ความคิดเห็นที่ 1 ทุกครั้งที่ขอเงินเรียนพิเศษ พ่อก็จะให้มาง่าย ๆ อาจเป็นเพราะในช่วงแรก ฉันขอเงินมาก็ลงทะเบียนเรียนพิเศษจริง ๆ ผลการเรียนของฉันดีเยี่ยม  แต่เมื่อฉันมีเวลานอกบ้านมากมาย ... ฉันเริ่มมีกลุ่มเพื่อน ... สถานที่เรียนพิเศษของฉันเริ่มเปลี่ยนไป ... สถานที่เรียนของฉัน เปลี่ยนเป็นร้านอาหาร เปลี่ยนเป็นลานสเก๊ตน้ำแข็ง เปลี่ยนเป็นโรงภาพยนตร์ และเปลี่ยนเป็นสถานที่ท่องเที่ยวต่างจังหวัด จนในที่สุด ....   “คุณพ่อคะ ทางโรงเรียนขอเชิญคุณพ่อมาพบฝ่ายปกครองของโรงเรียนด้วยค่ะ” เสียงอาจารย์ฝ่ายปกครองต่อสายโทรศัพท์ถึงพ่อของฉัน ไม่นานนัก ... ผู้ปกครองของนักเรียนจำนวนสิบกว่าคนก็มาพร้อมกันที่ฝ่ายปกครองของโรงเรียน โดยมีฉันและเพื่อน ๆ ยืนก้มหน้าเรียงแถวกันอยู่ “ทางโรงเรียนขอแจ้งให้ผู้ปกครองทุกท่านทราบว่า นักเรียนกลุ่มนี้ได้เช่ารถตู้ไปเที่ยวทะเลกันในเวลาเรียนค่ะ ทางโรงเรียนต้องขออนุญาตทำ “ทัณฑ์บน” นักเรียนทั้งหมด เพราะเป็นความผิดรุนแรง และหากผู้ปกครองต้องการทำโทษนักเรียน ขอให้ทำตรงนี้ต่อหน้าครูค่ะ” และนี่เป็นครั้งแรกที่พ่อเริ่มรู้ว่า ฉันมีพฤติกรรมเบี่ยงเบนไปในทางที่แย่ลง ... และเริ่มชัดเจนขึ้น เมื่อเห็นสมุดพกรายงานผลการศึกษาของฉัน ฝรั่งเศส 0 อังกฤษ 2 คณิตศาสตร์ 0 และวิชาอื่น ๆ ไม่เกิน 3 ... “แล้วหนูจะเอ็นทรานซ์ติดเหรอลูกแบบนี้?” คำถามสั้น ๆ ของพ่อ ทำให้ฉันฉุกคิด “อย่าว่าแต่เอ็นทรานซ์เลย แค่เอาตัวเองให้จบชั้นมัธยมปลายจากที่นี่ให้ได้ ก็หืดขึ้นคอแล้ว” ฉันมองหน้าพ่อนิ่ง ๆ เริ่มคิด ... ฉันรู้ว่าตอนนี้การขอเงินจากพ่อทำได้ยากขึ้น และพ่อเริ่มหันกลับมาทำหน้าที่รับ – ส่งฉันเหมือนเดิม  แต่ฉันต้องมีทางออกให้อนาคตของตัวเอง “พรุ่งนี้พ่อพาหนูไปสมัครเรียน กศน. นะ”  กศน. หรือ การศึกษานอกโรงเรียน จะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันได้วุฒิการศึกษาระดับมัธยมปลายได้ ฉันได้วุฒิมัธยมศึกษาตอนปลาย จาก กศน. อย่างไม่ยากเย็นนัก  พ่อเป็นคนรุ่นเก่า ไม่เข้าใจการศึกษาสมัยใหม่ พ่อจึงไม่เอะใจเลยว่า สาเหตุที่ฉันต้องพึ่ง กศน. เพราะโอกาสที่ฉันจะจบ ม.6 จากโรงเรียนนั้นแทบไม่มีเลย วิชาหลักติด 0 วิชารองติด 0 ความประพฤติแย่สุด ๆ แต่จะทำยังไงล่ะ เพื่อให้พ่อกลับมาไว้ใจ ให้เงินใช้ และให้อิสระ เหมือนเดิม นั่นคือ ต้องพยายามทำตัวเป็น “คนดี”  ฉันเลือกเอ็นทรานซ์ในคณะที่คะแนนไม่สูงนัก และไม่เลือกมหาวิทยาลัยยอดนิยมที่มีอัตราการแข่งขันสูง แล้วฉันก็ทำได้ตามความคาดหมาย ฉันเอ็นทรานซ์ติดในการสอบครั้งแรก แล้วฉันก็ได้ทุกอย่างคืนมา ... พร้อมได้รางวัลพิเศษเป็นรถมือสองอีก 1 คัน ... “โอ้ว ... สวรรค์” จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 12:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวิตเด็กมหาวิทยาลัย ... วัยหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต ... แต่พ่อกลับให้อิสะฉันอย่างเต็มที่ ... เราสองคนพ่อลูกแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ... พ่ออยู่กะอา ... ฉันอยู่กับเพื่อน ... มีเพียงสิ่งเดียวที่พ่อขอไว้ คือ “พ่อขอให้ลูกกลับบ้านทุกวัน” ฉันไม่รู้หรอกว่าพ่อคิดอะไรอยู่ ... แต่ยิ่งพ่อให้อิสระ ชีวิตฉันก็ยิ่งตะเลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่ ... “พ่อให้อิสระเพราะเชื่อใจ หรือ พ่อให้อิสระเพียงเพื่อจะได้มีเวลาของตัวเอง” ฉันเริ่มมีพฤติกรรมที่เรียกได้ว่า “เหลวแหลก” แสบสันในทุก ๆ เรื่อง ฉันขึ้นชื่อในเรื่องของ “การกินเหล้าเคล้าชาตรี” ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม รู้แค่ว่า ... ฉันต้องทำให้เพศตรงข้ามสนใจ ต้องทำให้เค้ารัก ต้องทำให้เค้าเห็นฉันเป็นที่หนึ่ง ต้องทำให้เค้าเอาใจฉันทุกอย่างและยอมฉันในทุกเรื่อง ... ผู้ชายในกลุ่มเป้าหมายของฉัน คือ กลุ่มคนทำงาน มีรถ มีเงิน มีการศึกษา แน่นอนทุกคนล้วนเป็น “ผู้ใหญ่กว่าฉันทั้งหมด” เพื่อนเคยถามว่า “ทำไมไม่เล่นรุ่นเดียวกัน” คำตอบของฉัน คือ “รุ่นเดียวกันไม่อบอุ่น” นั่นหมายความว่า ... “ฉันกำลังขาดความอบอุ่นใช่ไหม?” ... ความอบอุ่นจากผู้ชายที่แก่กว่า ... ความอบอุ่นของพ่อ !!! เลิกเรียน ... ท่องราตรี ... เมากลับบ้าน ... นั่นคือกิจวัตรประจำวันของฉัน ... ฉันรักษาคำพูดที่สัญญาไว้กับพ่อเสมอ “หนูจะกลับบ้านทุกวัน” ... กลับบ้านอ่ะกลับแน่ ๆ แต่กลับมาด้วยสภาพไหน อันนี้ไม่เกี่ยวกัน และไม่อยู่ในคำสัญญา ทุกครั้งที่ฉันกลับเข้าบ้าน จะเห็นว่าพ่อยังไม่นอน พ่อมักนั่งอ่านหนังสือ ดูหนังหรือฟังเพลงอยู่ที่ชั้นล่าง และจะไล่ปิดไฟชั้นล่าง เมื่อฉันเดินเข้าห้องนอน  ที่น่าแปลกไปมากกว่านั้น