ความคิดเห็นที่ 1 พบจิตแพทย์ คุณหมอให้ข้อมูลว่าโรคนี้ส่วนหนึ่งมีสาเหตุมาจากกรรมพันธุ์ และสมองส่วนที่พัฒนาสมาธิโตไม่เท่าอายุ ไม่ใช่ความผิดของเด็กที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เค้าไม่ได้จงใจที่จะก่อความรำคาญให้ใคร แต่เค้าควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งในการรักษาจำเป็นต้องใช้ยาควบคู่ไปด้วย คำพูดของคุณหมอที่ดิฉันจำได้แม่นก็คือ “ยาที่ดีที่สุดที่จะใช้รักษาเด็กประเภทนี้ก็คือความรัก” คำพูดของคุณหมอประโยคนี้ ทำให้ดิฉันตั้งใจว่าจะพยายามอย่างสุดความสามารถ ที่จะเลี้ยงลูกคนนี้อย่างเต็มที่ เพราะไม่ใช่ความผิดของเค้าเลยที่เป็นแบบนี้ เป็นความผิดปกติของยีนส์ของเราต่างหาก ซึ่งจากการตรวจคลื่นสมอง และสอบประวัติครอบครัวก็พบว่าลูกเป็นเด็กสมาธิสั้นจริงๆ เราก็เลี้ยงดู ประคับประคองกันมา โดยอยู่ในความดูแลของจิตแพทย์ และมีคุณครูที่เข้าใจคอยช่วยเหลือจนจบชั้นอนุบาล 3 นอกจากคุณครูแล้วยังมีพี่เลี้ยงใจดีคือพี่ศรี ที่คอยดูแลน้องเม่นหลังเลิกเรียน ด้วยการทำข้าวไข่เจียวให้กินทุกเย็น เพราะมนุษย์เงินเดือนอย่างเราทั้งคู่ กว่าจะเลิกงานห้าโมงครึ่งไปถึงรร. ก็จะเหลือน้องเม่นเป็นคนสุดท้ายทุกครั้ง “คุณครูดา” และ “พี่ศรี” จึงเป็นบุคคลที่มีส่วนอย่างยิ่ง ในการช่วยประคับประคองน้องเม่นตลอด 3 ปี ในรร.อนุบาลแห่งนี้ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 15:20:25 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นอกจากอาการสมาธิสั้นแล้ว ลูกของดิฉันยังมีอาการของความพร่องทางการเรียนรู้ เช่น เขียนพยัญชนะกลับด้าน เขียนไม่ตรงบรรทัด ความจำสั้น ไม่เข้าใจโจทย์เลข ละยังมีอาการโมโหง่าย ชอบเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีต่างๆนาๆ ยอมแม้กระทั่งแกล้งพี่แกล้งน้องเพื่อให้โดนตี ที่บรรยายมาท่านผู้อ่านคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่กับคนที่เป็นพ่อ แม่ และต้องดูแลเค้าอย่างใกล้ชิด ต้องคอยสอนการบ้าน ต้องบังคับตัวเองไม่ให้ใช้อารมณ์กับลูก ต้องคอยปลอบ คอยกอด ให้เค้ารับรู้อยู่ตลอดเวลาว่าเค้าเป็นเทวดาตัวน้อย เป็นลูกที่เรารักเหลือเกิน ไม่ว่าเค้าจะเป็นอย่างไร เราก็ต้องพยายามที่จะแก้ไขให้ดีที่สุด ให้เค้ารู้ว่า “รัก” ของเรานั้นไม่มีข้อจำกัดอื่นใด ไม่ว่าเค้าจะเป็นอย่างไร เราก็รักเค้าไม่เปลี่ยนแปลง ฟังดูเหมือนเรื่องง่ายแต่เวลาปฏิบัติจริงนั้นยากยิ่งนัก ต้องใช้ความอดทนในการควบคุมอารมณ์เวลาคุยกับลูก และเวลากอดเค้า เราต้องกอดด้วยความรู้สึกอยากที่จะกอดเค้าจริงๆ เพราะเค้าจะสัมผัสได้ตลอดเวลาว่าเรามีความรู้สึกอย่างไร ต้องใช้ความพยายามและความใจเย็นในการสอนเค้า ต้องสอนซ้ำๆ ต้องหากลวิธี แม้กระทั่งการสร้างบรรยากาศบ้าๆบอๆ เพื่อให้ลูกสนุกกับการเรียนรู้ ต้องใช้กำลังใจอย่างแรงกล้า ที่จะมุ่งมั่นไม่ท้อถอยและท้อแท้ เพราะเราถอยไม่ได้ เหมือนกับการหลงเข้าไปในอุโมงค์ ที่เราได้แต่หวังว่าปลายทางจะพบแสงสว่าง เพราะฉะนั้นเราจะหยุดอยู่กับที่ไม่ได้ ต้องเดินไปเรื่อยๆ ซึ่งก็ไม่มีใครรู้ได้ว่าระยะทางนั้นจะยาวไกลแค่ไหน แม้จะเหนื่อยเพียงไหน จะหมดแรงก็ต้องคลานเอา เพื่อที่จะได้เข้าใกล้ปลายอุโมงค์ให้เร็วที่สุดนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 14:44:44 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หารร.ให้ลูก น้องเม่นจะจบชั้นอนุบาล 3 แล้ว ต้องเตรียมตัวหาที่เรียนป.1 กับมนุษย์เงินเดือนธรรมดา นามสกุลไม่คุ้นหู ไม่รู้จักใครใหญ่โตพอที่จะใช้เส้นเด็กฝาก ลูกเองก็ไม่เก่งกาจ ขนาดรร.เห็นผลการเรียนแล้วจะอ้าแขนรับ แถมเป็นเด็กพิเศษอีกต่างหาก แต่เราก็ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคทั้งปวง พาลูกไปสอบ 3 รร.ดังในเครือคาทอลิค เพราะจะได้มีที่เรียนถึงม.6 และอยู่ในบริเวณที่รับส่งสะดวกที่สุด ผลการสอบรร.แรก น้องเม่นส่งกระดาษ เปล่าแถมเอาปากกามาเขียน ตามแขนตามขาตัวเองเต็มไปหมด และยังต่อว่าเราอีกว่า “แม่พาเม่นมาสอบรร.นี้ทำไม เม่นไม่ได้อยากเข้าสักหน่อย” เด็กตัวแค่นี้จะไปเข้าใจอะไร ได้แต่ก้มหน้าพาลูกกลับบ้าน แบบไม่ต้องลุ้นผลสอบเลย ดีเหมือนกันรู้ซะตั้งแต่วันนี้ว่าเข้าไม่ได้ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รร.ที่ 2 ที่น้องเม่นไปสอบเป็นรร.ยอดฮิต ติดอันดับซึ่งเราเองก็คิดเสมอว่า “เกินเอื้อม” จึงไม่ได้ตั้งความหวังอะไรมากมาย มารร.สุดท้ายนี่แหละที่เป็นความหวังเดียว ที่ดูเหมือนจะใกล้เคียงที่สุด พอประกาศผลสอบปรากฏว่า ไม่มีชื่อตามคาด ซึ่งแม่อย่างดิฉันมีหรือ จะยอมแพ้เพราะยังจำความรู้สึก ที่ลูกหมีลูกคนแรกถามว่า “ลูกหมีทำข้อสอบได้ทุกข้อทำไมไม่มีชื่อลูกหมี” รู้สึกว่าโลกไม่ยุติธรรมเลยสำหรับคนโนเนมอย่างเรา เอาอะไรมาตัดสินชีวิตเด็กๆตัวน้อยเหล่านี้ วันนี้เป็นไงเป็นกันต้องหาคำตอบให้ได้ ว่าแล้วก็ลางานไปนั่งเฝ้าบาร์เดอร์ถึง 3 วัน กว่าจะได้เข้าพบ จำได้ว่าดิฉันจ้องหน้าบาร์เดอร์ แล้วพูดอย่างมั่นคงว่า “บาร์เดอร์คะ ดิฉันเป็นคนที่ยึดมั่น และเคารพในกฏเกณฑ์ แต่จากประสบการณ์จากลูกคนแรก ที่ถามดิฉันว่าเค้าทำข้อสอบได้ทุกข้อ ทำไมถึงไม่มีชื่อ วันนี้ดิฉันขอทำหน้าที่แม่เพื่อหาคำตอบนี้ให้ลูก สิ่งที่จะขอบาร์เดอร์คือ ข้อแรกอยากทราบว่า การสอบครั้งนี้ตัดสินกันที่คะแนนเท่าไหร่ ดิฉันขอดูคะแนน ถ้าคะแนนของลูกดิฉันไม่ถึงก็จะกลับไป ข้อที่ 2 ทราบมาว่าต้องบริจาคเงิน อยากทราบว่าเป็นจำนวนเท่าไหร่ ถ้าดิฉันไม่มี(ซึ่งจริงๆแล้วก็มีอยู่ไม่กี่พัน) ก็จะกลับ ถ้าให้คำตอบไม่ได้ดิฉันทนไม่ได้อีกต่อไป ที่จะให้ลูกมาเป็นตัวประกอบ ในการสอบคัดเลือกที่ไม่ทราบกฎกติกาครั้งนี้” นอกจากนี้ความที่หน้ามืดกลัวลูกไม่มีที่เรียน ยังบังอาจขู่บาร์เดอร์อีกว่า จะไปร้องเรียนหนังสือพิมพ์ ต้องยอมรับว่าตอนนั้นหมดหนทางจริงๆ บาร์เดอร์อึ้งไปเหมือนกัน ได้แต่ขอเบอร์โทรศัพท์ไว้ และรับปากว่าจะติดต่อกลับมา ดิฉันกลับมาที่ทำงานด้วยจิตใจหดหู่และสิ้นหวัง พอมาถึงโต๊ะก็มีโทรศัพท์จากลูกค้า ซึ่งเราดูแลอย่างดีมาสิบกว่าปีเต็ม และคุยเรื่องลูกมาตลอด คำแรกที่ได้ยินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ท่านถามว่าพรุ่งนี้เตรียมเงิน(จำนวนไม่กี่หมื่น)ทันมั้ย อย่าว่าแต่หลักหมื่นเลยค่ะหลักพันดิฉันยังไม่มีเลย แต่ก็ตอบไปด้วยความมั่นใจในเสียงสวรรค์นี้ว่า “ทันค่ะ” หลังจากวางหูแล้วยังนึกว่าตัวเองฝันไปมือไม้สั่น รีบโทรหาสามีให้หาเงินให้ทันวันพรุ่งนี้ แล้วนั่งน้ำตาคลออยู่คนเดียว ด้วยความดีใจอย่างล้นเหลือ ที่ลูกได้มีโอกาสเข้าเรียนในรร. ที่เราคิดเสมอว่า “เกินเอื้อม”   ด้วยโควต้าของผู้ที่มีอุปการคุณกับรร. ทุกวันนี้ดิฉันยังเป็นหนี้บุญคุณของบุคคล 2 ท่าน ที่มีส่วนในการสร้างน้องเม่นคือ ท่านที่ฝากลูกเข้ารร. และท่านที่ให้ยืมเงิน ซึ่งขอบอกว่าจะระลึกถึงท่านไปจนวันตาย ไม่มีวันลืมบุญคุณครั้งนี้เด็ดขาด แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 15:21:52 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้าเรียนป.1 เมื่อถึงวันมอบตัวเราเตรียมตัวน้องเม่น อย่างดีตั้งแต่ซ้อมท่าไหว้ การพูดจา จนถึงการขอร้องให้อยู่นิ่งๆ ในวันนั้นจริงๆทุกอย่างผ่านไปด้วยความเรียบร้อย เราคุยกับท่านอธิการ แล้วแอบถามว่าลูกได้คะแนนเท่าไหร่ ท่านอมยิ้มแล้วตอบว่าจะรู้ไปทำไม ดิฉันเรียนท่านว่าจะได้เตรียมตัวลูกได้ถูก ท่านตอบสั้นๆด้วยใบหน้าอมยิ้มว่า 30 คะแนน ก่อนออกจากห้องดิฉันให้น้องเม่นไหว้ท่านตามที่ซ้อมมา แต่น้องเม่นไม่ไหว้เฉยๆกลับพูดซะดังเลยว่า “แม่บ้านนี้ท่าทางรวยดีเนอะ ของดีๆแพงๆทั้งนั้นเลย” นี่แหละค่ะอาการอย่างหนึ่งของเด็กสมาธิสั้น มีจินตนาการ นึกจะพูดอะไรก็โพล่งออกมา โดยไม่รู้จักกาลเทศะ ดิฉันต้องรีบลาท่านอธิการ และพาลูกออกมาโดยเร็ว เนื่องจากเกรงว่าท่านจะเปลี่ยนใจ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 15:23:08 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:42:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อรู้ว่าลูกทำได้แค่ 30 คะแนน จึงต้องวางแผนในการเรียนให้เค้า เพื่อเป็นภาระให้กับรร.น้อยที่สุด อย่างน้อยก็จะได้ไม่เดือดร้อน ผู้มีพระคุณที่ฝากเราเข้ามา การเข้าเรียนชั้นป.1 ของน้องเม่นในรร.นี้ เป็นสิ่งที่สร้างความกดดันให้ดิฉันพอสมควร นอกจากนี้ปัญหาเรื่องสมาธิสั้น และความบกพร่องทางการเรียนรู้ เป็นอุปสรรคและสร้างความกดดันอย่างยิ่งให้กับตัวลูก ที่ต้องเรียนทั้งวัน ต้องจดการบ้าน ต้องท่องศัพท์ ต้องทำงานกลุ่ม แม้กระทั่งคุณครูที่ต้องดูแลนร.ในห้องถึง 60 คน และมีตัวป่วนอยู่ตลอดเวลา ดิฉันต้องไปพบกับคุณครูประจำชั้น ทุกปีที่ลูกขึ้นชั้นใหม่ เพื่อชี้แจงว่าลูกเราไม่ปกติ แต่ไม่ได้ขอให้คุณครูดูแลพิเศษ หรือขออภิสิทธิ์ใดๆ ขอเพียงคุณครูแจ้งปัญหาให้ทราบ ทางสมุดจดการบ้าน เพื่อทางบ้านจะได้รับทราบปัญหาและร่วมมือกับคุณครู เพื่อช่วยกันแก้ปัญหาอย่างใกล้ชิด จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ที่น่าสงสารที่สุดคือ วันหนึ่งลูกเดินร้องไห้มาบอกว่า “แม่ครับ เพื่อนเค้าว่าเม่นโง่ และไม่มีใครยอมให้เม่นทำงานกลุ่มด้วย” ทันที่ที่ฟังลูกพูดจบประโยค ดิฉันแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ สงสารลูกจับใจ และนั่งคิดว่า เด็กอายุแค่ 7 ขวบเอง ต้องเผชิญกับความโหดร้าย ของสังคมรอบข้างขนาดนี้เชียวหรือ ช่างปวดใจแทนลูกเหลือเกิน ดิฉันได้แต่บอกลูกว่า “จำไว้นะครับว่า ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะมีสิทธิ์ชี้นิ้วบอกว่า ลูกเป็นอะไรแล้วจะเป็นไปตามคำพูดเค้า เค้าไม่มีสิทธิ์เพราะเค้าไม่รู้จักลูกดีเท่าแม่ เค้าไม่ได้ใกล้ชิดลูก เค้าไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าลูกโง่ ลูกคิดว่าเด็กพวกนั้นวาดรูปแข่งกับลูกได้มั้ย เล่นเกมส์สู้ลูกได้รึเปล่า การที่เรียนเก่งไม่ได้หมายความว่า จะประสบความสำเร็จเสมอไป ถ้าเก่งแล้วดูถูกคนอื่น ก็เป็นพวกผู้ร้ายไม่ใช่พระเอกจริงมั้ยครับ” เมื่อลูกเข้าใจ เค้าก็พยักหน้าและอารมณ์ดีขึ้น แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 15:23:54 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันรุ่งขึ้นดิฉันไปคุยกับเด็กกลุ่มนี้ถามเค้าว่า “หนูอยากเป็นพระเอกมั้ยครับ” ทุกคนพยักหน้า ดิฉันก็สอนเค้าว่า “พระเอกคือคนที่เก่ง คนที่คอยช่วยเหลือ และปกป้องคนที่อ่อนแอกว่า หนูทำได้มั้ยครับ” ทุกคนพยักหน้าอีกครั้ง ดิฉันจึงจูงลูกไปหาเค้าแล้วบอกว่า “หนูช่วยปกป้อง และช่วยเหลือน้องเม่นด้วยได้มั้ยครับ น้องเม่นเรียนไม่เก่งแต่เล่าเรื่องตลกเก่งนะ แล้วถ้าหนูช่วยน้องเม่น นอกจากหนูจะได้เป็นพระเอกแล้ว หนูยังได้บุญและความภาคภูมิใจอีกด้วย” ตั้งแต่วันนั้นลูกก็ยังคงโดนล้อบ้าง แต่เค้าไม่เคยเก็บมาเป็นทุกข์อีกเลย นานเข้าเค้ากลับเคยชิน และมองเป็นเรื่องตลก เนื่องจากคนที่ว่าเค้าก็คือผู้ร้ายนั่นเอง จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 10:53:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เก่งที่สุดเลยค่ะคุณแม่ท่านนี้..