ความคิดเห็นที่ 1 ชอบ ความคิดเห็นที่ 265   "ลองทำโพลสิ ว่าระหว่างผู้บริหารกับแขกขายถั่ว ว่านักศึกษาจะเลือกใคร ..." เหอะๆ จากคุณ : arisa911 - [ 14 มี.ค. 48 20:45:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ซี้ผมเองครับ มันชอบไถบุหรี่ ผมก็หยิบถั่วมันกินฟรี จากคุณ : ยายตัวร้ายกับนายอนาคิน - [ 14 มี.ค. 48 20:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าว อยู่ดีๆจะไล่เค้าไปไหนอ่ะ เมือก่อนเราก็ซื้อถั่วกะแกบ่อยๆ จากคุณ : umae - [ 14 มี.ค. 48 20:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นทุกวัน ที่ไปเรียนเลยครับ จากคุณ : นักสืบเอกชน - [ 14 มี.ค. 48 21:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเรียนอยู่ก็เจอเหมือนกัน แต่ก็ดีนะ พักบ้าง ขายมานานแล้ว รวยแล้ววววววว จากคุณ : นิติบูน - [ 14 มี.ค. 48 22:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลุง ใต้ คอมมอน ก็ไป ถึงเวลา เบอร์นาร์ด แล้วเหรอครับ ท่าพระจันทร์ เปลี่ยน เปลี่ยน ไปจริงจริง จากคุณ : เด็กชายรอยยิ้มโทรศัพท์และน้ำตา - [ 14 มี.ค. 48 22:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ได้อยู่แถวนั้นอะ จากคุณ : ใสบาบา - [ 14 มี.ค. 48 22:08:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่า.. เคยซื้อกินเหมือนกัน..  * จากคุณ : Shanee - [ 14 มี.ค. 48 22:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งึงึ..เห็นหน้าละคิดถึง.. เห็นตบตีกะแก.. จะซื้อ5บาทแกไม่ขาย บอกขาย10บาท..เท่านั้น.. จะซื้อไม่ซื้อ.. เออ..ซื้อก็ได้วะ.. -_-'' จากคุณ : แมลงสาบเทวีราชินีกะจั๊ว - [ 14 มี.ค. 48 22:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ แมลงสาบกระจั๊วครับ พวกผมต่อแล้วไม่ได้ ก็ ตักเอง เลย ครับ สนุกสนานมาก แกก็หน้าบึ้งไป บ่นๆๆๆ แล้วตอนบ่ายก็มาขายอีก ฮา โคตร จากคุณ : เด็กชายรอยยิ้มโทรศัพท์และน้ำตา - [ 14 มี.ค. 48 22:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สงสัยจาเป็นกระทู้รวมญาติ ^^* จากคุณ : arisa911 - [ 14 มี.ค. 48 23:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืมนะ.. ตักเองเลยเหรอ.. วันหลังสงสัยต้องแอบเข้าไปลองของเฮียแกอีกซักที.. ลองตักเองดู.. ถ้าเฮียหนาดแกเอาถั่วไล่สาดมา.. คอยดู.. จะเก็บมาแบ่งกันกิน.. -_-'' จากคุณ : แมลงสาบเทวีราชินีกะจั๊ว - [ 14 มี.ค. 48 23:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หน้าหม้อจะตาย แถมบังคับซื้ออีกตะหาก จากคุณ : ยายตัวร้ายกับนายอนาคิน - [ 14 มี.ค. 48 23:39:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 #13 เออ เห็นด้วย จากคุณ : เด็กชายรอยยิ้มโทรศัพท์และน้ำตา - [ 14 มี.ค. 48 23:47:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หึ หึ หึ.. สูญสิ้นไปก้ออาจจะดี จะได้รู้สึกกันบ้างว่าเสียอะไรไป.. จากคุณ : อำนาจใจหรือจะสู้อำนาจเงิน.. (ว่านน้ำ) - [ 14 มี.