ความคิดเห็นที่ 1 “ แองเจล่า  ลูกตื่นแล้วหรือจ๊ะ “   “ คะ  หนูนอนไม่ค่อยหลับนะคะ “ แองเจล่าบอกพลางกลัดกระดุมเสื้อไปด้วย   “ สงสัยหนูคงตื่นเต้นที่จะได้ไปฮอกวอตส์มั้งค่ะ “  แองเจล่ารีบบอกเมื่อเห็นสีหน้ากังวลใจของแม่ “ งั้นแต่งตัวเสร็จแล้ว รีบตามลงไปนะจ๊ะ “  นาร์ซิสซาหันมาบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป    แองเจล่ายืนแต่งตัวไปพลางคิดถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ที่ฮอกวอตส์   แองเจล่าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้วใบหน้าเด็กชายผมแดงที่เจอเมื่อวานก็แวบเข้ามาในความคิด   “ บ้าแล้วเรา  ชื่อก็ไม่รู้จักสักนิด  ไปคิดถึงเขาทำไมกัน  ไม่คิดไม่คิด “  แองเจล่าบ่นพลางสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป    แล้วแต่งตัวต่อจนเสร็จ   แองเจล่าเดินเหม่อออกมาจากห้องนอน   จิตใจของเธอกำลังจดจ่อถึงการวางแผนแก้แค้นเขาคนนั้น  แองเจล่าเลยเดินชนใครบางคนที่โถงทางเดิน “ โอ๊ย / ว๊าย “ แองเจล่ารู้สึกเจ็บที่หน้าผาก  แต่เธอก็ไม่ได้ลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าที่พื้นเพราะมีท่อนแขนแข็งแรงตวัดรับร่างของเธอไว้พอดี   แองเจล่าเงยหน้าขึ้นมองพลางเอามือลูบหน้าผากปรอย ๆ “ ไง เหม่ออะไรนะเรา   “  เดรโกถามยิ้ม ๆ  แต่แววตาบ่งบอกถึงความเป็นห่วง “ พี่เดรโก “ แองเจล่าร้องออกมา “ ก็พี่นะซิ  คิดว่าใครล่ะ  ว่าแต่จะอยู่ท่านี้อีกนานไหม   องค์หญิงแองเจล่า “ เดรโกถามอย่างอารมณ์ดี “ อะ   ขอโทษคะ พี่เดรโก  “  แองเจล่าบอก พลางรีบลุกขึ้นยืน  เดรโกยืนขึ้นพร้อมกับเอามือบีบนวดแขนไปด้วย “ ขอโทษอีกครั้งนะคะ พี่เดรโก   เพราะเค้าแท้ ๆ เลย  พี่เดรโกเลยพลอยเจ็บตัวไปด้วยเลย “  แองเจล่าบอกเสียงเศร้า “ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย   ขี้แงไปได้    ไหนดูซิ  “  เดรโกพูด   พลางก้มลงดูหน้าผากของแองเจล่าใกล้ ๆ “ อืม  หน้าผากไม่แตก  แค่แดงเท่านั้นเอง “ เดรโกบอก   เขายังคงก้มดูหน้าผากของแองเจล่าอยู่   แองเจล่ารู้สึกว่าเดรโกเริ่มก้มหน้าลงมาหาเธอเรื่อย ๆ “ เอ่อ   พี่เดรโก    เค้าว่าพ่อกับแม่กำลังรอเราอยู่นะ   เค้าว่าเรารีบลงไปกันเถอะ “ แองเจล่ารีบบอก ก่อนที่หน้าของเดรโกจะอยู่ใกล้หน้าของเธอไปมากกว่านี้ “ อึมม ไปซิ “ เดรโกตอบ   “ นี้เราเผลอตัวจนเกือบจะจูบแองเจล่าไปได้ไง  ถ้าเมื่อกี้เราจูบเธอไปจริง ๆ  อะไรจะเกิดขึ้น  ต่อไปนายต้องตั้งสติให้ดีกว่านี้เดรโก  