แค่อยากจะบอก
ลองอ่านดูครับ
ไม่อยากให้ความจริงมันสูญหายไปกับลมปากคน
ผมเป็นรุ่นพี่ปี 4 มหาวิทยาลัยบูรพา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ นิสิตที่ออกรายการเกือบทั้งหมดเป็นเพื่อนและรุ่นน้องผม ที่เจอกันเกือบทุกวัน
ผมได้รับรู้เรื่องการเชียร์มาตลอด 4 ปี ก่อนอื่นผมขอยืนยันว่าทุกอย่างที่พวกเขาพูดเป็นความจริง พวกเขาไม่จำเป็นต้องโกหก พวกผมได้รับรู้ข่าวสารก่อนสื่อที่สักแต่ขายข่าวแต่ไม่รู้อะไรสักอย่าง วันเกิดเหตุไม่เห็นมีสื่อหน้าไหนไปตรวจสอบหาความจริงเลย ได้แต่ฟังข่าวโคมลอยที่หาสาระไม่ได้แล้วเอาไปสานต่อกันเอง เพิ่งจะมีคุณสรยุทธ กับรายการถึงลูกถึงคนนี่แหละที่ยอมฟังความจริงจากปากพวกเราเอง
อเมริกันเชียร
เป็นกีฬาชนิดหนึ่ง ไม่ใช่การรับน้อง มีมา 5-6 ปีแล้ว อาจมากกว่านี้ในมหาวิทยาลัยอื่นๆ ซึ่งมีทุกคณะเหมือนกับเชียรหรีดเดอร์นั่นแหละ ถ้าคุณเคยเห็นการแข่งที่ซีคอนสแควร์ที่จัดทุกปี ขอบอกว่ามันคืออย่างเดียวกัน แต่ที่เราทำอยู่ยังเบากว่านั้นมากถือเป็นขั้นพื้นฐาน เราทำตามความเหมาะสมของน้อง เหมือนกับการเตะบอล แมนยูเตะสนามใหญ่ แต่พวกเราเตะสนามเล็กนั่นแหละ
ถึงมันจะมีความเสี่ยงสูงก็จริง
แต่รุ่นพี่ที่คุมที่ดูแลทุกคนได้ผ่านการฝึกซ้อมมาเต็มที่ซึ่งทั้งหมด ผ่านการฝึกซ้อมอย่างหนัก และเป็นอเมริกันเชียร์มาก่อนทั้งสิ้นตั้งแต่ปี 1 ซึ่งแน่นอนว่าต้องผ่านทุกอย่างอย่างที่น้องคนนี้ต้องเจอ บางปีที่คนขาดซึ่งก็เป็นเกือบทุกปี พวกพี่ต้องลงมาฝึกกับน้องและลงแข่งแทนคนที่ขาดไป คนไหนบาดเจ็บ รุ่นพี่ก็ต้องแข่งแทน ใครไม่ไหวขอเลิก รุ่นพี่ก็ต้องแข่งแทน เป็นอย่างนี้ทุกปี เปรียบเหมือนการถ่ายทอดวิชา พอขึ้นชั้นสูงขึ้นไปน้องรุ่นต่อมาก็มารับหน้าที่สืบทอดต่อ รุ่นพี่ดูแลรุ่นน้องอย่างดี เปรียบเสมือนศิษย์-อาจารย์ เพื่อน พี่และน้อง
ขอยืนยันว่าทุกคนรักกันมาก
อย่างที่คุณคิดไม่ถึง ว่าคนเราเจอกันรู้จักกันแค่เพียงไม่กี่วัน จะมากอดคอหัวเราะในยามสุข และกอดคอร้องไห้เมื่อมีทุกข์ได้อย่างไร ถ้าคุณได้ดูการฝึกซ้อมคุณจะเห็นได้ถึงการดูแลที่ดี
อาจารย์ที่ออกรายการมีเพียงคนเดียวที่รู้เรื่องเกือบทั้งหมด นั่นคืออาจารย์รัชนีที่ใส่ชุดสีดำ เพราะเป็น 1 ใน3 คนที่ออกรายการที่จริงๆแล้วมาดูแลและค่อนข้างใกล้ชิด ส่วนอีก2 คน คือ อธิการ กับ รอง เป็นเพียง คนนอกที่รู้ความจริงแต่ยังไม่ทุกเรื่องจึงยังดูว่าพูดอะไรเห็นแก่หน้าตาตัวเองเป็นหลัก ทั้งๆที่ไม่เคยสนใจเลยตอนไม่เกิดเรื่อง และยังมีอาจารย์อีกหลายคนที่รู้เรื่องและเอาใจใส่จริงๆอยู่อีกหลายคนแต่ไม่ได้มาออก
จำเป็นหรือไม่ที่ต้องฝึกหนัก
ขอบอกว่าจำเป็นมากเพราะต้องการความพร้อมเพียง สามัคคี แข็งแรงและอดทนสูง ก็เหมือนกับกีฬาชนิดอื่นๆ มีการเก็บตัว ฝึกอย่างหนักในช่วงเดือนใกล้แข่ง แต่นี่ต้องมีการเรียน และการเชียร์ จึงต้องใช้เวลาในช่วงกลางคืนในการซ้อม เพื่อไม่ให้เสียการเรียน ต่างจากการเก็บตัวกีฬาทั่วไปที่เก็บตัวเป็นเดือนๆ วันละ 24 ชั่วโมง ไม่มีเรื่องอื่นรบกวน แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นมันมากเกินที่พวกเขาฝันไว้มากมาย