ค. 48 23:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นตำนานเป็นประวัติศาสตร์กันเลยหรอ? เว่อกันไปป่าว "เขาให้เหตุผลว่ามันเกะกะ" *พิมพ์ผิด แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 48 00:00:28 จากคุณ : flyingmoon - [ 14 มี.ค. 48 23:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เศร้าใจครับ ต่อไปนี้ผมไปท่าพระจันทร์ ก็คงไม่เห็น สาว ธรรมศาสตร์ อีกแล้ว จากคุณ : อ้ายหนุ่มพลังม้า - [ 15 มี.ค. 48 00:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 16 ไม่เคยสัมผัสไม่รู้หรอก จากคุณ : ยายตัวร้ายกับนายอนาคิน - [ 15 มี.ค. 48 00:51:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เฮ้อ...ขนาดอยู่ใกล้ ๆ แต่ไม่ได้เข้าไปมานานละ จากคุณ : ปลาตัวหนึ่งในทะเล - [ 15 มี.ค. 48 01:20:06 A:202.183.152.164 X: TicketID:030476 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เหอะๆ flyingmoon ครับ  เบอร์นาร์ด ไม่ใช่ตำนานหรอกครับ แต่เป็นองค์ประกอบเล็กๆน้อยๆ ในชีวิตของเด็กธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์มานานน่ะ พี่แก ก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากนักหรอก แต่ว่า จะอธิบายไงดี คือ พวกผมไปมหาลัยก็เห็นแกตลอด ช่วงเบรก กินข้าวก็เจอแกขายถั่วประจำ เมาเดินผ่าน ก็แซวแก ขอถั่วกิน ต่อราคาถั่ว มันไปอะไรที่มันเป็นองค์ประกอบของเด็กท่าพระจันทร์น่ะครับ ไม่มีแก ท่าพระจันทร์ในความคิดพวกผม ก็คงไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่แล่ะครับ จากคุณ : เด็กชายรอยยิ้มโทรศัพท์และน้ำตา - [ 15 มี.ค. 48 01:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มันเป็นแบบว่าพวกคุณให้ความาสำคัญกันไปเองใช่ไหมเนี่ย - -" ผมก้อนึกว่าเค้าจะน่าสนใจกว่านี้  ผิดหวัง จากคุณ : flyingmoon - [ 15 มี.ค. 48 02:52:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สิ่งเล็กๆ น้อยๆ บางสิ่ง แม้คุณค่าอาจจะน้อย แต่เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน สิ่งเล็กๆน้อยๆนั้น ก็จะถือเป็นหนึงในสิ่งที่จดจำของคนในสถานที่นั่น รุ่นต่อรุ่น หากวันไหน กลับไปแล้วไม่เจอ ก็รู้สึกเลยว่า สถานที่นั้นมันขาดอะไรไป และมันจะไม่เหมือนเดิมแล้ว จากคุณ : Niceguy_C - [ 15 มี.ค. 48 06:48:29 A:61.90.49.209 X: TicketID:004452 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ทุกครั้งที่ไป มธ  ท่าพระจันทร์คุณจะรับซึ้งถึง ความ ขลัง ของ มธ..ท่าพระจันทร์.. มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้...แต่รับรู้ได้ด้วยใจ "ธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์" จากคุณ : อ้ายหนุ่มพลังม้า - [ 15 มี.ค. 48 08:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตำนาน คือ เรื่องราวนมนานที่เล่ากันสืบๆ มาค่ะ ก็ไม่ได้หมายความว่า เบอนาร์ดแกจะดีเลิศประเสริฐศรีอะไร เพียงแต่แกอยู่คู่ท่าพระจันทร์มาเกือบ 40 ปีแล้ว ก็อยู่มาตั้งแต่เหตุการณ์ 14 ตุลา, 6 ตุลา นู่นแน่ะ จะเรียกว่าเป็นอีกตำนานหนึ่งของท่าพระจันทร์ ก็ไม่น่าจะผิด จะว่าไป ผู้บริหารที่อยากจะไล่แกไปนี่ก็...