นายจะให้เธอรู้ไม่ได้ว่านายรู้สึกยังไงกับเธอ  ท่องไว้  เธอเป็นน้องสาวของนายนะเดรโก  “ เดรโกคิดพลางเดินไปที่ห้องอาหารพร้อมกับแองเจล่า    หีบของพวกเขาไปนอนรอที่ห้องโถงพร้อมกับกรงนกฮูกของทั้งคู่แล้วด้วยฝีมือของเอลฟ์ประจำบ้าน      เดรโกและแองเจล่าเดินผ่านมันไปสู่ห้องอาหารแสนหรูของตระกูลมัลฟอยอย่างช้า ๆ    ที่นั้นนายและนางมัฟอยนั่งรอพวกเขาอยู่อย่างสงบ “ รอน   ตื่นได้แล้วจ๊ะ “  นางวีสลีย์เรียก  พลางเขย่าตัวรอนไปด้วย   รอนรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งนอนไปได้เดี๋ยวเดียวเอง   เขาเอามือขยี้ตา  แล้วหันไปมองที่เตียงของแฮร์รี่   แฮร์รี่เองก็ตื่นแล้วเหมือนกัน   แต่ยังนั่งจมอยู่ที่เตียงเหมือนกับเขา “ แม่ฮะ   แล้วคนอื่น ๆ ล่ะฮะ “  รอนถาม    เขายังรู้สึกง่วงนอนอยู่เลย “ ทุกคนกำลังลงไปที่ห้องอาหารจ๊ะ  ทั้งสองคนรีบตามลงไปนะ “ นางวีสลีย์บอก  แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป   ทั้งแฮร์รี่และรอนต่างสปริงตัวขึ้นจากเตียงนอนอย่างรวดเร็ว    ยังไงพวกเขาก็ยังไม่อยากพลาดมื้อเช้าไป    ห้านาทีต่อมา   รอนกับแฮร์รี่กำลังลากหีบลงมาตามขั้นบันไดเสียงโครมคราม   เสียงลากหีบของทั้งคู่ดังไปถึงหูทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องอาหาร   เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมาจากชามซุบข้าวโพดของเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจหน่อย ๆ  ไม่นานเสียงโครมครามก็หยุดลง    แล้วแฮร์รี่กับรอนก็เดินเข้ามาที่ห้องอาหาร   ทั้งคู่เดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองแล้วลงมือทานอาหารเช้าทันทีโดยไม่พูดอะไรกับใครเลย “ อาเธอร์ค่ะ  ทางกระทรวงจะส่งรถมารับพวกเรากี่โมงค่ะ “ นางวีสลีย์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “ เก้าโมงจ๊ะ ที่รัก “ นายวีสลีย์ตอบ “ อะไรนะฮะ  กระทรวงจะส่งรถมารับเรา  งั้นก็แสดงว่า “ รอนร้องอย่างดีใจ “ ถูกแล้วล่ะรอน   ทางกระทรวงยอมเชื่อแล้วว่า  คุณก็รู้ว่าใครกลับมาแล้ว “ นายวีสลีย์บอก “  เหอะ  ได้เห็นโวลเดอมอร์กับตาล่ะซิ    ถึงได้เชื่อ   ฟัดจ์นะ   ดีจะได้เลิกคิดว่าฉันบ้าสักที “ แฮร์รี่คำราม  แน่นอนครอบครัววีสลีย์ทุกคนมีอาการกระตุกเล็ก ๆ เวลาแฮร์รี่เอ่ยชื่อจอมมารทุกที   แต่แฮร์รี่ก็ไม่ได้เอ่ยขอโทษพวกเขาเลย เขาเองก็ชินกับท่าทางของทุกคนเวลาเขาพูดของจอมมารแล้ว   แต่นั้นก็ยิ่งทำให้แฮร์รี่รู้สึกหงุดหงึดขึ้นไปอีก  