ชื่นชมจากใจจริงค่ะ อ่านแล้วทำให้เราฮึกเหิมได้อีกอักโขเลยค่ะ . ขอยิ้มหวานนนนนให้พร้อมปรบมือห้ดังๆเลยค่ะสู้สู้ค่ะ.. จากคุณ : แม่เจ้าก้อนดิน - [ 22 ส.ค. 49 11:13:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โต๊ะในตำนาน ทุกวันดิฉันต้องคอยโทรฯเวียนตามบ้านต่างๆ ที่ทราบปัญหาของลูกเรา และกรุณาให้เบอร์โทรศัพท์ เพื่อให้โทรฯเช็คการบ้าน ซึ่งลูกชายจดบ้างไม่จดบ้างแล้วแต่อารมณ์ ทุกเย็นก่อนและหลังรับประทานอาหารเย็น ก็จะเป็นกิจกรรมทำการบ้านกันทั้งครอบครัว บนโต๊ะญี่ปุ่นซึ่งเป็นโต๊ะสำหรับทำการบ้าน ลูก 3 คนกับพ่อที่คอยสอนเลข วิทยาศาสตร์ แม่คอยดูแลการบ้านภาษาอังกฤษ สังคม กพอ. ส่วนใหญ่พี่หมีและน้องมดจะทำเสร็จก่อน หลังจากนั้นจะเริ่มเป็นทั้งกองเชียร์ หรือผู้ช่วยเม่นในการทำการบ้าน ซึ่งมากมายมหาศาลสำหรับเด็กที่มีสมาธิบกพร่อง เราจะพยายามสอนลูกเท่าที่ลูกจะรับได้ โดยใช้เทคนิคและกลเม็ดที่แล้วแต่จะคิดกันขึ้นมา ส่วนใหญ่น้องเม่นก็จะทำจนเพลีย หรือหมดแรงหลับไปก่อนที่การบ้านจะเสร็จ ที่เหลือถ้าเป็นอะไรที่ไม่เกี่ยวกับวิธีการมากนัก เช่น ระบายสี จดงานที่จดไม่ทันในห้องเรียน หรือเขียนตามรอยประ พี่หมีกับน้องมดก็จะช่วยตามกำลังและอารมณ์ที่จะช่วยได้ ซึ่งบางครั้งก็ไม่เสร็จทั้งหมด น้องเม่นต้องนั่งทำในรถ หรือไปนั่งทำที่รร.ก่อนเข้าแถว ก็เรียกว่าทำจนสุดความสามารถ และศักยภาพของเด็กคนหนึ่งที่ทั้งสมาธิสั้น และมีความบกพร่องในการเรียนรู้จะทำได้ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 11:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลองหลับตาวาดภาพข้างต้นวันแล้ววันเล่า ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะประคับประคองกัน ให้ผ่านพ้นแต่ละวันมาได้ โดยที่ต้องพยายามสร้างบรรยากาศในบ้าน ให้ตรึงเครียดน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เนื่องจากเราทั้งคู่ก็เป็นมนุษย์เงินเดือน ที่ต้องทำงาน 8 ชม.ต่อวัน รับส่งลูกด้วยตัวเอง ทำงานบ้านเอง อาศัยอาหารในถุงพลาสติกเอา เนื่องจากไม่มีเวลาจะมาเอาใจใส่เรื่องอื่น นอกจากเรื่องลูกเท่านั้น 24 ชม.ในหนึ่งวันของเราทั้งคู่จึงมีความหมายอย่างยิ่ง และเราทั้งคู่ก็เป็นมนุษย์ปุถุชนที่ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง มีเหนื่อยบ้าง อารมณ์เสียบ้าง หงุดหงิดบ้าง ท้อถอยบ้าง แต่เราก็ยอมแพ้ไม่ได้ และไม่สามารถใช้อารมณ์กับลูกได้ โต๊ะญี่ปุ่นดังกล่าวจึงเป็นที่ระบายอารมณ์โดยปริยาย กว่าน้องเม่นจะโตมา จึงมีโต๊ะญี่ปุ่น ที่พังไป2ตัว กลายเป็นโต๊ะญี่ปุ่นในตำนานของครอบครัวเรา ที่เวลาพูดถึงที่ไรก็จะขำกลิ้งทุกที แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 20:59:34 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 11:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผลสอบ แม้ว่าเราจะทุ่มเทแค่ไหน แต่ผลสอบของน้องเม่นก็ยังเป็น 0 ในหลายวิชา สถิติสูงสุดคือ 10 วิชา จาก 11 วิชา เราไม่เคยติเตียนหรือบีบคั้นลูก บอกแค่ว่าไม่ต้องไปแข่งกับใคร แข่งกับตัวเองก็พอ จาก 10 วิชา ให้ลดลงไปเรื่อยๆ หรือบางครั้งมีเกรด 2 หรือ 3 โผล่มาซักตัว ก็ดีใจกันทั้งบ้าน ซึ่งน้องเม่นก็พยายามเต็มที่ เริ่มต้นจากการไม่ส่งกระดาษเปล่าตามคำขอร้องของแม่ ที่บอกว่าการส่งกระดาษเปล่า เป็นการแสดงถึงความขี้ขลาด ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย น้องเม่นจึงเริ่มเขียนอะไรก็ไม่รู้ลงไปในกระดาษคำตอบ คุณครูก็ให้คะแนนสงสารมา 2 คะแนน และเค้าคงรู้ตัวว่าตัวเองเป็นภาระให้กับครอบครัว ถึงกับคิดค้นการหลุดพ้นจากเกรด 0 ด้วยการไม่ขอกิน “ไข่” ในวันสอบ เนื่องจากมีความพยายาม ตามที่สมองน้อยๆจะคิดได้ บวกกับความเชื่อว่า “ไข่” คือที่มาของเกรด 0 นั่นเอง แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 15:25:37 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 11:49:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ในการสอบแต่ละครั้ง น้องเม่นไม่สามารถอ่านหนังสือด้วยตัวเองได้ เนื่องจากไม่มีสมาธิและความจำสั้น ดิฉันจำเป็นต้องหาซื้อคู่มือวิชาต่างๆ จากศูนย์หนังสือจุฬาฯ มาทำการสรุปย่อลงเทป บางครั้งก็เป็นการถามตอบ บางครั้งก็ทำเสียงเหมือนเล่านิทาน บางครั้งก็ทำเป็นบทสัมภาษณ์ โดยมีแม่เป็นผู้สื่อข่าวน้องเม่นเป็นคนตอบ หลังจากนั้นน้องเม่นก็จะฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก ระหว่างทางไปโรงเรียน แม้กระทั่งตอนนอนหลับ แต่ผลสอบก็ยังคงเป็น0 เหมือนเดิม เห็นมั้ยคะว่า “ฝัน” ของดิฉัน ไม่ได้เป็นจริงหรือได้มาอย่างง่ายๆ เพียงแค่ข้ามคืนเหมือนในนิทานเลย ที่โรงเรียนเวลาเอาเทปไปฟังน้องเม่นมักจะฟังหูเดียว และแบ่งอีกหูนึงให้เพื่อนฟัง ปรากฎว่าเพื่อนสอบได้ดี บรรดาแม่ๆของเพื่อนน้องเม่น ก็จะนำชีทหรือรายละเอียดในวิชาต่างๆ มาให้เพื่อเราจะได้มีข้อมูลในการอัดเทปมากขึ้น จึงเป็นที่มาของขบวนการแม่ แม่ แม่ ที่เกิดขึ้น แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 21:01:30 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 11:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอปรบมือให้ดังๆ เลยค่ะ ยอดคุณแม่จริงๆ อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่แย่มากๆ เลย เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : มินตา - [ 22 ส.