เคยนั่งคุยเล่นหัวกับแกมาเหมือนกันแหละ "เขาให้เหตุผลว่ามันเกะกะ" >>>>> เหตุผลที่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย จากคุณ : arisa911 - [ 15 มี.ค. 48 08:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาสังเกตการณ์ จากคุณ : ผู้สาวเมืองยศ - [ 15 มี.ค. 48 08:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เบื่อคนดูถูกคนอ่ะ จากคุณ : ยายตัวร้ายกับนายอนาคิน - [ 15 มี.ค. 48 12:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ก้ออ่านะ จากคุณ : วุ้นใสจ้า - [ 15 มี.ค. 48 12:46:46 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เนอะ จากคุณ : arisa911 - [ 15 มี.ค. 48 13:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาสร้างตำนานที่รังสิตต่อก้อได้นะ อะไรดี ..ป้าจิตร ครัวมี๊ จากคุณ : มนัสวีร์ - [ 15 มี.ค. 48 15:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เบอรนาร์ดชอบมานั่งขายถั่วอยู่หน้าคณะเรา  เจอทุกวัน  แต่นานน๊านจะซื้อซักที เพราะส่วนมากจะแย่งเพื่อนกินมากกว่า จากคุณ : GirlThing - [ 15 มี.ค. 48 16:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ง่ะ ไม่ใช่เด็กท่าพระจันทร์ จากคุณ : วัยรุ่นออสซี่ - [ 15 มี.ค. 48 20:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 32 โธ่ ทำไมใจร้ายกับเบอร์นาร์ด T_T จากคุณ : confetti - [ 15 มี.ค. 48 22:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ถ้าคุณไม่เคยไปคลุกคลีที่ท่าพระจันทร์ ( ไม่ต้องเรียนหรอกนะ เดินผ่านไปมา ใช้เป้นทางผ่านก็มี ) มันก้อคงจะยาก ที่ใครซักคน จะเห็นความสำคัญของ"บังขายถั่ว"ที่อยู่มานาน.. พูดไปว่า.. เคยไหม.. นั่งเรียนหนังสือเคล้าเสียงระนาด พูดไปว่า.. เคยไหม.. มหาวิทยาลัยที่ประตูรั้วไม่เคยปิดกั้นเพียงแค่ปัญญาชน กลับเปิดกว้างให้แม้แต่แม่ค้าหาบคอนเดินผ่านได้อย่างเสรี.. พูดไป.. ก็เท่านั้น.. . "ตำนาน"มีหลายระดับชั้น เป็นตั้งแต่ตำนานระดับประเทศ ถึงระดับชาวบ้านธรรมดา เบอร์หนาด ก็เป็นหนึ่งในตำนานชาวบ้านเหล่านั้น เหมือนที่จุฬามีลุงฟรุตตี้ มีจีฉ่อย มีพี่ปูน้อย ( แต่พี่ปูน้อย-อ้อยหวานนี่ต้องถือว่าเป็น"ตำนาน"ร่วมหลายสถาบัน อิอิ ) ธรรมศาสตร์เคยมีตำนานปากะศิลป์มากมาย เช่น ไอติมป๋าไก่ เต้าฮวยพี่สายหยุด ( อื่นๆอีก นึกไม่ออก ป้าแก่แล้ว.. ) ธรรมศาสตร์รังสิตก็เคยมี แต่ด้วยสถานที่ที่โอราฬ หรือด้วยความไม่หยุดนิ่งก็ไม่ทราบได้ จึงไม่มีตำนานใดอยู่ยั้งยืนยง ชนิดศิษย์ไม่ถ้วนรุ่นพูดถึงยังร้องอ๋อเช่นนี้ ( มีเด็กมธ.รังสิตรุ่นหลังๆ รู้ไหม ว่ามธ.รังสิต เคยมีไอติมเอิร์ธเควก เคยมีศูนย์ลาว??? ) . เรื่องนี้พูดไปมันก็ปัจเจก ( ปัจเจกระดับสถาบันน่ะนะ ) เราไม่ได้เรียกร้อง ให้คุณมาเข้าใจว่า ทำไมแขกขายถั่วถึงนับว่าเป็น"ตำนาน" แต่ในเมื่อคนในที่หนึ่งๆเขาพร้อมใจยกให้เป็น ก็อย่าตั้งแง่"ความรู้สึกร่วม"ของคนเหล่านั้นเลย.. แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 48 00:33:21 จากคุณ : วิญญาณป้าแก่สิง.. (ว่านน้ำ) - [ 16 มี.