ความคิดเห็นที่ 1 นี่ล่ะค่ะ จากเหตุการณ์นั้น พวกเขาก็เลิกคุยกันเลยทั้งหน้าร้อน แล้วก็ทิ้งให้แฮรี่เดียวดาย เขาสมควรจะได้รับความสนใจจากเพื่อนรักทั้งสองคนในช่วงเวลาแห่งการทำใจจากการสูญเสียพ่อทูนหัวใช่ไหมคะ แต่เปล่าเลย จำได้ว่าตอนนั้นฉันเหนื่อยใจมาก และรู้ว่าฉันต้องรับหน้าที่ดูแลแฮรี่เองตลอดทั้งหน้าร้อนนี้ เรื่องที่รอนว่าครัมไม่ดีพอสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ก็มีประเด็นนะคะ เขาเป็นซีกเกอร์ชื่อดังพวกคุณก็รู้ รายได้มหาศาล ใช่อย่างที่รอนว่า แต่เขาก็มีข้อเสียค่ะ หนังสือควิดดิชรายสัปดาห์ชอบลงข่าวว่า วิคเตอร์ ครัมมีแฟนอยู่ทุกประเทศที่ไปแข่งขัน เฮอร์ไมโอนี่ชอบอ่านหนังสือแต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะอ่านควิดดิชรายสัปดาห์หรอกค่ะ ฉันเคยบอกเฮอร์ไมโอนี่นะคะ แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็บอกว่าเธอไม่เชื่อหรอก เธอเชื่อใจวิคเตอร์ ครัม อืม...ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆค่ะ ตอนนั้นฉันจำได้ว่าไปเล่นควิดดิชกับแฮรี่ดีกว่า อ้อ พอเปิดเทอมฉันก็ไปคัดตัวเชสเซอร์ ฉันก็ต้องผ่านฉลุยสิคะ แฮรี่ไม่ติดโทษแบนแล้ว (เพราะว่ายัยเฮ็มเฮ็มไม่อยู่แล้วนี่) เขาก็มาเป็นซีกเกอร์ของเราเหมือนเดิม แล้วก็รอนได้เป็นกัปตันในปีนั้นค่ะ อ้อ เรามาว่าเรื่องรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ต่อก่อน คุณรู้ไหมคะว่าสิ่งประหลาดเกิดขึ้นที่ฮอกวอตส์ในปีนั้น รอนกลายเป็นขวัญใจสาวๆค่ะ เพราะอะไรฉันก็ยังงงอยู่ คุณจำพัดม่า พาทิลได้ไหมคะ? สาวสวยที่เรียนปีเดียวกับพวกรอนแต่อยู่บ้านเรเวนคลอน่ะค่ะ ฉันได้ยินจากเฮอร์ไมโอนี่ว่าเธอคนนี้ชอบรอนมาก (เฮอร์ไมโอนี่นอนห้องเดียวกับลาเวนเดอร์กับพาร์วาติ พาทิลพี่สาวพัดม่าน่ะค่ะ) ตอนนั้นถ้าเทียบฮอกวอตส์เหมือนโรงเรียนม.ปลายของพวกมักเกิ้ล กลุ่มของพวกพาทิลเนี่ยล่ะค่ะ คือสาวสุดฮอตประจำโรงเรียน ประมาณระดับราชินีพรอม ยังงั้นล่ะค่ะ ทีนี้พัดม่าทำยังไงไม่ทราบได้ค่ะ แต่หลังจากเปิดเทอมได้ไม่เท่าไหร่ เธอก็เริ่มไปไหนมาไหนกับรอน (อ้อ ฉันเคยเจอเธอเดินมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์แล้วก็คุยกับรอนเรื่องหมากรุกด้วยค่ะ รู้สึกจะขอให้เขาสอนให้) รอนเลิกยุ่งกับเรื่องที่ครัมจะไม่ดีพอสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ค่ะ แต่กลายเป็นว่าเฮอร์ไมโอนี่โมโหใส่รอนที่หลงกลพาทิล เธอว่าพาทิลชอบรอนเพราะว่าเขาดัง เพราะว่าใครก็ชอบเขา รอนบอกว่าทำไมถึงไม่คิดว่าจะมีใครชอบที่ตัวเขาจริงๆ หรือชอบแบบที่เขาเป็นบ้างล่ะ เฮอร์ไมโอนี่เถียงว่าใครๆก็รู้ว่าพาทิลเป็นคนยังไง! รอนก็สวนกลับทันทีว่า พัดม่าจะชอบเขาแบบไหนเขาก็จะดูเอง! อืม คุณว่ามันแบบ คุ้นๆไหมคะ? อ้อ ฉันไม่อยากบอกเลยค่ะว่าระหว่างที่พวกเขาคุยกันอยู่นี่ (ที่ห้องนั่งเล่นรวมตอนตีหนึ่งกว่าๆ) ฉันก็ได้ยินอีกแล้ว เฮ้อ... แต่คราวนี้แฮรี่ไม่ได้อยู่ด้วยค่ะ ค่ะ พวกคุณเดาได้แล้วล่ะ หลังจากนั้น พวกเขาก็ไม่คุยกันเลย จนกระทั่งควิดดิชนัดแรก รอนได้รับอุบัติเหตุค่ะ โดนบลัดเจอร์กระแทกตกจากไม้กวาดด้วย โอยตอนนั้นฉันจำได้ว่าตกใจมาก พวกเราแพ้เรเวนคลอในนัดนั้น (ลูน่าดีอกดีใจ แต่ก็ได้เท่านั้นล่ะ เพราะตอนหลังพวกเราก็ชนะรวด ได้แช้มป์อีกสมัย) ตอนนั้นรอนโคม่าไปสองวัน ดูเหมือนว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็กลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม นี่คือที่ฉันและคนอื่นๆรู้สึกได้นะคะ แต่ช่วงคริสต์มาสของปีนั้นที่กริมอลด์เพลส ฉันแอบไปเห็น (ไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ) พวกเขา... เอ่อ...จูบกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นสองค่ะ เรื่องมันก็เป็นยังงี้ล่ะค่ะ ตอนนี้พวกเขาก็ยังคบกันอยู่ รอนเริ่มสร้างบ้านแบบนี้ ฉันเริ่มสงสัยแล้วค่ะว่าพวกเขาอาจจะมีข่าวดีเร็วๆนี้ คุณถามถึงเดรโก มัลฟอยเหรอ? เขาก็กร่างจนเรียนจบน่ะแหละค่ะ เอ..ตอนที่เขาอยู่ปีเจ็ดรู้สึกจะดีขึ้น เขาก็จะหนักไปทางพูดมากกว่าทำเหมือนเดิม แต่คุณรู้ไหม ปีเจ็ดใครได้เป็นประธานนักเรียนฝ่ายชายคู่กับเฮอร์ไมโอนี่ของเรา ก็เดรโก เนี่ยแหละ เอ...สงสัยไหมว่าทำไมฉันเรียกเขาสนิทสนมจัง ตอนนี้ฉันคบกับเขาอยู่ค่ะ เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบแฟนหรอก เราเป็นเพื่อนกัน ฉันบอกไปแล้วก่อนหน้านี้ว่าฉันอินเทรนด์ แต่ว่าเดรโก นี่อินกว่าฉันอีกค่ะ เขาขึ้นปกนิตยสารของมักเกิ้ลหลายฉบับ เดี๋ยวฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟังอีกทีค่ะ ว่าแต่คุณน่าจะอยากรู้ว่าฉันได้มาเป็นเพื่อนกับเขาได้ยังไง จำได้ไหมคะที่ซิริอัส (แบล้ก) บอกว่าเขากับพ่อของแฮรี่เป็นขาโจ๋ตัวกวนประจำโรงเรียน แล้วตอนหลังเขาก็เปลี่ยนไป ฉันคิดว่ามันขึ้นอยู่กับอายุด้วยนะคะ ที่พูดถึงพวกซิริอัสขึ้นมาเนี่ยก็เพื่อจะบอกว่ารายของเดรโกก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน น่าแปลกใจไหมคะ ที่จริงก็คือพ่อของเดรโกมีส่วนช่วยพวกภาคีอยู่มากน่ะค่ะ เดรโกเคยบอกค่ะว่าเขาเพิ่งรู้ว่าพ่อเป็นยังไงเมื่อตอนที่พ่อต้องอยู่อัซคาบัน เพื่อนสนิทของเดรโกสองคน แคร้บบ์กับกอล์ย ไม่กลับมาเรียนอีกเลยค่ะหลังจากพวกเขาจบปีห้า ตอนหลังพวกเขาก็ต้องจบชีวิตลงแบบเดียวกับพวกผู้เสพความตายส่วนใหญ่ค่ะ (เอเมน) ฉันได้มารู้จักเดรโกจริงๆจังก็ตอนที่ยังเป็นฮีลเลอร์ฝึกหัดอยู่ค่ะ อืม เอาละเอียดๆเลยแล้วกันนะคะ ปกติเวลาไปทำงานฉันจะต้องเดินผ่านร้านหลังสือค่ะ ของมักเกิ้ล ใช่ ฉันชอบดูฟุตบอลของมักเกิ้ล (ติดมาจากดีนค่ะ ตอนที่คบกับเขาตอนที่อยู่ปีห้า) ฉันเคยเข้าไปดูที่สนามด้วยนะคะ ไปดูที่อัพตั้นปาร์คค่ะ ไปกับดีน (ตอนหลังเราเลิกกันแล้ว แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่จนถึงทุกวันนี้) เริ่มไปดูที่สนามครั้งแรกตั้งแต่เข้าเรียนที่วิทยาลัยฮีลเลอร์แล้วล่ะค่ะ ตอนนั้นเวสต์แฮมรับการมาเยือนของลิเวอร์พูลค่ะ (อดีตยักษ์ใหญ่ แต่ตอนนี้ข่าวว่าโดนหวัดนกเล่นงานอยู่ค่ะ) ดีนเป็นแฟนเวสต์แฮมค่ะ แต่ว่าขอสารภาพตามตรงว่าหลังจากดูเกมวันนั้น ฉันก็เทใจให้ทีมเยือนลิเวอร์พูลแทน จากนั้นดีนก็ไม่เคยชวนฉันไปดูบอลด้วยอีกเลยค่ะ โอ้ว กลับมาเรื่องเดรโกต่อก็ได้ค่ะ (ขอโทษๆ) ถึงที่ฉันชอบแวะดูหนังสือใช่ไหมคะเวลาไปทำงาน ฉันจะหยิบสตาร์ซ้อคเกอร์ขึ้นมาดูด้วยบ่อยๆค่ะ วันหนึ่งค่ะ ฉันเหลือบไปเห็นคนหน้าคุ้นๆ ผมสีอ่อนๆ หน้าแหลมๆ สีผิวเหมือนจะเข้มขึ้นกำลังยิ้มแข่งกับอีกชายหนุ่มหลายคนบนปกหนังสือ “Seventeen” ค่ะ ฉันหยิบขึ้นมาดูทันที หนังสือเขาจัดอันดับหนุ่ม “Most desirable man” สิบอันดับหนุ่มที่น่าปรารถนาที่สุด อืมม อดีตพ่อมดปากเสีย เกลียดมักเกิ้ล ติดอันดับสามของชายหนุ่มที่น่าหลงใหลของอังกฤษเป็นรองก็แต่ เดวิด เบ็คแฮม กับเจ้าชายวิลเลี่ยม ว่าแล้วก็ขนลุกค่ะ ไม่อยากเชื่อเลย! “มหาเศรษฐีหนุ่มจากธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ผู้ทุ่มทุนซื้อทีมฟุตบอลระดับพรีเมียร์ลีก ฟูแล่ม” นั่นล่ะค่ะคำบรรยายใต้ภาพเขา เดรโกมัลฟอยซื้อทีมฟูแล่ม เขาโลดแล่นอยู่ในวงการนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันจ่ายเงินมักเกิ้ลอย่างคล่องแคล่วซื้อหนังสือฉบับนั้นทันที (ฉันเกิน 17 แล้วล่ะค่ะตอนนั้น) และหลังจากนั้นอีกสองเดือน เดรโก มัลฟอยก็มาโผล่ที่โรงพยาบาล ต่อให้เขาอินในโลกมักเกิ้ลแค่ไหน เขาก็ฝากชีวิตไว้กับโรงพยาบาลพ่อมดแม่มดแห่งนี้ ฉันเจอเขาตอนนั้นล่ะค่ะ เราก็เลยกลายมาเป็นเพื่อนกัน ขอเรื่องแฮรี่ เสียทีได้ไหม? โอ้ ใจเย็นค่ะ...