ก็คือ ... ฉันไม่เคยสนใจดูแลรถของฉันเลย ขับไปเรียน ตะลอนไปไหนต่อไหน แล้วค่อยขับกลับบ้าน ... แต่รถของฉันสะอาดเอี่ยมทั้งตัวถังและภายใน ถังน้ำมันไม่เคยพร่อง ลมยางไม่เคยฟีบ แบน ห้องเครื่องไม่เคยมีปัญหา หลัง ๆ เริ่มมีผ้ายันต์สีแดง “แคล้วคลาด” มาแขวนไว้ให้ด้วย ... แต่ก่อนฉันไม่เคยรู้สึกเลย ... คิดว่าพ่อรักรถ ... แต่ถ้าคิดให้ลึกไปกว่านั้น ... รถคันนี้พ่อไม่ได้ใช้ พ่อจะดูแลมันอย่างดีทำไม??? พ่อไม่ได้รักรถ แต่ ... “พ่อรักคนที่ขับรถคันนี้ทุกวันต่างหาก” ... พ่อคงใจไม่ดีนัก เพราะพ่อมองเห็นแล้วว่าคนขับสภาพไม่เคยครบร้อย กลับมาก็กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรีหึ่ง เดินก็ไม่ค่อยจะตรงทาง พ่อถึงต้องเช็ครถให้อยู่ในสภาพที่พร้อมใช้งาน และพ่อก็คงกังวลจนนอนไม่หลับ ถึงต้องรอฉันกลับมาทุกคืน และการนอนดึกบ่อย ๆ นี้ ก็ทำให้สุขภาพของคนมีอายุแบบพ่อไม่ค่อยดีนัก แล้ววันหนึ่ง ก็เกิด “จุดเปลี่ยน” ในชีวิตของฉัน ... เมื่อฉันพลาดพลั้ง “ท้องนอกมดลูก อาการ 50/50” เหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้ฉันได้เห็น “น้ำตาของพ่อ” ... น้ำตาของพ่อ กับ สายตาแปลก ๆ ของคนรอบข้าง ... ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกบางอย่าง ... “ฉันจะไม่แพ้ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกฉันได้อีกเป็นครั้งที่ 2 พ่อจะต้องไม่เสียน้ำตาเพราะฉันอีก ฉันจะเอาชนะคนทุกคนที่เคยปรามาสฉันไว้ให้ได้ คอยดูละกัน” ... จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 12:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากพักฟื้นร่างกายหลังผ่าตัดได้ซักระยะ ... ฉันก็เริ่มซ่าส์เหมือนเดิม ... แต่ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากขึ้น รสนิยมในการคบผู้ชายของฉันเปลี่ยนไป ... ฉันเริ่มตะกายเล่นของสูง ... แน่นอนล่ะ ... ถ้าต้องการไขว้คว้าของสูงมาไว้ในครอบครอง ตัวเองก็ต้องสมบูรณ์แบบ ... ผู้ชายที่ฉันเลือกคบแต่ละคน ต้องสามารถเกื้อหนุนฉันได้ในทุก ๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของวิชาการ  งานสังคม  หรือความต้องการของอารมณ์ในทุก ๆ ด้าน เรียกได้ว่า ... ผู้ชายที่ฉันจะคบต้องเหนือกว่าฉันในทุก ๆ ด้าน  แล้วฉันก็ใช้เค้าเหล่านั้นเป็นสะพานทอดไปสู่จุดที่สูงกว่า  ฉันมีคนคอยให้คำแนะนำเกี่ยวกับแนวทางการศึกษา  มีโอกาสได้ฝึกงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ ได้เดินทางไปในที่ต่าง ๆ พบปะกับผู้คนมากมายทั้งคนไทยและคนต่างชาติ  ฉันมีรายได้พิเศษที่ได้จากการทำงานร่วมกับบริษัทภายใต้เครือข่ายของ NGO  ฉันใช้ชีวิตแบบที่คนอื่นมองเห็นแล้วต้องอิจฉา ฉันจบปริญญาตรีภายในเวลา 3 ปีครึ่ง ด้วยคะแนนเฉลี่ยเกิน 3.00 และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำให้พ่อกับแม่ได้มาเจอกันอีกครั้ง ในงานรับปริญญาของฉัน ทั้ง 2 ท่านมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แววตาแสดงออกถึงความภาคภูมิใจในตัวลูกสาวคนเดียวคนนี้  หลังจากนั้นฉันก็เริ่มหางานทำอย่างเป็นหลักแหล่งพร้อมกับศึกษาต่อในระดับปริญญาโทไปพร้อม ๆ กัน โดยพยายามขอเงินจากพ่อให้น้อยที่สุด ... “พ่อ ... หนูจะแต่งงานแล้วไปอยู่ที่อเมริกาค่ะ” ... ด้วยความที่ฉันเลือกคบแต่คนเก่ง ทำให้ฉันมีความคิดความอ่านต่างจากคนในวัยเดียวกันทั่วไป และมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงมาก “หนูเพิ่ง 24 เองนะ จะทิ้งพ่อไปเหรอ อีกอย่างเราไม่มีญาติที่นั่นเลยนะ ต่างบ้านต่างเมืองหนูจะอยู่ยังไง? แล้วตอนนี้พ่อก็ไม่แข็งแรงอยู่” พ่อพูดกับฉันด้วยเสียงเรียบ ๆ ฉันมองหน้าพ่อด้วยสายตาที่แน่วแน่ และพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดไว้ “พ่อจะห่วงอะไร พ่อก็มีอาคอยดูอยู่ ปกติหนูก็ไม่ค่อยอยู่ใกล้พ่ออยู่แล้ว ทุกวันนี้เราก็คุยกันด้วยกระดาษ หนูเขียนแปะประตูไว้ แล้วพ่อเขียนตอบ วัน ๆ แทบไม่ได้เจอหน้าหรือคุยกันอยู่แล้ว” ในตอนนั้นฉันไม่เคยรับรู้ถึงความคิดของพ่อเลย  อาจเป็นเพราะเราไม่เคยคุยกัน ถึงแม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่เวลาของการอยู่ในบ้านก็ไม่เคยตรงกัน เวลาที่ตรงกันก็คือ เวลานอน ซึ่งก็ทำให้ไม่ได้คุยกันอีก ฉันถึงรู้สึกว่า “ถึงไม่มีฉันพ่อก็คงไม่รู้สึกอะไร เพราะพ่อไม่เคยแสดงออกว่าต้องการฉันอยู่แล้ว” “วันนี้หนูไม่ออกไปไหนเหรอ? วันนี้พ่อปวดหัวจัง” พ่อถามฉันที่เดินไปเอาของในรถมาเก็บในบ้าน “พ่อขอนอนซักงีบดีกว่า” ฉันเห็นพ่อเดินไปที่เตียงนอนเล่น ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าคงแค่ปวดหัวเฉย ๆ แต่พอฉันลงมาหาอะไรกินในห้องครัว ก็ได้ยินเสียงพ่อ ครางว่า “ช่วยพ่อด้วย ... แขนขาพ่อเหมือนมีหินมาทับอยู่ พ่อขยับตัวไม่ได้” แว้บแรกของความคิดฉัน คือ พ่อแกล้งอำเล่น แต่ก็เดินไปหา แล้วดึงพ่อให้ลุกขึ้น พอเข้าไปใกล้ ๆ สังเกตดี ๆ ฉันเห็นว่าพ่อปากเบี้ยวนิด ๆ แล้วมือเท้าก็อ่อนแรง เพราะพอฉันจับยกขึ้นมา ก็ขึ้น แต่พอฉันปล่อยก็ร่วงลงไปกระแทกกับพื้นเตียงเลย  ฉันเริ่มใจเสีย  แต่พยายามรวบรวมสติซักพัก พ่อมีประวัติเคยรับการรักษาโรคมะเร็งและโรคเบาหวานอยู่ที่ ร.