ค. 48 00:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เบอร์นาร์ดเป็นตำนานรึเปล่า.. ก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ครั้งนี้ครั้งเดียว ที่มีสื่อมวลชนเขียนถึงเขาค่ะ . กาลครั้งหนึ่งยังมี..เบอร์นาร์ด เรื่องและภาพ : อธิคม คุณาวุฒิ "ถ้าเป็นหนัง-ละคร คนประเภทนี้คงไม่ต่างอะไรกับ 'อุปกรณ์ประกอบฉาก' ถูกใช้แล้วก็ถูกทิ้ง...กระทั่งอาจจะมีหรือไม่มี...ก็ย่อมได้ แต่ถ้าเป็นประวัติศาสตร์ คนเหล่านี้ไม่สิทธิแม้แต่จะเป็น 'สิ่งชำรุดทางประวัติศาสตร์' ด้วยซ้ำไป... สิ่งที่พวกเขาพอจะเป็นได้ก็คือ 'ตัวแถม' ทางประวัติศาสตร์" ถ้าเราอ่านและศึกษาประวัติศาสตร์ตามแบบแผนที่กระทรวงศึกษาธิการนิยมถือปฏิบัติ เราอาจจะคุ้นกับตัวละครสำคัญๆ ในประวัติศาสตร์...ตัวละครเหล่านี้มักถูกจดจำในฐานะที่มีบทบาทสำคัญกับช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อและการเปลี่ยนแปลงในประวัติศาสตร์แต่ละระยะ ไม่ว่าจะเป็นประวัติศาสตร์ยุคเก่าครั้งกรุงศรีอยุธยา-ธนบุรี ไล่มาจนถึงประวัติศาสตร์การเมืองยุคใหม่ นับตั้งแต่เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงการปกครองโดยคณะราษฎร กระทั่งถึงประวัติศาสตร์ในระยะใกล้ๆ ไม่เกิน 30 ปีที่ผ่านมา ซึ่งก็ส่งผลทั้งทางตรงและทางอ้อม ทำให้ใครบางคนถูกจดจำในฐานะ 'ตัวโกง'...บางคนถูกจดจำในฐานะ 'พระเอก' ...หรือถ้าลดหลั่นลงไปหน่อย ก็อาจจะถูกจดจำในฐานะที่เป็น 'ผู้ช่วยพระเอก' หากเราเลือกจะมองประวัติศาสตร์ด้วยสายตาพื้นๆ ง่ายๆ แบบนี้ มันก็คงคล้ายกับเรากำลังนั่งชมละครหรือมหรสพ มนุษย์แต่ละผู้คนถูกกำหนดให้เป็นตัวละครตามบทบาทของตัวเอง บางคนมีโอกาสผลักดันนำพาความเปลี่ยนแปลงที่ดีมาสู่สังคม อาจจะต้องเผชิญความทุกข์ยากทรมานบ้าง ต้องเดินฝ่าบททดสอบนานัปการ แต่สุดท้ายคนประเภทนี้ก็จะถูกจดจำในฐานะพระเอก ขณะที่อีกด้าน บางคนเลือกจะเสวยสุข และทำหน้าที่เป็นผู้ร้ายโดยสมบูรณ์ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องไม่ลืมว่าในความเป็นจริงตัวละครในแต่ละช่วงของประวัติศาสตร์ มีรายละเอียดและความหลากหลายมากกว่านั้น เหมือนเวลาเรานั่งดูหนังบางเรื่อง เราอาจจะจดจำเสน่ห์ของตัวละครบางตัวได้ขึ้นใจ โดยที่ตัวละครตัวนั้นอาจไม่มีบทบาทใดๆ ต่อโครงเรื่องหลักแม้แต่น้อย พวกเขาทำหน้าที่เป็นเพียง 'สีสัน' เป็นจุดเล็กจุดน้อยที่ทำให้ฉากใหญ่ๆ เกิดความสมบูรณ์มีชีวิตชีวา ถ้าเป็นหนัง-ละคร คนประเภทนี้คงไม่ต่างอะไรกับ 'อุปกรณ์ประกอบฉาก' ถูกใช้แล้วก็ถูกทิ้ง...กระทั่งอาจจะมีหรือไม่มี...ก็ย่อมได้ แต่ถ้าเป็นประวัติศาสตร์ คนเหล่านี้ไม่สิทธิแม้แต่จะเป็น 'สิ่งชำรุดทางประวัติศาสตร์' ด้วยซ้ำไป...สิ่งที่พวกเขาพอจะเป็นได้ก็คือ 'ตัวแถม' ทางประวัติศาสตร์ เหมือนกับความเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญที่กำลังเกิดขึ้นภายในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ภาคการศึกษานี้ มีตัวแถมทางประวัติศาสตร์บางคน กำลังเผชิญหน้ากับชะตากรรมของตัวเองอยู่เงียบๆ อ่านต่อได้ที่ http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/news/http/www.bangkokbiznews.com/jud/sat/20020602/page1.html จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 16 มี.