ความคิดเห็นที่ 1 เรียนเยอะมากจริงๆ ค่ะ รู้ไปหมด  แต่ไม่มีงานทำ ชอบไปเอาการศึกษามาจากเมืองนอก  เด็กไทยเก่งกว่าเด็กต่างชาติอีก แต่ในประเทศไม่มีอะไรมารองรับ โดยเฉพาะด้านวิทยาศาสตร์  ไม่เห็นจะค่อยสนับสนุนเล้ย จากคุณ : ชะอมชุบไข่ทอด - [ 24 เม.ย. 52 01:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ ยุคทองของ รร.กวดวิชา.......หายนะของการบริหารการศึกษา ............................................................................... จากคุณ : tumyota - [ 24 เม.ย. 52 01:48:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คงต้องมองในมุมพ่อแม่ของเด็กเหล่านี้นะคะ สมมุติว่าอยู่ในสังคมโรงเรียนที่มีแต่เด็กที่เรียนเกินวัย ทุกคนเป็นอย่างนี้หมด มันย่อมกดดันทั้งเด็กและพ่อแม่ค่ะ เด็กเองก็ไม่อยากจะเรียนด้อยกว่าคนอื่นนะคะ หลายคนก็บอกพ่อแม่เองว่าจะเรียนพิเศษ เพราะไม่อยากด้อยกว่าใคร การเพิ่มความมั่นใจในตัวเองหรือself-esteemนี่ กลายเป็นมาวัดด้วยสิ่งเหล่านี้ มันเป็นเรื่องปลูกฝังค่านิยมผิดๆ ไม่โทษพ่อแม่หรือเด็กค่ะ โทษระบบการศึกษาดีกว่า วันนี้พาลูกเดินเข้าโรงเรียน(ที่อเมริกานะคะ) ก็ได้ผ่านกลุ่มเด็กมัธยมกำลังเรียนกันอย่างสนุกสนานที่ลานสนาม เลยพาลูกสาวแวะไปดูว่าเค้าทำอะไร ทุกคนมีสายวัดอะไรบางอย่างอยู่ ทำงานกันเป็นกลุ่ม บางกลุ่มทดลองเอาเครื่องบินกระดาษที่พับเองมาขว้างแล้ววัดระยะทาง บางคนก็นอนบนพื้นวัดอะไรไม่ทราบอยู่ แต่เห็นว่าเด็กทุกคนหัวเราะร่าเริง ชอบการทดลองด้วยตัวเอง เด็กที่นี่สามโมงก็กลับบ้านกันค่ะ กิจกรรมหลังสามโมงก็มีทำการบ้านบ้าง งานกีฬาบ้าง งานศิลปะอย่างอื่น แล้วแต่ความชอบความถนัดของเด็ก ไม่ได้บอกว่าระบบอเมริกาเจ๋งที่สุดนะคะ ก็มีข้อบกพร่องที่ต้องแก้ไขกันไป แต่อย่างน้อย เค้าคำนึงถึงการสอนให้เด็กชอบวิชานั้นๆด้วยใจรัก ไม่ใช่สอนเพื่อเอาชนะอะไรซักอย่าง ไม่ว่าจะเอาชนะกันด้วยเกรด หรือการสอบชิงสอบเข้าอะไร คือตัวmotivateข้างหลังไม่เหมือนกันนะคะ เด็กที่เรียนด้วยใจรัก กับการเรียนด้วยความกดดันเนี่ย เรียนด้วยใจรักมันก็พัฒนาความรู้ด้วยความขวนขวายมากเข้าไปยิ่งๆขึ้น เรียนด้วยความกดดันมันไปเน้นการเอาชนะเสียมากกว่า จากคุณ : kanu_memphis - [ 24 เม.ย. 52 02:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อะไรมันจะขนาดนั้นเนี่ย เฮ้อ.. จากคุณ : noojerry - [ 24 เม.ย. 52 02:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ่อ...เราว่ามันเกินไปมากๆเลยนะนั่น  ไอ้หลักสูตรฟิสิกส์ เคมี ชีวะตัวนั้น เราเรียนตอน  ม.4 สายวิทย์อ่ะค่ะ  อาจจะรวมไปถึงคณิตศาสตร์ด้วยเป็นหลักสูตร ม.ปลายนะเราว่า ทำไมพ่อแม่ถึงต้องยัดเยียดให้ลูกขนาดนั้นด้วยคะเนี่ย น่าสงสารเด็กจริงๆ  เค้าคงไม่มีความสุขเอามากๆ วัยกำลังเล่นซนเลย  พาเค้าเข้าค่ายไปทำกิจกรรมปิดเทอมยังจะดีกว่า  ได้เรียนรู้แบบสนุกสนานไม่ยัดเยียดเกินไป มีเพื่อนเยอะด้วย แถมทำให้เค้าสนุกแล้วอยากศึกษาด้วยตัวเองและใจรักมากกว่า เราว่าเรียน รร.ดังหรือ รร.วัด ถ้าเด็กจะไม่เอา ไม่เรียนซะอย่างก็เหมือนๆกันแหละเราว่านะ จากคุณ : มาม่าน้ำข้น - [ 24 เม.ย. 52 02:06:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ให้เรียนอะไรที่ยากเกินไปมันก็จะเกินความเข้าใจของเด็กได้ เด็กจะเครียดมากๆและคิดว่าตัวเองโง่ที่ไม่เข้าใจ                           บางครั้งวุฒิภาวะเป็นเรื่องสำคัญ เคยมั้ยคะที่เราทำเลขข้อนึงยากเย็นแสนเข็ญ แต่เมื่อเราโตขึ้นมาพอได้รับคำอธิบายหน่อยกลับเข้าใจได้อย่างง่ายดาย                                 สงสารเด็กมากค่ะ แต่ในสังคมที่ทุกคนทุกที่ก็เป็นอย่างนั้นกันหมด แล้วลูกเราจะอยู่ได้ยังไง มันคงต้องไหลตามน้ำไปบ้างบางครั้ง จากคุณ : catcompany - [ 24 เม.ย. 52 02:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เออ เท่าที่อ่านผ่านๆ วิชาต่างๆที่ว่ามา เมื่อ 10 กว่าปีที่เเล้ว ดิฉันได้เรียนตอน ม.ปลาย เดี๋ยวนี้ เค้าเริ่มเรียนตั้งเเต่ ป. 5 เลยเหรอคะ จากคุณ : เลิฟยูจัง - [ 24 เม.ย. 52 03:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คอนเซ็ปการเรียนรู้ของเราตั้งแต่จำความได้  จนเรียนจบ คือ... ...เรียนสนุก  ลุกนั่งสบาย.... เรื่องจริงนะ ตอน ม.๑ เจอคุณครูสอนวิทยาศาสตร์ รร. ตจว. บ้านนอกนะคะ  ให้เราไปเขียนตามที่เราเข้าใจ หน้าห้องค่ะ ก็เขียนไปเรื่อยๆ ตามใจ ตามสไตล์เรา  ผลถูกหมดค่ะ หน้าบาน จากนั้นชอบเรียนวิชานี้มาเรื่อยๆ  เทียบกับเลขพ่อ(ไม่ได้เป็นครูนะคะ) สอนการบ้านไป คำตอบถูกนะคะและวิธีการก็แสนจะง่ายกว่าครูสอนอีก  ครูกลับว่าว่าต้องทำขั้นตอนแบบครู  ทั้งที่คำตอบเหมือนกันค่ะ เกลียดเลขไปเลย แอบใช้วิธีคิดแบบที่พ่อสอนตอนสอบแบบเลือกตอบเอา มีเพื่อนคนนึง พ่อเป็น อ. มัถยม และเป็น อ.เราด้วย  ตะเวนลูกพากวดวิชากับ อ.ของพ่อเพื่อนเองที่ว่าเจ๋งๆ ซื้อไวตามินบำรุงสมองให้ทาน เคยไปด้วยครั้งนึงค่ะ ไม่ไหว เครียด  สรุป เพื่อนเอ็นท์และสอบเข้าเรียนอะไรไม่ติดสักที เราเอนท์ติดกับอีก  ๒ สถาบัน  ทั้งที่ไม่ได้กวดอะไรเท่าไหร่เลย ตอนเรียน ป.ตรี วิชาไหนที่ชอบ อ.สอนไม่เรื่องมาก ให้เราเรียนรู้ตามแบบที่เราต้องการก็จะทำได้ดี  ๑๐ ปีฝ่านไปยังไม่ลืมเลยค่ะ ตอนเรียน ป.โท เจอเพิ่อนที่ชอบแข่งขัน เพื่ออะไรก็ไม่รุ้นะ เพราะก็มีงานการดีแล้ว จบไปก็ไปรับเงินเดือนเท่าเดิมก่อนมาเรียน  ถึงขนาดจดเอาไปลอกลงข้อสอบ(ในสาขาแค่ ๘ คนเอง) อ.จับได้(ง่ายๆ)เรียกไปคุย พี่แกว่าประมาณเป็นตั้งแต่เรียน รร....บน แล้ว ทำข้อสอบได้นะแต่อยากมั่นใจคำตอบ  อึ้งไปเลยเรา เพราะระบบการศึกษาที่ต้องการเกรดหรูๆ ปฏิบัติได้ไม่ได้อีกเรื่อง พอมาเป็น อ.สอนอีกที่  เราคุยกับ นศ. ว่า รู้จักคำว่า....จริตในการเรียนไหม?  หาจริตตัวเองให้เจอ?  เด็ก ป.ตรี ค่ะ ฮากันใหญ่  บางคนเห็นเพื่อนอ่านหามรุ่งคำ ก็อ่านตาม  ท่องตาม  ทำตาม คงไม่ต่างกับคุณแม่ น้อง ป.๕ คนนี้ที่พาลูกตะเวนเรียนพิเศษ  ทั้งที่ยังค้นหาไม่เจอเลยว่าน้องเค้ามีแนวโน้มชอบ หรือสนใจไปทางไหน   โครงระบบการศึกษาไทยชอบตีกรอบ ขีดเส้นให้ นร. ทำ  เดิน ตามๆ กันไป  ทำต่างจากคนอื่นถูกมองว่าแปลก (แม้แต่ อ.) เช่น  เคย conference กับ นศ. ให้เอาขนมขบเคี้ยว น้ำดื่มมาตามสบายเลย กับจัดวอล์คแรลลี่ในวิชาที่สอนใน clinic แรกๆ(เกือบ ๑๐ ปีได้แล้ว) โดนว่าแปลกๆ สอนเอามันส์เท่านั้น  สักพักภาควิชาอื่นทำตามค่ะ กับอีกหลายๆ เรื่องที่เจอในระบบการศึกษาไทยเขียนได้ไม่หมด เราตั้งใจเลี้ยงลูกและเรียนแบบที่ตัวเองเคยทำค่ะ " เรียนสนุก  ลุกนั่งสบาย " จากคุณ : one&only - [ 24 เม.ย. 52 03:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วเศร้าใจค่ะ ไม่ทราบว่าจะโทษใครหรืออะไรดีที่ทำให้เด็กๆหลายๆคนต้องเรียนแบบบ้าคลั่งขนาดนี้ แต่ดิฉันว่ามันน่าจะมาจากการการปลูกฝังค่านิยมแบบผิดๆ ที่(หลายๆคน)คิดว่าสังคมดีๆ โอกาสดีๆหรืออะไรที่มันเป็นแบบว่าดีที่สุด เลิศที่สุด จะเป็นของคนที่เรียนเก่งๆหัวดีๆหรือเรียนได้เกรดดีๆเท่านั้น คนที่ได้ผลประโยชน์มากที่สุดก็ รร.