ความคิดเห็นที่ 1 “ เธอจะทำให้ฉันเจ็บอีกกี่ครั้งกัน แฮร์รี่ “ จินนี่คร่ำครวญ พลางมองที่ติดผมรูปผีเสื้อที่ส่องประกายอยู่บนมือของเธอ  น้ำตาไหลอาบแก้มใสเงียบ ๆ  จินนี่ยังคงนั่งซ่อนตัวอยู่ที่เดิม   พร้อมกับพยายามลบภาพที่เธอเห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ออกไป    ภาพที่ทำให้เธอต้องมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ในตอนนี้ “ ทำไมเธอไม่บอกฉันด้วยตัวของเธอเองล่ะแฮร์รี่    ทำไมเธอต้องให้ฉันไปเห็นภาพนั้นแฮร์รี่ “ จินนี่ถามที่ติดผมรูปผีเสื้อที่ส่องประกายแว่ววับอยู่ในมือของเธอ  แล้วเก็บมันลงในกระเป๋าเสื้อคลุมก่อนที่เธอจะเปลี่ยนใจโยนมันทิ้งไป     จินนี่นั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้     จินนี่เดินยิ้มไปหาแฮร์รี่ที่ห้องสมุดหลังได้รับจดหมายจากเขา     จินนี่ที่รัก      ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ   เธอมาหาฉันที่ห้องสมุดเดี๋ยวนี้เลยนะ                                                      ที่รักของเธอ                                                                แฮร์รี่ “ เธอจะบอกอะไรฉันกันนะแฮร์รี่ “ จินนี่คิดระหว่างที่เดินเข้าไปในห้องสมุด  พร้อมกับจดหมายของเขาที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอ    จินนี่เดินตรงไปยังมุมโปรดที่เธอกับแฮร์รี่ชอบมานั่งด้วยกัน  แต่ก่อนที่จินนี่จะเดินไปถึงที่นั้นก็มีสิ่งหนึ่งมาดึงความสนใจของเธอก่อน “ โช  ไหนเธอว่า เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน   ก็ว่ามาซิ “  เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงมุมอับของห้องสมุด “ เสียงแฮร์รี่นี่ “ จินนี่คิดพร้อมกับหลบวูบเข้าไปซ่อนหลังตู้หนังสือใกล้ ๆ   เธอมองเข้าไปตรงที่มาของเสียงนั้น    จินนี่ก็เห็นแฮร์รี่ยืนอยู่กับโชเพียงสองคน    สายตาของโชเองก็เห็นจินนี่แล้วเช่นกัน “ แฮร์รี่   เธอคิดว่าเธอตัดใจจากฉันได้แล้วจริง ๆ เหรอ “ โชเริ่ม   จินนี่กลั้นใจฟัง “ แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ “ แฮร์รี่ถามหน้าตาย “ เธอไม่มีวันตัดใจจากฉันได้หรอกแฮร์รี่ “ โชตอบยิ้ม ๆ “ ถ้าฉันบอกว่า  ฉันตัดใจจากเธอได้แล้วล่ะ “ แฮร์รี่ตอบหน้าตาย ( อีกครั้ง ) “ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอตัดใจจากฉันได้   เมื่อกี้เธอยังจูบฉันอยู่เลย “ โชตอบเรียบ ๆ พลางเล่นหูเล่นตากับเขา แฮร์รี่อ้าปากจะค้าน “ โครม “ จินนี่ทำหนังสือที่เธอแกล้งหยิบมาถือหลุดมือ     แฮร์รี่หันมามองเธออย่างตกใจ   “ จินนี่ “ แฮร์รี่ร้อง   