แฮร์รี่จึงหยุดทาน ทุกคนก็เลยพลอยหยุดทานไปกับเขาด้วย  นางวีสลีย์เห็นว่าทุกคนต่างหยุดทานอาหารกันหมด  นางจึงลุกขึ้นเก็บโต๊ะโดยมีจินนี่และเฮอร์ไมโอนี่คอยช่วยเธอ    เวลาเก้าโมงทุกคนต่างออกมายืนรอรถจากกระทรวงที่ลานหน้าบ้าน   โดยมีหีบวางกองไว้ข้างตัวของเจ้าของ   ในเวลาไม่กี่อึดใจรถจากกระทรวงก็แล่นมาจอดตรงหน้าพวกเขาสองคัน  ประตูตอนหน้าด้านข้างที่นั่งคนขับของทั้งสองคันเปิดออกเผยให้เห็น ท๊องส์ที่นั่งยิ้มกว้างให้พวกเขาในรถคันหน้ากับแมดอาย  มูดดี้ที่นั่งหน้าเขม่ง  ดวงตาวิเศษหมุนเร็วจี๋( ในเบ้าตา ) ในรถคันหลัง  ทั้งสองคนก้าวลงมาสัมผัสมือกับพวกเขา  แน่นอนตาของแมดอาย มูดดี้ยังหมุนอยู่เลย “ พร้อมออกเดินทางหรือยัง แฮร์รี่ “ ท๊องส์ถามเสียงใส “ พร้อมครับ “ แฮร์รี่ตอบ “ งั้นเธอจะช้าอยู่ทำไมล่ะ  ยกหีบขึ้นรถเลย “ ท๊องส์พูดอย่างกระตือรือร้น    ทั้งแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ทำตามทันที  ไม่ถึงสิบนาทีพวกเขาก็พร้อมกันแล้วบนเบาะหลังรถของกระทรวง  รถค่อย ๆ เคลื่อนออกไปช้า ๆ ทิ้งนายและนางวีสลีย์ไว้เบื้องหลัง ( แฮร์นั่งไปกับจินนี่เพราะรอนบอกว่าอยากนั่งกับเฮอร์ไมโอนี่ ) “ เดรโกจ๊ะ “ นางมัลฟอยเรียก “ ครับแม่ “ เดรโกขานรับ “ ลูกไปสถานีกับน้องแค่สองคนได้ไหมจ๊ะ  พอดีพ่อกับแม่มีธุระนะจ๊ะ “ นางมัลฟอยบอก “ ได้ครับแม่ “ เดรโกตอบ พลางหันมาทางแองเจล่า “ พี่ว่า  เราไปกันเถอะ แองเจล่า “ เดรโกบอก  แองเจล่าพยักหน้ารับทันที  เดรโกลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหารไป   แองเจล่าคว้าแก้วน้ำมาดื่มแล้วลุกขึ้นเดินตามออกไป    สองพี่น้องเดินตรงไปยังประตูกรอบสีเงินบานใหญ่   เดรโกเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป  แองเจล่าก้าวตามเข้าไป  โดยมีเจ้าเอลฟ์ประจำบ้านสองสามตัวที่หอบสัมภาระของพวกเขาเดินตามออกมาด้วยก่อนที่ประตูบานนั้นจะปิดลงและหายวับไป   แองเจล่าพบว่าตัวเองมายืนอยู่ในที่ที่เรียกว่าชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่เรียบร้อยแล้ว ( ขอยืมมุขประตูไปที่ไหนก็ได้ของโดเรมอนมาใช้นะ )  พวกเอลฟ์ประจำบ้านนำหีบของทั้งคู่ไปใส่รถเข็นแล้วทำท่าจะเข็นตามเจ้านายไป  แต่เดรโกฉวยรถเข็นไว้ “ ไม่ต้อง  พวกแกกลับไปได้แล้ว “ เดรโกคำราม   พวกเอลฟ์ก้มหัวให้เขาก่อนหายตัวไป “ ไปหาที่นั่งกันเถอะ “ เดรโกชวน  แองเจล่าพยักหน้ารับ  แล้วทั้งสองก็เดินเข็นรถเข็นไปด้วยกัน  เดรโกเดินเข็นรถเข็นไปเรื่อยสายตาก็สอดส่ายหาแครบกับกอยล์ ไปด้วย   แต่หาเท่าไรก็หาสองคนนั้นไม่เจอ   นานเข้าเดรโกชักเริ่มหมดความอดทน “ เจ้าแครบกับกอยล์มันอยู่ที่ไหนกันวะ “ เดรโกสบถออกมา เมื่อเขาหมดความอดทนแล้ว “ พี่เดรโกตามหาสองคนนั้นทำไมค่ะ   พี่ต้องไปอยู่ตู้ฟรีเฟ็คไม่ใช่เหรอ “ แองเจล่าสงสัย “ ก็ พี่จะให้สองคนนั้นอยู่เป็นเพื่อนเธอไงล่ะ “  เดรโกชี้แจง “ อยู่เป็นเพื่อนเค้า “ แองเจล่าร้องอย่างตกใจพลางชี้ตัวเอง “ ไม่เอาหรอก “ แองเจล่าส่ายหน้า  “ ถ้าอย่างนั้นเค้าขอนั่งคนเดียวดีกว่า “ แองเจล่าบอก “ แต่พี่ว่า “ เดรโกเริ่มพูด   แต่แองเจล่าชิงพูดก่อน “ นี่พี่เดรโก  เค้าโตแล้วนะ  เลิกทำตัวเป็นตาแก่ขี้ห่วงได้แล้ว    เค้าดูแลตัวเองได้หรอกน่า “ แองเจล่าโวย “ แต่.. “ เดรโกเริ่ม ( อีกครั้ง ) “ อะ  แพนซี่มาพอดีเลย  แพนซี่ทางนี้ “ แองเจล่าร้องพลางโบกมือให้   แพนซี่รับสัญญาณโดยอัตโนมัติแล้วรีบตรงดิ่งมาหาทั้งคู่ทันที      (  ทั้งแองเจล่าและแพนซี่รู้จักกันได้ยังไงนั้น   ประวัติศาสตร์แห่งโลกเวทมนต์ไม่ได้จารึกเอาไว้ ) “ หวัดดีจ๊ะเดรโก  แองเจล่าด้วย “ แพนซี่บอกเสียงหวาน  ท่าทางราวกับจะกระโดดหอมแก้มเดรโกเลยถ้าไม่ติดที่ว่ามีแองเจล่ายืนอยู่ด้วย “ แพนซี่พาพี่เราไปตู้ฟรีเฟ็คด้วยนะ   บายค่ะพี่เดรโก “ แองเจล่าพูดเร็ว ๆ  แล้วก็รีบเข็นรถเข็นจากไป   เดรโกทำท่าจะตามไปแพนซี่จึงเกาะแขนไว้ จากคุณ : macow (macow) - [ 4 เม.ย. 48 14:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ ไปหาที่นั่งกันเถอะจ๊ะเดรโก “ แพนซี่พูดเสียงหวานจ๋อยแล้วก็ลากเดรโกไปยังตู้ฟรีเฟ็ค “ ไปหาที่นั่งกันเถอะจ๊ะเดรโก “ รอนดัดเสียง    “ เลียนซะไม่มี “ รอนเอ่ยต่อ   เรียกเสียงฮาจากแฮร์รี่และจินนี่ได้เป็นอย่างดี   แต่ในกรณีของเฮอร์ไมโอนี่  เธอแค่แอบอมยิ้มเท่านั้นพร้อมกับรีบทำหน้าขรึมว่าเธอไม่รู้สึกตลกสักนิดเมื่อรอนหันมามองเธอ “ นายว่าจะมีสักครั้งไหมที่เฮร์ไมโอนี่จะหัวเราะเป็นกับเขาบ้างนะ “ รอนกระซิบถามแฮร์รี่ “ รอนเมื่อกี้นายว่าอะไรนะ “ เฮอร์ไมโอนี่คำราม “ เปล่าจ๊ะ เปล่า “ รอนรีบพูด  มีแฮร์และจินนี่ที่หันมามองหน้ากันแวบหนึ่งก่อนหันไปอมยิ้มกันคนละทาง   “ เฮ้   รอน   ฉันกับจินนี่ไปก่อนนะ “  แฮร์รี่บอกพลางท่าทางจะเดินจากไปพร้อมกับจินนี่ “ นายจะไปไหนนะแฮร์รี่ “ รอนถาม “ อยู่ช่วยฉันก่อนซิวะ “ ประโยคสุดท้ายรอนพูดต่อด้วยสายตา “ ไปหาที่นั่งไงรอน   รถไฟจะออกแล้ว “ แฮร์รี่บอกแล้วหันหลังเดินจากไปพร้อมจินนี่   เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนได้สติขึ้นมาบ้างเมื่อได้ยินแฮร์รี่บอกว่ารถไฟจะออกแล้ว “ จริงด้วย  เร็วเข้ารอน เราต้องไปกันแล้ว “ เฮอร์ไมโอนี่พูดเร็ว ๆ พร้อมกับลากรอนไปด้วย “ ไปไหน “ รอนถามหวาด ๆ พลางรีบเดินตามแรงลากของเฮอร์ไมโอนี่.