ความคิดเห็นที่ 1 คลอดธรรมชาติไม่ได้ เพราะเด็กอยู่ในท่าไม่ปกติ จริงๆ แล้ว วันนั้น...ดิฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเท่าไหร่  เพราะในใจคิดว่า ยังไงวันคลอดก็ต้องมาถึง  ดิฉันเตรียมใจนอนรอคลอดด้วยใจอยากจะคลอดโดยวิธีธรรมชาติ และได้ปรึกษากับคุณหมอไว้แล้วว่า จะพยายามคลอดด้วยตัวเอง ตอนนั้น...ดิฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวขึ้นเตียงนอนรอในห้องรอคลอด  พยาบาลเดินเข้าตรวจดูดิฉันถามดิฉันว่า “ปวดท้องมั้ย” ดิฉันก็ตอบไปว่า “ปวดถ่วงๆนิดหน่อย” แต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรมากมาย  พยาบาลก็มาดูบอกว่า “ปากมดลูกเปิดแล้ว 2 ซม. คลอดได้แล้ว”  ดิฉันเห็นพยาบาลโทรศัพท์คุยกับคุณหมอเป็นระยะ ดิฉันถามว่า “คุณหมอยังไม่มาหรือค่ะ”  พยาบาลบอกว่า “พอดีคุณหมอติดทำคลอดคนไข้ที่นัดไว้อยู่ค่ะ” ดิฉันเข้าไปรพ.ตั้งแต่ 8 โมงเช้า  ประมาณ 9 โมงเกือบ 10 โมง พยาบาลก็เอายามาเหน็บให้ดิฉันบอกว่า เหน็บยาเร่งคลอดก่อน ถ้าคุณหมอมาแล้วก็จะได้มาตรวจคลอดได้เลยนะค่ะ  ดิฉันเคยได้ยินชื่อเหน็บยา และมีน้ำเกลือมาให้ แต่เรื่องอื่นเกี่ยวกับยาดิฉันไม่รู้  รู้แต่ว่าพอเหน็บยาไปซักพัก  ดิฉันก็มีอาการบีบตัวของมดลูก ทำให้ดิฉันเริ่มปวดท้อง พยาบาลก็จะเข้ามาดูและถามว่า “ปวดถี่หรือยัง” ดิฉันมองนาฬิกาที่หัวเตียงก็จับเวลาดูจะปวดทุกๆ 5 นาที  ก็เลยบอกพยาบาลไป แล้วก็ถามว่า ต้องปวดถี่แค่ไหนถึงจะคลอดได้ค่ะ  พยาบาลบอกว่า ประมาณทุก 2 นาที  ดิฉันก็เลยจับเวลาดู ระหว่างนั้น...พยาบาลก็เข้ามาเจาะน้ำคร้ำดิฉัน  ดิฉันรู้แต่ว่า เหมือนท่อน้ำแตก น้ำไหลออกมาเยอะมาก กลั้นก็ไม่ได้ อาการแบบนี้ดิฉันเคยอ่านเจอ คงใกล้คลอดแล้ว ดิฉันเตรียมใจแล้วมดลูกก็เริ่มบีบตัวถี่ขึ้น  แต่ก็ยังไม่ถึ่ทุก 2 นาที  ประมาณ 10 โมงกว่า  พยาบาลเดินเข้ามาดูดิฉัน ลองตรวจเข้าไปที่ช่องคลอด แล้วบอกดิฉันว่า “เด็กเอาแขนออกมาก่อน คงคลอดเองไม่ได้แล้วค่ะคุณแม่”   ดิฉันก็รู้สึกเสียดายที่คลอดเองไม่ได้  พยาบาลบอกว่า ถ้าเด็กคลอดโดยเอาแขนออกมาก่อนจะเป็นอันตราย  ต้องคลอดโดยผ่าตัด  ดิฉันนึกในใจเราก็เลยต้องเจ็บ 2 ต่อ เพราะระหว่างรอคลอดดิฉันก็ปวดท้องเป็นระยะ   พอดิฉันคลอดเองไม่ได้ พยาบาลก็บอกว่า ต้องรอคุณหมอมาผ่าให้นะค่ะ  ดิฉันพยักหน้ารับ และถามว่า ไม่ทราบคุณหมอจะมาเมื่อไหร่  พยาบาลบอกว่า คุณหมอโทรมาบอกว่า มีคนไข้ที่นัดไว้อยู่ 2 ราย เสร็จแล้วจะรีบมาทันทีค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 19 พ.ค. 52 23:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กว่าจะได้คลอด...รอจนเย็น น้ำคร้ำเริ่มแห้ง  แต่ก็ยังไม่รู้... ดิฉันนอนรอคุณหมอจนถึง 5 โมงเย็น คุณหมอเข้ามาตรวจดิฉัน ถามดิฉันว่า “เป็นยังไงบ้าง” ดิฉันตอบว่า “ก็ปวดท้องเป็นระยะ แต่ทนได้”  (ระหว่างที่ดิฉันนอนรอคุณหมอหลังจากพยาบาลรู้ว่า ดิฉันต้องผ่าคลอด ก็ไม่ค่อยได้เข้ามาดูดิฉันเท่าไหร่  ตัวดิฉันเองก็กังวลใจอยากจะถามใครก็ไม่ได้  ได้แต่นอนรอจะลุกก็ไม่ไหว เพราะว่า หลังจากน้ำคร้ำไหลออกไปแล้ว ตอนนี้ดิฉันรู้สึกว่าเป็นเลือดของดิฉันที่ไหลออกมาแทน แต่ตอนนั้น...ดิฉันก็ไม่รู้ว่าผิดปกติหรืออะไร รู้แต่ว่า พอคุณหมอมาสักพักก็พาดิฉันคลอด โดยบล็อกหลังดิฉันแล้วก็ผ่าเอาลูกชายออกมา  ตอนที่ลูกชายออกมานั้น ลูกร้องเสียงไม่ค่อยดังเท่าไหร (แต่ดิฉันไม่รู้หรอก รู้แต่ว่า ได้ยินเสียงลูกร้องก็ดีใจแล้ว  มารู้ก็ตอนคลอดคนที่สอง ที่ร้องเสียงดังลั่นกว่า) ตอนออกมามีพยาบาลพาไปเช็ดตัวแล้วอุ้มมาให้ดู ตัวลูกผิวแดงๆม่วงๆ (ดิฉันจำได้ แต่ตอนนั้น ดิฉันไม่รู้  พอมาเห็นลูกคนเล็กที่ตัวอวบแดงชมพูก็เลยรู้แล้วว่า จริงๆแล้วลูกคนโตไม่ปกติตั้งแต่เกิด แต่ก็ไม่เคยคิดว่า ลูกเป็นอะไร) หลังคลอด...คุณหมอทำอะไรกับดิฉันอยู่สักพักใหญ่  ก่อนที่ดิฉันจะได้ขึ้นไปพักที่ห้องพักฟื้น (ตรงนี้ดิฉันก็มาเปรียบเทียบกับตอนคลอดคนเล็ก เพราะของคนเล็กดิฉันไม่รู้สึกเพลียอะไร) ตอนนั้นดิฉันตัองใส่ผ้ารัดหน้าท้องไว้ และเลือดก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด  คุณหมอมาตรวจบอกว่า “ถ้าปวดจะมีพยาบาลมาฉีดยาให้” ดิฉันก็รับฟังแต่ไม่ได้ถามอะไร เพราะดิฉันไม่เคยคลอดลูก ก็เลยนึกว่า เป็นเรื่องปกติที่ใครๆ เค้าก็เป็นกัน!! สรุปก็คือ ดิฉันมารู้ตัวหลังจากคลอดลูกคนเล็ก โดยพิจารณาด้วยตัวเองว่า ตอนคลอดลูกคนแรก ดิฉันคงมีอาการตกเลือดแน่นอน เพราะว่า ตอนสามีมาเยี่ยมเข้าบอกว่า ดิฉันตัวเหลือง  ปากแห้งไปหมด ดูไม่ค่อยดี  แต่ด้วยความที่เราทั้งคู่ไม่เคยมีลูก ก็เลยไม่คิดอะไร   คืนนั้น...หลังจากคลอดแล้ว ดิฉันปวดท้องมากปวดจนขนาดฉีดยานอนหลับยาแก้ปวดดิฉันยังสะดุ้งตื่น  มันมีความรู้สึกถึงมดลูกบีบตัวอย่างแรง  และเลือดก็ออกมาเยอะมากจนเตียงนอนที่ปูผ้ายาง ผ้าปูที่นอนชุ่มไปด้วยเลือด  แต่พยาบาลก็ไม่ได้มาเปลี่ยนให้ดิฉันเพราะว่า ดิฉันต้องนอนนิ่งๆ ห้ามขยับเพราะเป็นข้อควรต้องปฏิบัติหลังจากโดนบล็อกหลังก่อนคลอด จากประสบการณ์ฝังใจ ความเจ็บปวดของการบีบตัวของมดลูกที่มีมากกว่าตอนเจ็บท้องคลอด ทำให้ฉันตื่นเต้นตอนจะคลอดลูกชายคนเล็ก  คิดว่า หลังคลอดคงมีอาการคล้ายกันอีก  ก็พยายามเตรียมใจ  แต่ที่ไหนได้กลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง  เลยทำให้ฉันมารู้ว่า ที่ผ่านมา “ฉันไม่รู้อะไรเลย ” เพราะหลังคลอดลูกชายคนเล็ก สามียังบอกเลยว่า ดูสภาพดิฉันแล้วดีกว่าคลอดคนโตมากแบบผิดกันลิบลับ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 23:25:34 จากคุณ : natnamo - [ 19 พ.ค. 52 23:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังคลอด เจ็บระบมไปทั้งตัว พร้อมด้วย แผลกดทับ   ดิฉันต้องนอนอยู่รพ.ถึง 5 คืน ถ้าเป็นตามโปรแกรมผ่าท้องคลอด คือ อยู่แค่ 3 คืน ร่างกายก็จะฟื้นตัวกลับบ้านได้สบายๆ (อันนี้...ดิฉันก็มารู้ได้ด้วยตัวเอง ตอนคลอดลูกชายคนเล็กอีกแล้วเหมือนกัน) ที่ดิฉันกลับบ้านไม่ได้เพราะ คืนแรกที่คลอดฉันเสียเลือดมาก  สามียังถามหมอเลยว่า “ทำไมตัวดิฉันถึงได้เหลืองซีดแบบนี้”   แต่ด้วยปกติดิฉันเป็นคนสุขภาพแข็งแรง ไม่ค่อยเจ็บปวด และกำลังใจดี  แม้เจ็บแค่ไหน ดิฉันก็พยายามทน คิดดูเถอะว่า ยาที่มาฉีดให้ดิฉันเป็นยาแก้ปวดอย่างแรง แต่ก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกปวดได้ ขนาดหลับไปด้วยฤทธิ์ยายังสะดุ้งตื่นด้วยความเจ็บ !! คืนนั้น...ดิฉันยังคิดว่า เคยถามคนผ่าคลอด เค้าบอกว่า ผ่าคลอดสบายกว่าคลอดเอง แต่ทำไมดิฉันรู้สึกว่า มันเจ็บเหลือเกิน  จนสุดท้าย ดิฉันต้องสวดมนต์อธิษฐานขอให้ดิฉันรอดปลอดภัยพ้นคืนนี้ไปด้วยเถิด ตอนออกจากห้องคลอดมานอนพัก คุณหมอมาตรวจดิฉันได้บอกว่า หลังพ้นคืนนี้ไปแล้ว พรุ่งนี้...ถึงให้เคลื่อนไหวได้ และควรจะพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเอง จำได้ว่า คืนนั้นดิฉันร้องบอกสามีว่า “ขอน้ำกินหน่อย เพราะหิวน้ำมาก” นึกถึงตอนนั้นแล้ว เหมือนตัวเองถูกทรมานจริงๆ เพราะห้ามเคลื่อนไหว ห้ามกินน้ำ แล้วยังมีความเจ็บปวดของการบีบตัวของมดลูก  แถมยังเสียเลือดตลอดเวลา สามีได้ยินฉันร้องขอน้ำๆ เค้าสงสาร แต่หมอห้ามเข้าก็ไม่กล้าให้ดื่ม ดิฉันบอกสามีว่า “ดิฉันหิวน้ำจริงๆ ไม่ไหวแล้ว ขอน้ำกินซักนิดก็ยังดี”  สามีเลยเอาสำลีไปชุบน้ำแล้วมาบีบที่ริมฝีปากให้ดิฉันทีละหยด  คิดย้อนกลับไปตอนนั้น...ดิฉันไม่รู้ทนได้อย่างไรจริงๆ พอเช้าดิฉันคิดว่าจะพยายามลุกนั่ง ดิฉันอยากเห็นหน้าลูกเพราะหลังจากที่พยาบาลอุ้มมาให้ดูตอนนอนบนเตียงผ่าตัดแล้ว ดิฉันยังไม่ได้เจอลูกเลย มีแต่สามีที่ถ่ายวีดีอาร์มาให้ดุในห้องพัก   แต่พอถึงเวลาจริงๆ ร่างกายทุกส่วนของดิฉันปวดระบมไปหมด พูดจริงๆ ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ความรู้สึกเหมือนกับตัวดิฉันถูกทุบนวมไปทั้งตัว (ตรงนี้ฉันมาคิดได้ภายหลังว่า คงเหมือนที่โบราณว่า คนคลอดลูกธาตุในร่างกายจะแตก ดิฉันก็คงเป็นแบบนั้น) วันแรกที่ฟื้นจากผ่าตัด  คุณหมอมาตรวจร่างกายดิฉันเห็นดิฉันตัวเหลืองมาก คุณหมอเลยสั่งน้ำเกลือมาให้อีก และยังคงงดน้ำไปจนกว่าจะบ่ายโดยเริ่มให้ดื่มเป็นน้ำซุป ก่อนทีละน้อยๆ เพราะคุณหมอบอกว่า ถ้าดิฉันรีบทานเร็วเกินไป จะมีผลต่อระบบย่อยอาหาร แล้วให้ดิฉันทานเป็นพวกโจ๊กของอ่อนๆ ได้ในตอนเย็นนี้  คิดดูเถอะ ดิฉันไปหาหมอตั้งแต่เช้าวานไม่ได้ทานข้าวทานน้ำ  เสียเลือด และยังต้องอดต่อไปอีกเกือบวันของวันที่ 2  ดิฉันจึงไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกไปไหน ได้แต่นอนหลับสลับตื่น   นอกจากความเจ็บของแผลผ่าและการบีบตัวของมดลูก ความเจ็บยังเพิ่มขึ้นอีก ดิฉันรู้สึกเจ็บที่ก้นกบด้วยเพราะนอนแช่เลือดทั้งคืน กว่าผช.พยาบาลจะมาเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดิฉัน  ดิฉันก็ได้แผลกดทับมาเป็นของตัวเองเรียบร้อย  เพราะดิฉันน้ำหนักตัวมากและไม่ได้พลิกตัวเลย  หลังคลอดดิฉันต้องนอนหงายราบห้ามขยับตัว  และไม่มีใครมาดูแล (ตรงนี้ดิฉันไม่ได้โทษทางรพ.  แต่ดิฉันคิดว่าเป็นกรรมของตัวเองที่เลือกรพ.ที่ไม่พร้อมมากกว่า) สามีดิฉันที่นอนเฝ้าก็หลับไม่รู้สึกตัวเพราะตัวเค้าเองก็เหนื่อยจากการต้องขับรถทางไกลจากภูเก็ตขึ้นมากรุงเทพ ดิฉันจำได้ว่า ตอนเห็นผช.พยาบาลเอาแก้วโอวัลตินมาให้ ดิฉันอยากจะดื่มให้หมดรวดเดียวจริงๆ เพราะความหิวและกระหายน้ำ  สามีดิฉันต้องมาช่วยโดยเอาช้อนตักให้ดิฉันจิบทีละนิด  จนกระทั่งเวลาเย็น คุณหมอมาตรวจ ดิฉันบอกคุณหมอถึงอาการเจ็บก้นกบ คุณหมอมาดูก็บอกว่า เป็นแผลกดทับ แล้วบอกให้ดิฉันนอนตะแคงสลับทั้งซ้ายขวา  และด้วยความที่นอนหงายตลอด พอเริ่มขยับตัวเท่านั้น ก็ทำให้ดิฉันรู้ว่า ดิฉันคงต้องเจ็บอีกเยอะ เพราะกว่าจะดึงตัวพลิกตะแคงได้ ความรู้สึกในร่างกายดิฉันเหมือนอวัยวะภายในมันแก่วงไกว สลับอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง มันกลิ้งไปตามการเคลื่อนไหวของดิฉัน  ไม่ต้องบอกเลยว่า มันทั้งเจ็บและเสียวภายในท้องแค่ไหน กว่าดิฉันจะกลั้นใจพลิกตัวได้แต่ละที น้ำตาไหลไม่รู้เท่าไหร่ แต่ถึงเจ็บก็ทนทำ เพราะอยากไปเห็นลูก แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 23:28:03 จากคุณ : natnamo - [ 19 พ.ค. 52 23:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความจำ รอยแผล ความเจ็บปวด อาการข้างเคียง วันที่ 3 หลังจากที่คุณหมอมาเยี่ยมไข้แล้ว  ดิฉันบอกให้สามีมาช่วยพยุงดิฉันขึ้น เพราอยากจะลุกไปหาลูกจริงๆ ดิฉันอยากให้ลูกดื่มนมของดิฉัน แต่อย่างที่เล่ามาตั้งแต่ต้น ดิฉันเสียเลือดมาก ไม่ได้ดื่มน้ำเลย  ดิฉันจึงไม่มีอาการคัดหน้าอกแต่อย่างใด  แต่ดิฉันเคยอ่านว่า ต้องให้ลูกดื่มนมหลังคลอดเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันให้ลูกและเป็นการกระตุ้นให้ร่างกายผลิตน้ำนมด้วย   แต่กว่าดิฉันจะลุกนั่งได้  ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง เพราะร่างกายดิฉันมันระบมไปหมด สามีจับแขนดิฉันเบาๆ ดิฉันยังรู้สึกเจ็บได้  พอลุกขึ้นมานั่งได้ ดิฉันก็ยังมีอาการคล้ายจะเป็นลม มีลมออกหูอีก หน้าเริ่มซีดเหงื่ออก สามีเห็นท่าไม่ดีบอกว่า ให้นอนพักก่อนดีกว่า แต่ดิฉันบอกว่า ไม่เป็นไร นั่งสักพักก่อนแล้วค่อยไปต่อ  ดิฉันนั่งอีกสักพักจนอาการค่อยๆ ดีขึ้น  ก็เลยพยายามยกขาลงแตะพื้น  กว่าจะขยับร่างกายแต่ละส่วนได้ เหมือนกับว่า ประสาททุกส่วนของดิฉันมันไม่ไปตามใจดิฉันเลย  ดิฉันเองปกติเป็นคนคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง  แต่คราวนี้ กว่าจะทำอะไรได้มันต้องค่อยๆ ทีละนิดๆ  ก็ทำให้รู้สึกเสียกำลังใจไปเหมือนกัน ตอนดิฉันลุกขึ้นก็มีอาการหน้ามืดอีก ต้องลงไปนั่งใหม่ และกว่าจะลุกขึ้นมายืนได้ก็ลุกๆ นั่งๆ อยู่หลายรอบ  จนสุดท้ายบอกตัวเองว่า ต้องทำได้ ให้สามีค่อยๆ พยุงตัวมือ ดิฉันค่อยเดินก้าวไปทีละนิด เพราะว่า ถ้าก้าวแรงมันกระเทือนมากดิฉันจะเจ็บแผล ต้องค่อยเอามือประคองท้องเอาไว้แล้วค่อยๆ เดินไป หาลูก  ซึ่งระยะทางที่ไปนั้นก็อยู่ห่างกันพอสมควร   ตอนเห็นหน้าลูกครั้งแรก จำได้ว่าลูกตัวแดงคล้ำๆ ไม่ขาวใสหรือเป็นสีชมพูเหมือนเด็กคนอื่น  แต่ดิฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไร  แค่ได้เจอหน้าได้อุ้มก็รู้สึกดีใจ ด้วยว่าตั้งใจจะมาให้นมลูกด้วยตัวเอง  แต่ด้วยความที่กว่าจะมาหาลูกได้ก็วันที่ 3 แล้ว ลูกก็กินนมกระป๋องจนติด  ดิฉันต้องค่อยๆ พยายามให้ลูกกินนมตัวเอง แต่ลูกก็ดูดไม่แรงพอที่จะกระตุ้นได้  นั่งพยายามอยู่จนเจ็บแผล  พยาบาลที่อยู่ห้องเด็กเลยบอกว่า ไม่เป็นไร ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป รอให้ร่างกายฟื้นกว่านี้ ค่อยมาลองกันใหม่ จากคุณ : natnamo - [ 19 พ.ค. 52 23:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เจ็บแผลผ่า เจ็บแผลกดทับ คัดเต้านมจนเป็นไข้ แต่ไม่เท่ากับลมที่ดันอยู่ในท้อง... ด้วยความที่ให้นมลูกไม่สำเร็จ เจ็บแผลก็เจ็บ  ดิฉันเลยตั้งใจว่า จะกลับมาบำรุงร่างกายจะกินอาหารเพื่อให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วๆ พอกลับมาพัก ได้เวลาอาหารดิฉันก็พยายามทานอาหารให้ได้เยอะที่สุด  แต่จริงๆ แล้วคุณหมอเตือนดิฉันว่า อย่าทานเยอะเพราะดิฉันไม่ได้ทานอะไรมาหลายวัน  ต้องค่อยๆ ให้ร่างกายปรับสภาพ อีกอย่างลำไส้ที่ไม่มีอาหาร ถ้ารับประทานเยอะจะเกิดแก๊สในลำไส้ได้   ดิฉันก็จำที่คุณหมอบอกได้หมดทุกอย่าง  แต่ด้วยความอยากมีนมให้ลูก ดิฉันก็เลยทานอาหารจนหมดทุกอย่าง  สามีเองก็สนับสนุนให้ดิฉันบำรุงร่างกายเพราะเห็นดิฉันไม่มีเรี่ยวแรง และอยากให้ดิฉันมีนมให้ลูกกินด้วย  สามีเลยไปซื้ออาหารของบำรุงน้ำนมมาให้ดิฉันทานเพิ่มอีก  ซึ่งก็ทำให้ร่างกายดิฉันมีแรงขึ้น  และเดินไปให้นมลูกอีก แต่ลูกก็ดูดได้ไม่มากก็เกิดการคัดเต้านมระบมหน้าอกเหมือนจะเป็นไข้อีก    ร่างกายดิฉันทานเข้าไปมากก็เลยรู้สึกปวดท้องอยากจะถ่าย มีอาการท้องแน่น มากปวดไปหมด  อยากจะถ่ายแต่ก็ถ่ายไม่ออก  สามีต้องไปช่วยพยุงดิฉันนั่งในห้องน้ำเพราะเวลาลมมันดันขึ้นมาดิฉันหายใจแทบไม่ออก ปวดจนตัวสั่นไปหมด  สามีเห็นยังบอกว่า คงไม่ให้ดิฉันคลอดลูกอีกแล้ว เพราะเห็นความทรมานของดิฉันแล้วเค้าเองยังกลัวแทน  ดิฉันพยายามจะเบ่งแต่มันก็ไม่ออกมันเจ็บและปวดไปทั่วท้อง  เป็นอีกครั้งที่ดิฉันคิดว่า ดิฉันทรมานตัวเองจริงๆ และน่าจะเชื่อตามที่คุณหมอบอก กว่าจะผ่านพ้นเหตุการณ์ปวดท้องนี้ได้ ดิฉันต้องทรมานอยู่เป็นครึ่งชม. แต่พอถ่ายท้องแล้วอาการทั้งหมดก็หายไปในทันที ถึงแม้จะผ่านเรื่องราวในการคลอดลูกชายคนโตมาถึง 11 ปีแล้วก็ตาม  แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดิฉันยังจำได้ไม่ลืม  แต่ถึงแม้ว่า...การคลอดจะยากแล้ว การเลี้ยงลูกให้รอดได้ยิ่งยากกว่า  ไว้ดิฉันจะมาเล่าประสบการณ์การเลี้ยงลูกแบบ “ไม่รู้” ของดิฉันให้ได้อ่านกันอีก เผื่อว่า เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เข้ามาอ่านจะได้นำไปเป็นข้อคิดว่า การเลี้ยงลูกตามตำรา แต่ขาดประสบการณ์ และมีความเชื่อ หรือตรงตามตำรามากเกินไป ก็ทำให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดได้ ไว้จะมาเล่าให้ได้อ่านกันนะค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 19 พ.