วันนี้ (วันพฤหัสบดี) ฉันไปงานเลี้ยงสมาคมจีนไหหลำแถวบ้าน
เลี้ยงโต๊ะจีน 10 ที่นั่ง (ประมาณ 50 โต๊ะ) อาหาร 10 ชุด
-----------------------------------------------------
จานที่ 1 ออเดิร์ฟ ก็พอกินได้ แต่แย่งไม่ค่อยทัน
จานที่ 2 หูฉลาม ได้กินเท่าคนอื่นๆ เพราะเขาตักแบ่งให้เท่าๆ กัน
จานที่ 3 เป็ดตุ๋นเผือก หรือ เป็ดอบเผือก (ไม่รู้แฮะ มันมีเป็ดกับเผือก)
เป็นจานที่มีปัญหา เพราะสมาชิกในโต๊ะ 10 คน
5 คน มีปัญหาต้องควบคุมไขมัน และ โคเลสเตอรอล
3 คน เป็นโรคเกาต์
1 คน เป็นวัยรุ่น ตัวเท่าตึก กำลังลดความอ้วน
จะมีคนแพคกลับบ้าน แต่แม่ปั๋วฉันบอกว่า
ลูกสะใภ้ฉันชอบกิน ลูกสะใภ้ฉันกินได้
ทุกคนหันมาทางฉัน มองฉันและลูกชายฉันที่นั่งตบนมฉันเปาะแปะ
แล้วก็ตกลงกันว่า ยกเป็ดนี้ให้ฉัน พร้อมให้กำลังใจ
เธอผอม... เธอให้นมลูก... เธอดูซูบซีด
เธอคอยาว...
เธอ... กินเป็ด นี้เถอะ
---------------------------------------------------
ฉันเป็นคนหัวอ่อน เลยบอกว่า ...ได้ ได้ กินได้... ฉันจะทำเพื่อทุกคน...
แล้วฉันก็กิน แค่ครึ่งน่อง ฉันก็อิ่ม
แต่...เป็ดมันยังเหลือ ...ฉันถอยไม่ได้ ฉันต้องกิน...
ฉันไม่ใช่พวกขี้แพ้...
อาหารจานที่ 4-5-6 ก็มาเรื่อยๆ
แต่ฉันยังต้องจัดการเป็ดอยู่
จนอาหารจานที่ 7 มา ฉันกระซิบบอกเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่เดินผ่านไปมาว่า
หนุ่มน้อย ช่วยไปบอกไอแก่เสื้อฟ้า โต๊ะวีไอพี มานี่หน่อย
เด็กคนนั้นไม่รีรอ เพราะท่าทางของฉันคงดีมาก
แล้วปั๋วฉันก็มา หน้าตาตะลึงที่เห็นเมียรักนั่งกายระทวย เทอเป็นอะไร
ฉันพูดไม่ออก บุ้ยใบ้ให้ดูจานเป็ดที่เหลือแต่ซี่โครง
เทอแพ้เป็ดเหรอ แล้วกินไปทำไม
ฉันต้องพยายามพ่นลมหายใจ ใช้สายตาอธิบายใหม่
แพ้บ้าไรล่ะ ไอหอก กุกินเหลือกระดูก เมิงยังว่ากุแพ้มันอีกเหรอ
-----------------------------------------------
แล้วฉันก็อุ้มนีโอไม่ไหว นีโอกระโดดขึ้นลงบนพุงฉัน ย่ามาอุ้มช่วยชีวิต
ทุกคนลงความเห็นว่า แม่ให้นมลูก จะหิวง่าย กินจุ และชื่นชมที่ฉันกินเป็ดหมดในครึ่งชั่วโมง
แต่ปั๋วฉันกลับดุฉัน
เทอกินเป็ดหนึ่งตัวคนเดียว เทอบ้าหรือเปล่า เทอกำลังจะตายนะเนี่ย
ฉันอ่านสีหน้าเขาออก ว่าเขากำลังจะยกโต๊ะข้างๆ ฟาดหัวฉัน
------------------------------------------------------
พอคนแถวนั้นได้ยินคำว่าตาย ทุกคนหันมาดูฉันใหม่
ทุกคนเริ่มสำเหนียกว่า จากรูปร่างฉัน ไม่น่าจะกินเป็ดเข้าไปได้ตั้งตัวหนึ่ง
ความโกลาหลเกือบบังเกิด
มีคนบอกว่า ฉันต้องคายออกมาสักครึ่งหนึ่ง ...ฉันทำไมได้ ฉันกลัว
มีคนบอกว่า ดื่มโค้ก แล้วจะดีขึ้น ...ฉันกลืนน้ำลายยังไม่ไหวเลย
ฉันนั่งเอนๆ คอหงายไปกับพนักเก้าอี้...คิดถึงผู้หิวโหยทั่วโลก
------------------------------------------------------
แขกวีไอพี 3 โต๊ะ ก็ผลัดกันมาดูฉัน ให้กำลังใจเป็นระยะๆ
ฉันนั่งเฉยๆ พยายามมองหลังคาไว้
มีการแสดงบนเวที แต่ฉันไม่สามารถหมุนตัวไปดูได้
ปั๋วฉันเริ่มอายชาวบ้าน...เลยบอกว่าขอกลับก่อน
ปัญหามีอีก....รถเราอยู่ไกล ฉันเดินไม่ไหว
การอุ้มฉันออกจากงานเลี้ยงแบบนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าชื่นชม
เราเลยขอแลกรถกับคนที่จอดอยู่ใกล้ๆ
----------------------------------------
กลับถึงบ้าน ฉันต้องต้องนั่งแบบเอนๆ เอียงกาย 45 องศา
ฉันแสนทรมาน
ให้นมลูกแสนลำบาก เพราะนีโอเอาขาเตะพุง
เตะทีหนึ่ง สัตว์ปีกที่ตายแล้วก็ขยับตัว
ฉันต้องเอาหมอนมากั้นพุงไว้
-------------------------------------------
ฉันนอนไม่หลับ ฉันต้องเล่าเรื่องนี้
ฉันโทรหาเพื่อนที่เมืองไทย เพื่อนฉันแค่ถามว่า.... เป็ดดิบหรือเป็ดสุก...
ฉันเลยวางหู
ฉันโทรหาญาติ ญาติบอกว่า อพิสิดลาออก คราวนี้กุจะเลือกจูวิ๊ด แต่จริงๆ กุอยากได้ลีหน้า
ฉันหมดที่พึ่ง
----------------------------------------------
ฉันเลยขอเล่าชานเรือน
ได้โปรดอย่าซ้ำเติมฉัน
จากฉัน... คนกินเป็ด
เวลาบันทึก 01.36 เวลาท้องถิ่นมาเลเซีย
จากคุณ :
rainfull
- [
14 พ.ย. 51 00:33:17
]