า "ผมไม่ได้ให้ความสนใจกับโฆษณาที่โจมตีแคร์รีเลยแม้แต่น้อย" Going Upriver มีความยาว 90 นาทีและมีเนื้อหาเกี่ยวกับภารกิจที่แคร์รีเคยปฏิบัติในช่วงสงครามในขณะที่เขาลาดตระเวนในเรือปืนในสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง และเกี่ยวกับบทบาทของแคร์รีในช่วงต่อมาเมื่อเขากลายมาเป็นนักเคลื่อนไหวต่อต้านสงคราม โดยแคร์รีเป็นเพื่อนกับบัทเลอร์มานานแล้วด้วย เมื่อผู้สื่อข่าวถามบัทเลอร์ว่าบัทเลอร์ต้องการให้ผู้ชมได้รับสิ่งใดบ้างจากการชมภาพยนตร์เรื่องนี้ บัทเลอร์ก็แสดงให้เห็นว่าเขามีความตั้งใจอย่างแท้จริงที่จะให้ผู้ชมได้รับสารเกี่ยวกับแคร์รี "ผมต้องการให้ผู้ชมได้รับรู้ว่าจอห์น แคร์รีตรงข้ามกับข่าวบางข่าวที่ออกมา เพราะแคร์รีรับใช้ชาติอย่างยอดเยี่ยมในช่วงสงครามเวียดนาม และเขาเคยมีส่วนร่วมในการสู้รบอย่างหนักหน่วงและรุนแรงสุดขีด ซึ่งผมต้องการเน้นย้ำคำว่า 'รุนแรงสุดขีด'" บัทเลอร์กล่าวกับรอยเตอร์ Going Upriver: The Long War of John Kerry เป็นหนึ่งในภาพยนตร์การเมืองหลายเรื่องที่เปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตในปี2004 อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอเรื่องราวของจอห์น แคร์รีโดยใช้วิธีเล่าเรื่องจากระยะห่าง แทนที่จะเข้าใกล้ตัวแคร์รีอย่างตรงๆ บัทเลอร์ใช้ฟุตเตจข่าวเก่า, บทสัมภาษณ์ทหารผ่านศึก, นักการเมือง และสมาชิกในครอบครัวในการแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของแคร์รีจากทหารหนุ่มที่มีความกระตือรือร้นมาเป็นนักเคลื่อนไหวต่อต้านสงครามอย่างมุ่งมั่น บัทเลอร์เริ่มต้นรวบรวมข้อมูลเพื่อนำมาสร้างภาพยนตร์ในเดือนมี.ค. แต่เขาพบว่าการหาทุนสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ยากมากในช่วงที่ยังไม่เป็นที่แน่ชัดว่าแคร์รีจะได้รับการเสนอชื่อจากพรรคเดโมแครตให้เข้าชิงตำแหน่งประธานาธิบดี Going Upriver: The Long War of John Kerry เปิดฉายตามโรงภาพยนตร์ทั่วไปในสหรัฐในวันที่ 1 ต.ค. ก่อนหน้าวันเลือกตั้งราว 1 เดือน ซึ่งนั่นหมายความว่าภาพยนตร์เรื่องนี้อาจจะส่งผลกระทบต่อการหาเสียงเลือกตั้งในช่วงท้าย บัทเลอร์ยอมรับว่าเขาปฏิเสธสตูดิโอภาพยนตร์แห่งหนึ่งในฮอลลีวู้ดที่ต้องการชะลอเวลาฉายภาพยนตร์เรื่องนี้ออกไปไว้หลังการเลือกตั้ง โดยทางสตูดิโอต้องการนำภาพยนตร์เรื่องนี้ออกฉายในช่วงท้ายปีเพราะหวังว่ากระแสข่าวเกี่ยวกับรางวัลออสการ์จะช่วยให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำเงินได้มากขึ้น อย่างไรก็ดี บัทเลอร์ไม่คิดว่าภาพยนตร์สารคดีเป็นเครื่องมือในการโน้มน้าวจิตใจประชาชน โดยเขากล่าวว่า "คุณพูดถึงคำถามที่น่าสนใจมาก นั่นก็คือคำถามที่ว่า 'หนังเรื่อง Bowling for Columbine ของไมเคิล มัวร์มีอิทธิพลต่อกฎหมายควบคุมอาวุธปืน หรือมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของประชาชนที่มีต่อการควบคุมอาวุธปืนหรือไม่' ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าหนังเรื่องนั้นมีอิทธิพล ส่วนคำถามที่ว่า 'Fahrenheit 9/11 ทำให้จอร์จ บุชเพลี่ยงพล้ำในการเลือกตั้งหรือไม่' ผมคิดว่าคำตอบคือไม่" "เป็นเรื่องที่ยากมากๆที่จะเปลี่ยนแปลงทิศทางของประวัติศาสตร์และความคิดของประชาชนด้วยภาพยนตร์หนึ่งเรื่อง" บัทเลอร์กล่าว บัทเลอร์รู้จักกับแคร์รีในขณะที่แคร์รีเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยในรัฐแมสซาชูเซตส์ และบัทเลอร์ก็ประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ในปี 1977 กับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Pumping Iron ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับอาร์โนลด์ ชวาร์เซเนกเกอร์ ขณะที่เขาเป็นนักเพาะกาย โดยในปัจจุบันนี้อาร์โนลด์เป็นผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย แคร์รีปรากฏตัวใน Going Upriver ผ่านทางภาพถ่าย, คลิปข่าว และบทสัมภาษณ์เก่าๆเท่านั้น ยกเว้นเพียงในช่วงท้ายเรื่องที่เขาปรากฏตัวในช็อตเงียบๆช็อตหนึ่ง บัทเลอร์ไม่แน่ใจว่าแคร์รีได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้แล้วหรือไม่ และเขากล่าวว่ากฎหมายเรื่องการหาเสียงเลือกตั้งทำให้แคร์รีต้องอยู่ห่างจากโครงการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ "ผมคิดว่า Going Upriver คงสูญเสียคุณค่าในฐานะของภาพยนตร์ถ้าหากคนมองว่านี่เป็นเพียงการโฆษณาชวนเชื่อเพื่อหาเสียงเลือกตั้ง" บัทเลอร์กล่าว "แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า Going Upriver ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของประชาชนได้ เรายังไม่รู้คำตอบที่สมบูรณ์ในขณะนี้ แต่เราจะรู้เรื่องนี้อีกมากในอีก 6 สัปดาห์ข้างหน้า" บัทเลอร์กล่าว บัทเลอร์เคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง The Endurance: Shackleton's Legendary Antarctic Expedition (2000), In the Blood (1989) และ Pumping Iron II: The Women (1985) 28.HIDING AND SEEKING: FAITH AND TOLERANCE AFTER THE HOLOCAUST ส่วน Hiding and Seeking: Faith and Tolerance After the Holocaust นั้นเป็นผลงานการกำกับเรื่องที่สองของเมนาเคม ดอม และโอเรน รูดาฟสกี หลังจากที่ทั้งสองเคยร่วมงานกันมาแล้วในการกำกับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง A Life Apart: Hasidism in America (1997) โดยทั้งสองตั้งใจให้ Hiding and Seeking เป็นภาคสองของภาพยนตร์ไตรภาคที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับผลกระทบจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ตกทอดมาถึงชุมชนชาวยิวยุคปัจจุบัน ดอมได้ไอเดียในการกำกับ Hiding and Seeking เนื่องจากเขากังวลกับการที่ชาวยิวนิกายออร์โธด็อกซ์ชอบแยกตัวอยู่อย่างโดดเดี่ยวโดยไม่ข้องแวะกับชุมชนอื่น และเขาก็สังเกตเห็นว่าแม้แต่พ่อแม่ของเขาเองซึ่งเป็นผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง กับลูกชายสองคนของเขาที่โตแล้วและเป็นนักวิชาการด้านศาสนาอยู่ในอิสราเอล ต่างก็มีอคติที่ไม่ดีต่อคนศาสนาอื่น นอกจากนี้ เขายังสังเกตเห็นว่ามีนักบวชหัวรุนแรงจำนวนมากยิ่งขึ้นที่สั่งสอนให้คนของตัวเองไม่ยอมรับคนของศาสนาอื่น ลูกชายของดอมที่ชื่อว่าโดวิดและอาคิวาเชื่อว่าพวกเขาไม่ควรไว้วางใจคนศาสนาอื่น และเชื่อว่าชาวยิวควรปกป้องตัวเองจากอิทธิพลของคนเหล่านี้ ส่วนดอมต้องการทำลายทัศนคติที่คับแคบนี้ ดังนั้นเขาจึงนำลูกชายของเขาและภรรยาของเขาที่ชื่อริฟกาเดินทางไปยังโปแลนด์ซึ่งเป็นประเทศที่หลายคนมองว่าไม่เป็นมิตรกับชาวยิวมากที่สุดในยุโรป และเมื่อพวกเขาไปถึงโปแลนด์ พวกเขาก็ตามหาครอบครัวชาวไร่ครอบครัวหนึ่งที่เคยเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือพ่อของริฟกาและอาอีก 2 คนของริฟกาเอาไว้ด้วยการซ่อนตัวคนเหล่านี้ให้รอดพ้นจากนาซีเป็นเวลานานกว่า 2 ปี พ่อของริฟกาไม่ได้ติดต่อกับคนที่เคยช่วยชีวิตเขาตั้งแต่สงครามสิ้นสุดลง ดังนั้นดอมจึงต้องค้นหาครอบครัวชาวโปแลนด์ครอบครัวนี้ด้วยข้อมูลที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ทั้งนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้มีลักษณะคล้ายภาพยนตร์เกี่ยวกับการเดินทาง และมีการสำรวจประเด็นทางปรัชญาเกี่ยวกับความหมายที่แท้จริงของความศรัทธา, ความใจกว้าง และความกตัญญูด้วย นักวิจารณ์กล่าวว่าฉากที่ครอบครัวทั้งสองได้มาพบกัน และฉากที่ผู้ช่วยเหลือและผู้ได้รับการช่วยเหลือได้โทรศัพท์ทางไกลคุยกันอีกครั้งหลังจากเวลาผ่านมาเนิ่นนานแล้วนั้นเป็นฉากที่ให้ความรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก Hiding and Seeking ใช้กล้องวิดีโอในการถ่ายทำและเป็นเหมือนกับโฮมมูฟวีที่ถ่ายขึ้นเพื่อไว้ใช้ดูกันเองภายในครอบครัว อย่างไรก็ดี จุดเด่นของภาพยนตร์เรื่องนี้คือการสำรวจผลกระทบจากเหตุการณ์อันเลวร้ายที่มีต่อจิตใจของเหยื่อและลูกหลานของเหยื่อ และภาพยนตร์เรื่องนี้ยังให้คำเตือนแก่ผู้ชมอีกด้วยว่าศาสนาทุกศาสนาต่างก็ตกอยู่ในอันตรายจากกลุ่มหัวรุนแรง 29.HOME OF THE BRAVE ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Home of the Brave กำกับโดยเปาลา ดิ ฟลอริโอ โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับไวโอลา ลุสโซ ผู้หญิงผิวขาวจากภาคเหนือของสหรัฐที่ถูกยิงตายในปี 1965 ในเขตลาวน์เดส ในรัฐอลาบามาขณะที่เธอกำลังขับรถโดยมีชายหนุ่มผิวดำนั่งอยู่เคียงข้าง ทั้งนี้ ลุสโซเป็นหนึ่งในผู้เรียกร้องสิทธิให้กับคนผิวดำ แต่ผู้มีอำนาจบางคนในสหรัฐในยุคนั้นพยายามสร้างภาพพจน์ว่าเธอเป็นหญิงเร่ร่อนที่ชอบยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของคนอื่น ไวโอลา ลุสโซเป็นภรรยาของเจ้าหน้าที่สหภาพคนขับรถบรรทุกในรัฐมิชิแกน เธอเคยหย่าร้างมาแล้ว 2 ครั้ง และมีลูก 5 คน นอกจากนี้ เธอยังมีพ่อเป็นคนงานเหมืองถ่านหิน และเธอเคยเปลี่ยนนิกายจากการนับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกมาเป็นนิกายยูนิทาเรียน โดยเธอถูกฆ่าตายขณะอายุ 39 ปี ในเดือนมี.ค.ปี 1965 ลุสโซขับรถไปรัฐอลาบามาเพื่อเข้าร่วมในการเดินขบวนเรียกร้องสิทธิในการลงคะแนนเสียงของคนผิวดำซึ่งมีดร.มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์เป็นผู้จัดการเดินขบวน โดยเธอช่วยขับรถรับส่งคนผิวดำที่น่าจะมีสิทธิลงคะแนนเสียงในงานนี้ด้วย อย่างไรก็ดี เธอถูกยิงที่ใบหน้าขณะขับรถอยู่บนทางหลวง ในขณะที่ลีรอย มอตัน หนุ่มผิวดำวัย 17 ปีที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเป็นลมหมดสติและไม่สามารถระบุตัวฆาตกรได้ ฉากเด่นในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึงฉากการสัมภาษณ์ครอบครัวของลุสโซและลูกๆของเธอ รวมทั้งการสัมภาษณ์ผู้นำทางการเมืองในยุคนั้น ส่วนแซนเดอร์ แวโนเคอร์ ซึ่งเป็นนักข่าวโทรทัศน์ที่เคยทำข่าวการเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิพลเรือนในทศวรรษ 1960 กล่าวว่า "การไปทำข่าวในภาคใต้ของสหรัฐในยุคนั้นทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับตอนที่ไปทำข่าวสงครามเวียดนาม" หลังจากลุสโซถูกฆ่าตายและมีความพยายามสืบสวนคดีนี้มานานหลายปี ลูกชายสองคนของลุสโซก็ตัดสินใจหนีหายไปจากวงสังคมเนื่องจากเกรงว่าจะถูกฝ่ายตรงข้ามตอบโต้ อย่างไรก็ดี แมรี ลุสโซ ซึ่งเป็นลูกสาวของไวโอลาได้มาปรากฏตัวในภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ และเธอได้เดินทางไปเยือนพิพิธภัณฑ์สิทธิในการโหวตแห่งชาติซึ่งตั้งอยู่ที่เมืองเซลมา โดยเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้รู้จักไวโอลาเป็นอย่างดีและพวกเขาต้อนรับแมรีราวกับว่าแมรีเป็นบุตรีของผู้มีเกียรติ คนดังที่มาร่วมให้สัมภาษณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึงกลอเรีย สไตเนมและฟิลลิส เชสเลอร์ และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นว่านอกจากลุสโซจะเป็นเหยื่อของการเหยียดสีผิวแล้ว เธอยังตกเป็นเหยื่อของการเหยียดเพศหญิงด้วยเช่นกัน กลอเรีย สไตเนมเป็นนักเขียนและเป็นผู้นำในการเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิสตรีในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 20 โดยเธอเป็นผู้ก่อตั้งนิตยสาร Ms. ซึ่งเป็นนิตยสารเพื่อผู้หญิงที่มีผู้บริหารเป็นผู้หญิง ส่วนฟิลลิส เชสเลอร์เป็นนักเขียนชื่อดังและเป็นนักเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิสตรี โดยเธอเคยเขียนหนังสือ The New Anti-Semitism: The Current Crisis and What We Must Do About It และเคยร่วมเขียนหนังสือ Women of the Wall: Claiming Sacred Ground at Judaism's Holiest Site ก่อนที่ลุสโซจะถูกฆ่าตายในปี 1965 ชายหนุ่ม 3 คนที่เป็นนักเรียกร้องสิทธิพลเรือนก็ถูกฆ่าตายในรัฐมิสซิสซิปปีในปี 1964 และเหตุการณ์นี้เคยได้รับการดัดแปลงสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่อง Mississippi Burning (1988) มาแล้ว โดยมีอลัน ปาร์คเกอร์เป็นผู้กำกับ และมียีน แฮคแมน กับวิลเลม เดโฟนำแสดงในบทของเจ้าหน้าที่เอฟบีไอที่เข้ามาสืบสวนคดีนี้ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:38:22 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 16 30.HOW TO DRAW A BUNNY ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง How to Draw a Bunny กำกับและตัดต่อโดยเจมส์ วอลเทอร์ โดยมีแอนดรู มัวร์เป็นตากล้องและผู้อำนวยการสร้าง How to Draw a Bunny มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรย์ จอห์นสัน ศิลปินที่สร้างสรรค์ผลงานศิลปะที่แปลกประหลาดหลายอย่างและใช้ชีวิตอย่างลึกลับก่อนที่เขาจะเสียชีวิตลงในเดือนม.ค.ปี 1995 โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ติดตามสัมภาษณ์คนหลายคนที่เคยรู้จักกับจอห์นสัน ถึงแม้ว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขาเองยังยอมรับว่าจอห์นสันเป็นคนที่เข้าใจได้ยากก็ตาม จอห์นสันเป็นหนึ่งในศิลปินที่ทำงานใต้ดินและเป็นอัจฉริยะที่แปลกประหลาด และเขาไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงโด่งดังต่อสาธารณชน แต่เขากลายเป็นตำนานสำหรับคนในวงการศิลปะ โดยคนดังในวงการศิลปะยุคใหม่หลายคนต่างก็กล่าวว่าตัวเองเป็นแฟนผลงานหรือไม่ก็เป็นเพื่อนของจอห์นสัน How to Draw a Bunny รวบรวมบทสัมภาษณ์ของคนดังอย่างเช่นรอย ลิคเทนสไตน์, เจมส์ โรเซนควิสท์, ชัค โคลส และคริสโต โดยบางคนรู้สึกประหลาดใจในความซับซ้อนของผลงานศิลปะของจอห์นสัน และหลายคนกล่าวว่าจอห์นสันเหมือนกับคนที่มาจากดาวเคราะห์ดวงอื่น ซึ่งจุดเด่นของจอห์นสันคือการที่เขาใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนกับว่าตัวเขาเป็นผลงานศิลปะชิ้นหนึ่ง และเป็นที่เชื่อกันว่าแนวคิดของจอห์นสันเกี่ยวกับศักยภาพของงานศิลปะอาจมีอิทธิพลต่อแอนดี วอร์ฮอล เจ้าพ่อวงการป็อปอาร์ทด้วย โดยบิลลี เนม หนึ่งในคนที่เคยใกล้ชิดกับวอร์ฮอลกล่าวว่า "เรย์ไม่ใช่คน แต่เขาเป็นงานศิลปะแบบคอลลาจหรือไม่ก็เป็นประติมากรรม เขาคือผลงานการสร้างสรรค์ของเรย์ จอห์นสัน" ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 จอห์นสันได้หันมาสร้างงานศิลปะทางวิดีโอด้วย และมีการนำฟุตเตจวิดีโอบางส่วนมารวมไว้ในภาพยนตร์เรื่องนี้ ซึ่งเนื้อหาส่วนใหญ่ในวิดีโอเหล่านี้เป็นการบันทึกภาพจอห์นสันขณะไปงานเลี้ยงค็อกเทลและพยายามทำให้แขกในงานเลี้ยงกลายเป็นส่วนหนึ่งในงานศิลปะในชีวิตเขา นอกจากนี้ วิดีโอเหล่านี้ยังแสดงให้เห็นว่าจอห์นสันเป็นคนที่มักรู้สึกขำขันกับการกระทำของตัวเอง และไม่ใช่คนที่เสแสร้งเหมือนศิลปินบางรายในยุคนั้น เชื่อกันว่าจอห์นสันเสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย โดยมีผู้พบศพของเขาใต้สะพานแซก ฮาร์เบอร์ใกล้ท่าเรือหมายเลข 13 ในวันที่ 13 ม.ค. ซึ่งเขาเสียชีวิตขณะอายุ 67 ปี และคืนก่อนที่เขาจะฆ่าตัวตายเขาพักในโรงแรมห้อง 247 โดยก่อนที่จอห์นสันจะตาย เขาได้จัดบ้านทั้งหลังของตัวเองให้กลายเป็นผลงานศิลปะชิ้นยิ่งใหญ่ ด้วยการทำให้บ้านหลังนี้เป็นสถานที่เก็บรวบรวมแนวคิดของเขาและสิ่งที่เขาหลงใหล หนึ่งในผู้ให้สัมภาษณ์ในเรื่องนี้กล่าวว่า "ถ้าหากไม่มีใครสามารถเข้าใจแรงผลักดันในการใช้ชีวิตของเขา แล้วเราจะสามารถเข้าใจแรงผลักดันในการฆ่าตัวตายของเขาได้อย่างไร" 31.THE HUNTING OF THE PRESIDENT Fahrenheit 9/11 เป็นแรงบันดาลใจให้โรงภาพยนตร์หลายแห่งจองภาพยนตร์สารคดีแนวการเมืองเพื่อมาลงโรงฉายในโรงของตัวเองโดยหวังว่าภาพยนตร์แนวนี้จะสามารถดึงดูดลูกค้าได้ โดยภาพยนตร์ในกลุ่มนี้รวมถึง Control Room ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับสถานีโทรทัศน์ผ่านดาวเทียม "อัล จาซีรา" ที่แพร่ภาพในภาษาอาหรับ, Outfoxed: Rupert Murdoch's War on Journalism ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับสถานีโทรทัศน์ข่าวของ Fox, Bush's Brain ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับคาร์ล โรฟ ที่ปรึกษาของประธานาธิบดี และ The Hunting of the President ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการสมคบคิดกันเป็นเวลานาน 10 ปีเพื่อขับไล่บิล คลินตันออกจากตำแหน่งประธานาธิบดี โดยเรื่องหลังสุดนี้สร้างโดยนิคโคลัส เพอร์รี และแฮร์รี โธมาสัน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของคลินตัน บริษัทรีเจนท์ เอ็นเตอร์เทนเมนท์ รับหน้าที่จัดจำหน่าย The Hunting of the President โดยพอล โคลิชแมน ประธานบริษัทนี้กล่าวว่า Fahrenheit 9/11 ถือเป็นโชคดีสำหรับบริษัทนี้เพราะ Fahrenheit 9/11 ช่วยปลุกกระแสความสนใจในภาพยนตร์การเมืองเรื่องอื่นๆ และเขายังสามารถนำโฆษณาของ The Hunting of the President ไปเปิดฉายในรอบฉาย Fahrenheit 9/11 ที่มีคนดูแน่นขนัดได้อีกด้วย แฮร์รี โธมาสัน ทำงานเป็นผู้อำนวยการสร้างในฮอลลีวู้ดมานานแล้ว และเขากล่าวว่าเขาระดมทุน 2 ล้านดอลลาร์มาสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เพราะเขาคิดว่าประชาชนสมควรได้รับรู้ว่าคลินตันตกเป็นเหยื่อของฝ่ายขวาหลายคนที่ร่วมมือกันวางแผนขับไล่เขา และกล่าวว่าแผนสมคบคิดนี้เริ่มต้นขึ้นในระดับท้องถิ่นในรัฐอาร์คันซอส์ ก่อนจะไต่ขึ้นสู่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆจนขึ้นไปถึงสมาชิกระดับสูงสุดในพรรครีพับลิกันและฝ่ายอนุรักษ์นิยม ถึงแม้โธมาสันจะพูดคุยกับคลินตันเป็นประจำ แต่เขาก็ไม่ได้บอกคลินตันว่าเขากำลังสร้างภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ นอกจากนี้ เขายังไม่ได้พยายามปิดบังเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างคลินตันกับโมนิกา เลวินสกีด้วย ซึ่งความสัมพันธ์ดังกล่าวนำไปสู่การไต่สวนคลินตันเพื่อลงมติถอดถอนในเวลาต่อมา โธมาสันกล่าวว่าในที่สุดแล้ว The Hunting of the President ก็แทบไม่ได้ให้คลินตันมาปรากฏตัวต่อหน้าจอภาพยนตร์เลย เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ต้องการมุ่งความสนใจไปที่ศัตรูของคลินตันมากกว่า โดยเฉพาะเคนเน็ธ สตาร์ ซึ่งเป็นอัยการพิเศษ โธมาสันกล่าวเสริมว่าถึงแม้บางคนกล่าวว่า The Hunting of the President พูดถึงเนื้อหาที่เก่าแล้ว แต่เนื้อหาของภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ยังคงมีความสำคัญ เพราะ "กลุ่มคนที่เคยร่วมมือกันทำลายคลินตันก็คือคนกลุ่มเดียวกับที่ต่อต้านจอห์น แคร์รี ผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีจากพรรคเดโมแครตในขณะนี้" 32.I DIED IN CHILDHOOD ภาพยนตร์สารคดีอีกเรื่องที่เปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตปี2004คือ I Died in Childhood ที่กำกับโดยจอร์จี ปารัดจานอฟ และมีเนื้อหาเกี่ยวกับเซอร์ไก ปารัดจานอฟ ซึ่งเป็นลุงของเขาเอง โดยเซอร์ไกเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ชาวอาร์เมเนียที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากเมื่อราว 30 ปีก่อน และเขาเสียชีวิตในปี 1990 จากโรคมะเร็งขณะที่มีอายุ 66 ปี เซอร์ไกเคยกำกับภาพยนตร์ดังเรื่อง Shadows of Forgotten Ancestors (1964) และ The Colour of Pomegranates (1968) ซึ่งทั้งสองเรื่องนี้มักได้รับการยกย่องให้ติดอันดับภาพยนตร์ยอดเยี่ยมตลอดกาล และเป็นภาพยนตร์ที่มีความเหนือจริงอย่างมาก อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์ของเซอร์ไกสร้างความไม่พอใจให้กับรัฐบาลสหภาพโซเวียต และทางรัฐบาลก็นำตัวเขาไปขังไว้ในค่ายผู้ใช้แรงงานหนักในทศวรรษ 1970 โดยตั้งข้อหากับเขาหลายข้อหา ในช่วงที่เซอร์ไกอยู่ในคุก เขาได้วาดภาพและสร้างงานศิลปะขึ้นมากมาย โดยใช้วัสดุอุปกรณ์เท่าที่พอจะหาได้จากในคุก อย่างไรก็ดี ถึงแม้เขาได้รับการปล่อยตัวออกจากคุกในเวลาต่อมา สุขภาพของเขาก็ย่ำแย่ลงมากและในที่สุดเขาก็เสียชีวิตลงขณะที่ยังสร้างภาพยนตร์เรื่อง The Confession ไม่เสร็จ จอร์จีรวบรวมหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับลุงของเขามาบรรจุไว้ใน I Died in Childhood ซึ่งรวมถึงภาพถ่ายและฟุตเตจที่บันทึกภาพของเซอร์ไกขณะอยู่ในกองถ่ายภาพยนตร์, อยู่ในบ้าน และอยู่ในคุก, ผลงานศิลปะของเซอร์ไก, คลิปภาพยนตร์ดังของเซอร์ไก และฟุตเตจจากภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายของเขา บทบรรยายใน I Died in Childhood รวบรวมมาจากจดหมาย, บันทึกประจำวัน, โน้ตข้อความ และบทภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายที่ยังเขียนไม่เสร็จ จอร์จี ปารัดจานอฟเคยกำกับภาพยนตร์สั้นเรื่อง Season of Funerals (1991) และ Djado (1993) และภาพยนตร์สารคดีเรื่อง I Am a Seagull (2000) ส่วนเซอร์ไก ปารัดจานอฟเคยกำกับ The Hoary Legends of the Caucasus (1988), Arabesques on the Pirosmani Theme (1985), The Legend of the Suram Fortress (1984), Hakob Hovnatanyan (1967), A Little Flower on a Stone (1962), Ukrainian Rhapsody (1961), The First Lad (1959), Golden Hands (1957) และ A Moldovian Tale (1951) จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:39:27 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 17 33.INDEPENDENT SPIRIT: THE FAITH AND JOHN HUBLEY STORY (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจฉบับวันที่ 22 ม.