ค. 48 00:27:09 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อะไรเอ่ย...อยู่ใต้โต๊ะ เบอร์นาร์ด จะเริ่มชีวิตในแต่ละวันของตัวเองตั้งแต่ตี 5 ก่อนจะมาตระเวนขายถั่วทั่วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์จนกระทั่งเย็น เป็นที่รู้จักของนักศึกษาเกือบทุกคน กว่า 30 ปีแล้วที่ 'เบอร์นาร์ด' เร่ขายถั่วอยู่ในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จนเป็นที่รู้จักของผู้เป็นศิษย์เก่าศิษย์ปัจจุบันกันทุกคน พิษณุรักษ์ ปิตาทะสังข์ เล่าถึงชีวิตของคนขายถั่วคนนี้ ผู้มีครึ่งชีวิตอยู่ในประเทศไทย รวมถึงเรื่องราวและวิถีชีวิตของชาวอินเดียบางคนที่ทำไมต้องเลือกขายถั่ว และถั่วเกี่ยวข้องอย่างไรกับ 'แขก' http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/news/http/www.bangkokbiznews.com_80/2001/02/19/jud/jud1901/jud1901.html จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 16 มี.ค. 48 00:28:17 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พลิกตำนานแขกกับถั่ว... เพราะเรานั้นคู่กัน เบอร์นาร์ด มีรายได้จากการขายถั่วต่อวันประมาณ 200-300 บาท เขาบอกว่ารายได้ต่อวันที่ได้มา มากกว่ารายได้ของชาวอินเดียในประเทศบ้านเกิดหลายเท่า น้อยครั้งนักที่จะเห็นว่าคนไทยขายถั่ว ไม่มีเหตุผลอะไรแน่ชัดสำหรับข้อสงสัยนี้ แต่เกือบจะร้อยทั้งร้อย คนขายถั่วต้องเป็นแขก อรุณ เฉตตีย์ กรรมการบริหารศูนย์อินเดียศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ให้ข้อมูลว่า คนอินเดียเข้ามาทำมาหากินในประเทศไทยมากว่า 70 ปีแล้ว ตั้งแต่รัชกาลที่ 5 โดยแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ กลุ่มแรกมาจากทางใต้ของอินเดีย เรียกว่ากลุ่ม ทามิล มาเพื่อประกอบสัมมาชีพหลายแบบ เช่น เลี้ยงวัว ค้าขาย รวมไปถึงการขายถั่ว กลุ่มนี้เริ่มต้นจากภาคใต้ของไทย แล้วทยอยเข้าสู่กรุงเทพฯ แยกเป็น 2 กลุ่ม คือ อยู่แถวสีลม และถนนตก กลุ่มที่สองจากอุตระประเทศ หรือเรียกสั้นๆ ว่า ยูพี ซึ่งอยู่ทางด้านเหนือของอินเดีย กลุ่มนี้ส่วนใหญ่มาเฝ้ายาม บางส่วนค้าขายเล็กๆ น้อยๆ เช่น ขายถั่ว ส่งหนังสือพิมพ์ ส่งนม หรือเป็นทั้งแขกยามและขายของไปพร้อมๆ กล่าวสำหรับการขายถั่ว ในสมัยก่อนมีถั่วหลากชนิดมากกว่าสมัยนี้ นอกเหนือจากถั่วปากอ้า ถั่วเหลือง ถั่วดิน ซึ่งคุ้นเคยกันอย่างดีแล้ว เมื่อก่อนยังมีถั่ว บาเยีย คือถั่วบดทอดเป็นก้อนๆ ถั่วม้า ซึ่งปัจจุบันหาได้ยากนัก จะมีบ้างแถวพาหุรัด ทำไมต้องขายถั่ว ? อาจารย์อรุณ ให้คำตอบว่า เพราะคนอินเดีย ผูกพันกับถั่วมาก ในฐานะที่เป็นธัญพืชประเภทมังสวิรัติ และการประกอบอาหารจากถั่ว ยังถือเป็นเรื่องถนัด เมื่อมาอยู่เมืองไทยเห็นว่า คนไทยมีนิสัยกินจุกกินจิก ถั่วจึงกลายเป็นอาหารว่างของคนไทย