ค. 52 23:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Vote ให้เลยค่ะ มีประโยชน์มากๆเลย จากคุณ : kizz_j - [ 19 พ.ค. 52 23:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฝากพิเศษหรือเปล่าคะ เห็นบอกว่ารอหมอท่านเดิม ถ้าฝากพิเศษทำไมหมอปล่อยให้รอนานขนาดนั้นอะคะ เห็นบอกเหน็บยาเร่งคลอด ให้น้ำเกลือ แต่ออกเองไม่ได้ ต้องผ่าออก ที่รู้มานะคะ ถ้าหมอติดธุระจริงๆต้องส่งหมอท่านอื่นมาดูแลแทนนะคะ เก่งจริงๆยกนิ้วให้คะ เราก็ผ่าคลอดคะ เจ็บสุดๆเพราะถูกย้ายเตียง ๔ครั้ง ภายใน ๒ช.ม.หลังจากออกห้องผ่าตัด พอวันรุ่งขึ้นความที่อยากเห็นหน้าลูก เจ็บแค่ไหนก็ทน ยังเดินไม่ได้ เราให้เขาเข็นเราไปห้องเด็กคะ จากคุณ : ปลาสลิดหลงบ่ - [ 20 พ.ค. 52 00:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมรอหมอนาน จังคะ   vote จากคุณ : ปอมปาดัวร์ - [ 20 พ.ค. 52 00:59:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ แต่อ่านแล้วก็งงๆหลายอย่าง - อายุครรภ์ 32 สัปดาห์ แต่หมอบอกให้คลอดได้ แถมเร่งคลอดให้อีก จริงๆอายุครรภ์เท่านี้น่าจะยับยั้งการคลอดมากกว่าค่ะ เนื่องจากว่าปอดน้องยังทำงานได้ไม่ดี น้ำหนักตัวน้อย แถมด้วยปัญหามากมาย - หลังคลอดนอนจนเป็นแผลกดทับ!!!! ... จริงๆแล้วคนไข้บล็อคหลังไม่ได้ห้ามขยับตัวนะคะ คนไข้ในห้องพักฟื้นหลังบล็อคหลังที่รพ.เรา ก่อนกลับวอร์ดคุณพยาบาลเขาพลิกตัว เปลี่ยนผ้าเปื้อนเลือดให้ จนเอี่ยมทุกคน ดิฉันมักจะบอกคนไข้ที่บล็อคหลังไปว่า หลังบล็อคให้นอนราบ(แต่หนุนหมอนได้) พลิกตัวตะแคงไปมาได้ เพียงแต่ห้ามลุกจากเตียงแค่นั้นเอง เป็นเวลาหกถึงแปดชั่วโมงค่ะ คิดว่าน่าจะเป็นจากการสื่อสารที่ไม่เข้าใจกันมากกว่า อย่างไรก็ตามยินดีที่ทุกอย่างผ่านไปอย่างเรียบร้อยค่ะ ท้องแรกเป็นการผ่าคลอดแบบฉุกเฉิน  ซึ่งก็คงต้องมีปัญหามากกว่าท้องสองซึ่งมีการเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ขอบคุณสำหรับประสบการณ์นะคะ จากคุณ : หมูเหมียว - [ 20 พ.ค. 52 06:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อาการคล้ายๆกันเลยค่ะตอนคลอด แต่เราคลอดเอง หิวน้ำมากๆ เหมือนตายตรงนั้นเลยถ้าไม่ให้น้ำ จนเค้าเอาน้ำมาให้เราดื่มหมดเลย 2 แก้ว แล้ว 5 นาทีต่อมาก็อ้วก ตัวสั่น เลือดออกมามากความดันและไข้ขึ้นสูง นึกว่าจะไม่รอดแล้วว จากคุณ : angie's mom (nandy_gal) - [ 20 พ.ค. 52 06:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อยากโหวตให้จังเลย เป็นกระทู้ที่ดีจริงๆๆ อยากให้หลายๆคนได้อ่านกันค่ะ จากคุณ : Moo_junior (Moo_junior) - [ 20 พ.ค. 52 09:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โหวตให้นะคะ คุณกับลูกโชคดีมากเลยค่ะ  ที่เจอแบบนี้แล้วผ่านมาได้ จะคอยติดตามเรื่องต่อไปค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเช่นนี้ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 09:39:26 จากคุณ : Something, More - [ 20 พ.ค. 52 09:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อูววว อีกสองเดือนคลอด กลัวจังเลยค่ะ ....... เป็นคนทนเจ็บไม่ค่อยได้่อ่ะ จากคุณ : มีมี่ - [ 20 พ.ค. 52 09:47:25 A:125.24.140.98 X: TicketID:216090 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาได้ต้องถือว่าคุณแม่ใจเด็ดจริง ๆ ค่ะ เก่งมาก ๆ จากคุณ : am molly - [ 20 พ.ค. 52 09:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โหวตให้ค่ะ เข้าใจความรู้สึกของการผ่าคลอดค่ะ หลังจากออกคลอดวันแรก เจ็บมาก เจ็บที่สุด แต่ต้องให้เครดิตพยาบาลค่ะ ที่ขู่ไว้ว่า ถ้าคุณไม่ยอมขยับตัว วันรุ่งขึ้น คุณจะเจ็บกว่านี้อีก โอ้โห รีบขยับตัวเลยค่ะ แต่ก็ได้ผลค่ะ วันรุ่งขึ้น ลุกเดินเองได้เลย จากคุณ : แม่น้อง "ข้าวฟ่าง" (F-NOK) - [ 20 พ.ค. 52 10:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แล้วเด็กไม่ต้องอยู่ตู้อบหรือคะ เพราะคลอดก่อนตั้ง 8 สัปดาห์ เด็กยังไม่น่าสมบูรณ์เลย จากคุณ : JNOY - [ 20 พ.ค. 52 11:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอมาตอบและอธิบายเรื่องราวเพิ่มเติม ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านและขอบคุณมากๆนะค่ะ ที่มาแสดงความคิดเห็น  เมื่อคืนหลังจากที่ได้เล่าเรื่องราวไป  ดิฉันเพิ่งกลับมาอ่านทบทวนดูคิดว่า ก็น่าสงสัยจริงๆอย่างที่คุณปลาสลิดหลงบ่ และคุณปอมปาดัวร์ ได้ถามมาค่ะ การเป็นคุณแม่....ไม่ใช่เรื่องธรรมชาติของร่างกาย ก่อนอื่นดิฉันเองก็ต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้ได้เล่ารายละเอียดของการฝากครรภ์ก่อนคลอดให้ได้อ่านกัน  ซึ่งมาคิดทบทวนเรื่องราวดูอีกทีแล้ว  ดิฉันคิดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็น เพราะตัวดิฉันเองไม่มีประสบการณ์ แถมยังมีความเชื่อแบบคิดเองเออเองว่า ผู้หญิงท้องและคลอดลูกนั้น เป็นเรื่องปกติธรรมชาติของร่างกาย เหมือนอย่างที่เคยดูในหนังที่พอถึงกำหนดคลอดก็ต้องมีร้องเจ็บปวดอยู่บ้าง  แต่สุดท้ายพอคลอดแล้วก็จะสามารถฟื้นตัวเอง อันนี้เป็นจินตนาการของดิฉัน แถมดิฉันยังคิดว่า เดี๋ยวนี้...เทคโนโลยีทางการแพทย์ก็ก้าวหน้า  คงไม่มีปัญหาอะไร นอกจากนี้...ก่อนตั้งครรภ์ดิฉันก็ตรวจร่างกายรวมทั้งสามีด้วย เราทั้งสองคนก็ปกติแข็งแรงสมบูรณ์ดีทุกอย่าง  แต่ภายหลังที่ดิฉันมีลูก 2 คน ดิฉันจึงได้มีข้อเปรียบเทียบ อย่างที่คุณหมูเหมียว ให้ความเห็นไว้นั้น ถูกต้องเลยค่ะ เพราะดิฉันมีประสบการณ์คลอดคนโต พอคนเล็ก ดิฉันก็เลยเปลี่ยนรพ. แต่ยังคงเป็นคุณหมอคนเดิม เพราะดิฉันรู้สึกไว้วางใจให้คุณหมอดูแลชีวิตของดิฉันและลูก  ขนาดคนโตที่ว่าลำบากดิฉันยังรอดมาได้ คนเล้กดิฉันมั่นใจว่า ยังไงดิฉันเตรียมตัวมาดีต้องไม่มีปัญหา และผลรับที่ออกมาของคนเล็กช่างแตกต่างกับคนโตมากกว่าที่ดิฉันคาดไว้เยอะมาก จนอดที่จะมาเล่าประสบการณ์ไม่ได้ค่ะ   นอกจากนี้....ทำให้ดิฉันได้คิดและเข้าใจแล้วว่า การตั้งครรภ์ ถือเป็นภาวะที่เสี่ยงและมีอันตรายต่อคนเป็นแม่อย่างเราได้เหมือนกัน คนสมัยก่อนถึงได้สอนและบอกว่า “กว่าจะได้เป็นแม่คน คนเป็นแม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อไปแค่ไหน” สมัยดิฉันเป็นเด็กก็ไม่เข้าใจ ผู้ใหญ่ยังสอนให้ผู้หญิงท้องต้องระวังทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องกิน เรื่องนอน การทำงานเคลื่อนไหวร่างกาย  แต่ด้วยการถ่ายทอดของคนสมัยก่อนเป็นการพูดในเชิงนามธรรม ถ้าเราไม่ได้เป็นแม่เองก็จะไม่รู้จริงๆ ไม่เหมือนอย่างปัจจุบัน มีหนังสือหรือคู่มือที่มีหลักทางการแพทย์ออกมาให้ความรู้บอกให้เราได้เข้าใจ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 11:42:41 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 11:35:07 จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 11:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อย่าคิดว่าฝากท้อง....เป็นเรื่องธรรมดา ด้วยความคิดของดิฉันกับความมั่นใจตัวเอง ว่า ดิฉันเป็นคนสุขภาพแข็งแรง และเชื่อมั่นว่า ถ้าเราดูแลตัวเองอย่างดี  ทุกอย่างก็คงดำเนินไปตามธรรมชาติ  ในตอนแรกที่ดิฉันรู้ว่าท้อง ดิฉันไปฝากท้องที่รพ.เอกชนใกล้บ้าน ตอนไปฝากท้อง จนท.ถามว่า จะฝากกับคุณหมอท่านไหนเป็นพิเศษมั้ย  แต่....ดิฉันไม่ได้ระบุคุณหมอท่านใดเฉพาะ เพราะ คิดว่าการฝากท้องก็ต้องฝากกับสูตินารีแพทย์อยู่แล้ว  และดิฉันมีความเชื่อว่า คุณหมอสูติทุกท่านก็มีความรู้ความสามารถเหมือนกัน  เพราะสูตินารีแพทย์เป็นแพทย์เฉพาะทาง อันนี้...เป็นความคิดแปลกๆ ของฉันอีกอย่างว่า โดยปกติแล้ว ถ้าเราไม่ได้ท้องเราก็ไม่ได้รักษา  แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าจะต้องพบกับคุณหมอสูติท่านไหน ตรงนี้ก็คงต้องโทษตัวเองอีกที่ไม่คิดอะไรให้ละเอียดลึกซึ้ง   ดิฉันก็ปฏิบัติตัวตามที่คุณหมอแนะนำทุกอย่าง และยังได้ซื้อหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์มาอ่านเพิ่มเติม  ซึ่งการตั้งครรภ์ก็ดำเนินมาปกติทุกอย่างจนเดือนที่ 4 เกิดเหตุพิษเศรษฐกิจเล่นงาน ทำให้ตัวดิฉันได้รับผลกระทบจากการเลิกจ้างสมัยฟองสบู่แตก พิษต้มยำกุ้ง ปี 41  ดิฉันต้องออกจากงานแต่ก็ได้รับเงินชดเชยมาพอสมควร  และด้วยความที่พื้นฐานครอบครัวดิฉันไม่ใช่คนมีฐานะอะไร สามีเองก็เหมือนกัน ดังนั้น...เราจึงต้องประหยัดเงินเพื่อที่จะนำเงินชดเชยที่ได้มานั้น  มาเป็นค่าใช้จ่ายระหว่างดิฉันตกงานและไปจนกว่าดิฉันจะคลอด เพราะดิฉันท้องโตจะไปสมัครงานที่ไหนก็คงไม่มีใครรับ ตอนมีงานทำฝากท้องที่รพ.เอกชนมีค่าใช้จ่ายสูงยังไง ดิฉันก็สามารถจ่ายได้เพราะมีเงินเดือนมารองรับ และคิดไปถึงสวัสดิการหลังคลอดอีก แต่พอตกงาน    การไปตรวจครรภ์แต่ละครั้งค่าใช้จ่ายเกือบ 2 พันบาท  ทำให้ดิฉันปรึกษาสามีว่า เราคงต้องย้ายรพ.เพื่อเวลาคลอดค่าใช้จ่ายจะได้ไม่สูงจนเกินเราจะจ่ายไว้  ซึ่งตอนนั้นเอง...ดิฉันถึงต้องสอบถามจากเพื่อนบ้านหลายๆ คนที่มีลูกแล้วว่า เพื่อนบ้านคลอดที่ไหนกันบ้าง (ที่ไม่ใช่รพ.เอกชนที่ดิฉันเคยฝากท้อง)  ซึ่งแต่ละคนก็มักจะคลอดที่รพ.เอกชนแห่งนี้เพราะสะดวกใกล้บ้านกัน   แต่มีเพื่อนบ้านอีกคนเพิ่งคลอดลูกคนเล็กได้ไม่นานบอกดิฉันว่า คลอดที่รพ.เอกชนอีกแห่งที่อยู่ใกล้บ้านเหมือนกัน (แต่เป็นรพ.เล็กๆ ที่เคยเป็นคลินิกมาก่อน  แต่ขยายจนเป็นรพ.ขนาดเล็ก)  เพื่อนบ้านเล่าให้ฟังว่า คุณหมอท่านเป็นหัวหน้าสูติอยู่ที่อนามัยแม่และเด็ก ช่วงเช้าท่านจะตรวจคนไข้อยู่ที่นั้น แต่ที่รพ.แห่งนี้ เชิญท่านมาเปิดคลินิกพิเศษที่รพ.ตอนเย็น  ถ้าจะไปฝากครรภ์ก็ไปฝากได้ เพื่อนบ้านบอกกับดิฉันว่า ท่านใจดีและไม่คิดค่าฝากพิเศษด้วย  พอดิฉันได้ยินแบบ ดิฉันตัดสินใจเปลี่ยนรพ.และเปลี่ยนคุณหมอทันที เพราะดิฉันคิดว่า คลอดที่ไหนก็เหมือนกัน แต่ขอแบบราคาที่ดิฉันสามารถจ่ายได้!!! จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 11:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 19 การเลือกคุณหมอ...เป็นเรื่องที่สำคัญ   ดิฉันโทรไปสอบถามรพ.แห่งนั้น และนัดเวลาไปพบคุณหมอ  ซึ่งวันที่ไปมีคนไปรอคิวยาวมากประมาณ 20-30 คนได้  ดิฉันเห็นคนรอเยอะขนาดนั้น ดิฉันก็มีความเชื่อว่า คุณหมอต้องเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ เพราะมีคนไข้มารอพบคุณหมอเยอะมาก  ดิฉันได้พูดคุยกับคุณแม่ท่านอื่นที่มานั่งรอ  รบกวนถามว่าเป็นท้องที่เท่าไหร่  มีคุณแม่คนหนึ่งบอกดิฉันว่า เป็นท้อง 2 ท้องแรกก็มาคลอดกับคุณหมอ  คุณหมอใจดี คลอดไม่เจ็บ  ดิฉันได้ยินก็รู้สึกสบายใจขึ้น พอได้พบกับคุณหมอ  ดิฉันก็รู้เหตุผลแล้วว่า ทำไมคุณแม่ที่มารอกันถึงอยากมาหาคุณหมอ  เพราะคุณหมอเป็นคนอารมณ์ดี มีจิตวิทยาในการพูด  ซึ่งการฝากท้องที่รพ.แรก ก่อนจะย้ายมานั้น คุณหมอที่ดิฉันฝากท้องด้วยบอกดิฉันว่า ดิฉันนน.ตัวเกินต้องตรวจหาเบาหวาน และถ้าพบก็อาจต้องเจาะน้ำคร้ำอะไรประมาณนี้  ซึ่งดิฉันเองก็กังวลใจไม่อยากตรวจเพราะ คิดว่าถ้าทำอะไรระหว่างท้องกลัวลูกจะได้รับอันตรายเหมือนกับที่น้องสาวของดิฉันเคยได้รับ (เรื่องของน้องสาวดิฉัน...ก็เป็นอุธาหรณ์ให้กับดิฉันเหมือนกัน) พอดิฉันได้ประวัติการฝากท้องมาให้กับคุณหมอ และได้บอกความกังวลใจของดิฉันให้คุณหมอทราบ  ซึ่งคุณหมอได้บอกพร้อมกับแนะนำดิฉันว่า นน.ตัวดิฉันเกินจริงๆ  แต่ถ้าหากควบคุมเรื่องการทานอาหานอย่าทานของหวาน มันเกินไป ก็ไม่เป็นไร   ในห้องตรวจคุณหมอใช้เครื่องอัลตร้าซาวน์ตรวจท้องให้ด้วย  ซึ่งถ้าเป็นรพ.แรกดิฉันต้องไปเสียค่าอัลตร้าซาวน์ก่อน  ดิฉันได้เห็นลูกในจอพร้อมๆ กับที่คุณหมอได้อธิบายเกี่ยวกับลูกของดิฉันให้ฟัง คุณหมอบอกกับดิฉันว่า ลูกของดิฉันกะโหลกศรีษะค่อนข้างใหญ่  ดิฉันเลยถามว่า ถ้าดิฉันจะคลอดเองสามารถทำได้มั้ย  คุณหมอดูแล้วบอกว่า ในเคสแบบนี้แล้ว คุณหมออยากให้ผ่าตัดดีกว่า  แต่ถ้าคุณแม่อยากจะลองคลอดธรรมชาติ  ไว้วันที่คลอดคุณหมอจะดูให้อีกที  ซึ่งดิฉันก็เห็นว่า คุณหมอให้คำปรึกษาดีและตรงไปตรงมา  ตอนจ่ายค่าตรวจดิฉันตกใจว่า ทำไมคิดถูกจัง เพราะมีอัลตร้าซาวด์ด้วย (แต่ตอนดิฉันฝากท้องคนที่สองต้องบอกว่า ยิ่งถูกกว่า ไว้ดิฉันมีเวลาจะเล่าให้อ่านทีหลังนะค่ะ) ดิฉันไปตรวจตามนัดทุกครั้ง  คุณหมอก็ให้คำแนะนำมาให้ดิฉันปฏิบัติตัว  ซึ่งคุณหมอเตือนดิฉันว่า การที่ดิฉันน้ำหนักตัวมากเกินไป จะมีผลตอนคลอดด้วย  ยิ่งท้องแก่คุณหมอก็จะนัดบ่อยขึ้น และดูเรื่องนน.ตัวของดิฉันเป็นพิเศษ บอกให้ดิฉันคุมนน.ตัวไม่ให้มากกว่านี้  (ตอนก่อนท้องดิฉันหนัก 65 กก. เป็นคนตัวสูงใหญ่และค่อนข้างอ้วนอยู่แล้ว แต่ตอนคลอด นน. 98 กก.) จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 11:44:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บทเรียนครั้งแรก ทำให้เตรียมพร้อมและเห็นความแตกต่าง   จากที่ดิฉันเล่าไปแล้วเกี่ยวกับการคลอดฉุกเฉิน  และต้อง ขอบคุณคุณหมูเหมียว ที่มาแสดงความคิดเห็นไว้ว่า อาจเป็นการสื่อสารที่ไม่เข้าใจกันในวันนั้น  ตรงนี้...ดิฉันกลับมาทบทวนดูแล้ว  ก็เห็นว่าน่าจะเป็นจริงๆ เพราะในวันนั้น  ตั้งแต่ที่ดิฉันได้เข้าไปรพ.เพื่อไปตรวจแต่...คุณหมอยังไม่ได้มาตรวจดิฉัน เพียงแต่โทรคุยกับพยาบาลที่เป็นคนดูแล ซึ่งดิฉันก็ปฏิบัติตามที่พยาบาลบอกทุกอย่างค่ะ  ไม่ได้คุยกับคุณหมอโดยตรงเลย  และก็ไม่มีคุณหมอท่านอื่นมาดูแลดิฉันด้วย  เพราะฉะนั้น....จริงๆด้วยค่ะ !!! (โถ...ป่านนี้  ดิฉันก็เพิ่งมาคิดได้) ส่วนเรื่องของลูกชายคนโตของดิฉันหลังคลอด ต้องอยู่ในตู้อบมั้ย  ตรงนี้จริงๆ ดิฉันมาคิดดูแล้ว ลูกชายดิฉันควรจะอยู่เหมือนกัน  แต่...ไม่ได้อยู่ค่ะ (อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมคุณหมอเด็ก ถึงไม่ให้อยู่)  แต่...ลูกชายคนโตมีอาการตัวเหลืองด้วยนะค่ะ  ซึ่งตอนที่ดิฉันเห็นชัดๆ ก็คือวันที่ดิฉันพาออกจากรพ. (ระหว่างที่อยู่รพ.ดิฉันได้เจอลูกแค่วันละ 2 ครั้ง เพราะดิฉันลุกเดินไปไม่สะดวก  แล้วที่เห็นในห้องเด็กไฟในห้องก็นวลๆ ไม่สว่างมาก ทำให้ดิฉันคิดว่า เป็นเพราะแสงของหลอดไฟ ดูดิฉันซิค่ะ “ช่างไม่รู้” เรื่องอะไรจริงๆ)  แต่คุณหมอเด็กมาบอกว่า อาการเหลืองแบบนี้ ไม่ต้องตกใจ ให้ลูกดื่มน้ำมากๆ แล้วให้อุ้มลูกชายออกไปรับแดดตอนเช้าจะช่วยได้ เรียกว่า อบแดดธรรมชาติแทนค่ะ ขอพักสักครู่นะค่ะ แล้วจะกลับมาเล่าเรื่องการเลี้ยงลูกชายที่ดิฉันทำลุกเกือบตาย เพราะความไม่รู้ของดิฉันนี่แหละค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 11:50:12 จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 11:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มารออ่านค่ะ จากคุณ : jay(ครอบครัว 7 ตัว..ก..) (ytak) - [ 20 พ.ค. 52 11:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รออ่านอยู่นะคะ ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาแบ่งปัน ตอนคลอดคนแรกน่ากลัวจัง รู้สึกทรมานตามไปด้วยเลย แต่พี่กับลูกโชคดีมากที่ผ่านมาได้ จากคุณ : โมลลาโย - [ 20 พ.ค. 52 11:58:22 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามารออ่านจากประสบการณ์จริงค่ะ ทำให้กลัวการคลอดเหมือนกันนะเนี่ย Vote จากคุณ : Rosecottage - [ 20 พ.