ได้ๆ แต่ขอเป็นคราวหน้านะคะ จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 00:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 GWiHOW-II (27/03/2004) อารมณ์ฉันเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเมื่อเรื่องของแฮรี่ไหลเข้ามาในหัวฉันค่ะ แฮรี่จากพวกเราไปในคืนที่ความชั่วร้ายที่คุกคามโลกแห่งเวทย์มนตร์สูญสลายไป แฮรี่ชนะค่ะ เขาคือผู้รอดชีวิตอีกครั้ง ช่วงหน้าร้อนก่อนที่ฉันจะขึ้นปีห้า ที่เล่าให้ฟังก่อนหน้านี้เรื่องรอนกับเฮอร์ไมโอนี่น่ะค่ะ ตอนนั้นฉันกับแฮรี่สนิทกันมากขึ้นเพราะว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่ดูเซ็งกับสภาพแวดล้อมรอบข้างพวกเขา โดยเฉพาะเวลาที่พวกเขาอยู่ในห้องเดียวกัน และนั่นเปิดโอกาสให้แฮรี่กับฉันได้ทำอะไรๆด้วยกันมากขึ้นกว่าเดิม แต่พวกเราก็เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นค่ะ แฮรี่รู้ว่าฉันคบกับดีน (ฟังดูเหมือนจริงจังนะคะ แต่เวลาที่คุณคบใครสมัยเรียน มันก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าไปเดินเที่ยวกัน กินข้าว คุยกันมากขึ้นและก็จูบกันบ้าง) และ ตอนนั้นฉันคิดว่าแฮรี่คงจะชอบลูน่าอยู่ ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม ดูเหมือนพวกเขาจะสามารถเข้าใจอะไรบางอย่างได้ตรงกันโดยที่ไม่ต้องพูดคุยกันมากนัก ในปีนั้น พวกเราหกคนที่ไปช่วยซิริอัสที่กระทรวงด้วยกัน กลายเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ แต่เพื่อนหกคนก็แบ่งเป็นสองกลุ่มย่อยของเพื่อนที่สนิทกว่า คือกลุ่มของสามสหาย  คุณรู้อยู่แล้วล่ะ รอน แฮรี่ เฮอร์ไมโอนี่ กับกลุ่มของฉัน เนวิลล์และลูน่า แฮรี่ดูเห็นอกเห็นใจลูน่า จนบางครั้งลูน่าต้องบอกว่า เธอรำคาญแล้วนะ เธอจัดการได้ อย่าทำเหมือนเธอเป็นคนช่วยตัวเองไม่ได้แบบนั้น เฮ้อ.. ฉันรู้ค่ะว่าแฮรี่เขาชอบช่วยเหลือคนอื่น ลูน่าค่อนข้างจะเข้ากับคนอื่นๆในบ้านของเธอไม่ได้ค่อยได้ค่ะ มีบ่อยครั้งที่พวกเรารู้ว่าเธอโดนแกล้งมา และแฮรี่ก็จะโกรธมาก เฮ้อ... ฉันถอนหายใจอีกแล้ว นั่นล่ะค่ะ ปัญหา ฉันไม่เคยเลิกชอบแฮรี่เลย ไม่จริงๆ ตลอดเวลาที่เรียนอยู่นั้น เราผู้หญิงสามคนในกลุ่มให้สิ่งที่ต่างกันกับแฮรี่ค่ะ ตามความคิดฉันนะคะ เฮอร์ไมโอนี่คือคนที่อยู่กับเขาได้ในวันปกติธรรมดาทั่วๆไป เวลาที่เขาอารมณ์ปกติๆ ลูน่าจะเป็นคนที่ช่วยเหลือเขาได้ยามที่เขาหดหู่ ส่วนฉัน มีค่าแค่ตัวโจ๊กเท่านั้น ฉันทำให้เขาหัวเราะได้ ต้องขอบคุณยีนวีสลีย์ที่ไหลพล่านในตัวเฟรดกับจอร์จ ที่เผอิญค่อนข้างจะมีในตัวฉันเยอะเหมือนกัน ฉันไม่สบายใจเวลาเห็นแฮรี่หดหู่ (เขาเป็นบ่อยค่ะ ช่วงนั้น โกรธง่าย และซึมๆเวลาที่อยู่คนเดียว) ฉันก็จะพยายามทำให้เขายิ้ม หัวเราะ ฉันไม่พยายามเค้นเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าเมื่อไหร่เขาพร้อมเขาก็จะเล่าเอง คงทำได้แค่เพียงอยู่ตรงนั้นเสมอล่ะ มีวันหนึ่งค่ะ ตอนที่รอซ้อมควิดดิช ฉันได้ฟังเรื่องคำทำนายจากแฮรี่ โอ.. ฉันเข้าใจทันทีเลยค่ะ ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง ฉันแตะที่เข่าของเขา และบอกว่า รู้นะว่าฉันจะช่วยเธอเสมอ แฮรี่จ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าที่อ่านยาก และเขาก็ไม่ได้ตอบฉัน เฮ้อ... ขออีกครั้งค่ะ เรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้นในช่วงก่อนปิดปีห้าค่ะ อีกแค่สองวันโรงเรียนก็จะปิดแล้ว แฮรี่ก็จะกลับไปอยู่กับครอบครัวเดอร์สลีย์อีก แต่คราวนี้เกิดเหตุร้ายขึ้นกับพวกเขา ป้าของแฮรี่กับญาติของเขาเสียชีวิต เหลือแค่ลุงคนเดียว ตอนนั้นฉันรู้เรื่องที่ว่าทำไมแฮรี่ต้องกลับไปอยู่ที่นั่นทุกๆหน้าร้อนแล้วล่ะค่ะ แฮรี่ต้องไปอยู่กับคนที่ร่วมสายเลือดกับแม่ของเขา ไม่เพียงแต่จะเกิดคำถามว่าแฮรี่ควรจะทำยังไงต่อไป แต่แฮรี่ยังดูเศร้าหนักเข้าไปอีก เขาไม่ค่อยชอบครอบครัวนี้นัก แต่มันเป็นเรื่องของคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่ต้องมาตายเพราะแฮรี่ ฉันรู้ว่าเขาจะคิดแบบนี้ ฉันเคยเข้าใจเป็นอย่างดีเวลาที่เราเกลียดชังตัวเอง เพราะคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด แม้ว่าเราจะถูกครอบงำก็ตามที โอ..ฉันเครียดเกินไปไหมคะนี่ หน้าร้อนปีนั้น แฮรี่ต้องไปอยู่ที่สำนักงานใหญ่ของภาคีค่ะ ที่กริมมอลด์เพลส อยู่กับเพื่อนสนิทของพ่อเขาที่ยังมีชีวิตอยู่ ลูปิน ฉันเขียนถึงเขาครั้งหนึ่งในช่วงหน้าร้อน ตอนวันเกิดเขาว่าฉันเข้าใจเขานะ และฉันไม่ห้ามถ้าเขาจะโทษตัวเอง แต่บอกว่าเขาคือความหวัง ถ้าเขาสู้ ทุกคนก็สู้ แต่เขาไม่เคยตอบฉันเลยค่ะ และฉันก็มารู้หลังจากนั้นว่าเมื่อแฮรี่อายุสิบเจ็ดเขาก็เข้าเป็นสมาชิกภาคีเต็มตัว หลังจากเปิดเรียนแฮรี่ก็ขาดเรียนบ่อยค่ะ เพราะธุระของภาคี แฮรี่มีประโยชน์กับภาคีมากค่ะ เพราะเขาเข้าถึงโวลเดอร์มอร์ได้ ตอนนั้นแฮรี่มีความสามารถเกินคนรุ่นราวคราวเดียวกันมากค่ะ แฮรี่เปลี่ยนไป และฉันก็เฝ้าคอยดูเขามากซะจน ดีนทิ้งฉัน... ฉันเจอเขากำลังหนุงหนิงอยู่กับนักเรียนหญิงรุ่นน้องบ้านฮัฟเฟิลพัฟฟ์บ่ายวันหนึ่งที่ทะเลสาบ เขาขอโทษฉันเป็นการใหญ่ แต่ฉันไม่โกรธและไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย... คุณรู้ดีว่าทำไม เฮ้อ... แต่แฮรี่ก็ยังสนิทกับลูน่าอยู่ต่อไป และเขาพูดคุยกับฉันน้อยลง เขาไม่ต้องการเสียงหัวเราะอีกแล้ว ที่เขาต้องการคือคนที่เหมือนๆกัน พวกเขาได้ยินเสียงหลังม่านเหมือนกันนี่ ฉันมันไม่ได้ยินอะไรเลย... ฉันไม่ได้โกรธนะคะ ลูน่าก็เพื่อนฉันเหมือนกัน... ทำใจเท่านั้นค่ะ หลังจากนั้น ฉันก็รับฟังข่าวสารของแฮรี่ผ่านทางลูน่า... ลูน่าบอกว่า เขายังถูกโวลเดอร์มอร์เข้าถึง .... ทำไมเขาไม่คุยกับฉันล่ะ ฉันเป็นคนที่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับการถูกครอบงำไม่ใช่เหรอ ฉันจำได้ว่าคิดแบบนี้ และรู้สึกโกรธ ลูน่าบอกว่า เขากลัวว่าคนรอบข้างที่เขาแคร์จะล้มหายตายจากไปทีละคนๆ... คนที่เขาแคร์จะมีฉันรวมอยู่ด้วยไหมนะ ตอนนั้นฉันเกิดคำถามนี้ขึ้นมา ช่วงนั้นจะว่าไม่รู้สึกอะไรที่เหมือนโดนแฮรี่ตัดหางปล่อยวัด ก็ไม่ถูกนักหรอกค่ะ ฉันยินดีที่จะเป็นเพื่อนวงในเท่านั้น (หมายความว่าถ้าเขาชอบลูน่ามันก็เรื่องของเขา) ฉันน้อยใจนิดหน่อยค่ะ แล้วก็ทำเหมือนไม่สนใจเขาเหมือนกัน แต่พอฉันทำแบบนี้และเริ่มไปไหนมาไหนคนเดียว (ไม่มีดีนแล้ว) ฉันกลับรู้สึกว่าแฮรี่มีอะไรจะคุยกับฉัน แต่จะเพราะว่าเขายุ่งอยู่ เขามีเรื่องอื่นๆให้คิดมากแล้ว หรืออะไรก็ตาม เขาไม่เข้ามาคุยกับฉันซักทีค่ะ จนกระทั่ง... วันที่เราแข่งควิดดิชนัดสุดท้าย เราชนะเรเวนคลอและได้ถ้วยชนะเลิศ ตอนนั้นฉันอารมณ์แจ่มใสมาก ฉันรู้สึกค่ะว่าแฮรี่กำลังมองฉันที่เที่ยวบินโฉบทางนั้นทางนี้เพื่อฉลองแช้มป์ ลึกๆแล้วฉันก็คิดว่าเขาอาจจะบินมาทางฉัน แต่ไม่ค่ะ เขากลับเข้าไปที่ห้องแต่งตัวเลย