โดยมีคนอินเดียเป็นผู้ขาย ในปัจจุบันพบว่ามีคนอินเดียเข้ามาทำมาหากินมากขึ้น โดยเฉพาะกลุ่มยูพี และเข้ามาเพื่อค้าขายในหลายอาชีพมากขึ้น เช่น ขายสินค้าเงินผ่อน เช่น มุ้ง ของตกแต่งบ้าน เป็นต้น ขายผ้า ซึ่งพบเห็นได้ไม่ยากตามแหล่งขายผ้ามีชื่อ และกลุ่มสุดท้ายเข้ามาขายถั่วและโรตี แขกกับการขายถั่วจึงกลายเป็นของคู่กัน เพราะถ้าให้คนไทยขายก็ดูแปลกๆ ไป http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/news/http/www.bangkokbiznews.com_80/2001/02/19/jud/jud1902/jud1902.html จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 16 มี.ค. 48 00:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตำนานหรือไม่เราไม่สน สนแค่ว่า.....วันไหนเดินเจอเบอร์นาร์ด ต้องซื้อถั่วกินอย่างน้อย 1 ถุง กินคนเดียวไม่หมด เอาไปเผื่อแผ่เพื่อนๆก็ได้ เป็นขนมขบเคี้ยวแก้ปากเหงา อิอิ ยิ่งวันไหนว่างนานๆ แล้วหาเบอร์นาร์ดไม่เจอ มันรู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไป (ขาด...ถั่วนั่นเอง) ถึงสัญญาเช่าของเบอร์นาร์ดจะหมดไป ถึงสิ่งนั้นจะไม่ส่งผลกระทบต่อเรื่องอื่นๆ.... แต่อย่างน้อย หลายๆคนที่เคยคุ้นกับถั่วโต๊ะนั้น ก็ยังจำได้ว่ากาลครั้งหนึ่ง เคยมีเบอร์นาร์ดขายถั่วอยู่แถวนี้ และหลายๆคนก็คงจะคิดถึงแก บางคนอาจจะพลอยเป็นห่วงแกด้วยว่าชีวิตจะตกระกำลำบากอย่างไร.... สุดท้ายนี้อยากบอกว่า คนเราทุกคนเป็นตัวเอกในละครชีวิตของตนเอง และก็เป็นตัวประกอบในละครชีวิตของคนอื่นไปพร้อมๆกัน แต่จะประกอบใหญ่หรือประกอบเล็กแค่ไหนก็แล้วแต่กรณี ป.ล. ขอบคุณเจ๊ว่านมาก โดยเฉพาะลิ้งค์กับข้อมูลเกี่ยวกับถั่วตรงความเห็นหลังสุด ไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ จากคุณ : Valentino (Moonlight & Valentino) - [ 16 มี.ค. 48 01:04:32 ]

ความคิดเห็นที่ 38 .. เจ๊ว่าน สู้ๆ .. จากคุณ : POGGHI - [ 16 มี.ค. 48 01:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ไม่ใช่เด็กมธ. แต่เด็กมธ.น่ารักเลยพลอยจะคุ้นเบอร์นาร์ดไปด้วย^^ จากคุณ : RobertSpeharsJarni - [ 16 มี.ค. 48 01:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 40 บางคนคงคิดว่าการที่ขาดแขกขายถั่วไปซักคน ท่าพระจันทร์ก็ยังอยู่ได้ .. มันก็จริง แต่สีสันและอารมณ์ "ท่าพระจันทร์" คงลดลงไปกว่าแต่ก่อน เพราะไม่มีส่วนประกอบที่คุ้นชินนั้นอีกต่อไป และสิ่งที่รู้สึกคือ เบอร์นาร์ด จะไปทำอะไร ที่ไหนต่อจากนี้ ในเมื่อชีวิตเกือบทั้งหมดของ เบอร์นาร์ด คือ ท่าพระจันทร์ คุณค่าของแต่ละสิ่ง แต่ละคนย่อมสัมผัสได้แตกต่างกัน ว่าสิ่งใดมีคุณค่ามาก สิ่งใดมีคุณค่าน้อยสำหรับในใจตน เราเองคงสัมผัสเบอร์นาร์ดได้ไม่ลึกซึ้งพอ เพราะเราไม่ใช่ชาวท่าพระจันทร์ แต่พออ่านเรื่องราวที่ว่านน้ำถ่ายทอด ก็อดเสียดายไม่ได้ ที่ส่วนประกอบเล็กๆ จะขาดหายไปจากท่าพระจันทร์เสียแล้ว สำหรับคนบางคน เราก็เข้าใจ... เพราะคนบางคนมองแต่ตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก เรื่องของตนเอง มักสำคัญและยิ่งใหญ่กว่าเรื่องคนอื่นเสมอ จากคุณ : อาซิ่ม - [ 16 มี.