กวดวิชาจริงๆแหละค่ะ จากคุณ : ลูกปัดสีรุ้ง - [ 24 เม.ย. 52 04:06:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วเห็นใจเด็กไทย เฮ้อ.. อยู่ป.5 ต้องเรียนขนาดนี้แล้วเหรอคะเนี่ย ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ สมัยดิฉันเรียนเป็นหลักสูตรของเด็กมัธยมปลายนะคะ สมัยนี้ยกมาให้เด็กประถมเรียนกันแล้วหรือ อัจฉริยะสร้างได้จริงๆ หนู หลานๆ ที่เมืองไทย เสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปโรงเรียนกวดวิชาตั้งแต่เช้ายันเย็นเหมือนกัน ตอนกลับเมืองไทย เวลานั่งรถไฟฟ้าไปสยามเจอแต่เด็กๆ หอบหนังสือไปเรียนพิเศษกันทั้งนั้นเลย ก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะระบบการสอบคัดเลือกมันเป็นแบบนี้ ต้องเก่งกว่า ต้องรู้มากกว่าคนอื่น ไม่งั้นก็เข้าโรงเรียนดีๆ มหาวิทยาลัยดีๆ ไม่ได้ ทางเลือกของการศึกษาไม่มีมากนัก ทุกๆ คนตั้งเป้าไปที่จุดหมายเดียวกันหมด ก็เลยต้องกวดวิชากันเข้าไป ห้ามหยุด เพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตอนนี้ ลาออกจากงานออกไปเป็น Tutor ไปลงหุ้นเปิดโรงเรียนกวดวิชากันก็หลายคน อ่านแล้วเห็นด้วยกับคุณ tumyota เลยค่ะ ยุุคทองของโรงเรียนกวดวิชา .. จากคุณ : monopoly - [ 24 เม.ย. 52 04:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : ฑีรฒ - [ 24 เม.ย. 52 05:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นี่ขนาดครูบอกเองว่าเด็กเรียนหนักไป อ่านเเล้วเห็นภาพว่าเด็กเรียนยากเเละหนักจริงๆค่ะ เเต่ก็อย่างว่าผู้ปกครองอยากให้ลูกเก่ง สู้คนอื่นได้ เพราะสังคมข้างหน้า ที่เรียน(โรงเรียนดีๆมีน้อย)งานดีๆมีน้อย ก็ต้องเเย่งกัน นี่ลูกสาวบอกอยากไปเรียนพิเศษกับเขาบ้าง เราก็บอกยังไม่จำเป็นนะเเค่ม.1เอง อ่านเองได้ไม่ใช่เหรอ คืออยากให้ลูกช่วยเหลือตัวเองก่อน ไม่ไหวค่อยไปติวค่ะ จากคุณ : Hana* - [ 24 เม.ย. 52 05:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โห...............ขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย จากคุณ : fish_s - [ 24 เม.ย. 52 07:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ค่านิยมในสังคม ที่นำพาไป บางครั้งไม่อยากก็ต้องทำมังครับ จากคุณ : Untrue - [ 24 เม.ย. 52 08:30:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ถูกใจกระทู้นี้จริง ๆ จากคุณ : Pim_ลภัส - [ 24 เม.ย. 52 09:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นด้วย ไม่โทษพ่อแม่ เพราะระบบการศึกษากับค่านิยมในสังคม มันเป็นแบบนี้  เหมือนข้างบนว่าบางครั้งไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำบ้าง ที่เห็นมา เด็กบางคนถูกพ่อแม่ยัดเหยียดให้เรียนพิเศษตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นก็จะไม่ชอบเรียน เด็กบางคนเข้าไปเรียนได้ แต่กดดันไม่มีความสุข ต้องย้ายโรงเรียน พอเราได้เจอแบบนี้ มันเลยทำให้เราได้คิด อย่าเกินเลย กลัวจะไปทำร้ายลูกด้วยความหวังดี จากคุณ : BabyBye - [ 24 เม.ย. 52 09:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วนึกถึงภาพที่ขับรถผ่านแถว งามวงศ์วาน ที่ตอนนี้เป็นแหล่งกวดวิชาเต็มไปหมด เห็นเด็กมายืนรอรถกลับบ้านเลิกเรียนกันเพียบ  นี่ขนาดปิดเทอมนะ ไม่ได้พักเล้ย ..... ยังบอกกับพี่ขิมเลยว่า ปีหน้าหนูขึ้น ป.4 อยากมายืนแบบนี้ไหมเดี๋ยวแม่จะได้จัดให้  คุณนายเธอส่ายหัวดิ๊กๆ ทันที บอกว่า ปิดเทอมนอนดูทีวี ไปเที่ยวทะเลแถวบ้านดีกว่า จากคุณ : beebeemom - [ 24 เม.ย. 52 10:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ในอเมริกา .... พ่อแม่ต่างชาติ คนจีน คนเกาหลี คนแขกอินเดีย คนรัสเซียน... เข็นลูกๆเหมือนกับคนไทยในไทยค่ะ ลุกๆดิฉันมาบอกเล่าให้ฟังว่า เพื่อนร่วมเรียนในห้อง มีเด็กหัวกะทิที่เป็นเด็กต่างชาติ เด็กเก่ง เด็กเนิร์ดมาจากชาติต่างๆข้างบนนั้น... แข่งขันกันสูงมาก พ่อแม่ส่งไปเรียนกวดวิชา.... จะวัดดวงกันก็เมื่อจบไฮสคูล... ดูสิว่า ใครจะได้รับเข้ามาหวิทยาลัยระดับท้อปของอเมริกา ที่มีมีรร. กวดวิชาสำหรับ Test Prep  เช่นสถาบัน Kaplan ค่าเรียนกวดวิชาหลายร้อยดอลฯ จนต้องมีคูปองลดราคาเสนอ... คนสอนติววิชาคิดค่าชม. ๖๐... ๗๐ ดอลฯ ก็มี (ดิฉันเคยโทรติดต่อหาคนติวคณิตย์ให้ลูก แพงมากๆ) การแข่งขันยในอเมริกามีเหมือนกับไทย... ไม่ใช่ว่า การเรียนระบบในอเมริกาจะไม่เครียด.... เด็กที่เรียนเก่ง เครียดทั้งนั้น เพราะต้องคงระดับเกรดให้อยู่โดดเด่น ... อย่างลูกดิฉันเรียนหนัก ไม่ได้เรียนสบายๆอะไร.... จากการตั้งใจเรียน มันมีผลตอบแทน ที่เขาได้รับเลือกเข้ามหาวิทยาลัยที่ติดอันดับในอเมริกา... มันทำให้เขาภูมิใจ และ พ่อแม่ก็โล่งอกไปด้วย ที่ลูกเอาตัวรอดได้... อนาคตการงานมัน "ย่อมดีกว่า" มีโอกาสเรียนจบออกไปหางานที่ดีๆได้ ส่วนเด็กนร. ที่เรียนสบายๆ ก็มี แต่นั่นสำหรับคนที่ไม่หวังสูง คือเรียนเอาให้จบๆไปก็มี (เหมือนกับในไทย) การเรียนเด็กวัยประถม กับ วัยมัธยมปลาย มันแตกต่างกันมากๆ... วัดดวงกันจริงจังเมื่อตอนจะเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหล่ะ... ใครได้ดีก็ดีไป จากคุณ : JidNince - [ 24 เม.ย. 52 10:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เพื่อนคนไทยรุ่นอาวุโสในอเมริกา... เขาเข็นลูกๆตั้งแต่เด็ก ให้เรียนดนตรี ส่งแข่งขันชนะ.... ส่งไปเรียนรร. เอกชนที่ต้องสอบเข้า... โชคดีที่ลูกๆเขาขยัน....  จ้างครูมาติววิชาที่บ้าน.... เรียนดีมาก จนได้ทุนเข้ามหาวิทยาลัย และต่อมาได้ทุนเข้าเรียนแพทย์.... ลูกๆสองคนจบมาเป็นแพทย์เฉพาะทาง ทำงานที่รพ. ในอเมริกา ตอนอายุ ๒๖... รายได้สำหรับแพทย์ในอเมริกาสองถึงสามแสนดอลฯขึ้นไปต่อปี ลูกๆของเขาขอบคุณที่พ่อแม่ได้ผลักดันให้เขาขยันเรียนจนออกมาได้ดี.... เขาจะไม่ลำบากต่อไป ส่วนพ่อแม่โล่งอก หมดห่วงไปแล้ว จากคุณ : JidNince - [ 24 เม.ย. 52 10:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เราเห็นว่า ถ้าเด็กรักเรียน เรียนได้ เรียนไป แต่ขนาดติวเช้าถึงเย็นก้อโหดไปหน่อย ติวเป็นเรื่องดี ต้องมีบ้าง ไม่ควรไปยัดเยียด ทำให้เด็กเครียดจนเป็นว่าพ่อแม่รังแกเด็ก ไม่ไหวแล้วเกลียดการเรียนไปเลย วันพักผ่อนก้อต้องมีบ้าง ไม่ใช่เรียนมันทั้งเสาร์อาทิตย์ เต็มวัน แถมบางคนต้องติวหลังเลิกเรียนอีก ต้องแบ่งเวลาให้ถูก เล่นบ้างเรียนบ้าง ทำให้รู้สึกเรียนสนุก อย่าง คห 8 ว่านะคะ จากคุณ : เด็กหัวโต - [ 24 เม.ย. 52 11:04:01 A:24.240.30.234 X: TicketID:199210 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โหวตกระทู้ให้ค่ะ จากคุณ : ton-orr - [ 24 เม.