ค. 49 13:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในการสอบส่วนใหญ่น้องเม่นชอบส่งกระดาษเปล่า เนื่องจากไม่มีสมาธิในการทำข้อสอบ และในบางวิชาก็ทำข้อสอบไม่ได้ โดยเฉพาะเลขโจทย์ปัญหา มีอยู่ครั้งหนึ่งนอกจากไม่ทำข้อสอบแล้ว ยังเอาดินสอไปเขียนเสื้อของเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทำให้ผลสอบของเพื่อนคนนั้นตกอันดับจากที่1ของชั้น มาเป็นที่4ของห้อง เมื่อมีการร้องเรียนเกิดขึ้น น้องเม่นได้รับความกรุณา ไปสอบเดี่ยวที่ห้องธุรการ และเริ่มได้รับความเตตา และเป็นที่รู้จัก ทำให้ขบวนการแม่ แม่ แม่ มีสมาชิกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหตุการณ์ในครั้งนั้นเป็นผลดีอย่างยิ่ง น้องเม่นได้รับความช่วยเหลืออย่างมากมาย จากขบวนการแม่ แม่ แม่ดังกล่าว ตั้งแต่มีโทรศัพท์มาแจ้งถึงกำหนดการส่งงานในวิชาต่างๆ มีชื่อในงานกลุ่มที่บรรดาลูกๆ ของขบวนการแม่ แม่ แม่เหล่านี้ และมีชีทที่ลูกๆของขบวนการแม่ แม่ แม่เหล่านี้ไปกวดวิชามาให้อัดเทปเพิ่มเติม มีขบวนการแม่ แม่ แม่คอยดูแลทั้งเช้าและเย็น ทำให้จำนวนเกรด0ในแต่ละเทอมค่อยๆลดลง จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อนาคตของน้องเม่น เมื่อผลสอบในแต่ละครั้งติดอันดับ ท็อป5(ข้างท้าย)มาตลอด ดิฉันก็เริ่มฝันถึงอนาคตอันสดใสของลูก พยายามหาความสามารถพิเศษ ที่อาจจะซ่อนเร้นไว้เหมือนในหนังฟอเรส กั๊มส์ เริ่มต้นจากฝันว่าน้องเม่นจะเป็นภารดรน้อย จึงส่งไปเรียนตีเทนนิส 3 เดือนต่อมาไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะน้องเม่นสนุกกับการวิ่งเก็บลูกเทนนิสมากกว่า ครูก็เริ่มเบื่อที่จะสอน ดิฉันก็เริ่มมีความฝันใหม่ ว่าลูกเราจะเก่งเหมือนฉลามนุก จึงส่งไปเรียนว่ายน้ำ น้องเม่นชอบว่ายน้ำมาก เล่นได้ไม่เคยเบื่อ แต่จะงอแงทุกครั้งเมื่อครูสอนท่าว่าย ในที่สุดความฝันนี้ก็ต้องพับเก็บเอาไว้ ต่อมาเริ่มไปเรียนยูโดกับน้องมด ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนเดิม จึงเริ่มหันเหไปสู่วิชาการบ้างเผื่อจะได้ผล ลองไปเรียนจินตคณิต ปรากฏว่าได้ที่สุดท้ายของห้อง ไปเรียนภาษาที่คิงส์ คอลเลจ ผลสอบออกมาแนะนำให้เรียนซ้ำ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 14:29:58 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ดิฉันเริ่มคิดหนักว่าอนาคตของลูกจะอยู่ที่ไหน   และเริ่มศึกษาหลักสูตรในคณะใหม่ๆ ของแต่ละมหาวิทยาลัย พบว่าจะมีโควต้าสำหรับเด็กที่เรียนดนตรีจบเกรด6 เข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยได้ โดยการรับสมัครตรง จึงลงทุน3คนแม่ลูกไปสมัครเรียนเปียโน โดยเริ่มมีความฝันอีกครั้งว่าลูกคงสอบได้เกรด 6 และได้ประกาศนียบัตร สำหรับสอบตรงเข้ามหาวิทยาลัยได้ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:31:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นการยากมากสำหรับคนวัย 30 กว่า ที่ต้องไปเริ่มเรียนเปียโน แต่ถ้าไม่เรียนพร้อมลูก เราก็จะไม่รู้เรื่องเวลาเขาซ้อม อ่านโน้ตไม่เป็น และเป็นการยากมากในการคุมการซ้อมเปียโน ในแต่ละวันสำหรับเด็กสมาธิสั้น ต้องสร้างบรรยากาศในการซ้อม บางวันก็แข่งกัน 3 คน ว่าในการซ้อมแต่ละครั้ง ใครดีดผิดมากกว่ากัน บางครั้งก็ทำเป็นนักร้องโอเปร่า อ้าปากค้างรอจังหวะในแต่ละคีย์ บางครั้งก็มีพ่อเต้นท่าสวอนเลค ตามจังหวะให้ขบขันเล่น บางครั้งก็มีน้องมดตัวกลม เต้นท่าทางกลมกลิ้งอยู่ไม่ห่าง ทำให้การซ้อมเปียโนในแต่ละวัน ผ่านไปได้อย่างฝืนบ้างฝืดบ้าง ตามอารมณ์ของคนเล่น จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เชื่อหรือไม่ว่าตอนน้องเม่นจบม.6 ผลสอบเปียโนอยู่ที่เกรด 3 เอง ฝันของดิฉันไม่เป็นจริงอีกตามเคย แต่อย่างที่กล่าวไว้ข้างต้น “แม่” อย่างดิฉัน ไม่เคยหมดหวัง หรือหยุดที่จะฝัน จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:39:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ชีวิตพลิกผัน ครอบครัวเราอยู่ด้วยความหวัง (Hope) แต่ไม่เคยคาดหวัง (Expectation) อะไรในตัวน้องเม่น   คำว่า Hope กับ Expectation นั้นต่างกันมากนัก เพราะถ้าเรามีความหวัง เราก็หาหนทางสารพัดที่จะให้ความหวัง หรือความฝันของเราเป็นจริง แต่ถ้าเรามีความคาดหวังเมื่อไหร่ จะสร้างความกดดันให้กับลูกเราทันที สิบกว่าปีที่ผ่านมาเราก็อยู่กับคำว่า Hope มาตลอด ซึ่งเคยชินกับเกรด 0 ในสมุดพก มีความสุขกับเกรด 2 หรือ 3 ที่นานๆจะโผล่มาซักตัวก็แทบจะเฮกันลั่นบ้านแล้ว จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จำได้ว่าเกรดของน้องเม่นตอนอยู่ชั้น ม.3 มีอยู่เทอมหนึ่งได้ 0.96 ซึ่งแน่นอนเมื่อดูเกรดเฉลี่ยแล้ว ไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียนต่อในชั้นม.4 เราเริ่มมองหารร.ให้ลูกใหม่ อย่างที่บอกว่าเราไม่กล้าที่จะร้องขอ หรือใช้อภิสิทธิ์ใดๆกับทางรร. เนื่องจากที่ผ่านมา เราก็สร้างภาระให้กับทางรร.มามากพอแล้ว เมื่อขบวนการแม่ แม่ แม่ ทราบเรื่อง ก็เข้ามาคุยและบอกว่าได้คุยกับน้องเม่นแล้ว น้องเม่นไม่อยากย้ายรร.นะ เราก็อธิบายเหตุผลให้ทราบ เนื่องจากเค้ารักและเอ็นดูน้องเม่นมาก เพราะช่วยประคับประคองกันมาตั้งแต่ป.1 เปรียบเสมือนน้องเม่นเป็นลูกของพวกเค้าก็ว่าได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าความรักดังกล่าว จะส่งผลให้ทางขบวนการแม่ แม่ แม่ ไปเล่าเรื่องน้องเม่น ให้กับหัวหน้าฝ่ายวิชาการของรร.