ค. 52 13:04:53 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาอ่านค่ะ เป็นความรู้มากๆเลย พี่ผ่ามาสามท้องยังไม่เคยเจออะไรที่ น่ากลัวสุดๆมากขนาดนี้ น้ำหนักพี่ก็เยอะค่ะ 80 ก.ก.แต่ก็ไม่เคยมีปัญหา หลังผ่าไป 10 ชั่วโมงพี่ลุกขึ้นเพื่อยืนได้ วิงเวียนนิดหน่อย แต่ก็ยังสามารถ ลากเสาขวดน้ำเกลือเดินไปมาได้  อ่านแล้ว ลุ้น มากๆ ระทึกจริงๆ ท้องที่สองของคุณที่สามารถมีบุตรคนใหม่ได้ ถือว่าเป็นโชคดีอย่างที่สุด เพราะบางคนอาการหนักขนาดว่า ไม่สามารถท้องที่สองได้ เพราะเสีย เลือดมากจนต้องตัดมดลูกทิ้ง  คุณหมอมาผ่าตัดให้ช้ามากๆ ค่ะ เป็นพี่ มีโวยเลยแบบนี้ เพราะการอดน้ำนานเกินไป และเจ็บนานเกินไป อันตราย ทั้งแม่และลูก ขอชื่นชมที่คุณเป็นตัวอย่างในการพิมพ์เว้นวรรคให้อ่านง่าย และ น่าสนใจให้อ่านมากๆค่ะ จากคุณ : ผักบุ้งตาสวย - [ 20 พ.ค. 52 13:34:26 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอกลับมาเล่าต่อนะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจและขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะค่ะ  และต้องขออภัยที่ทำให้คอยกันนะค่ะ  เพราะต้องรอว่างจากงานก่อนค่ะ   แม่มือใหม่ เลี้ยงลูกแบบกางตำรา พลิกไปพลิกมาบางเรื่องก็ไม่มี... วันที่ 6 ก่อนที่ดิฉันออกจากรพ. จำได้ว่า ผช.พยาบาลสอนดิฉันอาบน้ำให้ลูก  และหลังจากนั้นก็บอกเกี่ยวกับวิธีชงนม อุณหภูมิของน้ำที่ใช้เวลาชงกับเวลาป้อนจะต้องประมาณไหน การทำความสะอาดขวดนม ระยะเวลาที่ลูกกินนม ซึ่งเรียกว่า พอก้าวขาออกจากรพ.ไปแล้ว เรื่องทั้งหมดดิฉันต้องรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว !!! วันนั้น พออุ้มลูกกลับมาบ้าน ตัวเองก็ยังเจ็บแผล ...ไม่ว่าจะทั้งแผลผ่าตัดที่หน้าท้องและแผลกดทับที่ก้นกบ เรียกว่า ห่วงหน้าพะวงหลัง เวลาเดินก็ไม่สะดวกต้องค่อยๆ เดิน แต่พอจะนั่งก็เจ็บแผลที่ก้นต้องหาเบาะมารอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเจ็บอยู่ดี  ของใช้สำหรับลูก สามีก็เพิ่งไปซื้อมา อันนี้...เพราะดิฉันกับสามีก็มีความเชื่อตามผู้ใหญ่บอกไว้ว่า ไม่ควรซื้อของเด็กมาเตรียมรอไว้ก่อน   แต่ก็มีซื้อผ้าอ้อมมาเตรียมซักไว้ (มาคิดดูเล่นๆ เนี่ยแค่เตรียมผ้าอ้อมอย่างเดียว แต่จริงๆ คงเป็นดิฉันโชคไม่ดีด้วย ทำให้ได้ประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟังค่ะ) ที่ซื้อผ้าอ้อมไว้ก่อนเพราะมีญาติมาทักว่า ถ้ามารอซักจะไม่ทันใช้...   พอดิฉันอุ้มลูกเข้าบ้าน ก็อุ้มลูกไหว้พระและไหว้เจ้าที่ของบ้านแล้ว เพื่อฝากเนื้อฝากตัว อันนี้...เป็นความเชื่อส่วนตัวของดิฉันเอง จากนั้นก็มานั่งรอ  นอกนั้น...ดิฉันยกให้สามีจัดการทั้งหมด  ยอมรับว่า วันแรกที่กลับมาบ้าน ฉุกละหุก ชุลมุน ชุลเก้ เป็นที่สุด เพราะคลอดก่อนกำหนด และไม่ได้เตรียมอะไรไว้ที่บ้านเลย!!! นึกถึงวันนั้น...ดิฉันต้องขอบคุณสามีดิฉันมากๆ ที่เค้าทำให้ดิฉันทุกอย่างจริงๆ เรียกว่า ประทับใจดิฉันจนทุกวันนี้เลยค่ะ พอจัดเตรียมปูที่นอนให้ลูก  ตอนจะอุ้มลูกให้นอนลงกับเบาะ  ดิฉันไม่กล้าจับลูกแรงเพราะตัวเค้าเล็ก และผิวเข้าก็บางนิ่มๆแดงๆ ไปทั้งตัว  ในสมุดเด็กนน.ของลูกชายตอนคลอด 2.9 กก. และคงเป็นเพราะนน.ตัวเค้าไม่ต่ำเกินไป ซึ่งดิฉันเคยอ่านว่า นน.มาตราฐานเด็กแรกคลอดปกติคือ 2.5 กก. แต่ลูกชายคลอดก่อนกำหนด และคงเป็นเพราะนน.ตัวเค้าไม่ต่ำเกินไป ทำให้ไม่ต้องเข้าตู้อบ อันนี้...ดิฉันก็มาคิดเอาเองอีกนั้นแหละค่ะ  จริงๆ มาย้อนกลับไป ดิฉันเองยังคิดเลยว่า ทำไมเมื่อก่อนนี้ดิฉันไม่ยอมถามอะไรคุณหมอเลย ทำไมไม่สงสัย ไม่อะไร ทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้ มาคิดทบทวนดู ก็คงเป็นเพราะ “ความไม่รู้จริงๆ” ของดิฉันนี่แหละทำให้ดิฉันไม่อะไรทั้งนั้น (คิดแล้วก็อดอึดอัดขัดใจความประพฤติเมื่อก่อนของตัวเองจริงๆ) จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 14:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อะไรที่ได้ยินว่าดี ก็จะทำหมด ไม่ได้ดูว่าเหมาะกับตัวเองหรือเปล่า ก่อนจะคลอดลูกชายคนโต...ดิฉันก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กว่าต้องทำยังไงและฟังผู้มีประสบการณ์เล่าเรื่องเกี่ยวการปฏิบัติตัวหลังคลอด  เรื่องการให้นมลูกด้วยตัวเองอีก เรียกว่า อะไรที่คิดว่าดีกับลูกดิฉันจะทำทุกอย่าง โดยไม่คิดดัดแปลงให้เหมาะกับตัวเอง เพิ่งมาคิดได้ตอนคลอดคนเล็กว่า จริงๆ ยุคสมัยเปลี่ยนไป สภาพร่างกาย สภาพแวดล้อมไม่เหมือนกัน  เพราะฉะนั้น...อันไหนดัดแปลงได้ก็ควรทำ   แต่ตอนคลอดลูกคนโต   ดิฉันเคร่งและตึงเกินไป พยายามทำทุกอย่างอะไรที่ว่าดี ทั้งเรื่องไม่สระผม ไม่เดินขึ้นบันได ไม่ยกของหนัก ทั้งเรื่องไม่โดนพัดลม แต่...ตอนหลังก็ต้องอนุโลมหย่อนนิดหน่อย  เปิดพัดลมแต่เปิดเบาๆ แบบส่ายไปมา เพราะว่า อากาศร้อนมาก  ส่วนเรื่องสระผมดิฉันมาสระหลังจากออกจากรพ.แล้วอีก 1 อาทิตย์ (สรุปก็คือ ไม่สระผมเลยประมาณ 2 อาทิตย์ ทำไปได้จริงๆ!!) ส่วนเรื่องอาบน้ำดิฉันก็อาบน้ำต้มไพล่ ไม่ดื่มน้ำเย็น ไม่กินของแสลงพวกหมักดอง อาหารที่ปรุงด้วยน้ำปลา เรียกว่า อะไรที่เข้าบอกมาทำได้ดิฉันทำ   อย่างที่เล่าไว้...วันแรกที่กลับมาบ้านแค่เรื่อง “วางลูกบนเบาะนอน” ก็เป็นเรื่องยากแล้ว  สามียังบอกว่าต้องจับลูกให้นอนคว่ำหันหน้าตะแคงด้วย  เพราะอยากให้ลูกหัวสวย  คิดดูเถอะ...แม่มือใหม่ไม่มีใครช่วย กลัวลูกจะเจ็บเพราะ มือเราใหญ่ คิดไปว่าถ้าเราจับเค้านอนตะแคงบิดศรีษะเค้าผิดท่า จะทำให้ลูกคอหักตายก่อนมั้ย  แต่ละเรื่องที่เข้ามา ต้องกางตำราเปิดอ่านแล้วค่อยๆ ทำ  เพราะดิฉันคิดเสมอว่า ดิฉันต้องพยายามทำให้ได้ ตอนนั้น...ดิฉันคิดเองว่า ตัวเองโชคดีลูกไม่ค่อยร้องกวนโยเย เรียกว่า เค้าร้องน้อยมาก  ส่วนมากจะหลับทำให้ดิฉันมีเวลากางตำราอ่านไปเลี้ยงไปได้  แต่...ก็อีกนั้นแหละ  มารู้เองทีหลังว่า การที่เด็กแรกเกิดนอนนิ่งเกินไปก็ไม่ดี แล้วดิฉันเองก็เห็นลูกเกิดมาปกติครบ 32 ไม่ขาด ก็คิดว่าลูกปกติ ไม่ได้คิดว่า ลูกเป็นเด็กคลอดก่อนกำหนด ปอดของลูกไม่แข็งแรง เค้าเลยไม่ค่อยร้อง ดิฉันไม่รู้จริงๆ ก็เลยปล่อยให้นอน และด้วยความเชื่อผู้ใหญ่บอกว่า “อย่าอุ้มลูกบ่อย เดี๋ยวเด็กจะติดมือ” ดิฉันก็เลยไม่รู้ว่า ลูกมีความผิดปกติที่ตรงไหน เพราะไม่ได้สังเกต  พวกคุณอ่านแล้วคงอยากจะต่อว่าดิฉันว่า ทำไม๊ ทำไมดิฉันช่างเป็นคนใจเย็นอะไรแบบนี้  อันนี้...ดิฉันก็ยอมรับว่า ตัวเองตอนนี้ยังอดโทษตัวเองตอนนั้นไม่ได้เลยจริงๆ จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 14:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 27 นอกจากไม่ดัดแปลงวิธีแล้ว การป้องกันมากเกินไป กลับเป็นอันตรายยิ่งกว่า ดิฉันเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านชั้นล่าง เพราะมีความเชื่อว่า คนเพิ่งคลอดไม่ควรเดินขึ้นลงบันได  แต่ไม่ได้คิดว่า ชั้นล่างเป็นห้องโล่ง ที่ด้านหลังบ้านเป็นประตูที่เปิดแล้ว ไม่มีมุ้งลวดกันยุง  ถ้าจะปิดประตูหลังบ้านในห้องก็จะอบร้อน  ดิฉันก็เลยให้ลูกนอนอยู่ในมุ้งครอบตลอด  แต่ถึงอย่างนั้น...เวลาอุ้มลูกกินนม เผลอๆ ก็โดนยุงกัด ซึ่งดิฉันก็กลัวลูกจะโดนยุงลายกัด กลัวว่าลูกจะเป็นไข้เลือดออก  ก็เลยจุดยากันยุงไว้ไล่ยุงที่ประตู   ตอนนั้น ดิฉันไม่คิดถึง เรื่องผลร้ายของควันยากันยุง ดิฉันจุดยากันยุงทุกคืน ควันของยากันยุงลอยเต็มห้อง ตอนนั้น ดิฉันเองตอนสูดกลิ่นยากันยุง  ยังคิดว่า มันเหม็น  แต่ไม่ได้คิดถึงปอดเล็กๆ ของลูกชายที่นอนอยู่ด้วยกันว่า เค้าจะได้รับผลร้ายของควันยากันยุงหรือเปล่า แต่มาถึงตอนนี้...ดิฉันเพิ่งมาคิดได้ว่า “เพราะฉันเองแท้ๆ ที่เลี้ยงลูกแบบผิดๆ” จริงๆ แล้ว ถ้าดิฉันไม่เคร่งจนเกินไป พาลูกไปนอนห้องแอร์ก็ได้  เพราะความจริงตอนคลอดออกมาลูกก็อยู่ห้องแอร์ในรพ. ตัวฉันก็อยู่ห้องแอร์ ทำไมต้องมาทรมานตัวเอง ทรมานลูกชาย นอนในห้องร้อนๆ ตอนกลางคืน ลูกก็ร้องกวนเพราะเค้าคงอึดอัดหายใจไม่สบายเพราะกลิ่นยากันยุง ทุกวันนี้ยังคิดเลยว่า ทำไมตอนนั้นตัวเองถึงได้โง่อย่างไม่น่าให้อภัย  แต่เพราะมีประสบการณ์จากคนโตเรื่องนี้ดิฉันมาทำตอนดิฉันคลอดลูกชายคนเล็ก  แล้วผลก็คือถึงจะนอนแอร์แต่ร่างกายก็แข็งแรงปกติ   ทุกวันนี้เวลาเห็นลูกชายคนโตดิฉันก็อดขอโทษลูกในใจไม่ได้ทุกทีว่า เพราะแม่ไม่รู้เรื่องเกือบทำให้ลูกตาย แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 14:36:21 จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 14:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ทรมานตัวเอง ทรมานลูก กับความพยายามให้นมลูกด้วยตัวเอง อย่างที่ดิฉันเกริ่นไว้แต่แรกว่า “เพราะความไม่รู้ ซึ่งมาคิดดูแล้วคงเป็นความไม่รู้จักพอดี พอประมาณของดิฉัน ที่ตึงกับเรื่องบางอย่างมาก จนต้องถึงที่สุดแล้วจึงจะปรับเปลี่ยน”  แต่ดิฉันยังโชคดี และคงเป็นบุญของลูกชายคนโตของดิฉัน ดิฉันอยากบอกลูกว่า “แม่ขอโทษและขอบคุณลูกมากๆที่ลูกเป็นเด็กอดทนเหลือเกิน” ไม่อย่างนั้น  คงเป็นเหมือนคนแถวบ้านบอกว่า ไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า (ตรงนี้เค้ามาพูดหลังจากลูกชายคนโต โตและแข็งแรงแล้ว  เค้าบอกว่า ตอนนั้นเค้าไม่กล้าพูดกลัวว่า เราจะไม่เข้าใจ) วันแรกที่กลับบ้าน เพราะความฉุกละหุก ดิฉันยังไม่ได้ให้นมลูกกินเอง  พอวันที่ 2 เริ่มเข้าที่เข้าทาง ดิฉันจึงพยายามป้อนนมตัวเองให้ลูก  โดยที่ดิฉันพยายามให้ลูกดูดนม  แต่ลูกก็ดูดไม่ค่อยได้ กลายเป็นว่า ดิฉันหัวนมสั้นเกินไป สามีก็ช่วยไปซื้อจุกเสริมหัวนมมาติดที่เต้านมให้เรียกว่า ลูกดูดไม่ถึงก็ทำจุกยื่นออกมาให้อีก  แต่ลูกก็ดูได้ไม่ทันใจ เพราะก่อนจะกินนมดิฉัน  ดิฉันก็ไม่ให้เค้ากินนมขวด ถึงเวลาเค้าหิวเค้าก็ร้อง  เราเองป้อนนมลูกกินลูกดูดนมไม่ได้ เค้าก็ร้องไห้เราก็เครียด พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ  เราเองก็พยายามกินน้ำร้อน น้ำขิงเพื่อให้น้ำนมดี  แต่พอลูกดูดไม่ได้ เต้านมก็คัด  จะไหลก็ไม่ไหลหน้าอกก็เจ็บ  สุดท้าย สามีก็ไปซื้อที่ปั๊มนมมาให้เพื่อดูดออกมาใส่ขวดป้อนลูก    ดิฉันไม่ละพยายามปั๊มนมใส่ขวด  แต่ด้วยนับระยะเวลาตั้งแต่คลอดลูกจนมาถึงบ้านผ่านไป 8 วันแล้ว การกระตุ้นนมมันก็เรียกว่า ช้า แต่ดิฉันคิดว่ายังไม่สาย พยายามปั๊มนมออกมาเพื่อให้ลูกกิน จนหัวนมแตกทั้ง 2 ข้าง  คิดดูว่า มันเจ็บแสบแค่ไหน  พอหัวนมแตกจะปั๊มคราวต่อไป มันก็จะระบมน้ำนมก็จะไม่ค่อยไหล  แต่ดิฉันก็ไม่ท้อ ยอมเจ็บยอมทน จนเป็นแบบนี้ครบ 1 อาทิตย์  สามีเห็นดิฉันพยายามที่สุดแล้ว ก็บอกว่า ให้เลิกไม่เป็นไร ให้ลูกชายกินนมกระป๋องชงใส่ขวดให้ลูกแทน เพราะเห็นความทรมานของดิฉัน แถมดูแล้วยังทรมานลูกด้วย  เค้าหิวแต่ต้องมารอกินได้ทีละนิด เพราะน้ำนมดิฉันปั๊มมาได้ไม่ทันให้ลูกกิน แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 14:38:19 จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 14:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อยากให้สะอาดเกินไป...ก็ใช่ว่าจะดี   ทุกๆ คนที่อ่านมาถึงตรงนี้  คงลุ้นเอาใจช่วย ลูกชายคนโตของดิฉัน เพราะอย่างที่ฉันเล่าไปข้างต้น  คิดว่าเรื่องหนักใจแม่มือใหม่อีกเรื่องคือ “อาบน้ำ-สระผมลูก” ที่สำคัญคือ “สะดือลูกยังไม่หลุด” ตอนกลับมาวันแรกดิฉันต้องอาบน้ำสระผมให้เค้าเพราะยังคราบไขมันเกาะอยู่ที่หัว  คิดดูว่า แค่พาลงเบาะ ดิฉันก็เกร็งจะแย่แล้ว ยิ่งต้องมางัดคอประคองลูกอาบน้ำ  ดิฉันก็กลัวว่าจะทำลูกหลุดมือตกน้ำอีก  มันเป็นประสบการณ์ที่ต้องเรียนรู้และต้องมีเทคนิคจริงๆ   ดิฉันจำได้ว่า...ผช.พยาบาลสอนดิฉันให้ระวังเรื่องสะดือ หลังจากอาบน้ำแล้วต้องเช็ดสะดือลูกให้แห้ง แล้วคิดดูว่าสะดือเด็กสดๆ เวลาเช็ดดิฉันก็กลัวว่าเค้าจะเจ็บ  แต่ผช.พยาบาลบอกว่า เค้าไม่รู้สึกเจ็บ  อันนี้...ดิฉันไม่รู้ว่า ลูกเจ็บหรือเปล่า แต่คาดว่าคงไม่เพราะเค้าไม่ร้องไห้เวลาดิฉันเช็ดสะดือให้ แต่ถึงอย่างนั้น...เวลาใช้แอลกอฮอล์เช็ดให้เค้าก็มีสะดุ้ง ตอนแรกดิฉันตกใจนึกว่าทำให้เค้าเจ็บ  แต่ผช.บอกว่า เค้าเย็นสะดือ  ถือว่าตรงนี้กางตำราอ่านไม่ทันเลยทีเดียวค่ะ ดิฉันอาบน้ำลูกหลายครั้ง ฝึกจนหายกลัว แต่กลับเป็นว่า ตอนนั้นดิฉันคิดว่า อยากให้ลูกตัวสะอาด เวลาใครมาเยี่ยมมาอุ้มตัวลูกจะได้หอมๆ ดิฉันก็เลยจับลูกอาบน้ำสระผมเช้า-เย็นเหมือนผู้ใหญ่  จนน้องสาวมาเยี่ยมดิฉันแล้วบอกกับดิฉันว่า เด็กแรกเกิดตัวแค่นี้ไม่ได้สกปรกอะไรไม่ต้องอาบน้ำเช้าเย็นแบบนี้  แค่เช็ดตัว และอาบน้ำครั้งเดียวก็พอ นั้นแหละ....ลูกดิฉันถึงได้รอดพ้นความตึงไม่หย่อนของดิฉันไปได้  นอกจากนี้...ตอนนั้น ดิฉันชอบทาแป้งเด็กให้กับลูกด้วย เพราะอยากให้ลูกสะอาดตัวหอมๆ ซึ่งความจริงแล้วเด็กกินแต่นมอย่างเดียว ไม่ได้กินอาหาร ไม่ได้ไปวิ่งเล่น ตัวเด็กก็หอมธรรมชาติอยู่แล้ว  สิ่งทั้งหลายที่ดิฉันทำกับลูก ด้วยความคิดว่า เป็นสิ่งที่ควรทำและคิดเองว่ามันดี  แต่หารู้ไม่ว่ากลับส่งผลอะไรตามมา   และด้วยความที่ดิฉันไม่รู้ว่า เป็นเพราะดิฉันขยันอาบน้ำลูกบ่อยเกินไป แถมยังทาแป้งเด็กลูกจนหอมฟุ้งไปทั้งตัว หรือเพราะอากาศแปรปวน  ทำให้ลูกชายของดิฉัน เริ่มเป็นหวัดตั้งแต่อายุเพิ่งจะได้เดือนครึ่ง !!! ปล. ต้องขอตัวอีกครั้งนะค่ะ เพราะติดภารกิจต้องไปรับลูกที่รร. ไว้เสร็จภารกิจมีเวลาจะกลับมาเล่าให้ได้อ่านกัน กับเรื่อง “ไข้หวัด ไม่ต้องใช้ยา  แต่กว่าจะรู้...ลูกเกือบไม่หายใจ” จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 15:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณ natnamo เขียนได้น่าอ่านมากเลยคะ อ่านไปลุ้นไปด้วยเลยคะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ปล. ตอนมีลูกคนแรกก็กางตำราเลี้ยงเหมือนกันคะ แม้แต่เวลาปวดท้องคลอด ยังกางตำราดูเลยคะว่าปวดท้องจริงหรือแค่เจ็บเตือน 555 จากคุณ : ต้นข้าวต้นขิง (townthara) - [ 20 พ.ค. 52 15:47:25 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เฝ้ากระทู้นี้ตั้งแต่เช้าเลยค่ะ จากคุณ : แม่น้องน้ำผึ้ง (npuiy) - [ 20 พ.ค. 52 15:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 32 โห คลอดก่อนกำหนด -32 สัปดาห์ น้ำหนัก 2.9 ก.ก. น้ำหนักยังเยอะกว่าลูกชายคนโตอีกค่ะ พี่คลอด 38 สัปดาห์กว่า น้ำหนักลูกแค่ 2.4 ก.ก.เท่านั้น ดีนะที่ไม่เป็นอะไร แข็งแรงดีด้วย น้ำหนักพี่ขึ้นแค่ 9 ก.ก.เท่านั้นเอง คลอดคนที่สอง สามโลกว่า พอคนที่สาม 2.8 ก็ยังน้อยกว่าลูกชายคนโตของคุณอยู่ดีค่ะ เดี๋ยวมาอ่านต่อ ไปทำกับข้าวก่อน เอ่อ...วัน ๆ มีแต่เรื่องอร่อย อิอิ จากคุณ : ผักบุ้งตาสวย - [ 20 พ.ค. 52 15:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 33 รออ่านค่ะ ตอนนี้4เดือนจะไต่5เดือนแล้ว พี่โชคดีมากตอนที่น้องออกมาไม่เป็นไรนะคะ ลูกสาวคนแรกของญาติ ตอนจะออกเอาแขนออกเหมือนกัน แต่หมอดันทุรังไม่ยอมผ่าออกให้ สุดท้ายน้องเสียในท้องแม่ ส่วนแม่ก้อเกือบไม่รอดค่ะ จากคุณ : note2j (note2j) - [ 20 พ.ค. 52 15:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ติดตามอ่านมาติดๆ เด๋วรออ่านนะคะ จากคุณ : jaysatae - [ 20 พ.ค. 52 15:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านจนมึนเลย เขียนได้ดีมากเลยค่ะ คิดถึงตอนคลอดลูกเลยค่ะ จากคุณ : แม่พอใจ (nongporjaija) - [ 20 พ.ค. 52 16:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ^  ^ มาติดตามอ่านครับ ... จากคุณ : D_YONG - [ 20 พ.ค. 52 17:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เข้ามาโหวตให้คุณแม่ด้วยคนค่ะ และอยากบอกว่า คนข้างๆบ้านเรา ก็เคยเจอกรณีคล้ายๆกันค่ะ แต่ของเขา น้องเสียชีวิตค่ะ เป็นน้องผู้หญิง เขาเล่าทั้งน้ำตาว่า หมอปล่อยให้รอ บอกว่าประชุมอยู่ ทั้งๆทีฝากพิเศษและเป็นเวลากลางวันด้วยนะค่ะ จนน้ำคร่ำแห้ง น้องค่อยๆดิ้นน้อยลง สุดท้าย เขาต้องเบ่งคลอดน้องในท้องที่เสียชีวิตแล้วค่ะ พูดถึงคิดถึงเรืองนี้กี่ครั้งก็ขนลุกทุกครั้ง คนเช่นนี้ไม่สมควรเป็นหมออย่างยิ่ง จากคุณ : ว่าที่คุณแม่ (B4 ชั้น6) - [ 20 พ.ค. 52 17:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 38 รออ่านต่อค่ะ ตอนนี้น้องคุณพึ่งจะได้เดือนกะ 4 วัน ค่ะ เราก็เป็นแบบคุณเหมือนกันค่ะ แต่จะกลับกัน เราอาบน้ำให้ลูกวันละ 1 ครั้ง(พยาบาลบอก) ไม่ใช้แป้งทุกชนิด ห่อตัวลูกซะมิดชิด ไม่คิดเลยว่าตอนนี้อากาศมันร้อนขนาดไหน จนตัวลูกมีแต่ผดเต็มไปหมด แถมตัวร้อน คิดว่าลูกไม่สบาย พาไปหาหมอ หมอก็ให้ยามาเยอะเลย 4 ขวด ทั้ง ๆ ที่เด็กอายุได้แค่ 7 วัน น้ำนมเราน้อยแถมลูกไม่ยอมดูดเลยให้นมผสมจนลิ้นลูกเป็นฝาหนามาก ไม่รู้ว่าจะต้องให้น้ำเปล่ากินและต้องเช็ดลิ้น  กว่าจะรู้ตัวก็ตอนลูกอายุได้ 2 อาทิตย์  ดีนะที่คนข้างบ้านมาบอก...เฮ้อ  เลี้ยงเด็กนี่ยากจัง จากคุณ : ครีม (วิปปิ้งครีม) - [ 20 พ.ค. 52 18:23:41 ]