ให้ทัน “ ไปตู้ฟรีเฟ็คนะซิ “ เฮอร์ไมโอนี่พูดเร็ว ๆ พร้อมกับลากรอนต่อไปจนถึงตู้ฟรีเฟ็ค “ เฮ้อ  กว่าจะหาที่นั่งได้  เล่นเอาเหนื่อยเลยนะเนี่ย “ แองเจล่าบ่น   ก่อนจะวางหีบและกรงนกฮูกลงบนที่นั่งฝั่งตรงข้าม  เธอได้ครองตู้รถไฟตู้นี้แต่เพียงผู้เดียว   แองเจล่าดีใจที่ตู้นี้ไม่มีใครนั่งอยู่ก่อน เพราะเธอไม่อยากนั่งร่วมทางไปกับคนที่เธอไม่รู้จัก “ นี่แฮร์รี่  ตู้ลูน่าว่างอยู่ไปนั่งกับเธอไหม “ จินนี่เสนอ “ ฉันว่านั่งตู้นี้ดีกว่านะ “ แฮร์รี่บอก พลางพาจินนี่เข้าไปในตู้ข้าง ๆ ที่ยังว่างอยู่   ส่วนรอนนะเหรอ “ โอ๊ย  ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเราต้องไปนั่งกับเจ้ามัลฟอย “ รอนครางหลังอ่านไปประกาศการจัดที่นั่งของฟรีเฟ็ค “ อย่างกับฉันอยากจะนั่งกับนายนักนี่  วีเซิ่ล “ เสียงคางยานที่คุ้นหูดังขึ้นข้างหลังพวกเขา “ มัลฟอย  แก “ รอนหันกลับมา เกือบกระโจนใส่มัลฟอยแล้วถ้าไม่ติดว่าเฮอร์ไมโอนี่ดึงเสื้อคลุมของเขาไว้ก่อน “ รอน ใจเย็น  อย่าไปสนใจ “ เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอก   มัลฟอยมองอย่างเย้ยหยันแล้วเดินเข้าหายเข้าตู้( รถไฟ )ไป “ เฮอรไมโอนี่  เธอมาห้ามฉันไว้ทำไม  เธอน่าจะปล่อยให้ฉันได้ชกมันสักหมัด “ รอนคำราม “ รอนมีสักครั้งไหมที่เธอจะใจเย็นเป็นกับเขาบ้าง   ถ้าเธอชกมัลฟอยไปอะไรจะเกิดขึ้น   หัดคิดหน้าคิดหลังบ้างซิ “ เฮอร์ไมโอนี่เตือน “ ฉันไม่สน “ รอนคำรามใส่ “ ตามใจ   แล้วอย่ามาโวยวายที่หลังก็แล้วกัน “ เฮอร์ไมโอนี่คำรามแล้วเดินตามเดรโกเข้าไป ( อย่างจำใจ )  ปล่อยให้รอนยืนเดือดอยู่คนเดียวหน้าตู้   รอนพยายามทำให้ใจเย็นขึ้นแล้วเดินตามเข้าไป  เมื่อนักเรียนฮอกวอตส์ขึ้นรถไฟเรียบร้อยแล้ว   เจ้ารถไฟสีแดงสดพ่นควันอย่างสบายอารมณ์แล้วออกวิ่งจากชานชาลามุ่งสู่จุดหมายปลายทางทันที   แองเจล่านั่งมองทิวทัศน์ที่วิ่งผ่านหน้าต่างไปอย่างสบายอารมณ์ จนกระทั่ง “ ฮูก ๆ ๆ” แองเจล่าหันมายิ้มให้กับนกฮูกของเธอ “ เจ้าดีใจที่จะได้ไปฮอกวอตส์ใช่ไหม  เจ้านกฮูกน้อย “ แองเจล่าพูดเบา ๆ “  ตายจริง “ แองเจล่าร้องท่าทางเธอเหมือนเพิ่งนึกอะไรบ้างอย่างออก  “ ฉันยังไมได้ตั้งชื่อให้เจ้าเลย   เจ้านกฮูก  