ย. 52 11:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ในเรื่องของการเรียนให้เก่ง การแข่งขันในการสอบ ตลอดจน การผลักดัน ของพ่อแม่ ผมมีประสบการณ์ จริง ที่อยากมาเล่าให้ฟัง แต่ไม่ถือว่า เป็น แนวทางที่เหมาะกับ ทุกคนนะครับ โดยส่วนตัว มีเพื่อนเรียนเก่ง มากๆ หลายคน บางคน ได้แรงผลักดัน จากพ่อแม่ บางคน สร้างแรงผลักดัน ด้วยตนเอง บางคน ก็เห็นแต่ตัวมาก บางคน ก็มีน้ำใจเหลือเกิน ผสมปนกันไป หลากหลายรูปแบบ แต่คนที่ผม จะยกตัวอย่างต่อไปนี้ เป็นเพื่อนสนิท และเชื่อว่า น่าสนใจ และให้ข้อคิดอะไร ได้บ้าง เพื่อนคนนี้ เรียนเก่ง มาตั้งแต่เด็ก ได้รับรางวัลเรียนดี ทุกปี ผมเอง มารู้จักเขา ตอนเรียนมหาลัย และสนิทกัน ในช่วงปีท้ายๆ เพราะ ได้มาอยู่หอ เพื่อทำโปรเจ็คท์ร่วมกัน และทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า เขาเป็นคนเรียนเก่ง ในแบบที่ น่าศึกษาและจดจำ เพราะแม้ผม จะได้ชื่อ เป็นเด็กเรียนดีคนหนึ่ง แต่ผมรู้ดีว่า มันเป็น แรงผลักดัน จากเป้าหมาย ซึ่งแตกต่าง จากเพื่อนคนนี้ ที่เขาเรียนดี โดยมาจาก ความรู้สึกอยากเรียน อยากรู้ ด้วยใจอันบริสุทธิ์ ทำให้เขาไม่ได้รู้สึก เหนื่อย เครียด ในระหว่างการเรียนเลย เวลาอ่านหนังสือ ถ้าเป็นคนทั่วๆไป ก็อ่านแต่เฉพาะ เรื่องที่เรียน เรื่องที่จะสอบ ทำโจทย์และโฟกัส เฉพาะจุด เพื่อผลต่อคะแนนสอบ แต่สำหรับเขาแล้ว เขาอ่านแบบ คนอยากจะรู้ อยากจะเข้าใจ ดังนั้น หากสิ่งที่เรียน ไปพาดพิงถึง ศาสตร์ด้านอื่นๆ เขาก็จะไปหาหนังสือ ในเรื่องต่างๆ เหล่านั้น มาอ่านประกอบ จนอิ่ม ในความรู้ที่ได้รับ ทำให้ทราบว่า ขอบเขตแห่งความรู้ที่สะสมอยู่ในตัวเขานั้น มีทั้งความกว้างและความลึก มากกว่าเพื่อน คนอื่นๆ หรือ เด็กเรียนดีทั่วๆไป และจุดนี้เอง ทำให้ผม รับรู้ได้ว่า เพื่อนคนนี้ มีระดับการเรียนรู้และทัศนคติ ที่ออกนอก กรอบแห่งการแข่งขันไปแล้ว เวลาเพื่อนๆ บางคน เถลไถล จนอ่านหนังสือไม่ทัน ในเวลาใกล้สอบ เพื่อน เก่งๆ บางคน ปฏิเสธที่จะติว แนะนำหนังสือ หรือ ให้การช่วยเหลือ มองว่า ตนเอง ตั้งใจเรียนมาตลอด สมควรได้เกรดที่ดี เพื่อนๆที่เกเร ไม่ค่อยเข้าเรียน ควรจะเป้นฐานให้เขา เวลาตัดเกรดแบบอิงกลุ่ม นั่นคือ ความยุติธรรม ในมุมมองของเพื่อน ที่เรียนเก่ง บางคน แต่สำหรับเขา ไม่ได้คิด ในทำนองนั้นเลย เขาบอกผมว่า เขาได้เรียนรู้ ค้นพบอะไรบางอย่างที่น่าตื่นเต้น และ น่าสนใจ อยากถ่ายทอดให้เพื่อนๆ ได้รับรู้ด้วย ในเรื่องที่เรียนๆกันมา แล้วนัดเพื่อน ๆ ในกลุ่มนั้น มาติวกันที่หอพัก เมื่อสอบเสร็จแล้ว เพื่อนๆ ที่เหลวไหล ได้เกรด C จากที่คิดว่าน่าจะ D หรือ F คนเรียนเก่ง คนอื่นๆ ได้เกรด B เพื่อนคนนี้ ได้เกรด A และเป็น A คนเดียวในรุ่น โดยมีคนไปสอบถาม อาจารย์ และได้รับคำตอบว่า คะแนนเต็ม = 1000 เขาทำได้ 800 up ลำดับต่อจากเขา ได้คะแนน 600 เศษ จึงให้ A ได้คนเดียวจริงๆ ต่อมา เขาสอบชิงทุน ได้ 3 ทุน กพ/ AIT แล้วอันสุดท้าย เป็นทุนให้เปล่า ไปเรียนต่อ ที่อเมริกา เขาเรียนอันสุดท้าย เรียนจบจบเอก ทำงานเป้นนักวิจัย ต่ออีก 2 ปี แล้วต่อมาก็ กลับมาเป็นอาจารย์ ในเมืองไทย จนถึงตอนนี้ ก็ 3 ปีแล้ว ทราบข่าวล่าสุด ได้รับ รางวัล งานวิจัย ของ สภาวิจัยแห่งชาติ โดยรับจากมือ นายกฯอภิสิทธิ์ เมื่อไม่นานมานี้เอง เขามีรายได้ ระดับปานกลางเท่านั้น ไม่จัดว่าร่ำรวย หรือสามารถฟุ่มเฟือยได้เลย แต่ก็มีความสุข ในชีวิตการทำงานและครอบครัว ในแบบวิถึของเขา ผมเคยถามเขาว่า พี่ๆน้องเขา เรียนเก่งเหมือนเขาไหม เขาตอบ ว่า เขาเป็นคนที่เรียนดี แทบจะน้อย ที่สุดในบ้านแล้ว ซึ่งพอถามว่า พี่ๆ เขาเรียบจบหรือทำงานอะไรบ้าง ก็ต้องอึ้ง ว่าเป็นอย่างนั้น จริงๆ ส่วนพ่อแม่ เขาก็เป็นคนธรรมดา ไม่ได้เรียนสุงมากมาย ด้วยซ้ำ เพียงแต่เลี้ยงลุกด้วยความรัก ความเข้าใจ สนับสนุนในสิ่งที่ลูกอยากทำ ในวิถีที่ลูกอยากเป็น ไม่เคยกดดัน และ ตั้งเป้าหมายอะไร ให้ต้องเครียด หรือ กังวล เลยด้วยซ้ำ ----- สิ่งที่ผมอยากจะสื่อให้ รับรู้ ก็คือ อยากให้ พ่อและแม่ ตระหนักให้มากๆว่า จะเคี่ยวเข็ญลูก เพื่อเติมเต็ม ความฝันของตัวเอง หรือ จะอุทิศ ตนเอง เพื่อเติมเต็ม ความฝันของลูก ผลลัพธ์ ถ้าดูจากตัวลูก อาจจะได้ไม่ต่างกัน แต่ความรู้สึก จากใจของลูก ที่มีต่อพ่อแม่ ย่อมไม่เหมือนกันแน่ๆ ผมผ่านชีวิตการเรียนและทำงานในสังคม ที่มีการแข่งขันสูง และมีคนเก่ง มาพอสมควร เห็นตัวอย่าง ของคนเก่งและรายได้สูง มาไม่น้อย แล้วก็พบ สัจจธรรม ว่า .......ความเก่งและรายได้ที่สูง...... อาจจะให้ชีวิตที่สบาย แต่รับรองว่า ไม่ใช่ ..........คำตอบสุดท้าย ของชีวิตที่......................มีความสุข ... แน่ๆ ผมเชื่อว่า ความรัก ความผูกพัน ในครอบครัว มีค่า มากกว่า ทรัพย์สินเงินทอง และ ความเก่ง ของสมาชิก แต่ละคนในบ้าน ผมเชื่อว่า ถ้าใครเลี้ยงลูก แล้ว แม้ลูกของคุณ จะ เรียนไม่เก่งเลอเลิศ จะ ทำงานไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โต จะ มีรายได้ ไม่มากมายมหาศาล แต่สักวันหนึ่ง เมื่อเขาโตขึ้น แล้วบอกกับคุณว่า เขารู้สึก .......โชคดี.... ที่ได้เกิดมา เป็นลูก ของคุณ ผมเชื่อว่าคุณ ก็เป็นพ่อแม่ ที่สมบูรณ์แล้ว จากคุณ : ด้วยรักและผ่านมาก่อน - [ 24 เม.ย. 52 13:50:47 A:58.9.65.141 X: TicketID:127369 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ถ้าเด็กป.5 ต้องเรียนขนาดนั้น ผมละกลัวเด็กรับไม่ไหวจริงๆ วิชาเหล่านั้นเรียนปวดหัวเลยนะนั่น จะทรมานเด็กไปถึงไหน ปล่อยให้เค้าได้โตตามวัยดีกว่า เด็กเป็นวัยที่ต้องสนุกสดใส เป็นวัยที่เค้าควรจะมีความสุข สงสารอนาคตของชาติ เลี้ยงเด็กเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ตั้งโปรแกรมให้ปฏิบัติ ต้องแบกภาระ แบกความกดดัน เด็กไม่มีความสุขหรอกครับ จากคุณ : HiNjUnG - [ 24 เม.ย. 52 14:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แล้วทำไมโรงเรียนต้องทำข้อสอบเข้าให้ยากขนาดนั้น ไม่มีใครเข้าไปควบคุมดูแลบ้างหรือคะ ว่ามันเกินระดับความรู้ของเด็กมากไป แต่ก็เห็นใจพ่อแม่นะคะที่ต้องดิ้นรนทำตามทั้งๆที่บางทีไม่อยากทำ เพราะการแข่งขันมันสูง การศึกษาดีๆก็เป็นช่องทางหนึ่งที่จะช่วยให้ลูกมีอนาคตที่ดี อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ถูกแต่เป็นกระแสที่เราต้านได้ลำบาก ที่เยอรมันนี พ่อแม่ที่มีเงินก็ส่งลูกเข้าโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงหรือโรงเรียนรัฐบาลที่ดีกว่าในเขตที่ตัวเองอยู่(ต้องไปรับส่งเอง ไม่เหมือนเด็กในเขตที่มีรถมารับ) ยอมเสียเงินเพื่อซื้อสังคมให้ลูกเหมือนกัน เด็กตามเมืองใหญ่ๆก็มีการแข่งขันสูง มีโรงเรียนกวดวิชา (ตอนนี้เริ่มมีตามบ้านนอกที่เราอยู่ด้วยแต่ก็ยังไม่เป็นที่นิยมนัก) แต่กระแสนี้ยังไม่รุนแรงเท่าบ้านเรา อยู่เยอรมันนีมาเกือบ 10 ปี เห็นแนวโน้มการแข่งขันที่เพิ่มมากขึ้นทุกปี แต่ยังโชคดีที่ที่นี่โอกาสทางการศึกษามีมากและค่าใช้จ่ายยังไม่มากเท่าบ้านเรา คิดว่าโดยรวมแล้วเด็กยังโชคดีมีโอกาสเรียนสบายๆและตั้งต้นใหม่ได้เสมอค่ะ จากคุณ : แมวต่างแดน - [ 24 เม.