ฟัง ทางรร.ให้ทำการสอบเข้าร่วมกับเด็กใหม่ และอนุญาตให้น้องเม่นได้เรียนต่อ ในแผนการเรียนศิลป์คำนวณ 1 ซึ่งกลายเป็นจุดพลิกผันอย่างแรง ในชีวิตน้องเม่น จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:47:25 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ชีวิตใหม่ น้องเม่นดีใจมากที่ได้เรียนรร.เดิม ได้เจอเพื่อนๆที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ชีวิตก็คงดำเนินต่อไปเหมือนปกติ จนกระทั่งสอบกลางภาคผ่านไป เราไม่เคยตื่นเต้นในผลการสอบอยู่แล้ว แต่เริ่มตื่นเต้นสุดชีวิต เมื่อได้รับโทรศัพท์จากทั้งป้าแมวและป้าหลี หนึ่งในขบวนการแม่ แม่ แม่ ว่าให้รีบเปิดเว็บไซต์ดูผลสอบด่วน เพราะน้องเม่นมีแต่เกรด 4 กับ 3 มีเกรด 2 แค่ 2 ตัว เราไม่เชื่อหูตัวเองนึกว่าโดนล้อเล่น แต่เห็นโทรมาทั้งคู่ไม่น่าจะเป็นเรื่องล้อเล่น พอเปิดดูแล้วก็ยังไม่เชื่อสายตาตัวเองอีก ยังคิดเลยว่าต้องมีความผิดพลาด อะไรเกิดขึ้นแน่เลย เพราะไม่น่าจะได้เกรดสูงขนาดนั้น จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:50:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อไปตรวจสอบกับรร.แล้วว่าเป็นเรื่องจริง น้องเม่นได้เกรด 3.5 เป็นอันดับท้อป 5 (ข้างต้น) ดิฉันบรรยายความรู้สึกไม่ถูกจริงๆ บ้านเป็นเหมือนสรวงสวรรค์ สมาชิกในบ้านทุกคนดีใจกับ ปรากฏการณ์ของเกรดปาฏิหารย์ที่เกิดขึ้น บรรดาญาติสนิทมิตรสหายที่รู้จักน้องเม่น พากันดีใจและร่วมอวยพรอย่างถ้วนหน้า ตัวดิฉันเองที่เคยถามตัวเองว่า คุ้มมั้ยกับ “โอกาส” และ “ตำแหน่ง” ในหน้าที่การงานที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วต้องทิ้งไปเพื่อลูก คำตอบณ ตอนนี้คือ ยิ่งกว่าคุ้ม เพราะดิฉันคิดเสมอว่าตำแหน่งหน้าที่การงาน เมื่อเวลาเราตายไป คงไม่ได้ปักหน้าหลุมศพ หรือมีคนจดจำได้ซักเท่าไหร่ เนื่องจากเราไม่ใช่บุคคลสำคัญระดับประเทศ ว่าเราตายตำแหน่งอะไร แต่ตำแหน่ง “แม่” นี่ต่างหากที่ติดตัวเราไปจนตาย ถ้าเราส่งลูกไม่ถึงฝั่งก็คงตายตาไม่หลับ เงินทองที่ได้มาจากการทำงาน ในตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โต ก็ไม่สามารถจะซื้อความสำเร็จให้ลูกได้ วันนั้นดิฉันได้ซึมทราบความหมายของประโยคที่ว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น” และรู้ว่าเวลาสิบกว่าปีที่เราทุ่มเทนั้น “คุ้มค่า”จริงๆ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 25 นักเรียนแลกเปลี่ยน ดิฉันสนใจเรื่องส่งลูกไปศึกษาต่อต่างประเทศ มาโดยตลอด แต่อย่างที่เรียนให้ทราบ เราทั้งคู่เป็นมนุษย์เงินเดือน เรื่องส่งลูกไปเรียน “เมืองนอก” อย่างทีเศรษฐีเค้าทำกัน คงไกลเกินเอื้อมอีกเหมือนกัน แต่ดิฉันก็พยายามหาหนทางจนได้ ด้วยการศึกษาโครงการแลกเปลี่ยนต่างๆ ตั้งแต่โครงการAFS โครงการ Yes Thailand ซึ่งดูแล้วการแข่งขันค่อนข้างสูง และน้องเม่นเองก็ไม่ใช่เด็กที่เก่งระดับประเทศ ที่จะไปแข่งกับใครได้ ทุก Summer ดิฉันมักจะส่งลูกไปเข้าค่ายกับทาง AYC เพื่อให้ลูกได้แสดงศักยภาพ และค้นหาตัวตนกับคนรอบข้างที่ไม่ใช่เพื่อนเดิมๆ หรือคนที่รู้ว่าน้องเม่นเป็นเด็กพิเศษ และรู้จักกับเจ้าของโครงการเป็นอย่างดี เมื่อทางอาจารย์ทราบว่าน้องเม่นได้เกรด 3 จึงให้ไปทำข้อสอบดู ปรากฏว่าคะแนนใช้ได้ น้องเม่นจึงมีผู้ให้ “โอกาส” อันยิ่งใหญ่ในชีวิตอีกครั้ง คือการเดินทางไปเป็นนักเรียนในโครงการแลกเปลี่ยน ที่ประเทศนิวซีแลนด์เป็นเวลา 1 ปี จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 14:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตลอดเวลาที่อยู่นิวซีแลนด์ น้องเม่นมีพัฒนาการทางด้านคอมพิวเตอร์ ภาษา และคณิตศาสตร์อย่างเห็นได้ชัด มีความเป็นผู้ใหญ่ และมีกระบวนการทางความคิดที่สร้างสรรค์ ได้เรียนรู้การใช้ชีวิตในต่างแดน โดยที่ทางบ้านใช้เงินไปแค่ 3 แสนบาท ตลอด 1 ปี (รวมค่าเดินทางและค่าใช้จ่ายตลอดปี) ระหว่างนั้นทางดิฉันต้องเตรียมหาข้อมูล ในการเรียนต่อระดับอุดมศึกษาให้ลูกไปด้วย เริ่มต้นจากการสมัครสอบ SAT, CU-TEB เพื่อเตรียมสอบเข้าคณะพาณิชย์ศาสตร์และการบัญชี คณะเศรษฐศาสตร์ ของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และ คณะบริหารธุรกิจของ ABAC   ในหลักสูตรนานาชาติทั้งหมด ไหนจะ O-NET, A-NET ที่เพิ่งเริ่มสอบปีแรก และขาดการประชาสัมพันธ์ ทำให้เด็กหลายคนต้องพลาดโอกาส ไปอย่างน่าเสียดาย แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 21:07:52 จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 15:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 วันที่น้องเม่นกลับจากนิวซีแลนด์ เครื่องลงตอนเกือบเที่ยงคืน กลับมาถึงบ้านก็นั่งอ่านการ์ตูน เพราะยังปรับเวลาไม่ได้ พอบ่ายเจอแม่พาไปเรียนเตรียมสอบ SAT อีก หลังจากนั้นชีวิตก็อยู่กับการเตรียมสอบ ทั้ง CU-TEB และ SAT ผลสอบ CU-TEB ทำได้ 580 ส่วนSAT อยู่ในระดับน่าตื่นเต้นเช่นเคย คือไม่ถึงกับสูงพอที่จะอยู่ในเกณฑ์เข้าได้ และไม่ถึงกับต่ำจนอยู่ในเกณฑ์ร่วง คือได้ Match 590, Critical Reading 380 และดูจากตารางสอบกับตารางการรับสมัครพบว่า ไม่มีสิทธิ์สอบอีกครั้งเนื่องจากเวลาไม่ตรงกัน ถ้ารู้สักนิดว่าการประกาศผล O-NET, A-NET จะมีปัญหาล่วงเลยมาอีกเป็นเดือน