ค. 48 10:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ^ ^ คนบางคนมองแต่ตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก เรื่องของตนเอง มักสำคัญและยิ่งใหญ่กว่าเรื่องคนอื่นเสมอ เห็นด้วยกับอาซิ่ม จากคุณ : คุณแหวะ - [ 16 มี.ค. 48 10:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ถูกต้องครับอาซิ่ม จากคุณ : ยายตัวร้ายกับนายอนาคิน - [ 16 มี.ค. 48 13:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ซึ้งกับคำพูดของว่านน้ำครับ จากคุณ : อ้ายหนุ่มพลังม้า - [ 16 มี.ค. 48 20:52:38 ]

ความคิดเห็นที่ 44 "เขาให้เหตุผลว่ามันเกะกะ" >>>>> ตรงไหนอ่ะ เค้าก้อกินพื้นที่ = คน1คน เราอยู่ใน มธ เราก้อกินพื้นที่ =  คน1คน เท่าเบอร์นาร์ดนิ อย่างงี้เราก้อเกะกะเหมือนกันจิ มันเปนเหตุผลตรงไหนเนี่ย เฮ้ออออ ...... - -'' ไม่ไหวๆ Keep on fighting น้าค้าเบอนาร์ด :] จากคุณ : ~La_FanTaiSie~ - [ 16 มี.ค. 48 21:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เห็นรูปเบอร์นาร์ดแล้วภาพวันเก่า ๆ มันย้อนกลับมาอีกครั้ง คิดถึงจังเลย เป็นคนขายถั่วที่มีมิตรไมตรี และขี้เล่นที่สุดเท่าที่เคยเจอมา น่ารัก ^^ เป็นส่วนหนึ่งของชุมชนท่าพระจันทร์ มีคนสองอาชีพที่ติดตาเราตอนนั้น คือ คนขายถั่ว กับอีกคน คนที่สีซอ เล่นเพลงที่เราไม่เคยรู้เลยว่ามันคือเพลงอะไร เวลาเรียนอยู่ในห้อง หลายครั้งเราได้ยินเสียงเพลงนั้นดังกว่าเสียงอาจารย์ที่กำลังสอนเสียอีก เราว่าคนเหล่านี้ เป็นตำนานวัฒนธรรม เป็นตำนานชุมชน เป็นตำนานชีวิต และเป็นส่วนหนึ่งในหัวใจเรา จากคุณ : พุงแมว - [ 17 มี.ค. 48 16:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อย่าบอกนะว่าว่านน้ำก็จบจากมธ. (กรรมละสิ) จากคุณ : ผู้แซ่ลี้ - [ 17 มี.ค. 48 16:18:46 ]

ความคิดเห็นที่ 47 จบมธ.แล้วไมฤาผู้แซ่ลี้ หุหุหุ จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 17 มี.ค. 48 19:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 48 นั่นเพราะคุณยังไม่เคย จากคุณ : Niobe - [ 17 มี.ค. 48 19:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 49 มีสหายท่านนึงบอกว่าลูกเบอร์นาร์ดเรียน เอแบค จริงป่าวหว่า..ใครรู้มั่ง จากคุณ : สาดสุราลงคอ ดับพิษร้ายในดวงใจ - [ 18 มี.ค. 48 15:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มีคนบอกว่าเรียนเมืองนอกก้อมีนะ อี่ๆๆ ก.ว.ก.ป... ก้อว่ากันปายยย จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 18 มี.ค. 48 22:27:12 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านแล้วใจหายนะ  .. เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนยังเห็นแกนั่งขายถั่วอยู่เลย .. เวลาจะเดินออกไปกินข้าวท่าพระจันทร์ตอนเที่ยง ๆ  ก็จะเห็นแกนั่งขายถั่วอยู่ตรงข้างตึกสินสาดบ้าง ย้ายไปฝั่งศูนย์หนังสือบ้าง  ไม่งั้นก็จะพบแกได้ทั่วไปตามจุดต่าง ๆ ของมหาลัย ---------------------- สงสัยเหมือนกันว่าตรงไหนที่เรียกว่า "เกะกะ" ผู้บริหารท่านนั้นที่ คิดว่าจะไม่ต่อสัญญากับแก ด้วยเหตุผล "เกะกะ" อยากให้ทบทวนมากกว่านี้ อย่าให้การตัดสินใจบนเหตุผลไม่เข้าท่ามาทำให้ประโยคที่ว่า "ฉันรักธรรมศาสตร์ เพราะธรรมศาสตร์สอนให้ฉันรักประชาชน" ต้องสั่นคลอนเลย ---------------------- ชอบประโยคนี้ของคุณว่านน้ำในความเห็นที่ 33 พูดไปว่า.. เคยไหม.. นั่งเรียนหนังสือเคล้าเสียงระนาด พูดไปว่า.. เคยไหม.. มหาวิทยาลัยที่ประตูรั้วไม่เคยปิดกั้นเพียงแค่ปัญญาชน กลับเปิดกว้างให้แม้แต่แม่ค้าหาบคอนเดินผ่านได้อย่างเสรี.. ^ ^ ว่าแล้วก็ทำให้นึกถึงป้าแก่ ๆ ที่เดินขายก๋วยเตี๋ยวเป็นห่อ ๆ อีกคนหนึ่ง ^ ^ นี่แหละ ........... เป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่รองรับประโยคที่ว่า "ฉันรักธรรมศาสตร์ เพราะธรรมศาสตร์สอนให้ฉันรักประชาชน" ได้เป็นอย่างดี จากคุณ : เด็กเถื่อน - [ 19 มี.ค. 48 00:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ---------- สำหรับคุณ flyingmoon ----------- การที่เรื่องราวของคน ๆ หนึ่งถูกบอกเล่า ถูกกล่าวถึง จากปากสู่ปาก จากรุ่นสู่รุ่น แม้จะเป็นเพียงในสังคมเล็ก ๆ สังคมหนึ่ง หากจะถูกคนที่อยู่ในสังคมนั้นเรียกขานว่าเป็น "ตำนาน" ก็ไม่แปลกอะไรมิใช่หรือ "เบอร์นาร์ด" เป็นตำนานเล็ก ๆ ที่เป็นส่วนประกอบหนึ่งในวิถีชีวิตชาวธรรมศาสตร์ และชาวท่าพระจันทร์ การที่คุณจะมองว่าไม่ได้สำคัญระดับตำนาน ก็พอเข้าใจอยู่ เพราะหากไม่ได้มาสัมผัส มารับรู้ จะให้มามีอารมณ์ร่วม ความรู้สึกร่วม มันก็เป็นไปได้ยาก การที่คุณมีความคิดเป็นของตัวเองน่ะเป็นเรื่องดี เป็นสิ่งสำคัญในระบอบประชาธิปไตย แม้ว่าจะคิดแตกต่างจากคนอื่นก็ตาม เพราะการคิดต่างกัน มันจะทำให้สังคมขับเคลื่อนไป หลาย ๆ กระทู้ที่คุณตอบ ถึงจะเห็นแย้งกับคนอื่น แต่ก็ยอมรับได้ว่าเป็นเพียงความเห็นที่แตกต่าง ไม่ใช่เรื่องเห็น “ถูก” หรือ “ผิด” แต่สำหรับกระทู้นี้ มันคงจะทำให้บรรยากาศกระทู้ดีกว่านี้ ถ้าการคิดต่างจากคนอื่น หรือการตั้งคำถามของคุณมันจะสร้างสรรค์ และทำให้ได้คำตอบที่แตกแขนงให้เกิดความคิดอื่นที่ดี ๆ ตามมา จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องขวางในทุกเรื่อง ตั้งคำถามที่เบี่ยงเบนประเด็น ขวางแม้กระทั่งในสิ่งที่คนในสังคมเล็ก ๆ สังคมหนึ่งเขาผูกพัน ในเมื่อเขามองเห็นว่ามันเป็นวิถีชีวิตของพวกเขา เป็นสิ่งที่พวกเขาเห็นน่ะ คุณไม่เห็นแบบนั้น ไม่มีใครว่าคุณเลย ไม่มีสักคน แต่อย่าเอาความคิดที่แตกต่างของคุณ ไปตัดสินในสิ่งที่คนอื่นคิด หรือที่เขาเชื่อ เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่มี คำตอบว่า “ถูก” หรือ “ผิด” อยากจะต่าง อยากจะแย้ง ก็เป็ฯแต่พองามเถอะนะพ่อคุณเอ๊ยยย หากที่เราเขียนมา เป็นการเข้าใจ หรือตีความเจตนาในการแสดงความเห็นของคุณ Flyingmoon ผิด  ก็ขอโทษด้วย . แต่การใช้คำของคุณ .. มันทำให้รู้สึกว่าคุณกำลัง “ดูถูก” สิ่งที่คนอื่นเขาคิดจริง ๆ นะ - - - กลับไป read only ตามเดิมล่ะนะ บ๋ายบาย - - - จากคุณ : เด็กเถื่อน - [ 19 มี.ค. 48 00:14:14 ]