ขอโทษนะจ๊ะ  ฉันก็มัวแต่คิดเรื่องอื่นจนลืมไปเลย “  แองเจล่าพูดกับนกฮูกหิมะในกรง  เธอทำท่าคิดไปสักพักหนึ่ง  ก่อนจะร้องออกมาอย่างดีใจ “ ใช่แล้ว  ชื่อแฮมเมอร์   ดีไหม “  นกฮูกหนุ่มผงกหัวอย่างดีใจ “ ชอบใช่ไหมล่ะ   งั้นตกลงเอาชื่อนี้นะ “ แองเจล่าถามเสียงใส   นกฮูกหนุ่มผงกหัวอีกครั้งเป็นคำตอบ   แองเจล่ายิ้มให้แฮมเมอร์อย่างมีความสุข “ เฮอร์ไมโอนี่   ฉันว่าหมดหน้าที่เราแล้วนะ  ไปหาแฮร์รี่กับจินนี่กันเถอะ “ รอนเสนอระหว่างที่เขาเดินตรวจรถไฟกับเฮอร์ไมโอนี่ “ อึมม  ไปซิ “ เฮอร์ไมโอนี่ตอบ   แล้วพากันเดินไปที่ตู้ของแฮร์รี่   แฮร์รี่กำลังคุยกับจินนี่อย่างสนุกสนานก็มีคนเปิดประตูเข้ามาพอดี   ทั้งสองหันไปมองผู้มาใหม่เห็นเป็นรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็ฉีกยิ้มให้ “ ฉันกับจินนี่กำลังพูดถึงนายอยู่พอดีเลย “ แฮร์รี่บอกพลางเขยิบให้รอนนั่ง “ พูดถึงฉันเรื่องอะไรล่ะ “ รอนถามพลางนั่งลง “ ก็เรากำลังสงสัยว่าเมื่อไหร่พี่สองคนถึงจะมาหาเราที่นี้สักที “ จินนี่บอกพร้อมกับขยับให้เฮอร์ไมโอนี่นั่ง    แล้วทั้งสี่ก็คุยเรื่องต่าง ๆ กันอย่างสนุกสนาน  พวกเขากินขนมที่ซื้อจากรถเข็นกันไป คุยกันไป ( เรียกง่าย ๆ กินไปคุยไปน่ะ )  จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ “ เอ่อ  แฮร์รี่  นายรู้สึกอย่างที่ฉันรู้สึกไหม “ รอนหันมาถาม “ รู้สึกอะไรรอน “ แฮร์รี่สงสัย “ ฉันว่าการเดินทางครั้งนี้ มันขาด ๆ อะไรไปอยู่นา “ รอนชี้แจง  แล้วก็ทำท่าคิด “ อึมม  จริงด้วย  อะไรที่มันหายไปนะ “ แฮร์รี่ทำท่าคิด “ มัลฟอย “ รอนและแฮร์รี่ร้องออกมาพร้อมกัน “ ฮัดเช้ย “ เดรโกจามอย่างแรง “ เดรโกจ๋า  ไม่สบายเหรอ “ แพนซี่ถามเสียงหวานปานจะหยด “ เปล่าหรอก “ เดรโกบอกห้วน ๆ  พลางลุกขึ้นยืน “ นั้นเธอจะไปไหนนะ “ แพนซี่สงสัย “ ไปห้องน้ำ “ เดรโกพูดเร็วๆ แล้วรีบเดินออกไปจากตู้ฟรีเฟ็ค    พร้อมกับปิดประตูใส่หน้าแพนซี่ที่กำลังจะเดินตามเขาออกมา  ( สะใจ ๆ )       เดรโกเดินเร็ว ๆ ไปที่ตู้ของลูกสมุน “ เฮ้แครบ   กอยล์  พวกแกเห็นน้องสาวฉันไหม “ เดรโกยิงคำถามทันทีที่เปิดประตูได้   ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งนาทีกว่าคำถามเขาจะซึมเข้าไปในสมองของลูกสมุน “ แองเจล่าเหรอ  ไม่เห็นนิ “ แครบตอบ  เดรโกเลื่อนประตูปิด ( แรงขนาดกระจกแตก )   แล้วเดินตามหาแองเจล่าต่อ   โดยมองผ่านกระจกประตูไปทีละตู้    จนพบแองเจล่านั่งสบาย ๆ อยู่คนเดียวในตู้ ๆหนึ่ง จากคุณ : macow (macow) - [ 4 เม.