ความคิดเห็นที่ 39 คำว่า “แม่” ยิ่งใหญ่ ถึงทุกวันนี้ ก็ยังคิดว่า ยังเป็น “แม่” ที่ไม่สมบูรณ์   กลับมาเล่าต่อแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ก่อนจะโพสเรื่องราวก็ต้องใช้สมาธินึกเรื่องย้อนกลับไปประมาณ 11 ปีที่แล้ว ถ้าเขียนช้าไปบ้างต้องขออภัยทุกคนด้วยนะค่ะที่ให้รออ่ะค่ะ ตวงนมมากไป ใส่น้ำน้อยไป พอใส่น้ำมากไป ตวงนมใส่อีก อะไรกันนี่  จากที่ดิฉันเล่ามาแล้วว่า ดิฉันพยายามให้นมลูกเอง แต่ให้ไม่สำเร็จ ก็เลยตกลงใจว่าให้ลูกกินนมผง  แต่เวลาชงนม ดิฉันมักจะคิดเอง (อีกแล้ว) ว่า ต้องตักนมให้แน่นช้อน หรือพูดง่ายๆ คือ ต้องชงให้เข้มข้น ตามสัดส่วน เพราะดิฉันคิดเอาเองว่า อยากให้ลูกได้รับสารอาหารครบ ก็เลยตวงนมแบบเต็มๆ แน่นๆ ทุกครั้ง  แล้วเวลาเติมน้ำดิฉันก็พยายามเติมให้พอดี ไม่ให้เกินเพราะกลัวว่า ลูกจะกินนมจืดไม่เข้มข้น  ดิฉันไม่รู้ว่า จะมีใครคิดแปลกๆ แบบนี้เหมือนดิฉันหรือเปล่า  แต่ดิฉันเป็นแบบนี้จริงๆ แล้วถ้าดิฉันเทน้ำเกินไปดิฉันก็ต้องตักนมโดยกะว่าต้องประมาณเท่านี้เพื่อให้ได้กับปริมาณน้ำที่เกิน  ดูความตึงอย่างไม่หยุดหย่อนของดิฉันแล้ว  คุณๆคงคิดว่า น่าสงสารลูกชายคนโตของดิฉันมั้ย  ที่มาเจอแม่ไฮเปอร์สุดโต่งแบบนี้ การกินนมแบบเข้มข้น ผลก็คือทำให้ลูกชายดิฉันมีอาการเหมือนถ่ายยาก จากเดิมทานแล้วที่เวลาถ่ายอุจจาระจะเป็นอุจจาระนิ่มเหลืองธรรมดา  แต่ด้วยความคิดเพี้ยนๆของดิฉัน  ลูกชายดิฉันก็ถ่ายออกมาเป็นก้อนเหมือนอึของกระต่าย สีเข้มๆ ดำๆ แข็งๆ เป็นเม็ดๆ ดิฉันก็ต้องกางตำราอ่านทำให้รู้ว่า ลูกมีอาการเหมือนท้องผูก ต้องให้ดื่มน้ำเยอะๆ  แต่...ด้วยความที่ดิฉันให้ลูกกินนมแบบเข้มข้น เหมือนลูกดิฉันเองก็ติดเหมือนกัน  พอเจอน้ำเปล่าลูกก็ไม่ยอมดื่มอีก ดิฉันก็ต้องหาวิธีที่จะทำให้ลูกดื่มน้ำให้ได้  สุดท้ายดิฉันก็ลองชงนมให้จางลง เรียกว่า ดิฉันทำตัวเป็นนักทดลองทุกอย่าง  ลูกชายคนโตของดิฉันก็ทนได้ทุกอย่างเหมือนกัน เรื่องการกินนมนั้น ดิฉันก็ปรับเปลี่ยนไปจนเข้าที่  แต่นมยังปรับเปลี่ยนทดลองได้  แต่สิ่งที่ไม่ควรนำไปทดลองกับลูกก็คือ “การกินยา” แม้ว่าจะเป็นยาที่ได้รับจากคุณหมอ และเป็นยาที่คุณหมอสั่งมาให้กับลูก  ก็ต้องใช้วิจารณญาณของแม่ด้วยเหมือนกัน  ไม่ใช่เหมือนอย่างที่ดิฉันทำหมอให้ยาอะไรมา  ดิฉันก็จะป้อนตรงตามเวลาทุกอย่าง  ถ้าลูกยังไม่หายดิฉันก็ยังคงป้อนต่อไป  เรียกว่า ยาให้มาแม่ป้อนจนหมดขวด คุณๆ อ่านแล้วคงนึกตำหนิดิฉันว่า ดิฉันทำไปได้ยังไง ดิฉันถึงบอกว่า ด้วยความไม่รู้อะไรจริงๆ ซักอย่างของดิฉัน และคิดเอาเองด้วย ก็เลยกลายเป็นแบบนี้ จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 19:59:27 ]

ความคิดเห็นที่ 40 “ลูกเป็นหวัด มีไข้ แม่มือใหม่รีบพาไปหาหมอ!!! ตอนลูกชายอายุครบ 1 เดือน ดิฉันก็พาลูกไปหาคุณหมอ นน.ตัวขึ้นเป็น 4 กก. ซึ่งถือว่าพัฒนาการทางร่างกายเป็นไปในทางที่ดี หลังจากที่ดูสภาพการเลี้ยงดูแบบลองผิดลองถูกของดิฉัน  ทุกอย่างก็เริ่มดูจะเข้าที่เข้าทางมากขึ้น  แต่แล้ว...อยู่ๆ ลูกชายดิฉันก็มีไข้ตัวร้อนรุ่มๆ กับมีอาการฟึดฟัดน้ำมูกไหล  ตอนลูกดิฉันสบายดีปกติ ดิฉันก็เป็นคุณแม่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่แล้ว  ยิ่งพอลูกไม่สบาย  ดิฉันรู้อย่างเดียวว่า ต้องไปหาหมอเท่านั้น!!! วันที่ดิฉันอุ้มลูกไปหาหมอ ดิฉันอุ้มไปหาหมอที่รพ.เอกชนที่ฝากท้องครั้งแรก เพราะอย่างที่บอก หลังจากคลอดลูกแล้ว ดิฉันมีความคิดว่า ถ้าเจ็บไข้ได้ป่วยควรพาลูกหาหมอที่รพ.ที่มีอุปกรณ์พร้อมดีกว่า  ส่วนการพาลูกไปหาหมอที่รพ.ที่คลอด  ดิฉันจะพาไปเฉพาะนัดตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีนตามกำหนดเท่านั้น   ดิฉีนอุ้มลูกเข้าไปทำประวัติ จนท.ได้สอบถามว่าจะหาคุณหมอท่านใดเป็นพิเศษ ก็เหมือนเดิมอีก คือ ดิฉันก็ไม่ได้รู้จักคุณหมอเด็กท่านไหนเป็นพิเศษ ดิฉันก็เลยหาหมอเด็กที่ทางรพ.จัดให้  เมื่อพบกับคุณหมอๆ ก็สอบถามดิฉันว่า ลูกชายมีอาการเป็นอย่างไร ดิฉันก็ตอบไปว่า มีไข้ตัวร้อน และมีน้ำมูกใสๆ ดืมนมได้น้อยลง  คุณหมอวินิจฉันว่า คงเป็นอาการของไข้หวัด  คุณหมอก็เลยจัดยาลดไข้แบบเข้มข้น และยาลดน้ำมูกมาให้อย่างละ 1 ขวด แล้วก็ให้ดื่มน้ำเยอะๆ   ดิฉันรับยาและก็อุ้มลูกกลับมาบ้าน เริ่มการปฏิบัติตามคำสั่งหมอยังเคร่งครัด คือ ป้อนยาลดไข้หลังอาหารและ ป้อนยาลดน้ำมูกตามไปอีก  ซึ่งผลของการทานยา ลูกชายไข้ลด น้ำมูกก็ไม่ไหล  ดิฉันรู้สึกว่ายากินแล้วได้ผลดี ก็เลยคิดว่า ควรจะต้องกินอีก 1 ครั้ง เพื่อป้องกันไว้ก่อน ดูความคิดดิฉันเมื่อก่อน ทำไมถึงคิดไปได้.... หลังจากลูกกินยาแล้วก็จะนอนหลับไปด้วยฤทธิ์ยา  พอตื่นขึ้นมากินนมสักพัก อาการไข้ลดลงแล้ว แต่อาการน้ำมูกไหลยังไม่หาย  ดิฉันก็ให้ทานยาลดน้ำมูกอีก แล้วด้วยความรักสะอาดเกินเหตุของดิฉัน พอลูกไม่มีไข้ดิฉันก็จับลูกอาบน้ำตามปกติ คุณๆ ที่อ่านอยู่คงคิดว่า ไม่มีใครมาบอกดิฉันมั่งเลยหรือ ดิฉันลืมบอกไปว่า หลังจากคลอดได้ 2 อาทิตย์ สามีต้องเดินทางกลับไปทำงานที่ตจว. คงมีดิฉันต้องเลี้ยงลูกคนเดียว จริงๆ เด็กไม่สบายแค่เช็ดตัวก็ได้ ไม่รู้ตอนนั้น ทำไมดิฉันถึงได้เป็นคุณแม่อนามัยจัด อาบไม่พอยังสระผมอีก พอมามีลูกชายคนเล็ก พอเค้าไม่สบายดิฉันก็ไม่ได้อาบน้ำสระผม เพียงแค่เช็ดตัวให้ ซึ่งตัวก็ไม่มีกลิ่น มาคิดได้ตอนนี้...ซึ่งระยะห่างคนโตกับคนเล็กห่างกันถึง 5 ปี กว่าฉันจะรู้ มาคิดดูแล้ว...ดิฉันเป็นแม่แบบไหนกันแน่... ปล.ต้องขออภัยขอกลับมาเล่าต่อในวันพรุ่งนี้นะค่ะ คืนนี้ต้องขอตัวไปดูแลเรื่องการบ้านของลูกก่อนค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 20:44:11 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 20:37:30 จากคุณ : natnamo - [ 20 พ.ค. 52 20:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านแล้วรู้สึกตัวเองโชคดีมาก ที่ตอนคลอดลูกใหม่ๆ มีแม่ๆ ในบ้านหลังนี้ (ห้องชานเรื่อน) คอยเป็นที่ปรึกษาและเป็นแหล่งความรู้เสมอมา เชื่อว่าเรื่องของคุณแม่ จขกท จะเป็นประโยชน์ อย่างยิ่งสำหรับคุณแม่มือใหม่ท่านอื่นๆ ค่ะ จากคุณ : FaLiOnA - [ 20 พ.ค. 52 22:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มารออ่านด้วยคน จากคุณ : เสื้อสีขาวบนราวไม้ไผ่ - [ 20 พ.ค. 52 23:59:46 ]

ความคิดเห็นที่ 43 รออ่านต่อค่ะ  คุณทำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกแล้วค่ะแม้ว่าจะไม่ถูกต้อง ผ่านมาแล้วถือเป็นประสบการณ์ อย่างที่หมอหนึ่งว่าไว้ในความเห็นบนเลยค่ะ โชคดีที่น้องและคุณแม่ปลอดภัย จากคุณ : one&only - [ 21 พ.ค. 52 01:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 44  โหวตค่ะ จากคุณ : ฑีรฒ - [ 21 พ.ค. 52 03:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คำว่า “ลูก” คือที่สุดของชีวิต !!!   ก่อนอื่นขอ “สวัสดี ทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านด้วยนะค่ะ” และ “ขอขอบคุณทุกๆ คำนิยมที่ให้ด้วยค่ะ”  สำหรับเรื่องราวของดิฉันที่นำมาเล่าแบ่งปันนี้  จะว่าไป...ดิฉันพึ่งมาเข้าใจและรู้ถึงสาเหตุการเจ็บป่วยของลูกชายคนโตนั่น เกิดขึ้นเพราะอะไร  ก็หลังจากที่ได้คลอดลูกชายคนเล็กที่มีอายุห่างกัน 5 ปี!!! และได้เลี้ยงดูลูกชายคนเล็กที่มีเรื่องราวที่แตกต่างจากลูกชายคนโตชนิดว่า “ตรงกันข้ามแบบสุดขั้ว” ก็ว่าได้ค่ะ ผู้ใหญ่บอกว่า ปล่อยเด็กให้ร้องไห้บ้าง เพื่อบริหารปอด ดิฉันขออนุญาตเล่าย้อนไปถึงเรื่องที่ลูกชายของดิฉันไม่ค่อยร้องไห้กวน หรือเป็นเด็กที่ไม่ค่อยร้องเลยก็ว่าได้ค่ะ  ซึ่งตรงนี้เหมือนเดิม ดิฉันไม่คิดว่า ผิดปกติ คิดว่าตัวเองโชคดีอย่างที่เคยเล่าไปแล้ว   ดิฉันจำได้ว่า ญาติมาเยี่ยมและอุ้มลูกชายดิฉัน ญาติสังเกตเห็นว่า “หน้าอกลูกชายของดิฉันไม่อิ่มเต็มเหมือนหลานอีกคนที่เกิดไล่เลี่ยกัน”  ดิฉันเองก็เลยสังเกตดู ก็เห็นว่า “ลักษณะหน้าอกของลูกชายดิฉันมันแฟบๆ รอบอกเค้าเล็กมาก  ส่วนแขนและขาก็ไม่อะไรผิดปกติเหมือนเด็กเล็กคนอื่นๆ” ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องผิดปกติ แค่คิดว่า ลูกยังเล็กยังไม่ยืดตัว   แต่พอดิฉันคลอดลูกคนเล็ก...ดิฉันรู้แล้วลูกชายคนโตเป็นแบบนั้นเพราะ นอกจากเค้าคลอดก่อนกำหนด ระหว่างที่รอคลอดจริงๆ การที่ดิฉันถูกเจาะน้ำคร้ำจนน้ำคร้ำแห้งไปนานจนเลือดออกมา มานั่งนึกดูตอนนั้นลูกดิฉันก็ไม่ค่อยจะดิ้นเท่าไหร่ ดิฉันพึ่งมารู้ว่า การทำน้ำคร้ำแห้งเด็กอาจตายได้  ซึ่งรวมทั้งดิฉันด้วยถ้าตกเลือกมากๆ ก็อาจไม่รอด เพราะเหตุนี้ ตอนคลอดเค้าลูกชายถึงร้องไม่ดัง ตัวเค้าถึงได้แดงๆ คล้ำๆ เพราะปอดเค้าไม่แข็งแรง อย่างที่ คุณหมูเหมียว บอกถูกต้องค่ะ นอกจากนี้ญาติยังบอกอีกว่า “ทำไม ลูกเอาแต่นอนไม่ค่อยร้องไห้เลย  ต้องปล่อยให้ร้องไห้มั่งนะ” ตอนนั้น...ดิฉันเป็นแม่มือใหม่...พอได้ยินที่ญาติบอกก็ยังคิดว่า “ลูกดิฉันไม่ค่อยร้อง ทำไมถึงไม่ดีล่ะ” แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร พูดง่ายๆ คือ ตอนนั้นดิฉันฟังแล้วก็ งงๆ และญาติแนะนำว่า ต้องปล่อยให้ร้องนะ ปอดจะได้แข็งแรง  แต่ลูกชายดิฉันเค้าไม่ยอมร้องจริงๆ เค้าจะร้องตอนเค้าหิว ดิฉันซึ่งเป็นแม่มือใหม่...ใจไม่แข็งพอที่จะปล่อยให้ลูกร้อง...เพราะบอกตรงว่า เสียงร้องของเค้ามันเบาและดูน่าสงสารจริงๆ ถ้าเปรียบกับลูกคนเล็ก ตอนเลี้ยงลูกคนเล็ก..ดิฉันปล่อยให้ร้องจริงๆ ลูกคนเล็กร้องลั่นบ้านทุกวัน  จนข้างบ้านมาถามว่า ทำไมเค้าร้องดังขนาดนั้น เป็นอะไรหรือเปล่า ดิฉันก็ตอบว่า ให้เค้าบริหารปอด เฮ้อ...เพราะประสบการณ์จากคนโต ทำให้ดิฉันเป็นแม่ที่เลี้ยงลูก 2 คนต่างกันแบบสุดขั้ว แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 52 12:10:10 จากคุณ : natnamo - [ 21 พ.ค. 52 12:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ลูกไม่สบาย ทานยา ทำไมไม่หาย แม่ไม่เข้าใจ แต่...ยังให้กินยา จากที่ดิฉันได้เล่าไป ตอนอยู่เดือนเค้านอนกับดิฉันที่โถงชั้นล่างไม่มีแอร์ มีแต่ “พัดลม และ จุดยากันยุงทุกวัน” ซึ่งดิฉันจะเปิดให้ส่ายไปมา  แต่ถ้าวันไหนอากาศร้อนดิฉันก็จะปรับตรงๆ  ตอนนั้น...ถ้าดิฉันฉุกคิดพิจารณาซักนิดว่า “ยาจุดกันยุง เราจุดไว้ฆ่ายุง  ควันของมันมีพิษ ขนาดยุงได้กลิ่นมันจะมึนและตายได้  แล้วเราจุดดมทุกวัน มันก็ต้องมีอันตรายกับร่างกายเราเหมือนกัน” นี่แหละน่า...เค้าเรียกว่า ความไม่คิดรอบคอบของดิฉัน  ทำให้ลูกชายคนโตที่ตอนนั้นดิฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าปอดไม่แข็งแรง  ต้องสูดกลิ่นควันยากันยุงที่แม่จุด  ดิฉันคิดถึงเรื่องนี้ทีไร อดเสียใจไม่ได้จริงๆ พอดิฉันออกเดือน ดิฉันก็พาลูกชายขึ้นบ้านนอนห้องแอร์  เวลานอนดิฉันก็จะใส่เสื้อผ้าให้ลูกชาย 2 ชั้น และห่มผ้าให้เค้าด้วยเพราะกลัวว่า แอร์จะเย็นเกินไป  ตอนแรกๆ เค้าก็นอนสบาย (หรือเปล่า ? ดิฉันคิดว่า คงเป็นความคิดของดิฉันที่คิดไปเองอีกนั้นแหละค่ะ ว่าเค้านอนหลับสบายและไม่ร้องกวนอีกเหมือนเคย) แต่ดิฉันไม่นึกว่า เค้านอนแอร์ตอนกลางคืน พอตื่นเราปิดแอร์มาเลี้ยงเค้าด้วยพัดลม เป็นการทำให้อุณหภูมิมันไม่คงที่ เค้าก็เลยเป็นหวัด !!! แถมตัวดิฉันเองยังไม่รู้เรื่องอีกว่า ตอนเค้าเป็นไข้  ไม่ควรใส่เสื้อผ้าหลายชั้น  แต่ก็นะ....ดิฉันกลัวเค้าจะหนาวเพราะนอนแอร์ ทำไข้เค้าก็จะขึ้นสูงอีก พอเค้าไข้ขึ้น...ความจริงๆ การปฏิบัตอย่างง่ายๆ คือ ดิฉันควรปิดแอร์ แล้วถอดเสื้อเช็ดตัวให้เค้าก็ได้  แต่ตอนนั้น...ดิฉันก็ให้เค้าทานยาลดไข้เหมือนเดิม  ซึ่งเด็กกินยาแล้วก็จะง่วงนอน  ซึ่งปกติเค้าก็นอนเก่งอยู่แล้ว ยิ่งนอนนานเข้าไปอีก เวลาเค้านอนเค้าก็ไม่ร้องกวนด้วย  ซึ่งถ้าเป็นเด็กคนอื่นๆ แม่ๆ จะระวังให้นอนพักไม่อยากให้ตื่น  แต่สำหรับดิฉันแล้ว ดิฉันกลับอยากให้ “ลูกตื่นมาร้องมากกว่า” จากคุณ : natnamo - [ 21 พ.ค. 52 12:10:39 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านตอนลูกป่วยเนี่ย เข้าใจเลยค่ะ ว่าเราไม่ค่อยรู้อะไรจริงๆ จนกว่ามันผ่านไป โชคดีหน่อยที่เราอยู่กับญาติที่มีประสบการณ์ ขอบคุณนะคะ สำหรับการแบ่งปันประสบการณ์ จากคุณ : rainfull - [ 21 พ.ค. 52 12:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 48 “ไข้หวัด ไม่ต้องใช้ยา  แต่ว่า...กว่าจะรู้...ลูกเกือบไม่หายใจ” ผลจากการเป็นหวัดกินยาลดไข้ ดิฉันให้ทานตามอาการ ส่วนยาลดน้ำมูก ดิฉันให้ทานตามที่คุณหมอกำหนดที่ฉลากติดขวด ทานมาติดกันได้ 5 วัน  ดิฉันสังเกตเห็นความผิดปกติอย่างที่บอก ดิฉันเฝ้าดูลูกเพื่ออยากให้เค้าตื่น  แล้วจู่ๆ คืนนั้น ดิฉันมองไปที่ลูกชายคนโต ดิฉันรู้สึก เหมือนเค้าไม่หายใจ  หัวใจฉันแทบหยุดเต้น รีบอุ้มลูกขึ้นมา ลองเปิดเสื้อผ้าดูที่หน้าอกของเค้า เห็น หน้าอกเค้ายุบตัวลงเบาๆ เวลาเค้าหายใจดูหน้าอกเค้าแทบจะไม่กระพื่ม แต่กลับไปป่องที่แถวลิ้นปี่แทน" ตอนนั้นเวลา 4 ทุ่มกว่าแล้ว สามีก็ไม่อยู่บ้าน ดิฉันไม่รู้จะทำยังไง จะพาลูกไปหาหมอก็ไม่มีรถ สุดท้ายดิฉันตัดสินใจโทรไปรพ.เอกชนใกล้บ้าน ขอปรึกษาเกี่ยวกับอาการของลูกว่า เค้าจะเป็นอันตรายมากหรือเปล่า  ตอนนั้น พยาบาลเป็นคนรับสายดิฉันบอกถึงอาการให้ฟังโดยคร่าวๆ และบอกว่าดิฉันเคยไปหาหมอที่นั้น มีประวัติและได้ยาอะไรมาทานบ้าง   ทางพยาบาลก็ได้ให้คำแนะนำว่า ให้ดิฉันสังเกตหน้าอกของลูกหายใจแล้วยุบตัวลงมั้ย ดิฉันก็ตอบไปว่า มีอาการแบบไหน  พยาบาลบอกว่า แล้วอาการไข้ มีชักหรือเปล่า ดิฉันก็ตอบว่า ไม่มี  พยาบาลแนะนำอีกว่า ถ้าแบบนี้ควรมาพบแพทย์  ซึ่งดิฉันก็ตอบไปว่า ดิฉันก็ตั้งใจจะพาไปหาในวันพรุ่งนี้เช้า !!! ดิฉันว่า ตอนนี้...แม่ๆ คนอื่นที่ได้มาอ่านต้องอยากตำหนิฉันตอนนั้นว่า ทำไมไม่พาไปตอนนั้นเลย  แม้แต่...