สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากปรึกษาเพื่อน ๆ ที่นี่ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงดี
ขอเล่าเรื่องราวก่อนนะคะ แต่งงานมาแล้วแปดปีค่ะ กับคนต่างชาติค่ะ เค้ามีอาชีพนักบินซึ่งก็ย้ายบริษัทไปบ่อย ๆ ย้ายประเทศไปเรื่อย ๆ มีลูกสองคนค่ะ ลูกชายเจ็ดขวบ ลูกสาวสามขวบ ตอนนี้งานของเค้าก็คือต้องไปเบสอยู่ต่างประเทศโดยจะได้กลับมาเดือนละสิบวันแบบหยุดติดกันสิบวันเลย เราตกลงกันว่าจะย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพเพราะเราเบื่อที่จะต้องอยู่ต่างประเทศดูแลลูกคนเดียวเวลาเค้าไปบิน
บ้านที่เราอยู่ตอนนี้คือบ้านที่อยู่ในบริเวณเดียวกับบ้านพ่อแม่เรา โดยแม่เรายกบ้านนี้ให้และสามีเป็นคนออกค่าใช้จ่ายในการตกแต่งทั้งหมด บ้านเพิ่งทำเสร็จเดือนนี้เองค่ะ แต่เค้าคนนั้นไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนี้กับครอบครัวแล้ว เค้าบอกว่าเค้ากำลังสับสนเพราะเค้าอยู่คนเดียวมากเกินไปและเริ่มชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับครอบครัวแล้ว สำหรับสามีเราเค้าเป็นคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องการใครดูแลตลอดเวลา เมื่อก่อนตอนที่เค้าเบสที่ต่างประเทศ ครอบครัวก็ย้ายไปอยู่ด้วยและเค้าจะเจอกับครอบครัวทุก ๆ สามหรือห้าวัน ยังได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะค่ะ แต่ตอนนี้คือเดือนนึงอยู่กับครอบครัวแค่สิบวัน สองสามเดือนก่อนเค้าเหงามากจนถึงกับร้องไห้เวลาเจอเราที่สนามบิน เค้ารับกับชีวิตอย่างนี้ไม่ได้
เราทะเลาะกันบ่อยค่ะเวลาเจอกัน เริ่มมากขึ้นตอนที่เราจับได้ว่าเค้าติดต่อกับผู้หญิงคนนึง ผู้หญิงโทรมาค่ะว่าดาร์ลิ่งอย่างนั้นอย่างนี้ เค้าก็มีพิรุธค่ะแบบแกล้งทำเป็นว่าโทรผิด พยายามวางสาย แต่เราเอาโทรศัพท์มาคุยเองค่ะแล้วปลายสายก็คงตกใจและขอโทษแล้ววางสายไปเลย ครั้งแรกเรารับไม่ได้เลย อยากจะขอเลิกแต่เค้าก็ร้องไห้และขอโทษเรา สักพักเราก็หายโกรธค่ะเพราะครั้งนั้นคือแค่ผู้หญิงโทรศัพท์มา
หลังจากนั้นอีกสามสี่เดือน วันแรกที่เราย้ายไปอยู่บ้านใหม่กับเค้าที่ต่างประเทศพร้อมลูก ๆ สองคน เจอทีเด็ดค่ะ สามีเราส่งข้อความหาผู้หญิงคนนึงเป็นสิบ ๆ ข้อความว่าคิดถึงอย่างนั้นอย่างนี้ รู้สึกเหมือนโดนหักหลังค่ะ เวลาที่เราอยู่เมืองไทยรอย้ายไปอยู่ด้วยกัน เวลาที่เราเลี้ยงลูกสองเต็มที่เพราะรู้ว่าเค้าทำงานหนัก อยากให้เค้าสบายใจว่าลูกๆ สบายดี แต่เค้ากลับมีเวลาไปส่งข้อความหากิ๊กเป็นสิบข้อความ เราโกรธมากอีกครั้ง