ย. 48 14:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ แองเจล่า “ เดรโกเรียกเสียงเข้มพร้อมกับผลักประตูเปิดออก   แองเจล่าสะดุ้ง  พอเธอหันมาก็พบกับเดรโกยืนหน้าเครียดอยู่ที่ประตู   “ พี่เดรโก “ แองเจล่าร้อง   เดรโกเดินเข้ามาคว้าข้อมือของแองเจล่า  พลางพูดเสียงเข้ม “ ทำไมไม่ไปนั่งกับเจ้าแครบ เจ้ากอยล์    “ “ โอ๊ยพี่เดรโก   เค้าเจ็บนะ “ แองเจล่าร้องพลางแกะมือเดรโกออกจากข้อมือของเธอ   แต่เดรโกไม่ยอมปล่อย “ ไม่รู้หรือไง  ว่าพี่เป็นห่วงเธอนะ “ เดรโกคำรามต่อ “ รู้  แต่เค้าบอกแล้วไง ว่าเค้าไม่มีวัน  ไปนั่งกับโทรลล์สองตัวนั้นเด็ดขาด “ แองเจล่าโต้กลับมือเธอยังพยายามแกะมือเดรโกออกจากข้อมือของเธออยู่     “ ปล่อยนะพี่เดรโก “ แองเจล่าคราง   น้ำตาคลอเบ้า    เดรโกเหมือนจะรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่   เขาค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากข้อมือของแองเจล่า    เขารู้สึกไม่อยากให้อภัยตังเองเมื่อเห็นข้อมือที่บวมแดงของแองเจล่า  เดรโกมองมือตัวเอง  เขาทำได้ยังไง  เขาทำร้ายคนที่เขารักด้วยมือของเขาเองได้ยังไง    แองเจล่ายังคงร้องไห้เงียบๆ พลางหันหลังให้เขา “ แองเจล่า   พี่ขอโทษ “ เดรโกบอกอย่างสำนึกผิด   แต่แองเจล่ายังคงหันหลังให้เขาอยู่ “ พี่... “ เดรโกเอ่ย “ พอเถอะ  เค้าก็ผิดเหมือนกันแหล่ะ   ที่เค้าเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป   เค้าขอโทษนะพี่เดรโก “ แองเจล่าพูดพร้อมกับหันมายิ้มให้เดรโก   น้ำตายังคงไหลอาบแก้มใสเงียบ ๆ   แองเจล่ายกมือตัวเองขึ้นมาเพื่อจะเช็ดน้ำตาออกจากตาของเธอ   แต่เดรโกเอื้อมมือมาจับข้อมือเธอไว้ก่อนอย่างแผ่วเบา “ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้   เดี๋ยวตาแดงหมด “ เดรโกแกล้งดุ “ มานี้เลย “ เดรโกบอกพลางดึงแองเจล่าเข้ามาหาตัวเองอย่างแผ่วเบา  พร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้า เช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ “ พี่เดรโก  เค้าทำเองได้น่า “ แองเจล่าค้าน พยายามแย่งผ้าเช็ดหน้ามาจากมือของเดรโก   “ เช็ดเองมีหวังได้ตาแดงหมดแน่  นอกจากจะขี้แงแล้วยังจะดื้ออีกนะ เราเนี่ย “ เดรโกแกล้งว่า “ พี่เดรโก “ แองเจล่าร้อง “ ถ้าพี่ว่าเค้าอีกคำเดียว เค้างอนจริง ๆ ด้วย “ “ จ๊ะ ๆ ไม่ว่าแล้ว ยายตัวยุ่ง “ เดรโกพูดพลางเอามือขยี้ผมแองเจล่าอย่างเอ็นดู “ พี่เดรโก “ แองเจล่าร้องพร้อมกับปัดมือเดรโกออกจากหัวของเธอ  