ย. 52 15:37:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ถูกใจ คห.ที่ 22 สุดๆ จากคุณ : นานๆผ่านมาครั้ง - [ 24 เม.ย. 52 15:57:57 A:203.185.69.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 อยากให้ ๓ กิฟท์ คุณด้วยรักและผ่านมาก่อน มากๆ  รู้สึกอย่างที่คุณเขียนสรุป  แม้ว่าตอนนี้จะมีลูกอายุแค่ ๒ ขวบกว่า  แต่ก็เคยเป็นลูกมาก่อนและรู้สึกและเป็นอย่างที่คุณเขียนจริงๆ ...... สัจจธรรม ว่า .......ความเก่งและรายได้ที่สูง...... อาจจะให้ชีวิตที่สบาย แต่รับรองว่า ไม่ใช่ ..........คำตอบสุดท้าย ของชีวิตที่......................มีความสุข ... แน่ๆ ผมเชื่อว่า ความรัก ความผูกพัน ในครอบครัว มีค่า มากกว่า ทรัพย์สินเงินทอง และ ความเก่ง ของสมาชิก แต่ละคนในบ้าน ผมเชื่อว่า ถ้าใครเลี้ยงลูก แล้ว แม้ลูกของคุณ จะ เรียนไม่เก่งเลอเลิศ จะ ทำงานไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โต จะ มีรายได้ ไม่มากมายมหาศาล แต่สักวันหนึ่ง เมื่อเขาโตขึ้น แล้วบอกกับคุณว่า เขารู้สึก .......โชคดี.... ที่ได้เกิดมา เป็นลูก ของคุณ ผมเชื่อว่าคุณ ก็เป็นพ่อแม่ ที่สมบูรณ์แล้ว จากคุณ : one&only - [ 24 เม.ย. 52 22:24:45 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ลูกคนโต เคยขอเรียนเองตอนม.1  เพราะไม่ทันเพื่อน  ครูไม่ค่อยอธิบาย เพื่อนส่วนใหญ่ตามทัน เพราะเขาเรียนพิเศษทั้งนั้น เพื่อนบางคนเรียนจนถึงม.3แล้วด้วย(แม่อึ้ง-จะรีบเรียนไปไหนนะ)  ลูกรู้สึกด้อยกว่าเพื่อนมาก พอคนที่2 เข้าม1 เลยให้ไปเรียนพิเศษซะก่อนเปิดเทอม   ลูกกลับมาบอกว่าชอบ เพราะครูสอนสนุก และเข้าใจ(น่าจ้างให้ไปสอนในรร) ชั้นประถมไม่ค่อยได้ให้เรียนพิเศษ  ให้เล่นดนตรี กับเล่นกีฬา   (จนเป็นนักกีฬา) ตอนนี้คนโตขึ้นม3  พอไปส่งลูกเรียนพิเศษ  (กวดวิชา) ยังพูดกับลูกเลย ว่าเด็กสมัยนี้ เรียนอะไรนักหนา  ตั้งแต่แม่เรียนจบมา ไม่เห็นใช้ฟิสิกส์เลย แล้วเด็กที่อยู่ม1 แต่เรียนจนถึงม.ปลายแล้วเนี่ย   พออายุถึงม.ปลาย แล้วเขาจะเรียนอะไร คงเบื่อแย่ จากคุณ : iampkd-bee - [ 24 เม.ย. 52 22:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^ ^   ต่ออีกนิด  เห็นเพื่อนเอาลูกอนุบาลตัวจิ๋วไปติวเข้าสาธิตต่างๆ แล้วอึ้ง พอๆกับ ป.5 กวดวิชา  เฮ้อ!! โชคดีที่ลูกเราเรียนอนุบาลตจว. ที่จขกท.เขียนมา ถ้าเรียนเข้มขนาดนั้น   คงกะจะเข้าม.1 กิ๊ฟคณิตวิทย์ของรร.รัฐดังๆน่ะค่ะ  ข้อสอบแบบนั้นมันยากมากจริงๆ จากคุณ : iampkd-bee - [ 24 เม.ย. 52 23:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 29 กลับมาอ่านอีกที.......... ชอบใจ คห. 22 ของคุณ "ด้วยรักและผ่านมาก่อน" มากๆเลยค่ะ ฝากบอกเพื่อนคุณนะคะว่าเจ๋งจริงๆค่ะ ดิฉันรู้สึกชื่นชมคนแบบนี้ด้วยใจจริงค่ะ จากคุณ : ลูกปัดสีรุ้ง - [ 25 เม.ย. 52 00:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 agree with ความคิดเห็นที่ 22 จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 25 เม.ย. 52 01:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ของดิฉันขอให้ลูกเรียนและดำเนินชีวิตไปด้วยความสุขก็พอแล้วค่ะ การเรียนให้ห้องเรียนถือว่าสำคัญ แต่ประสบการณ์ในชีวิตสอนให้เค้าเรียนรู้ได้มากกว่าค่ะ *-* จากคุณ : เ จ้ า ช า ย เ อ เ ด รี ย ล - [ 25 เม.ย. 52 08:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ลูกชายอยู่แค่ระดับอนุบาล 2 แรก ที่ส่งลูกเรียนโรงเรียนนี้เก็บเงินเป็นปี และทุนสำรองสำหรับปีการศึกษาต่อไป เป็นโรงเรียนเอกชนระดับแนวหน้าของจังหวัด เด็กที่เรียนโรงเรียนนี้ โดยมากมักเป็นเด็กที่เรียนเก่ง สังคมดี และโอกาสที่ดีของชีวิตก็มักจะตามมา คาดหวังในโรงเรียนสูง และที่สูงกว่านั้นคือคาดหวังในตัวลูกชาย ว่าจะต้องเก่งและเรียนดีเหมือนมาตรฐานของโรงเรียนที่ตั้งไว้ จากโรงเรียนบ้านนอกคอกนา สู่โรงเรียนเอกชนค่าเทอมแพง ๆ ลูกชายเรียนไม่ได้ เรียนไม่ทันเพื่อน ดิฉันก็ทำทุกวิถีทาง เอาลูกเรียนพิเศษ เข้า Child Center หากิจกรรมให้ทำ เคี่ยวเข็ญให้ทบทวนบทเรียน ... ทำทุกอย่างง แต่ผลที่ออกมาก็คือ...ลูกก็ยังเรียนไม่ทัน เวลาไปคุยกับเพื่อน ๆ ที่มีลูกวัยเดียวกัน พอเค้าพูดบอกว่าลูกชายเค้า ลูกสาวเค้า เขียนนั้น อ่านนี้ บวก ลบ คล่องแคล่ว ผลสอบจาก 100 ได้ 80-90 up (ลูกดิฉันได้ 45 ) ดิฉันพาลูกไปพบหมอ 1. หมอโสต ศก นาฬิก เช็คดูว่า ประสาทหูเสียหรือเปล่า ถึงได้ พูดช้า พูดไม่ชัด 2. หมอทันตกรรม เช็คดูว่า อวัยวะในช่องปากพิการหรือเปล่า ถึงออกเสียงไม่ชั้น 3. จิตแพทย์ เช็คดดูว่า แก่เป็นเด็กที่มีความบกพร่องทางอารมณ์หรือไม่ 4. หมอพัฒนาการเด็ก เช็ดดูว่า แก่เป็นเด็กสมาธอสั้น หรือเด้กพิเศษหรือเปล่า ดิฉันพาลูกเข้า-ออกโรงพยาบาล อยู่หลายเดือน คำตอบที่พบคือ ลูกชายดิฉัน ปกติ ดีทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องน้ำหนักตัวที่อาจจะน้อยไปกว่าเกณฑ์เล็กน้อย เมื่อดิฉันพยายามเต็มที่แล้วทุกอย่าง เพื่อให้ลูกมีการเรียนที่กระเตื้องขึ้น และเช็คทุกอย่างเพื่อความมั่นใจแล้วว่า ลูกดิฉันไม่ได้ผิดปกติ บางคืนลูกชายหลับไปพร้อมกับหนังสือนิทานที่ดิฉันพยามยามปลูกฝั่ง(ยัดเยียดนั้นเอง)ให้ลูกรักการอ่าน บางวันดิฉันก็เขี่ยวเข็ญให้ลูกหัดเขียนหนังสือ ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นแก่เล่นสนุกอยู่ และบ่อยครั้งที่ดิฉันเอาลูกไปวิ่งเล่นในร้านหนังสือ มากกว่าที่จะพาลูกไปวิ่งเล่นตามสนามเด็กเล่น ดิฉันเป็นบ้าอะไร...เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าจะเอาอะไรกับเด็ก อนุบาล 2 แต่ด้วยความเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ดิฉันก็อยากจะทำทุกทางให้ลูกได้ดีแต่เปล่าเลย..