น้องเม่นคงมีโอกาสได้สอบอีกครั้งเป็นแน่ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 15:03:13 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ถึงนาทีนี้ดิฉันบอกลูกว่า ไม่ว่าลูกจะได้เรียนต่อที่ไหน ลูกก็มาไกลเกินกว่าที่แม่ฝันมากมายนัก ดิฉันมั่นใจว่าเวลาและทุกแรงใจ ที่ทุ่มเทกับลูกคนนี้ไม่เสียเปล่า ดิฉันได้สร้างเด็กคนหนึ่งที่มีเปอร์เซ็นต์ ที่จะล้มเหลวในการเรียน ให้เป็นคนที่มีคุณภาพของสังคม คนที่มีจิตใจดีงาม คนที่พูดกับแม่ตอนเค้ายังเป็นเด็กว่า “คอยดูนะโตขึ้นเม่นจะไม่ปล่อยให้แม่กินข้าวกับหมาเหมือนในโฆษณา” ตอนนี้ดิฉันคิดว่าส่งลูกใกล้ถึงฝั่ง และได้ “ผลัก” ลูกมาถูกทางแล้ว จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 15:05:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ของฝาก สิ่งที่อยากจะฝากสำหรับคนที่ใกล้ชิด กับเด็กพิเศษพวกนี้ก็คือ อยากจะฝากถึงคุณครูทุกท่าน ให้มีจิตวิญญาณของการเป็นครู คำพูดของท่านเพียงคำเดียว ไม่ว่าจะเป็น “คำกล่าวชม” หรือ “คำติเตียน” อาจมีอิทธิพลในการพลิกชีวิต ของเด็กเหล่านี้ จาก “ขาวเป็นดำ” หรือจาก “ดำเป็นขาว” ได้ ทุกวันนี้น้องเม่นยังจำคำชมของคุณครูบางท่านได้ และตั้งใจว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้เมื่อไหร่ จะใส่ชุดไปอวดคุณครูทุกท่านที่เค้าจดจำไว้ในใจ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 15:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ฝากบอกคุณพ่อคุณแม่ที่มีเด็กพิเศษว่า ไม่มีใครจะมาทนลูกเราได้เท่าตัวเราเอง จงประคับประคองกันไป ไม่ใช่หน้าที่ของ “แม่” หรือ “พ่อ” คนใดคนหนึ่งเท่านั้น แต่เป็นหน้าที่ของสมาชิกทุกคนในครอบครัว อย่า “ทุกข์” กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะ “ทุกข์”ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ศึกษาหลักศาสนาแล้วนำมาปฏิบัติ หา สมุทัย นิโรธ และมรรคให้เจอ นั่นคือสัจจธรรมที่จะทำให้พ้นทุกข์ ส่วนในศาสนาคริสต์ก็มีคำกล่าวว่า “พระเจ้าทรงทดสอบความอดทนของเรา แต่จะไม่ทดสอบเกินความสามารถของเรา” พยายามสร้างบรรยากาศในบ้านให้รื่นเริงมากที่สุด เพื่อที่จะเก็บเกี่ยว “ความสุข” ด้วยกัน อย่าให้ “อุปสรรค” ต่างๆ มาบั่นทอนความสุขในบ้านของเรา จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 15:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ยิ่งอ่านยิ่งอึ้งค่ะ..ขอถอนคำพูดคืนที่ว่าให้สู้สู้น่ะค่ะ เพราะว่าคุณแม่ที่ทำอยู่นี่เกินสู้แล้วค่ะ..ตั้งมั่นมากเลย เก่งมากกกกกกกกกกกกก.. จากคุณ : แม่เจ้าก้อนดิน - [ 22 ส.ค. 49 15:13:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ฝากบทความนี้ให้กับคุณพ่อคุณแม่ ที่มีลูกเป็นเด็กสมาธิสั้น หรือมีความบกพร่องทางการเรียนรู้ ให้มีกำลังใจต่อสู้ ให้มีความหวังและความฝัน ให้ส่งลูกได้ถึงฝั่ง ให้ทุ่มเทแรงใจ ให้ "ความรัก" เป็นยาเอาชนะทุกอย่าง ให้ลูกของท่านเป็นคนดีของสังคม ขออวยพรให้ทุกท่านนะคะ หวังว่าบทความนี้คงมีประโยชน์ แก่ท่านผู้อ่านบ้างไม่มากก็น้อย ต้องขอโทษที่ยาวไปหน่อย ขอบพระคุณที่สนใจอ่านค่ะ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 22 ส.ค. 49 15:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณมากค่ะสำหรับสิ่งดีดีที่นำมาให้พวกเราค่ะ_/\_ จากคุณ : แม่เจ้าก้อนดิน - [ 22 ส.ค. 49 15:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 โอว สุดยอดคุณแม่เลย ทำได้ไงเนี่ย โห ลูกสาวก็สมาธิใช้ได้ ยังไม่มีปัญญาปั้นลูกแบบคุณ จขกท. เลยค่ะ ขอคารวะ 1 จอกจริงๆ เยี่ยมมากค่ะ จากคุณ : มินตา - [ 22 ส.ค. 49 18:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยคะะ ลูกศรก็เป็นหนึ่งในเด็กสมาธิสั้นเหมือนกัน แม้ว่าจะเป็นไม่ถึงขนาดที่น้องเม่นเป็น เพียงเท่าที่เขาเป็นก็ทำให้บ้านเราต้องมีความพยายามมากขึ้นในการที่จะให้เขามีความสุขกับสังคมรอบด้าน คุณแม่น้องเม่นยอดเยี่ยมที่สุดเลยค่ะ กระทู้นี้ตรงใจมากๆเพราะปีหน้าลูกศรก็จะเข้าป.1แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่บกพร่องเรื่องการเรียนรู้ แต่เขาออกจะมีความบกพร่องด้านสังคม อารมณ์ ทำให้ต้องห่วงอยู่ว่าจะปรับตัวกับการเรียนที่ต้องช่วยตัวเองมากขึ้นได้อย่างมีความสุขไหม และทำให้มีกำลังใจมากมายสำหรับการสร้างอนาคตของเขาต่อไป จากคุณ : แม่นายลูกศร - [ 23 ส.ค. 49 09:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ซาบซึ้งในพลังรักของจขกท.มากๆเลยค่ะ มันช่วยเติมพลังให้แม่คนอื่นๆด้วยค่ะ ต้องให้คนข้างล่างมาอ่าน ข้อดีของการมีลูก พลังแบบนี้แหละ คนไม่มีลูกไม่มีทางรู้เลย จากคุณ : . (ขนมขิง) - [ 23 ส.ค. 49 10:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ยกนิ้วให้กับ จขกท. เลยครับ สุดยอดคุณแม่เลยครับ สุด ๆ ไปเลย บอกตรง ๆ ถ้าเป็นผมไม่รู้ว่าอดทนได้ขนาดคุณหรือเปล่า นับถือจริง ๆ ครับ ขอแก้ไขข้อความครับ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 15:53:36 จากคุณ : red_devil - [ 23 ส.ค. 49 11:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันค่ะ คุณเป็นยอดคุณแม่จริงๆ จากคุณ : Str@wBerry GirL - [ 23 ส.