ตัวดิฉันเองตอนนี้ ก็ยังคิดว่า ทำไมตอนนั้นดิฉันถึงใจเย็นแบบนี้ !!! คืนนั้น...ดิฉันไม่กล้าหลับ  อุ้มลูกชายไว้กับอกทั้งคืน เพราะอย่างน้อยดิฉันก็ยังเห็นว่า “ลูกยังหายใจอยู่” ขณะที่ดิฉันพิมพ์อยู่ตอนนี้ ดิฉันยังคิดเลยว่า ทำไม๊ ทำไม ดิฉันถึงไม่ทำอะไรเลย  แต่มานึกทบทวนดูอีกที คงเพราะดิฉันคิดว่า ลูกแค่เป็นหวัด ไม่ได้คิดว่า ลูกเป็นอะไรที่ร้ายแรงหรือพูดง่ายๆ ดิฉันไม่รู้ว่า มีโรคอีกมากมายที่เด็กเล็กๆ ก็เป็นได้  ถึงบางโรคดิฉันเคยได้ยินชื่อ  แต่ดิฉันก็ไม่รู้ว่า สาเหตุของบางโรคก็เกิดจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้เหมือนกัน นี่...ดิฉันยังไม่รู้อะไรอีกมากมายเลยจริงๆ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 52 12:48:04 จากคุณ : natnamo - [ 21 พ.ค. 52 12:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 49 แค่เป็นหวัด สุดท้ายต้อง..เคาะปอด !!!   พอเช้า ดิฉันก็อุ้มลูกไปหาคุณหมอที่รพ.เอกชนแห่งนั้น  พอหมอดูอาการของลูกดิฉันก็ซักประวัติอีกรอบว่า ลูกดิฉันเป็นหวัดมานานแค่ไหนแล้ว ดิฉันตอบว่า เป็นหวัดได้ประมาณ 1 อาทิตย์ได้ โดยดิฉันก็ดูแลให้ทานยาตลอด  คุณหมอบอกกับพยาบาลว่า “ให้พาเด็กไปเคาะปอดและดูดเสมหะ” ตอนนั้น...ดิฉันตกใจว่า เคาะปอดคืออะไร ยังไม่ทันได้ถามเพราะพยาบาลก็อุ้มลูกดิฉันไปที่ห้องพยาบาล ดิฉันได้แต่เดินตามไป  ที่ห้องพยาบาล  พยาบาลอุ้มลูกดิฉันเอาตัวคว่ำลงกับหมอนที่วางเทินขึ้นเป็นคล้ายจั่วบ้าน โดยเอาหัวกับตัวพาดกลางลงบนหมอน แล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาปิดที่หลัง  จากนั้นใช้มือเป็นอุ้งมือตบลงที่หลังลูกดิฉัน เสียงดัง ต๊อบๆๆๆ  แบบว่า ตอนนั้นดิฉันอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่...ก็ถามพยาบาลไปว่า เค้าจะเจ็บหรือเปล่า  พยาบาลตอบว่า น้องเค้าไม่เจ็บหรอกค่ะคุณแม่  แต่ลูกชายเองก็ไม่ร้องนอนให้พยาบาลตบหลังจนตัวสั่นไปตามแรงตบ !!! พยาบาลเคาะปอดอยู่ประมาณเกือบ 10 นาที ก็จับลูกชายดิฉันให้นอนหงายแล้วค่อยสอดสายยางเล็กๆ เข้าไปในจมูกและปาก พร้อมเปิดเครื่องดูดเอาเสมหะทิ่ติดอยู่ที่จมูก คอ ตอนนี้...ดิฉันถึงเห็นเค้าร้องไห้  เป็นภาพที่ติดตาดิฉันจนทุกวันนี้  ดิฉันไม่ได้คิดว่า แค่ลูกเป็นหวัด แต่กลับกลายเป็นว่า เค้าเป็นอะไรที่มากกว่านั้น  พยาบาลแค่บอกว่า ที่เค้าหายใจไม่สะดวกเพราะมีพวกเสมหะไปติดค้าง  ถ้าเอาออกแล้วเค้าจะหายใจดีขึ้น  พยาบาลบอกว่าให้ดิฉันไปรอด้านนอกก่อน...ดิฉันเดินออกมา  น้ำตามันจะไหล รอด้วยจิตใจที่พูดอะไรไม่ออกจริงๆ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 52 13:44:56 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 52 12:44:17 จากคุณ : natnamo - [ 21 พ.ค. 52 12:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 50 รออ่านด้วยใจจดจ่อค่ะ กด refresh เป็นระยะๆ อ้อ...โหวตให้ก่อนละกัน จะได้ตามอ่านง่ายๆหน่อย ขอบคุณเรื่องเล่าของ จขกท นะคะ จากคุณ : Francsmama - [ 21 พ.ค. 52 13:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ชีวิตเล็กๆ ชีวิตนี้ ต้องต่อสู้เพื่อที่จะอยู่ ต่อไป   ระหว่างที่ดิฉันรอพยาบาลดิฉันก็รีบติดต่อไปเล่าให้สามีที่ไปทำงานอยู่ตจว. (พอมีลูกต้องซื้อมือถือ)  ซึ่งจริงๆแล้วระหว่างที่ลูกไม่สบายดิฉันก็บอกเล่าให้สามีฟังทุกอย่าง  ซึ่งสามีดิฉันเองก็บอกว่า น่าจะรีบพาลูกมาหาหมอ ดิฉันบอกว่า ฉันเห็นว่ามันดึก พาลูกออกมาเดินไปขึ้นรถคนเดียวดิฉันก็ไม่กล้า ซึ่งดิฉันตอนนี้ขอบอกกับตัวเองตอนนั้นว่า เพราะความไม่กล้าในสิ่งที่ควรทำ ผลที่ตามมานั้น เกือบทำให้ลูกดิฉันไม่รอด... สามีบอกดิฉันว่า เค้าจะรีบ clear งาน และจะเดินทางกลับบ้านพรุ่งนี้ คงมาถึงตอนค่ำๆ พอพยาบาลอุ้มลูกออกมา  ดิฉันก็รีบไปรับเค้าเพราะเค้ายังร้องไห้ ดิฉันรู้ว่า เค้าคงต้องเจ็บแน่ๆ แล้วพาดิฉันกลับไปหาคุณหมออีกครั้ง  คุณหมอบอกดิฉันว่า ลูกชายดิฉันมีอาการเป็นโรคปอดบวม  ถ้าให้ดีน่าจะ admid ที่รพ. ถามใจดิฉันตอนนั้น  ดิฉันอยากให้ลูกนอนรพ.เหมือนกัน  แต่...อย่างที่ดิฉันบอกไปแล้วว่า ดิฉันตกงานอยู่  ค่าใช้จ่ายที่มารักษาลูกตอนแรกก็พันกว่าบาทแล้ว  วันนี้..ค่ารักษาคงไม่ต่ำกว่า 2 พันแน่ๆ ซึ่งดิฉันเองก็มีเงินติดตัวมาไม่มาก   ดิฉันถามคุณหมอว่า จะต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่  คุณหมอเลยแนะนำว่าลองไปคุยกับฝ่ายห้องพักของรพ.  ซึ่งดิฉันก็ลองไปติดต่อค่าห้อง  ซึ่งต้องเป็นห้องเดี่ยว เพราะห้องรวม ไม่สามารถเฝ้าได้  ราคาห้องเดี่ยวต่อคืน 1,200 บาท ยังไม่รวมค่ารักษา ค่ายา ค่าอุปกรณ์ต่างๆ อีก   ดิฉันมาลองคำนวณเองแล้ว ถ้านอนที่รพ.แห่งนี้ ดิฉันคงไม่มีเงินจ่ายแน่ๆ ดิฉันโทรกลับไปหาสามีอีกครั้ง เล่าเรื่องที่คุณหมอบอกให้สามีฟังทั้งหมด สามีบอกว่า ให้ลองไปติดต่อรพ.รัฐ อย่างแม่และเด็กแทน และสามีจะรีบกลับทันที  ดิฉันกลับไปหาคุณหมอและเรียนคุณหมอตามตรงว่า ดิฉันไม่สะดวกที่จะเข้ารักษา  แต่รบกวนคุณหมอช่วยแนะนำว่า ดิฉันต้องดูแลลูกอย่างไร  คุณหมอท่านก็ใจดีแนะนำให้ดิฉันว่า ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร  แต่...ต้องพาลูกมาเคาะปอดและดูดเสมหะอีกครั้งในก่อนอาหารเย็น  ซึ่งดิฉันก็พาลูกมาตามที่คุณหมอนัด.... แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 52 14:06:06 จากคุณ : natnamo - [ 21 พ.ค. 52 13:43:02 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เสียงท่อดูดเสมหะ และเสียงร้องไห้ของลูก   วันนั้น...ดิฉันนั่งรถไปกลับระหว่างบ้านกับรพ. เพื่อพาลูกไปเคาะปอดกับดูดเสมหะ  ตอนไปเคาะปอดครั้งที่ 2 พยาบาลบอกดิฉันว่า ตอนเคาะปอด เด็กไม่รู้สึกเจ็บ เพราะเหมือนการนวด เวลาเราตบมือเราลงไปที่หลังเค้าจะรู้สึกสบาย  และที่ตัวเค้าสั่นตามแรงตบเพราะเค้านอนอยู่บนหมอนที่นิ่ม  ดิฉันได้ฟังที่พยาบาลบอกก็พอจะคลายกังวลใจไปได้บ้าง   แต่พอถึงช่วงการดูดเสมหะ...พอพยาบาลสอดสายเข้าไปที่จมูกโดยจับสายยางสอดเข้าไปข้างในโพรงจมูก เค้าก็ร้องไห้  ตอนนี้ดิฉันยืนดูพยาบาลทำแล้ว เสียงท่อดูดกับเสียงร้องของลูก ความเจ็บของเค้ามันทำให้ดิฉันรู้สึกทรมานใจยิ่งกว่า !!! หลังจากเคาะปอดและดูดเสมหะครั้งนี้  ลูกชายดิฉันร้องไห้ไม่นานก็หลับอีก  ดิฉันคิดว่าเค้าคงเพลีย เพราะ ตั้งแต่เช้าที่พาเค้ามาเคาะปอดครั้งแรก ดิฉันพาเค้ากลับไปบ้าน เค้าก็นอนหลับสนิท  ดิฉันต้องปลุกเค้าให้กินนมตอนเที่ยง  แต่เค้าก็ดูดไปได้นิดหน่อย เหมือนเค้าไม่มีแรงจะดูด แล้วก็นอนหลับไปปล่อยให้นมไหลคาปาก  ดิฉันก็ต้องเอาออกกลัวเค้าจะสำลัก พอกลับมาจากรพ.ดิฉันโทรไปหาญาติเกี่ยวกับรพ.แม่และเด็ก  ซึ่งญาติดิฉันก็แนะนำว่า ทำไมไม่ลองโทรหาคุณหมอที่ทำคลอดให้ดิฉัน เพราะคุณหมอเป็นหมออยู่ที่รพ.คงแนะนำอะไรได้  ดิฉันจึงรีบโทรไปหาคุณหมอ  ซึ่งดิฉันได้เล่าอาการทั้งหมดให้คุณหมอฟังอย่างละเอียด  คุณหมอก็กรุณาบอกดิฉันว่า ให้เข้ามาที่รพ.ในวันพรุ่งนี้ และได้แนะนำให้ไปพบคุณหมออีกท่าน  ซึ่งคุณหมอจะเป็นธุระจัดการให้  ดิฉันดีใจมาก ที่คุณหมอช่วยเหลือ และขอขอบคุณคุณหมออย่างสูงอีกครั้ง ในที่นี้ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 52 14:11:53 จากคุณ : natnamo - [ 21 พ.ค. 52 14:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มาให้กำลังใจและรออ่านต่อนะคะ ขอบคุณในการที่พยายามเล่าเรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อคุณพ่อคุณแม่ทุกๆท่านค่ะ จากคุณ : หมูเหมียว - [ 21 พ.ค. 52 14:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เคยผ่านค่ำคืนทรมานกาย... แต่กว่า...จะผ่านค่ำคืนที่ทรมานใจ   คืนนั้น...ดิฉันไม่กล้าล้มตัวลงนอน อุ้มเค้าวางแนบอก เอนหลังนั่งพิงหมอนโดยมีเค้าหลับอยู่บนอกดิฉันแบบนั้นทั้งคืน  ดิฉันมองลูกชายตอนนั้นอายุเค้าแค่ 1 เดือน กับอีก 3 สัปดาห์  ดิฉันยังจำได้ว่า วันที่ดิฉันอุ้มเข้าไปตรวจสุขภาพตอนครบ 1 เดือน เค้ามีนน.ดี  แต่ตอนนี้...เค้าดูตัวเล็กลงไปอีก  เห็นลูกชายค่อยๆ หายใจช้าๆ เนิ่บๆ มันทรมานหัวใจฉันมากๆ ดิฉันได้เคยเล่าถึงคืนแห่งความเจ็บปวดที่นอนตกเลือดอยู่ที่รพ.  อาการทางกายที่ดิฉันรู้สึกได้นั้น  ดิฉันสามารถอดทนต่อสู้กับความเจ็บปวดด้วยตัวดิฉันเองได้  แม้มันจะทรมานแต่ดิฉันก็ผ่านได้ แต่...ความเจ็บป่วยของลูก  ที่ดิฉันเห็นตอนนี้...เค้ายังเล็กมาก บอกอะไรกับดิฉันก็ไม่ได้  เค้าเจ็บตรงไหน เค้าปวดยังไง ดิฉันก็ไม่รู้  ดิฉันเลี้ยงเค้าแบบไหนกัน ตอนนั้น...ดิฉันได้แต่เฝ้าโทษตัวเองว่า ตัวเองเป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ดิฉันรู้ว่า ดิฉันอยากจะให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ อยากพาลูกไปหาหมอที่รพ. คืนนั้น...ดิฉันสวดมนต์ไหว้พระ ขอให้พระคุ้มครองลูกด้วย ดิฉันคิดว่า ใครหลายๆ คนคงอยากถามดิฉันว่า ทำไมดิฉันไม่ทำอะไรเลย เหมือนรอเวลาอย่างเดียว ความจริงแล้วดิฉันขอยกความดีทั้งหมดให้ลูกชายของดิฉัน เค้าเจ็บเค้าป่วยไม่สบายขนาดนี้  เค้าไม่เคยร้องไห้โยเย หรือทำอะไรที่เป็นสิ่งแสดงว่า เค้าป่วยไม่สบายเลย  อาการที่เค้าเป็นอยู่...ดูยังไงก็เหมือนเค้าแค่ไม่สบายธรรมดาๆ   ใครจะรู้ว่า จริงๆแล้ว ถ้าดิฉันพาเค้าไปหาหมอช้ากว่านี้  คุณหมอยังบอกว่า “เค้าอาจไม่รอดก็ได้” ปล. ดิฉันต้องขอพักเรื่องเล่าไว้แค่นี้ก่อนนะค่ะ  เพราะเป็นเวลาที่ต้องไปรับและดูแลลูกๆ ที่รร.ก่อนค่ะ ดิฉันอยากบอกว่า การได้มาเล่าเรื่องราวของดิฉันกับลูกให้ทุกคน ดิฉันเองก็ได้ประโยชน์เช่นกัน  เพราะเหมือนเป็นเครื่องเตือนใจดิฉันว่า ดิฉันต้องทำหน้าที่แม่ของดิฉันให้ดีทุกๆ วัน  เพราะกว่าที่ดิฉันจะเลี้ยงดูเค้าให้เติบโตขึ้นมาได้นั้น  ดิฉันก็ทำอะไรหลายอย่างที่ผิดพลาดไปเยอะค่ะ  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 21 พ.ค. 52 14:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ  เพราะเชื่อเหมือนกันว่า กว่าจะเป็นแม่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่จะเป็นแม่ที่ดีได้ ยากยิ่งกว่าหลายเท่าค่ะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับการแบ่งปันประสบการณ์ จากคุณ : sirilek - [ 21 พ.ค. 52 14:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 56 จะรออ่านต่อนะค่ะ จากคุณ : sirilek - [ 21 พ.ค. 52 14:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ติดตามมาตั้งแต่เมื่อวาน เขียนได้ดีอ่านเพลินแล้วยังมีประโยชน์ด้วย รออ่านนะคะ จากคุณ : ดีใจได้อมยิ้ม - [ 21 พ.ค. 52 15:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 58 รออ่านอยู่เหมือนกันค่ะ ตอนนี้ยังเป็นแค่ลูกอยู่ค่ะ คงยังไม่ได้ทำหน้าที่แม่ในเร็วๆนี้แน่ อ่านแล้วก็คิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ ตอนเราเกิดก็ทำแม่ลำบากตั้งแต่คลอดเพราะตัวใหญ่มาก แม่ไม่สามารถคลอดด้วยวิธีธรรมชาติได้ แล้วไหนจะเลี้ยงจนโตมาได้ขนาดนี้ ประสบการณ์ก็ไม่มีเพราะเป็นลูกคนแรกเหมือนกัน คุณยายก็ไม่ได้เลี้ยงให้ แสดงว่าเราก็อึดใช้ได้นะคะเนี่ย เป็นลูกคนทดลอง ฮ่ะๆ จากคุณ : windzephyr - [ 21 พ.ค. 52 16:39:52 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านไว้ ครึ่งหน้าแล้ว เดี๋ยวจะกลับมาอ่านต่อพรุ่งนี้นะครับ ตอนนี้ภรรยากำลังตั้งครรภ์ได้ 5เดือนแล้ว เลยมาอ่านเอาประสบการณ์จริงไว้ก่อน ปกติเห็นข้อความเยอะๆแล้วขี้เกียจอ่าน แต่นี้อ่านแล้วมันส์ครับ หมายถึงอ่านแล้วเพลินน๊ะครับ จากคุณ : อยากอยู่เหงาๆ - [ 21 พ.ค. 52 20:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ไม่รู้จะพูดยังไงเลยค่ะ อ่านแล้ว สงสารมากๆ โหวดให้จากใจ จากคุณ : juicycouture (juicycouture) - [ 21 พ.ค. 52 20:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 61 โหวตอีกค่ะ จากคุณ : ฑีรฒ - [ 22 พ.ค. 52 04:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 62 โชคดีมาก...มีโอกาสได้มาเล่าเรื่อง...ความผิดพลาด ดีกว่าเล่าเรื่องการสูญเสีย ดิฉันขอขอบคุณทุกๆ คนที่ได้เข้ามาอ่าน และได้มาโพสแสดงความคิดเห็นอีกทั้งได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ให้ได้ด้วยนะค่ะ  จริงๆ เรื่องของดิฉันและลูกเป็น ”แบบทดสอบชีวิต” ที่ดิฉันกับลูกต้องร่วมกันทำให้ดีที่สุด แต่ละช่วงของชีวิตก็มีแบบทดสอบใหม่ๆ มาให้  การกระทำนั้น...คำตอบผิดหรือถูก หลังจากที่ลูกดิฉันป่วยครั้งนั้นก็คือผลของการกระทำผิดพลาดของดิฉันเอง เช้าวันใหม่...การมาถึง...ซึ่งเกือบจะสายไป   เช้าวันรุ่งขึ้น  สามีดิฉันโทรมาบอกว่า จะมารับดิฉันกับลูกไปส่งที่รพ.  ซึ่งพอมาถึงสามีก็พาดิฉันกับลูกไปหาหมอ  ตอนที่ไปถึงรพ. คนไข้ที่รอพบคุณหมอก็มีจำนวนมาก  ดิฉันกับลูกก็ต้องรอตามคิว   ตอนนั้นลูกชายดิฉันมีอาการไข้ขึ้นสูง และร้องงอแงเหมือนเค้าหายใจไม่ค่อยสะดวก  ดิฉันก็อุ้มเข้าพาดบ่าและตบหลังเค้าเบาๆ  สามีดิฉันบอกว่า จะต้องรออีกนานมั้ย  เพราะเค้าดูลูกแล้วรู้สึกเหมือนลูกอาการไม่ค่อยจะดี แม้ระหว่างรอเราจะกระวนกระวายใจแค่ไหน  แต่เราก็ต้องรอ...พอถึงคิวของดิฉัน คุณหมอเห็นลูกชายดิฉันก็รีบสั่งให้พยาบาลมาอุ้มลูกชายไปเช็ดตัวและเคาะปอดทันที  และคุณหมอยังบอกดิฉันว่า ทำไม...ปล่อยเด็กไว้นานแบบนี้ ดิฉันถามคุณหมอว่า “ลูกดิฉันจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ” คุณหมอบอกว่า “อาการแบบนี้ เด็กน่าจะเป็น “นิวมอเนียลงปอด” พอสามีกับดิฉันได้ยิน ก็ได้แต่อึ้ง ชื่อของโรคที่ได้ยินฟังดูร้ายแรง น่ากลัว ดิฉันเริ่มโทษตัวเองอีก เพราะจริงๆ มันก็เป็นความผิดของดิฉันที่มีความคิดเข้าข้างตัวเองว่า พรุ่งนี้ลูกอาจจะดีขึ้น ตอนนี้ดิฉันมาคิดย้อนไปว่า จะมีใครคิดเหมือนดิฉันบ้างมั้ย ลูกไม่สบาย สามารถอดทนใจเย็นได้เหมือนฉัน  พอมาทบทวนดูแล้วคงเป็นเพราะดิฉันคิดเอาลูกเปรียบเทียบกับตัวเอง เพราะตัวดิฉันเป็นแข็งแรง ไม่ค่อยเจ็บป่วย ถึงจะป่วยดิฉันก็เป็นคนอดทนได้ และดิฉันมักจะดูแลตัวเองไม่ค่อยจะไปหาหมอ คงเป็นเพราะแบบนี้ ดิฉันเลยคิดเองว่า ลูกของดิฉันก็คงเหมือนดิฉัน คุณที่อ่านคงคิดเหมือนกันว่า ทำไม...ดิฉันถึงชอบคิดเองเออเองอยู่หลายเรื่องจริงๆ ตอนนั้นสามีของดิฉันได้ยินคุณหมอบอก เค้าเองด้วยความห่วงลูก ก็หันมาต่อว่าดิฉันเหมือนกันว่า เลี้ยงลูกยังไงปล่อยให้ลูกไม่สบายขนาดนี้ มีอะไรทำไมไม่รีบพาลูกหาหมอ แต่พอเค้าเห็นดิฉันหน้าเศร้าเค้าก็เลยไม่พูดอะไรอีก  ดิฉันไม่มีคำพูดใดๆ จะแก้ตัวกับสามีจริงๆ เพราะที่เค้าพูดมาตอนนั้นมันถูกต้องทุกอย่าง  คุณหมอบอกดิฉันว่า ยังไงเด็กต้อง admid  แต่ตอนนี้ที่รพ.เตียงเด็กเต็มไม่มีห้องพักเลย  ดิฉันก็เลยเรียนคุณหมอว่า คุณหมอที่ทำคลอดให้เป็นคนแนะนำให้มาพบ  ซึ่งตอนที่ดิฉันพาลูกชายมาที่รพ. ดิฉันได้แวะไปหาคุณหมอท่านแล้ว แต่คุณหมอเองก็ติดตรวจท้องคนไข้รายอื่นอยู่  ด้วยบุญของลูกดิฉันยังคงมี คุณหมอที่ทำคลอดให้ดิฉันท่านเดินมาพอดี ดิฉันจึงได้เรียนคุณหมอว่า ลูกชายป่วยต้อง admid แต่ไม่มีห้องเลย อยากขอความกรุณาจากคุณหมอช่วยดิฉันหน่อย  คุณหมอก็กรุณาดิฉันมากบอกว่า ถ้าอย่างนั้น จะลองให้พยาบาลเช็คดูว่า ห้องพักคนไข้ผู้ใหญ่ที่มาคลอดมีหรือเปล่า   ด้วยความโชคดีที่ได้พบกับคุณหมอ ทำให้ลูกชายของดิฉันได้ห้องพิเศษ แต่เป็นเตียงผู้ใหญ่ (ซึ่งตอนที่พาลูกชายขึ้นไปนอน ลูกดิฉันตัวเล็กมากเหลือเกิน)  พอลูกเคาะปอดออกมา ก็ต้องพาไปเจาะเลือด พยาบาลถามดิฉันว่า ลูกทานนมมาหรือเปล่า ดิฉันตอบว่า เค้าทานมานิดหน่อยตั้งแต่เช้า  พยาบาลบอกว่า เพราะเดี๋ยวจะต้องพาไปดูดเสมหะที่ห้อง  ระหว่างรอห้องพัก ดิฉันได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าให้ลูกเป็นอะไรเลย  พอพยาบาลมาตามสามีกับดิฉันอุ้มลูกเดินตามไปที่ห้องพัก ตอนนั้น...