ดิฉันทำร้ายลูกมากกว่าด้วยการเห็นแก่ตัวของตัวเองที่ไม่อยากให้ฝั่งพ่อมาตำหนิว่าเลี้ยงลูกไม่ดี ดิฉันกลับมานั่งทบทวนตัวเองอยู่พัก แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่ดิฉันได้คำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดิฉันเดินทางไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งซึ่งมีลูกชาย 2 คน และก็เป็นเด็กที่เรียนเก่งทั้งคู่ ดิฉันทราบชีวิตระจำวันของเด็กสองคน ที่ตั้งแต่ตื่นจนถึงเข้านอน จากตารางกิจวัตรประจำวันที่เพื่อนของดิฉันเป็นคนตั้งกฎให้ลูก ในตารางมีแต่กิจกรรมการเรียน เรียนพิเศษ กี่โมงถึงกี่โมง อยู่บ้านทบทวนบทเรียนกี่โมงถึงกี่โมง ตารางเต็มเอี๊ยดจันทร์ถึงอาทิตย์และที่สำคัญ ไม่มีช่วงเวลาไหนในตารางที่บ่งบอกว่าเด็ก ๆ สามารถเล่นได้เลย ส่วนพฤติกรรมของลูกชายทั้ง 2 คนนั้น เป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม จะทำอะไรดูเหมือนขาดความมั่นใจในตัวเองทุกอย่างต้องถามแม่ก่อน และดูออกว่าเป็นเด็กที่ไม่มีความสุขกับชีวิตเลย ใบประกาศนียบัตรเรียนเก่ง เรียนดีที่เต็มตู้ กับความสุขตามวัยของลูกที่ขาดหายไป ดิฉันได้คำตอบสำหรับชีวิตแล้ว วันนี้ ลูกชายดิฉันยังคงเรียนอยู่ชั้นเดิมเป็นปีที่ 2 ในระดับอนุบาล 2 ด้วยวัย 5 ขวบ 2 เดือน ให้ลูกอ่านเท่าที่ลูกอยากอ่าน ให้ลูกเขียนเท่าที่ลูกอย่ากเขียน และให้ลูกเล่นได้เต็มอัตราเท่าที่ลูกมีกำลัง ช่วงปิดเทอมดิฉันไม่ได้ให้ลูกเรียนพิเศษ ทั้ง ๆ ที่ไปสมัครและเสียตั้งค่าคอร์สไปแล้ว ( ช่าง:-)มัน ) ให้ลูกเล่นอยู่บ้านโดยมีน้องชายดิฉันดูแล หลายวันก่อนดิฉันกลับจากทำงานเมื่อถึงบ้าน ลูกชายวิ่งมาหาในมือมีแบบฝึกหัดเขียน กอ.ไก่ ติดมือมาด้วย ลูกชายเอามายื่นให้แล้วบอกว่า " แม่ครับ ผมหัดเขียนหนังสือแล้วครับเอามาให้แม่ตรวจ " เด็ก 5 ขวบ 2 เดือน เขียนเส้นตามรอยปะได้แล้ว แล้วตัวของแม่เองล่ะ เด็ก ๆ เขียนหนังสือได้ตอน ป.1 ( 7 ขวบ ) มาตรฐานการศึกษาไทยยังคงเดิม แต่มาตรฐานของผู้ปกครองที่แข่งกันให้ลูกเรียนเก่งมันทวีความรุนแรงจนน่ากลัว ดิฉันอยากได้ลูกที่เรียนได้ไม่ต้องเก่ง แต่ใช้ชีวิตเก่งและแก้ปัญหาได้ มากกว่ามีลูกที่เรียนเก่ง ทุกอย่างดีเลิศ แต่แก้ปัญหาชีวิตไม่ได้เพียงเรื่องเล็กน้อยแล้วฆ่าตัวตาย ไม่สายเกินไปใช้มั๊ยที่เพิ่งจะคิดได้ จากคุณ : run to me - [ 25 เม.ย. 52 09:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เพิ่มเติมนะคะมีอีกกรณี ขออนุญาตไม่บอกว่าเป็นสถาบันการศึกษาไหน แต่ผู้เสียชีวิตคือนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ ชั้น ปีที่ 3 ( ผู้ตายเป็นเพื่อนของหลานชายดิฉันเอง ) ตอนสอบเข้าเรียนนั้นได้ เพราะการกวดวิชาท่องมา แต่ไม่ได้เรียนรู้ด้วยความเข้าใจ ตอนเรียนนั้นก็ถูลากถูกัง ผลการเรียนตกต่ำจนถึงขั้นจะต้องรีไทร์ พอผู้เป็นพ่อกับแม่ทราบ แทนที่จะเข้าอกเข้าใจและเห็นใจลูก ก็กับดุด่าว่ากล่าว และไม่ส่งเงินให้เป็นเวลา 1 อาทิตย์ เด็กที่อยู่ในสภาพกดดันทุกอย่าง ที่สำคัญไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าว ก็เลยจบปัญหาด้วยการกระโดดน้ำตาย จะโทษเด็ก หรือ โทษ คนเป็นพ่อเป็นแม่ดีค่ะ จากคุณ : run to me - [ 25 เม.ย. 52 09:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ไม่อยากนึกถึงเมื่อลูกเราที่กำลังจะเกิดมาแล้ว อนาคตการเรียนของลูกจะเป็นอย่างไรน๊า แต่เราก็คงจะไม่บังคับลูกหรอกแล้วแต่เขาชอบและถนัด อ่านและฟังๆมาก็เหนื่อยแทนเด็ก ๆสมัยนี้จัง จากคุณ : Rosecottage - [ 25 เม.ย. 52 10:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อยากให้ประเทศไทยเปลี่ยนระบบการเรียนแบบ "ให้ความคิด" แม่ๆทั้งประเทศลงชื่อกันเนี่ย จะผลักดันระบบการเรียนแย่ๆของที่นี่ได้บ้างมั้ยคะ แบบพลังเงียบ ม๊อบแม่เพื่อการศึกษาที่ดีของลูก จากคุณ : ^-^A_KwAnG^-^ - [ 25 เม.ย. 52 11:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ชอบความเห็น คุณ ด้วยรักและผ่านมาก่อน ในความเห็น 22 มาก เห็นด้วยจริงๆ ติดตามมาหลายกระทู้แล้ว อ่านที่ จขกท. เล่ามาแล้วอึ้งๆๆ ที่น้องเค้าเรียนเนี่ย เราเรียนตอน ม.ต้น เลยนะ บางอัน ม.ปลาย ด้วยซ้ำ จากคุณ : ดีใจได้อมยิ้ม - [ 25 เม.ย. 52 11:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ในฐานะทำงานกับเด็ก เราอยากเห็นเด็กที่โตตามวัยนะคะ ไม่ชอบหรอกพ่อแม่ที่มานั่งโม้ให้ฟังว่าพาลูกไปเรียนพิเศษราคาแพงอะไรมาบ้าง เรารู้สึกว่าเด็กควรจะได้มีเวลาเล่น เพื่อสร้างจินตนาการและเพิ่มอีคิว เรารู้สึกสะเทือนใจมากนะคะที่ขับรถกลับบ้านตอนสองสามทุ่มแล้วเห็นเด็กตัวเล็กๆแต่งชุดนักเรียนเดินถือกระเป๋าออกจากโรงเรียนกวดวิชา เราได้แต่คิดว่ามันอะไรหนักหนา พ่อแม่พวกนี้เห็นลูกเป็นหุ่นยนตร์หรือไง -*- ความรักแบบนี้เราไม่สนับสนุนหรอกค่ะ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา - [ 25 เม.ย. 52 12:05:01 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เป็นคุณครูในโรเรียนทางเลือกอะคะ สอนวิทยาศาสตร์ด้วย แต่วิธีสอน คือทำยังไงก็ได้ให้เด็กๆอยู่ห่างกับการท่องจำ และการยัดเยียดวิชาต่างๆเข้าไป แต่ให้เด็กๆรู้จักใช้กระบวนการคิดและการค้นคว้าด้วยตัวเอง การทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆหรือดูตัวอย่างจากครูหรือรุ่นพี่ที่โตกว่า การท่องจำเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ ยังไงแล้ว การจำจากสิ่งที่ได้ทำจริง ย่อมดีกว่าการจำจากตัวอักษรมากกว่าอยู่ดี อยากให้พ่อแม่เข้าใจลูกๆด้วย ยังไงเสียอนาคตของลูก ลูกก็ต้องเลือกเอง ไม่ใช่ให้พ่อแม่ชี้นิ้วสั่ง จากคุณ : *+*ข น ม ผิ ง ข้ า ง เ ต า*+* - [ 25 เม.ย. 52 12:23:32 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เคยอ่านเคสๆหนึ่งที่พ่อแม่ให้ลูกเรียนหนักตลอดจนแทบไม่มีเวลาเล่น ทำให้เด็กเป็นคนเก็บกดและกดดันจนทนไม่ไหว มาวันหนึ่งเด็กกรี๊ดส์แบบคนบ้า แล้วหลังจากนั้นก็เรียนไม่ได้อีกเลย เพราะเค้าไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว เหมือนสวิทซ์มันปิด วันๆได้แต่นั่งเหม่อ อ่านแล้วก็รู้สึกสงสารเด็กคนนั้นเหลือเกิน อย่างแพทเลี้ยงลูกแพทไม่ให้เรียนหนักถึงขนาดนั้น กลับมาจาก รร ก็ถ้ามีการบ้านก็ทำไปปกติ ไม่ได้ให้เรียนพิเศษหรืออะไร หากก่อนนอนก็อ่านหนังสือให้ฟัง ถ้าแกอยากเล่นหรือดูทีวีก็ให้ดูตามความเหมาะสมค่ะ ตอนที่กลับเมืองไทยไปเห็นเด็กอนุบาลไปเรียนพิเศษก็งงมากๆ ขนาดนี้เชียวหรือ ส่วนเด็กมอต้น มอปลายเลิกเรียนก็มาเรียนพิเศษกันเยอะมากๆๆๆ เพราะแถวที่เป็นบิสิเนสของบ้านจะมีที่ติวเยอะไปหมด จำได้ตัวเองพ่อแม่ไม่เคยบังคับแต่อยากเรียนเอง แต่สำหรับลูกแพทจะไม่บังคับ และเห็นด้วยกับแม่น้องนับ run to me และ คคห ที่ 22 ทุกประการค่ะ เพราะแพทเลี้ยงลูกด้วยความรักและความเข้าใจ ชี้แนะแนวทางไม่ใช่บังคับเค้าในสิ่งที่เราอยากให้เค้าเป็น สนับสนุนให้กำลังใจ พี่จัสอยู่เตรียมอนุบาลแล้ว ให้เรียนไปเป็นปกติค่ะ แกก็แฮปปี้ดี development เป็นไปตามวัยค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 52 12:39:50 จากคุณ : Baby I love you - [ 25 เม.ย. 52 12:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เห็นด้วยกับคุณ ด้วยรักและผ่านมาก่อน ค่ะ เราเอง ก็รู้สึกว่า เด็กเดี๋ยวนี้เรียนพิเศษกันเยอะมากเกินไปจริงๆ สมัยเราเรียนประถม มัธยม เราก็เริ่มเรียนพิเศษนะ แต่ว่าไม่ได้เยอะขนาดเด็กสมัยนี้ ...เท่าที่เคยสัมผัสเด็กหลายๆ คนมา ก็รู้สึกว่า บางคน ถนัดแต่เป็นฝ่ายถูกป้อนมาโดยตลอด พอเข้ามาเรียนมหาลัย ซึ่งต้องศึกษาเรียนรู้ด้วยตัวเองมากขึ้น ...