แล้วการคาดการณ์ว่าจะมีคนเจ็บ
ขอถามหน่อยว่าการคาดการณ์ของคุณคืออะไร หรือว่าการคาดการณ์ของคุณคือการเป็นกระต่ายตื่นตูม กลัวอะไรไปหมด อย่าทำเลยอันตราย แต่ถ้าเป็นการให้ความระมัดระวัง และพยายามป้องกันและดูแลใกล้ชิดเท่าที่จะทำได้ นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาทำอยู่แล้วทุกวินาทีที่มีการซ้อม นี่หรือเปล่าที่คุณอยากรู้ มันก็เหมือนคุณแข่งบาส ที่มีการเตรียมพยาบาลมาพร้อม ถ้าคุณเกิดล้มคางแตก ดั้งหัก หัวแตก หรืออะไรก็ตาม นั่นถือว่าไม่ได้คาดการณ์ด้วยหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นกีฬาบนโลกนี้เกือบทั้งหมดก็เป็นอันตรายสมควรเลิกหมดเลยนะสิ
พวกเขาไม่ได้เอาแต่สนุก
ถ้าคุณได้ไปสัมผัสจริงๆแล้วพวกเขาคือคนที่เหนื่อที่สุดในบันดาคนทั้งหมดที่ทำกิจกรรม
แล้วทำไมต้องทำ ก็เพราะ
-อย่างแรกมันคือ กีฬา การที่คนเราอยากเล่นกีฬามันก็เป็นเรื่องปกติทั่วไป ใครๆก็อยากทำ
-สองคือประสบการณ์ชีวิตอย่างหนึ่งที่มีคนหยิบยื่นให้
-สามพวกเขาเต็มใจทำเพื่อของคณะ เลือด สีเทา-ทอง ผิดด้วยหรือกับการที่คุณจะทำอะไรเพื่อสิ่งที่คุณรัก มันก็เหมือนนักกีฬาที่เต็มใจทำเพื่อชาติ ไปแข่งอะไรสักอย่างเพื่อประเทศไทยนั่นแหละ คุณภูมิใจหรือเปล่าเวลาที่ประเทศไทยได้เหรียญทองต่างๆกลับมา หรือว่าคุณคิดว่าจะทำทำไมเจ็บตัวเปล่าๆ อันตราย คุณคิดได้แค่นี้หรอ
อย่างนี้เขาเรียกว่าเอา"สันดารของเมืองนอก"มาใช้อย่างที่คนบางคนชอบพูดอีกหรือเปล่า ผมขอให้คุณไปคิดดีๆ
การแข่งอเมริกันเชียรไม่มีคำว่าคะนอง สนุก ไร้สาระ แน่นอนผมรับรองด้วยเกียติของลูกผู้ชาย และเกียติของลูกบูรพา
ผมไม่ได้ว่าใครแต่อยากให้ทุกคนลองคิดดูดีๆว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นอย่างไร อะไรถูกอะไรไม่ถูก ไม่ใช่บางคนออกมาด่ากราด คนที่นี่มีการศึกษาทั้งนั้นพูดกันด้วยเหตุผลเถอะครับ ทุกคนมีสิทธิแสดงความเห็น แต่อย่าคะนองปากพูดแบบไม่รับผิดชอบ และขอยืนยันพวกเขายินดีรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างเต็มใจ แม้ว่ามันจะหนักหนาสาหัสเพียงใดก็ตาม
และสุดท้ายขอเป็นตัวแทนขอโทษพ่อ แม่ของน้องเค้าด้วยในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เราทุกคนเสียใจ และเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่ และขอให้น้องอาการดีขึ้นเรื่อยๆ หายไวไวและกลับมาเป็นพี่น้องเลือดเทา-ทองเหมือนเดิม
ผมไม่เคยเชื่อในปาฎิหาริย์ แต่สิ่งที่ผมเชื่อคือ การกระทำที่ถูกต้อง จริงใจของรุ่นพี่ทุกคนจะเป็นแรงใจส่งให้น้องหายในเร็ววัน...ครับ
จากนิสิตม.บูรพาที่หลงไหลและต้องมนต์บางแสนเหมือนกัน
ป.ล.อยากให้ทุกคนที่อ่านช่วยไปบอกต่อคนอื่นๆด้วย และถ้าเห็นข้อความนี้บ่อยๆในกระทู้เรื่องนี้ อย่าว่ากันนะครับ ผมอยากให้ทุกคนได้อ่านให้มากที่สุด
ผมอยากให้แผลที่สื่อได้ทำไว้อย่างไม่รับผิดชอบ ได้ถูกรักษาอย่างที่มันควรจะเป็น...ขอบคุณครับ
จากคุณ :
He@ven-Boy
- [
21 มิ.ย. 48 03:38:57
]