ค. 2004) ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Independent Spirits: The Faith and John Hubley Story กำกับซีบิล เดลกอดิโอ และมีเนื้อหาเกี่ยวกับจอห์นและเฟธ ฮูบลีย์ หัวหอกแห่งวงการภาพยนตร์อินดี้อะนิเมชันที่เสียชีวิตไปแล้ว โดยจอห์นเสียชีวิตในปี 1977 ในขณะที่เฟธเสียชีวิตในปี 2001 Independent Spirits เป็นภาพยนตร์ที่ยกย่องผลงานของครอบครัวฮูบลีย์มากกว่าจะศึกษาวิเคราะห์ผลงานของทั้งสอง โดยภาพยนตร์เรื่องนี้รวบรวมบทสัมภาษณ์ครอบครัวฮูบลีย์จากแหล่งต่างๆและนำบางส่วนจากภาพยนตร์ของทั้งสองมารวมไว้ด้วย ซึ่งรวมถึงบางส่วนจากภาพยนตร์เรื่อง Moonbird (1959) ที่ได้รับรางวัลออสการ์ ชาร์ลส์ โซโลมอน และจอห์น เคนเมกเกอร์ นักประวัติศาสตร์ด้านอะนิเมชันกล่าวว่าครอบครัวฮูบลีย์เป็นหนึ่งในศิลปินรุ่นแรกที่ทำให้ภาพยนตร์อะนิเมชันไม่ใช่เรื่องของ "สุกรกับกระต่าย" หรือภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาเบาสมองอีกต่อไป โดยครอบครัวฮูบลีย์ได้นำประเด็นที่จริงจังอย่างเช่นเรื่องประชากรล้นโลกและภัยสงครามนิวเคลียร์มาใส่ไว้ในภาพยนตร์ของตนเอง จอห์น ฮูบลีย์เป็นหนึ่งในศิลปินคนแรกๆที่นำลักษณะการวาดแบบโมเดิร์นนิสท์และมินิมัลลิสท์มาใช้ในการวาดภาพยนตร์อะนิเมชัน โดยการวาดของเขามีพื้นฐานมาจากภาพวาดของปิคาสโซ, มาติส, มิโร และคลี แทนที่จะวาดให้เหมือนกับภาพแนว naturalism ในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ซึ่งเป็นแนวทางที่วอลท์ ดิสนีย์ต้องการ โดยจอห์น ฮูบลีย์เคยทำงานให้ดิสนีย์ในช่วงที่จอห์นยังเป็นหนุ่ม หลังจากศิลปินของดิสนีย์บางคนลุกฮือขึ้นประท้วงต่อต้านวอลท์ ดิสนีย์ในปี 1941 และหลังจากจอห์นใช้เวลาในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองไปกับการสร้างภาพยนตร์เพื่อการศึกษาให้กองทัพสหรัฐชม จอห์นก็เข้าร่วมในการก่อตั้งสตูดิโอยู.พี.เอ. (ยูไนเต็ด โปรดักชันส์ ออฟ อเมริกา) ซึ่งเป็นสตูดิโออิสระที่นำหลักสุนทรียศาสตร์แบบใหม่มาใช้ในการสร้างภาพยนตร์สั้นที่น่าจดจำหลายเรื่อง โดยเฉพาะภาพยนตร์สั้นชุด Mr. Magoo ที่จอห์นสร้างให้กับสตูดิโอโคลัมเบีย เฟธ ฮูบลีย์เคยทำงานเป็นนักตัดต่อฝึกหัดและผู้ดูแลความต่อเนื่องในการถ่ายทำภาพยนตร์ และเธอได้เข้าร่วมงานกับจอห์นในช่วงกลางทศวรรษ 1950 และยังคงตัดสินใจอยู่กับเขาถึงแม้เขาหางานในฮอลลีวู้ดทำไม่ได้เพราะมีรายชื่ออยู่ในบัญชีดำก็ตาม ทั้งนี้ การที่จอห์นมีชื่อติดอยู่ในบัญชีดำนั้นเป็นเพราะว่าเขาไม่ยอมเปิดเผยชื่อคนอื่นๆในการให้การต่อคณะกรรมาธิการปราบปรามการกระทำอันไม่เป็นอเมริกันประจำสภาผู้แทนราษฎร จอห์นและเฟธ ฮูบลีย์ซึ่งเป็นสามีภรรยากันอาศัยอยู่ที่นิวยอร์คและทำงานด้านโฆษณาเพื่อหาเงินมาใช้เป็นทุนในการสร้างภาพยนตร์ตามความต้องการของตัวเองในเวลาต่อมา จอห์นและเฟธ ฮูบลีย์ เคยได้รับรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์การ์ตูนสั้นยอดเยี่ยมจาก The Hole (1962) และ Herb Alpert and the Tijuana Brass Double Feature (1966) นอกจากนี้ ทั้งสองยังได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ร่วมกันจาก Windy Day (1968), Of Men and Demons (1969), Voyage to Next (1974) และ The Doonesbury Special (1977) The Doonesbury Special ส่งผลให้จอห์น ฮูบลีย์, เฟธ ฮูบลีย์ และแกร์รี ทรูโด ได้รับรางวัลจูรี ไพรซ์ในเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ และจอห์น ฮูบลีย์ยังได้เข้าชิงรางวัลปาล์มทองในคานส์อีก 2 ครั้งจาก Herb Alpert and the Tijuana Brass Double Feature และจาก Children of the Sun (1960) นอกจากนี้ เขายังเคยเข้าชิงรางวัลสิงโตทองคำในเทศกาลภาพยนตร์เวนิซจาก The Four Posters (1952) จอห์น ฮูบลีย์เคยร่วมเขียนบทภาพยนตร์สั้นอะนิเมชันเรื่อง Brotherhood of Man (1945) ที่กำกับโดยโรเบิร์ต แคนนอน ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อสนับสนุนกลุ่มสหภาพแรงงานทางภาคใต้ของสหรัฐ ภาพยนตร์การ์ตูนชุด Mr. Magoo ของจอห์น ฮูบลีย์มีเนื้อหาเกี่ยวกับผู้ชายสายตาสั้นที่มีอารมณ์ร้าย โดยภาพยนตร์ในชุดนี้รวมถึง Ragtime Bear (1949), Spellbound Hound (1950) และ Fuddy Duddy Buddy (1951) นอกจากนี้ ฮูบลีย์ยังได้รับคำชมอย่างมากจาก Rooty Toot Toot (1952) และเขายังนำดนตรีแจซของนักดนตรีดังอย่างดิซซี กิลเลสปี, เบนนี คาร์เตอร์ และควินซี โจนส์ มาใช้ประกอบในภาพยนตร์ของเขาด้วย จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:40:02 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 18 34.ISN’T THIS A TIME! (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจ) สมาชิกวงเดอะ วีฟเวอร์ส ซึ่งเป็นหนึ่งในวงดนตรีโฟล์คที่โด่งดังที่สุดของสหรัฐกลับมารวมตัวกันอีกครั้งในวันศุกร์ที่ผ่านมาเพื่อยกย่องแฮโรลด์ เลเวนธาล บุรุษวัย 85 ปีที่เคยช่วยกอบกู้ชื่อเสียงของวงเดอะ วีฟเวอร์ส และเคยช่วยเหลือศิลปินอย่างบ็อบ ดีแลน และโจน บาเอซ ให้แจ้งเกิดในวงการดนตรีได้สำเร็จ เดอะ วีฟเวอร์สเปิดการแสดงสดในเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโตในงานเปิดฉายรอบปฐมทัศน์ของภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Isn't This a Time! ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นเพื่อเชิดชูเลเวนธาล โดยเลเวนธาลผู้นี้เป็นคนที่ให้กำลังใจเดอะ วีฟเวอร์สในการลุกขึ้นสู้กับลัทธิล่าคอมมิวนิสต์ในทศวรรษ 1950 โดยในช่วงนั้นนักดนตรีที่ต้องสงสัยว่ามีสายสัมพันธ์กับคอมมิวนิสต์จะมีชื่อติดอยู่ในบัญชีดำ ซึ่งส่งผลให้นักดนตรีผู้นั้นไม่สามารถหางานทำได้ จิม บราวน์ ผู้กำกับ Isn't This a Time! กล่าวกับรอยเตอร์ว่า "แฮโรลด์เป็นคนที่ให้แรงบันดาลใจซึ่งทำให้เดอะ วีฟเวอร์สไม่ยอมแพ้" เดอะ วีฟเวอร์ส ก่อตั้งวงขึ้นมาในปี 1949 โดยมีพีท ซีเกอร์, รอนนี กิลเบิร์ต, เฟรด เฮลเลอร์แมน และลี เฮย์ส (ซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว) เป็นผู้ก่อตั้ง และวงนี้ก็มีเพลงดังชื่อ Goodnight Irene ขึ้นถึงอันดับ 1 ในชาร์ท อย่างไรก็ดี อาชีพของเดอะ วีฟเวอร์สเกือบถึงจุดสิ้นสุดเมื่อกลุ่มนักล่าคอมมิวนิสต์ของวุฒิสมาชิกโจเซฟ แมคคาร์ธีนำชื่อของเดอะ วีฟเวอร์สไปใส่ไว้ในบัญชีดำเนื่องจากวงนี้ร้องเพลงที่มีเนื้อหาสะท้อนสังคม และเหตุการณ์ดังกล่าวก็ส่งผลให้ทางวงตัดสินใจยุบวงในช่วงต้นทศวรรษ 1950 เลเวนธาลช่วยให้เดอะ วีฟเวอร์สกลับเข้าสู่วงการอีกครั้งในเวลาต่อมา โดยเขาชักจูงให้เดอะ วีฟเวอร์สท้าทายบัญชีดำด้วยการรวมตัวกันจัดงานคอนเสิร์ตในปี 1955 ที่คาร์เนกี ฮอลล์ เลเวนธาลซึ่งอาศัยอยู่ในนิวยอร์คกล่าวกับรอยเตอร์ว่า "ผมรู้สึกว่ามีกลุ่มคนที่ต้องการฟังเดอะ วีฟเวอร์ส และสิ่งที่ผมต้องการในตอนนั้นก็คือคนสัก 2,500 คนที่จะมาที่คาร์เนกี ฮอลล์ ผมช่วยปลุกจิตวิญญาณของการต่อสู้กับลัทธิแมคคาร์ธี และเราก็ได้รับชัยชนะ" ในช่วงระยะนั้นเลเวนธาลเริ่มต้นทำงานเป็นเอเยนต์ให้กับศิลปินอย่างอาร์โล กุทธรี ซึ่งเป็นนักร้องเพลงโฟล์ค และเขายังนำศิลปินอย่างดีแลน, บาเอซ และโจนี มิทเชลมาที่นิวยอร์คด้วย "ศิลปินกลุ่มนั้นเป็นสิ่งแปลกใหม่ในเวลานั้นเพราะพวกเขาทำดนตรีที่มีเนื้อหาสะท้อนสังคม และผมก็ชอบดนตรีแบบนี้และรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของดนตรีแนวนี้" เลเวนธาลกล่าว โดยเขาอยู่ในวงการนี้ถึงแม้เขาอ่านโน้ตดนตรีไม่ออก และเล่นเครื่องดนตรีไม่ได้เลยก็ตาม เนื้อหาของ Isn't This a Time! เกี่ยวข้องกับงานคอนเสิร์ตในปี 2003 ที่อุทิศให้กับเลเวนธาล โดยวงเดอะ วีฟเวอร์สมาเปิดแสดงเป็นครั้งแรกในรอบ 28 ปีในคอนเสิร์ตครั้งนั้น และอาร์โล กุทธรี กับวง "ปีเตอร์, พอล แอนด์ แมรี" ซึ่งเป็นวงดนตรีแนวโฟล์คก็มาร่วมเปิดแสดงในงานนั้นด้วย Isn't This a Time! ยกย่องเลเวนธาลว่าเป็นคนที่ทำให้ศิลปินเหล่านี้ยืนหยัดอยู่ในวงการได้สำเร็จ โดยภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างขึ้นในเวลาราว 20 ปีหลังจากภาพยนตร์เรื่อง Wasn't That a Time ซึ่งกำกับโดยบราวน์และมีเนื้อหาเกี่ยวกับวงเดอะ วีฟเวอร์สเหมือนกัน "เมื่อผมได้ยินว่าเดอะ วีฟเวอร์สจะจัดคอนเสิร์ตอีกครั้ง ผมก็คิดว่ามันเป็นปรากฏการณ์ที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะปล่อยให้ผ่านไปโดยไม่มีการบันทึกเก็บเอาไว้" จิม บราวน์กล่าว โดยเขาสร้าง Wasn't That a Time (1982) หลังจากเขาเพิ่งสำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยด้านภาพยนตร์ "สิ่งที่เดอะ วีฟเวอร์สเป็นตัวแทน และสิ่งที่คอนเสิร์ตครั้งนี้เป็นตัวแทน ก็คือการปิดบทตอนหนึ่งในประวัติศาสตร์ดนตรีอเมริกัน ซึ่งผมไม่คิดว่าเราจะได้เห็นเดอะ วีฟเวอร์สบนเวทีอีกครั้ง" จิม บราวน์กล่าว เลเวนธาลกล่าวว่าประสบการณ์ของเขาทำให้เขารู้สึกถ่อมตัว โดยเขากล่าวว่า "มีคนไม่กี่คนที่ได้รับการจัดงานคอนเสิร์ตอุทิศให้อย่างนี้ ซึ่งงานคอนเสิร์ตนี้คือการรวบรวมช่วงเวลากว่า 50 ปีที่ผมเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับวงการ" เลเวนธาลเข้าสู่วงการดนตรีเป็นครั้งแรกในฐานะผู้สนับสนุนวงเออร์วิง เบอร์ลิน มิวสิคในทศวรรษ 1930 แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เข้าไปเกี่ยวข้องกับกระแสเคลื่อนไหวในวงการดนตรีโฟล์ค และเข้าไปมีส่วนร่วมกับวงเดอะ วีฟเวอร์สหลังจากได้ฟังการแสดงของวงนี้ "ผมมีความสุขกับเดอะ วีฟเวอร์สอย่างมากและพีทก็ต้องการจะรู้ว่าผมต้องการจะเป็นผู้จัดการวงนี้ไหม และนั่นคือจุดเริ่มต้นของผม" เลเวนธาลกล่าว ความสนใจของเลเวนธาลที่มีต่อประเด็นทางสังคมกระตุ้นให้เขาเข้าไปทำงานร่วมกับมาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ โดยเขาได้จัดงานคอนเสิร์ตการกุศลให้กับคิง และจัดคอนเสิร์ตทัวร์ในภาคใต้ของสหรัฐด้วย เลเวนธาลนำความรู้ของเขาที่มีในธุรกิจดนตรีมาใช้ในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ด้วยเช่นกัน โดยเขาได้อำนวยการสร้างภาพยนตร์สารคดีเรื่องหนึ่งที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับวูดดี กุทธรี นักร้องเพลงโฟล์ค และอำนวยการสร้างภาพยนตร์เรื่อง Alice's Restaurant ที่กำกับโดยอาร์เธอร์ เพนน์ โดยมีอาร์โล กุทธรี ซึ่งเป็นลูกชายของวูดดีนำแสดงในเรื่องนี้ Wasn't That a Time เคยเข้าชิงรางวัลบาฟตาสาขาภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในปี 1983 ร่วมกับภาพยนตร์เรื่อง The Atomic Cafe และ Not a Love Story: A Film About Pornography อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์ที่ชนะรางวัลในปีนั้นคือ Burden of Dreams ที่กำกับโดยเลส บลังค์ จิม บราวน์เคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง In the Spotlight: Mary Chapin Carpenter (1995), We Shall Overcome (1989) และ Woody Guthrie: Hard Travelin' (1984) 35.THE KABBALAH CENTRE ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Kabbalah Centre ที่แพร่ภาพในรายการโทรทัศน์ชุด Sweeney Investigates ในอังกฤษมีเนื้อหาเกี่ยวกับสาขาหนึ่งของลัทธิ Kabbalah ซึ่งเป็นความเชื่อแบบโบราณของศาสนายิวที่มีมาดอนนา นักร้องชื่อดังเป็นหนึ่งในผู้เลื่อมใสด้วย อย่างไรก็ดี สารคดีเรื่องนี้ตกเป็นข่าวดัง เนื่องจากสาวกคนหนึ่งของลัทธิกล่าวในสารคดีนี้ว่า ชาวยิวเสียชีวิตในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เพราะพวกเขาปฏิเสธลัทธินี้ รายการนี้แพร่ภาพทางสถานีโทรทัศน์บริติช บรอดแคสติง คอร์ปอเรชัน (BBC) โดยเนื้อหาส่วนหนึ่งของสารคดีนี้เป็นเรื่องของสมาชิกศูนย์ Kabbalah ในกรุงลอนดอนที่พยายามขายขวด "น้ำรักษาโรค" ที่พวกเขาอ้างว่าสามารถรักษาโรคมะเร็งได้ โดยพวกเขาพยายามขายน้ำดังกล่าวให้กับผู้สื่อข่าวที่ปลอมตัวมา จอห์น สวีนีย์สร้างสารคดีเรื่องนี้โดยได้รับความช่วยเหลือจากผู้สื่อข่าวที่ปลอมตัวเข้าไปหาข่าว 3 คน โดยสวีนีย์กล่าวว่าสารคดีเรื่องนี้ไม่ได้ให้ภาพในเชิงชื่นชมต่อศูนย์ Kabbalah ในกรุงลอนดอน โดยศูนย์นี้เป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายระดับโลกที่มีฟิลิป เบิร์ก เป็นผู้นำ ในขณะที่เบิร์กประจำอยู่ที่ลอสแองเจลิส "คนทั่วไปมองศูนย์ Kabbalah แห่งนี้ว่าเป็นความคลั่งไคล้ของคนในวงการฮอลลีวู้ด และเป็นเรื่องค่อนข้างโง่ แต่เราพบว่ามีอดีตสมาชิกของศูนย์นี้ราว 20 กว่าคนที่พูดว่าลัทธินี้เป็นลัทธิอันตราย" สวีนีย์กล่าวกับรอยเตอร์ รายการโทรทัศน์นี้แอบใช้กล้องบันทึกภาพสมาชิกคนหนึ่งของศูนย์ Kabbalah ในกรุงลอนดอน โดยสมาชิกคนนี้กล่าวว่าชาวยิวที่เสียชีวิตในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นผู้ที่มีความผิดอย่างน้อยส่วนหนึ่ง เนื่องจากพวกเขาปฏิเสธคัมภีร์โซฮาร์ ซึ่งถือเป็นคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของลัทธิ Kabbalah "เรื่องมีอยู่ว่าชาวยิวจากโมร็อกโกเดินทางไปหาชาวยิวในยุโรปตะวันออกและแนะนำคัมภีร์โซฮาร์ต่อพวกเขา แต่ชาวยิวในยุโรปตะวันออกกลับกล่าวว่า 'ไม่ เราไม่สนใจ' พวกเขาเคร่งศาสนามากเกินไป" สมาชิกคนนี้กล่าว "หลังจากนั้นอีกไม่กี่ปีต่อมา ก็เกิดเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวขึ้นมา และนั่นไม่ใช่เหตุบังเอิญ เพราะคุณลองดูชาวยิวในที่อื่นๆสิ อย่างเช่นในโมร็อกโกหรืออิรัก พวกเขาไม่ได้รับอันตรายอะไรเลย" สมาชิกคนนั้นกล่าว ศูนย์ Kabbalah ปฏิเสธที่จะแสดงความเห็นต่อสารคดีนี้ แต่ระบุในแถลงการณ์ว่า "เป็นเวลานับพันปีแล้วที่สมาชิกบางคนของลัทธิ Kabbalah ให้ภาพพจน์ที่ผิดแก่ทางลัทธิด้วยการพยายามทำให้คนอื่นๆไม่ต้องการศึกษาปรัชญาของลัทธินี้" ศูนย์ระบุว่าทางศูนย์ยินดีต้อนรับคนจากทุกความเชื่อ และเชื้อเชิญให้คนเหล่านี้มาค้นหาความจริงมากยิ่งขึ้นในงานนิทรรศการสัปดาห์หน้า อย่างไรก็ดี ผู้นำชาวยิวบางคนแสดงความโกรธเคืองต่อศูนย์ Kabbalah Centre โดยผู้นำเหล่านี้กล่าวว่าทางศูนย์กำลังบิดเบือนคำสอนของลัทธิ Kabbalah ผู้นำหลายคนกล่าวว่ามีความแตกต่างกันระหว่างลัทธิ Kabbalah ซึ่งเป็นลัทธิโบราณสาขาหนึ่งของชาวยิว กับศูนย์ Kabbalah Centre ซึ่งเป็นหน่วยงานที่สามารถดึงดูดคนดังให้มาเข้าร่วมได้หลายคน ซึ่งรวมถึงมาดอนนาและเดมี มัวร์ "ศูนย์นี้นำชื่อ Kabbalah มาใช้ประโยชน์ทางการค้า และหลอกลวงประชาชนให้เชื่อว่าทางศูนย์นำไปสู่การศึกษาที่ถูกต้อง" แร็บไบ แบร์รี มาร์คัส จากโบสถ์ยิวกลางหรือ Central Synagogue ในกรุงลอนดอนกล่าว แร็บไบหรือนักบวชยิวรายนี้กล่าวถึงคำพูดที่ปรากฏในรายการ Sweeney Investigates ว่า "เป็นคำพูดที่ไร้สาระ คำพูดนี้ดูหมิ่นความทรงจำที่มีต่อผู้คนที่เสียชีวิตในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ และเป็นการแสดงความโอหังที่สมควรถูกประณามอย่างรุนแรงที่สุด" ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งในรายการ Sweeney Investigates ปลอมตัวเป็นผู้ป่วยโรคมะเร็ง และก็มีผู้เสนอขายชุดยารักษาโรคให้กับเขาในราคา 860 ปอนด์ (1,600 ดอลลาร์) โดยชุดยารักษาโรคนี้รวมถึงน้ำ Kabbalah 10 ลังที่มีราคาเกือบ 400 ปอนด์ ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวกับนักข่าวว่า "น้ำนี้ดีมากๆ เพราะมันส่งผลกระทบต่อเซลล์และช่วยชำระล้างเซลล์ให้สะอาด" เว็บไซท์ของ Kabbalah Centre International เสนอขายคัมภีร์โซฮาร์ 23 เล่มในราคา 415 ดอลลาร์ และเสนอขายเส้นเชือกสีแดงในราคา 26 ดอลลาร์ โดยระบุว่าเส้นเชือกนี้ช่วยปกป้องคนจาก "ดวงตาแห่งความชั่ว ซึ่งเป็นพลังในทางลบที่มีอานุภาพสูงมาก" ลัทธิ Kabbalah โด่งดังขึ้นมาในช่วงปลายทศวรรษ 1990 โดยได้รับแรงหนุนจากมาดอนนา ในเดือนมิ.ย.ปีที่แล้ว มาดอนนากล่าวว่าเธอได้ใช้ชื่อใหม่เป็นภาษาฮีบรูว์ว่า "เอสเธอร์" และเธอได้เดินทางไปแสวงบุญที่อิสราเอลในเดือนก.ย.ปีที่แล้วด้วย จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:40:43 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 19 36.LAND OF ANNIHILATION http://www.imdb.com/name/nm0439732/ ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Land of Annihilation ที่กำกับโดยโรมูอัลด์ คาร์มาคาร์ได้เปิดฉายในเทศกาลภาพยนตร์เบอร์ลินปี2004ด้วย โดยเปิดฉายในสาย panorama Land of Annihilation ซึ่งมีความยาว 140 นาที เป็นภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นในช่วงฤดูร้อนปี 2003 ในขณะที่คาร์มาคาร์ค้นหาข้อมูลเพื่อนำมาใช้ในการสร้างภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับกองกำลังตำรวจสำรอง 101 ของฮัมบวร์ก ซึ่งกองกำลังนี้มีส่วนร่วมในการสังหารชาวยิว 1.7 ล้านคนในโปแลนด์ใน "ปฏิบัติการไรน์ฮาร์ดท์" ในปี 1942-1943 ใน Land of Annihilation ผู้ชมจะได้เห็นสถานที่ที่กองกำลังดังกล่าวเคยประจำการอยู่ และได้เห็นค่ายมรณะที่เบลเซค, โซบิบอร์ และเทรบลิงกา รวมทั้งค่ายกักกันไมดาเนคใกล้เมืองลูบลินด้วย Land of Annihilation แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการบันทึกอาชญากรรมของนาซีลงในสื่อภาพยนตร์ และวิเคราะห์ว่าความทุกข์ยากของชาวโปแลนด์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองส่งผลกระทบมาถึงความคิดของคนรุ่นปัจจุบันอย่างไรบ้าง นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังพยายามสืบหาร่องรอยของของวัฒนธรรมชาวยิวที่ยืนนานมาหลายร้อยปีในโปแลนด์ถึงแม้วัฒนธรรมดังกล่าวถูกทำลายล้างไปเกือบหมดแล้ว คาร์มาคาร์ถ่ายฟุตเตจไว้ราว 15 ชั่วโมงโดยใช้กล้องมินิดีวีแบบธรรมดา โดยในตอนแรกเขาตั้งใจจะถ่ายภาพเหล่านี้ไว้เพื่อใช้เป็นเครื่องช่วยจำเวลาที่เขาสร้างภาพยนตร์เรื่องต่อมา แต่สิ่งที่เขาถ่ายไว้กลับเป็นสิ่งที่มีคุณค่าในฐานะภาพยนตร์ด้วยเช่นกัน ผลงานการกำกับของคาร์มาคาร์รวมถึง The Himmler Project (2001) ที่มีความยาว 182 นาที, Manila (2000), Frankfurt - Millennium และ Warheads ใน The Himmler Project ผู้ชมจะได้เห็นแมนเฟรด ซาพัทคา รับบทเป็นไฮน์ริช ฮิมม์เลอร์ ผู้นำหน่วยเกสตาโปของนาซี เขาได้อ่านแถลงการณ์ความยาว 3 ชั่วโมงในวันที่ 4 ต.ค.ปี 1943 ต่อหน้าเจ้าหน้าที่นาซีในปราสาทโพเซน และแถลงการณ์ดังกล่าวเผยให้เห็นถึงแนวคิดที่วิปริตของนาซี 37.A LETTER TO TRUE ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง A Letter to True กำกับโดยบรูซ เวเบอร์ ซึ่งเป็นตากล้องภาพนิ่งชื่อดัง เวเบอร์เป็นคนที่รักสัตว์เป็นอย่างมาก เขาเคยสร้างภาพยนตร์เรื่อง Gentle Giants (1994) ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับสุนัขพันธุ์นิวฟาวด์แลนด์ และหนึ่งในภาพถ่ายที่โด่งดังที่สุดของเขาก็คือภาพ Self-Portrait with Cat ส่วนภาพยนตร์เรื่อง A Letter to True มีเนื้อหาเกี่ยวกับสุนัขของเขา ซึ่งรวมถึงสุนัขพันธุ์โกลเดน รีทรีฟเวอร์ 5 ตัวและเพื่อนๆของมัน โดยสุนัขบางตัวในเรื่องนี้เป็นดาราภาพยนตร์ด้วย A Letter to True พาผู้ชมไปรู้จักกับสกาย, ปาโลมิโน และเซลเลอร์ ที่จบการศึกษาจากสถาบันฝึกนักแสดงสุนัข ในขณะที่เรน, โพลาร์ แบร์, กาย และคลาวด์ก็เคยแสดงภาพยนตร์มาแล้วหลายเรื่อง โดยสุนัข 4 ตัวนี้เคยได้รับการฝึกสอนจากสถาบันศิลปะการแสดงสำหรับสุนัข ส่วนสุนัขตัวอื่นๆได้รับการค้นพบตามร้านขายสัตว์เลี้ยง และบางตัวก็ทำงานโดยไม่มีเอเยนต์ A Letter to True สำรวจความรักและความซื่อสัตย์ของสุนัขด้วย โดยเฉพาะความรักอันปราศจากเงื่อนไขที่สุนัขแสดงออกมา ทั้งนี้ เวเบอร์มองว่านิสัยดังกล่าวของสุนัขคือสัญลักษณ์สำหรับสันติภาพและความหวังของโลก และสิ่งนี้ทำให้เราควรกล่าวว่าสุนัขคือผู้ที่ชี้ทางให้กับมนุษย์ แทนที่จะกล่าวว่ามนุษย์คือผู้ที่จูงสุนัข เวเบอร์แสดงความเห็นต่อเรื่องต่างๆใน A Letter to True ด้วยเช่นกัน โดยเขาได้นำฟุตเตจฟิล์มและภาพถ่ายเก่าๆที่เขาสะสมไว้มาแสดงในเรื่องนี้ ในขณะที่จูลี คริสตี กับมาเรียนน์ เฟธฟุล ก็มาปรากฏตัวในเรื่องนี้เพื่ออ่านกลอน และเขายังนำโฮมมูฟวีเกี่ยวกับเดิร์ค โบการ์ด และอลิซาเบธ เทย์เลอร์ในวัยสาวกับสุนัขชื่อแลสซีมารวมไว้ในภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ด้วย บรูซ เวเบอร์เกิดปี 1946 ในสหรัฐ เขาเคยถ่ายภาพให้กับนิตยสารชื่อดังอย่าง "Life" และ "Rolling Stone" นอกจากนี้ เขายังทำงานโฆษณาและกำกับมิวสิควิดีโอให้กับศิลปินอย่างเพ็ท ชอป บอยส์ ซึ่งรวมถึงมิวสิควิดีโอเพลง Being Boring ของวงนี้ ภาพยนตร์ที่กำกับโดยเวเบอร์รวมถึง Chop Suey, Backyard Movie, Let's Get Lost (1988) ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับเชท เบเกอร์ นักเป่าทรัมเป็ตแจซชื่อดัง และ Broken Noses (1987) ภาพยนตร์สารคดีขาวดำเรื่อง Broken Noses มีเนื้อหาเกี่ยวกับแอนดี มินสเกอร์ นักมวยมืออาชีพที่เปิดคลับมวยให้กับเด็กหนุ่มในเมืองพอร์ทแลนด์ รัฐโอเรกอน เขาเป็นโค้ชให้กับเด็กหนุ่มเหล่านี้ และทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับการช่วยเหลือเด็กๆในค่ายเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังสะท้อนภาพครอบครัวของมินสเกอร์อย่างตรงไปตรงมา Broken Noses ได้เข้าชิงรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในเทศกาลซันแดนซ์ แต่ภาพยนตร์ที่คว้ารางวัลดังกล่าวไปได้ในปีนั้นคือ Beirut: The Last Home Movie ที่กำกับโดยเจนนิเฟอร์ ฟ็อกซ์ Broken Noses ได้รับรางวัล IDA จากสมาคมภาพยนตร์สารคดีระหว่างประเทศ ส่วนภาพยนตร์ที่ได้รับรางวัล IDA ร่วมกับ Broken Noses ในปีนั้นได้แก่เรื่อง Dear America: Letters Home from Vietnam ที่กำกับโดยบิล คูทูรี, The Thin Blue Line ที่กำกับโดยเออร์รอล มอร์ริส, Who Killed Vincent Chin? ที่กำกับโดยเรเน ทาจิมา-เปนา และคริสติน ชอย และ Nobody Listened ที่กำกับโดยเนสเตอร์ อัลเมนดรอส กับโฮร์เก อุลลา ส่วน Chop Suey มีเนื้อหาเกี่ยวกับปีเตอร์ จอห์นสัน ชายหนุ่มจากรัฐวิสคอนซินที่เคยเป็นนักมวยปล้ำก่อนจะมาทำงานเป็นนายแบบ โดยจอห์นสันนั้นแต่งงานแล้วและมีลูกสาว 1 คน และเขาเคยถ่ายแบบนู้ดคู่กับช้างด้วย โดยภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าการทำงานเป็นนายแบบส่งผลให้ผู้ประกอบอาชีพนี้ไม่มีบุคลิกที่เป็นตัวของตัวเองและต้องทำหน้าตาสดใสยิ้มแย้มอยู่เสมอ นอกจากจอห์นสันแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังพูดถึงบุคคลอีกหลายคนที่เวเบอร์ให้ความสนใจ ซึ่งรวมถึงแชมป์ยูยิตสึชาวบราซิล, นักเล่นวินด์เซิร์ฟที่เคยติดยา, วิลเฟรด เธซีเกอร์ ซึ่งเป็นนักสำรวจชาวอังกฤษที่มีอายุ 92 ปี, ฟรานเซส เฟย์ นักร้องที่เป็นเลสเบียน, โรเบิร์ต มิตชัม ดาราชื่อดัง และไดอานา ฟรีแลนด์ ฉากเด่นใน Chop Suey รวมถึงฉากของแฟรงค์ ซินาตราในช่วงก่อนที่เขาจะเสียชีวิต โดยในฉากนั้นซินาตราได้ไล่ตะเพิดตากล้องคนหนึ่งให้ออกไปจากที่ดินของเขา โดยที่เขาลืมไปแล้วว่าตากล้องคนนี้เคยถ่ายรูปกลุ่ม Brat Pack ของซินาตราในช่วงที่กลุ่มนี้กำลังเฟื่องฟูที่สุดและฉากที่กล้องกวาดให้เห็นภาพถ่ายหลายภาพของเวเบอร์ ซึ่งรวมถึงภาพถ่ายปีเตอร์และนายแบบหนุ่มๆขณะอาบน้ำ ซี่งเวเบอร์ให้เสียงบรรยายในฉากนี้ว่า "บางครั้งเราถ่ายรูปของสิ่งที่เราไม่มีทางจะเป็นได้" Chop