เด็กเลยเรียนแย่ลง หรืออาจปรับตัวไม่ทันไปเลย เพราะตอนสมัย ประถม มัธยม ก็มีคนติวข้อสอบให้ มีคนแนะนำให้ ...เดี๋ยวนี้ เริ่มเห็นมีติว (เรียนพิเศษ) ของเด็กมหาลัยแล้วนะ เห็นแล้วก็รู้สึกว่า...ระบบการศึกษาล้มเหลวรึเปล่า ระดับมหาลัย มันควรจะเป็นการเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง คิดเอง ค้นคว้าเอง ...คนใกล้ชิด สอนเด็กม.ปลาย และมหาลัย...เค้าก็บ่นว่า เด็กคิดเองไม่ได้ เวลาออกข้อสอบ ถ้าออกมาเหมือนในตัวอย่างที่เคยสอน เด็กจะทำได้บ้าง แต่พอ ออกพลิกแพลง หรือต้องใช้ความเข้าใจ หรือออกข้อสอบที่เด็กไม่เคยเจอมาก่อน ....เด็กกลับทำไม่ได้เลย (มีส่วนน้อยมาก ที่ทำได้) ... จากคุณ : Halimeda Lover - [ 25 เม.ย. 52 14:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สนับสนุนในสิ่งที่ลูกอยากทำ ในวิถีที่ลูกอยากเป็น จะเคี่ยวเข็ญลูก เพื่อเติมเต็ม ความฝันของตัวเอง หรือ จะอุทิศ ตนเอง เพื่อเติมเต็ม ความฝันของลูก โดนใจมากๆ อ่านแล้วถึงกับน้ำตาคลอ จากคุณ : วัตถุ22ให้ความหวานแทนน้ำตาล - [ 25 เม.ย. 52 16:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เด็กอนุบาลเรียนพิเศษเนื้อหาถึงชั้นประถมต้น เด็กชั้นประถมต้นติวเนื้อหาถึงชั้นประถมปลาย เด็กประถมปลายติวสอบเข้าอย่างหนักด้วยเนื้อหาชั้นม.ต้น-ม.4 เด็กม.ต้นติวเนื้อหาชั้นม.ปลายอย่างหนักเพื่อเตรียมตัวสอบเข้า โรงเรียนเตรียมอุดม เด็กม.ปลายติวเนื้อหาเอ็นทรานซ์ตั้งแต่ม.4 และติวซ้ำไปซ้ำมาทั้ง 3ปี ม.4-5-6 ทำโจทย์เป็นพันๆข้อในแต่ละวิชาเพื่อความชัวร์ การเปลี่ยนแปลงวิธีการคัดเลือกโดยเปลี่ยนส่วนแบ่งค่าคะแนนนั้น ไม่ได้ทำให้ไปเรียนกวดวิชาน้อยลง มีแต่จะกวดกันมากขึ้น เพราะไม่ได้กวดเพื่อเอ็นทรานซ์อย่างเดียวแล้ว ต้องกวดเพื่อเพิ่มเกรดในชั้นด้วย ถ้าสามารถเลือกคณะในมหาวิทยาลัยตั้งแต่อยู่ม.ปลาย เด็กม.ปลายก็คงกวดวิชาเนื้อหาของคณะนั้นๆตั้งแต่อยู่ม.ปลายแล้วล่ะค่ะ เพียงแต่ว่ามหาวิทยาลัยปีแรก เนื้อหาที่เรียนยังคงเป็นวิชาศึกษาทั่วไป เนื้อหาก็ไม่แตกต่างจากที่ได้เรียนมาตั้งแต่ ม.1-6 จึงยังคงไม่ต้องเอาไปติวตั้งแต่ชั้นมัธยม น่าสลดที่ว่าการศึกษาเล่าเรียนมาทั้งชีวิตตั้งแต่อนุบาลจนถึงป.โทนี้ ที่ได้นำมาใช้จริงๆก็เพียงสาขาวิชาที่ได้เลือกเรียนตอนปริญญา หรือบางคนซ้ำร้ายได้อาชีพที่ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เรียนมาเลยทั้งชีวิต จากคุณ : หญิงทอผ้า - [ 25 เม.ย. 52 16:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เห็นด้วยกับความเห็นที่ยี่สิบสอง สังคมไทยเป็นแบบนั้น เด็กเก่งคือเด็กที่จะมีหน้าที่ การงานดี มีหน้ามีตาในเห็นสังคม เรายังวัดระดับคนด้วยการศึกษา หากจะต้องแก้จริง ก็คงที่นโยบายของรัฐ ในการสร้างมาตรฐานชีวิตขั้นต่ำให้ดีขึ้น อย่างน้อยที่สุด ก็คือ ถึงแม้คุณจะใช้แรงงาน แต่คุณก็มีรายได้พอที่จะเลี้ยงตัวเอง เลี้ยงครอบครัวได้ระดับหนึ่ง ช่องว่างระหว่างคน(ที่ผ่านมาทางการศึกษา)ก็จะน้อยลง ระบบการศึกษาในประเทศไทยก็ควรปรับปรุง อย่าให้มีความห่างระหว่างเด็กชนบทและเด็กในเมืองมาก บทบาทของครอบครัวก็คงเป็นการปลูกฝังด้านอื่นๆให้ลูกหลาน นอกเหนือจากด้านวิชาการ ได้แก่ การเข้าใจและเห็นอกเห็นใจคนอื่น การไม่ดูถูก การใช้ชีวิตในสังคม เคยเห็นเด็กเก่ง ที่มักจะผิดหวังในการทำงาน เพราะคาดหวังไว้สูงต่อสังคมรอบข้าง หรือ คาดหวังว่า เค้าควรจะได้รับอะไรๆ ที่มากกว่าคนอื่น เลยพาลให้ไม่มีความสุขในการทำงาน  ส่วนตัว ดิฉันว่า สิ่งสำคัญที่สุดคือ ทัศนคติค่ะ ไม่ใช่ความเก่งค่ะ  จะทุกข์จะสุขก็อยู่กับคำนี้โดยแท้ โชคดีค่ะ จากคุณ : ดวงเด่นเดือน (ดวงเด่นเดือน) - [ 25 เม.ย. 52 17:14:32 ]

ความคิดเห็นที่ 44 น่าสงสารเด็ก แต่ดูเหมือนจะเป็นธรรมดาของเด็กสมัยนี้ไปแล้ว ในมุมมองของคนเป็นครู สงสารค่ะ สงสารมาก บางครั้งก็แอบแย๊บพ่อแม่เด็กไปเหมือนกัน แต่ก็อย่างว่าแหละ ลูกใครลูกมัน เค้าเลี้ยงลูกแบบนั้นด้วยความหวังว่าโตมาลูกเราจะได้ทำงานดีดี เงินเดือนสูงๆ แข่งกันสอบเข้าสาธิต ติวกันไม่เว้นเสาร์ อาทิตย์ น่าสงสารจริงๆ ด้วยเหตุนี้ รร.ที่เราจะส่งลูกเรียนเลยเป็นรร.ทางเลือก เล่นดิน เล่นทราย สัมผัสธรรมชาติไป จากคุณ : Jacob ของแม่ - [ 25 เม.ย. 52 17:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก ๆ เลย ... ย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว สมัยเป็นเด็กประถม ... เราเป็นเด็กเรียนดี เป็นนักเรียนทุนพระราชทาน ในห้องมีนักเรียนทั้งหมด 50 คน เรา "ต้อง" เรียนให้ได้ลำดับที่ 1 - 5 เท่านั้น เราไม่ได้แค่ "ต้อง" มีผลการเรียนดี แต่ *กิจกรรม* ก็ต้อง "เด่น" ตารางเวลาของเรา คือ จันทร์ - ศุกร์ หลังเลิกเรียนตามปกติ "ต้อง" เรียนพิเศษต่ออีก 2 ชม. วันเสาร์ - อาทิตย์ "ต้อง" เรียน ว่ายน้ำ รำไทย อีเล็กโทน สุดท้ายของวันเสาร์ - อาทิตย์ คือ ต้องเรียน "คัดไทย" ในอดีต เราคือ ผู้ชนะเลิศประกวดการคัดลายมือของกระทรวงศึกษาธิการ ..... ทุกอย่าง ..... ที่ได้มา มาจากการป้อน หรืออีกนัย คือ คำว่า "ยัดเยียด" เราจำได้ ... ตอนนั้นเราเป็นเด็กประถมที่ขี้โรคมาก เข้า ๆ ออก ๆ ร.พ. เป็นว่าเล่น ด้วยอาการ "ปวดท้องอย่างรุนแรง" และ "อาเจียนจนเป็นน้ำดีขม ๆ เหลือง ๆ" หมอสรุปว่า "ลำไส้อักเสบ" แต่ถ้าตอนนี้ให้วิเคราะห์ เราว่า ในตอนนั้น เราน่าจะเป็น "โรคเครียดลงกระเพาะ" ไม่มีคำว่า "ทำไม่ได้" สำหรับเรา ... เพราะถ้าทำไม่ได้ นั่นหมายถึง "ถูกดุ" และ "ถูกตี" ในที่สุด ... เราเป็นเด็กที่ไม่มีเพื่อนเลย ... จนกระทั่ง พ่อ กับ แม่ แยกทางกัน พ่อ ไม่ค่อยเคร่งครัดกับการเรียนของเรามากนัก แต่แม่ยังคงกดดันเราในเรื่องต่าง ๆ เหมือนเดิม ทุกครั้งที่แม่โทรมา เราก็จะถือหูโทรศัพท์ฟังเงียบ ๆ ไม่เถียง ซักพักก็จะหามีดมากรีดแขนตัวเองไปเรื่อย ๆ จนกว่าแม่จะพูดจบและวางสายไป จนวันหนึ่งพ่อเห็นรอยเลือด ... และเห็นรอยมีดตามแขนของเรา ... เราไม่รู้ว่าพ่อจัดการกับเรื่องนี้ยังงัย แต่เราไม่ได้รับโทรศัพท์จากแม่อีกเลย ... ซึ่งก็ดูเหมือนจะสายไป ... เพราะเราติดนิสัยชอบทำร้ายตัวเองทุกครั้งที่มีปัญหา พ่อเลี้ยงเรามาแบบ "ตามใจลูก" อยากเรียนอะไรก็เรียน อยากทำอะไรก็ทำ จะไม่เรียนก็ไม่ว่า ตามใจทุกอย่าง ... เราหลงทาง ตะเลิดเปิดเปิงไปพักใหญ่ ๆ ... แต่ "ความรักของพ่อ" ทำให้เราคิดได้ในที่สุด เรากลับมาตั้งใจเรียนอีกครั้ง ... ครั้งนี้เป็นการเรียนด้วย "ความชอบ" ผลทุกอย่างออกมาดีเยี่ยม (แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ... วิชาความรู้ที่ถูกอัดแน่นในวัยเด็กเป็นพื้นฐานที่ส่งผลให้เข้าใจทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว ประกอบกับความชอบทำให้ผลออกมาดีเลิศ) เมื่อโตขึ้น วิถีการเรียนของเรา ไม่ต่างกับ เพื่อนสนิทของ คห.22 เรียนด้วยความชอบ ด้วยความสนุก (แต่เรามีข้อเสีย คือ เราจะทำเฉพาะในสิ่งที่เราชอบเท่านั้น ไม่ใช่คนรู้ลึก