จินนี่วิ่งหนีแฮร์รี่ออกไปทั้งน้ำตา   แฮร์รี่ทำท่าจะวิ่งตามไปแต่โชเกาะแขนเขาไว้ “ โช ทั้งหมดนี้เป็นแผนของเธอใช่ไหม “ แฮร์รี่หันมาคำรามใส่ “ ใช่ “ โชตอบ “ เพื่ออะไร “ แฮร์รี่คำราม “ เพื่อดึงเธอกลับมาไงแฮร์รี่ “ โชตอบ  สีหน้าเจ็บปวด “ เธอไม่มีวันดึงฉันกลับไปหาเธอได้หรอกโช  “ แฮร์รี่คำราม  “ ปล่อยฉัน “ แฮร์รี่คำรามพลางสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของโช “ ไม่ ” โชยืนยันพลางเกาะแขนแฮร์รี่ไว้แน่น    แฮร์รี่จึงล่วงไม้กายสิทธิ์ของเขาขึ้นมาจ่อหน้าเธอ “ ปล่อยฉัน โช “ แฮร์รี่สั่งเสียงเข้ม  ไม้กายสิทธิ์ของเขายังชี้ไปที่เธออยู่ “ เธอไม่กล้าหรอกแฮร์รี่ “ โชบอกอย่างหมั่นใจ   แต่ก็ปล่อยแขนแฮร์รี่โดยดี “ สำหรับเธอนะไม่แน่ “ แฮร์รี่บอกเสียงเข้ม “ ก็ลองดูซิ “ โชท้าทาย  พลางเดินมาขวางหน้าแฮร์รี่ไว้และมองดูเขาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน   “ หลีกไป  โช “ แฮร์รี่สั่งเสียงเข้ม “ ไม่หลีก “ โชตอบหน้าตาย “ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ   อิมเปดิเมนต้า “ แฮร์รี่คำรามพร้อมกับเสกคาถาใส่โช   ร่างของเธอลอยละลิ่วข้ามห้องไปกระแทกกับผนัง    แต่แฮร์รี่ไม่สนใจ  เขาออกวิ่งไปจากตรงนั้นทันที       แฮร์รี่ยอมแลกห้าสิบคะแนนกับการได้อธิบายให้จินนี่เข้าใจได้อยู่แล้ว   แฮร์รี่วิ่งตามหาจินนี่ไปเรื่อย  ปากก็ร้องตะโกนเรียกชื่อเธอ “ จินนี่  เธออยู่ไหน  ออกมาเถอะ “ แฮร์รี่ร้องตะโกนพลางวิ่งตรงไปที่ชายป่าต้องห้าม จากคุณ : macow (macow) - [ 4 เม.ย. 48 13:51:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ จินนี่   เธออยู่ไหน  ออกมาเถอะ “ เสียงหนึ่งแว่วเข้ามาในหูของจินนี่ “ เสียงแฮร์รี่นี่ “ จินนี่คิดพลางถอยเข้าไปในที่ซ่อนมากขึ้น “ จินนี่   เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะ “ แฮร์รี่หยุดยืนตะโกนหน้าต้นไม้ใหญ่ที่จินนี่ซ่อนตัวอยู่ “ เข้าใจผิดเหรอแฮร์รี่   เธอจะบอกว่าภาพที่ฉันเห็นเป็นการเข้าใจผิดอย่างงั้นเหรอแฮร์รี่ “  จินนี่ตะโกนตอบออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา “ ใช่ “ แฮร์รี่ตอบ “ แล้วจดหมายนี้มันอะไรกันล่ะแฮร์รี่  “ จินนี่พูดพลางล่วงจดหมายในเสื้อคลุมออกมาแล้วปาลงพื้นตรงหน้าเขา “ ลายมือเธอไม่ใช่หรือไง “ จินนี่คำรามต่อ   แฮร์รี่ก้มลงเก็บจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาเปิดดู “ ใช่ลายมือของฉัน  แต่ฉันไม่ได้เขียนจดหมายฉบับนี้นะจินนี่ “ แฮร์รี่รีบบอกหลังดูจดหมายเสร็จ “ แล้วใครเขียนล่ะ ถ้าไมใช่เธอนะแฮร์รี่   หรือเธอจะบอกว่าโชเป็นคนทำหรือไง “ จินนี่คำรามต่อ “ ใช่ “ แฮร์รี่ตอบเสียงเข้ม “ ไม่ ฉันไม่เชื่อว่าโชจะทำแบบนี้   เธอเลิกโกหกฉันสักทีได้ไหมแฮร์รี่ “ จินนี่โต้กลับ “ จินนี่   เธอมีเหตุผลหน่อยได้ไหม  “ แฮร์รี่คำราม “ ไม่  นายมัน   ฉันเกลียดนาย “ จินนี่ตะโกน    เธอหันหลังออกวิ่งหนีแฮร์รี่เข้าไปในป่าต้องห้ามทั้งน้ำตา “ จินนี่ “ แฮร์รี่ร้องเรียก  แล้วออกวิ่งตามเธอไป จินนี่วิ่งไปข้างหน้าทั้งหน้าตานองหน้า    เธอวิ่งสะเปะสะปะอย่างไม่รู้ทิศรู้ทางอยู่ในป่าต้องห้าม  โดยมีเสียงเรียกของแฮร์รี่ไล่หลังเธอมา    จินนี่พยายามวิ่งหนีแฮร์รี่จนเธอไม่รู้ตัวเลยว่า   เธอได้วิ่งเข้ามาในเขตของต้นไม้ที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในป่าต้องห้ามแล้ว     จินนี่ทรุดตัวลงนั่งที่โคนต้นไม้ใหญ่ริมลานโล่งกว้างของป่าต้องห้ามและร้องไห้อยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ    ไร้เสียงตะโกนเรียกชื่อเธอของแฮร์รี่ “ แฮร์รี่   เธอคงกลับไปแล้วซินะ “  จินนี่พึมพำออกมาเบา ๆ  น้ำตายังคงไหลอาบแก้มใสเงียบ ๆ   แต่อยู่ดีพุ่มไม้ใกล้ ๆ ตัวเธอก็สั่นไหว   จินนี่เดินถอยมายังลานโล่งกว้างพลางล่วงไม้กายสิทธิ์ออกมาถือไว้ในท่าเตรียมพร้อมสู้     จินนี่มองไปรอบ ๆ ตัวหูก็ค่อยฟังเสียงที่ไม่ใช่เสียงหัวใจเต้นของเธอ    หนวดของต้นคูล่าเคิลพุ่งเข้ามาหาเธอจากด้านข้าง    จินนี่กระโดดหลบพร้อมกับเสกคาถาใส่มัน “ ดิฟฟินโด “ ปลายหนวดของต้นไม้ขาดออก  เหมือนมีมีดล่องหนมาตัดมันออกไป    แต่ต้นคูล่าเคิลก็ไม่ยอมให้จินนี่ตั้งตัวได้    ส่งหนวดของมันอีกเส้นมาโจมตีเธอทันที    จินนี่หลบแล้วเสกคาถาอีกครั้ง “ ดิฟฟินโด “  จินนี่ต่อสู้กับต้นคูล่าเคิลจนเริ่มอ่อนแรงลง   แต่ดูเหมือนว่าหนวดของต้นคูล่าเคิลจะสามารถงอกใหม่ได้เสมอเมื่อถูกทำลายลง   ในที่สุดจินนี่ก็ถูกแย่งไม้กายสิทธิ์ไป    เธอกระโดดหลบเมื่อหนวดเส้นหนึ่งพุ่งเข้ามาเพื่อจะจับตัวเธอ     จินนี่ออกวิ่งเข้าไปหลบซ่อนตัวหลังพุ่มไม้ที่มองไม่เห็น      หัวของต้นคูล่าเคิลที่มีลักษณะเหมือนดอกไม้ใหญ่มีปากส่ายไปมาเพื่อค้นหาจินนี่ “ จินนี่ “ เสียงแฮร์รี่ดังแว่วเข้าในถึงที่ซ่อนของจินนี่    แต่จินนี่ส่งเสียงตอบไม่ได้เพราะหัวของต้นคูล่าเคิลอยู่ห่างจากเธอไปไม่ถึงคืบ    ต้นคูล่าเคิลยกหัวขึ้นแล้วแกล้งดัดเสียงเป็นจินนี่ “ แฮร์รี่    ฉันอยู่ทางนี้แฮร์รี่   ช่วยฉันด้วย “ ต้นคูล่าเคิลแกล้งร้องคร่ำครวญ  แล้วถอยหลบเข้าไปในเงาป่า “ เธอรออยู่ก่อนนะจินนี่   ฉันจะเข้าไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้ล่ะ “ แฮร์รี่ตะโกนพลางวิ่งตรงเข้าไปยังลานโล่งกว้างที่เขาเห็นแสงสว่างจากการต่อสู้เมื่อก่อนหน้านี้ “ แฮร์รี่ อย่าเข้ามานะ   ขอร้องล่ะแฮร์รี่  เธออย่าเข้ามานะ “ จินนี่คร่ำครวญเสียงแผ่ว  แต่ดูเหมือนคำขอของเธอจะไม่เป็นผล   ร่างสูงของแฮร์รี่วิ่งมาหยุดยืนกลางลานกว้างพร้อมไม้กายสิทธิ์ในมือ “ จินนี่   เธออยู่ไหน “ แฮร์รี่ตะโกนเรียก   จินนี่อยากจะตะโกนออกไปแต่ทำไม่ได้   เพราะหนวดของต้นคูล่าเคิลหนวดหนึ่งกำลังเลื้อยผ่านหลังเธอไป “ ฉันอยู่ทางนี้   แฮร์รี่ “ ต้นคูล่าเคิลแกล้งร้องเพื่อให้แฮร์รี่เข้าไปใกล้ในระยะที่มันจะใช้หนวดพิษ*ได้   แฮร์รี่ค่อย ๆ ขยับเดินเข้าไปหามัน   กระชับไม้กายสิทธิ์ในมือไว้แน่น   จินนี่ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก   “ อย่าเข้าไปนะแฮร์รี่ “ จินนี่ร้องตะโกนพร้อมกับกระโดดหลบหนวดเส้นนั้นออกมาจากที่ซ่อนของเธอ “ จินนี่ “ แฮร์รี่ร้องพร้อมกับหันมามองเธอตาค้าง “ แฮร์รี่ระวัง “ จินนี่ร้อง   แฮร์รี่หันไปทันเห็นเจ้าหนวดพิษที่พุ่งมาหาเขา   แฮร์รี่กระโดดหลบแต่ไม่เร็วพอจึงถูกมันฉกเข้าที่ซอกคอ   แฮร์รี่เริ่มรู้สึกชาไปทั่วตัวแล้วเขาก็ล้มลง   ไม้กายสิทธิ์หล่นลงข้างตัว “ แฮร์รี่ “ จินนี่ร้องพลางวิ่งมาหาเขา   เธอทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ร่างแน่นิ่งของแฮร์รี่ “ แฮร์รี่ฟื้นซิ   เธออย่าตายนะแฮร์รี่ “ จินนี่ร้องเรียกน้ำตานองหน้า   แต่ร่างของแฮร์รี่ก็ยังนิ่งเงียบไร้การเคลื่อนไหว    หัวของต้นคูล่าเคิลค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้คนทั้งสอง    จินนี่ฉวยไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ขึ้นแล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับมันน้ำตานองหน้า    จินนี่ร่ายคาถาที่เธอไม่คิดจะใช้เลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิตก็ตามออกมา “ อะวาดา   เคดาฟ-รา “ พลังเวทมนต์ผสมกับพลังความโกรธแค้นภายในตัวเธอส่งผลให้คาถามีอนุภาพเป็นทวีคูณ   หัวของต้นคูล่าเคิลถูกระเบิดจนแหลกสลายลงในพริบตา       จินนี่ไม่สนใจอะไรรอบตัวอีกแล้วนอกจากร่างของแฮร์รี่ที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น “ แฮร์รี่ เธอตื่นมาคุยกับฉันซิ “ จินนี่คร่ำครวญพร้อมกับนั่งกอดร่างที่แน่นิ่งของแฮร์รี่ไว้ “ ฉันรู้เธอแค่หลับไปเท่านั้นใช่ไหมแฮร์รี่   เธอตื่นขึ้นมาเถอะนะแฮร์รี่   ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอเยอะแยะเลย   ได้โปรดเถอะนะแฮร์รี่   แค่ลืมตาขึ้นมามองฉันก็ยังดี “ จินนี่พึมพำกับร่างของแฮร์รี่   ร่างที่เธอรู้ว่าไม่มีวันที่จะตื่นขึ้นมาได้อีก    จินนี่ยังคงกอดร่างของแฮร์รี่ไว้แน่น    