ซึม เศร้า ไอ้บ้านี่! ตอนนั้น ฉันคิดแบบนี้ค่ะ ฉันเกลียดเวลาที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ฉันตามเขาไปที่นั่น แต่ช้าเกินไป เขาออกไปแล้ว... ฉันเดินตามหาเขาอยู่ครู่หนึ่งก็เจอเขานั่งมองพระอาทิตย์ตกอยู่ ฉันเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆเขาค่ะ จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 00:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “มีปัญหาอะไร แฮรี่?” ฉันถามคำถาม ทั้งที่พยายามบอกตัวเองมาตลอดว่า อย่าไปยุ่งกับเขา ถ้าเขาอยากเล่าเขาจะเล่าเอง แฮรี่ยักไหล่ตอบ ฉันเริ่มโกรธค่ะ “ถ้าเธอจะทำหน้าตูดอยู่ทุกวันๆ เพราะเรื่องที่เธอถูกเลือกล่ะก็ พอทีเถอะ หัดยอมรับซะบ้าง จะเป็นอะไรไปถ้าจะรับว่าตัวเองเป็นคนสำคัญแค่ไหน ใครฝากความหวังไว้แค่ไหน แค่ทำดีที่สุดแฮรี่ ไม่ได้ทำเพื่อใคร คิดว่าทำเพื่อคนที่เธอแคร์สิ” ฉันพ่นเลยค่ะ ฉันคิดตอนนั้นค่ะ ว่าเขาคงหมกมุ่นแล้วก็คิดว่าทำไมต้องเป็นเขา เขาไม่อยากเป็นคนนั้น เขาอยากเป็นคนธรรมดาเท่านั้น บลา บลา “ฉันรู้” แฮรี่พูดเรียบๆ สายตาเขายังเหม่อมอง ไปไกล “เพียงแต่ว่า ” เขาต่อ และหันมาทางฉัน “มัน...ทำในสิ่งที่เราอยากทำไม่ได้” แฮรี่พูด ฉันเข้าใจผิดใช่ไหมคะ แฮรี่อยากทำบางอย่าง แต่เขาทำไม่ได้ “งั้นก็ทำสิ่งที่เราทำได้ให้ดีที่สุดก่อน” ฉันพยายามหาอะไรพูดออกมา เพราะตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามาก และฉันเข้าใจคำว่า ทำในสิ่งที่เราอยากทำไม่ได้ ดีไม่แพ้เขาแน่ๆ แฮรี่หัวเราะ ฉันพูดแค่นี้เอง ฉันยิ้มค่ะ “ฉันไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม แต่เราต้องจัดการโวลเดอร์มอร์ก่อน”   บอกคุณตามตรงค่ะ ตอนนั้นฉันสะดุ้งโหยงกับชื่อของคุณก็รู้ว่าใคร แฮรี่มองหน้าฉันแล้วตอนนั้นฉันก็อายมากค่ะที่ยังกลัวแม้กระทั่งชื่ออยู่ ฉันรู้ว่าแฮรี่ต้องไม่พอใจ แต่เขายื่นมือออกมาแล้วจับที่แก้มฉัน ฉันสะดุ้งอีก “เธอจะไม่ต้องกลัวเขาอีก” แฮรี่พูด พวกเราจ้องตากัน มือของแฮรี่ยังอยู่ที่แก้มฉัน และนิ้วโป้งของเขาเลื่อนมาแตะที่ปากของฉัน และก่อนที่ฉันจะทันได้ตอบโต้อะไร ริมฝีปากของแฮรี่ก็แตะเบาๆที่ปากของฉัน โอ... ขอฉันหลับตา นึกถึงความรู้สึกตอนนั้นอีกทีนะคะ แฮรี่จูบฉัน... ฉันจูบตอบเขา ในหัวของฉันว่างเปล่า มีเพียงเสียงเรียกชื่อแฮรี่ดังก้อง ฉันจำไม่ได้ว่าเราทำแบบนั้นอยู่นานแค่ไหน ก่อนที่แฮรี่จะถอยออกไป “ฉัน ” แฮรี่พูด ฉันยังงงอยู่ค่ะ “ขอโทษนะ จินนี่” แล้วเขาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันนั่งอยู่ที่เดิม มองตามหลังเขา ฉันงง... เกิดอะไรขึ้น... มันเป็นจูบที่ดีไม่ใช่เหรอ... ไม่ใช่ มันดีมาก ที่สุด ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับไมเคิลหรือดีน เฮ้อ.... ฉันนั่งบื้ออยู่ตรงนั้นจนมืด ตอนนั้น ฉันคิดว่าถ้าเจอหน้าเขา แล้วฉันจะทำยังไงดี เขาขอโทษฉันทำไม แล้วเขาทำทำไม... แต่หลังจากบอกรหัสผ่านแก่สุภาพสตรีอ้วนแล้ว ฉันก็ค่อยๆย่องเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวม ยังมีคนอยู่ฉลองถ้วยแช้มป์ และเด็กปีห้าปีเจ็ดบางคนก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ ตอนนั้นใกล้สอบแล้ว ฉันดิ่งขึ้นหอนอนทันที ฉันไม่อยากเจอแฮรี่ ฉันภาวนาขอให้ฉันหายตัวได้ แล้วไปโผล่บ้านโพรงกระต่ายในคืนนั้นเลย แต่แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันรู้มาจากเฮอร์ไมโอนี่ว่า แฮรี่ไปทำธุระให้ภาคีแล้วหลังจากแข่งควิดดิชเสร็จ เขาตัดสินใจไม่กลับมาสอบ NEWT ในปีนั้น คำภาวนาของฉันเป็นจริงค่ะ เพียงแต่เป็นแฮรี่ที่ไม่กลับมาอีกเลย คืนหนึ่งในช่วงหน้าร้อนของปีนั้น ฉันไม่สบายค่ะ ฉันฝันว่าเห็นทอม ริดเดิ้ล (ฉันเห็นไม่ชัด แต่ว่าน่าจะใช่เขาค่ะ ผมสีเข้มๆ) เขามายืนที่ข้างเตียงฉันและมอง ฉันได้ยินเสียงเขาพึมพำว่า เธอไม่ต้องกลัวอีกแล้ว... และเขาว่า เขาจะไปแล้ว ชีวิตคงไม่เหมือนเดิมหลังจากนี้ เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นมาพร้อมกับได้ยินข่าวดี โวลเดอร์มอร์สูญสลายไปแล้ว ตอนนั้น ฉันนึกถึงความฝันทันทีค่ะ บางที ทอม ริดเดิ้ลอาจรู้ดีว่า เขาหลอกหลอนและทำให้ฉันหวาดผวามาตลอด แต่ตอนนี้เขาพ่ายแพ้ต่อแฮรี่แล้ว และเขาจะไปชั่วนิรันดร์ ฉันไม่ได้เล่าความฝันให้ใครฟังค่ะ เพราะตอนนั้นเราต้องรับรู้ความจริงอีกอย่าง แฮรี่หายตัวไปในคืนนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน... จนกระทั่ง... หลายปีผ่านไป ช่วงที่ฉันเป็นฮีลเลอร์ฝึกหัดอยู่ ลูน่าติดต่อมาและบอกว่าเธอเจอแฮรี่แล้ว... ค่ะ ฉันได้เจอแฮรี่อีกครั้งหลังจากเกือบห้าปีที่เราคุยกันครั้งสุดท้าย ความรู้สึกมันก็ยุ่งเหยิง ห้าปีเราจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แฮรี่จะเป็นยังไงบ้าง ฉันจะมาเล่าให้ฟังอีกทีค่ะ จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 00:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 GWiHOW - III (08/04/2004) ทำไมแฮรี่เลือกที่จะจากไปหลังจากโวลเดอร์มอร์สูญสลาย? ฉันคิดว่าฉันเข้าใจค่ะ แฮรี่อยากเป็นเพียงคนธรรมดาที่มีครอบครัวพร้อมหน้า แต่เขาจะไม่อาจเป็นเช่นนั้นได้เมื่อโวลเดอร์มอร์ยังอยู่ แฮรี่รู้ว่าเขาคือคนที่จะโค่นจอมมารได้ตั้งแต่อายุเพียงสิบหก แฮรี่แบบรับน้ำหนักมหาศาลเกินกว่าใครจะเข้าใจได้ คุณอาจคิดว่าสื่อมวลชนจะต้องตามติดแฮรี่หลังจากคืนที่สงครามเสร็จสิ้น และคิดว่าแฮรี่อาจไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้นและเลือกที่จะไปอยู่เงียบๆเพียงลำพัง น่าจะถูกค่ะ แต่อาจแค่บางส่วน ฉันรู้จากพ่อว่าแฮรี่ต้องต่อสู้ด้วยการใช้พลังทางใจและความรู้สึกกับโวลเดอร์มอร์ มีการถ่ายเทความรู้สึกนึกคิดระหว่างพวกเขา และความเจ็บปวดหรือความไม่สมประกอบบางอย่างทางจิตใจของโวลเดอร์มอร์ อาจทำร้ายเขา นั่นคือที่ฉันเป็นห่วงที่สุด พวกเราที่อยู่ในวงการเยียวยา รู้ว่าบาดแผลหรือความเจ็บปวดที่เกิดกับจิตใจจะทิ้งร่องรอยบาดลึกที่สุด ฉันเดาว่าแฮรี่จะต้องรู้สึกว่า เขาจะไม่มีวันเหมือนเดิม และบางอย่างไม่อาจรักษาได้ เขาจะไปอยู่คนเดียวก่อนเผื่อว่าเขาจะลุกขึ้นมาทำร้ายใครกลางดึก โดยเฉพาะคนที่เขาแคร์ แฮรี่คิดถึงคนอื่นเสมอค่ะ ผู้ชายคนนี้จิตใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ ‘ฉันเจอแฮรี่แล้วนะ’ ค่ะ  นั่นเป็นข้อความสั้นๆที่ฉันได้รับจากนกฮูกของลูน่า ตอนกลางๆปี 2002 ขณะเข้าเวรดึกที่โรงพยาบาล ตอนนั้นฉันยังเป็นฮีลเลอร์ฝึกหัดอยู่ ความคิดที่เข้ามาหลังจากฉันตื้นตันยินดีกับข่าวนี้ คือฉันชื่นชมลูน่าจริงๆที่เธอยังเฝ้าพยายามติดต่อแฮรี่อยู่ตลอดหลายปีมานี้ เธอบอกว่าเธอส่งนกฮูกหาเขาทุกครั้งที่เธอเดินทางไปต่างประเทศ ช่วงแรกๆ ดูเหมือนแฮรี่จะใช้คาถาปกปิดร่องรอย ซึ่งแม้แต่นกฮูกก็จะไม่มีวันรู้ว่าพ่อมดแม่มดอยู่ที่ไหน ฉันรู้ว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่พยายามติดต่อเขาตลอดในปีแรก แต่นกฮูกก็จะบินกลับมาในวันรุ่งขึ้นพร้อมกับจดหมายที่ยังอยู่ในสภาพเดิม แล้วฉันล่ะ   เคยส่งข่าวถึงเขาไหม? ไม่เลยค่ะ ด้วยความสัตย์จริง ตอนนั้น ความไม่เข้าใจและโกรธเคืองเขาจากครั้งสุดท้ายที่เราพูดคุยกันทำให้ฉันคิดว่าตัวเองก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ ช่วงแรกๆฉันคิดว่าเขาไม่อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ตอนนั้น อีกไม่กี่สัปดาห์ฉันก็จะกลับไปฮอกวอตส์แล้วล่ะค่ะ ฉันคิดว่าให้เขากลับมาหลังจากนั้นจะดีที่สุด ฉันยังไม่อยากเจอเขาเลย แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะหายไปนานขนาดนั้น หลังจากกลับฮอกวอตส์ การเรียนและควิดดิชทำให้ฉันยุ่งมาก (ฉันได้เป็นกัปตันในปีนั้นค่ะพ่วงกับตำแหน่งประธานฝ่ายหญิงอีกหนึ่งตำแหน่ง) ความรู้สึกน้อยใจที่เกิดขึ้นยามนึกถึงแฮรี่ก็ค่อยๆจางไป แต่มันก็นานเกินไปแล้วที่จะส่งนกฮูกถึงเขา และฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีในตอนนั้นว่าจะทำตัวยังไงดีหรือบอกอะไรเขา แต่หลังจากนั้นอีกหลายปี ทุกครั้งที่ฉันเจอลูน่าและเธอรู้สึกว่าต้องพบแฮรี่ในเร็ววัน (ลูน่ามักเชื่อในสิ่งที่เธอรู้สึกเสมอๆ พวกคุณรู้ดีอยู่แล้วใช่ไหมคะ) ฉันก็จะกลับมานั่งคิดว่าฉันจะทำอย่างไรถ้าเจอเขา ฉันคงหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่ คำตอบก็คือ ฉันจะเป็นเพื่อนเขาและต้องดึงความรู้สึกในหน้าร้อนก่อนที่ฉันจะขึ้นปีห้ากลับคืนมาให้ได้ ความรู้สึกสนุกสนานที่ได้ทำอะไรร่วมกับเขา ทำให้เขาหัวเราะร่ายามที่แกล้งรอนได้สำเร็จ ความรู้สึกที่ไม่แผดเผาอิจฉาที่เขาเล่าอะไรต่อมิอะไรที่สำคัญๆให้แต่ลูน่าฟังเท่านั้น แต่คำถามใหญ่ก็คือ ฉันจะทำได้ไหมนะ? หลังจากได้รับนกฮูกจากลูน่าไม่กี่วันเธอก็กลับมาค่ะ ลูน่ามาหาพวกเราที่บ้านและเล่าเรื่องราวให้ฟัง ตอนนั้นลูน่าไปทำข่าวเรื่องครุฑอยู่ที่เกาะทางใต้ของประเทศไทยค่ะ ลูน่าส่งนกฮูกหาแฮรี่ตอนที่อยู่บนเกาะ และได้รับจดหมายตอบในวันรุ่งขึ้น แฮรี่อยู่ที่ภูเก็ต (จังหวัดเล็กๆทางภาคใต้ของประเทศไทย) ตอนนั้นเขาทำงานที่ผับแห่งหนึ่งค่ะ และลูน่าไปเยี่ยมแฮรี่ในวันรุ่งขึ้น แฮรี่ พอตเตอร์ ไม่มีรอยเป็นที่หน้าผากอีกแล้วในตอนนี้ ลูน่าบอกว่าแฮรี่ดูสบายๆ สุขภาพดี ทั้งกายและใจ ตอนนั้น ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะ และขอตัวไปยกชามาเพิ่ม เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาเห็นว่าฉันกำลังน้ำตาเอ่อขึ้นมา เท่านี้แหละที่ฉันอยากได้ยิน แฮรี่สบายดี โดยเฉพาะสุขภาพจิต ฉันคิดเอาเองว่าเข้าใจแฮรี่ เขาเจอมาหนักหนาเหลือเกิน ลูน่าบอกว่าแฮรี่จะกลับมา และเขาฝากขอโทษทุกคนที่ไม่ได้ติดต่อ เขารู้เสมอว่าเขาต้องกลับมาที่อังกฤษแน่ แฮรี่ถามถึงทุกคน และฉันจำคำของลูน่าได้แม่นยำ ‘ตกลงจินนี่ได้เป็นฮีลเลอร์อย่างที่คิดไหม?’ ฉันเคยเล่าให้เขาฟังค่ะ ว่าอยากเป็นฮีลเลอร์ หลังจากพ่อต้องเข้าโรงพยาบาล เขายังจำได้ ฉันแอบชื่นใจ แต่เมื่อเทียบความทุ่มเท ใส่ใจที่ลูน่ามีให้แฮรี่ เธอรู้สึกเสมอว่าจะต้องเจอแฮรี่ เธอบอกเสมอว่า เขาจะกลับมาเมื่อเขาพร้อม และจากความพยายามที่จะติดต่อเขาให้ได้มาตลอดนี้ของลูน่า ฉันก็รู้ค่ะว่าฉันควรจะทำยังไง รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ถือโอกาสไปเที่ยวประเทศไทยในเดือนถัดไปค่ะ ซึ่งจะเป็นช่วงวันเกิดของแฮรี่พอดี พวกเขาไปแบบมักเกิ้ล รอนได้นั่งเครื่องบินเป็นครั้งแรกในตอนนั้น และกลับมาบ่นอุบเลยค่ะว่าถึงจะรู้สึกดีกว่านั่งเธสทรัลส์ แต่มันใช้เวลานานกว่ามากๆ ลูน่าบอกว่าประเทศไทยยังไม่มีการปกครองของพวกผู้มีเวทมนตร์ พวกเขายังแยกกันเป็นสมาคมเล็กกระจัดกระจายไม่เป็นกลุ่มก้อน ไม่มีระบบขนส่งที่ดี ยังไม่มีเครือข่ายแบบผงฟลูของพวกเรา พวกพ่อมดแม่มดอยู่ปะปนกับมักเกิ้ลและทำงานเหมือนมักเกิ้ล แฮรี่ก็ทำงานในผับที่มักเกิ้ลมาเที่ยวค่ะ แต่เจ้าของผับเป็นพ่อมดชาวบัลแกเรียที่เคยเข้าเรียนที่เดอร์มสแตรงค์ และเขารู้จักแฮรี่ พอตเตอร์ พวกเราเตรียมของขวัญวันเกิดให้แฮรี่กันทุกคน ฉันคิดอยู่นานเลยค่ะว่าจะฝากอะไรให้เขาดี ฉันมีเสื้อหลายตัวที่ซื้อไว้เวลาเดินผ่านร้านของมักเกิ้ล ไม่รู้ว่าพวกคุณเคยเป็นกันไหมนะคะ แต่ฉันเวลาเห็นของใช้ผู้ชาย บางทีฉันก็จะคิดถึงแฮรี่และคิดว่าน่าจะเหมาะกับเขา แล้วฉันก็จะซื้อค่ะ (น่าอายมากเลยทั้งที่เราไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย) แต่ก็แหละ ฉันไม่ได้ให้เสื้อเขาไปหรอกค่ะ ฉันให้หมวกเย็นสบายค่ะ หมวกทำขึ้นเพื่อลดอุณหภูมิที่ศีรษะผู้ป่วยค่ะ ใส่แล้วจะเย็นสบาย มีหลายแบบด้วย ฟังจากลูน่าว่าประเทศไทยร้อนมาก เลยคิดว่าน่าจะเหมาะกับเขา ฉันเอาหมวกแก๊บสีขาวมาดัดแปลงนิดหน่อยค่ะ ปักสายฟ้าฟาดไว้ข้างหน้า พยายามให้ดูเหมือนแผลเป็นสายฟ้าของเขาที่สุด พร้อมกับปักว่า ‘เผื่อเธอจะคิดถึงมัน’ ไว้ที่ด้านหลัง ค่ะ อย่าว่าฉันทำอะไรเป็นเล่นอยู่เรื่อยเลยค่ะ แบบนี้ล่ะค่ะ แฮรี่จะได้รู้ว่าฉันสบายๆนะ ฉันพร้อมจะเป็นเพื่อนคนนั้นของเขาเหมือนเดิม และจากนั้นอีกกว่าสองสัปดาห์ ฉันได้ยินเสียงรอนโม้ให้พ่อฟังเรื่องการขึ้นเครื่องบินในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังออกไปที่โรงพยาบาลสาย รอนยกถุงพลาสติกขึ้นแล้วบอกว่า นี่เลยรูปแบบมักเกิ้ลจากประเทศไทย ฉันคว้าจากมือเขาพร้อมกับบอกว่าไว้คุยกันเย็นนี้นะ แล้วรีบหายตัวไปที่โผล่ที่ใกล้ๆกับสถานีรถไฟใต้ดิน ฉันได้ดูรูปตอนอยู่บนรถไฟค่ะ แฮรี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย คางเขาดูเป็นสันมากขึ้น ผิวคล้ำขึ้น ผมเขายังเหมือนเดิม ค่ะ แผลเป็นหายไปแล้วจริงๆ ฉันพลิกรูปทีละหน้าๆ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ดูสดชื่นมากที่ชายหาดของเกาะภูเก็ต จากนั้นก็รูปนี้ จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 00:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ภาพถ่ายเต็มหน้าของแฮรี่กำลังใส่หมวกของฉัน ยิ้มกว้างแฝงแววเขินเล็กน้อยเหมือนปกติ พร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้น ฉันถูกตรึงอยู่ที่ดวงตาสีเขียวสดใสของเขา ฉันจ้องมอง พยายามมองหาร่องรอยกังวลหรือไม่สบายใดๆที่จะปรากฏในสายตาของเขา แต่ฉันไม่เห็นอะไรค่ะ มีเพียงความสบายใจ โล่งใจในนั้น ฉันเผลอคิดถึงว่าเพราะหมวกของฉันหรอกที่เขากำลังใส่อยู่เขาถึงได้ดูร่าเริงขนาดนี้ ฉันรู้สึกคอตีบตันก่อนที่น้ำตาจะไหลเป็นทาง ทำไมฉันต้องบีบคั้นตัวเองขนาดนี้ ฉันรู้สึกกับผู้ชายในรูปอย่างไร ตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันรู้ดี และนี่เขากำลังยิ้มอย่างมีความสุขอย่างนี้เพื่อให้ฉันไม่ใช่เหรอ ฉันคิดไปเองในตอนนั้นว่า รูปนี้น่าจะถ่ายตอนที่เขาแกะของขวัญของฉันและตัดสินใจว่า (อาจจะเป็นเฮอร์ไมโอนี่ที่บอก) ควรจะถ่ายตอนที่ใส่ให้จินนี่ดูด้วย... ขณะที่ฉันกำลังหลงอยู่กับความคิดของตัวเองว่าฉันอาจจะไปที่ประเทศไทยบ้าง คนเดียว... ใครบางคนก็เขย่าๆที่เข่าของฉัน เด็กผู้ชายตัวเล็กที่นั่งข้างๆถามว่า พี่ร้องให้ทำไม โอ... ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะบอกว่า พี่เจ็บตา ฉันแก้เขินด้วยการเปิดดูรูปถัดไป และฉันก็ต้องยิ้มทั้งน้ำตา ลูน่าหลับตาปี๋เพราะกลัวหล่นจากอ้อมแขนของแฮรี่... สีหน้าและแววตาของแฮรี่ก็ร่าเริงสดใสไม่แตกต่างจากภาพเมื่อกี๊เลย แล้วนี่ไม่ใช่เพราะเขากำลังอุ้มลูน่าอยู่หรอกเหรอ... ฉันกล้ำกลืนน้ำตาทันทีค่ะ แล้วเปิดดูรูปที่เหลืออย่างรวดเร็ว นี่คือความจริง ที่ฉันคิดก่อนนี้ช่างไร้สาระจริงๆเลยค่ะ คุณว่ายังงั้นไหมคะ ฉันก้าวออกจากตัวรถในเช้าวันนั้น พร้อมกับได้ยินเสียงเพลงของร้อบบี้ วิลเลี่ยมที่เปิดที่สถานี Send someone to love me I need to rest in arms Keep me safe from harm In pouring rain Give me endless summer Lord I fear the cold Feel I’m getting old Before my time ช่างกลั่นแกล้งกันเสียจริงๆเลยค่ะ แต่เพลงนั้นก็ทำให้ฉันได้คิด ถ้าเวลาห้าปีกว่าที่ผ่านมา ฉันไม่อาจตัดใจจากเขาได้ด้วยตัวเอง...เสียที ก็คงต้องถึงเวลาที่ฉันจะต้องหาใครซักคนช่วยแล้วล่ะ  ความคิดนี้ค่อนข้างเหลวไหลใช่ไหมคะ แต่ฉันเคยอ่านในนิตยสารของมักเกิ้ล เขาบอกไว้ว่า ถ้าเราผิดหวังในความรัก ทางเยียวยาที่ดีที่สุดคือรู้สึกกับคนใหม่ แต่ฉันคงจะไม่บังคับว่าจะต้องไปรู้สึกกับคนใหม่หรอก เพียงแต่ตอนนั้น ฉันยิ้มออกแล้วก็คิดว่า ลองดูสิคะ ท่านจะส่งใครมาให้ฉันดี เหมือนโกหกค่ะ วันนั้นคอลิน ครีวีย์เพื่อนเก่าเพื่อนแก่โทรมาชวนฉันกินมื้อเที่ยง แต่ฉันติดธุระพอดีก็เลยไปกับเขาไม่ได้ จากนั้นตอนบ่ายนิดๆ เนวิลล์ก็แวะมาหา พร้อมกับเอาพันธุ์ไม้ฝากให้รอน เนวิลล์แวะมาเยี่ยมเด็กที่ร้านของเขาที่ไม่สบายและพักอยู่ที่นี่ ฉันเลยได้คุยกับเขาเรื่องแฮรี่อยู่พักใหญ่ จากนั้นมีอีกค่ะ บ่ายแก่ๆ ดีนโทรมา แค่ฉันเห็นชื่อเขาแสดงที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ฉันก็อดขำไม่ได้ นี่เบื้องบนกำลังส่งรายการหนุ่มๆมาให้ฉันตามเพลงของร้อบบี้ วิลเลี่ยมจริงๆเหรอนี่... ไม่ใช่หรอกค่ะ ดีนโทรมาเล่าให้ฟังว่าเขากำลังตกหลุมรักอย่างแรง และปรึกษาว่าผู้หญิงจะตกใจไหมถ้าเขาขอเธอแต่งงานทั้งที่รู้จักกันได้เพียงเดือนเดียว... ค่ะ ตอนนั้น หลังจากวางสายจากดีนแล้ว ฉันก็เงยหน้าขึ้น แล้วแกล้งพูดเบาๆว่า พวกนี้ไม่ผ่านค่ะท่าน ‘คุณวีสลีย์ ฮีลเลอร์พายให้ไปดูคนไข้ขาหักที่ห้องตรวจชั้นสองค่ะ’ จากนั้นเสียงผู้ช่วยของฮีลเลอร์พายก็เรียกฉันค่ะ ฉันรักษากระดูกหักได้แล้วในตอนนั้น ฮีลเลอร์พายบอกว่าฉันทำได้ดี และนั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ลุยเดี่ยวหรอกค่ะ แต่ว่ามันมีบางอย่างเกิดขึ้นในวันนั้นมีค่าพอที่จะเล่าให้คุณฟังได้ ฉันตามผู้ช่วยคนนั้นไปยังห้องตรวจค่ะ ยังไม่ทันก้าวเข้าไปในห้องเลย เสียงร้องดังโอดโอย เหมือนกำลังจะตายดังสนั่น ‘จะฆ่ากันรึไง!! โอ๊ย!’ ฉันเดินเข้าไปในห้อง คนไข้ของฉันของฉันนอนคลุมโปงโชว์ขาซ้ายออกมานอกผ้าห่ม ‘คิดว่ากระดูกหักกับเอ็นร้อยหวายฉีกค่ะ’ เสียงผู้ช่วยอีกคนบอกอาการฉัน ฉันยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นในท่าเตรียมพร้อม เชื่อมกระดูกไม่ใช่เรื่องยากเลยค่ะ ‘เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง’ ฉันบอกก่อนที่พยาบาลคนนั้นจะเดินออกไป คนป่วยของฉันเปิดผ้าห่มออกทันที อ้าปากค้าง พร้อมกับชี้หน้าฉัน ‘ไม่ ไม่ ไม่เอาคนนี้!!!’ เขาร้องเสียงดัง เดรโก มัลฟอยยังหยาบคายไม่หายแฮะ ฉันคิด หลังจากหายอึ้งที่เจอว่าคนป่วยของฉันคือใครในตอนนั้น ‘ไซเลนซิโอ’ นั่นคือที่ฉันทำต่อไปค่ะ คิดว่าเขาคงกลัวจะโดนฉันเสกแบทโบกี้ใส่อีกเหมือนสมัยเรียน สมัยนั้นเขาเคยโดนสองสามครั้งเลยค่ะ ด้วยจรรยาบรรณสูงส่งค่ะ ฉันจัดการเชื่อมกระดูกให้เขาอย่างคล่องแคล่ว สาบานกับคุณเลยค่ะว่าฉันไม่ได้แกล้งทำมือหนักเกินกว่าเหตุในตอนนั้น พอเจอคนไข้ผมสีอ่อนๆทีไร มันจะเป็นแบบนี้ขึ้นมาเองค่ะ ส่วนคนไข้ของฉันล่ะ เขาดิ้นพล่านเลยค่ะ แล้วฉันทำยังไงน่ะเหรอคะ ‘อิมโมบิไล’ แล้วเขาก็นอนนิ่งอย่างว่าง่าย แต่ตาสีซีดเบิกโพลง.... ได้แกล้งคนนี่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้เหมือนกันนะคะ (เอ๊ะ ปกติฉันก็ไม่ค่อยแกล้งใครนะคะ ใช่ไหม?) จากนั้นก็ดูอาการเอ็นร้อยหวายให้เขา น่าสงสัยค่ะว่ามหาเศรษฐีอย่างเขาไปทำอะไรมาเอ็นถึงได้ฉีกกระจุยขนาดนี้ พวกเราเชื่อมเอ็นไม่ได้ค่ะ งานนี้เขาคงต้องนอนแซ่วอยู่ที่นี่หลายวันล่ะ กินยาจนกว่าเอ็นจะดีขึ้น ฉันออกไปสั่งยา กลับมายกหัวเขาเพื่อดื่มยา เขาไม่ยอมดื่มค่ะ จนฉันต้องทำเสียงแข็ง บอกว่าฉันไม่ฆ่านายหรอกน่า เขาถึงยอม จากนั้นฉันก็ทำให้เขาหลับซักสองสามชั่วโมง ถึงตอนนั้นฮีลเลอร์พายคงจะมารับช่วงต่อแล้วล่ะ ตอนเย็นวันนั้นค่ะ ฉันเอารูปไปคืนรอนแล้วก็รู้ว่าแฮรี่จะกลับมาหลังปีใหม่ ฉันไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่าที่ควร และตอบรอนว่า งั้น แฮรี่ก็มาทันงานแต่งของเพอร์ซี่พอดีสิ ใช่ค่ะ พี่ชายฉัน เพอร์ซี่กำหนดจะแต่งงานช่วงกลางปีหน้า (2003) วันรุ่งขึ้น ฉันไปที่โรงพยาบาลเหมือนทุกวัน แต่คราวนี้ฉันไปเหล่ๆมองที่ประตูห้องตรวจที่ฉันทำให้มัลฟอยหลับไปนั่นล่ะค่ะ เอ... ตอนนั้นฉันงงๆว่าทำไมเขายังหลับอยู่ล่ะ แล้วฮีลเลอร์พายก็ยังไม่ได้เขียนอะไรเพิ่มที่ชาร์ตของเขาด้วย สงสัยฉันมือหนัก ทำให้เขาหลับนานเกินไปอีกแล้ว.... ตกบ่ายวันนั้น ฉันได้รับคำสั่งให้ไปที่ห้องพิเศษชั้นสอง ตอนนั้นคิดว่าคงคนไข้ใหม่ค่ะ แต่ฉันถูกเรียกตัวมาเพราะว่าคนไข้ คุณมัลฟอยต้องการให้ฉันเท่านั้นเป็นคนรักษาเขา อืมม... หมอนี่ใช้อำนาจบาดใหญ่จริงๆ ว่าไหมคะ ‘คุณต้องการอะไรเป็นพิเศษคะ เพราะอาการเอ็นร้อยหวาย คุณจะต้องพักที่นี่และดื่มยาติดต่อกันไม่เกินหนึ่งเดือนแล้วแต่อาการ พร้อมกับการตรวจดูอาการอย่างใกล้ชิดคุณก็จะเดินได้เป็นปกติ’ ตอนนั้นฉันอธิบายอย่างดี ต่อหน้าฮีลเลอร์พายที่เป็นพี่เลี้ยงของฉัน ‘นั่นล่ะปัญหาวีสลีย์!’ มัลฟอยส่งเสียงดัง ‘ฉันคิดว่าเราทำตามความต้องการของคุณมัลฟอยได้ ฉันเชื่อใจคุณ วีสลีย์’ ฮีลเลอร์พายแตะที่ไหล่ของฉัน หันไปยิ้มให้เศรษฐีจอมโวยวายแล้วเดินออกจากห้องไปในตอนนั้น ‘ปัญหาอะไรคะ’ ฉันรู้สึกว่าเสียงฉันฟังดูสุภาพเกินกว่าเหตุ ‘พวกมักเกิ้ลรู้ว่าฉันขาหักและเอ็นฉีก!’ เขายังเสียงดังอยู่ ‘แล้ว?’ ฉันทำเสียงสูง ‘เจ็บแค่นี้พวกเขาใส่เฝือกแล้วก็เดินร่อนได้แล้ว!’ เขาต่อ ‘อืม’ ฉันตอบรับ ‘พรุ่งนี้มีงานที่ฉันจะต้องไปร่วม แล้วฉันก็ต้องไปที่สโมสรด้วย ไม่ก็เดี๋ยวพวกเขาก็จะแห่ไปเยี่ยมฉันที่บ้าน ไม่มีใครคิดหรอกว่าฉันจะต้องนอนแซ่วที่โรงพยาบาลเพราะเรื่องแค่นี้!’ อืม เขาทำเสียงยังกะว่าพวกเรารักษาเขาไม่ถูกต้องอย่างงั้นล่ะค่ะ จรรยาบรรณ จรรยาบรรณ ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ ‘ค่ะ’ ฉันตอบรับ ‘เธอหาเฝือกใส่ให้ฉัน ให้ฉันกินยา ตรวจหรืออะไรก็ตามที่เธอว่า ได้ไหม โดยที่ฉันไม่ต้องอยู่ที่นี่’ ‘เท่าที่รู้เฝือกใช้ประคองกระดูกนี่ คุณจะใส่ทำไมก็ตอนนี้กระดูกขาซ้ายหายดีแล้วนี่’ ฉันตอบ ‘ฉันต้องการมันเพื่อตบตามักเกิ้ล!!’ ค่ะ สรุปว่าฉันต้องยอมทำตามที่เขาต้องการ (เขาจ่ายให้โรงพยาบาลเยอะค่ะ) ตอนนั้น เขากลับไปอยู่ที่บ้าน และฉันต้องอ่านหนังสือทำเฝือกแบบมักเกิ้ล (แค่โปะๆปูนปลาสตอร์ตบตาแหละค่ะ) และฉันยังต้องเป็นคนส่งยากับตรวจตรวจอาการเอ็นร้อยหวายเขาที่บ้านด้วย เราเลยสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้หลังจากนั้นว่า ที่เขาบาดเจ็บวันนั้น ก็เพราะว่าเขาลงไปเตะบอลกับนักเตะในทีมแล้วเกิดอุบัติเหตุ เดรโกอยู่คนเดียวค่ะ เขาไม่ได้มีเพื่อนมากมาย และน่าแปลกใจมาก ทั้งที่เขาติดอันดับสามของหนุ่มที่น่าหลงใหล แต่เขาไม่ได้คบกับใครอยู่ในตอนนั้น ซ้ำร้ายหนังสือพิมพ์ยังลงข่าวว่าเขาเดตกับสาวผมแดงอยู่ในช่วงนี้ ... คุณก็รู้พวกเขาหมายถึงใคร ช่วงนี้ค่ะ ที่ฉันเริ่มสนิทและไปไหนมาไหนกับเดรโก พวกเราก็รู้วันกลับที่แน่นอนของแฮรี่ เขาติดต่อกับทีมควิดดิชที่ไอร์แลนด์ไว้และจะไปคัดตัวหลังจากปีใหม่ คุณอาจคิดว่าฉันคงไม่สะทกสะท้านเรื่องแฮรี่แล้วล่ะ เพราะฉันสนิทกับเดรโกนี่ แต่ก็ไม่ถูกซะทั้งหมดค่ะ ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนกับตัวเองมีเกราะกำบัง ฉันมีใครเหมือนกันนะ อะไรแบบนั้นล่ะค่ะ (เดรโกคงจะจามฟิดฟัด เพราะเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก) มีอยู่ค่ำหนึ่งค่ะ เดรโกชวนฉันไปงานแจกรางวัลทางด้านกีฬา วันนั้นมันตรงกับวันที่แฮรี่จะมากินมื้อเย็นกับเรา ฉันคิดว่าไม่ได้เกร็งแล้วล่ะค่ะว่าจะต้องเจอกับแฮรี่ แต่ฉันก็เลือกจะไปกับเดรโกแทนในวันนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะฉันชอบกีฬามากขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่... ก็ ไว้อีกซักพักค่อยเจอแฮรี่ก็ดีเหมือนกันนะ ตอนนั้นฉันคิดแบบนี้ล่ะค่ะ แฮรี่ได้เป็นซีกเกอร์ของทีมไททันที่ไอร์แลนด์ค่ะ ฉันดีใจค่ะที่เขาต้องไปอยู่ไอร์แลนด์ สาบานได้นะเนี่ย ว่าฉันบอกคุณไปว่าไม่เกร็งแล้วที่ต้องเจอเขา ฮา แต่สุดท้ายวันที่เลี้ยงส่งเขาไปทำงานที่ไอร์แลนด์ฉันก็ได้เจอเขาจนได้ค่ะ ‘เฮ่’ ฉันทักเขา ‘เฮ่’ เขาทักตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันคุ้นเคย เราตีมือกัน เขาจับมือฉันไว้แล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอดค่ะ ฉันจำได้ว่าฉันตัวแข็งทื่อในอ้อมแขนเขา แฮรี่ตัวโตขึ้นมาก เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ฉันเฝ้าแอบมองเขาตอนกินข้าว ตอนที่เขาเล่าให้ดีนกับเนวิลล์ฟังว่าเขาเดินทางไปไหนมาไหนบ้าง ตอนที่เขากระซิบกับลูน่า หรือตอนที่เขายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่ม แล้วขนาดนี้ทำให้ฉันหายคิดถึงเขาไหม? ‘นี่นายรู้เรื่องเดรโก มัลฟอยซื้อทีมฟูแล่มยัง?’ เสียงดีนถามแฮรี่ค่ะ ด้วยความแปลกใจ แฮรี่ตอบว่า เขารู้แล้ว ที่ประเทศไทยบอลอังกฤษดังมาก เขาเคยอ่านข่าวและเห็นภาพมัลฟอยทางทีวีบ่อยๆ ‘แล้วนายเห็นไหมว่าเขาเดตกับใครอยู่’ แฮรี่ยิ้ม ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นแตะที่ริมฝีปาก ก่อนจะชี้นิ้วมาทางฉัน ‘หา อะไรนะ!!!’ เสียงรอนดังขึ้นทันทีเลยค่ะ ฉันกรอกตาแล้วเดินออกจากโต๊ะไป ปล่อยให้เพื่อนๆหัวเราะไล่หลังมา ฉันทำได้ดีกับการเจอกันกับเขาใช่ไหมคะ? ไม่มีประโยชน์ที่จะมานั่งพูดถึงว่าวันนั้น เขาจูบฉันทำไม เขาขอโทษฉัน ทั้งที่สิ่งที่เขาทำนั้นฉันชอบมาก เรารู้สึกต่างกัน และมันก็ผ่านไปนานแล้ว... จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 00:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 GWiHOW - IV (20/04/2004) เพอร์ซี่แต่งงานเมื่อกลางปีที่แล้วค่ะ งานนั้นพวกเราสนุกกันมาก แฮรี่มาร่วมงานเลี้ยงตอนกลางคืน ช่วงนั้นเขายุ่งอยู่กับเรื่องย้ายทีม ปกติลีกควิดดิชจะจบราวๆเดือนมิถุนาค่ะ แฮรี่ไปเล่นให้ไททันอยู่สามเดือนกว่าๆเท่านั้น แต่เขาจับสนิชได้ทุกเกมที่ลงแข่งขัน ฉันว่า เขาคงคิดถึงสนิชสีทองเอามากๆ และช่วงงานแต่งเพอร์ซี่เขาก็กำลังเจรจากับทีมที่อังกฤษอยู่ ทุกคนอยากให้เขามาเล่นที่นี่ค่ะ แม้ว่าทีมที่ใหญ่กว่าอย่างทอร์เนโด จะประกาศกร้าวว่าจะทุ่มเงินซื้อตัวเขาจากไททัน แต่ดูเหมือนแฮรี่จะแอบไปคุยกับชัดลีย์ แคนนอน อันนี้รอนบอกมาอีกทีค่ะ ตอนนั้นยังเป็นความลับอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ลับแล้วค่ะ แฮรี่ย้ายมาเล่นให้แคนนอนหลังจากเปิดฤดูกาลใหม่ในเดือนสิงหาคม แฮรี่ดังมากค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เขาถูกเรียกตัวเข้าฝึกซ้อมกับทีมชาติที่แข่งกระชับมิตรกับสวีเดนในเดือนตุลาคม แม้ว่าแฮรี่ยังไม่ได้เป็นเจ็ดผู้เล่นคนแรก แต่ให้ตายเถอะ ฉันภูมิใจในตัวเขาจริงๆค่ะ ดูเหมือนฉันน่าจะเป็นแฟนควิดดิชตัวยงของแฮรี่ใช่ไหมคะ แต่ ฉันไม่ค่อยได้ไปดูเขาเล่นหรอกค่ะ ฉันค่อนข้างยุ่งนะ อยู่ในช่วงใกล้จบเป็นฮีลเลอร์แล้ว งานนี้ต้องอุทิศตนมากมากเลยค่ะ ฉันพยายามเก็บชั่วโมงฝึกหัดให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ นี่ไม่รวมเดรโก ที่ค่อนข้างจะแบบ ฮัลโหลจินนี่? ว่างไหมจินนี่? เดรโก มัลฟอยเป็นเศรษฐีขี้เหงาที่คิดว่าตัวเองเป็น... เอ่อ  ฉันเล่าต่อเลยก็แล้วกันค่ะ วันหนึ่งค่ะ ระหว่างที่เรากลับจากงานเลี้ยงกัน ‘จินนี่เธอไม่ได้คบกับใครอยู่ใช่ไหม’ ตอนนั้น ฉันคิดว่าเขาคงจะเมาพอสมควร ‘เปล่า’ ฉันตอบ ‘นายไม่คิดว่าเราจะเป็นแบบนั้นหรอกนะ’ ฉันพูดตามที่รู้สึก ‘ฉันรู้จิน แต่ว่า...’ เดรโกหยุดพูด จับที่แขนฉันไว้พร้อมหันมามองหน้าฉัน สีหน้าเขากระวนกระวาย ฉันไม่คิดว่าเคยรู้สึกถึงอะไรเกินเลยระหว่างฉันกับเดรโก เหมือนที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามอธิบายให้ฉันฟังเมื่อหลายปีก่อนว่าเธอรู้สึกกับแฮรี่ยังไง แต่ตอนนั้นฉันหวั่นใจขึ้นมาค่ะเดรโกอาจคิดอะไรๆกับฉัน ‘ฉัน ’ เดรโกพูดเบาๆ ‘ขอจูบเธอได้ไหม?’ แว้กกกก... ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าพยายามสะบัดแขนออกแต่เขาจับฉันแน่นขึ้น ‘จินนี่ ฟังก่อน ฟังฉัน’ เดรโกพูดด้วยเสียงจริงจัง ‘ฉันไม่เคยเดตกับใครมาก่อนแล้วก็ แล้วก็ ฉันต้องอยู่ท่ามกลางนักฟุตบอล ฉันสนุก ตื่นเต้น ที่ได้ดูพวกเขาซ้อมแล้วก็แข่งด้วย โอเค ฉันเป็นเจ้าของสโมสร ฉันไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นก็ได้ แต่ว่า...’ ฉันคิดว่าฉันพอเข้าใจแล้วว่าเขากำลังจะพูดอะไร ‘จินนี่ฉันคิดว่าฉันอาจจะเป็น เอ่อ’ ‘ไม่หรอกมั้ง’ ฉันรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ ที่อยากหัวเราะออกมาในตอนนั้น ดีที่สีหน้าเขาดูเป็นกังวล ฉันก็เลยหัวเราะไม่ออก ‘ดูสิ เราไปไหนมาไหนกันตั้งเท่าไหร่แล้ว ไหนจะข่าวลือเรื่องพวกเราอีก แต่ทำไมฉันไม่’ เดรโกพูดหน้าก้ม เศร้าเชียวค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตซะหน่อยว่าไหมคะ ‘เดรโก... มานี่ๆ’ ฉันดึงเขาเข้ามากอด ‘ไม่เป็นไรหรอกน่า มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก’ ฉันพยายามปลอบเขา เดรโกเงียบไป ก่อนที่เขาจะทำเสียงไม่พอใจ ‘หน้าอกเธอใช่ไหมน่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย...’   