มีพยาบาล 2 คนเข้ามาที่ห้องแล้วก็เอาเครื่องมาดูดเสมหะให้  คนนึงจับลูกดิฉันไว้ อีกคนเป็นคนสอดสายเข้าไป ดิฉันได้เห็นภาพที่ลูกนอนให้พยาบาลเอาสายสอดเข้าไปทางจมูก สลับเข้าทางปาก เพื่อดูดเอาเสมหะที่สีเขียวข้นออกมา ได้ยินเสียงลูกร้อง “อ๊อกๆ” เพราะเค้าร้องไม่ออกแล้ว ดิฉันน้ำตาไหล ขนาดสามีดิฉันเองเห็นยังน้ำตาซึม  อึ้งพูดไม่ออก  เสมหะที่ดูดออกมานั้น จะไหลลงไปในขวดแก้วเปล่าเหมือนขวดน้ำเกลือขวดใหญ่ๆ  พอเห็นเสมหะที่ออกมาดิฉันไม่สงสัยเลยว่า ทำไมลูกดิฉันถึงหายใจไม่ได้ เพราะว่า ปริมาณที่ดูดออกมานั้น วัดกะด้วยสายตาของดิฉันแล้ว จากก้นขวดขึ้นมาได้ 2-3 ซม. จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 10:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 63 แม่จะไม่ยอมผิดพลาดแบบนี้อีกต่อไป แม่จะทำทุกอย่างให้ลูกแข็งแรง   พอพยาบาลเอาเครื่องดูดเสมหะออก ลูกชายดิฉันก็ร้องไห้เสียงแหบแห้ง พยาบาลบอกว่า “เก่งมากครับ ดูดออกมาได้เยอะเลย”  พยาบาลอีกคนก็บอกดิฉันว่า “โชคดีที่วันนี้มีห้องนี้ว่าง  เพราะปกติแล้วถ้าไม่จองเข้ามาก่อนจะไม่มีห้องหรือเตียงว่างเลย”  พอพยาบาลเก็บอุปกรณ์ออกไปแล้ว พยาบาลอีกคนบอกดิฉันว่า เดี่ยวอุ้มน้องไปใส่น้ำเกลือที่ห้องพยาบาลด้วยนะค่ะ   ดิฉันเดินไปอุ้มลูกชายเหมือนเค้ารู้ว่าดิฉันมาอุ้มเค้าแล้ว เค้าก็หยุดร้องมีแต่เสียงสะอื้น สามีดิฉันเองก็เดินมาปลอบลูก เค้าก็บอกลูกว่า “พ่อกับแม่อยู่นี่ ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หายแล้ว”   เหมือนเค้าจะรู้ว่า พ่อกับแม่มาหาเค้าแล้ว  ดิฉันพูดกับลูกว่า “อดทนหน่อยนะ  เดี๋ยวลูกก็จะหายแล้ว ไม่ต้องกล้วนะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อนหนู” ดิฉันอุ้มเค้าไปที่ห้องพยาบาลที่กำลังเตรียมเสาน้ำเกลือและเข็มเพื่อใส่น้ำเกลือให้เค้า  ตอนไปวางเค้าลงเค้าก็ไม่ร้อง พยาบาลยังพูดว่า “เก่งมากครับ” พยาบาลถอดเสื้อผ้าที่ใส่มาจากบ้านออกหมด แล้วคลำหาเส้นเลือดที่แขน  ดิฉันได้ยินพยาบาลพูดว่า “เส้นเล็กมากเลย หาไม่เจอ”   ตอนรอพยาบาลคลำหาเส้น ลูกชายดิฉันฉันก็ยังไม่ร้องนอนมองพยาบาลเฉยๆ  พอพยาบาลลงมาหาเส้นเลือดที่ขาแทน  สุดท้ายพยาบาลบอกว่า “เจอแล้วตรงนี้ เส้นพอใช้ได้”  ซึ่งเป็นเส้นอยู่ตรงหน้าเท้าด้านซ้ายของลูก   พอแทงเข็มเข้าไป...เค้าเจ็บเค้าก็ร้องจ้า และดิ้นไม่ยอม พยาบาลอีกคนต้องมาช่วยกันจับ เค้าคงตกใจก็ยิ่งร้องเสียงดัง เข็มน้ำเกลือพอเข้าไปแล้ว แต่ด้วยความที่เค้าดิ้นสะบัดไม่ยอมทำให้เข็มหัก  พยาบาลยังบอกว่า ตัวแค่นี้แต่แรงเยอะจริงๆ แต่ในที่สุด...ก็แทงเข็มน้ำเกลือเข้าไปได้ พอใส่น้ำเกลือเสร็จแล้ว พยาบาลก็อุ้มลูกชายดิฉันมาส่งที่ห้อง  ดิฉันเข้าไปอุ้มปลอบให้เค้าหยุดร้อง  สักพักเค้าก็หลับไป  ดิฉันก็เลยพาลูกไปนอนบนเตียง แม้ว่าจะเป็นห้องพิเศษ  แต่ก็ไม่มีที่นอนให้ญาติที่มาเฝ้า มีแต่เก้าอี้พนักพิงนั่ง 1 ตัว กับโต๊ะข้างเตียงคนไข้ นอกจากนี้ที่รพ.มีกฎว่า คนที่เฝ้าได้ต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้น และไม่อนุญาตให้เยี่ยมหลัง 2 ทุ่ม สามีก็เลยบอกว่า จะกลับไปเอาเตียงพับที่บ้านมาให้ดิฉันเพื่อจะได้นอนเฝ้าได้   พออีกสักพัก...คุณหมอก็ขึ้นมาตรวจลูกชายดิฉัน ฟังเสียงปอดบอกดิฉันว่า ลูกชายหายใจมีเสียงวี้ดๆ แบบนี้ต้องให้ออกซิเจน และทุกวันจะต้องเคาะปอดดูดเสมหะวันละ 3 ครั้ง ก่อนอาหาร เช้า-กลางวัน-เย็น  และต้องให้ยาฆ่าเชื้อในน้ำเกลือแล้วก็รอดูอาการ   สักพักก็มีจนท.เข็นถังออกซิเจน ถึงใหญ่แบบสูงๆ เข้ามาในห้อง พร้อมกับเอากล่องพลาสติกใสเข้ามาด้วย  พยาบาลก็เดินเข้ามาบอกดิฉันว่า กล่องนี้เป็นกล่องครอบที่บริเวณศรีษะ เพื่อให้ออกซิเจน  เพื่อช่วยให้น้องหายใจได้สบายขึ้น  แล้วพยาบาลก็เข้ามาจับลูกดิฉันนอนคว่ำหน้ากับที่นอนแล้วเอากล่องที่มีส่วนเหว้าเป็นครึ่งวงกลมมาครอบลงที่บริเวณคอ เอาสายยางเป็นท่อสอดเข้าไปในกล่องเพื่อปล่อยออกซิเจน จากนั้น...พยาบาลบอกกับดิฉันว่า ที่รพ.นี้เป็นรพ.ที่เน้นไปในเรื่องเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพอนามัยของแม่ตั้งครรภ์และคลอดบุตร  ไม่ได้เน้นในด้านการรักษา  เพราะฉะนั้นบุคลากรจึงไม่เพียงพอ อยากให้คุณแม่ (คือตัวดิฉัน) รู้จักวิธีในการดูแลลูกด้วยตัวเอง  แต่หากมีอะไรจะให้ช่วยเหลือให้แจ้งให้ทราบได้   สรุปก็คือ ทางรพ.ไม่ได้มีบริการเรื่องความสะดวกสบายให้เหมือนกับรพ.เอกชน  ดังนั้นดิฉันต้องดูแลเรื่องการทำความสะอาดร่างกายของลูกดิฉันเอง ถ้าต้องการเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนให้ลูกดิฉันต้องเดินไปเอาเอง  จะได้คนละ 2 ชุด เพราะเด็กมีเยอะมาก น้ำร้อนชงนมให้ลูกก็ต้องไปกดจากเครื่องทำน้ำร้อนเอง  แต่ถ้าจะต้มขวดนมก็เอาใส่ตะกร้าไปฝากที่พยาบาลแล้วค่อยเดินไปเอากลับมาเอง  ซึ่งตรงนี้ดิฉันคิดว่า เป็นโอกาสที่ดีสำหรับดิฉันที่จะได้เรียนรู้การดูแลลูกอย่างถูกต้อง ไม่ใช่...มาคาดเดาเอาเองเหมือนเดิมอีก จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 11:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เมื่อลูกยังเข้มแข็ง แม่ก็จะไม่ท้อ...เราจะอยู่ด้วยกัน ตอนนั้น...กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยเวลาก็ผ่านไปจนบ่ายแล้ว ดิฉันกับสามีเองก็อยู่เป็นเพื่อนลูกที่ข้างเตียงนั้น  สามีเห็นลูกหลับอยู่ก็เลยบอกดิฉันว่า จะกลับไปเอาของที่บ้านมาให้ดิฉันเพื่อจะได้นอนเฝ้าลูกคืนนี้  เพราะต้องกลับมาให้ทันก่อน 2 ทุ่ม ไม่อย่างนั้น ก็จะไม่ได้เยี่ยม ตอนนี้...ระหว่างที่พิมพ์เล่าให้ทุกๆ คนได้อ่าน  พวกคุณอาจคิดว่า ในเมื่อเหตุการณ์ผ่านมานี้เป็น 10 ปี แล้วทำไมดิฉันยังจำรายละเอียดได้ จากใจจริงของดิฉันๆ อยากจะเล่าให้ละเอียดมากกว่านี้  เพราะ มีบางช่วงบางตอนดิฉันอาจลืมไปบ้าง แล้วสิ่งนั้นอาจเป็นสาเหตุหรือสิ่งแสดงว่า ลูกดิฉันไม่สบาย  แต่ตัวดิฉันเองต่างหากที่ไม่รู้ แถมยังคิดไปเองว่า ลูกปกติดีอีก นอกจากนี้....ที่ดิฉันยังคงจำได้เพราะดิฉันได้เขียนบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับลูกชายของดิฉันไว้ตอนเค้าไม่สบายในสมุด Diary และเก็บเอาไว้อ่านอยู่จนทุกวันนี้  เพื่อเป็นการย้ำเตือนสติให้แก่ดัวดิฉันเองว่า “การเลี้ยงลูกนั้น  อย่าใช้แค่ความคิด เลี้ยงดูเค้าไปตามธรรมชาติ  แต่ต้องใส่ใจดูแลเค้า ไม่ว่าจะในเรื่องใดๆ ต้องใช้สติพิจารณา อย่าใช้อารมณ์ ความชอบไม่ชอบส่วนตัว เพราะถึงลูกจะเป็นลูกของเรา  แต่เค้าก็มี “ชีวิตของเค้า” เหมือนกัน ดิฉันคิดเสมอว่า การที่ลูกชายนอนป่วยอยู่ที่รพ. เป็นเสมือน การให้โอกาสดิฉันปรับปรุงแก้ไขในความผิดพลาด  เพราะฉะนั้น...ดิฉันจึงตั้งใจว่า ดิฉันจะดูแลเค้าอย่างดีที่สุด จะไม่เอาแต่ความคิดของตัวเอง การที่ไม่มีผช.พยาบาลหรือบุคลากรรพ.มาช่วยดูแลนั้น พยาบาลก็ต้องสอนดิฉันให้รู้จักวิธีการเคาะปอดให้ลูกชายว่า ต้องทำแบบไหน เพราะในแต่ละวัน ดิฉันต้องเป็นคนเตรียมเคาะปอดให้ลูกชายก่อนที่พยาบาลจะเข้ามาดูดเสมหะให้   แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 11:58:52 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 11:11:09 จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 11:10:18 ]

ความคิดเห็นที่ 65 รออ่านอยู่นะคะ  โหวตให้ค่ะ จากคุณ : lovecatnaja - [ 22 พ.ค. 52 11:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คิดว่าตอนคลอดคนแรกคุณหมอวิสัญญีไม่ได้ใส่ยาแก้ปวด Morphine ไปในยาชาที่บล็อกให้น่ะค่ะ หรืออาจจะเป็นไปได้ว่าคนที่บล็อกอาจจะเป็นพยาบาลวิสัญญี เพราะตามต่างจังหวัดสมัยก่อนพยาบาลจะเป็นคนบล็อกให้ค่ะ ปัจจุบันเค้าห้ามพยาบาลบล็อกคนไข้หลายปีแล้วค่ะ เนื่องจากมีวิสัญญีแพทย์เพิ่มขึ้นแล้วค่ะ พอท้องสองเปลี่ยนรพ.ด้วย และก็เวลาผ่านมาหลายปี คุณหมอคงจะเติม Morphine ไปในยาชาให้น่ะค่ะ เลยรู้สึกสบายกว่ามาก จากคุณ : I Promise - [ 22 พ.ค. 52 12:07:30 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เห็นลูกเจ็บ แม่ขอเจ็บแทนลูกได้มั้ย...     ดิฉันรู้สึกเจ็บแทนลูกชายทุกครั้ง ที่ได้เห็นภาพของลูกชายเวลาถูกดูดเสมหะ...เสียงของเครื่องดูดที่เวลาสอดส่ายเข้าไป เพราะมันต้องสอดเข้าไปตามโพรงจมูก คิดดูว่า ขนาดเรามีอะไรที่หลุดเข้าไปในจมูกเรายังรู้สึกขัดรำคาญ หายใจไม่สะดวก  แต่นี่ ต้องสอดลึกเข้าไปแล้วดึงออกสลับข้างซ้ายขวาสองข้าง   แม้ว่าจะเป็นวิธีที่จะทำให้ลูกดิฉันหายใจได้  แต่มันก็เจ็บและทรมาน นอกจากสอดที่จมูกแล้วก็ต้องมาสอดที่ปากอีก  เวลาสอดเข้าไปลูกชายดิฉันก็มีอาการเหมือนจะอาเจียน ถ้าจะให้เห็นภาพคงต้องนึกถึงเวลาที่เราเอานิ้วล้วงคอ เรายังเจ็บแสบน้ำตาไหล แต่เด็กอายุแค่นี้ เค้าเองก็รู้สึกเหมือนเรา เวลาพยาบาลสอดสายเข้าไป ลูกชายดิฉันคงจะเกร็งด้วยความกลัว  เสียงที่ดัง “อ๊อกๆ” ของลูกยังติดหูดิฉันอยู่ทุกวันนี้ ตอนนั้น...ดิฉันเห็นเค้าต้องเจ็บทรมานแบบนี้  ดิฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บตามเค้า สงสารเค้า คิดว่าถ้าเจ็บแทนได้ขอเจ็บแทนลูกดีกว่า แม้เป็นความรู้สึกจากใจ  แต่มันก็ทดแทนกันไม่ได้ เพราะ ถึงแม้เรื่องจะผ่านไปแล้ว แต่ถึงตอนที่ดิฉันกำลังพิมพ์เล่าเรื่องของตัวดิฉันเอง  ดิฉันยังคิดว่า   คำว่า อยากเจ็บแทนลูกแบบนั้น เหมือนดิฉันกำลังแก้ตัว เพราะความจริง...ตอนนั้นถ้าดิฉันมีสติกว่านั้น ลูกดิฉันคงไม่ต้องมาเจ็บป่วย ดังนั้น ความคิดที่ถูกต้องคือ นับจากนี้ไป ดิฉันต้องยอมรับความจริงและต้องไม่ทำความผิดนี้ซ้ำอีก จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 12:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ขอบคุณทุกความเห็น อ่านแล้วเหมือนมาเตือนให้คิดได้ด้วยค่ะ   พอได้อ่านความคิดเห็นของ คุณ I Promise เกี่ยวกับ พยาบาลวิสัญญี ต้องบอกว่า เป็นความเห็นที่ถูกต้องจริงๆ ค่ะ เพราะตอนที่คลอดลูกชายคนโต คนที่บล็อกหลังให้เป็น พยาบาลวิสัญญี  และยาแก้ปวดที่มาฉีดให้ดิฉันตอนนั้น  ก็คือ Morphine นั่นแหละค่ะ เรียกว่า พอฉีดแล้วจะปวดแขนตรงบริเวณที่ฉีดด้วยค่ะ ส่วนของลูกชายคนเล็ก เป็น แพทย์วิสัญญี ค่ะ ดิฉันถึงได้ไม่รู้สึกเจ็บอย่างที่คุณบอกจริงๆ ขอบคุณที่มาเตือนให้ดิฉันได้คิดได้ด้วยนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 12:46:39 จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 12:46:07 ]

ความคิดเห็นที่ 69 จากความผิดพลาด ทำให้บางทีเหมือนเป็น คนช่างวิตกจริต...   หลังจากดูดเสมหะแล้ว...ดิฉันจะให้ลูกได้พักก่อนดื่มนม ดิฉันอยากจะบอกว่า ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่เวลาก้างติดคอ เรายังเจ็บคอแทบกลืนอะไรไม่ได้ การใส่สายสอดเข้าไป วันละ 3 ครั้ง เด็กตัวเล็กๆ เค้าก็ต้องเจ็บระคายคอเหมือนกัน  แต่ลูกชายดิฉันเค้าอดทนมากแม้ว่าอายุเค้าจะน้อยแค่นี้  เค้าก็พยายามกินนม เวลาเค้าดูดนมแต่ละทีดิฉันเหนื่อยแทน เห็นเค้าดูดแล้วก็พักแล้วก็ดูด สลับกันไปช้าๆ  ถ้าเป็นเด็กปกติแข็งแรงนมแค่ 4 ออนซ์ ไม่ถึง 5 นาทีก็หมดขวด  แต่ลูกชายดิฉันเค้าใช้เวลาเป็น 10 กว่านาที ระหว่างวันที่ฉันดูแลลูก ดิฉันก็จะค่อยเช็ดตัวทำความสะอาดให้เค้า ไม่เคยปล่อยให้เค้าต้องนอนแช่ปัสสาวะหรือตัวเปื้อนอุจจาระ  ผ้าอ้อมที่รพ.มีไม่พอดิฉันก็ให้สามีเอามาจากที่บ้านมาให้ ดิฉันซักผ้าอ้อมตากแดดที่ระเบียงห้องคอยสับเปลี่ยนให้เค้า  เพราะดิฉันไม่อยากให้ลูกต้องนอนไม่สบายตัว  จนพยาบาลที่เค้ามาตรวจลูกดิฉันยังชมดิฉันว่า ดิฉันดูแลลูกได้ดีมาก เพราะเด็กๆ ที่นอนป่วยนานๆ มักจะมีผดผื่นขึ้นตามซอกแขนซอกขา บางคนก็มีแผลเปื่อยที่ก้นเพราะอาจใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูปนานเกินไป ดิฉันเฝ้าและอยู่กับลูกตลอดเวลา สามีจะแวะมาเยี่ยมตอนเช้าก่อนไปทำงานและตอนเย็นหลังเลิกงานอยู่จนถึงกำหนดก็ต้องกลับบ้าน เพราะมีกฎไม่ให้ผช.เฝ้า ทำให้ดิฉันต้องอยู่ดูแลลูกคนเดียวเหมือนเดิม  ซึ่งดิฉันจะคอยดูเค้าตลอด ไม่ว่าเค้าจะหลับหรือตื่นขึ้นมา เวลาดิฉันจะเข้าห้องน้ำ ดิฉันก็ต้องเอาหมอนมากันที่ขอบเตียงไว้ เพราะกลัวว่า เค้าจะตกเตียง ซึ่งตอนนี้ คิดตามความเป็นจริง เด็กอายุแค่ 1 เดือนกว่าจะ 2 เดือน คงไม่สามารถคืบหรือพลิกตัวไปไหนได้ ยิ่งตัวลูกชายดิฉันต้องศรีษะของเค้าต้องอยู่ในกล่องเพื่อให้ออกซิเจนตลอดเวลา ไหนจะน้ำเกลืออีก คงตกเตียงไม่ได้ แต่...ดิฉันไม่อยากทำอะไรผิดพลาดอีกแล้ว   อย่างที่ดิฉันบอกไว้ว่า ทางรพ.ไม่มีเตียงให้ญาติที่มาเฝ้า ถึงแม้ว่า สามีจะเอาเตียงพับมาให้ดิฉันนอน  แต่ดิฉันก็ไม่ได้นอน เพราะว่า ดิฉันกลัวว่า ระหว่างที่ดิฉันหลับลูกชายดิฉันจะเป็นอะไรหรือเปล่า เพราะเค้านอนอยู่ในตู้ครอบอยู่ กลัวว่าเค้าร้องไห้ดิฉันจะไม่ได้ยิน กลัวเค้าจะดิ้นสายน้ำเกลือหลุดแล้วดิฉันไม่รู้ เรียกว่า ตอนนั้นดิฉันเหมือนคนวิตกจริตไปทุกอย่าง  ดิฉันได้แต่นอนฟุบหน้าลงบนที่นอนใกล้ๆ ลูกทุกวัน  ทำให้ดิฉันมีอาการขาบวม จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 13:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 70 7-10-10 นึกว่าจะจบ แต่...กลับเป็นการเริ่มต้น   เวลาคุณหมอมาตรวจเยี่ยม ดิฉันก็จะถามว่า ลูกชายดิฉันอาการดีขึ้นหรือยัง  คุณหมอบอกว่า ต้องรอดูว่า เค้าหายใจเองได้ดีแค่ไหนก่อนถึงจะกลับบ้านได้  ดิฉันก็เลยถามว่า จะดูได้จากอะไร คุณหมอบอกว่า ถ้าเค้าไม่ต้องใช้ออกซิเจนช่วยได้เมื่อไหร่ก็กลับบ้านได้   ดิฉันมองดูถังออกซิเจนถังสูงๆ ที่เวลาจะมาต้องใช้รถเข็นมาตั้ง แต่ละวันที่เห็นเค้าเข็นถังออกซิเจนมา แสดงว่า ลูกชายดิฉันยังกลับบ้านไม่ได้ ขวดน้ำเกลือที่เห็นก็เป็นขวดแก้วใหญ่ๆ  ตอนนั้น ลูกชายดิฉันต้องอยู่รพ. 7 วัน ต้องใช้ออกซิเจนทั้งหมด 10 ถัง และน้ำเกลืออีก 10 ขวด   ความจริงเรื่องการให้ออกซิเจนนั้น คุณหมอบอกว่า อยากให้เค้าหายใจเองได้จะดีกว่า เพราะการให้เด็กรับออกซิเจนนานเกินไป ก็ไม่เป็นผลดีกับเด็ก  ซึ่งตรงนี้ดิฉันพยายามนึกถึงข้อเสียคืออะไร แต่จำได้ไม่แม่น  แต่ถ้าจะเขียนดิฉันคิดว่า  คงประมาณมีผลต่อสายตาของลูกดิฉันหรือเปล่า อันนี้ดิฉันไม่แน่ใจ และต้องขออภัยถ้าข้อมูลผิดพลาดด้วยนะค่ะ พยาบาลต้องมาฝึกลูกชายดิฉัน  โดยบางวันเอากล่องครอบออก แล้วให้เค้านอนโดยไม่ต้องใช้ออกซิเจน  แล้วสั่งให้ดิฉันสังเกตว่า ถ้าลูกชายดิฉันหายใจเองแล้วมีอาการซี่โครงบุ๋มตรงลิ้นปี่ หรือได้ยินเสียงหายวี้ดๆ ก็ค่อยเอาออกซิเจนครอบให้เค้า  เพราะไม่อย่างนั้น เด็กเค้าจะติด  ดิฉันก็ต้องคอยฝึกเค้าด้วยตัวเอง  ทำให้ดิฉันต้องรอบคอบและตั้งใจมาก ด้วยดิฉันเกรงว่า ความคิดแบบเก่าจะมาทำให้ดิฉันทำอะไรผิดพลาดอีก จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 14:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 71 อ่านแล้วใจจะขาดค่ะ ลูกชายเป็นนิวมอเนียตอน 8 เดือนเช่นกันค่ะ หมอกขาวคลุมทั้งปอดเลย แต่ไม่ได้นอนโรงพยาบาลค่ะ (เพราะเราดื้อ) เราอาจจะโชคดีกว่าเจ้าของกะทู้ที่ลูกโตกว่า เลยสังเกตุอาการต่างๆได้ไวกว่า และแกดื่มนมเก่งมากๆเลยทำให้ค่อนข้างไม่หนัก จากคุณ : เสื้อสีขาวบนราวไม้ไผ่ - [ 22 พ.ค. 52 15:10:44 ]