Suey ทั้งเปิดเผยชีวิตของเวเบอร์และทำให้ผู้ชมตั้งคำถามหลายข้อเกี่ยวกับชีวิตของเขา โดยเวเบอร์ซึ่งมีอายุ 56 ปีเปิดเผยต่อหนังสือพิมพ์ดิ ออบเซิร์ฟเวอร์ของอังกฤษว่าสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้คือการที่เขาต้องสูญเสียคนที่ใกล้ชิดบางคนไปในระยะนี้ ซึ่งรวมถึงน้องสาวของเขาที่เสียชีวิตจากมะเร็งและเพื่อนเก่าของเขาคนหนึ่งที่เสียชีวิตจากโรคเอดส์ เวเบอร์กล่าวเสริมว่า "ผมหวังว่า Chop Suey จะช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้กับนักศึกษาหรือใครก็ตามที่เคยหยิบกล้องถ่ายรูป ภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าสิ่งต่างๆไม่จำเป็นต้องดำเนินไปตามวิถีทางที่ปกติ ผมหวังว่าใครบางคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเล็กๆจะตัดสินใจก้าวออกไปดำเนินชีวิตตามแบบของตัวเองหลังจากได้ดูหนังเรื่องนี้" เวเบอร์เคยใช้ชีวิตในวัยเด็กในเมืองกรีนส์เบิร์ก รัฐเพนซิลเวเนีย ซึ่งเป็นเมืองที่ประกอบด้วยเกษตรกรและคนงานเหมืองเป็นส่วนใหญ่ ก่อนที่เขาจะเดินทางก้าวเข้าสู่โลกแฟชั่นของนิวยอร์คในเวลาต่อมา โดยเขากล่าวในดิ ออบเซิร์ฟเวอร์ว่า "ผมต้องการแสดงให้เห็นชีวีตของใครบางคนที่เคยอาศัยอยู่ในโลกแคบๆในแถบมิดเวสท์ของสหรัฐ, การออกเดินทางผจญภัยของคนๆนี้ และผลที่เกิดขึ้นจากการกระทำนั้น ปีเตอร์ จอห์นสันเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองมาก เขาไม่รู้สึกอับอายที่ตัวเองเป็นนายแบบ" เวเบอร์เปิดเผยอีกด้วยว่า "ผมไม่ใช่คนที่ป็อปปูลาร์นักในวัยเด็ก ดังนั้นผมจึงมักใช้เวลาไปกับการจินตนาการถึงชีวิตในความฝัน และใช้เวลาไปกับการดูนิตยสาร Vogue ต่อมาเมื่อผมได้ถ่ายรูปคนหนุ่มสาวที่มีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ผมมักรู้สึกว่าพวกเขาไม่มีจินตนาการเกี่ยวกับชีวิตในฝัน บางทีเมื่อเรามีรูปร่างดี เราก็อาจต้องสูญเสียโลกจินตนาการไป" เวเบอร์กล่าวในดิ ออบเซิร์ฟเวอร์ว่า "ผมมักถามนายแบบที่ออกกำลังกายตลอดเวลาว่า ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย ทำไมไม่อ่านหนังสือหรือทำอย่างอื่นบ้าง" และกล่าวเสริมว่า "ถ้าหากคุณไปที่แคลิฟอร์เนียในตอนนี้ คุณจะพบว่าทุกคนมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ผมหวังว่าบางทีอนาคตอาจไม่เป็นอย่างนี้ บางทีในอนาคตผมอาจจะไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อคอเต่าไปเดินที่ชายหาดเพราะอายรูปร่างของตัวเอง" เวเบอร์ใช้ชีวิตร่วมกับแนน บุช ผู้หญิงที่ทำงานเป็นเอเยนต์ของเขามาเป็นเวลานานเกือบ 30 ปีแล้ว และเขาคิดค่าตัวสำหรับงานถ่ายรูปโฆษณาสูงถึง 20,000 ปอนด์ต่อวัน อย่างไรก็ดี ภาพถ่ายของเขาเคยสร้างความตกใจให้กับกลุ่มเคร่งศาสนาในสหรัฐ ซึ่งเขากล่าวถึงเรื่องนี้ว่า "สิ่งที่ทำให้คนอเมริกันกลัวคือการปลดปล่อยตัวเองจากกฎเกณฑ์ ผมเคยถ่ายรูปผู้ชายคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายโจ ดัลเลสซานโดร พระเอกภาพยนตร์ของแอนดี วอร์ฮอล ผู้ชายคนนี้ทำตัวตามสบายและพูดคุยกับพวกเราได้อย่างปกติถึงแม้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย เขาเป็นคนที่มีอารมณ์ขันอย่างมาก แต่บางสิ่งบางอย่างในตัวพวกเราอยากจะบอกให้เขาใส่เสื้อผ้า ผมคิดว่าเราควรต่อต้านความรู้สึกอย่างนั้น ผู้ชายคนนี้มีจิตใจที่ดีมาก และจิตวิญญาณที่เสรีเช่นนี้คือสิ่งที่คนบางคนหวาดกลัว" 38.LIGHTNING IN A BOTTLE ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Lightning in a Bottle กำกับโดยอังตวน ฟูกัว โดยภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอภาพการแสดงคอนเสิร์ตของตำนานแห่งวงการดนตรีบลูส์ซึ่งจัดขึ้นที่เรดิโอ ซิตี้ มิวสิค ฮอลล์ในวันที่ 7 ก.พ.ปี 2003 และตัดสลับกับฉากนักดนตรีฝึกซ้อมและพูดคุยกันด้านหลังเวที รวมทั้งมีการนำฟิล์มเก่าที่บันทึกภาพของตำนานบลูส์คนอื่นๆมารวมไว้ด้วย มีศิลปินราว 30 รายมาร่วมงานในคอนเสิร์ตครั้งประวัติศาสตร์นี้ ซึ่งรวมถึงบอนนี แรทท์, โรเบิร์ต เครย์, โซโลมอน เบิร์ค, บี.บี. คิง และนาตาลี โคล นอกจากภาพคอนเสิร์ตแล้ว เนื้อหาในเรื่องนี้ยังรวมถึงพัฒนาการของดนตรีบลูส์ที่มีต้นกำเนิดมาจากภาคใต้ของสหรัฐในแถบปากแม่น้ำมิสซิสซิปปี ก่อนที่จะได้รับความนิยมแผ่ขยายไปทางตอนเหนือ (ชิคาโก) และฝั่งตะวันตกของสหรัฐ และเปลี่ยนจากดนตรีอะคูสติกมาเป็นเครื่องดนตรีไฟฟ้าในเวลาต่อมา โดยจุดเด่นของดนตรีนี้คือการนำเสนออารมณ์พื้นฐานของมนุษย์โดยไม่ต้องฉาบหน้าด้วยวัฒนธรรมที่ซับซ้อนและสุภาพของยุโรป และการถ่ายทอดความยากลำบากของชีวิตและความโศกเศร้าที่ออกมาจากหัวใจของนักร้องและนักกีตาร์ นักวิจารณ์ของนิวยอร์คไทม์สตั้งข้อสังเกตว่าดนตรีบลูส์ในภาพยนตร์เรื่องนี้มีหลากหลายสไตล์ ตั้งแต่ดนตรีบลูส์ของเดวิด เอ็ดเวิร์ดส์ ซึ่งเป็นดนตรีสไตล์ดิบจากแถบเดลต้าของสหรัฐ ไปจนถึงดนตรีสวิงแบบเท็กซัสของแคลเรนซ์ บราวน์ และดนตรีบลูส์ร็อคที่เซ็กซี่ของสตีฟ ไทเลอร์ กับโจ เพอร์รี เพลงเด่นในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึง Hound Dog ที่ร้องโดยเมซี เกรย์, Men Are Like Streetcars ที่ร้องโดยนาตาลี โคล, รูธ บราวน์ และเมวิส สเตเพิลส์, Red House ของบัดดี กาย ซึ่งเป็นการนำเพลงของจิมมี เฮนดริกซ์มาทำใหม่ และ Strange Fruit ของอินดี.อารี อังตวน ฟูกัวเคยกำกับมิวสิควิดีโอมาก่อน ส่วนตากล้องของเรื่องนี้คือลิซา รินส์เลอร์ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:41:36 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 20 39.LONG WAY ROUND ยวน แมคเกรเกอร์ ดาราชาวสก็อตชื่อดังขี่มอเตอร์ไซค์คลุกฝุ่นของเขาจนมาถึงสวนแบตเตอรี ปาร์คในนครนิวยอร์ค และถือเป็นการสิ้นสุดการเดินทางของเขาที่กินระยะทาง 20,000 ไมล์ (32,000 กิโลเมตร) โดยเขาเริ่มต้นการเดินทางนี้ที่กรุงลอนดอนพร้อมกับชาร์ลีย์ บัวร์แมน ซึ่งเป็นเพื่อนและเป็นนักแสดงเหมือนกับเขา บัวร์แมนและแมคเกรเกอร์ซึ่งมีอายุ 33 ปีและเป็นดารานำในภาพยนตร์ชุด Star Wars ใช้เวลากว่า 3 เดือนในการขี่มอเตอร์ไซค์ข้ามยุโรปตะวันออกและข้ามดินแดนที่ทุรกันดารในมองโกเลีย, ไซบีเรีย และอลาสกา สารคดีที่บันทึกภาพการเดินทางของทั้งสองมีชื่อว่า Long Way Round โดยสารคดีนี้ได้รับการแพร่ภาพทางสถานีบราโวในสหรัฐโดยฉายตอนแรกในวันที่ 28 ต.ค.2004 และจะแพร่ภาพทางช่องสกาย วันในอังกฤษ "นี่เป็นข้ออ้างที่ดีในการขี่มอเตอร์ไซค์เป็นเวลานานมากๆ" แมคเกรเกอร์กล่าว โดยเขาไว้เคราดกสีแดงขณะที่ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาในนิวยอร์ค แมคเกรเกอร์และบัวร์แมนเข้ารับการฝึกอบรมเรื่องการเอาตัวรอดจากอดีตทหารก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มต้นการเดินทางครั้งนี้ โดยพวกเขาถ่ายทำสารคดีส่วนใหญ่ด้วยตัวเองโดยใช้มือถือกล้องเองหรือไม่ก็ติดตั้งกล้องไว้ที่ตัวมอเตอร์ไซค์ แมคเกรเกอร์กล่าวว่าการเดินทางข้ามมองโกเลียถือเป็นส่วนที่ยากที่สุด "ไม่มีถนนที่นั่น มีแต่เพียงก้อนกรวดเท่านั้น มีวันหนึ่งที่เราขี่มอเตอร์ไซค์เป็นเวลา 14 ชั่วโมงและเดินทางไปได้ 30 ไมล์ (48 กิโลเมตร) แต่เราก็เดินหน้าต่อไปและผมก็ดีใจที่เราทำเช่นนั้น มันเป็นสิ่งที่วิเศษมากๆ ผมได้เรียนรู้เรื่องมนุษยธรรมอย่างมากๆ" แมคเกรเกอร์กล่าว บันทึกประจำวันของผู้ชายสองคนนี้และภาพที่ทั้งสองถ่ายไว้จะได้รับการตีพิมพ์ในฐานะบันทึกการเดินทางที่มีชื่อว่า Long Way Round โดยสำนักพิมพ์เอเตรีย บุ๊คส์ตีพิมพ์หนังสือเล่มนี้ออกจำหน่ายในสหรัฐในเดือนพ.ย. 2004ส่วนในอังกฤษนั้น หนังสือเล่มนี้จะได้รับการตีพิมพ์โดยสำนักพิมพ์ไทม์ วอร์เนอร์ บุ๊คส์ ยวน แมคเกรเกอร์เคยแสดงภาพยนตร์เรื่อง Big Fish, Young Adam, Down with Love, Black Hawk Down, Moulin Rouge!, Nora, Eye of the Beholder, Rogue Trader, Little Voice, Velvet Goldmine, A Life Less Ordinary และ Trainspotting ชาร์ลีย์ บัวร์แมนซึ่งเกิดปี 1966 เป็นลูกชายของจอห์น บัวร์แมน ซึ่งเป็นผู้กำกับชื่อดัง โดยชาร์ลีย์เคยแสดงภาพยนตร์เรื่อง Country of My Skull, The Bunker, On Edge, Cash In Hand, Cannes Man, Crazy Killer, Two Nudes Bathing, Beyond Rangoon, I Dreamt I Woke Up, Hope and Glory, The Emerald Forest, Excalibur และ Deliverance นอกจากนี้ เขายังเคยแสดงภาพยนตร์เรื่อง The Serpent's Kiss ร่วมกับแมคเกรเกอร์ 40.LOOKING FOR FIDEL ชาวคิวบาที่ต่อต้านรัฐบาลและนักการทูตระดับสูงของสหรัฐในกรุงฮาวานาให้ความเห็นในทางลบต่อภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Looking for Fidel โดยกล่าวว่าภาพยนตร์ที่กำกับโดยโอลิเวอร์ สโตนเรื่องนี้ไม่ได้นำเสนอมุมมองที่เป็นกลาง Looking for Fidel แพร่ภาพทางสถานี HBO เมื่อวันที่ 14 เม.ย.2004 และในภาพยนตร์เรื่องนี้ ฟิเดล คาสโตร ผู้นำวัย 77 ปีของคิวบากล่าวกับสโตนว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะออกจากตำแหน่งหลังจากปกครองประเทศมานาน 45 ปี โดยเขากล่าวว่า "ผมไม่ใช่คนที่อยู่ในอำนาจ ประชาชนคือผู้ที่อยู่ในอำนาจ" "ผมคิดว่าผมจะตายในขณะที่ดำรงตำแหน่งนี้" คาสโตรกล่าว เจมส์ คาสัน หัวหน้าคณะทูตชาวสหรัฐในคิวบา เชิญฝ่ายค้านของคิวบาให้มาที่บ้านของเขาเมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมาเพื่อชมภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ด้วยกัน คาสันกล่าวว่าชาวคิวบากลุ่มนี้คิดว่าสโตนดูถูกพวกเขาเนื่องจากสโตนไม่ได้สัมภาษณ์ภรรยาของฝ่ายค้านที่ติดคุกด้วยตัวเขาเอง แต่ส่งผู้ช่วยคนหนึ่งให้มาสัมภาษณ์แทน "หนังเรื่องนี้ควรตั้งชื่อว่า Justifying Fidel มากกว่าจะเรียกว่า Looking for Fidel" คาสันกล่าว คาสันกล่าวว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ส่งสารว่าการกดขี่ของคาสโตรเป็นสิ่งที่มีเหตุผลสมควรในคิวบาเนื่องจากรัฐบาลของประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชของสหรัฐวางแผนที่จะบุกคิวบา "สโตนมักจะใส่เรื่องราวเกี่ยวกับทฤษฎีสมคบคิดเข้าไปในหนังของเขาอยู่เสมอ" คาสันกล่าว และเขากล่าวเสริมว่ารัฐบาลสหรัฐต้องการให้การถ่ายโอนอำนาจในรัฐบาลคิวบาดำเนินไปอย่างสงบหลังสิ้นยุคคาสโตร "หนังสารคดีเรื่องนี้ลำเอียง และผมรู้สึกผิดหวัง ถึงแม้ว่าทีมงานของสโตนมาสัมภาษณ์ผมก็ตาม" เอลิซาร์โด ซานเชซ นักเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิมนุษยชนกล่าว "หนังเรื่องนี้ไม่ได้ให้ภาพที่เป็นกลางเกี่ยวกับความเป็นจริงในคิวบา และตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของการโฆษณาชวนเชื่ออย่างรุนแรงของรัฐบาลเผด็จการ" ซานเชซกล่าว ใน Looking for Fidel สโตนได้ถามคาสโตรเกี่ยวกับเรื่องเสรีภาพทางการเมืองและอนาคตของคิวบา และถามคาสโตรว่าเขาพร้อมที่จะมอบอำนาจให้กับผู้นำรุ่นใหม่หรือไม่ คาสโตรกล่าวว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะเอาใจปธน.บุช และเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องที่จะสละตำแหน่งที่เรียกว่า comandante เมื่อปีที่แล้วคิวบาได้จับกุมตัวผู้ต่อต้านรัฐบาล 75 คน และสั่งจำคุกคนกลุ่มนี้ไม่เกิน 28 ปีในข้อหาสมคบคิดกับสหรัฐในการบ่อนทำลายรัฐบาลคิวบา สโตนเคยกำกับภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับคาสโตรชื่อ Comandante ซึ่งมีกำหนดจะออกอากาศในปีที่แล้ว แต่สถานี HBO ปลดภาพยนตร์เรื่องนี้ออกจากผังรายการเนื่องจากภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์ปราบปรามฝ่ายค้านคิวบา และทาง HBO ได้ขอให้สโตนเดินทางกลับไปคิวบาเพื่อสัมภาษณ์คาสโตรอีกครั้ง สโตนเคยได้รับรางวัลออสการ์ผู้กำกับภาพยนตร์ยอดเยี่ยมจาก Platoon (1986) และ Born on the Fourth of July (1989) และเคยได้รับรางวัลออสการ์บทภาพยนตร์ดัดแปลงจาก Midnight Express (1978) นอกจากนี้ เขายังเคยเข้าชิงรางวัลออสการ์จาก JFK (1991) และ Nixon (1995) คาสโตรเพิ่งตกเป็นข่าวร่วมกับคนดังในฮอลลีวู้ดเมื่อต้นปีนี้เมื่อเขาไปเยี่ยมโรเบิร์ต เรดฟอร์ดที่โรงแรมในกรุงฮาวานาเพื่อพูดุคยกับเรดฟอร์ดเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่อง The Motorcycle Diaries โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเช กูวารา นักปฏิวัติชาวอาร์เจนตินาที่เคยเป็นสหายร่วมรบของคาสโตร เรดฟอร์ดเดินทางไปคิวบาในช่วงเดือนม.ค.เพื่อนำภาพยนตร์ที่เขาอำนวยการสร้างเรื่องนี้ไปเปิดฉายเป็นการส่วนตัวให้ภรรยาม่ายและลูกๆของเช กูวาราชม "คาสโตรมาเยี่ยมผม เขามีสุขภาพดี มีอารมณ์ขัน และมีกำลังใจดี" เรดฟอร์ดกล่าว โดยเขาได้พบกับคาสโตรเป็นเวลาสั้นๆระหว่างที่เรดฟอร์ดพำนักที่โรงแรมโฮเต็ล นาซิโอนาล เรดฟอร์ดเคยพบกับคาสโตรครั้งสุดท้ายในปี 1988 โดยมีข่าวว่าเขาได้ไปดำน้ำร่วมกับคาสโตรในตอนนั้น และเจ้าหน้าที่สหรัฐได้สอบสวนเรดฟอร์ดด้วยเมื่อเรดฟอร์ดเดินทางกลับมาสหรัฐ เรดฟอร์ดเคยแสดงภาพยนตร์เรื่อง Havana (1990) โดยรับบทเป็นนักเล่นพนันชาวสหรัฐที่อยู่ในคิวบาในช่วงก่อนที่รัฐบาลเผด็จการของบาติสตาจะล่มสลาย โดยคิวบาในช่วงนั้นตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของกลุ่มมาเฟียหลายแก๊ง คาสโตรเคยสร้างความประทับใจให้ดาราฮอลลีวู้ดมาแล้วหลายคน โดยแจ็ค นิโคลสันกล่าวว่าคาสโตรเป็น "อัจฉริยะ" ในขณะที่โอลิเวอร์ 41.LOST BOYS OF SUDAN ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Lost Boys of Sudan กำกับโดยเมแกน ไมแลน และจอน เชงค์ "Lost Boys of Sudan" เป็นคำที่ใช้เรียกเด็กที่กำพร้าพ่อแม่เพราะผลของสงครามในซูดาน โดยเด็กเหล่านี้สามารถหลบหนีออกจากซูดานไปอยู่ที่เคนยาในฐานะผู้ลี้ภัย ก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกระจัดกระจายกันไปอยู่ที่ประเทศอื่นๆซึ่งรวมถึงที่สหรัฐ Lost Boys of Sudan เล่าเรื่องของผู้ลี้ภัยวัยรุ่นสองคนที่เดินทางมาอยู่ที่เมืองฮุสตันในสหรัฐโดยติดตามถ่ายทำชีวิตของพวกเขาเป็นเวลา 1 ปี โดยวัยรุ่นสองคนนี้เคยจินตนาการว่าสหรัฐคือสวรรค์และเป็นสถานที่ที่สามารถตอบสนองความต้องการของพวกเขาทั้งในด้านการเงิน, การศึกษา และเสรีภาพ อย่างไรก็ดี สิ่งที่ปีเตอร์ ดัท และซานติโน ชูออร์ พบที่สหรัฐกลับเป็นเศษเสี้ยวของโอกาส โดยพวกเขาต้องทำงานค่าแรงต่ำและพบว่าพวกเขาแทบไม่มีเวลาว่าง, ไม่มีเงินติดกระเป๋า และแทบไม่มีกำลังใจหลงเหลืออยู่ ดัทและชูออร์เคยอาศัยอยู่ในกระท่อมคลุกฝุ่นที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ในเคนยา แต่ในฮุสตันนั้น ทั้งสองอาศัยอยู่ในย่านที่เต็มไปด้วยตึกสูง, ร้านขายของ และแผงขายแฮมเบอร์เกอร์ อย่างไรก็ดี ที่เคนยานั้นทั้งสองดูเหมือนกับคนทั่วไป แต่ที่ฮุสตันนั้นทั้งสองมีสีผิวที่แตกต่างจากคนอื่นๆเป็นอย่างมาก และแตกต่างจากชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันเองอีกด้วย ซึ่งความแตกต่างนี้ทำให้ทั้งสองรู้สึกอ่อนแอในบางครั้ง แต่พวกเขาก็พยายามทำชีวิตของตัวเองให้ดีที่สุด Lost Boys of Sudan แสดงให้เห็นว่าทั้งสองต้องหาทางรับมือกับความรู้สึกเหงาอย่างไรบ้าง เพราะยิ่งทั้งสองอยู่ที่สหรัฐนานขึ้น ก็ยิ่งรู้สึกแปลกแยกมากขึ้น นอกจากนี้ ทั้งสองยังพบอีกด้วยว่าพวกเขาเคยสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวกันได้ตามปกติเวลาอยู่ที่แอฟริกา แต่เมื่อทั้งสองทำแบบเดียวกันนี้ที่สหรัฐ คนอื่นๆกลับมองว่าทั้งสองเป็นโฮโมเซ็กชวล โจนาธาน คูเรียล นักวิจารณ์ของซานฟรานซิสโก โครนิเคิลตั้งข้อสังเกตว่าจุดเด่นของภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้คือการที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ใช้เสียงบรรยายและไม่ใช้การสัมภาษณ์ โดยผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เพียงแค่นำฟุตเตจที่บันทึกภาพชีวิตประจำวันของเด็กหนุ่มสองคนนี้มาเรียงร้อยเข้าด้วยกัน และให้ภาพเหล่านี้ทำหน้าที่เล่าเรื่องด้วยตัวเอง นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังทำให้ผู้ชมเข้าใจในปัญหาของผู้อพยพชาวซูดาน โดยไม่มีการสั่งสอนผู้ชมและไม่มีการสร้างภาพให้ดูสวยงามเกินความเป็นจริง เอลวิส มิทเชล นักวิจารณ์ของนิวยอร์ค ไทม์สตั้งข้อสังเกตว่าจุดที่น่าสนใจในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึงการนำเสนอประเด็นความแตกต่างระหว่างชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันกับชาวซูดาน และประเด็นเกี่ยวกับความหมายที่แท้จริงของคำว่า "แอฟริกัน-อเมริกัน" นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นว่าทั้งสองเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้างหลังจากมาอยู่ที่สหรัฐ โดยปีเตอร์ซึ่งเคยมีแก้มตอบก็มีใบหน้าที่อวบอูมขึ้นเพราะเขาติดนิสัยกินตลอดเวลามาจากชาวสหรัฐ ในขณะที่ซานติโนซึ่งเคยเป็นคนยิ้มง่ายก็กลับกลายเป็นคนที่ยิ้มยากในเวลาต่อมา Lost Boys of Sudan ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล IDA ของสมาคมภาพยนตร์สารคดีระหว่างประเทศ แต่ผู้ชนะรางวัลนี้คือ Balseros และ Chavez: Inside the Coup จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:42:19 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 21 42.MARTIN http://www.imdb.com/name/nm0018924/ ราอานาน อเล็กซานโดรวิชเคยกำกับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Inner Tour (A-) ที่เข้ามาฉายในกรุงเทพในเดือนม.ค.ปี 2003 และเคยกำกับเรื่อง Martin กับ Self Confidence Ltd Martin ที่กำกับโดยอเล็กซานโดรวิชเป็นภาพยนตร์สารคดีที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับมาร์ติน ไซเดนชตัดท์ ผู้รอดชีวิตจากค่ายกักกันชาวยิวที่ดาเชา (ตั้งอยู่ใกล้เมืองมิวนิค) ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เขามักนำนักท่องเที่ยวไปทัวร์สถานที่ที่เขาระบุว่าเคยเป็นที่ตั้งค่าย ถึงแม้ว่าผู้อยู่อาศัยในเมืองดาเชาบางคนไม่เชื่อในเรื่องการสังหารหมู่ที่เขาเล่าก็ตาม นาซีเปิดค่ายกักกันแห่งแรกที่ดาเชาในปี 1933 อย่างไรก็ดี ชาวเมืองดาเชาบางคนไม่ค่อยชอบชื่อเสียงในทางลบของเมืองนี้ โดยชาวเมืองคนหนึ่งกล่าวว่า "เมืองอื่นๆก็ตั้งอยู่ใกล้ค่ายกักกันเหมือนกัน แต่ไม่เห็นมีใครพูดถึงเมืองพวกนั้นบ้าง" และชาวเมืองอีกคนก็กล่าวถึงมาร์ตินว่า "เขานำความทรงจำของตัวเองมาขายเป็นสินค้า" ภาพยนตร์เรื่อง Martin แสดงให้เห็นว่าสำหรับชาวเมืองดาเชาแล้ว มาร์ตินเปรียบเสมือนกับความเป็นจริงอันเลวร้ายที่ไม่ยอมถูกลบเลือนไปตามกาลเวลา เพราะมาร์ตินยังคงพูดถึงเหตุการณ์เลวร้ายหลายอย่างในอดีต และเขาอาจเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวที่กลับมาวนเวียนอยู่ที่เมืองนี้ในขณะที่ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆกระจัดกระจายกันไปอาศัยอยู่ที่อื่น Martin ติดตามถ่ายทำชีวิตของมาร์ตินเป็นเวลา 4 วัน และภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าคนแต่ละคนต่างก็มีเรื่องจริงที่ต้องการจะเล่า ถึงแม้ว่าเรื่องที่แต่ละคนเล่าอาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมดก็ตาม Martin ได้รับรางวัลโวลกินสำหรับภาพยนตร์สารคดีอิสราเอลยอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์เยรูซาเลมปี 1999 ส่วนรางวัลโวลกินภาพยนตร์อิสราเอลยอดเยี่ยมในปีนั้นเป็นของ Yana's Friends ที่กำกับโดยอาริค แคปลัน 43.MC5: A TRUE TESTIMONIAL ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง MC5: A True Testimonial กำกับโดยเดวิด ซี. โธมัส โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับ MC5 วงร็อคจากเมืองดีทรอยท์ที่เคยทำงานในยุคสมัยที่เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสังคมครั้งใหญ่ในสหรัฐ MC5 ผลิตผลงาน 3 อัลบัมระหว่างปี 1964-1972 และอยู่ในยุคก่อนดนตรีพังก์ ดนตรีของวงนี้แสดงให้เห็นถึงความคิดเห็นทางการเมืองอย่างรุนแรงและนักดนตรีของวงนี้ก็มีสไตล์การใช้ชีวิตที่ขัดกับแบบแผนของสังคม อย่างไรก็ดี ถึงแม้วงนี้ไม่เป็นที่รู้จักมากนัก ดนตรีของวงนี้ก็มีอิทธิพลอย่างมากต่อศิลปินร็อคในรุ่นต่อๆมา MC5 จัดตั้งขึ้นโดยสมาชิก 5 คนที่มาจากชนชั้นแรงงานในดีทรอยท์ และการแสดงสดที่ร้อนแรงของวงนี้ก็ช่วยให้วงนี้ได้ฐานแฟนเพลงในท้องถิ่น อย่างไรก็ดี ชื่อเสียงของวงนี้โด่งดังขึ้นจากเดิมมากเมื่อจอห์น ซินแคลร์ นักเคลื่อนไหวชื่อดังที่เป็นผู้นำของกลุ่มไวท์ แพนเธอร์สเข้ามาจัดการวงนี้ให้ในช่วงแรกๆ และพยายามดัดแปลงให้วงนี้เป็นเครื่องมือของฝ่ายซ้าย MC5 นำแนวคิดเรื่องสันติภาพและความรักเข้ามาผสมผสานกับแนวเพลงไซคีดีลิคและทางวงก็ต้องพบกับปัญหาเรื่องการเซ็นเซอร์, ปัญหากับกฎหมาย และปัญหาทะเลาะกันเองภายในวง นอกจากนี้ วงนี้ยังต้องพบกับความเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และต้องเผชิญกับแรงผลักดันให้มุ่งหน้าไปในทิศทางต่างๆกัน เดวิด ซี.โธมัส กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกหลังจากที่เคยทำงานเป็นนักตัดต่อภาพและเสียงในภาพยนตร์มาก่อน โดยเขาได้รวบรวมฟุตเตจและภาพถ่ายเก่าๆมากมายมาบรรจุไว้ในภาพยนตร์เรื่องนี้ ซึ่งรวมถึงเทปบันทึกภาพวงนี้ขณะออกรายการโทรทัศน์, เทปบันทึกการให้สัมภาษณ์ในยุโรป, โฮมมูฟวี, และฟุตเตจบันทึกการแสดงสดของวงนี้ นอกจากนี้ เขายังสัมภาษณ์อดีตภรรยาของสมาชิกวงนี้, ผู้บริหารสังกัดแผ่นเสียง, จอห์น ซินแคลร์ และสมาชิก 3 คนของวงนี้ที่ยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งได้แก่เวย์น เครเมอร์ที่เป็นมือกีตาร์, ไมเคิล เดวิสที่เป็นมือเบส และเดนนิส ธอมป์สันซึ่งเป็นมือกลอง โดยฉากหนึ่งในเรื่องนี้แสดงให้เห็นเดวิสขณะถือปืนไรเฟิล สมาชิกอีก 2 คนในวงนี้เสียชีวิตในทศวรรษ 1990 ซึ่งได้แก่ร็อบ ไทเนอร์ ที่เป็นนักร้อง และเฟรด "โซนิค" สมิธ มือกีตาร์ที่เคยแต่งงานกับแพตตี สมิธ ฉากที่น่าสนใจในเรื่องนี้รวมถึงฉากที่พิธีกรรายการโทรทัศน์กล่าวว่าดนตรีของวงนี้เหมือนกับเสียงระเบิดในเวียดนาม, การแสดงของวงนี้ในที่ประชุมพรรคเดโมแครตที่ชิคาโกในปี 1968 และฉากที่แสดงให้เห็นว่าซินแคลร์และเครเมอร์สนใจในประเด็นทางการเมือง แต่ธอมป์สันกับเดวิสสนใจเพียงแค่เรื่องดนตรี 44.METALLICA: SOME KIND OF MONSTER (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจฉบับวันที่ 12 ก.