ค. 49 14:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านกระทู้นี้แล้ว ซาบซึ้งและชื่นชมไปกับคุณ จขกท ด้วยค่ะ กำลังใจ /ความพยายาม /ความอดทน ได้ส่งผลให้ในระดับที่น่าชื่นชมมาก ไม่ว่าน้องเม่นจะได้เรียนที่ไหน หรือต่อไปจะทำงานอะไร เชื่อว่าคุณแม่คงวางใจได้อย่างแน่นอน นี่เป็นอีกตัวอย่างที่สะท้อนให้เห็นว่าระบบการศึกษาบ้านเราไม่เปิดโอกาสให้คนที่"พิเศษ" เลย ยังดีที่ว่าเดี๋ยวนี้ยังมีการศึกษาทางเลือกมากขึ้น (หรือเปล่า???) มีโอกาสเลือกโรงเรียนที่เหมาะสมสำหรับเด็กๆมากขึ้น ขอชื่นชม จขกท อีกครั้งจากใจจริงค่ะ จากคุณ : lenefield (lenefield) - [ 23 ส.ค. 49 21:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณ lenefield คะเห็นด้วย เรื่องระบบการศึกษาบ้านเรา ที่มุ่งแต่การแข่งขัน ดิฉันเคยเสนอกับคุณครู ทุกครั้งที่ได้รับเชิญ เป็นวิทยากรว่า เด็กเกรด 4 นั้น ไม่ว่าคุณครูจะทำอะไร เค้าก็ไม่ได้มีเกรดเกินเกรด 4 หรือไม่ต้องทำอะไรเลย เค้าก็ได้เกรด 4 อยู่แล้ว เพราะเด็กพวกนี้เกิดมาเก่ง ระบบการศึกษาบ้านเราสนใจแต่ เด็กกลุ่มนี้ ซึ่งมีเพียง 1%เอง ในขณะที่เด็กเกรดต่ำโดนละเลยอย่างช่วยไม่ได้ ดิฉันเสนอว่าทางรร.ไม่ควรมี รางวัลเฉพาะเกียรติบัตรเรียนดี แต่ควรเพิ่มรางวัลสำหรับเด็กที่ มีพัฒนาการเพิ่มขึ้น เพื่อให้เด็กทุกคน มีโอกาสที่จะ "ลุ้น"รางวัล และแข่งขันกับตัวเอง และควรเพิ่มรางวัลในการช่วยเหลือ เพื่อน ในการแบ่งปัน เพื่อสอนให้เด็กรู้จักคำว่า "ให้" มากกว่าการแข่งขัน จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 24 ส.ค. 49 08:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอเล่าสู่กันฟัง เนื่องจากกระทู้ของคุณ lenefield ที่อ้างถึงเด็กพิเศษ และระบบการศึกษาบ้านเรานะครับ โรงเรียนทางเลือกมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นะครับ ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนสำหรับเด็กที่มีความผิดปกติ ต้องการการดูแลเป็นพิเศษ โรงเรียนแนวพุทธก็มีนะครับ มีข้อมูลมาฝากนิดหน่อยครับ โรงเรียน สัตยาไส   http://www.manager.co.th/MetroLife/ViewNews.aspx?NewsID=9480000154739 โรงเรียนปัญโญทัย http://se-ed.net/panyotai/panyotai_default.phtml ส่วนเรื่องเด็กสมาธิสั้น เท่าที่ทราบ (ไม่แน่ใจว่าถูกต้องแค่ไหนนะครับ) คือเกิดจากการที่เด็กได้รับสื่อเร็วเกินไป ไม่ว่าจะเป็นโทรทัศน์ เกมคอมพิวเตอร์ เพื่อนผมคนหนึ่งเพิ่งจะได้ลูกชายครับ ผมเกิดเป็นห่วงก็เลยบอกไปว่า อย่าเพิ่งให้เด็กเล็กดูทีวี เพราะเป็นสาเหตุสำคัญของการเกิดอาการสมาธิสั้น (คนเลี้ยงติดละคร ก็อาจจะเอาเด็กมานั่งดูละครด้วย) แต่ปรากฎเพื่อนผมรู้จริงกว่า เพราะเขาบอกว่า ตอนนี้ให้ลูก (ประมาณหกเดือน) ดูทีวีแค่ช่องรายการทำอาหาร เพราะไม่มีการเคลื่อนไหวของภาพมากเกินไป... แหม เขาศึกษามาดีจริงๆ ครับ :) จากคุณ : vappeepeevap (vappeepeevap) - [ 24 ส.ค. 49 13:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เรื่องแบบนี้ต้องระวัง ถ้าเด็กไม่ไหวก็ต้องหยุด ไม่เช่นนั้นเด็กจะกลายเป็น เครื่องเล่นของคุณแม่ไป จากคุณ : amited - [ 24 ส.ค. 49 22:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เจ้าของกระทู้เยี่ยมมาก จากคุณ : หนูดี - [ 25 ส.ค. 49 11:00:45 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แต่ตำแหน่ง “แม่” นี่ต่างหากที่ติดตัวเราไปจนตาย ถ้าเราส่งลูกไม่ถึงฝั่งก็คงตายตาไม่หลับ เงินทองที่ได้มาจากการทำงาน ในตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โต ก็ไม่สามารถจะซื้อความสำเร็จให้ลูกได้ ประโยคนี้โดนใจอย่างแรงค่ะ ขอชื่นชมกับคุณด้วยคนค่ะ อ้อ คคห 40 นั้น ก็โดนใจอย่างมาก เพราะบ้านเรานั้น อยู่ด้วยระบบบูชาฮีโรมั้งคะ เลยต้องปั้น"คนเก่ง"ขึ้นมาเป็นตัวตายตัวแทนกัน แต่"คนเก่ง"คนนั้น จะเป็นคน"คนดี"หรือไม่ ฉันไม่สน ขอแค่ได้มี "คนเก่ง"ไว้บูชาเป็นพอ จากคุณ : นางกอแบกเป้ - [ 27 ส.ค. 49 23:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 45 นับถือความพยายามจริง ๆ เลยค่ะ น้องเม่นโชคดีจริงๆเลยนะคะ มีคุณแม่ที่ประเสิรฐขนาดนี้ อ่านแล้วรู้สึกว่าเราเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนเลยอ่า จากคุณ : คุณย่า - [ 28 ส.ค. 49 13:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 46 โอ้โห.....สุดยอดเลยค่ะ  บีขอชื่นชมจากใจเลย  ไม่มีลูกก็เลยไม่เคยที่จะได้ซาบซึ้งถึงความเป็นแม่ที่มีมากมายมหาศาลขนาดนี้ค่ะ  ขอปรบมือให้เลยนะค่ะ  น้องเม่นต้องเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพและเป็นคนดีที่รักคุณแม่ที่หนึ่งเลยในอนาคตข้างหน้านี้  ครอบครัวของคุณชื่อซ้ำเป็นครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ  บีสัมผัสได้จากการที่เราไปเที่ยวด้วยกัน  ไว้มีมิตติ้งจะแวะเวียนเข้ามาชวนไปเที่ยวด้วยกันนะค่ะ   ฝากหอมแก้มนู๋มาโกะกะนู๋มิกกี้ด้วยค่ะ จากคุณ : DOGHALL - [ 30 ส.ค. 49 21:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณครอบครัว DOGHALL ที่เข้ามาทักทาย ตอนนี้พี่เม่นและน้องมด วุ่นวายกะการสอบ พ่อกะแม่ต้องแบ่งร่างติว มาโกะก็ไม่ค่อยสบาย มีเจ้ามิ้กกี้ตัวแสบที่ดื้อเหมือนเดิม พี่เม่นต้องคอยปราบ อยากให้เรียบร้อย ว่านอนสอนง่ายเหมือนเจ๊ฮอลล์จัง ฝากจุ๊บ เจ๊ฮอลล์ วู้ดดี้ และสุขใจด้วยนะคร้าบ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : เม่น มด มิ้กกี้ (ชื่อซ้ำ) - [ 31 ส.