น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มและบ่าของแฮร์รี่จนเปียกชุ่ม    ปากก็พำพูดประโยคเดิม ๆ  ซ้ำไปซ้ำมา “ ถ้าฉันตายจริง ๆ เธอจะกอดฉันไว้แบบนี้ไหมจินนี่ “ เสียงหนึ่งถามขึ้น “ กอดซิ “ จินนี่พึมพำตอบ   “ เอ๊ะ เมื่อกี้เสียงใคร  เสียงเหมือนกับ“ จินนี่คิด  แล้วก้มลงมองหน้าแฮร์รี่     แฮร์รี่ฉีกยิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี “ แฮร์รี่ “ จินนี่ร้องอย่างดีใจ  พร้อมกับกระชับแขนกอดแฮร์รี่แน่นขึ้น “ จินนี่ คอฉันจะหลุดอยู่แล้วนะ “ แฮร์รี่รีบบอก “ โทษทีแฮร์รี่   ก็คนมันดีใจนี่น่า “ จินนี่บอกพลางคลายอ้อมแขนออก   “ หายโกรธฉันหรือยังล่ะ “ แฮร์รี่ถาม   ทำให้จินนี่นึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่ทำให้เธอต้องวิ่งหนีมาเจอกับต้นคูล่าเคิลเมื่อกี้    จินนี่ปล่อยแฮร์รี่แล้วลุกขึ้นเดินออกไปยืนหันหลังให้เขาที่โคนต้นไม้ริมลานกว้าง  แฮร์รี่มองตามอย่างงง ๆ กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของจินนี่ “ เธอมาช่วยฉันทำไมแฮร์รี่   เธอไม่คิดว่านั้นอาจจะเป็นกับดักบ้างเหรอ “ จินนี่ถาม         เธอยังคงหันหลังให้แฮร์รี่อยู่ “ ถึงฉันรู้ว่ามันเป็นกับดัก  ฉันก็จะมาช่วยเธออยู่ดี   จินนี่ “ แฮร์รี่บอกพลางลุกขึ้นยืน “ เธอมาช่วย เพราะว่าฉันเป็นน้องสาวของรอนเหมือนที่เธอพร่ำบอกกับฉันเสมอตอนที่เธอไปช่วยฉันออกมาจากห้องแห่งความลับใช่ไหมแฮร์รี่ “     จินนี่พูดอย่างน้อยใจและไม่หันมามองแฮร์รี่เลย “ ไม่ใช่นะ “ แฮร์รี่รีบพูด “ แล้วมันเพราะอะไรล่ะ “ จินนี่หันมาตะโกนใส่เขา “ ก็เพราะว่าฉันรักเธอนะซิ  จินนี่ “ แฮร์รี่โต้กลับ    จินนี่พยายามสงบสติอารมณ์   เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาเป็นครั้งที่สองของวันนี้ “ แล้วสิ่งที่ฉันได้ยินในห้องสมุดเมื่อเช้าล่ะแฮร์รี่  “  จินนี่ถามอย่างใจเย็น “ ฉันไม่ได้ทำอย่างที่โชพูด   ทั้งหมดนั้นเป็นแผนของเขา “ แฮร์รี่ชี้แจง  พร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ “ แล้วทำไมเธอถึงไปอยู่กับโชในห้องสมุดได้ล่ะ  ถ้านี้เป็นแผนของเขา   อย่าบอกนะว่ามันเป็นเหตุบังเอิญนะ “ จินนี่ถามต่อ     แฮร์รี่ล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาแล้วก็หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา     “ เพราะจดหมายฉบับนี้ไง “ แฮร์รี่บอกพลางชูจดหมายให้จินนี่ดู     มันเป็นจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของจินนี่   แต่จินนี่จำได้ว่าเธอไม่เคยเขียนจดหมายฉบับนี้เลย   จินนี่หันมามองหน้าแฮร์รี่อย่างตกใจ “ แต่ฉันไม่ “ จินนี่เอ่ย “ ใช่ฉันรู้เธอไม่ได้เขียน   ตอนแรกฉันเข้าใจว่าเป็นจดหมายของเธอ   ฉันรีบเดินไปหาเธอที่ห้องสมุด   พอฉันไปถึงที่นั้น   โชก็เข้ามาหาฉัน พร้อมกับบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย   ฉันเลยเข้าไปคุยกับเขา  เพราะคิดว่าเพื่อนกันคงไม่เป็นไร    จนกระทั่งเธอมาเห็นนั้นแหล่ะ “   แฮร์รี่อธิบาย “ ส่วนเรื่องจดหมายนั้น   ฉันขอยืนยันอีกครั้งว่าฉันไม่ได้เป็นคนเขียนมันขึ้นมาเหมือนกัน    เราสองคนต่างถูกโชหลอกด้วยกันทั้งคู่ “ แฮร์รี่พูดต่อ   “ แต่โชทำเรื่องทั้งหมดนี้ได้ยังไงกัน แฮร์รี่   โดยเฉพาะลายมือบนจดหมายที่พวกเราไม่ได้เป็นคนเขียนทั้งสองฉบับนั้น “ จินนี่ถามต่อ   เธอเริ่มเชื่อแฮร์รี่แล้ว “ โชไม่ได้ทำเรื่องนี้คนเดียวทั้งหมดหรอก จินนี่   เขาคงได้รับความช่วยเหลือโดยไม่ตั้งใจจากพี่ชายฝาแฝดของเธอด้วย “ แฮร์รี่ตอบเรียบ ๆ “ ความช่วยเหลือโดยไม่ตั้งใจจากพี่ชายของฉัน “ จินนี่ทวน  สีหน้างง “ เธอพอจะจำได้ไหม  ว่าสองตัวแสบบอกอะไรเราเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์ชิ้นใหม่ของพวกเขา   เมื่อหน้าร้อนที่แล้วนะ “ แฮร์รี่ถาม “ เราสามารถใช้มันลอกลายมือใครก็ได้ที่เราต้องการ  เพียงแค่บอกลักษณะตัวอักษรของเขาเท่านั้น  บรรดาอาจารย์จะไม่มีวันรู้เลยว่าเราไม่ได้ทำการบ้านเอง “ เสียงของเฟร็ดดังขึ้นในความคิดของจินนี่ “ เธออย่าบอกนะว่าโช ใช้ ‘ปากกาเลียนแบบลายมือได้แนบเนียน ‘ ของเฟร็ดกับจอร์จนะ “ จินนี่ร้องถาม  แฮร์รี่พยักหน้ารับ “ โชอาจส่งจดหมายไปบอกพี่ชายของเธอว่า เขาอยากลองใช้ปากกานั้นดูก็ได้    เฟร็ดกับจอร์จเองก็อยากหาคนมาทดลองใช้มันอยู่แล้วด้วย  พวกเขาคงไม่รีรอที่จะส่งมันมาให้เธอสักด้ามหรอก  ฉันว่านะ “ แฮร์รี่พูดออกมาตามความคิดของตัวเอง “ แล้วทีนี้  เธอจะยอมเชื่อฉันหรือยังล่ะ  จินนี่ “  แฮร์รี่มองหน้าจินนี่อย่างมีหวัง   จินนี่พยักหน้าให้เขาทีหนึ่งแทนคำตอบ   แฮร์รี่ยิ้มพลางดึงจินนี่เข้ามากอดไว้แนบอกอย่างมีความสุข         * พิษจากหนวดพิษของต้นคูล่าเคิล      มีผลทำให้เหยื่อที่ถูกกัดตัวชาเป็นอัมพาตชั่วคราวไป   2 – 3   ชั่วโมง  เพื่อให้เหยื่อหมดทางต่อสู้  ก่อนที่ต้นคูล่าเคิลจะใช้หนวดที่เหลือจับเหยื่อส่งเข้าปากขนาดใหญ่ตรงตำแหน่งที่เป็นหัวของมัน  และต้นคูล่าเคิลยังมีความสามารถในการเลียนเสียงที่มันได้ยินได้อีกด้วย จากคุณ : macow (macow) - [ 4 เม.ย. 48 13:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ้ หนุกหนาน~ หนุกหนาน~ เนื้อเรื่องชวนติดตามมากเลยค่ะ แฮร์รี่ จินนี่ ก็น่ารัก \^o^// จากคุณ : m potter - [ 4 เม.ย. 48 21:20:27 ]