ค. 2004) ภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับดนตรีร็อคส่วนใหญ่มักเล่าเรื่องราวของวงดนตรีที่ประสบกับความยากลำบากในการผลิตผลงานอัลบัมใหม่หรือวงดนตรีที่เหนื่อยล้ากับการออกทัวร์คอนเสิร์ต แต่ภาพยนตร์สารคดี Metallica: Some Kind of Monster มีความแปลกแหวกแนวกว่าภาพยนตร์สารคดีในแนวทางเดียวกัน เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้บอกเล่าเรื่องราวของสมาชิกวงเมทัลลิกา ซึ่งเป็นวงดนตรีแนวเฮฟวีเมทัลขณะที่สมาชิกของวงเข้ารับการบำบัดรักษาแบบเป็นกลุ่ม โดยในช่วงนั้นทางวงกำลังบันทึกเสียงอัลบัมใหม่ด้วย "การบำบัดช่วยเราเอาไว้ และนั่นดูไม่เหมือนวงเฮฟวีเมทัลเอาซะเลย" เคิร์ค แฮมเมทท์ มือกีตาร์ของเมทัลลิกากล่าว นักวิจารณ์หลายคนชื่นชมยกย่องภาพยนตร์เรื่องนี้เนื่องจากภาพยนตร์เรื่องนี้ตีแผ่ส่วนลึกทางอารมณ์ของนักดนตรี 3 คนที่เป็นเพื่อนกันมานาน โดยทั้งสามเกือบจะตัดสินใจยุบวงและเกือบจะเลิกคบกันในขณะที่ต่างเผชิญกับวิกฤติวัยกลางคน "นี่คือภาพยนตร์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ และเกี่ยวกับคนที่พบกับวิกฤติชีวิต เพียงแต่ว่าคนในเรื่องนี้เป็นสมาชิกวงดนตรีฮาร์ดร็อคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล" บรูซ ไซนอฟสกี หนึ่งในผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้กล่าว ภาพยนตร์เรื่องนี้เริ่มต้นถ่ายทำในปี 2001 และใช้เวลาถ่ายทำนาน 2 ปี โดยในตอนแรกนั้นภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อช่วยส่งเสริมยอดขายอัลบัมชุด St.Anger ของเมทัลลิกา ซึ่งเป็นผลงานอัลบัมชุดแรกในรอบ 6 ปีของวงนี้ อย่างไรก็ดี ในวันแรกที่เริ่มมีการถ่ายทำภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ สมาชิกวงเมทัลลิกาก็เริ่มต้นเข้ารับการบำบัดหลังจากสูญเสียมือเบสของวงไป และผู้สร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ก็รู้ตัวในเวลานั้นว่าพวกเขากำลังจะได้บันทึกภาพเหตุการณ์ที่มีความหมายมากกว่า "การทำอัลบัม" "ในที่สุดเราก็มาถึงจุดที่เราจำเป็นต้องปลดปล่อยทุกอย่างออกมา" เจมส์ เฮทฟิลด์ นักร้อง/มือกีตาร์ของวงกล่าว โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าถึงเรื่องที่เฮทฟิลด์เข้าร่วมโครงการบำบัดผู้ติดสุราด้วย แฮมเมทท์ต้องทำหน้าที่เป็นกันชนระหว่างลาร์ส อุลริช มือกีตาร์ของวงที่ชอบทำหน้าตาบึ้งตึงและมีนิสัยดื้อดึง กับเฮทฟิลด์ซึ่งชอบควบคุมผู้อื่น สมาชิกวงเมทัลลิกาค่อยๆค้นพบความรักที่ตัวเองมีต่อดนตรีเฮฟวีเมทัลอีกครั้ง แต่ก่อนหน้านั้นเฮทฟิลด์กับอุลริชก็ได้แสดงความโกรธเคืองของตัวเองออกมาในฉากที่สะเทือนอารมณ์และน่าตกใจ "เราตัดสินใจว่าเราจะให้ผู้ชมเข้าถึงตัวเราให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเราไม่ค่อยสนใจกับเรื่องภาพพจน์มากนัก" อุลริชกล่าว อัลบัมชุด St.Anger ของเมทัลลิกาที่ออกวางแผงในปี2003ทำยอดขายได้สูงกว่า 1.6 ล้านก็อปปีในสหรัฐ โดยทางวงยกย่องฟิล โทว์ล ซึ่งเป็นนักบำบัดว่าเป็นผู้ที่ช่วยรักษาวงนี้เอาไว้ "ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราอยู่ในระดับที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา" อุลริชกล่าว ถึงแม้ผู้ชมบางคนกล่าวว่า Metallica: Some Kind of Monster อาจยาวเกินไปและมีความคล้ายคลึงภาพยนตร์แนวล้อเลียนเรื่อง This Is Spinal Tap ทางผู้สร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ตัดสินใจนำภาพยนตร์เรื่องนี้ออกฉายในความยาว 2 ชั่วโมง 20 นาทีโดยไม่ยอมตัดทอนภาพยนตร์ให้สั้นลง "หลายคนติดยึดกับภาพพจน์ที่ว่านักดนตรีแนวฮาร์ดร็อคเป็นพวกสมองกลวง, โง่เง่า และชอบดื่มเบียร์ แต่เมทัลลิกากลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม" โจ เบอร์ลิงเกอร์ หนึ่งในผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้กล่าว และเขากล่าวเสริมว่า "พวกเขาเผชิญกับอุปสรรคที่หลายๆคนเคยเผชิญมาแล้ว และผู้ชมหลายคนก็ได้รับแรงบันดาลใจจากภาพยนตร์เรื่องนี้ ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ชอบดนตรีเฮฟวีเมทัลก็ตาม" เพลงฮิตของวงเมทัลลิการวมถึงเพลง Harvester of Sorrow, One, Enter Sandman, The Unforgiven, Nothing Else Matters, Wherever I May Roam, Sad But True, Until It Sleeps, Hero of the Day, Mama Said, The Memory Remains,, Fuel, Whiskeyin the Jar และ I Disappear บรูซ ไซนอฟสกี ซึ่งเกิดปี 1956 และโจ เบอร์ลิงเกอร์ ซึ่งเกิดปี 1961 เคยร่วมกันกำกับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Brother's Keeper (1992, A) ที่เพิ่งเปิดฉายที่ห้องสมุดมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ในปี2003 นอกจากนี้ ทั้งสองยังร่วมกันกำกับภาพยนตร์เรื่อง The Begging Game, Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills, Where It's At: The Rolling Stone State of the Union, Paradise Lost 2: Revelations และ One Who Day (2002) ไซนอฟสกีและเบอร์ลิงเกอร์เคยแยกกันกำกับภาพยนตร์ด้วยเหมือนกัน โดยไซนอฟสกีเคยกำกับ Good Rockin' Tonight: The Legacy of Sun Records และ Hollywood High ในขณะที่เบอร์ลิงเกอร์เคยกำกับ Judgment Day: Should the Guilty Go Free, Book of Shadows: Blair Witch 2 และ Outrageous Taxi Stories (1989) จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:43:07 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 22 45.OUTFOXED ภาพยนตร์สารคดีใหม่เรื่อง Outfoxed กล่าวหาสถานีข่าวฟ็อกซ์ นิวส์ แชนเนลของสหรัฐว่าได้ทำการปรับแต่งการรายงานข่าวเพื่อสนับสนุนประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุช ในขณะที่สถานีเคเบิลทีวีแห่งนี้ออกมาโต้แย้งว่าภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้คือฝ่ายที่ทำตัวไม่เป็นกลางเสียเอง Outfoxed เป็นภาพยนตร์ความยาว 77 นาทีของโรเบิร์ต กรีนวอลด์ ซึ่งเปิดฉายรอบปฐมทัศน์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในนิวยอร์ค โดยภาพยนตร์เรื่องนี้นำคำให้การของอดีตพนักงานบางคนของฟ็อกซ์, ฟุตเตจที่เคยออกอากาศทางสถานี และบันทึกภายในบริษัทเกี่ยวกับการวางแผนทำข่าวมาใช้เป็นเหตุผลสนับสนุนข้อกล่าวหา "ผู้แฉความไม่ถูกต้องภายในบริษัทที่มาให้สัมภาษณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้ยืนยันว่าผู้ชมสถานีฟ็อกซ์จะได้รับทราบเรื่องราวเพียงด้านเดียวเท่านั้น นั่นก็คือด้านของพรรครีพับลิกัน" กรีนวอลด์กล่าว โดยก่อนหน้านี้เขาเคยสร้างภาพยนตร์เรื่อง Steal This Movie ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับชีวิตของแอบบี ฮอฟแมน ซึ่งเป็นนักเคลื่อนไหวทางสังคม บริษัทฟ็อกซ์ นิวส์ระบุในแถลงการณ์ว่า Outfoxed ไม่ได้ขอความเห็นจากทางทางสถานี และ Outfoxed นำเนื้อหาที่ได้รับการคุ้มครองจากลิขสิทธิ์ไปใช้นอกบริบทเพื่อสนับสนุนจุดยืนของฝ่ายตนเอง "ถ้าหากสำนักข่าวใดตัดสินใจนำสิ่งนี้ไปใช้ในการทำเรื่องต่อต้านฟ็อกซ์ นิวส์ ข้อมูลทั้งหมดที่พวกเขานำไปใช้ก็จะกลายเป็นการส่งเสริมสารคดีที่มีอคติและไม่คำนึงถึงบริบทเดิม" ฟ็อกซ์ นิวส์ระบุ Outfoxed มีชื่อเรื่องรองว่า Rupert Murdoch's War on Journalism โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ระบุว่าผู้บริหารของฟ็อกซ์ นิวส์ต้องการทำข่าวในทางบวกเกี่ยวกับอิรักหลังจากสหรัฐเป็นผู้นำในการทำสงครามขับไล่ซัดดัม ฮุสเซน โดยทางสถานีไม่ต้องการพูดพาดพิงถึงเรื่องอาวุธที่มีอานุภาพทำลายล้างสูง และวิธีการที่ทางสถานีใช้ในการพูดถึงสมาชิกพรรคเดโมแครตก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าทางสถานีลำเอียงเข้าข้างฝ่ายปธน.บุช เดวิด คอร์บ อดีตนักเขียนฟรีแลนซ์ของฟ็อกซ์ กล่าวในงานแถลงข่าวว่าเมื่อเกิดสิ่งไม่ดีขึ้นกับกองทัพสหรัฐในอิรัก โปรดิวเซอร์ระดับสูงคนหนึ่งของฟ็อกซ์ก็จะวางแนวทางการเขียนข่าวให้กับนักเขียนของทางสถานีดังนี้ "จำไว้ว่าเมื่อคุณเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทุกอย่างเป็นเรื่องดี อย่าเขียนถึงจำนวนคนตาย หรือเขียนเกี่ยวกับเรื่องกองทัพที่ถูกระดมยิงใส่หรือถูกโจมตี จงทำข่าวให้ออกมาเป็นแง่บวกอยู่เสมอ ย้ำถึงสิ่งดีๆทุกอย่างที่เรากำลังทำอยู่ อย่างเช่นการบูรณะโรงเรียนหรือการสร้างประชาธิปไตย ร้องไชโยให้กับฝ่ายเรา นี่คือความก้าวหน้าครั้งใหญ่" Outfoxed ได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มเสรีนิยมบางกลุ่ม ซึ่งรวมถึงกลุ่ม MoveOn.org และศูนย์เซ็นเตอร์ ฟอร์ อเมริกัน โปรเกรส 46.PEOPLE SAY I’M CRAZY ภาพยนตร์แนวชีวประวัติอีกเรื่องหนึ่งคือภาพยนตร์สารคดีเรื่อง People Say I'm Crazy ที่กำกับโดยจอห์น คาดิแกนและเคที คาดิแกนซึ่งเป็นพี่น้องกัน โดยมีเนื้อหาเกี่ยวกับชีวประวัติของจอห์น จอห์น คาดิแกน ป่วยเป็นโรคจิตเภทตั้งแต่สมัยที่เขาเรียนอยู่มหาวิทยาลัยคาร์เนกี เมลลอนในปี 1991 อาการของเขาแย่ลงเรื่อยๆจนกระทั่งเขาย้ายไปแคลิฟอร์เนียเพื่อจะได้อยู่ใกล้ครอบครัวของเขามากยิ่งขึ้น เขาเคยเข้าโรงพยาบาลหลังจากที่การรักษาแบบที่เรียกว่า shock therapy ไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้ นอกจากนี้ เขายังเคยใช้ยาบางตัวที่ทำให้น้ำหนักของเขาเพิ่มขึ้น 150 ปอนด์ด้วย อย่างไรก็ดี หลังจากที่เขาได้รับยาตัวใหม่ในปี 1999 และได้กำลังใจจากน้องสาวของเขา เขาก็มีอาการดีขึ้นมาก เขาสามารถใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง และปัจจุบันนี้เขาทำงานเป็นศิลปินในย่านซานฟรานซิสโก เบย์ โดยผลงานศิลปะบางชิ้นของเขาได้ไปจัดแสดงตามแกลเลอรีต่างๆทั่วประเทศ เคที ซึ่งเป็นน้องสาวของจอห์นใช้กล้องวิดีโอบันทึกเรื่องราวของพี่ชายในขณะที่เขาต่อสู้กับสติสัมปชัญญะของตัวเอง โดยเคทีมีอาชีพเป็นผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์ และเธอก็สอนจอห์นให้รู้จักใช้กล้องวิดีโอด้วย และจอห์นก็เริ่มบันทึกเรื่องราวของตัวเองในปี 1997 การที่จอห์นทำงานศิลปะและการที่จอห์นใช้กล้องวิดีโอบันทึกภาพชีวิตของตัวเองต่างก็เป็นวิธีการหนึ่งในการรักษาอาการของเขา โดยจอห์นได้สัมภาษณ์คนหลายคนที่ใกล้ชิดเขา ซึ่งรวมถึงพี่น้องของเขา, พ่อแม่ของเขา และแอนน์ ซึ่งเป็นเพื่อนของเขาที่เป็นโรคจิตเภทเหมือนกัน นักวิจารณ์ให้ความเห็นว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ให้ภาพของผู้ป่วยโรคจิตเภทในแบบที่แตกต่างจากภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดเป็นอย่างมาก เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้พยายามเร้าอารมณ์หรือสร้างความโรแมนติกให้กับชีวิตผู้ป่วยโรคจิตเภท People Say I'm Crazy ได้รับรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมจากเทศกาลภาพยนตร์ชิคาโกในปี2003 และได้รับรางวัลจากเทศกาลภาพยนตร์แวนคูเวอร์ในปี 2003 ด้วย 47.PERSONS OF INTEREST ภาพยนตร์สารคดีอีกเรื่องที่ได้รับอิทธิพลจากเหตุการณ์ 11 ก.ย.คือ Persons of Interest ซึ่งกำกับโดยอลิสัน แมคลีน และโทเบียส เพิร์ส โดยภาพยนตร์เรื่องนี้สัมภาษณ์คน 12 คนที่เคยถูกทางการสหรัฐควบคุมตัวไว้หลังจากเกิดเหตุโจมตีในวันที่ 11 ก.ย. โดยบางคนในกลุ่มนี้เป็นพลเมืองสหรัฐ แต่พวกเขาก็ถูกจับกุมตัวเพราะความเชื่อทางศาสนา ภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทำในห้องโล่งๆเพียงห้องเดียวที่แทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์อยู่เลย และผู้กำกับก็ปล่อยให้คนกลุ่มนี้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยแทบไม่มีการขัดจังหวะ และเรื่องเล่าของแต่ละคนก็คล้ายคลึงกัน โดยทางการสหรัฐจับตัวคนกลุ่มนี้ในข้อหาเกี่ยวกับการเข้าประเทศ, พวกเขาถูกควบคุมตัวโดยไม่ได้รับอนุญาตให้หาทนายและไม่ได้รับอนุญาตให้ติดต่อครอบครัว โดยหลายคนในกลุ่มถูกขังเดี่ยวเป็นเวลานานหลายเดือน และบางคนก็ถูกส่งตัวออกนอกประเทศด้วย ซึ่งถึงแม้ผู้ถูกคุมขังได้รับการตัดสินว่าไม่มีความผิดในเวลาต่อมา แต่หลายคนในกลุ่มนี้ก็ต้องสูญเสียงาน, เพื่อน และความหวังในชีวิตไป การคุมขังคนเหล่านี้มีจุดเริ่มต้นมาจากนโยบายของจอห์น แอชครอฟท์ รมว.ยุติธรรมสหรัฐ โดยแอชครอฟท์อ้างเหตุผลในการจับกุมคุมขังคนหลายพันคนหลังเหตุการณ์ 11 ก.ย.ว่าเป็นการกระทำเพื่อความมั่นคงของชาติ คำโปรยของภาพยนตร์เรื่องนี้คือ "แอชครอฟท์เรียกพวกเขาว่าผู้ก่อการร้าย แต่พวกเขาเรียกตัวเองว่าชาวอเมริกัน" Persons of Interest ได้เข้าชิงรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในเทศกาลซันแดนซ์เมื่อต้นปี2004 โดยอลิสัน แมคลีน หนึ่งในผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นชาวแคนาดาที่เกิดปี 1958 และก่อนหน้านี้เธอเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Jesus'Son, Crush และ Kitchen Sink จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:44:17 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 23 48.PROMISES ดีวีดีออกใหม่ในสหรัฐช่วงนี้ยังรวมถึงดีวีดีภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Promises ที่กำกับโดยบี.แซด.โกลด์เบิร์ก, จัสติน ชาปิโร และคาร์โลส โบลาโด โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เคยเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในช่วงต้นปี 2002 Promises ถ่ายทำในปี 1997, 1998 และ 2000 และมีเนื้อหาเกี่ยวกับเด็กๆชาวปาเลสไตน์และชาวอิสราเอลที่อาศัยอยู่ใกล้กันแต่ก็เหมือนอยู่ห่างไกลกัน เพราะมีด่านตรวจกั้นขวางระหว่างเด็กๆสองกลุ่มนี้ นอกจากนี้ ความแตกต่างทางวัฒนธรรม, ปัญหาการเมือง และปัญหาความรุนแรงก็ยิ่งทำให้เด็กสองกลุ่มนี้อยู่ห่างไกลกันมากยิ่งขึ้น Promises แสดงให้เห็นว่าสันติภาพเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ได้นำเสนอความคิดที่ฝันเฟื่องและพยายามหลีกหนีจากความเป็นจริงแต่อย่างใด โดยเด็กๆส่วนใหญ่ในเรื่องนี้ซึ่งมีอายุ 12-13 ปี ต่างก็เคยมีเพื่อนที่ถูกฆ่าตายเพราะมือระเบิดพลีชีพปาเลสไตน์หรือเพราะทหารอิสราเอล Promises แสดงให้เห็นถึงการปลูกฝังความเชื่อลงในตัวเด็ก โดยแสดงให้เห็นว่าเด็กอิสราเอลได้รับคำสั่งสอนเรื่องดินแดนนี้มาอย่างไร และแสดงให้เห็นว่าโรงเรียนปาเลสไตน์สั่งสอนเด็กเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของดินแดนนี้อย่างไร อย่างไรก็ดี ถึงแม้เด็กๆเหล่านี้ได้รับการชี้นำความเชื่อจากบุคคลอื่นตลอดเวลา เด็กบางคนก็แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสามารถคิดเองได้อย่างอิสระและยังคงใฝ่ฝันถึงโลกที่ดีขึ้น เด็กปาเลสไตน์คนหนึ่งให้สัมภาษณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้ถึงข้อดีของการเป็นมือระเบิดพลีชีพ และภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ถ่ายทอดให้ผู้ชมเห็นว่าการมองโลกจากสายตาของเด็กคนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ซึ่งจะทำให้ผู้ชมเข้าใจได้ว่าเพราะเหตุใดเด็กคนนี้ถึงรู้สึกอย่างนี้ ยาร์โกและแดเนียล ซึ่งเป็นคู่แฝดชาวอิสราเอลปรากฏตัวในหลายฉากในเรื่องนี้ โดยเด็กสองคนนี้ไม่ค่อยสนใจในเรื่องการเมือง แต่พวกเขาก็กังวลอยู่เสมอว่าอาจเกิดระเบิดขึ้นบนรถบัสขณะที่พวกเขาเดินทางไปโรงเรียน ฉากหนึ่งที่น่าสนใจในภาพยนตร์เรื่องนี้คือฉากที่เด็กสองคนนี้อยู่ในงานชุมนุมของกลุ่มชาวยิวเคร่งศาสนา และเด็กคนหนึ่งกล่าวว่า "ผมอยากจะไปเยี่ยมหมู่บ้านอาหรับมากกว่าจะมาอยู่กับคนเคร่งศาสนากลุ่มนี้" เด็กๆชาวปาเลสไตน์ในภาพยนตร์เรื่องนี้ค่อนข้างสนใจในเรื่องการเมือง แต่พวกเขาก็ต้องการจะออกไปสู่โลกภายนอก, ต้องการรู้จักกับคนอื่นๆ และต้องการมีเพื่อน ซี่งนั่นเป็นสิ่งที่ทำได้ยากมากเพราะเด็กๆกลุ่มนี้ต้องใช้ชีวิตในพื้นที่แคบๆในเขตถิ่นที่อยู่ของตัวเอง ในขณะที่การเดินทางแต่ละครั้งต้องเผชิญกับด่านตรวจมากมาย ฉากที่น่าประทับใจในภาพยนตร์เรื่องนี้คือฉากที่เด็กๆชาวอิสราเอลและชาวปาเลสไตน์ได้มาพบกัน และเด็กๆชาวปาเลสไตน์ก็แสดงความตื่นเต้นอย่างมากที่มีผู้มาเยี่ยม ทั้งนี้ นักวิจารณ์ชื่นชมฉากนี้เป็นอย่างมากเพราะฉากนี้ไม่ได้ให้ข้อสรุปใดๆ แต่เพียงแสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์นี้อาจเป็นเพียงการเริ่มต้นของบางสิ่งบางอย่างเท่านั้น จัสติน ชาปิโรเป็นผู้กำกับหญิงชาวแอฟริกาใต้ ในขณะที่คาร์ลอส โบลาโด เป็นผู้กำกับชาวเม็กซิโกที่เคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Under California: The Limit of Time (1998), Rites (1993), Golkobi (1990) และ Laura (1987) ส่วนบี.แซด. โกลด์เบิร์กเป็นลูกครึ่งอเมริกัน-อิสราเอล โกลด์เบิร์กถือว่าตัวเองเป็นชาวยิวด้วยกัน และฉากบางฉากใน Promises ก็แสดงให้เห็นว่าการที่เขาได้ทำความรู้จักกับเด็กชาวปาเลสไตน์ในระหว่างการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้อาจช่วยเปลี่ยนความคิดของเด็กปาเลสไตน์บางคนที่มีต่อชาวยิวได้ Promises กวาดรางวัลมาแล้วมากมาย ซึ่งรวมถึงรางวัลยัง อาร์ติสท์ อวอร์ด, รางวัลภาพยนตร์ยอดนิยมและรางวัลความหลากหลายทางจิตวิญญาณในเทศกาลภาพยนตร์แวนคูเวอร์, รางวัลขวัญใจผู้ชมในเทศกาลภาพยนตร์รอตเตอร์ดัม และรางวัล Ecumenical Jury จากเทศกาลภาพยนตร์โลคาร์โนในสวิตเซอร์แลนด์ Promises ได้รับรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมจากหลายเทศกาล ซึ่งรวมถึงเทศกาลภาพยนตร์บายาโดลิดของสเปน, เทศกาลภาพยนตร์เซา เปาโลของบราซิล, เทศกาลภาพยนตร์ซานฟรานซิสโก, เทศกาลภาพยนตร์แฮมป์ตันในรัฐนิวยอร์ค และเทศกาลบัสเตอร์สำหรับภาพยนตร์เด็กซึ่งจัดที่กรุงโคเปนเฮเกน Under California: The Limit of Time ที่กำกับโดยโบลาโดเป็นภาพยนตร์แนว road movie หรือภาพยนตร์เกี่ยวกับการเดินทางของตัวละคร ซึ่งในระหว่างการเดินทางนั้นตัวละครมักได้เรียนรู้สิ่งต่างๆและเปลี่ยนแปลงตัวเองในตอนจบ ตัวละครเอกของเรื่องนี้คือดาเมียน (ดาเมียน อัลคาซาร์) ซึ่งเป็นศิลปินที่กำลังหลบหนีจากเหตุการณ์อุบัติเหตุ โดยเขาเคยขับรถชนหญิงตั้งครรภ์คนหนึ่งตายโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาก็รู้สึกทุกข์ทรมานใจกับความรู้สึกผิดมาก และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจทิ้งภรรยาของเขาซึ่งกำลังตั้งครรภ์ในชายหาดลากูนา และเดินทางไปยังแคว้นบาคา แคลิฟอร์เนียในประเทศเม็กซิโก ในการเดินทางครั้งนี้นั้น ดาเมียนตั้งใจจะค้นหารากเหง้าของตัวเอง, ค้นหาศรัทธาในชีวิตใหม่อีกครั้ง และต้องการจะเยียวยาจิตวิญญาณของตัวเอง โดยดาเมียนเป็นชาวเม็กซิกัน-อเมริกันที่เกิดในลอสแองเจลิส ดาเมียนพบกับนักแสวงบุญผู้ลึกลับคนหนึ่งบนถนน และนักแสวงบุญผู้นี้ก็ขอแลกเปลี่ยนหมวกกับเขา อย่างไรก็ดี นักแสวงบุญผู้นี้ปฏิเสธที่จะนั่งรถของดาเมียน โดยบอกว่าเขาจำเป็นต้องเดินทางด้วยเท้า เพราะเขากำลังไถ่บาป แม่ของดาเมียนฝากจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ดาเมียนเพื่อให้เขานำไปวางที่หลุมฝังศพของยาย แต่หลังจากเขาพบกับนักแสวงบุญ ดาเมียนกลับตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางการเดินทาง โดยเขาขับรถไปทางทิศตะวันตกต่อไปเรื่อยๆ เพราะเขาตั้งใจจะเดินทางไปยังชายหาดที่มีปลาวาฬร้องเพลง อย่างไรก็ดี ดาเมียนกลับเผารถของตัวเองทิ้งในเวลาต่อมา และเขาก็ตัดสินใจจะเดินเท้าเพื่อเป็นการไถ่บาปเช่นกัน นักวิจารณ์ตั้งข้อสังเกตว่าภาพยนตร์เรื่องนี้พาดพิงถึงตำนานโจนาห์ในท้องปลาวาฬและประวัติการเดินทางของนักบวชนิกายเยซูอิต นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นถึงแง่มุมต่างๆในชีวิตของชาวเม็กซิกันและชาวเม็กซิกัน-อเมริกัน รวมทั้งค่านิยมของคนกลุ่มนี้ ผู้ชมภาพยนตร์ตั้งข้อสังเกตว่าภาพยนตร์เรื่องนี้มีส่วนคล้ายคลึงภาพยนตร์ที่กำกับโดยวิม เวนเดอร์ส และจุดเด่นของเรื่องคือการที่ตลอดทั้งเรื่องแทบไม่มีบทสนทนา และเน้นแต่ภาพวิวทิวทัศน์ของทะเลทรายกับก้อนหิน 49.RED PERSIMMONS ภาพยนตร์สารคดีจากญี่ปุ่นเรื่อง Red Persimmons กำกับโดยชินสุเกะ โอกาวะ และเผิงเสี่ยวเหลียน โดยในตอนแรกนั้นชินสุเกะเป็นผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่เขาตายก่อนที่จะกำกับเสร็จ ดังนั้นเผิงเสี่ยวเหลียนซึ่งเป็นชาวจีนและเป็นลูกศิษย์ของเขาจึงกำกับต่อจนเสร็จ Red Persimmons มีเนื้อหาเกี่ยวกับวิธีการทำลูกพลับตากแห้งในหมู่บ้านที่ห่างไกลในเขตคามิโนยามะของญี่ปุ่น ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่เชี่ยวชาญในการทำงานนี้มาเป็นเวลานับร้อยปี โดยเนื้อหาของภาพยนตร์เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นในเดือนพ.ย.