ฉันตีเขาอย่างแรง ก่อนผลักเขาออกไป จากนั้นฉันก็ชวนเขาไปงานแต่งเพอร์ซี่ ว่าแต่ ถ้าเขามาปิ๊งชาร์ลีจะทำไงดีเนี่ย... ฮา ค่ะ ลูกชายคนเดียวของลูเชียส มัลฟอย คิดว่าตัวเองไม่ชอบผู้หญิง ที่งานเลี้ยง ทุกคนแปลกใจค่ะที่เห็นเดรโก มัลฟอย แต่พวกเขาก็เป็นคนน่ารักและเป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ทำอะไรเด็กๆอีก แม้แต่คู่แฝดกับรอน รอนจับมือกับเดรโกแล้วก็ทำท่าทางกระอักกระอ่วน แฮรี่มาช่วยรอนไว้ได้ค่ะ เขากับสาวผมบลอนด์สวยเดินเข้ามาหาพวกเขา รอนผละไปเมื่อลูน่าเริ่มทักทายและพูดคุยกับเดรโกอย่างเป็นกันเอง เธอเยี่ยมที่สุดเลยค่ะ ตอนนั้นฉันยืนแกร่ว ส่งยิ้มให้แฮรี่ คู่เดตของเราคุยกันป้อเลยค่ะ หลังจากนั้นเดือนกว่าๆ ลูน่าก็ติดต่อมาที่ฉันค่ะว่าเธออยากสัมภาษณ์เดรโก และบทความของลูน่าก็ลงเดอะควิบเบลอร์ประจำเดือนตุลาคม ช่วงคริสต์มาสที่ผ่านมา แฮรี่ก็มาฉลองที่บ้านเรานะคะ แต่เขามาไม่นาน เพราะว่าวันที่ 26 บ๊อกซิ่งเดย์ เขามีแข่งและให้ตั๋วพวกเราคนละใบ ‘น่าเสียดายจัง ฉันต้องเข้าเวรด้วยวันที่ 26 น่ะ’ ฉันนั่งคุยกับแฮรี่ที่นอกบ้านมองดูรอนเล่นปาบอลหิมะกับซิริอัส ‘เธอยุ่งจริงๆจินนี่’ แฮรี่พูดยิ้มๆ ฉันติดจริงๆค่ะ แต่วินาทีนั้นฉันคิดว่าแลกเวรกับฮีลเลอร์คนอื่นๆก็ได้ ถ้าเขาเพียงแต่บอกว่าอยากให้ฉันไปดูจริงๆ เราเงียบกันครู่หนึ่งค่ะ ก่อนที่ลูกบอลหิมะของซิริอัสจะลอยมาโดนหัวแฮรี่เต็มๆ พวกเราหัวเราะร่า ก่อนที่แฮรี่จะลุกขึ้นไปร่วมไล่ล่าเด็กจอมซนอีกคน ค่ะ ฉันง่วงแล้วล่ะคืนนี้ เขียนมาอย่างยาว พรุ่งนี้วันที่ 2 ยังเป็นวันหยุดอยู่ค่ะ สุขสันต์วันปีใหม่ .... จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 00:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ..... ฉันคิดว่าอาจไม่ได้เล่าอะไรให้คุณฟังอีกแล้ว แต่บางอย่างเกิดขึ้น... มันเกิดขึ้นนานแล้ว ... และฉันเพิ่งได้รู้เมื่อไม่นานมานี้เอง ‘ฉันมารับจดหมายของแผนกอุบัติเหตุค่ะ’ ฉันบอกนายอดัมส์ที่ดูแลจัดแยกจดหมายที่เซ้นต์มังโก้มานานแล้ว เขากำลังยุ่งกับการคัดแยกพัสดุกองโต ‘ฉันหยิบเองก็ได้ค่ะ’ ฉันเสนอตัวเองเมื่อเห็นเขาทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปที่ชั้น เขายิ้มให้ฉันพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตู้เก็บของข้างใน ฉันหยิบถุงจากกล่องที่มีป้ายบอกชื่อแผนกของฉัน และสนใจที่กล่อง ‘พัสดุจากมักเกิ้ล’ เพราะฉันเห็นชื่อตัวเองบนซองจดหมายสีน้ำตาล จินนี่ เพอร์จแอนด์เด้าส์ ลิมิเต็ด ลอนดอน จดหมายถึงฉันแน่ๆ มีแสต้มป์บอกว่าจดหมายถูกส่งในปี 99 ฉันค้นหาพัสดุอื่นๆในกล่องพร้อมกับหัวใจฉันเต้นเร็ว ฉันเจอโปสการ์ดจากอเมริกาในปี 98 ‘จินนี่ ฉันอยู่ที่อเมริกา หลังจากได้ที่อยู่เป็นเรื่องเป็นราวแล้วฉันจะติดต่อมาอีก ไม่ต้องห่วงนะแล้วก็อย่าเพิ่งบอกใคร แฮรี่’ โปสการ์ดจากปักกิ่งในปี 98 ‘ฉันคิดเล่นๆนะว่าส่งจดหมายแบบนี้อาจถึงเธอ ฉันอยู่ที่จีน กำแพงเมืองจีนยิ่งใหญ่มาก คิดถึง แฮรี่’ มีกล่องพัสดุเล็กๆส่งถึงฉันในปี 2000 จากประเทศไทย ฉันกอดกล่องแนบอก ฉันคิดอะไรไม่ออก ฉันหันซ้ายแลขวาด้วยความงง นี่เรื่องอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ‘ฮีลเลอร์จีนีฟร่า เจอไหม?’ เสียงของนายอดัมส์เรียกถาม ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมกับพยักหน้า ใช่... ฉันหาเจอ ฉันหาเจอ.. ‘มักเกิ้ลจะเอาพัสดุมากองที่ห้างข้างนอกนั่น มีของฮีลเลอร์ด้วยเหรอ?’ เขาถาม ฉันพยักหน้าตอบอีกครั้ง ของฉัน... แฮรี่ส่งถึงฉัน ฉันเปิดกล่องพัสดุจากประเทศไทยเมื่อกลับถึงห้องพัก ผ้าเนื้อนิ่มมือสีสันสดใส พร้อมกับโปสการ์ดจากสมุย ‘เขาเรียกว่า ผ้าบาติก ใช้นุ่งเหมือนกระโปรงก็ได้ ใช้ห่มก็ได้ ฉันเห็นสีสันสดใสแล้วอดคิดถึงเธอไม่ได้ ฉันแน่ใจแล้วล่ะว่าเธอคงไม่เคยได้รับอะไรๆจากฉันเลยตลอดมานี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากส่ง ก็เท่านั้นแหละ คิดถึง แฮรี่’ ฉันยกผ้าขึ้นแตะที่จมูก บ้า.... แฮรี่บื้อกว่าที่ฉันคิดเยอะ เขามีวิธีติดต่อฉันที่ดีกว่านี้อีกเป็นร้อยวิธี  ไอ้บ้า... แต่... เขาติดต่อฉัน ตั้งแต่ปี 98 ตั้งแต่ที่เขาเพิ่งจากไป ตั้งแต่ที่ฉันกำลังบ้า สับสนอยู่ที่ฮอกวอตส์ ตั้งแต่ที่ฉันรู้สึกว่าจูบนั้นยังใหม่เหลือเกิน... ฉันแกะซองสีน้ำตาล ‘จินนี่ ฉันอยู่ที่ธิเบต ฉันพยายามหาที่ที่ฉันจะกำจัดโวลเดอร์มอร์ออกไปจากความรู้สึกให้ได้ และที่นี่คือคำตอบ ฉันฝึกฝนทางจิตกับพระสงฆ์ที่นี่มาเดือนกว่าแล้ว ฉันรู้ว่าฉันจะหายดี ตั้งแต่เข้าเป็นสมาชิกของภาคี ที่ฉันต้องทำในการโค่นโวลเดอร์มอร์คือโจมตีจุดอ่อนเขา พวกเราพยายามหาว่าจุดอ่อนของเขาอยู่ที่ไหน และฉันรู้ว่าเขาก็พยายามทำอย่างเดียวกัน ฉันรู้ว่าฉันรู้สึกกับครอบครัวของเธอมาก ฉันไม่อาจปล่อยให้โวลเดอร์มอร์รู้และทำร้ายครอบครัววีสลีย์ หลังจากที่ฉันทำเรื่องที่ฉันไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ในการแข่งควิดดิชนัดสุดท้ายของพวกเรา (แต่ตอนนี้ฉันจะดีใจและรู้สึกดีทุกครั้งที่คิดถึงวันนั้น) หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ หากโวลเดอร์มอร์รู้... ฉันตัดสินใจไปอยู่ที่ภาคีเต็มเวลาเพื่อติดตามและป้องกันครอบครัววีสลีย์เท่าที่ฉันจะทำได้... ฉันคิดว่าทุกอย่างจบสิ้นลงในคืนนั้น แต่ฉันคิดผิด ฉันรับความคิด ความรู้สึกของโวลเดอร์มอร์เข้ามากว่าครึ่ง ฉันรู้ เพราะว่าไม่มีทางเลยที่ฉันจะคิดกับเธออย่างอื่นนอกจากว่า ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อที่เธอจะได้ร่าเริงสดใสแบบนั้นตลอดไป... ตอนนั้นฉันคิดว่าต้องกำจัดโวลเดอร์มอร์ออกไป ฉันอยู่ที่นั่นไม่ได้อีกแล้ว ฉันไม่ชอบความรู้สึกต่อเธอแบบทอม ริดเดิ้ล ฉันคิดถึงเธอ แม้ฉันรู้ว่าความรู้สึกบางอย่างจะไม่มีวันเหมือนเดิม แต่ฉันรู้ว่าความรู้สึกกับเธอจะเหมือนเดิม ฉันไม่ชอบที่เห็นเธอไปไหนมาไหนกับดีนยังไง ก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่ ขอให้รู้ไว้ว่า ฉันอยากชกหน้ามันคว่ำเลย ตอนงานบอลล์ในปีหก ฉันคิดว่าเธอคงได้รับจดหมายนะ ก่อนนี้ฉันส่งโปสการ์ดจากอเมริกากับที่จีนหาเธอ แต่ตอนนั้นเธอคงยังอยู่ที่ฮอกวอตส์ ฉันไม่คิดว่ามักเกิ้ลจะส่งจดหมายไปฮอกส์วอตได้ แต่กับเซ้นต์มังโก้นี่ ฉันค่อนข้างแน่ใจ อย่างน้อยพวกจดหมายก็น่าจะถูกกองๆไว้ที่ห้าง เธอว่าไหม? ฉันคงจะอยู่ที่นี่อีก อย่างน้อยก็หกเดือน เธอเขียนถึงฉันได้นะ ตามที่อยู่นี้ ฉันว่าติดต่อกันทางจดหมาย โวลเดอร์มอร์ในตัวฉันคงทำอะไรเธอไม่ได้ แฮรี่’ ถึงตอนนี้ฉันก็ มองไม่เห็นตัวอักษรบนจดหมายแล้ว น้ำตาทำให้ตาพร่า มองไม่เห็นอะไรเลย แฮรี่คงคาดหวังว่าฉันจะตอบจดหมายเขา แต่ฉันไม่เคยเขียนถึงเขาเลย แฮรี่อยากชกหน้าดีน.... ฉันอยากบอกจริงๆค่ะ ว่าเมื่องานแต่งเพอร์ซี่ฉันก็อยาก ไม่ค่ะ ไม่ชกลูน่าหรอก แค่อยากเป็นคนที่ยืนข้างๆเขาแทนเธอเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้เล่าเรื่องจดหมายให้ใครฟังค่ะ แม้แต่ตัวแฮรี่เอง ฉันยังไม่มั่นใจค่ะว่าเวลาผ่านไปสองปีกว่า ตั้งแต่ที่เขาส่งผ้าบาติกมาให้ฉัน เขาจะเปลี่ยนไปหรือยัง เขาไม่บอกด้วยว่า ที่ไปไหนมาไหนกับลูน่าเนี่ย เขารู้สึกแบบไหน หรือบางทีฉันอาจจะต้องถามเขาเอง... เย็นวันหนึ่งค่ะ ฉันกำลังเตรียมตัวไปงานเลี้ยงกับเดรโก เขาส่งชุดไปงานกลางคืนสีแดงเข้ม ค่อนข้างโป๊ทีเดียวมาให้ ฉันใส่ค่ะ ผมสีส้มกับชุดสีแดงเนี่ย ร้อนแรงมากจริงๆค่ะ เท่าที่เห็นในกระจกนะคะ ขณะที่นั่งฉันนั่งรอเดรโกที่จะโทรมาบอกว่าให้หายตัวไปที่ไหน ตอนหกโมงเย็นกว่าๆ พระอาทิตย์กำลังตก สวยเชียวค่ะ เสียงป๊อบก็ดังขึ้นข้างหลังฉัน แฮรี่มาค่ะ เราแลก ‘เฮ่’ กันเหมือนเคย ‘จะไปไหน นั่งด้วยคนได้ไหม’ แฮรี่พูด ฉันพยักหน้าค่ะ แฮรี่อยากชกหน้าดีน... ‘ไปงานกับเดรโก’ ฉันตอบ แฮรี่จะอยากชกเดรโกไหมนะ.... แฮรี่ยิ้ม ‘นัดหน้าถ้าเราชนะทีมสปาร์ตัน เราก็จะได้เป็นแช้มป์ลีกแล้วนะ’ แฮรี่พูด ‘ได้เป็นแช้มป์ทั้งที่ยังไม่จบฤดูกาลเลย สุดยอดแฮรี่’ ฉันพูด ฉันถามเขาตอนนี้ดีไหมนะ... บี๊ป เสียง SMS ค่ะ ‘ฉันชอบผู้หญิง!!’ เดรโกส่งมาค่ะ  ฉันอ่านเสียงดัง ‘เห...’ แฮรี่งง ฉันกำลังจะบอกแฮรี่ค่ะ เริ่มจากเล่าเรื่องเดรโกก่อน แฮรี่อาจเล่าเรื่องลูน่าก็ได้ บี๊ป มาอีกหนึ่งข้อความค่ะ ‘เย็นนี้เธอไม่ต้องมานะ ฉันจะไปกับลูน่า’ ฉันอ่านเสียงดังอีกครั้ง ‘จากใคร?’ แฮรี่ถาม ‘ลูน่าอีกแล้วเหรอ?’ ฉันทำเสียงสูง ‘ทำไมปล่อยให้แฟนตัวเองเที่ยวไปรับเดตผู้ชายคนอื่นนะ?’ ฉันหันมาทำหน้าดุใส่แฮรี่ เขาหัวเราะ ‘ไม่ต้องมาหัวเราะ?’ ฉันทำเสียงดุ ‘เห็นไหมฉันอดไปกินมื้อเย็นฟรีกับเดรโกเลย? เขายิ้ม ‘แล้วทำไมปล่อยให้แฟนตัวเองเที่ยวไปขอผู้หญิงอื่นเดตล่ะ?’ ฮ้า... ฉันโดนแฮรี่ย้อนค่ะ ‘เขาไม่ใช่แฟนฉัน’ ฉันพูด ‘ลูน่าก็ไม่ใช่เหมือนกัน’ แฮรี่พูด ช่วงเวลาสั้นๆที่เรามองหน้ากันยิ้มๆ ถูกขัดจังหวะจากคุณนายวีสลีย์ค่ะ เธอเรียกให้พวกเราไปกินมื้อเย็นได้แล้ว ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่ะ แต่พอลงมาอีกครั้ง แฮรี่ก็กลับไปแล้ว เขาฝากตั๋วนัดชี้ชะตาแช้มเปี้ยนไว้ให้ฉันด้วย ถึงวันแข่ง เกมจะเริ่มตอนบ่ายโมง ฉันยังติดคนไข้อยู่หนึ่งคน แฮรี่มีสถิติจับสนิชได้ภายในไม่เกินสองชั่วโมง ฉันไม่อาจคำนวณเวลาได้เลย คุณไม่มีทางรู้ว่าเกมควิดดิชจะจบลงเมื่อไหร่ ประมาณบ่ายโมงสี่สิบห้า ฉันกำลังเตรียมตัวออกไปแล้ว วันนี้ฉันอยากดูแฮรี่แข่งจริงๆ แต่พยาบาลเรียกไว้ค่ะ บอกว่ามีคนไข้ประจำรอให้เช็คแผลอยู่ เห็นไหมคะว่าฉันยุ่งแค่ไหน ‘คุณล้างแผลให้เขาแล้วคอยฉันที่ห้องตรวจได้ไหม ครึ่งชั่วโมงฉันจะกลับมา’ ฉันบอกพยาบาลคนนั้น ก่อนที่จะหายตัวไปยังสนามควิดดิช เจ้าหน้าที่นำฉันไปที่อัฒจรรย์ ฉันมองเห็นผมสีแดงเรียงกันอยู่หกหัว ฉันก็รู้แล้วค่ะว่าฉันต้องนั่งตรงไหน เฮอร์ไมโอนี่นั่งข้างๆรอน ข้างหน้าพวกเรามีผมบลอนด์สองคน เดรโกหันมายิ้มให้ฉัน เขาจับมือลูน่าอยู่ด้วย เนวิลล์ เชมัส ดีน ทุกคนล้วนอยู่ที่นี่ ฉันดีใจค่ะ ที่มาได้ในที่สุด ‘สปาร์ตันนำ 170-120’ รอนบอก เกมที่ฮอกวอตส์เทียบไม่ได้เลยจริงๆกับเกมควิดดิชอาชีพ แฮรี่บินไปมาอยู่ข้างบน เขาคงยังไม่เห็นว่าฉันมาแล้ว ฉันมาแล้ว ฉันมองเขาไม่วางตา แฮรี่ใส่แว่นแบบมีสายรัด เหมือน ฉันไม่รู้ว่าคุณจะรู้จักไหม นักฟุตบอลชื่อ เอ็ดการ์ ดาวิดส์ น่ะค่ะ เท่ไม่เบาทีเดียว Who let Cannon out? He’s Harry Potter เพลงเชียร์ของแฮรี่ดังกระหึ่มเลยค่ะ รอนลุกขึ้นยืนทำท่าประกอบเพลงเชียร์ได้ด้วย สมแล้วที่เขาเป็นแฟนทีมนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่เหลือมาดออร์เรอร์เอาจริงเอาจังที่เขาพยายามปั้นเลยค่ะ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง สนิชก็โผล่มาค่ะ เสียงเชียร์ดังสนั่นอีกครั้ง แฮรี่กับซีกเกอร์ของสปาร์ตัน บินคู่กันไล่ตามสนิชแบบน่าเสียวไส้ว่าพวกเขาจะชนกันร่วงทั้งคู่ สนิชเร็วมากค่ะ พวกเราเห็นแค่ซีกเกอร์หักซ้ายเลี้ยวขวาไปมา แฮรี่เยี่ยมมาก สุดท้ายก็มีแต่เขาที่ยังตามสนิชไม่ลดละ และจับมันได้ในที่สุด แฮรี่บินมาทางพวกเราทันที หมดเวลาแล้วค่ะ ฉันสายห้านาทีแล้ว ฉันลุกขึ้นยืน แฮรี่ลอยนิ่งๆอยู่ข้างหน้า ฉันจ้องตาเขาผ่านแว่นตาใหญ่ จินนี่ เกมแบบนี้ฉันคิดถึงเธอที่สุด รอก่อนนะ เสียงของแฮรี่ดังขึ้นโดยที่เขาไม่ได้พูด ฉันอยากอยู่แฮรี่ แต่คนไข้รออยู่ ฉันคิดว่าเขาคงอ่านฉันได้ ก่อนที่เพื่อนร่วมทีมของเขาจะกรูเข้ามารุมล้อมแฮรี่ ... เฮ้อ.... ‘เกิดอะไรขึ้นคะฮีลเลอร์?’ คนไข้ถามค่ะ หลังจากนั้นสิบนาทีฉันก็กลับมาที่โรงพยาบาล ‘เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหรอก’ ฉันตอบ ‘ฉันเห็นคุณถอนหายใจเฮือกๆ คิดว่ามีอะไรไม่ดีซะอีกค่ะ’ บางทีอะไรดีๆเกิดขึ้น เราก็ถอนหายใจได้เหมือนกัน คุณว่าไหมคะ เย็นนั้นกว่าจะได้กลับบ้านก็ปาเข้าไปกว่าห้าทุ่ม ฉันดิ่งขึ้นห้องนอนทันทีค่ะ แล้วก็ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะเงาตะคุ่มๆในห้อง ‘ใครน่ะ’ ฉันจับไม้กายสิทธิ์ขึ้น ‘ลูมอส’ แฮรี่ยืนโงนเงนอยู่ ‘แฮรี่?’ ฉันพูดขณะที่แฮรี่เดินตรงเข้ามานอนลงบนเตียงข้างๆฉัน แฮรี่ซุกหน้าที่หมอนของฉัน มีกลิ่นแฮลกอฮอร์ด้วยค่ะ คิดว่าคงมีการฉลองแช้มป์ของทีม ‘กว่าจะหนีออกมาได้’ แฮรี่พึมพำ แฮรี่อยู่ตรงนี้กับฉัน ฉันเอื้อมมือไปลูบผมด้านหลังที่ยุ่งเหยิงของเขา ฉันอยากทำแบบนี้มานานมาก เหลือเกิน แฮรี่พลิกตัวนอนตะแคงหันมาทางฉัน เขากอดและดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ ‘ฉันอยากทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว’ ฉันพยักหน้าพร้อมกับเบียดและซุกหน้าที่อกของแฮรี่ พวกเราตกอยู่ในความเงียบ ‘เธอว่าพรุ่งนี้เช้าพ่อเธอ รอน เฟรด จอร์จ ชาร์ลี บิลล์ ซิริอัสด้วยจะฆ่าฉันไหมถ้าเขาเจอฉันที่นี่พรุ่งนี้เช้า ฉันไปไหนไม่ได้แล้วล่ะจินนี่’ แฮรี่พูด ฉันกระชับกอดเขาให้แน่นขึ้น ‘ลองดูสิจะสาปให้’ ฉันพึมพำ น่าสนใจจริงๆค่ะ ว่าพรุ่งนี้เช้าจะเป็นยังไง แต่แค่คิดว่าจะจูบปลุกเขาพรุ่งนี้ ฉันก็รู้แล้วว่าฉันคงจะอยากทำแบบนี้อีกทุกๆเช้าค่ะ จบจ้า แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 48 01:12:42 จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 00:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใจหายแว้บบบบบบบ   กลัวเดรโก เป็น..........เฮ้อ จริงๆค่ะ คุณปุ๊ก   จินนี่กับแฮร์รี่ยังน่ารักเหมือนเดิม   เราชอบคู่นี้นะ จากคุณ : Green Chicken Curry - [ 20 ธ.ค. 48 05:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ว้าว ยอดเยี่ยม อ่านจบ ทั้งอิ่ม ทั้งหิวไปพร้อมๆๆ กัน อิ่มใจ ได้อ่านเรื่องดีๆๆ สำนวนแจ๋ว หิว เพราะรู้สึกว่า จบเร็วไป อยากให้มีต่ออีกสักหน่อย ไว้จะรออ่านน่ะ คุณ hs3puk จากคุณ : สงครามกวี - [ 20 ธ.ค. 48 13:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ประทับใจจริงๆๆๆ... จากคุณ : แอนิเมจัส - [ 20 ธ.ค. 48 14:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หุหุ............ ชอบจัง ^^ จากคุณ : = i v a n a = ! - [ 20 ธ.ค. 48 16:25:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เคยอ่านตอนที่เอามาโพสครั้งแรก สนุกมาก แต่ตอนอ่านเล่ม 6 จะนึกถึงซีรี่ย์กฏแห่งกรรมที่คุณปุ๊กเอามาแปลให้อ่านมากกว่า แบบว่ากรรมตามทันแฮร์รี่จริง ๆ สะใจเรามากเลย อิอิ ปล คุณปุ๊กไม่ลองแต่งฟิคพวก missing moments ของ H/G ในเล่ม 6 บ้างหรอ รออ่านอยู่จ้า จากคุณ : chocolate - [ 20 ธ.ค. 48 20:27:51 A:203.156.75.194 X: TicketID:066783 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : hs3puk - [ 20 ธ.ค. 48 22:45:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบค่ะ จากคุณ : เรนนี่ซ่าส์ - [ 21 ธ.ค. 48 01:50:26 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมอ่านฟิคของคุณปุ๊กมาหลายวันแล้ว แต่ด้วยความที่เพิ่งได้ยืนยันสมาชิก ไม่ทราบจริง ๆว่าเป็นการแปลมาหรือเขียนขึ้นเอง ถ้าเขียนขึ้นเอง คุณปุ๊กมีจินตนาการเยี่ยมครับ ถ่ายทอดดี รู้จักสร้างมุมมอง ถ้าไม่ได้เป็นนักเขียนอาชีพ ลองดูสิครับ... แต่ถ้าเป็นแปลมา ก็ต้องขอคารวะในการทำสำนวนให้อ่านง่าย ลื่นไหล ถ้าไม่ได้เป็นนักแปลอาชีพ ลองดูสิครับ... จากคุณ : 190อีสีขาว - [ 25 ธ.ค. 48 10:12:36 ]