ความคิดเห็นที่ 72 vote ให้อ่านโดยทั่วกัน ความยิ่งใหญ่ของแม่... จากคุณ : จินหยง - [ 22 พ.ค. 52 15:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 73 คอยติดตามอ่านอยู่นะคะ ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาแบ่งปันค่ะ เราเข้าใจคุณ natnamo ดีค่ะเพราะตัวเอง ก็มีสภาพไม่ต่างกัน  แต่เรายังดีที่พอลูกครบอาทิตย์ก็หอบไปเลี้ยงที่บ้าน ให้แม่เราช่วยเลี้ยง ตอนคลอดลูกชายคนโตเราก็จิตตก กลับบ้านได้ไม่กี่ชม.ก็พาลูกไปรพ.คิดว่าตัวร้อน คุณหมอเด็กในตอนนั้นวินิจฉัยว่าลูกตัวเหลืองให้แอดมิทเพื่อดูอาการหนึ่งคืน โดยไม่ให้เฝ้า ลูกโดนเจาะเลือดไปตรวจ 4 ครั้งในช่วงเวลา 2 วันเพื่อหาสารเหลือง แต่ก็ไม่เกินเกณฑ์ ตอนไปเฝ้าลูกร้องไห้จนตาบวม สรุปคือ แม่มือใหม่อย่างเราทำให้ลูกเจ็บตัวฟรี ๆ แล้วก็เสียเงินฟรี ๆ หมื่นกว่าบาท จากคุณ : MON_REW - [ 22 พ.ค. 52 15:53:06 ]

ความคิดเห็นที่ 74 เพราะความอดทนของลูก ทำให้แม่ได้เป็นแม่อย่างวันนี้   ดิฉันต้องขอโทษอีกครั้งด้วยนะค่ะ  ที่เล่าไม่ต่อเนื่องเพราะด้วยช่วงเวลาต้องไปทำธุระกะทันหันและไปรับลูกที่รร.ค่ะ  ขอบคุณทุกๆ กำลังใจที่ให้ดิฉันในการเขียนเล่าเรื่องราวด้วยนะค่ะ ปอดไม่แข็งแรง...เป็นภูมิแพ้ 3 วันดี 4 วันไข้ ตอนนั้น  ดิฉันคิดว่า ถ้าลูกดิฉันได้รับการรักษาจนหายป่วยแล้ว ลูกชายดิฉันก็จะกลับมาเป็นเด็กปกติและมีสุขภาพแข็งแรงปกติ  แต่ความคิดของดิฉันก็ผิดอีกเหมือนเคย  เพราะหลังจากนั้นเป็นต้นมา  ลูกชายดิฉันกลายเป็นเด็กป่วยบ่อย  อย่างที่คำที่ว่า “3 วันดี 4 วันไข้”  เพราะพอออกจากรพ.มา เค้าจะติดเชื้อง่ายมาก  เรียกว่า ถ้าพาเค้าไปไหนพอกลับมาเข้าต้องมีอาการเหมือนเป็นหวัด คุณหมออนุญาตให้ดิฉันพาลูกชายกลับบ้านได้  แต่ก็ต้องพกยากลับมาป้อนเองที่บ้านและนัดมาตรวจดูอาการอีกเป็นระยะ   กลับมาบ้านดิฉันคอยดูแลเรื่องการกินของเค้าเพราะตั้งแต่เค้าป่วย เค้าก็ทานนมได้น้อยลง และนน.ตัวก็ลดลงเหลือแค่ 3 กก.เท่านั้น  หลังจากนั้นอีกประมาณ 2 เดือน ลูกชายก็มีอาการของไข้หวัดอีก เรียกว่า ดิฉันอุ้มเค้าไปรพ.ทุกอาทิตย์ เพราะดิฉันรู้สึกไม่มั่นใจตัวเอง กลัวว่า ดิฉันจะดูอาการป่วยของลูกไม่ออกเหมือนคราวที่แล้ว  นอกจาก...เรื่องอาการหวัดที่เค้าเป็นๆ หายๆ แล้ว สิ่งหนึ่งที่ดิฉันกับญาติสังเกตเห็นคือ พัฒนาการของเค้าที่ค่อนข้างช้า เค้านั่งโดยไม่ล้มไม่ค่อยได้ ต้องคอยประคองหลังเค้า และยังมีเรื่องอาการเกร็งของแขนและขา อย่างเวลาเค้านอนหงาย ดิฉันเอานิ้วมือให้เค้าจับและลองดึงเค้าขึ้นมา เค้าจะเกร็งตัวขึ้นมาแบบตั้งตรงไม่มีงอเข่า งอแขน  และเวลาดิฉันอุ้มเข้าแขนเค้าด้านซ้ายจะบิดไปด้านหลังอีก แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 17:49:39 จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 17:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ถึงแม้จะเป็นเพียงเล็กน้อย ถ้าไม่ทำกายภาพเค้าอาจพิการได้ คราวนี้ดิฉันก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ  พาลูกไปตรวจและเล่าสาเหตุให้คุณหมอโดยสันนิษฐานเองว่า คงเป็นผลมาจากการที่เค้าเคยถูกแทงน้ำเกลือที่หน้าเท้าข้างซ้าย แล้วเค้าคงดิ้นไปถูกเส้นหรือกล้ามเนื้อส่วนไหนของลูกชาย  ซึ่งคุณหมอได้แนะนำว่า ต้องทำเหมือนกายภาพบำบัดให้เค้า คือ ให้เค้านอนหงาย นวดขาเค้าทั้ง 2 ขา จากนั้น ค่อยๆ จับขาทั้ง 2 ข้างเค้าให้เหยียดตรง สลับกับจับงอเข่าเข้าหาตัวเค้า   โดยให้ทำทุกวันหลังอาบน้ำก็ได้  แขนซ้ายที่บิดไปด้านหลัง ก็ต้องค่อยนวดจับพลิกมาด้านหน้าให้เค้าอีกเหมือนกัน  ทุกวัน...ดิฉันพยายามหากิจกรรมมาเพื่อช่วยในการพัฒนาให้ลูกชาย  ตั้งแต่เกิดมาลูกชายดิฉันเค้าก็เป็นเด็กไม่ร้องกวนหรืองอแง  ยิ่งเค้าป่วยยิ่งไม่ต้องพูดถึง วันๆ ตื่นขึ้นมาได้กินนมป้อนด้วยยา เค้าก็หลับต่อ แทบจะไม่เคยลุกขึ้นมาเล่นซนเหมือนเด็กทั่วไป  ดิฉันเองก็รู้สึกเหมือนกันว่า ลูกชายนอนมากและนอนนาน พอเค้าตื่นขึ้นก็จะใกล้เวลากินนม ซึ่งก็จบด้วยการป้อนยาเหมือนเคย!! เรื่องการกินยา ดิฉันขออนุญาตเล่าย้อนให้อ่านอีกซักนิด  ดิฉันมารู้สาเหตุที่ลูกดิฉันต้องป่วยและเข้ารพ.ก็เพราะ ดิฉันป้อนยาลดน้ำมูกเค้าติดต่อกันนานเกินไป ซึ่งสาเหตุตรงนี้ คุณหมอก็สันนิษฐานมาจากการเล่าถึงยาที่ดิฉันได้ใช้กับลูกตอนเค้าเป็นหวัด  คุณหมอบอกดิฉันว่า ยาลดน้ำมูกนั้น เป็นยากดเอาพวกเสมหะของลูกดิฉันไหลย้อนกลับเข้าไปในร่างกาย เพราะเด็กเล็กๆ เค้ายังสั่งน้ำมูกหรือขากเสมหะเองไม่เป็น ส่วนตัวของดิฉันเองไม่รู้จักหาวิธีการดูดน้ำมูกออกจากจมูกของลูก หรือ ถ้าพูดกันแบบไม่เข้าข้างตัวเองเลยก็คงต้องบอกว่า เป็นเพราะดิฉันไม่รู้จักไปถามคนอื่นว่า ถ้าลูกมีอาการแบบนี้ควรใช้อะไร  ได้แต่คิดเองว่า หมอให้ยามาแล้วก็ทานยาตามที่หมอสั่งเท่านั้น  ไม่ได้รู้ถึงผลข้างเคียงของยาว่าจะทำให้เกิดอะไรกับร่างกายได้บ้าง  เห็นว่าทานยาแล้วน้ำมูกลูกหยุดไหลก็พอใจแล้ว ซึ่งเป็นความคิดมักจะว่าตัวเองเสมอว่า คิดเองเออเองได้อีก จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 18:08:25 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ไม่เคยได้หลับสนิท เพราะลูกจะหยุดหายใจ เหตุผลก็คือ หลังจากลูกชายดิฉันป่วยในคราวนั้นแล้ว เข้าต้องไปหาหมอทุกอาทิตย์ เพื่อไปปรับยา เพราะหลังจากที่เค้าป่วยดิฉันก็ไม่กล้าให้เค้าทานยาประเภทลดน้ำมูกอีกเลย แต่เค้าจะมีอาการคัดจมูกตลอด มีอาการเหมือนภูมิแพ้ ตื่นเช้ามาก็ฟึดฟัด เวลาเค้านอนก็จะกระสับกระส่ายเพราะหายใจไม่สะดวก จะวางบนที่นอนก็หลับได้แค่สักพัก เพราะพอเค้าหายใจไม่สะดวกอีกเค้าก็จะร้องไห้ หรือถ้าเค้าเหนื่อยเพลีย เค้าร้องไม่ไหว เค้าก็จะหยุดหายใจเป็นพักๆ เพราะพอเค้าจะหายใจดิฉันจะได้ยินเป็นเสียงคล้ายๆ ถอนหายใจ “เฮือก” ก็เคยมี ตั้งแต่นั้น ทุกคืนตลอดเวลา 3 ปี ดิฉันเลี้ยงดูเค้าไม่มีสักคืนที่ฉันจะได้หลับยาวปกติเหมือนคนอื่น  เพราะทุกคืนต้องลุกขึ้นมาดูลูกว่าเค้ายังหายใจดีอยู่หรือเปล่า  เพราะเค้าเวลาเค้าหลับ เค้ามักจะหยุดหายใจเป็นพักๆ ซึ่งดิฉันก็จะรู้ได้จากเวลานอนเค้าจะหายใจเหมือนเสียงนอนกรนอย่างผู้ใหญ่ พูดอีกอย่างก็คือ เค้ามักจะใช้ปากหายใจ มากกว่าใช้จมูก  ถ้าดิฉันไม่ได้ยินเสียงเค้าแสดงว่า เค้าหยุดหายใจ... ดิฉันต้องรีบตื่นขึ้นมาพลิกตัวเค้าให้นอนในท่าที่เปิดทางหายใจให้เค้า ทำให้ดิฉันไม่กล้าหลับสนิทเลย  เพราะต้องพะวงคอยดูเค้า  สลับกับต้องอุ้มมานอนกับอกดิฉันเพราะจะเป็นท่าที่เค้าหลับสบายและหลับได้นาน  โดยดิฉันแค่นั่งเอนหลังพิงกับพนักเตียง  ตอนเค้าเล็กๆ ดิฉันก็ยังพออุ้มนอนไหว แต่พอโตเค้าก็นอนไม่สะดวกอีก ดิฉันต้องจัดหมอนให้เค้านอนในท่าที่เค้าสามารถหายใจได้  แต่ถ้าเค้าพลิกตัวเมื่อไหร่ ก็ต้องคอยฟังเสียงว่า เค้ายังหายใจได้มั้ย  หรือว่า เค้าหยุดหายใจ จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 19:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ดิฉันมีประสบการณ์คล้ายกับคุณnatnamoแต่ไม่แรงเท่าคุณ เพราะคลอดลูกคนแรกมีอาการตกเลือดเหมือนกัน แต่คลอดลูกคนที่2ไม่มีอะไร และก็เตรียมใจกับเหตุการรณ์ที่จะเกิดขึ้นกับคนที่2 ซึ่งคุณแม่มือใหม่อย่างดิฉันคิดคล้ายกับคุณ คือการคลอดลูกเป็นเรื่องธรรมชาติ ทุกคนรอบข้างคลอดลูกอย่างปกติ ดิฉันไม่มีประสบการณ์การคลอดลูกคนแรกจึงไม่ได้คิดอะไรในระหว่างรอคลอด(ดิฉันตั้งใจคลอดธรรมชาติ) เข้าห้องรอคลอดประมาณ2 ทุ่มกว่า จนกระทั่ง 6 โมงเช้ายังไม่ได้คลอด กระทั่งพยาบาลเข้ามาตรวจดูที่ท้องและมดลูก รีบเอาสายยางเสียบให้เพื่อจะได้ปัสสาวะได้ เพราะในระหว่างคืนที่รอคลอดดิฉันกลั้นปัสสาวะไว้เพราะความไม่รู้และไม่มีพยาบาลมาดูแล ในขณะที่พยาบาลมาดูที่มดลูกนั้น พยาบาลทักว่า "เอะนี่เลือดอะไรไหลออกมา" เท่านั้นแหละ ดิฉันเริ่มกลัวลูกจะเป็นอะไร เลยร้องขอให้คุณพยาบาลช่วยบอกคุณหมอด้วยว่าจะขอผ่าคลอด พอคุณหมอทราบเรื่องก็เลยรีบมาทำคลอดให้ และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดสำหรับคนที่มีอาชีพหมอที่ต้องช่วยคนไข้ให้รอดชีวิตได้..ก้คือ.. คุณหมอมายืนด่าดิฉันในห้องผ่าตัดและให้ดิฉันขอโทษคุณหมอก่อนที่จะผ่า โดยบังคับให้ดิฉันพูดขอโทษและผิดไปแล้ว ซึ่งสาเหตุคือคุณหมออยากให้ดิฉันผ่าคลอดเนื่องจากในช่วงนั้นเป็นวันใกล้เทศกาลปีใหม่ คุณหมอจะไม่อยู่ไปเที่ยว แต่ดิฉันอยากจะคลอดแบบธรรมชาติเนื่องจากการฟื้นตัวจะเร็วและการเจ็บแผลจะน้อยกว่า และในห้องผ่าดิฉันต้องรีบขอโทษคุณหมอ เพราะเจ็บท้องคลอดมาก.. จากคุณ : แม่ลูก2 - [ 22 พ.ค. 52 20:08:37 A:124.122.225.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 78 กินยาตลอด แทบจะไม่มีวันไหน...ที่ลูกไม่ได้กินยา คำว่า กินยาตลอด ของลูกชายดิฉันคือ ทานเกิอบทุกวัน ทานติดต่อกันเป็นปีๆ!!!  เรียกว่า ดิฉันพาเค้าไปรักษาหลายที่ กินยามาหลายหมอ จนเค้ามาหยุดยาแบบจริงๆได้ตอนอายุ 7 ขวบ!!! บางคนที่อ่านอาจคิดตามและอยากถามว่า ทำไมต้องทานยาทุกวัน แล้วคงอยากถามว่า ดิฉันคิดยังไงถึงได้ป้อนยาลูกแบบนั้น  อย่างที่ดิฉันเล่าไปแล้วข้างต้น ลูกชายดิฉันนอกจากต้องทำกายภาพเพราะกล้ามเนื้อด้านซ้ายเกร็งแล้ว เค้าต้องกินยาเพื่อรักษาอาการภูมิแพ้  นั่นคือ Zyrtec หลังจากเค้าป่วยครั้งนั้น ก็ส่งผลต่อเนื่องให้เค้าเป็นหวัดไม่หายขาด จะมีน้ำมูกใสๆ ถ้าเป็นมากก็จะกลายเป็นสีเหลืองๆเขียวๆ แสดงว่า เค้าเริ่มติดเชื้อ ยาที่เค้ากินอยู่นั้น รักษาอาการของเค้าไม่หาย ต้องกินยาแก้อักเสบเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก เพราะดื้อยา ถึงอย่างนั้น เค้าก็ยังติดเชื้อเป็นหวัดบ่อยๆ เหมือนเดิม จนกระทั่ง คุณหมอที่รักษาได้ตรวจเช็คประวัติการรักษาเห็นว่า เค้ามาพบหมอบ่อยมาก อย่าง 1 เดือน ลูกชายดิฉันต้องไปรพ. 3 ครั้ง  คุณหมอวินิจฉัยว่า ลูกชายดิฉันคงเป็นเด็กที่มีอาการของโรคภูมิแพ้  เลยให้ลูกชายดิฉันกินยา Zyrtec  ซึ่งผลก็คือ ลูกชายดิฉันอาการดีขึ้น  ไม่ค่อยเป็นหวัดบ่อยเหมือนก่อน แต่ก็ต้องไปหาหมอเดือนละ 1 ครั้งเพื่อดูอาการ และต้องกินยาทุกวันซึ่งคุณหมอจะเป็นผู้กำหนดปริมาณยามาให้ดิฉัน   ดิฉันอู้มลูกไปหาหมอจนลูกอายุได้ 11 เดือน คุณหมอบอกดิฉันว่า ถ้าลูกดิฉันยังไม่หายจากอาการภูมิแพ้ ก็ต้องกินยา Zyrtec นี้ต่อเนื่องไปจนกว่า ร่างกายของลูกชายดิฉันจะแข็งแรงมีภูมิต้านทาน ซึ่งดิฉันเองก็ต้องให้ลูกกินยาตัวนี้ทุกวัน โดยดิฉันให้ลูกกินไปจนอายุได้ประมาณ 2 ขวบกว่า ดิฉันคิดว่า เค้าคงสุขภาพแข็งแรงขึ้น จึงค่อยลดปริมาณการให้ยา  แต่...พอจะหยุดยาเค้า เค้าก็จะกลับมาเป็นหวัดอีก ก็ต้องให้ทานต่อ... แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 20:16:29 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 52 20:14:30 จากคุณ : natnamo - [ 22 พ.ค. 52 20:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ต้นน้ำก็เป็นภูมิแพ้ค่ะ..กิน zyrtec มาตั้งแต่อายุได้ 2 สัปดาห์ หยุดกินก็เป็นหวัดอีก...หาหมอเรื่อยๆ...แต่พัฒนาการ การเจริญเติบโตก็ปกติทุกอย่าง เมื่อมกราคมที่ผ่านมา ลองให้หยุดทาน ตอนนั้น ขวบแปดเดือนแล้ว เห็นว่าไม่ค่อยมีน้ำมูกบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน จนถึงตอนนี้ 2 ขวบพอดี ผ่านมา 5 เดือน ต้นน้ำก็ไม่มีอาการหวัดบ่อยๆอีก มีน้ำมูกเพียงเล็กน้อยเมื่ออากาศเปลี่ยน...จริงเหมือนที่คุณหมอบอกคืออาการภูมิแพ้จุทุเลาลงเมื่อเด็กโตขึ้น ปอดแข็งแรง มีภูมิคุ้มกันมากขึ้น ปล.ต้นน้ำก็คลอดก่อนกำหนด 1 เดือนค่ะ จากคุณ : แม่ต้นน้ำ (แม่ต้นหอม) - [ 23 พ.ค. 52 10:00:05 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ไอ้แสบของป้า ก็เหมือนกันคะ   เข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เกิดได้ 21 วัน เป็นภูมิแพ้ แต่กว่าจะทราบว่าเป็นอะไร ก็เข้าออกจนเป็นบ้านหลังที่ 2  อยู่โรงพยาบาลนานที่สุดคือ 45 วันคะ  พอเค้าโตขึ้น รู้จักดูแลตัวเองก็ไม่มีปัญหาแล้วคะ ห่างหายจากโรงพยาบาลจากโรคประจำตัวมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ไอ้แสบของป้า อายุ 14 ปีแล้วคะ เพิ่มเติมข้อความ  ไอ้แสบตั้งแต่ อายุได้ประมาณ 3 เดือน ทานนมได้ยี่ห้อเดียวคะ คือ นมสำหรับคนแพ้นมวัว และ เล็คโตส  ซึ่งหาซื้อยากมาก ในจังหวัด แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 52 12:34:43 จากคุณ : ป้าน่ารัก - [ 23 พ.ค. 52 12:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 81 นึกถึงภาพเคาะปอดและการดูดเสมหะค่ะ เพราะหลานชายก็ต้องทำแบบนี้เหมือนกัน ที่บ้านต้องซื้อเครื่องดูดเสมหะไว้ดูดให้หลานตลอด ภาพที่มีกล่องพลาสติกเพื่อให้ออกซิเจน หลานชายก็เคยอยู่ในสภาพนั้นตอน 7 เดือน เพราะหัวใจจะล้มเหลว เพราะเป็นโรคหัวใจแล้วเป็นหวัด โชคดีที่ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ จากคุณ : แม่พอใจ (nongporjaija) - [ 23 พ.ค. 52 13:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 82 อ่านแล้วใจสั่นเลยค่ะ สงสารน้อง และเห็นใจคุณเจ้าของกระทู้มาก ๆ จากคุณ : dreamin - [ 23 พ.ค. 52 16:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เรื่องราวที่เกิดขึ้น เวลาผ่านพ้นไป ก็ยังคิดว่า โชคดีที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น   ก่อนอื่นต้องขออภัยในความล่าช้า และขอขอบคุณทุกๆ คนที่ยังติดตามอ่านอยู่นะค่ะ  ขอบคุณ คุณแม่ลูก2 คุณแม่ต้นน้ำ คุณป้าน่ารัก และคุณแม่พอใจ สำหรับกำลังใจและมาโพสแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันนะค๋ะ  และขอบคุณคุณdreamin ด้วยค่ะ เรื่องของลูกชายคนโตที่นำมาเล่า ดิฉันเองก็เชื่อว่า ยังมีคุณแม่อีกหลายๆ คนที่อาจมีประสบการณ์ที่คล้ายๆ กัน และคุณแม่บางคนอาจมีเรื่องราวที่หนักหนาสาหัสกว่าดิฉัน  แม้ว่า...ตอนนี้ลูกชายจะแข็งแรงขึ้นมาก แต่อวัยวะภายในร่างกายเค้าไม่ค่อยจะสมบูรณ์เท่าไหร่  ส่วนหนึ่งดิฉันคิดว่า คงเป็นผลจากการกินยาติดต่อกันนานเกินไป เด็กป่วยบ่อย มีผลต่อพัฒนาการทางร่างกายและสมอง   ดิฉันคิดว่า คนเป็นพ่อเป็นแม่ทุกคนๆ ย่อมมีความคิดเหมือนๆ กันว่า “ลูกของเราเป็นเด็กที่น่ารักที่สุด” ดิฉันเองก็เหมือนกัน  แม้ว่าลูกชายคนโตของดิฉันเค้าจะป่วยบ่อย ดูไม่ค่อยร่าเริง ผิวเค้าออกจะเหลืองคล้ำๆ เวลาพาเค้าออกไปเดินเล่นนอกบ้าน เค้าจะมองคนอื่นนิ่งๆ ไม่ค่อยยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนเด็กๆ คนอื่นๆ แต่ถึงอย่างนั้น...ดิฉันก็คิดว่า ลูกไม่แตกต่างจากเด็กเพื่อนบ้านที่พาไปเล่นด้วยกัน แต่คิดว่า เป็นบุคลิกของเค้าเท่านั้น  ซึ่งนั้น...ก็เป็นความคิดแบบของดิฉันเข้าข้างตัวดิฉันเองเหมือนเดิม แต่ความจริงแล้ว...