ครั้งนี้หัวใจสบายค่ะเพราะมีข้อความคิดถึงห่วงใยหากันด้วย เค้าบอกว่าเ็นผู้หญิงเวียตนามที่เค้าเจอในบาร์ เป็นบาร์เกิร์ล และบอกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีค่าอะไรเลย และเค้าแค่ออกไปดริ๊งค์ด้วยแค่นั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เราไม่คุยกับเค้าไปหลายวันเลยค่ะ โกรธถึงขั้นขว้างรูปแต่งงานทิ้งเลย แต่สุดท้ายก็อดทนและอดกลั้นค่ะ อยู่ต่อไปเพื่อลูก
ช่วงอยู่ต่างประเทศหลังจากนั้นประมาณหนึ่งปี ชีวิตก็มีความสุขดีค่ะเพราะ เค้าบินไฟลท์นึงแค่ไม่กี่วัน มีเวลาอยู่ด้วยกันมากค่ะ ยังรู้สึกว่ารักกันดีและครอบครัวอบอุ่นเหมือนเดิม
ปีต่อมาเค้าได้งานใหม่ที่สายการบินอีกสายซึ่งเลือกมาเบสที่กรุงเทพค่ะ เพราะเราเบื่อชีวิตที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวเวลาเค้าไม่อยู่ จริง ๆ เค้าไม่อยากย้ายมาที่สายการบินใหม่นี้แต่เราสนับสนุนค่ะเพราะดูอนาคตดีกว่าและเราจะได้กลับไปอยู่เมืองไทย มีคนช่วยดูลูกเวลาเค้าไม่อยู่ด้วย
อย่างที่บอกไปตอนแรกค่ะว่าเค้าเราจับได้ว่าเค้ามีกิ๊กสองครั้ง จากที่เราไว้ใจเค้ามาก ไม่เคยเช็คหรือระแวงอะไร กลายเป็นเริ่มระแวงค่ะ เริ่มรู้สึกว่าไม่สามารถให้อภัยได้และระแวงว่าเค้าจะมีใครอีก ความสัมพันธ์ก็เริ่มแย่ลงค่ะ ยิ่งช่วงหลัง ๆ นี้เรามารู้อีกว่าเค้ามีอะไรกับผู้หญิงเวียตนามสามครั้ง เค้าเผลอหลุดปากออกมาค่ะ เราเริ่มรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเลยค่ะ เริ่มคิดถึงเวลาที่เค้ามีอะไรกัน เราเริ่มไม่อยากมีอะไรกับเค้า เวลาเค้าต้องการก็เหมือนห้เสร็จ ๆ ไปค่ะ ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม เราทะเลาะกันบ่อยขึ้นจนลูกถามว่าทำไมพ่อแม่ทะเลาะกันทุกทีเลย
เดือนนี้เค้ากลับมาบ้านสิบวัน ธรรมดาเค้าจะเลื่อนไฟลท์ให้เร็วขึ้นเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวเพิ่มอีกหนึ่งวัน แต่ครั้งนี้เค้าไม่ทำค่ะ เรารู้สึกน้อยใจจนเริ่มพาลค่ะ เริ่มคิดไปเรื่อยว่าสงสัยจะมีใครอยู่ที่นั่น
ครั้งนี้กลับมาเค้าเปลี่ยนไปชัดเจนค่ะ เค้าไม่อยากจะไปไหนกับครอบครัวอยู่แต่บ้าน เหมือนไม่ได้เอาใจกลับมาด้วย เรารู้สึกได้ค่ะ เราถามเค้าว่าเป็นอะไร เค้าบอกว่าเค้าเบื่อกรุงเทพ เบื่อบ้านนี้ เพราะบ้านนี้เป็นบ้านของพ่อแม่เรา บ้านมันพื้นที่มากเกินไปสำหรับครอบครัว บ้านเราอยู่ชานเมืองค่ะเลยมีพื้นที่เยอะหน่อย ธรรมดาเราอยู่แต่อพาร์ทเมนต์ค่ะ ยังไงก็เห็นหน้ากันตลอด ตอนนี้อยู่บ้านเลยต้องมีทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยงช่วยดูลูกค่ะ เค้ารู้สึกไม่เป็นส่วนตัว ไม่เป็นบ้าน เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกเหมือนมาเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศ ไม่รู้สึกว่ากลับบ้าน บ้านนี้ไม่อบอุ่น เค้ารู้สึกแปลกหน้ากับบ้านนี้