เมื่อชาวสวนเก็บลูกพลับออกจากต้นพลับที่ใบไม้ร่วงลงจนหมดต้น และนำลูกพลับนี้มาคัดเลือก, ปอกเปลือก, ตากให้แห้ง และมัดรวมกันเป็นเชือก และจบเรื่องในช่วงฤดูใบไม้ผลิเมื่อชาวสวนนำลูกพลับมาห่อในกระดาษแก้วเพื่อเตรียมส่งออก Red Persimmons เล่าเรื่องราวอีกหลายเรื่องด้วยกัน ซึ่งรวมถึงเรื่องชนบทของญี่ปุ่นในขณะที่อยู่ภายใต้การปกครองของทหารฝ่ายสัมพันธมิตร และเรื่องความพยายามอย่างต่อเนื่องของมนุษย์ในการคิดค้นเครื่องปอกเปลือกลูกพลับที่มีประสิทธิภาพดีขึ้น โดยผู้หญิงคนหนึ่งเล่าถึงเรื่องที่เธอไม่สามารถปอกเปลือกลูกพลับด้วยวิธีการเดียวกับแม่สามีของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงดีใจมากเมื่อสามีของเธอจึงคิดค้นมีดแบบพิเศษขึ้นมาเพื่อช่วยให้เธอไม่ต้องโดนมีดบาดเป็นประจำ และช่วยให้เธอสามารถปอกเปลือกได้โดยไม่โดนแกนของลูกพลับ นอกจากนี้ ชาวบ้านอีกหลายคนก็ช่วยกันประดิษฐ์เครื่องมือปอกเปลือกลูกพลับที่สร้างจากล้อรถจักรยาน แต่ชาวบ้านเหล่านี้ก็โต้เถียงกันว่าใครกันแน่ในกลุ่มพวกเขาที่เป็นคนประดิษฐ์เครื่องมือนี้ขึ้นมา ฉากที่ได้รับคำชมว่างดงามอย่างมากใน Red Persimmons คือฉากที่แสดงให้เห็นเชือกลูกพลับห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศในขณะที่ลูกพลับค่อยๆแห้งลง โดยนักวิจารณ์ให้ความเห็นว่าความงดงามของภาพยนตร์เรื่องนี้อยู่ในสายลมที่พัดโบกให้เชือกเหล่านี้แกว่งไกว ซึ่งความงดงามดังกล่าวปรากฏให้เห็นเพียงชั่วครู่เดียว และหลายคนอาจไม่ตระหนักถึงความงดงามของวิถีชีวิตแบบนี้แม้วิถีชีวิตแบบนี้หายสาบสูญไปแล้ว อย่างไรก็ดี นักวิจารณ์ตั้งข้อสังเกตว่าถึงแม้ภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงทิวทัศน์ที่งดงามและร่มรื่นของญี่ปุ่น ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ได้ใส่ใจกับความงดงามของทัศนียภาพมากจนเกินไป แต่มุ่งความสนใจไปที่ชาวบ้านมากกว่า นักวิจารณ์กล่าวว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในภาพยนตร์เรื่องนี้คือการที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้บันทึกภาพวิถีชีวิตแบบเก่าที่กำลังจะสูญหายไป เพราะหมู่บ้านเล็กๆตามต่างจังหวัดเหล่านี้ค่อยๆกลายเป็นหมู่บ้านร้างไปแล้วในปัจจุบัน และผู้ให้สัมภาษณ์หลายคนในภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว ชินสุเกะ โอกาวะ และกลุ่มโอกาวะ โปรดักชันส์ ซึ่งเป็นกลุ่มนักสร้างภาพยนตร์ของเขา ถ่ายทำฟุตเตจส่วนใหญ่ในภาพยนตร์เรื่องนี้ในขณะที่เขาถ่ายภาพยนตร์อีพิคเรื่อง Magino Village: A Tale (1987) ซึ่งเป็นภาพยนตร์ความยาว 4 ชั่วโมงเกี่ยวกับการปลูกข้าวในเขตยามากาตะ อย่างไรก็ดี โอกาวะจำเป็นต้องตัดฟุตเตจเรื่องการเก็บลูกพลับออกไปจากสารคดีเรื่องนั้นเพื่อให้สารคดีเรื่องนั้นไม่ยาวจนเกินไป แต่เขาก็ตั้งใจว่าจะนำฟุตเตจดังกล่าวมาสร้างเป็นภาพยนตร์อีกเรื่อง โอกาวะเขียนบทที่จะใช้ในการถ่ายทำไว้แล้วก่อนที่เขาจะเสียชีวิตลงจากโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่ในปี 1992 ขณะอายุราว 56 ปี และเผิงเสี่ยวเหลียนซึ่งเป็นลูกศิษย์หญิงของเขาก็รับหน้าที่ถ่ายทำ Red Persimmons ต่อจนเสร็จ โดยได้รับความร่วมมือจากโยโกะ ชิราอิชิ ซึ่งเป็นภรรยาของโอกาวะ เมื่อเผิงเสี่ยวเหลียนกลับไปที่หมู่บ้านแห่งนี้อีกครั้งในปี 2001 เธอก็พบว่าหมู่บ้านนี้เริ่มหันมาใช้อุปกรณ์แบบใหม่ในการปอกเปลือกลูกพลับ อย่างไรก็ดี จุดหนึ่งที่น่าสนใจในภาพยนตร์เรื่องนี้ก็คือผู้สร้างภาพยนตร์ไม่ได้มองเทคโนโลยีและความทันสมัยว่าเป็นศัตรูของวิถีชีวิตแบบเก่า แต่มองว่าเทคโนโลยีคือวิธีการหนึ่งที่ช่วยสร้างระเบียบให้กับโลกที่ยุ่งเหยิง ชินสุเกะ โอกาวะ เคยได้รับรางวัล FIPRESCI (รางวัลของสมาคมนักวิจารณ์ภาพยนตร์ระหว่างประเทศ) ในเทศกาลภาพยนตร์เบอร์ลินจาก Nippon-koku Furuyashiki-mura (1982) และเคยได้รับรางวัลโยเซฟ วอน ชแตร์นแบร์ก ในเทศกาลภาพยนตร์มานน์ไฮม์-ไฮเดลเบิร์ก จาก Narita: The Peasants of the Second Fortress (1971) จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:45:09 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 24 50.RIDING GIANTS เทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์เปิดฉากปี 2004ด้วยการจัดฉายรอบปฐมทัศน์ของภาพยนตร์เรื่อง Riding Giants ซึ่งเป็นภาพยนตร์สารคดีที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการเล่นกระดานโต้คลื่นยักษ์ ซึ่งโรเบิร์ต เรดฟอร์ด ผู้สนับสนุนเทศกาลนี้กล่าวว่าภาพยนตร์เรื่องนี้คือตัวอย่างที่ดีของจิตวิญญาณนักสร้างภาพยนตร์อิสระ "นี่คือหนังเกี่ยวกับคนที่ทำในสิ่งที่ตัวเองทำเพียงเพราะว่ามันสนุกตื่นเต้น และนั่นคือสาเหตุที่ว่าทำไมเราในฐานะนักสร้างภาพยนตร์จึงได้มาที่นี่ในคืนนี้และในสัปดาห์นี้ โดยเราอยู่ที่นี่เพราะเรารักในสิ่งที่เราทำ และความตื่นเต้นที่ได้ทำในสิ่งนั้นทำให้เรารู้สึกมีความสุขอย่างมาก" เรดฟอร์ดกล่าวในโรงภาพยนตร์ เทศกาลซันแดนซ์เป็นเทศกาลที่แตกต่างจากเทศกาลอื่นๆในแง่ที่ว่าเทศกาลนี้ให้ความสำคัญกับภาพยนตร์สารคดี และปี2004เป็นปีแรกที่ภาพยนตร์สารคดีได้รับเกียรติให้เป็นภาพยนตร์ฉายเปิดงาน ซึ่งปีนี้ถือเป็นปีที่มีภาพยนตร์สารคดีเข้าฉายในงานเป็นจำนวนมากที่สุดอีกด้วย เทศกาลซันแดนซ์ปี2004จัดขึ้นเป็นปีที่ 20 และเป็นปีแรกที่พิธีเปิดงานจัดขึ้นที่เมืองปาร์ค ซิตี้ แทนที่จะจัดขึ้นที่เมืองซอลท์ เลค ซิตี้เหมือนปีก่อนๆ โดยเมืองปาร์ค ซิตี้นั้นเป็นเมืองเล่นสกีที่ตั้งอยู่ในหุบเขา ส่วนเมืองซอลท์ เลค ซิตี้ตั้งอยู่ห่างไปทางตะวันตกราว 30 ไมล์ (48 กิโลเมตร) สเตซี เพรัลตา กำกับและร่วมเขียนบท Riding Giants โดยเพรัลตาเคยได้รับรางวัลในซันแดนซ์มาแล้วจากภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับวัฒนธรรมการเล่นสเก็ตบอร์ดเรื่อง Dogtown and Z-Boys ในปี 2001 Riding Giants มีเนื้อหาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์การเล่นกระดานโต้คลื่น และมุ่งความสนใจไปที่ทักษะพิเศษในการเล่นกระดานโต้คลื่นยักษ์ที่มีความสูง 60-80 ฟุต (18-24 เมตร) เหนือพื้นมหาสมุทร Riding Giants เล่าเรื่องของกลุ่มนักเล่นกระดานโต้คลื่นทางตอนใต้ของรัฐแคลิฟอร์เนีย โดยมีเกร็ก โนลล์ นักเล่นกระดานโต้คลื่นระดับตำนานเป็นผู้นำ โดยเขาเป็นผู้บุกเบิกการเล่นกีฬาประเภทนี้ที่ชายฝั่งโออาฮูทางตอนเหนือของฮาวาย Riding Giants เล่าเรื่องของวิวัฒนาการการเล่นกระดานโต้คลื่นผ่านทางชีวิตของเจฟฟ์ คลาร์ค ซึ่งมักเล่นกีฬานี้ทางตอนเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนีย และเล่าเรื่องของนักเล่นกระดานโต้คลื่นรุ่นใหม่อย่างแลร์ด แฮมิลตันด้วย โดยแฮมิลตันนั้นนำเทคนิคของการเล่นวินด์เซิร์ฟและการเล่นสโนว์บอร์ดดิงมาใช้ในการพิชิตคลื่นยักษ์ ก่อนหน้านี้เคยมีการสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับการเล่นกระดานโต้คลื่นมาแล้วหลายเรื่อง ซึ่งรวมถึงภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Endless Summer (1966) และ The Endless Summer II (1994) ที่กำกับโดยบรู๊ซ บราวน์ โดยภาคแรกนั้นเล่าเรื่องของไมค์ ฮินสัน และโรเบิร์ต ออกัสท์ ในขณะที่ภาคสองเล่าเรื่องของแพทริค โอ'คอนเนล และโรเบิร์ต "วิงนัท" วี 51.SAMURAI: BEHIND THE BLADE (ข้อมูลจากนสพ.กรุงเทพธุรกิจ ฉบับวันที่ 19 ก.พ. 2004) สิงคโปร์กำลังใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการผลักดันประเทศให้ก้าวขึ้นมามีความสำคัญในวงการภาพยนตร์ระดับโลก ภาพยนตร์สารคดีเป็นองค์ประกอบสำคัญในแผนของสิงคโปร์ โดยคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจ (EDB) ซึ่งเป็นหน่วยงานของรัฐบาลสิงคโปร์ ได้จัดตั้งกองทุน 2 แห่งที่มีวงเงินรวมกัน 31.5 ล้านดอลลาร์สิงคโปร์ให้กับเนชันแนล จีโอกราฟฟิก และดิสคัฟเวอรี แชนเนลเพื่อใช้ในการสนับสนุนผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์สารคดีชาวสิงคโปร์ เจ้าหน้าที่ EDB กล่าวว่ากองทุนเนชันแนล จีโอกราฟฟิกจะผลิตรายการสารคดีความยาว 47 ชั่วโมง โดยหนึ่งในสารคดีเรื่องแรกๆที่ผลิตโดยกองทุนนี้คือเรื่อง Hidden Genders ที่ถ่ายทำในประเทศไทย โดยบริษัทที่ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้คือบริษัทไรท์ แองเกิลของสิงคโปร์ โดยภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการสำรวจโลกของกะเทยและคนที่ผ่าตัดแปลงเพศ และรวมไปถึงมวยไทยด้วย Hidden Genders ได้แพร่ภาพทางช่องเนชันแนล จีโอกราฟฟิกในสิงคโปร์ โดยเว็บไซท์ sgezine.com.sg รายงานว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้ทุนสร้างถึง 200,000 ดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งถือว่าสูงมากหากเทียบกับมาตรฐานของสิงคโปร์ นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังใช้ทีมงานสร้างกว่า 50 คนทั้งผู้อำนวยการสร้าง, ผู้กำกับ และผู้ตัดต่อวิดีโอในประเทศสิงคโปร์, อินเดีย และไทย รัฐบาลสิงคโปร์กันเงินไว้ 100 ล้านดอลลาร์สิงคโปร์ (59 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) ในเดือนธ.ค.2003เพื่อใช้ในการสร้างภาพยนตร์สารคดีและภาพยนตร์ทั่วไป โดยตั้งเป้าไว้ว่าสิงคโปร์จะต้องผลิตภาพยนตร์ทุนต่ำให้ได้ราว 5 เรื่องต่อปี นอกจากนี้ สิงคโปร์ยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างย่าน Fusionpolis เพื่อใช้เป็นที่ตั้งของบริษัทด้านสื่อด้วย ส่วนภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Samurai: Behind the Blade เป็นโครงการภาพยนตร์อีกเรื่องหนึ่งของเนชันแนล จีโอกราฟฟิกที่ใช้ทุนสร้าง 450,000 ดอลลาร์ โดยมีแคนาดาร่วมอำนวยการสร้างด้วย โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ถือเป็นโครงการร่วมมือที่ใหญ่ที่สุดและอาจซับซ้อนที่สุดเป็นประวัติการณ์ ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทำในญี่ปุ่นโดยใช้ทีมงานชาวญี่ปุ่นและสิงคโปร์ แต่ผู้กำกับเป็นชาวแคนาดา และได้รับการตัดต่อที่สิงคโปร์และโตรอนโต สิงคโปร์หวังว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะช่วยผลักดันให้สิงคโปร์กลายเป็นแหล่งสำคัญในการผลิตภาพยนตร์และภาพยนตร์สารคดีของเอเชีย "มีการโทรศัพท์ข้ามประเทศกันหลายครั้งเพื่อให้โครงการหนังเรื่องนี้เกิดขึ้น" มิเชล ไคลน์ ผู้อำนวยการบริษัทเวย์เวิร์ด มีเดียกล่าว โดยบริษัทนี้สร้างภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ร่วมกับบริษัทแบง โปรดักชันส์ในสิงคโปร์ และบริษัทอัลไลอันซ์ แอตแลนทิส คอมมูนิเคชันส์ในโตรอนโต "ในส่วนของงบประมาณนั้น แคนาดากับสิงคโปร์ลงทุนในสัดส่วน 50:50 โดยมีทั้งชาวญี่ปุ่นและสิงคโปร์ในทีมงานสร้างหนังเรื่องนี้ ในขณะที่ผู้กำกับเป็นชาวแคนาดา โดยเรารวมคนที่มีความสามารถจากชาติต่างๆ และบุคลากรจากสิงคโปร์และแคนาดาอยู่ในสัดส่วนเกือบ 50:50" ไคลน์กล่าว Samurai: Behind the Blade เล่าเรื่องราวชีวิตของมิยาโมโตะ มุซาชิ ซึ่งเป็นทหารซามูไรที่มีชื่อเสียงโด่งดังในคริสต์ศตวรรษที่ 17 ในญี่ปุ่น เขาเป็นชายพเนจร, เป็นนักรบผู้เก่งกาจ และเป็นกวีด้วย โดยเขาเป็นผู้ประพันธ์ The Book of Five Rings ซึ่งเป็นคำชี้แนะเรื่องเทคนิคและจิตวิญญาณสำหรับศิลปะป้องกันตัว หนังสือที่สอนเรื่องศิลปะในการเอาชนะคนอื่นเล่มนี้มีส่วนช่วยให้แนวคิดของญี่ปุ่นเกี่ยวกับการต่อสู้และการทำสงครามแพร่หลายไปยังชาติตะวันตก และหนังสือเล่มนี้กลายเป็นตำราเล่มสำคัญของนักธุรกิจยุคใหม่หลายคน ชีวิตของมุซาชิสร้างความสับสนให้กับนักวิชาการมาเป็นเวลานานหลายร้อยปีแล้ว โดยต้นฉบับหนังสือของเขาที่มีความยาว 5 ม้วนไม่มีเหลืออยู่อีกแล้ว ดังนั้นนักเขียนชีวประวัติและนักแปลจึงต้องค้นหาเนื้อความในหนังสือเล่มนี้จากสำเนาของลูกศิษย์ของมุซาชิ ซึ่งสำเนาเหล่านี้เป็นมรดกที่ตกทอดกันมานานหลายชั่วอายุคน ประเด็นเกี่ยวกับปีเกิดและสถานที่เกิดของมุซาชิเป็นประเด็นที่ได้รับการถกเถียงกันบ่อยครั้ง โดยตำนานระบุว่ามุซาชิเคยใช้ดาบฟันผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเขาอายุ 13 ปี และอีก 3 ปีต่อมาเขาก็เข้ารบครั้งแรกในฐานะซามูไร และเมื่อเขาอายุ 30 ปีเขาก็กลายเป็นนักดาบที่ไม่มีผู้ใดสามารถเอาชนะได้ มุซาชิเขียนไว้ในคำนำของหนังสือ Book of Five Rings ว่าเขาสามารถเอาชนะนักดาบได้ถึง 60 คนก่อนที่เขาจะอายุ 29 ปี แต่ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ามุซาชิได้รับความช่วยเหลือจากผู้อื่นหรือไม่ในการต่อสู้ดังกล่าว ตำนานของมุซาชิยังคงมีอิทธิพลต่อญี่ปุ่นยุคปัจจุบัน โดยภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าภาพของมุซาชิปรากฏอยู่ในวิดีโอเกม, หนังสือการ์ตูน และภาพยนตร์อะนิเมชั่นของญี่ปุ่น นอกจากนี้ หมู่บ้านบางแห่งยังคงอ้างถึงคำสอนของมุซาชิในระหว่างจัดงานเทศกาลหรือในระหว่างทำพิธีตีดาบตามธรรมเนียมโบราณด้วย "ผมเชื่อว่าเรายังคงมีจิตวิญญาณของซามูไรซ่อนอยู่ลึกๆในตัวเรา" ไทโซ ซากาโมโตะ ซึ่งเป็นศิลปินกล่าวในการให้สัมภาษณ์ Samurai: Behind the Blade ได้แพร่ภาพทางช่องเนชันแนล จีโอกราฟฟิกในสหรัฐ, แคนาดา, เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และญี่ปุ่น และมีกำหนดจะแพร่ภาพในที่อื่นนๆต่อไป ภายใต้นโยบาย Media 21 ที่ประกาศออกมาในปี2003 สิงคโปร์ต้องการจะทำให้อุตสาหกรรมสื่อครองสัดส่วนในเศรษฐกิจสิงคโปร์เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าสู่ระดับ 3 % ภายในปี 2012 และต้องการให้ตำแหน่งงานในอุตสาหกรรมสื่อเพิ่มขึ้นอีก 50,000 ตำแหน่ง ซึ่งเป้าหมายนี้ถือเป็นเรื่องที่เร่งด่วนเพราะตำแหน่งงานในโรงงานสิงคโปร์ลดลงในขณะที่การผลิตย้ายไปอยู่ที่จีนแทน เศรษฐกิจสิงคโปร์มีขนาด 9 หมื่นล้านดอลลาร์ บริษัทสื่อหลายแห่งเลือกใช้สิงคโปร์เป็นฐานการดำเนินงานในเอเชีย ซึ่งรวมถึง MTV, ดิสคัฟเวอรี แชนเนล, เนชันแนล จีโอกราฟฟิก แชนเนลส์ อินเทอร์เนชันนัล, HBO, บีบีซี เวิลด์ และรอยเตอร์ โฮลดิงส์ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:45:47 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 25 52.SUPERSTAR IN A HOUSEDRESS ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Superstar in a Housedress กำกับและเขียนบทโดยเคร็ก ไฮเบอร์เกอร์ และมีเนื้อหาเกี่ยวกับแจ็คกี เคอร์ติส ผู้ชายที่ชอบแต่งตัวเป็นผู้หญิงที่เคยร่วมงานกับแอนดี วอร์ฮอลล์ ศิลปินชื่อดังในทศวรรษ 1960-1970 โดยเคอร์ติสเป็นทั้งกวี, นักเขียนบทละครเวที และนักแสดง บทละครเวทีที่แต่งโดยเคอร์ติสรวมถึงเรื่อง Heaven Grand in Amber Orbit (ชื่อของเรื่องนี้มาจากชื่อของม้าแข่ง) และละครเพลงเรื่อง Vain Victory: the Vicissitudes of the แดมด์ โดยบทละครของเขามักล้อเลียนขนบธรรมเนียมในสังคม และเขายังหยิบยืมสิ่งต่างๆจากภาพยนตร์เกรดบีและบทประพันธ์ของเชคสเปียร์มาผสมรวมกันไว้ในบทละครของเขา โรเบิร์ต เดอ นีโร เคยแสดงละครเวทีของเคอร์ติสเรื่อง Glamour, Glory,and Gold ในปี 1968 โดยรับบทเป็นตัวละครหลายสิบตัวในละครเวทีเรื่องนี้ อย่างไรก็ดี เขาไม่ได้มาร่วมให้สัมภาษณ์ใน Superstar in a Housedress เคอร์ติสเติบโตขึ้นมาในย่านโลเวอร์ อีสต์ ไซด์ของแมนฮัตตัน และมีพ่อเป็นทหารเรือ เขามีชื่อจริงว่าจอห์น โฮลเดอร์ จูเนียร์ และอาศัยอยู่บนชั้นสองของบาร์ของย่า โดยเขาเริ่มแต่งตัวเป็นผู้หญิงตั้งแต่ก่อนที่จะได้พบกับแอนดี วอร์ฮอล ทั้งนี้ ถึงแม้เคอร์ติสต้องประชันบทบาทกับกะเทยชื่อดังอย่างแคนดี ดาร์ลิง และฮอลลี วู้ดลอว์นในภาพยนตร์เรื่อง Women in Revolt ที่อำนวยการสร้างโดยแอนดี วอร์ฮอล เคอร์ติสก็สามารถสร้างความโดดเด่นให้กับตัวเองด้วยการใส่ชุดเปรี้ยวที่มีการใช้แผ่นหนุนไหล่ แต่ไม่มีการใช้อุปกรณ์เสริมหน้าอกให้กับตัวเอง นอกจากนี้ เคอร์ติสยังมีจุดเด่นที่ความสูงถึง 6 ฟุต และการใส่กากเพชรไว้ที่เปลือกตา เคอร์ติสเคยขโมยเครื่องแต่งกายราคาแพงจากห้างสรรพสินค้าและนำชุดเหล่านี้มาฉีกขาดเป็นริ้วๆเพื่อนำมาประกอบกันเป็นชุดใหม่และเพื่อแสดงจุดยืนทางแฟชั่นของตัวเอง โดยเคอร์ติสได้รับอิทธิพลด้านการแต่งกายมาจากเครื่องแต่งกายที่หรูหราในทศวรรษ 1930 แต่เขาก็ชอบล้อเลียนเครื่องแต่งกายในยุคนั้น เคอร์ติสเคยพูดถึงตัวเองว่า "ฉันไม่ใช่หนุ่ม ฉันไม่ใช่สาว ฉันไม่ใช่รักร่วมเพศ ฉันไม่ใช่รักต่างเพศ ฉันไม่ใช่กะเทย ฉันคือแจ็คกี" และเคอร์ติสก็สร้างบุคลิกที่กำกวมให้กับตัวเอง โดยถึงแม้เคอร์ติสแต่งตัวเป็นผู้หญิง เขาก็ไม่ได้ทำท่าทางเลียนแบบผู้หญิง บางครั้งเขาไม่ได้โกนหนวด และในบางครั้งเขาก็วางมาดเลียนแบบเจมส์ ดีน ภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ใช้เวลาสร้างนานหลายปี และเน้นรวบรวมเกร็ดเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับตัวเคอร์ติสมากกว่าจะวิเคราะห์วิจารณ์ตัวเคอร์ติส โดยเพนนี อาร์เคด (Women in Revolt, The Giraffe, I Was on Mars) และจอห์น แวคคาโร ซึ่งเป็นศิลปินในรุ่นเดียวกับเคอร์ติสได้มาตั้งข้อสังเกตที่น่าสนใจเกี่ยวกับเคอร์ติสในภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วย ผู้ที่ร่วมให้สัมภาษณ์ในภาพยนตร์เรื่องนี้รวมถึงฮาร์วีย์ ไฟร์สไตน์ (The Torch Song Trilogy), โจ แฟรงคลิน, ไมเคิล มุสโต (นักเขียนคอลัมน์บันเทิงของหนังสือพิมพ์วิลเลจ วอยซ์) และลิลี ทอมลิน (All of Me) Superstar in a Housedress บรรจุฟุตเตจการแสดงของเคอร์ติสในร้านคาเฟ่ ลามามา และในรายการ The David Susskind Show ไว้ด้วยเช่นกัน เคอร์ติสเคยแสดงภาพยนตร์อื้อฉาวเรื่อง W.R.:Mysteries of the Organism ที่กำกับโดยดูซาน มาคาเวเจฟ และมาคาเวเจฟเคยกล่าวถึงเคอร์ติสว่าเขารู้สึกว่าเคอร์ติสเป็นบุคคลที่น่าเกรงขามมาก เคอร์ติสเกิดปี 1947 และเสียชีวิตในปี 1985 เนื่องจากเสพยาเสพติดเกินขนาด โดยเขาเคยแสดงในภาพยนตร์เรื่อง Flesh (1968), Women in Revolt (1971) และ Underground U.S.A. (1980) ที่กำกับโดยเอริค มิทเชลล์ และก่อนหน้านี้ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Cockettes (2002) ก็นำฟุตเตจภาพของเคอร์ติสไปบรรจุไว้ในเรื่องด้วยเช่นกัน อ่านข้อมูลเกี่ยวกับ THE COCKETTES ได้ที่ http://www.bioscopemagazine.com/webboard/index-in.php?id=4118 53.10 ON TEN ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง 10 on Ten ที่กำกับโดยอับบาส เกียรอสตามีเปิดฉายในคานส์ โดยเปิดฉายในสาย Un Certain Regard เกียรอสตามีเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Taste of Cherry ที่ได้รับรางวัลปาล์มทองในคานส์ปี 1997 และกำกับภาพยนตร์เรื่อง Ten ที่ได้เข้าชิงปาล์มทองในปี 2002 โดย Ten ประกอบด้วยตอนย่อยๆ 10 ตอนและมีเนื้อหาเกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ขับรถอยู่และได้รับผู้โดยสารหลายคนขึ้นมาบนรถ และภาพยนตร์ตลอดทั้งเรื่องถ่ายภาพผ่านทางกล้องที่ติดตั้งไว้นิ่งๆอยู่ในตัวรถยนต์คันนั้น ส่วน 10 on Ten มีเนื้อหาเกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์ โดยในภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้เกียรอสตามีถ่ายภาพผ่านทางกล้องที่ติดตั้งไว้นิ่งๆอยู่ในรถบรรทุกคันหนึ่งขณะที่ตัวเขาเองขับรถบรรทุกคันนี้ไปบนถนนฝุ่นคลุ้งในเชิงเขานอกกรุงเตหะราน และเขาก็พูดคุยกับผู้ชมเกี่ยวกับ "บทเรียน" 10 ข้อเกี่ยวกับศิลปะในการสร้างภาพยนตร์ รวมทั้งเปิดเผยอีกด้วยว่าเขาชอบใช้รถยนต์เป็นฉากในการถ่ายทำ เกียรอสตามีกล่าวใน 10 on Ten ว่าภาพยนตร์สหรัฐเป็นอันตรายต่อชาวโลกมากยิ่งกว่ากองทัพสหรัฐ และกล่าวว่าฉากที่ใหญ่โตมโหฬารและเทคนิคพิเศษเป็นเพียงอุปกรณ์ของพวกทุนนิยม นอกจากนี้ เขายังกล่าวล้อเล่นอีกด้วยว่าคนที่ต้องการจะเป็นผู้กำกับควรทำตามแนวทางที่ฮอลลีวู้ดวางเอาไว้ "ถ้าหากคุณต้องการจะเป็นนักสร้างหนังที่ประสบความสำเร็จ คุณต้องไม่ลืมสูตรสำเร็จของหนังอเมริกัน" เกียรอสตามีกล่าว เกียรอสตามีกล่าวว่าความก้าวหน้าของกล้องดิจิตัลส่งผลให้เขากลายเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ประเภท auteur (ผู้กำกับที่สร้างผลงานที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว) ได้อย่างสมบูรณ์ โดยภาพยนตร์บางเรื่องของเขาสร้างขึ้นจากบทร่างที่มีความยาวเพียง 3 หน้า, ไม่ต้องใช้ทีมงานในการถ่ายทำ, ไม่ต้องใช้กระดานแคลปเปอร์บอร์ด และแทบไม่ต้องใช้ดนตรีประกอบ ภาพยนตร์ของเกียรอสตามีแทบไม่ใช้นักแสดงมืออาชีพ เพราะเกียรอสตามีกล่าวว่าคนธรรมดาตามท้องถนนคือผู้ที่สามารถแสดงเป็นตัวเองได้ดีที่สุด นอกจากนี้ เขายังเปิดเผยใน 10 on Ten อีกด้วยว่าเขาคัดเลือกนักแสดงทั้งหมดเพราะนักแสดงคนนั้นใกล้เคียงกับตัวละครในเรื่อง ยกเว้นเพียงบทของโสเภณี เกียรอสตามีกล่าวว่าเขาไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากนักลงทุนและไม่ต้องแสวงหาเงินลงทุนจากแหล่งต่างๆ นอกจากนี้ เขายังไม่ต้องการทักษะความสามารถมากนักในการสร้างภาพยนตร์ โดยเขากล่าวว่า "สิ่งนี้เปิดโอกาสให้ศิลปินสามารถทำงานได้ตามลำพังอีกครั้ง และโลกก็ดูน่าสนใจขึ้นกว่าเดิมมากและดูงดงามขึ้นมากในสายตาของผมผ่านทางกล้องดิจิตัล" จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:46:45 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 26 54.THIS SO-CALLED DISASTER ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง This So-Called Disaster กำกับโดยไมเคิล อัลเมเรย์ดา โดยภาพยนตร์เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับแซม เชปพาร์ด นักแสดง-นักเขียนบท-ผู้กำกับชื่อดัง ขณะที่เชปพาร์ดกำลังเตรียมงานสร้างสร้างละครเวทีเรื่อง The Late Henry Moss ที่นำแสดงโดยฌอน เพนน์ และนิค โนลเต (The Prince of Tides) เชปพาร์ดเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง Far North และ Silent Tongue และเคยรับบทเป็นผีในภาพยนตร์เรื่อง Hamlet ที่กำกับโดยอัลเมเรย์ดา โดยเขาอนุญาตให้อัลเมเรย์ดาถ่ายทำภาพยนตร์เกี่ยวกับตัวเขาได้ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วเขาไม่ค่อยชอบปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนก็ตาม ขณะที่นักวิจารณ์ชื่นชอบภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นอย่างมาก โดยตั้งข้อสังเกตว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทอดเบื้องหลังการทำงานของเชปพาร์ดได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังบันทึกกระบวนการทำงานในการสร้างละครเวทีตั้งแต่ขั้นบทภาพยนตร์มาจนถึงขั้นการเปิดแสดงจริง รวมทั้งยังนำเสนอประเด็นเรื่องชีวิตวัยเด็กที่มีปัญหาของเชปพาร์ดด้วย เนื่องจากประเด็นนี้มีอิทธิพลสำคัญต่อละครเรื่อง the Late Henry Moss ในภาพยนตร์เรื่องนี้ ผู้ชมจะได้เห็นเชปพาร์ดวิจารณ์บทสนทนาที่เขาแต่งขึ้นมาเอง และเห็นเชปพาร์ดกล่าวว่า "ขีดฆ่าบทพูดแบบโจเซฟ คอนราดทิ้งไปซะ" นอกจากนี้ ผู้ชมจะได้เห็นเชปพาร์ดควบคุมจังหวะในแต่ละฉาก และเห็นเขาพยายามครุ่นคิดหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่อใช้พูดกับนักแสดง อัลเมเรย์ดาไม่ได้วิเคราะห์สิ่งที่นักแสดงละครเวทีเรื่องนี้กระทำกัน แต่เขาพยายามถ่ายทอดหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่สามารถถ่ายทอดเป็นคำพูดได้ในระหว่างการฝึกซ้อมละครเรื่องนี้ เขาได้บันทึกเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆที่น่าสนใจ, กิริยาท่าที, การใช้ภาษา และบุคลิกของนักแสดง และเขาใช้วิธีสังเกตการณ์สิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้เข้าไปก้าวก่ายการฝึกซ้อมละคร นอกจากนี้ เขายังทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนกับว่าได้ไปอยู่หลังฉากละครเวทีด้วยตัวเองอีกด้วย เชปพาร์ดและนักแสดงนำในละครเวทีเรื่องนี้ให้สัมภาษณ์ต่อหน้ากล้องด้วยเช่นกัน