และรู้รอบ) แต่ลึก ๆ เรายังคงคิดว่า "การศึกษา คือ การแข่งขัน" เมื่อเรียนจบผู้เรียนจะได้ 2 อย่าง คือ 1. กระดาษ 1 ใบ ที่มีผลต่อการเริ่มต้นหางานทำในอนาคต (ไม่มีใครปฏิเสธว่า ฝ่ายบุคคลของบริษัทต่าง ๆ เริ่มต้นการพิจารณาคัดเลือกพนักงาน จากข้อมูลในกระดาษ 1 ใบ บางครั้งแค่หัวกระดาษมีชื่อของมหาลัยที่ไม่คุ้นตา ก็โยนทิ้งทันที ไม่ได้ดูรายละเอียดอื่น ๆ ประกอบเลยด้วยซ้ำ) 2. ความรู้มากมาย มากจนล้น เพราะมีหลาย ๆ เรื่องที่ต้องท่องจำ ต้องเข้าใจอยางท่องแท้ แต่ "ไม่ได้ใช้" ตอนทำงาน เพราะมันเกินความจำเป็น การแข่งขัน "จำเป็น" ต้องมี ... เราก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มมาจากใคร ผู้ปกครอง หรือ ระบบการศึกษาของไทย ... แต่ก็จำเป็นต้องหาความรู้ใหม่ ๆ ใส่สมองไว้ตลอด เพราะคนกว่าครึ่งในสังคม มองว่า "การแข่งขัน" เป็นสิ่งจำเป็น !!! ถ้าเราเป็นผู้ปกครอง เราจะถามลูกว่า ... ลูกชอบอะไร อยากรียนแบบไหน??? แล้วเราจะส่งเค้าเรียนตามทางที่เค้าชอบ (เหมือนกับที่พ่อเราทำให้เรา) อย่าบังคับ "หนูต้องเป็นหมอ" เพราะลูกอาจชอบสร้างตึก มากกว่ารักษาคนป่วย อย่าบังคับ "หนูต้องเป็นแอร์ฮอสเตรส" เพราะลูกอาจชอบนำชาวต่างชาติท่องเที่ยวทั่วไทย มากกว่าเป็นพนักงานบนเครื่องบิน อย่าบังคับ "หนูต้องเป็นสถาปนิก" เพราะลูกอาจชอบจิตรกรรมอันอ่อนช้อย มากกว่ารูปทรงเลขาคณิต และอื่น ๆ อีกมากมาย ... สำหรับเรา "การบังคับ ไม่ได้ทำให้ใครได้ดี หรือถ้าได้ดี ก็อาจมี 2 บุคลิกขาวกับดำซ่อนอยู่ในตัวคน ๆ เดียว" (แก้ไขคำผิด และเพิ่มเติมความคิดเห็นส่วนตัวเพิ่มเติมครับป๋ม) แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 52 13:49:37 จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ 25 เม.ย. 52 19:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เราขอเจาะจงเรื่องข้อสอบหน่อยนะคะ คือบางครั้ง เราว่ามันเกินจะรับได้ ในเมื่อผู้ออกข้อสอบบางคน เป็นผู้เชี่ยวชาญในสาขานั้นๆ เรื่องที่ตัวเองรู้จึงดูง่าย แต่เด็กๆ ไม่ได้เชี่ยวชาญ (อาจจะเก่งในบางสาขา)และไม่ได้เรียนวิชาเดียว(และไม่สามารถเก่งได้ทุกวิชาอยู่แล้ว) การทำข้อสอบของผู้เชี่ยวชาญจึงไกลไปหน่อย บางครั้งทำข้อสอบแล้วอยากจะรู้จริงๆว่าที่ถามมาอะ เอามาจากหนังสือเล่มไหน จำได้ไหมคะ ?????~ ปล. เราว่าเดี๋ยวนี้ ข้อสอบท่องจำมีมากเกินไป จึงทำให้นักเรียน นักศึกษาบางคน คิดไม่เป็น หรือไม่ คนที่จำเก่งๆ ก็ได้คะแนน จนบางครั้งมันก็น่าน้อยใจสำหรับคนที่เก่งการวิเคราะห์มากกว่าการท่องจำ ... ยากไปหน่อยนะคะ อัดอั้น -*- จากคุณ : Mi Lady & Mi Lord - [ 25 เม.ย. 52 20:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอถาม คุณ : ด้วยรักและผ่านมาก่อน ------------------------------ ซึ่งพอถามว่า พี่ๆ เขาเรียบจบหรือทำงานอะไรบ้าง ก็ต้องอึ้ง ว่าเป็นอย่างนั้น จริงๆ ---------------------------------- เฉลยหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : pha-sea-pha - [ 26 เม.ย. 52 03:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นเด็กบ้านนอกคนนึงเรียนหนังสือตามระบบธรรมดา โตขึ้นมาหน่อย กวดวิชา ไม่กวดบ้าง แล้วก็เอ็นติด เข้าคณะวิศวะมหาลัยต่างจังหวัด เรียนตามเพื่อน ไปเรื่อย รู้ว่า เราเรียน เลขได้ ฟิสิกส์ ก็ไม่มีอะไรแปลก แต่ ทำไม มันไม่สนุก ทีโอกาสลอกเมื่อไหร่ ลอก เพราะอยากได้คะแนน ดีๆ จบไปเผื่อได้งานตามรายได้ตามคะแนน จบมาได้แบบเฉีัยดฉิว ออกมาทำได้ ดูเหมือนงานที่เกี่ยวกับวิศวะกร ก็ทำได้ แต่ไม่สนุก ทำไม ไม่มีความสุขกับงานที่เราทำ รู้สึกตัวเองอยากเป็นเด็กอยู่เสมอ ตัดสินใจเปลี่ยนสายงาน ออกไปทำอย่างอื่น ที่เกี่ยวข้องกับการค้าขาย บริหาร เออ ไปได้ดี แล้วก็มีโอกาส ออกไปทำงานต่างประเทศ ตั้งแต่นั้นมายังไม่มีโอกาสกลับไปอยู่เมืองไทยเลย ถึงตอนนี้ มีลูกหนึ่งคน และประสบการณ์ที่ผ่านมาไม่กี่สิบปีของตัวเอง ตัดสินใจแล้วว่า เราเปลี่ยน สิ่งแวดล้อม ไม่ได้ แต่เราเปลี่ยน ตัวเราได้ เราสามารถตัดสินใจได้ ว่าจะใ้ห้อะไร หรือไม่ให้อะไรลูกเราได้ ไม่ว่าระบบหรือสภาพแวดล้อมจะเป็นยังไง ส่งลูกเรียน รร ที่มีกำลังส่งได้ รรที่ไม่บอกว่าลูกเราต้องอ่าน ABC ได้ อ่านหนังสือทุกภาษาที่แนะนำว่าทำยังไง ลูกเราถึงเรียนรู้ อย่างมีความสุขได้ เอาเวลาทั้งหมดที่เคยไปนั่งประชุม มาเล่นระบายสีอยู่บ้านกับลูก สิ่งแวดล้อมของโลก และของเราเปลี่ยนไปมาก การแข่งขันไม่ว่าที่ไหนสูงขึ้นอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน เราเองเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะไหลตามมันหรือไม่ แต่มีสิ่งที่เชื่ออย่างว่าคนที่มีสามารถมีความสุขกับการได้รู้ ได้เรียน จะสามารถหาความสุขจากสิ่งเล็กน้อยได้ด้วยตัวเองในอนาคต ไม่ต้องไปหวังว่าจะต้องทำงานดี เงินเดือนดี แย่งกันกิน แย่งกันเรียน แข่งกัน แย่งกัน เพราะคนที่ได้ทำสิ่งที่เค้ารัก จะทำงานนั้นๆไ้ด้ดี และมันมีที่ว่างเสมอ สำหรับคนเหล่านั้น อยากใ้ห้กำลังใจคุณพ่อคุณแม่ทุกคนค่ะ หันมามองตัวเล็กของเราอยากให้ยิ้มเล็กๆนั้นอยู่กับเค้าตลอดไป ค่ะ จากคุณ : ทานปลา (ทานปลา) - [ 26 เม.ย. 52 07:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อยากให้กิฟท์เป็นที่สุดกับความเห็นที่ 22 ค่ะ จากคุณ : อ้วนกลมชมพู - [ 26 เม.ย. 52 10:57:47 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ปล่อยให้มาเล่นบ้าง ป.5 ยังเด็กอยู่ เรียนเก่ง แต่เข้าสังคมไม่ได้ ประยุกต์ใช้ไม่เป็นก็ไม่มีประโยชน์ จากการทำงานและการเรียนปริญญาโท จะเห็นความแตกต่างของคนเก่ง เก่งจริงๆ ได้ เอ ทุกวิชา แต่ว่าเข้ากับใครไม่ได้เลย เรียนได้เกียรตินิยม แต่พอรับเข้ามาทำงาน เข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้ สุดท้าย ปัจจุบัน คนเก่งคนนั้นก็ต้องทำงานอยู่กับบ้าน คนเดียว จากคุณ : นู๋ฟ้า (nangfarnaram) - [ 26 เม.ย. 52 12:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ขาจรแวะมาชานเรือนค่ะ เอ่อ อ่านกระทู้แล้วตกใจ (มากกกกกกๆๆๆๆๆๆ) เด็กป.5 เรียนหัวแตกขนาดนั้น จบป.6 นี่คุณพ่อคุณแม่กะจะพาลูกไปสอบเอนทรานซ์แข่งกับหนูเลยเหรอคะ T___T ปีนี้หนูขึ้นม.6 เอ็กซ์โพเนนเชี่ยลคืออะไรยังไม่รู้เลยค่า (เราเรียนสายศิลป์ --- นี่แสดงว่าพ่อแม่วางแผนไว้แล้วว่าจะให้ลูกเรียนสายวิทย์?) เรียนอย่างนี้เราเครียดแทนอะค่ะ เกิดเรียนม.ต้นม.ปลายไปแล้วลูกไม่ชอบทางนี้ เช่น อาจจะเบนไปเรียนสายศิลป์หรืออยากเรียนดนตรีเนี่ย ไอ้ฟังก์ชั่นเ็อ็กซ์โพเนนเชี่ยลที่ยัดๆ มาตั้งแต่ป.5 นี่มันสูญเปล่า ทำลายสมอง ทำลายช่วงเวลาวัยเด็กไปเปล่าๆ เลยนะ เรียนอย่างนี้มันเหมือนกำหนดอนาคตลูกอ้อมๆ เลยนะเนี่ย เข้าใจว่าอยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี อยากให้ลูกเรียนเก่งๆ เข้ามหาวิทยาลัยได้ดีๆ แต่เราเชื่อว่าไม่จำเป็นต้อง "ยัดเยียด" ขนาดนี้ค่ะ การเรียนพิเศษนี่เราว่ามันเหมาะสมสำหรับเด็กม.