พ.ราชวิถี  ฉันจึงตัดสินใจโทรแจ้ง “ศูนย์กู้ชีพนเรนทร” ให้ส่งรถพยาบาลมารับพ่อด่วน ฉันในวัย 24 ปี ต้องทำหน้าที่เป็น “เจ้าของไข้” อำนาจการตัดสินใจต่าง ๆ อยู่ที่ฉันคนเดียว ฉันจำเป็นต้องควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด รู้อย่างเดียวว่าต้อง “เข้มแข็ง” จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 12:26:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พ่อเคยได้รับการผ่าตัดใหญ่ เพื่อตัดลำไส้ใหญ่ที่มีก้อนเนื้อร้ายทิ้งไป แต่เนื่องจากก้อนเนื้อมีขนาดใหญ่ ทำให้ต้องตัดลำไส้ใหญ่ทิ้งไปจำนวนมาก จนไม่สามารถต่อของเทียมได้  คณะแพทย์จึงตัดสินใจเย็บปิดทวารหนัก และเจาะเปิดหน้าท้องเพื่อทำการขับถ่ายแทน พ่อจึงมีระบบการขับถ่ายที่ต่างจากคนทั่วไป  ที่หน้าท้องของพ่อถูกเจาะเปิดเป็นช่องวงกลมเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 1 นิ้วเห็นขดปลายลำไส้ใหญ่แดง ๆ อยู่ตรงกลาง เพื่อใช้ขับถ่ายของหนัก พ่อจำเป็นต้องมีถุงสำหรับเก็บอุจาจาระแปะติดไว้กับเนื้อหน้าท้องตลอดเวลา   เพราะฉันรับรู้มาตลอดว่าพ่อมีบางอย่างที่ไม่เหมือนคนทั่วไป แต่ “อา” ยังยอมใช้ชีวิตร่วมอยู่กับพ่ออย่างไม่มีท่าทีรังเกียจ  นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ลูกอย่างฉันตามใจพ่อทุกอย่าง  ฉันเข้าใจว่าพ่อต้องการกำลังใจ  และกำลังใจจากคนรักก็เป็นสิ่งจำเป็น  เมื่อแม่ให้พ่อไม่ได้  แต่ “อา” ให้พ่อได้  ฉันจึงไม่เคยขัด ไม่เคยวีนแตก ไม่เคยมีพฤติกรรมก้าวร้าวกับคนในบ้าน และที่สำคัญฉันยังให้ความเคารพกับคนที่พ่อรัก แต่สิ่งที่พ่อลืมคิด คือ คนรอบข้างกลับมองว่า ฉันเคารพแม่เลี้ยง เข้าข้างแม่เลี้ยงมากกว่าแม่ของตัวเอง !!! ฉัน คือ “คนกลาง” ฉันเข้าใจสภาพความกดดันของพ่อ พ่อคงรู้สึกมีปมด้อย ที่ตอนนี้มีร่างกายไม่เหมือนคนอื่น ... เพราะฉะนั้น ... ระหว่างภรรยาที่มีแต่ความเกรี้ยวกราด กับ ภรรยาที่มีแต่ความอ่อนหวาน ไม่เคยแสดงอาการรังเกียจที่พ่อไม่เหมือนคนปกติ ไม่เคยพูดแดกดันให้พ่อต้องเสียใจ ทำให้ฉันยอมรับความต้องการของพ่อ ถ้าคนเรารู้จัก คำว่า “เอาใจเขามาใส่ใจเรา” จะได้คำตอบที่เป็นเหตุเป็นผลปราศจากอคติ ... พ่อขาดความเชื่อมั่น เพราะมีร่างกายที่ไม่เหมือนคนปกติทั่วไป ...พ่อไม่สามารถอยู่คนเดียวได้โดยปราศจากคนรัก ยิ่งในวัยเกษียณอายุ พ่อยิ่งจำเป็นต้องการคนที่อยู่เป็นเพื่อน ต้องการคนที่คอยให้กำลังใจ ต้องการคนที่คอยดูแลซึ่งกันและกัน ซึ่งมันก็เป็นความต้องการขั้นพื้นฐานของมนุษย์ ที่ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้   ฉันอยู่ใกล้พ่อ ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของพ่อ ... แต่คนอื่นไม่รู้ ... ความกดดันอึดอัดจึงตกมาอยู่ที่ฉัน ... ทางไหนล่ะ ที่จะแสดงออกว่า ฉันไม่ได้ลำเอียง ไม่ได้เข้าข้างใคร ??? ฉันเคยตั้งคำถามกับตัวเอง “ฉันไม่ดี” หรือ “คนอื่นไม่เข้าใจฉันกันแน่”  ทำไมต้องให้ฉันมารับความกดดันนี้ ตอนที่พ่อแม่รักกันฉันก็ยังไม่เกิด พอฉันเกิดมาพ่อแม่จะเลิกกันก็ไม่ได้ถามความคิดเห็นจากฉันซักคำ แต่พอมีปัญหาไม่พอใจ กลับมาใส่อารมณ์กับฉัน  “ลูก” ไม่ใช่เหยื่ออารมณ์ของพ่อกับแม่ ถึงพ่อแม่จะเลิกรักกัน แต่ลูกก็ยังรักพ่อและแม่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง  เพราะฉะนั้นโปรดให้ความยุติธรรมกับลูกด้วย  ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเลือกที่จะอยู่กับเพื่อนให้มากที่สุด !!!  มันเป็นทางออกที่ดีที่สุด ที่ฉันคิดได้ในเวลานั้น เพราะเมื่อมีคำถามว่า “พ่อแกกะเมียใหม่เป็นไงบ้าง?” คำตอบของฉัน คือ “หนูไม่รู้” แล้วฉันก็ไม่รู้จริง ๆ จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 12:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ครั้งนี้อาการของพ่อค่อนข้างหนัก ... ฉันเดินข้างเตียงเปลระหว่างเข็นพ่อไปทำการเอ๊กซเรย์สมอง พ่อพยายามพูดกับฉันว่า “หนูอย่าทิ้งพ่อนะ” ฉันแทบทรุดทั้งยืน ... ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ “นี่พ่อทรุด เพราะเครียดเรื่องที่ฉันจะตัดสินใจจะไปอเมริกาเหรอ?” “คนไข้มีภาวะเส้นเลือดในสมองตีบ ทำให้แขนขาอ่อนแรงไปด้านหนึ่ง” ... ฉันตัดสินใจลาออกจากงาน และใช้ชีวิตกินนอนอยู่ที่โรงพยาบาล มีโน๊ตบุ้คตัวหนึ่งไว้ทำสารนิพนธ์ และรับจ้างแปลเอกสารทั่วไป แล้ววันหนึ่งหมอก็เดินมาหาฉัน และขอคุยเป็นการส่วนตัว “เราจะสู้ไหม? ถ้าเราสู้หมอก็สู้ แต่หมอบอกก่อนเลยนะ ตอนนี้อาการคนไข้หนักมาก มีอาการแทรกซ้อนหลายอย่าง คนไข้ติดเชื้อในกระแสโลหิต ปอดมีปัญหา มีภาวะเลือดตกในกระเพาะอาหาร อาการ 50/50 ถ้าสู้ ... หมอบอกได้เลยว่า คนไข้จะไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม อาจเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป เราคิดดูดี ๆ แล้วบอกหมอ” ฉันมองหมอนิ่ง ๆ ฉันกับหมอเดินกลับมาที่เตียงของพ่อพร้อม ๆ กัน ฉันมองพ่อที่นอนอยู่บนเตียงมีสายอะไรต่อมิอะไรระโยงระยางเต็มไปหมด เจาะคอใส่เครื่องช่วยหายใจ อุปกรณ์กู้ชีวิตทุกอย่างอยู่รอบตัว ทั้งเครื่องวัดสัญญานชีพ เครื่องปั๊มหัวใจ ฉันเดินหาพ่อ และก้มลงกระซิบที่ข้างหู “พ่ออยากเห็นหนูรับปริญญาโทไหม? ถ้าอยากพ่อหลับตานะ” สิ่งที่เห็น คือ พ่อหลับตาลง ... ฉันหันไปหาหมอ พยักหน้าลงช้า ๆ แล้วพูดว่า “สู้ค่ะ” แต่ในที่สุดพ่อก็จากไป ... จากไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้เห็นฉันใส่ชุดครุยอีกครั้ง ... ตั้งแต่วันที่พ่อจากไป ... ฉันรู้เลยว่า “พ่อ” คือ “ผู้ชายที่รักฉันมากที่สุดในโลก” จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 12:30:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉันนั่งนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ และคิดหาเหตุผลรองรับการกระทำต่าง ๆ ของพ่อไปเรื่อย ๆ ... พ่อไม่พูดถึงสาเหตุการเลิกลาระหว่างพ่อกับแม่ เพราะพ่อไม่ต้องการให้ฉันมีความรู้สึก “ลบ” กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง  พ่อเลือกที่จะไม่พูดอะไรเลย  ไม่มีบทสรุปว่าใครถูก หรือ ใครผิด ... พ่อให้เวลาเป็นสิ่งพิสูจน์ความเป็นจริงทั้งหมด ช่วงระยะ 30 กว่าปีของฉัน ฉันได้เรียนรู้ถึงลักษณะของ “ภรรยาที่ผู้ชายต้องการ” ในชีวิตของฉันได้เห็นพ่อใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิง 2 คน  คนแรกเป็นผู้หญิงที่สวยเก่ง มีความสามารถรอบตัว เป็นนางพญาหงษ์สง่างามเวลาออกงานสังคม เป็นแม่บ้านแม่เรือนทำอาหารอร่อย ตัดเย็บเสื้อผ้าได้ แต่เจ้าอารมณ์โดยเฉพาะกับคนในบ้าน  คนที่สองเป็นผู้หญิงเรียบ ๆ ไม่สวยไม่เด่น แต่งตัวไม่เก่ง ไม่ถนัดงานบ้าน ไม่ชอบออกงานสังคม รักความสงบ พูดจาอ่อนหวาน มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา พ่อเลือกที่จะใช้ลมหายใจสุดท้ายของชีวิตกับผู้หญิงคนที่สอง ซึ่งถ้าฉันเป็นพ่อ ฉันก็คงตัดสินใจเลือกผู้หญิงคนนี้เช่นกัน   ถึงแม้ว่าพ่อจะแสดงออกว่ารัก “อา” มากขนาดไหน แต่พ่อก็ไม่เคยรักคนอื่นมากกว่าฉัน ตลอดระยะ 10 กว่าปีที่ผ่านมา ผู้หญิงที่ฉันคิดว่าพ่อรักมาก ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายหรือออกความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องของฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว  พ่อไม่เคยแนะนำผู้หญิงคนนี้ว่าเป็น “แม่” ของฉัน ในความเป็นจริง พ่อยังคงให้เกียรติ “แม่” เสมอ พ่อไม่เคยคิดถึงเรื่องการขอหย่า หรือ การฟ้องหย่า  เมื่อพ่อตาย สมบัติของพ่อทุกชิ้นตกเป็นของ “แม่” ภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย  แต่ “อา” ที่อยู่กับพ่อมาและดูแลพ่อจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต เป็นเพื่อนคู่ทุกข์ ไม่ต่ำกว่า 10 ปี กลับไม่ได้อะไรเลย พ่อไม่เคยไม่รักฉัน พ่อมีความเชื่อมั่นว่าลูกของพ่อต้องเป็นคนดี ไม่ว่าฉันจะทำพลาด หรือทำผิดร้ายแรงแค่ไหน พ่อพร้อมจะให้อภัยและให้โอกาสฉันเริ่มต้นใหม่เสมอ พ่อจะคอยดูแลในทุกการกระทำของฉันแบบเงียบ ๆ ที่ผ่านมาตลอดลมหายใจของพ่อ ไม่มีซักครั้งที่พ่อจะซ้ำเติมความพลาดพลั้งของลูกอย่างฉัน ตรงกันข้ามพ่อกับคอยเป็นกำลังใจ และยืนอยู่ข้าง ๆ ตลอด  มีแต่ฉัน ... ที่พยายามจะโบยบินห่างออกไป เพียงเพราะคิดไปเองว่า “พ่อไม่รัก” พ่อคะ ... หนูเสียใจที่หนูคิดได้ช้าไป ... ตอนนี้ต่อให้หนูร้องตะโกนว่า “ขอโทษ” ดังแค่ไหน ก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะหนทางระหว่างเราห่างไกลกันเกินไป ... แต่วันนี้หนูตัดสินใจเขียนเรื่องราวของเรา “สองพ่อลูก” เพื่อสะท้อนเรื่องราวภายในครอบครัวของเรา หนูถ่ายทอดมันออกมาจากมุมมองของลูกสาวที่แสนเกเร  เราอาจไม่ได้เป็นครอบครัวตัวอย่างในด้านที่ดี  