จากเหตุการณ์ ในคืนนั้น ( http://www.pantip.com/cafe/family/topic/N7754810/N7754810.html )
หลังจากที่พ่อจัดการกับพี่เฟิร์นของหนูแล้ว พ่อคิดว่าคนที่มีส่วนต้องรับผิดชอบโดยตรงคือลูกผู้ชายตัวเล็กของพ่อนี่เอง
เช้าวันรุ่งขึ้น ...
แม่หนูทำงานอยู่ข้างบน พี่เฟิร์นวาดรูปอยู่ในห้องทำงาน
พ่อนั่งตามข่าวบ้านเมืองในห้องนั่งเล่น หนูกำลังต่อตัวหุ่นยนต์
พ่อเรียกหนูมานั่งตัก ...
หนูเดินมาทำหน้าล๊อกแล๊ก (เหมือนกับรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น)
"ภัทร ... หนูเป็นลูกผู้ชายใช่ไหม"
"ไม่ใช่ หนูเป็นตุ๊ด ใส่หน้ากากมาต่างหากเล่า" ... (พยายามเลี่ยงสุดฤทธิ์)
"หนูว่าถ้าคนเราทำผิด แล้วขอโทษเนี่ยเป็นเรื่องที่ดีไหม"
"ไม่ดีกั๊บ" (ทำหน้าล้อเลียน)
"หนูเคยขอโทษใครไหมตอนหนูทำผิด"
"เคยกั๊บ"
"แล้วหนูรู้สึกยังไง"
"สบ๊ายสบายๆๆๆๆๆๆ" (ร้องออกมาเป็นเพลง)
"เอาล่ะ พอแล้วๆ หนรู้ไหมว่าการขอโทษเวลาที่เราทำอะไรผิดไปเนี่ยทำให้เราเป็นลูกผู้ชายตัวจริงเลยน่ะ"
"แล้วไม่ได้แปลว่าหนูยอมแพ้ หรืออ่อนแอ หรือครับ" (เริ่มจริงจังขึ้นมานิดนึง)
... (พ่ออึ้ง) ...
"หนูเคยเห็นคุณพ่อขอโทษคุณแม่มั้ย" (เริ่มชักแม่น้ำทั้งห้า)
"เคยครับ"
"แล้วหนูว่าคุณพ่ออ่อนแอหรือแพ้คุณแม่ไหม" (ลุ้นสุดตัว ถ้าตอบว่าใช่จะไปต่ออย่างไรดี)
"เอออออ (ทำตากลอกไปมา) ... หนูว่าไม่นะครับ" (โล่งอก)
"... คืองี้ พ่อว่าการขอโทษเนี่ยทำให้เราเป็นลูกผู้ชายตัวจริงที่เข้มแข็งที่หนึ่งเลยต่างหาก หนูเห็นด้วยไหม"
"ครับ" (เข้าล๊อกพ่อ)
"เมื่อคืนนี้หนูจำได้ไหมเกิดอะไรขึ้น" (ต้อนเข้ามุม)
"แต่สุดท้ายหนูก็ไม่ได้นอนกลางนี่ครับ คุณแม่มานอนแทรก" (ตีชิ่ง เด้งเชือก ถอยฉากหลบออกจากมุม)
"นั่นไม่สำคัญนะหรอกนะ พ่อว่าที่สำคัญคือ ก่อนที่เรื่องจะบานปลาย พี่เฟิร์นเสียสละให้หนูก่อนเลยต่างหาก และที่สำคัญกว่าคือ หนูทำให้พี่เฟิร์นร้องไห้"
"แต่หนูได้ยินคุณพ่อคุยกับพี่เฟิร์นว่า ให้พี่เฟิร์นหัดอดทนนี่ครับ แสดงว่าหนูช่วยให้พี่เฟิร์นหัดอดทนด้วยไง" (แถ + ดิ้นต่อ + แลบลิ้นเจ้าเล่ห์)
"นั่นเป็นเรื่องระหว่างพ่อกับพี่เฟิร์น และมันก็ไม่สำคัญนะ ... ที่สำคัญที่สุดคือหนูทำให้พี่เฟิร์นร้องไห้ต่างหาก"
" ... " (เงียบ ... เตรียมจบเกมส์ได้ - รุกฆาต - game over)
"พ่อต้องการให้หนูขอโทษพี่เฟิร์น เพื่อที่หนูจะได้เป็นลูกผู้ชายตัวจริง และพ่ออยากให้หนูเป็นลูกผู้ชายตัวจริง ... พ่อรู้ว่าหนูทำได้" (ปิดการขายทันทีก่อนลูกค้าไหวตัวทัน)
"... ไม่"
"ทำไมล่ะ"
"หนูอาย"
" ... อืม" (คิด ... คิด ... คิดไม่ออก จะไปต่อไม้ไหนดี)
"เขียนแทนได้ไหมกั๊บ" (ว้าว ดีเลย พ่อกำลังคิดไม่ออกอยู่พอดี - แสดงว่าอยากขอโทษจริงแต่คงอาย)
"ได้ซิครับ" - "แม่หยิบกระดาษกับดินสอแถวนั้นมาทีซิ" (พอดีแม่หนูเดินผ่านมา)
...