ต้นขึ้นไปอะค่ะ เพราะต้องเริ่มมองอนาคตตัวเองแล้ว แต่เด็กอนุบาล เด็กประถมเรียนพิเศษนี่เราว่ามันมากเกินไปจริงๆ นะ เราเรียนพิเศษม.ปลายมา เรายังเรียนไม่เยอะเท่าเด็กป.5 คนนี้เลยค่ะ จากคุณ : = Un Insomnia = - [ 26 เม.ย. 52 23:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ให้กิ๊ฟ คห 22 เหมือนกัน เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด จากคุณ : BabyBye - [ 27 เม.ย. 52 14:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ชอบความเห็นที่ 22 ค่ะ ส่วนตัวคิดว่าคุณพ่อคุณแม่สมัยใหม่ส่วนมากภูมิคุ้มกันกระแสสังคมต่ำและเป็นโรคขี้กลัวเกินเหตุ  จึงต้องทำอะไรตามๆกันเพียงเพราะ"กลัวลูกจะสู้คนอื่นไม่ได้" พอดีได้เรียนทฤษฎีพัฒนาการเด็กมาบ้าง เราจึงไม่เคยจะเห็นด้วยเลยกับการยัดเยียดสิ่งเหล่านี้ให้กับเด็กในเวลาที่ยังไม่สมควร สู้เอาเวลาไปพัฒนาทักษะพื้นฐานในตัวเด็กดีกว่า  เช่น  ฝึกตั้งแต่การขยับเขยื้อนร่างกายและประสานทักษะการเคลื่อนไหวต่างๆเข้าด้วยกัน  ฝึกการคิด ฝึกการวิเคราะห์ ฝึกการสังเกต ตั้งคำถาม ฝึกอ่านหนังสือได้ไวและได้ใจความครบ  ฝึกสมาธิ  ฝึกศิลปะ  เพราะถ้าเด็กๆมีทักษะจำพวกนี้ พวกเขาก็ไปต่อยอดเองได้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้อง "อัด"วิชาการขนาดนี้หรอกค่ะ จากคุณ : Rotkaeppchen - [ 27 เม.ย. 52 21:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เรื่องการศึกษาของลูก เราคิดว่ามันอยู่ที่ว่าพ่อแม่อยากให้ลูกเจอสถานการณ์แบบไหนมากกว่า ปัจจุบันในบ้านเรามีโรงเรียนให้เลือกหลายแบบ ซึ่งแตกต่างกัน หากอยากให้ลูกเป็นคนมีความสุข สามารถใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างเห็นคุณค่าในตัวเองและเลี้ยงตัวเองรอดก็ไม่จำเป็นต้องผลักให้เข้าสู่การแข่งขันมากนักหรอกค่ะ เราชอบโรงเรียนเล็กๆ แต่อบอุ่นมากกว่า เข้าโรงเรียนดัง มหาวิทยาลัยเด่นไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ขอให้มีอะไรสักอย่างที่พิเศษและสามารถนำสิ่งนั้นมาหาเลี้ยงตัวเองได้ก็พอ เราคิดอย่างนั้นนะ จากคุณ : tiara - [ 28 เม.ย. 52 11:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อยากให้ลูกรู้จักการใช้ชีวิตที่สามารถเอาตัวรอดได้มากกว่าที่จะเก่งด้านวิชาการ อยากให้ลูกเป็นเด็กฉลาดมากกว่าเรียนเก่ง จากคุณ : kung400club - [ 28 เม.ย. 52 18:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 56 อยากให้ลูกรู้มารยาท รู้จักหน้าที่และเคารพสิทธิของคนอื่น เข้มแข็ง อดทน ไม่ย่อท้อต่อปัญหาที่จะเกิดขึ้นกับเขาค่ะ จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 28 เม.ย. 52 21:46:27 ]

ความคิดเห็นที่ 57 โห.. ป.ห้า เรียนซะขนาดนี้   น่าสงสารเด็กจริงๆๆ จากคุณ : วีทีอาร์ - [ 28 เม.ย. 52 21:52:57 ]

ความคิดเห็นที่ 58 น่าเห็นใจเด็กๆไทยทุกคนในปัจจุบันนี้จริงๆเล้ย จากคุณ : 43ยังแจ๋ว - [ 29 เม.ย. 52 00:03:19 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ชอบความเห็นที่ 22 และ 32 มากค่ะ ตอนนี้ลูกสาว 2 ขวบครึ่ง เราและสามีคือ อยากให้ลูกเติบโตมาเป็นคนแบบเพื่อนของคุณความเห็นที่ 22 มากๆ ค่ะ มีสิ่งหนึ่งที่อยากขอแชร์จากประสบการณ์การไม่คาดหวังในตัวลูก ที่เป็นการสร้างแรงกดดันให้กับลูก เราใช้วิธีการ สังเกต ค้นหา สิ่งต่างๆ ในตัวลูก แทนการคาดหวังว่าเขาต้องทำอะไรอะไรได้ เมื่อเราค้นพบว่าเขาทำบางสิ่งบางอย่างได้ คนที่จะดีใจมากๆ ถึงมากที่สุดคือ เรา ที่ได้เห็นว่าลูกทำอะไรอะไรได้แล้ว ซึ่งเราชอบความรู้สึกที่ได้เป็นผู้ค้นพบมากๆ เลยค่ะ ผลคือ เรายิ้ม เราชื่นชม เราชมเชย ลูกก็ยิ้ม ลูกก็ดีใจ ลูกก็มีความมั่นใจมากขึ้น แต่ในทางกลับกัน หากเราคาดหวังว่าลูกต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ได้ เวลาที่ลูกทำได้จริง เราจะรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา หรือแค่รู้สึกว่าทำได้เท่านี้เองหรือ ผลคือ ลืมยิ้ม ลืมชื่นชม ลืมชมเชย ลูกหน้าเศร้า ลูกเสียใจ ลูกหมดความมั่นใจ จากคุณ : Papa (Papa=Rin=Mama) - [ 29 เม.ย. 52 00:04:31 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เห้ย ผมเรียนตอน ม4 รรเอกชน นะนั่น แล้ว มปลายตอนนี้ไม่เรียนทฤษฎีสัมพันธภาพเลยเหรอครับ จากคุณ : photography - [ 29 เม.ย. 52 11:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ป.5 เรียนแบบนี้ แล้วม.ปลายจะเรียนไรหละเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลย จากคุณ : mickey..boyคัมแบ๊ค - [ 29 เม.ย. 52 14:42:03 ]

ความคิดเห็นที่ 62 อยากให้กิ๊ฟ คห ที่ 22 คุณด้วยรักและผ่านมาก่อน จริง ๆ ค่ะ จะจดจำข้อความของคุณไว้เตือนใจตัวเองนะคะ จากคุณ : หลานตานี - [ 30 เม.ย. 52 10:56:12 ]

ความคิดเห็นที่ 63 จำได้ว่า ตรีโกณมิติ นี่เราเรียนตอนม. 2-3 หรือไงเนื่ย พาราโบลาเนี่ยเรียนตอนม. ปลายจำได้แม่นเพราะติด 0 มาด้วย 555 ทำไมปัจจุบันถึงยัดเยียดลูกกันขนาดเนี่ย มันเกินไปจริง ๆ เราขอเดินสายกลางละกันค่ะ ไม่อยากให้หย่อน หรือตึงจนเกินไป ยังไงลูกก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ในสังคมนี้ต่อไปให้ได้   เฮ้อ......  อ่านจบขอไปดมยา จากคุณ : อิจิโงะจัง - [ 30 เม.ย. 52 12:29:42 ]

ความคิดเห็นที่ 64 #22 ด้วยคนค่ะ เห็นด้วย จากคุณ : jaja - [ 30 เม.ย. 52 15:46:11 A:125.25.45.181 X: TicketID:191767 ]

ความคิดเห็นที่ 65 แค่คณิตคิดในใจ เรายังไม่ค่อยผ่านเลยคะ ป.5 เอาซะตรีโกณฯ เก่งนะใช่คะ แต่โตขึ้นเขาจะเป็นคนที่เป็นหุ่นยนต์ ... ทุกวันนี้จะบอกกับลูกเสมอว่า (5 ขวบคะ) ไม่ต้องเรียนเก่งหรอก เอาแค่ไม่น่าเกลียดก็พอ เอาตัวรอด รู้ภาษาได้ก็ดีแล้ว อย่างอื่นไม่เป็นไร (เอาภาษาไว้ ไม่อดตายเหมือนพ่อมาน ) หากอยากเรียนพิเศษจะให้เรียนพวกดนตรี จะถามเสมอว่าอยากทำอะไร เรียนโขนไหม เรียนดนตรีไหม ตามที่ใจเขาต้องการคะ ... จากคุณ : อ้อมแขนอันอบอุ่น - [ 30 เม.ย. 52 16:43:03 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เข้ามาดู ... จากคุณ : D_YONG - [ 30 เม.ย. 52 16:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 67 โอ้เรียนหนักจริงๆ จากคุณ : Narima - [ วันแรงงาน 02:24:43 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ได้ยินได้ฟังมาเหมือนกันค่ะ ยังคิดเลย ลูกเราก็คงต้องเรียนโรงเรียนชายขอบแน่ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะยัดเยียดลูกไปทำไม  สงสารเด็กๆ สมัยนี้จังเลย ให้กิ๊ฟ ความเห็นที่ 22 ด้วยค่ะ รักลูกมากๆ ส่งเสริมในสิ่งที่เค้าชอบ อาจจะได้เหมือนเพื่อนคุณคคห 22 อิอิ จากคุณ : Ouzo - [ 10 พ.ค. 52 22:02:38 ]