แต่เรื่องราวของเราสามารถทำให้ครอบครัวอื่น ๆ เป็นครอบครัวตัวอย่างที่ดีต่อไปได้ เพราะถ้าเค้าได้อ่าน เค้าจะไม่ทำผิดพลาดแบบเรา ... การให้เวลาพูดคุยกันเป็นสิ่งที่สำคัญในครอบครัว ... พ่อไม่พูดหนูก็ไม่เข้าใจ ได้แต่คิดไปเองต่าง ๆ นานา กว่าที่หนูจะสะสมประสบการณ์และเข้าใจถึงความคิดของผู้ใหญ่ มันก็สายเกินไป ... หากจะมีลูกคนไหนที่กำลังคิดแบบหนูในอดีต ถ้าเค้าได้อ่านเรื่องราวของเรา “สองพ่อลูก” เค้าจะได้เห็นมุมมองใหม่อีกหนึ่งมุมมองที่กว้างขึ้น แล้วอาจทำให้เค้าเข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ ได้มากขึ้น โดยไม่ต้องใช้เวลาเนิ่นนานแบบหนู จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 12:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หากเรื่องราวที่ฉันตั้งใจเขียนขึ้นนี้จะสร้างความเข้าใจให้กับ พ่อ – ลูก คู่อื่น ๆ ได้มากขึ้นก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี การสานสายสัมพันธ์ระหว่างที่ยังมีลมหายใจร่วมกันบนโลกใบนี้ เป็นสิ่งที่ควรกระทำเร่งด่วน  ความสุขจะเกิดขึ้นหรือไม่ ขึ้นอยู่กับความคิดของเรา คนในครอบครัวควรแลกเปลี่ยนความคิดซึ่งกันและกัน รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา  มีคนกล่าวว่า “ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก” ฉันจึงอยากให้ทุกคน เข้าใจ “ความรัก” ด้วยการสร้าง “มุมมองที่ดีต่อกัน” ... “ลดทิฐิ” ... และ “เปิดใจพูดคุยกัน” อย่ารอจนถึงวันที่สายเกินไป   ความในใจผู้เขียน ... ฉันตั้งใจเขียนเรื่องนี้เพื่อจะส่งสาส์นไปถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบอ่าน คส.คส. เป็นชีวิตจิตใจมาหลายสิบปี ฉันรู้ว่า ... ถ้าหากบทความนี้ได้ตีพิมพ์ และเธอได้อ่าน เธอจะรู้ทันทีว่า "เธอ" คือ 1 ในตัวละครของบทความนี้ และฉันคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ... เมื่อเธออ่านบทความนี้จบลง ... เธอจะรู้ว่า ... ทำไมลูกคนนี้ถึงไม่ทิ้งพ่อ ... ลูกคนนี้รัก "พ่อ และ "แม่" เท่ากัน แต่ ... เหตุผลบางประการ ทำให้ "ลูกต้องเลือก" แล้วใครล่ะ เป็นคนทำให้ลูกต้องเลือก ???? ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ... แม่ก็คือแม่ และ หนูก็รักแม่เสมอ ... หนูจะไม่รอจนทุกอย่างมันสายเกินไป ... หนูจะกลับไปหาแม่ พร้อมกับความสำเร็จ "ต้องไม่มีคำว่าสายเกนไป เกิดขึ้นในชีวิตฉันเป็นครั้งที่ 2" !!!! จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 12:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านจบแล้ว ไม่แสดงความคิดเห็นนะ คุณแหม่มสบายดีไหม ไม่ได้คุยกันเลย คิดถึงเหมือนเดิมนะ จากคุณ : กัญจน์ญภา - [ 10 เม.ย. 52 12:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ทานปลา (ทานปลา) - [ 10 เม.ย. 52 12:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยาวมากเจ้าค่ะ.. จากคุณ : ปลาบู่จัง - [ 10 เม.ย. 52 13:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ซึ้งมากเลยค่ะ อ่านแล้วคิดถึงตัวเองเลย แล้วก็คิดถึงความรู้สึกของพ่อด้วย ขอบคุณที่เล่าให้ฟังด้วย นี่ถ้าโหวตได้ โหวตอะ จากคุณ : Keaw_Dear555 - [ 10 เม.ย. 52 13:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ จากคุณ : ลิงน้อยค่อยค่อยหลับ - [ 10 เม.ย. 52 13:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อดีตแก้ไขไม่ได้ อนาคตพอกำหนดได้ ก็ทำว้นนี้ให้ดีที่สุด               แหม่มสบายดีนะ เรียนไปถึงไหนแล้ว จะจบรึยัง ยังไงก็สู้ๆนะ จากคุณ : catcompany - [ 10 เม.ย. 52 13:14:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาเป็นกำลังใจให้นู๋แหม่มเสมอคะ สู้ๆ นะจ๊ะ จากคุณ : a lovely rainbow - [ 10 เม.ย. 52 13:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านจบแล้วค่ะ... .... ไม่มีความคิดเห็นเจ้าค่ะ จากคุณ : ปลาบู่จัง - [ 10 เม.ย. 52 13:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามนั้น จากคุณ : Untrue - [ 10 เม.ย. 52 13:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อยากมีพ่อบ้างจัง พอดีแม่เรา เป็น ใบเลี้ยงเดี่ยว จากคุณ : SaNs tOi : Le MoNdE s'EcrOulE - [ 10 เม.ย. 52 13:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น้ำตาไหลเลยค่ะ  เรียบเรียงเรื่องราวได้ดีจังเลยค่ะ ความคิดในการดำเนินชีวิตของคุณเป็นบทเรียนที่ดีกับคนอื่นได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : amili - [ 10 เม.