โดยพวกเขาพูดคุยกันถึงสาเหตุที่ทำให้พวกเขาเข้าสู่วงการแสดง โดยนิค โนลเตพูดถึงการแสดงด้วยความเคารพ ในขณะที่ฌอน เพนน์กล่าวว่าเขาเคยรับงานแสดงเพียงเพราะเขาอยากได้รองเท้าบู้ตคู่ใหม่ และเพนน์ยังแสดงความเห็นอีกด้วยว่า The Late Herny Moss มีเนื้อหาเกี่ยวกับ "ความทุกข์ของการเป็นผู้ชายในสถานที่ซึ่งการเป็นผู้ชายไม่มีคำจำกัดความ" และกล่าวว่านักเขียนบทมักทุกข์ทรมานกับผลงานของตัวเองมากกว่านักแสดง ละครเวทีเรื่องนี้เปิดแสดงในสหรัฐมาตั้งแต่ช่วงปลายปี 2000 โดยมีวูดดี ฮาเรลสัน (Indecent Proposal, Natural Born Killers) ร่วมแสดงด้วย ทั้งนี้ ละครเรื่องนี้ขายตั๋วได้หมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็วในระหว่างเปิดแสดงที่ซานฟรานซิสโกจนราคาหน้าตั๋วที่ระดับ 30-65 ดอลลาร์ พุ่งขึ้นสูงถึงระดับ 350-400 ดอลลาร์ และผู้ชมต่างลุกขึ้นยืนปรบมือเป็นเกียรติแก่นักแสดงหลังจากละครความยาว 3 ชั่วโมงเรื่องนี้จบลง ละครเรื่องนี้มีลักษณะหลายอย่างคล้ายละครเรื่องอื่นๆของเชปพาร์ด นั่นคือการทะเลาะกันระหว่างพี่ชายน้องชาย, การเมาสุราอาละวาด และความทุกข์ของชาวอเมริกัน โดยละครเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับพี่น้อง (โนลเตและเพนน์) ที่กลับมาพบกันเป็นครั้งแรกในเวลาหลายปีเพื่อคลี่คลายเรื่องราวการเสียชีวิตของเฮนรี มอส (เจมส์ แกมมอน) พ่อของทั้งสองซึ่งเป็นคนติดเหล้าและชอบทุบตีลูกๆ ตัวละครพ่อในบทละครของเชปพาร์ดมักเป็นผู้ชายขี้เมาที่ชอบพูดบ่นเช่นเดียวกับในเรื่องนี้ และเชปพาร์ดก็เปิดเผยว่าพ่อของเขาในชีวิตจริงเป็นทหารผ่านศึกสงครามโลกครั้งที่สองที่ดำเนินชีวิตผิดพลาดเพราะการติดเหล้าเหมือนตัวละครเฮนรี มอสในเรื่องนี้ นักวิจารณ์บางรายกล่าวว่าละครเรื่องนี้เป็นผลงานระดับปานกลางของเชปพาร์ด และไม่มีความสม่ำเสมอทางอารมณ์ โดยองก์แรกนั้นค่อนข้างสงบนิ่งในขณะที่องก์สุดท้ายบีบคั้นจิตใจมาก บทละครของเชปพาร์ดมักเต็มไปด้วยความรุนแรงและการแสดงความโกรธ ในขณะที่ตัวละครของเขาพยายามหาที่ทางของตัวเองในโลกและค้นหาความหมายของชีวิตและความตาย วินซ์ ฟลอเรส ผู้ชมละครกล่าวว่า "มีผู้ชายอยู่บนตู้เย็น มีผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยอยู่ในอ่างอาบน้ำ มีผู้ชายเมาเหล้าอยู่บนเตียง และมีตัวละครอยู่ใต้อ่างล้างหน้า นี่คือลักษณะบทละครของเชปพาร์ด" ผู้แสดงรายอื่นๆในละครเวทีเรื่องนี้รวมถึงชีช มาริน (Nash Bridges) ในขณะที่ชีลา ทูซีย์ เป็นดาราหญิงเพียงคนเดียวในละครเรื่องนี้ วูดดี ฮาเรลสันได้รับคำชมเป็นอย่างมากจากการหันมารับบทตลกในเรื่องนี้ โดยเขาแสดงเป็นคนขับแท็กซีโชคร้ายที่ต้องมาตกอยู่ท่ามกลางพายุอารมณ์ของพี่น้องตระกูลมอส 55.TIBET: CRY OF THE SNOW LION ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Tibet: Cry of the Snow Lion กำกับโดยทอม พีโอเซย์ โดยมีเนื้อหาเกี่ยวกับชะตากรรมของชาวทิเบตภายใต้การปกครองของจีนในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา ภาพยนตร์เรื่องนี้รวบรวมฟุตเตจฟิล์มเก่าและภาพถ่ายหลายภาพที่แสดงให้เห็นถึงชะตากรรมของพระทิเบต โดยมีการสัมภาษณ์แม่ชีทิเบตและพระทิเบตที่หนีไปอยู่ที่อินเดีย และมีการพูดถึงประเด็นทางการเมืองเกี่ยวกับรัฐบาลสหรัฐและรัฐบาลจีนในยุคสมัยของประธานาธิบดีริชาร์ด นิกสันด้วย พีโอเซย์ใช้เวลา 10 ปีในการสร้างภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้ และเขาแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่ให้ความหวังแก่ชาวทิเบตคือศาสนาและการยึดมั่นกับหลักการแก้ปัญหาโดยไม่ใช้ความรุนแรง นอกจากนี้ เขายังตั้งข้อสังเกตไว้ในภาพยนตร์ว่านครลาซาซึ่งเป็นเมืองหลวงของทิเบตเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวในขณะนี้ และวัฒนธรรมทิเบตได้กลายเป็นสินค้าไปแล้ว โดยชาวจีนหลายคนที่อพยพเข้าไปอยู่ในทิเบตหากินด้วยการขายของที่ระลึกแบบทิเบต นอกจากการนำเสนอเสียงเรียกร้องของชาวทิเบตแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังนำเสนอความคิดเห็นของเจ้าหน้าที่ชาวจีนด้วย ในขณะที่คนดังชาวสหรัฐที่ทำงานเคลื่อนไหวเพื่อทิเบตก็มาร่วมกันให้เสียงบรรยายในเรื่องนี้ โดยคนดังเหล่านี้รวมถึงมาร์ติน ชีน, ซูซาน ซารันดอน และเอ็ด แฮร์ริส และภาพยนตร์เรื่องนี้นำภาพคอนเสิร์ตการกุศลเพื่อทิเบตของวง R.E.M. มารวมไว้ด้วย 56.UNION SQUARE ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Union Square ได้รับการยกย่องจากฟิล ฮอลล์ นักวิจารณ์ของเว็บไซท์ filmthreat ว่าเป็นหนึ่งในภาพยนตร์สารคดีที่ยอดเยี่ยมที่สุดในปี2004 Union Square เป็นผลงานการกำกับของสตีเฟน เจ. สกลาร์สกี และมีเนื้อหาเกี่ยวกับคนติดเฮโรอีน 7 คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในย่านยูเนียน สแควร์ในนครนิวยอร์ค โดยทั้ง 7 คนนี้ต่างเล่าประสบการณ์ชีวิตของตัวเองอย่างละเอียดว่าพวกเขาทำลายชีวิตตัวเองอย่างไรบ้าง ยูเนียน สแควร์เป็นย่านหนึ่งของนิวยอร์คที่มีสวนสาธารณะที่ร่มรื่นและมีร้านค้ากับร้านอาหารชื่อดังตั้งอยู่ อย่างไรก็ดี ในบริเวณนี้มีคนไร้บ้านกลุ่มหนึ่งอาศัยอยู่ตามข้างถนนและตามสถานีรถไฟใต้ดิน บางคนในกลุ่มนี้หาเลี้ยงชีพด้วยการขอทาน, เป็นโสเภณี หรือประกอบอาชญากรรม และบางคนก็นำเงินที่ได้ไปซื้อเฮโรอีน ผู้ให้สัมภาษณ์ 7 คนใน Union Square รวมถึงแดนนี ซึ่งขโมยเงินจากเพื่อนและครอบครัวเพื่อมาซื้อเฮโรอีน โดยเขาถูกภรรยาทิ้งและภรรยาได้นำลูกเล็กๆของเขาไปด้วย เชเยนน์ เว็บเบอร์ซึ่งมาจากนิวเจอร์ซีย์และย้อมผมสีแดงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มนี้ เธอมีพ่อแม่เป็นคนติดยาเสพติดเหมือนกัน และทางการก็แยกตัวเธอออกมาจากการดูแลของพ่อแม่ตั้งแต่เธออายุ 6 ขวบ ต่อมาเมื่อตัวเธอเองติดยาเสพติด เธอก็ต้องสูญเสียทั้งงาน, บ้าน และหมดสิทธิในการเลี้ยงดูลูกสาวอายุ 6 ขวบของเธอเอง โดยเธอกล่าวว่าในตอนแรกนั้นเธอตั้งใจจะเสพเฮโรอีนเฉพาะในช่วงสุดสัปดาห์เท่านั้น ส่วนแฟนของเธอในตอนนี้ชื่อไมค์ แฮทเทน และเขาเองก็เคยติดโคเคนก่อนจะหันมาใช้เฮโรอีนแทน เจมส์และมาร์คเคยติดคุกหลายรอบ แต่เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาออกจากคุก พวกเขาก็จะกลับมาเสพยาเสพติดอีกครั้ง ส่วนสเตลธ์เป็นชาวรัฐแคลิฟอร์เนีย เขาเจาะห่วงตามจุดต่างๆทั่วร่างกาย และเขาบอกว่าเขาออกมาร่อนเร่อยู่ตามท้องถนนตั้งแต่อายุ 9 ขวบและไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตในแบบอื่นได้อย่างไร ทางด้านรอน เคพเพลอร์เป็นชายรักต่างเพศที่หาเลี้ยงชีพด้วยการทำออรัลเซ็กส์ให้กับชายวัยกลางคน โดยเขาได้เงิน 40 ดอลลาร์ต่อการทำงานหนึ่งครั้ง เขาเป็นคนที่พูดเก่งที่สุดในกลุ่ม และเขายอมรับว่าครอบครัวของเขารักเขามากและเขาก็ทำผิดอย่างใหญ่หลวงต่อครอบครัว สิ่งที่น่าสนใจใน Union Square ก็คือคนติดเฮโรอีนกลุ่มนี้มีอายุราว 20 ถึง 30 กว่าปี และแต่ละคนมีแววว่าเป็นคนที่มีสติปัญญาดี นอกจากนี้ คนกลุ่มนี้ไม่ได้กล่าวโทษปัจจัยภายนอกว่าทำลายชีวิตของพวกเขา โดยคนกลุ่มนี้ยอมรับว่าพวกเขาคือคนที่ทำลายชีวิตของตัวเอง ฉากเด่นในภาพยนตร์เรื่องนี้คือฉากที่ผู้ใช้เฮโรอีนบางคนแสดงวิธีการฉีดเฮโรอีนในห้องน้ำสาธารณะต่อหน้ากล้อง โดยคนกลุ่มนี้มีความเชี่ยวชาญในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ถึงแม้ทั้ง 7 คนนี้ต้องการจะเลิกใช้ยาเสพติด แต่มีเพียงรอนเท่านั้นที่ประสบความสำเร็จในเรื่องนี้ โดยขณะนี้รอนทำงานด้านการประชาสัมพันธ์และไม่ใช้เฮโรอีนอีกต่อไป สกลาร์สกี ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้เกิดปี 1964 โดยก่อนหน้านี้เขาเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง A Packing Suburbia (1999) ที่ส่งผลให้เขาได้รับรางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยมจากเทศกาลภาพยนตร์ลอง ไอส์แลนด์ และจากเทศกาลภาพยนตร์และวิดีโออิสระนิวยอร์ค จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:47:24 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 27 57.WITH ALL DELIBERATE SPEED With All Deliberate Speed กำกับโดยปีเตอร์ กิลเบิร์ต ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นเพื่อฉลองครบรอบ 50 ปีที่ศาลสูงสุดของสหรัฐตัดสินคดีระหว่างบราวน์กับคณะกรรมการการศึกษา ซึ่งเป็นคดีเกี่ยวกับการแบ่งแยกโรงเรียนของคนดำกับคนขาว With All Deliberate Speed มีเนื้อหาเกี่ยวกับคดี 2 คดีจากทั้งหมด 5 คดีในช่วงนั้น โดยคดีทั้ง 5 นี้ได้รับการยื่นฟ้องต่อศาลร่วมกันในชื่อว่าคดีระหว่างบราวน์กับคณะกรรมการการศึกษา อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าถึงแม้ศาลตัดสินเข้าข้างคนดำเมื่อ 50 ปีที่แล้ว แต่การต่อสู้เพื่อความเสมอภาคทางการศึกษาก็ยังไม่สิ้นสุดลงในปัจจุบัน ศาลสูงสุดของสหรัฐตัดสินอย่างเป็นเอกฉันท์ในวันที่ 17 พ.ค.ปี 1954 ว่าการให้นักเรียนผิวขาวกับผิวดำ "เรียนแยกกันในโรงเรียนที่เท่าเทียมกัน" เป็นแนวคิดที่ผิดพลาด และการที่ศาลตัดสินไม่เห็นด้วยกับนโยบาย "separate but equal" นี้มีส่วนช่วยทำลายระบบการแบ่งแยกสีผิวในสหรัฐ สมาคมแห่งชาติเพื่อความก้าวหน้าของชนผิวสี (NAACP) เป็นผู้ผลักดันการฟ้องร้องคดีในครั้งนั้น โดยทางสมาคมรวบรวมโจทก์ 200 รายในคดีที่แตกต่างกัน 5 คดีเข้าด้วยกันจากทั่วประเทศ ซึ่งรวมถึงคดีของโอลิเวอร์ บราวน์ในเมืองโทปีกา รัฐแคนซัส ซึ่งชื่อคดี "Brown vs. Board of Education" นี้มาจากชื่อของโอลิเวอร์ บราวน์ ในปี 1951 จอห์น วัตสันและเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขาในเขตปรินซ์ เอ็ดเวิร์ด รัฐเวอร์จิเนีย ประท้วงหยุดเรียนเพื่อคัดค้านการที่โรงเรียนของคนดำกับคนขาวได้รับการปฏิบัติที่ไม่เสมอภาคกัน โดยในช่วงนั้นนักเรียนผิวขาวจะได้เรียนในโรงเรียนไฮสกูลที่เพิ่งสร้างใหม่และได้นั่งรถบัสรับส่งนักเรียน ส่วนนักเรียนผิวดำกลับต้องเรียนในโรงเรียนที่เก่าซอมซ่อและไม่มีห้องน้ำ และนักเรียนต้องเดินเท้าไปโรงเรียน บาร์บารา จอห์นส์ เป็นนักเรียนหญิงวัย 16 ปีที่มีความมุ่งมั่นและมีอุดมการณ์ในโรงเรียนโมเทน ไฮ ในเขตปรินซ์ เอ็ดเวิร์ด และเธอเป็นผู้นำในการเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องขออาคารโรงเรียนใหม่ อย่างไรก็ดี ผู้บริหารกลับไล่เด็กกลุ่มนี้ออกไป และบอกเด็กกลุ่มนี้ว่าพวกเขาไม่สนใจหรอกว่าเด็กกลุ่มนี้จะได้รับการศึกษาหรือไม่ ดังนั้นเด็กกลุ่มนี้จึงร้องเรียนต่อ NAACP และทาง NAACP ก็ตกลงที่จะทำคดีให้เด็กกลุ่มนี้โดยมีข้อแม้ว่าการฟ้องร้องในเรื่องนี้ต้องเป็นการฟ้องร้องต่อระบบการแบ่งแยกสีผิวในวงกว้าง การประท้วงเริ่มต้นขึ้นที่เขตคลาเรนดอน ในรัฐเซาธ์ แคโรไลนาด้วยเช่นกันเมื่อพ่อคนหนึ่งต้องการให้ทางเขตจัดหารถบัสมารับส่งนักเรียนเพื่อที่ลูกๆของเขาจะได้ไม่ต้องเดินเท้า 9 ไมล์ไปโรงเรียน และต่อมาเธอร์กู๊ด มาร์แชล ซึ่งทำงานให้ NAACP ก็นำเรื่องนี้เข้าร้องเรียนต่อศาลเขตในเมืองชาร์ลส์ตัน และเขาก็ได้รับคำแนะนำจากผู้พิพากษาเจ.วอทีส แวริงว่าเขาควรฟ้องร้องคัดค้านระบบ separate but equal แทนที่จะร้องเรียนเพียงแค่เรื่องรถบัส มาร์แชลตัดสินใจทำตามคำแนะนำของแวริง ส่วนแวริงซึ่งเป็นคนผิวขาวกลับถูกผู้พิพากษาผิวขาวคนอื่นๆแสดงความชิงชังรังเกียจและไม่ยอมคบค้าสมาคมด้วยเป็นเวลานาน With All Deliberate Speed เล่าเรื่องของชาร์ลส์ ฮุสตัน ซึ่งเป็นประธานวิทยาลัยกฎหมายในมหาวิทยาลัยฮาร์เวิร์ดในทศวรรษ 1930 และ 1940 ด้วย โดยฮุสตันคนนี้ช่วยฝึกอบรมทนายความผิวดำรุ่นใหม่ให้รู้จักต่อสู้ในคดีเหล่านี้ ชื่อของภาพยนตร์เรื่องนี้มาจากคำตัดสินของศาลในปี 1954 ที่มีการบรรจุคำว่า "with all deliberate speed" (อย่างไม่ต้องรีบร้อน) ลงไปในคำตัดสินด้วย และรัฐบาลของรัฐต่างๆก็ตีความวลีนี้ว่าหมายความว่าทางรัฐสามารถดำเนินการในเรื่องนี้ได้อย่างล่าช้า นอกจาก With All Deliberate Speed จะสัมภาษณ์คนชราที่เคยมีส่วนเกี่ยวข้องในคดีปี 1954 แล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังสัมภาษณ์นักเรียนและครูในยุคปัจจุบัน และแสดงให้เห็นว่าระบบโรงเรียนรัฐบาลยังคงเต็มไปด้วยความไม่เท่าเทียมกัน โดยในยุคนี้ความไม่เสมอภาคเกิดขึ้นระหว่างโรงเรียนของคนรวยกับคนจน และคนจนส่วนใหญ่ก็เป็นคนผิวดำ With All Deliberate Speed นำบทสัมภาษณ์บาร์บารา จอห์นส์ขณะที่เธออยู่ในวัยกลางคนมารวมไว้ด้วย ก่อนที่จอห์นส์จะเสียชีวิตในปี 1991 นอกจากนี้ อลิเซีย คีย์ส นักร้องหญิงผิวดำชื่อดังก็มาร่วมปรากฏตัวในภาพยนตร์เรื่องนี้เพื่ออ่านจดหมายที่เขียนโดยจอห์นส์ ปีเตอร์ กิลเบิร์ต รับหน้าที่กำกับ,อำนวยการสร้าง และถ่ายภาพให้กับภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยก่อนหน้านี้เขาเคยกำกับภาพยนตร์เรื่อง A Southen Town, A Time for Dancing และ Vietnam Long Time Coming (1998) และเคยอำนวยการสร้างภาพยนตร์เรื่อง Hoop Dreams (1994), Prefontaine (1997), Men with Guns (1997), All the Rage (1999), Stevie (2002) และ Risk/Reward (2003) "เราประสบความก้าวหน้าอย่างมากในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา แต่เราก็ยังไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกระแสหลักของประเทศ" โอลิเวอร์ ฮิลล์ ซึ่งมีอายุ 97 ปีกล่าว โดยฮิลล์เป็นอัยการในคดีของบราวน์ในปี 1954 และเขากล่าวเสริมว่า "เรายังคงต่อสู้เพื่อลดการแบ่งแยกสีผิวในประเทศนี้ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา" เวด เฮนเดอร์สัน ผู้อำนวยการฝ่ายบริหารขององค์การที่ประชุมผู้นำเพื่อสิทธิพลเรือนกล่าวว่าคำตัดสินในปี 1954 ที่ให้สัญญาว่านักเรียนทุกคนจะได้รับการศึกษาที่เท่าเทียมกันในโรงเรียนของรัฐยังไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นจริง ทั้งนี้ องค์การของเฮนเดอร์สันเป็นตัวแทนของกลุ่มเรียกร้องสิทธิพลเรือน, ชนกลุ่มน้อย, ผู้หญิง และสหภาพแรงงาน "แทบไม่มีคดีใดสามารถเทียบกับคดีของบราวน์ได้ในเรื่องของการเป็นแรงผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในสังคม แต่คดีของบราวน์ไม่ค่อยประสบความสำเร็จมากนักหากมองในแง่ของการปรับปรุงคุณภาพการศึกษาสำหรับนักเรียนทุกคนโดยใช้วิธียกเลิกการแบ่งแยกสีผิวในโรงเรียนรัฐบาล" เฮนเดอร์สันกล่าวในการให้สัมภาษณ์ และกล่าวเสริมว่าการที่นักเรียนฐานะยากจนมากระจุกตัวอยู่ในโรงเรียนเดียวกันคือปัจจัยสำคัญที่ทำให้นักเรียนมีโอกาสไม่เท่ากันในการจบการศึกษา สถาบันวิจัย Urban Institute ในกรุงวอชิงตันดีซี ระบุว่าช่องว่างระหว่างคนต่างสีผิวยังคงกว้างอยู่ถึงแม้เวลาผ่านมาแล้ว 50 ปี โดยผลการศึกษาระบุว่าในปี 2001 นั้น นักเรียนชาวฮิสแปนิก, ชาวแอฟริกัน-อเมริกัน และชาวอินเดียนแดงมีโอกาสสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนไฮสกูลเพียง 50 % เท่านั้น เทียบกับนักเรียนผิวขาวที่มีโอกาส 75 % และนักเรียนเอเชียที่มีโอกาส 77 % สถาบัน Urban Institute ระบุว่านักเรียนที่เรียนในโรงเรียนไฮสกูลที่ "มีนักเรียนฐานะยากจนจำนวนมาก, มีนักเรียนผิวสีจำนวนมาก และตั้งอยู่ในเขตเมืองใหญ่ มีโอกาสจบการศึกษาต่ำกว่านักเรียนในโรงเรียนอื่นๆราว 15-18 %" ไบรอัน โจนส์ ที่ปรึกษาทั่วไปของกระทรวงศึกษาธิการของสหรัฐกล่าวว่าการปรับปรุงคุณภาพโรงเรียนจะช่วยยกระดับประชาชนให้หลุดพ้นจากความยากจนได้ และกล่าวว่า "ความสำเร็จทางการศึกษาไม่จำเป็นต้องขึ้นอยู่กับสีผิวของนักเรียนเสมอไป" โจนส์กล่าวว่ากฎหมาย No Child Left Behind Act ซึ่งเป็นกฎหมายที่ลงนามโดยประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชของสหรัฐและมีผลบังคับใช้ในปี 2002 ถือเป็นการสืบสานการปฏิรูปการศึกษาต่อเนื่องจากคดีของบราวน์ โดยกฎหมายนี้บังคับให้นักเรียนทำข้อสอบที่มีมาตรฐานเดียวกันเพื่อใช้ในการตัดสินว่านักเรียนสามารถเลื่อนชั้นได้หรือไม่ อย่างไรก็ดี กฎหมายนี้ได้รับคำวิพากษณ์วิจารณ์ในเรื่องของการขาดแคลนงบประมาณและการให้ความสำคัญกับข้อสอบมากเกินไป เอมี สจ็วร์ต เวลส์ อาจารย์ด้านครุศาสตร์ในมหาวิทยาลัยโคลัมเบียไม่เห็นด้วยกับโจนส์ โดยเวลส์กล่าวว่า "การที่นักเรียนฐานะยากจนมากระจุกตัวอยู่ในโรงเรียนเดียวกันคือปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่ทำให้คาดการณ์ได้ว่าโรงเรียนนั้นจะมีอัตรานักเรียนสำเร็จการศึกษาต่ำ" "รัฐบาลมักต่อว่าโรงเรียนของรัฐที่ไม่สามารถทำให้นักเรียนทำคะแนนสอบได้สูง แต่รัฐบาลกลับไม่แก้ไขปัจจัยอื่นๆที่มีอิทธิพลต่อคะแนนสอบ" เวลส์กล่าว "ในขณะที่รัฐบาลชุดนี้ยกย่องคดี Brown vs. Board of Education รัฐบาลชุดนี้กลับนิ่งเฉยในประเด็นเรื่องการลดการแบ่งแยกสีผิวในโรงเรียน" เทด ชอว์ ประธานฝ่ายกองทุนการศึกษาและการต่อสู้คดีของ NAACP กล่าว ทางด้านโอลิเวอร์ ฮิลล์ยังคงไม่หมดหวังกับเรื่องนี้ โดยเขากล่าวว่า "ผมผิดหวังที่เรายังคงพบกับอุปสรรคขัดขวางมากมาย แต่เรายังคงสร้างความก้าวหน้าได้บ้าง เราก้าวไปข้างหน้า 1 ก้าว และก้าวถอยหลังกลับมาครึ่งก้าว" จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:48:06 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 28 58.WORD WARS ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Word Wars มีเนื้อหาเกี่ยวกับผู้เข้าแข่งขันเกมสแครบเบิลหรือเกมต่อคำในสหรัฐ โดยภาพยนตร์เรื่องนี้ติดตามถ่ายทำชีวิตของคนกลุ่มนี้เป็นเวลา 6 เดือน Word Wars เล่าเรื่องของชาย 4 คนที่คลั่งไคล้เกมสแครบเบิลเป็นอย่างมาก พวกเขาเดินทางไปแข่งขันเล่นเกมสแครบเบิลตามที่ต่างๆทั่วสหรัฐจนกระทั่งมาถึงการแข่งขันระดับชาติที่จัดขึ้นที่เมืองซานดิเอโก ซึ่งผู้ชนะจะได้เงินรางวัลสูงถึง 25,000 ดอลลาร์ และการแข่งขันนี้ได้รับการถ่ายทอดทางสถานีโทรทัศน์ ESPN โดยภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่านอกจากเกมสแครบเบิลจะเป็นเกมที่ให้ความบันเทิงแล้ว คนบางคนยังลุ่มหลงในเกมนี้อย่างรุนแรงจนเป็นเหมือนกับยาเสพติด และเกมนี้ก็เป็นเหมือนกับสิ่งที่พวกเขาเกาะยึดไว้เพื่อไม่ให้ชีวิตไร้จุดหมาย นักเล่นสแครบเบิล 4 คนในเรื่องนี้รวมถึงโจเอล เชอร์แมน ซึ่งเป็นชาวแมนฮัตตันที่ชอบเก็บตัวและมีรูปร่างผอมมาก เขาไม่ยอมทำงานเพื่อจะได้อุทิศเวลาทั้งหมดของเขาให้กับเกมสแครบเบิล และเขาต้องพกยาแก้โรคกระเพาะติดตัวเพื่อจะได้เล่มเกมได้อย่างต่อเนื่อง โดยเขามีชื่อเล่นว่า "จี.ไอ. โจเอล" โดย "จี.ไอ." นี้ย่อมาจากศัพท์คำว่า gastrointestinal ซึ่งแปลว่ากระเพาะลำไส้ เชอร์แมนยอมรับในภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า "ผมแทบไม่เคยทำอะไรเพื่อสังคม การเล่นสแครบเบิลเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ร่างกายของผมจะปล่อยให้ผมนั่งเฉยๆได้เป็นเวลานานโดยไม่มีอะไรมารบกวน" แมทท์ เกรแฮม กล่าวว่าเขาใช้ยาบางอย่างในการกระตุ้นสมองของเขาในการเล่นเกมนี้ โดยบ้านของเขาเต็มไปด้วยยาประเภทนี้ และเต็มไปด้วยดิคชันนารีแปลกๆ โดยเขาทำงานเป็นนักแสดงตลกประเภทโชว์เดี่ยวในนิวยอร์ค และชอบนำตัวอักษรในคำต่างๆมาเรียงสลับกันเป็นคำใหม่ ส่วนนักเล่นเกมคนที่สามคือโจ เอ็ดลี ซึ่งอุทิศเวลาให้กับการรำมวยไท้เก๊กก่อนการแข่งขัน เขาต้องป้องกันรักษาตำแหน่งแชมป์สแครบเบิลในการแข่งขันครั้งนี้ และเขาคิดว่าปรัชญาเซ็นมีส่วนช่วยให้เขาได้รับชัยชนะ โดยเขายังสนใจในเรื่องการฝังเข็มด้วย เอ็ดลีกล่าวถึงชัยชนะของตัวเองว่า "เมื่อผมชนะ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าจักรวาลกำลังบอกว่าผมควรทำอะไร และผมก็กำลังทำตามที่จักรวาลบอก" โดยเอ็ดลีเป็นคนเดียวใน 4 คนนี้ที่มีครอบครัว และเขามักจ้องมองคู่ต่อสู้ด้วยแววตาที่เย็นชาเพื่อทำลายขวัญกำลังใจของคู่ต่อสู้ นักเล่มสแครบเบิลคนที่ 4 คือมาร์ลอน ฮิลล์ ซึ่งเป็นคนผิวดำที่ไว้ผมทรงเดรดล็อคและเติบโตขึ้นมาในเมืองบัลติมอร์ เขาเป็นคนที่เก่งในเรื่องการพูดคำสบถสาบานเป็นอย่างมาก และเขาก็ชอบสูบกัญชากับชอบเที่ยวโสเภณีด้วย และกองถ่ายภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ติดตามไปถ่ายทำมาร์ลอนขณะที่เขาไปเที่ยวสถานโสเภณีในเมืองติฮัวนาในเม็กซิโก ทั้งนี้ มาร์ลอนกล่าวว่ารู้สึกเสียใจที่เขามีความเชี่ยวชาญในเกมนี้ เพราะเขาคิดว่าเกมนี้มีส่วนช่วยส่งเสริมภาษาของคนผิวขาว นอกจากเนื้อหาเกี่ยวกับทั้ง 4 คนนี้แล้ว Word Wars ยังพูดถึงเรื่องที่ผู้หญิงไม่ค่อยเล่นเกมนี้, พูดถึงประเด็นขัดแย้งเกี่ยวกับการใช้คำไม่สุภาพในระหว่างการเล่นเกม และรวมบทสัมภาษณ์นักเล่นเกมสแครบเบิลสมัครเล่นในวอชิงตัน สแควร์ ปาร์คไว้ด้วย โดยฉากเด่นในเรื่องนี้รวมถึงฉากที่ผู้เล่นบางคนสามารถสร้างคำขึ้นมาจากตัวอักษรทั้ง 7 ตัว, ฉากที่ผู้เล่นบางคนแต่งคำปลอมๆขึ้นมา และฉากที่ผู้เล่นคนหนึ่งพบกับปัญหาใหญ่เมื่อตัวอักษรทั้ง 7 ตัวที่เขาได้รับมีแต่สระ ไม่มีพยัญชนะอยู่เลย นักวิจารณ์ตั้งข้อสังเกตว่าภาพยนตร์เรื่องนี้สอนให้ผู้ชมได้รู้จักกับศัพท์แปลกๆ และภาพยนตร์เรื่องนี้ให้อารมณ์เบาสมองและสดใสเป็นส่วนใหญ่ แต่บางส่วนของภาพยนตร์เรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นถึงความเศร้าและความโกรธของผู้ที่ติดเกมสแครบเบิลอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเช่นกัน นอกจากนี้ เงินรางวัลที่พวกเขาได้รับจากการชนะเกมการแข่งขันยังแทบไม่เพียงพอชดเชยค่าใช้จ่ายต่างๆที่พวกเขาต้องจ่ายในระหว่างเข้าร่วมการแข่งขัน Word Wars กำกับโดยเอริค ไชคิน และจูเลียน เปตริลโล และเคยเข้าชิงรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์ซันแดนซ์เมื่อต้นปีนี้ นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังได้รับรางวัลภาพยนตร์สารคดียอดเยี่ยมมาจากเทศกาลภาพยนตร์เซโดนา (ในรัฐอริโซนา) ในปีนี้ และได้รับรางวัลขวัญใจผู้ชมในเทศกาลภาพยนตร์สารคดีฟุล เฟรม (ซึ่งจัดขึ้นในรัฐนอร์ธ แคโรไลนา) โดยได้รับรางวัลหลังสุดนี้ร่วมกับภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Born Into Brothels ก่อนหน้านี้เคยมีการผลิตภาพยนตร์สารคดีที่มีเนื้อหาคล้ายคลึงกับ Word Wars ออกมาแล้วเช่นกัน ซึ่งรวมถึงภาพยนตร์เรื่อง Spellbound ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเด็กๆที่เข้าร่วมการแข่งขันสะกดคำ และภาพยนตร์เรื่อง How Much