...
"แต่หนูไม่เอาไปให้พี่เฟิร์นนะ" (เด้งเชือก ออกจากมุมอีก)
"ไม่ได้ครับ หนูต้องเข้มแข็งซิครับ"
"งั้นพ่อไปเป็นเพื่อนหนูนะ" (ต่อรองไม้สุดท้าย)
"ตกลง" (เปิดทางถอย ให้รู้สึกว่าชนะเหมือนกัน - คงได้ดีที่สุดแค่นี้แหละ)
...
...
"พี่เฟิร์นๆ ภัทรมีอะไรมาให้ แต่พี่เฟิร์นห้ามแกะอ่านจนกว่าภัทรจะนับหนึ่งถึงสามนะ" ... หนูพูดพลางเดินเข้าไปหาพี่เฟิร์นที่กำลังง่วนกับรูปวาดตรงหน้า
... "หนึ่ง สอง สาม" ... แล้วหนูก็วิ่งแจ้นลงกระได
...
...
"เฟิร์น ... หนูจะให้อภัยน้องภัทรไหมลูก"
... ได้ยินไปถึงวินมอเตอร์ไซด์ปากซอย .... "น้ อ ง ภั ท ร ร ร ร . . . พี่ ใ ห้ อ ภั ย ย ย ย แ ล้ ว ว ว ว ว ว"
แล้วเธอก็ก้มหน้าวาดรูปที่ค้างไว้ต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ... (เนียนมากๆ)
..
... (จบ)
เอาล่ะลูกเอ๋ย ... ถึงจะไม่ใช่การขอโทษและให้อภัยที่สมบูรณ์แบบตามตำราเลี้ยงลูกเท่าไร แต่พ่อว่าพ่อก็ทำดีที่สุดแล้วล่ะ ชีวิตจริงมันไม่เหมือนในตำราหรอก หวังว่าความพยายามของพ่อคงจะได้ผลบ้าง นิดหน่อยก็ยังดี ...
"พ่อ" ...
14 เมษายน 2552
===============================
ความจริงเกี่ยวกับ ... "เธอ" ... คนที่ลูกจะรัก : บทเรียนหนึ่งของลูกชาย จากพ่อ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nong-fern-daddy&month=20-04-2008&group=3&gblog=2
จากบันทึกของพ่อ ... บทเรียนชีวิตบทที่ 3 ของน้องเฟิร์น
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nong-fern-daddy&month=20-04-2008&group=1&gblog=2
บทเรียนที่ 7 ของน้องเฟิร์น ... รถสามล้อคันนั้นของหนู ...
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nong-fern-daddy&month=20-04-2008&group=1&gblog=6
มีบางอย่างที่แม่น้องเฟิร์นไม่เคยรู้
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nong-fern-daddy&month=20-04-2008&group=4&gblog=1
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 52 08:15:40
แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 52 08:08:40
บทเรียนของลูกผู้ชายตัวเล็ก ... เมื่อคืนแห่งชัยชนะ(ที่ได้จากการเสียสละของพี่สาว)ผ่านไป ...