ย. 52 13:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านจบแล้ว ไม่แสดงความคิดเห็นนะ คุณแหม่มสบายดีไหม ไม่ได้คุยกันเลย คิดถึงเหมือนเดิมนะ จากคุณ : กัญจน์ญภา <  เช่นกัน พี่อยากพูดเหมือนเชอร์รี่ทุกประโยคเลย จากคุณ : Pim_ลภัส - [ 10 เม.ย. 52 13:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หนูจะไม่รอจนทุกอย่างมันสายเกินไป ... หนูจะกลับไปหาแม่ พร้อมกับความสำเร็จ ^ ^ ดีใจที่เห็นประโยคนี้ค่ะ^^ จากคุณ : พจมารร้าย - [ 10 เม.ย. 52 13:48:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นกำลังใจให้แหม่มเสมอจ๊ะ จากคุณ : bodiamond1 - [ 10 เม.ย. 52 13:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีค่ะ ทุก ๆ คน ... ตอนนี้แหม่มเรียนหนักมากค่ะ ... เป็นการเรียนแบบมีเงื่อนไขด้วย ... คือต้องอยู่ในกลุ่ม "นักเรียนเรียนดี" เหมือนกดดันตัวเองให้ต้องขยัน ต้องขอขอบคุณ "ชานเรือน" ในทุก ๆ ด้าน ... ไม่ว่าจะเป็น "มิตรภาพ" หรือ "พื้นที่ในการเขียนเล่าเรื่องราว" ณ ตอนนี้ แหม่มมีรายได้จากการเป็นนักเขียนหน้าใหม่ค่ะ มี สนพ. ติดต่อมา ให้เขียนเรื่องราวชีวิตจริงของแหม่ม เพราะเค้าเข้ามาอ่าน แล้วรู้สึกสนใจ เลยอยากให้ต่อยอด เป็นเรื่องเป็นราวค่ะ (ซึ่งแหม่มก็ยินดี และตอบตกลงไปแล้ว) "ชานเรือน" เป็นที่ที่แหม่มคิดถึงอันดับแรกค่ะ เรื่องราวต่าง ๆ ของแหม่ม แหม่มมักนำมาถ่ายทอดที่นี่ เป็นกระระบายบ้าง เป็นการพูดคุยบ้าง รวมไปถึงบางอารมณ์ที่น้อยอกน้อยใจ สารพัดเลยค่ะ ต้องขอขอบคุณจริง ๆ สำหรับในทุก ๆ กำลังใจ แหม่มก็หกล้มคลุกคลานสะบักสะบอมพอสมควรค่ะ แต่สิ่งหนึ่งที่แหม่มไม่ทำให้กำลังนั้นสูญเปล่า คือ เมื่อเทอมที่แล้วในหอประชุมใหญ่นักเรียนนานาชาติ มีชื่อ "เผยราหยา จากประเทศไทย" เป็นนักเรียนดีเด่นได้รับสมุดเชิดชูเกียรติค่ะ ขอบคุณ "ชานเรือน" ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ที่ทำให้วันนี้ แหม่มได้เจอแต่เรื่องดี ๆ ในชีวิต ขอบคุณค่ะ จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 10 เม.ย. 52 13:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาอ่าน You will never walk alone. จากคุณ : คอบอล - [ 10 เม.ย. 52 14:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดีจ๊ะ..น้องแหม่ม..เป็นกำลังใจให้น๊ะ จากคุณ : วรรณ wan_wan (วรรณ wan_wan) - [ 10 เม.ย. 52 14:09:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตั้งใจอ่านจนจบเลย เขียนได้ดีมากนะ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล บทสรุปตอนท้าย คห. 7..พี่ขอให้แหม่มสมหวัง ( ให้แหม่มกะแม่เข้าใจกันซะที ) และก็ขอให้แหม่มได้ทำในสิ่งที่ดีกับแม่ตลอดไปนะ...^ ^ สู้ ๆ สวัสดีวันปีใหม่ไทย...^ ^ จากคุณ : ริวคิ-mawin-maji-minic - [ 10 เม.ย. 52 14:15:40 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แหม่ม เสื้อฟ้ามีแควนยังอ่ะ //อายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : ป้าแมงฯ - [ 10 เม.ย. 52 14:40:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านจบแล้ว ทำให้คิดถึงเพื่อนๆ ทั้งหญิงและชายหลายท่านที่มีปัญหาชีวิตคู่ และเข้ามาปรึกษาเพื่อนๆ ที่นี่ อยากให้อ่านเรื่องราวนี้แล้ว ย้อนกลับมาพิจารณาตัวเอง (แก้คำผิด) แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 52 21:09:12 จากคุณ : เตร็ดเตร่ - [ 10 เม.ย. 52 14:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านแล้ว  ดีใจที่แหม่มคิดใหม่ทำใหม่  มาสู้ๆด้วยกันนะจ๊ะ สู้ๆจ้า จากคุณ : กอล์ฟกะเทวดาน้อยนะคะ (HACKER HUNTING in The City) - [ 10 เม.ย. 52 15:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เป็นกำลังใจให้คุณแหม่มค่ะ ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว แต่ติดตามเรื่องราวของคุณแหม่มเรื่อยๆ ยังไง ก็ขอให้สู้ต่อไปนะคะ เราชอบคำพูดที่ว่า ..เอาใจเขามาใส่ใจเรา และลดทิฐิลง..ในการใช้ชีวิตคู่มากๆ ค่ะ แต่เราทำไม่เคยได้เลย เป็นครั้งแรกที่เรานั่งอ่านอะไร ยาว ๆ แบบนี้ ทุก ตัวอักษร ขอให้ชีวิตของคุณแหม่ม เจอแต่สิ่งที่ดีดีนะคะ ในทุกๆ ด้านค่ะ จากคุณ : Whisky On The Rock - [ 10 เม.ย. 52 15:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาเป็นกำลังใจให้แหม่ม ยังไม่ได้อ่านนะ เด๋วว่างก่อนจ้ะ เจอกัน เมื่อแหม่มกลับมานะ จากคุณ : eyewitness - [ 10 เม.ย. 52 15:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ได้ข้อคิดในการดำเนินชีวิตคู่จริงๆ ขอบคุณแหม่มากค่ะ เราจะไม่ทำให้ครอบครัวเราเป็นแบบนี้  สัญญา จากคุณ : poomjaijung - [ 10 เม.