Wood Would a Woodchuck Chuck? (B+) ที่กำกับโดยแวร์เนอร์ แฮร์โซก และมีเนื้อหาเกี่ยวกับการแข่งขันของนักพูดในงานประมูลราคาสินค้า 59.THE YES MEN ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Yes Men บอกเล่าเรื่องจริงของคนกลุ่มหนึ่งที่ชอบทำท่าทางเลียนแบบโฆษกขององค์การการค้าโลก (WTO) แกนกลางของกลุ่ม Yes Men นี้คือชายสองคนที่ชอบสร้างเรื่องราวขำขันเพื่อต่อต้านสถาบันบางสถาบันในสังคม โดยในบางครั้งทั้งสองคนนี้ก็ปลอมตัวเป็นผู้เลื่อมใสศรัทธาในประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชของสหรัฐ และในบางครั้งพวกเขาก็ปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่ที่เสนอไอเดียให้รีไซเคิลแฮมเบอร์เกอร์เพื่อช่วยลดความอดอยากหิวโหยในโลก Yes Men อาจมีชื่อเสียงไม่ดังมากนักในช่วงก่อนหน้านี้ แต่หนังสือเล่มใหม่เกี่ยวกับพวกเขาและภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้อาจจะช่วยให้พวกเขาหาสมัครพรรคพวกมาเข้าร่วมกลุ่มได้มากขึ้น "คำว่า 'yes men' หมายถึงคนที่ชอบผงกศีรษะเห็นด้วยกับเจ้านายของตัวเอง พวกเขาคือคนที่เห็นด้วยกับเจ้านายอยู่เสมอเพื่อที่ตัวเองจะได้เลื่อนขั้น เราเห็นด้วยกับประชาชนอย่างสุดซึ้ง แต่การที่เราเห็นด้วยนี้ไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อสร้างความก้าวหน้าให้กับตัวเราเอง แต่เพื่อแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าประชาชนกำลังคิดอะไรอยู่และสื่อสารสิ่งนั้นออกมาให้คนอื่นๆในโลกได้รับรู้" แอนดี บิเชลบอมกล่าว โดยเขาเป็นหนึ่งในผู้นำของ Yes Men ผู้นำอีกคนหนึ่งของ Yes Men คือไมค์ โบนันโน โดยเขากับบิเชลบอมใช้เวลา 3 ปีในการเลียนแบบลักษณะท่าทางของโฆษก WTO ตามที่ประชุมทางธุรกิจ และประสบการณ์ของพวกเขาก็ได้รับการถ่ายทอดลงในภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Yes Men และในหนังสือชื่อ The Yes Men: The True Story of the End of the World Trade Organization กลุ่ม Yes Men เคยใช้ทั้งการแสดงแบบตลกร้ายและเสียดสี, ใช้เว็บไซท์ปลอม และใช้ชุดสีทองสะดุดตาในการสร้างความตกใจให้กับประชาชนที่พบเห็นการแสดงของพวกเขา โดยพวกเขาเคยเสนอที่จะขายสิทธิโหวตลงคะแนนเสียงให้กับบริษัทเอกชนที่ต้องการจะประมูลซื้อในราคาที่สูงที่สุด และเคยเสนอไอเดียให้รีไซเคิลแฮมเบอร์เกอร์เพื่อแก้ปัญหาเรื่องความอดอยากหิวโหย อย่างไรก็ดี ในบางครั้งกลุ่ม Yes Men กลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นฝ่ายที่โดนแกล้งเมื่อผู้ชมการแสดงของพวกเขาคิดว่าไอเดียของพวกเขาเหมาะสำหรับให้ WTO นำไปใช้จริงๆ บิเชลบอมและโบนันโนกำลังประสบกับปัญหาเดียวกันในการจัดการกับเป้าหมายล่าสุดของคนทั้งสอง ซึ่งก็คือประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชและการหาเสียงเลือกตั้งของบุชในปีนี้ "เรากำลังหาเสียงให้กับบุช เราขับรถบัสหาเสียง 'Yes, Bush Can!' ตระเวนไปทั่วประเทศ โดยมีคำพูดของบุชที่ว่า 'ผมกำลังพูดความจริง' ติดอยู่ข้างๆตัวรถ เราพยายามทำให้ประชาชนเข้าใจนโยบายของบุชอย่างกระจ่างแจ้งมากยิ่งขึ้น มากกว่าที่ตัวบุชเองพยายามจะทำให้ประชาชนเข้าใจ" โบนันโนกล่าวกับรอยเตอร์ "ตัวอย่างเช่นเราหาเสียงสนับสนุนการทำให้โลกร้อนขึ้น เราหาเสียงสนับสนุนการตัดไม้ทำลายป่า และเราหาเสียงสนับสนุนการรุกรานประเทศอื่นๆมากยิ่งขึ้น" โบนันโนกล่าว "เรานำทุกการพูดจาที่กำกวมของรัฐบาลของบุชมาพูดใหม่ในแบบที่ตรงไปตรงมา เป้าหมายของเราคือการทำให้ประชาชนมีปฏิกิริยาที่เลวร้ายต่อนโยบายเหล่านี้ แต่เรากลับไม่สามารถทำให้ประชาชนมองว่านี่เป็นเพียงการล้อเล่น" โบนันโนกล่าว โบนันโนซึ่งมีอายุ 36 ปี และบิเชลบอมซึ่งมีอายุ 40 ปี บรรยายตัวเองว่าเป็น "ชนชั้นกลางที่กำลังเลื่อนชั้นลงไป" โดยหนึ่งในสองคนนี้ทำงานสอนอยู่ในนิวยอร์ค และอีกคนหนึ่งเพิ่งถูกไล่ออกจากงานจริงๆหลังจากเขาทำเรื่องเล่นตลกบางอย่างที่สร้างความอับอายในที่ทำงาน การเล่นตลกของพวกเขาเริ่มต้นในปี 1993 เมื่อโบนันโนทำการผ่าตัดตุ๊กตาบาร์บี้พูดได้และตุ๊กตาทหารจีไอ โจ ที่พูดได้ โดยโบนันโนนำกล่องเสียงของตุ๊กตาทั้งสองมาสลับสับเปลี่ยนกัน ดังนั้นตุ๊กตาบาร์บี้จึงพูดด้วยเสียงคำรามว่า "คนที่ตายแล้วจะไม่มีวันโกหก" และตุ๊กตาจีไอ โจจะพูดว่า "คณิตศาสตร์เป็นเรื่องยากเกินไป" ตุ๊กตาเหล่านี้ถูกส่งกลับไปยังร้านขายของเล่นในซานฟรานซิสโก และเด็กๆหลายคนก็พบกับความงุนงงเมื่อพวกเขาซื้อตุ๊กตาเหล่านี้ไปในช่วงคริสต์มาส บิเชลบอมเคยได้รับการว่าจ้างให้ทำโปรแกรมให้กับเกมแอคชั่นคอมพิวเตอร์เกมหนึ่งในช่วงปลายทศวรรษ 1990 และเขาก็เลยสร้างกองทหารผู้ชายที่สวมชุดว่ายน้ำและชอบจูบกันเองขึ้นมาในเกมนั้น ทั้งสองคนนี้รู้สึกประหลาดใจอย่างมากที่ทั้งสองไม่เคยถูกตำรวจจับเลย ส่วนเรื่องทุนในการทำกิจกรรม Yes Men นั้นทั้งสองได้รับมาจากองค์การศิลปะ, จากการช่วยเหลือของเพื่อนๆ และจากงานเสริมในการเลคเชอร์ตามที่ต่างๆ ขณะที่ ทั้งสองยังไม่เคยคิดแผนการทำอะไรที่แผลงมากจนถึงขั้นที่พวกเขาไม่กล้าทำมาก่อน "ถ้าหากเราเริ่มต้นการแสดงเสียดสีเมื่อ 5 ปีก่อน เราอาจได้ไอเดียว่าสิ่งที่บ้าที่สุดและเหลือเชื่อที่สุดก็คือการบุกเข้ายึดประเทศอื่น, ถล่มประเทศนั้นให้ราบเป็นหน้ากลอง และจัดตั้งบริษัทสหรัฐขึ้นในประเทศนั้นเพื่อจะได้บูรณะประเทศนั้นและจ่ายค่าตอบแทนให้กับคนงานทุกคนอย่างงาม โดยเงินทั้งหมดที่ใช้ในการทำสิ่งนี้มาจากเงินภาษีของราษฎร" บิเชลบอมกล่าว ทั้งสองเข้าร่วมในการเคลื่อนไหวทางการเมืองในรูปแบบปกติด้วยเช่นกัน ซึ่งได้แก่การร่วมเดินขบวนประท้วงตามท้องถนน, การเขียนจดหมายรณรงค์ และการสนับสนุน "ปฏิบัติการตรง" ซึ่งได้แก่การประท้วงที่เกิดขึ้นตามงานชุมนุมทางการเมืองและทางการเงินหลายครั้งในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ดี ทั้งสองหวังว่าการเล่นตลกของทั้งสอง, เว็บไซท์ www.theyesmen.org และภาพยนตร์เรื่อง The Yes Men จะช่วยให้คนกลุ่มอื่นๆได้รู้จักพวกเขามากขึ้น "เรามีรายชื่อคนที่เราส่งจดหมายไปให้ราว 30,000 คน และเราก็มองหาคนใหม่ๆที่จะมาเข้าร่วมกลุ่มอยู่เสมอ โดยเราไม่เคยตั้งใจที่จะให้ Yes men เป็นคนกลุ่มเล็กๆที่ปิดตัวเอง" โบนันโนกล่าว "สหรัฐกลายเป็นประเทศที่ผู้คนมีความคิดเห็นแตกต่างกันอย่างสุดขั้วจนถึงขั้นที่พื้นที่สำหรับอารมณ์ขันและความคิดที่ลึกซึ้งได้ลดน้อยลงอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เราสามารถเปลี่ยนความเห็นของคนได้ 1 หรือ 2 คน เราก็รู้สึกว่าเราได้รับรางวัลแล้ว แต่เราก็หวังว่าเราจะสามารถเข้าถึงผู้ชมได้มากขึ้นเช่นกัน" บิเชลบอมกล่าว ภาพยนตร์สารคดีเรื่อง The Yes Men กำกับโดยแดน โอลแมน, ซาราห์ ไพรซ์ และคริส สมิธ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:48:38 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 29 60.ZERO THE INSIDE STORY ภาพยนตร์สารคดีอีกเรื่องหนึ่งที่เปิดฉายในเทศกาลโตรอนโตปี2004คือ ZERO the inside story ซึ่งเป็นภาพยนตร์ขนาดยาวเรื่องแรกที่กำกับโดยเอลิดา ช็อกท์ และมีเนื้อหาเกี่ยวกับตัวเลขศูนย์ ในภาพยนตร์เรื่องนี้ ช็อกท์สำรวจความลึกลับเกี่ยวตัวเลขศูนย์ทั้งในแง่ของคณิตศาสตร์และในแง่ของการดำรงอยู่ โดยเธอตั้งคำถามว่าแนวคิดเกี่ยวกับตัวเลขศูนย์ได้เปลี่ยนแปลงวิธีการในการทำความเข้าใจกับจิตสำนึกของมนุษย์หรือไม่ และเราสามารถหาสิ่งที่สอดคล้องกับตัวเลขศูนย์ได้หรือไม่ในความรู้สึกของมนุษย์เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความว่างเปล่า ช็อกท์เดินทางสำรวจหารากเหง้าทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับตัวเลขศูนย์ในภาพยนตร์เรื่องนี้ เธอเริ่มต้นด้วยการค้นหาต้นกำเนิดของรูปทรงของตัวเลข "0" ซึ่งเป็นรูปวงกลมที่บรรจุความว่างเปล่าไว้ภายในโดยที่สิ่งภายนอกไม่สามารถเข้ามาได้ นอกจากนี้ เธอยังพิจารณาถึงประโยชน์ของเลขศูนย์เมื่อเราใช้ตัวเลขนี้ในการยึดหลักต่างๆในการนับตัวเลข และพิจารณาถึงความกลัวของมนุษย์ที่มีต่อความว่างเปล่าด้วย การค้นหารากเหง้าของเลขศูนย์ส่งผลให้ช็อกท์ตัดสินใจเดินทางไปยังประเทศเม็กซิโกเพื่อไปสำรวจอารยธรรมมายันยุคโบราณ เนื่องจากชาวมายันรู้จักใช้เลขศูนย์ในปฏิทินของตัวเองและในระบบการนับเลขของตัวเองตั้งแต่เมื่อหลายพันปีก่อน หลังจากนั้นช็อกท์ก็เดินทางต่อไปยังอินเดีย เนื่องจากมีความเชื่อกันว่าอินเดียเป็นต้นกำเนิดของตัวเลขลึกลับนี้ โดยช็อกท์ได้แวะไปชมเมืองพาราณสีด้วย และเธอก็เริ่มต้นสำรวจหาสัจธรรมที่อยู่ในแก่นกลางของเลขศูนย์ในเมืองนี้ โดยเธอสำรวจทั้งสิ่งที่อยู่ภายในตัวเธอเองและสำรวจพิธีกรรมของฮินดู ช็อกท์ค้นพบว่าเมื่อเราเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าในตัวเอง เราก็จะบรรลุถึงความเข้าใจ, ความหวัง และการหลุดพ้นได้ ทั้งนี้ นักวิจารณ์ให้ความเห็นว่า ZERO the inside story ไม่ได้เป็นเพียงภาพยนตร์เกี่ยวกับตัวเลขเท่านั้น แต่เป็นการแสดงความเห็นต่อสาเหตุที่ทำให้มนุษย์รู้สึกกลัวความว่างเปล่า ZERO the inside story เล่าเรื่องของหญิงสาวผู้หนึ่งที่พยายามปลุกความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นและความรู้สึกอัศจรรย์ใจในวัยเด็กของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง โดยในภาพยนตร์เรื่องนี้ผู้ชมจะได้ฟังบทรำพึงรำพันของช็อกท์เอง รวมทั้งได้ฟังบทสัมภาษณ์นักคณิตศาสตร์บางรายที่ให้ความเห็นว่าแนวคิดเกี่ยวกับตัวเลขศูนย์มีความเกี่ยวพันอย่างลึกซึ้งกับวิธีการที่มนุษย์ใช้ในการมองตัวเองและมองโลก เอลิดา ช็อกท์เคยกำกับภาพยนตร์สารคดีสั้น 3 เรื่องที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความทรงจำที่มีต่อเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ซี่งภาพยนตร์ทั้ง 3 เรื่องนี้ได้แก่ Zyklon Portrait (1999), The Walnut Tree (2000) และ Silent Song (2001) 61.ZOHRE & MANOUCHEHR มิตรา ฟาราฮานีใช้เวลา 2 ปีครึ่งในการสัมภาษณ์บุคคลต่างๆเพื่อนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์สารคดีเรื่อง Zohre & Manouchehr โดยในเรื่องนี้ชาวอิหร่านหลายคนได้แสดงความเห็นเรื่องความสำคัญของพรหมจรรย์และความปรารถนาทางเพศของตัวเอง อย่างไรก็ดี ฟาราฮานีรู้ดีว่าชาวอิหร่านคงไม่กล้าพูดเหมือนอย่างแขกในรายการโทรทัศน์ของเจอรี สปริงเกอร์ "ปัญหาก็คือประชาชนไม่คุ้นเคยกับการพูดคุยเรื่องประสบการณ์ทางเพศของตัวเอง" ฟาราฮานีกล่าวต่อผู้ชมหลังการเปิดฉายรอบปฐมทัศน์ของภาพยนตร์เรื่องนี้ในเทศกาลภาพยนตร์เบอร์ลิน หญิงชราหัวอนุรักษ์นิยมคนหนึ่งพูดถึงความสำคัญของการรักษาเยื่อพรหมจรรย์ ส่วนหมอคนหนึ่งก็เล่าเรื่องที่คนไข้บางคนมาหาเขาเพื่อทำการผ่าตัดเยื่อพรหมจรรย์ให้กลับสู่สภาพเดิม นอกจากนี้ โสเภณีคนหนึ่งก็เล่าให้ฟังว่าเธอจะใช้วิธีการเช่นใดบ้างในการทำให้ผู้ชายที่จะมาเป็นสามีของเธอเชื่อว่าเธอยังคงเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่ หญิงสาวบางคนพูดถึงความปรารถนาของตัวเองที่จะได้พบกับชายหนุ่ม และเล่าถึงความยากลำบากในการทำตัวสำรวม ในขณะที่ชายหนุ่มบางคนก็บ่นว่าโอกาสที่จะได้พบกับผู้หญิงมีน้อยมาก ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดฉายหลังจากเกิดการปฏิวัติในอิหร่านเมื่อ 25 ปีที่แล้ว ขณะที่ในขณะนี้ ประธานาธิบดีโมฮัมเหม็ด คาตามีของอิหร่านกล่าวเตือนฝ่ายตรงข้ามที่มีหัวรุนแรงว่า พวกเขากำลังทำให้คนรุ่นหนุ่มสาวของอิหร่านรู้สึกต่อต้านศาสนา โดยอิหร่านกำลังจะจัดการเลือกตั้งในสัปดาห์หน้า ฟาราฮานีทำให้ผู้ชมได้เห็นว่าหนุ่มสาวชาวอิหร่านต้องประสบกับปัญหาอะไรบ้าง และได้เห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในสังคมอนุรักษ์นิยมนี้ ผู้ชมจะได้เห็นหนุ่มสาวชาวอิหร่านบางคนไปเที่ยวงานปาร์ตี้และต้องแอบพบกับเพศตรงข้ามอย่างลับๆ และได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นไปร้องเพลงและเต้นรำบนเวทีคอนเสิร์ตแนวป็อปต่อหน้าผู้ชมที่ชื่นชอบเธอ แต่หลังจากนั้นเธอก็พูดถึงความอับอายที่ครอบครัวได้รับจากการกระทำของเธอ แต่เธอก็ยังมีความปรารถนาที่จะเต้นรำต่อไปถึงแม้จะไม่ได้เต้นต่อหน้าสาธารณชนก็ตาม มีการสัมภาษณ์ความเห็นของผู้ใหญ่ชาวอิหร่านด้วย โดยชาวอิหร่านคนหนึ่งเล่าถึงประสบการณ์ในช่วงที่เกิดสงครามอิรัก-อิหร่านระหว่างปี 1980-1988 ว่า "เราไม่สามารถไปสวนสาธารณะได้ เราจำเป็นต้องอยู่แต่ในตัวอาคารเพราะมีมลพิษกระจายไปทั่ว" ผู้ใหญ่บางคนก็แสดงความเห็นแปลกๆต่อเซ็กส์นอกการสมรส โดยหญิงชราคนหนึ่งกล่าวว่า "สิ่งนี้เป็นบาปเพราะสร้างความเสียหายให้กับไต" โสเภณีคนหนึ่งให้สัมภาษณ์โดยปิดหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง และเธอก็เล่าให้ฟังว่าลูกค้าบางคนยืนยันให้เธอปกคลุมตัวเองหลังจากพวกเขาจากไปแล้ว ส่วนลูกค้าคนอื่นๆยืนยันให้เธอทำสัญญา sigheh หรือการแต่งงานชั่วคราว เพราะลูกค้ารู้สึกว่าการทำเช่นนั้นจะทำให้ทั้งสองสามารถประกอบกิจกรรมทางเพศได้โดยถูกต้องตามหลักศีลธรรม ผู้ให้สัมภาษณ์บางคนกล่าวว่า sigheh เป็นสัญญาการสมรสที่ได้รับการยอมรับในอิหร่านและเป็นช่องทางหนึ่งที่เปิดโอกาสให้ประชาชนมีความสัมพันธ์ทางเพศได้นอกเหนือไปจากการสมรสแบบดั้งเดิม นอกจากส่วนที่เป็นสารคดีแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังรวมถึงการถ่ายทำฉากนู้ดในอิหร่านเพื่อประกอบบทกวี Zohre & Manouchehr ด้วย ฟาราฮานีหวังว่าสักวันหนึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้จะได้เปิดฉายในอิหร่าน โดยในการเปิดฉายรอบแรกนั้นผู้ชมแสดงปฏิกิริยาที่แตกต่างกันไปต่อเรื่องนี้ โดยผู้ชมบางคนแสดงความชื่นชมแต่บางคนก็ไม่พอใจ "ฉันผิดหวังที่คุณนำเสนอภาพประเทศของฉันในลักษณะนี้" หญิงชาวอิหร่านคนหนึ่งกล่าว จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:49:09 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 30 62.หนังที่ชอบมากในเดือนม.ค. เห็นคุณ merveillesxx จัดรางวัล MER AWARDS ในกระทู้ข้างล่างนี้ http://www.bioscopemagazine.com/webboard/index-in.php?id=14078 ดิฉันก็เลยขอเลียนแบบด้วยการจัดรางวัล GOLDEN LUKAS สำหรับหนังที่ได้ดูในเดือนม.ค.บ้างค่ะ โดยชื่อรางวัลนี้ตั้งตามชื่อของ LUKAS RIDGESTON หนึ่งในดาราชายที่ดิฉันชอบที่สุดในชีวิต ผลรางวัล “ลูคัสทองคำ” ประจำเดือนม.ค.มีดังต่อไปนี้ หนังที่ชอบที่สุดในเดือนม.ค. 1.THE CASTLE (1995, MICHAEL HANEKE) A+ ลำดับความชอบของหนังเรื่องอื่นๆที่ได้ดูในเดือนม.ค. 2.MALINA (1991, WERNER SCHROETER) A+ 3.RIGHT NOW (2004, BENOIT JACQUOT) A+ 4.DUCK SEASON (2004, FERNANDO EIMBCKE) A+ 5.RECONSTRUCTION (2003, CHRISTOFFER BOE) A+ 6.LA FEMME DE GILLES (2004, FREDERIC FONTEYNE) A+ 7.THIRST (2004, TAWFIK ABU WAEL) A+ 8.CACHIMBA (2004, SILVIO CAIOZZI) A+ 9.PRIVATE (2004, SAVERIO COSTANZO) A+ 10.MOVING (1993, SHINJI SOOMAI) A+ 11.TARNATION (2004, JONATHAN CAOUETTE) A+ 12.TOUCH THE SOUND (2004, THOMAS RIEDELSHEIMER) A+ 13.THE SYRIAN BRIDE (2004, ERAN RIKLIS) A+ 14.MY STEP-BROTHER FRANKENSTEIN (2004, VALERY TODOROVSKY) A+ 15.MYSTERIOUS SKIN (2004, GREGG ARAKI) A+ 16.THE POWER OF EMOTION (1983, ALEXANDER KLUGE) A+ 17.BENNY’S VIDEO (1992, MICHAEL HANEKE) A+ 18.AFTER MIDNIGHT (2004, DAVIDE FERRARIO) A+ 19.ENCHANTED (2003, PUPI AVATI) A+ 20.ANATOMY OF HELL (2004, CATHERINE BREILLAT) A+ 21.BEAUTIFUL CITY (2004, ASGHAR FARHADI) A+ 22.TO TAKE A WIFE (2004, RONIT ELKABETZ + SHLOMI ELKABETZ) A+ 23.BIRTH (2004, JONATHAN GLAZER) A+ 24.BAD EDUCATION (2004, PEDRO ALMODOVAR) A+ 25.VERA DRAKE (2004, MIKE LEIGH) A+ 26.THE AVIATOR (2004, MARTIN SCORSESE) A+ 27.THE COMANCHE (1979, HERBERT ACHTERNBUSCH) A 28.CLOSER (2004, MIKE NICHOLS) A 29.MONDOVINO (2004, JONATHAN NOSSITER) A 30.YASMIN (2004,KENNY GLENAAN) A 31.FORGIVENESS (2004, IAN GABRIEL) A 32.IMELDA (2003, RAMONA DIAZ) A 33.SCHIZO (2004, GUKA OMAROVA) A 34.HOLY LOLA (2004, BERTRAND TAVERNIER) A 35.ANTARES (2004, GOTZ SPIELMANN) A 36.THE LADY FROM SHANGHAI (1947, ORSON WELLES) A 37.CLEAN (2004, OLIVIER ASSAYAS) A 38.IN MY FATHER’S DEN (2004, BRAD MCGANN) A 39.BEING JULIA (2004, ISTVAN SZABO) A 40.HEAD IN THE CLOUDS (2004, JOHN DUIGAN) A 41.ELEKTRA (2005, ROB BOWMAN) A 42.THE FORGOTTEN (2004, JOSEPH RUBEN) A 43.HANA-BI (1997, TAKESHI KITANO) A 44.UNCONSCIOUS (2004, JOAQUIN ORISTRELL) A- 45.SEED OF CHUCKY (2004, DON MANCINI) A- 46.TIGERWOMEN GROW WINGS (2005, MONIKA TREUT) A- 47.INVESTIGATING xxx(2001, ALAN RUDOLPH) A- 48.BONJOUR MONSIEUR SHLOMI (2003, SHEMI ZARHIN) A- 49.CHILDSTAR (2004, DON MCKELLAR) A- 50.HARI OM (2004, BHARATBALA) A- 51.THE MAGICIAN (2004, JAIME APARICIO) A- 52.THE HUNGARIAN SERVANT (2004, MASSIMO PIESCO, GIORGIO MOLTENI) A- 53.MY BROTHER (2004, AHN KWON-TAE) A- 54.WISHING STAIRS (2003, YUN JAE-YEON) A- 55.ABSOLUT (2004, ROMED WYDER) B+ 56.THE BEAUTIFUL WASHING MACHINE (2004, JAMES LEE) B+ 57.DOGORA (2004, PATRICE LECONTE) B+ 58.TWILIGHT SAMURAI (2002, YOJI YAMADA) B+ 59.MEET THE FOCKERS (2004, JAY ROACH) B+ 60.ATOMIK CIRCUS: LE RETOUR DE JAMES BATAILLE (2004, DIDIER POIRAUD + THIERRY POIRAUD) B+ 61.THE PHANTOM OF THE OPERA (2004, JOEL SCHUMACHER) B+ 62.I LOVE VIENNA (1991, HOUCHANG ALLAHYARI) B 63.THE NEIGHBOUR (1993, GOTZ SPIELMANN) B 64.BAD SANTA (2003, TERRY ZWIGOFF) B 65.MODIGLIANI (2004, MICK DAVIS) B 66.MY FATHER IS AN ENGINEER (2004, ROBERT GUEDIGUIAN) B- 67.FOREVER (2003, ALESSANDRO DE ROBILANT) B- 68.FACE (2004, YOO SANG-GON) B- 69.EXTREME DATING (2004, LORENA DAVID) C+ 70.เอ๋อ เหรอ C ผลรางวัล “ลูคัสทองคำ” ในสาขาอื่นๆ MOST DESIRABLE ACTOR 1.NICOLAS DUVAUCHELLE—RIGHT NOW 2.MATTHEW MACFADYEN—IN MY FATHER’S DEN 3.DOMINIC WEST—THE FORGOTTEN 4.CLOVIS CORNILLAC—LA FEMME DE GILLES 5.JONATHAN CAOUETTE—TARNATION FAVORITE ACTRESS 1.ISILD LE BESCO—RIGHT NOW 2.HIAM ABBASS—THE SYRIAN’S BRIDE 3.EMMANUELLE DEVOS—LA FEMME DE GILLES 4.RONIT ELKABETZ—TO TAKE A WIFE 5.IMELDA STAUNTON—VERA DRAKE 6.NICOLE KIDMAN—BIRTH 7.MARIA BONNEVIE—RECONSTRUCTION 8.TARANEH ALIDOOSTI—BEAUTIFUL CITY 9.EMILY BARCLAY—IN MY FATHER’S DEN 10.LEONOR WATLING—UNCONSCIOUS FAVORITE ACTOR 1.ULRICH MUHE—THE CASTLE 2.DANIIL SPIVAKOVSKII—MY STEP-BROTHER FRANKENSTEIN 3.ARNOLD VOSLOO—FORGIVENESS 4.PABLO SCHWARZ--CACHIMBA 5.ARNO FRISCH—BENNY’S VIDEO FAVORITE SUPPORTING ACTRESS 1.BIRGIT LINAUER—THE CASTLE 2.HANNELORE HOGER—THE POWER OF EMOTION 3.ANNE HECHE--BIRTH 4.ANGELA WINKLER—BENNY’S VIDEO 5.ZOE CALDWELL—BIRTH 6.HELEN COKER—VERA DRAKE 7.KIRSTEN PROUT—ELEKTRA 8.LUCY PUNCH—BEING JULIA 9.CATE BLANCHETTE—THE AVIATOR 10.MARY LYNN RAJSKUB—MYSTERIOUS SKIN FAVORITE SUPPORTING ACTOR 1.เพื่อนพระเอกที่หน้าเละใน ATOMIK CIRCUS: LE RETOUR DE JAMES BATAILLE (ไม่รู้ชื่อนักแสดง) 2.JAVIER CAMARA (PACA)—BAD EDUCATION 3.LLUIS HOMAR (MR. BERENGUER)—BAD EDUCATION 4.EDDIE MARSAN (VERA’S SON-IN-LAW)—VERA DRAKE 5.BRUCE GREENWOOD—BEING JULIA FAVORITE ENSEMBLE ACTING 1.BIRTH 2.THE CASTLE 3.HOLY LOLA 4.BAD EDUCATION 5.THE COMANCHE FAVORITE MUSIC TOUCH THE SOUND FAVORITE CINEMATOGRAPHY 1.AFTER MIDNIGHT 2.MIGUEL ABAL--CACHIMBA 3.MANUEL ALBERTO CLARO--RECONSTRUCTION 4.CAROLINE CHAMPETIER--RIGHT NOW 5.YORGOS ARVANITIS + GUILLAUME SCHIFFMAN--ANATOMY OF HELL FAVORITE EDITING LUC BARNIER—RIGHT NOW FAVORITE OPENING TO TAKE A WIFE FAVORITE ENDING 1.THE SYRIAN BRIDE 2.LA FEMME DE GILLES 3.A HEART ELSEWHERE 4.THE LADY FROM SHANGHAI 5.THIRST 6.TARNATION 7.BEAUTIFUL CITY 8.THE AVIATOR 9.BIRTH 10.THE COMANCHE FAVORITE SCENE 1.MOVING—ฉากที่พ่อกับแม่นางเอกเดินลงทะเลจนจมหายไป และนางเอกตะโกนว่า “ยินดีด้วย ทำสำเร็จแล้ว” 2.THE CASTLE--ฉากที่พระเอกวิจารณ์เปปี้จนเธอร้องไห้ 3.BIRTH--ฉากที่นิโคล คิดแมนดูโอเปรา 4.TARNATION—ฉากคุณแม่สนุกกับฟักทอง 5.IMELDA—ฉากอิเมลดา มาร์กอสเขียนรูปสัญลักษณ์ 10 แบบ จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:49:52 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 31 63.หนังที่ชอบมากในเดือนก.