ค. 49 10:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สุดยอดมาก ๆ ผ่านมาเจอ อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยค่ะ   อย่างน้อย ๆ น้องเม่นถึงแม้จะไม่ค่อยปกติด้านอื่น แต่อย่างนึงที่เค้ามีเต็มและล้นกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ คือความรักค่ะ เราเชื่อว่าเค้าต้องเป็นเด็กที่มีจิตใจดีมาก ๆ แน่นอน เราเองก็เป็นแม่คน แต่ไม่เคยทุ่มเทขนาดนี้ อ่านแล้วอายในความเป็นแม่เลย อีกอย่างนะคะ เราก็เป็นอีกคนที่มองคนที่ EQ มากกว่า IQ ฉะนั้นไม่ว่ายังไงคิดว่า น้องเม่นต้งองเป็นที่รักของทุก ๆ คนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ญาติ ๆ หรือทุกคนที่รู้จัก เพราะเค้าเป็นคนที่เต็มไปด้วยความรัก ความเอาใจใส่ เค้าก็จะเผื่อแผ่สิ่งเหล่านี้ไปให้คนอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน อยู่มาไม่เคยโหวตกระทู้ให้ใคร ขอโหวตให้ก่อนเลยค่ะ ครั้งแรกเลย จากคุณ : numill - [ 31 ส.ค. 49 14:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 49 รายชื่อรพ.ที่มีบริการจิตเวชเด็กและวัยรุ่นค่ะ กรุงเทพ         0-2310-3000 ต่อ 3006, 1006 กรุงเทพคริสเตียน  0-2634-0560-4 จุฬาลงกรณ์ 0-2252-8131-9, 0-2256-5176 เซ็นต์หลุยส์ 0-2212-0033-48 ธนบุรี 1     0-2411-0401-5 ธนบุรี 2     0-2448-3845-7 เทพธารินทร์  0-2240-2727 นนทเวช     0-2589-0102 บำรุงราษฎร์ 0-2667-1000 BNH         0-2632-0560 ปิยะเวท       0-2246-9250-2 พญาไท 1    0-2245-2620-1 พญาไท 2    0-2270-0780-9 พญาไท 3    0-2869-1111, 0-2467-1111 พระมงกุฏเกล้า 0-2246-1400-28                        ต่อ94152, 94163 พระราม 9       0-2248-8020 ภูมิพล              0-2531-1970-99 ยุวประสาทฯ     0-2384-3381-3 ราชานุกูล          0-2245-4601-4 รามาธิบดี          0-2246-1073-99 ต่อ 1478 วชิรพยาบาล      0-2243-0151 ต่อ 2573 เวชธานี             0-2270-0043 วิชัยยุทธ            0-2271-0125-9 ศิริราช               0-2525-0981-5 รพ.เด็ก              0-2246-1260-8 ต่อ 2311-2 สถาบันสุขภาพจิตเด็กและวัยรุ่น (ศูนย์สุขวิทยาจิต)0-2246-1195 สมิติเวช(สุขุมวิท)0-2711-8181 สมิติเวช(ศรีนครินทร์)0-2731-7000 ใกล้ที่ไหนไปที่นั่นนะคะ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 3 ก.ย. 49 09:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณที่ส่งลิ้งก์มาให้ครับ คุณ จขกท. ยอดมากเลยครับ อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย จากคุณ : อัศเจรีย์ - [ 5 ก.ย. 49 12:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เป็นคุณแม่ที่น่ารักมากคะ เป็นครอบครัวที่น่ายกย่องจริงๆ จากคุณ : miz u so much - [ 5 ก.ย. 49 15:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 52 แม่อย่างคุณนี่แหละค่ะที่ควรได้รับรางวัลแม่ดีเด่นแห่งชาติ บทความและชีวิตของคุณทำให้ดิฉันมีความมุ่งมั่นที่จะเลี้ยงลูกชายให้ดีที่สุดเช่นกัน ขอบคุณนะคะ จากคุณ : tiara - [ 6 ก.ย. 49 20:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ได้ใจไปเลยค่ะ โหวต 1 จิ้ก ขอบคุณ พี่เจ้าของกระทู้นะคะ ^^ จากคุณ : Sweet`nCute~* - [ 8 ก.ย. 49 17:52:41 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เราก็มนุษย์เงินเดือน เรายังรู้สึกเสมอว่ายังเป็นแม่ที่ไม่ดี และ ทุ่มเท ให้ลูกเท่าคุณเลย จากคุณ : มินนี่Mouse - [ 15 ก.ย. 49 11:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอชื่นชมในความเป็นแม่ครับ เยี่ยมมาก จากคุณ : san_fa - [ 16 ก.ย. 49 15:58:11 ]

ความคิดเห็นที่ 56 และขอบคุณที่ส่งลิงค์มาให้ อีกครั้งครับ จากคุณ : san_fa - [ 16 ก.ย. 49 15:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ่านข้อความของคุณแล้วน้ำตาไหลเลยคะนับถือคุณจริงๆที่เลี้ยงลูกได้ขนาดนี้ตัวเองเลี้ยงลูกยังอดทนได้ไม่ถึงเสี้ยวของคุณเลยคะคุณเก่งจริงๆจะเอาข้อมูลการเลี้ยงลูกของคุณไปใช้มั่ง คือความอดทนความรัก และความเป็นแม่ดูแลลูกจนถึงวันที่เราสิ้นลมคะT-T จากคุณ : yongje - [ 16 ก.ย. 49 18:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 58 แม่ทุกคนทำได้หมดแหละค่ะ อยู่ที่ความตั้งใจและความอดทนจะมีแค่ไหน ดิฉันเคยจะปล่อยตามบุญตามกรรมตั้งหลายครั้ง แต่มาคิดได้ว่าถ้าเราทำไม่เต็มที่ จะต้องเสียดายเวลาที่ผ่านไป แล้วจะแก้ตัวกับลูกอย่างไร แต่ถ้าทำเต็มที่แล้ว ได้แค่ไหนก็แค่นั้น สู้จนสุดใจสุดกำลัง จะได้พูดกับลูกได้เต็มปากเต็มคำว่า แม่ทำเต็มที่แล้วจริงๆ และลูกจะต้องเข้าใจและสัมผัสเราได้ด้วยใจ เราจะได้ไม่ต้องมาเสียใจย้อนหลัง หรือนั่งถามตัวเองว่าทำเต็มที่หรือยัง? เอาใจช่วยคุณแม่ทุกท่านสู้ให้สุดกำลัง ให้พระเจ้าเห็นว่าความอดทนของแม่อย่างเรา ไม่มีวันสิ้นสุดค่ะ จากคุณ : ชื่อซ้ำ - [ 16 ก.ย. 49 18:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ชอบบทความให้กำลังใจนี้มากค่ะ   มีลูกเป็นโรคสมาธิสั้นเหมือนกัน  เพิ่งเริ่มรักษา  และพบจิตแพทย์  อ่านแล้วเราทั้งครอบครัวมีความหวัง  และคิดว่าจะเลี้ยงดูลูกของเราอย่างอดทน  เข้าใจ  และเลี้ยงให้เขาเป็นคนดี  สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนในสังคมอย่างเป็นปกติให้ได้ค่ะ                              ขอบคุณ สำหรับบทความดีๆอย่างนี้ หวังว่า  คงจะเขียนต่อไปอีกเรื่อย ๆจนน้องเม่นเข้ามหาวิทยาลัยนะคะ จากคุณ : แม่นิด 1 (แม่นิด 1) - [ 17 ก.ย. 49 15:12:58 ]