ย. 52 17:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านจบแล้วครับคุณแหม่ม ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่มีมุมมองดีๆ จากประสบการณ์ตรงให้ศึกษา และเก็บมาเป็นแบบเรียนแห่งชีวิตครับ.. เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ... จากคุณ : Piano in the MorN_ing - [ 10 เม.ย. 52 17:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สู้ต่อไปค่ะ  หนูว่าพี่น่าจะเป็นนักเขียนนะ หนูอ่านเรื่องที่พี่เขียนทั้งในชานเรือน แล้วก็หนังสือ คสคส หนูว่าดีค่ะ เผื่อคุณหนูบอยจะเอาไปสร้างละครบ้าง จากคุณ : detnidnoah - [ 10 เม.ย. 52 17:16:22 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แหม่มทำอะไรได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ นะ  ชีวิตคนเราต้องเดินหน้าไปเรื่อย ๆ อย่างนี้ค่ะ ..เก่งมาก เรื่องเรียนดีเด่นยอดมาก  และการเขียนชีวิตตัวเองลงในหนังสือได้อ่านแล้วพี่ก็ดีใจด้วยค่ะ เพราะจะมีรายได้เพิ่มขึ้นหนึ่งล่ะ  และอาจจะค้นพบพรสวรรค์ในตัวที่แหม่มอาจจะมีและไม่เคยรู้มาก่อนก็เป็นได้ แหม่มมีโอกาสแล้วที่จะต่อยอดไปได้อีกไกล และเรื่องแรกที่แหม่มจะเขียนคือประสบการณ์ขีวิตตัวเอง  ซึ่งมันก็ดีตรงที่ว่า เรามีข้อมูลอยู่แล้วในมือ แต่ที่น่าเป็นห่วง คือ ตัวคนที่เขียนหนังสือ(แหม่มเอง) ว่าจะไปจมดิ่งกับมันเหมือนทุกครั้งหรือเปล่า เพราะคนเขียนหนังสือนี่ต้องมีอารมณ์โลดแล่นไปกับสิ่งที่กำลังเขียนได้ด้วย เช่นว่า อาจจะนั่งเขียนไป ร้องไห้ไป ..ใจหดหู่ไปด้วย ..ดีใจไปด้วย แบบนี้ค่ะ   ด้วยเหตุนี้  ขอให้ตั้งสติให้ดี เขียนแล้วก็อย่าคิดต่อ หรือหมกมุ่นจมอยู่กับความคิดเดิม ๆ ..เขียนแล้วต้องหัดปล่อยวางให้ได้ด้วย   ..ก็ขอให้สำเร็จค่ะ เอาใจช่วยนะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 10 เม.ย. 52 20:14:23 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เอาใจช่วย และ ดีใจในความสำเร็จจ๊ะ จากคุณ : ลูกไหม - [ 10 เม.ย. 52 20:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พี่บอกแล้วว่าแหม่มจะได้เป็นนักเขียน เย้ ๆๆๆๆๆๆ ดีใจจัง คสคส ยังไม่ได้ส่งนะ เพราะคนส่งมาพักร้อนที่หัวหินจ้ะ พี่รู้ว่าแหม่มทำได้ เก่งมากกกก ปล. ตอนอื่น ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบนี่ซึ้งเกือบทุกตอน แต่พอมาถึงบมสรุปนี่มันกินใจมากจนน้ำตาไหลออกมาเลยหละ ขอให้คืนดีกันไว ๆ นะคะกับที่หนึ่งในใจแหม่มคนนั้น จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 10 เม.ย. 52 21:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆสำหรับ PC ประทับตราวันที่ 14 Feb จากคุณ : kizz_j - [ 10 เม.ย. 52 22:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาอ่าน และชื่นชมกับความเข็มแข็งค่ะ จากคุณ : รันโกะจัง^_^ - [ 10 เม.ย. 52 22:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วสะดุดกึกเลยค่ะ ได้ข้อคิดอะไรดีๆ อีกหลายอย่างมากๆ ขอบคุณมากๆ นะคะที่ร่วมแบ่งปันเรื่องราวของชีวิตที่เป็นประโยชน์มากๆ ค่ะ คุณพ่อคุณแหม่มต้องยิ้มดีใจและภูมิใจในตัวลูกคนนี้มากๆ แน่ๆ เลยค่ะ จากคุณ : PloyLa (VOCALIST) - [ 10 เม.ย. 52 22:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย ขอบคุณครับ สู้ๆเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : cy (CyberBiz) - [ 11 เม.ย. 52 00:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 41  ดีใจเหมือนพี่เมย์ ที่เห็นประโยคนี้ หนูจะไม่รอจนทุกอย่างมันสายเกินไป ... หนูจะกลับไปหาแม่ พร้อมกับความสำเร็จ ปล. รบกวนตอบคำถามให้ป้าแมงด้วยนะจ๊ะ ความคิดเห็นที่ 26   แหม่ม เสื้อฟ้ามีแควนยังอ่ะ //อายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : ป้าแมงฯ จากคุณ : ฑีรฒ - [ 11 เม.ย. 52 06:15:39 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาเป็นกำลังใจให้น้องแหม่ม และยินดีด้วยในความสำเร็จ จะคอยอ่านตอนน้องแหม่มกลับมาหาแม่ พร้อมนำความสำเร็จด้วยนะจ๊ะ สู้ สู้ จากคุณ : ลูกแพะ - [ 11 เม.ย. 52 08:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 43 55555555 ป้าแมงสงกะสัย รักแรกปิ๊ง จากคุณ : ลูกแพะ - [ 11 เม.ย. 52 08:15:57 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านจบแล้วนะแหม่ม พี่อยากจะบอกแหม่มจริงๆ เลยว่า แหม่มเก่งมากๆในสายตาพี่นะ ถือว่า เก่ง และแกร่งจริงๆ เพราะสิ่งที่มันเกิดขึ้นในชีวิตแหม่ม พี่ว่า น้อยคนที่จะมีสติและกลับมานั่งคิดได้อย่างแหม่ม และพร้อม และกล้าจะแชร์ " ความผิดพลาด " ที่เคยเกิดขึ้นในอดีตของเรา ปรบมือให้ดังๆ เรื่องท้องนอกมดลูก ที่ได้ลง คส. พี่ยินดีด้วยนะ เก่งและดังใหญ่แล้ว น้องสาวของเรา กลับมาเมื่อไหร่ โทรฯมา เราได้เจอกันแน่นอน ป.