แล้วหันหลังให้ “ อ้าว งอนจริงเหรอเนี่ย “ เดรโกพูด “ หายงอนนะคนดี  นะ ๆ หายงอนนะ “ เดรโกอ้อน “ ถ้าหายงอน จะซื้ออมยิ้มให้เลย เอ้า “ เดรโกแกล้งพูดเสียงจริงจัง “ พี่เดรโก   เค้าไม่ใช่เด็กสองขวบนะ “ แองเจล่าหันมาว่าสีหน้ากลั้นยิ้ม “ หายงอนหรือยังล่ะ “ เดรโกถามพลางฉีกยิ้ม “ หายงอนแล้วก็ได้ “ แองเจล่ายิ้มตอบ   “ ฮูก ๆ ๆ “ “ แฮมเมอร์เป็นอะไรจ๊ะ “ แองเจล่าถามพลางยกกรงนกฮูกขึ้นมาตรงหน้า     “ แฮมเมอร์ “ เดรโกทวน “ ก็นกฮูกที่พี่เดรโกซื้อให้เค้าไง   เค้าตั้งชื่อให้มันว่าแฮมเมอร์นะ “ แองเจล่าชี้แจง “ สงสัยว่า  มันคิดว่าเค้าคุยกับพี่เดรโกจนลืมสนใจมันแน่ ๆ เลย “ แองเจล่าพึมพำ “ อ้อ   ก็เลยร้องเรียกความสนใจ “ เดรโกพูด “ พี่เดรโก “ แองเจล่าดุ  พลางทำตาเขียวใส่ “ พี่แค่ล้อเล่นนะ “ เดรโกรีบบอก “ ฉันไม่ได้ลืมเธอหรอกนะแฮมเมอร์   อย่าโกรธนะ” แองเจล่าบอกเสียงหวาน   แล้ววางกรงนกไว้ที่เดิมพลางนั่งลงข้าง ๆ มัน   เดรโกเลยเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับแองเจล่า   แล้วพี่น้องก็นั่งคุยกันไปอย่างนั้นจนเกือบจะถึงฮอกวอตส์ “ พี่คงต้องไปแล้วล่ะ แองเจล่า “ เดรโกเอ่ยขึ้น “ จะไปแล้วเหรอ  พี่เดรโก “ แองเจล่าถามเสียงเศร้า “ อึมม  เวรพี่ตรวจรถไฟรอบสุดท้ายนะ   เดี๋ยวพี่ลงไปรอเธอที่รถม้านะ   แองเจล่าเปลี่ยนชุดแล้วไปหาพี่ที่รถม้านะ   ส่วนหีบกับกรงนกวางไว้บนนี้แหล่ะ  เดี๋ยวมีคนยกไปให้เอง “ เดรโกบอก    แองเจล่าพยักหน้ารับสีหน้าเศร้า ๆ  พอเห็นสีหน้าของแองเจล่าแล้วเดรโกแทบไม่อยากไปเลย   แต่เป็นหน้าที่เขาจึงต้องไป “ พี่ไปก่อนนะ “ เดรโกบอกพลางลุกขึ้นยืน   แองเจล่าพยักหน้าที่หนึ่งแล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง  เดรโกเดินมาเปิดประตู  เขาหันหลังมามองแองเจล่าอีกครั้ง   แองเจล่ายังคงมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่  เขาถอนหายใจพร้อมกับก้าวเดินออกไปแล้วปิดประตูตามหลัง จากคุณ : macow (macow) - [ 4 เม.ย. 48 14:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 งืมมมม ค้างเล็กน้อย >< หนุกหนานนน จากคุณ : m potter - [ 4 เม.ย. 48 22:03:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รอนานมากๆ คิดว่าเลิกไปแล้วนะคะ แต่ก็ยังสนุกเหมือนเดิม ลุ้นอยู่นะเนี่ยว่าเมื่อไหร่รอน กับ แองเจล่า จะเจอกันอีกที มาต่อเร็วๆ นะจ๊ะ จากคุณ : สะใภ้อังกฤษ (fanstevie g) - [ 12 เม.ย. 48 19:56:19 ]