เมื่อได้นึกย้อนกลับไปทบทวนตัวเองอีกครั้ง  ดิฉันถึงรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้ลูกชายดิฉันไม่ค่อยสดชื่นเหมือนเด็กๆ คนอื่นเพราะ เค้ากินแต่ยามาก  เรียกว่า ตั้งแต่ออกจากรพ.มาอยู่บ้าน  เค้าต้องกินยาไม่ว่าจะเป็น ยาลดไข้เวลาเค้าเป็นไข้  ยาแก้อักเสบ (ซึ่งดิฉันก็จะให้กินตามที่แพทย์สั่งจนหมด) ยา Zyrtec ยาแก้ไอ ต้องมีติดบ้าน เพราะพอหวัดลงคอ เค้าจะไอ และยังมีอาหารเสริมบำรุงสุขภาพอีกหลายอย่าง  เรียกว่า อะไรที่ดี มีประโยชน์ ก็หามาให้เค้ากินค่ะ นอกจากนี้...เมื่อดิฉันรู้ว่า เค้าเป็นโรคภูมิแพ้ ดิฉันจึงให้ความสำคัญกับเรื่องความสะอาดมาก  ตอนเค้ายังเล็ก ดิฉันจะต้องมีไม้ถูพื้นติดมือตลอด เพราะว่า เค้าแพ้ฝุ่น ถ้าตรงไหนมีฝุ่นเค้าจะจาม และพอจามมากๆ น้ำมูกจะไหล  ซึ่งหมายถึงว่า ต่อไปถ้าติดเชื้อเค้าก็จะเจ็บคอและเป็นไข้ เรียกว่า วนเวียนแบบนี้ตลอด  และเค้าจะมีภูมิคุ้มกันค่อนข้างต่ำ   ถ้าดิฉันพาเค้าออกไปเดินเล่นกับเด็กๆ ในสนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน  แล้วมีใครที่มีอาการมีเหมือนจะเป็นหวัด น้ำมูกใสๆ มาจามอยู่ใกล้ๆ เค้า  กลับเข้ามาบ้านเค้าก็จะติดทันทีเหมือนกัน  ทำให้บางครั้งดิฉันเหมือนกับคนอนามัยจัดต้องระวังเค้าตลอด  เพราะถ้าเค้าเป็นหวัดแล้ว  เค้าจะกินข้าวไม่ค่อยได้ และพอกินยาเค้าก็จะเอาแต่นอนเหมือนเดิม แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 52 20:42:43 จากคุณ : natnamo - [ 23 พ.ค. 52 20:33:32 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ต้องเลี้ยงลูก แบบเฝ้าระวัง!!! ตอนนั้นมีผู้ใหญ่หลายคนแนะนำว่า ต้องลองปล่อยเค้าให้เล่นดินเล่นทรายบ้าง เค้าจะได้มีสุขภาพแข็งแรง หรือให้เค้าเดินถอดรองเท้ากับพื้นดินพื้นหญ้าบ้าง  เพื่อให้ร่างกายเค้ารู้จักสร้างภูมิคุ้มกันกับสิ่งแวดล้อมรอบๆตัว  ดิฉันคิดว่า ผู้ใหญ่อยากจะเตือนเรื่องความอนามัยจัดของดิฉัน  หากคิดย้อนกลับไป...ดิฉันก็ว่า ดิฉันสะอาดเว่อร์เกินไปจริงๆ   ตอนนั้น...ถ้าลูกชายไปเล่นที่สนามเด็กเล่น  ดิฉันต้องมีผ้าอ้อมผูกคอเค้า 1 ผืน ไว้สำหรับเช็ดหน้าให้ และอีกผืนค่อยตามเช็ดมือให้เค้า  ดิฉันจะพกน้ำไป 1 ขวด  ถ้าเค้าจับอะไรเลอะหรือมองไม่สะอาดดิฉันจะล้างมือให้เค้าทันที  เมื่อพาเค้ากลับมาบ้านดิฉันจะพาเค้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่   แม้แต่...ถ้าเค้าเล่นอยู่ในบ้านเสื้อผ้าเค้าเลอะอะไร ดิฉันก็จะเปลี่ยนใหม่ให้เค้าทันที  คงเป็นเพราะดิฉันคิดว่า ไม่อยากให้เค้าต้องสัมผัสกับความสกปรก กลัวเค้าจะไม่สบาย  แต่กลับเป็นว่า เพราะความสะอาดเกินของดิฉัน  ทำให้ร่างกายของเค้าไม่ได้ฝึกสร้างภูมิคุ้มกันตัวเองเท่าไหร่ ถึงแม้เค้ายังคงต้องกินยาแบบต่อเนื่อง  แต่ก็ต้องระวังเรื่องอาหารอีก เพราะเค้าจะกินพวกของทอดของมันไม่ได้เลย  ยิ่งพวกขนมกรุบกรอบถุงละ 5 บาท กินทีไรได้เรื่องคือ เจ็บคอ ไอไม่หยุด  ซึ่งดิฉันจะไม่ซื้อให้เค้ากินเลย  แต่...เด็กก็คือเด็ก เค้าเห็นคนอื่นกินเค้าก็อยากกิน บางทีดิฉันเห็นเค้าอยากกินมากเดินไปมองเด็กคนอื่นกิน ดิฉันก็สงสารก็อดซื้อให้เค้ากินไม่ได้  แต่ก็จะให้กินแค่ 2-3 ชิ้น พอให้หายอยากเท่านั้น จากคุณ : natnamo - [ 23 พ.ค. 52 21:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เด็กป่วยบ่อย มีผลต่อพัฒนาการทั้งร่างกายและสมอง... อาการไอของเค้า ถ้าเริ่มเป็นต้องพยายามให้หาย เพราะถ้าติดเชื้อมาก เค้าจะไอจนกินอะไรไม่ได้เลย  เพราะถึงกินอะไรเข้าไป เค้าก็จะไอจนอาเจียนที่กินเข้าไปออกมาหมด  อีกเรื่องคือ แม้ว่าเค้าจะอยู่ในภาวะปกติ  ถ้าเค้ากินอิ่มมากเกินไปก็ไม่ได้ เพราะถ้ากินอิ่มมาก  เค้าจะเดินเร็วๆ ไม่ได้ เพราะแค่ไปได้ไม่เกิน 10 ก้าว เค้าก็จะอาเจียนอีกเหมือนกัน  เรียกว่า ระบบหายใจและระบบย่อยอาหารเค้าทำงานไม่ประสานกันเลย พอเค้าอาเจียนออกไปสักพัก  เค้าก็จะหิวขอกินข้าว กินนมอีก  ซึ่งเรียกว่า เค้าไม่ใช่คนเบื่ออาหาร ร่างกายเค้าก็คงต้องการอาหาร  แต่ว่า เค้าต้องค่อยๆ กิน และกินพอประมาณ มีหลายครั้งเค้าถามว่า ผมหิวทำไมแม่ให้ผมกินแค่นิดเดียว ดิฉันก็ต้องบอกว่า ถ้ากินมากเกินไปแล้วหนูจะอ้วก เวลาอ้วกหนูจะทรมาน ซึ่งเค้าเองก็รู้ตัวเหมือนกัน เวลากินแล้วต้องมาอาเจียนตอนหลัง มันก็ทำให้เค้าปวดท้องอีก ตั้งแต่ออกจากรพ.มา เหมือนระบบภูมิคุ้มกันและอวัยวะในร่างกายของเค้า ทำงานไม่ได้เต็มที่  ทุกคืน...เวลาเค้านอนบางทีเค้าร้องกินนม ดิฉันก็ต้องค่อยๆ ให้กินทีละนิดหน่อย เพราะถ้าให้กินเยอะ เวลานอนเค้าหายใจไม่ทัน หรือ เกิดไอขึ้นมา  คืนนั้นเค้าจะอาเจียนนมออกมาหมดเหมือนกัน   ดิฉันมาทบทวนเรื่องของลูกชายแล้ว เพราะตั้งแต่เค้ายังเล็ก เค้านอนหลับก็ไม่เต็มอิ่ม กินก็ไม่ได้เต็มที เพราะ เวลานอนก็หายใจไม่สะดวก กินอิ่มมากก็ต้องตื่นมาอ้วกอีก เรียกว่า ดิฉันเองเลี้ยงเค้าตอนกลางคืนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน  นอกจากระวังเค้าไม่หายใจแล้ว ต้องค่อยระวังเค้าไอแล้วอ้วกด้วย   เด็กที่นอนไม่ได้เต็มทีเวลากลางคืนทำให้เค้าตื่นมาไม่สดชื่น  ตื่นมาได้สักพักเค้าก็จะหลับต่อ  กินข้าวเสร็จก็ต้องป้อนยาให้ ยาแก้ไอก็มีผลทำให้เค้าง่วงนอนอีก วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้จนเค้าโต.... ปล. ต้องขออภัยพักเล่าเรื่องก่อนนะค่ะ  ดิฉันจะกลับมาเล่าผลของการเป็นภูมิแพ้ แล้วคุณหมอแนะนำว่าให้เค้าผ่าตัดต่อมทอมซิลตอนอายุ 3 ขวบ เรียกว่า ก็มีเหตุการมาพลิกเค้าอีก ซึ่งสามีดิฉันไม่ยอมให้ผ่าตัด  แล้วดิฉันต้องทำอย่างไร ดิฉันจะกลับมาเล่าให้ได้อ่านกันนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 52 21:08:57 จากคุณ : natnamo - [ 23 พ.ค. 52 21:03:57 ]

ความคิดเห็นที่ 86 เห็นด้วยกับที่ผู้ใหญ่ว่านะคะ...เด็กควรได้เล่นดินเล่นทรายบ้าง ร่างกายจะได้แข็งแรง...เราก็เป็นคนนึงซึ่งเมื่อก่อนรักความสะอาดมาก พยายามไม่ให้ลูกแตะต้องสิ่งสกปรก...แต่ลูกก็ยังป่วยบ่อยเหมือนเดิม...เมื่อเริ่มโตขึ้น ก็พาไปสนามเด็กเล่นบ่อยๆ...เล่นดินเล่นทรายตามใจชอบ ยิ่งวันหยุด ไปเที่ยวบ้านสวนเยี่ยมคุณตาคุณยาย..ก็เดินเล่น วิ่งเล่นในสวน ในทุ่งนา ตากแดดหน้าแดงทั้งวัน...แปลกที่ไม่เห็นเป็นไร อยากเล่นน้ำในกะละมังก็ให้เล่นเป็นชั่วโมง...เค้าสนุก มีความสุข ก็ปล่อย...ได้เล่นซน กินอิ่ม นอนหลับนานๆ พัฒนาการก็ดีค่ะ ร่างกายแข็งแรงด้วย ...ตอนนี้ดีใจที่สุดที่ไม่ต้องคอยป้อนยาแก้อักเสบ แก้ภูมิแพ้ ลดน้ำมูกอีกแล้ว... จากคุณ : แม่ต้นน้ำ (แม่ต้นหอม) - [ 24 พ.ค. 52 10:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ฟังแล้วรู้สึกแย่จังเลยอะค่ะ ดีนะที่ผ่านมาได้ แสดงให้เห็นว่าหมอไม่พร้อม รพ.ไม่พร้อมนี่อาจทำให้เราถึงตายได้ ถ้าเป็นอะไรไปจริงๆจะฟ้องใครได้บ้างเนี่ย เราว่าที่ลูกคนโตของคุณเป็นโรคตอน2เดือนนี่ก็เพราะว่าถูกบังคับให้คลอดก่อนและรอจนถึงเย็นทั้งๆที่ปากมดลูกเปิดแล้วหรือป่าวคะ จากคุณ : Bluedonut - [ 24 พ.ค. 52 18:24:00 ]

ความคิดเห็นที่ 88 กลับมาเล่า เพราะเป็นภูมิแพ้ต่อเนื่องทำให้เป็นท่อมซิลโต ก่อนอื่น...ต้องขออภัยที่เล่าเรื่องราวมาค่อนข้างยาว  แต่ดิฉันก็อยากเล่าประสบการณ์ที่เกิดกับลูกชายคนโตเพื่อเป็นอุทาหรณ์ หากมีใครที่กำลังมีปัญหาคล้ายๆ กัน จะได้ไม่ชะล่าใจเหมือนอย่างที่ดิฉัน แม้ว่าจะรับรองว่ายามีผลข้างเคียงเล็กน้อย แต่นั่นก็หมายถึง มีผลข้างเคียงแน่ๆ   ตอนเลี้ยงเค้าอยู่แต่ในบ้านก็พอจะระวังเรื่องเพื่อนที่เป็นหวัดได้ แต่พอต้องเข้าโรงเรียน  คราวนี้...เค้าก็จะติดหวัดจากเพื่อนที่ไปรร.ด้วยกัน  ดิฉันเห็นเวลาผู้ปกครองไปรร.แต่ละคนก็หิ้วถุงยาไปฝากคุณครูป้อนยากัน  ซึ่งความจริงแล้ว...ดิฉันเข้าใจเหตุผลที่ว่า ผู้ปกครองบางคนก็ต้องไปทำงานจะมาหยุดตามลูกเวลาป่วยก็ไม่ได้เสมอไป   ส่วนของดิฉันเอง  ถ้าเค้าป่วยดิฉันจะให้เค้าหยุดเรียนไม่ต้องไปเรียน เพราะว่า ดิฉันไม่ได้ทำงาน หน้าที่หลักก็ดูแลลูกได้อยู่แล้ว  แต่ขณะเดียวกัน...ก็ไม่อยากให้เค้าขาดเรียนบ่อย  โดยดิฉันจะดูว่า ถ้าเค้าไม่ได้เป็นไข้และมีอาการไอ ก็จะให้ไปรร.  เพราะถ้าเค้าไอเค้าจะอาเจียน  ดิฉันเกรงใจคุณครูเพราะเด็กๆ ในห้องเรียนก็เยอะแล้ว  และต้องคอยมาดูแลเค้าอีก ถึงแม้ว่า...ลูกชายดิฉันจะดูตัวโต (แต่ก็คงเป็นเพราะทั้งดิฉันและสามีก็เป็นคนมีรูปร่างสูงใหญ่) แต่นน.เค้าก็จะขึ้นๆ ลงๆ ตามอาการไม่สบายของเค้า  จนกระทั้ง...วันหนึ่งคุณแม่ของเพื่อนลูกชายมาทักลูกชายดิฉันว่า “ทำไม  น้องเค้าดูหน้าซีดๆ ตัวเหลืองนะค่ะคุณแม่  เค้าไม่สบายหรือเปล่า”  สำหรับสายตาดิฉันเวลามองลูกชายคนโต เค้าก็จะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เล็ก  และดิฉันก็เห็นจนชินตา   จีงทำให้ไม่ได้รู้สึกว่า เค้าผิดปกติอะไร...เหมือนเดิม   แต่...ที่จะมาสังเกตก็คงเป็นเรื่องการกินอาหารของเค้า ตั้งแต่เข้ารร. เค้ากินอะไรไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็จะขย้อนออกมาจนหมด  ซึ่งดิฉันเองบางครั้งก็หงุดหงิดลูกคิดว่า เค้าไม่ยอมทานเพราะจะเลือกทานอาหาร  ทั้งๆ แต่ก่อนเค้าก็ทานได้ทุกอย่าง แถมยังคิดว่า เพราะไม่อยากไปรร. เพราะรู้ว่าถ้าไม่สบายไม่ต้องไปรร. แล้วดิฉันก็มองข้ามเรื่องปัญหาสุขภาพเค้าไปอีกครั้ง   จนในที่สุด....ลูกชายเค้าเริ่มมีอาการไอ หอบ ทำอะไรก็เหนื่อยง่าย แม้แต่เดินไปไม่เท่าไหร่ เค้าก็จะเดินๆ หยุดๆ บางทีเดินแล้วล้มเฉยๆ ก็มี  กินอาหารก็จะกินได้นิดเดียว เหมือนเค้าเบื่ออาหาร  ดิฉันก็เลยพาไปหาคุณหมอที่รพ.ทางด้านภูมิแพ้โดยเฉพาะ  ซึ่งมีเพื่อนบ้านที่รู้จักเคยไปรักษาและบอกว่า คุณหมอเก่งสามารถให้ยาที่ช่วยอาการเหล่านี้ได้  ดิฉันก็พาลูกไปเพื่อให้คุณหมอตรวจปรากฏว่า เค้าเป็น ต่อมทอมซิลโต ซึ่งอยู่ในระยะที่ 3 แล้ว!!! จากคุณ : natnamo - [ 24 พ.ค. 52 19:08:11 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ต่อมทอมซิลโต...จนปิดทางเดินหายใจ   ตอนดิฉันพาลูกชายไปหาคุณหมอก็ได้เล่าประวัติการเจ็บป่วยของลูกชายให้คุณหมอได้ทราบ  รวมทั้งยาที่ลูกชายต้องกินในแต่ละวันว่ามีอะไร  พอคุณหมอทราบประวัติและได้ตรวจร่างกายของลูกชายแล้ว  คุณหมอก็เรียกดิฉันไปคุยว่า ลูกชายดิฉันมีอาการของ ต่อมทอมซิลโตจนอุดทางเดินหายใจ และคุณหมอก็เรียกให้ดิฉันดูว่าลักษณะต่อมที่ปิดอยู่เป็นอย่างไร   คุณหมอให้ลูกชายอ้าปากกว้างและใช้ไฟส่องฉายส่องไปในปากของลูกชาย  ดิฉันเห็นทอมซิลที่อยู่โคนลิ้นบวมแดงจนปิดกับลูกกระเดือกที่อยู่ตรงกลาง  คุณหมอบอกว่า อาการของลูกชายดิฉันอยู่ในระยะที่ 3 แล้ว คือ ต่อให้ทานยาแก้อักเสบยังไงทอมซิลที่บวมอยู่นี้ก็จะไม่มีการลดขนาดลง  ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือ ต่อมทอมซิลเหมือนที่กรองของเสีย คือพวกเชื้อโรค  แต่ของลูกชายดิฉันที่กรองที่มีอยู่นี้ชำรุดจนซ่อมแซมไม่ได้แล้ว  มีทางเดียวคือ ต้องผ่าดัดเอาต่อมทอมซิลออก เพื่อจะได้เปิดทางหายใจให้ลูกชายดิฉัน... พอดิฉันได้เห็นทอมซิลของลูกชายดิฉันแล้ว  ก็เข้าใจแล้ว่า ทำไมเค้าถึงหายใจได้ลำบาก กินข้าวก็ไม่ได้ เพราะทอมซิลมันมีขนาดใหญ่  ที่ดิฉันเห็นตอนนั้น ทั้ง 2 ข้างบวมเกือบเท่ากับเหรียญ 5 บาท  แล้วยิ่งได้ยินเรื่องต้องผ่าตัด ดิฉันก็กังวลใจ เพราะพอจะรู้ว่า ต่อมทอมซิลเป็นที่กรองเชื้อโรค  ถ้าไม่มีแล้วต่อไปลูกชายดิฉันยิ่งไม่ป่วยบ่อยไปกว่าเดิมหรือ  แต่คุณหมอก็ชี้แจงว่า ทอมซิลของลูกชายดิฉันตอนนี้มันเสื่อมแล้ว ยิ่งกว่านั้น  ยังเป็นที่เก็บเชื้อโรคที่จะแพร่ออกมาทำร้ายร่างกายลูกชายมากกว่า   ตอนนั้น...ลูกชายก็ยังไม่แข็งแรง  คุณหมอบอกว่า ให้กลับบ้านไปดูแลสุขภาพให้แข็งแรงกว่านี้  ถ้าแข็งแรงแล้วคุณหมอจะนัดมาผ่าตัดอีกที และคุณหมอก็ให้ยาแก้อักเสบ ยาพ่นเพื่อช่วยเรื่องการหายใจ  ดิฉันรับยากลับมาบ้าน  ตอนนั้นเห็นลูกชายแล้วก็อดสงสารเค้าไม่ได้เพราะว่า ตั้งแต่เค้าเกิดมาเค้าต้องทนกับความเจ็บป่วยที่ถ้าจะพูดกันจริงๆ โรคของเค้าก็มีคนเป็นกันเยอะ และก็ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรง น่ากลัว  แต่...อาการของโรคมันเรื้อรัง รบกวน ทรมานร่างกายของเค้า ทำให้เค้าไม่ได้มีชีวิตได้วิ่งเล่น เรียนรู้ สนุกสนานอย่างหลานๆ ที่เกิดมารุ่นๆ เดียวกัน แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 52 19:47:25 จากคุณ : natnamo - [ 24 พ.ค. 52 19:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 90 จิตใจแม่ท้อแท้  แต่เพราะสองมือของลูกทำให้แม่มีกำลังใจ   ดิฉันโทรไปหาสามีเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง  สามีบอกกับดิฉันว่า ยังไงเค้าก็ไม่ให้ลูกผ่าตัด  ดิฉันได้ยินก็ไม่รู้จะทำยังไง  ตอนนั้น...ดิฉันก็จิตตกโทษตัวเองว่า ฉันดูแลเค้าไม่ดีทำให้เค้าต้องผ่าตัด  คิดไปจนฟุ้งซ่านไปหมด  คิดถึงว่า ถ้าหลังจากผ่าตัดแล้วเค้าจะหายดีจริงหรือเปล่า จะเป็นยังไงต่อไป ตอนนั้น...ดิฉันคิดฟุ้งซ่านอยู่ในห้องกับลูกนั่งคิดไปวุ่นวายสับสนไปหมด และคงเป็นความเครียดสะสมด้วย ทำให้อยู่ดีๆ ก็ดิฉันร้องไห้ออกมา  ตอนนั้น...ลูกชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เค้าเดินไปหยิบผ้าอ้อมที่ดิฉันเคยใช้เช็ดหน้าให้เค้า เค้าหยิบมาแล้วค่อยเช็ดน้ำตาให้ดิฉัน  เค้าพูดกับดิฉันว่า “แม่ครับ แม่ไม่ต้องร้องไห้นะ” แล้วเค้าก็มากอดดิฉัน ยิ่งพอลูกชายมาปลอบใจแบบนี้  ดิฉันก็ยิ่งร้องไห้อีก  แต่ขณะเดียวกันก็ได้สติคิดได้ว่า ถ้าดิฉันร้องไห้ ลูกชายก็จะใจเสีย ดิฉันไม่เข้มแข็ง ลูกชายก็ไม่มีที่พึ่ง  ขนาดเค้าเป็นเด็ก เค้ายังเข้มแข็งมาปลอบใจดิฉัน  แล้วดิฉันจะไม่เข้มแข็ง ไม่สู้เพื่อเค้าได้ยังไง  ตอนนั้นดิฉันก็สอบถามเพื่อนแถวบ้าน (ดิฉันย้ายที่อยู่ใหม่) ว่าที่ไหนมีหมอที่จะรักษาได้โดยไม่ผ่าตัดบ้าง เพราะดิฉันรู้ว่า สามีดิฉันไม่มีทางยอมให้ลูกผ่าตัดแน่นอน สุดท้าย เพื่อนบ้านคนนึงแนะนำฉันให้ลองไปปรึกษาหมอจีนท่านหนึ่ง  ดิฉันก็ตัดสินใจว่าดิฉันจะลองไปดู  ส่วนเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปดิฉันขอกลับมาเล่าให้ฟังทีหลังนะค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 24 พ.ค. 52 20:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ขอบคุณค่ะ รอฟังต่อนะคะ จากคุณ : spirit mountain - [ 25 พ.ค. 52 17:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 92 (@^^@):~ เพราะคลอดลูกคนเล็กถึงได้รู้ว่า ตอนคลอดลูกคนโต เฉียดตาย!!! Part 2 (@^^@) ขอเล่าเรื่องราวของลูกชายต่ออีกกระทู้นะค่ะ จากคุณ : natnamo - [ 25 พ.ค. 52 21:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 93 กำลังจะคลอดลูกชายคนแรกค่ะ ขอบคุณมากที่มาแชร์ประสบการณ์ อ่านไปเรื่อยๆก็น้ำตาไหล เห็นใจนะค่ะ จากคุณ : หม่ามี๊ของตี่ตี๋ - [ 27 พ.ค. 52 05:56:06 A:58.9.4.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 94 เรายังไม่มีลูก แต่เราก็เป็นลูกสาวที่รักแม่มากกกกกก อ่านเรื่องของคุณแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ที่มาแบ่งปัน .. จากคุณ : Rainwoman - [ 30 พ.ค. 52 15:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 95 อ่านแล้วสงสารจับใจ ลูกเราก็เป็นโรคหัวใจชนิดเขียว ถ้ามีโอกาสจะเขียนเล่าให้ฟังบ้างคะ จากคุณ : แม่น้ิองอัยย์ (ปีกกล้า) - [ 3 มิ.ย. 52 10:37:12 ]