ล. ขอให้เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น เป็นบทเรียนสำหรับแหม่ม ต่อการก้าวเดินใหม่ในอนาคตนะ คนเรามันต้องเรียนรู้กันไปตลอดชีวิตแหละ เดินผิด เดินพลาดก็ก้าวเดินใหม่ ทุกๆก้าว มันมีบทเรียนทั้งนั้น คิดถึงแกนะ จากคุณ : eyewitness - [ 11 เม.ย. 52 08:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เข้ามาอ่านค่ะ  ยาวแต่เนื้อหาชวนให้อ่าน จากคุณ : คนแก่งคอย - [ 11 เม.ย. 52 08:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านแล้วค่ะ ไม่ร้องไห้ แต่ รู้สึกดีที่คุณเรียนรู้ทุกอย่างที่คุณคิดว่ามันแย่แล้วนำมาเป็นแรงผลักดันตัวเองให้ก้าวไปสู่สิ่งที่ดีได้ ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด แต่ไม่ค่อยมีใครยอมรับความผิดพลาดได้เลย ดิฉันยกย่องคุณค่ะที่ยอมรับและนำมาพัฒนาตนเอง จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง - [ 11 เม.ย. 52 09:32:37 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เข้ามาส่งกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หนูชล - [ 11 เม.ย. 52 09:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ดีใจกับคุณแหม่มทุก ๆ เรื่องคะ จากคุณ : แม่น้องเกรพ (nong-grapeka) - [ 11 เม.ย. 52 10:42:44 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เราจะร้องไห้แล้วเนี่ย ต้องกลั้นไว้ เพราะกำลังนั่งทำงานอยู่ กลัวคนอื่นจะเห็น T_T จากคุณ : เสียงจากบ้านนา - [ 11 เม.ย. 52 15:11:05 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ เรื่องนี้จะอยู่ในใจเราแล้วคนอื่นอีกหลายคนค่ะ จากคุณ : นู๋กำไร - [ 11 เม.ย. 52 21:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านแล้วนั่งน้ำตาไหล  บทเรียนชีวิตที่ต้องจำไว้เป็นบทเรียนอีกบทหนึ่ง เป็นกำลังใจให้แหม่มเสมอนะจ๊ะ จากคุณ : The Star in The Sky - [ 12 เม.ย. 52 08:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านจบแล้ว.....ซึ้งในความรักของพ่อจัง.....เป็นกำลังใจให้คุณจขกทนะคะ จากคุณ : แม่น้องมานามิ - [ 12 เม.ย. 52 09:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ตั้งหลักได้แล้ว.... ยินดีด้วยค่ะกับความสำเร็จที่มาจากการทุ่มเท... จากคุณ : สะใภ้ลุงแซม (แม่ขา) - [ 12 เม.ย. 52 11:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ตั้งใจอ่านจนจบ ซึ้งจนน้ำตาไหล เป็นกำลังให้พี่แหม่มนะคะ จากคุณ : ญา(แม่นูฮา) (~sinur_ya~) - [ 12 เม.ย. 52 13:57:47 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เป็นวิทยาทานที่ดีคะ  ขอบคุณสำหรับเรื่องราว  จะได้ลงคูสร้างคู่สม อีกหรือป่าวคะ จากคุณ : ลูกกาหยูของแม่นก - [ 12 เม.ย. 52 15:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ชื่นชม คุณลูกค่ะ ที่ยืนได้อย่างดีมาถึง ณ วันนี้ และกำลังจะก้าว ก้าวหน้าไป  ในวันพรุ่งนี้   คุณพ่อคงดีใจแน่ๆ ยินดีด้วยค่ะ  ที่จะกลับไปสานสัมพันธ์ดีๆ กับคุณแม่ นับถือค่ะ  ที่คุณเห็นความดีบนความจริงของคุณอา ขอให้โชคดีในทุกๆ เรื่องนะคะ จากคุณ : ต้นจั่น - [ 12 เม.ย. 52 17:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ง่า  สะเทือนใจมาก  ๆ   ร้องเลยง่ะ เห้อ   ใครที่ยังมีพ่ออยู่ก็รักพ่อให้มาก  ๆ  นะคะ จากคุณ : Fluoxtine - [ 12 เม.ย. 52 17:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 58 เอาใจช่วยคุณแหม่มคะ และขอนำเรื่องนี้มาเตือนตัวเองด้วยคะ ขอบคุฯมากกๆคะ จากคุณ : สปาเก็ตตี้เบคอน - [ 12 เม.ย. 52 18:08:11 ]

ความคิดเห็นที่ 59 โห...อ่านจบแล้ว ผมอึ้งกิมกี่ไปเลย...นึกถึงลูกสาว วัย 11ปีพอดีเลย...รู้สึกผมจะโดนบ้างแล้วล่ะ.....ยังไม่รู้จะต่อกรกับเจ้าหญิง ของผมยังไงดีเลย..ตามใจมากไป เอาอะไร ขออะไร ให้หมด ... กลัวเหมือน "พ่อแม่รังแกฉัน"...ดุว่าไปก็ไม่เชื่อฟัง..แต่กับคนอื่น..เกรงใจได้ดี...เฮ้อ เหนื่อย...เป็น Single Dad ก็ เหนื่อยอย่างนี้เองหนอ..บางครั้ง อยากหนีไปไกลๆแบบไม่กู่ไม่กลับเหมือนกัน..แต่ก็ทำไม่ได้ซักกะที.....แบบนี้เรียกว่า เพราะรักลูกหรือป่าว......ขออภัย เผลอระบายเรื่องตัวเอง.....ขอบคุณ คุณแหมม่ที่นำมาปันกันอ่านครับผม.... จากคุณ : chontanon538 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 02:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 60 นิยายสนุกดี น่ามีตอนต่อไปนะ จากคุณ : Taro_sama - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 04:26:31 ]