เค้าบอกว่าเวลาสองสามอาทิตย์ต่อเดือนที่ต้องอยู่คนเดียวมันมากเกินไปและเค้าเริ่มชินกับชีวิตแบบนั้น เค้าบอกว่าชีวิตแบบที่เค้ามีมันอันตรายต่อครอบครัวมาก มันเปราะมาก เค้าอยู่อย่างเหงา ๆ ท่ามกลางสาวสวยมากมาย เค้ายอมรับค่ะว่ามันยากที่จะไม่รู้สึกอะไร ไม่มีผู้ชายคนไหนทำได้ถ้าอยู่ในสถานการณ์นั้น เราเข้าใจชีวิตเค้าค่ะเพราะเราเคยทำงานในสายการบินเหมือนกันและรู้ว่าเวลาเหงา ๆ แบบนั้นมันสามารถก่อให้เกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ แบบเราไม่ตั้งใจมากมาย
เรื่องความสัมพันธ์บนเตียงนั้นก็น้อยลงมากค่ะ ตั้งแต่เรารู้ว่าเค้าหักหลังเรา เราไม่ค่อยอยากมีอะไรด้วย ยังทำใจไม่ได้ค่ะ เค้าบอกว่าเค้าทนไม่ได้ที่ถูกปฎิเสธ เค้ารู้สึกเหมือนเค้าไม่เป็นที่ต้องการที่นี่ จนในที่สุดเค้าก็ไม่มีใจจะกลับมา เค้าไม่รู้สึกว่าที่นี่เป็นบ้านค่ะ จริงๆ เราก็มีส่วนผิดมากมาย เราขอโทษเค้าและเค้าก็ขอโทษเราเรื่องที่ทำผิด เราสัญญาว่าเราจะลืมส่ิงที่ผ่านมาและจะทำตัวใหม่ สนใจใส่ใจเค้าให้มากขึ้นและ มีความสัมพันธ์ รวมทั้งเรื่องนั้น ให้มากขึ้น
เค้าบอกความรู้สึกเค้ายังไม่กลับมาค่ะ เราพูดกันเรื่องหย่าแต่ไม่ได้ตัดสินใจ เค้ายังไม่แน่ใจตัวเอง เค้ายังไม่รู้ว่าเค้าต้องการอยู่คนเดียวจริงรึเปล่า เราพยายามเปลี่ยนตัวเอง เข้าใจเค้าให้มากขึ้น เวลาคงจะบอกเราเองว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่เรากลัวค่ะ กลัวใจเค้า กลัวความผิดหวัง สงสารลูกมาก แต่พยายามฝืนยิ้มและทำดีต่อไปค่ะ เราขอโอกาสจากเค้า ขอให้ครอบครัวได้มองกันอย่างเต็มตา ใช้เวลาด้วยกันให้มากขึ้น ทำได้แค่นี้ค่ะ อนาคตจะเป็นยังไง คงได้รู้กัน
ไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดกับตัวเอง ถ้าเป็นจริง คงต้องยอมรับมัน อยากได้กำลังใจและคำแนะนำจากเพื่อน ๆ ที่นี่ค่ะ ยังไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย ไม่อยากให้พ่อแม่กลุ้มใจค่ะ สงสารท่าน เราควรทำยังไงดี เครียดมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นล่วงหน้าค่ะ วันนึงอาจได้เข้ามาเป็นสมาชิกกลุ่มเพื่อน ๆ ซิงเกิ้ลมัมนะคะ
จากคุณ :
Nostalgie 
- [
17 เม.ย. 52 23:03:23
]
ขอกำลังใจค่ะ คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี single mom หรือลองดูอีกสักที