พ. GOLDEN LUKAS FEBRUARY 2002 1.PAMELA, POUR TOUJOURS (2003, ALAIN BOURGES) A+ 2.LANCELOT OF THE LAKE (1974, ROBERT BRESSON) A+ 3.LOVE STREAMS (1984, JOHN CASSAVETES) A+ 4.MILLION DOLLAR BABY (2004, CLINT EASTWOOD) A+ 5.LADIES IN LAVENDER (2004, CHARLES DANCE) A+ 6.KUNG FU HUSTLE (2004, STEPHEN CHOW) A+ 7.ALL ABOUT LILY CHOU-CHOU (2001, SHUNJI IWAI) A+ 8.WATERPROOF (1986, JEAN-LOUIS LE TACON) A+ 9.SIDEWAYS (2004, ALEXANDER PAYNE) A+ 10.CAPTURING THE FRIEDMANS (2003, ANDREW JARECKI) A+ 11.OPEN WATER (2003, CHRIS KENTIS) A+ 12.ANNALUISE AND ANTON (1998, CAROLINE LINK) A+ 13.MIROIRS (JEAN-BAPTISTE MATTHIEU) A 14.MELO (1986, ALAIN RESNAIS) A 15.HISTORY OF CHEMISTRY (2004, LU CHUNSHENG) A 16.BLOOD AND BONES (2004, SAI YOICHI) A 17.ORIGEN DESCONOCIDO (NOEMI SJOBERG) A 18.CAPTIVE 2 (NORBERT CORSINO + NICOLE CORSINO) A 19.LOIN (2002, ANDRE TECHINE) A 20.FINDING NEVERLAND (2004, MARC FORSTER) A 21.2046 (2004, WONG KAR WAI) A 22.TALES OF TERROR (A) A.THE NIGHT WATCHMAN (AKIO YOSHIDA) A B.WISPS OF SMOKE (KOSUKE SUZUKI) A+ C.GLOVES (HIROHISA SASAKI) A-/B+ D.THE WEIGHT (KOSUKE SUZUKI) A E.FULL-LENGTH MIRROR (RYUTA MIYAKE) A F.LINE OF SIGHT (KEISUKE TOYOSHIMA) A G.THE PROMISE (KEITA AMEMIYA) A/A- H.HISAO (TOSHIKAZU HIRANO) A- 23.LUMIERE D’ETE (1943, JEAN GREMILLON) A- 24.THE SKY IS YOURS (1944, JEAN GREMILLON) A- 25.CONSTANTINE (2005, FRANCIS LAWRENCE) A- 26.A SUNNY DAY (2003, KAN XUAN) A- 27.RAY (2004, TAYLOR HACKFORD) A- 28.ENLIGHTEN A- 29.SHALL WE DANCE (2004, PETER CHELSOM) A- 30.AL QUAHIRA (2003, NOEMI SJOBERG) B+ 31.TOKYO (2004, NOEMI SJOBERG) B+ 32.MINNIE AND MOSKOWITZ (1971, JOHN CASSAVETES) B+ 33.DEAF LAND (2003, LIANG YUE) B+ 34.CONTROL (2004, TIM HUNTER) B+ 35.LIGHT AS F*** II (2003, YANG ZHENZHONG) B 36.JEE (2005, TANIT JITNUKUL) B 37.TRAUMA (2004, MARC EVANS) B 38.RAISE YOUR VOICE (2004, SEAN MCNAMARA) B 39.THE DOLL MASTER (KI JEONG-YONG) B 40.ARABESQUE (MOUNIR FATMI) B 41.LA TRINITE (JEAN-PAUL FARGIER) B 42.DEATH LIST (2003, CHEN XIAOYUN) B 43.DESPERATE BUT NOT SERIOUS (1999, BILL FISHMAN) F MOST DESIRABLE ACTOR 1.GEORGES MARCHAL—LUMIERE D’ETE 2.BENNO FUERMANN—ANNALUISE AND ANTON 3.DANIEL TRAVIS (1968)—OPEN WATER http://www.imdb.com/name/nm1047403/ 4.STEPHANE RIDEAU--LOIN 5.HUMBERT BALSAN (GAUVAIN)—LANCELOT OF THE LAKE 6.ARTHUR DE MONTALEMBERT (LIONEL)—LANCELOT OF THE LAKE 7.BOBBY CANNAVALE (CHIC)—SHALL WE DANCE 8.SHUGO OSHINARI (HOSHINO)—ALL ABOUT LILY CHOU-CHOU 9.DANIEL BRUHL—LADIES IN LAVENDER 10.JOSEPH LAWRENCE—DESPERATE BUT NOT SERIOUS http://www.vidiot.com/AmericanDreams/Bio/Lawrence.html FAVORITE ACTOR 1.JOHN CASSAVETES—LOVE STREAMS 2.HAYATO ICHIHARA (YUICHI)—ALL ABOUT LILY CHOU-CHOU 3.CHARLES VANEL (1892-1989)—THE SKY IS YOURS 4.LUC SIMON—LANCELOT OF THE LAKE 5.ANDRE DUSSOLIER—MELO 6.JAMIE FOXX--RAY 7.PAUL GIAMATTI—SIDEWAYS 8.JOHNNY DEPP—FINDING NEVERLAND 9.RAY LIOTTA--CONTROL 10.MAX FELDER—ANNALUISE AND ANTON FAVORITE ACTRESS 1.MADELEINE RENAUD—THE SKY IS YOURS 2.LAURA DUKE CONDOMINAS—LANCELOT OF THE LAKE 3.SABINE AZEMA--MELO 4.GINA ROWLANDS—LOVE STREAMS 5.HILARY SWANK—MILLION DOLLAR BABY 6.LUBNA AZABAL—LOIN 7.QIU YUEN--KUNG FU HUSTLE FAVORITE SUPPORTING ACTOR 1.FREDDIE HIGHMORE—FINDING NEVERLAND 2.RICHARD JENKINS—SHALL WE DANCE http://www.imdb.com/name/nm0420955/ 3.AUGUST ZIRNER—ANNALUISE AND ANTON 4.DAVID KRUMHOLTZ (เกิดปี 1978)—RAY http://www.reel.com/reel.asp?node=features/interviews/krumholtz 5.GAEL MOREL--LOIN 6.HARRY LENNIX--RAY FAVORITE SUPPORTING ACTRESS 1.JULIANE KOHLER—ANNALUISE AND ANTON 2.MIRIAM MARGOLYES—LADIES IN LAVENDER http://www.imdb.com/name/nm0546816/ 3.MADELEINE RENAUD—LUMIERE D’ETE 4.VIRGINIA MADSEN--SIDEWAYS 5.EILEEN ESSEL-FINDING NEVERLAND 6.RACHIDA BRAKNI—LOIN 7.YU AOI (SHIORI)—ALL ABOUT LILY CHOU-CHOU 8.POLLY WALKER—CONTROL 9.RADHA MITCHELL—FINDING NEVERLAND 10.MERET BECKER—ANNALUISE AND ANTON 11.SHARON WARREN (Aretha Robinson or Mother)--RAY 12.AUNJANUE ELLIS (Mary Ann Fisher)--RAY 13.REGINA KING (Margie, one of the Raelettes)--RAY 14.KERRY WASHINGTON (Della Bea Robinson or the Wife)—RAY 15.YASMINA REZA—LOIN 16.CARINA LAU—2046 17.TOMOKO TABATA—BLOOD AND BONES 18.LISA ANN WALTER (BOBBIE)—SHALL WE DANCE 19.MAGGIE SMITH—LADIES IN LAVENDER 20.KATHERINE CASSAVETES (1896-1983)—MINNIE AND MOSKOWITZ http://www.imdb.com/name/nm0144019/ FAVORITE ENSEMBLE ACTING 1.ALL ABOUT LILY CHOU-CHOU 2.BLOOD AND BONES 3.KUNG FU HUSTLE 4.LOVE STREAMS 5.RAY FAVORITE EDITING 1.GERMAINE LAMY—LANCELOT OF THE LAKE http://www.imdb.com/name/nm0484015/ 2.YOSHIHARU NAKAGAMI--ALL ABOUT LILY CHOU-CHOU FAVORITE MUSIC AND SONGS 1.ALL ABOUT LILY CHOU-CHOU—TAKESHI KOBAYASHI 2.SIDEWAYS 3.LOVE STREAMS 4.MILLION DOLLAR BABY 5.2046—PEER RABEN + SHIGERU UMEBAYASHI FAVORITE CINEMATOGRAPHY 2046—CHRISTOPHER DOYLE + KWAN PUN LEUNG + LAI YIU-FAI FAVORITE SET DECORATION THE DOLL MASTER FAVORITE COSTUME DESIGN TILDA SWINTON’S COSTUME IN CONSTANTINE FAVORITE SOUND EFFECTS PAMELA, POUR TOUJOURS FAVORITE VISUAL EFFECTS (ตัดสินจากผลกระทบทางอารมณ์ ไม่ใช่จากความก้าวหน้าหรือความล้ำเลิศทางเทคนิค) 1. PAMELA, POUR TOUJOURS 2. CAPTIVE2 3. MIROIRS FAVORITE OPENING KUNG FU HUSTLE FAVORITE ENDING 1.LANCELOT OF THE LAKE 2.LADIES IN LAVENDER 3.LOVE STREAMS 4.OPEN WATER FAVORITE SCENE 1.CONSTANTINE—ฉากวัวล้มตายระเนระนาด 2.TALES OF TERROR--ฉากผู้หญิงค่อยๆเลือนหายไปทีละส่วน 3.MELO--ฉากนางเอกม้วนหน้าม้วนหลัง 4.KUNG FU HUSTLE—ฉากต่อสู้อันยาวนานกับผู้ร้ายสองคนที่ใช้เสียงดนตรีเป็นอาวุธ 5.LOVE STREAMS—ฉากจีน่า โรว์แลนด์สพยายามทำให้ลูกสาวกับสามีหัวเราะ ก่อนจะกระโดดน้ำ FAVORITE CHARACTERS คุณแม่กับ SISTER ของนางเอก MILLION DOLLAR BABY จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:50:35 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 32 64.หนังดูฟรีทางอินเทอร์เน็ต FOREST GROVE (A), HEATSIGNATURE (B+), SISSY BOY SLAP PARTY (GUY MADDIN, A) 64.1 FOREST GROVE ชอบเว็บไซท์หนัง Forest Grove (A) มากค่ะ ไม่รู้มีคนชอบเว็บไซท์ http://www.forestgroveestates.com/ บ้างหรือเปล่า เป็นเว็บไซท์แนะนำหมู่บ้านจัดสรร Forest Grove ค่ะ แต่หมู่บ้านจัดสรรนี้ไม่มีอยู่จริง เพราะจุดประสงค์ของเว็บไซท์นี้ คือการพาเราไปดูหนังสั้นเรื่อง CHARLIE’S STORY ค่ะ พอเราคลิกเข้าไปในเว็บไซท์นี้แล้ว เขาจะมีรายละเอียดเกี่ยวกับอะไรต่างๆนานาในหมู่บ้านให้เราอ่าน ซึ่งเราไม่ต้องอ่านก็ได้ และเขาจะมีหนังเรื่อง CHARLIE’S STORY ให้เราดู โดยเราจะต้องเสียเวลาในการดาวน์โหลดเป็นตอนๆ ตอนนึงใช้เวลาดาวน์โหลดประมาณ 1 นาที เป็นหนังสั้นที่น่ารักมากค่ะ ชอบดนตรีประกอบในเรื่องนี้มาก หนังสั้นเรื่องนี้เป็นเหมือนสไลด์ภาพนิ่งของตุ๊กตามาเรียงต่อๆกัน โดยมีเสียงบรรยายและเสียงสนทนาให้เราฟังไปด้วย เนื้อหาของเรื่องนี้เกี่ยวกับเด็กหนุ่มชื่อชาร์ลีที่แวะไปว่ายน้ำตามบ้านต่างๆของคนในหมู่บ้าน หนังสั้นเรื่องนี้กำกับโดย MAYA CHURI ค่ะ ขอให้เพลิดเพลินกับหนุ่มน้อยชาร์ลีและหมู่บ้านจัดสรร FOREST GROVE นะคะ ถ้าหากจะมีการนำหนังสั้นเรื่องนี้มาสร้างเป็นหนังยาวที่ใช้คนแสดง ดิฉันคิดว่าคนที่เหมาะจะมารับบทเป็นชาร์ลี คือ ALEXANDRE DESPATIE นักกระโดดน้ำหนุ่มหล่อค่ะ ดูตัวอย่างรูปของ ALEXANDRE DESPATIE ได้ที่ http://www.alexandre-despatie.org/gallery/displayimage.php?album=toprated&cat=0&pos=0 อ่านข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับ FOREST GROVE ได้ที่นี่ค่ะ http://www.filmmakermagazine.com/winter2005/reports/cul_de_sac.php FOREST GROVE ดัดแปลงมาจากเรื่องสั้น THE SWIMMER ของ JOHN CHEEVER ค่ะ ดิฉันก็ยังไม่เคยอ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องเดิมเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เคยมีการนำเรื่องสั้นเรื่องนี้มาสร้างเป็นหนังแล้วค่ะ ชื่อเรื่อง THE SWIMMER (1968, FRANK PERRY) ซึ่งน่าดูมากและมีขายแล้วในรูปแบบดีวีดีที่เมืองนอก http://www.amazon.com/exec/obidos/tg/detail/-/B00005JKQ6/qid=1109067435/sr=1-1/ref=sr_1_1/102-6325601-9202517?v=glance&s=dvd แต่ใน THE SWIMMER (1968) นี้ เนื้อเรื่องจะแตกต่างจากใน FOREST GROVE มาก เพราะเนื้อหาของ THE SWIMMER จะเกี่ยวกับชายวัยกลางคน (BURT LANCASTER) ที่ใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวตลอดทั้งเรื่อง และเขาก็เข้าไปว่ายน้ำตามสระในบ้านของเหล่าคนฐานะดีไปเรื่อยๆขณะเดินทางกลับบ้านในรัฐคอนเนคติกัต โดยเมื่อเขาไปว่ายน้ำในสระของใคร ความทรงจำของเขาก็จะค่อยๆฟื้นกลับมาทีละน้อย (จุดนี้อาจจะคล้ายกับ FOREST GROVE เหมือนกัน) (ดิฉันไม่มีความรู้เกี่ยวกับลักษณะเด่นของรัฐต่างๆในสหรัฐเลยค่ะ ก็เลยสงสัยว่าทำไมทั้ง THE SWIMMER และ THE STEPFORD WIVES (A) ถึงจงใจใช้ฉากหลังเป็นรัฐ CONNECTICUT ด้วย เดาว่ารัฐนี้คงมีจุดเด่นอะไรบางอย่าง หนังสองเรื่องนี้ถึงจงใจอย่างมากที่จะใช้ฉากหลังเป็นรัฐนี้ ดูเหมือนหมู่บ้านจัดสรรในรัฐนี้จะสวยงามเป็นพิเศษ) จุดเด่นของ THE SWIMMER (1968) คือการเสียดสีเหล่าคนรวยที่เกียจคร้าน และการนำเสนอประเด็นเรื่อง DISILLUSION http://www.amazon.com/exec/obidos/tg/detail/-/B00005JKQ6/qid=1109067435/sr=1-1/ref=sr_1_1/102-6325601-9202517?v=glance&s=dvd A compelling portrait of loss, refracted memories, and deep-rooted emotional denial, The Swimmer sprung from the same late-'60s soil that yielded similarly ground-breaking literary films like The Graduate and Goodbye, Columbus. -- this isn't a happy tale and there's barely even a glimmer of hope or redemption at the end. Burt Lancaster did numerous push ups and sit ups every morning before each shoot to stay lean and solid. He gained 20 lbs. of muscle by doing weights, running, karate, and aerobics. เว็บไซท์นี้มีบทภาพยนตร์ของ THE SWIMMER พร้อมรูปประกอบค่ะ http://mitglied.lycos.de/paolcelan/swimmer/the_swimmer.php เว็บไซท์นี้มีภาพนิ่งจาก THE SWIMMER ค่ะ พอเข้าไปในเว็บนี้แล้ว ให้คลิกที่ LOBBY CARDS เพื่อดูภาพนิ่งจากในหนัง http://othyrworld.com/swimmer/ 64.2 HEATSIGNATURE สำหรับคนที่ชอบสุนัข ขอแนะนำให้ดูหนังสั้นเรื่อง HEATSIGNATURE ที่กำกับโดย GRETA SNIDER ได้ที่นี่ค่ะ http://www.heatsignature.com/movies.html พอเข้าไปที่หน้านี้แล้ว ให้คลิกที่คำว่า heatsignature หน้าจอของหนังก็จะปรากฏขึ้นมา หนังเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับสุนัขที่โซเวียตส่งขึ้นไปในอวกาศ หนังเรื่องนี้ไม่ใช่ภาพต่อเนื่อง แต่เป็นเหมือนกับภาพสไลด์ต่อๆกัน โดยมีเสียงซาวด์แทรคให้เราฟังประกอบไปด้วย ในเว็บไซท์ข้างบนนี้ มีข้อมูลเกี่ยวกับหนังอีกหลายเรื่องของ GRETA SNIDER ให้เราอ่านด้วยค่ะ ท่าทางหนังของเธอจะน่าดูดี เพราะดูเหมือนบางเรื่องเธอจะถ่ายหนังโดยไม่ใช้กล้องด้วย อย่างเช่น 1.QUARRY MOVIE (1999) http://www.heatsignature.com/quarry.html the film documents this place outside of the camera as well. The organisms in the water and the soil have made their marks on it; the water's physical erosion acts upon the image; even the leached metals in this exhausted quarry pit's waters can be seen in the chemicals used to process the film. 2.FLIGHT (1997) http://www.heatsignature.com/flight.html The images are imprinted onto the film, like a fingerprint or trace. It’s his movie, really... The film is hand-processed and hand-exposed without a camera (as with Ray-O-Grams) and runs at silent speed 18 frames per second. 64.3 SISSY BOY SLAP PARTY มีหนังเกย์ของ GUY MADDIN ให้ดูฟรีทางเน็ทด้วย เป็นหนังสั้นเรื่อง SISSY BOY SLAP PARTY ค่ะ ดูได้ที่ http://pv.ifcfilms.com/?CAT0=3127&CAT1=5326&SHID=21403&VID=3903&CLR=red&BCLR= ในช่อง SELECT FORMAT/CONNECTION ดิฉันเลือก Windows Media/Dial-Up ค่ะ แล้วก็คลิกที่ PLAY VIDEO แต่เครื่องคอมพิวเตอร์ของคนอื่นอาจต้องเลือกระบบอื่น จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:51:28 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 33 65.หนังและละครทีวีที่อยากให้มีจริงในอนาคต SEVEN BRIDEGROOMS FOR SEVEN BROTHERS SEVEN BRIDEGROOMS FOR SEVEN BROTHERS ดัดแปลงมาจากหนังเพลงเรื่อง SEVEN BRIDES FOR SEVEN BROTHERS (1954, STANLEY DONEN) http://www.imdb.com/title/tt0047472/ หนังเรื่อง SEVEN BRIDEGROOMS FOR SEVEN BROTHERS ควรผลิตออกฉายตามโรงภาพยนตร์เป็นสองเวอร์ชัน ซึ่งได้แก่เวอร์ชันเรท R ที่มีความยาวราว 2 ชั่วโมง และเวอร์ชันเรท NC-17 ที่มีความยาว 4 ชั่วโมง โดยมี ARI GOLD มาร่วมทำเพลงซาวด์แทรคในหนังด้วย ดาราที่ควรมารับบทเป็นคู่สามีภรรยา 7 คู่ในหนังเรื่องนี้มีดังต่อไปนี้ 1. ERIC BANA จาก TROY (B) รับบทเป็นสามี/ภรรยาของ THOMAS JANE จาก THE PUNISHER (A) ดูรูปของสองคนนี้ได้ที่ http://www.gaywired.com/scene/images/ACF2AB3.jpg http://www.gaywired.com/scene/images/ACF2AA4.jpg ดูรูปของ ERIC BANA ได้ที่ http://parangaricutirimicuaro.blogspot.com/usatoday01.jpg 2. EDUARDO VERASTEGUI จาก CHASING PAPI (2003, LINDA MENDOZA) รับบทเป็นสามี/ภรรยาของ NIKOLAJ COSTER-WALDAU จาก BENT (A+) และ WIMBLEDON (B+) ดูรูปของ COSTER-WALDAU ได้ที่ http://www.livejournal.com/community/nikolaj_fans/ EDUARDO VERASTEGUI เป็นดาราชาวเม็กซิโกที่เกิดปี 1974 ค่ะ ดูรูปของ VERASTEGUI ได้ที่ http://www.iballer.com/malecelebs/butch_celebs/verastegui/index2.htm 3. EDUARDO NORIEGA จาก BURNT MONEY รับบทเป็นสามี/ภรรยาของ DAVID WENHAM จากหนังชุด THE LORD OF THE RINGS ดูรูปของ DAVID WENHAM ได้ที่ http://www.ohsugar.sugarlands.de/main.php?seite=privatpix รูปของ EDUARDO NORIEGA พระเอก OPEN YOUR EYES (ALEJANDRO AMENABAR, A+) http://www.eduardonoriega.com/fotos/films/elespinazodeldiablo/g03/3f.jpg เว็บไซท์นี้มีรูปของเขาให้เลือกดูเป็นร้อยๆรูปเลย http://www.eduardonoriega.com/fotos/ 4. VICTOR WEBSTER ดาราชาวแคนาดาที่เกิดปี 1973 และเคยเล่นหนังเรื่อง THE CHIPPENDALES MURDER (2000) รับบทเป็นสามี/ภรรยาของ WILL KEMP จาก VAN HELSING (B+) ดูรูปของ WILL KEMP ได้ที่ http://www.willkemp.org/ รูปของ VICTOR WEBSTER http://www.mostbeautifulman.com/actors/victorwebster/index.shtml http://www.imdb.com/name/nm0005543/photogallery 5.GABRIEL SOTO ดาราชาวเม็กซิโกที่เกิดปี 1975 และเคยเล่นละครโทรทัศน์หลายเรื่อง รับบทเป็นสามี/ภรรยาของ CHRIS EVANS จาก CELLULAR (A) รูปของ GABRIEL SOTO http://gabrielsoto.starsideas.com/ http://perso.wanadoo.fr/brazilianfever/Gabriel%20Soto/Gabriel%20Soto.htm http://www.imdb.com/name/nm0815529/ รูปของ CHRIS EVANS http://www.gaywired.com/scene/images/16.jpg 6. RODRIGO SANTORO ดาราหนุ่มชาวบราซิลจาก LOVE ACTUALLY (C+) รับบทเป็นสามี/ภรรยาของ RYAN KWANTEN ดาราชาวออสเตรเลียที่เกิดปี 1976 และเคยเล่นละครโทรทัศน์ชุด HOME AND AWAY ดูรูปของ RODRIGO SANTORO ได้ที่ http://www.bioscopemagazine.com/webboard/index-in.php?id=4745 รูปของ RYAN KWANTEN http://www.mostbeautifulman.com/misc/ryankwanten/index.shtml http://www.geocities.com/ryankwanten/ http://www.imdb.com/name/nm0477127/ 7. CHANNING TATUM จาก COACH CARTER (2005, THOMAS CARTER) รับบทเป็นสามี/ภรรยาของ SIMON REX จากละครชุด JACK & JILL และ FELICITY (A) รูปของ CHANNING TATUM http://www.iballer.com/malecelebs/pretty_celebs/tatum/index2.htm บทสัมภาษณ์ http://www.modellaunch.com/face/article.php?id=1000070 รูปของ SIMON REX (รู้สึกเหมือนเขาจะเคยเล่นหนังโป๊เกย์มาก่อน แล้วค่อยมาดังทางโทรทัศน์ตอนหลัง) http://www.iballer.com/malecelebs/pretty_celebs/rex/index2.htm ดาราที่อยากให้มาร่วมแสดงใน SEVEN BRIDEGROOMS FOR SEVEN BROTHERS เวอร์ชันละครทีวี ประกอบด้วย 1. AKI AVNI จาก THE RETURN FROM INDIA (C-) แต่งงานกับ VLADIMIR MASHKOV จาก DANCING AT THE BLUE IGUANA (B+) เว็บไซท์ของ MASHKOV http://www.vladimirmashkov.webcentral.com.au/default.html# รูปของ AVNI http://www.akiavni.com/photos.htm 2. ODED FEHR จาก RESIDENT EVIL: APOCALYPSE (B) แต่งงานกับ GREGOIRE COLIN จาก BEAU TRAVAIL (A+) รูปของ ODED FEHR http://www.iballer.com/malecelebs/butch_celebs/fehr/index2.htm 3. JAMES FRANCO จาก SPIDER-MAN (A-) แต่งงานกับ IOAN GRUFFUDD จาก KING ARTHUR (B+) รูปของ IOAN GRUFFUDD http://www.iballer.com/malecelebs/pretty_celebs/gruffudd/index2.htm รูปของ JAMES FRANCO http://www.iballer.com/malecelebs/pretty_celebs/franco/index2.htm 4. PAUL WALKER จาก JOY RIDE (2001, A-) แต่งงานกับ JOSH DUHAMEL จาก WIN A DATE WITH TAD HAMILTON รูปของพอล วอล์คเกอร์ http://www.clamack.hpg.ig.com.br/ATORES/PaulWalker/PaulWalker021.jpg http://www.biscottiland.com/b_updates/29_pix/Paul_Walker.jpg http://www.clamack.hpg.ig.com.br/ATORES/PaulWalker/PaulWalker036.jpg http://www.clamack.hpg.ig.com.br/ATORES/PaulWalker/Galeria2.htm รูปของ JOSH DUHAMEL http://www.gaywired.com/scene/images/3.jpg 5. JAY HERNANDEZ จาก CRAZY/BEAUTIFUL (A-) แต่งงานกับ TOPHER GRACE จาก WIN A DATE WITH TAD HAMILTON และ IN GOOD COMPANY JAY HERNANDEZ http://www.iballer.com/malecelebs/pretty_celebs/hernandez/index2.htm เว็บไซท์ของ TOPHER GRACE อยู่ที่นี่ค่ะ http://www.geocities.com/TelevisionCity/Stage/8874/ 6. AURELIEN WIIK จาก CHAOS (A/A-) แต่งงานกับ JASON BEHR จากหนังเกย์เรื่อง RITES OF PASSAGE (A+) รูปของ JASON BEHR http://www.jason-behr.com/gallery/thumbnails.php?album=5 รูปของ AURELIEN WIIK http://wiikaurelien.free.fr/wiikaurelien/img/kitchendales1.jpg http://wiikaurelien.free.fr/wiikaurelien/photos.htm 7. TOM STURRIDGE จาก BEING JULIA (A) แต่งงานกับ GASPARD ULLIEL จาก A VERY LONG ENGAGEMENT (ท่าทางจะเฮี้ยวจัดทั้งคู่) ภาพของ GASPARD ULLIEL http://ysild7.free.fr/gaspard/v2/Villalobos3.jpg http://img5.allocine.fr/acmedia/medias/nmedia/18/35/08/85/p4.jpg จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 4 มี.ค. 48 18:52:18 A:202.176.184.231 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ใครจะอ่านเนี่ย จากคุณ : มาเฟีย ตามหาเมีย - [ 4 มี.ค. 48 19:06:07 A:61.91.117.111 X: TicketID:084769 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณครับ แต่.. เยอะจังเลย ^^" จากคุณ : ก่ายยย... - [ 4 มี.ค. 48 20:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ยาววววววววววว จากคุณ : Domingo - [ 4 มี.ค. 48 23:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขออนุญาตดูดครับ ไม่เอาไปลอกหรอกครับ ขอเป็นวิทยาทาน นับถือๆ จากคุณ : yuttipung - [ 5 มี.ค. 48 00:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 38 รางวัล"ลูกัสทองคำ"70เรื่องในเดือนม.ค. จขกท.ดูเองทั้งหมดเลยใช่มั้ยครับ แสดงว่ายังมีเรื่องที่ดูแล้วไม่ค่อยชอบไม่อยู่ในลิสท์อีกโขเลยมั้ง ทำไมดูหนังเยอะจังอ่ะครับแต่ละเดือน ทึ่งครับ ช่วยตอบหน่อยได้มั้ยครับ อยากรู้จริงๆ เกี่ยวกับงานรึเปล่า หรือความชอบส่วนตัว จากคุณ : LIFE AFTER DEATH - [ 5 มี.ค. 48 11:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เราอ่านเสมอ ไม่ว่าจะเยอะและย่อยยากอย่างใร ขอบคุณคุณ Madeleine de Scudery จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 5 มี.ค. 48 20:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณทุกคนที่ให้ความสนใจกระทู้นี้ค่ะ คนที่สนใจข้อมูลในนี้สามารถเอาไปลอกใช้ที่อื่นๆได้ตามสบายค่ะ จะได้ช่วยกันเผยแพร่หนังสารคดีให้กับคนที่สนใจ แต่เวลาลอกไป ขอแค่บอกที่มาว่ามาจากสำนักข่าวรอยเตอร์ก็พอแล้วค่ะ (ยกเว้นข้อมูลส่วนที่ 62-65 ที่มาจากตัวดิฉันเอง) ตอบคุณ LIFE AFTER DEATH แหะ แหะ จริงๆแล้วรางวัลลูคัสทองคำหมายถึงภาพยนตร์ที่ได้อันดับ 1 เท่านั้นค่ะ ส่วนภาพยนตร์อันดับรองๆลงมาก็คือรายชื่อภาพยนตร์ที่ได้ดูทั้งหมดในเดือนนั้น โดยเรียงตามลำดับความชอบแบบบ้าๆบอๆ ไม่มีอะไรซีเรียส เพราะฉะนั้นๆจริงๆแล้วในเดือนม.ค. ดิฉันก็ได้ดูหนังทั้งหมด 70 เรื่องค่ะ สาเหตุที่ได้ดูเยอะเพราะว่าเป็นช่วงของเทศกาลหนัง ก็เลยลาพักร้อนไปดูหนัง ที่ดูหนังเยอะก็เป็นเพราะความชอบส่วนตัวค่ะ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานแต่อย่างใด อีกสาเหตุที่ดูเยอะเป็นเพราะว่าส่วนใหญ่ไม่ค่อยเจอหนังที่ตัวเองเกลียดสักเท่าไหร่ ปกติเวลาดูหนัง ดิฉันจะพบว่าในบรรดาหนัง 10 เรื่องที่ได้ดู จะมีหนังที่ตัวเองรู้สึกเกลียดจริงๆประมาณ 1 เรื่องเท่านั้น (หนังที่ได้อันดับตั้งแต่ C ลงไป) ด้วยสาเหตุนี้ก็เลยทำให้ดูหนังได้เยอะ เพราะรู้สึกมีความสุขดีที่ได้ดู ส่วนในเดือนก.พ. ก็ได้ดูทั้งหมดแค่ 43 เรื่องค่ะ แต่เป็นหนังสั้นประมาณ 15 เรื่อง หนังยาวประมาณ 28 เรื่อง จากคุณ : Madeleine de Scudery - [ 5 มี.ค. 48 21:10:13 A:202.176.184.183 X: TicketID:002703 ]

ความคิดเห็นที่ 41 จะบอกว่าติดตามคอลัมน์ของMadeleine de Scudery มากๆ เลย ว้าวชอบเรื่องKung fu hustle กับMillion dollar baby ตรงใจฉันมาก ชอบคหห.ที่33จัง จากคุณ : ฉลอง(หล่อ)เทียนลิตร - [ 6 มี.ค. 48 12:35:11 A:203.209.121.200 X: TicketID:013851 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ชีวิตคนรักหนังบางท่านนี่.. บางทีก็น่าสนใจกว่าหนังออสการ์หลายๆเรื่องอีกแฮะ อิจฉาและชื่นชมครับ ขอบคุณมากๆครับ สำหรับข้อมูลดีๆที่แบ่งปัน จากคุณ : LIFE AFTER DEATH - [ 6 มี.ค. 48 22:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านรวดเดียวไม่หมดแน่ครับ เดี๋ยวขอเซฤเก็บไว้อ่านเรื่อยๆดีกว่า เห็นความตั้งใจแล้วอยากอ่าน จากคุณ : SpamD - [ 9 มี.ค. 48 00:08:46 A:61.91.147.253 X: TicketID:055657 ]